Η ιστορία του αστερισμού «Κόμη της Βερενίκης»

Ανάμεσα στη Μεγάλη Άρκτο και στον αστερισμό της Παρθένου υπάρχει ένας αστερισμός που ονομάζεται «Η κόμη (τα μαλλιά) της Βερενίκης».
Η Βερενίκη ήταν κόρη του ηγεμόνα της Κυρήνης της Αφρικής, του Μάγα. Ήταν φημισμένη για την ομορφιά της και ιδιαίτερα για τα πλούσια και μακριά μαλλιά της. Παντρεύτηκε το 246 π.Χ. τον Έλληνα βασιλιά της Αιγύπτου, τον Πτολεμαίο τον Ευεργέτη.

Λίγο μετά το γάμο τους ο Πτολεμαίος έφυγε για μια εκστρατεία στην Συρία. Ο χωρισμός τους στοίχισε πολύ στη Βερενίκη και η αγωνία για την τύχη του άντρα της την βασάνιζε μέρα και νύχτα. Μια μέρα μπήκε στο ναό της Αφροδίτης και ορκίστηκε στη θεά ότι αν βοηθούσε τον άντρα της να γυρίσει πίσω σώος και νικητής από τον πόλεμο, θα έκοβε τα υπέροχα μαλλιά της και θα τα αφιέρωνε στον βωμό της.

Ο Πτολεμαίος γύρισε πράγματι στην Αλεξάνδρεια σώος και νικητής από τον πόλεμο. Η Βερενίκη, συνεπής στην υπόσχεσή της, έκοψε τα μαλλιά της και τα αφιέρωσε στο ναό της Αφροδίτης. Όμως την επόμενη μέρα συνέβη κάτι τρομερό. Τα μαλλιά της Βερενίκης έγιναν άφαντα από το ναό! Ο Πτολεμαίος έγινε έξω φρενών! Απειλούσε να σκοτώσει πολύ κόσμο για να μάθει ποιος έκανε αυτή τη μεγάλη και θρασύτατη ιεροσυλία.

Και τότε ένας από τους πιο γνωστούς αστρονόμους της εποχής, ο Κόνων ο Σάμιος, αποφάσισε να μεσολαβήσει για να κατευνάσει την οργή του Πτολεμαίου, που μπορεί να τον οδηγούσε σε πράξεις βίας εναντίον αθώων ανθρώπων. Ζήτησε λοιπόν ακρόαση και ο Πτολεμαίος τον δέχτηκε αμέσως στο παλάτι του.

Ο Πτολεμαίος ήταν γεμάτος θυμό και ισχυριζόταν ότι αυτός που έκλεψε τα μαλλιά της γυναίκας του από το ναό ήταν δύο φορές ιερόσυλος, απέναντι στη θεά Αφροδίτη και απέναντι σε αυτόν και στη Βερενίκη. Ο Κόνων τον καθησύχασε λέγοντάς του ότι δεν τα έκλεψε κάποιος άνθρωπος, αλλά ότι τα πήρε η θεά Αφροδίτη ή κάποιος άλλος από τους θεούς.

Ο Πτολεμαίος όπως ήταν αναμενόμενο ,ζήτησε περισσότερες εξηγήσεις από τον Κόνωνα για το συμπέρασμά του αυτό. Ο Κόνων τον πληροφόρησε λοιπόν, ότι πριν λίγες μέρες που μελετούσε τα αστέρια στον ουρανό, όπως έκανε κάθε βράδυ άλλωστε, ανακάλυψε έναν καινούργιο αστερισμό, που για πρώτη φορά φάνηκε στον ουρανό. Ο αστερισμός αυτός δεν ήταν ζωηρός και τα αστέρια του είχαν απαλό χρώμα, σαν το απαλό χρώμα που έχουν τα μαλλιά της Βερενίκης.

Έβγαλε λοιπόν το συμπέρασμα ότι η Αφροδίτη ή ο Δίας πήρε τα πλούσια μαλλιά της όμορφης γυναίκας του Πτολεμαίου από το βωμό και τα ανέβασε στον ουρανό, όπου θα μείνουν για πάντα άφθαρτα και αθάνατα! Ο Πτολεμαίος βρήκε λογικό τον συλλογισμό του Κόνωνα και καταχάρηκε που δεν βεβήλωσε ανθρώπινο χέρι τα μαλλιά της γυναίκας του. Κι έτσι, από τότε ο αστερισμός εκείνος που ανακάλυψε πρώτος ο Κόνων ο Σάμιος, ονομάστηκε «Κόμη της Βερενίκης» .........

 

Το μεγαλύτερο σετ ντραμς που έγινε ποτέ!

Ο 56χρονος Mark Temperato έχει περάσει τα τελευταία 36 χρόνια της ζωής του συναρμολογώντας το μεγαλύτερο σετ ντραμς στον κόσμο. Το καταπληκτικό αυτό σετ αποτελείται από 813 μεμονωμένα κομμάτια, όπως τα τύμπανα, κύμβαλα και κουδούνια, και ο δημιουργός του χρειάζεται μία ώρα για να χτυπήσει καθένα από αυτά. Προσθέτοντας κάθε χρόνο νέα κομμάτια στο μουσικό του σύνολο ο Mark συνεχίζει ακάθεκτος τη συλλογή, ευελπιστώντας να τα… χιλιάσει κάποια μέρα. Το σετ ζυγίζει περίπου 5.000 κιλά και απαιτεί 17 ώρες συτήρησης την εβδομάδα. Μια μεγάλη καρέκλα επιτρέπει στον Mark να φτάσει τα όργανα που έχουν τοποθετηθεί ψηλά, ενώ η θέση που κέρδισε στο Βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες του δίνει όπως λέει δύναμη να συνεχίσει.

