Τραγούδι: Χωρίς Θεό

ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ

Πιστεύεις σ' έναν θεό που σ' έμαθαν οι γονείς
Μα πες μου, αν είχες χρόνο να κάτσεις να το σκεφτείς
Στο είπαν και τα σχολεία, το κράτος και ο μπαμπάς
Τα ξέρεις παπαγαλία και άβουλος προσκυνάς

Χωρίς θεό, χωρίς θεό
Το δόγμα απαρνήσου κι αναρρωτήσου αν είναι σωστό
Ένα βιβλίο απ' τα παλιά με "αλάθητα λόγια ιερά"
Ψάξ' το και χέσ' τους, τις διδαχές τους, χωρίς θεό

Σου είπαν να περιμένεις για μια δεύτερη ζωή
Και τώρα να υπομένεις τη θεία του προσταγή
Μα εγώ σου λέω μην ελπίζεις στο Άγιο Βασίλη τους
Και να μην υπολογίζεις ό,τι βγαίνει απ' τα χείλη τους.

Χώρις θεό, χωρίς θεό
Ζήσ' τη ζωή σου, σπάσ' τη σιωπή σου χωρίς δισταγμό
Έχεις μονάχα μια ζωή, κάνε τη διαφορά σ' αυτή
Μια ευκαιρία, τέρμα τ' αστεία, χωρίς θεό

Χωρίς θεό
Ζήτα αποδείξεις κι όχι υποδείξεις, πες "ως εδώ"
Ψάξε λιγάκι τη θρησκεία, το ρόλο της στην κοινωνία
Δες τη σαπίλα, βγες, πέσ' τα, μίλα! Χωρίς θεό

Και αν σου προτάσσουν την ηθική,
Ρώτα "πού κολλάει τότε η κόλαση;"
Ψάξε στη δική σου την ανθρωπιά
Και κρίνε αν θα το 'κανες εσύ

Και αν σου πετάξουν: "μην το ρισκάρεις,
Αν κάνεις λάθος, ξέρεις τι θα πάρεις"
Γέλα και πες τους τι θ' απογίνουν
Αν τελικά υπάρχει ο Θορ

Χωρίς θεό, χωρίς θεό
Κάνε αρχή σου τη λογική σου κάθε λεπτό
Υπάρχουν τόσες δοξασίες, προκαταλήψεις και θρησκείες,
Όλες φτιαγμένες κι επινοημένες
Χωρίς θεό
Άλλες καινούργιες, μα όλες πανούργες,
Χωρίς θεό

Μα άσε τους μύθους κι άκου τους στίχους
Ζήσε με πάθος, δεν είναι λάθος
Με το μυαλό σου κρίνε μονάχος
Χωρίς θεό!

