ΟΜΗΡΟΣ: Ἰλιάς (24.200-24.264)

200 Ὣς φάτο, κώκυσεν δὲ γυνὴ καὶ ἀμείβετο μύθῳ·
«ὤ μοι, πῇ δή τοι φρένες οἴχονθ᾽, ᾗς τὸ πάρος περ
ἔκλε᾽ ἐπ᾽ ἀνθρώπους ξείνους ἠδ᾽ οἷσιν ἀνάσσεις;
πῶς ἐθέλεις ἐπὶ νῆας Ἀχαιῶν ἐλθέμεν οἶος,
ἀνδρὸς ἐς ὀφθαλμούς, ὅς τοι πολέας τε καὶ ἐσθλοὺς
205 υἱέας ἐξενάριξε· σιδήρειόν νύ τοι ἦτορ.
εἰ γάρ σ᾽ αἱρήσει καὶ ἐσόψεται ὀφθαλμοῖσιν,
ὠμηστὴς καὶ ἄπιστος ἀνὴρ ὅ γε, οὔ σ᾽ ἐλεήσει,
οὐδέ τί σ᾽ αἰδέσεται. νῦν δὲ κλαίωμεν ἄνευθεν
ἥμενοι ἐν μεγάρῳ· τῷ δ᾽ ὥς ποθι Μοῖρα κραταιὴ
210 γιγνομένῳ ἐπένησε λίνῳ, ὅτε μιν τέκον αὐτή,
ἀργίποδας κύνας ἆσαι ἑῶν ἀπάνευθε τοκήων,
ἀνδρὶ πάρα κρατερῷ, τοῦ ἐγὼ μέσον ἧπαρ ἔχοιμι
ἐσθέμεναι προσφῦσα· τότ᾽ ἂν τιτὰ ἔργα γένοιτο
παιδὸς ἐμοῦ, ἐπεὶ οὔ ἑ κακιζόμενόν γε κατέκτα,
215 ἀλλὰ πρὸ Τρώων καὶ Τρωϊάδων βαθυκόλπων
ἑσταότ᾽, οὔτε φόβου μεμνημένον οὔτ᾽ ἀλεωρῆς.»
Τὴν δ᾽ αὖτε προσέειπε γέρων Πρίαμος θεοειδής·
«μή μ᾽ ἐθέλοντ᾽ ἰέναι κατερύκανε, μηδέ μοι αὐτὴ
ὄρνις ἐνὶ μεγάροισι κακὸς πέλευ· οὐδέ με πείσεις.
220 εἰ μὲν γάρ τίς μ᾽ ἄλλος ἐπιχθονίων ἐκέλευεν,
ἢ οἳ μάντιές εἰσι θυοσκόοι ἢ ἱερῆες,
ψεῦδός κεν φαῖμεν καὶ νοσφιζοίμεθα μᾶλλον·
νῦν δ᾽, αὐτὸς γὰρ ἄκουσα θεοῦ καὶ ἐσέδρακον ἄντην,
εἶμι, καὶ οὐχ ἅλιον ἔπος ἔσσεται. εἰ δέ μοι αἶσα
225 τεθνάμεναι παρὰ νηυσὶν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων,
βούλομαι· αὐτίκα γάρ με κατακτείνειεν Ἀχιλλεὺς
ἀγκὰς ἑλόντ᾽ ἐμὸν υἱόν, ἐπὴν γόου ἐξ ἔρον εἵην.»
Ἦ, καὶ φωριαμῶν ἐπιθήματα κάλ᾽ ἀνέῳγεν·
ἔνθεν δώδεκα μὲν περικαλλέας ἔξελε πέπλους,
230 δώδεκα δ᾽ ἁπλοΐδας χλαίνας, τόσσους δὲ τάπητας,
τόσσα δὲ φάρεα λευκά, τόσους δ᾽ ἐπὶ τοῖσι χιτῶνας.
χρυσοῦ δὲ στήσας ἔφερεν δέκα πάντα τάλαντα,
ἐκ δὲ δύ᾽ αἴθωνας τρίποδας, πίσυρας δὲ λέβητας,
ἐκ δὲ δέπας περικαλλές, ὅ οἱ Θρῇκες πόρον ἄνδρες
235 ἐξεσίην ἐλθόντι, μέγα κτέρας· οὐδέ νυ τοῦ περ
φείσατ᾽ ἐνὶ μεγάροις ὁ γέρων, περὶ δ᾽ ἤθελε θυμῷ
λύσασθαι φίλον υἱόν. ὁ δὲ Τρῶας μὲν ἅπαντας
αἰθούσης ἀπέεργεν ἔπεσσ᾽ αἰσχροῖσιν ἐνίσσων·
«ἔρρετε, λωβητῆρες ἐλεγχέες· οὔ νυ καὶ ὑμῖν
240 οἴκοι ἔνεστι γόος, ὅτι μ᾽ ἤλθετε κηδήσοντες;
ἦ ὀνόσασθ᾽ ὅτι μοι Κρονίδης Ζεὺς ἄλγε᾽ ἔδωκε,
παῖδ᾽ ὀλέσαι τὸν ἄριστον; ἀτὰρ γνώσεσθε καὶ ὔμμες·
ῥηΐτεροι γὰρ μᾶλλον Ἀχαιοῖσιν δὴ ἔσεσθε
κείνου τεθνηῶτος ἐναιρέμεν. αὐτὰρ ἔγωγε
245 πρὶν ἀλαπαζομένην τε πόλιν κεραϊζομένην τε
ὀφθαλμοῖσιν ἰδεῖν, βαίην δόμον Ἄϊδος εἴσω.»
Ἦ, καὶ σκηπανίῳ δίεπ᾽ ἀνέρας· οἱ δ᾽ ἴσαν ἔξω
σπερχομένοιο γέροντος· ὁ δ᾽ υἱάσιν οἷσιν ὁμόκλα,
νεικείων Ἕλενόν τε Πάριν τ᾽ Ἀγάθωνά τε δῖον
250 Πάμμονά τ᾽ Ἀντίφονόν τε βοὴν ἀγαθόν τε Πολίτην
Δηΐφοβόν τε καὶ Ἱππόθοον καὶ Δῖον ἀγαυόν·
ἐννέα τοῖς ὁ γεραιὸς ὁμοκλήσας ἐκέλευε·
«σπεύσατέ μοι, κακὰ τέκνα, κατηφόνες· αἴθ᾽ ἅμα πάντες
Ἕκτορος ὠφέλετ᾽ ἀντὶ θοῇς ἐπὶ νηυσὶ πεφάσθαι.
255 ὤ μοι ἐγὼ πανάποτμος, ἐπεὶ τέκον υἷας ἀρίστους
Τροίῃ ἐν εὐρείῃ, τῶν δ᾽ οὔ τινά φημι λελεῖφθαι,
Μήστορά τ᾽ ἀντίθεον καὶ Τρωΐλον ἱππιοχάρμην
Ἕκτορά θ᾽, ὃς θεὸς ἔσκε μετ᾽ ἀνδράσιν, οὐδὲ ἐῴκει
ἀνδρός γε θνητοῦ πάϊς ἔμμεναι, ἀλλὰ θεοῖο.
260 τοὺς μὲν ἀπώλεσ᾽ Ἄρης, τὰ δ᾽ ἐλέγχεα πάντα λέλειπται,
ψεῦσταί τ᾽ ὀρχησταί τε, χοροιτυπίῃσιν ἄριστοι,
ἀρνῶν ἠδ᾽ ἐρίφων ἐπιδήμιοι ἁρπακτῆρες.
οὐκ ἂν δή μοι ἄμαξαν ἐφοπλίσσαιτε τάχιστα,
ταῦτά τε πάντ᾽ ἐπιθεῖτε, ἵνα πρήσσωμεν ὁδοῖο;»

***
200 Και τότε με ξεφωνητό του απάντησεν η γραία:
«Οϊμέ, πού επήγε η γνώση σου και η φρονιμάδα εκείνη
και εις τους ξένους ξακουστή και σ᾽ όλον τον λαόν σου;
Πώς θέλεις μόνος συ να πας στων Αχαιών τες πρύμνες
τον άνδρα που σου έσφαξε τέκνα πολλά και ανδρεία
205 να ιδείς στα μάτια; Σίδερο είναι η καρδιά σου, ω γέρε.
Και όταν στα χέρια του ευρεθείς, λύπην ή σέβας τάχα
ελπίζεις απ᾽ τον άπιστον εκείνον και ωμοφάγον;
Αλλά στο σπίτι ας μείνομε μακρόθεν να τον κλαίμε,
ότι άμα τον εγέννησα του έχει λινογνέσει
210 η μοίρα η παντοδύναμη τους σκύλους να χορτάσει
απ᾽ τους γονείς του έρημος στα χέρι᾽ ανδρός αγρίου.
Αχ! καρφωμένη επάνω του το σκώτι πέρα πέρα
θα του ᾽τρωγα να πλερωθούν τα πάθια του παιδιού μου.
Ότι δεν μου τον φόνευσεν οπού ψυχομαχούσε,
215 αλλά εκεί που ακλόνητος εμάχονταν να σώσει
τους άνδρες και τες σεβαστές μητέρες της Τρωάδος».
Σ᾽ αυτήν ο θείος Πρίαμος απάντησε και είπε:
«Το θέλω, μη αντιστέκεσαι· κι η ίδια συ στο σπίτι
κακό σημάδι μη γενείς· ποτέ δεν θα με πείσεις·
220 ότι αν απ᾽ άνθρωπον θνητόν το πρόσταγμα είχ᾽ ακούσει
είτ᾽ ιερέας τύχαινεν είτε ιερογνώστης,
πλάν᾽ ημπορούσε να φανεί και αποστροφήν να κάμει·
αλλ᾽ αφού τώρα την θεάν άκουσα εγώ και είδα,
θα πάω και ό,τ᾽ είπα θα γενεί· το στέργω, η μοίρ᾽ αν θέλει,
225 στων χαλκοφόρων Αχαιών τες πρύμνες ν᾽ αποθάνω·
να σφίξω στες αγκάλες μου το άμοιρο παιδί μου
να ξεθυμάνω κλαίοντας και ας με φονεύσει εκείνος».
Είπε και από τ᾽ αρμάρια του εσήκωσε τα ωραία
σκεπάσματα και δώδεκα πέπλους λαμπρούς επήρε.
230 Και χλαίνες δώδεκα μονές, και τάπητες ομοίως
και τόσα επανωφόρια, τόσους κοντά χιτώνες
και δέκ᾽ ακόμη τάλαντα χρυσάφι ζυγισμένο,
τέσσερους λέβητες και ομού δυο τρίποδες που ελάμπαν
κι ένα ποτήρι υπέρλαμπρο, βαρύτιμο που οι Θράκες
235 του είχαν δωρήσει τον καιρόν που επήγε απεσταλμένος·
και μηδ᾽ εκείνο εκράτησεν ο γέρος, τόσην είχε
λαχτάραν το αγαπητό παιδί να ξαγοράσει.
Κι έδιωχνε από την αίθουσαν όλους ομού τους Τρώας:
«Ω λώβες, σύρετ᾽ από ᾽δω! Τα σπίτια σας δεν έχουν
240 λύπην και αυτά και ήλθετε να πλήξετε κι εμένα;
Μικρή σας φαίνεται η πληγή, που μου ᾽δωκε ο Κρονίδης,
να χάσω το καλύτερον απ᾽ όλα τα παιδιά μου;
Θα το αισθανθείτε γρήγορα και σεις που αυτός εχάθη
όταν σας κόψουν εύκολα των Αχαιών οι λόγχες.
245 Αχ! να κλεισθούν τα μάτια μου προτού να ιδούν την πόλιν
να την πατήσουν οι εχθροί και να την ερημάζουν».
Είπε, και με το σκήπτρο του κτυπώντας τους ο γέρος
τους έβγαλε κι εφώναξε στα τέκνα του που εμείναν·
εννέα ήσαν· Έλενος και Πάρις και Αγάθων
250 και Πάμμων και Αντίφονος, Πολίτης, ο γενναίος
Δηίφοβος και Ιππόθοος και ο δοξασμένος Δίος.
Σ᾽ όλους αυτούς εφώναζε: «Τι δεν με βοηθείτε,
κακά μου τέκνα, ελεεινά· να ᾽χετε όλοι αντάμα
αντί του Έκτορος χαθεί στες πρύμνες σκοτωμένοι·
255 οϊμένα τον βαριόμοιρον, δεν μόμεινε κανένα
απ᾽ τα εξαίσια τέκνα μου που εδόξασαν την Τροίαν·
πού είναι ο Μήστωρ ο λαμπρός, ο ιππόμαχος Τρωίλος,
ο Έκτωρ, οπού εθέιζε μες στων θνητών τα γένη,
πόμοιαζε γέννημα θεού, και όχι θνητού στο θώρι,
260 και όλους τους αφάνισεν ο Άρης και απομείναν
οι αχρείοι, ψεύτες, στο χορό λαμπρότατοι τεχνίτες
και αρνιά κι ερίφια του κοινού ν᾽ αρπάζουν μαθημένοι·
δεν πάτε να μου ζέψετε τ᾽ αμάξι ευθύς και τούτα
επάνω του να θέσετε, να μη χρονοτριβήσω;»

Οι λέξεις δεν ξεχνιούνται, αποτυπώνονται μέσα στο μυαλό και χαράζονται στην ψυχή

Εκείνη η μοναδική φορά που μου μίλησες άσχημα.

Οι λέξεις δεν ξεχνιούνται, αποτυπώνονται μέσα στο μυαλό. Άλλες ξεγελούν, άλλες δημιουργούν προσδοκίες, κάποιες σε ιντριγκάρουν. Άλλες λέξεις σε καθησυχάζουν είτε σε αναπτερώνουν! Κουβέντες είναι οι λέξεις, που σε αποθαρρύνουν ή σε ενθαρρύνουν. Είναι και εκείνες που σε κερδίζουν αλλά είναι και εκείνες που σε χαράσσουν! Αχ, δυστυχώς είναι και αυτές που μια θα ακουστούν και μια που θα σου μείνουν αξέχαστες.

Είτε σε προσβάλλουν, είτε σε φωνάξουν! Με την ένταση τους να αντηχεί στα αφτιά σου και να στοιχειώνει το μυαλό σου.

Λέξεις, θα μου πεις μονάχα είναι. Εσύ δεν τις έχεις χρησιμοποιήσει λανθασμένα; Εσύ δεν έχεις προσβάλλει, εσύ δεν έχεις ειρωνευτεί; Δεν έχεις φωνάξει και δεν έχεις πικράνει;

Εσύ δεν έχεις μερίδιο ευθύνης σε εκείνον τον καβγά; Σίγουρα έχεις, μα τι γίνεται όταν οι αναθεματισμένες εκείνες οι λέξεις δε φεύγουν από το μυαλό σου;

Είτε γιατί σου θύμισαν και σου φέραν την παλιά σου ζωή πάλι κατάμουτρα, είτε γιατί στον εαυτό σου είχες υποσχεθεί πως δε θα το επέτρεπες.

Όσο και αν αμύνθηκες, όσο και αν δεν άφησες να γίνουν πιο σκληρές, βάζοντας φρένο και κλείνοντας τη διαμάχη, μέσα σου βαθιά φοβάσαι πως θα επιστρέψουν πιο βαριές και πιο αιχμηρές.

Τι και αν άκουσες μια ειλικρινή συγγνώμη, τι και αν συγχώρησες; Τάχα νομίζεις πως συγχώρεσες στα αλήθεια;

Αφού από μέσα σου ακόμα δεν έχουν φύγει. Πήραν τη θεσούλα τους δίπλα στο όνομα του.
Γαμώτο σου! Γιατί;

Γιατί νιώθουμε μοναξιά μέσα σε μια σχέση και πώς να το διαχειριστούμε

Είναι κάτι για το οποίο σπάνια μιλάμε, ίσως γιατί ντρεπόμαστε: η μοναξιά που ορισμένες φορές βιώνουμε μέσα στις ερωτικές σχέσεις. Ακόμα και οι σύντροφοι που είναι παντρεμένοι, είναι ευάλωτοι σε περιόδους απομόνωσης, έλλειψης στήριξης ή μοναξιάς.

