ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἡλέκτρα (646-698)

ΟΡ. πῶς οὖν; ἐκείνην τόνδε τ᾽ ἐν ταὐτῶι κτενῶ;
ΗΛ. ἐγὼ φόνον γε μητρὸς ἐξαρτύσομαι.
ΟΡ. καὶ μὴν ἐκεῖνά γ᾽ ἡ τύχη θήσει καλῶς.
ΗΛ. ὑπηρετείτω μὲν δυοῖν ὄντοιν ὅδε.
650 ΟΡ. ἔσται τάδ᾽· εὑρίσκεις δὲ μητρὶ πῶς φόνον;
ΗΛ. λέγ᾽, ὦ γεραιέ, τάδε Κλυταιμήστραι μολών.
λεχώ μ᾽ ἀπάγγελλ᾽ οὖσαν ἄρσενος τόκωι.
ΠΡ. πότερα πάλαι τεκοῦσαν ἢ νεωστὶ δή;
ΗΛ. δέχ᾽ ἡλίους, ἐν οἷσιν ἁγνεύει λεχώ.
655 ΠΡ. καὶ δὴ τί τοῦτο μητρὶ προσβάλλει φόνον;
ΗΛ. ἥξει κλύουσα λόχιά μου νοσήματα.
ΠΡ. πόθεν; †τί δ᾽† αὐτῆι σοῦ μέλειν δοκεῖς, τέκνον;
ΗΛ. ναί· καὶ δακρύσει γ᾽ ἀξίωμ᾽ ἐμῶν τόκων.
ΠΡ. ἴσως· πάλιν μοι μῦθον ἐς καμπὴν ἄγε.
660 ΗΛ. ἐλθοῦσα μέντοι δῆλον ὡς ἀπόλλυται.
ΠΡ. καὶ μὴν ἐπ᾽ αὐτάς γ᾽ εἶσι σῶν δόμων πύλας.
ΗΛ. οὔκουν τραπέσθαι σμικρὸν εἰς Ἅιδου τότε;
ΠΡ. εἰ γὰρ θάνοιμι τοῦτ᾽ ἰδὼν ἐγώ ποτε.
ΗΛ. πρώτιστα μέν νυν τῶιδ᾽ ὑφήγησαι, γέρον.
665 ΠΡ. Αἴγισθος ἔνθα νῦν θυηπολεῖ θεοῖς;
ΗΛ. ἔπειτ᾽ ἀπαντῶν μητρὶ τἀπ᾽ ἐμοῦ φράσον.
ΠΡ. ὥστ᾽ αὐτά γ᾽ ἐκ σοῦ στόματος εἰρῆσθαι δοκεῖν.
ΗΛ. σὸν ἔργον ἤδη· πρόσθεν εἴληχας φόνου.
ΟΡ. στείχοιμ᾽ ἄν, εἴ τις ἡγεμὼν γίγνοιθ᾽ ὁδοῦ.
670 ΠΡ. καὶ μὴν ἐγὼ πέμποιμ᾽ ἂν οὐκ ἀκουσίως.
ΟΡ. ὦ Ζεῦ πατρῶιε καὶ τροπαῖ᾽ ἐχθρῶν ἐμῶν
ΗΛ. οἴκτιρέ γ᾽ ἡμᾶς· οἰκτρὰ γὰρ πεπόνθαμεν.
ΠΡ. οἴκτιρε δῆτα σοῦ γε φύντας ἐκγόνους.
ΗΛ. Ἥρα τε βωμῶν ἣ Μυκηναίων κρατεῖς
675 ΟΡ. νίκην δὸς ἡμῖν, εἰ δίκαι᾽ αἰτούμεθα.
ΠΡ. δὸς δῆτα πατρὸς τοῖσδε τιμωρὸν δίκην.
ΟΡ. σύ τ᾽ ὦ κάτω γῆς ἀνοσίως οἰκῶν πάτερ
ΗΛ. καὶ Γαῖ᾽ ἄνασσα, χεῖρας ἧι δίδωμ᾽ ἐμάς
ΠΡ. ἄμυν᾽ ἄμυνε τοῖσδε φιλτάτοις τέκνοις.
680 ΟΡ. νῦν πάντα νεκρὸν ἐλθὲ σύμμαχον λαβών
ΗΛ. οἵπερ γε σὺν σοὶ Φρύγας ἀνήλωσαν δορί
683 ΠΡ. χὤσοι στυγοῦσιν ἀνοσίους μιάστορας.
682 ΗΛ. ἤκουσας, ὦ δείν᾽ ἐξ ἐμῆς μητρὸς παθών;
ΠΡ. πάντ᾽, οἶδ᾽, ἀκούει τάδε πατήρ· στείχειν δ᾽ ἀκμή.
685 ΗΛ. καί σοι προφωνῶ πρὸς τάδ᾽ Αἴγισθον θανεῖν·
ὡς εἰ παλαισθεὶς πτῶμα θανάσιμον πεσῆι,
τέθνηκα κἀγὼ μηδέ με ζῶσαν λέγε·
παίσω κάρα γὰρ τοὐμὸν ἀμφήκει ξίφει.
δόμων ἔσω βᾶσ᾽ εὐτρεπὲς ποιήσομαι.
690 ὡς ἢν μὲν ἔλθηι πύστις εὐτυχὴς σέθεν,
ὀλολύξεται πᾶν δῶμα· θνήισκοντος δέ σου
τἀναντί᾽ ἔσται τῶνδε· ταῦτα σοὶ λέγω.
ΟΡ. πάντ᾽, οἶδα. ΗΛ. πρὸς τάδ᾽ ἄνδρα γίγνεσθαί σε χρή.
ὑμεῖς δέ μοι, γυναῖκες, εὖ πυρσεύετε
695 κραυγὴν ἀγῶνος τοῦδε· φρουρήσω δ᾽ ἐγὼ
πρόχειρον ἔγχος χειρὶ βαστάζουσ᾽ ἐμῆι.
οὐ γάρ ποτ᾽ ἐχθροῖς τοῖς ἐμοῖς νικωμένη
δίκην ὑφέξω, σῶμ᾽ ἐμὸν καθυβρίσαι.

***
ΟΡΕ. Και πώς κι αυτόν κι εκείνη θα σκοτώσω;
ΗΛΕ. Εγώ της μάνας μας τον φόνο θα ετοιμάσω.
ΟΡΕ. Κι η τύχη θα συντρέξει και για κείνα.
ΗΛΕ. Ας βοηθήσει ετούτος και στα δύο.
650 ΟΡΕ. Καλά· για τον χαμό της βρήκες τρόπο;
ΗΛΕ. Πήγαινε, γέροντα, και πες της Κλυταιμήστρας
ετούτα: έχω γεννήσει γιο κι είμαι λεχώνα.
ΓΕΡ. Είναι καιρός που τάχα γέννησες ή τώρα;
ΗΛΕ. Πριν δέκα μέρες που εξαγνίζεται η λεχώνα.
ΓΕΡ. Κι αυτό λοιπόν θα φέρει τον χαμό της;
ΗΛΕ. Τη λεχωνιά μου όταν ακούσει, θα ᾽ρθει.
ΓΕΡ. Γιατί; Θαρρείς πως νοιάζεται για σένα;
ΗΛΕ. Ναι· τ᾽ άμοιρο θα λυπηθεί μωρό μου.
ΓΕΡ. Μπορεί· στο ζήτημά μας γύρνα πάλι.
660 ΗΛΕ. Αν έρθει, θα χαθεί το δίχως άλλο.
ΓΕΡ. Ας πούμε ότι ζυγώνει το κατώφλι σου.
ΗΛΕ. Δεν είναι σα να πάει κατά τον Άδη;
ΓΕΡ. Μακάρι να το δω κι ας ξεψυχήσω.
ΗΛΕ. Και πρώτα, γέρο, αυτόν οδήγησέ τον…
ΓΕΡ. Εκεί που τώρα ο Αίγισθος θυσιάζει;
ΗΛΕ. Ύστερα λες στη μάνα μου όσα σου είπα.
ΓΕΡ. Θα ᾽ναι σα να τ᾽ ακούει από το στόμα σου.
ΗΛΕ. Το έργο σου τώρα, έχεις τον πρώτο φόνο.
ΟΡΕ. Πηγαίνω· ένας τον δρόμο να μου δείξει.
670 ΓΕΡ. Εγώ με την καρδιά μου σ᾽ οδηγάω.
ΟΡΕ. Ω! Δία προστάτη, διώξε τους εχθρούς μας.
ΗΛΕ. Λυπήσου μας· τρανές οι συμφορές μας.
ΓΕΡ. Σπλαχνίσου τους, κρατούν απ᾽ τη γενιά σου.
ΗΛΕ. Κι ω! Ήρα εσύ, των Μυκηναίων βωμών μητέρα…
ΟΡΕ. Δώσ᾽ μας τη νίκη, αν δίκαια τη ζητάμε.
ΓΕΡ. Βοήθα να εκδικήσουν τον γονιό τους.
ΟΡΕ. Πατέρα, που σε βύθισαν στον Άδη.
ΗΛΕ. και Γη σεβάσμια, που με τα χέρια μου σε κρούω…
ΓΕΡ. Βοήθα, βοήθα τα παιδιά τ᾽ αγαπημένα.
680 ΟΡΕ. Πάρε όλους τους νεκρούς και σύντρεξέ μας.
ΗΛΕ. Όσοι μαζί σου αφάνισαν τους Φρύγες.
ΓΕΡ. Κι όσοι μισούνε τους ανόσιους φονιάδες.
ΗΛΕ. Τ᾽ άκουσες, που φριχτά σε παίδεψεν η μάνα;
ΓΕΡ. Όλα ο γονιός τ᾽ ακούει, το ξέρω· ώρα να πάμε.
ΗΛΕ. Και σου το λέω να ξέρεις: να πεθάνει
ο Αίγισθος· γιατί άμα νικημένος
πέσεις κι αφανιστείς, τότε κι εγώ
σκοτώθηκα και μη με λογαριάζεις
για ζωντανή. Με δίστομο ξιφάρι
θα κόψω τον λαιμό μου. Τώρα πάω
μέσα για να στολίσω. Κι όταν έρθει
690 δικό σου μήνυμα καλό, το σπίτι
θ᾽ αντιβουίξει ολάκερο· όμως
αν σκοτωθείς, τ᾽ αντίθετα θα γίνουν·
αυτά είχα να σου πω.
ΟΡΕ. Όλα τα ξέρω.
ΗΛΕ. Γι᾽ αυτό πρέπει να δείξεις άντρας.
(Φεύγουν ο γέροντας, ο Ορέστης με τον Πυλάδη και οι ακόλουθοί τους.)
Σεις γυναίκες,
της μάχης τούτης το αποτέλεσμα καθάρια
να μου το πείτε· εγώ θα περιμένω
βαστώντας έτοιμο σπαθί στο χέρι.
Ποτέ μου δεν θ᾽ αφήσω, αν με νικήσουν,
να με χλευάσουν άθλια οι εχθροί μου.
(Μπαίνει στην καλύβα.)

Μελέτες για την Αρχαία Μακεδονία, H περιοχή του μακεδονικού Ολύμπου Β'

Προκειμένου να σωθούν από την επερχόμενη «ανάπτυξη» της περιοχής του Ολύμπου αρχαιότητες που τυχόν υπήρχαν αλλά δεν είχαν ακόμη εντοπιστεί, ξεκίνησε το 1985 μία μοναχική επιφανειακή έρευνα στον χώρο, στραμμένη κυρίως στα σύνθετα αλλουβιακά ριπίδια του όρους, δηλαδή τη στενή λουρίδα γης που περιβάλλει τον Όλυμπο από το υψόμετρο των 300-400 περίπου μέτρων, μέχρι τη θάλασσα. Το γήινο αυτό περιλαίμιο του Ολύμπου ανηφορίζει ομαλά, κατάσκαπτο από βαθείς χειμάρρους, ως τη ρίζα του κύριου ορεινού όγκου, που υψώνεται απότομα και σχεδόν κατακόρυφα ελάχιστα χιλιόμετρα από τη θάλασσα.^[1] Η περιοχή ήταν παλιότερα ανεξερεύνητη στο μεγαλύτερο τμήμα της. Αιτία υπήρξε η έλλειψη δρόμων για τροχοφόρα και η συχνά πυκνή βλάστηση, σιωπηλό βασίλειο μεγάλης ποικιλίας φιδιών και σκορπιών, αλλά και άλλων στοιχείων αφιλόξενων για την έρευνα.

 

Εντοπίστηκε μεγάλος αριθμός νέων αρχαιολογικών χώρων, πολλοί από τους οποίους ανήκουν στην Πρώιμη Εποχή του Σιδήρου. Όλοι έχουν κοντά νερό, βρίσκονται σε φυσικά περάσματα και σε παραδοσιακούς δρόμους, μπορούν να είναι σε μεγάλο υψόμετρο, πάντα σε θέσεις με πανοραμική θέα και στρατηγική σημασία. Παρέχουν γεωργικές, υλοτομικές, κτηνοτροφικές και κυνηγετικές δυνατότητες, και αφθονία οικοδομικών υλικών. Αν προσθέσουμε τη θάλασσα, που τα πρώιμα χρόνια θα ήταν πολύ πιο κοντά στο όρος, και τη θέση κλειδί στον άξονα βορρά-νότου, τότε καταλαβαίνει κανείς πόσο άριστα εξυπηρετούσε η περιοχή τους αρχαίους της κατοίκους.

 

Οι γραπτές πληροφορίες για τη χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής στην αρχαιότητα είναι ελάχιστες και αφορούν κυρίως τα δέντρα. Ακόμη λιγοτερα ήταν γνωστά από τις πηγές για τις καλλιέργειες, πληροφορίες που πληθαίνουν ραγδαία χάρη στα αρχαιοβοτανολογικά ευρήματα των πρόσφατων ανασκαφών. Ενδιαφέρουσες είναι οι γραπτές πληροφορίες για τα λιοντάρια και τον χρυσό που υπήρχαν στην περιοχή του όρους, καθώς και η πληροφορία και για τους τεύθους στο ποτάμι του Δίου.^[2]

 

Σήμερα, η περιοχή καλύπτεται μέχρι τα 500-600 μ. με ζώνη αείφυλλων πλατύφυλλων (πουρνάρια, κουμαριές, αριές, ρείκια, κέδροι, κουτσουπιές, παλιούρια κ.λπ.) που ποικίλλει ανάλογα των συνθηκών κάθε θέσης, ενώ στους υγρότοπους χαρακτηριστικοί είναι οι πλατανεώνες και η υδρόφιλη βλάστηση. Αμέσως ψηλότερα είναι ζώνη της δρυός. Θεωρείται ότι χωρίς τον ανθρωπογενή παράγοντα, τα δάση δρυός θα ήταν περισσότερα. Η ζώνη 800-1.500 είναι η ζώνη οξιάς, ελάτης, και μαύρης πεύκης. Πάνω από τα 1.400-1.500 μ. είναι η ζώνη ψυχροβίων κωνοφόρων όπου κυριαρχεί το ρόμπολο, δηλαδή η Λευκόδερμη Πεύκη.

 

Η αλπική ζώνη, που αρχίζει στα 2.000 μ., είναι ακάλυπτη από δασική βλάστηση, άλλοτε γυμνή και άλλοτε με ποώδη και σποραδική αλπική βλάστιση, με πολλά σπάνια φυτικά είδη, κυρίως των αλπικών λιθώνων (θρυμματισμένοι ασβεστολιθικοί πύργοι) βραχόφυτα κ.λπ. φυτά λιβαδιών με χιονοστρώσεις και λιβαδιών στις ήπιες πλαγιές των κορυφών. Στον Όλυμπο έχουν βρεθεί μέχρι τώρα 23 ενδημικά φυτά και περίπου 80 που συναντώνται μόνο στη Βαλκανική, τα περισσότερα στην αλπική ζώνη.

 

Η πανίδα περιλαμβάνει αρπακτικά πτηνά (αετός, σταυραετός, χρυσαετός, σπιζαετός, αετοβαρβακίνα, όρνιο, σαΐνι, γυπαετός, μπαρμπάντος, ασπροπάρης, μαυρόγυπας) γεράκια, πέρδικες, λευκοπελαργούς, ορτύκια, κίσσες, τσίχλες, μπούφους, κουκουβάγιες, καρακάξες, σπουργίτια, τσαλαπετεινούς, δρυοκολάπτες κ.λπ. Επίσης, λύκους, αλεπούδες, λύγγους, λαγούς, ασβούς, σκαντζόχοιρους, χελώνες, αγριόγατες, και ψηλότερα σκίουρους, ζαρκάδια, αγριόχοιρους και ελάχιστους αιγάγρους της αλπικής ζώνης. Μέχρι πρόσφατα φαίνεται ότι υπήρχαν ελάφια, ενώ για παλιότερα αναφέρεται ότι υπήρχαν και αρκούδες. Πολύ πρόσφατα (2003) αναφέρθηκε ότι, ύστερα από πολλά χρόνια, οι αρκούδες επανεμφανίστηκαν.

 

Τα νεώτερα χρόνια καλλιεργούνται στην παραολύμπια πεδιάδα στάρια, καλαμπόκια, καπνά, ζαχαρότευτλα, αλλά και βαμβάκια, φράουλες, ακτινίδια, πιπεριές και πολλά άλλα οπωροκηπευτικά. Η ελιά μπορεί να είναι ακόμη και αυτοφυής στα χαμηλά υψώματα, ενώ η αμπελουργία βρίσκει άριστες συνθήκες ανάπτυξης. Καστανιές, καρυδιές, φουντουκιές, μηλιές, γκορτσιές, συκιές, κερασιές, αμυγδαλιές είναι μερικά από τα δέντρα που συναντάει κανείς συχνά στην περιοχή.
 

Παρ' όλη τη ραγδαία εξέλιξη, εξακολουθεί να υπάρχει κτηνοτροφία, κυρίως αιγοπροβάτων, αλλά και χοίρων, ενώ τα βοοειδή είναι λίγα και συνήθως μόνιμα σταυλισμένα. Πρόσφατα δημιουργήθηκαν φάρμες στρουθοκαμήλων και αγριόχοιρων. Συχνά είναι τα μελίσσια, ενώ η ενασχόληση με τη θάλασσα και το ψάρεμα απασχολεί ακόμη κάποιους από τους κατοίκους στα παραθαλάσσια, τουριστικά χωριά.