666. Η γενεαλογία του άνευ μαλακιών

ΠΩΣ Ο ΨYΛΛΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΜΗΛΑ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΔΕΙΣΙΔΑΙΜΟΝΙΑΣ
Η καινή και η παλαιά Διαθήκη αποτελούν τα δυο ιερά βιβλία του χριστιανισμού και συνάμα θεωρούνται θεόπνευστα από τους απανταχού, των διαφόρων αιρέσεων, χριστιανούς. Βλέπετε ότι όλοι αυτοί οι χριστιανοί συμφωνούν απόλυτα και σε κάτι.
Επίσης οι αποφάσεις των οικουμενικών συνόδων και οι διδαχές των μεγάλων πατέρων της εκκλησίας θεωρούνται θεόπνευστες από τους πιστούς αρκετών δογμάτων, με κατ’ εξοχήν τους ορθόδοξους.
Ό,τι θα μπορούσε να θεωρηθεί ως συνέχεια της θεοπνευστίας αυτής, αποτελούν οι αποφάσεις και οι εγκρίσεις της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας και της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Θα χρησιμοποιήσουμε λοιπόν εδώ την απόδοση του νοήματος των αποσπασμάτων, που θα παραθέσουμε, από την παλαιά Διαθήκη, του Ι. Θ. Κολιτσάρα, η οποία διαθέτει την έγκριση και των δυο προαναφερθέντων φορέων.
Βασιλειών Γ΄, κεφ. ι΄ 14-21: «ο δε χρυσός, ο οποίος κάθε έτος εισήρχετο εις το ταμείο του Σολομώντος ήτο εξακόσια εξήκοντα εξ (666) τάλαντα χρυσού. Εις αυτά δεν συμπεριελαμβάνοντο οι φόροι των υποτελών εις αυτόν δηλαδή των εμπόρων και όλων των βασιλέων, των εκτός της χώρας, και των διοικητών διαφόρων περιοχών.
Από τον χρυσόν αυτόν κατασκεύασεν ο Σολομών τριακόσια δόρατα σφυρηλατημένα. Δια κάθε δόρυ εχρειάσθησαν τριακόσιοι χρυσοί σίκλοι. Κατασκεύασε τριακόσια όπλα από σφυρηλατημένον χρυσόν, δια κάθε όπλον απητήθησαν τρεις μναι, και έδωκε αυτά ο βασιλεύς, να φυλαχθούν εις το οικοδόμημα το οποίον ωνομάζετο δάσος του Λιβάνου.
Κατεσκεύασεν ακόμη ο βασιλεύς ένα μεγάλον θρόνον από ελεφαντοστούν, τον οποίον επεχρύσωσε με καθαρόν χρυσόν. Εις τον θρόνον αυτόν υπήρχον εξ σκαλοπάτια… Επί πλέον δε όλα τα οικιακά σκεύη του Σολομώντος ήσαν χρυσά και οι λουτήρες ακόμη ήσαν χρυσοί. Όλα τα σκεύη του οικοδομήματος, που ελέγετο δάσος Λιβάνου, είχαν κατασκευασθεί από εξαίρετον χρυσόν».
Ποιοί πλήρωναν όμως τη χλιδή αυτή; Το πληροφορούμαστε, λίγο πιο κάτω, στο Βασιλειών Γ΄, κεφ. ΙΒ΄ 24 ο: «αι δέκα φυλαί του ισραηλίτικου λαού είπαν προς τον Ροβοάμ, τον υιόν του Σολομώντος. Ο πατέρας σου κατέστησε βαρύν τον ζυγόν του επάνω μας διότι επλήθυνε τας πολυδαπάνους τροφάς της τραπέζης του. Τώρα εάν εσύ ελαφρύνης τον ζυγόν αυτόν εις ημάς, ημείς θα είμεθα δούλοι σου».
Αυτά λοιπόν για τον βίο και την πολιτεία του Σολομώντα, αυτού που μας τον πασάρει ως πάνσοφο το χριστιανικό παπαδαριό. Αλλά όπως θα δούμε πιο κάτω, αυτά δεν είναι καν πταίσματα σχετικά μ’ αυτά που θα ακολουθήσουν.

