Αλήθεια πότε γελάσατε για τελευταία φορά;

Αλήθεια πότε γελάσατε για τελευταία φορά;
Αν οντως έχετε καιρό να γελάσετε,
θα πρέπει να ξέρετε πως..η καλή διάθεση και το χιουμορ...
ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, με φυσικό τρόπο...
βελτιώνει το καρδιαγγειακό σύστημα και αυξάνει τη …μακροζωία.
Όλες αυτές οι ιδιότητες δεν συγκεντρώνονται σε κάποιο μαγικό φίλτρο,
αλλά στην ικανότητά μας να γελάμε....

Ελάτε να δούμε μαζί τι κάθισαν κι έψαξαν όλοι αυτοί ,
που δεν έχουν…άλλη δουλειά να κάνουν…
Ο ήχος του γέλιου είναι τόσο κοινός και οικείος που είναι αναγνωρίσιμος ακόμη και αν παιχτεί ανάποδα στο μαγνητόφωνο.
Τα μωρά δεν γελούν παρά μόνο αφού συμπληρώσουν 3 μήνες ζωής.
Όταν γελάμε, ο αέρας που εκπνέουμε,
φεύγει από τους πνεύμονες με ταχύτητα 96 χλμ/ώρα....
 Χρησιμοποιούμε 17 μυς του προσώπου μας για να γελάσουμε και 47 για να κατσουφιάσουμε.

Οι χαρούμενοι άνθρωποι.....
έχουν 40% μειωμένο κίνδυνο για καρδιοπάθεια συγκριτικά με τους.. απαισιόδοξους.
 Ένα 6χρονο παιδί γελά κατά μέσο όρο 300 φορές την ημέρα.
Ένας ενήλικος γελά μόλις… 15 φορές την ημέρα.
Οι χαμογελαστοί σερβιτόροι παίρνουν 50% περισσότερα φιλοδωρήματα από τους αγέλαστους συναδέλφους τους.
Οι περισσότεροι γελαστοί άνθρωποι ζουν στην Κούβα και τη Βραζιλία.
Στον αντίποδα βρίσκονται οι κάτοικοι των σκανδιναβικών χωρών.( φταίει κι έλλειψη..ηλιου..)

Πρέπει να χαμογελάσετε περίπου 250.000 φορές για να κάνετε μία ρυτίδα…αρα μην φοβάστε..
την επομένη φορά που θάχετε την ευκαιρια, γελάστε με την καρδιά σας..
Το να γελάσετε 100 φορές ισοδυναμεί με το να κάνετε....
10-15 λεπτά ποδήλατο.....

15 λεπτά γέλιου έχουν τα ίδια οφέλη με.. 2 ώρες ύπνου.
Σύμφωνα με έρευνα Γερμανού ψυχολόγου,  τη δεκαετία του ’50,
οι άνθρωποι γελούσαν κατά μέσο όρο 18 λεπτά την ημέρα. 
Σήμερα, 4-6 λεπτά την ημέρα.Με το γέλιο ο εγκέφαλος απελευθερώνει
τις βήτα-ενδορφίνες, τις φυσικές οπιούχες ουσίες με αναλγητική δράση.
Το γέλιο ρίχνει τα επίπεδα της κορτιζόλης,
ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο το ανοσοποιητικό σύστημα και αποτρέποντας την εμφάνιση ασθενειών.

Δεν χρειάζεσθε και πολύ κόπο για να γελάσετε..
Υπάρχουν ανέκδοτα ( τα λένε…κουφά..) που μπορεί να φαίνονται σαχλά,
αλλά τη δουλειά τους την κάνουν..Φέρνουν ένα αυθόρμητο, αβίαστο γέλιο.
Όχι δεν εννοώ τα ανόητα εκείνα που έχουν σεξουαλικά υπονοούμενα..
αλλά τα απλά, που δεν υποτιμούν τον άλλον..

Σ αυτή την κατηγορία εμπίπτουν αυτά για τις ξανθιές.....που σας διαβεβιώωωωωω...
που δεν είναι καθόλου, μα καθόλου ανόητες..

Απλά το γέλιο βγαίνει αβίαστα, και πάει τέλειωσε..
Γελάστε....με τη καρδιά σας...

...και θα έχετε πάρει το καλύτερο φάρμακο..και στιγμές ζωής!

Αν έστω και ένα απ' αυτά...που σας έγραψα... σας έκανε να υπομειδιάσετε,
σημαίνει ότι έχετε ακόμα απόθεμα χιουμορ μέσα σας..

Αν πάλι σας άφησαν εντελώς αδιάφορους, ξανασκεφτείτε το.....

Μαρία Ιωσηφίδου

Τα μπισκότα και ο χρόνος που δεν γυρίζει πίσω..

Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση της στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα. Επειδή έπρεπε να περιμένει πολλές ώρες, αποφάσισε να αγοράσει ένα βιβλίο για να περάσει η ώρα. Αγόρασε επίσης κι ένα πακέτο μπισκότα.

Κάθισε σε μια πολυθρόνα, στην αίθουσα VIP του αερολιμένα, για να διαβάσει με ησυχία. Δίπλα από την πολυθρόνα βάζει τα μπισκότα της, ενώ ένας άνδρας που κάθισε στο διπλανό κάθισμα, άνοιξε το περιοδικό του και άρχισε να διαβάζει.
Όταν πήρε το πρώτο μπισκότο, ο άνδρας πήρε κι αυτός άλλο ένα. Αισθάνθηκε ενοχλημένη αλλά δεν είπε τίποτα. Σκέφτηκε:
"Τι νεύρα έχω! Εάν ήμουν σε κατάλληλη διάθεση θα τον χτυπούσα που τόλμησε!"

Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε, ο άνδρας έπαιρνε κι αυτός άλλο ένα.
Αυτό την εξαγρίωνε αλλά δεν θέλησε να κάνει σκηνή.
Όταν έμεινε μόνο ένα μπισκότο, σκέφτηκε:
"Ααα... Τι θα κάνει αυτός ο καταχραστής τώρα;"
Τότε, ο άνδρας, παίρνει το τελευταίο μπισκότο, το κόβει στη μέση, δίνοντας της το ένα μισό. Ααα! Αυτό ήταν πάρα πολύ.. Ήταν πολύ πάρα πολύ θυμωμένη τώρα!

Σε μια στιγμή, πήρε το βιβλίο της, τα πράγματά της και όρμησε στην αίθουσα επιβίβασης. Όταν κάθισε στο κάθισμά της, μέσα στο αεροπλάνο, έψαξε την τσάντα της για να πάρει τα γυαλιά της, και, προς μεγάλη της έκπληξη, το πακέτο με τα μπισκότα της ήταν εκεί, άθικτο, κλειστό!
Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη!! Συνειδητοποίησε ότι έκανε λάθος...
Είχε ξεχάσει ότι τα μπισκότα της δεν τα είχε βγάλει από την τσάντα της.
Ο άνδρας είχε μοιραστεί τα μπισκότα του μ’ αυτήν, χωρίς κανένα συναίσθημα θυμού ή πίκρας.

... ενώ αυτή ήταν πολύ θυμωμένη, σκεπτόμενη ότι μοιραζόταν τα μπισκότα της μ’ αυτόν. Και τώρα δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να εξηγήσει... ούτε να ζητήσει συγγνώμη..

Υπάρχουν 4 πράγματα που δεν μπορείτε να ανακτήσετε:
Η πέτρα... ...      αφού ριχθεί!
Η λέξη...... ...     αφού ειπωθεί!
Η ευκαιρία... ... αφού χαθεί!
Ο χρόνος... ...    αφού περάσει!

Ιουδαιοχριστιανικά μυστήρια: Οι γονείς τής Παναγίας, ο τόπος γέννησης και η εικόνα τού Ιησού και οι τρεις μάγοι με τα δώρα

Όποιος ανατρέξει σε κάποιο χριστιανικό ημερολόγιο-εορτολόγιο, θα διαπιστώσει ότι στις 9 Σεπτεμβρίου, τιμώνται οι γονείς τής Παναγίας, οι άγιοι Ιωακείμ και Άννα. Την ημέρα αυτή, υποτίθεται ότι είναι τα γενέθλια τής Μαριάμ. Η αγία Άννα μάλιστα, τιμάται δύο ακόμη φορές κατά την διάρκεια τού χρόνου: Στις 9 Δεκεμβρίου (σύλληψη τής Μαριάμ -«θαυματουργικώς» πάντα, καθώς οι Ιωακείμ και Άννα είχαν ήδη ξοδέψει 8-9 δεκαετίες τής ζωής τους όταν «συνέλαβαν» την Παναγία) και στις 25 Ιουλίου (θάνατος τής Άννας).

Εδώ όμως, έχουμε ένα...μικρό πρόβλημα... Πουθενά στην Καινή Διαθήκη, δεν γίνεται λόγος για τούς γονείς τής Παναγίας και μάλιστα ονομαστικά. Από που λοιπόν η Εκκλησία γνωρίζει τα ονόματά τους, τούς απεικονίζει και τούς τιμά, εφ' όσον δεν μνημονεύονται στις «ιερές» γραφές, πολύ περισσότερο απ' την στιγμή που μνημονεύονται ένας σωρός άλλοι, λιγότερο «σημαντικοί»; Βάζουμε προς το παρόν, έναν αστερίσκο εδώ και προχωράμε...

Η ακόλουθη εικόνα, προφανώς και είναι γνώριμη και οικεία στον κάθε χριστιανό: Η γέννηση τού Ιησού «εν τω σπηλαίω», όπου το «θείο βρέφος» βρίσκεται περιτριγυρισμένο από μερικά ζώα που το ζεσταίνουν...
Εδώ προκύπτει μία ακόμη απορία: Από που εμπνεύστηκαν, όσοι απεικόνισαν την γέννηση τού Ιησού, την εικόνα τού σπηλαίου, εφ' όσον ουδεμία τέτοια αναφορά γίνεται στην Καινή Διαθήκη; Η μοναδική αναφορά περί φάτνης (φάτνη είναι το παχνί, η κανίστρα που βάζουν το άχυρο για να φάνε τα ζώα), γίνεται στο Ευαγγέλιο τού Λουκά (2: 7) κι απ' τα συμφραζόμενα γίνεται η υπόθεσις πώς πρόκειται για στάβλο -επ' ουδενί πάντως για σπηλιά. Πού λοιπόν, ανακάλυψαν το σπήλαιο οι χριστιανοί εικονογράφοι; Για την ευκολία τής συζήτησης, παραβλέπουμε τις αναφορές περί βοσκών που είχαν βγάλει τα ζώα τους για βοσκή χειμωνιάτικα και νυχτιάτικα. Βάζουμε λοιπόν έναν ακόμη αστερίσκο και συνεχίζουμε...

Το επόμενο σκηνικό, μάς μεταφέρει στους τρεις μάγους με τα δώρα, ονόματι Γασπάρ, Βαλτάσαρ και Μελχιόρ...
Η μοναδική αναφορά σε μάγους, γίνεται στο Ευαγγέλιο τού Ματθαίου (κεφάλαιο 2). Η αναφορά όμως αυτή δεν είναι ονομαστική. Επομένως, από που -και πάλι- γνωρίζουν οι χριστιανοί τα ονόματα τών μάγων, εφ' όσον δεν μνημονεύονται πουθενά στην Καινή Διαθήκη;
Οι απαντήσεις, σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα, βρίσκονται σ' ένα...απόκρυφο Ευαγγέλιο... Ακριβώς αυτό, από το οποίο αντλεί τις πληροφορίες της και η Εκκλησία(!): Το Ευαγγέλιο τού Ιακώβου (ή «Πρωτοευαγγέλιο», όπως έχει επικρατήσει να ονομάζεται), το οποίο τοποθετείται χρονικά στον 2ο αιώνα μ.Χ. Μάλιστα, η προσθήκη...ζώων γύρω από την φάτνη, προέρχεται από ένα άλλο απόκρυφο κείμενο, αυτό τού ψευδο-Ματθαίου, εκπληρώνοντας έτσι την «προφητεία» τού Αμβακούμ («Εν μέσω δύο ζωντανών θα φανερωθείς»).

Η εύλογη απορία που προκύπτει τώρα, είναι η εξής: Αφού η Εκκλησία αντλεί και χρησιμοποιεί, ως έγκυρα, στοιχεία από το Ευαγγέλιο αυτό, τότε γιατί το έχει κηρύξει «απόκρυφο» -δηλαδή, ψευδεπίγραφο και αντικανονικό;

Η απάντηση είναι, πως εκτός τού ότι δεν είναι τόσο «θεολογικό», σε κάποια σημεία του έρχεται σε σύγκρουση με τα «κανονικά» Ευαγγέλια (πέραν τών όποιων άλλων φανταστικών διηγήσεων, όπως τών πουλιών που ακινητοποιούνται στον αέρα και σταματούν να πετούν την ώρα τής γέννησης τού Ιησού, ή τής φοινικιάς που σκύβει για να δροσίσει την Παναγία, κατόπιν εντολής τού πιτσιρικά Ιησού). (Πρωτοφανές! Λες και τα κανονικά δεν αντιφάσκουν μεταξύ τους...). Π.χ. ο «Ευαγγελισμός τής Θεοτόκου» τοποθετείται στην Ιερουσαλήμ και όχι στην -ανύπαρκτη- Ναζαρέτ που αναφέρει ο Λουκάς, ενώ κάνουν την εμφάνισή τους και μερικά...αδέλφια τού Ιησού που ο συγγραφέας επιχειρεί να τα αποδώσει σε προηγούμενο γάμο τού...90χρονου Ιωσήφ (και τα οποία στα «κανονικά» Ευαγγέλια είναι...άφαντα). Σ' αυτό το σημείο βέβαια, ο συγγραφέας αυτού τού Ευαγγελίου, αγωνίζεται άδικα να προστατέψει την...παρθενία τής Μαριάμ, καθώς ήδη ο Λουκάς και ο Ματθαίος την έχουν κάνει τη...ζημιά, όταν αναφέρουν τον Ιησού, ως...πρωτότοκο παιδί τής Παναγίας («Και ενώ βρίσκονταν εκεί, συμπληρώθηκαν οι ημέρες για να γεννήσει· και γέννησε τον γιο της τον πρωτότοκο...», Λουκάς 2: 6-7 - «Και όταν ο Ιωσήφ σηκώθηκε από τον ύπνο, έκανε όπως τον πρόσταξε ο άγγελος του Κυρίου· και πήρε τη γυναίκα του. Και δεν τη γνώριζε, μέχρις ότου γέννησε τον πρωτότοκο γιο της· και αποκάλεσε το όνομά του Ιησού», Ματθαίος 1: 25-26). Άρα; Τί κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Βέβαια, αυτές δεν είναι οι μοναδικές αναφορές σε αδέλφια τού Ιησού μέσα στην Καινή Διαθήκη, αλλά είναι οι πιο συγκεκριμένες που καταρρίπτουν τον μύθο τής παρθενίας τής Μαριάμ.

Όπως καταλαβαίνει ο αναγνώστης, πρόκειται για «ιερά» κουλουβάχατα. Η Εκκλησία, σαν τη μελισσούλα, παίρνει από κάθε βιβλίο, ότι επιθυμεί και μετά -αφού δημιουργήσει τον αχταρμά της- χωρίς κανέναν ενδοιασμό, χαρακτηρίζει το υπόλοιπο άχρηστο υλικό, «ψευδεπίγραφο». Μάλιστα...
Πάμε παρακάτω όμως, γιατί μάς έχει απομείνει η εικόνα τού Ιησού, δηλαδή το πρόσωπό του...
Πόσοι και πόσοι ισχυρίζονται ότι έχουν δει τον Ιησού (ή τέλος πάντων την μορφή του), είτε στον ύπνο τους, είτε στον...ξύπνιο τους; Αλλά, είναι και πάλι ν' απορεί κάποιος: Αφού η εικόνα τού Ιησού είναι άγνωστη, πως οι διάφοροι σεληνιασμένοι βλέπουν την μορφή του, η οποία συνήθως φέρνει στην μορφή τού γαλανομάτη Ιησού τού Τζεφιρέλι και τών προτεσταντικών φανταστικών απεικονίσεων; Μήπως τελικά η αυθυποβολή κάνει «θαύματα»;

Απευθύνεται λοιπόν το ακόλουθο ερώτημα σε όσους «βλέπουν» τον Ιησού: Με ποιον απ' όλους, έχει σχέση ο Ιησούς που «βλέπετε»;

Είμαστε όλοι αστερόσκονη μιας μεγάλης έκρηξης

Αυτό που εννοούσε ο Sagan με την παραπάνω φράση ήταν το ακόλουθο: Όλα τα άτομα στο σώμα μας τα οποία είναι βαρύτερα από το βηρύλλιο σχηματίστηκαν από υδρογόνο και ήλιο είτε με μία σειρά πυρηνικών αντιδράσεων στο εσωτερικό των άστρων, είτε κατά τη στιγμή της έκρηξης ενός σουπερνόβα ή λόγω της σύγκρουσης δύο αστέρων νετρονίων.