Καθώς η συντροφικότητα είναι ο ακρογωνιαίος λίθος πάνω στον οποίο πολλές σχέσεις χτίζονται, μπορεί να είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι καταλήγουμε να νιώθουμε μόνοι παρά την αρχική αίσθηση ικανοποίησης και πλήρωσης. Ποιοι είναι οι λόγοι που μπορεί να νιώθουμε μόνοι ενώ βρισκόμαστε σε ερωτική σχέση και τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό.

3 λόγοι για τους οποίους νιώθουμε μοναξιά μέσα σε μια σχέση και τι μπορούμε να κάνουμε

Δεν έχουμε επιτύχει ακόμα οικειότητα

Η οικειότητα είναι ένας ασφαλής συναισθηματικός και φυσικός χώρος που επιτρέπει σε δύο ανθρώπους να είναι ευάλωτοι χωρίς φόβο ή ντροπή, επίκριση ή απόρριψη. Ορισμένοι άνθρωποι μπερδεύουν την οικειότητα με το σεξ, που μπορεί μεν να είναι δείκτης οικειότητας αλλά σίγουρα δεν είναι το μόνο στοιχείο.

Πολλά ζευγάρια, λοιπόν, πιστεύουν ότι έχουν χτίσει οικειότητα σε μια πρώτη φάση. Όμως, όταν έρχεται η στιγμή να ζητήσουμε στήριξη μέσα από μια δυσκολία ή κρίση, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι δεν έχει χτιστεί όπως περιμέναμε. Έτσι, μπορεί να νιώσουμε μοναξιά.

Τι μπορούμε να κάνουμε: Το χτίσιμο της οικειότητας είναι μια διαδικασία που μπορεί να επεκταθεί και πολύ παραπέρα από την αρχική φάση της ερωτικής σας σχέσης. Προσέξτε το πώς ο/η σύντροφός σας στηρίζει στις προκλήσεις και κρίσεις της ζωής. Εκφράστε τις προσδοκίες σας όσο καθαρότερα μπορείτε από την αρχή και μιλήστε με παραδείγματα αν δεν είστε ευχαριστημένοι. Αν δεν μπορούν να σας στηρίξουν έτσι όπως νιώθετε ότι το χρειάζεστε, μπορεί να μην ικανοποιηθείτε ποτέ πλήρως στη σχέση σας.

Έχουμε αντίθετα ενδιαφέροντα

Λέμε ότι τα ετερώνυμα έλκονται. Πολλοί από εμάς ελκόμαστε από ανθρώπους με διαφορετικές συνήθειες και ενδιαφέροντα ενώ μοιραζόμαστε ορισμένες βασικές σημαντικές αξίες και πορευόμαστε προς έναν κοινό στόχο μαζί. Προϋποθέτει υπομονή και αποδοχή το να αγαπάμε κάποιον που προσεγγίζει τη ζωή διαφορετικά, και αυτό είναι καλό να το παρατηρούμε κατά τις πρώτες φάσεις της γνωριμίας μας.

Όταν οι σύντροφοι είναι στα καλύτερά τους, είναι γοητευτικό να έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα και στόχους αν το κοιτάξουν υπό όρους συμπληρωματικούς. Αλλά ύστερα, είναι φυσικό επακόλουθο τα διαφορετικά ενδιαφέροντα να παίρνουν και διαφορετικούς δρόμους. Πολλοί σύντροφοι σοκάρονται όταν ανακαλύπτουν πόσα λίγα κοινά έχουν τελικά. Αυτό μπορεί να ενισχύσει την μοναξιά σε μια σχέση.

Τι μπορούμε να κάνουμε: Προσαρμόστε τις προσδοκίες σας για τη σχέση. Αρχικά μπορεί να πιστεύατε ότι έχετε κοινά ενδιαφέροντα και στόχους, αλλά τώρα να μην το βλέπετε τόσο ειδυλλιακά. Κάντε την προσπάθεια να ανακαλύψετε δραστηριότητες τις οποίες να απολαμβάνετε μαζί και βεβαιωθείτε ότι είστε και οι δύο πλήρως παρόντες όταν είστε μαζί. Στόχος σας όμως δεν είναι στο τέλος να μοιράζεστε τα πάντα• χρειάζεται να χτίσετε και υγιείς φιλίες.

Υπάρχει ένα κενό μέσα μας που μια ερωτική σχέση δεν μπορεί να συμπληρώσει

Οι διαφορετικές εμπειρίες ζωής μπορεί να μας δημιουργήσουν ανάγκη επιβεβαίωσης, επαίνου και στήριξης από εξωτερικές πηγές. Ορισμένες φορές, δεν ξέρουμε πώς να συνδέσουμε τις εμπειρίες από το παρελθόν μας με τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές του τώρα. Για παράδειγμα, αν έχετε λάβει υγιείς δόσεις αγάπης και σύνδεσης ενώ μεγαλώνατε, μπορεί να αναζητάμε μεγάλες ποσότητες από κάποιον στο σήμερα. Ακόμα και οι βαθιές πληγές προηγούμενων σχέσεων μπορεί να παρεμποδίζουν την ικανότητά μας να νιώσουμε πλήρεις και ευτυχισμένοι.

Τι μπορούμε να κάνουμε: Αν έχετε λάβει σχόλια από τους συντρόφους σας για το ότι έχετε μη ρεαλιστικές προσδοκίες ή ανάγκες, εξετάστε αν αυτοί οι ισχυρισμοί είναι έγκυροι. Η χρόνια μοναξιά στις σχέσεις είναι ένας δείκτης με τον οποίο χρειάζεται να εργαστείτε για να βεβαιωθείτε ότι έχετε υγιή αυτοεκτίμηση και αγαπάτε τον εαυτό σας χωρίς να χρειάζεστε επιβεβαίωση.

Η μετατροπή των δεδομένων σε μουσική μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες να μελετήσουν τη φύση

Ο Louis Armstrong είπε ότι «η μουσική είναι η ίδια η ζωή» – και πράγματι, η μουσική φυσικά αντηχεί σε όλο το φάσμα των ανθρώπινων συναισθημάτων, από τη χαρά μέχρι τη λύπη.

Η ιστορία της ανθρωπότητας είναι βαθιά ριζωμένη σε μουσικές παραδόσεις που σηματοδοτούν σημαντικές περιστάσεις σε όλους τους γνωστούς πολιτισμούς. Ακόμη και τα νεογέννητα μπορούν να ανταποκριθούν στη μουσική, και όπως και η γλώσσα, ο εγκέφαλός μας φαίνεται να είναι καλωδιωμένος για τη σύνθεση και την επεξεργασία της μουσικής.

Η ικανότητα να ακούμε τον τόνο, να κατανοούμε και, αν εκπαιδευτούμε, να συνθέτουμε μια μελωδία εξαρτάται από τις εξελιγμένες ιδιότητες των νευρώνων σε πολλές από τις ίδιες περιοχές του εγκεφάλου που χρησιμοποιούνται για την ομιλία, τον ήχο και άλλες σημαντικές σύνθετες λειτουργίες, όπως η πλοήγηση και η αφαίρεση. Ωστόσο, διαισθητικά, η μουσική μας αγγίζει και κατέχει μια θέση πλαισίου και νοήματος.

Μέχρι πρόσφατα, η μουσική παρέμενε σε μεγάλο βαθμό διαχωρισμένη από την επιστήμη, παρά το γεγονός ότι χρησιμοποιείται ως ισχυρό εργαλείο επικοινωνίας από άλλες μεγάλες βιομηχανίες. Όμως ένας καινοτόμος κλάδος εργασίας αρχίζει να το αλλάζει αυτό μέσω της ανάπτυξης μεθόδων για τη μετατροπή επιστημονικών δεδομένων σε μουσικές νότες. Μεταξύ αυτών είναι και ο απόκοσμος ήχος της ιικής πρωτεΐνης SARS-CoV2 που μετατράπηκε σε μουσική σύνθεση.

Οι βιολογικές ακολουθίες και οι μουσικές νότες μοιράζονται αναλογίες

Οι συνεχιζόμενες προσπάθειες να μετατραπεί η επιστήμη σε ακουστό ήχο περιλαμβάνουν τη μετατροπή των αλληλουχιών του DNA ή των πρωτεϊνικών πληροφοριών σε μουσικές νότες. Δεδομένου ότι όλα τα ζωντανά κύτταρα αποτελούνται από κληρονομημένες αλληλουχίες DNA, οι οποίες κωδικοποιούν πρωτεΐνες που καθοδηγούν τη λειτουργία της ζωής, η μετατροπή δεδομένων σε μουσική αποσκοπεί στην παροχή ενός νέου πλαισίου για την κατανόηση του τρόπου με τον οποίο η πολυπλοκότητα προκύπτει από αλληλουχικά μοτίβα. Αυτού του είδους το project μπορεί επίσης να βοηθήσει στην επίλυση ορισμένων γενετικών γρίφων, όπως ο νευροεκφυλισμός μέσω της νόσου του Huntington, η οποία φαίνεται να προκύπτει λόγω μιας συγκεκριμένης αλλαγής στην κωδικοποιητική αλληλουχία ενός γονιδίου.

Είναι ενδιαφέρον να σκεφτεί κανείς ότι οι γενετικές ακολουθίες και οι μουσικές νότες μοιράζονται ανιχνεύσιμες αναλογίες. Για παράδειγμα, οι νότες συνήθως συναρμολογούνται μέσω επαναλαμβανόμενων μοτίβων, και όπως τα γονίδια και οι πρωτεΐνες, τα μοτίβα αυτά μπορούν να οδηγήσουν σε δομές ανώτερης τάξης και πολύπλοκα σχήματα και μορφές.

Μια νέα γενιά αλγορίθμων και εργαλείων αναπτύσσεται με βάση αυτή την αναλογία και χρησιμοποιεί τη μουσική για να διερευνήσει τον τρόπο με τον οποίο μια κληρονομική ακολουθία κωδικοποιεί μια λειτουργική δομή σε ένα μόριο και να εντοπίσει περιοχές εντός της δομής για το σχεδιασμό φαρμάκων. Παρόμοια έρευνα χρησιμοποιεί τη θεωρία της μουσικής για να διερευνήσει πώς οι αλλαγές στη δομή της αμυλοειδούς πρωτεΐνης μπορούν να συμβάλουν στη νόσο Αλτσχάιμερ, χρησιμοποιώντας ένα μοντέλο φυσικής συχνότητας για τη μελέτη της κίνησης του μορίου.

Η μουσική μπορεί να δώσει στην επιστήμη έναν νέο τρόπο σκέψης για τα δεδομένα

Στο άμεσο μέλλον, αυτές οι δημιουργικές προσπάθειες μπορεί να εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένους στόχους, όπως η κατανόηση των σχέσεων μεταξύ αλληλουχιών και δομών σε τομείς που είναι σημαντικοί για τις ανθρώπινες ασθένειες.

Πέρα από αυτό, η μετατροπή επιστημονικών δεδομένων σε μουσική μπορεί να υποστηρίξει νέα υπολογιστικά εργαλεία, συμπεριλαμβανομένης της τεχνητής νοημοσύνης, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να προβλέψουν τον τρόπο λειτουργίας οποιασδήποτε αλληλουχίας γονιδίων ή πρωτεϊνών. Αυτή η προσέγγιση μπορεί να δώσει στους επιστήμονες έναν νέο τρόπο να σκέφτονται τα δεδομένα τους και έτσι να εμπνεύσουν νέες υποθέσεις.

Τέλος, επειδή η μουσική είναι πραγματικά μια παγκόσμια γλώσσα, η μετατροπή της επιστήμης σε μουσική μπορεί να απευθύνεται σε ένα ευρύτερο και πιο νευρο-διαφορετικό φάσμα ατόμων, για να μην αναφέρουμε την υποστήριξη της μάθησης για τα άτομα με προβλήματα όρασης.

Μια τράπουλα άνθρωποι

Όλες οι ψυχές που εμφανίζονται στη ζωή μας είναι ένα δώρο. Ένα καλά πληρωμένο δώρο το οποίο δίνεται απλόχερα και φαινομενικά εύκολα. Άνθρωποι που έρχονται και αλλάζουν τα δεδομένα, που σε ανεβάζουν στον ουρανό και σε κρατάνε σαν χαρταετό. Σε βλέπουν να πετάς ψηλά και ταυτόχρονα σου κρατούν το σχοινί μη χαθείς, μη σε πάρουν τα σύννεφα και ο αέρας σε διαλύσει. Αυτοί θα σε παιδέψουν, θα σε κοπιάσουν και θα ζυμώσουν μέσα σου τη μαγιά που θα σε ωριμάσει.

Είναι αυτοί που θα σε αγαπήσουν ειλικρινά. Από τον ιδρώτα στο μέτωπο τους ως τις πιο σκοτεινές και βαθιές ρανίδες αίματος που κυλά στις φλέβες του κορμιού τους. Είναι αυτοί που θα φύγουν μακριά μετά και θα σε κουβαλούν πάντα μέσα τους. Χιλιόμετρα μακριά αλλά και τόσο κοντά. Έχει γίνει μια ανταλλαγή χορδών μεταξύ σας που πάλλονται σε κάθε ανάγκη, σε κάθε σκέψη, σε κάθε χαμόγελο.

Αυτοί αποτελούν τα δυνατότερα χαρτιά της τράπουλας που κρατάς στα χέρια σου. Που ανακατεύεις σε κάθε αναποδιά. Κάθε που θες να γευτείς το νέκταρ της μελωδίας βιολιών δίπλα σε ένα βάζο με μέλι. Με μέλι που στάζει και σου γλυκαίνει τους κάλυκες της γεύσης…

Έχει όμως και άλλα χαρτιά στο μέτρημα. Αυτά που έρχονται και είναι ουδέτερα, δεν σου κάνουν ούτε κακό ούτε καλό. Είναι μια ανάπαυλα για να ισορροπήσει η ζυγαριά. Είναι οι άνθρωποι που δεν τολμούν να δώσουν από τον χαρακτήρα τους γιατί δεν ξέρουν να χαρίζουν νερό από την πηγή τους. Κρατάνε τις πύλες τους μισάνοιχτες για να μπαίνεις τόσο όσο, να ξεδιψάσεις, ώστε να μην στεγνώσεις. Δεν είναι κακοί ούτε σε φθονούν, μα βρίσκονται μεσοπέλαγα σε βάρκα φουσκωτή και φοβούνται τον άνεμο μην τους παρασύρει. Θα σου εμφανιστούν σαν άγλυκο γλυκό για να αρέσουν και να μην προκαλούν, να είναι ήρεμοι και γαλήνιοι γιατί δεν έχουν φουρτουνιάσει ποτέ.

Δεν έχουν ξοδέψει πολύτιμο χρόνο με το τριαντάφυλλο τους όπως ο Μικρός Πρίγκηπας, δεν έχουν εξημερώσει την δικιά τους αλεπού γιατί δεν έχουν καλλιεργήσει μέσα τους το μποστάνι της συντροφιάς..

Έπειτα ανακατεύεις ξανά στην επόμενη παρτίδα και εύχεσαι για έναν άσσο καλό. Όμως αυτός σου ήρθε την πρώτη φορά και θα ξανάρθει αργότερα για να σου δώσει και άλλο μάθημα. Να σε μάθει πως να παίζεις χάνοντας. Τώρα έρχονται στο δρόμο σου άνθρωποι που δεν θα σε βοηθήσουν ούτε στο ελάχιστο. Θα σταθούν εμπόδιο στο δικό σου δρόμο και θα σου βάζουν τρικλοποδιές, θα σε τραβάνε κάτω συνεχώς. Να μένεις εκεί μαζί τους. Δεν αντέχουν να σε βλέπουν να πετάς στον ουρανό, τραβάνε το σκοινί και σε γκρεμίζουν χάμω.

Το κάνουν όμως σιγά σιγά με τρόπο αφανή και καλυμμένο. Είναι τα τζόκερ με το ψεύτικο χαμόγελο και την μάσκα που κρύβει το πρόσωπο τους. Έχουν ένα κακό συνήθειο ως επί το πλείστον να σε εκθειάζουν μπροστά σου και πίσω να ρίχνουν λάσπη και μαχαιριές. Είναι όμως και αυτοί μέσα στο παιχνίδι. Χρησιμεύουν για να σε διδάξουν πως να φτιάχνεις το δικό σου κρασί μόνος σου, με τα δικά σου σταφύλια, χωρίς τον γείτονα..