Γιατί ο εγκέφαλός μας προτιμά τις λίστες

Κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με νέες πληροφορίες, ο εγκέφαλός μας προσπαθεί αμέσως να καταλάβει τι είναι αυτό που έχει μπροστά του και να βγάλει κάποιο συμπέρασμα, έτσι ώστε να αποφασίσει –δηλαδή εμείς- αν είναι κάτι που έχει ενδιαφέρον, ή αν θα πρέπει να… προχωρήσουμε παρακάτω.
Όλα γίνονται αυτόματα και στιγμιαία. Δεν συνειδητοποιούμε καν ότι έχουμε κάνει μια επιλογή, ότι έχουμε ήδη πάρει μια απόφαση μέσα στο μυαλό μας και ότι έχουμε επιλέξει τον έναν ή τον άλλο δρόμο.
Το βλέμμα μας για παράδειγμα είτε σταματά κάπου, είτε συνεχίζει να «σκανάρει» στο οπτικό του πεδίου.
Κάθε φορά που χαζεύουμε το περιβάλλον γύρω μας, το οπτικό μας σύστημα «ξεχωρίζει» κάποια πράγματα που δε «μας ταιριάζουν», κάποια χαρακτηριστικά που ξαφνικά για κάποιο λόγο είτε αλλάζουν, είτε ξεχωρίζουν από μόνα τους στο φόντο.
Φανταστείτε ένα τίτλο εφημερίδας, που με τη βοήθεια γραφικών, προσπαθεί να «πιάσει» το μάτι του αναγνώστη, μέσα σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούν δεκάδες άλλοι τίτλοι και ιστορίες, που προσπαθούν να πετύχουν τον ίδιο στόχο.
Αναρωτηθείτε για τα κείμενα ή τις φράσεις που είναι πιο πιθανό να τραβήξουν την προσοχή σας, είτε πρόκειται για το εξώφυλλο μιας εφημερίδας, είτε για μια δημοσίευση στο Twitter ή το Facebook.
Τα περισσότερα από αυτά που βλέπουμε είναι λέξεις και εικόνες.
Μόλις κάτι μας τραβήξει την προσοχή, μένουμε σε αυτό, όμως και πάλι θα πρέπει να είναι αρκετά ενδιαφέρον για να μας κάνει να παραμείνουμε και να διαβάσουμε ολόκληρη την ιστορία.
Το 2009, όπως αναφέρει η ιστοσελίδα newyorker.com, ερευνητές από το πανεπιστήμιο της Αθήνας, μελέτησαν τις αντιδράσεις αναγνωστών στους τίτλους αγγλόφωνων εφημερίδων στις ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο, που περιείχαν από «βαριές» ειδήσεις, μέχρι κίτρινες φυλλάδες. Αυτό που διαπίστωσαν ήταν ότι οι άνθρωποι προτιμούσαν τους τίτλους που ήταν δημιουργικοί και «μη-πληροφοριακοί», για παράδειγμα: «Η οσμή της διαφθοράς, η μυρωδιά της αλήθειας».
Όχι μόνο τους αξιολόγησαν ως πιο ενδιαφέροντες γενικότερα, αλλά ανέφεραν ότι ήταν πιο πιθανό να διαβάσουν και ολόκληρη την ιστορία που συνόδευαν.
Οι τίτλοι και τα πρωτοσέλιδα «λίστας», παρέχουν την ιδανική ισορροπία πληροφορίας και αμφιθυμίας, προκαλώντας μας αρκετά έτσι ώστε να κάνουμε «κλικ» επάνω σε ένα δημοσίευμα, που θα θεωρήσουμε σχετικό με τα ενδιαφέροντά μας ή συναρπαστικό ως θέμα από μόνο του.
Οι λίστες αξιοποιούν σε υποσυνείδητο επίπεδο τον τρόπο που προτιμούμε να λαμβάνουμε και να οργανώνουμε τις πληροφορίες που δεχόμαστε.
Για παράδειγμα, είναι δύσκολο να απομνημονεύσουμε τα ψώνια που χρειάζεται να κάνουμε για ολόκληρη την εβδομάδα. Η διαδικασία γίνεται πιο εύκολη αν καθίσουμε και γράψουμε μια λίστα με τα πράγματα που χρειαζόμαστε. Ακόμη κι αν ξεχάσουμε το χαρτάκι στο σπίτι, είναι πιο εύκολο να θυμηθούμε μετά τι είχαμε γράψει, προσθέτει το δημοσίευμα.