Ας το σκεφτούμε λίγο... δεν είναι εντυπωσιακό ότι όλο το ασβέστιο που βρίσκεται στα κόκαλα και τα δόντια μας, όλος ο σίδηρος και το οξυγόνο που κυκλοφορεί στο αίμα μας, αλλά ακόμη και οι βέρες που ένα ερωτευμένο νιόπαντρο ζευγάρι έχει στα δάχτυλά του, ήταν κάποτε στο παρελθόν στο εσωτερικό ενός αστεριού;

Ας δούμε όμως συνοπτικά τη διαδρομή που ακολούθησαν αυτά, τα αστρονομικά στον αριθμό, άτομα από το μακρινό Σύμπαν στο σώμα μας: πριν από 13.7 δισεκατομμύρια χρόνια η «Μεγάλη Έκρηξη», το λεγόμενο BIG BANG, δημιούργησε το χώρο και το χρόνο και αυτό που σήμερα αποκαλούμε Σύμπαν. Μερικά λεπτά μετά τη Μεγάλη Έκρηξη οι πυρήνες των ατόμων του υδρογόνου και του ηλίου, που θα αποτελούσαν την πρώτη ύλη για όλα τα υπόλοιπα στοιχεία, έχουν ήδη δημιουργηθεί από τα στοιχειώδη σωμάτιά τους, τα λεγόμενα quarks.

 Θα πρέπει να περιμένουμε όμως σχεδόν ακόμη 200 εκατομμύρια χρόνια για να γεννηθούν τα πρώτα αστέρια. Αυτά θα αρχίσουν την «αλχημεία» στο εσωτερικό τους δημιουργώντας σιγά-σιγά όλα τα υπόλοιπα στοιχεία του περιοδικού πίνακα μέχρι το σίδηρο. Για να σχηματιστούν όμως τα στοιχεία που είναι βαρύτερα από το σίδηρο, όπως ο μόλυβδος ή ο χρυσός, αστέρια 10 και πλέον φορές πιο μεγάλα από τον Ήλιο μας έπρεπε να εκραγούν ως σουπερνόβα. Αυτά σκορπίζουν τα σωθικά τους στον περίγυρό τους επισκιάζοντας παράλληλα με το φως της έκρηξης τούς γαλαξίες μέσα στους οποίους βρίσκονταν.

Μετά από πολλές γενιές αστεριών και σουπερνόβα, σχεδόν πριν από 5 δισεκατομμύρια χρόνια, σε μια απομονωμένη γειτονιά του Γαλαξία μας τα άτομα που θα καταλήξουν στο σώμα μας έχουν ήδη μαζευτεί. Ετοιμάζονται να σχηματίσουν το ηλιακό μας σύστημα. Αρχικά βρίσκονται στο νέφος της σκόνης που περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο που μόλις δημιουργήθηκε. Σιγά-σιγά έλκονται από τη βαρύτητα σε ένα κομμάτι βράχου που περιφέρεται και αυτό γύρω από τον Ήλιο και λίγο αργότερα θα γίνει η Γη μας.

Η πίεση από τη βαρύτητα, οι ραδιενεργές διασπάσεις αλλά και οι αστεροειδείς οι οποίοι πέφτουν πάνω στη πρώτο-Γη κάνουν την επιφάνειά της υπέρθερμη, γεμάτη ηφαίστεια και λάβα. Όλα τα άτομα του σώματός μας βρίσκονται μέσα σε αυτό το περιβάλλον που θα θύμιζε σενάρια από έργα του Δάντη. Ο πλανήτης μας βράζει εκλύοντας από το εσωτερικό του αέρια τα οποία θα δημιουργήσουν την ατμόσφαιρά του. Η βροχή από αστεροειδείς που είναι πλούσιοι σε νερό αλλά και οργανικά μόρια συνεχίζεται, φέρνοντας τα τελευταία στοιχεία από το διάστημα στον πλανήτη μας σχηματίζοντας τους ωκεανούς του πριν από 4.3 δισεκατομμύρια χρόνια.

Έχει σημασία να θυμόμαστε ότι από τη στιγμή που τα άτομα αυτά έφθασαν στην επιφάνεια της Γης δεν καταστρέφονται αλλά απλά ενώνονται μεταξύ τους και σχηματίζουν διάφορα μόρια και χημικές ενώσεις. Επιπλέον, το γεγονός ότι ο αριθμός των ατόμων στο σώμα μας είναι αστρονομικός, σχεδόν 7 επί 10 στην 28η δύναμη (δηλαδή 10 ακολουθούμενο από 28 μηδενικά) για ένα άτομο 70 κιλών, δημιουργεί διάφορα ενδιαφέροντα παράδοξα.

Πρώτα απ 'όλα «είμαστε αυτό που τρώμε»! Μερικά από τα άτομα στο σώμα σας ήταν πριν από μερικές ημέρες σε ένα αγρόκτημα της Αϊόβα, ή της Γαλλίας, ή της Αργεντινής. Έχουν γίνει διάφοροι στατιστικοί υπολογισμοί που μας διαβεβαιώνουν ότι κάποια από τα άτομα του οξυγόνου που βάζουμε στο αίμα μας με την αναπνοή μας, τα είχε εκπνεύσει ως διοξείδιο του άνθρακα ένας τυρρανόσαυρος καθώς βρυχόταν πριν από εκατομμύρια χρόνια!

Επίσης είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον πως δισεκατομμύρια από τα άτομα του σώματός μας (τα οποία βέβαια είναι ένα απειροστό κλάσμα του συνολικού αριθμού που έχουμε) ήταν κάποτε «μέσα» σε διάσημες ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Νεύτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Μότσαρτ ή ο Ναπολέων. Μήπως αυτό εξηγεί κάποια κρυφά μας χαρίσματα ή απροσδιόριστα ταλέντα που έχουμε? Η επιστήμη στο τελευταίο ερώτημα σηκώνει τα χέρια ψηλά...

Η ΣΠΑΤΑΛΗ ΣΤΟΧΑΣΜΟΥ

Η σπατάλη του στοχασμού
"Ο στοχασμός είναι ουσία η οποία δεν πρέπει να σπαταλάται, διότι η σπατάλη της επιφέρει μείωση όχι μόνο του διανοητικού σθένους αλλά και της σωματικής ρώμης.

Η μέριμνα για το αύριο είναι σπατάλη στοχασμού και ελαττώνει την ελκτική δύναμη της διανοίας.
Όπως το κρίνο του αγρού, αμέριμνο για το αύριο, έλκει προς τον εαυτό του όλα τα αναγκαία για ευδαίμονα και έκλαμπρο βίο, έτσι και ο ανθρώπινος νούς αν συνεκέντρωνε τους στοχασμούς του στα πράγματα της ημέρας, χωρίς να τυρβάζει, χωρίς να αδημονεί για το αύριο και χωρίς να φοβάται το μέλλον, θα προσέλκυε στον εαυτό του πάντα τα χρεώδη προς ευδαίμονα και έκλαμπρο βίο.

Οι ανάγκες του σήμερα είναι οι μόνες πραγματικές ανάγκες. 'Εχεις ανάγκη του σημερινού γεύματος.

Του αυριανού γεύματος δεν έχεις σήμερα ανάγκη. Τι σπαταλάς τις δυνάμεις σου μεριμνώντας για την αυριανή σου ανάγκη? Δες το κρίνο του αγρού. Δεν αδημονεί ούτε επιδίδεται σε έργα και σχέδια για να αποθηκεύσει περίσσευμα ύδατος ή αέρος ή ηλιόφωτος για το αύριο εκ φόβου μη του λείψουν αύριο αυτά τα χρειώδη.

Εάν έπραττε έτσι θα σπαταλούσε τις ελκτικές ικμάδες του στην προσπάθεια αποταμιεύσεως και δεν θα καθίστατο ποτέ τέλειο κρίνο που υπερτερεί σε πλούτο και απο αυτόν τον Σολομώντα όταν ευρισκετο σε όλη του την δόξα.
Δεν είναι μεταφορική έκφραση αυτό, είναι νόμος του βίου.

Η ελκτική δύναμη της διάνοιας η οποία κατοικεί στον άνθρωπο, κατοικεί και στο
κρίνο και αν την σπαταλάς στην μέριμνα για να αναγκαία εκτός των αναγκών της ημέρας, αποκόπτεις απο τον εαυτόν σου τις αρτηρίες μέσω των οποίων το Σύμπαν προμυθοποιείται να σου προμηθεύση κάθε τι το χρειώδες προς εξαφάλισιν της αυξήσεώς σου, της υγείας σου, της ισχύος σου και της ευπορίας σου κάθε μέρα".