Η τράπουλα είναι δώρο για σένα και χρωματίζει τους ανθρώπους που θα συναντήσεις στο διάβα σου από πολύ μικρή ηλικία μέχρι τα βαθιά γηρατειά σου. Θα την έχεις πάντα μαζί σου στο συρτάρι αφού αποτελεί εσένα και τις εμπειρίες σου. Είναι κομμάτι του εαυτού σου που διαπραγματεύτηκε σκληρά για να σε μοιραστεί και να σε γνωρίσει.

Δικό σου καθήκον είναι ένα και μόνο. Να επαναπροσδιορίζεσαι συνεχώς και να κατατάσσεσαι σε όποια κατηγορία εσύ αισθάνεσαι καλύτερα, στην τράπουλα ενός άλλου ανθρώπου. Διακυμάνσεις θα περάσεις και εσύ, ίσως σπάσεις σαν χορδή κιθάρας, ίσως ανυψωθείς σαν σημαία στον στύλο, ίσως μείνεις ανώριμος σαν βατόμουρο που δεν μελάνιασε ποτέ.

Να παίζεις και να ελπίζεις πάντα..
Μην σταματάς ποτέ..

Η εποχή του “δεν ξέρω”

Ξημέρωσε πάνω από τον πλανήτη μας η εποχή του “δεν ξέρω”.

Είναι μια καινούρια και αρκετά περίεργη εποχή. Είναι η εποχή που κρύβει την ευκαιρία μέσα της για να αλλάξουν όλα. Θα αλλάξουν; Δεν ξέρω!

• Πως άραγε θα τελειώσουν όλα αυτά που συμβαίνουν; Δεν ξέρω!
• Πως θα είναι η επόμενη ημέρα; Δεν ξέρω!
• Πότε θα τελειώσει όλο αυτό; Δεν ξέρω!
• Τι θα συναντήσουμε όταν όλα περάσουν; Δεν ξέρω!
• Πως και πόσοι θα είμαστε τότε; Δεν ξέρω!
• Τι θα γίνει στο άμεσο μέλλον; Δεν ξέρω!
• Πως θα είναι η κανονικότητα τότε; Δεν ξέρω!
• Πόσος χρόνος θα χρειαστεί μέχρι να ξεπεράσουμε αυτό που ζούμε; Δεν ξέρω!

Οπότε μπορώ πλέον στα πολύ σοβαρά, να καταλάβω ότι απαντήσεις που συνήθως ήταν εύκολες να δοθούν, τώρα αντικαταστάθηκαν από το “δεν ξέρω”. Δεν μου φαίνεται και ιδιαίτερα κακό αυτό, ή τουλάχιστον δεν μου ακούγεται και τόσο τραγικό όσο θα ήθελαν κάποιοι που πάντα εκμεταλλεύονται τις διάφορες εποχές να φανεί.

Ουσιαστικά αυτό που μπορώ να καταλάβω αυτόν τον καιρό, είναι ότι είναι επιτακτικό να αλλάξω τις ερωτήσεις μου. Να φύγω από τη ζώνη του “δεν ξέρω” και να πάω προς ηρεμότερα νερά, εκεί που μπορώ να επιπλεύσω. Αυτό που δεν το ξέρω, ότι και να κάνω και όσο και αν κουράσω το μυαλό μου, δεν το ξέρω!

Τι μου μένει λοιπόν να μπορώ να γνωρίζω; Απλά, το πώς θα διαχειριστώ εγώ, αυτήν την μεταβατική περίοδο και όχι το πώς θα με εγκλωβίσει αυτή η περίοδος μέσα της. Γιατί το μυστικό είναι πως ποτέ δεν είχαν σημασία τα γεγονότα που μας έβρισκαν, αλλά νόημα είχε το τι κάναμε εμείς με αυτά. Ποια ήταν η σημασία που τους δίναμε!

Έτσι, ξέρω πως σήμερα, μπορώ να νοιάζομαι για το σήμερά μου και πως θα επενδύσω σε αυτό ώστε να με περιμένει ένα αύριο με καλύτερες προοπτικές. Αν αλλάζει ο κόσμος γύρω μου, χρειάζεται άμεσα να αλλάξω τη θεώρηση που έχω για τον κόσμο που ζούσα. Και το Δεν Ξέρω μου, γίνεται μια θαυμάσια αφορμή για να μάθω.

Αφού δεν ξέρω αν θα αλλάξουν όλα, ας φροντίσω εγώ να έχω αλλάξει πρώτα, ώστε αν είμαι από τους ευλογημένους που ξαναβλέπουν την ανατολή του ήλιου, να έχω γίνει ένας καλύτερος άνθρωπος για εμένα, για τους οικείους μου, για το περιβάλλον μου και για τη ζωή όλη.

Φροντίζω να ακολουθώ τους κανόνες , ώστε να βοηθήσω να τελειώσουν όλα αυτά μια ώρα αρχύτερα. Δεν θα ήθελα να είναι ένα βοήθημα του προβλήματος και ένα αγκάθι στη διαδρομή της λύσης του.

Φτιάνω τη μέρα μου όσο καλύτερα μπορώ, με άσκηση, διαλογισμό, ενημέρωση, εμπλουτισμό γνώσεων, γνωριμία με τα άγνωστα κομμάτια μου, περισυλλογή, και πολύ ήσυχη προσμονή ώστε να μπορώ να διακρίνω τις ακτίνες του φωτός όταν αυτές φανούν στον ορίζοντα.

Ενημερώνομαι για όλα αυτά που μπορώ να χρησιμοποιήσω και που δεν τα γνώριζα, επειδή χρησιμοποιούσα τα δεδομένα και γνωστά που τώρα δεν υπάρχουν. Όμως πάντα εκεί έξω υπάρχουν πολλά εργαλεία προς μάθηση και χρήση.

Μαθαίνω να ζω στην αλληλεπίδραση και στην αλληλεγγύη. Δεν είναι τόσο μακριά κάποιος από τους άλλους αν κανείς ζει μόνος, γιατί τα δίκτυα δεν χρειάζονται τη φυσική μας παρουσίαση προκειμένου να οργανωθούμε σε ομάδες βοήθειας.

Αν δεν γνωρίζω την κανονικότητα, δεν είναι κάποιο σπουδαίο θέμα. Μπορώ πάντα να φτιάξω την δική μου κανονικότητα και του περιβάλλοντος στο οποίο ζω. Και αν μας αρέσει αυτό που θα φτιάξουμε, μπορούμε να το διατηρήσουμε και στην επόμενη μέρα.

Δεν μπορώ να γνωρίζω πόσος χρόνος θα χρειαστεί μέχρι να βρεθούμε πάλι στα φυσιολογικά. Οπότε φροντίζω να φτιάξω μια φυσιολογική ζωή μέχρι τότε, να τη γευτώ, να τη ζήσω, γιατί το μόνο που περνάει ανεπιστρεπτί είναι ο χρόνος μας.

Αν απλά περιμένουμε άσκοπα μέχρι κάτι να συμβεί, θα έχουμε σπαταλήσει από το δώρο της ζωής μας αυτό το χρονικό διάστημα. Και πολλά μπορούμε να καταφέρουμε, όμως το χρόνο που χάνουμε δεν θα τον ξαναβρούμε ποτέ!

Είναι ώρα για σιωπή. Πάντα ήταν, αλλά ζούσαμε σε πολύ θόρυβο για να το καταλάβουμε

Ήρθε! Και ήταν άνοιξη όταν μας χτύπησε την πόρτα! Και όπως πάντα μας βρήκε απροετοίμαστους. Ή έτσι θέλουμε να νομίζουμε και να νιώθουμε! Γιατί βλέπεις είναι δύσκολο να βγεις από το συνηθισμένο και να βαδίσεις σε μονοπάτια που μάλλον κανείς ποτέ του δεν μπόρεσε να τα περιγράψει. Και έτσι σπρωχνόμαστε έξω από τη ζώνη ασφαλείας μας!

Το δεδομένο αλλάζει, και ίσως να αλλάξει για πάντα!

Μιλάμε όμως για τον άνθρωπο! Αιώνες τώρα, τα ίδια και τα ίδια θέματα αντιμετωπίζει και επαναλαμβάνει συνεχώς τα ίδια προβλήματα. Και πάντα εκεί έξω ψάχνει να βρει τις απαντήσεις, να αισθανθεί αιώνιος, άτρωτος, να μαζέψει δύναμη και να εξασφαλίσει σιγουριά. Και όλο μαζεύει και συσσωρεύει, εκμεταλλευόμενος ένα πλεονέκτημα που του έδωσε η φύση. Την ικανότητα να κυριαρχεί και να προσαρμόζεται!

Όμως, αρκεί μια στιγμή, μια μικρούλα τόση δα στιγμούλα, που το οικοδόμημα θα φανεί πως δεν είχε θεμέλια, πως η μεγαλοσύνη και η κοινωνική άνοδος δεν είναι διαβατήριο, πως η συσσώρευση δεν εξαγοράζει παραπάνω ημέρες, πως το χάσιμο της ανθρωπιάς οδηγεί σε μονόδρομο κατηφορικό, και πως το κλείσιμο της πόρτας δεν άφηνε απέξω τους άλλους αλλά εμάς μόνους με τον τρόμο μας.

Σε αυτή τη στιγμή, τότε που το γνωστό εξαϋλώνεται και το άγνωστο δείχνει πολύ άγνωστο και προκαλεί όλες μας τις αισθήσεις, τότε είναι η ώρα της επιλογής! Μπορούμε να γαντζωθούμε σε αυτό που φεύγει, με αποτέλεσμα να πονέσουμε πολύ και να μείνει πίσω μας ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μας, ή να κοιτάξουμε την επόμενη ημέρα με περιέργεια, αναζητώντας να μάθουμε ίσως από την αρχή τον τρόπο που θα κατοικούμε σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη.

Είναι ώρα για σιωπή. Πάντα ήταν, αλλά ζούσαμε σε πολύ θόρυβο για να το καταλάβουμε. Ευκαιρία για περισυλλογή. Για γνωριμία καλύτερη με το εαυτό μας. Για αγάπη της ύπαρξής μας. Είναι ώρα να μάθουμε τα καλύτερα της προσωπικότητάς μας και να τα αναδείξουμε ώστε να φωτίσουμε όσους βρίσκονται στα σκοτάδια τους. Είναι και ο μόνος τρόπος. Μπορείς να δώσεις μόνο από αυτό που έχεις. Και ο καθένας έχει μέσα του τα καλύτερά του. Αρκεί να μείνει μόνος, με τον εαυτό του, να συλλογιστεί, να αναλογιστεί, να κάνει τον απολογισμό του, και να δει τι έχει γύρω του.

Υπάρχει μια οικογένεια εκεί πέρα. Όλοι έχουν μία. Από κάπου γεννηθήκαμε, και κάποιοι έφτιαξαν και τις δικές τους οικογένειες. Δεν είμαστε μόνοι! Υπάρχουν κάποιοι δικοί μας άνθρωποι. Όλοι έχουν τέτοιους. Φίλους, συνεργάτες, παρέες. Δεν είμαστε μόνοι! Υπάρχουν άτομα που επηρεάζεις και σε επηρεάζουν. Γνωστοί, επαγγελματικοί κύκλοι, ομάδες επαφών και αλληλοεπιδράσεων. Όχι μόνο δεν είμαστε μόνοι, αλλά όλο και πιο τεράστιος γίνεται ο κύκλος σου!

Και αυτοί οι κύκλοι, συμμετέχουν μέσα σε ένα ασταμάτητο δίκτυο επικοινωνίας και ανταλλαγών. Όλων των ειδών τις ανταλλαγές! Όχι μόνο δεν είσαι μόνος, αλλά ουσιαστικά είσαι τα πάντα. Είσαι όλα τα γνωστά, όλα τα άγνωστα, όλα τα περασμένα και όλα τα μελλούμενα.

Μόνο μείνε αυτόν τον καιρό σε λίγη σιωπή! Άκου τη φωνή της ησυχίας! Άσε τη ζωή να σου δείξει ένα καινούριο νόημα, ώστε να βρεις νόημα πίσω από όλα αυτά που εξελίσσονται.

Είσαι ανεκτίμητος. Να προσέχεις

Όταν το υποσυνείδητο μας μιλάει

Σκεφτήκατε ποτέ πως το υποσυνείδητό σας προσπαθεί να σας πει κάτι;

Όλοι αγωνιζόμαστε στο να ξεπεράσουμε τις καθημερινές δυσκολίες, κάτι το οποίο σίγουρα μοιραζόμαστε με τους άλλους. Τα προβλήματα μας ίσως να είναι διαφορετικά, αλλά όλοι βασικά περνάμε λίγο-πολύ τα ίδια, να το πω έτσι. Το χειρότερο, ωστόσο είναι το αυτο-σαμποτάζ που κάνουμε στον εαυτό μας.

Συνεχίστε να διαβάζετε για να ανακαλύψετε τι θέλει το υποσυνείδητό σας να ξέρετε με βάση τον τρόπο που σαμποτάρετε τον εαυτό σας.

Ο χειρότερος εχθρός

Κάποιες φορές εμείς είμαστε ο χειρότερος εχθρός μας. Αντί οι άλλοι να προσπαθούν να μας σαμποτάρουν εμείς το κάνουμε στον εαυτό μας. Χάρη στον κατάλογο των σκέψεων υπάρχει τώρα ένας περιεκτικός τρόπος για να αντιμετωπίσουμε καλύτερα αυτό το ζήτημα κοιτώντας στο υποσυνείδητό μυαλό μας ώστε να ανακαλύψουμε τις καλύτερες συστάσεις του και να βοηθήσουμε τον εαυτό μας.

Η αρνητική επιστροφή

Είναι ασφαλές να πούμε πως αρκετοί από εμάς έχουμε βρεθεί σε μίζερες σχέσεις. Αυτό που επίσης αληθεύει είναι ότι πολλοί από εμάς έχουμε την τάση να επιστρέφουμε σε αυτούς τους ανθρώπους μετά τον χωρισμό ενώ ξέρουμε ότι δεν είναι καλοί για εμάς. Θυμόμαστε τις καλές στιγμές, αλλά ποτέ τις κακές και ως αποτέλεσμα καταλήγουμε να υποφέρουμε.

Η απάντηση

Το υποσυνείδητό σας θέλει να συνειδητοποιήσετε πως δεν είναι καλή κίνηση από μέρος σας. Αν απολαμβάνετε το να είστε με κάποιον που σας πληγώνει, τότε ίσως το θέμα να είναι κάτι πιο σοβαρό. Ίσως αισθάνεστε πως πρέπει να τιμωρήσετε τον εαυτό σας με αυτούς τους ανθρώπους, ακόμα και αν στην πραγματικότητα δεν κάνατε τίποτα κακό.

Ο δεσμευτικός τύπος

Όταν ξεκινάμε μια σχέση, είναι σημαντικό να βρούμε ανθρώπους που είναι πρόθυμοι να δεσμευτούν. Ωστόσο, αν συνεχίζετε να έλκεστε από ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι ικανοί ή απρόθυμοι να δεσμευτούν, τότε ίσως πρέπει να αναρωτηθείτε γιατί το κάνετε αυτό στον εαυτό σας.

Πληγωμένοι άνθρωποι

Τείνετε να φέρνετε ανθρώπους στην ζωή σας οι οποίοι είναι υπερβολικά «σπασμένοι» για να δεσμευτούν αληθινά και το κάνετε αυτό επειδή νομίζετε πως κι εσείς είστε έτσι. Η αλήθεια είναι, ότι το υποσυνείδητο σας θέλει να ξέρετε πως αυτό δεν συμβαίνει. Δεν είστε «σπασμένοι». Ίσως είστε τρομαγμένοι ή φοβισμένοι αλλά όχι σπασμένοι.

Δυστυχία

Δεν υπάρχει κάτι αφύσικο στο να νιώθετε δυστυχισμένοι. Συμβαίνει και στους καλύτερους από εμάς και ακόμα και αν πονάει είναι εντάξει. Αν συνεχίζετε να επιμένετε πως είστε δυστυχισμένοι, ακόμα και αν τίποτα δεν είναι λάθος, τότε υπάρχουν βαθύτερα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσετε και το υποσυνείδητο σας είναι εδώ για να βοηθήσει.