-------------------------------

¹⁶⁰ Πρόκειται για αποθέσεις μηχανικών ιζημάτων στις παρυφές των βουνών και τις εξόδους των ποταμών προς τις πεδιάδες, που έχουν συνήθως τη μορφή ανοιχτής βεντάγιας. Πολλά ριπίδια βρίσκονται συχνά πολύ κοντά μεταξύ τους στον σχηματισμό που είναι γνωστός ως σύνθετα αλλουβιακά ριπίδια. Τα ριπίδια του Ολύμπου αποτελούνται από βαθειά στρώματα αμμοχάλικου. Διασχίζονται υπόγεια από τα νερά του Ολύμπου που καταλήγουν με πηγές στην πεδιάδα του Δίου και κυρίως στη θάλασσα. Το φαινόμενο είχε παρατηρηθεί και κατά την αρχαιότητα. Βλ. π.χ. Πλούταρχος, Αιμ. Παύλ. 14. Ἐνοχλουμένων δὲ τῶν ἀνθρώπων μάλιστα περὶ τὴν τοῦ ποτοῦ χρείαν «καὶ γὰρ ὀλίγον καὶ πονηρὸν ἐπίδυε καὶ συνελείβετο παρ' αὐτὴν τὴν θάλατταν», ὁρῶν ὁ Αἰμίλιος μέγα καὶ κατηρεφὲς δένδρεσιν ὄρος τὸν Ὄλυμπον ἐπικείμενον, καὶ τεκμαιρόμενος τῇ χλωρότητι τῆς ὕλης ναμάτων ἔχειν ἀρχὰς διὰ βάθους ὑποφερομένων, ἀναπνοᾶς αὐτοῖς [καὶ] φρέατα πολλὰ παρὰ τὴν ὑπώρειαν ὤρυττε, τὰ δ' εὐθὺς ἐπίμπλατο εὐμάτων καθαρῶν, ἐπισυνδιδόντος ὁλκῆ καὶ φορᾷ τοῦ θλιβομένου πρὸς τὸ κενούμενον.

¹⁶¹ Βλ. π.χ. Αριστοτέλης, Mirabilium auscultationes 833b 18. Λέγουσι δὲ καὶ ἐν Πιερίᾳ τῆς Μακεδονίας ἄσημόν τι χρυσίον κατορωρυγμένον ὑπὸ τῶν ἀρχαίων βασιλέων, χασμάτων τεττάρων ὄντων, ἐξ ἑνὸς αὐτῶν ἀναφῦναι χρυσίον τὸ μέγεθος σπιθαμιαῖον. Θεόφραστος, Historia plantarum. 4.5.4.7 ἔχει καὶ ὁ Μύσιος Ὄλυμπος πολὺ τὸ κάρυον καὶ τὴν διοσβάλανον, ἔτι δὲ ἄμπελον καὶ μηλέαν καὶ ῥόαν· ἡ δὲ Ἴδη τὰ μὲν οὐκ ἔχει τούτων τὰ δὲ σπάνια· περὶ δὲ Μακεδονίαν καὶ τὸν Πιερικὸν Ὄλυμπον τὰ μὲν ἔστι τὰ δ' οὐκ ἔστι τούτων· 3.15.5.1 Ἡ δὲ πύξος μεγέθει μὲν οὐ μεγάλη, τὸ φύλλον ὅμοιον ἔχει μυρρίνῳ. φύεται δ' ἐν τοῖς ψυχροῖς τόποις καὶ τραχέσι· καὶ γὰρ τὰ Κύτωρα τοιοῦτον, οὗ ἡ πλείστη γίνεται· ψυχρὸς δὲ καὶ ὁ Ὄλυμπος ὁ Μακεδονικός· καὶ γὰρ ἐνταῦθα γίνεται πλὴν οὐ μεγάλη· μεγίστη δὲ καὶ καλλίστη ἐν Κύρνῳ· καὶ γὰρ εὐμήκεις καὶ πάχος ἔχουσαι πολὺ παρὰ τὰς ἄλλας. δι' ὃ καὶ τὸ μέλι οὐχ ἡδὺ ὄζον τῆς πύξου. 1.9.3.1 Ἔστι δὲ τὰ μὲν ἀείφυλλα τὰ δὲ φυλλοβόλα. τῶν μὲν ἡμέρων ἀείφυλλα ἐλάα φοῖνιξ δάφνη μύρρινος πεύκης τι γένος κυπάριττος· τῶν δ' ἀγρίων ἐλάτη πεύκη ἄρκευθος μίλος θυία καὶ ἣν Ἀρκάδες καλοῦσι φελλόδρυν φιλυρέα κέδρος πίτυς ἀγρία μυρίκη πύξος πρῖνος κήλαστρον φιλύκη ὀξυάκανθος ἀφάρκη, ταῦτα δὲ φύεται περὶ τὸν Ὄλυμπον, ἀνδράχλη κάμαρος τέρμινθος ἀγρία δάφνη. δοκεῖ δ' ἡ ἀνδράχλη καὶ ὁ κόμαρος τὰ μὲν κάτω φυλλοβολεῖν τὰ δὲ ἔσχατα τῶν ἀκρεμόνων ἀείφυλλα, ἔχειν ἐπιφύειν δὲ ἀεὶ τοὺς ἀκρεμόνας. 3.11.2.5 οἱ δ' ἐν τῷ Ὀλύμπῳ τὴν μὲν ζυγίαν ὄρειον μᾶλλον, τὴν δὲ σφένδαμνον καὶ ἐν τοῖς πεδίοις φύεσθαι· εἶναι δὲ τὴν μὲν ἐν τῷ ὄρει φυομένην ξανθὴν καὶ εὔχρουν καὶ οὔλην καὶ στερεάν, ᾗ καὶ πρὸς τὰ πολυτελῆ τῶν ἔργων χρῶνται, τὴν δὲ πεδεινὴν λευκήν τε καὶ μανοτέραν καὶ ἧττον οὔλην· καλοῦσι δ' αὐτὴν ἔνιοι γλεῖνον, οὐ σφένδαμνον. … καὶ τῆς ἄρρενος οὐλότερα τὰ ξύλα συνεστραμμένα, καὶ ἐν τῷ πεδίῳ ταύτην φύεσθαι μᾶλλον καὶ βλαστάνειν πρωΐτερον. 3.11.5.9 καθάπερ ὀξύη πτελέα τὰ ἄλλα· τὰ δὲ πεδεινὰ μανότερα καὶ ἀχρούστερα καὶ χείρω, πλὴν ἀπίου καὶ μηλέας καὶ ἀχράδος, ὡς οἱ περὶ τὸν Ὄλυμπόν φασι· ταῦτα δ' ἐν τῷ πεδίῳ κρείττω καὶ τῷ καρπῷ καὶ τοῖς ξύλοις· ἐν μὲν γὰρ τῷ ὄρει τραχεῖς καὶ ἀκανθώδεις καὶ ὀζώδεις εἰσίν, ἐν δὲ τῷ πεδίῳ λειότεροι καὶ μείζους καὶ τὸν καρπὸν ἔχουσι γλυκύτερον καὶ σαρκωδέστερον· μεγέθει δὲ αἰεὶ μείζω τὰ πεδεινά.) 4.5.3.1 Τῶν δὲ ἡμερουμένων ἥκιστά φασιν ἐν τοῖς ψυχροῖς ὑπομένειν δάφνην καὶ μυρρίνην, καὶ τούτων δὲ ἧττον ἔτι τὴν μυρρίνην· σημεῖον δὲ λέγουσιν ὅτι ἐν τῷ Ὀλύμπῳ δάφνη μὲν πολλή, μύρρινος δὲ ὅλως οὐκ ἔστιν. 5.7.7.1 ὡσαύτως δὲ καὶ ἡ Εὐβοϊκὴ καρύα, καὶ πρὸς γε τὴν κατόρυξιν ἔτι μᾶλλον ἀσαπής, πύξῳ δὲ χρῶνται μὲν πρὸς ἔνια, οὐ μὴν ἀλλ' ἥ γε ἐν τῷ Ὀλύμπῳ γινομένη διὰ τὸ βραχεῖά τε εἶναι καὶ ὀζώδης ἀχρεῖος. Παυσανίας 9.40.75. λέγεται δὲ ὑπὸ Μακεδόνων Καρανὸν βασιλεύοντα ἐν Μακεδονίᾳ κρατῆσαι μάχῃ Κισσέως, ὅς ἐδυνάστευεν ἐν χώρᾳ τῇ ὁμόρῳ· καὶ. ὁ μὲν τρόπαιον ὁ Καρανὸς κατὰ νόμους τοὺς Ἀργείων ἔστησεν ἐπὶ τῇ νίκῃ· ἐπελθόντα δέ φασιν ἐκ τοῦ Ὀλύμπου λέοντα ἀνατρέψαι τε τὸ τρόπαιον ‹καὶ› ἀφανισθῆναι, ‹συνεῖναι τε› γνώμῃ Καρανὸν [δὲ] οὐκ εὖ βουλεύσασθαι βαρβάροις τοῖς περιοικοῦσιν ἐς ἔχθραν ἐλθόντα ἀδιάλλακτον, καταστῆναί ‹τε› χρῆναι [γὰρ] μήτε ὑπὸ αὐτοῦ Καρανοῦ μήτε ὑπὸ τῶν ὑστέρων βασιλευσόντων Μακεδονίας τρόπαια ἵστασθαι, εἰ ἐς εὔνοιάν ποτε τοὺς προσχώρους ὑπάξονται. μαρτυρεῖ δὲ τῷ λόγῳ καὶ Ἀλέξανδρος, οὐκ ἀναστήσας οὔτε ἐπὶ Δαρείῳ τρόπαια ἐπὶ ταῖς Ἰνδικαῖς νίκαις. Ομ. Ύμν. εις Ερμ. 68 Ἡέλιος μὲν ἔδυνε κατὰ χθονὸς ὠκεανὸν δὲ αὐτοῖσίν θ' ἵπποισι καὶ ἅρμασιν, αὐτὰρ ἄρ' Ἑρμῆς Πιερίης ἀφίκανε θέων ὄρεα σκιόεντα, ἔνθα θεῶν μακάρων βόες ἄμβροτοι αὖλιν ἔχεσκον βοσκόμεναι λειμῶνας ἀκηρασίους ἐρατεινούς. Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί 7.130.9 ΤΕΥΘΟΣ. ὁ δὲ τεῦθος (π. 324 Ρ) μόνῳ τούτῳ διαφέρει, τῷ μεγέθει· γίνεται δὲ καὶ τριῶν σπιθαμῶν, τὸ δὲ χρῶμά ἐστιν ὑπέρυθρος καὶ τῶν ὀδόντων τὸν μὲν κάτω ἐλάττονα ἔχει, τὸν δὲ ἄνω μείζονα, ἄμφω δὲ μέλανας καὶ ὁμοίους ῥύγχει ἱέρακος, ἀναπτυχθείς δὲ κοιλίαν ἔχει ὁμοίαν ταῖς ὑείαις. ἐν δὲ ε' μορίων (π. 550 β 14) βραχύβιά φησιν εἶναι τὸν τεῦθον καὶ τὴν σηπίαν. Ἀρχέστρατος δ' ὁ πᾶσαν γῆν καὶ θάλασσαν διὰ γαστριμαργίαν περιελθών [πλεύσας] φησι (φρ. 43 Ρ)· τευθίδες ἐν Δίῳ τῷ Πιερικῷ παρὰ χεῦμα Βαφύρα· καὶ ἐν Ἀμβρακίᾳ παμπληθέας ὄψει.

Ο έρωτας είναι το γευστικό ορεκτικό μέχρι να έρθει το κυρίως

Έρωτας κι αγάπη. Η αιώνια τιτανομαχία των αισθημάτων μας. Μια πάλη. Ποιος προπορεύεται και ποιος παίρνει στο τέλος τη δόξα; Μεγαλώσαμε με τα παραμύθια για τον έρωτα. Βασίλισσες και πριγκιπόπουλα που σκότωναν δράκους και μονομαχούσαν για ένα γοβάκι, ένα μήλο, ένα ολόκληρο βασίλειο. Κι όσο μεγαλώνουμε, η ζωή μας τον έφερνε στο δρόμο μας, σε ένα πραγματικό «τώρα» με ήρωες εμάς τους ίδιους.

O καθένας από εμάς έχει την ιδιότητα όσο ζει τον έρωτα να δημιουργεί λέξεις, σκέψεις και εικόνες, όπως ο ίδιος τον αντιλαμβάνεται. Γιατί ο έρωτας είναι προσδοκία. Είναι κτητικότητα, λατρεία και πάθος, ηδονή, ζήλια κι εγκατάλειψη, ματαίωση και ξεγύμνωμα. Είναι η προσφορά μυαλού και σώματος, χωρίς να έχεις βάλει ψιλά γράμματα στο συμβόλαιό σας. Χημεία ορμονών, παράδοση, παραδοχή και νύχτες σκοτεινές που δε νικιούνται από το φως, όταν ο ένας βρίσκεται μακριά από τον άλλον. Κι είναι αίσθηση και γεύση ανατολίτικη με μπαχάρια. Και σε οδηγεί να ζεις στα κόκκινα. Σου ρουφάει το είναι, όλο το εγώ σου. Κι αν ο έρωτας γεννά προσδοκίες αυτές ταυτίζονται με του άλλου και θρέφονται σε ένα «μαζί».

Ο έρωτας ζει στο παρόν, ζει το σήμερα. Ο έρωτας γεννήθηκε για να πεθαίνει. Και πεθαίνει πάντα, για να ξανά ανασταίνεται και να μετουσιώνεται σε αγάπη. Κι ο έρωτας δεν είναι συναίσθημα. Είναι η μυθοποίηση από το «εγώ» στο απόλυτο ιδεατό «εμείς».

Κι έρχεται εκείνη η στιγμή που και ο έρωτας γαληνεύει και καταλαγιάζει. Η λογική σου συστήνει την σχέση. Απλώνετε το χέρι σας, ελπίζοντας πως έχετε κρατήσει την ένωση των μυαλών σας και πως η καταιγίδα μπορεί να σας παρέσυρε αλλά προστατευτήκατε, αντέξατε κι είστε πιο δυνατοί. Έτοιμοι να καλωσορίσετε την αγάπη. Ευλογία η μετάλλαξη του έρωτα σε αγάπη. Η Αγάπη είναι αποδοχή. Είναι σεβασμός κι ειλικρίνεια. Πίστη και αφοσίωση. Είναι η αίσθηση ότι φτιαχτήκατε ο ένας για τον άλλον. Είναι η πρώτη καλημέρα και η τελευταία καληνύχτα της μέρας. Είναι οι λέξεις που φωτίζουν χαμόγελα. Είναι δροσερό αεράκι μεσημεριού. Νοιάξιμο και «σε πεθύμησα». Είναι η αβεβαιότητα που περικλείεται στην ερώτηση «Μ’ αγαπάς λιγάκι;» μέχρι να σου απαντήσει «Σ΄ αγαπώ πολύ. Δεν είσαι για λίγο εσύ.». Κι έχει τόσο έρωτα μέσα της αυτή η αγάπη. Άλλωστε η αγάπη τον προσκαλεί για να τη φρεσκάρει, να την ομορφύνει και να θρέψει τις λαχτάρες της.

Όταν αγαπάς δε φοβάσαι να τσαλακωθείς, να αποκαλυφθείς. Δε θεωρείς τον άλλον δεδομένο. Δένεις τη ζωή σου μαζί του και προσφέρεσαι ουσιαστικά, στηρίζεις, μοιράζεσαι, δεν έχεις δεύτερες σκέψεις. Και φυσικά δεν πιέζετε ο ένας τον άλλον απαιτώντας. Όλα όσα έρχονται θα πρέπει να είναι η φυσιολογική εξέλιξη της σχέσης σας.

Και πάντα οι σκέψεις και οι αντιφάσεις θα τρέφουν ερωτήματα. Προσδοκία ή αποδοχή; Κι όταν ο έρωτας φέρνει την αγάπη, πού πάει; Την παρατάει ή συνυπάρχει; Κι είναι ο έρωτας το ορεκτικό κι η αγάπη το πρώτο πιάτο τελικά; Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να απαντήσετε. Ζήστε το. Ξαναγεννηθείτε μέσα από έναν έρωτα, αφεθείτε, παραδοθείτε στο απόλυτο, στο μεγαλειώδες. Και κάντε το με όλο το κόστος της ζωής σας. Κι είναι ευτυχία και κατάρα να το ζήσεις. Αλλά δε σε νοιάζει. Άλλωστε χίλιες φορές να πεθάνεις από έρωτα πάρα από ένα τίποτα.

Γράφοντας σε τσαλακωμένο χαρτί

Ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που ξεκινούν μια σχέση, υπάρχει ένα αόρατο λευκό χαρτί. Πάνω σε αυτό, θα γράψουν από κοινού, τις επιθυμίες, τα όνειρα και τα συναισθήματα, τις μικρές και μεγάλες τους επιδιώξεις. Η κοινή τους ζωή και  πορεία, κλεισμένη σε χρώματα και λέξεις. Αυτό το χαρτί είναι το διακύβευμα τους, διαφυλάσσει την ευτυχία τους, και τους θωρακίζει, στις δύσκολες στιγμές. Είναι πολύτιμο να έχεις ένα τέτοιο χαρτί με έναν άλλο άνθρωπο, και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Παράγοντες που ορίζουν την αλλαγή συμπεριφοράς στη σχέση

Υπάρχουν όμως στιγμές σε μια σχέση που το χαρτί παραμερίζεται. Στιγμές που η καθημερινότητα, η συνήθεια και η εσφαλμένη αίσθηση ασφάλειας, φωτίζουν τώρα περισσότερο τα αρνητικά σημεία της σχέσης. Δυναμώνουν τα παράπονα, γεμίζουν από εγωισμό οι απαιτήσεις μας και νιώθουμε όλο και πιο συχνά ελλειμματικοί. Η συμπεριφορά μας αλλάζει, το εγώ μας φουσκώνει μέρα με τη μέρα και απαιτεί, όλη αυτή η ανησυχία αποτυπώνεται με λέξεις, εκφράσεις ακόμη και μορφασμούς.

Κατά την άποψη του Τζον Γκοτμαν, (Αμερικάνος κλινικός ψυχολόγος) όπου έπειτα από έρευνα που έκανε, με τη συμμετοχή περισσότερων από 3.000 ζευγάρια, κατέληξε ότι τέσσερις είναι οι καθοριστικοί παράγοντες που ορίζουν αυτή την αλλαγή συμπεριφοράς.