Επειδή το θέμα μας είναι ο «666» του ευαγγελιστή Ιωάννη, του μαθητή του Χριστού, τονίζουμε στο σημείο αυτό ότι τα μέχρι στιγμής αναφερόμενα για τον σοφό Σολομώντα, σχετίζονται αμεσότατα μ’ ένα από τα θέματα που με ιδιαίτερη εμμονή καυτηρίασε ο δάσκαλος του Ιωάννη Ιησούς. Αυτή την υπέρμετρη χλιδή εις βάρος του λαού του.
Το μεγάλο κακό όμως, όπως θα διαπιστώσουμε σε λιγάκι, για την γενιά του Ισραήλ, ξεκινά από τον πατέρα του Σολομώντα τον Δαβίδ. Του γενάρχη του οίκου του Ιησού Χριστού.
Τώρα θα μάθετε καλοί μου άνθρωποι από πόσο ευγενικό σόι κατάγεται ο Χριστός.
Στο Βασιλειών Β΄ κεφ. ΙΑ΄ περιγράφονται λεπτομερώς πώς ο Δαβίδ εισήλθε προς, την γυναίκα του δούλου του Ουρία, όταν ο τελευταίος ευρίσκετο εν πολέμω, πώς κατόπιν ο Δαβίδ φόνευσε τον Ουρία και πώς έλαβε την γυναίκα του ως σύζυγο. Αλήθεια, τι ωραίες και ευγενικές χειρονομίες έπρατταν οι προπάτορες του Χριστού; Πώς να μην είναι κανείς περήφανος που κατάγεται από τέτοιο περίλαμπρο σόι.
Από το σημείο αυτό και μετά, οι υιοί, οι εγγονοί, οι δισέγγονοι και οι τρισέγγονοι κι ακόμα παραπέρα, του Δαβίδ εκπίπτουν σε ακατάσχετη ακολασία και ειδωλολατρία, καταστάσεις που περιγράφονται λεπτομερέστατα στα βιβλία των Βασιλειών της Π.Δ. αρχής γενομένης από τον υιό του Αμνών.
Βασιλ. Β΄ κεφ. ΙΓ΄ 1 «Έπειτα από αυτά συνέβησαν τα εξής θλιβερά γεγονότα. Αδελφή του Αβεσσαλώμ υιού του Δαβίδ, ήτο η ωραιωτάτη κατά την μορφήν Θημάρ. Αυτήν την ερωτεύθη σφοδρώς ο Αμνών, ο υιός του Δαβίδ..»
Στη συνέχεια περιγράφεται λεπτομερώς πώς ο Αμνών δολίως συνεβρέθη μετά της αδελφής του και πώς ο πατέρας του ο Δαβίδ έμαθε τα ανήκουστα συμβάντα. Αλλά (Β΄ 21) «δεν ετιμώρησε τον Αμνών διότι δεν ήθελε να τον λυπήση, επειδή ήτο πρωτότοκος υιός του και τον αγαπούσε ιδιαιτέρως».
Κατόπιν κληρηνομεί τον θρόνο του Δαβίδ ο Σολομών, του οποίου, όπως προαναφέρθηκε «ο χρυσός ο οποίος κάθε έτος εισήρχετο εις το ταμείο του ήτο 666 τάλαντα χρυσού».
Γι’ αυτόν λοιπόν τον Σολομώντα έπονται τα πλέον χειρότερα: Βασιλ. Γ΄ κεφ. ΙΑ΄ 1 «όμως ο βασιλεύς Σολομών αγαπούσε τας γυναίκας. Είχε δε ως συζύγους πρώτης σειράς επτακόσιες ευγενούς καταγωγής και ως συζύγους δευτέρας σειράς τριακοσίας». Αυτό κι αν είναι σοφία!
Μέχρι στιγμής ουδέν περί Ισραήλ, αφού σ’ όλα τα προηγούμενα, αλλά και επόμενα βιβλία της Π.Δ. οι ιστορίες με αιμομιξίες και μοιχείες και αβάστακτες φορολογίες δεν έχουν αρχή και τέλος.
Να όμως και το τρισχειρότερο και ασυγχώρητο ολίσθημα του σοφού Σολομώντα. Η παράβαση της πρώτης εντολής, της «ουκ έσσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού».
Βασιλ. Γ΄ , ΙΑ΄ 4 «όταν δε ο Σολομών επροχώρησεν εις την ηλικίαν, δεν είχε πλέον την καρδιάν του αγνήν… διότι αι αλλόφυλαι γυναίκες εξέκλιναν αυτόν, από την λατρείαν του αληθινού θεού, ώστε να λατρεύει ξένους ειδωλικούς θεούς.
Τότε ο Σολομών ανοικοδόμησε εις έναν υψηλόν τόπον ιερόν δια τον θεό Χαμώς, είδωλον των Μωαβιτών… επίσης και δια την Αστάρτην, την αισχράν…κ. ά.».
Λίγο πιο κάτω στον στίχο 11 ακολουθούν οι απειλές του Γιαχβέ κατά του Σολομώντα και ελάχιστα πιο κάτω στον στίχο 14 (Βασιλ. Γ΄ , ΙΑ΄) έχουμε για πρώτη φορά στη Βίβλο την λέξη σατάν (σατανάς): «Και ήγειρε Κύριος σατάν τω Σολομώντι…». Ο Κολιτσάρας αποδίδει το χωρίο αυτό ως εξής: «Παρεχώρησε όμως ο Κύριος να εγερθούν προς τιμωρία του Σολομώμντος, πειρασμοί και πολέμιοι…».
Άπαντες οι απόγονοι του Σολομώντος, βασιλείς του Ισραήλ, αλλά και οι αντίστοιχοι του Ιούδα, υπήρξαν ειδωλολάτρες, τουλάχιστον μέχρι «της μετοικεσίας Βαβυλώνος», όπως περιγράφονται στα βιβλία των Βασιλειών.
Και για του λόγου το αληθές στα εξής ακριβώς χωρία: Βασιλ. Γ΄ , ΙΒ΄ 20, ΙΔ΄ 22, ΙΕ΄ 3-12, ΙΣΤ΄ 2-25 και 30, ΙΗ΄ 18, Κ΄ 25, ΚΒ΄ 44 και 53. Βασιλ. Δ΄ , Α΄ 3, Γ΄ 2, Η΄ 18, Ι΄ 29 και 31, ΙΑ΄ 18, ΙΒ΄ 10 και 21, ΙΓ΄ 2,6,11, ΙΔ΄ 4,24, ΙΕ΄ 4,9,16,18,24,28,35, ΙΣΤ΄ 3,4,10-20, ΙΖ΄ 2,9-36, ΙΗ΄ 4, ΚΑ΄ 2-21, ΚΓ΄ 4-20, 32-37, ΚΔ΄ 9,19.
Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο Α΄ . 6 διαβάζουμε: «Δαβίδ δε ο βασιλεύς εγέννησε τον Σολομώντα εκ της του Ουρίου…».
Τα συμπεράσματα λοιπόν απ’ όλα τα προαναφερθέντα είναι:
- Ο βίος και η πολιτεία του Δαβίδ, του Σολομώντα και των απογόνων τους λέγεται με δυό λέξεις
«Σόδομα και Γόμορα». Αυτή λοιπόν την βάρβαρη και κτηνώδη συμπεριφορά των μεγάλων σοφών βασιλέων του εκλεκτού λαού του Ισραήλ (και ως σοφοί αναφέρονται και η φράση εκλεκτός λαός αναφέρεται στην Βίβλο εκατοντάδες φορές) οι αθεόφοβοι αυτοί άνθρωποι την χρέωσαν στους πολιτισμένους λαούς της Παλαιστίνης (Σόδομα, Γόμορα και αλλού). Αυτοί και οι απόγονοί τους, πατέρες της εκκλησίας, θεολόγοι και λοιποί!!!
- Ο Ιησούς Χριστός, δεν υπάρχει καμμιά αμφιβολία, θεωρούσε τις συμπεριφορές αυτές, του οίκου του Δαβίδ, εντελώς απαράδεκτες και σατανικές, και κατά συνέπεια ο μαθητής του,
- Ο Ιωάννης θεωρούσε τον οίκο του Δαβίδ και ιδιαιτέρως τον Σολομώντα ως τον πρώτον κυριευθέντα από τον σατανά, όπως αναφέρεται παγκοσμίως και για πρώτη φορά στο Βασιλ. Γ΄ , ΙΑ΄ 14.
Αφού δε, όπως φαίνεται, θέλησε να του αποδώσει και κάποιο νούμερο, αυτού του σατανά, του ήρθε κουτί το νούμερο 666, που ήταν ο αριθμός των χρυσών ταλάντων, ο οποίος εισέρχονταν στο ταμείο του, τα οποία, όπως είδαμε ήταν προϊόντα ληστείας εις βάρος του λαού του.