Βλακεία – Ανοησία – Ηλιθιότητα - Μωρία

Ακολουθώ το νόμο της εξέλιξης. Οι ηλίθιοι μένουν πίσω και οι τρελοί τρέχουν πολύ μπροστά Φρανς Α.
Αν αφαιρέσεις όλους τους ηλίθιους από το νομοθετικό σώμα, τότε δεν θα είναι πια αντιπροσωπευτικό σώμα του λαού Άιβινς Μ.
Αν δεν κάναμε και καμιά βλακεία, δεν θα κάμαμε ποτέ μας και κάτι έξυπνο Άγνωστος
Αν δεν υπήρχαν οι βλάκες,οι έξυπνοι δε θα'χαν καμιά τύχη Τουέην Μαρκ
Αν η βλακεία αρχίσει και κινειται ποιός μπορεί να την σταματήσει; Ζουράρης
Αν οι άνθρωποι δεν έκαναν ποτέ τους ανοησίες, τίποτα έξυπνο δε θα γινόταν Βιντγκενστάιν Λούντβιχ
Από τους κλέφτες, οι πιο επιζήμιοι είναι οι βλάκες: ταυτόχρονα μας κλέβουν και το χρόνο και τη διάθεση Γκαίτε
Αυτή η ελαφρότητα που έχεις στο κεφάλι σου είναι μεγάλο βάρος για την κοινωνία
Αυτός που υπερνικάει τους άλλους είναι δυνατός. Αυτός που υπερνικάει τον εαυτό του είναι χαζός Χακιν
Αφέλεια: η αδελφή της αθωότητας και η εξαδέλφη της ανοησία Ντε Κουρσέλ Π.
Βλάκας - ανόητος με πρωτοβουλία Βέκσιν Ν.
Βλάκας είναι αυτός που πιστεύει ότι επειδή κοιτά βλέπει, επειδή ακούει αφουγκράζεται, επειδή κινείται χορεύει Άγνωστος
Βλακεία: Το γήρας της νεότητας Δημητρακόπουλος Π.
Για έναν λογικό και γνωστικό άνθρωπο είναι ευκολότερα να υποτάσσεται στους ηλιθίους, παρά να τους κυβερνά Λα Ροσφουκό
Για να είναι κάποιος τόσο έξυπνος ώστε να κερδίσει τόσα χρήματα, πρέπει να είναι αρκετά ανόητος για να τα θέλει Τσέστερτον Τζ.Κ.
Για να υψωθείς πάνω από τους ανθρώπους υπάρχουν δυο δρόμοι: με τη δικιά σου επιδεξιότητα ή χάρη στην βλακεία των γύρω σου ανθρώπων Λα Μπρυγιέρ
Γνωρίζοντας την ανοησία της πλειοψηφίας, με σιγουριά μπορούμε να διαπιστώσουμε πως η ευρέως διαδεδομένη άποψη, μάλλον θα είναι ανόητη, παρά συνετή Ράσελ Μπ.
Δεν αλλάζουν μόνο οι πιο σοφοί και οι πιο ανόητοι Κομφούκιος
Δεν είναι καθόλου βλάκας εκείνος που ξέρει να κρύβει τη βλακεία του
Δεν μπορείς να γίνεις ένας πολύ καλός ειδικός αν δεν γίνεις κυριολεκτικά ένας στενόμυαλος βλάκας Σω Μπ.
Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του σοφού και του βλάκα, όταν ερωτεύονται. Άγνωστος
Δίπλα στον βλάκα στριφογυρνάει και ο απατεώνας Μπαλζάκ
Δυο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη βλακεία, και δεν είμαι σίγουρος για το πρώτο (Zwei Dinge sind unendlich: Das Universum und die menschliche Dummheit. Aber beim Universum bin ich mir nicht ganz sicher) Αϊνστάιν Αλβέρτος
Εάν λογομαχείς με έναν βλάκα προσπάθησε να διαβεβαιωθείς, μήπως και εκείνος κάνει το ίδιο Νες Ο.
Έθιμο: το δεκανίκι της ανοησίας Ντε Κουρσέλ Π.
Είναι εύκολο για ένα έξυπνο να κάνει τον κουτό, αλλά είναι αδύνατο σε ένα κουτό να κάνει τον έξυπνο Στέφενσον
Είναι θλιβεροί οι καιροί, όταν η εντιμότητα ονομάζεται αφέλεια και η ειλικρίνεια λέγεται ηλιθιότητα Πσέρβα-Τετμάιερ Κ.
Εκείνος που κινείται αργότερα από σας είναι βλάκας. Εκείνος που κινείται γρηγορότερα από σας είναι μανιακός Κάρλιν Τζ.
Εναντίον της βλακείας ακόμα κι οι θεοί αγωνίζονται μάταια Σίλλερ Φ.
Εξήντα χρόνια πριν ο «αισιόδοξος» και ο «βλάκας» δεν ήταν συνώνυμα Τουέην Μαρκ
Επένδυσε στον βλάκα γνώσεις και το μυστικό της κατάθεσης θα είναι εγγυημένο Κασέεφ Ε.
Η ανθρώπινη αμάθεια έχει τον τρόπο της να παρηγορείται. Όταν κάτι δεν ξέρει ή δεν καταλαβαίνει, τότε το ονομάζει βλακεία Φονβίζιν Ντ.
Η βλακεία αποτελεί κι αυτή φυσικό ταλέντο Μπους Βίλχελμ
Η βλακεία είναι ακατάβλητη. Τίποτε δεν μπορεί να την προσβάλει χωρίς να συντριβεί επάνω της Φλωμπέρ
Η βλακεία είναι αρρώστεια Σακελλάριος
Η βλακεία είναι ένα ράγισμα του κρανίου
Η βλακεία του ενός αποτελεί την ευτυχία του άλλου Μπέικον Φρ.
Η ειλικρίνεια είναι η ευγενέστερη μορφή βλακείας Λιμπκνεχτ Καρλ
Η μεγαλοφυΐα βαδίζει μπροστά από την εποχή του, ο έξυπνος τον ακολουθεί, ο πονηρός προσπαθεί να τον εκμεταλλευτεί, ο ανόητος κλείνει τον δρόμο του και τον εμποδίζει Μπαουερνφέλντ Ε.
Η μεγαλύτερη παρηγοριά των μετριοτήτων είναι, πως και οι μεγαλοφυείς δεν είναι αθάνατοι Γκαίτε
Η μωρία δικαιολογείται λόγω ηλικίας. Η ηλιθιότητα για κανένα λόγο P.D
Η παραμικρή πράξη μιλάει για τον άνθρωπο: ο βλάκας μπαίνει και βγαίνει, κάθεται, σηκώνεται, σιωπάει και κινείται διαφορετικά από τον έξυπνο. Λα Μπρυγιέρ
Η ραδιουργία είναι η δύναμη των αδύνατων. Ακόμα και ο ανόητος είναι ικανός να βλάπτει Σαίξπηρ
Η σοβαρότητα είναι βλακεία που έχει πάει στο πανεπιστήμιο Άγνωστος
Η σοβαρότητα είναι το μόνο καταφύγιο του ρηχού Ουάιλντ Όσκαρ
Η τηλεόραση κάνει τους έξυπνους εξυπνότερους και τους ηλίθιους ηλιθιότερους Άλλεν Γούντι
Η φύση του ανθρώπου έχει περισσότερο από τον βλάκα, παρά από τον σοφό Άγνωστος
Ηλίθιος: μέλος μιας μεγάλης και δυνατής φυλής, της οποίας η επίδραση στα ανθρώπινα πράγματα ήταν ανέκαθεν ισχυρή και καθοριστική Μπιρς Α.
Ισοζύγιο: οι γυναίκες συχνά λένε ανοησίες, οι άνδρες συχνά τις κάνουν Κασέγεφ Ε.
Ίσως τις πιο μεγάλες βλακείες και πιο συχνά ακούει ένας πίνακας στο μουσείο Γκονκούρ Ε. και Ζ.
Κάθε άνθρωπος φέρεται ανόητα για τουλάχιστον πέντε λεπτά κάθε μέρα. Σοφία είναι να μην ξεπερνάς αυτά τα πέντε λεπτά Χάμπαρντ Ε.
Καλύτερα έξυπνος διασυρμός παρά ανόητος εκθειασμός Ρωσική παροιμία
Καλύτερα στη μπλακ-λιστ παρά στη βλακ-λιστ
Κατά της βλακείας πολεμούν και αυτοί οι Θεοί, χωρίς επιτυχία
Με τι συναίσημα υπεροχής μεταχειρίζεται το χρόνο ένας ανότητος! Ή τον τρώει ή τον σκοτώνει. Γιατί δεν έχει ακουστεί έως σήμερα ότι ο χρόνος έφαγε ποτέ ή σκότωσε έναν ανόητο Kraus Karl
Μερικοί άνθρωποι είναι τίμιοι, χάρη σ' αυτό που είναι βλάκες Ντοστογέφσκι
Μέσα στη λέξη «νίκη» ακούω το θριαμβευτικό ποδοβολητό των ηλιθίων Ισκανδέ Φ.
Μη λογομαχείτε με τον βλάκα: ο κόσμος μπορεί να μη βλέπει τη διαφορά μεταξύ σας Άγνωστος
Μια γυναίκα πρέπει να φαίνεται τόσο έξυπνη, ώστε η βλακεία της να αποτελεί μιαν ευχάριστη έκπληξη Kraus Karl
Μια εργασία διαμορφωμένη έτσι ώστε να μπορεί να την κάνει ακόμα κι ένας ηλίθιος, θα καταλήξει να την κάνουν μόνο ηλίθιοι Άγνωστος
Μια χώρα δίχως μνήμη είναι μια χώρα τρελών Σανταγιανα Τζορτζ
Μόνο αν τρέξεις κανένα μίλι φορώντας τα παπούτσια κάποιου άλλου, θα ξέρεις πόσο βλάκας είναι Φύλαρχος Ντακότα
Μόνο οι πιο σοφοί και οι πιο ανόητοι δεν αλλάζουν ποτέ Κομφούκιος
Να απατάς τη γυναίκα σου είναι ανήθικο. Να μην απατάς είναι ανόητο. Και είναι γνωστό πως η αιτία της ανηθικότητας είναι η ανοησία. Φαύλος κύκλοςΣαμόιλοφ Δ.
Να σου δώσει ο Θεός ως βοηθό τον βλάκα Εβραϊκή κατάρα
Ο ανόητος ψάχνει τα λάθη των άλλων, ο έξυπνος, του εαυτού του, αλλά ο σοφός όλους συγχωρεί Μπεντνόβα Β.
Ο έξυπνοι άνθρωποι εξασφαλίζουν την σταθερότητα της κοινωνίας, ενώ οι ανόητοι την πρόοδο Βέκσιν Ν.
Ο έξυπνος θα καταλάβει αν του κάνεις νεύμα, ο βλάκας αν τον σπρώχνεις Αραβική παροιμία
Ο εξυπνότερος, λένε, πάντα υποχωρεί. Τι μεγαλειώδης σκέψη! Εξηγεί γιατί στη γη κυριαρχεί η ανοησία Έσεμπαχ Μ.
Ο θυμός κατοικεί μόνο στα στήθη των ανόητων Αϊνστάιν Α.
Ο κάθε βλάκας έχει το δικό του σχέδιο να σώσει την πατρίδα του Χάνιν Λ.
Ο καλύτερος τρόπος ν' αποδείξεις στον βλάκα ότι κάνει λάθος, είναι να τον αφήνεις να συνεχίζει τον δρόμο του Μπίλιγγς Τζ.
Ο καλύτερος τρόπος να ευχαριστήσεις τους καλεσμένους σου είναι να τους αραδιάσεις ηλίθιες σκέψεις Ντίκινσον Έμιλυ
Ο κόσμος είναι φτιαγμένος από τους βλάκες έτσι ώστε να μπορούν να μισοζούν και οι σοφοί [[Ουάιλντν Ο. [παράφραση]]
Ο σοφός άνθρωπος προσαρμόζεται στον κόσμο, ο ανόητος προσπαθεί να προσαρμόζει τον κόσμο στον εαυτό του. Και αφού η πλειοψηφία είναι δεδομένη η "πρόοδος" εξαρτάται από τους ανόητους Σω Μπ.
Ο σοφός δείχνει το φεγγάρι κι ο χαζός κοιτάει το δάχτυλο Κινέζικη ρήση
Ο συνετός εκτιμάει με τη δική του κρίση ενώ ο βλάκας εμπιστεύεται τις φήμες Αρχαία ινδική παροιμία
Ο τέλειος βλάξ είναι αυτός που δεν εκπλήσσεται ποτέ με τίποτα, ούτε καν με τη βλακεία του Μασάδο Αντόνιο
Ο φόβος κάνει τους έξυπνους ανόητους και τους δυνατούς αδύνατους Κούπερ Φ.
Οι άμυαλοι άνθρωποι λένε τις ανοησίες, αλλά οι μυαλωμένοι τις κάνουν Έμπνερ-Έσεμπαχ Μ.
Οι άνθρωποι γεννιούνται αμαθείς, όχι ηλίθιοι. Γίνονται ηλίθιοι στην πορεία, από την εκπαίδευση Ράσελ Μπ.
Οι άνθρωποι συχνά μπερδεύουν την συγκινημένη βλακεία με αναβράζον νου Ισκαντέρ Φ.
Οι ανόητοι επινοούν τη μόδα και οι έξυπνοι είναι αναγκασμένοι να την ακολουθούν Μπάτλερ Σ.
Οι βλακείες των άλλων και τα δικά μας επιτεύγματα πάντα φαίνονται μεγάλα Μίτσιτς Μ.
Οι βλάκες είναι προτιμότεροι από τους χυδαίους Έμερσον
Οι βλάκες κινούνται όλοι μαζί Γαλλική παροιμία
Οι ευφραδείς βλάκες είναι οι πιο επικίνδυνοι εχθροί της πολιτείας
Όλα εξαρτώνται από το αν οι βλάκες είναι περισσότεροι από τις μετοχές ή οι μετοχές περισσότερες από τους βλάκες Κοστολανυ Αντρέ
Όλη τη ζωή του θα περάσει ο βλάκας δίπλα στο σοφό και τίποτα δε θα πάρει απ' αυτόν, όπως το κουτάλι που ποτέ δε θα γνωρίζει για τη γεύση του φαγητούΑρχαία ινδική παροιμία
Όλοι οι άνθρωποι είναι έξυπνοι, άλλοι πριν, άλλοι μετά. Την κρίσιμη στιγμή, όμως, είναι όλοι χαζοί Αραβική παροιμία
Όλοι ηλίθιοι είμαστε. Ντρεπόμαστε να το παραδεχθούμε αλλά το αποδεικνύουμε με λάθη μας άλλοτε φανερά άλλοτε κρυφά σε καθημερινή βάση. Τσατόπουλος Σπύρος
Όποιος γελάει εγκάρδια, δεν έχει καταλάβει καλά Τσε Γκεβάρα
Όποιος έχει τους ηλιθίους με το μέρος του, έχει και την πλειοψηφία. Θα κυβερνήσει Τουέην Μαρκ
Όταν ακούγεται κάτι χαζό, οι ανθρώπινες καρδιές φωτίζονται Βολταίρος
Πίσω από κάθε ηλίθιο υπάρχει πάντα μια σπουδαία γυναίκα Λένον Τζων
Πόσες ασήμαντες και τιποτένιες ιδέες απασχολούν τους ανθρώπους! Πόσα ανόητα έθιμα και ανόητες τελετές καθημερινά εκτελούν οι άνθρωποι και πόσα πράγματι σπουδαία και απαραίτητα πράγματα ξεφεύγουν απ' την προσοχή του Απσερονί Α.
Ποτέ κανείς δεν έχασε λεφτά ποντάροντας στη βλακεία των Ελλήνων Άγνωστος
Πρέπει να ανεχόμαστε την αμάθεια και την ανοησία σαν υπέρτερες δυνάμεις του αντίπαλου Μπουάςτ Π.
Σας πληρώνουμε όχι για να φαινόμαστε σαν ένα σωρό ηλιθίων. Σας πληρώνουμε, για να μη αντιληφθεί ο κόσμος πως είμαστε ένα σωρό ηλιθίων Οι επιχειρηματίες στους διαφημιστές
Σε περίπτωση ισοπαλίας στην έλλειψη πνευματικότητας, αποφασιστικό ρόλο παίζει το εκτόπισμα του σώματος. Ένας ανόητος δεν θα'πρεπε να πιάνει πολύ χώρο Kraus Karl
Σκέψου, και θα πεθαίνεις σαν διωγμένος εγκληματίας, μιμήσου και θα ζεις ευτυχισμένος σαν βλάκας Ντε Μπαλζάκ Ο.
Σοφός είναι εκείνος που ξέρει, αλλά κάνει πως δεν ξέρει. Ανόητος είναι εκείνος που δεν ξέρει, αλλά κάνει πως ξέρει Λάο-Τζι
Στα χέρια του σοφού και το δηλητήριο γένεται φάρμακο, στα χέρια του βλάκα και το φάρμακό γίνεται δηλητήριο Ρωσική παροιμία
Στη βλακεία βρίσκει κανείς την τιμιότητα
Στη ζωή μου είδα πολλούς ανθρώπους οι οποίοι κατάντησαν να είναι ολοκληρωμένοι βλάκες από την υπερβολική δίψα για γνώση Ντε Μονταίν
Στη χώρα των ηλιθίων την δόξα στους ανθρώπους φέρνουν όχι οι μεγάλες αλήθειες, αλλά τα μεγάλα λάθη [[Ματιούσοφ Γ. [παράφραση]]
Στην υπόθεση της πονηριάς ο ανόητος ξεπερνά τον έξυπνο. - Λέων Τολστόι
Στους ανόητους η απάντηση είναι η σιωπή Αλ Μααλί Ου.
Συχνά είναι καλύτερα να σωπάσεις και να σε νομίσουν βλάκα, παρά να μιλήσεις και να μην αμφιβάλλουν γι' αυτό Άγνωστος
Τα χρήματα μαζί με την βλακεία δίνουν τη μεγαλύτερη πιθανότητα να κερδίζεις στης εκλογές Κανόνας του Ουόλτον
Την κίνηση των σωμάτων μπορώ να τη μετρήσω, την ανθρώπινη βλακεία όχι Νεύτωνας Ισαάκ
Τίποτα δεν μοιάζει τόσο με ειλικρινή πεποίθηση, όσο το ηλίθιο πείσμα Λα Μπρυγιέρ
Τίποτα στον κόσμο δεν είναι πιο δίκαια μοιρασμένο από το μυαλό. Όλοι πιστεύουν πως έχουν αρκετό Ντεκάρτ Ρενέ
Το γεγονός ότι οι άλλοι είναι εξυπνότεροι από μας, σπάνια μας ευχαριστεί, η σιγουριά, όμως, πως είναι πιο χαζοί, μας χαροποιεί σχεδόν πάντα Μπους Βίλχελμ
Το δικαίωμα στη βλακεία είναι η εγγύηση για την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας Τουέην Μαρκ
Το έθυμο και η μόδα, αυτά κυβερνούν τους ανόητους Κόλτον Τς.
Το κεφάλι του βλάκα είναι πάντα γεμάτο με σχέδια Γαλλική παροιμία
Το κομπιούτερ είναι ο ευφυέστερος βλάξ του κόσμου Μέηλορ Νόρμαν
Το μυστικό του δημαγωγού είναι να φαίνεται τόσο κουτός όσο κι οι ακροατές του, ώστε να νομίζουν πως είναι τόσο έξυπνοι όσο κι εκείνος Kraus Karl
Το τραγικό είναι πως οι βλάκες είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση και οι ευφυείς γεμάτοι αμφιβολία Ράσελ Μπέρτραντ
Το Υπουργείο Πολιτισμού προειδοποιεί: η κριτική σκέψη βλάπτει σοβαρά τη βλακεία Χορόσκελης Δ.
Τον βλάκα μπορείς να τον γνωρίζεις από τις δυο ενδείξεις: μιλάει για πράματα που είναι για αυτόν άχρηστα και εκφράζει γνώμη για κάτι που κανένας δεν τον ρωτάει Πλάτωνας
Τον κουτό και τον αμόρφωτο δεν πρέπει να τον κολακεύουμε πολύ, γιατί μια μέρα θα μας χτυπήσει. Ούτε και πρέπει να τον περιφρονούμε πολύ, διότι κάποτε θα μας εκδικηθεί Γκόρκυ
Τον μουρλό και το φτωχό ξένες έννοιες τον τρώνε Ελληνική Παροιμία
Τον τροχό της ιστορίας περιστρέφουν οι ανόητοι και οι απατεώνες. Αυτοί κυβερνάνε τον κόσμο. Αυτοί είναι ο κόσμος Χάλιφαξ
Υπάρχουν άνθρωποι ηλίθιοι από φανατισμό και άλλοι φανατικοί από ηλιθιότητα Πανσέληνος Α.

Η νίκη στις Πλαταιές (όταν χρησιμοποιείς την δύναμη του αντιπάλου εναντίον του)

 Αν και η απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της Θεοκρατίας πραγματοποιήθηκε στον ελλαδικό χώρο όπου γεννήθηκε η επιστήμη και η λογική, ελάχιστοι γνωρίζουν ότι οι αρχαίοι πρόγονοί μας, όπως άλλωστε και οι Βυζαντινοί, ήταν εξαιρετικά προληπτικοί άνθρωποι και καθόριζαν πολλές πλευρές της ζωής τους βασισμένοι στα σημάδια που τους έδιναν οι υπερφυσικές δυνάμεις στις οποίες πίστευαν.

Απ' όλους τους Αρχαίους Έλληνες όμως, κανείς δεν ήταν πιο προληπτικός από τους Σπαρτιάτες. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ιδιομορφίας των Σπαρτιατών θα βρούμε στη μάχη των Πλαταιών (479 π.Χ) όπου, λόγω κάποιας ασυνεννοησίας, οι Σπαρτιάτες μαζί με τους γείτονες (και συχνά εχθρούς τους) Τεγεάτες βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον κύριο όγκο του περσικού στρατού.

Οι περισσότεροι και οπλισμένοι κυρίως με εκήβολα όπλα (τόξα, ακόντια κ.λπ.) Πέρσες πλησίασαν τότε τη Σπαρτιατική φάλαγγα και άρχισαν να χτυπούν από απόσταση ασφαλείας τους πυκνά παρατεταγμένους Έλληνες. Όπως ήταν φυσικό, οι γενναίοι Σπαρτιάτες ζήτησαν αμέσως από τον Βασιλιά και στρατηγό τους Παυσανία την άδεια να επιτεθούν και να σκορπίσουν αυτούς τους θρασύς βαρβάρους. Εκείνος όμως τους απάντησε ότι οι χρησμοί δεν ευνοούσαν επίθεση και τους κάλεσε να παραμείνουν στη θέση τους.

Όσο περνούσε η ώρα, όλο και περισσότεροι Πέρσες έφταναν στην πρώτη γραμμή και όλο και πιο πολλοί Σπαρτιάτες και Τεγεάτες έπεφταν από τα τόξα και τα ακόντιά τους ανίκανοι να ανταποδώσουν τα χτυπήματα αφού διέθεταν ολισμό αποκλειστικά για μάχη σώμα με σώμα (αγχέμαχα όπλα όπως δόρατα και σπαθιά). Οι άνδρες λοιπόν άρχισαν να δυσανασχετούν και να ζητούν όλο και πιο έντονα την άδεια να επιτεθούν, αλλά ο Παυσανίας επέμενε να ρωτά τους μάντεις και, παίρνοντας αρνητική απάντηση, τους διέταζε να παραμείνουν στις θέσεις τους.



Τελικά, κάποια στιγμή οι Τεγεάτες δεν άντεξαν άλλο και κινήθηκαν μόνοι τους, χωρίς διαταγή, εναντίον των Περσών, ακολουθούμενοι όμως σχεδόν αμέσως από τους Σπαρτιάτες, καθώς εκείνη τη στιγμή ο Παυσανίας ανακοίνωσε πως επιτέλους οι χρησμοί ήταν ευνοϊκοί και μπορούσαν να επιτεθούν.

Όλοι γνωρίζουμε πως η επίθεση αυτή έληξε με μια περιφανή νίκη των Ελλήνων και ο Παυσανίας απέκτησε τεράστια δόξα και κύρος σε όλη την Ελλάδα. Εκ πρώτης όψεως βέβαια η δόξα αυτή δεν φαίνεται να δικαιολογείται από τις πράξεις του, καθώς μοιάζει να συμπεριφέρθηκε όχι σαν αρχηγός που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και παίρνει δύσκολες αποφάσεις, αλλά ως ένας δειλός θρησκόληπτος που παρέδωσε τη στρατηγία στους οιωνοσκόπους και άφησε σε αυτούς την ευθύνη της διεξαγωγής της μάχης.

Τα φαινόμενα όμως απατούν.

Ο Παυσανίας ήταν ένας πολύ ευφυής άνθρωπος και γνώριζε πολύ καλά τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα όχι μόνο του αντιπάλου, αλλά και της δικής του παράταξης. Κατάλαβε λοιπόν αμέσως ότι αν οι βαρύτερα οπλισμένοι άνδρες του επιτίθονταν αμέσως στους βαρβάρους που τους παρενοχλούσαν, θα κατάφερναν μεν να τους διασκορπίσουν αλλά τότε εκείνοι απλώς θα αποτραβιόντουσαν λίγο μακρύτερα και θα συνέχιζαν πάλι να φθείρουν από μακριά τους Έλληνες οι οποίοι, κουβαλώντας μεγαλύτερο βάρος, γρήγορα θα κουράζονταν από την καταδίωξη και θα περικυκλώνονταν από τους πολυαριθμότερους εχθρούς.