• Η έντονη κριτική, όπου κάθε πρόβλημα μεταφράζεται σε ελάττωμα του/της συντρόφου.
• Η έπαρση και η περιφρόνηση, ξέρετε η στιγμή εκείνη, που τεντώνουμε τον δείκτη προς τον άλλο, την ώρα που τον γεμίζουμε παρατηρήσεις, ξεχνώντας πως τα υπόλοιπα τρία δάχτυλα δείχνουν ταυτόχρονα τον εαυτό μας.
• Ακολουθεί η θυματοποίηση για κάθε μη ανεκτή συμπεριφορά, που συνοδεύεται από αμυντική στάση.
• Όπου τέλος, φτάνουμε στον επικοινωνιακό αποκλεισμό του άλλου, η στιγμή που τα λόγια και οι συζητήσεις είτε δεν μπορούν να ολοκληρωθούν είτε απουσιάζουν.

Έρωτας είναι να αγαπάς τις ομοιότητες, και αγάπη, να ερωτεύεσαι τις διαφορές. Ο τίτλος του βιβλίου μάς παροτρύνει να μάθουμε ότι, στην πραγματικότητα, στον έρωτα δεν πρέπει να κλείνω τα μάτια για να μη βλέπω πώς ακριβώς είσαι, αλλά το ακριβώς αντίθετο: να σε κοιτάξω, να σε δω, να μάθω ποιος είσαι και να σου ζητήσω ν' ανοίξεις κι εσύ τα μάτια για να με δεις και να ξέρεις ποιος είμαι· να δεις τον πραγματικό άνθρωπο που έχω μέσα μου και να μου επιτρέψεις να δω τον πραγματικό άνθρωπο που έχεις μέσα σου.

 

Το κουτί της Πανδώρας

Εγκλωβισμένοι στις απαιτήσεις και την δίψα μας για ικανοποίηση, είναι πιθανό να πιάσουμε το χαρτί στα χέρια μας, και με μια απότομη κίνηση να το κλείσουμε στην χούφτα μας και να το πετάξουμε στον άλλον. Σαν πολεμικό εργαλείο, με σκοπό να τον πληγώσουμε, και ίσως το καταφέρουμε. Το χαρτί όμως αφορά και τους δυο, οπότε είναι σχεδόν αδύνατο εμείς να μείνουμε αλώβητοι. Μετά την πρώτη ένταση, πληγωμένοι, και με τον θυμό να υποχωρεί, θα στρέψουμε το βλέμμα στο χαρτί. Τότε θα σηκώσουμε το τσαλακωμένο χαρτί και θα προσπαθήσουμε να το επαναφέρουμε. Τότε θα κοιτάμε αρκετές λέξεις παραποιημένες και αλλοιωμένες και όλο θα τρίβουμε το χαρτί να ισιώσει. Όμως αυτό δεν γίνεται. Το χαρτί ξεδιπλώνεται αλλά δεν επανέρχεται στην αρχική του μορφή. Θα προσπαθήσουμε να γράψουμε ξανά στο τσαλακωμένο χαρτί, με την ελπίδα πως οι νέες λέξεις θα μειώσουν την ασχήμια του.

Η ελπίδα

Η ελπίδα είναι που θα τροφοδοτεί το πείσμα μας. Είναι φυσιολογικό και αναμενόμενο σχεδόν, άλλοι το ονομάζουν δεύτερη ευκαιρία, άλλοι επαναδιαπραγμάτευση, με τον εαυτό μας ή τον άλλο, και άλλοι ίσως, συνθηκολόγηση. Κατά τον Σνάιτερ η ελπίδα μας δίνει τα κίνητρα να αισθανθούμε αρκετά επινοητικοί ως προς την εύρεση τρόπων, για την υλοποιήση των στόχων μας, καθώς και την πίστη ότι διαθέτουμε τόσο την θέληση, όσο και τον τρόπο για πετύχουμε. Η ελπίδα, όπως υποστηρίζουν σύγχρονοι ερευνητές, κάνει πολύ περισσότερα από το να προσφέρει απλώς λίγη παρηγοριά. Διαδραματίζει έναν εντυπωσιακά δυναμικό ρόλο στη ζωή, προσφέρει πλεονεκτήματα και δυνατότητες σε σφαίρες πολύ διαφορετικές που αφορούν την επιτυχία, την αντοχή και την αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων, που όλοι αναπόφευκτα θα βιώσουμε. Μας δίνει την δύναμη και την τόλμη άλλοτε να αντέχουμε και άλλοτε να προσπαθούμε περισσότερο.

Αντισταθείτε στην παρόρμηση

Για να φτάσουμε όμως στην ελπίδα, έχει προηγηθεί συνήθως μια πράξη αυθόρμητη ή παρορμητική που μας φέρνει ξαφνικά αντιμέτωπους με την απελπισία. Με εκείνο το κράμα συναισθημάτων μετάνοιας και φόβου. Μετάνοιας για την πράξη μας και φόβου για τις συνέπειες αυτής. Η παρόρμηση σε τέτοιες καταστάσεις έχει μικρή διάρκεια και τρέφεται από τον θυμό μας, είναι ένα από τα εργαλεία του θυμού, πολύ ισχυρό ώστε να μοιάζει ανεξέλεγκτο.

Δεν είναι όμως, αν μπορείτε να το θυμάστε αυτό και να μην υποκύψετε στην ορμή του, τότε θα χάσει μεγάλος μέρος από την ισχύ του στις αντιδράσεις σας. Αντισταθείτε στην παρόρμηση.

Όπως υποστηρίζει ο D. Goleman, ίσως να μην υπάρχει πιο ουσιαστική ψυχολογική δεξιότητα από την αντίσταση στην παρόρμηση.

Περιγράφοντας την, σαν τον μικρόκοσμο της αιώνιας μάχης μεταξύ του Εκείνο και του (υπέρ) Εγώ, της επιθυμίας και του αυτοελέγχου, της ικανοποίησης και της αναμονής. Είναι η παρόρμηση που σφίγγει το χαρτί στο χέρι σου. Ένα τσαλακωμένο χαρτί όμως, δεν θα γίνει ποτέ όπως πριν, οι ρωγμές και οι αλλοιώσεις θα σου το θυμίζουν. Οπότε προσπάθησε να μην ενδώσεις στην παρόρμηση. Να θυμάσαι, ότι δεν μπορείς να γράψεις σε τσαλακωμένο χαρτί.

Εικονική Πραγματικότητα: Ένας Κατασκευασμένος Νους

Πέρασε αρκετός καιρός από το απόγευμα εκείνο όπου αποκαλύφθηκαν τα λιγοστά στοιχεία της ύπαρξης της ενεργής εξερεύνησης των διαδρομών μέσα από τα κάτοπτρα που διαμορφώνουν την Εικονική Πραγματικότητα, το mirror transcending των mirroristas, και οι ματιές που ρίχνω στους καθρέπτες του διαμερίσματος έχουν πάρει διαφορετική χροιά…

Πλέον, ο οποιοσδήποτε αντικατοπτρισμός αντανακλάται στην επιφάνεια ξεδιπλώνει μπροστά μας άπειρες δυνατότητες, μα και άπειρες παγίδες που εγκλωβίζουν τον Νου σε μία απέραντη εικονική φούσκα που περικλείει και αναδιανέμει τις αναμνήσεις και τα συναισθήματά, κάνοντας την αναζήτηση του υπερβατικού μία σχεδόν άσκοπη προσπάθεια!

Εικονική Πραγματικότητα: Ένας Κατασκευασμένος Νους

“Reality is only seen when the mirror is clean”’

Φυσικά, τίποτε δεν σου αποκαλύπτεται δίχως να καταβάλεις κόπο να το αναγνωρίσεις, να εισχωρήσεις όσο μπορείς μέσα του! Να διακρίνεις ποιες είναι οι διαδρομές (Νοητικές – Ενεργειακές – Πραγματικές.. όλα παρεμφερείς κατοπτρισμοί της ίδιας υπερβατικής αναζήτησης) που θα ξεκλειδώσουν το νοητικό εκείνο επίπεδο και θα αποκαλύψουν την «πραγματικότητα» μα και τις παγιδευμένες εικόνες που βρίσκονται «φυτεμένες» μέσα της για να στρέψουν την υποσυνείδητη «μνήμη» προς την πνευματική και καθημερινή εσωστρέφεια.

Τα ίχνη της νέας τάσης όμως καλύπτονται περίτεχνα, και η εξάσκηση των “ματιών” είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την περαιτέρω διερεύνηση του φαινομένου. Τα δεδομένα ως την στιγμή που έγραψα το κομμάτι που αφορούσε την Κατοπτρική μεταπήδηση ήταν συνοπτικά τα εξής:

Η νέα τάση της Αστυμαγικής εξάσκησης ονομάζεται Mirror Transcending και χρησιμοποιείται από μία κάστα ανθρώπων που ονομάζονται Mirroristas. Τα στοιχεία που έχουν αποκαλυφθεί είναι μηδαμινά. Και όμως, η χρήση της τάσης αυτής που δρα καθημερινά στα πολυεπίπεδα μονοπάτια των πόλεων μπορεί να αποκαλυφθεί στον ενδιαφερόμενο, με αρκετή προσπάθεια και καταγραφή των κατοπτρικών μηχανισμών που βρίσκονται τοποθετημένοι μέσα στην τεχνητή πραγματικότητα της Πόλης.

Μία παραλλαγή της Τεχνικής αυτής όμως χρησιμοποιείται στην καθημερινότητα του ατόμου και δρα για τον συνειδησιακό αποκλεισμό μα και την «εμφύτευση» ιδεών που εισχωρούν στον Ανθρώπινο νου και οικειοποιούνται ως ίδιες σκέψεις του ατόμου. Κάτι πραγματικά επικίνδυνο και τρομερά δυσδιάκριτο για κάποιον που δεν γνωρίζει τις τρομερές διαστάσεις του… Ποιά είναι τα γνωρίσματα της τεχνικής της Κατοπτρικής «εμφύτευσης πραγματικότητας», «πραγματικών» καταστάσεων η ιδεών στον ατομικό Νού;

Κατοπτρική πραγματικότητα: η Διπλή διαδρομή

Το ζήτημα της Κατοπτρικής Μετατόπισης έχει ως εξής: Ένας ερευνητής που εξερευνά τις ενεργειακές ή πραγματικές «ανωμαλίες» του αστικού τοπίου, μπορεί με την χρησιμοποίηση διαφόρων κάτοπτρων που βρίσκονται διάσπαρτα σε κομβικά ενεργειακά σημεία μέσα στην πόλη, να ανακαλύψει «αντεστραμμένες» πορείες που σε άλλη περίπτωση δεν θα ανακάλυπτε λόγω «καμουφλαρίσματος» της εν λόγω διαδρομής. Μία τέτοια κατοπτρική αντανάκλαση δεν αφορά μονάχα τις πραγματικές διαδρομές, δηλαδή εκείνες που ο ερευνητής μπορεί να βαδίσει ανακαλύπτοντας κρυμμένα κομμάτια του αστικού τοπίου που σε μία καθημερινή διαδρομή θα απέκλειε από την περιπατητική του πορεία, μα και ενεργειακές στρεβλώσεις που γίνονται ευκολότερα αντιληπτές όταν η συνειδητότητα είναι ενεργοποιημένη.

Πόσες φορές άραγε έχουμε κοιτάξει μέσα από ένα καθρέπτη το περιβάλλον που αντανακλάται και έχουμε νιώσει το αίσθημα του αγνώστου να μας περιβάλλει;

Προτού προσεγγίσουμε όμως το ζήτημα της κατοπτρικής πραγματικότητας στο αστυμαγικό πεδίο θα ήταν καλό να διακρίνουμε την φύση του προβλήματος στην καθημερινότητά μας. Σε αυτή την καθημερινή χρήση έγκειται η διτότητα αυτού του προβλήματος και θα ήταν χρήσιμο για τον κάθε ένα από εμάς να γνωρίζει πως να διακρίνει τις παγίδες που κρύβονται μέσα του.

Εικόνα & Νοητική Μετατόπιση

Μπορεί μία σειρά από καθρέπτες να πείσει κάποιον πως ένα αντικείμενο που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα στέκεται μπροστά του και αλληλοεπιδρά μαζί του; Φυσικά. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μιλάμε για κάποιο από τα παλιά και οικεία στον άνθρωπο ταχυδακτυλουργικά τρικ, μα για την ανάπλαση της πραγματικότητας μέσα από την χρήση των Καθρεπτών.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από την βραδιά εκείνη που χιλιάδες ανθρώπων απόλαυσαν το ίνδαλμα της πόπ να χορεύει στην σκηνή και να εκτελεί σε παγκόσμια πρώτη το νέο του hit. Μέσα στις ιαχές ενθουσιασμού και των χειροκροτημάτων, ο Michael Jackson έκανε για ακόμη μία φορά αυτό που ήξερε να κάνει καλά.. Να δίνει ζωή στο πλήθος με τις περίτεχνες χορευτικές του φιγούρες. Μόνο που ο ίδιος δεν βρισκόταν στην ζωή προ πολλού! Ναι, οι αναγνώστες παρακολουθούσαν εκστασιασμένοι το Ολόγραμμα του Νεκρού καλλιτέχνη που είχε με απόλυτη επιτυχία αναπαραχθεί με την τεχνική της Κατοπτρικής αναπαράστασης.

Θα πείτε φυσικά πως οι θεατές γνώριζαν πως αυτό που παρακολουθούσαν ήταν μία Ολογραφική αναπαράσταση και τίποτε παραπέρα. Όμως που αλλού θα δοκιμαστεί σε μαζικό επίπεδο η χρήση της Κατοπτρικής πραγματικότητας αν όχι σε ένα τομέα που παρακολουθείται από το σύνολο σχεδόν του κόσμου; Ίσως φανεί χρήσιμη επίσης η διαπίστωση πως στην πολυπληθέστερη Ήπειρο του κόσμου, την Ασία, λατρεύεται σαν το υπέρτατο είδωλο μία πλήρως ολογραφικά κατασκευασμένη περσόνα που «ξεπήδησε» κατευθείαν από τον κόμικ κόσμο του Manga και τραγουδάει σε sold out συναυλίες.

Ένα εύλογο ερώτημα ξεπηδά δίχως πολλή προσπάθεια: Τι συμβαίνει στον ανθρώπινο Νου όταν δεν γνωρίζει την επίπλαστη κατοπτρική φύση του αντικειμένου που αντικρύζει; Αφού έχουμε πιά φτάσει στο σημείο να αναδημιουργούμε συνθήκες πραγματικότητας με απόλυτη επιτυχία σε κάποιο ελεγχόμενο περιβάλλον, δεν είναι λογικό να συμπεράνουμε πως αυτή η τεχνική χρησιμοποιείται για να διαμορφώσει τον κοινό νου όπου αυτό απαιτείται;

Εξάλλου μπορεί οι θεωρίες συνωμοσίας να αντιμετωπίζονται με ιδιαίτερο σκεπτικισμό από τον πολιτισμένο άνθρωπο, όμως μερικές φορές η υπερβολή κρύβει μέσα της μία μικρή πολύτιμη πληροφορία. Ίσως η θεωρία σε σχέση με την τρομοκρατική επίθεση των δίδυμων πύργων που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια να μην είναι και τόσο «ψεύτικη». Άλλωστε είναι αρκετοί οι ειδικοί αεροσκαφών, μηχανικοί κτιρίων και διάφοροι άλλοι επιστήμονες που επισημαίνουν πως τα δύο αεροπλάνα που κατέπεσαν στους πύργους δεν υπήρξαν ποτέ και πως ότι αντικρύσαμε δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μία Ολογραμμική αναπαράσταση μίας τρομοκρατικής Αεροπορικής επίθεσης. Για έναν απλό λόγο: Υποστηρίζουν πως λόγω κατασκευής, ένα αεροσκάφος τέτοιου μεγέθους θα χάσει αυτομάτως τα φτερά και την ουρά του την πρώτη στιγμή της πρόσκρουσης. Και πως σε καμία περίπτωση δεν θα «τρυπούσε» το κτίριο ανέπαφο όπως συνέβη στην εν λόγω τρομοκρατική επίθεση, παρά θα γινόταν χιλιάδες κομμάτια προτού προλάβει να εισχωρήσει.

Αυτή η λογική επιχειρηματολογία όμως αντιμετωπίζεται από την συλλογική πραγματικότητα ως «Θεωρία Συνωμοσίας» και απορρίπτεται ως μυθοπλασία που διαδίδεται από ευφάνταστους ονειροπόλους Συνωμοσιολόγους. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τις διπλής χρήσης της κατοπτρικής μετατόπισης σε συνθήκες καθημερινότητας. Από την μία βιώνουμε ένα γεγονός (που πιθανολογείται πως είναι ολόγραμμα κατασκευασμένο από κάτοπτρα) που θεωρούμε πέρα για πέρα πραγματικό, και από την άλλη ενεργοποιείται η συνειδησιακή μετατόπιση, με την εμφύτευση μίας παγκοσμιοποιημένης «ιδέας» που παγιώνεται και δεν αμφισβητείται ποτέ ξανά. Δεν είναι δα και δύσκολο να διαπιστώσουμε την ολοκληρωτική αλλαγή που επέφερε εκείνη η αποφράδα ημέρα στο σύνολο της ανθρωπότητας. Για την ακρίβεια, τίποτα δεν είναι ίδιο πιά, μίας και η ιδέα του Φόβου εγκαταστάθηκε στις συνειδήσεις των ανθρώπων μέσα από την σκόπιμη χρησιμοποίηση της Τρομοκρατίας.

Ιδέες διαμορφώνονται και φυτεύονται στις ανθρώπινες συνειδήσεις, μονοπάτια κρύβονται και αποκαλύπτονται αν κοιτάξεις σωστά τις πληροφορίες που σου μεταδίδονται. Η κατανόηση της ύπαρξης της Κατοπτρικής μετατόπισης παίζει σημαντικό ρόλο στην συνειδησιακή απελευθέρωση του ελεύθερου ανθρώπου. Άγγιξα μονάχα ένα 2% από τις πτυχές του προβλήματος. Μα αν την επόμενη φορά που θα κοιτάξουμε την πραγματικότητα διαπιστώσουμε πως μερικές πληροφορίες-εικόνες-ιδέες ή ακόμη και το περιβάλλον στο οποίο ζούμε μεταβάλλεται σκοπίμως για την χειραγώγηση του ίδιου μας του εαυτού, τότε το υπόλοιπο 98% θα ζωντανέψει μπροστά μας αποκαλύπτοντας σιγά σιγά την προσωπική μας πραγματικότητα. Χωρίς να χρειαστεί να δούμε τον αντικατοπτρισμό της μέσα από κάποιο καθρέπτη…

Ichigo Ichie: 10 κανόνες του Ιαπωνικού τρόπου ευτυχίας

Το Ichigo Ichie μπορεί να μεταφραστεί ως «Σε αυτή τη στιγμή, μία ευκαιρία». Δηλαδή αυτή η φράση θέλει να μας πει ότι κάθε συνάντηση, ό,τι βιώνουμε, είναι ένας μοναδικός θησαυρός που δεν θα επαναληφθεί ποτέ με κανέναν τρόπο ξανά. Γι’ αυτό αν το αφήσουμε να μας ξεφύγει χωρίς να το απολαύσουμε, η στιγμή θα χαθεί για πάντα.