Από μέσα σας

Το μεγαλύτερο πρόβλημα εδώ είναι πως πιστεύετε ότι μια εξωτερική πηγή θα παίξει κάποιο ρόλο και θα σας βοηθήσει. Περιμένετε τις αλλαγές να έρθουν σε εσάς, όταν στην πραγματικότητα, δεν λειτουργεί έτσι. Πρέπει να έχετε ένα δραστήριο ρόλο στο να βελτιώσετε τον εαυτό σας και να συνειδητοποιήσετε πως έχετε την ικανότητα να αλλάξετε το μυαλό και τον σκοπό σας.

Απομάκρυνση

Το τελευταίο πράγμα που θέλετε να κάνετε είναι να απομακρύνετε τους ανθρώπους από την ζωή σας, ειδικότερα όταν είναι θετικά στοιχεία για εσάς. Αν συνειδητοποιήσετε πως αυτό είναι κάτι που κάνετε, τότε είναι προφανές πως σαμποτάρετε τον εαυτό σας. Πρέπει να ακούτε το υποσυνείδητο σας και να κάνετε αυτό που στ΄ αλήθεια θα σας ωφελήσει.

Απώλεια

Θέλετε αγάπη και επαφή, αλλά φοβάστε τόσο πολύ την απώλεια, που δεν αποδέχεστε καν τις θετικές σχέσεις της ζωής σας. Νιώθετε πιο ασφαλείς όταν απομακρύνετε τους ανθρώπους, αλλά αυτός είναι ένας πολύ ανθυγιεινός τρόπος ζωής. Θα έχετε θέματα όπου θα χάσετε ανθρώπους, αλλά όχι όλους. Δεν θα σας αφήσουν όλοι.

Παράξενες εικασίες

Είναι σαν να καταπίνετε μια δηλητηριώδης κάψουλα όταν πείθετε τον εαυτό σας για κάτι που δεν ισχύει καν. Το κάνουμε αυτό στον εαυτό μας συνέχεια και καταλήγουμε να κάνουμε τις καταστάσεις χειρότερες από ότι χρειάζεται να είναι. Σκέφτεστε κάτι, υποθέτετε ότι είναι αλήθεια και τότε δεν αποδέχεστε ποτέ πως η αλήθεια είναι κρυμμένη κάπου αλλού.

Πεποιθήσεις

Αμφιβάλλετε πολύ για τους ανθρώπους. Φοβάστε πως οι άνθρωποι είναι για να σας σαμποτάρουν και πως είστε οι μοναδικοί με τις σωστές απαντήσεις. Ως αποτέλεσμα, καταλήγετε να αγχώνεστε για το τίποτα. Βάζετε τον εαυτό σας στον λάκκο της απογοήτευσης, ακόμα και όταν ο λάκκος είναι εντελώς περιττός και υπάρχει μόνο και μόνο γιατί εσείς τον δημιουργήσατε.

Κακές διατροφικές συνήθειες

Όλοι ξέρουμε πως το κακό φαγητό είναι κακό για εμάς και γνωρίζουμε ακριβώς ποια είναι τα κακά φαγητά… ανεξαρτήτως από το πώς προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας για το αντίθετο. Αν δεν θέλετε να τρέφεστε άσχημα, αλλά το κάνετε ούτως ή άλλος, τότε υπάρχει ένα βαθύτερο πρόβλημα που το υποσυνείδητο σας θέλει να αναγνωρίσετε.

Φαγητό λόγω άγχους

Ειλικρινά, ίσως είστε απλώς αγχωμένοι ή καταβεβλημένοι. Άτομα λένε πως στρέφονται στο φαγητό για παρηγοριά όταν είναι αγχωμένοι ή θλιμμένοι και αυτό γιατί όντως το φαγητό είναι παρηγοριά. Ίσως χρειάζεται να κάνετε ένα διάλειμμα κάθε τόσο.

Προχωρώντας μπροστά

Αν θέλετε να προχωρήσετε στην ζωή, πρέπει να κάνετε την κατάλληλη δουλειά. Ωστόσο, αν αρνηθείτε να το κάνετε, τότε μόνο θα πληγώσετε τον εαυτό σας. Αρνείστε τις ευκαιρίες οι οποίες θα μπορούσαν να σας κάνουν να προχωρήσετε σε μια πιο άνετη κατάσταση στην ζωή σας. Το να μην κάνετε αυτό που χρειάζεται θα σας κάνει να νιώθετε κολλημένοι και ανίκανοι.

Αυτό που θέλουμε

Αν αυτό είναι κάτι στο οποίο μπορείτε να συσχετιστείτε, τότε πιθανότατα συμβαίνει επειδή είστε σε ένα μονοπάτι για το οποίο δεν είστε βέβαιοι. Ίσως να μην θέλετε αυτό που νομίζετε ότι θέλετε. Ίσως πρέπει να σκάψετε λίγο περισσότερο. Ίσως πρέπει να βρείτε την αληθινή σας αγάπη.

Υποσυνείδητο: Ποια η δύναμη του και πώς επηρεάζει τη ζωή μας

Τι είναι το υποσυνείδητο; Πώς μας επηρεάζει; Πώς αυτό καθορίζει την ζωή μας; Πώς οι άνθρωποι πολλές φορές μπορεί να προσπαθούμε αλλά στο τέλος της ημέρας για κάποιον λόγο δεν τα καταφέρνουμε. Υπάρχει λόγος απλά δεν τον ξέρουμε εμείς αυτόν..

Από τότε λοιπόν μου μπήκε μια ιδέα, ένας σπόρος μέσα στο μυαλό, και άρχισα να ψάχνω. 

Σε όλη αυτή την διαδικασία κατάλαβα ότι όλο το παιχνίδι της ζωής παίζεται σε υποσυνείδητο επίπεδο. Και αυτό για έναν λόγο. Και ο λόγος είναι απλός και λογικός. Όταν προχωράω στον δρόμο και δω μια λακκούβα τι θα κάνω; Ή θα πάω δεξιά, ή αριστερά, ή θα πηδήξω πάνω από την λακκούβα. Τι γίνεται όμως αν αυτή η λακκούβα είναι κρυμμένη με νερό; Τότε δεν κινδυνεύω γιατί δεν ξέρω ότι εκεί έχει λακκούβα;

Γι’ αυτό τον λόγο το υποσυνείδητο είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μας. Για τον λόγο ότι είναι αυτό το μέρος της ζωής μας στο οποίο δεν έχουμε πρόσβαση και γι’ αυτό οι άνθρωποι καλούμαστε να αναπτύσσουμε την συνειδητότητα μας μέρα με την μέρα, μήνα με τον μήνα, προκειμένου να φωτίσουμε όλο και μεγαλύτερο μέρος από αυτή την σκοτεινή πτυχή της ύπαρξης μας.

Η ερώτηση λοιπόν είναι η εξής:

Υπάρχει κάποιος πιο απλός τρόπος, ένας καθημερινός τρόπος, που θα μπορούσαμε οι άνθρωποι να αποκτούμε επίγνωση στο τι συμβαίνει μέσα στο υποσυνείδητο μας άσχετα από την δουλειά που θα κάνουμε;

Ναι, βέβαια, υπάρχει! Και ποιος είναι αυτός ο τρόπος;

Παλιά έλεγαν “Εν αρχήν ο λόγος”. Να θυμάσαι ότι ο λόγος, τα λόγια, οι λέξεις, ο τρόπος που μιλάμε, είναι ο τρόπος που εκφράζουμε αυτό που υπάρχει μέσα μας. Ή αν θέλεις, είναι ένας τρόπος αυτός. Έτσι λοιπόν, αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να αρχίζουμε να αποκτούμε επίγνωση στο τι λέμε, πώς το λέμε...

Δεν θα ξεχάσω ποτέ κάποια στιγμή που ήμουν με έναν φίλο, Trainer, και εκεί που μιλούσαμε γυρνάω και του λέω “’Έχω αρνητικές εικόνες στο μυαλό μου από την παιδική μου ηλικία”.

Και μου λέει “Το παρατήρησες;”.

Του λέω “Τι;”.

“Να..” μου λέει, “Άκου.. Τι είπες;”.

Του απαντάω “Έχω αρνητικές εικόνες από την παιδική μου ηλικία”.

“Αυτό σημαίνει ότι τις έχεις ακόμα μέσα στο μυαλό σου, έτσι δεν είναι;”

Το προσπέρασα εκείνη την στιγμή, δεν μπορούσα να το καταλάβω πάρα πολύ καλά όταν μου το είπε.. Γιατί είναι αυτή η συνειδητότητα που λέμε που κάποιες φορές απουσιάζει ή πρέπει να την βρούμε, να την αναπτύξουμε. Έτσι λοιπόν συνεχίσαμε την συζήτηση, τελείωσε η βόλτα μας, και συνειδητοποίησα ότι τελικά ναι μεν είχα δουλέψει με τον εαυτό μου αλλά κάποια πράγματα από την παιδική ηλικία υπήρχαν ακόμα μέσα μου. Και επειδή ο εγκέφαλος ανταποκρίνεται στις εικόνες που έχουμε μέσα στο μυαλό μας αν εμένα οι εικόνες μου ήταν αυτές της παιδικής ηλικίας τότε τι κάνει ο εγκέφαλος; Ανταποκρίνεται σε αυτή την πραγματικότητα.

Έτσι λοιπόν τι κατάλαβα; Κατάλαβα πως ένας τρόπος για να μπορώ να μαθαίνω τι συμβαίνει πραγματικά μέσα μου, και όχι τι νομίζω ότι συμβαίνει, είναι να αρχίσω να παρατηρώ τις λέξεις που λέω. Το πώς περιγράφω την πραγματικότητα. Τις φράσεις.. Τον τόνο.. Την ένταση.. Το πώς εκπροσωπώ, μεταφέρω, αυτό που υπάρχει μέσα μου προς τα έξω.

Έτσι λοιπόν τι χρειάζεται να κάνεις; Αυτό που χρειάζεται να κάνεις είναι να αρχίσεις να παρατηρείς τι λες και πώς το λες στην καθημερινότητα σου και θα δεις αν αυτό συμβαδίζει και κατά πόσο με αυτό που πραγματικά θα ήθελες στην ζωή σου. Εάν δεν συμβαδίζει τότε φρόντισε να μην προσπερνάς αυτά που λες και τον τρόπο που τα λες αλλά να πας λίγο πιο βαθιά και να δεις ακριβώς τι συμβαίνει μέσα στα βάθη της καρδιάς σου.

Επίσης μην ξεχάσεις το εξής:

Ότι είσαι υπέροχος!

Ότι πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου..

Και να ζεις με πάθος.

Η μοναξιά είναι ο δρόμος από τον οποίο το πεπρωμένο θέλει να οδηγήσει τον άνθρωπο στον εαυτό του

Ο Νίτσε έλεγε ότι το περπάτημα μας βοηθάει να κατεβάσουμε ιδέες, να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας. Το να χαρίζουμε στον εαυτό μας μια στιγμή μοναξιάς μας επιτρέπει να βάζουμε σε τάξη τις σκέψεις μας, να διερωτόμαστε για τη ζωή, για το τι στ’ αλήθεια θέλουμε. Είναι δική μας στιγμή περισυλλογής, ο δικός μας χώρος για να γινόμαστε δημιουργικοί.

Είναι σημαντικό να φυλάμε ένα τμήμα της μέρας για τον εαυτό μας, όχι απλώς για χουζούρεμα, αλλά για να είμαστε παρόντες εδώ και τώρα, να χαλαρώνουμε και να μη μας βαραίνουν τα γεγονότα. Έχουμε ανάγκη από έναν προσωπικό χώρο για να ξεφεύγουμε από τον θόρυβο και να σκεφτόμαστε, ή για το εντελώς αντίθετο: για να αδειάζουμε το μυαλό μας από τα καθημερινά προβλήματα.

Ο Έκχαρτ Τόλλε μας μιλάει για το πόσο προβληματικός μπορεί να γίνει ο διανοητικός θόρυβος, το να σκεφτόμαστε διαρκώς. Αν ο εγκέφαλος μας βρίσκεται πάντα σε διέγερση, δε θα μπορέσουμε να απολαύσουμε ούτε μια στιγμή ησυχίας ούτε να ζήσουμε εδώ και τώρα. Γι’ αυτό είναι καλό να αποσυνδεόμαστε. Να κάνουμε switch off. Όλα τα άλλα μπορούν να περιμένουν για λίγα λεπτά.

Η απομάκρυνση από τον θόρυβο, έστω και για λίγο, μας ξαναδίνει την ηρεμία και το νόημα της ύπαρξης. Μας δίνει μία κατεύθυνση για να αποσαφηνίσουμε τα σχέδια μας και να ενεργήσουμε με σιγουριά.

Μπορούμε να αναπνέουμε το οξυγόνο της μοναξιάς έξω στη φύση ή σε ένα δωμάτιο του σπιτιού, σε ένα καφέ, οπουδήποτε μπορούμε να σκεφτούμε.

Αυτή είναι η σημασία του να αποσυνδέεσαι για μερικές στιγμές από τον κόσμο και να συνδέεσαι με τον εαυτό σου. Ανακαλύπτεις ότι η μοναξιά είναι θεραπευτική, δημιουργική και απελευθερωτική. Αν κρατάς ένα μικρό κομμάτι της μέρας για σένα, θα πάψεις να νιώθεις χαμένος.

Οι λογικοί άνθρωποι δεν είναι ανεκτοί σε έναν κόσμο γεμάτο τρελούς

Όλη η ανθρωπότητα ζει στην παραφροσύνη, κι έτσι όποτε γεννιέται ένας λογικός άνθρωπος, θεωρείται τρελός.

Ίσως να καταλάβετε αυτό που θέλω να πω καλύτερα αν σας αφηγηθώ μια σύντομη ιστορία…

Κάποια μέρα, νωρίς το πρωί, μια ηλικιωμένη γυναίκα ήρθε και πέταξε κάτι στο πηγάδι του χωριού και ανακοίνωσε ότι όποιος έπινε νερό από εκείνο το πηγάδι θα τρελαινόταν. Υπήρχαν μόνο δυο πηγάδια στο χωριό. Το ένα ήταν μέσα στο χωριό και το άλλο ήταν στο παλάτι του βασιλιά. Έως το βράδυ όλο το χωριό είχε τρελαθεί, καθώς δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να πιούν νερό από το πηγάδι τους. Μόνο τρία άτομα – ο βασιλιάς, η βασίλισσα και ο πρωθυπουργός – δεν ήπιαν νερό από το πηγάδι του χωριού, κι έτσι δεν τρελάθηκαν.

Διαδόθηκε μια φήμη στο χωριό: φαίνεται ότι ο βασιλιάς τρελάθηκε. Και αυτό είναι φυσικό – από τη στιγμή που τρελάθηκε όλο το χωριό, κάποιος που δεν είναι τρελός σίγουρα θα μοιάζει τρελός σε όλους τους άλλους. Είναι απλή αριθμητική. Έτσι όλοι στο χωριό ανησύχησαν πολύ και ταράχτηκαν. Ανάμεσά τους, εκείνοι που ήταν σπουδαίοι στοχαστές… Συνήθως, οι τρελοί είναι σπουδαίοι στοχαστές. Γι’ αυτό υπάρχει πολύ λιγότερο κενό ανάμεσα σε ένα τρελό άτομο και σε έναν στοχαστή: οι στοχαστές συχνά τρελαίνονται και οι τρελοί συχνά αρχίζουν να σκέφτονται.

Έτσι, ανάμεσα σε εκείνους τους τρελούς υπήρχαν μερικοί στοχαστές και μερικοί πολιτικοί. Συγκεντρώθηκαν όλοι για να αποφασίσουν τι πρέπει να κάνουν. Πίστευαν ότι, αν δεν απομάκρυναν τον βασιλιά, όλα θα κατέρρεαν. «Αν ο βασιλιάς είναι τρελός, ποιος θα διοικεί το βασίλειο;»

Το βράδυ, συγκεντρώθηκαν έξω από το παλάτι φωνάζοντας συνθήματα που έλεγαν ότι, αφού ο βασιλιάς είχε τρελαθεί, ο πρωθυπουργός είχε τρελαθεί, και το ίδιο και η βασίλισσα, τώρα δεν είχαν άλλη επιλογή παρά να απομακρύνουν τον βασιλιά.