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ

«Δεν θα δώσης στον αδελφόν σου τον Ισραηλίτην δάνειον χρημάτων με τόκον, ούτε θα ζητήσης τόκον δια τα τρόφιμα η δι’ οιονδήποτε άλλο πράγμα, που εδάνεισες εις αυτόν. Εις τον ξένον όμως, στον αλλοεθνή, θα δανείσης χρήματα επί τόκω όχι όμως στον αδελφόν σου, δια να σε ευλογήση ο Κυριος εις όλα τα έργα σου, εις την χώραν, προς την οποίαν εισέρχεσαι δια να την κληρονομήσης». (Δευτ. 23,20-21)

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ
Τελείως προφητικό το ποίημα αυτό του Καβάφη. Μόνο που θα πρέπει κανείς να αντιληφθεί καλά ότι ο αλόγιστος δανεισμός καθιστά μια χώρα αποικία των δανειστών της. Έχει κανείς την αίσθηση, λόγω της απόλυτης ακρίβειας της περιγραφής, ότι ο ποιητής περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια την κατάσταση στην οποία έχει περιπέσει πρόσφατα, λόγω των μνημονίων. Όπως και να το κάνουμε ο δανεισμός επιφέρει καθεστώς δουλείας.
Φαίνεται όμως ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μελετήσει το πρόβλημα σε βάθος , όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει από τις παρακάτω επισημάνσεις του Πλουτάρχου:
«Ο δανεισμός είναι πράξη υπέρτατης αφροσύνης και μαλθακότητας»
«Έχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν σου λείπουν. Δεν έχεις; Μη δανείζεσαι γιατί δεν θα ξεπληρώσεις το χρέος σου».
«Οι οφειλέτες είναι δούλοι όλων των δανειστών τους. Είναι δούλοι δούλων αναιδών και βάρβαρων και βάναυσων».
Και οι δανειστές «Μετατρέπουν την αγορά σε κολαστήριο για τους δύσμοιρους οφειλέτες, σαν όρνεα τους κατακρεουργούν και τους κατασπαράζουν βυθίζοντας το ράμφος στα σωθικά τους»…
«Φύγε να γλυτώσεις από τον εχθρό και τύραννό σου, τον δανειστή που θίγει την ελευθερία σου, βάζει πωλητήριο στην αξιοπρέπειά σου κι αν δεν του δίνεις, σε ενοχλεί, αν πουλήσεις, ρίχνει την τιμή, αν δεν πουλήσεις σε αναγκάζει, αν τον πας στο δικαστήριο προσπαθεί να επηρεάσει την έκβαση της δίκης, αν του ορκίζεσαι σε προστάζει, αν κρατάς την πόρτα κλειστή στήνεται στο κατώφλι και σου βροντά αδιάκοπα…».
Δεν φταίει μόνον ο δανειστής. Ευθύνεται πρωστίστως ο δανειζόμενος με την άφρονα συμπεριφορά του και την επιθυμία του για πολυτέλεια και τριφυλή ζωή (μας θυμίζει κάτι αυτό;), φωνάζει ο συγγραφέας. «Διότι χρεωνόμαστε για να πληρώσουμε όχι το ψωμί και το κρασί μας, μα εξοχικές κατοικίες, δούλους, μουλάρια, ανάκλιντρα και τραπεζώματα… ».
Κι αν ο Πλούταρχος κατακεραυνώνει έτσι τους συγχρόνους τους, τι θα έλεγε για… τα εορτοδάνεια και τα δάνεια για καλοκαιρινές διακοπές, που διαφημίζονταν από τις Τράπεζες μέχρι πρότινος βρίσκοντας φυσικά, πολλούς «αγοραστές». Και το αποτέλεσμα ποίο είναι; «Για να διατηρήσουμε την ελευθερία μας ενώ έχουμε συνάψει δάνεια κολακεύουμε ανθρώπους που καταστρέφουν σπιτικά, γινόμαστε σωματοφύλακες τους, τους καλούμε σε γεύματα, τους προσφέρουμε δώρα και τους πληρώνουμε φόρους».
Μνημόνιο του 200 π.Χ. (Όποιοι δεν διαθέτουν μνήμη υπόκεινται σε μνημόνια)
Εν μεγάλη Ελληνική αποικία, 200 π.Χ. του Κ. Καβάφη

Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς). Για κάθε τι,
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη·
η κατοχή σας είν’ επισφαλής:
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
κι από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική·
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε·
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική.-
Ίσως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα· είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός.

Συναξαριστής Ανθελλήνων Αγίων: ΠΟΙΝΙΚΟ ΜΗΤΡΩΟ ΑΓΙΩΝ

Τα Εγκλήματα των Αγίων του Ιουδαιοχριστιανισμού Αποκαλύπτονται…
Η πλειονότητά τους ήταν στυγνοί δολοφόνοι.

 

Τι Μυστικό Κρύβει Το Μαντείο Της Δωδώνης;

Μυστήρια που περιβάλλουν το μαντείο της Δωδώνης. Έναι αλήθεια ότι το ιερό μαντείο της Δωδώνης κρύβει πολλά μυστικά. Άλλα εξ αυτών έχουν αποκαλυφθεί και άλλα όχι. Γιατί, όμως, οι θνητοί που πήγαιναν να ζητήσουν χρησμό έπρεπε να είχαν νηστέψει τρεις μέρες, να είχαν καθαριστεί στην πηγή της Δωδώνης και να είχαν χαράξει την παράκλησή τους σε μια πλάκα από μόλυβδο.Ταξιδεύοντας κανείς στην ιστορική Ήπειρο, δεκαοκτώ χιλιόμετρα απ’ τα Ιωάννινα, στους πρόποδες του βουνού Τόμαρος, θα δει ότι βρίσκονται τα ερείπια της αρχαίας πόλεως Δωδώνης. Μέχρι το 1876 η τοποθεσία της Δωδώνης, της περίφημης για το μαντείο της, δεν ήταν γνωστή, γιατί οι Έλληνες και ξένοι αρχαιολόγοι και ιστοριογράφοι την τοποθετούσαν σε διάφορες περιοχές της Ηπείρου. Στη σημερινή θέση της νόμιζαν ότι βρισκόταν η αρχαία πόλη της Πασσαρώνας, η πρωτεύουσα τη Μολοσσίας.