Έχοντας επίγνωση του ichigo ichie μπορούμε να αποκτήσουμε ευγνωμοσύνη και να θυμόμαστε ότι κάθε πρωινό που περνάμε στον κόσμο αυτό, κάθε στιγμή που περνάμε με τα παιδιά και τους αγαπημένους μας είναι απόλυτα πολύτιμη και αξίζει την πλήρη προσοχή μας.

Η καλλιέργεια και εξάσκηση του ichigo ichie μας επιτρέπει να ζήσουμε μια πιο ευτυχισμένη ζωή με δυνατότητα αυτοπραγμάτωσης, χωρίς να κουβαλάμε μαζί μας το βάρος του παρελθόντος ή το άγχος του μέλλοντος. Θα μάθουμε μέσω αυτού να ζούμε πλήρως στο παρόν, να αναγνωρίζουμε και να εκτιμάμε τα δώρο της κάθε στιγμής.

10 αρχές που συνοψίζουν την Ιαπωνική φιλοσοφία του Ichigo Ichie

1. Μην παραλείπετε τις ιδιαίτερες στιγμές: Κάθε ευκαιρία παρουσιάζεται μόνο μία φορά. Αν δε την εκμεταλλευτείτε, θα χαθεί για πάντα. Η ζωή είναι ένα ερώτημα «τώρα ή ποτέ».

2. Ζήστε σαν όλα να σας συμβαίνουν μία και μοναδική φορά

3. Βυθιστείτε στο παρόν: Τα ταξίδια στο παρελθόν και στο μέλλον συχνά αποδεικνύονται επώδυνα και σχεδόν πάντα άσκοπα. Δεν μπορείτε να αλλάξετε αυτό που συνέβη. Δεν μπορεί να γνωρίζετε τι θα συμβεί. Αλλά εδώ, αυτή τη στιγμή, όλες οι πιθανότητες στον κόσμο είναι ανοιχτές.

4. Κάντε κάτι που δεν έχετε ξανακάνει ποτέ πριν: Όπως είπε ο Einstein, δεν μπορείς να κάνεις το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Ένας άλλος τρόπος να επιτύχουμε μια αξέχαστη στιγμή είναι να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να κάνει κάτι καινούριο και να ανθίζει μέσα από αυτό.

5. Εξασκήστε τον διαλογισμό: Μπορείτε να κάτσετε σε ένα άνετο μαξιλάρι ή απλά κάτω και να παρατηρήσετε το θαύμα της ζωής. Η απομάκρυνση από το χάος της καθημερινότητας θα μας ανοίξει τις πόρτες της ψυχικής ευεξίας.

6. Εφαρμόστε την ενσυνειδητότητα στις 5 αισθήσεις σας: Εκπαιδεύστε τον εαυτό σας στην τέχνη της ακρόασης, στην παρακολούθηση, στο άγγιγμα, στη γεύση και στην όσφρηση ώστε να προσδώσετε στην κάθε στιγμή τον πλούτο της ανθρώπινης αντίληψης.

7. Παρατηρήστε τις συμπτώσεις: Αυτό μας βοηθά στο να διαβάζουμε σημάδια που μας στέλνει το σύμπαν.

8. Μετατρέψτε κάτι συνάθροιση σε πάρτι: Μην περιμένετε τις σωστές συνθήκες – διακοπές, γενέθλια – για να βιώσετε εξαιρετικά πράγματα. Με τον κατάλληλο τρόπο σκέψης, κάθε μέρα μπορεί να είναι μια γιορτή.

9. Αν δεν σας αρέσει αυτό που είναι, φτιάξτε κάτι διαφορετικό: Οι άνθρωποι έχουμε το χάρισμα της μεταμόρφωσης και της αλλαγής εκ φύσεως. Μπορείτε να επαναφεύρετε τον εαυτό σας όσες φορές θέλετε.

10. Γίνετε κυνηγοί των ιδιαίτερων στιγμών: Όπως με κάθε δραστηριότητα, όσο περισσότερο εξασκήστε, τόσο καλύτερα και άφθονα αποτελέσματα θα έχετε.

Όποτε συνομιλούμε με κάποιον, καταβιβάζουμε τον εαυτό μας στο επίπεδό του

Κανείς δεν μπορεί να βλέπει πέρα από τα όρια του εαυτού του. Με τούτο εννοώ ότι ο καθένας μπορεί να συλλάβει και να κατανοήσει τον άλλον μόνον ανάλογα με την δική του ευφυΐα. Εάν κάποιος έχει ευφυΐα του πλέον χαμηλού είδους, τότε όλα τα πνευματικά χαρίσματα, ακόμη και τα πλέον έκτακτα, δεν θα του κάνουν καμία εντύπωση˙ σ’ έναν άνθρωπο προικισμένο μ’ αυτά, δεν θα προσέξει παρά τα χαμηλότερα στοιχεία της ατομικότητάς του, όλες του δηλ. τις αδυναμίες, τα ελαττώματα της ιδιοσυγκρασίας και του χαρακτήρα. Τούτα τα στοιχεία είναι αυτά που, κατά την αντίληψή του, συνθέτουν την προσωπικότητα του άλλου, ενώ οι υπέρτερες πνευματικές ικανότητες είναι γι’ αυτόν τόσο αντιληπτές όσο τα χρώματα για τον τυφλό˙ διότι το πνεύμα είναι αόρατο για όποιον δεν έχει και ο ίδιος πνεύμα, κάθε δε αξιολόγηση είναι το γινόμενο της αξίας του αξιολογουμένου επί την γνωστική ικανότητα του αξιολογούντος.

Από τούτα προκύπτει ότι, όποτε συνομιλούμε με κάποιον, καταβιβάζουμε τον εαυτό μας στο επίπεδό του, καθότι όλα εκείνα στα όποια υπερτερούμε αυτού εξαφανίζονται, απαρατήρητη δε περνά ακόμη και η απάρνηση του εαυτού μας που απαιτείται για την ισοπέδωση αυτή. Εάν αναλογισθεί κανείς πόσο χαμηλά είναι το φρόνημα και τα προσόντα των περισσότερων ανθρώπων, δηλ. πόσο ποταποί είναι, θα συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι δυνατόν να μιλά μαζί τους χωρίς να γίνει και ο ίδιος, στην διάρκεια της συνομιλίας, ποταπός (κατ’ αναλογία με το φαινόμενα της πτώσεως της ισχύος κατά την διανομή του ηλεκτρικού ρεύματος)˙ θα κατανοήσει τότε σε βάθος το νόημα και το εύστοχον της εκφράσεως sich gemein machen, αλλά και θ’ αποφεύγει κάθε συναναστροφή στην όποια δεν μπορεί να επικοινωνήσει παρά με την parlie honteuse (επονείδιστο μέρος] της φύσης του. Θα κατανοήσει επίσης ότι, απέναντι σε ηλίθιους και μουρλούς, δεν υπάρχει παρά ένας και μόνον τρόπος να καταστήσει εμφανή την φρόνηση του, κι αυτός δεν είναι άλλος από το να μην μιλά μαζί τους. Όμως, ενεργώντας έτσι, κάποιοι άνθρωποι ενίοτε θα νιώθουν μέσα στην κοινωνία όπως ο χορευτής που προσήλθε σ’ έναν χορό και δεν συνάντησε παρά μόνο παράλυτους˙ με ποιόν τώρα να χορέψει;

Θα είμαστε, τελικά, «ακρίδες» στον πλανήτη Γη,ή «μέλισσες»;

Έχει γίνει πολλή συζήτηση ανά τους αιώνες σχετικά με την πραγματική φύση των ανθρώπων. Είμαστε έμφυτα εγωιστές ή αλτρουιστές; Γεννηθήκαμε για να είμαστε δυστυχισμένοι ή για να ζούμε μέσα στη χαρά; Η αγάπη ή η βία είναι εγγενείς μέσα μας; Θα είμαστε, τελικά, «ακρίδες» στον πλανήτη Γη, στερώντας του τη δυνατότητα να παρατείνει τη ζωή, ή «μέλισσες», φέρνοντας περισσότερη ζωή απ’ όση αν δεν υπήρχαμε;

Για να απαντήσουμε στο ερώτημα σχετικά με την πραγματική φύση των ανθρώπων, καλό θα ήταν να συλλογιστούμε πώς ο Homo sapiens κατέληξε να κυριαρχήσει στη Γη, σε αντίθεση με οποιοδήποτε άλλο είδος στην ιστορία της ζωής όπως την ξέρουμε. Πολλοί βιολόγοι -ανάμεσά τους ο Ε. Ο. Γουίλσον στο βιβλίο του The Social Conquest of Earth (Η Κοινωνική Κατάκτηση της Γης) και ο Γιουβάλ Χαράρι στο βιβλίο του Sapiens, Μια Σύντομη Ιστορία του Ανθρώπου- παρουσιάζουν πειστικά στοιχεία ότι αυτό που επέτρεψε στα ανθρώπινα όντα να ακμάσουν και να κατακτήσουν τη Γη ήταν η απαράμιλλη ικανότητά τους να συνεργάζονται. Οι άνθρωποι, φυσικά, ήταν και ανταγωνιστικοί μεταξύ τους, όπως αποδεικνύει η ιστορία των πολέμων. Ωστόσο η πραγματική ιστορία της ανθρώπινης προόδου έχει να κάνει με την αγαστή συνεργασία. Αντίθετα με οποιοδήποτε άλλο είδος πάνω στη Γη, μάθαμε να συνεργαζόμαστε με πλήθος αγνώστων για να πετύχουμε κοινούς στόχους.

Πράγματι, υπάρχουν στοιχεία που υποδηλώνουν ότι το μεγαλύτερο μέρος της σκοτεινής μας φύσης αναπτύχθηκε αργότερα. Σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας ζούσαμε κατά φυλές, αναζητώντας την τροφή μας, ως κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες (ίσως στο 99% της ύπαρξής μας). Αυτό ήμαστε πριν την ανάπτυξη της γεωργίας. Παρόλο που τα στοιχεία είναι λιγοστά, φαίνεται πως η εικόνα που έχουμε για τους αρχαίους προγόνους μας, ότι ήταν πολεμοχαρείς αγριάνθρωποι, μάλλον απέχει πολύ από την αλήθεια. Σύμφωνα με τις ενδείξεις, χρησιμοποιούσαν ελάχιστη βία προς τους άλλους ανθρώπους, ήταν πιθανώς πολύ συμπονετικοί και συνεργάζονταν εκτεταμένα, σε σημείο που να μοιράζονται και την τροφή τους. Επίσης, έτειναν να αισθάνονται άρρηκτα συνδεδεμένοι με τη φύση, παρά αποκομμένοι από αυτή. Οι σύγχρονες φυλές που αποτελούνται από κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες εξακολουθούν να επιδεικνύουν το ίδιο συνεργατικό πνεύμα. Τα στοιχεία υποδηλώνουν πως η γεωργική επανάσταση και η έννοια της «ιδιοκτησίας» ήταν που εξέθρεψαν αυτό που οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ως την πιο σκοτεινή ανθρώπινη φύση μας.

Αυτό δεν σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι είναι καλοί. Ωστόσο η πιο αληθινή μας φύση, το πιο βασικό χαρακτηριστικό του συλλογικού εαυτού μας είναι αυτό του συμπονετικού συνεργάτη, κι εκεί ακριβώς βρίσκονται οι ρίζες της επιτυχίας μας. Όπως η φυσική μας ευτυχία, έτσι κι αυτή η αληθινή φύση κρύβεται πίσω από πέπλα παρανοήσεων.

Τα ίδια πράγματα που μας στερούν την προσωπική ευτυχία, στέκονται επίσης εμπόδιο στον δρόμο της ανθρωπότητας, διεκδικώντας τη θέση που κατέχουμε δικαιωματικά, αυτή της εποικοδομητικής, δημιουργικής και θετικής δύναμης στον πλανήτη. Η κοινωνία και ο κόσμος αποτελούν εγγενώς ένα φυσικό παρακλάδι της εσωτερικής μας ζωής.

Το σπίτι της ανθρωπότητας δεν είναι παρά μια προέκταση του εσωτερικού μας σπιτιού ως ατόμων. Η εσωτερική κατάσταση καθενός μας επιδρά στην κατάσταση του κόσμου. Αν θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο, τότε θα πρέπει να ξεκινήσουμε όλοι να δουλεύουμε πάνω στην εποικοδομητική φύση της δικής μας ύπαρξης. Γι’ αυτό όλες οι πνευματικές παραδόσεις μάς καλούν να επεξεργαστούμε την εσωτερική μας ζωή προτού προσπαθήσουμε να σώσουμε τον κόσμο, και γι’ αυτό η θετική ψυχολογία υποστηρίζει πως η συμπεριφορά προς όφελος της κοινωνίας προέρχεται από την εσωτερική ευτυχία, κι όχι αντίστροφα.

Χωρίς την αίσθηση της έντονης αγάπης, δεν μπορείς να έχεις την αντίληψη του συνόλου της ζωής

Χωρίς να βγούμε από το δωμάτιο, ελπίζουμε ότι θα εξερευνήσουμε το ποτάμι σε όλο το μήκος και το πλάτος του και ότι θα αντιληφθούμε τον πλούτο των πράσινων λιβαδιών στις όχθες του. Ζούμε σ’ ένα μικρό δωμάτιο και ζωγραφίζουμε πάνω σ’ ένα μικρό τελάρο, νομίζοντας ότι έχουμε αρπάξει τη ζωή από τα μαλλιά ή ότι έχουμε κατανοήσει τη σημασία του θανάτου, αλλά αυτό δεν ισχύει. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να βγούμε έξω. Και είναι εξαιρετικά δύσκολο να βγεις έξω, ν’ αφήσεις το δωμάτιο με το στενό παράθυρο και να δεις τα πάντα όπως είναι, χωρίς να κρίνεις, χωρίς να καταδικάζεις, χωρίς να λες «αυτό μ’ αρέσει, εκείνο δεν μ’ αρέσει», επειδή οι περισσότεροι από εμάς νομίζουμε ότι μέσα από το μερικό θα κατανοήσουμε το σύνολο. Νομίζουμε ότι από τη μια ακτίνα της ρόδας του ποδηλάτου θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε όλη τη ρόδα του, αλλά μια ακτίνα δεν κάνει όλη τη ρόδα, έτσι δεν είναι; Χρειάζονται όλες οι ακτίνες, το κέντρο της ρόδας και το στεφάνι της, πρέπει να δούμε ολόκληρη τη ρόδα για να μπορέσουμε να την κατανοήσουμε. Με τον ίδιο τρόπο, πρέπει να αντιληφθούμε όλη τη διαδικασία του να ζεις, αν ενδιαφερόμαστε πραγματικά να κατανοήσουμε τη ζωή.

Η εκπαίδευση θα έπρεπε να σε βοηθάει να κατανοήσεις τη ζωή στο σύνολό της, και όχι απλώς να σε προετοιμάζει να βρεις δουλειά και να ακολουθήσεις το συνηθισμένο δρόμο του γάμου, των παιδιών, της ασφάλειας και των προσευχών στο Θεό. Αλλά για να υπάρξει μια σωστή εκπαίδευση, χρειάζονται νοημοσύνη και βαθιά εν-όραση. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό και ο ίδιος ο δάσκαλος να έχει εκπαιδευτεί σωστά, ώστε να κατανοεί τη διαδικασία της ζωής και όχι απλώς να διδάσκει σύμφωνα με παλιές ή καινούριες φόρμουλες.

Η ζωή είναι ένα εκπληκτικό μυστήριο – όχι το μυστήριο των βιβλίων, όχι το μυστήριο για το οποίο μιλάνε οι άνθρωποι, αλλά ένα μυστήριο που πρέπει ν’ ανακαλύψει κανείς μόνος του. Γι’ αυτό πρέπει να κατανοήσει κανείς πρώτα εκείνο που είναι μικρό, λίγο, ασήμαντο, και μετά να προχωρήσει πέρα απ’ αυτό.

Αν δεν αρχίσετε να κατανοείτε τη ζωή όσο είστε νέοι, θα μεγαλώσετε και θα είστε εσωτερικά άσχημοι, χωρίς κανένα ενδιαφέρον, θα είστε άδειοι μέσα σας, παρόλο που μπορεί να έχετε χρήματα, να οδηγείτε ακριβά αυτοκίνητα και να παίρνετε διάφορες πόζες. Γι’ αυτό είναι πολύ σημαντικό να αφήνεις το “δωματιάκι” σου και να αντιλαμβάνεσαι την απεραντοσύνη του ουρανού. Αλλά δεν μπορείς να το κάνεις αυτό αν δεν έχεις μέσα σου αγάπη – όχι ερωτική αγάπη ή ιερή αγάπη, αλλά απλώς αγάπη, που σημαίνει ν’ αγαπάς τα πουλιά, τα δέντρα, τα λουλούδια, τους φίλους σου, τους γονείς σου και, πέρα από τους γονείς σου, όλη την ανθρωπότητα.

Δεν θα ήταν τραγικό να μην ανακαλύψετε από μόνοι σας τι είναι αγάπη; Αν εσείς, που είστε παιδιά, δεν γνωρίσετε την αγάπη τώρα, δεν θα την γνωρίσετε ποτέ. Διότι, καθώς θα μεγαλώνετε, αυτό που ονομάζεται αγάπη θα καταντήσει να σημαίνει κάτι πολύ άσχημο: ιδιοκτησία, ένα είδος εμπορεύματος που αγοράζεται και πουλιέται. Αλλά αν αρχίσετε από τώρα να έχετε αγάπη στις καρδιές σας, αν αγαπάτε το δέντρο που φυτέψατε, το αδέσποτο ζώο που χαϊδέψατε, τότε, καθώς θα μεγαλώνετε, δεν θα παραμείνετε στο “δωματιάκι” σας με το στενό παράθυρο, αλλά θα το αφήσετε και θα αγαπάτε ολόκληρη τη ζωή κι όχι κάποια κομμάτια της.