Όπως θα έκανε και ένας καλός μαχητής του Judo λοιπόν, ο Παυσανίας αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του εχθρού του εναντίον του. Κρατώντας τους άνδρες του ακίνητους γνώριζε πως όλο και περισσότεροι Πέρσες θα συγκεντρώνονταν απέναντί τους για να τους χτυπήσουν εκ του ασφαλούς. Όταν λοιπόν θα μαζεύονταν αρκετοί, οι Έλληνες θα επιτίθονταν βέβαιοι πως οι εχθροί απέναντί τους δεν θα μπορούσαν να διαφύγουν, μια και θα εμποδίζονταν από τις δεκάδες χιλιάδες των άλλων Περσών οι οποίοι θα είχαν συγκεντρωθεί πίσω τους, περιμένοντας και αυτοί τη σειρά τους για να χτυπήσουν τους "παθητικούς" Έλληνες.

Όσο πειθαρχημένοι και αν ήταν οι άνδρες του όμως, ο Παυσανίας γνώριζε πως δύσκολα θα μπορούσε να τους πείσει να δεχθούν αδιαμαρτύρητα τα χτυπήματα των Περσών μέχρι να έρθει η κατάλληλη στιγμή. Έτσι, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τη δεισιδαιμονία τους και δεν διέταξε επίθεση παρά μόνο όταν δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς (όταν οι Τεγεάτες δεν άντεξαν πλέον την αναμονή και επιτέθηκαν, αδιαφορώντας για τις διαταγές του).

Ευτυχώς για τον Παυσανία και για την Ελλάδα, οι συγκεντρωμένοι εχθροί ήταν ήδη αρκετοί και το σχέδιο λειτούργησε. Οι πρώτες γραμμές των Περσών προσπάθησαν να διαφύγουν, αλλά μπερδεύτηκαν με τις ενισχύσεις που έρχονταν από πίσω και επικράτησε κομφούζιο που σύντομα μετατράπηκε σε πανικό και φυγή.

Η νίκη στις Πλαταιές λοιπόν ήταν ένας θρίαμβος της γενναιότητας και του στρατιωτικού δόγματος των Ελλήνων, αλλά ωφελήθηκε τα μέγιστα και από τις διπλωματικές ικανότητες του Παυσανία ο οποίος αξιοποίησε προς όφελος των στρατιωτών του το ελάττωμα της δεισιδαιμονίας που τους χαρακτήριζε.

Δυστυχώς, στη ζωή σπάνια βρίσκονται άνθρωποι που μας αγαπούν τόσο πολύ και είναι τόσο ικανοί ώστε να κάνουν ακόμη και τα ελαττώματά μας να λειτουργούν προς το συμφέρον μας. Οι περισσότεροι πράττουν το ακριβώς αντίθετο και χρησιμοποιούν αυτά τα ίδια ελαττώματα (ματαιοδοξία, απληστία, φόβος κ.λπ.) για να μας βλάψουν και να για ωφεληθούν οι ίδιοι σε βάρος μας.

Για παράδειγμα, ο Κλεισθένης κατάφερε να κάνει την Αθήνα μεγάλη δύναμη, δωροδοκώντας το μαντείο των Δελφών. Έτσι, κάθε φορά που οι Σπαρτιάτες ρωτούσαν κάτι, η Πυθία απαντούσε μόνο "Ελευθερώστε την Αθήνα". Τελικά πείστηκαν, έκαναν εκστρατεία και έδιωξαν τον τύραννο Ιππία με αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση δημοκρατίας με αρχηγό τον μέχρι τότε εξόριστο Κλεισθένη ο οποίος ξεκίνησε τις μεταρρυθμίσεις που οδήγησαν την Αθήνα στο απόγειο της δύναμης και της δόξας της.

Η προστασία μας λοιπόν από την κακότητα, τις επιβουλές και τις παγίδες του κόσμου δεν βρίσκεται ούτε στην πονηριά ή την ευφυΐα μας ούτε στην συνεχή εγρήγορση και τη δυσπιστία μας, αλλά στο χαρακτήρα μας και στην αναγνώριση και θεραπεία των ελαττωμάτων μας. Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα σας εξαπατήσει θυμηθείτε τους Σπαρτιάτες. Η αιτία του κακού δεν βρίσκεται στο ότι δεν αναγνωρίσαμε τον πραγματικό τους σκοπό, αλλά στο ότι δεν φροντίσαμε να διορθώσουμε τα ελαττώματά μας που αυτός τελικά εκμεταλλεύτηκε.

Πάλι δική μας η ευθύνη λοιπόν. Όπως άλλωστε ταιριάζει σε ελεύθερους και αυτεξούσιους ανθρώπους.

Τα λιβάνια στους Αρχαίους Πολιτισμούς

Τα φυτά αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του ανθρώπου. Η αξία των αρωματικών φυτών είχε εκτιμηθεί από αρχαιοτάτων χρόνων, αφού χρησιμοποιούνταν σε θρησκευτικές και μαγικές τελετές, καθώς και στη θεραπευτική τέχνη. Και οι τρεις αυτές πρακτικές έπαιζαν κάποτε κεντρικό ρόλο στην ανθρώπινη ύπαρξη ( και για πολλούς, το ίδιο ισχύει και σήμερα).

Οι μεγάλοι, χαμένοι πολιτισμοί της Μέσης Ανατολής και της Μεσογείου εξεθείαζαν τη δύναμη των αρωματικών και την είχαν κάνει μέρος της ζωής τους. Αν και δεν είναι πολύ γνωστό, οι Ινδιάνοι και οι αρχαίοι κάτοικοι της Χαβάης χρησιμοποιούσαν, επίσης, ευρύτατα την αρωματική μαγεία (=θεραπεία).


Παρακάτω θα δούμε περιληπτικά τις δυνάμεις που είχαν ανακαλύψει οι αρχαίοι λαοί στα αρωματικά φυτά, γεγονός που δείχνει τη μακρά ιστορία της μαγικής αρωματοθεραπείας και αποτελεί την πιο κατάλληλη εισαγωγή στην εφαρμογή της.

ΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ

Ένα συγκεκριμένο σύμβολο εμφανίζεται συχνά στα τοιχώματα των αρχαίων τάφων και των ναών που βρίσκονται στην έρημο - πρόκειται για ένα ημικυκλικό αντικείμενο με χερούλια και γραμμές, οι οποίες αντιπροσωπεύουν καπνό που υψώνεται στον ουρανό. Αυτό τεκμηριώνει τη χρήση του θυμιάματος στην Αίγυπτο από αρχαιοτάτων χρόνων.

Αν εξαιρέσει κανείς τους Δρυίδες, οι Αιγύπτιοι αποτελούν το λαό για τον οποίο έχουν γραφτεί οι περισσότερες ανοησίες.

Αυτό ξεκίνησε στα τέλη του 1800 και κορυφώθηκε γύρω στο 1922, όταν ο Χάουαρντ Κάρτερ ανακάλυψε τον τάφο του Τουταγχαμόν.

Το λυπηρό αυτό φαινόμενο συνεχίζεται με ιστορίες για << την κατάρα των Φαραώ>> και άλλες παρόμοιες κουταμάρες που διάφοροι αδαείς συγγραφείς παρουσιάζουν ως αποδεδειγμένα γεγονότα.

 Σήμερα, οι ερευνητές έχουν μεταφράσει πολλούς αιγυπτιακούς παπύρους.

Επιγραφές σε ναούς και τάφους έχουν αποκρυπτογραφηθεί κι έτσι, η εικόνα που έχουμε για την καθημερινή ζωή στην αρχαία Αίγυπτο, ιδίως στις ανώτερες τάξεις, γίνεται όλο και πιο καθαρή.

Αναμφισβήτητα, οι Αιγύπτιοι ήταν ένας αξιοθαύμαστος λαός. Ζώντας σε μια στενή λορίδα εύφορης γης, στις όχθες του Νείλου, δημιούργησαν έναν απαράμιλλο πολιτισμό σε ότι αφορά την αρχιτεκτονική, την τέχνη και τα τεχνουργήματα.

Καθώς οι Αίγυπτος αποκτούσε όλο και περισσότερη δύναμη, οι κυβερνήτες της εισήγαγαν από μακρινές χώρες λιβάνι, σανταλόξυλο, μύρο και κανέλα. Αυτοί οι αρωματικοί θησαυροί εισπράττονταν ως φόρος υποτέλειας και , σε πολλές περιπτώσεις, ανταλλάσσονταν ακόμα και με χρυσό.

Αυτό το γεγονός και μόνο ότι τα αντάλλασσαν με χρυσό, αντιλαμβανόμαστε πόση αξία έδιναν οι Αιγύπτιοι στα αρώματα. Τα χρησιμοποιούσαν στην ιατρική, στη συντήρηση των τροφίμων, στη μαγειρική, στη θρησκεία και στη μαγεία (=θεραπεία).

Οι φαραώ πρόσφεραν τεράστιες ποσότητες αρωματικών ξύλων και φυτικών αρωμάτων στις θεές και τους θεούς, καίγοντας χιλιάδες κιβώτια γεμάτα από τα ακριβά υλικά. Πολλοί κατέγραφαν αυτά τα εντυπωσιακά γεγονότα στην πέτρα.

Ο Ραμσής Γ', ο πιο σπάταλος ίσως από τους φαραώ, πρόσφερε σε μία περίπτωση 246 μεζούρες και 82 δέματα κανέλας, ενώ σ εμια άλλη η προσφορά έφτασε τα 3,036 κομμάτια από το σπάνιο αυτό μπαχαρικό. Τέτοιες πράξεις θρησκευτικής πίστης εξαντλούσαν το βασιλικό θησαυροφυλάκιο.

Η Χατσεψούτ, η οποία χαρακτηρίζεται ως η πιο δραστήρια βασίλισσα της Αιγύπτου, πραγματοποίησε την περίφημη εξερευνητική αποστολή της στη γη του Πουντ, αναζητώντας μύρο και άλλα μπαχαρικά που χρησιμοποιούσαν για να τιμήσουν τις θεότητες. Όπως και οι παλαιότεροι κυβερνήτες της Αιγύπτου, δεν γύρισε με άδεια χέρια.

Η χρηση του αρώματος εκτινόταν ακόμα και στη μεταθανάτια ζωή. Οι Αιγύπτιοι μύρωναν τα ταριχευμένα σώματα με αρωματικές αλοιφές και σφράγιζαν μέσα στους τάφους βάζα με άρωμα γιανα τα χρησιμοποιήσει ο νεκρός στη μετά θάνατον ζωή του.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΟΙ

Οι Έλληνες πίστευαν ότι τα αρωματικά φυτά προέρχονταν από τις θεές και τους θεούς, που για αυτό ακριβώς ικανοποιούνταν από τη χρήση των αρωμάτων. Πολλές τελετουργικές χρήσεις των αρωματικών φυτών θυμίζουν τις πρακτικές των Αιγυπτίων : έχριζαν τους νεκρούς, έκαιγαν θυμιάματα στους βωμούς και έβαζαν ακριβά αρώματα στο σώμα τους.

Οι Έλληνες πίστευαν ότι το φρέσκο άρωμα που αναδίδουν τα ζωντανά φυτά διατηρεί την υγεία. Τα σπίτια τους ήταν χτισμένα έτσι ώστε τα δωμάτια να έχουν ανοίγματα σε κήπους με βότανα και λουλούδια.

Η πιο γνωστή, ίσως χρήση των αρωματικών φυτών στην Αρχαία Ελλάδα είναι η στέψη των Ολυμπιονικών με στέφανα από έντονα αρωματική δάφνη.

Χρησιμοποιούσαν τριαντάφυλλα, γαρίφαλα, κρίνα, μυρτιά, κάρδαμο, ίριδα, μαντζουράνα, νάρδο, ακόμα και κυδώνι και ρόδι, για το άρωμά τους.

Ένας φημισμένος Έλληνας αρωματοποιοός, ο Μέγαλος, επινόησε ένα άρωμα που ήταν γνωστό με το όνομα, Μεγαλείο. Για την παρασκευή του, μούλιαζε σε λάδι βαλάνου κανέλα, μύρο και καμένο λιβάνι.

Τέτοια αρωματικά έλαια παρασκευάζονταν και με ελαιόλαδο. Πολύ διαδεδομένα ήταν και τα αρώματα με βάση το κρασί, ενώ σχεδόν σε κάθε μίγμα πρόσθεταν τριαντάφυλλο.

Οι Έλληνες μύρωναν το κεφάλι τους με αρωματικές αλοιφές από τριαντάφυλλο κυρίως, για να εμποδίσουν τη μέθη. Για τον ίδιο σκοπό χρησιμοποιούσαν και αλοιφές από άνθη μηλιάς, ίριδα ή νάρδο.

Ακόμα, οι Έλληνες εισέπνεαν συγκεκριμένα αρώματα για να γιατρέψουν εσωτερικές διαταραχές. Τα αρωματικά έλαια με κυδώνι ή λευκή βιολέτα ανακούφιζαν τις στομαχικές διαταραχές. Το άρωμα από φύλλα αμπέλου καθάριζε το μυαλό. Για να ανακουφιστούν από τον πονοκέφαλο φορούσαν γιρλάντες από τριαντάφυλλα.

Οι Έλληνες έκαιγαν λιβάνι στις τελετές ενταφιασμού και τιμούσαν τους νεκρούς τοποθετώντας αρωματικά άνθη σε τάφους και τύμβους. Αυτό το τελευταίο έθιμο φαίνεται να έχεις ακόμη αρχαιότερη προέλευση.

Το άρωμα των λουλουδιών, που συνδεόταν στενά με το θείο, ταίριαζε ως προσφορά στους νεκρούς, μαζί με τις προσευχές και τις ελπίδες πως οι θεές και οι θεοί θα τους αγκαλιάσουν με αγάπη μετά τον σωματικό θάνατο.

Όταν η Ελλάδα ηττήθηκε από την Ρώμη, οι κατακτητές μάθανε πολλά από τους κατακτημένους για τα αρώματα. Οι Ρωμαίοι έκαναν τόσο υπερβολική χρήση στα αρώματα, ώστε χρησιμοποιούσαν ακόμη και αρωματικά πήλινα κύπελλα, που τα έφτιαχναν μουλιάζοντας τα σε αρώματα πριν την χρήση τους.

ΙΝΔΙΑΝΟΙ

Οι Ινδιάνοι της Αμερικής ζούσαν αρμονικά με τη γη, την οποία σέβονταν ως πηγή κάθε μορφής ζωής.

Μέσα από αιώνες δοκιμών και πειραματισμών, είχαν αποκτήσει τεράστιες γνώσεις για την χρήση των άγριων φυτών, τις οποίες δεν θα έφταναν ποτέ οι μεταγενέστεροι άποικοι.

Οι Ινδιάνοι είχαν ανακαλύψει πολλές χρήσεις για τα φυτικά υλικά: τροφή, κατασκευή σχοινιών, φάρμακα, σκούπες και άλλα οικιακά εργαλεία, για ρουχισμό και στολισμό του σώματος, για προστασία, για να κατασκευάζουν παιδικά παιχνίδια - όπως για παράδειγμα κούκλες - καθώς και για τελετουργικούς σκοπούς, μια χρήση που περιλαμβάνει τους ιερούς στύλους, τα κρόταλα, ράβδους θυμιάματος για την προσευχή και φυλαχτά.

Όλα αυτά είναι αρκετά γνωστά. Κάτι που δεν γνωρίζει όμως ο πολύς κόσμος, είναι ότι διάφορες φυλές Ινδιάνων εφάρμοζαν και μια μορφή μαγικής αρωματοθεραπείας, στην οποία χρησιμοποιούσαν το άρωμα ορισμένων φυτών για συγκεκριμένους σκοπούς.

Τα δάκρυα του Άγιου Λαυρέντιου και η Σούπερ Σελήνη

Τις δύο πρώτες εβδομάδες του Αυγούστου, μετά τα μεσάνυχτα, μας επισκέπτεται απαρέγκλιτα μια «βροχή διαττόντων» με έξαρση γύρω στις 12 Αυγούστου κάθε χρόνου. Την περίοδο αυτή, μια ροή σωματιδίων μερικών δεκάδων διαττόντων την ώρα σχηματίζουν την «Βροχή των Περσείδων».

Η «βροχή» αυτή ονομάζεται έτσι επειδή τα μετέωρα αυτά φαίνονται ότι προέρχονται από την κατεύθυνση του αστερισμού του Περσέα. Φέτος, όμως, οι Περσείδες δεν θα φανούν τόσο λαμπεροί γιατί στις 10 Αυγούστου θα έχουμε επίσης και την «Σούπερ Πανσέληνο» του Αυγούστου που συμπίπτει με το περίγειο της Σελήνης (356.896 χλμ.). Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.

Και πρώτα απ’όλα ας δούμε τι σημαίνει αυτό που ορισμένοι ονομάζουν «Σούπερ Πανσέληνο». Όπως ξέρετε η μέση απόσταση της Σελήνης από τη Γη (από κέντρο σε κέντρο) είναι 384.400 χλμ., ενώ στο περίγειό της βρίσκεται περίπου σε απόσταση 356.410 χλμ. και στο απόγειό της στα 406.697 χλμ. Υπάρχει δηλαδή μια διαφορά 50.000 χλμ. περίπου μεταξύ περιγείου και απογείου.

Επόμενο είναι ότι στο περίγειό της η Σελήνη φαίνεται μεγαλύτερη απ’ ότι στο απόγειο, όπως επίσης κάποιο από τα 12 περίγεια ενός έτους θα είναι το πλησιέστερο και άρα η Σελήνη θα φαίνεται ως μεγαλύτερη του έτους ιδιαίτερα μάλιστα εάν συμπέσει την ίδια ημέρα να έχουμε και Πανσέληνο, όπως συμβαίνει φέτος.