Ο βασιλιάς, η βασίλισσά του και ο πρωθυπουργός στέκονταν στη στέγη του παλατιού και αναρωτιούνταν τι έπρεπε να κάνουν. Όλοι οι υπηρέτες και οι στρατιώτες τους είχαν επίσης τρελαθεί. Όλοι είχαν τρελαθεί, επομένως τι θα γινόταν τώρα;

Ο βασιλιάς είπε στον πρωθυπουργό: «Σκέψου γρήγορα τι πρέπει να κάνουμε».

Είπε: «Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος παρά να πιούμε αμέσως νερό από το πηγάδι του χωριού».

Είπαν και οι τρεις τους στον κόσμο: «Περιμένετε, θα πάμε να βρούμε κάτι για να θεραπεύσουμε την τρέλα μας».

Πήγαν στο πηγάδι του χωριού και ήπιαν το νερό. Εκείνο το βράδυ, έλαβε χώρα μεγάλη γιορτή στο χωριό. Ο κόσμος χόρευε και τραγουδούσε: ο βασιλιάς είχε βρει ξανά τα λογικά του.

Η ανθρωπότητα έχει πληγεί από μια βαθιά και θεμελιώδη παραφροσύνη, και μυούμε τη νέα γενιά των παιδιών μας σε αυτή την τρέλα. Όλα τα παιδιά που αρνούνται να μυηθούν θα θεωρούνται επαναστατικά. Τα παιδιά που αρνούνται να μυηθούν σε αυτή την τρέλα θα μας φαίνονται τρελά, κι έτσι, για να διασφαλίσουμε ότι θα τρελαθούν και εκείνα, τα αναγκάζουμε να ακολουθήσουν το ίδιο μονοπάτι,

Είναι πολύ επικίνδυνο να είσαι λογικός σε αυτόν τον κόσμο· ένα λογικό άτομο πρέπει να πληρώσει ένα βαρύ τίμημα για τη λογική του. Κάποιος πρέπει να αντιμετωπίσει μια σφαίρα, κάποιος άλλος πρέπει να πιει δηλητήριο, κάποιος άλλος πρέπει να σταυρωθεί. Οι λογικοί άνθρωποι δεν είναι ανεκτοί σε έναν κόσμο γεμάτο τρελούς. Σε αυτόν τον κόσμο, όσο πιο τρελό είναι ένα άτομο, τόσο πιο γοητευτικό φαίνεται επειδή μοιάζει να είναι ένας από εμάς. Μοιάζει να περπατάει στο ίδιο μονοπάτι που περπατάμε εμείς. Γι’ αυτό θα σας μιλήσω για το πώς να ξεφορτωθείτε την κατάσταση βαθιάς τρέλας που έχει παγιδεύσει την ανθρωπότητα. Αν δεν προσπαθήσετε να βρείτε μια διέξοδο, το αποτέλεσμα θα είναι ο θάνατος. Ό,τι κι αν κάνετε, στο τέλος ο θάνατος θα σας πιάσει – όχι απαραίτητα στο μακρινό μέλλον. Μπορεί να σας πιάσει αύριο, μπορεί να σας πιάσει σήμερα. Μπορεί να σας πιάσει ακόμα και τώρα,

Απόψε λοιπόν αναλογιστείτε αυτό: αν απλώς σας οδηγεί στον θάνατο, τότε τι οτιδήποτε κάνετε νόημα έχει να το κάνετε; Αν οτιδήποτε κάνετε δεν οδηγεί το βήμα σας προς την αθανασία, αν τα μάτια σας δεν ανοίγουν προς την αθανασία, και αν η ζωή σας δεν κινείται προς την κατεύθυνση στην οποία ο θάνατος δεν λαμβάνει χώρα, ποιος είναι ο σκοπός του; Τι νόημα έχει;

Η ζωή είναι μια ευκαιρία. Όποιες στιγμές έχουμε χάσει, δεν υπάρχει τρόπος να τις πάρουμε πίσω. Η ευκαιρία που φέρνει η ζωή μπορεί να χρησιμοποιηθεί με πολλούς τρόπους. Αυτό που κάνουμε μαζί της αλλάζει τη ζωή μας αναλόγως. Κάποιοι τη χρησιμοποιούν για να κερδίσουν πλούτο. Όλη τους τη ζωή, χρησιμοποιούν όλες τις ευκαιρίες που τους δίνονται, βάζουν όλη τους την ενέργεια, στην απόκτηση πλούτου. Αλλά, όταν έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο, όλος τους ο πλούτος είναι άχρηστος. Κάποιοι άνθρωποι μοχθούν όλη τους τη ζωή για να χρησιμοποιήσουν αυτή την ευκαιρία με σκοπό να αποκτήσουν φήμη και κύρος, έτσι ώστε να ικανοποιηθεί ο εγωισμός τους. Αλλά όταν έρχεται ο θάνατος, όλος τους ο εγωισμός και το κύρος γίνονται μάταια.

Επομένως, ποιο είναι το κριτήριο για να μην είναι η ζωή σας μάταιη; Το μοναδικό κριτήριο είναι ότι, όταν έρθετε αντιμέτωποι με τον θάνατο, όλα όσα θα έχετε κερδίσει στη ζωή να μην είναι άχρηστα. Όταν αντιμετωπίσετε τον θάνατο, όπως κι αν έχετε χρησιμοποιήσει την ευκαιρία της ζωής -όπου κι αν έχετε στηρίξει όλη σας τη ζωή- το νόημά της θα πρέπει να παραμένει άθικτο. Μόνο αυτό που έχει νόημα ενώπιον του θανάτου έχει πραγματικά νόημα· όλα τα άλλα είναι άχρηστα. Επαναλαμβάνω: αυτό που συνεχίζει να έχει νόημα ενώπιον του θανάτου, αυτό και μόνο αυτό έχει νόημα και όλα τα άλλα δεν έχουν αξία.

Βρέθηκε παιδικό δόντι ηλικίας 130.000 ετών από «ξάδελφο» των Νεάντερταλ

Ένα παιδικό δόντι, ηλικίας τουλάχιστον 130.000 ετών, που ανακαλύφθηκε σε ένα σπήλαιο στο Λάος, μαρτυρά την παρουσία των Ντενίσοβαν στο τροπικό κλίμα της νοτιοανατολικής Ασίας και σηκώνει ελαφρά το πέπλο μυστηρίου γύρω από αυτό το εξαφανισμένο υποείδος αρχαϊκού ανθρώπου.

Γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα για τους Ντενίσοβαν, ένα είδος ανθρώπου που θεωρείται «εξάδελφος» των Νεάντερταλ και κατηγοριοποιήθηκε για πρώτη φορά το 2010.

Από ένα οστό δακτύλου που βρέθηκε στο σπήλαιο Ντενίσοβα της Σιβηρίας οι παλαιοντολόγοι κατάφεραν να ανακτήσουν το πλήρες γονιδίωμα του είδους. Στη συνέχεια, το 2019, βρέθηκε μια γνάθος με μεγάλα δόντια στο Θιβέτ, αποδεικνύοντας ότι το είδος αυτό έζησε και σε αυτήν την περιοχή της Κίνας.

Εκτός από αυτά τα ελάχιστα λείψανα, ο άνθρωπος της Ντενίσοβα δεν άφησε κανένα άλλο ίχνος…

Μόνο που πριν εξαφανιστεί πρόλαβε να κληροδοτήσει ένα μέρος του DNA του στον σύγχρονο άνθρωπο: οι Νεγκρίτος στις Φιλιππίνες, οι Παπούα της Νέας Γουινέας και οι Αβορίγινες της Αυστραλίας έχουν στο γονιδίωμά τους ένα μεγάλο μέρος του DNA των Ντενίσοβαν, έως και 5%.

Οι γενετιστές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι πρόγονοι αυτών των πληθυσμών είχαν αναμιχθεί με τους Ντενίσοβαν στη Νοτιοανατολική Ασία, εξήγησε ο παλαιοανθρωπολόγος Κλέμεντ Ζανόλι, εκ των συγγραφέων της μελέτης που δημοσιεύτηκε σήμερα στην επιστημονική επιθεώρηση Nature Communications. Τους έλειπε όμως μια «απτή απόδειξη» της παρουσίας των Ντενίσοβαν σε αυτήν την περιοχή της Ασίας, πολύ μακριά από τα παγωμένα βουνά της Σιβηρίας ή του Θιβέτ.

Μέχρι που μια ομάδα επιστημόνων ανέλαβε να ερευνήσει το σπήλαιο Κόμπρα, στο βορειοανατολικό Λάος.

Το σπήλαιο αυτό ανακαλύφθηκε το 2018 από σπηλαιολόγους πολύ κοντά στην τοποθεσία Ταμ Πα Λινγκ, όπου έχουν εντοπιστεί πολλά ανθρώπινα λείψανα ηλικίας χιλιάδων ετών.

Στα ιζήματα των τοιχωμάτων του σπηλαίου βρέθηκαν οστά ζώων καθώς και ένας τραπεζίτης που έφερε «ανθρώπινα» χαρακτηριστικά, σύμφωνα με τον Ζανόλι. Οι ειδικοί προσδιόρισαν ότι ανήκε σε κάποιο παιδί ηλικίας 3-8 ετών, γιατί δεν είχε ακόμη «σκάσει» κανονικά.

Όμως, σε ποιο είδος, σε ποια περίοδο; Το δόντι ήταν τόσο παλιό που δεν γινόταν να χρονολογηθεί με τη μέθοδο του άνθρακα 14 και το DNA του δεν είχε διατηρηθεί, λόγω του ζεστού, υγρού κλίματος, σύμφωνα με τον παλαιοανθρωπολόγο Φαμπρίς Ντεμετέρ.

Οι ερευνητές ξεπέρασαν το εμπόδιο αυτό χρονολογώντας τα ιζήματα που περιέκλειαν το δόντι και τα λείψανα των ζώων, καθώς και το ανώτερο στρώμα. Κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το παιδί έζησε πριν από 160.000-130.000 χρόνια. Κατόπιν, αναλύοντας το εσωτερικό του δοντιού –το οποίο μεταφέρθηκε προσωρινά στη Δανία– χάρη σε διάφορες μεθόδους, όπως με τη μικροτομογραφία με ακτίνες Χ και με την ανάλυση πρωτεϊνών διαπίστωσαν ότι ανήκε σε κορίτσι. Και, άλλη έκπληξη, το δόντι αποκαλύφθηκε ότι είχε παρόμοια δομή με τους τραπεζίτες που βρέθηκαν στο Θιβέτ.

Αν και είχε κάποια κοινά χαρακτηριστικά με τα δόντια των Νεάντερταλ –είδους συγγενικού με τους Ντενίσοβαν– οι ειδικοί κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το κορίτσι ήταν Ντενίσοβαν επειδή δεν έχει βρεθεί ποτέ κάποιο ίχνος των Νεάντερταλ τόσο ανατολικά, αφού φαίνεται ότι «προτιμούσαν» την παγωμένη Δύση, σύμφωνα με τον Ντεμετέρ.

Σε αυτούς τους τροπικούς, οι τελευταίοι Ντενίσοβαν φαίνεται ότι συνάντησαν και αναμίχθηκαν με ομάδες σύγχρονων ανθρώπων, την εποχή του Πλειστόκαινου και χάρισαν τη γενετική κληρονομία τους στους σημερινούς πληθυσμούς της νοτιοανατολικής Ασίας.

Χ.Φ. Λάβκραφτ, Α. Μάχεν, η Χρυσή Αυγή

Χ.Φ. Λάβκραφτ, ο Α. Μάχεν, η Χρυσή Αυγή… και Μη Πραγματικές, Πραγματικότητες.

Ο Χάουαρντ Φίλλιπς Λάβκραφτ ήταν ως άτομο αυτό που θα περίμενε κανείς διαβάζοντας τα έργα του και το μόνο που δεν φαίνεται να ταιριάζει στην όλη εικόνα ήταν μια ιδιάζουσα μορφή ρατσισμού, που οι θαυμαστές του την βρίσκουν παθολογική. Τρομερά εσωστρεφής, είχε μια απέχθεια προς όλους τους ξένους και ζούσε κλεισμένος στον εαυτό του. Όπως θα το περίμενε κανείς, είχε δύσκολη παιδική ηλικία, ήταν φιλάσθενος, ευαίσθητος και βιβλιοφάγος. Άλλωστε κληρονόμησε από τον πατέρα του και τον παππού του πάνω από 3.000 βιβλία ειδικού τύπου. Απέφευγε τις παρέες των νεαρών της ηλικίας του και από μικρός έδειχνε μια πρόωρη ωριμότητα. Δύο ετών γνώριζε το αλφάβητο. Τεσσάρων ετών διάβαζε κανονικά, και δεκαπέντε ετών ήταν ήδη συγγραφέας. Φυσικά, απέτυχε στον γάμο του…

Ο Χ.Φ. Λάβκραφτ ήταν ένα από τα λίγα άτομα που στράφηκε 180 μοίρες από την καθημερινή πραγματικότητα και μας έδειξε την άλλη πραγματικότητα, στην οποία ο άνθρωπος λίγο διαφέρει από τους Θεούς του. Έδειξε ένα δρόμο που οδηγεί πέρα, πολύ πέρα από τον Χρόνο.

Το βασικό θεμέλιο των ιδεών του είναι παλιό, τουλάχιστον από την εποχή του Τσουάνγκ Τσε. Είναι η παλιά ιδέα ότι κάποιο λάθος υπάρχει στην διάκριση των κόσμων που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος σε πραγματικούς και φανταστικούς. Ο διαχωρισμός είναι αυθαίρετος και τίποτα περισσότερο από την γνώμη της πλειοψηφίας. Όλοι οι κόσμοι, που γίνονται κατά οποιονδήποτε τρόπο αντιληπτοί, είναι πραγματικοί; Το πραγματικό είναι αυτό και μόνο που θεωρούμε πραγματικό και όχι από μόνο του πραγματικό, τότε… η πραγματικότητα είναι ρευστή και πραγματικό είναι ό,τι θέλουμε να είναι πραγματικό, ότι θέλουμε ή ότι μας επιβάλουν να θέλουμε;

Μπορούμε να φτιάξουμε ο καθένας μια πραγματικότητα όπως την θέλουμε, και να την αλλάξουμε όταν θέλουμε. Είναι το Σύμπαν των Άπειρων Χρόνων. Ένα Σύμπαν χωρίς καμία ουσιαστική σταθερή μορφή. Ένα Σύμπαν που μπορεί να πάρει όποια μορφή θέλουμε να του δώσουμε. Ο κλασικός συγγραφέας Λευκάδιος Χερν είπε κάτι που ή πέρασε απαρατήρητο ή θεωρήθηκε απλώς ως μια λογοτεχνική πρόταση:

«Μπορεί να χρειαστεί να μάθουμε ότι το άπειρο στροβίλισμα του θανάτου και της γέννησης, απ’ όπου δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε, είναι δική μας δημιουργία, δική μας αναζήτηση.»

Εμείς διαλέξαμε ώστε η λεγόμενη πραγματικότητα να είναι αυτό που είναι. Μπορούμε να διαλέξουμε κάτι άλλο. Ως άτομα ή ως σύνολο… Αυτό φαίνεται να πέτυχε ο Λάβκραφτ, μέχρις ένα σημείο. Τα διηγήματά του είναι φανταστικά, αλλά όχι με το κοινό νόημα της λέξης. Θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στην συνηθισμένη μας πραγματικότητα για να καταλάβουμε την διαδικασία της αλλαγής της, όπως μας την παρουσιάζει ο Λάβκραφτ. Η βασική ιδέα που είναι διάχυτη σ’ όλα τα διηγήματά του ήταν κάτι που Λάβκραφτ το ζούσε, το γνώριζε. Για τον ίδιο τουλάχιστον, ήταν μια φανταστική υπόθεση σε πραγματικό φόντο – πραγματικό, ακόμη και με το συνηθισμένο νόημα της λέξης.