Η αγάπη είναι γεγονός που συμβαίνει, δεν είναι μελοδραματισμοί, κάτι που σε κάνει να κλαις, δεν είναι συναίσθημα. Στην αγάπη δεν υπάρχει καθόλου συναισθηματισμός. Και είναι πολύ σημαντικό να γνωρίσετε την αγάπη όσο είστε νέοι. Οι γονείς σας και οι δάσκαλοί σας ίσως δεν γνωρίζουν την αγάπη και γι’ αυτό δημιούργησαν ένα φριχτό κόσμο, μια κοινωνία που βρίσκεται συνεχώς σε σύγκρουση, τόσο μέσα στους κόλπους της όσο και με άλλες κοινωνίες. Οι θρησκείες τους, οι φιλοσοφίες τους, οι ιδεολογίες τους είναι όλες ψέματα, όταν σ’ αυτές αγάπη υπάρχει μόνο στα λόγια. Αντιλαμβάνονται μόνο ένα κομμάτι της ζωής κοιτάζουν έξω από ένα στενό παράθυρο, απ’ όπου η θέα μπορεί να είναι ευχάριστη, αλλά αυτό δεν είναι η ζωή σε όλη της την έκταση. Χωρίς την αίσθηση της έντονης αγάπης, δεν μπορείς να έχεις την αντίληψη του συνόλου της ζωής, οπότε θα είσαι πάντα δυστυχισμένος και στο τέλος της ζωής σου δεν θα έχεις τίποτε άλλο πέρα από στάχτες κι ένα σωρό κούφια λόγια.

Τίποτα μεγάλο στον κόσμο δεν έγινε δίχως πάθος

Δοκιμάσατε μια φορά κι εσείς ένα παράφορο πάθος, ερωτευτήκατε ποτέ τρελά; Αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη διέγερση που μπορεί να νιώσει στη ζωή του ο άνθρωπος. Τότε χάνει τη ψυχραιμία του, αφήνεται να παρασυρθεί, είναι εντελώς «εκτός εαυτού». Ας πάρουμε για παράδειγμα τον ήρωα του Σαίξπηρ, Οθέλλο. Δε θα υπήρχε καμιά τραγωδία αν δεν είχε δείξει τέτοιον απόλυτο έρωτα για τη Δυσδαιμόνα κι αν δεν είχε ανταποκριθεί κι εκείνη.

Η ιστορία μάς ενδιαφέρει τη στιγμή που αυτός ο λογικός άντρας και νικηφόρος στρατηγός ξεχνά όλες του τις ικανότητες και χάνει εντελώς το μυαλό του, ενώ ο παράφορος έρωτάς του για τη Δυσδαιμόνα τον κάνει να χάσει κάθε ισορροπία και προκαλεί σύγχυση στα αισθήματά του. Η αληθινά τερατώδης εξέλιξή του, η οποία τον μετατρέπει από φυσιολογικό άνθρωπο σε ψυχωτικό, τον ρίχνει στην παραφροσύνη. Κάποιες ασήμαντες ενδείξεις -εκείνη η μυστηριώδης ιστορία για ένα μαντίλι, την οποία του ψιθυρίζει στ’ αυτί ένας φαύλος άνθρωπος, ο Ιάγος – του προκαλούν μια λύσσα που τον γεμίζει με φοβερό πόνο. Ένα πάθος, που στην εξέλιξή του τον κάνει να στραγγαλίσει με τα ίδια του τα χέρια την εύθραυστη και άτυχη Δυσδαιμόνα. Τότε ο Οθέλλος πέφτει σε πλήρη απελπισία, γιατί μόλις πριν μια στιγμή είχε σκοτώσει το πλάσμα που αγαπούσε περισσότερο από καθετί άλλο στον κόσμο. Εδώ μπορούμε πράγματι, να βεβαιώσουμε ότι δεν ήταν κύριος του πάθους του (ο Μονταίνι είπε κάποτε:” Η ομορφιά δε σε μαγεύει, σε τρελαίνει”), ότι βούλιαξε στη φουσκονεριά των αισθημάτων του. Μπορούμε τώρα να ρωτήσουμε αν αυτός ο παράφορος έρωτας δικαιολογεί πλήρως την πράξη του που προκάλεσε το θάνατο της αγαπημένης του. «Ήταν κάτι δυνατότερο από μένα!» «Δε γινόταν αλλιώς!» «Δεν το ‘κανα επίτηδες!» Ο παράφορα ερωτευμένος ξαναγίνεται εδώ μικρό κακομαθημένο παιδί που ενεργεί κατά το κέφι του, κι αφού κάνει μια μεγάλη βλακεία, λέει: «Δε φταίω εγώ!» Εδώ η ζήλια είναι το κατεξοχήν κατώτερο αίσθημα, που κάνει τον παθιασμένα ερωτευμένο εγκληματία, τον ήρωα δολοφόνο.

Ο Θωμάς ο Ακινάτης είπε ότι «τα πάθη δεν είναι από μόνα τους καλά ή κακά». Επομένως, εμείς τα κάνουμε καλά ή κακά όταν τα στρέφουμε σε ορισμένες κατευθύνσεις (όπως τον έρωτα για την επιστήμη, για την αλήθεια ή για την ανθρωπότητα) ή όταν αφηνόμαστε απερίσκεπτα να παρασυρθούμε από τον εγωισμό μας και παίρνουμε πολύ στα σοβαρά τον εαυτό μας. «Ο άνθρωπος είναι ένα ανώφελο πάθος» ισχυρίζεται ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ.

Ο παθιασμένος άνθρωπος αναπτύσσει μια εντελώς προσωπική λογική, με την οποία συνδέει τη μεγαλομανία με τη μανία καταδιώξεως. Είναι ένας αρρωστημένα μεγαλομανής. Γι’ αυτόν τίποτα δε μετράει περισσότερο απ’ το πάθος του. Ο Σταντάλ είπε κάποτε: «Ο άνθρωπος αυτός κρυσταλλώνει όλες τις λεπτομέρειες της καθημερινής ζωής γύρω από το πάθος του, ώσπου βυθίζεται σ’ έναν κόσμο πέρα από κάθε τάξη, όπου τίποτε πια δεν έχει νόημα». Ο ερωτευμένος κάνει τη μύγα βόδι, επειδή καταχωρεί όλα όσα δικαιολογεί η ζήλια του, αφήνοντας όλα τα άλλα έξω, και στηρίζει εικασίες πάνω σε μια εύθραυστη βάση, που η προφανώς γελοία δομή της συγκαλύπτει την αδυναμία.

Τότε το λογικό δεν μπορεί να κάνει τίποτε απέναντι στο πάθος: ο λογικός άνθρωπος που κυριεύεται από πάθος, πέφτει ξαφνικά σε παραλήρημα κι είναι ανίκανος να εκφέρει οποιαδήποτε λογική κρίση. Κολυμπάει μέσα στον ανορθολογισμό. Ο ψυχαναλυτής Ντανιέλ Λαγκάς είπε: «Εκεί όπου γίνεται λογική υπάρχει έρωτας», Πράγματι, ο γάμος που γίνεται με βάση τη λογική, δεν είναι γάμος από πάθος εξ ορισμού. Γι’ αυτό υπάρχει και η ιδέα ότι δεν μπορούμε να δραπετεύσουμε από τα πάθη μας, ότι μπορούν να μας κυριεύσουν, ότι δεν μπορούμε να τα συγκρατήσουμε, ότι είμαστε θύματα ή δούλοι τους.

Πρέπει να κάνουμε μια χαρακτηρολογική διάκριση ανάμεσα στους παθιασμένους ανθρώπους και στους λογικούς, φλεγματικούς, αδρανείς ή και ψυχρούς, αδιάφορους και αναίσθητους ανθρώπους, που κρατούν τις αποστάσεις τους απέναντι σε συμβάντα, αισθηματικές καταστάσεις ή πάθη. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει πρόβλημα. Μπορούν να φρενάρουν την κατάλληλη στιγμή. ‘Έχουν έλεγχο τον εαυτού τους, αντιστέκονται, δεν «αφήνονται» ποτέ. Στο ερώτημα αν ο έρωτας δικαιολογεί τα πάντα, απαντούν μ’ ένα κατηγορηματικό «όχι», και διαβεβαιώνουν ότι μπορούμε και οφείλουμε να είμαστε κύριοι των παθών μας. Μια προσπάθεια της θέλησης το πετυχαίνει αυτό. Με θάρρος και δυνατό χαρακτήρα μπορεί να αναχαιτιστεί κάθε παρόρμηση. Ο Καρτέσιος, για τον οποίο η θέληση είναι απεριόριστη, λέει πως αρκεί να αποφασίσουμε να φρενάρουμε τα πάθη μας, όποτε και όπως θέλουμε. Το πάθος όμως που αναχαιτίζεται από μια πράξη θέλησης δεν παύει να ‘ναι τέτοιο; Οι αληθινά παθιασμένοι άνθρωποι δεν είναι ποτέ λογικοί, αποσταστοποιημένοι ή ψυχροί· είναι εξημμένοι, ζωηροί, βρίσκονται σε αναβρασμό. Ποτέ δεν μπορούν να πνίξουν μια μεγάλη κρίση του πάθους τους, κάνοντας απλώς μια προσπάθεια με τη θέληση και το νου τους. Ο Πασκάλ επισημαίνει τις «φοβερές συνέπειες του πάθους», οι οποίες «προβληματίζουν όλη τη γη, βασιλιάδες και στρατούς, κι όλο τον κόσμο».

Όλη η προσπάθεια τριών χιλιάδων χρόνων φιλοσοφικού στοχασμού, από τον Σωκράτη και τους Στωικούς ως τον Σαρτρ και τον Καμύ, σχετίζεται με τη θέληση να υπερνικηθούν τα πάθη γενικά και το ερωτικό πάθος ειδικότερα, έτσι ώστε να μετασχηματιστούν τα «ανώφελα πάθη» μας σε αποφάσεις δράσης.

Απ’ αυτή την άποψη, τίποτα δεν είναι λιγότερο φιλοσοφικό από το ερωτικό πάθος, με το οποίο χάνει κανείς τον εαυτό του. Αν μπορέσει κανείς να διοχετεύσει την ορμή του πάθους του, για να τη χρησιμοποιήσει με επωφελή τρόπο στην καθημερινή ζωή, στο επάγγελμα, στην καλλιτεχνική ή λογοτεχνική δημιουργία, στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, των εθνών και των λαών, αν μπορέσει να μετατρέψει τον έρωτα για ένα άτομο σε μεγάλο έρωτα για την ανθρωπότητα, για την αλήθεια, αν μπορέσει να μετατρέψει τη μικρή, εφήμερη κλίση σε μεγάλο καθολικό πάθος, τότε και μόνο θα γίνει κύριος των παθών του και θα πετύχει έναν από τούς σημαντικότερους στόχους της φιλοσοφία. Έτσι επιβεβαιώνεται η φράση του μεγάλου φιλοσόφου Χέγκελ ότι “τίποτα μεγάλο στον κόσμο δεν έγινε δίχως πάθος”

Ο «Μέγας» Αιμοχαρής Κωνσταντίνος

Άγιοι της Χριστιανικής Εκκλησίας: Άγριοι, Αιμοσταγείς και Δολοφόνοι

Η χριστιανική πανούκλα διαθέτει εκατοντάδες αγίους, μάρτυρες, ήρωες, ενάρετους φιλάνθρωπους με δήθεν σπουδαίο έργο που αγιοποιήθηκαν. Ωστόσο πίσω από τα εικονίσματα που οι πιστοί -πρόβατα γονατίζουν κι αφήνουν τον οβολόν τους, κρύβονται σαδιστές, βάρβαροι, δολοφόνοι κι εγκληματίες κατά συρροή, που όμως -όπως βολεύει την χριστιανική πανούκλα- μετανόησαν ή έγιναν «χορηγοί» της Εκκλησίας που τους αγιοποίησε, “με τον παρά μου και την κυρά μου” που λέει και η σοφία.

Οι «άγιοι-δολοφόνοι» είναι συνήθως αυτοκράτορες, επίσκοποι ή πατριάρχες και οι γυναίκες είναι σύζυγοι ή μητέρες αυτοκρατόρων που εξαγόρασαν την αγιοποίησή τους με «υπηρεσίες» όπως δωρεές, ανέγερση εκκλησιών, ευνοϊκούς νόμους. Ο «Μέγας» Κωνσταντίνος είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος αφού σκότωσε με φρικτό τρόπο, γαμπρό, γιο, εγγονό και τη σύζυγό του μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες θύματα στους πολέμους του. Ο «Μέγας» Θεοδόσιος βαρύνεται ανάμεσα σε άλλα και με τη Σφαγή του Ιπποδρόμου στη Θεσσαλονίκη το 590 μ.κ.ε. με δέκα έως δεκαπέντε χιλιάδες θύματα, όταν στις 8 Νοεμβρίου του 392 έθεσε εκτός νόμου τις αρχαίες θρησκείες, στις 2 Μαΐου του 381 εξέδωσε το λεγόμενο «έδικτο κατά των αποστατών» με το οποίο τιμωρούσε με πλήρη στέρηση δικαιωμάτων δικαιοπραξίας όλους τους πρώην χριστιανούς που επέστρεφαν στην Εθνική Θρησκεία. Στις 21 Δεκεμβρίου του 382 απαγόρευσε με ποινή θανάτου και δήμευση της περιουσίας των ενόχων Εθνικών (που χαρακτηρίζονται «παράφρονες» και «ιερόσυλοι»), κάθε μορφή θυσίας, μαντικής, ψαλμωδιών προς τιμή των Θεών ή τις απλές επισκέψεις σε αρχαίους Ναούς.

Το 384 διέταξε την κατεδάφιση ή το σφράγισμα ειδωλολατρικών Ιερών και υπέγραψε νέα απαγόρευση των θυσιών, ενώ στις 24 Φεβρουαρίου του 391 ανανέωσε την πλήρη απαγόρευση των θυσιών, των επισκέψεων σε ειδωλολατρικούς ναούς: «Κανείς δεν θα μολυνθεί με θυσίες και σφάγια, κανείς δεν θα πλησιάσει ή θα εισέλθει σε Ναούς, ούτε θα σηκώσει τα μάτια σε εικόνες φτιαγμένες από ανθρώπινο χέρι, διαφορετικά θα είναι ένοχος μπροστά στους ανθρώπινους και τους θεϊκούς νόμους». Ως συνέπεια της διογκούμενης έλλειψης ανεκτικότητας, το 392 καταστράφηκε ο μεγάλος ναός του Σέραπι στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Σταμάτησαν να δίνονται επιχορηγήσεις προς τα παγανιστικά ιερατεία, ενώ αυξήθηκε η οχλοκρατική βία εναντίον των παγανιστικών ναών και ομοιωμάτων με την υποκίνηση των μοναχών. Στις 5 και 6 Σεπτεμβρίου του 394 εξουδετέρωσε τα στρατεύματα υπό τους Βίριο Νικόμαχο Φλαβιανό και Αρβογάστη, τα οποία είχαν την υποστήριξη της παγανιστικής πλειοψηφίας της ρωμαϊκής Συγκλήτου, νικώντας τον στρατό τους στην φονική μάχη του Φρίγδου και εξοντώνοντας μετά όλους τους πρωτεργάτες της ανταρσίας. Θα επανέλθω στον «Μέγα» Θεοδόσιο, σ’ αυτό το επαίσχυντο ανθρωποειδές, σε προσεχές άρθρο, αφού ήταν ο κατεδαφιστής των μνημείων του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. 

Πολλές χριστιανικές «αγίες» όπως η Ειρήνη η Αθηναία, έχουν σκοτώσει ακόμα και τα παιδιά τους, αλλά η χριστιανική πανούκλα τις έκανε εικονίσματα. Ο Ιουστινιανός και η Θεοδώρα με μια άλλη σφαγή τριάντα πέντε χιλιάδων στη Στάση του Νίκα είναι επίσης άγιοι. Ακόμα και ο Κύριλλος, ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της Υπατίας που κομμάτιασαν και έκαψαν χριστιανοί παρανοϊκοί στην Αλεξάνδρεια.

Άλλοι είναι άγιοι με το σπαθί τους, όπως ο Νικηφόρος Φωκάς που έσφαζε αλλά στο όνομα του Κυρίου τους. Η αγιοποίηση εγκληματιών πολέμου και βασανιστών την εποχή του χριστιανικού «Ιερού Πολέμου» γίνεται δεκτή πάντα από το αμαθές κι αμόρφωτο πλήθος που δεν ξεχωρίζει την ήρα από το σιτάρι. Έτσι κανένας δεν ασχολείται με τον «Άγιο» Πορφύριο ή τον «Άγιο» Μεθόδιο και δεκάδες άλλους «αγίους» της Βυζαντινής χριστιανικής Αυτοκρατορίας που δεν διστάζουν πολλές φορές να ξεθάψουν τα κόκαλα των αντιπάλων τους για να τα αναθεματίσουν, να τα μαστιγώσουν και να τα κάψουν. Η αναγνώριση των «αγίων» στην αρχή είχε τοπικό χαρακτήρα. Αρκούσε η αναγραφή των αγίων στα μαρτυρολόγια – αγιολόγια, μηνολόγια. Άλλες φορές γινόταν με συνοδική πράξη της Εκκλησίας. Οι προϋποθέσεις κατά τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Νεκτάριο ήταν «Ορθοδοξία άμωμος, αρετή και πίστις μέχρις αίματος και η παρά Θεού επίδειξις σημείων υπερφυών τε και θαυμάτων».

Η «αγιοποίηση» από την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία του εκτελεσθέντος από τους κομμουνιστές τσάρου Νικολάου Β’ της δυναστείας των Ρομανόφ δημιούργησε πολλά ερωτήματα. Η αγιοποίηση του Αγίου Νεκταρίου, σαράντα χρόνια μετά το θάνατό του το 1961, προκάλεσε σχόλια και αντιδράσεις. Ποιος αποφασίζει για το ποιος είναι άγιος; Πολύ συχνά η αγιοποίηση συνδέεται και με άσχετα θέματα, όπως το παγκάρι, καθώς η χρηματιστηριακή αξία του αγίου είναι ανεβασμένη και γεμίζει την τσέπη των παπάδων. Ο περίφημος μητροπολίτης Αττικής Παντελεήμων -που βρέθηκε πάμπλουτος στην φυλακή- ενεπλάκη σε διαμάχη με τις μοναχές του γυναικείου μοναστηριού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Νέα Μάκρη. Το θέμα δεν ήταν η διαχείριση των λειψάνων του «θαυματουργού» Οσίου Εφραίμ. Ήταν τα έσοδα από τον οβολό των πιστών προβάτων που προσέρχονται αθρόως καθημερινά στο μοναστήρι προκειμένου να προσκυνήσουν τα λείψανα που αποκαλύφθηκαν έπειτα από όραμα που είδε η άλλοτε ηγουμένη του μοναστηριού !!!