Η σύμπτωση αυτή δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο αλλά ούτε και κάτι το συνηθισμένο αφού συμβαίνει κατά μέσον όρο κάθε 400 περίπου ημέρες.

Στο περίγειό της η Σελήνη φαίνεται 14% μεγαλύτερη και κατά 30% περίπου πιο λαμπερή.

Παρ’ όλα αυτά επίδραση της Σελήνης είναι αμελητέα αφού την Κυριακή τα νερά της θάλασσας δεν πρόκειται να ανέβουν περισσότερο από μερικά μόνον εκατοστά.

Το γεγονός όμως του περιγείου δεν έχει σχέση με το πόσο μεγάλη φαίνεται όταν βρίσκεται κοντά στον ορίζοντα. Αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε οπτική απάτη, αφού στον ορίζοντα η Πανσέληνος μπορεί να συγκριθεί με διάφορα άλλα χαρακτηριστικά που βρίσκονται εκεί, όπως δέντρα, κεραίες και διάφορα κτίσματα. Μ' αυτόν τον τρόπο ο εγκέφαλος του παρατηρητή παρασύρεται να πιστέψει ότι η Πανσέληνος είναι μεγαλύτερη στον ορίζοντα απ' ό,τι όταν βρίσκεται ψηλά στον ουρανό.

Όσον αφορά τώρα την βροχή των Περσείδων αυτή οφείλεται στα σωματίδια που αφήνει πίσω του ο κομήτης Σουίφτ-Τατλ. Ο κομήτης αυτός, όπως και όλοι οι κομήτες, κατά τη διέλευσή τους από τη Γη αφήνουν πίσω τους τεράστιες ποσότητες σωματιδίων σκόνης, που είναι σχετικά μαζεμένα μαζί σε ομάδες και τέμνουν πολλές φορές την τροχιά της Γης.

Όταν η Γη συναντάει μια τέτοια ομάδα σωματιδίων τα έλκει και τότε αυτά εισέρχονται στην ατμόσφαιρά μας με ρυθμό 40 έως 70 αντικειμένων την ώρα. Σε εξαιρετικές περιπτώσεις και ιδιαίτερα έπειτα από κάποια πρόσφατη διέλευση ενός κομήτη ο ρυθμός αυτός μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τα χίλια μετέωρα την ώρα. Από αυτά τα μετέωρα ένας πολύ μικρός αριθμός καταφέρνει να φτάσει στην επιφάνεια της Γης.

Έτσι, καθώς η Γη μας περιφέρεται στην τροχιά της γύρω από τον Ήλιο, συναντάει κάθε Αύγουστο το σύννεφο των σωματιδίων του κομήτη Σουίφτ-Τατλ και καθώς τρέχει με 108.000 χιλιόμετρα την ώρα, πέφτει ακάθεκτη πάνω στο σύννεφο των σωματιδίων.

Τα μικροσκοπικά αυτά σωματίδια, με βάρος ενός γραμμαρίου, χτυπάνε τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιράς μας σε ύψος περίπου 100 χιλιομέτρων και αναφλέγονται.

Η ανάφλεξη αυτή ιονίζει τα γύρω στρώματα της ατμόσφαιρας, σχηματίζοντας έτσι μια φωτεινή σφαίρα 2 έως 3 μέτρων που κινείται με ταχύτητα 30 έως 60 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο. Αυτή τη φωτεινή σφαίρα, λοιπόν, βλέπουμε από τη Γη, και ονομάζουμε διάττοντα, μετέωρο, ή "πεφταστέρι".

Οι Περσείδες κάνουν την εμφάνισή τους μετά την δύση του Ήλιου και έως την ανατολή της επομένης, αν και ο αριθμός τους διαφέρει ανάλογα με την ώρα. Καθώς ο αστερισμός του Περσέα ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά στον ουρανό εμφανίζονται περισσότεροι διάττοντες που μπορεί να φτάσουν τους 60-80 την ώρα.

Ο κομήτης Σουίφτ-Τατλ, που ανακαλύφθηκε το 1862 από τους Αμερικανούς Λιούις Σουίφτ και Χόρας Τατλ και από τους οποίους πήρε το όνομά του, συμπληρώνει μια πλήρη τροχιά περίπου κάθε 130 χρόνια, ενώ η τελευταία φορά που μας προσπέρασε ήταν το 1992.

Γι' αυτό τη χρονιά εκείνη αναμένονταν ότι η Βροχή των Περσείδων θα ήταν ιδιαίτερα θεαματική, έτσι ώστε αντί για βροχή διαττόντων να είχαμε μια καταιγίδα μετεώρων. Στη διάρκεια μιας τέτοιας καταιγίδας, μέχρι και περίπου 700.000 μετέωρα εμφανίζονται κάθε ώρα.

Ο κομήτης αυτός περιφέρεται γύρω από τον Ήλιο πάνω από ένα εκατομμύριο χρόνια, λέγεται μάλιστα ότι και ο Αρατος, τον 3ο αιώνα π.Χ., αναφέρει την βροχή των Περσείδων στο έργο του «Φαινόμενα».

Στη Γερμανία θεωρούν ότι το βράδυ της 10ης Αυγούστου εμφανίζονται στον ουρανό τα δάκρυα του Αγίου Λαυρέντιου αφού την ημέρα αυτή του έτους 258 μαρτύρησε στη διάρκεια των διωγμών του αυτοκράτορα Βαλεριανού. Από τότε η εκκλησία (ανατολής και δύσης) εορτάζει τη μνήμη του την ημέρα του μαρτυρίου του.

Κάθε ημέρα που περνάει, πάντως, πάνω από 100 τόνοι λεπτής διαστημικής σκόνης πέφτει στην επιφάνεια της Γης χωρίς καν να το καταλάβουμε. Υπολογίζεται ότι περίπου 1.000 από τους διαστημικούς αυτούς επιδρομείς είναι αρκετά μεγάλοι ώστε να αντέξουν το ταξίδι μέσα από την ατμόσφαιρα του πλανήτη μας κάθε χρόνο και φτάνουν στην επιφάνεια ως μετεωρίτες. Επειδή όμως τα 2/3 της Γης μας είναι καλυμμένα με νερό, οι πτώσεις αυτές γίνονται σπάνια αντιληπτές.

 

Το Φαινόμενο της Πεταλούδας

 Είναι όντως ένα φαινόμενο το γεγονός πως αντίθετα με κάθε ζώο στην φύση εμάς μας παίρνει κάποιος απο το χέρι και μας καθοδηγεί για όλη μας την ζωή σε επιβεβαιωμένα μονοπάτια.
Ειδικά η επιστήμη της ψυχανάλυσης,που προτρέχω βέβαια γιατί αναλαμβάνει αργότερα, είναι ότι χειρότερο απο όλες τις γνωστές επιστήμες.
Η ψυχανάλυση αναλύει το ανθρώπινο υποσυνείδητο,το τεμαχίζει και το διαιρεί σε βαθμό που δεν αφήνει τίποτα απολύτως σε εμάς να ψάξουμε και να αναζητήσουμε.
Η μάθηση γίνεται μονάχα εμπειρικά,πως να μάθεις στη σύγχρονη ζωή όταν τα πάντα έρχονται έτοιμα,ακόμα και όταν οι γονείς είναι υπερπροστατευτικοί?
Είναι εντυπωσιακό αν το σκεφτούμε,πως ποτέ δεν περνάει απο το μυαλό μας η σκέψη αυτή,ή η σκέψη του απο που προ-έρχονται αυτά που τρώμε…
Το φαινόμενο της πεταλούδας είναι το εξής και είναι βέβαια και επιστημονικό δεδομένο/γεγονός.

Μια πεταλούδα στο κουκούλι της δίνει μια απίστευτη μάχη,μάχη επιβίωσης κυριολεκτικά πριν ακόμα γεννηθεί.
Μετάλλαξη μέν,γέννεσις δέ.Αν υπάρξει εξωγενής παράγοντας στην προσπάθειά της να βγεί απο το κουκούλι η πεταλούδα δεν θα επιβιώσει για πολύ στον έξω κόσμο de facto.
Το μάθημα είναι προφανέστατο θαρρώ.
Είμαστε πεταλούδες που στην προσπάθειά μας να βγούμε απο το κουκούλι κάποιος έβαλε το χέρι του και δεν μας άφησε να ολοκληρώσουμε μόνοι μας την προσπάθεια αφήνωντάς μας αδύναμους στην πορεία μας προς τον έξω κόσμο.

Το αποτέλεσμα αυτού φυσικό και μη αναστρέψιμο νομίζω.
Έχω την αίσθηση ότι τα ψυχολογικά προβλήματα των ανθρώπων έγκειται σε αυτόν τον νόμο.
Οτιδήποτε χρειαζόμασταν να ψάξουμε μόνοι μας μέσα μας,δίνεται έτοιμο,όχι απλά απο την επιστήμη της ψυχανάλησης αλλά και απο τους ανθρώπους που έχουμε γύρω μας,που συνεχώς μας τροφοδοτούν με πληροφορίες θεωρητικές ή και εμπειρικές που ποτέ όμως δεν ζήσαμε προσωπικά.Δεν τις ζήσαμε προσωπικά και εδώ δεν ξέρω κατά πόσο αποτυπώνονται στο υποσυνείδητο μας.

Αυτό που θα ήθελα να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να κάτσει σε ένα θρανίο και να μάθει τον άνθρωπο,τον ψυχικό κόσμο του ανθρώπου ενώ δεν γνωρίζει κάν τον ίδιο του τον εαυτό??
Οι “μεγάλοι” ψυχίατροι του κόσμου μας που χρησιμοποίησαν σαν πειραματόζωα τους ανθρώπους για να φτάσουν σε συμπεράσματα ενός συνόλου των ανθρώπου ενώ γνωρίζουμε πως το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κοινό που έχουμε όλοι είναι οτι είμαστε διαφορετικοί! κανείς τους δεν κατάφερε να φτάσει στο συμπέρασμα οτι ο καθένας μας μόνος του μπορεί να ζήσει και να κάνει το ταξίδι της ζωής όπως αυτός θα ήθελε?Χωρίς ταμπέλες και ισχυρισμούς,χωρίς επιβολές και κελιά?
Είμαι ανόητος,δεν αμφιβάλλω,αλλά σόφρων ανόητος το λιγότερο. ..

Πηγαίνοντας στην αρχή,όπως αναφέρω και σε άλλη σημείωση,μας παίρνουν απο το χεράκι απο την γέννηση…δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο είδος στην φύση που να χρειάζεται κάποιο ξένο χέρι για να ξεγεννήσει ένα μωρό.Τίθεται ένα θέμα προς ψάξιμο.Το θεωρώ ουσιώδες γιατί σε αυτή ακριβώς την φάση είμαστε κυριολεκτικά στην προσπάθειά μας να βγούμε απο το δικό μας κουκούλι.
Μεταφορικά τώρα, αναλαμβάνει μετά η εκπαίδευση,απο γονείς και το σύστημα μάθησης.
Οι γονείς θεωρούν,πιστεύω στην πλειοψηφεία τους,το μωρό σαν ένα ευαίσθητο πορσελάνινο που με το παραμικρό θα σπάσει και μέχρι την ενηλικίωση το κρατάνε σε θερμοκοιτίδα κυριολεκτικά.
Ακόμα χειρότερα το εκπαιδευτικό σύστημα εγκλωβίζει ακόμα περισσότερο το νού προσφέρωντας θεωρήματα και όχι εμπειρίες και επίσης όλη αυτή η διαδικασία λαμβάνετε σε χώρο ερμητικά κλειστό.Σκοπός είναι η προσήλωση στο μάθημα και όχι να αφεθεί ο νούς ή η φαντασία που είναι ζωτικής σημασίας για την δημιουργική εξέλιξη του ανθρώπινου όντος.
Αναλμβάνει,για τους άντρες τουλάχιστο,μετά ο στρατός.Ακόμα ένα περιοριστικό μέρος που άνθρωποι σε ακόμα ένα κλουβί εκπαιδεύονται στην πειθαρχία.Λάθος,εκπαιδέυονται στο να ακολουθούνε εντολές απο άλλους ανθρώπους χωρίς να σκέφτονται,αυτό,τίποτα λιγότερο.

Είμαι σίγουρος πως υπάρχουν άνθρωποι με γνώσεις,αμφιβάλλω πως υπάρχουν άνθρωποι με εμπειρίες όμως.
Κάτω απο αυτό το φάσμα των σκέψεών μου φτάνω και στο συμπέρασμά μου ότι η επονομαζόμενη “εξέλιξη του ανθρώπου” είναι ακριβώς αντίθετη.
Ο λόγος προφανής ξανά,όλο και πιο περιοριστικά μέτρα λαμβάνονται και απο τους γονείς και απο το σύστημα και στο τέλος αναγκαζόμαστε να προσφύγουμε σε ψυχίατρους για να λύσουμε όσα θα έπρεπε ήδη να ξέραμα αν θα μας άφηναν να ζήσουμε όπως η φύση ορίζει,δίχως ξένες παρεμβάσεις δηλαδή.
Θυμάμαι να περπατάω στην πόλη και ακούω παιδικές φωνές,το άκουσμά τους είναι ότι πιο χαρμόσυνο στη Γή για μένα οπως και το τιτίβισμα των πουλιών.Προχωρώντας είδα τα κάγκελα και απο ΄πίσω τα παιδιά να παίζουν στο διάλειμμά τους σε ένα μικρό χώρο.Ο συνειρμός άμεσως…φυλακισμένοι που αφέθηκαν απο τα κελιά τους για το 10λεπτο διάλειμμά τους.
Ακούγεται σκληρό αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.
Το ότι προφυλάσονται απο τον δρόμο και τα αυτοκίνητα είναι γελοία δικαιολογία κατ’ εμέ γιατί ο σχεδιασμός της πόλης είναι επίσης ανθρώπινη δημιουργία και ο σκοπός είναι ακριβώς να μην αφήνει περιθώρια…
Μια ζωή που τα πάντα πρέπει να γίνονται γρήγορα για να προλάβουμε να ζήσουμε (?) αλλά να μην βρίσκουμε χρόνο για να σκεφτούμε ή να φιλοσοφήσουμε.Παρατηρώ ανάμεσα στους νέους,πολλοί απελευθερωμένοι κατά τα άλλα με σεξουαλικές έννοιες,οι λέξεις “φιλοσοφία” ή “ποίηση” θεωρούνται ότι για την CIA και το FBI η λέξεις “τρομοκράτης” ή “βόμβα”,βρίσκονται δηλαδή στην μάυρη τους λίστα και αμέσως χαρακτηρίζονται ως βαρετές και γραφικοί όσοι τις αναφέρουν.

Ίσως προς αποφυγή παρεξηγήσεων θα ήταν καλό ένα ακόμα παράδειγμα.
Για την εξέλιξη του ανθρώπου θεωρώ πως δεν θα ήταν και ιδανικό κάθε ανθρώπινο όν να ξεκινάει απο το μηδέν βέβαια,εκεί μπαίνει η λειτουργία του εκπαιδευτικού που είναι αυτός που όταν “κολλάει” ή δεν ξεκινάει το αυτοκίνητο του μαθητή,απαλά το σπρώχνει,ο μαθητής πάντα μένει στην θέση του οδηγού και το κατευθήνει αυτοβούλως.
Υποθέτω μπορώ να το αναλύσω και να καλύψω/απαντήσω τα οποιαδήποτε κενά στο σκεπτικό μου,αλλά αναρωτιέμαι γιατί δεν το έκαναν μεγάλοι χυχαναλυτές,ανθρώπινα μυαλά με γνώσεις μεγάλες όπως θα λέγαμε,το υπέρχο αυτό IQ που έχουν και ποτέ δεν θα φτάσω.

Ποιός ο λόγος να είσαι έξυπνος και όχι αφυπνισμένος?
Αν και βέβαια στην αρχαιότητα η λέξη “έξυπνος” σήμαινε “αφυπνισμένος” αν δεν απατώμαι,αυτός που έχει συναίσθηση των πραγμάτων και του εαυτού του?

Γεγονός: Για να μείνουν τα παιδιά όσο ήρεμα κάθονται μπροστά στην τηλεόραση θα χρειαζόταν ΔΥΟ δόσεις Βάλιουμ!!
Ο ανθρώπινος οργανισμός μου θυμίζει ένα πυρινικό εργοστάσιο απίστευτης ηλεκτρικής παραγωγής,ενέργεια που θέλει να βγεί,να δοθεί κάπου,σε κάποια κίνηση και δημιουργία και αντίθετα εμείς την υποτάσουμε στην καθημερινότητα,σε εργασίες που μας είπαν οτι “πρέπει” να κάνουμε για να ζήσουμε.
Κανείς δεν βρίσκει περίεργο το γεγογνός οτι τα παιδιά δεν έχουν σαν πρώτο μέλημα το παιχνίδι?Είμαι ο μοναδικός?
Απο το νήπιο και αναρωτιόνται οι γονείς σε πιο νηπιαγωγείο είναι καλύτερα να “σπουδάσει” το μονάκριβό τέκνο.Αν όλοι οι γονείς θεωρούν ιδιαίτερο και μοναδικό το παιδί τους,τότε όλα τα παιδιά δεν είναι μοναδικά και ιδιαίτερα?Κάπου χωλαίνει η σκέψη μας και αυτό,αν είναι δική μας η σκέψη…
Αποκόλυση απο τον γονέα που θα έπρεπε να είναι ο βασικός εκπαιδευτικός,γιατί ο γονιός πρέπει να δουλέψει για να ζήσει?
Σε αυτή την σκλαβιά υπάρχει μια λογική,οι σκλάβοι δεν ακούνε τις αλυσίδες τους αν δεν κινηθούνε,αν η σκέψη τους δεν μετακινηθεί!