Πίστευε στους κόσμους του: Τα πρόσωπα και τα γεγονότα μπορεί να είναι φανταστικά –αν και όχι πάντα– αλλά οι κόσμοι του είναι πραγματικοί. Ίσως γι’ αυτό τα πρόσωπα και τα γεγονότα στα διηγήματά του δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Μου είναι πολύ δύσκολο να σας δώσω την όλη εικόνα του τι φαίνεται να κρύβεται πίσω από αθώα διηγήματα. Ο Λάβκραφτ δεν είναι το μόνο στοιχείο, αλλά ένα από τα βασικότερα. Αλλά θα πρέπει να γίνουν παρεμβολές στην εικόνα και με στοιχεία από άλλους συγγραφείς που ασχολήθηκαν με το ίδιο θέμα, τις Άλλες Πραγματικότητες. Ο Άρθουρ Μάχεν είναι χαρακτηριστική περίπτωση. Για τον Μάχεν (186-1947) ο κριτικός Φιλλπ βαν Ντόρεν Στερν έγραφε ότι:

«Οι φανταστικές ιστορίες του Α. Μάχεν περιέχουν, ίσως πιο στοιχειώδεις αλήθειες απ’ όλα τα διαγράμματα και τις στατιστικές του κόσμου.»

Ο Μάχεν, όπως και ο Λάβκραφτ, χρησιμοποιούν τον ίδιο ισχυρισμό. Ότι, δηλαδή, υπάρχει μια πραγματικότητα τόσο ξένη προς τον άνθρωπο, ώστε να λειτουργούν οι ψυχολογικοί αμυντικοί μηχανισμοί που καταλήγουν στην απόρριψή της από την συνειδητή μνήμη.

Ανάμεσα στους θαυμαστές του υπήρχαν άνθρωποι όπως ο Μπέρναρντ Σω και ο Τόμας Σ. Έλλιοτ.

Ο Μάχεν δεν ήταν γνωστός πέρα από έναν κλειστό κύκλο, ώσπου ένα περίεργο γεγονός, στα 1914, τον έκανε διάσημο. Στις 29 Σεπτεμβρίου δημοσιεύθηκε σ’ εφημερίδα το διήγημά του «Οι Τοξότες», όπου ένα όραμα του Αγ. Γεωργίου με αγγέλους τοξότες παρουσιάζεται για να σώσει τους Άγγλους στρατιώτες. Πριν ένα μήνα περίπου, στις 27 και 28 Αυγούστου, χιλιάδες αξιωματικοί και στρατιώτες και των δύο παρατάξεων είχαν ζήσει τα γεγονότα στο Μον – όπως τα περιέγραψε ο Μάχεν– χωρίς όμως να έχει γίνει γνωστό αυτό. Μετά την δημοσίευση άρχισαν να φτάνουν σωρηδόν οι μαρτυρίες.

Το αίνιγμα του Μάχεν, σε συσχετισμό με τον Λάβκραφτ, με είχε ήδη απασχολήσει, όταν το ξαναβρήκα στην «Αυγή των Μάγων» των Πάουελς και Μπερζιέ. Συμπτωματικά, φαινόταν ότι είχαμε διαβάσει τα ίδια βιβλία και είχαμε παρόμοιες υποψίες. Το πρώτο έργο του Μάχεν που είχα διαβάσει ήταν «Ο Μεγάλος Θεός Παν», που με είχε εντυπωσιάσει. Ο Μάχεν είχε εξομολογηθεί ότι δεν πολυπίστευε σε μια πραγματικότητα σαν αυτή που περιέγραφε αρχικά, αλλά προσθέτει:

«Είχα ορισμένες εμπειρίες στην ζωή μου που μου άλλαξαν τις απόψεις μου στα θέματα αυτά, καμιά από τις εμπειρίες που είχα δεν είχε καμιά σχέση με απάτες σαν τον πνευματισμό ή την θεοσοφία. Αλλά πιστεύω ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο του μεγαλύτερου μυστηρίου, γεμάτο από απροσδόκητα κι εντελώς εκπληκτικά πράγματα.»

Ο Μάχεν ήταν μέλος σε μια περίεργη οργάνωση που ιδρύθηκε το 1897 στην Αγγλία, την Χρυσή Αυγή. Μέλη της ήταν ο διάσημος συγγραφέας Έντουαρντ Μπούλβερ-Λύττον, «τελευταίος μαθητής του Ελιφάς Λεβί», ο Άρθρου Έντουαρντ Ουέιτ, ο Μπραμ Στόουκερ, συγγραφέας του «Δράκουλα», ο Σαξ Ρόμερ, δημιουργός του Φου Μαντσού, ο Άλτζερνον Μπλάκγουντ, και αργότερα ο Άλειστερ Κρόουλυ που την διέλυσε.

Ο Ουέιτ, βαθύς μελετητής, κάθισε και μετέφρασε χειρόγραφα που μούχλιαζαν στις βιβλιοθήκες και τα εξέδωσε σε βιβλίο. Σκοπός του; Να δείξει ότι τα μαγικά μεσαιωνικά βιβλία είναι ένα ανόητο συνονθύλευμα από βλακείες και τίποτε άλλο. Αυτό περίπου ισχυρίζεται στον πρόλογο, αλλά αφήνει να εννοηθεί και κάτι άλλο. Αυτό που βλέπουμε στον Μάχεν, τον Λάβκραφτ και τους άλλους: Είναι, πράγματι, βλακείες, αλλά μόνο γιατί μεσολάβησε ο ανθρώπινος παράγοντας. Αλλά, κάτι φαίνεται να υπάρχει -και ναι υπάρχει- πίσω και πέρα από τα μαγικά παραμύθια.

Είναι παράδοξο το υπόβαθρο των ανθρώπων που περπάτησαν στο μονοπάτι του παράξενα φανταστικού, και που ο Χ.Φ. Λάβκραφτ θα οδηγούσε πιο πέρα. Ποιος είναι, όμως, αυτός ο δρόμος και γιατί μας οδηγεί πέρα από το Χρόνο; Μόνο μέσα από προσωπική έρευνα μπορείτε να βρείτε αυτές τις άλλες πραγματικότητες. Έρευνα και Δράση. Οι συγγραφείς του Φανταστικού (όχι όλοι) σας δείχνουν κάποια μονοπάτια, σκαλίζουν την φαντασία και σας σπρώχνουν, αλλά μόνοι σας θα βρείτε την Πύλη …ανάλογα με το μονοπάτι που θα βαδίσετε. Μην ξεχνάτε πως οι περισσότεροι από τους “μύστες του αγνώστου” κάηκαν και πήραν κι άλλους στον λαιμό τους, περνώντας την Πύλη που άνοιξε, είτε γιατί ακολούθησαν μονοπάτι καταστροφής, είτε γιατί απλά ήταν ηλίθιοι.

Μαγεία, Επιστήμη και Αλήθεια

Αυτοί οι “ειδικοί” λένε ότι οι ιθαγενείς λαοί, ζούνε σε ένα κόσμο μύθων και φαντασίας και ότι αυτοί ζούνε στον κόσμο της “Αλήθειας και της Πραγματικότητας”. Αληθινά τώρα ποιός ζει σε ένα κόσμο φαντασίας; Η ανθρώπινη ιστορία βρίθει από εκπληκτικές και φανταστικές ιστορίες ατόμων που είχαν ιστορίες με πνεύματα, θεούς, αγγέλους και όντα από το διάστημα. Και τι ξέρουμε αλήθεια για αυτούς τους Θεούς και τις Θεές;

Αυτοί οι Θεοί και οι Θεές αλληλοεπιδρούσαν με τον κόσμο μας με ένα τρόπο που δεν ήταν φανερός (εννοώντας τα θαύματα και την μαγεία) ήταν εδώ όταν γεννιόντουσαν οι Γαλαξίες, σύμφωνα με όλες τις θρησκείες, και δεν φθείρονται, είναι αιώνιοι. Όλες αυτές οι περιγραφές ταιριάζουν με τα χαρακτηριστικά που αποδίδονται στην «Σκοτεινή Ύλη».

Κάθε μεγάλη θρησκεία στον κόσμο σήμερα, βασίζεται με τον ένα η τον άλλο τρόπο στην διαδραστικότητα των ανθρώπων με Θεούς και Θεές και στην σοφία η οποία μεταδόθηκε από στην ανθρωπότητα από αυτές τις Θεϊκές υπάρξεις.

Οι ενδιάμεσοι μεταξύ των όντων από τα άστρα και των ανθρώπων είναι γνωστοί σήμερα στις θρησκείες, σαν ιερείς, ή στις πνευματικές ομάδες ως σαμάνοι. Τα θαύματα και η μαγεία ήταν η τέχνη τους. Σήμερα οι μοντέρνοι ανθρωπολόγοι αδυνατούν να εξηγήσουν αυτά που παρατηρούν να κάνουν οι σαμάνοι. Τελικά θα έλεγα ότι αυτοί οι ανθρωπολόγοι έχουν επιβάλει έναν περιορισμό στον εαυτό τους που τους κρατά μακριά από τις απαντήσεις.

Οι πραγματικές εξηγήσεις για την μαγεία και την Αλήθεια δεν βρίσκονται στον “Αληθινό Κόσμο” του 4% αλλά στον Άλλο Κόσμο του 96%! Που η επιστήμη την προσεγγίζει μέσα από τις παραεπιστημονικές ομάδες.

Άκου τον Νου σου και θα αντιληφθείς κόσμους πέρα από την φαντασία σου. Τον Νου σου, όχι το μυαλό σου ή την λογική σου.

Ο Νους σου φτιάχνει την πραγματικότητα, γι’ αυτό φροντίζουν τα ιερατεία να τον κρατούν σε ύπνωση.

Χαλίλ Γκιμπράν - Το άσυλο

Ό,τι είμαστε είναι αποτέλεσμα του τι σκεφτόμαστε. Τριγύριζα στους κήπους ενός ασύλου για παράφρονες, όταν γνώρισα έναν νεαρό άνδρα που διάβαζε ένα βιβλίο φιλοσοφίας. Η συμπεριφορά του και η προφανής καλή υγεία του, τον έκαναν να ξεχωρίζει από τους άλλους τροφίμους.

Κάθισα δίπλα του και ρώτησα:

«Τι κάνεις εδώ;»

Με κοίταξε, έκπληκτος. Και βλέποντας ότι δεν ήμουν ένας από τους γιατρούς, απάντησε:

«Είναι πολύ απλό. Ο πατέρας μου, ένας λαμπρός δικηγόρος, ήθελε να γίνω σαν αυτόν.

Ο θείος μου, ο οποίος κατέχει ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, ήλπιζε πως θα ακολουθήσω το παράδειγμά του.

Η μητέρα μου ήθελε να είμαι η εικόνα του αγαπημένου της πατέρα.

Η αδελφή μου έβαζε τον σύζυγό της πάνω από εμένα φέρνοντάς τον ως παράδειγμα του επιτυχημένου άνδρα.

Ο αδελφός μου προσπάθησε να με προπονήσει έως ότου γίνω διάσημος αθλητής όπως ο ίδιος.

Το ίδιο συνέβη και στο σχολείο, με τον καθηγητή πιάνου και τον καθηγητή των Αγγλικών – ήταν όλοι πεπεισμένοι και αποφασισμένοι ότι ήταν το καλύτερο δυνατό παράδειγμα προς μίμηση.

Κανένας από αυτούς δεν με κοίταξε ως ένα άτομο, αλλά ήταν σαν να κοιτάζουν τον εαυτό τους στον καθρέφτη.

Γι' αυτό κι εγώ αποφάσισα να εγγραφώ στο άσυλο. Τουλάχιστον εδώ μπορώ να είμαι ο εαυτός μου».

Χαλίλ Γκιμπράν

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της

12.9. Η αρχαία τέχνη μετά τα μέσα του 19ου αιώνα

Ο ατμός, η μηχανή, ο σιδηρόδρομος, ο ηλεκτρισμός, ο τηλέγραφος, η φωτογραφία αλλάζουν την επαφή, την επικοινωνία των ανθρώπων, ενώ η μαζική παραγωγή στη βιομηχανία αλλάζει τα γνωστά ως τότε μεγέθη στην οικονομία και στην κοινωνία. 

Οι πόλεις τον 19ο αιώνα μεγαλώνουν με ταχύτατο ρυθμό, το Παρίσι, η Κοπεγχάγη, το Λένινγκραντ, το Μόναχο, το Λονδίνο, η Στοκχόλμη και η Μαδρίτη παίρνουν σταδιακά τη σημερινή τους μορφή. Στην τέχνη αλλάζουν οι ρυθμοί εξέλιξης και ο τρόπος που αντιμετωπίζεται το παρελθόν. Μετά τον κλασικισμό και τον ρομαντισμό, ο ρεαλισμός, τα ιδεαλιστικά ρεύματα, ο ιμπρεσιονισμός, το νέο στιλ θα οδηγήσουν με ταχύτατους ρυθμούς στις πρωτοπορίες των αρχών του 20ού αιώνα. 

Η συμβατικότητα των αρχαίων μύθων σταδιακά εγκαταλείπεται. 

Οι σπουδές σε Ακαδημίες, η μετατροπή των μεγάλων συλλογών σε μουσεία και η καθιέρωση των μεγάλων εκθέσεων δημιουργούν νέα δεδομένα στον καλλιτεχνικό χώρο. Η επίσημη τέχνη ταυτίζεται σχεδόν απόλυτα με αυτή των κρατικών σχολών και Ακαδημιών (ακαδημαϊκή τέχνη) αλλά και της επίσημης παρουσίασής της στα Σαλόν, τις μεγάλες κρατικές εκθέσεις. Έτσι ανοίγεται ένα μεγάλο χάσμα ανάμεσα στην επίσημη, συντηρητική τέχνη και στην ελεύθερη, προοδευτική και βασισμένη στον πειραματισμό τέχνη. 

Η σταθερή αντίδραση των προοδευτικών δυνάμεων στην επίσημη τέχνη εξηγεί εν μέρει την υποχώρηση της επίδρασης της αρχαίας τέχνης, καθώς ταυτίζεται πλέον με τη διδασκαλία στις Ακαδημίες και με το γούστο του μεγάλου κοινού, που συμβαδίζει με τον συντηρητισμό της κοινωνίας. 

Η Αρχαιότητα διατηρεί πάντα τη γοητεία της και κάποιο μερίδιο ακόμη και στους ζωγράφους της πρωτοπορίας, αλλά πρόκειται συνήθως για περιπτώσεις όπου η αναφορά στην Αρχαιότητα αποτελεί περισσότερο ανάμνηση του παρελθόντος, αναγνώριση ή επιβίωση των παλιών αξιών και όχι ανανεωτική δημιουργία.

Ανθολόγιο Αττικής Πεζογραφίας

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ, ΤΕΧΝΗ ΡΗΤΟΡΙΚΗ

ΑΡΙΣΤ Ρητ 1360b4–1362a14

Η εὐδαιμονία είναι ο σκοπός του ατόμου και της πολιτείας – Πώς εξασφαλίζεται αυτή

Ο Αριστοτέλης εξέθεσε διεξοδικά τα θέματα για τα οποία διαβουλεύονται συνήθως οι πολίτες. Ο ρήτορας που θα προτρέψει ή θα αποτρέψει τους συμπολίτες του εκφωνώντας έναν συμβουλευτικό λόγο οφείλει να έχει γνώσεις για τα ζητήματα αυτά και να έχει προετοιμάσει τις προκείμενες προτάσεις πάνω στις οποίες θα στηρίξει τους συλλογισμούς του.

Σχεδὸν δὲ καὶ ἰδίᾳ ἑκάστῳ καὶ κοινῇ πᾶσι σκοπός
(5) τις ἔστιν οὗ στοχαζόμενοι καὶ αἱροῦνται καὶ φεύγουσιν· καὶ
τοῦτ’ ἐστὶν ἐν κεφαλαίῳ εἰπεῖν ἥ τ’ εὐδαιμονία καὶ τὰ μόρια
αὐτῆς· ὥστε παραδείγματος χάριν λάβωμεν τί ἐστιν ὡς
ἁπλῶς εἰπεῖν ἡ εὐδαιμονία, καὶ ἐκ τίνων τὰ μόρια ταύ-
της· περὶ γὰρ ταύτης καὶ τῶν εἰς ταύτην συντεινόντων
(10) καὶ τῶν ἐναντίων ταύτῃ αἵ τε προτροπαὶ καὶ αἱ ἀποτροπαὶ
πᾶσαί εἰσιν· τὰ μὲν γὰρ παρασκευάζοντα ταύτην ἢ τῶν μορίων
τι, ἢ μεῖζον ἀντ’ ἐλάττονος ποιοῦντα, δεῖ πράττειν, τὰ δὲ
φθείροντα ἢ ἐμποδίζοντα ἢ τὰ ἐναντία ποιοῦντα μὴ πράττειν.