Οι λίστες «ταιριάζουν» με τη γενικότερη τάση που έχει ο άνθρωπος να κατηγοριοποιεί πράγματα. Στην πραγματικότητα, είναι πολύ δύσκολο να μην κατηγοριοποιήσουμε κάτι ακριβώς τη στιγμή που το αντικρίζουμε.
Αυτός ο τρόπος οργάνωσης των πληροφοριών που δεχόμαστε, μας διευκολύνει τόσο στην άμεση κατανόηση αυτού που έχουμε μπροστά μας, όσο και στο να το θυμηθούμε αργότερα, όπως είχε επισημάνει από το 1968 ο νευροεπιστήμονας Walter Kintsch.
Μας είναι πιο εύκολο να επεξεργαστούμε τις πληροφορίες, όταν τις έχουμε μπροστά μας σε μορφή λίστας, παρά όταν είναι συγκεντρωμένες, όπως για παράδειγμα σε μια μεγάλη παράγραφο.
Το 2011 οι ψυχολόγοι Claude Messner και Michaela Wänke ερεύνησαν τι θα μπορούσε (αν υπήρχε κάτι) να απαλύνει το λεγόμενο «παράδοξο της επιλογής» -το φαινόμενο κατά το οποίο, όσο πιο πολλές πληροφορίες και επιλογές έχει κανείς, τόσο χειρότερα αισθάνεται.
Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος νιώθει καλύτερα όταν η ποσότητα συνειδητής εργασίας που έχει να κάνει, προκειμένου να επεξεργαστεί κάτι, μειώνεται: όσο πιο γρήγορα πάρουμε μια απόφαση για κάτι –είτε για το τι θα φάμε, είτε για το τι θα διαβάσουμε- τόσο πιο ευτυχισμένοι είμαστε.
Σε ό,τι αφορά, λοιπόν, το περιεχόμενο μιας ιστοσελίδας ή τις δημοσιεύσεις στο Facebook, ανάμεσα στις ποικίλες επιλογές που υπάρχουν, οι πληροφορίες που μας δίνονται με τη μορφή λίστας είναι οι πιο «εύκολες» και «δυνητικά επιτυχείς», καθώς υπόσχονται ένα συγκεκριμένο τέλος. Νομίζουμε πως ξέρουμε για ποιο λόγο την έχουμε επιλέξει, και αυτή η βεβαιότητα είναι εξίσου δελεαστική, όσο και καθησυχαστική.
Όσο περισσότερα γνωρίζουμε για κάτι –συμπεριλαμβανομένου του πόσο χρόνο θα μας πάρει για να το καταναλώσουμε- τόσο πιο πολλές πιθανότητες υπάρχουν για να το επιλέξουμε.
Η διαδικασία είναι αυτοτροφοδοτούμενη: θυμόμαστε με ευχαρίστηση ότι ήμασταν σε θέση να ολοκληρώσουμε ένα καθήκον (να διαβάσουμε ένα άρθρο), αντί να το αφήσουμε ατελείωτο, και αυτή η ικανοποίηση κάνει πιο πιθανό να επιλέξουμε ανάλογα άρθρα με τη μορφή λίστας ξανά, ακόμη κι αν δε μας αρέσει το θέμα που διαπραγματεύονται.
Ο κοινωνικός ψυχολόγος, Robert Zajonc, που μελέτησε τη σύνδεση μεταξύ του συναισθήματος και της γνωστικής λειτουργίας, υποστήριξε ότι το θετικό συναίσθημα της ολοκλήρωσης από μόνο του είναι αρκετό για να καθορίσει τις μελλοντικές αποφάσεις ενός ατόμου.
Στο σημερινό περιβάλλον των μέσων ενημέρωσης, τα άρθρα-λίστες είναι τέλεια σχεδιασμένα για τον εγκέφαλό μας.
Μας «τραβούν» διαισθητικά, τις επεξεργαζόμαστε πιο αποτελεσματικά και μπορούμε να θυμηθούμε το περιεχόμενό τους καταβάλλοντας λιγότερη προσπάθεια. Βέβαια, καταλήγει το δημοσίευμα, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αναγκαστικά το περιεχόμενό τους είναι απίθανο να περιέχει εις βάθος ανάλυση, όπως τα παραδοσιακά άρθρα που βασίζονται στις παραγράφους και όχι στα… σημεία.