Στο 99,9% των περιπτώσεων ένας ψυχίατρος (και διορθώστε με αν κάνω λάθος) θα προτείνει κατασταλτικά χάπια και βέβαια αν μη τι άλλο θα βρεί οτι ο ασθενής/πελάτης όντως έχει πρόβλημα ψυχολογικό.
Η ψυχασθένεια σε όλη αυτή την διαδρομή βρίσκεται εκεί πίσω,που και ο ίδιος ο ψυχίατρος νομίζει ότι έτσι έπρεπε να είναι η ζωή και τώρα κάθεται σταυροπόδι σημειώνοντας λάθοςπροβλήματα,ανυπόστατα και γελεοία γιατί παρέκαμψε τα πάντα για να φτάσει σε ένα αποτέλεσμα το οποίο ένα εσφαλμένο εκπειδευτικό σύστημα του έμαθε να φτάνει χωρίς την δική του σκέψη.Στο τέλος απλά πρέπει να αποδειχτεί καλός για να πάρει το χρήμα.
Το χρήμα το οποίο εξίσου ανύπαρκτο και ανυπόστατο είναι αυτοσκοπός πλέον στην ζωή μας και συνοδεύεται απο την φήμη.Ήταν τον 18ο και 19ο που ο πυρετός του χρυσού ξεκίνησε?Άνθρωποι μές τον παροξυσμό βρήκαν την τρέλα τους λογική και αποφάσισαν να τρέχουν με διαολεμένο ρυθμό για να προλάβουν τον χρυσό.
“Μοντέρνα” εποχή,αντικαταστήσαμε την λέξη “χρυσός” με την λέξη “φήμη” ή “διασημότητα”.
Σκοπός?Να γελιοποιηθούμε όσο τον δυνατόν περισσότερο ώς ανθρώπινο είδος για να κερδίσουμε τι?Λεφτά,το ανύπαρκτο δέρας!

Η τηλεόραση θα έπρεπε να συμβάλει στην εκπαίδευση του πολίτη και όχι στην πλύση του εγκεφάλου του προς τον καταναλωτισμό.
Υπάρχουν δεκάδες αξιόλογοι έλληνες επιστήμονες που θα μπορούσαν να δίνουν διαλέξεις,σπέρματα σκέψεων και γνώσεων προς την άνοδο του πνευματικού επιπέδου του ανθρώπου και όχι διαφημίσεις,διαφημιστές ιδεολογιών..
Ένα κράτος (το οποίο “Κράτος” σημαίνει “ωμή βία”) θα έπρεπε να έχει αυτοσκοπό το καλύτερο βιοτικό επίπεδο των πολιτών του.Κινούμαστε αντίθετα σε ακόμα ένα πεδίο.

Πρέπει να βγούμε απο το σύστημα και να αναζητήσουμε μόνοι μας,κάτι επίπονο με τα σημερινά δεδομένα γιατί ο χρόνος μας συμπιέζεται με ασχολίες που μας επιβάλλει το σύστημα,ανάγκες που μας κάνει να θεωρήσουμε υποχρεωτικές για να …ζήσουμε!Μου φαίνεται εξωφρενικό το ότι δεν μπορούμε να δούμε την απλή αλήθεια.

Μας είπανε οτι μέσο των Εθνικών οδών θα φτάνουμε πιο γρήγορα…και δεν βλέπουμε με πόση ταχύτητα προσπερνάμε όλη αυτή την ζωή που μας περιμένει να την εξερευνήσουμε.

Το όνειρο της πλούσιας κυρίας

 Μια πλούσια κυρία είχε μια υπηρέτρια που δούλευε σχεδόν δεκαοκτώ ώρες τη μέρα, αλλά η κυρία την πλήρωνε πολύ λίγο και δεν είχε ευγνωμοσύνη για τον μόχθο της υπηρέτριάς της. Τα χρήματά της ήταν τα πάντα για εκείνη, και ποτέ δεν βοηθούσε κανέναν. Απ’ την άλλη, η υπηρέτριά της συνήθιζε να βοηθά τους φίλους της και τα φτωχά παιδιά με τα λιγοστά χρήματα που της έδινε η κυρία της.

Ένα βράδυ η πλούσια κυρία ονειρεύτηκε ότι ένας κύριος την πήγε σε μια πόλη στα βουνά. Αφού περάσανε μέσα από δάση και ποτάμια, ήρθαν σ’ ένα όμορφο σπίτι με εξαιρετικούς κήπους, με καταρράκτες και με πουλιά.

“Σε ποιον ανήκει αυτό το σπίτι;” Ρώτησε η κυρία.
“Αυτό το σπίτι ανήκει στην υπηρέτριά σας”.

Και συνέχισαν να περπατούν. Όπως περπατούσαν, η κυρία σκέφτηκε, “Εάν η υπηρέτριά μου έχει ένα τόσο υπέροχο σπίτι, τότε πώς θα πρέπει να είναι το δικό μου;”

Αφού πέρασαν έναν ποταμό, έφτασαν σε μια κοιλάδα και είδαν μια μικρή καλύβα χωρίς στέγη. Οι τοίχοι ήταν στραβοί, και γύρω στο σπίτι ήταν συσσωρευμένα σκουπίδια.

“Σε ποιον ανήκει αυτή η καλύβα;” ρώτησε τον οδηγό της.
“Αυτό είναι το σπίτι σου”.
Ένιωσε πολύ θυμωμένη και ρώτησε, “Γιατί;”
“Κυρία, οι μελλοντικές μας ζωές χτίζονται με όσα κάνουμε εδώ στη γη, με όσα λέμε και σκεφτόμαστε, και κυρίως, το μέλλον μας χτίζεται απ’ την καρδιά μας. Η καρδιά σου είναι φτωχή· η καρδιά της υπηρέτριάς σου είναι πλούσια, και έχει το καλύτερο σπίτι”.
Και καθώς η κυρία διαμαρτυρόταν με θυμό, τότε ξύπνησε.

Η ιστορία λέει ότι το όνειρο της άλλαξε τη ζωή και ξεκίνησε να βοηθά όχι μόνο την υπηρέτριά της αλλά και πολλούς ανθρώπους που χρειάζονταν την βοήθειά της.
Αυτά τα όνειρα είναι αποκαλυπτικά και έχουν μεγάλη επίδραση στην συνειδητότητά μας. Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί πως δημιουργούνται αυτά τα όνειρα.

Το σκαθάρι και ο Αετός

- Άγγελε μου, γιατί βλέπω ότι αυτή η περιπέτεια που ζήσαμε εδώ στην Ελλάδα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δεν χρησίμευσε πουθενά; Γιατί βλέπω ανθρώπους γελοίους ακόμα σε θέση ισχύος; Γιατί αφού τους είδαμε ποιοι είναι, να συνεχίσουμε να ακούμε τα ψέματα τους από τις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες; Τους βαρεθήκαμε, αλλά τι γίνεται αυτή τη στιγμή, γιατί όλα τα πράγματα μοιάζουν στάσιμα και επίσης δεν καταλαβαίνω, όλους εμάς, τα θύματα, ποιος θα μπορέσει να μας σώσει.

- Φίλε μου Αιμίλιε, έχετε εισέλθει όλοι εσείς σε μία άλλη εποχή. Το γνωρίζουν πολύ καλά αυτοί που σας έχουν σκλάβους και σας τυραννούσαν όλους αυτούς τους αιώνες, αναγκάζοντάς σας να ζείτε σε μία εποχή άγνοιας και βαρβαρότητας. Ασυνείδητα το γνωρίζετε και εσείς. Κάπου μέσα σας γνωρίζετε ότι όλα τα δεδομένα του χθες αλλάζουν και ψάχνετε κάπου να βρείτε το Μεσσία, εκεί από όπου πιθανόν θα ξετρύπωνε, αλλά αυτός δεν εμφανίζεται, και έτσι δεν ξέρετε Ποιον ή Τι να ακολουθήσετε.

Θα σου πω έναν μύθο του Αισώπου που ταιριάζει με αυτή τη περίπτωση:

« Ένας αετός κυνηγούσε κάποτε έναν λαγό με τόσο μεγάλη ταχύτητα και επιδεξιότητα που όλα έδειχναν ότι το άτυχο ζώο δεν θα αργούσε να πέσει στα νύχια του, μια και το έδαφος εκεί ήταν ανοιχτό, χωρίς κάπου να μπορέσει να βρει καταφύγιο ο φτωχός λαγός. Κατατρομαγμένος, απελπισμένος και κουρασμένος από το τρέξιμο ο λαγός συνάντησε ξαφνικά στον δρόμο του ένα μικροσκοπικό σκαθάρι, το οποίο βρισκόταν μέσα σε μία ξεραμένη σβουνιά αγελάδας, και προσπέφτοντας στα πόδια του είπε:

“Σε παρακαλώ, είσαι η τελευταία μου ελπίδα. Προστάτεψέ με από τον αετό και βοήθησέ με να γλιτώσω τη ζωή μου.”

Το σκαθάρι λυπήθηκε τον λαγό, του έδωσε θάρρος και υποσχέθηκε ότι θα του συμπαρασταθεί. Πράγματι, όταν ο αετός ήρθε στο θήραμά του, το σκαθάρι μπήκε ανάμεσα σε αυτόν και το λαγό και του φώναξε:

“Αυτό το πλάσμα είναι υπό την προστασία μου. Άσε το να ζήσει και ψάξε κάπου αλλού για τη τροφή σου.”

Ο αετός όμως ακούγοντας τα γενναία λόγια του σκαθαριού και βλέποντας το μικρό μέγεθός του, γέλασε αυτάρεσκα, έκανε μια χαψιά το λαγό και πέταξε μακριά, αδιαφορώντας για τις διαμαρτυρίες του μικροσκοπικού εντόμου.

Το σκαθάρι όμως πήρε πολύ βαριά αυτή την προσβολή. Μέχρι τώρα είχε δεχθεί ότι ο κόσμος του ήταν μέσα στη κοπριά, αλλά τώρα έπρεπε να πολεμήσει. Αναγκαίο ήταν για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τον αντίπαλό του, να μπορέσει και αυτό να πετάξει. Είχε ήδη τα φτερά του, αλλά δεν είχε μάθει ποτέ μέχρι τώρα να τα χρησιμοποιεί. Ανεβαίνοντας ξανά και ξανά πάνω στη κοπριά έκανε τις πρώτες του προσπάθειες για πέταγμα. Μετά από αρκετές αποτυχίες, και μέσα από αυτές, κατάλαβε πώς να πετάει και έτσι σε λίγο καιρό μπορούσε πια να πετάει.

Ανέβηκε λοιπόν στην απόκρημνη φωλιά όπου είχε τα αυγά του ο αετός και τα έσπρωξε όλα στον γκρεμό για να σπάσουν. Από τότε, ο αετός δεν κατάφερε να ξαναποκτήσει παιδιά γιατί, όσο καλά και αν προστάτευε τη φωλιά του, κάθε φορά που γεννούσε αυγά και απομακρυνόταν για να βρει τροφή, το σκαθάρι ανέβαινε πετώντας μέχρι εκεί και του τα έσπαγε όλα.

Απελπισμένος, ο αετός απευθύνθηκε στο Δία του οποίου ήταν το σύμβολο και ζήτησε την προστασία του. Ο ίδιος ο Δίας λοιπόν πήρε τα αυγά του αετού στην αγκαλιά του και υποσχέθηκε να τα προστατεύει μέχρι αυτά να εκκολαφθούν και να προσέχουν πλέον μόνα τους τον εαυτό τους.

Το σκαθάρι όμως δεν πτοήθηκε ούτε από τον νέο γιγαντιαίο και ισχυρό προστάτη των αυγών. Μάζεψε μια μικρή μπάλα κοπριά, πέταξε μέχρι τον Όλυμπο και την έριξε πάνω στο μπράτσο του Δία. Αηδιασμένος εκείνος με τον σβώλο αυτής της βρωμιάς άπλωσε το χέρι του, για να τη ρίξει κάτω, σπάζοντας με αυτή του τη κίνηση και τα αυγά του αετού για άλλη μια φορά.»

- Σε αυτό το μύθο του Αισώπου, εμείς που βρισκόμαστε Άγγελε;

- Εσείς μαθαίνετε να πετάτε φίλε μου, βγαίνετε από τον κόσμο σας της κοπριάς, και μαθαίνετε να πετάτε…

Το τελετουργικό ή η απλότητα;

Μια ιστορία από τα παλιά…

Πέρα από τη λίμνη, ζούσαν δύο μοναχοί ενός τάγματος. Μια μέρα, ο πατριάρχης αποφάσισε να τους επισκεφτεί για να δει αν ζουν σύμφωνα με τις γραφές και τις επιταγές του τάγματος. Πήγε λοιπόν με τη βάρκα και τους επισκέφτηκε. Με πολύ μεγάλη χαρά τον υποδέχτηκαν οι δύο μοναχοί. Αφού κάθισαν και τα είπαν για λίγο, τους ρώτησε ο πατριάρχης τι ακολουθούν από τις γραφές.

Του απάντησαν αυτοί με μιας, ότι σηκώνονται νωρίς το πρωί, ευχαριστούν το Θεό για την ημέρα που ξημέρωσε, μένουν ευλαβικοί και σε κατάνυξη για το θαύμα της ζωής, ασχολούνται με τη φύση και τα αγαθά της για να επιβιώσουν, αγαπούν το κάθε τι που βλέπουν γύρω τους ως τμήμα της δημιουργίας και διατηρούν το πνεύμα τους ήρεμο και πράο ευγνωμονώντας και παρατηρώντας τη ροή γύρω τους, μέχρι που ξαναπάνε για ύπνο.
-Πολύ καλά, τους λέει ο πατριάρχης, και τη νυχτερινή προσευχή δεν τι λέτε;
-Δεν ξέρουμε τα λόγια Άγιε, του απάντησαν.

Και εκείνος τους τα δίδαξε, γιατί δεν νοείται μοναχός του τάγματος χωρίς να λέει τη νυχτερινή προσευχή. Ευχαριστημένοι όλοι που συμπληρώσανε το λειτουργικό, χωρίσανε, και ο πατριάρχης επέστρεφε πίσω με τη βάρκα. Ξαφνικά, βλέπει στο βάθος δυο ανθρώπους που έρχονται καταπάνω του τρέχοντας πάνω στο νερό! Τον φτάνουν και ήταν οι δύο μοναχοί! Αποσβολωμένος τους κοιτάζει που στέκονται πάνω στο νερό και εκείνοι του λένε:

-Άγιε πατέρα, μας συγχωρείς αλλά μπερδέψαμε τα λόγια της προσευχής που μας είπες. Γίνεται να μας τα ξαναπείς για να τα θυμόμαστε και να είμαστε σωστοί πιστοί;

-Πηγαίνετε πίσω, και συνεχίστε να κάνετε αυτό που κάνατε όπως το κάνατε, δεν χρειάζεστε τίποτα άλλο, τους απάντησε ο πατριάρχης.

ΗΓΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ

Ένα από τα κύρια θέματα της πολιτικής θεωρίας και της κοινωνιολογίας ήδη από τον Μακιαβέλλι, ήταν το ζήτημα της ηγεσίας, δηλαδή του ικανού ηγέτη που μπορεί να επηρεάσει κοινωνικά σύνολα και να διοικήσει με τρόπο αποτελεσματικό και ασφαλή, να επιφέρει αρμόζουσες αλλαγές και «να παρουσιάσει ένα ικανοποιητικό πολιτικό έργο» (Βέμπερ). Το ζήτημα αυτό απασχόλησε στην αρχαιότητα τόσο τους Έλληνες (Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Ξενοφώντα) όσο και τους Ρωμαίους (Κικέρων).

Στις σύγχρονες κοινωνίες εν τούτοις παρατηρείται απουσία ικανών ηγετών που θα μπορούσαν να ανοίξουν άλλες οδούς, διαφορετικές από την πεπατημένη της διαχείρισης της εξουσίας, από την τεχνοκρατική διεκπεραίωση σύμφωνα με την λογική και τις απαιτήσεις των αγορών, των τραπεζών και των επιχειρήσεων. Οι περισσότεροι πολιτικοί ήταν και είναι άχρωμοι γραφειοκράτες, κομματικά προϊόντα και υποχείριοι των αγορών, όπως ο Κλίντον, ο Μπους ο Μπλαιρ, ο Σρέντερ, ο Μιτεράν, ο Σαρκοζύ, ο Ολάντ. Δεν μπόρεσαν να αποκτήσουν τη στόφα του ηγέτη, όπως τον ανέλυσε ο Μαξ Βέμπερ. Η διάγνωση αυτή αφορά επίσης τους αριστερούς, τους οικολόγους και τους σοσιαλιστές, αφού και αυτοί, εκεί όπου μοιράσθηκαν κυβερνητικές ευθύνες, δεν αντιστάθηκαν στη γοητεία του νεοφιλελευθερισμού στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Χαρακτηριστικά παραδείγματα στη Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία κ.ά.