ἔστω δὴ εὐδαιμονία εὐπραξία μετ’ ἀρετῆς, ἢ αὐτάρκεια
(15) ζωῆς, ἢ ὁ βίος ὁ μετὰ ἀσφαλείας ἥδιστος, ἢ εὐθενία κτημάτων
καὶ σωμάτων μετὰ δυνάμεως φυλακτικῆς τε καὶ πρακτικῆς
τούτων· σχεδὸν γὰρ τούτων ἓν ἢ πλείω τὴν εὐδαιμονίαν
ὁμολογοῦσιν εἶναι ἅπαντες.

εἰ δή ἐστιν ἡ εὐδαιμονία τοιοῦτον, ἀνάγκη αὐτῆς εἶναι μέρη
(20) εὐγένειαν, πολυφιλίαν, χρηστοφιλίαν, πλοῦτον, εὐτεκνίαν, πολυ-
τεκνίαν, εὐγηρίαν· ἔτι τὰς τοῦ σώματος ἀρετάς (οἷον ὑγίειαν,
κάλλος, ἰσχύν, μέγεθος, δύναμιν ἀγωνιστικήν), δόξαν, τιμήν,
εὐτυχίαν, ἀρετήν [ἢ καὶ τὰ μέρη αὐτῆς φρόνησιν, ἀνδρείαν,
δικαιοσύνην, σωφροσύνην]· οὕτω γὰρ ἂν αὐταρκέστατός <τις>
(25) εἴη, εἰ ὑπάρχοι αὐτῷ τά τ’ ἐν αὐτῷ καὶ τὰ ἐκτὸς ἀγαθά·
οὐ γὰρ ἔστιν ἄλλα παρὰ ταῦτα. ἔστι δ’ ἐν αὐτῷ μὲν τὰ
περὶ ψυχὴν καὶ τὰ ἐν σώματι, ἔξω δὲ εὐγένεια καὶ φίλοι
καὶ χρήματα καὶ τιμή, ἔτι δὲ προσήκειν οἰόμεθα δυνάμεις
ὑπάρχειν καὶ τύχην· οὕτω γὰρ ἀσφαλέστατος ὁ βίος. λάβωμεν
(30) τοίνυν ὁμοίως καὶ τούτων ἕκαστον τί ἐστιν.

εὐγένεια μὲν οὖν ἐστιν ἔθνει μὲν καὶ πόλει τὸ αὐτό-
χθονας ἢ ἀρχαίους εἶναι, καὶ ἡγεμόνας τοὺς πρώτους ἐπι-
φανεῖς, καὶ πολλοὺς ἐπιφανεῖς γεγονέναι ἐξ αὐτῶν ἐπὶ
τοῖς ζηλουμένοις· ἰδίᾳ δὲ εὐγένεια ἢ ἀπ’ ἀνδρῶν ἢ ἀπὸ
(35) γυναικῶν, καὶ γνησιότης ἀπ’ ἀμφοῖν, καί, ὥσπερ ἐπὶ πόλεως,
<τὸ> τούς τε πρώτους γνωρίμους ἢ ἐπ’ ἀρετῇ ἢ πλούτῳ ἢ
ἄλλῳ τῳ τῶν τιμωμένων εἶναι, καὶ πολλοὺς ἐπιφανεῖς ἐκ τοῦ
γένους καὶ ἄνδρας καὶ γυναῖκας καὶ νέους καὶ πρεσβυτέρους.

εὐτεκνία δὲ καὶ πολυτεκνία οὐκ ἄδηλα. ἔστιν δὲ τῷ κοινῷ
[1361a] μὲν [εὐτεκνία], νεότης ἂν ᾖ πολλὴ καὶ ἀγαθή, ἀγαθὴ δὲ
κατ’ ἀρετὴν σώματος, οἷον μέγεθος, κάλλος, ἰσχύν, δύνα-
μιν ἀγωνιστικήν· ψυχῆς δὲ σωφροσύνη καὶ ἀνδρεία νέου
ἀρεταί· ἰδίᾳ δὲ εὐτεκνία καὶ πολυτεκνία τὸ τὰ ἴδια τέκνα
(5) πολλὰ καὶ τοιαῦτα εἶναι, καὶ θήλεα καὶ ἄρρενα· θηλειῶν
δὲ ἀρετὴ σώματος μὲν κάλλος καὶ μέγεθος, ψυχῆς δὲ
σωφροσύνη καὶ φιλεργία ἄνευ ἀνελευθερίας. ὁμοίως δὲ
καὶ ἰδίᾳ καὶ κοινῇ, καὶ κατ’ ἄνδρας καὶ κατὰ γυναῖκας, δεῖ
ζητεῖν ἕκαστον ὑπάρχειν τῶν τοιούτων· ὅσοις γὰρ τὰ κατὰ
(10) γυναῖκας φαῦλα ὥσπερ Λακεδαιμονίοις, σχεδὸν κατὰ τὸ
ἥμισυ οὐκ εὐδαιμονοῦσιν.

πλούτου δὲ μέρη νομίσματος πλῆθος <καὶ> γῆς, χωρίων
κτῆσις πλήθει καὶ μεγέθει καὶ κάλλει διαφερόντων, ἔτι δὲ
ἐπίπλων κτῆσις καὶ ἀνδραπόδων καὶ βοσκημάτων πλήθει καὶ
(15) κάλλει διαφερόντων, ταῦτα δὲ πάντα <οἰκεῖα> καὶ ἀσφαλῆ
καὶ ἐλευθέρια καὶ χρήσιμα. ἔστιν δὲ χρήσιμα μὲν μᾶλλον τὰ
κάρπιμα, ἐλευθέρια δὲ τὰ πρὸς ἀπόλαυσιν (κάρπιμα δὲ
λέγω ἀφ’ ὧν αἱ πρόσοδοι, ἀπολαυστικὰ δὲ ἀφ’ ὧν μηδὲν
παρὰ τὴν χρῆσιν γίγνεται ὅ τι καὶ ἄξιον). ὅρος δὲ ἀσφα-
(20) λείας μὲν τὸ ἐνταῦθα καὶ οὕτω κεκτῆσθαι ὥστ’ ἐφ’ αὑτῷ
εἶναι τὴν χρῆσιν αὐτῶν, τοῦ δὲ οἰκεῖα εἶναι ἢ μὴ ὅταν ἐφ’ αὑτῷ
ᾖ ἀπαλλοτριῶσαι· λέγω δὲ ἀπαλλοτρίωσιν δόσιν καὶ πρᾶσιν.
ὅλως δὲ τὸ πλουτεῖν ἐστιν ἐν τῷ χρῆσθαι μᾶλλον ἢ ἐν τῷ κεκτῆ-
σθαι· καὶ γὰρ ἡ ἐνέργειά ἐστι τῶν τοιούτων καὶ ἡ χρῆσις πλοῦτος.
(25) εὐδοξία δ’ ἐστὶν τὸ ὑπὸ πάντων σπουδαῖον ὑπολαμβάνε-
σθαι· ἢ τοιοῦτόν τι ἔχειν οὗ πάντες ἐφίενται ἢ οἱ πολλοὶ ἢ
οἱ ἀγαθοὶ ἢ οἱ φρόνιμοι.

τιμὴ δ’ ἐστὶν μὲν σημεῖον εὐεργετικῆς εὐδοξίας, τιμῶνται δὲ
δικαίως μὲν καὶ μάλιστα οἱ εὐεργετηκότες, οὐ μὴν ἀλλὰ τιμᾶται
(30) καὶ ὁ δυνάμενος εὐεργετεῖν· εὐεργεσία δὲ ἢ εἰς σωτηρίαν καὶ ὅσα
αἴτια τοῦ εἶναι, ἢ εἰς πλοῦτον, ἢ εἴς τι τῶν ἄλλων ἀγαθῶν,
ὧν μὴ ῥᾳδία ἡ κτῆσις ἢ ὅλως ἢ ἐνταῦθα ἢ τότε· πολλοὶ
γὰρ διὰ μικρὰ δοκοῦντα τιμῆς τυγχάνουσιν, ἀλλ’ οἱ τόποι
καὶ οἱ καιροὶ αἴτιοι. μέρη δὲ τιμῆς θυσίαι, μνῆμαι ἐν
(35) μέτροις καὶ ἄνευ μέτρων, γέρα, τεμένη, προεδρίαι, τάφοι,
εἰκόνες, τροφαὶ δημόσιαι, τὰ βαρβαρικά, οἷον προσκυνήσεις
καὶ ἐκστάσεις, δῶρα τὰ παρ’ ἑκάστοις τίμια. καὶ γὰρ τὸ
δῶρόν ἐστι κτήματος δόσις καὶ τιμῆς σημεῖον, διὸ καὶ οἱ
φιλοχρήματοι καὶ οἱ φιλότιμοι ἐφίενται αὐτῶν· ἀμφ-
[1361b] οτέροις γὰρ ἔχει ὧν δέονται· καὶ γὰρ κτῆμά ἐστιν οὗ ἐφίε-
νται οἱ φιλοχρήματοι, καὶ τιμὴν ἔχει οὗ οἱ φιλότιμοι.

σώματος δὲ ἀρετὴ ὑγίεια, αὕτη δὲ οὕτως ὥστε ἀνόσους
εἶναι χρωμένους τοῖς σώμασιν· πολλοὶ γὰρ ὑγιαίνουσιν, ὥσπερ
(5) Ἡρόδικος λέγεται, οὓς οὐδεὶς ἂν εὐδαιμονίσειε τῆς ὑγιείας
διὰ τὸ πάντων ἀπέχεσθαι τῶν ἀνθρωπίνων ἢ τῶν πλείστων.
κάλλος δὲ ἕτερον καθ’ ἑκάστην ἡλικίαν ἐστίν. νέου μὲν οὖν
κάλλος τὸ πρὸς τοὺς πόνους χρήσιμον ἔχειν τὸ σῶμα τούς
τε πρὸς δρόμον καὶ πρὸς βίαν, ἡδὺν ὄντα ἰδεῖν πρὸς ἀπό-
(10) λαυσιν· διὸ οἱ πένταθλοι κάλλιστοι, ὅτι πρὸς βίαν καὶ
πρὸς τάχος ἅμα πεφύκασιν· ἀκμάζοντος δὲ πρὸς μὲν
πόνους τοὺς πολεμικούς, ἡδὺν δ’ εἶναι δοκεῖν μετὰ φοβερό-
τητος· γέροντος δὲ πρὸς μὲν πόνους τοὺς ἀναγκαίους ἱκανόν,
ἄλυπον δὲ διὰ τὸ μηδὲν ἔχειν ὧν τὸ γῆρας λωβᾶται.
(15) ἰσχὺς δ’ ἐστὶ μὲν δύναμις τοῦ κινεῖν ἕτερον ὡς βούλεται,
ἀνάγκη δὲ κινεῖν ἕτερον ἢ ἕλκοντα ἢ ὠθοῦντα ἢ αἴροντα
ἢ πιέζοντα ἢ συνθλίβοντα, ὥστε ὁ ἰσχυρὸς ἢ πᾶσιν ἢ τού-
των τισίν ἐστιν ἰσχυρός. μεγέθους δὲ ἀρετὴ τὸ ὑπάρχειν
κατὰ μῆκος καὶ βάθος καὶ πλάτος τῶν πολλῶν τοσούτῳ
(20) μείζον’ ὥστε μὴ βραδυτέρας ποιεῖν τὰς κινήσεις διὰ τὴν
ὑπερβολήν. ἀγωνιστικὴ δὲ σώματος ἀρετὴ σύγκειται ἐκ
μεγέθους καὶ ἰσχύος καὶ τάχους (καὶ γὰρ ὁ ταχὺς ἰσχυρός
ἐστιν)· ὁ γὰρ δυνάμενος τὰ σκέλη ῥιπτεῖν πως καὶ κινεῖν
ταχὺ καὶ πόρρω δρομικός, ὁ δὲ θλίβειν καὶ κατέχειν πα-
(25) λαιστικός, ὁ δὲ ὦσαι τῇ πληγῇ πυκτικός, ὁ δ’ ἀμφοτέροις
τούτοις παγκρατιαστικός, ὁ δὲ πᾶσι πένταθλος.

εὐγηρία δ’ ἐστὶ βραδυτὴς γήρως μετ’ ἀλυπίας· οὔτε γὰρ
εἰ ταχὺ γηράσκει, εὔγηρως, οὔτ’ εἰ μόγις μὲν λυπηρῶς δέ. ἔστιν
δὲ καὶ ἐκ τῶν τοῦ σώματος ἀρετῶν καὶ <ἐκ> τύχης· μὴ ἄνοσος
(30) γὰρ ὢν μηδὲ ἰσχυρὸς οὐκ ἔσται ἀπαθὴς οὐδ’ ἄλυπος, καὶ πολυ-
χρόνιος οὐκ ἄνευ τύχης διαμείνειεν ἄν. ἔστιν δέ τις καὶ
χωρὶς ἰσχύος καὶ ὑγιείας ἄλλη δύναμις μακροβιότητος·
πολλοὶ γὰρ ἄνευ τῶν τοῦ σώματος ἀρετῶν μακρόβιοί εἰσιν·
ἀλλ’ οὐδὲν ἡ ἀκριβολογία χρήσιμος ἡ περὶ τούτων εἰς τὰ νῦν.

(35) πολυφιλία δὲ καὶ χρηστοφιλία οὐκ ἄδηλα, τοῦ φίλου
ὡρισμένου, ὅτι ἔστιν ὁ τοιοῦτος φίλος ὅστις ἃ οἴεται ἀγαθὰ
εἶναι ἐκείνῳ, πρακτικός ἐστιν αὐτῶν δι’ ἐκεῖνον. ᾧ δὴ πολ-
λοὶ τοιοῦτοι, πολύφιλος, ᾧ δὲ καὶ ἐπιεικεῖς ἄνδρες, χρηστόφιλος.

εὐτυχία δὲ ἐστιν, ὧν ἡ τύχη ἀγαθῶν αἰτία, ταῦτα
[1362a] γίγνεσθαι καὶ ὑπάρχειν ἢ πάντα ἢ τὰ πλεῖστα ἢ τὰ
μέγιστα. αἰτία δ’ ἐστὶν ἡ τύχη ἐνίων μὲν καὶ ὧν αἱ τέχναι,
πολλῶν δὲ καὶ ἀτέχνων, οἷον ὅσων ἡ φύσις (ἐνδέχεται δὲ
καὶ παρὰ φύσιν εἶναι)· ὑγιείας μὲν γὰρ τέχνη αἰτία, κάλ-
(5) λους δὲ καὶ μεγέθους φύσις. ὅλως δὲ τὰ τοιαῦτα τῶν ἀγα-
θῶν ἐστιν ἀπὸ τύχης ἐφ’ οἷς ἐστιν ὁ φθόνος. ἔστιν δὲ καὶ
τῶν παρὰ λόγον ἀγαθῶν αἰτία τύχη, οἷον εἰ οἱ ἄλλοι
ἀδελφοὶ αἰσχροί, ὁ δὲ καλός, ἢ οἱ ἄλλοι μὴ εἶδον τὸν
θησαυρόν, ὁ δ’ εὗρεν, ἢ εἰ τοῦ πλησίον ἔτυχεν τὸ βέλος,
(10) τούτου δὲ μή, ἢ εἰ μὴ ἦλθε μόνος, ἀεὶ φοιτῶν, οἱ δὲ ἅπαξ
ἐλθόντες διεφθάρησαν· πάντα γὰρ τὰ τοιαῦτα εὐτυχήματα
δοκεῖ εἶναι.

περὶ δὲ ἀρετῆς ἐπείπερ οἰκειότατος ὁ περὶ τοὺς ἐπαίνους τό-
πος, ὅταν περὶ ἐπαίνου ποιώμεθα τὸν λόγον, τότε διοριστέον.