Seeds of death: Η Monsanto "σπέρνει" καρκίνο

 

Στον ερεβοκτόνο έχουμε γράψει άρθρα για την εταιρεία Monsanto η οποία έχει βαλθεί να βάλει σε κίνδυνο την υγεία των κατοίκων του πλανήτη με τα μεταλλαγμένα τρόφιμα που παράγει.
Το χειρότερο όμως είναι ότι προσπαθεί να επιβάλλει και έλεγχο της τροφής αφού προωθεί παγκοσμίως μόνο τις δικές της άρρωστες καλλιέργειες, και προσπαθεί να ανακηρύξει παράνομες όλες τις υπόλοιπες.'Έτσι όλοι θα είναι υποχρεωμένοι να φυτεύουν τους σπόρους αυτής της εταιρείας.
Ένας εταιρικός κολοσσός, η περιώνυμη Monsanto, η οποία  μετατρέπει σιγά-σιγά τον κόσμο σε ένα τεραστίων διαστάσεων γενετικό πείραμα, με αντίκρισμα έναν πακτωλό χρημάτων.
Μετερχόμενη κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσο, η εταιρεία γενετικά μεταλλαγμένων προϊόντων Monsanto αυξάνει το φάσμα επιρροής της στην παγκόσμια επιστημονική κοινότητα και αγορά, αναπτύσσεται ολοένα και περισσότερο, εξαπλώνοντας τις καλλιέργειές της σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του tvxs.gr, σε επιμέλεια της Νικολέττας Ρούσσου:
Το Νοέμβριο του 2012, η εφημερίδα The Journal of Food and Chemical Toxicology, δημοσίευσε έρευνα με τίτλο «Η μακροπρόθεσμη τοξικότητα του ζιζανιοκτόνου Roundup και του γενετικώς τροποποιημένου αραβόσιτου, ανεκτικό στο Roundup», η οποία πραγματοποιήθηκε από τον Ζιλ Έρικ Σεραλίνι και την επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου Cean της Γαλλίας.
Πρόκειται για μια ιδιαίτερα σημαντική έρευνα, καθώς είναι η μοναδική μέχρι στιγμής, που μελέτησε τον αντίκτυπο που έχει στην υγεία η διατροφή που βασίζεται στο γενετικώς τροποποιημένο σιτάρι, το οποίο έχει ψεκαστεί με το ζιζανιοκτόνο Roundup της Μονσάντο.
Ο Σεραλίνι δημοσιοποίησε τα αποτελέσματα της έρευνας του, ενώ ακολούθησε τετράμηνος ενδελεχής έλεγχος από επιστήμονες αναφορικά με την εγκυρότητα της.
Η ομάδα του Σεραλίνι εξέτασε πάνω από 200 αρουραίους, οι οποίοι είχαν τραφεί με γενετικώς τροποποιημένο σιτάρι σε μια περίοδο 2 χρόνων, δηλαδή πολύ περισσότερο από την αντίστοιχη τρίμηνη έρευνα που πραγματοποίησε η Μονσάντο, προκειμένου να λάβει την έγκριση της Ευρωπαϊκής Αρχής για την Ασφάλεια των Τροφίμων (EFSA). Η έρευνα η οποία κόστισε 3 εκατομμύρια ευρώ, έγινε κάτω από συνθήκες άκρας μυστικότητας για την αποφυγή της πίεσης των βιομηχανιών.
Τι έδειξε όμως η μελέτη;
Η εν λόγω μελέτη ανέδειξε τις σοβαρές επιπτώσεις των μεταλλαγμένων τροφίμων καθώς και του συγκεκριμένου ζιζανιοκτόνου στην υγεία. Ειδικότερα τα πειραματόζωα εμφάνισαν καρκίνο στο μαστό, νεφροπάθειες, ορμονολογικές ανωμαλίες καθώς και ψηλαφητούς όγκους.
Οι πρώτοι όγκοι εμφανίστηκαν στα πειραματόζωα 4 με 7 μήνες μετά την έναρξη της έρευνας, οι φωτογραφίες των οποίων έκαναν τον γύρο του κόσμου. Μολονότι στην έρευνα της Μονσάντο είχαν σημειωθεί επίσης ποσοστά τοξικότητας, παραβλέφθηκαν ως βιολογικώς ασήμαντα, τόσο από την ομάδα της εταιρείας όσο και από την EFSA.
Η δημοσίευση της έρευνας πυροδότησε αντιδράσεις, προκαλώντας πανικό στους ιθύνοντες της Ε.Ε, που είχαν αρχικά εγκρίνει τα προϊόντα της Μονσάντο. Η EFSA παραδέχθηκε ότι έδωσε την έγκρισή της βασιζόμενη σε στοιχεία της Μονσάντο, χωρίς να προβεί σε περαιτέρω διερεύνηση.
«Οι κλινικές δοκιμές των μεταλλαγμένων προϊόντων στα ζώα δεν αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για την έγκριση τους. Παλαιότερα έρευνες που είχαν πραγματοποιηθεί και περιελάμβαναν τη χρήση πειραματόζωων κατά διάρκεια 90 ημερών, δεν είχαν φανερώσει τις βλαβερές συνέπειες των μεταλλαγμένων τροφίμων στην υγεία», δήλωσαν οι υπεύθυνοι της Ε.Ε.
Ωστόσο η φράση 90 μέρες είναι και το κλειδί στην υπόθεση. Όλες οι παθογένειες εμφανίστηκαν στα ζώα μετά τους 4 μήνες.
Η αντίδραση της Μονσάντο για τον περιορισμό της ζημιάς που προκλήθηκε από την έκταση που πήρε το θέμα ήταν σπασμωδική, καθώς τόνισε ότι έδωσε την έρευνα του Σεραλίνι για αξιολόγηση στο επιστημονικό τμήμα της EFSA.
Παρακολουθήστε, επίσης, το διαφωτιστικό ντοκιμαντέρ που ακολουθεί, με θέμα τις επιχειρηματικές δραστηριότητες της Monsanto και τις επιπτώσεις τους στην παγκόσμια υγεία:

 

Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν υπερήφανοι για τη γλώσσα τους!

* Η ξενομανία, δηλαδή το να γοητευόμαστε από οτιδήποτε ξενόφερτο είναι μια μεγάλη και βαριά νόσος των Νεοελλήνων.

Το πιο εξοργιστικό, όμως, είναι η χρήση ξένων λέξεων αντί των ωραιότερων Ελληνικών, από μια γλώσσα που είναι η μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνο.
Παράδειγμα, το «fame story» μας αρέσει, μας έλκει περισσότερο από τις λέξεις «φήμη και ιστορία», της οποίας πατέρες είναι ο Ηρόδοτος και ο Θουκυδίδης. Προτιμούμε το στούντιο αντί για το εργαστήριο ή σπουδαστήριο. Σούπερ Μάρκετ αντί υπεραγορά. Σπόνσορας αντί χορηγός. Γκράφιτι αντί τοιχογραφία. Σόου αντί παράσταση. Πάρκινγκ αντί στάθμευση, κλπ. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν τόσο υπερήφανοι για τη γλώσσα τους, ώστε αρνούντο να μιλήσουν βαρβαρικά.
Στην τραγωδία «Επτά επί Θήβας» ο μεγάλος μας τραγικός ποιητής Αισχύλος παρουσιάζει τον Ετεοκλή να παρακαλεί τον Δία και τη γη για τη σωτηρία των Θηβών. Αυτό που είναι άξιο θαυμασμού, όμως, είναι το πώς εντάσσει τη γλώσσα σ’ αυτή την έκκληση: «Μη μοι πόλιν πανώλεθρον εκθαμνίσητε δηάλωτον, Ελλάδος φθόγγον χέουσαν».
Δηλαδή «μή μου αφανίσετε την πόλη, που ομιλεί Ελληνικά» (στ. 112-113).
Ο Σοφοκλής στον «Αίαντα», στ. 1263 γράφει: «Την βάρβαρον γαρ γλώσσαν ουκ επαΐω» (=Γιατί τη βάρβαρη τη γλώσσα δεν την ξέρω). Απαντάει ο Αγαμέμνονας στον Τεύκρο.
Είναι χαρακτηριστικό, επίσης, το απόσπασμα που μας αναφέρει ο Πλούταρχος, στο βίο του Θεμιστοκλή (6,4,2):