Ωστόσο, από τις ανασκαφές όμως που έγιναν εκεί, για πρώτη φορά στα 1878 από τον Κ. Καραπάνο, διαπιστώθηκε ότι σε εκείνη την τοποθεσία βρισκόταν η περίφημη Δωδώνη με το μαντείο της που ο Ηρόδοτος το θεωρεί το αρχαιότερο μαντείο της Ελλάδας!

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πολλές γνώμες και υποθέσεις υπάρχουν για την προέλευση του ιστορικού ονόματος «Δωδώνη». Άλλοι νομίζουν ότι προέρχεται από το Δία, άλλοι από τη Δωδώνη, μια νύμφη του Ωκεανού, άλλοι από τον ποταμό Δώδωνα της Ηπείρου, άλλοι απ’ τη λέξη “Δωδώ” που σημαίνει “μπουμπουνητό” και άλλοι από το ρήμα δίδωμι, επειδή η πεδιάδα της Δωδώνης ήταν πλούσια και εύφορη.

Αναμφισβήτητο, όμως, είναι το γεγονός ότι η Δωδώνη έγινε γνωστή για το αρχαιότατο μαντείο της που αναφέρεται στον Όμηρο και στον Ηρόδοτο και είχε τεράστια φήμη και τιμόταν πολύ. Τόση ήταν η δόξα του ώστε και όταν ακόμα εμφανίστηκε το Μαντείο των Δελφών, το μαντείο της Δωδώνης δεν έχασε τίποτα απ’ τη φήμη του.

Βεβαίως, το ερώτημα για την έναρξη και την πρώιμη φάση της λατρείας στη Δωδώνη δεν έχει τεκμηριωθεί επιστημονικά, όμως, τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης πιστοποιούν τη συνεχή λατρεία στο χώρο ήδη από την εποχή του χαλκού!

Ελλοί Ή Σελλοί

Σύμφωνα με διάφορες γνώμες, το μαντείο χτίστηκε από τους Ελλούς ή Σελλούς, που απ’ αυτούς προήρθε το όνομα Ελλάδα. Πώς ιδρύθηκε, όμως, το μαντείο;

Για την ίδρυση του μαντείου υπάρχουν διάφορες παραδόσεις. Δυο τρυγόνια έφυγαν από την Αίγυπτο. Το ένα από αυτά στάθηκε στην έρημο της Λιβύης, όπου χτίστηκε το μαντείο του Δία Άμμωνα, ενώ το άλλο ήρθε και κάθισε στη γέρικη βελανιδιά της Δωδώνης όπου ιδρύθηκε το Μαντείο της Δωδώνης κι εκεί όπου λατρευόταν ο Δίας και η γυναίκα του Διώνη.

Οι θνητοί που πήγαιναν να ζητήσουν χρησμό έπρεπε να είχαν νηστέψει τρεις μέρες, να είχαν καθαριστεί στην πηγή της Δωδώνης και να είχαν χαράξει την παράκλησή τους σε μια πλάκα από μόλυβδο.

Γιατί, όμως, όλα αυτά;

Είναι γνωστόν, ότι η Πυθία, καθισμένη κάτω από την ιερή βαλανιδιά, έδινε το χρησμό. Οι ιερείς, για να μαντέψουν το θέλημα του Δία, παρακολουθούσαν το πέταγμα των περιστεριών, το θρόϊσμα των φύλλων της “φηγού δρυός” καθώς και το χαλκείο. Το χαλκείο ήταν μια χάλκινη καμπάνα που χτυπούσε όταν από τον αέρα, κουνιόταν το μαστίγιο που κρατούσε ένα μικρό άγαλμα παιδιού.

Φώς Στο Σκοτάδι;

Η Δωδώνη, όπως είπαμε, ανήκει στα αρχαιότερα και σεβαστότερα μαντεία του αρχαιοελληνικού κόσμου. Στον Όμηρο αναφέρεται δύο φορές: α) όταν ο Αχιλλεύς απευθύνεται στον Δωδωναίο Δία υπέρ του φίλου του Πατρόκλου {Ιλιάδα, Β 233) και β) όταν ο Οδυσσέας επισκέπτεται το μαντείο {Οδύσσεια, Ξ 327).

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, ο οποίος παραδίδει τον ιδρυτικό μύθο, η λατρεία έφθασε στη Δωδώνη από την Αίγυπτο, γιατί όπως πληροφορήθηκε από τους ιερείς του ναού του Άμμωνα Δία στις Θήβες της Αιγύπτου, οι Φοίνικες άρπαξαν από το ναό δύο ιέρειες και τη μία την πούλησαν στη Λιβύη, όπου ίδρυσε το μαντείο του Άμμωνα Δία, και την άλλη στην Ελλάδα, όπου ίδρυσε το ιερό του Δωδωναίου Δία στη Θεσπρωτία. Προσθέτει, όμως, ότι κατά την επίσκεψη του στη Δωδώνη, οι ιερείς και οι ιέρειες του ιερού, του αφηγήθηκαν ότι από τις Θήβες της Αιγύπτου έφυγαν δύο μαύρα περιστέρια και όχι ιέρειες. Εκείνο που ήρθε στην Ήπειρο κάθισε πάνω στη φηγό (βαλανιδιά) και με ανθρώπινη φωνή είπε ότι εκεί έπρεπε να ιδρύσουν μαντείο στον Δία!

Ναι, αλλά της τοπικής παράδοσης υπάρχουν πολλές ερμηνείες. Κατά τον ίδιο τον Ηρόδοτο, η ιέρεια των Θηβών, όταν ήλθε στη Δωδώνη, ίδρυσε το μαντείο και μόλις έμαθε ελληνικά, εξήγησε στους Δωδωναίους τη λειτουργία του. Οι Δωδωναίοι τότε αποκάλεσαν τη γυναίκα «περιστέρα» (πελειάδα), γιατί μιλούσε ακατανόητα και έμοιαζε με πουλί, και «μέλαινα», γιατί ήταν Αιγύπτια.