Η ανακομιδή των λειψάνων είναι απαραίτητη όπως και η πράξη ανακήρυξης ή μια ιδιαίτερη ακολουθία. Αλλά δεν είναι πάντα άγιοι όσοι εμφανίζονται ως άγιοι. Ανάλογα με τον τίτλο τους, άγιος, όσιος, οσιομάρτυς, μέγας, ισαπόστολος, οι χιλιάδες χριστιανοί κάθε λογής αίρεσης άγιοι, ακολουθούν μια διαβάθμιση ανάλογα με τα αστέρια τους και την αξία τους στο χρηματιστήριο της πίστης των ηλιθίων.

«Μέγας» Κωνσταντίνος και «Αγία» Ελένη
Εξολοθρευτές και τύραννοι λαών, βάρβαροι και διαφθαρμένοι.

Μετά τον «Μέγα» Αλέξανδρο που αιματοκύλησε τον τότε γνωστό κόσμο, τον νεκροθάφτη του κλασσικού ελληνισμού και της δημοκρατίας, έρχεται ο «Μέγας» Κωνσταντίνος που η βασιλεία του υπήρξε η δεύτερη μετά την αλεξανδρινή, αιμοσταγής, βάρβαρη και ζοφερή περίοδος της αρχαιότητας. Όχι μόνο εξαιτίας των πολύνεκρων εμφυλίων που ο ίδιος προκάλεσε για την κατάκτηση της μονοκρατορίας των βαρβαροτήτων, των ειδεχθών εγκλημάτων, της αντιλαϊκής, καταπιεστικής, τυραννικής και ληστρικής πολιτικής του αλλά κυρίως εξαιτίας της διπροσωπίας και της απάτης απέναντι στον χριστιανισμό. Διέφθειρε το χριστιανικό ιερατείο παραχωρώντας του (πέρα από κάθε φαντασία) πλούτη και προνόμια κι εμφανιζόταν, διαμέσου των αυλοκολάκων και τις προπαγάνδας, ως οπαδός της νέας θρησκείας με μυθοπλασίες, ψεύδη και «θαύματα» για την προσέλκυση των μαζών.

Το χειρότερο δε: με την εκκοσμίκευση του χριστιανικού ιερατείου και την συμμετοχή της εκκλησίας στην εξουσία της αυτοκρατορίας – συμμαχία με την μοναρχία στην Ανατολή, ανταγωνισμοί και πόλεμοι στην Δύση-  νοθεύτηκε κι εκφυλίστηκε η ευαγγελική διδασκαλία με ολέθριες συνέπειες για τον δημόσιο και κοινωνικό βίο και τις δύο μεταχριστιανικές χιλιετίες. Αιματοβαμμένος, στιγματισμένος με αναρίθμητες κακουργίες κι απάτες ο Κωνσταντίνος. Αλλά η χριστιανική εκκλησία τον ανακήρυξε «άγιο» ενώ δεν ασπάσθηκε τον χριστιανισμό (το ότι στο νεκροκρέβατο του έγινε χριστιανός είναι μια πολύ βολική προπαγάνδα-απάτη του χριστιανικού διεφθαρμένου ιερατείου) κι από τους χριστιανούς ιστορικούς αποκαλείται «Μέγας». Θεωρείται μάλιστα ως ο πρώτος βυζαντινός αυτοκράτορας, αν και παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του ρωμαίος και ήταν ξένος κι εχθρός προς κάθε τι Ελληνικό.

Τα περισσότερα αρχαία κείμενα που αναφέρονται στον βίο και την πολιτεία του Κωνσταντίνου διαστρέφουν σκοπίμως την ιστορική πραγματικότητα. Πρόκειται για προπαγανδιστικές αναφορές, έργα αυλοκολάκων και διεφθαρμένων παρατρεχάμενων. Χρειάζεται επομένως εξονυχιστική διερεύνηση των πηγών, λεπτομερής ανάλυση και διασταύρωση του ιστορικού υλικού. Όλες σχεδόν οι μαρτυρίες είναι σαθρές κι απατηλές. Δεν επισημαίνεται κανένας αυτόπτης των γεγονότων που αναφέρονται στα τεχνάσματα και στις ραδιουργίες της θρησκευτικής πολιτικής του Κωνσταντίνου. Όλα τα «στοιχεία» υποτάσσουν την ιστορική αλήθεια σε προσωπικά συμφέροντα και πολιτικές σκοπιμότητες. Μεγαλύτερη αξιοπιστία έχουν οι εξωφιλολογικές πηγές: επιγραφές, χαράγματα νομισμάτων, έργα τέχνης κ.α.

Οι νεώτεροι ιστορικοί ωστόσο (κι υπολογίζονται σε χιλιάδες τα αναφερόμενα στον Κωνσταντίνο και την εποχή του τα κείμενα που κυκλοφορούν) αντλούν πληροφορίες από τα ψεύτικα υμνητικά κείμενα, τα παγιδευτικά δοξολογήματα και τους απεχθείς λιβανωτούς των διεφθαρμένων αυλοκολάκων. Ακριβώς όπως και για τον Αλέξανδρο. Αυτά τα προπαγανδιστικά κείμενα -που εκπαιδεύουν και τους μαθητές- είναι απλώς ένα λιβανωτός για τους μονάρχες και την κάθε αυταρχική κι αντιεπιβιωτική εξουσία κι αποτελούν μαύρες σελίδες στην ιστορία της ανθρωπότητος –πλαστογραφίες, διαστρεβλώσεις, μυθεύματα, ψεύδη. Από την «Κύρου Παιδεία» του Ξενοφώντος και την πραγματεία του Πλουτάρχου «Περί της Αλεξάνδρου τύχης ή αρετής» ως τα υμνολογήματα των χριστιανών αυλικών του Κωνσταντίνου, του Ευσέβιου επισκόπου Καισαρείας (!!!) και τους πανηγυρικούς των Λατίνων ειδωλολατρών.

Στους αιώνες της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η διαδοχή στον θρόνο συνοδευόταν πάντοτε από αιματοχυσίες, συνομωσίες, αλληλοεξόντωση κληρονόμων, πραξικοπήματα κι ανθρωποσφαγές απαράλλακτα όπως στην μακεδονική δυναστεία επί Φιλίππου κι Αλέξανδρου και στις ηγεμονίες της ελληνιστικής εποχής, κατά τον μεσαίωνα ακόμη και στους νεώτερους χρόνους στις Αυλές των μοναρχών. Συχνά οι νόμιμοι κληρονόμοι του θρόνου θανατώνονταν, πριν αναρριχηθούν στο πατρικό αξίωμα. Τον πρώτο ρόλο στην διαδοχή τον είχε ο στρατός και κυρίως η αυτοκρατορική φρουρά, οι πραιτωριανοί, που αναγόρευαν Αύγουστο τον δικό τους εκλεκτό, έναν αγροίκο συνήθως στρατιωτικό που τους εξασφάλιζε, την εύνοια τους με υποσχέσεις πλουτισμού, δύναμης και δόξας.

Το πέρασμα τον Δ’ αιώνα του Κωνσταντίνου έγινε με αυτόν τον τρόπο, φονικούς αλληλοσπαραγμούς, βίαιες ανατροπές, διαγκωνισμούς, συμφορές. Τον αυτοκρατορικό θρόνο τον κέρδισε με πολυαίμακτες συρράξεις, εξολόθρευση των ανταγωνιστών και φρικαλέα εγκλήματα. Όταν πέθανε ο Κωνσταντίνος Χλωρός το 306 π.κ.ε. η αυτοκρατορική φρουρά έσπευσε να ανεβάσει στον θρόνο τον νόθο γιό του Κωνσταντίνο, από την παλλακίδα Ελένη, προσδοκώντας ως συνήθως πλούσιες λεηλασίες και παροχές.

Η Ελένη ήταν μια ξενοδόχα (stabularia)      

Αυτήν την ξενοδόχα μια πόρνη της εποχής ο Κωνσταντίνος την παρουσίασε σαν Βρετανή πριγκηπέσα. Κατά τον Ευτρόπιο ο Κωνσταντίνος ήταν «καρπός ενός γάμου που δεν του παραποιούσε τιμήν» Ο Δε Βυζαντινός Ζωναράς γράφει ότι η Ελένη δεν ήταν σύζυγος αλλά ερωμένη. Ο Αμβρόσιος ένας από τους πατέρες της Λατινικής Εκκλησίας γράφει ότι «την Ελένη ο Χριστός την περιμάζεψε από την κοπριά και την ανέβασε στον θρόνο» αυτήν την φράση επανέλαβε ο Αντιόχειας Ευστάθιος το 326 μ.κ.ε. κατά την επίσκεψη της Ελένης στους «Αγίους Τόπους» οργίσθηκε ο Κωνσταντίνος και τον τιμώρησε με ισόβια εξορία. Η Ελένη ήταν βάρβαρη, διεφθαρμένη, πανούργα, ραδιούργα και ανενδοίαστη, προκάλεσε με ραδιουργίες τον χωρισμό του Κωνσταντίνου Χλωρού με την νόμιμη γυναίκα του, την ανιψιά του Μαξιμιανού Θεοδώρα, την απομόνωσε σε μια μακρινή πτέρυγα του παλατιού και με την ιδιότητα της ερωμένης προωθούσε τον νόθο γιό της για τον θρόνο.

Αυτός ο νόθος γιός ο Κωνσταντίνος, όταν έγινε κυρίαρχος και μοναδικός σε Ανατολή και Δύση αποκαλύπτει τον βάρβαρο και διαφθαρμένο χαρακτήρα του. Κατέκτησε την απόλυτη εξουσία κι έγινε μοναδικός μονάρχης στην ρωμαϊκή επικράτεια αφού αιματοκύλησε ολόκληρη την αυτοκρατορία προκαλώντας με τους εμφυλίους σπαραγμούς και τους κατακτητικούς πολέμους σφαγές, καταστροφές πόλεων, διώξεις κι ερήμωση πολυάριθμων περιοχών. Στην συρροή όλων αυτών των κακουργιών κι άλλων βδελυροτήτων οφείλεται η προσωνυμία «Μέγας» τίτλος υμνητικός που απονέμουν στον ευεργέτη τους κι αφέντη τους οι αυλοκόλακες εγκωμιαστές και οι συνένοχοι του χριστιανικού ιερατείου παρά το γεγονός ότι ποτέ ο Κωνσταντίνος δεν υπήρξε χριστιανός.

Στην διεφθαρμένη αυτή πόρνη την Ελένη οφείλεται το γεγονός των παραχαράξεων που γενικεύθηκαν στον χριστιανικό κόσμο μετά τις αγιοποιήσεις και την καθιέρωση της λειψανολατρείας και των κάθε λογής «ιερών κειμηλίων». Ο ανταγωνισμός των μοναστηριών οδήγησε στην συγγραφή πλαστών συναξαρίων από κληρικούς και μοναχούς κι αυτές οι απάτες που συνεχίζονται μέχρι σήμερα, εξελίχθησαν σε κερδοφόρες βιομηχανίες σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Ενώ μέχρι τότε οι άνθρωποι είχαν σαν πρότυπα τους ήρωες και τ’ ανδραγαθήματα τους από τότε μέχρι σήμερα έχουν σαν πρότυπα αγίους υποτακτικούς πόρνες κι απατεώνες.

Η Αγία Πλαστογραφία – Προπαγάνδα

Οι πλαστογράφοι αναδιφούσαν τα κείμενα των γραφών και παρασκεύαζαν διάφορα αντικείμενα που τα μοσχοπουλούσαν – τα φτερά των αρχαγγέλων, το κλαδί της ελιάς του κατακλυσμού, το «τίμιο ξύλο» που κυκλοφορεί ως τις μέρες μας υπολογίζεται σε εκατοντάδες τόνους, εκατομμύρια οι βελόνες από το ακάνθινο στεφάνι, τα δάκρυα και τα εργόχειρα της Παναγιάς – μόνο τρίχες από τ’ αρχίδια του Χριστού δεν έχουν παρουσιάσει, αν και ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος με την χριστιανική πανούκλα. Στις λειψανοθήκες των μοναστηριών υπάρχουν δεκάδες κάρες του ιδίου αγίου σε διαφορετικές ηλικίες.

Οι εκκλησιαστικές πλαστογραφίες στον πρώιμο μεσαίωνα αναρίθμητες κι επαίσχυντες, κερδοσκοπικές και σκανδαλώδεις, υπήρξαν τα πρότυπα για τις δόλιες παραχαράξεις των κατοπινών αιώνων κι αυτό συνεχίζεται ως σήμερα. Ο χριστιανικώς μεσαίωνας υπήρξε η χρυσή εποχή για τους πλαστογράφους. Τέτοιο όργιο απάτης γράφει ο H. Fuhrmann, δεν παρατηρείται σε καμία άλλη περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας. Η νοθεία αποτελεί χρέος και εξυμνείται ως αρετή και ήταν ολότελα ακίνδυνη αν και ανήθικη, επειδή είχε τις ευλογίες της χριστιανικής εκκλησίας και των ηγεμόνων.

Οι σύγχρονοι ιστορικοί όμως, σαν πιστοί χριστιανοί δεν αναφέρουν πουθενά αυτόν τον εκφυλισμό, το όνειδος των παραχαράξεων κι αποφεύγουν τον στιγματισμό τους. Άλλοι αποσιωπούν τις πλαστογραφίες  που επί Κωνσταντίνου και των διαδόχων του εντάσσονταν στην αυτοκρατορική πολιτική και άλλοι –οι πιο ηλίθιοι, τις υπερασπίζονται και τις επαινούν. Είναι «ευσεβής απάτη» (pia fraus) πρέπει να εκτιμηθεί, αφού η νόθευση γινόταν με –θεϊκή έμπνευση !!!! (per inspirationem Dei) και με την παρότρυνση του Αγίου Πνεύματος (instinctu spiritus sancti) !! Τύφλα να ’χει ο Χίμλερ. Αυτή την νοθεία και τον εκφυλισμό των ηθών που πρώτος δίδαξε, επέβαλε και καθιέρωσε στα χριστιανικά ιερατεία ο Κωνσταντίνος και η Ελένη, μαζί με την υποκρισία και την απάτη ευλογούν κάμποσοι πατέρες της εκκλησίας. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος αποκαλεί την πλαστογραφία «ευγενή πανουργία» κι «εύστοχο ψεύδος» Ο Αυγουστίνος διδάσκει ότι δεν πρόκειται για απάτη αλλά για «μυστήριον» και δεν είναι ευτελές τεχνάσματα αλλά «έκφραση της μοναδικής αλήθειας» Τι να πει κάποιος λογικός άνθρωπος, απ’όπου κι αν τους αγγίξεις λερώνεσαι.

Κατά γενική ομολογία, το κομβικό σημείο στο οποίο ο xριστιανισμός εκτινάχθηκε από το περιθώριο κι άνοιξε ο δρόμος για να φέρει τα πάνω κάτω στην παγκόσμια ιστορία (με όλες τις γνωστές ολέθριες συνέπειες), ήταν τα χρόνια κατά τα οποία αυτοκράτορας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ήταν ο Κωνσταντίνος ο Α’. Ως γνωστόν, ο Κωνσταντίνος με το «Διάταγμα των Μεδιολάνων» (Mediolanum: Το σημερινό Μιλάνο της Ιταλίας), αναγνώρισε και νομιμοποίησε τον xριστιανισμό, δήθεν στα πλαίσια της ανεξιθρησκείας. Ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα για την θρησκεία που έκτοτε θα έδειχνε τα δόντια της, με την κάλυψη της αυτοκρατορικής εξουσίας και θα άλλαζε τον κόσμο -προς το χειρότερο.

Το ερώτημα για τον πολύ κόσμο, όμως, είναι τεράστιο: Τι οδήγησε τον Κωνσταντίνο στην απόφαση αυτή, δεδομένου ότι μέχρι τότε, οι χριστιανοί είχαν αντιρωμαϊκή και αντικρατική συμπεριφορά, ήταν εχθρικοί προς τις άλλες θρησκείες, ενώ δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς, ότι αρνούνταν και την απαιτούμενη λατρεία τού αυτοκράτορα; Ήταν «θεία φώτιση»; Μια ειλικρινής προσπάθεια τού αυτοκράτορα να επιφέρει την ειρήνη μεταξύ των υπηκόων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας; Ή μήπως -κάτι άλλο;

«Θεία φώτιση»

«Εν τούτω νίκα» Είναι γνωστή η χριστιανική εκδοχή της μεταστροφής τού αυτοκράτορα, όταν είδε το περίφημο «Εν τούτω νίκα» στον ήλιο τού καταμεσήμερου, όπου ο Κωνσταντίνος και οι στρατιώτες του, κατά την διάρκεια εκστρατείας, είδαν αυτό το μήνυμα (οι απόψεις διίστανται αν το είδαν στον ύπνο τους ή στον ξύπνιο τους). Το καταπληκτικό με αυτό το μήνυμα, είναι ότι ήταν γραμμένο σε μια γλώσσα (την ελληνική) την οποία ο Ιλλυριός Κωνσταντίνος την αγνοούσε. (Κι εδώ πάντως οι απόψεις διίστανται, καθώς αναφέρεται και η λατινική εκδοχή: «In hoc signo vinces»).

Σύμφωνα με τον χριστιανικό αυτό μύθο, το μήνυμα «Εν τούτω νίκα», συνοδεύονταν από έναν συνδυασμό των ελληνικών γραμμάτων «Χ» και «Ρ», τον οποίον οι χριστιανοί, άγνωστο με ποιο σκεπτικό, τον ονομάζουν φωτεινό σταυρό. Βέβαια, όπως γίνεται με τα περισσότερα μυθολογήματα, αυτή δεν είναι η μοναδική εκδοχή. Σύμφωνα με άλλη, πιο προχωρημένη εκδοχή, ο Κωνσταντίνος δέχθηκε την επίσκεψη του Ιησού αυτοπροσώπως (στον ύπνο του πάλι), ο οποίος τον παρότρυνε να βάλει το προαναφερθέν σύμπλεγμα των γραμμάτων «Χ» και «Ρ», ως έμβλημα στις ασπίδες των στρατιωτών του για να πάρει την νίκη. Εδώ πραγματικά δεν ξέρει κάποιος με τι να πρωτογελάσει.