«Επαινείται δ’ αυτού και το περί τον δίγλωσσον έργον εν τοις πεμφθείσιν υπό βασιλέως επί γης και ύδατος άτησιν. Ερμηνεία γαρ όντα συλλαβών δια ψηφίσματος απέκτεινεν ότι φωνήν Ελληνίδα βαρβάροις προστάγμασιν ετόλμησε χρήσαι».

Το απόσπασμα αυτό, λοιπόν, μας λέει ότι, όταν ο Ξέρξης απέστειλε αντιπροσωπεία για να ζητήσει «γην και ύδωρ» από τους Αθηναίους, ο Θεμιστοκλής, παρά τα καθιερωμένα, διέταξε να συλληφθεί ο διερμηνέας και με ψήφισμα τον εθανάτωσε με την αιτιολογία ότι ετόλμησε να χρησιμοποιήσει την ελληνική γλώσσα σε βάρβαρα προστάγματα…
Αλλά και η ιστορία της Φιλομήλας αποκαλύπτει το μεγαλείο της ελληνικής γλώσσας. Ο Τηρεύς, βασιλιάς της Θράκης, ατίμασε τη γυναικαδέλφη του Φιλομήλα. Και για να μη τον μαρτυρήσει της έκοψε τη γλώσσα. Παρά το γεγονός, όμως, ότι ο Τηρεύς της απέκοψε τη γλώσσα, σε μία αρχαία ελληνική επιγραφή έγραψε τον καημό της ψυχής της: «Γλώσσαν την εμήν εθέρισεν Ελλάδα φωνήν». Η Φιλομήλα, λοιπόν, δεν θρηνεί που της έκοψαν την γλώσσα, αλλά για το ότι δεν θα έχει φωνή για να ξαναμιλήσει Ελληνικά…
Βλέπουμε, λοιπόν, πώς προστάτευαν την Ελληνική γλώσσα οι πρόγονοί μας.
Γι’ αυτή, λοιπόν, την ελληνική γλώσσα οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν υπερήφανοι και δεν επέτρεπαν ούτε να τη χρησιμοποιούν σε ζητήματα που είχαν σχέση με απολίτιστους, με βάρβαρους, όπως τους αποκαλούσαν. Πού να φανταζόταν, ότι στους νεώτερους χρόνους η γλώσσα αυτή θα γινότανε μητέρα όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών και όχι μόνο.
Αλλά, πού να φανταζόταν και το απίστευτο: Οι απόγονοί τους του 21ου μετά Χριστόν αιώνα βάλθηκαν να την καταστρέψουν! Πάνω από τριάντα χρόνια τώρα συνεχίζουμε τις «απλοποιήσεις» και από τις πολλές «απλοποιήσεις» και από τις πολλές αλλοιώσεις την κάναμε αγνώριστη…
Εκτός από την προστασία της γλώσσας οι αρχαίοι Έλληνες δεν ανέχονταν βαρβαρικά έθιμα. Το τρύπημα των αυτιών στους άνδρες, για να φορέσουν ενώτιον = σκουλαρίκι, εθεωρείτο βαρβαρικόν έθιμον για τους αρχαίους προγόνους μας. Έτσι, αν υπήρχε κάποιος με τέτοια συνήθεια, τον διακωμωδούσαν και τον έδιωχναν από την πόλη.
Υπάρχει βεβαίως και σχετικό κείμενο, που τα λέει αυτά: Το διασώζει ο Ξενοφών στην «Κύρου Ανάβαση» (βιβλίο 3, Κεφ. 1, 30-34) και λέει τα εξής:

«Ούτος γαρ και την πατρίδα καταισχύνει και πάσαν την Ελλάδα, ότι Έλλην ων τοιούτος εστίν. Εντεύθεν υπολαβών Αγασίας Στυμφάλιος είπεν: Αλλά τούτο γε ούτε Βοιωτίας, προσήκει ουδέν ούτε της Ελλάδος παντάπασιν, επεί εγώ αυτόν είδον ώσπερ Λυδόν αμφότερα τα ώτα τετρυπημένον. Και είχεν ούτως. Τούτον μεν απήλασαν».