Από την άλλη και οι κομμουνιστές μαρξιστές ηγέτες, που έπαιξαν κάποιον «επαναστατικό» ρόλο στην Ιστορία με τη βοήθεια των Κομμουνιστικών Κομμάτων και μέρους της κοινωνίας, απέτυχαν να δημιουργήσουν μία ευνομούμενη πολιτεία ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθερίας (Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν, Μάο, Κάστρο, Χο τσι Μινχ). Αντιθέτως, δημιούργησαν τερατώδη ολοκληρωτικά ανελεύθερα καθεστώτα.

Μέσα λοιπόν σε έναν κόσμο των απρόσωπων αγορών και των μεγάλων συμφερόντων ο πολιτικός ηγέτης δεν μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό δημιουργικό ρόλο παρά μόνο να υπερασπίσει τα ιδιαίτερα συμφέροντα που αντιπροσωπεύει και τα οποία τον στηρίζουν. Κλασικό παράδειγμα η καγκελάριος Μέρκελ, η οποία εν μέσω δεινής κρίσεως εμφανίζεται ως ηγέτις, όχι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά της Γερμανίας, των συμφερόντων της και των ευρωπαίων επιχειρηματιών και τραπεζιτών. Τα μέτρα άλλωστε που προκρίνονται από την καγκελάριο δεν αγγίζουν τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, δηλαδή τις δομικές ανισότητες που προκύπτουν αναπόφευκτα από μία νομισματική ένωση εθνικών οικονομιών, εκάστη των οποίων έχει διαφορετικό βαθμό ανάπτυξης και ανταγωνιστικότητας. Επί πλέον τα μέτρα πλήττουν όλο και πιο πολύ τα μεσαία και κατώτερα στρώματα, τα οποία σημειωτέον δεν είναι υπεύθυνα για την κρίση.

Η κατάσταση αυτή είναι αποτέλεσμα και της υφής του «αντιπροσωπευτικού» πολιτεύματος. Ο Μαξ Βέμπερ στο έργο του Η πολιτική ως επάγγελμα (1919), με το νυστέρι ενός ρεαλιστή ανατόμου, απομυθοποιεί το κοινοβουλευτικό πολίτευμα, την πολιτική και το επάγγελμα του πολιτικού, μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Αναδεικνύει όλη την εγγενή παθολογική κατάσταση του κοινοβουλευτισμού, κυρίως τον επαγγελματισμό, την κομματοκρατία, τη δημαγωγία, την επιρροή των εφημερίδων (τα ΜΜΕ της εποχής), τη ρουσφετολογία για τις δημόσιες θέσεις, τον συντεχνιακό ρόλο της υπαλληλίας και της γραφειοκρατίας. Μακράν από κάθε ιδεολόγημα περί λαϊκής κυριαρχίας, που επεκράτησε αργότερα, ο Βέμπερ αναλύει τους τρόπους με τους οποίους η κομματική κλίκα με τον «μηχανισμό» της εξασφαλίζει τις ψήφους και την κυβέρνηση, μετερχόμενη διαφθορά και βία χωρίς καμία «ηθική», ερήμην της κοινωνίας. Οι διαγνώσεις του Βέμπερ μετά από έναν αιώνα διατηρούν την ισχύ τους στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται όχι μόνον ερήμην της κοινωνίας, αλλά και ερήμην των κοινοβουλίων.

Ως εκ τούτου οι πιθανές λύσεις για έξοδο από την κρίση, προς όφελος των λεηλατημένων κοινωνικών στρωμάτων και για εκδημοκρατισμό του πολιτεύματος, δεν εναπόκεινται στα κόμματα και στους ηγέτες, όπως νομίζει ο Χάμπερμας. Η συζήτηση και η αναζήτηση πρέπει να μετατοπισθούν από αυτές τις αποτυχημένες παραδοσιακές έννοιες και πρακτικές στα κοινωνικά σύνολα. Αυτό δεν συνεπάγεται κάποιον ιδιαίτερο προνομιούχο ρόλο σε επί μέρους τάξεις ή στρώματα, όπως λ.χ. στην εργατική τάξη του Μαρξ και των μαρξιστών. Τα κοινωνικά στρώματα που εκ της θέσεώς τους είναι πιο ευάλωτα και πιο ευαίσθητα στις αρνητικές επιπτώσεις του πολιτικού-οικονομικού συστήματος, είναι τα κατώτερα και μεσαία στρώματα, τα οποία στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού και της δεινής κρίσεως δεν μπορούν να αντιπροσωπευθούν από κανένα κόμμα και ηγέτη. Τα στρώματα αυτά αποτελούν άλλωστε πάντοτε τον μοχλό αλλαγής στην Ιστορία, όπως έχει φανεί στην αρχαιότητα, στους Νέους Χρόνους και στη μετέπειτα εποχή. Είναι το κοινωνικό «πλήθος», γνωστό τόσο στους αρχαίους συγγραφείς όσο και τους στοχαστές της νεωτερικότητας, αλλά άγνωστο στους συγχρόνους – εκτός ορισμένων εξαιρέσεων όπως η Άρεντ, ο Καστοριάδης, ο Μπούκτσιν και τελευταίως ο Νέγκρι.

Το ζήτημα που τίθεται εν προκειμένω είναι: πώς το «πλήθος», η κοινωνική πολλαπλότητα, θα μπορέσει να συγκροτηθεί σε πολιτικό υποκείμενο. Από τη στιγμή που αποκλείεται κάποια υποστασιοποίηση του υποκειμένου, όπως αυτή που έγινε στο παρελθόν με τις αστικές έννοιες του «λαού», «έθνους», «κράτους» ή με τις μαρξικές έννοιες του «προλεταριάτου», «κόμματος», το ζήτημα παραμένει ανοικτό. Πάντως το υποκείμενο αυτό δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αυτοσυγκροτηθεί, μακράν από ηγέτες, κόμματα, «επιστημονικές θεωρίες» και «επαναστατικές ιδεολογίες». Δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν είναι κοινωνικό συλλογικό, με συμμετοχή ευρέων στρωμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Η συμμετοχή αυτή είναι απαραίτητη για τη βιωσιμότητα του δημοκρατικού εγχειρήματος, αφού έχει αποδειχθεί η ανικανότητα των αστικών και αριστερών ηγεσιών. Έχει αποτύχει ο μεγάλος ιδεολογικός μύθος των τελευταίων αιώνων, που οφείλεται και στον Μαρξ και έχει τις ρίζες του στον Πλάτωνα, πως τα κοινωνικο-οικονομικά συστήματα αρκούν να λύσουν τα κοινωνικά προβλήματα. Τα συστήματα από μόνα τους, χωρίς τα δρώντα συλλογικά υποκείμενα που θα τα εμψυχώνουν, δεν μπορούν να λειτουργήσουν προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Τι είναι τελικά τα όνειρα;

Προβλέπουν το μέλλον, ή απλά μας υπενθυμίζουν στιγμές και σκηνές του παρελθόντος; Προσπαθώντας να κατανοήσουν γιατί βλέπουμε όνειρα, οι επιστήμονες ελπίζουν να βρουν τι σημαίνει η  νυχτερινή πομπή εικόνων που εμφανίζεται στον ύπνο μας κάθε βράδυ.

Από τότε που ο Sigmund Freud δημοσίευσε τις αμφιλεγόμενες θεωρίες του γύρω από τη σημασία των ονείρων το 1900, ο άνθρωπος εξακολουθεί να παραμένει γοητευμένος από το συνονθύλευμα εμπειριών που φαίνεται να ζει ενώ κοιμάται.

Ο Freud ήταν πεπεισμένος ότι τα όνειρα αντιπροσωπεύουν ανεκπλήρωτες επιθυμίες ή ευχές, ενώ αργότερα οι ερευνητές άρχισαν να υποστηρίζουν την άποψη ότι “εμπεριέχουν” μια πιο πραγματιστική “ποιότητα”, κάτι σαν αντανάκλαση της “ζωντανής ζωής”.

Καμία από αυτές τις θεωρίες, ωστόσο, δεν στηριζόταν σε αντικειμενικά δεδομένα, γράφει η Francine Russo στο Time.

Τουλάχιστον βάσει όσων γνωρίζουμε μέχρι σήμερα. Δύο νέες εξελίξεις στον τομέα αυτό ενδέχεται να προσφέρουν μερικές πιο “ισχυρές” απαντήσεις στο ερώτημα “από τι είναι φτιαγμένα τα όνειρα”.
Από αυστηρά βιολογική σκοπιά, οι επιστήμονες έχουν καταφέρει να μάθουν πολλά για τη φυσιολογική διαδικασία των ονείρων, που εμφανίζονται κυρίως κατά την REM φάση του ύπνου.
“Κατά τη διάρκεια του ύπνου” λέει ο Patrick McNamara, νευροβιολόγος στο Τμήμα Ιατρικής του πανεπιστημίου της Βοστόνης, “το ακραίο τμήμα του εγκεφάλου- το συναισθηματικό κομμάτι- ενεργοποιείται έντονα, ενώ ο ραχιαίος-πλευρικός προμετωπιαίος φλοιός -το εκτελεστικό μέρος του εγκεφάλου- υπολειτουργεί. Κατά συνέπεια, το είδος των γνωσιών που βιώνουμε κατά τη διάρκεια των ονείρων είναι πολύ συναισθηματικές, οπτικά ζωντανές, συχνά παράλογες, ασύνδετες και μερικές φορές εντελώς περίεργες”. Αυτό υποδηλώνει ότι τα όνειρά μας μπορεί να παίζουν κάποιο ρόλο στη συναισθηματική σταθερότητα.

Αυτό δε σημαίνει βέβαια, όπως πιστεύουν πολλοί ερευνητές των ονείρων, ότι τα όνειρα είναι τυχαίες εκφράσεις συναισθημάτων, ή χωρίς κάποια πνευματική έννοια.
Ενώ ορισμένοι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι τα μοτίβα των ονείρων που βλέπει κάποιος είναι το αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο λειτουργούν οι νευρώνες στον εγκέφαλο τους, η Deirdre Barrett, ψυχολόγος και ερευνήτρια ονείρων στο Τμήμα Ιατρικής του Χάρβαρντ, πιστεύει ότι σημαίνουν και κάτι παραπάνω. ” Νομίζω πως είναι μια πλάνη ότι όσα γνωρίζουμε για τη δράση του εγκεφάλου αναιρούν το γεγονός ότι μπορεί να υπάρξει μια υποκειμενική, ψυχολογική έννοια σε αυτά, περισσότερο από ό, τι ισχύει για όσα σκέφτεται κανείς όταν είναι ξύπνιος. Νομίζω ότι στα όνειρα σκεφτόμαστε με μια διαφορετική βιοχημική κατάσταση”.

Σύμφωνα με τον McNamara, τα όνειρα βοηθούν τον εγκέφαλο να επεξεργάζεται συναισθηματικές αναμνήσεις και να τις εντάσσει στη μακροχρόνια μνήμα. Και ακριβώς επειδή ορισμένα γεγονότα είναι τραυματικά, συνδέονται με υψηλότερα επίπεδα κορτιζόλης (της ορμόνης του στρες), προκαλώντας τους εφιάλτες.

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι η υψηλή συγκέντρωση κορτιζόλης μπορεί να επηρεάσει την αλληλεπίδραση μεταξύ του ιππόκαμπου και της αμυγδαλής, των δύο κύριων συστημάτων του εγκεφάλου συνιστούν τη μνήμη. “Οι αναμνήσεις δεν ενσωματώνονται, απλά υπάρχουν. Σε περιπτώσεις όπου κάποιος πάσχει από μετα-τραυματικό στρες, βιώνει την ίδια κατάσταση ξανά και ξανά” υποστηρίζει ο ίδιος.

Πολλοί επιστήμονες, βάσει διαφόρων ερευνών που έχουν γίνει, πιστεύουν ότι τα όνειρα μπορεί να βοηθούν τον άνθρωπο να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις και τις απειλές που ζει -συναισθηματικά, διανοητικά και σωματικά. Στα όνειρά μας μπορούμε να δοκιμάζουμε διάφορα σενάρια, για το πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση.

Χάρη σε ιστοσελίδες και εφαρμογές όπως τα DreamBoard και Dreamscloud χιλιάδες άνθρωποι μπορούν να αναφέρουν τα όνειρά τους σε μεγαλύτερα ακροατήρια, επιτρέποντας στους ερευνητές να μπορέσουν να δώσουν απαντήσεις σε ορισμένα πολύ βασικά ερωτήματα.

Σύμφωνα με την Barrett, η οποία στην έρευνά της χρησιμοποιεί “δεδομένα ονείρων” από την ιστοσελίδα DreamBoard.com, στην οποία έχουν συγκεντρωθεί στοιχεία για 165.000 όνειρα τα τελευταία δύο χρόνια, “οι γυναίκες ονειρεύονται σχεδόν εξίσου τόσο άντρες όσο και γυναίκες, ενώ τα όνειρά των αντρών καταλαμβάνονται κατά τα δύο τρίτα από άντρες”.

Επιπλέον, βάσει των ερευνών, οι άντρες φαίνεται ότι βλέπουν πιο συχνά όνειρα στα οποία υπάρχει θυμός, ένταση και σωματική βία, ενώ οι γυναίκες εμφανίζουν περισσότερο θλίψη και λεκτική εχθρότητα. Η ερμηνεία αυτών των διαφορών, ωστόσο, απαιτεί περαιτέρω μελέτες.

Το μόνο Σίγουρο είναι η Εικασία

Οι «μεγάλοι επιστήμονες» λεν πως «Αν δεν παρατηρήσεις κάτι, αυτό δεν υπάρχει και υπάρχει από την στιγμή που ο παρατηρητής, παρατηρεί το παρατηρούμενο.» Ναι αλλά αν δεν το παρατηρήσει, ο παρατηρητής, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει, απλά δεν υπάρχει ΜΟΝΟ για τον συγκεκριμένο παρατηρητή. Επομένως πρόσεχε τι παρατηρείς αν δεν θέλεις να του δώσεις υπόσταση.

Αν κοιτάς την Άβυσσο, σε λίγο θα σε κοιτάξει κι αυτή κι αν δεν είσαι ικανός να την αντιμετωπίσεις… φίδι κολοβό που σε περιμένει  και το θέμα δεν είναι να την παρατηρείς εσύ, δεν τρέχει και τίποτα, το μεγάλο παιχνίδι αρχίζει όταν σε πάρει πρέφα αυτή κι αρχίζει να σε παρατηρεί… Βαράτε βιολιτζήδες τότε!

Δεν αναφέρθηκα καθόλου στο Χάος, ναι σε αυτό το σαγηνευτικό, το ελεύθερο, το αρχέγονο, μαγευτικό, δημιουργικό, εύπλαστο, άμορφο, πέρα από τις σκέψεις και λέξεις, αυτό το Χάος απ όπου ο Νους μας αντλεί σκέψεις ενέργεια, λέξεις και πλάθει πραγματικότητες.

Το Χάος είναι ο θάνατος κάθε παράδεισου και κάθε κόλασης, το Χάος είναι η φωτιά του Φοίνικα που περιμένει να τον κάψει και να τον ξαναγεννήσει. Ναι το Χάος είναι η πηγή κάθε δημιουργίας, το αν θα είναι καλή ή κακή η κάθε δημιουργία, ελάχιστα ενδιαφέρει τον παίχτη της ζωής, γιατί αν έφταχνε μόνο καλές δημιουργίες … με τι θα έπαιζε;

Οι Θεοί των Σκανδιναβών

«Ένα χρυσό παλάτι τόσο ψηλό, που τα βλέμματα δεν μπορούνε την κορυφή του να φτάσουν! Εκατόν πενήντα πύλες οδηγούν εκεί. Οκτακόσιοι πολεμιστές θα βγουν απ’ αυτές μια μέρα, όταν στο λυκόφως των θεών, ο Όντιν επικεφαλής τους θα ορμήσει για να πολεμήσει τους γίγαντες και τον αρχηγό τους τον Σούτουρ τον Μαύρο!»

Καλώς ήλθατε στον κόσμο της σκανδιναβικής μυθολογίας, τον κόσμο του Όντιν, του Θόρ, του κατεργάρη Λόκε, του Φένρις και των πολεμιστών της Βαλχάλα. Έναν κόσμο που ακόμη και οι θεοί μάχονται και πεθαίνουν. Έναν κόσμο που έχει αποτελέσει την χαρακτηριστικότερη, ίσως, πηγή εμπνεύσεων για τους συγγραφείς της φανταστικής λογοτεχνίας.