Με το ότι ο ταπεινός Ιησούς που «δίδασκε» το «ειρήνη υμίν» (Ιωάννης 20: 21), συμβουλεύει έναν ειδωλολάτρη αυτοκράτορα πως να επικρατήσει (με !!! λουλουδοπόλεμο) επί των -επίσης ειδωλολατρών- αντιπάλων του, δηλαδή, με το ότι προτρέπει, άνθρωπο να σκοτώσει άνθρωπο, στ’ όνομά του ή με το ότι ο εβραίος Ναζωραίος αναγνωρίζει ως «υπογραφή» του το ελληνικό «χριστολογότυπο» (αυτό το χρησιμοποιούν για να υποστηρίξουν την ελληνική καταγωγή τού Ιησού -κοντολογής πιασ’ τ’ αυγό και κούρευτο). Η μεγάλη απορία βέβαια, παραμένει: Σε τι γλώσσα μίλησε ο εβραίος Ναζωραίος στον Κωνσταντίνο και η ακόμη μεγαλύτερη: Μα καλά, ο Κωνσταντίνος είδε τέτοια σημάδια, οράματα κι ολόκληρο Ιησού -έστω και στον ύπνο του- κι εν τούτοις επέμενε μέχρι και το τέλος της ζωής του να είναι ειδωλολάτρης;

Μυστηριώδη παρανοϊκά πράγματα

Η φαιδρότητα όμως στα παραπάνω, έχει και εξήγηση και όνομα: Ευσέβιος Καισαρείας. Περιώνυμος χριστιανός παραμυθατζής και πλαστογράφος, που εντελώς καταχρηστικά αναφέρεται και ως «ιστορικός», εκτός από επίσκοπος που ήταν. Τα κείμενα του Ευσέβιου που αναφέρονται στον βίο και την πολιτεία του Κωνσταντίνου δεν είναι ιστορικά κείμενα, ούτε αποτελούν ιστορική πηγή, πρόκειται για μυθιστορηματικούς πανηγυρικούς ένα σύμφυρμα κολακειών και πολιτικής προπαγάνδας. Αν και ο Ευσέβιος, δεν ήταν η μοναδική πηγή αυτών των μυθολογημάτων (βλέπε Λακτάντιος).

Σημειώστε δε, πως ο μύθος, σύμφωνα με τον οποίο, ο Κωνσταντίνος βαπτίσθηκε χριστιανός, λίγο πριν πεθάνει, αποτελεί καθαρά ένα αποκύημα της φαντασίας του Ευσέβιου και τίποτε παραπάνω από μια κλασική περίπτωση χριστιανικής προπαγάνδας. Σύμφωνα μάλιστα με την χριστιανική «παράδοση» ο Κωνσταντίνος φέρεται να έβαλε το έμβλημα και στο αυτοκρατορικό στέμμα. Βεβαίως, το ότι ο Κωνσταντίνος δεν απεικονίζεται σε νομίσματα της εποχής του με το «χριστόγραμμα» στο στέμμα, είναι μια «μικρή» κι «ασήμαντη» λεπτομέρεια (το «χριστόγραμμα» εντοπίζεται μόνο στην πίσω πλευρά νομίσματος τού 337 μ.κ.ε. -δηλαδή το έτος που πέθανε). Ο Κωνσταντίνος ουδέποτε έγινε χριστιανός, ενώ μέχρι και την προτελευταία ημέρα της ζωής του θυσίαζε στον Δία -μια υποχρέωση που είχε κι από τον ύψιστο τίτλο της ρωμαϊκής θρησκείας του «Υπατου Ποντίφικα» (Pontifex Maximus) έναν τίτλο που δεν απέρριψε ποτέ.

Ειρηνική συνύπαρξη: Η εκδοχή αυτή, δημιουργεί πλήθος ερωτηματικών, αν λάβει κανείς υπ’ όψιν μερικά δεδομένα: 1. Τον βίαιο χαρακτήρα τού Κωνσταντίνου, για τον οποίον η αξία της ανθρώπινης ζωής ήταν ασήμαντη. Υπενθυμίζεται, ότι ο «πράος» και «ειρηνιστής» Κωνσταντίνος δεν δίστασε να στείλει στον τάφο, μεταξύ άλλων, τον γιο του Κρίσπο, την σύζυγό του Φαύστα, τον πεθερό του Μαξιμινιανό, τον κουνιάδο του Μαξέντιο, τούς γαμβρούς του Λικίνιο και Βασσιανό κ.ά. 2. Τον αδίστακτο και φιλοπολεμικό του χαρακτήρα ο οποίος τον ώθησε να στραφεί, με διάφορα προσχήματα, εναντίον των συναυτοκρατόρων του (κάποιοι και συγγενείς του), διεκδικώντας όλη την αυτοκρατορία για τον εαυτόν του.

3.Την αντισυμβατική συμπεριφορά των χριστιανών, οι οποίοι πέραν τού ότι αρνούνταν να υπηρετήσουν την αυτοκρατορία, αρνούνταν και την λατρεία τού αυτοκράτορα, κάτι που ισοδυναμούσε με προδοσία και μπορούσε να επιφέρει την ποινή τού θανάτου. 4. Οι χριστιανοί δεν ήταν εχθρικοί προς τις άλλες θρησκείες και δεν τις περιγελούσαν, επειδή ένιωθαν περιθωριοποιημένοι από το ρωμαϊκό κράτος, αλλά επειδή είχαν -και συνεχίζουν να έχουν- την ισχυρή πεποίθηση ότι η δική τους θρησκεία ήταν η μόνη αληθινή. Μήπως -κάτι άλλο;

Σαφώς κι ονομάζεται «πολιτική σκοπιμότητα»

Τα χριστιανικά ιερατεία σταδιακά ανέπτυσσαν το δυναμικό τους, καθώς στις τάξεις τους προσέφευγαν όλο και περισσότεροι φτωχοί πολίτες -κυρίως χωρικοί- της ρωμαϊκής επικράτειας, οι οποίοι αδυνατώντας να αντεπεξέλθουν στις δυσκολίες της επίγειας ζωής, έβρισκαν καταφύγιο, στήριγμα κι ελπίδα στην μεταθανάτια που πρόσφερε η νέα θρησκεία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι εκείνη την εποχή, ο χριστιανισμός αποκαλούνταν και «αίρεση των φτωχών». Η χριστιανική θρησκεία όμως έβρισκε απήχηση και στα μεσαία, αλλά και στα υψηλά κοινωνικά στρώματα, που αντιπαθούσαν τον αυτοκρατορικό αυταρχισμό. Οι χριστιανοί εξακολουθούσαν βέβαια να είναι μειοψηφία, αλλά πλέον ήταν μια υπολογίσιμη δύναμη, με ανοδικές τάσεις. Μια δύναμη που ο Κωνσταντίνος θεώρησε ότι θα του ήταν εξαιρετικά πολύτιμη αν την συνεταιριζόταν προκειμένου να επιτύχει τον στόχο του και να γίνει μονοκράτορας, ήταν ένας από τους πέντε -αρχικά- αυτοκράτορες που διοικούσαν την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία κατά το πρότυπο «διαίρει και βασίλευε» και δεν έπεσε έξω, καθώς η συνέχεια τον δικαίωσε.

Η μεταστροφή τού Κωνσταντίνου, δεν ήταν τίποτε άλλο λοιπόν, παρά το αποτέλεσμα συναλλαγής, μεταξύ αυτού και των χριστιανών. Συναλλαγής πολιτικής, γιατί όλες οι θρησκείες είναι ΠΟΛΙΤΙΚΗ και τίποτε άλλο.

Έτσι, οι χριστιανοί, πέραν της αυτονόητης αναγνώρισης και νομιμοποίησης, κέρδισαν κρατικά αξιώματα, αποκατάσταση περιουσιακών στοιχείων, οικονομικά προνόμια, απόκτηση γης, ο κλήρος φορολογική απαλλαγή, χορηγίες και δικαίωμα ιδιοκτησίας επί ναών των εθνικών. Σε αντάλλαγμα, οι χριστιανοί σταμάτησαν πλέον ν’ αρνούνται την στράτευση (η οποία ήταν και το κυρίως ζητούμενο για τον Κωνσταντίνο) παραχώρησαν στον Κωνσταντίνο δικαιοδοσία πάνω σε θεολογικά ζητήματα, καθώς και στον διορισμό επισκόπων, ενώ τον έχρισαν και ως 13ο απόστολο (ισαπόστολος). Με λίγα λόγια, ο Κωνσταντίνος ανέλαβε την προστασία και κηδεμονία της χριστιανικής θρησκείας. Η συνέχεια γνωστή. Ο ήδη ενισχυμένος, από τον Κωνσταντίνο, χριστιανισμός, έγινε η μοναδική επίσημη και υποχρεωτική θρησκεία, επί Θεοδοσίου επίσης «Μέγας» για ευνόητους λόγους, δείχνοντας πλέον και το πραγματικό του πρόσωπο, βυθίζοντας την ανθρωπότητα στο σκοτάδι και το αίμα.

Τα ανδραγαθήματα του μεγάλου ανδρός Κωνσταντίνου

324 μ.κ.ε. Μετά την εξόντωση του ανταγωνιστή του Λικίνιου, ο ρωμαίος αυτοκράτορας Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος, αρχίζει την συστηματική καταστροφή των ελληνικών ιερών. Λεηλατεί το περίφημο Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος στην Ιωνία και θανατώνει με φρικτά βασανιστήρια όλους τους ιερείς.

326 μ.κ.ε. Κάποια χρονική στιγμή μεταξύ 15 Μαΐου και 17 Ιουνίου του 326 συνελήφθη και εκτέλεστηκε, μετά από διαταγή του Κωνσταντίνου, ο μεγαλύτερος γιος του (και γιος της Μινερβίνης), ο Κρίσπος με «ψυχρό δηλητήριο» στην Πούλα της Κροατίας. Τον Ιούλιο ο Κωνσταντίνος εκτέλεσε την σύζυγό του Φαύστα, κατ’ εντολή της μητέρας του Ελένης. Η Φαύστα αφέθηκε να πεθάνει σε ένα υπερθερμασμένο λουτρό. Τα ονόματά τους διαγράφηκαν από πολλές επιγραφές, οι αναφορές στη ζωή τους αφαιρέθηκαν από τα φιλολογικά αρχεία, και η μνήμη τους καταδικάστηκε. O Ευσέβιος, για παράδειγμα, στο εγκώμιο του Κωνσταντίνου, που συνέθεσε από μεταγενέστερα αντίγραφα της Historia Ecclesiastica του, και της Vita Constantini δεν συμπεριλαμβάνει αναφορές στη Φαύστα ή στον Κρίσπο. Λίγες αρχαίες πηγές προτίθενται να αναλύσουν τα πιθανά κίνητρα για αυτά τα γεγονότα. Αυτές οι λίγες πηγές, που προσφέρουν μη πειστικές εξηγήσεις, είναι πιο πρόσφατης προέλευσης, και είναι γενικά αναξιόπιστες

326 μ.κ.ε. Ο Κωνσταντίνος με την προτροπή της φανατικά χριστιανής μητέρας του Ελένης, (φυσικά χριστιανή κατόπιν συναλλαγής κι όχι από πεποίθηση, γι αυτό και δεν έχασε τον μανιακό χαρακτήρα της) καταστρέφει ολοκληρωτικά το ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αίγες της Κιλικίας

330 μ.κ.ε Ο Κωνσταντίνος κλέβει όλους τους θησαυρούς και τα αγάλματα που βρίσκονται μέσα στα Ελληνικά Ιερά για να διακοσμήσει την Nova Roma (Κωνσταντινούπολη). Η πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας εγκαθίσταται στην Μεγαρικής προέλευσης πόλη Βυζάντιον. Ο ελληνικός χαρακτήρας της πόλης αλλοιώνεται από βαρβαρικούς πληθυσμούς που μαζικά μεταφέρονται στην πόλη ώστε να αυξηθεί ο πληθυσμός της. Το ελληνικό στοιχείο μετατρέπεται από κυρίαρχο, σε μια μικρή μειοψηφία.

Η χερσόνησος του Άθου από Ιερό Ελληνικό Άλσος των Μουσών της Αρτέμιδος, μετά από σφαγές και καταστροφές ναών μετατρέπεται από τον Κωνσταντίνο (με την προτροπή της θεομανούς μητέρας του) σε μοναστικό χριστιανικό κέντρο (κι ετσι ζούμε μέχρι σήμερα το έκτρωμα του άβατου στο Ελληνικό Ιερό Όρος). Τον ίδιο χρόνο ο χριστιανικός όχλος, συνεπαρμένος από τη μισαλλόδοξη χριστιανική εκκλησία, καίει στο Bayeux το ιερό του Βελλενού-Απόλλωνος και λυντσάρει τους ιερείς του. Η Θεά Άρτεμης ήταν σύμβολο της αγνότητας και της αιώνιας παρθενίας, της άσπιλης κι αμόλυντης παρθένας, η οποία ουδέποτε γνώρισε τον έρωτα, την ανδρική κλίνη κι ουδέποτε γέννησε. Από βρέφος είχε ζητήσει από τον πατέρα της Δία την αιώνια παρθενία και δεν υπέκυψε στα βέλη του Θεού Έρωτα όταν αισθάνθηκε το ερωτικό σκίρτημα για τον εκπάγλου καλλονής Ενδυμιώνα. Ολοφάνερο πως οι καλόγεροι με τα δικά τους παραμύθια έφεραν την Παναγία από την έρημο και ονόμασαν το Ελληνικό Ιερό, «Άγιο Όρος» κήπο και περιβόλι της Παναγίας. Αυτά είναι εγκλήματα για τα οποία δεν λογοδότησε ποτέ κανείς.

335 μ.κ.ε Ο Κωνσταντίνος καταστρέφει δεκάδες ιερούς εθνικούς ναούς στη Μικρά Ασία και Παλαιστίνη ενώ διατάζει την ΣΤΑΥΡΩΣΗ όλων των μάγων και μάντεων. Με αυτούς τους χαρακτηρισμούς οι αμόρφωτοι και μισέλληνες χριστιανοί εννοούσαν όλους τους επιστήμονες, φιλόσοφους, ιερείς. Τότε είναι που μαρτύρησε και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος.

Ακολουθούν καταστροφές ελληνικών ναών και στη θέση τους κτίζονται χριστιανικές εκκλησίες

337 μ.κ.ε. Είναι το έτος που ο Κωνσταντίνος από τους πρώτους καταστροφείς του ελληνικού πνεύματος, παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος. Ο Κωνσταντίνος διατάζει την εκτέλεση της συζύγου του Φαύστας, την οποία και βράζουν ζωντανή!!! Κωνσταντίνος κι Ελένη δηλητηριάζουν τον άτυχο Κρίσπο, γιο του Κωνσταντίνου από την παλλακίδα του Μινερβίνα, με την δικαιολογία ότι συνωμοτούσε ενάντια στον θρόνο καθώς και ουκ ολίγους συγγενείς τους [Ζώσιμος, Νέα Ιστορία] Ύστερα σκότωσε το γαμπρό του Μαξιμίνο και τον αντίπαλό του Λικίνιο που είχε καταφύγει ικέτης στη Θεσσαλονίκη. Όταν ανέσυρε το πτώμα του Μαξέντιου από τον Τίβερη, το αποκεφάλισε και το κάρφωσε σε ένα παλούκι για να το περιφέρει στους δρόμους της Ρώμης, πεθαίνει ενώ λίγο πριν είχε βαπτιστεί χριστιανός.

341 μ.κ.ε. Ο αυτοκράτωρ Κωνστάντιος Θέτει εκτός νόμου το Ελληνίζειν και την παραδοσιακή μαντική. Πολλοί Έλληνες είτε εκτελούνται, είτε φυλακίζονται.

346 μ.κ.ε. Μεγάλης κλίμακας διωγμοί εναντίον των εθνικών, Ελλήνων και μη της Κωνσταντινούπολης. Ο ρήτωρας, φιλόσοφος και συγγραφέας Λιβάνιος κατηγορείται ως μάγος και εξορίζεται.

353 μ.κ.ε. Με διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λατρεία και την προσφορά θυσιάσματος στους εθνικούς δια ποινής θανάτου.

354 μ.κ.ε. Με νέο διάταγμα ο Κωνστάντιος απαγορεύει την λειτουργία των εθνικών και ελληνικών ιερών και διατάζει το κλείσιμο τους. Οι ιεροί ναοί των Ελλήνων και των άλλων εθνικών λατρειών μετατρέπονται σε πορνεία και ταβέρνες. Οι εθνικοί ιερείς εκτελούνται. Καινούριο αυτοκρατορικό διάταγμα διατάζει την «ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΝΑΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ». Αρχίζουν οι πρώτες πυρπολήσεις βιβλιοθηκών σε πολλές πόλεις της αυτοκρατορίας.

Χριστιανοί ασβεστοπαραγωγοί κατασκευάζουν ασβεστοκάμινους δίπλα σε ελληνικούς ναούς για να εκμεταλλευτούν τα μάρμαρα των ναών. Είναι η αρχή για ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα ενάντια στην επιστήμη και πνευματική και τεχνολογική πρόοδο της ανθρωπότητας. Από το 354 μ.κ.ε. και για 1500 χρόνια ακόμα θα καούν στην πυρά ανυπολόγιστος αριθμός ελληνικών βιβλίων. Βιβλία φιλοσοφίας, λογοτεχνίας , μαθηματικών, ιστορίας, γεωγραφίας, ποιητικές συλλογές και κυρίως επιστημονικά βιβλία. Σε αυτά τα τελευταία οι φανατικοί χριστιανοί θα επιδείξουν ιδιαίτερο ζήλο καθώς για τον εξαιρετικά χαμηλού πνευματικού επιπέδου χριστιανικό όχλο αποτελούν, ιδιαίτερα τα μαθηματικά, κείμενα μαγείας. Το αποτέλεσμα αυτών των πράξεων φαίνεται σήμερα αφού από την αρχαιοελληνική γραμματεία έχουμε όπως υπολογίζεται λιγότερο από τον 1% . Όσα σώθηκαν, σώθηκαν κυρίως από τους άραβες.

357 μ.κ.ε. Ο Κωνστάντιος απαγορεύει δια νόμου όλες τις μεθόδους μαντείας.