Μετάφραση: «Διότι αυτός και την ιδιαιτέρα του πατρίδα καταντροπιάζει και όλη την Ελλάδα, αφού, ενώ είναι Έλληνας, είναι τέτοιος (δηλαδή δειλός και άνανδρος) κατόπιν, όμως, παίρνοντας τον λόγον ο Αγασίας από τη Στυμφαλίδα είπε:
Αλλά ο άνθρωπος αυτός ούτε με την Βοιωτία έχει καμιά απολύτως σχέση, ούτε με την Ελλάδα γενικά, διότι εγώ τον είδα να έχει σαν Λυδός και τα δυο του αυτιά τρυπημένα. Και πράγματι έτσι είχε το πράγμα. Λοιπόν αυτόν βέβαια τον απέδιωξαν».
Οι Νεοέλληνες, όμως, εζήλεψαν τους μαύρους της Αφρικής που φοράνε σκουλαρίκια και έχουν την εντύπωση πως αυτό σημαίνει πρόοδο και εξέλιξη. Βέβαια την ίδια τακτική ακολουθούν και οι Ευρωπαίοι. Και φυσικά δεν είναι το μόνο βαρβαρικό έθιμο που υιοθέτησε η πολιτισμένη Ευρώπη…
Οι Νεοέλληνες, όμως, κάνουν κάτι πιο φοβερό:
Αντί να διδάξουν ήθος στους μαθητές εισάγουν κείμενα που καλλιεργούν το πρότυπο του απάτριδος καταναλωτή, που απαξιώνουν ιδανικά και ήρωες και πρότυπα ήθους.
Κλασικό παράδειγμα ο πρώτος Κυβερνήτης της χώρας Ιωάννης Καποδίστριας, ο οποίος δικαιότατα αποκλήθηκε άγιος της πολιτικής. Πρόσφερε όλη την περιουσία του στο Ελληνικό Κράτος.
Όταν η Εθνοσυνέλευση αποφάσισε να δοθεί χορηγία (μισθός) στον Κυβερνήτη, ο Καποδίστριας απάντησε με ένα έγγραφο το οποίο δεν έχει όμοιό του στα πολιτικά πράγματα και καταλήγει:

«…Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν, θέλουν γνωρίσει μεθ’ ημών ότι εις τας παρούσας περιστάσεις εις τα δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατό να λαμβάνουν μισθούς αναλόγους με τον βαθμόν του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλ’ ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της.
Η άρνηση του Καποδίστρια να αποδεχθεί την χορηγία προκάλεσε έκπληξη «διά το μοναδικόν της πράξεως και τον νέον θαυμασμόν προς τον υπέροχον άνδρα…».

Η εντιμότητα του Καποδίστρια φαίνεται και από τα παρακάτω λόγια του «Προτιμώ τον θάνατον, παρά να απατήσω λαόν, εμπιστεύσαντα την τύχην του εις την αφοσίωσίν μου».
Έπειτα από όλα αυτά θα περίμενε κανείς να προβάλουν τον Καποδίστρια ως πρότυπο αρετής, ιδανικό παράδειγμα στα νέα παιδιά για μίμηση, όπως και πραγματικά είναι ο πρώτος άξιος Κυβερνήτης του Νεοελληνικού Κράτους, ο οποίος επάξια αποκλήθηκε «άγιος της πολιτικής».
Κι όμως, αντί γι’ αυτό, στο βιβλίο της Γ’ Γυμνασίου παραθέτουν ένα ποίημα με σαφείς υπαινιγμούς για χρηματισμό. Από ποιον; Από τον άνθρωπο που δώρισε στο φτωχότατο κράτος την περιουσία του, τον πολιτικό με το ήθος το ενάρετο, που είναι άριστο υπόδειγμα για κάθε πολιτικό; Τον αδικοχαμένο Ιώ. Καποδίστρια;
Αλλά, η παγκοσμιοποίηση αυτό επιδιώκει. Την ισοπέδωση των πάντων. Να μη υπάρχουν αξίες και ηθικές αρχές.
Στόχος η καταστροφή των κοινωνιών και η μετατροπή των ανθρώπων σε ένα παγκόσμιο πλαγκτόν ευκόλως διαχειριζόμενο, με το οποίο θα τρέφονται οι παγκόσμιοι εξουσιαστές…