Ο Στράβων. όμως, δίδει τελείως διαφορετική ερμηνεία. Κατ’ αυτόν, οι Μολοσσοί ονόμαζαν τις γριές γυναίκες πελίες και τους γέρους πελίους, όπως τα περιστέρια. Από την ομωνυμία αυτήν, προέκυψε η σύγχυση της τοπικής παράδοσης.

Αλλά και τα περιστέρια του Ηροδότου δεν είναι άσχετα, γιατί είναι το ιερό σύμβολο της Μεγάλης Θεάς, της θεάς Γης, που πρωτολατρεύτηκε στη Δωδώνη. Ήδη σε νόμισμα από τη Δωδώνη, που χρονολογείται στο 300 π.Χ., παριστάνεται η ιερή φηγός με τρία περιστέρια, σύμβολο της θεάς Γης. Είναι η επιφάνεια της θεάς σε μορφή περιστεριού.

Άλλοι πάλι πιστεύουν, ότι η λατρεία του Δωδωναίου Δία και η ίδρυση του ιερού, προήλθε από πρωτόγονους που απέδωσαν θεία δύναμη στη φηγό. Σύμφωνα με ερμηνεία του Kern, για να αναφέρουμε μιαν από τις νεότερες ερμηνείες, θα λατρευόταν εδώ κατά την αρχαιότητα τοπικός θεός, που ταυτίστηκε με τον Πανελλήνιο Δία και ονομάστηκε Νάϊος.

Μήπως, λοιπόν, είχε δίκιο η γνωστή Ελληνίδα χορογράφος Μαρία Χορς, που είπε σε τηλεοπτική εκπομπή του Κώστα Χαρδαβέλλα (Σάββατο 18 Φεβρουαρίου 2006) ότι οι «λαλούσες βελανδιές» είναι μία πραγματικότητα διότι το σφύριγμα του αέρα ανάμεσα στα φυλλώματα σου δημιουργούν μία αίσθηση γλωσσολαλιάς;

Μήπως, λοιπόν, στο ιερό της Δωδώνης είχαμε μία προλείανση του εδάφους για την Έλευση του Ενός και Αληθινού Θεού στην ανθρωπότητα;

Ρωτάμε: Μήπως;

Τόμουροι Και Υποφήτες .

Χάριν της ιστορίας να πούμε, ότι, σύμφωνα με τον Όμηρο, στο μαντείο της Δωδώνης υπηρετούσαν από τους αρχαιότατους χρόνους, οι Τόμουροι ή Υποφήτες (Οδύσσεια, Β 403), που καλούνταν και Σελλοί ή Ελλοί, χωρίς το όνομα αυτό να σημαίνει μόνο τους ιερείς, αλλά και τους κατοίκους.

Βεβαίως όλα αυτά τα αναφέρουμε στον πρώτο τόμο της τριλογίας μας «Οι Προφητείες του Ελληνισμού» («Λάλον Ύδωρ»). Ωστόσο, όταν κατά τον 8ο αιώνα π.Χ., καθιερώθηκε στο ιερό και η λατρεία της Διώνης, τότε προστέθηκαν και οι γυναίκες ιέρειες, που ονομάζονταν «πελείαι, ή πελειάδες, ή προφήτιδες» και οι οποίες αριθμητικά ήταν τρεις: 1) Προμένεια, 2) Τιμαρέτη και 3) Νικάνδρη. Έργο των ιερέων και ιερειών ήταν η εξήγηση των προφητικών σημείων της φηγού ή των προφητικών μέσων και η σύνταξη των σχετικών απαντήσεων.

Μη λησμονήσουμε να πούμε, ότι οι χρησμοί, στους παλαιότερους χρόνους, δίνονταν (Οδύσσεια, Ξ 327 και Τ 296 κ.ε.) από τον ψίθυρο των φύλλων της ιερής βαλανιδιάς!

Άλλος τρόπος μαντείας ήταν το πέταγμα και οι κρωγμοί των περιστεριών, που φώλιαζαν στη φηγό, ενώ στη μεθομηρική παράδοση, αναφέρεται και ο ήχος των λεβήτων με τους τρίποδες που περιστοίχιζαν το ιερό δέντρο, τουλάχιστον από τον 4ο αιώνα π.Χ.

Αργότερα, όπως αναφέρει ο Στράβων (C, 329), ήταν το χαλκείο που αποτελείτο από δύο κιονίσκους. Στον έναν υπήρχε χάλκινος λέβητας και στον άλλο χάλκινο άγαλμα παιδιού, που κρατούσε μαστίγιο με τρεις αλυσίδες, αναθημάτων Κερκυραίων. Το μαστίγιο αυτό εκινείτο από τον άνεμο, χτυπούσε στο λέβητα και προξενούσε ήχο, από τον οποίο χρησμοδοτούσαν οι ιερείς. Από δω προήλθαν και οι παροιμίες «Δωδωναίο χαλκείο» και «Κερκυραίων μάστιγξ», που λέγονται για τους φλύαρους ανθρώπους.

Οι ερωτήσεις χαράσσονταν στη μαλακή επιφάνεια των μολύβδινων ελασμάτων, που είχαν σχήμα ορθογώνιο ή ταινίας. Οι απαντήσεις δίνονταν συνήθως προφορικά και σπανιότερα ήταν γραμμένες στην άλλη πλευρά του ελάσματος, συνήθως με ένα ναι ή ένα όχι.

Ο Έλλην αρχαιολόγος Κ. Καραπάνος είχε βρει 86 τέτοιες χρηστήριες επιγραφές, αλλά μετά τις ανασκαφές στην περιοχή ο αριθμός ανήλθε σε αρκετές εκατοντάδες.

Χαρακτηριστικό της λατρείας στη Δωδώνη είναι ότι ο Δίας είχε εδώ την επίγεια κατοικία του- ήταν ο Νάϊος θεός που κατοικούσε στη φηγό και στην ιερή οικία. Γύρω του κατοικούσαν οι προφήτες, οι Σελλοί, οι οποίοι κατά παλαιά θρησκευτική συνήθεια, δεν έπλεναν τα πόδια τους (ανιπτόποδες) και κοιμούνταν καταγής (χαμαιεύναι), για να βρίσκονται σε επαφή με τη γη, απ’ όπου αντλούσαν τη μαντική τους δύναμη.