Ο όρος σκανδιναβική μυθολογία, ή μυθολογία των Βίκινγκ συνδέεται με την προχριστιανική θρησκεία, τους μύθους, τις πίστεις και δοξασίες των Σκανδιναβών και περιλαμβάνει εκείνες τις φυλές που εγκαταστάθηκαν στην Ισλανδία, όπου συγκεντρώθηκαν οι γραπτές πηγές για το μυθολογικό υλικό. Είναι η γνωστότερη εκδοχή της αρχαιότερης κοινής γερμανικής μυθολογίας, η οποία περιλαμβάνει επίσης την σχετική αγγλοσαξονική μυθολογία. Η γερμανική μυθολογία με τη σειρά της αναπτύχθηκε από μία αρχαιότερη ινδοευρωπαϊκή θρησκεία με ανάλογο μυθολογικό υλικό.
Η σκανδιναβική μυθολογία είναι μια συλλογή πίστεων και μύθων που τις μοιράζονταν από κοινού οι βόρειες γερμανικές φυλές και όχι κάποια αποκαλυπτική θρησκεία, από την άποψη ότι δεν υπάρχει κάποιος ισχυρισμός θεοπνευστίας στα ιερά τους κείμενα. Το μυθολογικό υλικό μεταβιβαζόταν προφορικά στο μεγαλύτερο τμήμα της εποχής των Βίκινγκ. Η γνώση μας για αυτή την περίοδο βασίζεται κυρίως στις Έντα και άλλα μεσαιωνικά κείμενα γραμμένα μετά των εκχριστιανισμό των βόρειων λαών.

Στη σκανδιναβική παράδοση οι αρχαίες πίστεις και διατηρήθηκαν επί μακρόν στις μη αστικές περιοχές, όπου ορισμένες παραδόσεις επιβιώνουν ακόμη και σήμερα, ιδιαίτερα στο νεοπαγανιστικό κίνημα Άσατρου και τον Οντινισμό. Στα βόρεια πλάτη η σκανδιναβική μυθολογία είναι σημαντικός παράγων λογοτεχνικής έμπνευσης, θεατρικής και κινηματογραφικής παραγωγής.
Στη σκανδιναβική μυθολογία το Σύμπαν αποτελείται από τρία επίπεδα που χωρίζονται το καθένα σε άλλα τρία, δίνοντας συνολικά εννέα «κόσμους».

Η ΣΎΓΧΡΟΝΗ ΦΥΣΙΚΉ ΜΙΛΆ ΓΙΑ 9 ΠΑΡΆΛΛΗΛΟΥΣ ΚΌΣΜΟΥΣ
Ο καθένας συγκρατείται στη θέση του από ένα κλαδί του Ύγκντρασιλ, του Παγκόσμιου Δένδρου. Για δέντρο μιλά και ο χριστιανισμός, Τα τρία βασικά επίπεδα είναι το Χελ, το Μίντγκαρντ και το Άσγκαρντ, δηλαδή η Γη των Νεκρών, η Γη των Ανθρώπων και η Γη των Θεών.

Ωστόσο υπάρχουν και άλλα όντα: οι Νάνοι, τα Ξωτικά του Φωτός, οι Γίγαντες, τα Ξωτικά του Σκότους κλπ. Ακόμα και οι Θεοί είναι χωρισμένοι σε δύο ομάδες, τους Βανίρους (θεοί της γονιμότητας) και τους Εσίρ (θεοί του πολέμου).

Αν και οι δύο φατρίες των θεών πολέμησαν μεταξύ τους, τελικά επήλθε ειρήνη στο Άσγκαρντ και ο Όντιν –αρχηγός των Εσίρ– αναγνωρίστηκε ως πατέρας και κεφαλή όλων. Για να διασφαλιστεί αυτή η ηρεμία οι Αίσιροι και οι Βάνιροι αντάλλαξαν ομήρους. Ένας από αυτούς ήταν και ο πάνσοφος Μιμίρ των Αισίρων, με τον οποίον οι Βάνιροι εξοργίστηκαν και του έκοψαν το κεφάλι. Ο Όντιν το ταρίχευσε και το τοποθέτησε δίπλα στο Σιντριβάνι του Μιμίρ, μία πηγή νερού από την οποία όποιος έπινε αποκτούσε απέραντη σοφία (όπως ο ίδιος ο Μιμίρ). Έτσι σε περίπτωση κρίσης ο πατέρας των θεών συμβουλεύεται το ασώματο κρανίο.

Παρόλο που οι θεοί είναι ανώτεροι όλων των προαναφερόμενων πλασμάτων δεν είναι αθάνατοι και πρόκειται να αφανιστούν στη συντέλεια του κόσμου, το Ράουναροκ: μία εποχή όπου ένας βαρύς χειμώνας θα καλύψει τη Γη, η βία θα κυριαρχήσει, ο λύκος Φένριρ θα καταπιεί το φεγγάρι και τον Ήλιο και τελικά η ζωή θα χαθεί. Η πραγματικά ανώτατη δύναμη είναι οι Νορν (αντίστοιχες με τις ελληνικές Μοίρες), οι οποίες αντιπροσωπεύουν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Ακόμα και οι κάτοικοι του Άσγκαρντ υπακούν στις Νόρνες.

Όσον αφορά τον Όντιν, ο οποίος ονομάζεται και Γκρίζος Θεός, υπάρχουν πολλές ιστορίες που τον αναφέρουν. Όταν ο κόσμος και ο ίδιος ήταν νέοι, και ενώ οι Εσίρ πολεμούσαν ακόμα με τους Βανίρ, ο Όντιν αποζήτησε δύναμη. Έτσι προσφέρθηκε να θυσιάσει το δεξί του μάτι στον Δράκο, φρουρό του Σιντριβανιού του Μιμίρ, ώστε να μπορέσει να πιει από την πηγή. Από τότε έμεινε μονόφθαλμος αλλά και πάνσοφος, ενώ η δύναμη του Σιντριβανιού του χαρίζει ισχυρή όραση στο μοναδικό του μάτι. Μία άλλη, παρόμοια αλλά πιο επώδυνη θυσία που έκανε ήταν να κρεμαστεί από ένα κλαδί του Παγκόσμιου Δένδρου.

Για εννέα ημέρες και εννέα νύχτες τυραννιόταν από τον πόνο, μέχρι που με τεράστια προσπάθεια της θέλησής του κατάφερε να διαβάσει τους μαγικούς ρούνους που είχε σκαλίσει στο μπαστούνι του και το οποίο είχε αφήσει στη βάση του Δένδρου (οι ρουνικοί φθόγγοι θεωρούνταν πως διέθεταν υπερφυσικές και μαγικές δυνάμεις). Έτσι ξαναγεννήθηκε αθάνατος και –έχοντας πιει και από το Σιντριβάνι του Μιμίρ– έγινε αρχηγός όλων των θεών φέρνοντας την ειρήνη στο Άσγκαρντ, καθώς και αιώνιος άρχοντας του πολέμου, της ποίησης, της μαγείας και της σοφίας.

Ωστόσο οι Νόρνες έχουν ήδη πει πως ο Όντιν πρόκειται να πεθάνει κατά το Ράγκναροκ και ο κόσμος όπως τον γνωρίζουμε θα τελειώσει. Αλλά ο Γκρίζος Θεός, δείχνοντας την αληθινή ηθική του πολεμιστή, σκοπεύει να μάχεται μέχρι το τέλος. Έτσι έχει διατάξει τις εννέα φτερωτές κόρες του, τις Βαλκυρίες, να συλλέγουν από τα πεδία της μάχης του Μίντγκαρντ τα πνεύματα των νεκρών ηρώων και να τους μεταφέρουν στη Βαλχάλλα –το παλάτι των Εσίρ στο Άσγκαρντ, χτισμένο από τους δύο αδελφούς Γίγαντες Φάφνερ και Φασόλτ.

Εκεί, την ημέρα οι γενναίοι πολεμιστές μάχονται μεταξύ τους και τη νύχτα οι Βαλκυρίες τούς ταΐζουν υδρόμελι για να θεραπεύουν τις πληγές τους, μία αιώνια προπόνηση ώστε να επιτεθούν κάποτε στα όντα που θα επιφέρουν τη συντέλεια του κόσμου. Είναι ο στρατός του Όντιν που θα πολεμήσει μόνο μία φορά, στο Ράγκναροκ, όπου ο ίδιος ο Γκρίζος Θεός πρόκειται να πέσει.
Άλλοι σημαντικοί θεοί της σκανδιναβικής μυθολογίας είναι η Φρίγκα, προστάτιδα της οικογενειακής εστίας και του γάμου, σύζυγος του Όντιν. Ακόμα ο Λόκι, θεός της απάτης, ο Θωρ, θεός του κεραυνού, και η Φρέγια, θεά του έρωτα και όμηρος των Εσίρ από τους Βανίρ. Δημοφιλής είναι και ο Μπόλντερ, γιος του Όντιν και ευγενής θεός του φωτός ο οποίος δολοφονήθηκε χωρίς ιδιαίτερο λόγο από τον Λόκι.

Οι υπόλοιποι Εσίρ εξοργίστηκαν και φυλάκισαν τον τελευταίο, λέγοντας πως θα απελευθερωθεί μόνο κατά το Ράγκναροκ. Ο Χοντ, τυφλός θεός του χειμώνα που ακούσια σκότωσε τον Μπόλντερ ξεγελασμένος από τον Λόκι, βρήκε τελικά τον θάνατο στα χέρια του Βάλι –νεότερου γιου του Όντιν που γεννήθηκε αποκλειστικά για να εκδικηθεί τη δολοφονία του θεού του φωτός.

Το μεγαλύτερο τμήμα αυτής της μυθολογίας πέρασε ως εμάς προφορικά, και ένα μεγάλο μέρος της έχει χαθεί. Όμως, ένα τμήμα της καταγράφηκε από χριστιανούς, ιδιαίτερα οι Έντα και οι Χαϊμσκρίνγκλα που αποτυπώθηκαν από τον από τον Σνόρρι Στούρλουσον, που απέρριψε τη θέση ότι οι προχριστιανικές θεότητες ήταν διάβολοι. Υπάρχει επίσης το δανέζικο Gesta Danorum από τον Σάξωνα Γραμματικό, (Saxo Grammaticus), στο οποίο οι θεοί της σκανδιναβικής μυθολογίας παρουσιάζονται με τρόπο ευημεριστικό.

Η Νεώτερη Έντα γράφτηκε κατά τον 13ο αιώνα. Στον υλικό της περιλαμβάνονται παραδοσιακά παραμύθια, που σχημάτισαν την βάση πρότυπων ποιητικών εκφράσεων. Συγγραφέας της Νεώτερης Έντα ήταν ο Σνόρρι Στούρλουσον, ο γνωστός Ισλανδός φυλετικός αρχηγός, ποιητής και διπλωμάτης.
Η Αρχαία Έντα (γνωστή επίσης και ως Ποιητική Έντα) γράφτηκε περίπου 50 χρόνια αργότερα. Περιλαμβάνει 29 μεγάλα ποιήματα, από τα οποία 11 ασχολούνται με τις γερμανικές θεότητες και τα υπόλοιπα με θρυλικούς ήρωες σαν τον Σιγκούρντ τον Βόλσουνγκ, τον Ζίγκφριντ της γερμανικής εκδοχής του Τραγουδιού των Νιμπελούνγκεν. Αν και η ακαδημαϊκή έρευνα υποδεικνύει ότι γράφτηκε πιθανώς αργότερα από τις άλλες Έντα, την αποκαλούμε Αρχαία Έντα εξαιτίας της αρχαιότητας του περιεχομένου της.

Εκτός από αυτές τις πηγές, υπάρχουν μύθοι που ασχολούνται με τη σκανδιναβική παράδοση και εκατοντάδες τοπωνύμια που φέρουν ονόματα θεών. Κάποιες ρουνικές επιγραφές όπως ο Λίθος του Ροκ και το φυλακτό του Κβίνεμπαϊ, έχουν αρκετές αναφορές στη μυθολογία. Υπάρχουν επίσης αρκετά επιγραφικά στοιχεία που απεικονίζουν μορφές όπως ο Θωρ, σκηνές από τη Βολσούνγκα, ο Όντιν κ.α. Στη Δανία ανακαλύφθηκε ένας λίθος που απεικονίζει τον Λόκι.

Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη για να σκεφτείς ότι παρά τον βίαιο εκχριστιανισμό τους οι Σκανδιναβοί παρέμειναν σε ψυχή και πνεύμα μεγάλοι παγανιστές ή παγάνες κατά το λαϊκότερο. Αυτή είναι επιγραμματικά η επετηρίδα των θεών τους. Μυστήριοι και Παράξενοι ναι αλλά όχι αλλόκοτοι όπως ο χριστιανισμός.

Οντιν: Δημιουργός του κόσμου από τα κόκαλα του γίγαντα Υμιρ. Τρύπησε το πλευρό του με τη λόγχη του και εννέα μέρες ωρυόταν πάνω στο δέντρο της ζωής Υγκρντρασιλ για να ανακαλύψει τους ρούνους (ο Γκάνταλφ του Tolkien). Ο ύπατος των Θεών Aesir, πατέρας αρκετών εξ αυτών και δημιουργός των πρώτων ανθρώπων, κύριος της Ποιήσεως, της Γνώσεως, της Εμπνεύσεως, του Πολέμου και του Θανάτου, θυσίασε το ένα του μάτι για ν’αποκτήσει το δώρο της Προφητείας και σταυρώθηκε επί εννέα ημερόνυκτα πάνω στο Δένδρο της Ζωής για να κερδίσει σε αντάλλαγμα για λογαριασμό των Θεών και των ανθρώπων τη γνώση των Ρουνών.

Μίμιρ: Θεός της γνώσης. Ο Οντιν έστησε το κεφάλι του στην πηγή του Μίμιρ και το συμβουλευόταν όταν χρειαζόταν να πάρει αποφάσεις. Η λατρεία του –άσατρου– είναι επίσημα αναγνωρισμένη στην Ισλανδία.

Μπάλντουρ: Ο θεός της ομορφιάς και της καλοσύνης είναι ο πιο μετριοπαθής και καλοσυνάτος σ’ όλη την Βαλχάλα.

Λόκυ: Ο θεός κατεργάρης, της Αποπλάνησης και της Απάτης, αντιδιαμετρικός στη λειτουργία του προς τον ηλιακό Μπάλντουρ, κύριος των σεισμών, των πυρκαϊών, των χαοτικών καταστάσεων και της εκδίκησης.

Θωρ: Θεός των κεραυνών. Η μοναδική του απασχόληση ήταν το κυνήγι γιγάντων με τη ζώνη της δύναμης, τα σιδερένια γάντια και το μαγικό σφυρί Μγιόλνιρ που είχαν σφυρηλατήσει νάνοι. (οι νάνοι του Tolkien)

Φένριρ: Γεννήθηκε από το σεξ μιας βραδιάς ανάμεσα στον θεό της απάτης Λόκι και μια παγωμένη γιγάντιδα και είχε μορφή άγριου λύκου. Ηρεμούσε μόνο όταν τον έδεναν με σχοινί που είχαν υφάνει ξωτικά από ανάσες ψαριών, τένοντες αρκούδων, γένια γυναικών και σάλιο πουλιών.

Φρέγια: Θεά της γονιμότητας, αναγκάστηκε να κοιμηθεί με επτά νάνους για να κερδίσει το κόσμημα Μπρισινγκάμεν (έμπνευση για τη Χιονάτη των αδελφών Γκριμ). Μεγάλη σεληνιακή θεότητα, αδελφή του Φρέυρ, Βασίλισσα των Βαλκυριών, Θεά των Μαχών αλλά και του Ερωτισμού, της Γονιμότητος και του Θανάτου, της Μουσικής και της Μαγείας, της Ποιήσεως της Μαντικής Τέχνης, προστάτιδα των ψυχών των παρθένων.

Αντχριμνίρ: Θεός της τροφής, κάθε βράδυ σκότωνε το κοσμικό αγριογούρουνο Σαχρινμίρ, που την επομένη ζωντάνευε. Εξασφάλιζε την επιβίωση των θεών με το γάλα της κατσίκας Χειθρούν.

Χούλντρα: Θεά των κυνηγών, από μπροστά ήταν γυμνή με μακριά καστανοκόκκινα μαλλιά και από πίσω κούφια σαν κουφάλα γέρικου κορμού δέντρου. Για να φυσήξει στην κάννη του όπλου και να προσφέρει καλό κυνήγι, έπρεπε πρώτα να κοιμηθείς μαζί της.

Κβάσιρ: Θεός της ποίησης, δημιουργήθηκε από το σάλιο των θεών. Οι νάνοι τον σκότωσαν και ανακάτεψαν το αίμα του με μέλι για να το διατηρήσουν. Από αυτό έπιναν οι Βαλκυρίες, κόρες του Οντιν, για να ζωντανέψουν τους πολεμιστές.

Μάνι: Θεός του φεγγαριού, τραβούσε κάθε βράδυ το φεγγάρι στον ουρανό κυνηγημένος από τον λύκο Χάτι. Οι εκλείψεις προκαλούνται όταν ο Χάτι πλησιάζει τον Μάνι. Οταν ο Χάτι τον προλάβει στη μεγάλη μάχη των θεών Ράγκναροκ, θα σημάνει και το τέλος του κόσμου.

Ιντουμ: Η Θεά σύζυγος του Μπράγκι, πιστή φύλακας των Χρυσών Μήλων και της Αιωνίας Νεότητος των Θεών, Θεά της Αθωότητος, της Νεότητος, της Αθανασίας και του σωματικού κάλλους.