359 μ.κ.ε. Στην Σκυθόπολη της Συρίας οργανώνονται από τους χριστιανούς τα πρώτα στρατόπεδά θανάτου της ιστορίας. Εκεί συγκεντρώνονται οι συλληφθέντες Εθνικοί από όλα τα μέρη της αυτοκρατορίας. Τα βασανιστήρια και οι εκτελέσεις είναι σε καθημερινή βάση. Τύφλα να ‘χουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζιστών και των κομουνιστών. [αναζήτησε το άρθρο: Σκυθόπολη και Σταυροφορίες: Θρησκευτικό Πλιάτσικο] Η απόλυτη παράνοια, η χριστιανική εκκλησία για το θεάρεστο έργο του, τον ανακηρύσσει άγιο και ισαπόστολο, όπως επίσης και την φρικτή δολοφόνο μητέρα του Ελένη ως αγία!!

Κωνσταντίνος κι Αλέξανδρος: Σχιζοφρενής Μεγαλομανία 

Οι πράξεις και η συμπεριφορά του Κωνσταντίνου όπως και του Αλεξάνδρου, δεν θα προκαλέσουν μόνο συμφορές στους δυστυχείς λαούς της κυριαρχίας τους, αλλά τα εγκλήματα και η διαφθορά τους θα επηρεάσουν την ιστορία (έστω και παραποιημένη) της ανθρωπότητας επιφέροντας νέα δεινά, υποδούλωση, κοινωνικές διαβρώσεις και διαφθορά. Στην άσκηση της καταστροφικής για την πορεία του κόσμου, πολιτικής τους, έπαιξε ρόλο ο κακός χαρακτήρας τους και το ανύπαρκτο προσωπικό τους ήθος. Ο Κωνσταντίνος ήταν βάναυσος κι απαίδευτος, αμόρφωτος, σπαθοφόρος, από τις επιστολές και τα κείμενα του που διασώθηκαν μονάχα η υπογραφή τους είναι γνήσια.

Σαν άνθρωπος της εξουσίας άξεστος κι αγράμματος χρησιμοποιεί έμπειρους συμβούλους για την σύνταξη λόγων και διαγγελμάτων. Ο Κωνσταντίνος εκφράζει γνώμη και δίνει οδηγίες για δογματικά θέματα παρά την παντελή θεολογική του άγνοια, διαμέσου των θεολογικών επισκόπων. «Αμαθής και ανόητος» χαρακτηρίζεται σε ένα αρχαίο κείμενο. Η αχαλίνωτη μεγαλομανία, η πολεμική δόξα (που συνοδεύεται με χιλιάδες θύματα) η επίδειξη ανατολικής χλιδής και αυτοκρατορικού μεγαλείου με μυθικού πλούτου διακοσμήσεις ήταν τα μεγάλα πάθη του. Το 325, κατά τον εορτασμό της 20ετηρίδος της ηγεμονίας του εμφανίστηκε με διάδημα στην κεφαλή και κεφαλόδεσμο από μαργαριτάρια, όπως οι πέρσες μονάρχες που αποτελούσαν και για τον Αλέξανδρο το πρότυπο της αυτοκρατορικής απολυταρχίας.

Αρεσκόταν να απονέμει κούφιους από ουσία, τίτλους βαρύγδουπους και αξιώματα σε αυλικούς και συγγενείς του. Ο πρώτος ευνούχος της Αυλής ήταν το επισημότερο, το πιο έμπιστο αλλά και το υψηλότερο αξίωμα. Αυτός ο ευνούχος εξουσίαζε όλους τους παλατιανούς και τους «σιλεντάριους» που επέβαλαν γενική σιωπή σε κάθε εμφάνιση του αφέντη τους. Οτιδήποτε αφορά τον αιμοσταγή Κωνσταντίνο είναι «ιερό» Αυτό το έκφυλο σκηνικό χλιδής και δεσποτισμού, τρόμου και δολοπλοκιών ενστερνίστηκα όλοι οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες. Εγκολπώθηκε όπως κι ο Αλέξανδρος τα ασιατικά ήθη, τις ενδυμασίες, την μεγαλοπρέπεια, τρυφηλότητα και το πομπώδες – προκαλώντας απέχθεια στους δύστυχους υπηκόους τους.

Εμφανιζόταν στους δημόσιους χώρους  με βαρύτιμα διαδήματα, αμέτρητα κοσμήματα, περιλαίμια και βραχιόλια, μανδύες μεταξωτούς με χρυσοκέντητα άνθη δίνοντας την εντύπωση θηλυπρέπειας και μαλθακότητας. Επίδειξη κι απολαύσεις «τρυφή τον βίον ενδούς» γράφει ο Ζώσιμος. Σπατάλες, ασωτίες, διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, σε εξαγορά συνειδήσεων, σε παλάτια και άχρηστα κτιριακά συγκροτήματα. Υπήρξε βάναυσος με βίαιες εκρήξεις οργής κι απερίσκεπτες αποφάσεις υπό το κράτος της εξαλλοσύνης, ακριβώς όπως κι ο Αλέξανδρος.

Στα νομίσματα έδινε εντολή να χαραχθούν επιγραφές «θριαμβευτής πάνω σε όλα τα έθνη» και «κυβερνήτης της οικουμένης» Για τους κόλακες αυλικούς του προπαγανδιστές είναι «μεγαλόφρων» ο λογισμός του μετεωρίζεται «υπέρ την ουράνιον αψίδα» μέρα και νύχτα επικαλείται τον «ουράνιον πατέρα». Ποιος; Ο Κωνσταντίνος που έστρωσε την αυτοκρατορία σε Δύση και Ανατολή με πτώματα. Πολλοί ιστορικοί χριστιανοί χαρακτηρίζουν την περίοδο της αυτοκρατορίας του ως «μία από τις σημαντικότερες βασιλείες» της παγκόσμιας ιστορίας. Στην πραγματικότητα υπήρξε μια περίοδος αίματος, βαθιάς διαφθοράς, με πρωταρχικό ένοχο τον Κωνσταντίνο και την πόρνη μητέρα του Ελένη. Με την παραμόρφωση της χριστιανικής  ιδεολογίας και τον ξεπεσμό της εκκλησίας με τις βάναυσες επεμβάσεις και την αγυρτεία.  Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος μια εγκληματική μορφή ισάξια των σύγχρονων Χίτλερ και Στάλιν, υπαίτιος απάνθρωπων και κατάπτυστων πράξεων, επέβαλε την απολυταρχία ταυτίζοντας τον έκφυλο εαυτό του με τον νόμο «Έμψυχος Νόμος» ο αυτοκράτορας, «ότι αρέσει στον αυτοκράτορα είναι νόμος»

O Κωνσταντίνος πέθανε τον Μάιο του 337 μ.κ.ε σε ηλικία 65 ετών

Κατά την παράδοση, ύστερα από ασθένεια, μεταφέρθηκε στη Νικομήδεια όπου, πριν ξεψυχήσει, ζήτησε να βαπτιστεί χριστιανός (πολύ βολικό). Σύμφωνα όμως με πληροφορίες εκκλησιαστικών συγγραφέων και Βυζαντινών χρονογράφων ο Κωνσταντίνος ούτε ασθένησε, ούτε ασπάστηκε τον χριστιανισμό. Δολοφονήθηκε από τους ετεροθαλείς αδερφούς του, νόμιμους κληρονόμους του θρόνου, που είχαν παραμερισθεί με την ανάδειξη στο αξίωμα του καίσαρος των τριών γιών του. Ο Φιλοστόργιος γράφει ότι ο Κωνσταντίνος  δολοφονήθηκε με δηλητήριο- «εν Νικομήδεια, φαρμάκοις υπό των αδελφών τεθνάναι» και ο Μιχαήλ Γλυκάς: «Τελευτά δε του βίου εξ επιβουλής των ετεροθαλών αυτού αδελφών φάρμακον αυτώ δηλητήριον εγχεαμένων». Φαινόμενο των εσωδυναστικών ανταγωνισμών για τον θρόνο οι συνομωσίες, οι φόνοι ή αλληλοεξόντωση των υποψηφίων κληρονόμων της εξουσίας. Ο ίδιος ο Κωνσταντίνος είχε δολοφονήσει τον γιο του Κρίσπο, πρώτο διάδοχο και πρόσκομα για τους άλλους τρεις βασιλοπαίδες.

Η σορός του αυτοκράτορα θα διακομισθεί «εν λάρνακι χρυσή» όπως ιστορεί ο Ζώσιμος και θα ενταφιασθεί στον ναό των αγίων Αποστόλων. Θα υμνηθεί ως θεοσεβής, θεοφιλής, ιεραπόστολος και θα αναγορευθεί ισαπόστολος ή μάλλον δέκατος τρίτος απόστολος. Ήταν μια ασεβής κολακεία, ένα ανιστόρητο εγκώμιο που υπαγορευόταν από τις σκοπιμότητες της κοσμικής εκκλησιαστικής εξουσίας. Το μαυσωλείο του Κωνσταντίνου, ο ναός των αγίων Αποστόλων ήταν άλλοτε, κατά τον Νικηφόρο Κάλλιστο Ξανθόπουλο (ΙΔ’αι.) «βωμός των Ελλήνων, δωδεκάθεον όνομα». Ισαπόστολος, απεσταλμένος του θεού, ισάξιος του Παύλου, όπως δοξολογείται σε έναν ύμνο του Μηναίου:
«ουκ εξ ανθρώπων κλήσιν έλαβες
Αλλ’ ως θεσπέσιος Παύλος
Έσχες μάλλον, ένδοξε, ταύτην
Εξ ύψους, Κωνσταντίνε, ισαπόστολε»

Ο ενταφιασμός του, όπως και ο βίος του, συνοδεύτηκε από φρικώδη αιματοχυσία.

 

Η σορός, με πρωτοβουλία του πατριάρχη, μεταφέρεται, άγνωστο γιατί, από τον ναό των αγίων Αποστόλων στον ναό του αγίου Ακακίου. Ακολούθησαν συγκρούσεις και πραγματικό μακελειό, όπως γράφει ο βυζαντινός Θεοφάνης. Γέμισαν αίματα η αυλή, το φρέαρ του ναού και οι γύρω πλατείες, «Φόνος γέγονε πολύς ώστε πληρωθήναι το φρέαρ και την αυλήν του μαρτυρίου αιμάτων και τας παρακείμενας πλατείας».

Δυο χρόνια πριν από τον θάνατο του, το 335 μ.κ.ε, ο Κωνσταντίνος αποφάσισε τη διανομή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας που κατέκτησε εξοντώνοντας, ύστερα από πολύνεκρους εμφυλίους πολέμους, τους συνηγεμόνες του της τετραρχίας και προκαλώντας τον όλεθρο εκατομμυρίων ψυχών, στους τρεις γιους του, για να μην προκληθεί εσωδυναστική διαμάχη. Στον Κωνσταντίνο παραχώρησε την άλλοτε επικράτεια του πατέρα του Κωνστάντιου Χλώρου, την Βρετανία, την Ιβηρική και τη Γαλατία. Στον Κωνσταντίο τη Μ. Ασία, Συρία και Αίγυπτο, ενώ στον Κώνσταντα την περιοχή μεταξύ Εύξεινου Πόντου, Αδριατικής και Αιγαίου.

Η διαμάχη ωστόσο ήταν αιματηρή, όπως συνήθως στις μοναρχίες, κυρίως των Μεγάλων της Ιστορίας. Αμέσως μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου η αυτοκρατορική φρουρά θανάτωσε τους ετεροθαλείς αδελφούς του και έξι ανιψιούς -νόμιμους υποψήφιους για το θρόνο- με εντολή των τριών γιών του, καθώς και μεγάλων αριθμό αξιωματούχων της Αυλής. Ακολουθεί ο αλληλοσπαραγμός των τριών αδελφών, που διεκδικούν τη μονοκρατορία, ο καθένας για τον εαυτό του, όπως κι ο πατέρας τους. Ο Κωνσταντίνος, ο πρωτότοκος, φονεύεται κατά τη διάρκεια επιδρομής στην επικράτεια του αδελφού του Κώνσταντος. Δυο χρόνια αργότερα φονεύεται και αυτός ύστερα από πραξικόπημα του Μαγνέντιου και η αυτοκρατορία θα περιέλθει τελικά στον Κωνστάντιο.

Η πλειοψηφία των χριστιανών ιστορικών υποστηρίζει ότι ο Κωνσταντίνος είχε ασπασθεί τον χριστιανισμό. Μερικοί μάλιστα διατυπώνουν την άποψη ότι κατέβαλε προσπάθειες για την εγκαθίδρυση, με συγκρητισμό, ενός εναρμονισμένου θρησκευτικού αμαλγάματος, μιας θρησκείας συγκερασμού του παραδοσιακού πολυθεϊσμού με τον φιλοσοφικό μονοθεϊσμό και τη χριστιανική ιδεολογία. Πρόκειται για τη διαιώνιση μύθων που είχε χαλκεύσει η κωνσταντινική  προπαγάνδα και το εξωνημένο ιερατείο καταβαραθρώνοντας τις θεμελιώδεις αρχές της ευαγγελικής διδασκαλίας των πρώτων χριστιανικών αιώνων.

Ο αυταρχισμός, η βία, η αδικοπραγία που χαρακτηρίζει την πολιτική του Κωνσταντίνου και η διαφθορά του ιερατείου εξαιτίας των επεμβάσεων, των συναλλαγών και της εξαγοράς, θα επηρεάσει βαθύτατα την πνευματική υπόσταση του χριστιανισμού. Η διάδοση της νέας θρησκείας δεν συνακολουθείται από κοινωνική εξυγίανση και ηθική αναμόρφωση. Αλλαγή θρησκευτικού προσανατολισμού δεν συνεπάγεται και ανασύσταση του ιδεολογικού πεδίου. Η καταπίεση και η εκμετάλλευση, η βαρβαρότητα της αυτοκρατορικής εξουσίας και των φεουδαρχών και η εξαχρείωση των κυβερνώντων συνεχίζονται με έντονο ρυθμό. Καμία αλλαγή στον δημόσιο και κοινωνικό βίο.

Ο Ελληνικός πολιτισμός με τον Κωνσταντίνο δέχτηκε το δεύτερο θανάσιμο πλήγμα μετά τον Αλέξανδρο. Αποκαλείται «Μέγας» ο αποτρόπαιος τύραννος που βαρύνεται με ειδεχθή εγκλήματα και κατηγορείται ότι με την διαφθορά και τις βαρβαρότητες του «ατίμασε την αυτοκρατορική πορφύρα» Εύστοχος επομένως ο χαρακτηρισμός του από τον ποιητή Shelley «Αυτό το τέρας ο Κωνσταντίνος, με το ψυχρό αίμα, που παριστάνει τον άγιο, αυτός ο υποκριτής, ο βάρβαρος, έκοψε του γιού του το λαρύγγι, στραγγάλισε την γυναίκα του, σκότωσε τον πεθερό και τον γαμπρό του. Στην Αυλή του περιστοιχιζόταν από μια κλίκα αιμοδιψών ψευδοευλαβών χριστιανών κληρικών και ένας μόνο από αυτούς θα μπορούσε να παρακινήσει την μισή ανθρωπότητα να σφάξει την άλλη μισή»

Θρησκείες, παιχνίδια θανάτου και πλιάτσικο

 Όπως είναι γνωστό η πλέον διαδεδομένη θρησκεία στον κόσμο είναι ο Μουσουλμανισμός (Ισλάμ) που είναι και η πολυπληθέστερη. Ακολουθούν ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός. Οι θρησκείες αυτές σαν αφετηρία τους έχουν την αραβική έρημο, μέσα στην οποία οι ιδρυτές αυτών των θρησκειών περιφερόντουσαν με τις καμήλες τους, τη φυλή τους και τις κατσίκες τους. Ένας Ρωμαίος πολίτης ο Σαούλ, διώκτης μιας σέχτας Ιουδαίων οπαδών κάποιου που τον έλεγαν Ιησού και αγωνίζονταν κατά των κατακτητών ρωμαίων για την ελευθερία τους, βρήκε μια καλή ευκαιρία να αλλάξει στρατόπεδο κατόπιν Ρωμαϊκής εντολής. Από διώκτης γίνεται υπέρμαχος και προστάτης του κινήματος, θα το ονομάσει θρησκεία και θα αναλάβει τη διάδοσή της σε όλη την παραμεσόγειο Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από όπου οι Ρωμαίοι αντλούσαν το στρατιωτικό τους δυναμικό.

Οι οπαδοί του Παύλου πλέον, θα του δώσουν τον τίτλο του Αποστόλου των Εθνών. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό μόρφωμα αντιμετώπιζε προβλήματα συνοχής και φυγοκέντρων πολιτικών τάσεων και προκειμένου να αποφύγει την διάσπαση σιγοντάρισε και δημιούργησε τη νέα θρησκεία που πλασάριζε ο Παύλος. Στόχος ήταν όλοι οι υπήκοοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να ομογενοποιηθούν, να καταργηθεί κάθε διαφορά μεταξύ τους για να αποφευχθεί το αλληλοφάγωμα, να γίνουν όλοι οι λαοί ένα συνονθύλευμα, χωρίς φυλετικές και θρησκευτικές διαφορές για να έχουν οι Αυτοκράτορες το κεφάλι τους ήσυχο από επαναστάσεις. Ως γνωστόν ακολουθήσανε αμέτρητες σφαγές προκειμένου να υποταχθούν όλοι στην θέληση των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Σκοπός των σφαγών ήταν να επιτευχθεί μια ενότητα θεολογικού και πολιτικού δόγματος.

«Ο άνθρωπος αντι-εξελισσεται σε μαιμού (νοητικά) ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ !»
«ΠΛΟΥΤΙΣΑΜΕ ΟΛΟΙ με τον ΜΥΘΟ του Ιησού» Το είπε ο Πάπας Λέων Ι΄Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας από 11-3-1513 έως 1-12-1521

«ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ! η μεγαλύτερη και πρώτη γενοκτονία των Ελλήνων, απο τους Χριστιανους. 26.000.000 Ελληνες, ΑΔΕΙΑΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ και ήρθαν αλλογενείς, δειτε τα τοπονύμια μέχρι σήμερα, και το ΕΙΣ ΕΔΑΦΟΣ ΦΕΡΕΙΝ !»

«Τα τρία κακά της μοίρας μας Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Μουσουλμανισμός, δεν τα βλέπω να καταστρέφονται σύντομα, ειδικά τώρα που η άκρα επιθετικότητα του τελευταίου, επηρεάζει μοιραία και την επιθετικότητα των άλλων δύο.»