Η γέννηση στην Αρχαία Ελλάδα

Σκοπός του γάμου ήταν η απόκτηση παιδιών. Η επίσημη φράση που έλεγε ο μελλόνυμφος στην εγγύηση ήταν : ¨έπ΄αρότω παίδων άγομαι γαμετήν”, δηλαδή παντρεύομαι για να αποκτήσω παιδιά. Τα αρσενικά παιδιά αποτελούσαν τιμητικό και λαμπρό απόκτημα, γιατί ο γιός συνέχιζε την οικιακή λατρεία και την επιμέλεια των ψυχών των προγόνων.
Από την ομηρική ήδη εποχή πλήθος ιεροτελεστίες συνόδευαν και ακολουθούσαν τον ερχομό του νέου ανθρώπου στον κόσμο και την ένταξή του στην κοινωνική ομάδα. Σεβάσμιες θεές βοηθούσαν την μητέρα στον τοκετό, απαράλλακτα όπως τη Λητώ, τη μητέρα του Απόλλωνος, στη Δήλο: η Διώνη, η Ρέα, η Αμφιτρίτη, η Ειλείθυια. Σε ολόκληρη την Ελληνική αρχαιότητα, όταν έφτανε ο καιρός του τοκετού, πρόσφεραν θυσίες και δώρα στις θεότητες και άλειφαν με πίσσα το σπίτι, για να αποτρέψουν τα κακά πνεύματα.
Μόλις το παιδί ερχόταν στον κόσμο, το έλουζαν με χλιαρό νερό και το άλειφαν με λάδι, ενώ στη Σπάρτη το έλουζαν με κρασί, για να δοκιμάσουν την κράση του. Σπαργάνωναν στην αρχαία Ελλάδα το νεογέννητο σφικτά: μόνο οι Σπαρτιάτισσες άφηναν τα μέλη του ελεύθερα, χωρίς σπάργανα.
Για την αποτροπή της βασκανίας κρεμούσαν στα παιδιά φυλακτά και στην πόρτα κλαδί ελιάς, όταν ήταν αγόρι, και μια μάλλινη ταινία, αν ήταν κορίτσι.
Την πέμπτη ημέρα από τη γέννηση γιόρταζαν τα Αμφιδρόμια. Γινόταν καθαρμοί για τη μητέρα και όλα τα πρόσωπα που παραβρέθηκαν στον τοκετό. Ακολουθούσε η τελετή της εισαγωγής του παιδιού στην κοινωνική ομάδα: η τρόφος έτρεχε κρατώντας το παιδί γύρω από την εστία.
Τη δέκατη ημέρα από τη γέννηση του παιδιού γινόταν επίσημη εορτή και δινόταν το όνομα στο παιδί. Το σπίτι έπαιρνε όψη εορταστική, φίλοι και συγγενείς έφερναν δώρα. Ανάμεσα σε αυτά ήταν και πολλά φυλακτά, για να απομακρύνουν τα κακά πνεύματα που καραδοκούσαν. Ο πατέρας έδινε ένα όνομα, συνήθως του παππού ή το δικό του ή ενός φίλου ή θεού, που οι γονείς θεωρούσαν απαραίτητη την προστασία του.
Τα ονόματα που έφερναν οι αρχαίοι ήταν τρία: το κύριο όνομα, το όνομα του πατέρα και το όνομα του Δήμου ή του τόπου καταγωγής, π.χ. Δημοσθένης Δημοσθένους Παιανιεύς, ή Περικλής Ξανθίππου Χολαργεύς κλπ.

Μυστικά του Βατικανού

Το ντοκιμαντέρ θα σας οδηγήσει σε ένα ταξίδι μέσα στο Βατικανό όπως ποτέ δεν έχετε δει πριν.

Από την αρχαία των "Πόλη των Νεκρών" κάτω από την Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο θησαυροφυλάκιο τον μυστικών αρχείων, στο ιδιωτικό γραφείο του Πάπα.
Διερευνά επίσης την μακρά και ταραχώδη σχέση μεταξύ του Βατικανού και των ΗΠΑ, αποκαλύπτοντας τα έγγραφα που χρονολογούνται από τον εμφύλιο πόλεμο και εξερευνούμε την σχέση του Ρήγκαν με τον Ιωάννη Παύλο τον 2ο, στην προσπάθειά τους να καταπολεμήσουν τους Σοβιετικούς κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Μυστικά του Βατικανού

( Το Ντοκιμαντέρ χωρίζετε σε 2 μερη )
Παραγωγής: History Channel
Διάρκεια: 43:00 min (το κάθε επεισόδιο)
Υπότιτλοι: Ελληνικοί Ενσωματωμένοι
Γλώσσα: Αγγλικά

Μέρος Ά:

Μέρος Β:

Γιατί υπάρχουν ακόμα Χιμπατζήδες;

Γιατί υπάρχουν ακόμα Χιμπατζήδες;
O Richard Dawkins απαντάει στο πλέον συχνότατο λανθασμένο αντι-εξελικτικό επιχείρημα : «Αν καταγόμαστε από τους Χιμπατζήδες, γιατί συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα και σήμερα;» O Dawkins εξηγεί πως ΔΕΝ…