Κάποια στιγμή, βεβαίως ήρθε και η παρακμή της Δωδώνης, που άρχισε στα 221 π.Χ., όταν ο στρατηγός Δωρίμαχος την κατάστρεψε, επειδή οι Ηπειρώτες είχαν συμμαχήσει με τους Μακεδόνες και τους Αχαιούς. Δεύτερη καταστροφή έπαθε η Δωδώνη στα 168 π.Χ. από το Ρωμαίο Αιμίλιο Παύλο και τελειωτικά πια καταστράφηκε στα χρόνια του μιθριδατικού πολέμου από τους στρατιώτες του Μιθριδάτη, του βασιλιά του Πόντου. 

Πολύτιμες διδαχές απο το ανορθωτικό έργο του Ιωάννη Καποδίστρια

Μέσα στα ερείπια της καθημαγμένης απο την οθωμανική δουλεία Ελλάδας, που μόλις είχε δεί το φως της ελευθερίας υπήρχε μια φωτεινή ελπίδα που προοιώνιζε την ανόρθωση του αρτιγέννητου ελληνικού κράτους. Ήταν ο αδαμάντινος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, που με την εμπνευσμένη και αναγεννησιακή φυσιογνωμία του, έδωσε κουράγιο και δύναμη στους χειμαζόμενους έλληνες να σηκωθούν. Ο κυβερνήτης με τις ενορατικές και εύτολμες πολιτικά κινήσεις του, απότοκος των οποίων ήταν η αριστοτεχνική του διακυβέρνηση, εδραίωσε το νεότευκτο ελληνικό κρατίδιο και του έδωσε υπόσταση και ζωή. Παρέλαβε μια χώρα σπαραγμένο τοπίο απο τις έριδες, τις εμφύλιες συρράξεις, τους θανατηφόρους πολιτικούς διαγκωνισμούς και την οδυνηρή αδυναμία και κατόρθωσε με την ηθική και πολιτική του μεγαλουργία, πάνω στα ερείπια να χτίσει το νέο ελληνικό κράτος.

Η έλευση του Καποδίστρια βρήκε τον τόπο στην κυριολεξία στο οριακό σημείο μηδέν, οπότε και ξεκινούσε την ανορθωτική του πορεία. Χαρακτηριστικά ιεραρχούσε ο κυβερνήτης τις εθνικές προτεραιότητες, αναγορεύοντας ως πρώτη την «υλική επανάρρωση και οικονομική ανάπτυξη». Ο Καποδίστριας συνειδητοποίησε αμέσως την ανάγκη να καταστρώσει ένα συγκροτημένο σχέδιο οικονομιού προγραμματισμού, δίνοντας έμφαση στην περιφερειακή ανάπτυξη. Αντελήφθη ακόμα την σπουδαιότητα της δημιουργίας μεσαίας τάξης που θα αποτελούσε την ραχοκοκαλιά της οικονομίας, εφήρμοσε επίσης πολιτικές κινήτρων οικονομικής ανάπτυξης, εισπρακτικούς μηχνισμούς για να τονώσει τα έσοδα, υιοθέτησε διανεμητικές πολιτικές εισοδήματος, ενώ μείωσε τους φορολογικούς συντελεστές, δίνοντας βαρύτητα στην είσπραξη των υπαρχόντων φόρων. Παράλληλα ο κυβερνήτης έδωσε έμφαση στην αναζωογόνηση της γεωργίας και της κτηνοτροφίας, αναγνωρίζοντάς τες ως καίριους παράγοντες οικονομικής αναπτύξεως. Προέβη στην δημιουργία Γεωργικής Σχολής, εισήγε νέες καλλιέργειες, ενώ στο πεδίο της οικονομικής πολιτικής έκοψε εθνικό νόμισμα τον φοίνικα.

Όμως για να εμπνεύσει ο κυβερνήτης τον λαό στην πειθαρχία, στην ολιγάρκεια και στην σκληρή και εργώδη προσπάθεια για την ανασυγκρότηση του έθνους, υπήρξε ο ίδιος αδαμάντινο πρότυπο ήθους, λιτού βίου, συνετής διαχείρισης και πολιτικής ευπρέπειας, σαρκώνοντας ως πρώτος πολίτης τα λόγια Ισοκράτους «Το της πόλεως ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν». Τον αποδίδει με αδρές γραμμές ο μεγάλος ιστορικός της επανάστασης και μετέπειτα πρωθυπουργός Σπυρίδων Τρικούπης «Λιττός, απέριτος και ανεπιτήδευτος ήταν ο βίος του. Χαρίεσσα και ευπρεπής η ιδιωτική του συμπεριφορά και πανθομολόγητος η αφιλοκερδία του». Σε αντιδιαστολή με τους σύγχρονους πολιτικούς μας – που μέσα απο την πολιτική θησαύρισαν και απέκτησαν αλσυσίδες ακινήτων, πρίν ελαχίστων φωτεινών περιπτώσεων- ο ίδιος ο Καποδίστριας υποθήκευσε ακόμα και την προσωπική περιουσία του στην Κέρκυρα προκειμένου να αγορασθούν δυο φορτία τροφίμων απο την Μάλτα αξίας 25.000 ταλήρων. Στην αμιγώς οικονομική του πολιτική ο Καποδίστριας μερίμνησε για την σταθεροποίηση των τιμών και χτύπησε δραστικά τον δράκο της τοκογλυφίας. Δεν διήυρυνε την φορολογική βάση, αλλά σθεναρά φρόντισε για την είσπραξη των υπαρχόντων φόρων. Και ειδικώτερα τον φόρο της δεκάτης (10%) για τις ιδιωτικές γαίες και το 30% «τριτοδέκατο» για τις εθνικές γαίες. Ο κυβερνήτης απηύθυνε έκκληση σε όλους τους απανταχού έλληνες επιχειρηματίες της διασποράς, να προστρέξουν και να στηρίξουν τον καθημαγμένο τόπο κρούοντας τις ευαίσθητες χορδές της ελληνικής ψυχής τους. «Δαπανά εξ ιδίων» και πασχίζει να συγκινηθούν οι απανταχού δυνάμενοι συμπατριώτες μας και οι ειλικρινείς φιλέλληνες, «άνδρες εγχρήματοι και του ελληνικού αγωνίσματος μεγαλόψυχοι φίλοι», να συνδράμουν για την νεοϊδρυθείσα Εθνική Χρηματιστηριακή Τράπεζα. Και ο στόχος του επετεύχθη. Κατέβαλε προσπάθεια για να στηρίξει τις αναγκαίες δημόσιες δαπάνες και τις επενδυτικές πρωτοβουλίες και να συγκεντρώσει χορηγίες, ενώ παράλληλα συνάπτει δάνεια, που όμως δεν θα ζήσει για να δει την εξέλιξή τους. Αν και ενσθερνίζονταν την εκτίμηση του οικονομικού συνεργάτη του Αλέξανδρου Στούρτζα, ότι ο δανεισμός οδηγεί στην στην δουλεία. «Το αυξανόμενο έλλειμμα των οικονομικών (…) το θεωρώ σαν μια αρχή πραγματικής υποδούλωσης (…) Τα έθνη όπως και οι ιδιώτες είναι δούλοι των χρεών τους (…). Ακριβώς απο αυτή την προσωρινότητα πρέπει να βγεί η Ελλάδα – αλλοιώς για 100 χρόνια ακόμη δεν θα είναι ελεύθερη, παρά μόνον κατ΄ όνομα». Και μοίρα τραγική τα 100 χρονια έγιναν 200 και η οικονομική υποδούλωση συνεχίζεται.