***

Οι άνθρωποι ―ο καθένας ως άτομο αλλά και όλοι μαζί ως κοινότητα― έχουν, σχεδόν όλοι τους, κάποιον σκοπό, (5) που θέλοντας να τον πραγματοποιήσουν επιλέγουν ή αποφεύγουν ορισμένα πράγματα. Για να το πούμε με δυο λόγια, ο σκοπός αυτός είναι η ευδαιμονία και τα μέρη της. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν ―έτσι, για να δώσουμε ένα παράδειγμα― να δώσουμε έναν γενικό ορισμό της ευδαιμονίας και των συστατικών της μερών· (10) γιατί όλες οι προτροπές και όλες οι αποτροπές έχουν να κάνουν με την ευδαιμονία και με ό,τι συμβάλλει σ' αυτήν ή εναντιώνεται σ' αυτήν. Γιατί από τη μια πρέπει να κάνουμε καθετί που πραγματώνει την ευδαιμονία ή κάποιο από τα μέρη της, ή καθετί που την αυξάνει, και από την άλλη να μην κάνουμε καθετί που την καταστρέφει, την παρεμποδίζει ή επιφέρει το αντίθετό της.

Ας δεχτούμε λοιπόν ότι η ευδαιμονία είναι η συνδυασμένη με την αρετή ευτυχία, ή η αυτάρκεια στη ζωή, (15) ή η πιο ευχάριστη, συνδυασμένη με ασφάλεια, ζωή, ή η αφθονία κτημάτων και προσωπικού συνδυασμένη με την ικανότητα να τα προστατεύει και να τα χρησιμοποιεί: όλοι σχεδόν οι άνθρωποι συμφωνούν ότι η ευδαιμονία είναι ένα ή περισσότερα από αυτά τα πράγματα.

Αν λοιπόν η ευδαιμονία είναι κάτι τέτοιο, δεν μπορεί παρά μέρη της να είναι (20) η ευγένεια της καταγωγής, ο μεγάλος αριθμός φίλων, οι καλοί φίλοι, ο πλούτος, τα καλά παιδιά, τα πολλά παιδιά, τα καλά γηρατειά· επίσης τα σωματικά χαρίσματα (π.χ. υγεία, ομορφιά, δύναμη, παράστημα, αθλητικές επιδόσεις), το καλό όνομα, οι τιμές, η καλή τύχη, η αρετή [ή και τα μέρη της: φρόνηση, ανδρεία, δικαιοσύνη, εγκράτεια]. Πραγματικά, τότε μόνο θα μπορούσε κανείς να είναι απολύτως αυτάρκης, (25) αν διέθετε και τα εσωτερικά και τα εξωτερικά αγαθά ― άλλα, βέβαια, πέρα από αυτά δεν υπάρχουν. «Εσωτερικά» αγαθά είναι όσα σχετίζονται με την ψυχή και το σώμα, ενώ «εξωτερικά» είναι η ευγένεια της καταγωγής, οι φίλοι, ο πλούτος, οι τιμές. Επιπλέον, θεωρούμε ότι καλό είναι να διαθέτει κανείς ικανότητες που του εξασφαλίζουν δύναμη, καθώς και καλή τύχη· γιατί τότε η ζωή είναι πράγματι απολύτως ασφαλής. (30) Ας δώσουμε λοιπόν τώρα με τον ίδιο τρόποτον ορισμό του καθενός από αυτά.

Ευγένεια καταγωγής στην περίπτωση ενός λαού ή μιας πόλης είναι οι πολίτες να είναι αυτόχθονες ή από πολύ παλιά εγκαταστημένοι σ' αυτόν τον τόπο· ακόμη οι πρώτοι ηγεμόνες τους να ήταν διακεκριμένοι άνδρες, από τους οποίους να γεννήθηκαν επίσης πολλοί διάσημοι για αξιοζήλευτα πράγματα άνδρες. Σε ένα άτομο η ευγένεια ξεκινάει είτε από την πλευρά του πατέρα είτε από την πλευρά της μητέρας, (35) και πρέπει να υπάρχει γνησιότητα και από τις δύο πλευρές· επίσης, όπως στην περίπτωση της πόλης, οι παλαιότεροι πρόγονοι να είχαν διακριθεί στην αρετή, στον πλούτο ή σε κάτι άλλο από αυτά που τιμούν οι άνθρωποι, και ακόμη να προήλθαν από την ίδια γενιά πολλά επιφανή άτομα, άντρες και γυναίκες, νέοι και γέροι.

Η ευτεκνία και η πολυτεκνία είναι ολοφάνερα πράγματα. Για την πόλη έχουν το νόημα [1361a] μιας νεολαίας πολυάριθμης και καλής ― καλής σε ό,τι αφορά στα σωματικά προσόντα, π.χ. στο παράστημα, στην ομορφιά, στη δύναμη, στις αθλητικές επιδόσεις· ψυχικές αρετές του νέου είναι η εγκράτεια και η ανδρεία. Στο επίπεδο των ατόμων ευτεκνία και πολυτεκνία είναι να έχει κανείς πολλά αυτού του είδους δικά του παιδιά, (5) αγόρια και κορίτσια. Για τα κορίτσια σωματικές αρετές είναι η ομορφιά και το παράστημα· ψυχικές αρετές είναι η εγκράτεια και η φιλεργία, δίχως δουλικότητα. Και στα δύο επίπεδα, των ατόμων και της πόλης, πρέπει να επιδιώκεται να υπάρχει η καθεμιά από τις ιδιότητες αυτές και στους άντρες και στις γυναίκες· γιατί όπου, (10) στη Λακεδαίμονα π.χ., τα πράγματα τα σχετικά με τις γυναίκες είναι κατώτερης στάθμης, οι άνθρωποι αυτοί ευδαιμονούν μόνο κατά το ήμισυ.

Στοιχεία πλούτου είναι τα πολλά χρήματα, τα πολλά ακίνητα, η κατοχή καλλιεργήσιμων εκτάσεων αξιοσημείωτων από την πλευρά του αριθμού, του μεγέθους και της ομορφιάς τους· επίσης η κατοχή δούλων και κοπαδιών αξιοσημείωτων από την πλευρά του αριθμού και της ομορφιάς τους (15) ― και όλα αυτά να ανήκουν προσωπικά στο συγκεκριμένο άτομο, να είναι ασφαλή, να τα μεταχειρίζεται με τρόπο που ταιριάζει σε έναν ελεύθερο άνθρωπο και να είναι χρήσιμα. Χρήσιμα είναι κυρίως αυτά που αποδίδουν καρπούς, ενώ ταιριαστά σε έναν ελεύθερο άνθρωπο είναι αυτά που του προσφέρουν απόλαυση. Με το «αποδίδουν καρπούς» θέλω να πω: φέρνουν εισόδημα, ενώ με το «προσφέρουν απόλαυση» εννοώ αυτά από τα οποία τίποτε το αξιόλογο δεν έχει να κερδίσει κανείς πέρα από τη χρήση τους. Η ασφάλεια ορίζεται (20) ως η κατοχή της περιουσίας σε τέτοιο τόπο και με τέτοιον τρόπο ώστε η χρήση της να είναι στα χέρια μόνο του κατόχου της. Όταν, πάλι, λέω «η περιουσία να ανήκει προσωπικά στο συγκεκριμένο άτομο», εννοώ ο κάτοχός της να έχει το δικαίωμα να την απαλλοτριώσει· με την «απαλλοτρίωση» εννοώ να χαρίσει την περιουσία του ή να την πουλήσει. Γενικά ο πλούτος συνίσταται πιο πολύ στη χρήση παρά στην κατοχή· γιατί πλούτος είναι η πραγμάτωση των δυνατοτήτων που προσφέρουν αυτού του είδους τα αγαθά, δηλαδή η χρήση τους.

(25) Το καλό όνομα συνίσταται στο να θεωρείται το άτομο αξιόλογο από όλους, ή το να έχει αυτό που όλοι οι άνθρωποι ή οι περισσότεροι ή οι καλοί ή οι φρόνιμοι επιθυμούν να έχουν.

Οι τιμές που δέχεται κανείς είναι σημάδι του καλού ονόματος που έχει ότι κάνει το καλό. Τιμώνται κατά κύριο λόγο ―δικαίως― αυτοί που έχουν ήδη κάνει το καλό· τιμάται, ωστόσο, και αυτός που έχει τη δυνατότητα να το κάνει. (30) Λέγοντας «κάνω το καλό» αναφερόμαστε είτε στην προσωπική ασφάλεια και σε όσα διασφαλίζουν τη ζωή, είτε στον πλούτο, είτε σε κάποιο άλλο αγαθό, που η απόκτησή του δεν είναι εύκολη ή εν γένει ή σ' έναν συγκεκριμένο τόπο ή σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή· πολλοί, πράγματι, κερδίζουν τιμές για ασήμαντες ευεργεσίες, η αιτία όμως είναι ο τόπος και η περίσταση. Επιμέρους εκδηλώσεις τιμής είναι οι θυσίες, οι έμμετρες ή πεζές αναμνηστικές επιγραφές, (35) τα προνόμια, οι παραχωρήσεις γης, οι πρωτοκαθεδρίες, οι δημόσιες ταφές, τα αγάλματα, η δημόσια σίτιση, οι βαρβαρικές συνήθειες όπως η προσκύνηση, η παραχώρηση θέσης, η παραχώρηση προτεραιότητας· τέλος τα δώρα που θεωρούνται πολύτιμα και τιμητικά στην κάθε επιμέρους κοινωνία. Πραγματικά, το δώρο είναι μια παροχή και την ίδια στιγμή σημάδι τιμής· αυτός είναι και ο λόγος που τα επιθυμούν και οι φίλοι των χρημάτων και οι φίλοι των τιμών· [1361b]γιατί έχει μέσα του και για τους δύο αυτό που ο καθένας τους επιθυμεί: είναι ένα απόκτημα ―κάτι που το επιθυμούν οι φιλοχρήματοι― και μια τιμή ― κάτι που το επιθυμούν οι φίλοι των τιμών.

Σωματικό χάρισμα είναι η υγεία, με το νόημα να μπορεί κανείς, δίχως να αρρωσταίνει, να χρησιμοποιεί το σώμα του· γιατί πολλοί είναι υγιείς με τον τρόπο που λένε πως ήταν ο Ηρόδικος, (5) που όμως κανείς δεν θα τους καλοτύχιζε για την υγεία τους, αφού ήταν απαραίτητος όρος η αποχή από όλες ή από τις περισσότερες ανθρώπινες απολαύσεις. Η ομορφιά είναι κάτι το διαφορετικό από ηλικία σε ηλικία: Η ομορφιά του νέου συνίσταται στο να έχει το σώμα του ικανό για όλους τους κόπους, τόσο για τους κόπους των αγώνων δρόμου όσο και για τους κόπους των αθλημάτων που απαιτούν δύναμη και ορμή, και ακόμη να προσφέρει στα μάτια των άλλων την απόλαυση ενός ευχάριστου θεάματος (10) (γι' αυτό και οι αθλητές του πένταθλου είναι πολύ όμορφοι, επειδή είναι από τη φύση τους εφοδιασμένοι με δύναμη και ταχύτητα). Η ομορφιά του ώριμου άντρα συνίσταται στην αντοχή στις κακουχίες του πολέμου και μαζί στο να θεωρείται ευχάριστος στην όψη, εμπνέοντας όμως συγχρόνως και φόβο. Η ομορφιά του γέρου συνίσταται στην ικανότητά του να αντέχει στους απαραίτητους κόπους δίχως να προκαλεί λύπες και στενοχώριες στον εαυτό του και στους άλλους, όντας απαλλαγμένος από καθετί δυσάρεστο που συνοδεύει τα γηρατειά. (15) Σωματική δύναμη είναι το να μπορεί κανείς να μετακινεί κάτι όπως θέλει: υποχρεωτικά το μετακινεί ή τραβώντας το ή σπρώχνοντάς το ή σηκώνοντάς το ψηλά ή πιέζοντάς το ή σφίγγοντάς το· επομένως σωματικά δυνατός είναι αυτός που μπορεί να κάνει ή όλα αυτά ή μερικά από αυτά. Εξαιρετικό παράστημα θα πει να ξεπερνάει κανείς τους πολλούς στο ύψος, στον όγκο και στο φάρδος, σε τέτοιο όμως βαθμό (20) ώστε οι κινήσεις του σώματος να μη γίνονται βραδύτερες από την υπερβολή αυτών των χαρακτηριστικών. Η ικανότητα του σώματος για αθλητικές επιδόσεις είναι ένας συνδυασμός μεγέθους και δύναμης (ο ταχύς είναι, στην πραγματικότητα, δυνατός): αυτός που μπορεί να εξακοντίζει με έναν ορισμένο τρόπο τα σκέλη του, να τα κουνάει γρήγορα και με μεγάλους διασκελισμούς, είναι καλός στο τρέξιμο· αυτός που μπορεί να σφίγγει και να συγκρατεί, είναι καλός στην πάλη· (25) αυτός που μπορεί να απωθεί με χτυπήματα, είναι καλός στην πυγμαχία· αυτός που μπορεί να κάνει και τα δύο αυτά, είναι καλός στο παγκράτιο, ενώ αυτός που μπορεί να τα κάνει όλα, είναι καλός στο πένταθλο. Καλά γηρατειά είναι αυτά που έρχονται με αργό ρυθμό, δίχως λύπες και στενοχώριες· δεν έχει πράγματι καλά γεράματα ούτε αυτός που γερνάει γρήγορα ούτε αυτός που γερνάει μεν σιγά σιγά, με λύπες όμως και με στενοχώριες. Το πράγμα εξαρτάται, επίσης, από τα σωματικά χαρίσματα και από την καλή τύχη· γιατί αν δεν είναι κανείς απαλλαγμένος από αρρώστιες (30) και αν δεν είναι σωματικά δυνατός, δεν γίνεται να μην υποφέρει· και, πάλι, δίχως καλή τύχη δεν θα μπορέσει να ζήσει για πολλά χρόνια χωρίς τα βάσανα των γηρατειών. Πέρα όμως από την υγεία και τη σωματική δύναμη υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο που οδηγεί στη μακροβιότητα· πολλοί, πράγματι, είναι μακρόβιοι και δίχως να έχουν τα σωματικά αυτά χαρίσματα, η λεπτομερειακή όμως συζήτηση αυτού του θέματος δεν έχει αυτή τη στιγμή κανένα νόημα.

(35) Η πολυφιλία και η χρηστοφιλία εύκολα γίνονται αντιληπτές, αν ορισθεί ο φίλος: Φίλος είναι το πρόσωπο που εργάζεται για να εξασφαλίσει σε κάποιον άλλον ό,τι θεωρεί πως είναι καλό γι' αυτόν. Όποιος λοιπόν έχει πολλούς ανθρώπους που δείχνουν τέτοια διάθεση απέναντί του, αυτός είναι πολύφιλος· αν αυτοί είναι και χρηστοί άνθρωποι, τότε είναι χρηστόφιλος.

Καλή τύχη είναι να αποκτά κανείς [1362a] και να έχει ή όλα ή τα πιο πολλά ή τα σημαντικότερα από τα αγαθά που οφείλονται στην τύχη. Η τύχη είναι αιτία μερικών αγαθών που μπορούν να παράγονται και από τις τέχνες, και πολλών όμως άλλων που δεν έχουν καμία σχέση με τις τέχνες, όπως π.χ. αυτών που η αρχή τους βρίσκεται στη φύση (δεν αποκλείεται, ωστόσο, η τύχη να είναι και αντίθετη προς τη φύση): αιτία της υγείας είναι η τέχνη, (5) της ομορφιάς και του παραστήματος η φύση. Γενικά στην τύχη οφείλονται τα αγαθά που προκαλούν τον φθόνο. Η τύχη είναι επίσης η αιτία αγαθών που είναι πέρα από κάθε λογική προσδοκία, όπως π.χ. όταν όλα τα αδέρφια είναι άσχημα και μόνο ένα είναι όμορφο, ή οι άλλοι δεν είδαν τον θησαυρό, ενώ αυτός τον βρήκε, ή αν το βέλος πέτυχε τον διπλανό του και όχι αυτόν, (10) ή αν κάποιος που σύχναζε σε ορισμένο μέρος ήταν ο μόνος που δεν πήγε εκεί, ενώ αυτοί που πήγαν εκεί για πρώτη φορά, βρήκαν τον θάνατο: όλα αυτά μοιάζουν να είναι παραδείγματα καλής τύχης.

Όσο για την αρετή, επειδή αυτή είναι ο στενότερα δεμένος με τις διάφορες μορφές επαίνου τόπος, θα δώσουμε τον ορισμό της, όταν θα μιλήσουμε για τον έπαινο.