Ο ΕΜΠΕΔΟΚΛΗΣ (500-428 π.Χ.) ΚΑΙ ΤΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΑ

Πιθανόν ο Εμπεδοκλής να έπεσε, όπως είπαν τότε κάποιοι,  μέσα στον κρατήρα της Αίτνας, προκειμένου να κορέσει την επιστημονική του περιέργεια. Δυόμιση χιλιετίες μετά, οι άνθρωποι κατάφεραν όχι μόνον να κυττάξουν μέσα σε κρατήρα ηφαιστείου αλλά και να φτάσουν σε απόσταση αναπνοής από την αναβράζουσα λάβα, όπως θα δούμε.
Μεγάλος φιλόσοφος από τον Ακράγαντα της Σικελίας. Επρέσβευε, όπως ο Αναξαγόρας και ο Ηράκλειτος, την δι’ εξελίξεως προέλευσιν των όντων και έτσι έγινε πρόδρομος της Δαρβινείου θεωρίας. Μελέτησε το φαινόμενο σύμπαν και φύσις και οι απόψεις του εγγίζουν εκείνες της νεώτερης φυσικής και αστρονομικής επιστήμης. Για το βίο του λέγονται πολλά μυθεύματα. Φέρεται μάγος, γόης, τιθασσεύων ανέμους, θεραπεύων ασθενείς και ανασταίνων νεκρούς. Ακόμα ότι ανελήφθη για να επιστρέψει στο Θεό, και ότι αυτή την ανάληψη την πραγματοποίησε μπροστά σε πλήθος.
Άλλος θρύλος τον φέρει να έχει κατακρημνισθεί μέσα στην άβυσσο του κρατήρα της Αίτνας, στην προσπάθειά του να πλησιάσει τα μυστήρια του ηφαιστείου. Υιός του ηγεμόνα Μέτωνα, ύστερα από το θάνατο του πατέρα του, θέσπισε δημοκρατικό πολίτευμα. Οι σύγχρονοί του τον εδόξαζαν και τον τιμούσαν και η σημαντική πόλις του Ακράγαντα, που πίστευε στη θεία καταγωγή του Εμπεδοκλή, του έστησε μεγαλοπρεπή ναό. Έγραψε πραγματείες για την πολιτική, την ιατρική, την ιστορία. Κύριο έργο του όμως είναι το «Περί Φύσεως», από 5.000 στίχους, όπου ποιητικά αναπτύσσει τις θεωρίες του περί της δημιουργίας του σύμπαντος και της καταγωγής των όντων. Διεσώθησαν από το έργο αυτό 450 στίχοι.

****
Πιθανόν ο Εμπεδοκλής να έπεσε, όπως λεγόταν,  μέσα στον κρατήρα της Αίτνας, προκειμένου να κορέσει την επιστημονική του περιέργεια. Δυόμιση χιλιετίες μετά, οι άνθρωποι κατάφεραν όχι μόνον να κυττάξουν μέσα στον κρατήρα ηφαιστείου αλλά και να κατέλθουν εντός του, σε απόσταση αναπνοής από την αναβράζουσα λάβα, όπως θα δούμε.
Τhe Marum Volcano on Ambrym Islan
Το Βανουάτου (στα γαλλικά: République de Vanuatu, αγγλικά: Republic of Vanuatu, στην Μπισλάμα: Ripablik blong Vanuatu,παλαιότερη ονομασία Νέες Εβρίδες) είναι αρχιπέλαγος που βρίσκεται στον νότιο Ειρηνικό, 1000χλμ δυτικά των νησιών Φίτζι. Από τα 82 νησιά του αρχιπελάγους του Βανουάτου τα δύο μεγαλύτερα είναι το Εσπίριτου Σάντου και το Μαλακούλα.
Δύο από τα νησιά, τα Μάθιου και Χάντερ, διεκδικούνται και από τη Νέα Καληδονία. Η πρωτεύουσα της χώρας είναι η Πορτ Βίλα και βρίσκεται στο Εφάτε. Από το 1906, οι τότε Νέες Εβρίδες τελούσαν υπό κοινή αγγλογαλλική διοίκηση ως το 1980, οπότε το Βανουάτου απέκτησε την ανεξαρτησία του. Ο πληθυσμός της χώρας ανέρχεται σε 205.000 (2005) εκ των οποίων το 94% είναι Μελανήσιοι. Οι 113 γλώσσες που χρησιμοποιούνται στα νησιά του Βανουάτου κατατάσσουν τη χώρα ανάμεσα σε αυτές με την μεγαλύτερη γλωσσική ποικιλία.

Αυτό που φαίνεται στο πρώτο βίντεο είναι απίστευτο. Ο άνθρωπος ρισκάρει την ζωή του ανάμεσα σε δυο τρία δευτερόλεπτα.