Το πρότυπο δικαστικού ήθους ο Γεώργιος Τερτσέτης κατέγραψε την νουθεσία του Καποδίστρια στον γιο του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη Γιώργο, τραγική ειρωνεία μετέπειτα δολοφόνο του. «Το δημόσιον είναι πλακωμένον απο δυο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος, αλλά τόσα ζητείτε οι στρατιωτικοί, η γη είναι υποθηκευμένη εις τους Άγγλους δανειστάς, ανάγκη να την ελευθερώσωμεν. (…) Δια πολυετίαν ακόμη η ζώνη του Προδρό-μου πρέπει να είναι στολισμός μας, όχι χρυσούφαντη χλαμύδα (…). Πρέπει να φυτεύωμεν δένδρα, να ανοίγωμεν δρόμους, να παλεύωμεν με τα θηρία του δάσους, να δέσωμεν την κοινωνία μας με νόμους σύμφωνους με το έθνος μας ούτε οπίσω ούτε ομπρός του καιρού μας (…). Ετινάξατε το καβούκι των αλλοφύλων αλλ΄ οι πλεκτάνες της διπλωματίας έχουν κλωστές πλανήτριες, κλωστές θανάτου, άφαντες και εσείς δεν τες εννοείτε.Κατεβαίνω πολεμιστής εις το στάδιον, θα πολεμήσω ως Κυβέρνησις και δεν λαθεύομαι (=αποπροσανα-τολίζομαι), τον έρωτα των προνομίων που είναι φυτευμένος εις ψυχές πολλών, τα ονειροπολήματα των λογιοτάτων, ξένων πρακτικής ζωής, το φιλύποπτο, κυριαρχικό και ανήμερον αλλοεθνών ανδρών. Η νίκη θα είναι δική μας αν βασιλεύσει την καρδίαν μας, Θεός ζηλότυπος, μόνον το αίσθημα το ελληνικό».

Ο κυβερνήτης ευελπιστούσε στον απεγκλωβισμό του έθνους απο την κρίση υπο τους εξής όρους : (α) Εις το ευπροβίβαστον του λαού (β) Εις τον κρυπτόν μέγαν πλούτον τηες χώρας».Προσδοκίες σοβαρές και τεκμηριωμένες. Αν υπάρχει ο κατάλληλος ηγέτης να τον εμπνεύσει, ο λαός μπορεί ηθικά και οικονομικά να μεγαλουργήσει αποδεικνύοντας έμπρα-κτα το ευπροβίβαστον του χαρακτήρα του. Αλλά και οι ατίμητες πλουτουπαραγωγικές πηγές της πατρίδας μας, πετρέλαια και φυσικό αέριο προσμένουν για δεκαετίες την αξιοποιησή τους, για να αποτελέσουν στην οδυνηρή μας συγκυρία την κινητήριο δύναμη οικονομικής ανασυγκρότησης του έθνους. Εξάλλου έγκυρη μελέτη των Κωνοφάγου-Λυγερού-Φώσκολου στα «Επίκαιρα» (30-8-12) αποτιμά τα πιθανά κοιτάσματά μας πετρελαί-ου στο Αιγαίο, Ιόνιο, Λυβικό Πέλαγος σε 36,5 δις βαρέλια πετρελαίου.

Συνεπώς είναι αδήριτη εθνική επιταγή η ανακήρυξη της ΑΟΖ, η οριοθέτησή της και η διαδικασία αναζήτησης επενδυτών που θα δρομολογήσει την οικονομική ανασυγκρότηση του τόπου. Προσεγγίζουν το οικονομικό όφελος απο την πρώτη πενταετία της οικονομικής εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων, σε 68 δις δολάρια, Επιβάλλεται λοιπόν να ξεκινήσει ταχέως ο κύκλος της αξιοποίησης των κοιτασμάτων. Πρότυπο πολιτικής ευπρέπειας, φιλοπατρίας, λιτού και απέριτου βίου ο κυβερνήτης, αρνείτο μετ΄επιτάσεως τις «αναπαύσεις του βίου» και ειδικώτερα τον μισθό που του απένειμε η Δ΄ Εθνοσυνέλευση «διότι ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων, περικυκλωμένοι απο πληθύν ολόκληρον ανθρώπων βεβυθισμένων εις την εσχάτην αμηχανίαν». Επιβάλλεται σήμερα οι πολιτικοί μας ηγέτες να διδαχθούν απο τις πάντα επίκαιρες και διαχρονικές διδαχές, της εμπνευσμέ-νης, χρηστής και ανορθωτικής πολιτικής του Καποδίστρια, που σήκωσε την καθημαγμένη Ελλάδα απο το έρεβος της οθωμανικής δουλείας και της έδωσε πνοή και υπόσταστη, καθιστώντας την συγκροτημένη με δομές κράτος. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν…