Στο φόβο του θανάτου

Ερχόμαστε στη ζωή μόνοι μας, χωρίς να το ζητήσουμε και φεύγουμε από τη ζωή μόνοι μας, χωρίς να το ζητήσουμε-τουλάχιστον αυτή η πρόταση ισχύει για τους περισσότερους από εμάς..

 

Πριν την γέννηση μας, δεν ξέρουμε που ήμασταν και μετά το θάνατο μας δεν ξέρουμε που θα πάμε.. Σύμφωνα με τον Καζαντζάκη "ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο και καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο- το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε ζωή".

 

Όσες περισσότερες φορές διαβάζω τα λόγια του, τόσο πιο πολύ πιστεύω ότι είμαστε ένας κύκλος, όπου η αρχή και το τέλος μας ταυτίζονται.

 

Δεν ξέρω αν πριν την γέννηση μας βρισκόμαστε στην φυσική ανυπαρξία και με τον θάνατο μας καταλήγουμε σε αυτήν, όπως πίστευε ο Επίκουρος.

 

Όλοι στα τυφλά, κλινόμαστε να αποφασίσουμε- να πάρουμε θέση, μια θέση που καθορίζει την στάση μας στις απώλειες, στον τρόπο της ζωής μας, στη σχέση μας με' μας και τους άλλους.

Δεν ξέρω ακόμα αν έχει νόημα και να βρω την δική μου θέση στο θέμα. Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι ότι όλοι έχουμε ανάγκη να συμφιλιωθούμε με τον θάνατο, τον δικό μας και των δικών μας. Όλοι έχουμε ανάγκη να συμφιλιωθούμε με την αβεβαιότητα της ζωής, με τη σκιά μας που δεν είναι άλλη από την πιθανότητα μας να σβήσουμε ανά πάσα στιγμή..

Ακόμα, αυτό που ξέρω είναι ότι η συμφιλίωση αυτή είναι μια δύσκολη επιλογή. Αν όμως, δεν την πάρουμε "θα επιλέξουμε να πεθαίνουμε κάθε ώρα από τον φόβο του θανάτου, παρά να πεθάνουμε απλώς μια φορά", όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Σαίξπηρ..

Για να συμφιλιωθείς όμως με τον θάνατο, πρέπει να δεχτείς το απόλυτο σκοτάδι. Χρειάζεται να σταματήσεις να αποφεύγεις τον καθρέφτη που σου τον δείχνει, να αφήσεις τις υπεκφυγές π.χ "Ας αλλάξουμε θέμα..", τις εγωκεντρικές υποσχέσεις π.χ "Εγώ δεν θα πάθω ποτέ τίποτα", τις ματαιόδοξες προσπάθειες (π.χ υπερβολική γυμναστική, λίφτινγκ, κτλ) και τις εμμονές σου π.χ "Έχω κάποια ασθένεια και οι γιατροί δεν ξέρουν καλά".

Χρειάζεται με σταθερότητα, δύναμη ψυχής και ηρεμία να δεις και να δεχτείς την αλήθεια κατάματα- να δεχτείς πως και εσύ- όπως και εγώ- δεν ξέρεις πότε θα σταματήσει η μπαταρία σου.. Ακόμα κι όταν μας έχουν ενημερώσει στο περίπου για αυτό, και πάλι δεν ξέρουμε- κανείς δεν ξέρει ακριβή μέρα, ώρα, τόπο...
 

Αφού το αντιληφθείς αυτό- όχι θεωρητικά αλλά βιωματικά αφήνοντας τον φόβο σου και τα υπόλοιπα συναισθήματα σου να εκδηλωθούν- θα αρχίσεις αυτόματα να απολαμβάνεις ότι υπάρχει.

 Η βιωματική εμπειρία της γνώσης ότι είμαστε εφήμεροι!- μια εμπειρία που αποκτάς αν κοιτάξεις μέσα σου, αν χάσεις κάποιον, αν σε καθηλώσει κάποιο οποιοδήποτε γεγονός- μας αλλάζει θέση και έτσι βλέπουμε τα πράγματα από διαφορετική πλέον οπτική γωνία..

Για να είμαστε όμως, ειλικρινείς- από την καινούργια μας θέση το τοπίο της ζωής είναι πιο καθαρό, πιο γνήσιο, πιο όμορφο- όμως το κάθισμα δεν είναι βολικό και έτσι δεν καθόμαστε πολύ ώρα.. Κρατάμε το βίωμα μας- την εμπειρία ότι τα πράγματα φαίνονται αλλιώς, μα γυρνάμε πάλι πίσω- καθόμαστε όμως κάθε φορά όλο και πιο κοντά στο σημείο από όπου ανακαλύψαμε την θέα, μέχρι να κουραστούμε ή να μας συμβεί κάτι εκ νέου και την αναζητήσουμε και πάλι..

Με λίγα λόγια, έχουμε δυο τρόπους να ζούμε: τον καθημερινό και τον οντολογικό. 

Ο καθημερινός τρόπος αποτελεί την ρουτίνα μας, τις υποχρεώσεις μας, κτλ. Εδώ, έχουμε ανησυχίες και απορίες για το πώς είναι τα πράγματα και τι μπορεί να βελτιωθεί.

Ο οντολογικός τρόπος είναι ο τρόπος που μετά από συγκλονιστικές κυρίως εμπειρίες, βλέπουμε τη ζωή. Εδώ, απολαμβάνουμε απλά την ύπαρξη- ότι τα πράγματα είναι. ότι εμείς είμαστε..

Αυτοί οι τρόποι "του να ζούμε" εναλλάσσονται μεταξύ τους: δεν θα μπορούσαμε να μείνουμε στον οντολογικό τρόπο συνέχεια ξεχνώντας την καθημερινότητα μας και τον σύγχρονο τρόπο ζωής, δεν θα μπορούσαμε να είμαστε ισορροπημένοι αν είχαμε μόνο τον καθημερινό τρόπο, χωρίς τις εκλάμψεις του οντολογικού τρόπου..

Όταν επιστρέφουμε στον καθημερινό τρόπο της ζωής μας, είμαστε έτοιμοι αν έχουμε διδαχθεί το μάθημα που η ζωή μας πρόσφερε- με τον έναν ή τον άλλον τρόπο-, να βελτιώσουμε την πορεία μας και αν έχουμε χαθεί σε κάποιο μονοπάτι, να μπούμε πάλι εντός πορείας. Έχουμε την ικανότητα και την πίστη να αλλάξουμε προορισμό, αρκεί μία μας κίνηση.

 

Αρκετές φορές, ο φόβος του θανάτου δεν είναι άλλος από τον φόβο του ανεκπλήρωτου, τον φόβο πως ότι θέλουμε να ζήσουμε δεν θα καταφέρουμε να το ζήσουμε, δεν θα προλάβουμε.

Ποτέ δεν ξέρεις αν θα προλάβεις ή όχι, έχεις λιγότερες πιθανότητες όμως να σου συμβεί το τελευταίο αν από σήμερα στο μέτρο του δυνατού- στο μέτρο που σου επιτρέπει η καθημερινότητα σου-, αρχίσεις να κάνεις ότι σε ευχαριστεί και σου δίνει νόημα, ότι θέλεις να ζήσεις.

Άλλες φορές, ο μεγαλύτερος φόβος μας από τον θάνατο είναι τι θα απογίνουν οι δικοί μας άνθρωποι- ή αν φοβόμαστε τον θάνατο των άλλων, τι θα απογίνουμε εμείς.

Δεν θα σου πω κάτι που δεν ξέρεις. Όσο ο οργανισμός μας αναπνέει, όλα μπορούμε να τα αντέξουμε- δεν το λέω με την έννοια πως όλα τα ξεπερνάμε, το λέω κυριολεκτικά: εξακολουθούμε και ζούμε. Κανείς δεν μπορεί να στερήσει το οξυγόνο του άλλου, μόνο από το συμβάν ότι πεθαίνει.. Σαφέστατα και θα είναι σκληρή εμπειρία, αν τελικά ο φόβος σου πραγματοποιηθεί μα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν γίνει σοφότεροι από τέτοιες εμπειρίες, που επιβίωσαν και πίστεψε με- είναι πολλοί.
 

Όλοι μας αντέχουμε παραπάνω από όσο αρχικά πιστεύουμε. Ταυτόχρονα, δεν έχει νόημα να επαναλαμβάνεις ερωτήσεις, ανίκανες να απαντηθούν, ξανά και ξανά..

Αν φοβάσαι τον πόνο ή το μετά, δεν ξέρω αν σε βοηθάει η άποψη του Επίκουρου "όπου είναι ο θάνατος, δεν είμαι εγώ". Σύμφωνα με εκείνον, όταν πεθαίνουμε δεν έχουμε συνείδηση και αφού δεν έχουμε συνείδηση, δεν μπορούμε να βιώνουμε πόνο ή θλίψη για όσα ζήσαμε ή δεν ζήσαμε. Σύμφωνα με εκείνον, όταν κλείνουμε τα μάτια μας, κλείνουμε τα μάτια μας- δεν υπάρχει τίποτα μετά.

Προσωπικά, λατρεύω την άποψη του Επίκουρου, ότι γυρίζουμε πίσω, στο διάστημα πριν την γέννηση μας. Πιστεύω στην έννοια της συμμετρίας, μόνο που αφήνω πιθανότητες να υπάρχει ζωή σε άλλη μορφή και πριν και μετά..
 

Προσωπικά, όσο σκέφτομαι τον θάνατο και αναπολώ τις απώλειες μου- τα σημαντικά πρόσωπα που έχασα- τόσο πιο πολύ πιστεύω πως η ζωή μπορεί να συνεχιστεί.. Μπορούμε με κάποια μορφή να αφήσουμε τα χνάρια μας σε αυτό τον κόσμο, να φυτέψουμε τους σπόρους των δέντρων που αύριο κάποιος άλλος θα θαυμάσει, κάποιον άλλον θα συντροφεύσουν και θα απαλύνουν.

 Πιστεύω πως κάθε φορά που συναντιούνται ουσιαστικά δυο άνθρωποι, αλλάζουν και οι δυο τους από αυτή την πραγματική συνάντηση- ο ένας αφήνει το φως του στον άλλον. Αν έχεις επηρεάσει κάποιους- έστω και έναν- το φως σου θα μείνει ζωντανό και θα μεταδίδεται από άτομο σε άτομο, από γενιά σε γενιά. Κάπως έτσι, θα μείνεις ζωντανός/η, με έναν άλλον διαφορετικό, συμβολικό τρόπο..

Κλείνοντας, θέλω να σου πω πως ζούμε φυσιολογικά την μέρα μας και έχουμε πάψει να αναρωτιόμαστε γιατί νυχτώνει.. Γιατί, εφόσον δεχόμαστε τόσο ομαλά την εναλλαγή ανάμεσα στη μέρα και την νύχτα, δυσκολευόμαστε τόσο να δεχτούμε την εναλλαγή ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο;

 

Τελικά, ας ζήσουμε την ζωή μας, με τέτοιο τρόπο ώστε να θέλαμε να την ξαναζήσουμε, όπως χαρακτηριστικά μας προτείνει ο Νίτσε..

Βρες την πυξίδα σου και κινήσου με βάση αυτήν..

Καλό δρόμο!

Δελφικός Παιάνας στον Απόλλωνα (του Αριστονόου)

Ο Αριστόνοος, άγνωστος από αλλού, είναι ο δημιουργός δύο ύμνων που βρέθηκαν στις ανασκαφές του 1903 στην περιοχή του θησαυρού των Αθηναίων στους Δελφούς. Ο Αριστόνοος ανήκει χρονολογικά στο 3ο τέταρτο του 4ου αιώνα π.Χ. Τιμήθηκε από τις αρχές των Δελφών, ο ίδιος και οι απόγονοί του, με το δικαίωμα να έχει προτεραιότητα στη σειρά, κάθε φορά που θα ήθελε να συμβουλευτεί το μαντείο. Το δικαίωμα αυτό το κέρδισε δίκαια, χάρη στους ύμνους που συνέθεσε για τους θεούς, όπως αναφέρει μια δελφική επιγραφή.[1]Από τους ύμνους αυτούς σώζονται ένας παιάνας προς τιμήν του Απόλλωνος και ένας ύμνος στην Εστία.

Ο παιάνας προς τιμήν του Απόλλωνος φαίνεται ότι συντέθηκε με αφορμή τη δελφική γιορτή των Θεοξενίων. Το ποίημα ξεκινά με μια επίκληση στο θεό, ακολουθεί η περιγραφή της δύναμής του, ορισμένα μυθικά περιστατικά που συνδέονται με τον Απόλλωνα (άφιξη στα Τέμπη, στους Δελφούς, τα δώρα που λαμβάνει από τους άλλους θεούς) και λήγει με παράκληση για παροχή ευημερίας και ασφάλειας προς τους προσευχόμενους. Το περιεχόμενο του ύμνου παρουσιάζει ομοιότητες με τα λόγια της Πυθίας στους εναρκτήριους στίχους των Ευμενίδων του Αισχύλου.

Ο Αριστόνοος Νικοσθένους Κορίνθιος συνέθεσε τον ύμνο
για τον Πύθιο Απόλλωνα:

            Στον πύθιο, ιερόκτιστο
συ που κατοικείς δελφικό βράχο,
την παντοτινή μαντική σου έδρα,
ιή, ιέ Παιάν,
Απόλλων, της κόρης του Κοίου[2]
Λητώς σεμνή χαρά
με τη βούληση του Δία,[3]του ύψιστου
των μακαρίων θεών, ώ ιέ Παιάν.

Όπου απ' τον τρίποδά σου,
δώρο θεόκτητο, δάφνη που την έκοψαν χλωρή
σείοντας, με τη μαντική τέχνη
ασχολείσαι, ιή ιέ Παιάν,
απ' το φρικώδες άδυτο,
με την ιερή σε χρησμούς των μελλόντων
απόφανση και φωνές της καλόηχης
λύρας, ώ ιέ Παιάν.

Στα Τέμπη εξαγνίστηκες,[4]
με τη θέληση του υπέροχου Δία,
κι η Παλλάδα σ' έστειλε
στους Δελφούς, ιή ιέ Παιάν,
όπου πείθοντας την ανθοτρόφο Γη
και τη Θέμη, θεά με ωραίες πλεξούδες,
πάντα με ωραίο λιβάνι γεμάτη έδρα
κατέχεις,[5]ώ ιέ Παιάν.

Γι' αυτό την Αθηνά μπροστά απ’ το ναό σου
στο άγιο μαντείο σου έχεις[6]
τιμώντας την με αθάνατη
ανταπόδοση, ιή ιέ Παιάν,
ευγνώμων στην αιώνια μνήμη σου
για την παλιά χάρη που σου έκανε τότε,[7]
τις ύψιστες της παρέχεις
τιμές, ώ ιέ Παιάν.

Με δώρα σε τιμούν οι θεοί οι αθάνατοι,
ο Ποσειδώνας στο αγνό του ιερό,[8]
οι Νύμφες στο Κωρύκιο
άντρο, [9]ιή ιέ Παιάν,
ο Διόνυσος στις πομπές των πυρσών ανά τρία χρόνια,
η σεβαστή Άρτεμη τη γη σου
με τα καλογυμνασμένα σκυλιά της
φυλάγοντας, ώ ιέ Παιάν.

Όμως, εσύ που στα φαράγγια του Παρνασσού,
στα νάματα της Κασταλίας
τα καλόδροσα το σώμα σου
απαλό το κάνεις,[10]ιή ιέ Παιάν,
αφού χαρείς με τους ύμνους μας,
πλούτο έντιμο να δίνεις
πάντοτε, σωτήριος να στέκεις
στο πλάι μας, ώ ιέ Παιάν.
----------------------
[1] Collitz, GDI II, 1899, no 2721.
[2] Τιτάνας, γιος του Ουρανού και της Γαίας, πατέρας της Λητούς.
[3] Ο Απόλλωνας εκφέρει τους χρησμούς του μέσω της Πυθίας κατά τη θέληση του Δία.
[4] Ο Απόλλωνας εξαγνίστηκε για το φόνο του Πύθωνα, του μυθικού δράκοντα που φύλαγε το μαντείο των Δελφών, όταν εκείνο ανήκε ακόμη στη Γαία και τη Θέμιδα. Ο Αριστόνοος παραλείπει την άμεση αναφορά στο φόνο του Πύθωνα, προφανώς από πρόθεση να εξαγνίσει το μύθο. Στους Δελφούς υπήρχε ειδική γιορτή που τιμούσε τον εξαγνισμό του Απόλλωνα στα Τέμπη, τα λεγόμενα Σεπτήρια ή Στεπτήρια: κάθε οχτώ χρόνια μια ομάδα εκλεκτών παιδιών ξεκινούσε από τους Δελφούς και πήγαινε στα Τέμπη. Εκεί έκαναν λαμπρή θυσία και έφτιαχναν στεφάνια από το ίδιο δέντρο δάφνης που είχε χρησιμοποιήσει και ο Απόλλωνας. Κατόπιν επέστρεφαν στους Δελφούς, όπου τα στεφάνια φυλάσσονταν για τους νικητές των Πυθίων. Βλ. Αιλ., Ποικ. ιστ. 3, 1.
[5] Σε άλλες παραλλαγές του μύθου ο Απόλλωνας καταλαμβάνει τους Δελφούς χωρίς τη θέληση των προηγούμενων κυριάρχων του μαντείου.
[6] Ο ποιητής υπαινίσσεται το ιερό της Αθηνάς Προναίας στους Δελφούς που βρισκόταν πριν από το ναό του Απόλλωνα για κάποιον, ο οποίος κατευθυνόταν προς αυτόν από την ανατολική είσοδο του ιερού χώρου (Προναία < προ + ναός). Η λατρεία της Προναίας Αθήνας στους Δελφούς χρονολογείται από τον 8ο αιώνα π.Χ., αλλά ο ναός της ανακατασκευάστηκε κατά τον 4ο αιώνα.
[7] Η χάρη που χρωστά ο Απόλλων στην Αθηνά είναι ο εξαγνισμός του στα Τέμπη μετά το φόνο του Πύθωνα.
[8] Ο Ποσειδώνας θεωρούνταν ότι κατείχε στους Δελφούς την πηγή του Πλειστού, ενώ ο Παυσανίας (10, 24, 4) μνημονεύει και βωμό του Ποσειδώνος στο ναό του Απόλλωνος.
[9] Σπήλαιο στον Παρνασσό, από τη νύμφη Κωρυκία, με την οποία ο Απόλλων απέκτησε γιο, τον Λυκωρέα. Σήμερα λέγεται και Σαρανταύλι.
[10] Η εικόνα του θεού που πλένεται στα νερά της Κασταλίας αντανακλά το πλύσιμο του αγάλματος του θεού από τους ιερείς των Δελφών.

Ο επουράνιος μπαμπάς!

Ο επουράνιος μπαμπάς!

 

 

 

Σωκράτης: Το μυστικό για να πετύχεις ότι επιθυμείς στη ζωή

Αυτή ήταν η ερώτηση που έκανε κάποτε ο Πλάτων, στον δάσκαλό του Σωκράτη, ένα πρωινό σε μια βόλτα τους στο δάσος.

 

Ο Σωκράτης γύρισε τον κοίταξε, αλλά δεν είπε τίποτα συνεχίζοντας τον περίπατό του μαζί με τον Πλάτων.

 

Μετά από λίγο ο Πλάτων τον ρώτησε ξανά τον δάσκαλό του,αλλά πάλι εκείνος παρέμεινε αμίλητος.

 

Ο Πλάτων έβραζε στο ζουμί του αλλά από την αγάπη και τον σεβασμό που είχε στον δάσκαλό του δεν είπε τίποτα.

 

Λίγο πριν φτάσουν για να πιουν νερό στην γνωστή πηγή με την στερνούλα της ο Πλάτων δεν άντεξε και ξαναρώτησε τον Σωκράτη αρκετά ενοχλημένος:

 

Δάσκαλε κάτι σε ρώτησα "πως θα ξέρω ότι μπορώ να πετύχω στην ζωή;"

 

Ο Σωκράτης παρέμεινε αμίλητος συνεχίζοντας την βόλτα του ώσπου έφτασαν στην πηγή για να πιουν νερό.

 

Όπως εσυνηθίζετο πρώτος έπινε νερό ο δάσκαλος και μετά έσκυψε να πιει νερό ο Πλάτων.

 

Εκείνη την στιγμή ο Σωκράτης έπιασε βίαια, από τα μαλλιά τον Πλάτων και έχωσε το κεφάλι του μέσα στην γούρνα , ώσπου άρχιζαν να ανεβαίνουν φυσαλίδες και τότε άφησε ελεύθερο το κεφάλι του και ο Πλάτων με φόρα τραβήχτηκε μέσα από το νερό παίρνοντας μια βαθιά ανάσα.

 

Ο Σωκράτης αφού άφησε για λίγο να συνέλθει ο Πλάτων είπε:

 

"Θα πετύχεις μόνον όταν στην επιθυμία σου βάλεις, την ίδια δύναμη που έβαλες τώρα για να ζήσεις."

 

Οι άνθρωποι Πλάτων έχουν επιθυμίες, που αν δεν γίνουν σφοδρές επιθυμίες θα παραμείνουν μόνον φαντασιώσεις.

Τα σημάδια μιας ισχυρής προσωπικότητας

Ορισμένοι άνθρωποι δε θεωρούν τους εαυτούς τους ψυχικά δυνατούς και θα πρέπει ν’ αναθεωρήσουν . Ερχόμενοι αντιμέτωποι στα βιβλία , τις ταινίες και την ίδια τη ζωή με ανθρώπους που επιδεικνύουν ιδιότητες μιας ισχυρής προσωπικότητας , νιώθουμε όλοι μας πολλές φορές αδύναμοι κι άβουλοι μπροστά τους . Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα ! Στο χαρακτήρα των δυνατών ανθρώπων υπάρχουν εξατομικευμένα χαρακτηριστικά που συνιστούν τη δύναμή τους και πολλές απ’ αυτές τις ιδιότητες προσιδιάζουν και σε σας .

1 . Δεν ξεσπάτε σε φωνές και δε θυμώνετε εύκολα .

Ακόμα κι υπό πίεση εσείς προτιμάτε να διατηρείστε ήρεμοι και προσπαθείτε να ελέγξετε διακριτικά την κατάσταση . Αισθάνεστε ότι ταπεινώνεστε υψώνοντας τη φωνή σας .

2. Είστε ανοιχτοί στον αντίλογο .

Δε φοβάστε να πείτε τη γνώμη σας . Δε διστάζετε ν΄ακούτε με προσοχή την άποψη και κριτική των άλλων χωρίς να σας απασχολεί αν είναι θετική ή αρνητική . Τις επικροτείτε όπως και να ΄χει , γιατί μαθαίνετε απ’ αυτές .

3 . Λέτε συγνώμη όταν είναι απαραίτητο .

Ξέρετε πότε έχετε κάνει λάθος και ζητάτε συγνώμη χωρίς να σας ανησυχεί το ότι αυτό σας μειώνει . Καταλαβαίνετε ότι ζητώντας συγνώμη γίνεστε πιο σπουδαίοι .

4. Προσαρμόζεστε για να βελτιωθείτε .

Όντας ψυχικά ισχυροί άνθρωποι προσαρμόζεστε τελικά για ν’ αλλάξετε . Αναγνωρίζετε το γεγονός ότι οι αλλαγές είναι για το καλό σας σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεστε .

5. Δεν έχετε την τάση να σκέφτεστε επιφανειακά .

Όχι μόνο εκλαμβάνετε τα πράγματα ως έχουν , αλλά επιπλέον τα ψάχνετε σε βάθος και λεπτομερώς εξετάζετε τα πάντα πριν την όποια εξαγωγή συμπερασμάτων .

6 . Δεν περιμένετε τίποτα από τους γύρω σας .

Όταν κάνετε κάτι καλό σε κάποιον δεν περιμένετε τίποτα σ’ ανταπόδοση . Γιατί πάντα ήσασταν άνθρωποι με ανιδιοτελείς προθέσεις .

7. Γνωρίζετε πώς να θέσετε τα όριά σας .

Δεν επιτρέπετε στους άλλους να ξεπερνάνε τα όρια που εσείς έχετε ορίσει και τα κάνετε γνωστά στους άλλους ευγενικά αλλά επίμονα .

8 . Είστε δεκτικοί στη βοήθεια .

Έχετε συνειδητοποιήσει καλά τους τομείς στους οποίους έχετε αδυναμίες και δε φοβάστε να ζητήσετε βοήθεια από το περιβάλλον σας . Αντιλαμβάνεστε πως φερόμενοι μ’ αυτόν τον τρόπο , απλώς μαθαίνετε κάτι παραπάνω .

9 . Είστε ανεξάρτητοι .

Δεν είστε απ’ αυτούς που δένονται συναισθηματικά με τους άλλους για να πετύχουν κάτι . Εκδηλώνοντας παρόμοια συμπεριφορά υποστηρίζετε τις υγιείς προσωπικές κι επαγγελματικές σχέσεις .

10 . Ακολουθείτε το ένστικτό σας .

Πιστεύετε στην απόκτηση εμπειρίας και γι’ αυτό μαθαίνετε ν’ ακούτε το ένστικτό σας πριν τη λήψη της όποιας απόφασης .

11 . Συγχωρείτε τον εαυτό σας .

Είναι δύσκολο να προχωράς μπροστά όταν κάτι σε κρατάει κι αυτό είναι ένα από τα πράγματα που έχετε κατανοήσει εδώ και καιρό . Γι’ αυτό κάνοντας λάθος , συγχωρείτε τον εαυτό σας , αφήνοντας το παρελθόν πίσω χωρίς να στέκεστε σ’ αυτό .

12 . Γνωρίζετε τα όριά σας .

Έχετε ορισμένους περιορισμούς που έχετε θέσει για τον εαυτό σας και τους αποδέχεστε αφού ξέρετε πολύ καλά ποιοι είστε .

13 . Καταλαβαίνετε καλά πως η ευθιξία δε λύνει το πρόβλημα .

Ξέρετε πως η ευθιξία ποτέ δεν ήταν η λύση σ’ ένα πρόβλημα και ποτέ δε βοήθησε σε κάτι . Γι’ αυτό αντί να νιώθετε προσβεβλημένοι , σκέφτεστε πώς να λύσετε το πρόβλημα .

14 . Δεν αναβάλετε τις υποθέσεις σας επ’ αόριστον .

Φροντίζετε να τελειώνετε πάντοτε την τρέχουσα εργασία σας πριν περάσετε στην επόμενη . Και παρ’ όλο που η αναβολή των τρεχόντων ζητημάτων για αργότερα φαίνεται αρκετά δελεαστική , στην πραγματικότητα απλώς δημιουργεί προβλήματα στην εργασία .

15 . Διακατέχεστε από τη φιλοδοξία της πλήρους επίγνωσης .

Δεν κάνετε χρήση υποθέσεων κι εκδοχών εφόσον δε γνωρίζετε πλήρως τα πράγματα και δεν πιστεύετε σε αρνητικά προγνωστικά που κάνουν οι άλλοι .

16 . Είστε υπεύθυνοι σε θέματα οικονομικά .

Σε γενικές γραμμές , είστε ένας σοφός άνθρωπος . Όχι μόνο παίρνετε συνειδητές αποφάσεις και μόνο , αλλά επιπλέον δεν ξοδεύετε αλόγιστα τα χρήματά σας .

17 . Γνωρίζετε πως η επιμονή σας αποπληρώνεται πάντα .

Σας χαρακτηρίζει μεγάλη δύναμη θέλησης που δε σας επιτρέπει ν’ αρνηθείτε στον εαυτό σας αυτό που πραγματικά θέλετε και γι’ αυτό συνεχίζετε πεισματικά μέχρι να το πετύχετε .

18 . Ξεπερνάτε όλα τα εμπόδια .

Συνεχίζετε να προσπαθείτε και δε σταματάτε μέχρι να φτάσετε στο στόχο σας . Το να τα παρατήσετε απλώς δεν είναι για σας , αν και μπορεί στην πορεία να ψάξετε για εναλλακτικές λύσεις στο πρόβλημα που σας απασχολεί .

19 . Αναζητάτε πάντα τρόπους να γίνετε καλύτεροι .

Αισθάνεστε συχνά ότι μπορείτε να κάνετε κάτι καλύτερο κι ότι υπάρχει πάντα μια ευκαιρία για αυτοβελτίωση , διότι την αλήθεια ότι κανείς δεν είναι τέλειος την αποδεχτήκατε προ πολλού .

20 . Φροντίζετε την υγεία σας .

Αν δεν είσαι υγιής τότε δεν είσαι ούτε πλούσιος ούτε σοφός – αυτό είναι το σύνθημά σας . Γι’ αυτό και προσπαθείτε να τρώτε , να πίνετε , να κοιμάστε και ν’ αναπνέετε όσο το δυνατόν καλύτερα .

21 . Ξεβολεύεστε συχνά μπροστά στην εμπειρία του καινούριου .

Δεν είναι ότι εύκολα βαριέστε απλώς δε μένετε σ’ ένα σημείο για πολύ , αφού έτσι δε μαθαίνετε τίποτα . Οπότε ξεβολεύεστε συχνά για να δοκιμάσετε καινούριες εμπειρίες και παράλληλα να το διασκεδάσετε .

22 . Δεν κατηγορείτε για όλα τις εξωτερικές συνθήκες .

Λαμβάνετε υπόψιν σας τα πάντα και ξέρετε ότι το να κατηγορείτε για την ατυχία σας κάτι που δεν είναι στο χέρι σας να το έχετε υπό έλεγχο είναι άσκοπο κι ανόητο .

23 . Κατανέμετε το χρόνο σας σοφά .

Η άσκοπη σπατάλη χρόνου είναι εντελώς απαράδεκτη για σας . Έτσι , μπορείτε πάντοτε να επιλέξετε μια παραγωγική δραστηριότητα , από την οποία θα επωφεληθείτε όχι μόνο εσείς αλλά και το περιβάλλον σας .

24 . Μπορείτε να επιτρέψετε στους άλλους να « πιάσουν το τιμόνι » .

Μερικές φορές μπορείτε απλώς να καθίσετε με τα χέρια σταυρωμένα , να χαλαρώσετε και να επιτρέψετε στους άλλους να πάρουν την πρωτοβουλία όσο εσείς το απολαμβάνετε . Και μάλιστα τους παρέχετε την πλήρη υποστήριξή σας , εφόσον αυτό είναι απαραίτητο .

25 . Σκέφτεστε ήρεμα και νηφάλια κατά τη διάρκεια της κρίσης .

Μερικές φορές ένα καλό αποτέλεσμα προκύπτει από το πουθενά , αν όλα γίνονται με ήρεμο μυαλό . Γι’ αυτό και στην πιο κρίσιμη κατάσταση προσπαθείτε να κάνετε ό,τι είναι δυνατόν για να παραμείνετε ήρεμοι .

Νέες εξελίξεις στην εξωσωματική: Μια συσκευή στον κόλπο της γυναίκας

Σύμφωνα με μια νέα μελέτη ένα κρίσιμο κομμάτι της εξωσωματικής γονιμοποίησης, η εκκόλαψη του εμβρύου, η οποία μέχρι σήμερα γίνεται σε εργαστηριακό σκεύος, μπορεί πλέον να λάβει χώρα μέσα σε μια ειδική συσκευή που τοποθετείται στον κόλπο της γυναίκας.

Επιστήμονες από τις ΗΠΑ και την Κολομβία πιστεύουν πως η συσκευή αυτή που ακούει στο όνομα INVOcell, μπορεί να βάλει ένα τέλος στις πολυάριθμες και πολύ ακριβές διαδικασίες εξωσωματικής γονιμοποίησης στις οποίες προβαίνουν πολλές γυναίκες.

Σε μια μικρή μελέτη που διεξήχθη στις ΗΠΑ, βρέθηκε ότι τα ποσοστά εγκυμοσύνης ήταν σχεδόν ίδια ανάμεσα στις γυναίκες τα ωάρια των οποίων εκκολάφτηκαν μαζί με τα σπερματοζωάρια σε εργαστηριακό περιβάλλον και στις γυναίκες στις όποιες τα ωάρια τους τοποθετηθήκαν μαζί με τα σπερματοζωάρια στη συσκευή INVOcell για τον ίδιο χρόνο.

Η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι μια από τις πιο βασικές μεθόδους υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, η οποία χρησιμοποιείται στις ΗΠΑ από το 1981. Σύμφωνα με τα κέντρα ελέγχου και πρόληψης νοσημάτων, περίπου 65.000 μωρά γεννήθηκαν στις ΗΠΑ το 2012, με τη βοήθεια 176.000 κύκλων υποβοηθούμενης αναπαραγωγής που κόστισαν κατά μέσο όρο 10.000 δολάρια ο ένας.

Ένας από τους λόγους που εξηγούν την περιορισμένη χρήση των μεθόδων υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, σε σχέση πάντα με τα ποσοστά υπογονιμότητας, είναι το υψηλό κόστος. Εν μέρει, το υψηλό κόστος δικαιολογείται από τα συστήματα εκκόλαψης που χρησιμοποιούνται, τα οποία περιλαμβάνουν περιπλοκές συσκευές που απαιτούν ρυθμίσεις και καθημερινούς ποιοτικούς ελέγχους.

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι κατάφεραν να απλοποιήσουν την εξωσωματικής γονιμοποίηση, έτσι ώστε να μην απαιτεί καθημερινή παρακολούθηση, χωρίς να υπάρχει επίπτωση στα ποσοστά εγκυμοσύνης. Τα αποτελέσματα της μελέτης ανακοινωθήκαν πρόσφατα στο συνέδριο της αμερικανικής εταιρείας της αναπαραγωγικής ιατρικής που πραγματοποιήθηκε στη Χονολουλού.

Ιδανικές υποψήφιες για την τεχνική INVOcell είναι σύμφωνα με τους ειδικούς, οι υπογόνιμες γυναίκες που μπορούν να παράγουν πολλά ζωντανά ωάρια με τη βοήθεια ορμονών που εκλύουν την ωοθυλακιορρηξία.

Η INVOcell είναι μια μικρή κυλινδρική συσκευή, η οποία τοποθετείται μέσα στον κόλπο, όπου στερεώνεται με τη βοήθεια ενός διαφράγματος. Το περιβάλλον του κόλπου αναμένεται να διατηρήσει στα σωστά επίπεδα τη θερμοκρασία το ph και τις υπόλοιπες συνθήκες που είναι απαραίτητες για τη γονιμοποίηση και την πρώιμη ανάπτυξη του εμβρύου. Μετά από 3-5 ημέρες η συσκευή αφαιρείται από τον κόλπο και τα έμβρυα μεταφέρονται στη μήτρα.

Στη μελέτη συμμετείχαν 33 υπογόνιμες γυναίκες ηλικίας 18-38, οι οποίες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Μετά από την ωοληψία ακλούθησε η εκκόλαψη των ωαρίων της κάθε ασθενούς με σπερματοζωάρια σε εργαστηριακό σκεύος για 2-4 ώρες. Μετά από αυτό το χρονικό διάστημα, μέχρι 10 ωάρια ανά ασθενή είτε τοποθετηθήκαν στη INVOcell, είτε προχώρησαν στο επόμενο στάδιο της συμβατικής εργαστηριακής εκκόλαψης.

Τα έμβρυα που πρόεκυψαν από τις δύο διαδικασίες δε διέφεραν ως προς την ποιότητα, ενώ παράλληλα, δε βρέθηκαν να διαφέρουν ούτε τα ποσοστά επιτυχίας της εξωσωματικής γονιμοποίησης ανάμεσα στις δύο ομάδες γυναικών. Πιο συγκεκριμένα, 10 γυναίκες από τις 17 στην ομάδα της INVOcell και 10 από τις 16 στην ομάδα της συμβατικής μεθόδου έμειναν έγκυες.

Οι επιστήμονες θεωρούν την εξέλιξη αυτή ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Επισημαίνουν, βέβαια, πως η νέα μέθοδος δε θα μπορέσει να αντικαταστήσει την κλασσική, από τη στιγμή που είναι συγκεκριμένος ο πληθυσμός των γυναικών που μπορεί να επωφεληθεί από αυτή. Μπορεί, όμως, πράγματι να λειτουργήσει αποτελεσματικά για αυτόν τον πληθυσμό.

Μια προηγούμενη μελέτη σχετικά με τη συσκευή INVOcell, έδειξε ότι η μέθοδος παραμένει αποτελεσματική και όταν πρέπει να γίνει ενδοκυτταροπλασματική σπερματέγχυση για να επιτευχτεί η γονιμοποίηση του ωαρίου. Στη μελέτη αυτή συμμετείχαν ζευγάρια, τα οποία υποβλήθηκαν σε 172 κύκλους εξωσωματικής γονιμοποίησης, όπου η εκκόλαψη των εμβρύων έγινε μέσα στη συσκευή για 3 ημέρες. Κατά μέσο όρο, δυο έμβρυα μεταφέρονταν στη μήτρα μετά τη διαδικασία της εκκόλαψης και το ποσοστό επιτυχίας έφτασε το 40%, σχεδόν το ίδιο με αυτό της συμβατικής εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Από ψυχολογικής απόψεως, μάλιστα, η νέα μέθοδος έχει το πλεονέκτημα ότι δίνει την ευκαιρία στο ζευγάρι να νιώσει ότι συμμετέχει στη διαδικασία της σύλληψης, αφού η γυναίκα φέρει μέσα στο σώμα της το έμβρυο και δε βρίσκεται στο εργαστήριο.

Το βασικό πλεονέκτημα όμως της μεθόδου, είναι το μειωμένο κόστος και η συσκευή έχει ήδη εγκριθεί και χρησιμοποιείται στον Καναδά και σε κάποιες άλλες χώρες. Οι ερευνητές, μάλιστα, σημειώνουν ότι τουλάχιστον τα 2/3 των γυναικών που υποβάλλονται σε εξωσωματική γονιμοποίηση μπορούν να επωφεληθούν από αυτή.

Παράλληλα, τονίζουν ότι υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δυο μεθόδους. Στη νέα μέθοδο τα ωάρια και τα σπερματοζωάρια τοποθετούνται στη συσκευή πριν εξακριβωθεί η γονιμοποίηση. Επισημαίνουν, ωστόσο, ότι σε όλους τους κύκλους που έχουν πραγματοποιήσει με αυτή την προσέγγιση, δεν έτυχε ποτέ να μην έχουν δημιουργηθεί έμβρυα για να μεταφερθούν στη μήτρα.

Κάντε σεξ και προστατευτείτε τουλάχιστον από 15 ασθένειες.

Σεξουαλική επαφή, ένα πολύτιμο μυστικό υγείας.

Οι αρνητικές επιδράσεις της απουσίας της σεξουαλικής δραστηριότητας στην υγεία του ανθρώπου έχει φανεί από πολλές μελέτες. Πρόσφατες όμως μελέτες αποδεικνύουν ότι η σεξουαλική δραστηριότητα δρα ευεργετικά σε σωματικό και ψυχικό επίπεδο. Η πληροφορία αυτή είναι πολύ σημαντική και πρέπει να αξιοποιηθεί όχι μόνο από ειδικούς που ασχολούνται με την σεξουαλική υγεία αλλά και όλους τους επαγγελματίες υγείας. Η σωστή ενημέρωση των πολιτών θα τους βοηθήσει να κάνουν ένα ακόμα σημαντικό βήμα για τον έλεγχο και τη βελτίωση της υγείας τους.

 Η επίδραση στην συνολική υγεία και την άμυνα του οργανισμού

Οι θετικές επιδράσεις στην συνολική υγεία εντοπίζονται σε πολλαπλά επίπεδα. Από τις μελέτες φαίνεται ότι η σεξουαλική δραστηριότητα μειώνει μειώνει το χρόνιο πόνο. Επίσης η κολπική διέγερση σχετίζεται με σημαντικές αναλγητικές ιδιότητες συγκριτικά πολύ μεγαλύτερες από τη διέγερση της κλειτορίδας. Όσο αφορά στο ανοσοποιητικό σύστημα η κλασσική σεξουαλική πράξη φαίνεται ότι ενισχύει την άμυνα του οργανισμού εν αντιθέσει με την πρωκτική επαφή η οποία σχετίζεται με καταστολή της. Η ερωτική πράξη είναι η μοναδική δραστηριότητα η οποία κουράζει αλλά παράλληλα χαλαρώνει το σώμα και βοηθά σημαντικά στη βελτίωση του ύπνου. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς πως καλύτερος ύπνος σημαίνει καλύτερη υγεία, σωστότερο βάρος και χαμηλότερη αρτηριακή πίεση. Τέλος όσο αφορά στο ενδοκρινικό σύστημα η σεξουαλική δραστηριότητα αυξάνει τα επίπεδα ορμονών όπως της τεστοστερόνης, της οξυτοκίνης, της ντομαπίνης κ.α. Ενδεικτικά αυτό έχει σαν συνέπεια τη βελτίωση της ερωτικής ζωής και τη μείωση της κατάθλιψης.

 Η επίδραση στην ψυχική υγεία

Η σεξουαλική δραστηριότητα έχει αποδειχθεί ότι βελτιώνει την ψυχική υγεία. Αναμφίβολα ενισχύει την αυτοπεποίθηση και αυτό καθιστά το άτομο πιο ικανό να διαχειριστεί, να εξωτερικεύσει και να εκφράσει τα συναισθήματα του. Επιδρά όμως και στη βελτίωση της διάθεσης και μειώνει τα ποσοστά κατάθλιψης, νευρώσεων και ψυχωτικών διαταραχών. Ενισχύει την κοινωνικότητα, την ικανότητα δηλαδή του ανθρώπου να προσαρμόζεται στις κοινωνικές συνθήκες, να συνάπτει φιλικές σχέσεις και να συμμετέχει σε κοινές δραστηριότητες. Τέλος τα ευτυχισμένα ζευγάρια κάνουν συχνά σεξ. Μέσα από αυτό φαίνεται ότι δυναμώνει η σχέση και αυξάνει η ικανοποίηση που εισπράττουν από αυτή.

 Η επίδραση στο καρδιαγγειακό σύστημα

Η σεξουαλική δραστηριότητα μειώνει το άγχος, ρίχνει την υψηλή αρτηριακή πίεση και έχει συσχετιστεί με χαμηλότερη διαστολική πίεση στην ανάπαυση. Με τον τρόπο αυτό το άτομο αντιδρά καλύτερα σε στρεσογόνες καταστάσεις. Παράλληλα έχει βρεθεί ότι σταθεροποιεί τον καρδιακό σφυγμό, ενώ είναι μια ικανοποιητική άσκηση για τον οργανισμό. Έχει τις ίδιες θετικές επιδράσεις στον οργανισμό όπως μια δυνατή προπόνηση. Όπως κι η γυμναστική όμως έτσι και το σεξ θα πρέπει να γίνεται τακτικά για να υπάρχουν τα οφέλη για το καρδιαγγειακό σύστημα. Μια συχνότητα επαφών πάνω από δύο φορές την εβδομάδα βελτιώνει την υγεία της καρδιάς και μειώνει τον κίνδυνο εμφάνισης καρδιακής νόσου κατά 45%.

 Η επίδραση στο ουροποιητικό και γεννητικό σύστημα

Από μελέτες φαίνεται ότι οι παράμετροι του σπέρματος δηλαδή ο όγκος, η κινητικότητα και η μορφολογία είναι καλύτερες μετά από μια κλασική σεξουαλική πράξη συγκριτικά με τον αυνανισμό. Τα ευρήματα αυτά συνηγορούν υπέρ μιας καλύτερης λειτουργίας του προστάτη. Η λειτουργία αυτή βοηθά στην αποκατάσταση παθήσεων όπως η φλεγμονή (χρόνια προστατίτιδα), ενώ υπάρχουν ενδείξεις ότι ενδεχομένως μπορεί να μειωθεί η πιθανότητα εμφάνισης καρκίνου. Όσον αφορά το γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα φαίνεται ότι η κολπική συνουσία βοηθά να διατηρηθεί η φυσιολογική λειτουργία του κόλπου και του περινέου. Σε αυτό φαίνεται να βοηθούν οι αντανακλαστικές συσπάσεις που προκαλούνται οι οποίες δυναμώνουν το πυελικό έδαφος με αποτέλεσμα την μείωση των επεισοδίων ακράτειας. Επίσης η προσταγλανδίνη που υπάρχει στο σπέρμα βελτιώνει την αιμάτωση και οξυγόνωση του κόλπου άρα και την λειτουργικότητα του.

 Έχουν όλες οι μορφές σεξ θετική επίδραση στην υγεία;

Από τις μελέτες φαίνεται ότι τα οφέλη για την σωματική και ψυχική υγεία σχετίζονται με την κολπική διείσδυση και τον οργασμό που ακολουθεί. Οι άλλες σεξουαλικές δραστηριότητες όπως ο αυνανισμός, η πρωκτική επαφή, ο στοματικός έρωτας δεν αποδεικνύεται να έχουν θετική επίδραση στην συνολική υγεία του ατόμου. Η πληροφορία αυτή είναι σημαντική και θα πρέπει αυτοί που ασχολούνται με την σεξουαλική διαπαιδαγώγηση καθώς και οι σεξολόγοι να ενημερώνουν αναλυτικά για τα οφέλη της κλασσικής σεξουαλικής επαφής στην υγεία.

Χορέψτε! Είναι μεταδοτικό

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί σε αυτή την χώρα ο χορός στις νυχτερινές μας εξορμήσεις δεν είναι τόσο διαδεδομένος; Τι είναι άραγε αυτό που μας βιδώνει τα πόδια στο πάτωμα; Γιατί μένουμε ασάλευτοι και αδιάφοροι στις μάταιες προσπάθειες του DJ να μας ξεσηκώσει;
Είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτο για κάποιον ξένο, να παρατηρεί την νυχτερινή διασκέδαση των Ελλήνων. Ενώ είμαστε ένας λαός ο οποίος ξεπέρνα σε κέφι και φαντασία κατά πολύ τον μέσο όρο της υπόλοιπης Ευρώπης, εντούτοις έχουμε μια πολύ ξεχωριστή συνήθεια. Δεν χορεύουμε. Αρεσκόμαστε στο να καθόμαστε ή να στεκόμαστε όρθιοι, να μιλάμε ή να παρατηρούμε τους υπόλοιπους θαμώνες, πίνοντας και καπνίζοντας. Ο DJ να χτυπιέται στα decks, οι barman να γίνονται ζογκλέρ με τα shaker των cocktail, οι σερβιτόροι να χαμογελούν “like there is no tomorrow”, όλα να συντελούν στο να μας παρασύρουν να κουνηθούμε λίγο στον ρυθμό και εμείς εκεί, μαρμάρινοι, σαν φυτό-καλυμμένες κολόνες άλλης εποχής.

Το ακόμα ποιο περίεργο είναι το πώς αντιδρούμε όταν ξαφνικά, μέσα σε αυτό το χορευτικά αποστειρωμένο περιβάλλον, κάποιος ή κάποια, αποφασίσει να χορέψει! Στρεφόμαστε προς το μέρος τους και τους κοιτάμε με έκπληξη. Σαν να κάνουν κάτι περίεργο. Κάποιοι μπορεί και να αναρωτηθούν αν τους συμβαίνει κάτι, αν έχουν πιεί πολύ ή κάτι τέτοιο. Το αστειότερο όλων είναι ο χορός από τον λαιμό και πάνω. Όταν «ανάβουν τα αίματα» και φτάνουμε αυτό που λέμε «τσακίρ κέφι» τότε μπορεί να αποφασίσουμε να λικνιστούμε αλλά μόνο από το λαιμό και πάνω. Θα κουνήσουμε ρυθμικά το κεφάλι μας ακολουθώντας την μουσική αλλά μέσα στα πλαίσια των περιορισμών ενός ανθρώπινου λαιμού, πάνω κάτω, δεξιά και αριστερά. Εκεί, συνήθως είναι και η ώρα που φεύγουμε σιγά σιγά και πάμε για ύπνο μετά από το «ξεφάντωμα».

Μην βλέπετε κάποιες πίστες νυχτερινών κέντρων ζωντανής ελληνικής μουσικής που είναι γεμάτες και λέτε ότι οι Έλληνες χορεύουν. Εκείνη την ώρα το κέντρο μπορεί να έχει δυο χιλιάδες πελάτες και να χορεύουν οι εκατό. Επίσης το λίκνισμα των γυναικείων γοφών πάνω στο τραπέζι, αν και ευχάριστο θέαμα σε κάποιες περιπτώσεις, ας μην το συμπεριλάβουμε στις παρατηρήσεις μας περί της χορευτικής διάθεσης του Έλληνα. Είναι κάτι άλλο, εκτός του θέματος μας.

Οι λόγοι που συντελούν σε αυτή την «ανωμαλία», δηλαδή στην απουσία του χορού στις νυχτερινές μας εξορμήσεις, έχουν τις ρίζες τους σε μια κοινωνία που ακόμα δεν έχει ξεπεράσει κάποια ταμπού περί του τι είναι αυτό που θεωρούμε «σοβαρό». Υπάρχει η φοβία ότι αν χορέψουμε μπορεί να διαταράξουμε ή ακόμα και να ισοπεδώσουμε, την συμβατική μας εικόνα. Μια αόριστη σοβαρότητα που θέλουμε να αποπνέουμε. Διατηρούμε επίσης μια επιφυλακτική και φοβισμένη στάση προς τον διπλανό μας και δίνουμε μεγάλη σημασία στην άποψη του για εμάς. Υπάρχει μπέρδεμα στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μας, υποβάθμιση των αισθημάτων μας και καταπίεση του εαυτού μας. Όλα αυτά για την διατήρηση μιας εικόνας η οποία δεν μας ανήκει.

Τις περισσότερες ευθύνες σε αυτό το κοινωνικό φαινόμενο όσον αφορά στον χορό, τις φέρουν οι κύριοι και όχι οι κυρίες. Φυτεύτηκε μέσα μας μια εικόνα, αυτή του σκληρού και σοβαρού άντρα, και αφαιρέθηκε η ουσία που είναι να κάνεις αυτό που αισθάνεσαι για να περάσεις καλά τόσο εσύ όσο και οι γύρω από εσένα και να έχεις αυτοπεποίθηση. Αυτή η σοβαροφάνεια είναι διάχυτη στην κοινωνία μας σε πολλά επίπεδα. Δεν είναι κάτι καινούριο. Θα ξεπεραστεί, τουλάχιστον σχετικά με τον «χορό», όσο η κοινωνία αναπτύσσεται κοινωνικά και πολιτισμικά. Όπως σε όλες τις μεταβατικές περιόδους έτσι και τώρα, συναντιέται αυτός που θέλει να χορέψει με αυτόν που θέλει να παραμείνει ακούνητος, στο ίδιο χώρο διασκέδασης και συγκρούονται οι δυο κόσμοι. Ο παλαιότερος με τον νεότερο. Η ανάπτυξη τα τελευταία δέκα χρόνια των χορευτικών σχολών, οι τηλεοπτικές χορευτικές εκπομπές και τα πολυάριθμα κλειστά πάρτυ χορού, δεν είναι τυχαία. Συμβαίνουν μέσα από την αυξανόμενη ανάγκη, ολοένα και μεγαλύτερου τμήματος του κόσμου, που θέλει όταν βγει να διασκεδάσει χορεύοντας χωρίς να τον δείχνουν.

Μην ψάχνουμε να κρυφτούμε πίσω από δικαιολογίες όπως ότι δεν ξέρουμε να χορεύουμε ή πώς να χορέψουμε όταν είμαστε παρέα με τον κολλητό μας ή ότι η μουσική στο συγκεκριμένο μαγαζί δεν είναι χορευτική ή ότι δεν χορεύει κανείς άλλος, ότι είμαστε κουρασμένοι και ό,τι άλλο μπορεί να σκαρφιστούμε εκείνη την στιγμή. Είναι όλα στο μυαλό μας. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε να χορεύουμε. Θα χορέψουμε όπως αισθανόμαστε, είναι απελευθερωτικό. Δεν θα χορέψουμε με τον κολλητό μας, θα χορέψουμε με την διπλανή μας. Το πιο πιθανό είναι να πει ναι! Δεν θα περιμένουμε τους άλλους. Θα ξεκινήσουμε εμείς τον χορό και θα κάνουμε τους άλλους να μας ακολουθήσουν. Θα ακολουθήσουν! Είναι μεταδοτικό. Ο χορός δεν θα μας κουράσει, το αντίθετο, θα μας ξεκουράσει εσωτερικά και θα διασκεδάσουμε περισσότερο από το να κουνάμε μόνο τα μάτια και τον λαιμό μας. Θα αφήσουμε το τσιγάρο και απλά θα χορέψουμε. Θα κουνηθούμε με όποιον τρόπο αισθανόμαστε την μουσική και θα κάνουμε πλάκα με τον εαυτό μας και την παρέα μας. Θα αφήσουμε την παλαιομοδίτικη σοβαρότητα στην δουλειά μας και θα συναντηθούμε με το παιδί που έχουμε όλοι μέσα μας.

Είναι ευκαιρία τώρα τις γιορτές να ξετυλίξουμε το χορευτικό μας ταλέντο σε όποιο χώρο και αν επιλέξουμε να περάσουμε αυτές τις μέρες. Ακόμα και σπίτι με τον άνθρωπο μας ή την οικογένεια μας. Θα χορέψουμε και θα είναι σίγουρα μια καλύτερη και πιο γεμάτη βραδιά. Όσοι φοβούνται μην η κοπέλα που τους αρέσει τους θεωρήσει γελοίους επειδή χορεύουν, ας τους πούμε απλά ότι είναι ο καλύτερος τρόπος να την γνωρίσουν. Το «σκληρό πεπόνι» και το δήθεν τελείωσαν.

ΥΓ. «Η ευκαιρία χορεύει μ’ αυτούς που είναι ήδη στην πίστα.» 

Καταργούμε τα Χριστούγεννα;

Τι θα γινόταν αν καταργούσαμε τα Χριστούγεννα;
Τι θα γινόταν στην οικονομία αν δεν υπήρχε η καταναλωτική γιορτή, αλλά μόνο η θρησκευτική;
Ο Tim Harford αναφέρει.
Το 1939, ο Lew Hahn, επικεφαλής του Retail Dry Goods Association στις ΗΠΑ, επεσήμανε κάτι που τον ανησυχούσε: εκείνη την χρονιά η Ημέρα των Ευχαριστιών θα έπεφτε στις 30 Νοεμβρίου, που ήταν η τελευταία πιθανή ημερομηνία. Επειδή θεωρείται κακή αρχή να αγοράζει χριστουγεννιάτικα προϊόντα προτού περάσει η Ημέρα των Ευχαριστιών, εκτιμήθηκε ότι εκείνη την χρονιά η χριστουγεννιάτικη καταναλωτική περίοδος θα ήταν ιδιαίτερα μικρή.
Ο Hahn ανησυχούσε ότι οι καταναλωτές θα δαπανούσαν λιγότερο, επιβαρύνοντας την ήδη αδύναμη οικονομία. Κι έτσι, μίλησε με τον υπουργό Εμπορίου, τον Harry Hopkins, ο οποίος μίλησε με τον πρόεδρο Franklin Roosevelt, ο οποίος μίλησε στη συνέχεια στο λαό. Εξήγησε ότι καθώς η Ημέρα των Ευχαριστιών ήταν ομοσπονδιακή γιορτή, ήταν αρμοδιότητα του προέδρου να ορίσει την ημερομηνία εορτασμού της. Κι έτσι, επέλεξε η Ημέρα των Ευχαριστιών να γιορταζόταν στις 23 Νοεμβρίου.
Η απόφαση ήταν αμφιλεγόμενη. Ο Alfred Landon, υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων που ηττήθηκε από το Roosevelt το 1936, συνέκρινε αυτή την αυθαιρεσία με πράξεις του Αδόλφου Χίτλερ. Για περίπου δύο χρόνια η μισή χώρα γιόρταζε την Ημέρα των Ευχαριστιών με την παλαιά ημερομηνία και η άλλη μισή με τη νέα που υιοθέτησε ο Roosevelt. Σε δύο πολιτείες έγιναν και οι δύο ημέρες αργίες.
Όλα αυτά εγείρουν ένα βαθύτερο ερώτημα: Ποιες είναι οι μακροοικονομικές συνέπειες των Χριστουγέννων; Η απάντηση εξαρτάται από τις πολιτικές σας πεποιθήσεις. Οι συντηρητικοί, από τον Rick Santorum μέχρι τον Αlf Landon και τον George Osborne πιστεύουν ότι τα Χριστούγεννα δεν έχουν μεγάλη επιρροή στην υγεία της οικονομίας. Οι φιλελεύθεροι, από τον Ed Balls μέχρι τον Franklin Roosevelt και τον Paul Krugman πιστεύουν ότι τα Χριστούγεννα, από μακροοικονομικής άποψης είναι ανεκτίμητα.
Τονίζω ότι σε αυτό το σημείο κάνω υποθέσεις. Δεν έχω μιλήσει με κανέναν από αυτούς τους ανθρώπους για να μάθω τις θέσεις τους αναφορικά με τα Χριστούγεννα. Πρόκειται για εικασίες βάσει των απόψεων που έχουν εκφράσει οι προαναφερθέντες, αναφορικά με την ώθηση της οικονομίας μέσω δημοσίων δαπανών. Να σας εξηγήσω. Φανταστείτε ότι φέτος, την ημέρα των Χριστουγέννων, η Βασίλισσα, Ο Πάπας ακόμη και η Oprah Winfrey ανακοινώνουν πως τα Χριστούγεννα πρέπει εφεξής να είναι μία καθαρά θρησκευτική γιορτή. Δεν θα πρέπει να υπάρχουν δώρα και γλέντια. Εάν ο κόσμος σεβαστεί αυτή τη διακήρυξη, τότε, μόνο στις ΗΠΑ, δεν θα υπήρχαν τον επόμενο Δεκέμβριο καταναλωτικές δαπάνες ύψους 75 έως 100 δις δολ.
Και μετά, τι;
Μία πιθανότητα είναι η οικονομία να τα καταφέρει μια χαρά και χωρίς τα Χριστούγεννα. Αυτή είναι η κλασική άποψη της μακροοικονομίας. Τίποτα σημαντικό δεν θα αλλάξει με την κατάργηση των Χριστουγέννων. Θα διατηρήσουμε το ίδιο εργατικό δυναμικό, τις ίδιες δεξιότητες, τα ίδια εργοστάσια θα τους ίδιους σταθμούς παραγωγής ενέργειας, τον ίδιο χρηματοοικονομικό κλάδο και τα ίδια δίκτυα logistics. Η ικανότητα της οικονομίας να παράγει αγαθά και υπηρεσίες δεν θα μειωθεί και – μετά από μία περίοδο προσαρμογής κατά τη διάρκεια της οποίας τα εργοστάσια στολιδιών θα επανεξοπλιστούν και τα χριστουγεννιάτικα δέντρα θα ξαναφυτευτούν – όλα θα είναι μία χαρά.
Τι θα μπορούσε όμως, να αντικαταστήσει εποχικές καταναλωτικές δαπάνες σχεδόν 100 δισ. δολ.; Τίποτα σημαντικό, αλλά η αντικατάσταση και πάλι θα γίνει. Η παραγωγική δυναμική που απελευθερώνεται με την «εξαφάνιση» των Χριστουγέννων θα οδηγηθεί σε άλλες χρήσεις, οι τιμές θα μειωθούν αρκετά για να μας δελεάσουν να καταναλώσουμε τα χρήματά μας κατά τη διάρκεια άλλων εποχών του χρόνου. Πράγματι, η κατάργηση των Χριστουγέννων μπορεί να δώσει ήπια ώθηση στην ευημερία μας μακροπρόθεσμα, καθώς το στρίμωγμα όλων αυτών των δαπανών σε τόσο λίγες εβδομάδες, δημιουργεί πιέσεις στα εργοστάσια και τις αλυσίδες προσφοράς. Η εξομάλυνση των δαπανών μας μπορεί να αποδειχθεί πιο αποτελεσματική.
Η κλασική άποψη του πώς λειτουργεί η οικονομία είναι και η κλασική άποψη του George Osborne, του υπουργού Οικονομικών της Βρετανίας και των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ. Η άποψή τους είναι πως η ώθηση της οικονομίας μέσω δημοσίων δαπανών δεν αποδίδει. Εάν μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες, υποστηρίζουν, τότε η οικονομία θα προσαρμοστεί και ο ιδιωτικός τομέας θα πάρει την σκυτάλη.
Από την άλλη πλευρά της συζήτησης, βρίσκεται ο κ. Balls, ο σκιώδης υπουργός Οικονομικών της Βρετανίας καθώς και άλλοι γνωστοί Αμερικανοί οικονομολόγοι υπέρμαχοι της δημοσιονομικής ώθησης στην οικονομία, όπως ο κ. Krugman και ο Lawrence Summers. Ο κ. Krugman σχολίασε κάποτε ότι ο πανικός για μία επίθεση εξωγήινων θα βοηθούσε την οικονομία επειδή θα ανάγκαζε την κυβέρνηση να αυξήσει και πάλι τις δημόσιες δαπάνες.
Αφού δεν υπάρχουν εξωγήινοι, έχουμε τον Άγιο Βασίλη.
Η Κεϊνσιανή άποψη για το πώς λειτουργεί η οικονομία διαφέρει θεμελιωδώς από την κλασική άποψη: υποστηρίζει ότι η προσφορά δεν δημιουργεί αυτομάτως ζήτηση. Εάν καταργηθούν λοιπόν, τα Χριστούγεννα, ή εάν μία χρηματοοικονομική κρίση καταρρακώσει την εμπιστοσύνη του κόσμου και εκμηδενίσει το διαθέσιμό εισόδημά τους, οι καταναλωτές θα δαπανούν λιγότερο.
Σε αυτή την περίπτωση, η προσαρμογή των τιμών μπορεί να μην τους πείσει να αλλάξουν τρόπο σκέψης. Μπορεί μάλιστα να μην υπάρξουν προσαρμογές τιμών. Εάν εξαφανιστούν οι χριστουγεννιάτικες δαπάνες, μπορεί να περάσουν χρόνια μέχρι να καλύψει το κενό η οικονομία. Αυτά τα εργοστάσια θα εξακολουθούν να υπάρχουν και οι εργαζόμενοι θα παραμένουν διαθέσιμοι – αλλά θα βρίσκονται σε αδράνεια.
Ποιος έχει, λοιπόν, δίκιο; Θα πρέπει να ομολογήσω πως είμαι προκατειλημμένος. Είμαι επιφυλακτικός ως προς την αποδοτικότητα πολλών προγραμμάτων δαπανών του Δημοσίου, αλλά και ως προς τις καταναλωτικές αποφάσεις των Χριστουγέννων. Και στις δύο περιπτώσεις, δίνεται πολύ μεγάλη προσοχή στο φαίνεσθαι και ελάχιστη σε αυτό που πραγματικά χρειάζεται ο αποδέκτης (των δαπανών ή του δώρου). Μακροπρόθεσμα, ελπίζω τόσο σε μικρότερο κράτος, όσο και σε λιγότερα Χριστούγεννα.
Αυτό όμως, είναι κάτι που θα αποφασίσει το πνεύμα των μελλοντικών Χριστουγέννων. Παρά τη δική μου προκατάληψη, πρέπει να αναγνωρίσω ότι φέτος τα Χριστούγεννα, τα επιτόκια είναι κοντά στο μηδέν. Μέχρι να αλλάξει αυτό, οι φιλελεύθεροι θα έχουν καλύτερα επιχειρήματα. Η αύξηση των δαπανών επιφέρει ώθηση της οικονομίας, ανεξαρτήτως εάν προέρχονται από το υπουργείο Οικονομικών ή από το Βόρειο Πόλο.

Εργοστάσιο χριστουγέννων

Πώς είναι πραγματικά ένα εργοστάσιο Χριστουγέννων;
Μέσα στο Χριστουγεννιάτικο χωριό του Yiwu στην Κίνα, δεν υπάρχουν ούτε χιόνια, ούτε ξωτικά, ούτε ο άγιος Βασίλης. Υπάρχουν μόνο 600 εργοστάσια, τα οποία παράγουν το 60% των χριστουγεννιάτικων στολιδιών όλου του κόσμου. Το Χριστουγεννιάτικο χωριό της Κίνας είναι η μεγαλύτερη αγορά χονδρικής μικρών εμπορευμάτων στον κόσμο.
Διάδρομοι διακοσμημένοι μόνο με πούλιες, δρόμοι γεμάτοι με LED φωτάκια, χριστουγεννιάτικες κάλτσες κάθε μεγέθους, πλαστικά έλατα σε κίτρινο, μπλέ και ροζ φλουό, πλαστικά κουκουνάρια σε χρυσό και ασημένιο και το κόκκινο χρώμα να επικρατεί παντού είναι τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν το εσωτερικό του χωριού.
Από τα φωτάκια των χριστουγεννιάτικων δέντρων, μέχρι τα αγιοβασιλιάτικα καπέλα, οι εργάτες του “χωριού” κατασκευάζουν σχεδόν οτιδήποτε αφορά τα Χριστούγεννα. Πρόκειται κατά κύριο λόγο για μετανάστες που δουλεύουν 12 ώρες τη μέρα με μισθό 200 με 300 λίρες Αγγλίας.
Ο Wei είναι 19 χρονών και δουλεύει μαζί με τον πατέρα του στα εργοστάσια. Παίρνει νιφάδες χιονιού από πολυστυρένιο, τις εμβαπτίζει σε κόλλα και ύστερα τις βάζει στο ειδικό μηχάνημα που τις κάνει κόκκινες. Φτιάχνει 5000 χιονονιφάδες τη μέρα. Στο τέλος της ημέρας είναι και οι δύο καλυμμένοι με βυσσινί σκόνη και έχουν χρησιμοποιήσει τουλάχιστον 10 μάσκες, προκειμένου να μην ανασαίνουν τη σκόνη.
Ο πατέρας του Wei φοράει όλη τη μέρα ένα καπέλο άγιου Βασίλη, σε μια προσπάθεια να μην γίνουν τα μαλλιά του κόκκινα. Είναι μία δουλειά που τους κουράζει ιδιαίτερα και μάλλον δεν θα την κάνουν και τον επόμενο χρόνο.
Απ’ έξω φαίνεται να είναι ένας θαυμαστός κόσμος, η αλήθεια όμως είναι ότι οι ένδοξες μέρες της αγοράς μοιάζει να ανήκουν το παρελθόν. Σήμερα, το χωριό του Yiwu χάνει τους πελάτες του από τους ιντερνετικούς γίγαντες “Alibaba” και “Made In China”. Οι αγορές αυτές δίνουν στον πελάτη τη δυνατότητα να αγοράσει περίπου ένα εκατομμύριο διαφορετικά στολίδια με το πάτημα ενός κουμπιού, τη στιγμή που η αποθήκη του κινεζικού Christmas Factory χωράει μέχρι 400.000 προϊόντα.

ΘΕΤΙΚΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!

Η αισιοδοξία, η χαρά και η ευδαιμονία δεν είναι άπιαστοι στόχοι. Μπορούμε να τις κατακτήσουμε, αρκεί να… εξασκηθούμε με τον σωστό τρόπο, υποστηρίζουν οι εκπρόσωποι της θετικής ψυχολογίας.
Όλοι είμαστε εξοικειωμένοι -ίσως και περισσότερο από όσο θα θέλαμε- με τα αρνητικά συναισθήματα, όπως είναι ο θυμός, η ζήλια, ο φόβος, η ντροπή και η λύπη. Η θετική ψυχολογία εστιάζει στην άλλη άκρη του φάσματος των συναισθημάτων, εκεί όπου κυριαρχούν η ελπίδα, η χαρά, το ενδιαφέρον και η ικανοποίηση. Δεν πρόκειται, ωστόσο, για μια απλοϊκή άποψη που μας προτρέπει να… χαμογελάμε, ζώντας μια υποτιθέμενα ανέφελη ζωή, χωρίς ίχνος θυμού ή θλίψης. Αντιθέτως, πρόκειται για έναν νέο κλάδο της ψυχολογίας που μελετά τις θετικές διαστάσεις της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως η αισιοδοξία, το νόημα της ζωής και η ψυχική ανθεκτικότητα, οι οποίες μας ωθούν να εξελιχθούμε και να προοδεύσουμε.

Με πυξίδα τη χαρά Όταν βιώνουμε και εκφράζουμε με συστηματικό τρόπο στη ζωή μας θετικά συναισθήματα, όπως η χαρά, το ενδιαφέρον, η ευχαρίστηση, η ευγνωμοσύνη και η ικανοποίηση, έχουμε και απτά αποτελέσματα που αφορούν στη σκέψη, τη διάθεση, αλλά και την υγεία μας. Ποια είναι αυτά;

* Διευρύνουμε τον ορίζοντα της σκέψης μας.
* Αντιμετωπίζουμε καλύτερα τις συνέπειες των αρνητικών συναισθημάτων, τα οποία εξακολουθούν να υπάρχουν μεν, αλλά τα διαχειριζόμαστε πιο αποτελεσματικά, χωρίς να τα αφήνουμε να μας εξουσιάζουν.
* Εξασφαλίζουμε καλύτερη ψυχική υγεία και μεγαλύτερες ψυχολογικές αντοχές απέναντι στις αντιξοότητες και τα προβλήματα της ζωής μας.
* Κινητοποιούνται οι μηχανισμοί που μας φέρνουν πιο κοντά στην ψυχική ισορροπία και την ευημερία.
* Ωφελείται η υγεία μας. (Σήμερα υπάρχουν έρευνες σε εξέλιξη που αφορούν τα θετικά συναισθήματα και τον ρόλο τους στη υγεία και ιδιαίτερα στην πρόληψη, αλλά και στην καλύτερη αντιμετώπιση των καρδιαγγειακών νοσημάτων.)

Τα «κλειδιά» της θετικότητας
Η θετική στάση ζωής δεν εξαντλείται στο να έχουμε ένα μόνιμο χαμόγελο κολλημένο στα χείλη μας και να αγνοούμε ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Υπάρχουν ορισμένα βασικά «κλειδιά» που ενισχύουν τα θετικά συναισθήματα και την ικανοποίηση που αυτά επιφέρουν. Ας δούμε ποια είναι τα κυριότερα σύμφωνα με τις θεωρίες της θετικής ψυχολογίας.

1. Το νόημα της ζωής
Σήμερα οι περισσότεροι τείνουμε να ερμηνεύουμε τη ζωή και τις εμπειρίες μας μέσα από ένα αρνητικό πρίσμα (π.χ. «Είμαι πάντα άτυχος», «Σε μένα συμβαίνουν όλα», «Είμαι αδικημένος»). Η θετική ψυχολογία μάς προτρέπει να αναζητήσουμε μια συνειδητά πιο θετική στάση ζωής. Να υιοθετήσουμε ένα θετικό μοτίβο, το οποίο μας κινητοποιεί, μας χαρίζει ικανοποίηση και μας ωθεί να προσπαθήσουμε για την προσωπική μας βελτίωση, αλλά και για σκοπούς πέρα και πάνω από εμάς. Το νόημα της ζωής μπορεί να είναι πολύ διαφορετικό για τον καθένα από εμάς. Ποια είναι τα συστατικά του, ωστόσο; Είναι η ύπαρξη ενός σκοπού (στη ζωή, την εργασία), η πίστη ότι ακολουθώντας τον σκοπό μας μπορούμε να κάνουμε κάποια διαφορά στον κόσμο, οι αξίες με τις οποίες πορευόμαστε, η αίσθηση της προσωπικής αξίας, αλλά και η ικανότητα αναγνώρισης μιας θετικής δυναμικής στα αρνητικά γεγονότα.
Με απλά λόγια, το μυστικό είναι να δώσουμε ένα θετικό νόημα στο σύνολο της ύπαρξής μας. Για παράδειγμα, ένας ερευνητής που δουλεύει 14 ώρες την ημέρα χωμένος στο εργαστήριό του νιώθει βαθιά ικανοποιημένος, επειδή η δουλειά του γίνεται για έναν σκοπό πέρα από το ιδιοτελές όφελος και σε εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου.

2. Η ψυχολογική ανθεκτικότητα
Γιατί κάποιος καταρρέει μπροστά σε μια δυσκολία, ενώ κάποιος άλλος όχι; Η ικανότητά μας να αντιμετωπίζουμε με αποτελεσματικότητα τις αντιξοότητες της ζωής ονομάζεται ψυχική αντοχή ή ανθεκτικότητα. Σημαντική παράμετρο της ψυχολογικής αντοχής αποτελεί το δίκτυο των σχέσεών μας με φίλους και συγγενείς και η ικανότητά μας να «χρησιμοποιούμε» αυτό το δίκτυο ώστε να ενισχύουμε τη βίωση θετικών συναισθημάτων. Η ανθεκτικότητα είναι ένας προστατευτικός παράγοντας απέναντι στα δύσκολα και δεν σημαίνει ότι μπορούμε να «τα κάνουμε όλα μόνοι μας». Αντιθέτως, αποτελεί δείγμα ψυχολογικής ανθεκτικότητας το να καταλαβαίνουμε πότε χρειαζόμαστε βοήθεια και να την αναζητάμε. Ακόμη ένα στοιχείο του ψυχικού σθένους είναι η ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματά μας και η πίστη ότι σε κάθε περίπτωση δεν είμαστε έρμαια των συνθηκών, αλλά υπάρχει έστω και κάτι που μπορούμε να κάνουμε.

3. Το απολαμβάνειν
Η ικανότητα να χαιρόμαστε με τα μικρά πράγματα που συμβαίνουν στην καθημερινή μας ζωή και να μην τα αφήνουμε να μας προσπερνούν είναι κάτι που, σύμφωνα με τους εκπροσώπους της θετικής ψυχολογίας, μπορούμε να καλλιεργήσουμε και να ενισχύσουμε. Η έννοια του «απολαμβάνειν» αφορά την ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε αλλά και να εντείνουμε τα θετικά βιώματα της ζωής μας, δηλαδή να νιώθουμε πιο έντονα τη χαρά, την ευχαρίστηση, την ευγνωμοσύνη και την περηφάνια.

Αλλάζοντας στάση ζωής
Έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσει σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που μας έχει «εκπαιδεύσει» να εστιάζουμε διαρκώς σε ό,τι δεν πάει καλά. Επομένως, και η τάση των περισσοτέρων από εμάς να επικεντρωνόμαστε στα αρνητικά είναι αποτέλεσμα μάθησης, γεγονός που αποδεικνύει ότι μπορούμε να μάθουμε και… αλλιώς, δηλαδή έναν πιο θετικό τρόπο σκέψης. Η θετική ψυχολογία υποστηρίζει -και το αποδεικνύει βάσει ερευνών- ότι μπορούμε να υιοθετήσουμε μια θετική στάση ζωής με δεδομένο ότι θα κάνουμε μια συνειδητή προσπάθεια εξάσκησης.
* Καταρχήν απομακρυνόμαστε από τους ανθρώπους που σκέφτονται αρνητικά. ¶λλωστε, τα συναισθήματα -θετικά και αρνητικά- είναι αποδεδειγμένα μεταδοτικά.
* Λέμε «ναι» στις τεχνικές χαλάρωσης και διαλογισμού, επειδή μας βοηθούν να αποκτήσουμε επίγνωση του σώματός μας και καλύτερο έλεγχο των σκέψεών μας.
* Εκτελούμε ασκήσεις θετικών συναισθημάτων (ευγνωμοσύνης, αλτρουισμού κ.λπ.) στη ζωή μας, όπως αυτές που αναλύουμε στις διπλανές στήλες.
* Γυμναζόμαστε. Η άσκηση συμβάλλει στην ψυχοσωματική υγεία.
* Εξασκούμαστε σε ασκήσεις νοερής απεικόνισης, όπως η επικέντρωση στην εικόνα μια ήσυχης παραλίας ή σε ασκήσεις ανάκλησης μιας όμορφης εμπειρίας ή επιτυχίας. Τέτοιες ασκήσεις βοηθούν στην εστίαση της προσοχής, τη μείωση της υπερέντασης και την ενίσχυση αισθημάτων ικανοποίησης.
* Με τη βοήθεια κάποιου ειδικού, μπορούμε να «αναπλαισιώσουμε» το νόημα που αποδίδουμε σε γεγονότα και εμπειρίες της ζωής μας που μέχρι τώρα τα αντιλαμβανόμασταν αποκλειστικά αρνητικά.

Ασκήσεις συναισθημάτων Οι ασκήσεις που ακολουθούν είναι ενδεικτικές. Για να έχουν αποτέλεσμα, πρέπει να γίνονται συστηματικά και με υπομονή.

Για την ευγνωμοσύνη
Κάθε βράδυ καταγράφουμε 3 πράγματα που πήγαν καλά μέσα στην ημέρα μας για τα οποία είμαστε ευγνώμονες (π.χ. ότι ξυπνήσαμε χωρίς πονοκέφαλο, ότι κάποιος μας φέρθηκε ευγενικά).Έτσι εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας σε έναν τρόπο σκέψης που εστιάζει σε ό,τι πάει καλά και το οποίο πριν το αγνοούσαμε ή το θεωρούσαμε δεδομένο.
- Σκεφτόμαστε τα πρόσωπα που μας βοήθησαν στη ζωή μας και τους απευθύνουμε ένα γράμμα ευγνωμοσύνης, το οποίο δεν είναι απαραίτητο να τους το δώσουμε. Το κάνουμε για εμάς.

Για την ενίσχυση της ικανοποίησης
Σκεφτόμαστε διεξοδικά ποια είναι τα πράγματα που μας κάνουν να νιώθουμε καλά, με την έννοια ότι ασχολούμενοι με αυτά χάνουμε την αίσθηση του χρόνου (ο χρόνος σταματά, γιατί αυτό που κάνουμε μας ικανοποιεί ή μας δίνει χαρά).
Μπορεί να είναι π.χ. η φροντίδα του κήπου, το παιχνίδι με τον σκύλο, κάποιες πλευρές της εργασίας (όλες είναι λίγο δύσκολο!), η τηλεφωνική συνομιλία με τους γονείς, κάποιο χόμπι, όπως η επίλυση σταυρολέξων ή η χειροτεχνία. Αφού εντοπίσουμε τις δραστηριότητες που μας ευχαριστούν, επιλέγουμε μία και φροντίζουμε να την κάνουμε επί 2 εβδομάδες καθημερινά. Στη συνέχεια, επιλέγουμε μια άλλη και ασχολούμαστε και πάλι καθημερινά για 2 εβδομάδες.
Πρόκειται για ασκήσεις ευχαρίστησης που έχουν ένα νόημα για εμάς προσωπικά, χωρίς να χρειάζεται να έχουν απαραίτητα έναν μεγαλειώδη στόχο. Συχνά, κάποιες ευχάριστες δραστηριότητες μπορούν ταυτόχρονα να είναι ευκαιρία ή τρόπος να ενισχύσουμε κάποιες δεξιότητες (όπως η επίλυση προβλημάτων και η αποτελεσματική διαχείριση του χρόνου), αυξάνοντας έτσι και την αυτοπεποίθησή μας.

Για τον αλτρουισμό και την αίσθηση νοήματος
Στην ανατολίτικη φιλοσοφία, η οποία έχει δανείσει πολλά στοιχεία στη θετική ψυχολογία, η έννοια της αλληλεγγύης είναι ανεπτυγμένη και θεωρείται σημαντικός παράγοντας στον δρόμο για την ευτυχία. Σήμερα έχουν γίνει έρευνες που υποστηρίζουν ότι ο αλτρουισμός που εκφράζεται μέσα από τον εθελοντισμό και την προσφορά αυξάνει την αίσθηση της ικανοποίησης από τη ζωή, αλλά και το επίπεδο της υγείας. Φροντίζουμε, λοιπόν, να κάνουμε καθημερινά μια πράξη αλτρουισμού, που μπορεί να είναι κάτι απλό, όπως π.χ. να ταΐσουμε το σκυλάκι της γειτονιάς, να συμμετέχουμε στον σύλλογο γονέων του σχολείου, να δώσουμε τα παλιά βιβλία ή τα ρούχα που δεν φοράμε πια.

Πού εφαρμόζεται η θετική ψυχολογία
* Στην ψυχοθεραπεία, όπου τα θετικά συναισθήματα δεν θεωρούνται μόνο ενδείξεις επιτυχίας της θεραπείας, αλλά αποτελούν από μόνα τους μηχανισμό αλλαγής.
* Στην εκπαίδευση, όπου διεξάγονται έρευνες στο πλαίσιο των οποίων τα παιδιά διδάσκονται πώς να είναι ανθεκτικά, να χειρίζονται το στρες και να αναπτύσσουν ένα νόημα ζωής.
* Στην εργασία, όπου σε εργασιακούς χώρους μεγάλων πολυεθνικών, όπως η Google, εφαρμόζονται προγράμματα με βάση τη θετική ψυχολογία.

ΤΙ ΘΕΛΩ ΑΠΟ ΕΣΕΝΑ…

ΘΕΛΩ…
Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις….
Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές….
Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις….
Θέλω τη βοήθειά σου και όχι
να αποφασίζεις για μένα….
Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις…..
Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα….
Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ….
Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις….
Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι…
Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα….
Θέλω να με πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις…
Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν.. Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις…
Θέλω να ξέρεις… πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου… ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ
 Χόρχε Μπουκάι

Η δύναμη της ελπίδας

Η ιστορία που επέλεξα να δημοσιεύσω σήμερα δεν είναι καινούργια. Όταν πριν από τρία χρόνια την έγραψα και τη δημοσίευσα για πρώτη φορά, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που με αποκάλεσαν υπερβολικό.
Κι όμως, δεν υπάρχει καμία υπερβολή σε αυτή την ιστορία, παρά μόνο η αποτύπωση, με ύφος λίγο «αστικό» θα έλεγα, μιας ιστορίας ενός ανθρώπου ως μιας παράπλευρης απώλειας της οικονομικής κρίσης. Μιας από τις πολλές ιστορίες που παρακολουθούμε άφωνοι τα τελευταία χρόνια και αφορούν αρκετούς συμπολίτες μας – όπως επανειλημμένως έχουν απεικονιστεί σε εξαιρετικά σχετικά ρεπορτάζ δημοσιογράφων της τηλεόρασης.
Ήταν μια παγωμένη νύχτα λίγο πριν τα Χριστούγεννα, ο αέρας σφύριζε στα ακάλυπτα αυτιά του μεσήλικα άνδρα, που ακόμα και το καλοραμμένο ακριβό, αλλά φθαρμένο και βρώμικο πλέον παλτό που φορούσε, με το γιακά σηκωμένο, δεν ήταν ικανό να ζεστάνει το ακάλυπτο κεφάλι του.
Χωρίς να το καταλάβει, τα βήματα του τον οδήγησαν μπροστά από ένα κτήριο, όπου στεγάζονταν τα γραφεία μιας επιχείρησης. Στάθηκε και κοιτάζοντας τους εργαζόμενους να αποχωρούν, να αγκαλιάζονται και να δίνουν ευχές ο ένας στον άλλον, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα δάκρυ που κύλησε στο παγωμένο του μάγουλο.
Σκέφτηκε, ότι δυο χρόνια πριν ήταν και αυτός ένας από αυτούς, ήταν στέλεχος σε αυτή την επιχείρηση. Μέχρι, που η διοίκηση της επιχείρησης (λόγω της οικονομικής κρίσης), αποφάσισε να κάνει περικοπές δαπανών και να απολύσει ένα μέρος των «υψηλόμισθων» (όπως τους αποκάλεσε στελεχών), για να τους αντικαταστήσει με πολύ νεαρότερους, άπειρους, αλλά πρόθυμους να εργαστούν ακόμα και δώδεκα ώρες την ημέρα, με πολύ χαμηλότερες αμοιβές, με αποτέλεσμα αυτός και μερικοί άλλοι συνάδελφοί του να βρεθούν κυριολεκτικά στο δρόμο.
Έστριψε το πρόσωπο του και κοίταξε γύρω του χαμηλώνοντας το κεφάλι του, για να μην τον αναγνωρίσει κάποιος από αυτούς και απομακρύνθηκε. Μετά από μερικά μέτρα σήκωσε το κεφάλι του και κοίταξε ψηλά, στα στολισμένα δέντρα της λεωφόρου, με τα χιλιάδες λαμπιόνια να λαμπυρίζουν στο φως της νύχτας κάνοντας τα στολισμένα δέντρα να φαίνονται σαν κάστρα και τις βιτρίνες των καταστημάτων, σαν μεγάλες αγκαλιές που σε προσκαλούσαν να μπεις σ αυτές και να ζεσταθείς.
Όμως, παρόλη τη ζεστασιά που θα έπρεπε να πλημμυρήσει την παγωμένη από συναισθήματα ψυχή του, φάνηκε, ότι αποπνέανε μια μελαγχολία, φάνταζαν και αυτά «θλιμμένα».
Κοντοστάθηκε, ακούγοντας δυο νεαρούς αλλοδαπούς να τσακώνονται μπροστά από ένα κάδο σκουπιδιών, για το ποιος θα πάρει τα αποφάγια από μια μεγάλη σακούλα που ανέσυραν από τα σκουπίδια, με τον ένα, να τραβάει από τη μια και τον άλλο από την άλλη, ενώ τα όποια αποφάγια χύθηκαν στο πεζοδρόμιο.
Έσπρωξε το καρότσι του και αναζήτησε το δικό του γεύμα στους άλλους κάδους της λεωφόρου. Μετά από αρκετό περπάτημα, σταμάτησε έξω από ένα πολυτελές εστιατόριο της πόλης, και κοίταξε προς τους κάδους, που βρίσκονταν στο στενό σοκάκι δίπλα.
Η τύχη, μετά από πολλές βραδιές, του χαμογέλασε για πρώτη φορά, οι κάδοι ήταν γεμάτοι με πολλά αχρησιμοποίητα σχεδόν αποφάγια. Έσκυψε στον πρώτο κάδο και ανέσυρε δυο κλεισμένα χάρτινα κουτιά. Σηκώνοντας το καπάκι του ενός κουτιού, η μυρωδιά που αναδύθηκε από τα δυο μεγάλα, σχεδόν ζεστά κομμάτια κρέας, συνοδευμένα με σκόρπια λαχανικά, κόντεψαν να του σπάσουν τη μύτη. Κοίταξε στο βάθος του κάδου, εκεί όπου του φάνηκε ότι λαμπύριζε κάτι, και ανέσυρε ένα μισό – άδειο ακριβό, μπουκάλι κρασί.
Χαμογέλασε ειρωνικά και σκέφτηκε: ποιος ανόητος θα πέταγε ένα τόσο καλό κρασί, χωρίς να το καταναλώσει ολόκληρο πρώτα. Σκέφτηκε, πόσοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που αγοράζουν πολλά πράγματα, τα οποία δεν προλαβαίνουν να καταναλώσουν, με αποτέλεσμα αυτά να καταλήγουν στα σκουπίδια. Ασυναίσθητα, νόμισε ότι άκουσε τον εαυτό του, σε μια άλλη χριστουγεννιάτικη νύχτα κάπου στο παρελθόν, να φωνάζει στη γυναίκα του, που ετοιμαζόταν να πάει για ψώνια «επιτέλους, μην αγοράζεις πράγματα που δεν χρησιμοποιούμε και τα πετάμε».
Το σκληρό του πρόσωπο σκυθρώπιασε μονομιάς. Έβαλε τα κουτιά και το κρασί στο καρότσι και συνέχισε το ταξίδι του στους δρόμους της πόλης αναζητώντας ένα σημείο να απαγκιάσει. Έφτασε σε ένα παρκάκι μιας εκκλησίας, και αναζήτησε ένα σημείο για να βγάλει τη νύχτα του. Βρήκε ένα στεγνό σημείο κάτω από μια μουριά. Έβγαλε από το καρότσι του τα χαρτοκιβώτια που χρησιμοποιούσε για στρώμα.
Έβγαλε τα κουτιά με το φαγητό και τα έστρωσε όσο προσεχτικά μπορούσε στα χαρτόκουτα, και με τα παγωμένα χέρια του να τρέμουν από το κρύο, άνοιξε το μπουκάλι με το κρασί και ήπιε δυο μεγάλες γουλιές, άφησε το υγρό να κατεβεί σιγά στον οισοφάγο του και ένοιωσε ένα ελαφρύ κάψιμο. Έγειρε το κεφάλι του στον κορμό της μουριάς και ένοιωσε τα βλέφαρα του να βαραίνουν βυθίζοντας τον σ ένα ταραγμένο με όνειρα ύπνο.
Ξαφνικά, αισθάνθηκε την αναπνοή του να σβήνει, ένα πυκνό σκοτάδι κάλυψε τα ήδη κλεισμένα του μάτια και νόμισε ότι ήρθε το τέλος του. Σαν σε όνειρο, ένοιωσε ξαφνικά το σώμα του να ζεσταίνεται, την αναπνοή του να δυναμώνει, αισθάνθηκε κάτι να του γλείφει το πρόσωπο και να τρίβεται επάνω του. Άνοιξε τα μάτια του και είδε το πρόσωπο ενός κουταβιού να τον κοιτάει παιχνιδιάρικα, με μια απερίγραπτη γλυκύτητα κουνώντας σαν τρελό την ουρά του.
Ανασηκώθηκε, με μια ανεξήγητη δύναμη, έριξε μια ματιά στο κουταβάκι και ξέσπασε σε γέλια, κοίταξε στα κουτιά που είχε βρει το προηγούμενο βράδυ και τα άνοιξε δίνοντας το ένα κομμάτι κρέας στο μικρό κουτάβι, που το άρπαξε με λαιμαργία να το φάει. Αυτός, δεν πεινούσε πια, άφησε το μικρό να φάει και το υπόλοιπο φαγητό, το πήρε στην αγκαλιά του και με μια κίνηση – που είχε καιρό να νοιώσει ότι είχε τη δύναμη να κάνει – σηκώθηκε στα πόδια του και του είπε «έλα μικρούλη μου, μια νέα μέρα ξημέρωσε για εμάς»

Καλές Γιορτές!

Δημιουργήθηκαν τα Χριστούγεννα

Ο Ιησούς Χριστός Είναι μια Αντιγραφή του Θεού -Ήλιου.  Τα Χριστούγεννα δεν είναι αυτά που ξέρετε. Τρεις αιώνες μετά τη γέννηση του Χριστού ορίσθηκαν χρονολογικά ο ευαγγελισμός της Θεοτόκου και η γέννηση του Χριστού. Οι ιστορικές πηγές υποδεικνύουν ότι ο εορτασμός των Χριστουγέννων άρχισε να τηρείται στη Ρώμη γύρω στο 335 μ.κ.ε. αν και κάποιοι ερευνητές, βασιζόμενοι σε αρχαίους ύμνους με χριστουγεννιάτικη θεματολογία,θεωρούν ότι τα πρώτα βήματα που οδήγησαν στον εορτασμό αυτό έγιναν μέσα στον 3ο αιώνα. Η παράδοση θεωρεί ότι η αρχαιότερη ομιλία για τη γιορτή των Χριστουγέννων εκφωνήθηκε από τον Μέγα Βασίλειο στην Καππαδοκία το έτος 376 μ.κ.ε.  Ποιοι είναι λοιπόν οι Μύθοι των Χριστουγέννων.

 Οι προσπάθειες επικράτησης των Χριστιανικών Τελετών

Μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού, οι γιορτές και οι τελετές των προηγούμενων θρησκειών όχι μόνο δεν σταμάτησαν αλλά σε μερικές περιπτώσεις ενισχύθηκαν. Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι, συνηθισμένοι και εθισμένοι στο Διονυσιακό Πνεύμα, ανέμεναν τις χρονικές περιόδους αυτών των εορτών για να τις τιμήσουν δεόντως. Μια από τις πλέον σημαντικές γιορτές ήταν η ρωμαϊκή γιορτή των Καλενδών, που ξεκινούσε στις 25 Δεκεμβρίου και κρατούσε έως στις 7 Ιανουαρίου.

Στο διάστημα αυτό, λαός και εξουσία τελούσαν ένα ατέλειωτο ξεφάντωμα που περιελάμβανε κρασοκατανύξεις, φαγοπότια, πανηγύρια, θεατρικές παραστάσεις και κάθε είδους δημόσια θεάματα. Οι πολίτες συνήθιζαν να στολίζουν σπίτια και καταστήματα, να παίζουν τυχερά παιχνίδια, να μεταμφιέζονται, να τραγουδούν και να χορεύουν. Ο χριστιανισμός,  προσπάθησε πολύ να δώσει ένα τέλος στις κρατούντες παγανιστικές γιορτές.

Κλήθηκε με τον τρόπο του να συμβάλει ως αναμορφωτικός και ενοποιητικός παράγοντας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, προσπαθώντας να ακυρώσει το περιεχόμενο των ειδωλολατρικών εθίμων που ήταν δημοφιλή τότε, μετατρέποντας το περιεχόμενό τους σε χριστιανικό. Δεν ήταν όμως εύκολο να ξεριζώσει και να βάλει φραγμό σε συνήθειες αιώνων. Μία από τις πρώτες ενέργειες του χριστιανικού κράτους ήταν να απαγορεύσει τις διονυσιακές γιορτές του Δωδεκαήμερου των Καλενδών.

Το να καταργήσει όλες τις προϋπάρχουσες γιορτές με κύρια και προεξέχοντα αυτή της περιόδου των Καλενδών σήμαινε βαθιά ρήξη με το κατεστημένο και ιδιαίτερα με το λαό. Έτσι ξεκίνησε μια σειρά από διαφωτιστικές, προπαγανδιστικές έως και καταδικαστικές ενέργειες που θα έφερναν σχετικά αποτελέσματα. Οι τότε ρήτορες της εκκλησίας χαρακτήριζαν τις γιορτές «έργα του διαβόλου» και των «κακοποιών πνευμάτων». Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος τις  κατακεραύνωνε και  προέτρεπε τους χριστιανούς να απέχουν από αυτές. «Τίποτε δεν είναι εχθρικότερο προς το πνεύμα του χριστιανισμού, όσο τα συμβαίνοντα κατά τις νύχτες εκείνες», διακήρυττε.

Η «Εν Τρούλλω» ή «Πενθέκτη» Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως, καταδικάζει τον εορτασμό των Καλενδών, των Βρουμαλίων, των Ανθεστηρίων, καθώς και τις Διονυσιακές Πομπές και τις μεταμφιέσεις.  Ο χριστιανισμός στάθηκε αμείλικτος απέναντι  στις γιορτές των Καλενδών, όπως επίσης  και  σε κάθε υπόλειμμα Διονυσιακής τελετής. Ο λαός όμως επέμενε, έστω και κάπως περιορισμένα, να γιορτάζει, μη λογαριάζοντας τις συνέπειες και καταδίκες.

Έτσι η εορτή της γέννησης του Χρίστου στήθηκε στην περίοδο της γιορτής των Καλενδών για να περιορίσει την αρχή της οργιαστικής περιόδου και να βάλει φραγμό στις ειδωλολατρικές συνήθειες. Όσο όμως η βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν στην ακμή της, οι παλιές συνήθειες συνέχιζαν να τηρούνται, μάλιστα τις μέρες των  Χριστουγέννων, της Πρωτοχρονιάς και των Φώτων, με τον πιο έντονο τρόπο. Ο κόσμος έξαλλος ξεχύνονταν στις πλατείες και στους δρόμους τραγουδώντας και χορεύοντας, αδιαφορώντας για τις προτροπές της εκκλησίας. Όταν άρχισε να ξεπέφτει η Βυζαντινή αυτοκρατορία, τότε μόνο άρχισαν να  εκφυλίζονται και οι ειδωλολατρικές αυτές γιορτές.

Happy Birthday Mithras - Krishna -Dionyse - Jesus

[διαλέγεις και παίρνεις]

Η γέννηση του Ιησού τοποθετείται γύρω στο 7 ή 6 π.κ.ε. ή μεταξύ του 4 ως 1 π.κ.ε. Αυτό συμβαίνει καθώς το σημερινό ημερολόγιο, στηρίζεται βασικά στους υπολογισμούς του μοναχού και αστρονόμου Διονυσίου του Μικρού, που κατά τον 4ο αιώνα μ.κ.ε. καθόρισε με τα τότε υπάρχοντα δεδομένα, το έτος 754 από κτίσεως Ρώμης ως το χρόνο της γέννησης του Ιησού, αντί του έτους 747 όπως θα έπρεπε με τα σημερινά δεδομένα. Αυτό σημαίνει πως, αν σήμερα ήταν δυνατό να γίνει επανακαθορισμός του παγκόσμιου ημερολογίου, η αρχή του χριστιανικού ημερολογίου θα βρισκόταν επτά περίπου χρόνια νωρίτερα.

Τη στιγμή αυτή, συμβαίνει το παράδοξο να θεωρούμε ότι εξαιτίας των λανθασμένων υπολογισμών, η γέννηση του Ιησού να τοποθετείται σε χρόνια προ Χριστού. Η ακριβής χρονολόγηση της ζωής του Ιησού είναι αδύνατη, αφού οι υπάρχουσες μαρτυρίες που προέρχονται από την Καινή Διαθήκη χαρακτηρίζονται από χρονολογική ασάφεια και επίσης το αφετηριακό 1 μ.κ.ε. δεν εναρμονίζεται επακριβώς με τα γενικότερα ιστορικά δεδομένα των χρόνων εκείνων. Για την ακριβή ημερομηνία γενέσεως του Ιησού δεν γίνεται καμιά αναφορά στην Καινή Διαθήκη, αλλά και κανείς από τους Αποστόλους δεν μιλά για την 25η Δεκεμβρίου ως ημέρα γενεθλίων.

Για κάποιους ερευνητές, τις πρώτες αναφορές περί εορτασμού της γέννησης του Ιησού –αρχικά στις 6 Ιανουαρίου– τις συναντάμε στα κείμενα του Πάπα Τελεσφόρου 125-136 μ.κ.ε. στοιχεία που από άλλους δεν θεωρούνται αυθεντικά, αλλά παρεμβολές που έγιναν σε μετέπειτα χρόνο.  Σύμφωνα με τα γραφόμενα στην Καινή Διαθήκη, τόσο ο Χριστός όσο και οι μαθητές του δεν γιόρταζαν γενέθλια. Ο ίδιος ζήτησε από τους μαθητές του να γιορτάζουν την ανάμνηση του θανάτου του.

Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι υπήρχε  κάπου  συγκεκριμένη εντολή ή απαγόρευση του εορτασμού των γενεθλίων, οι Ιουδαίοι της συγκεκριμένης περιόδου απέρριπταν αυτόν τον εορτασμό, θεωρώντας τον παγανιστική συνήθεια. Παρόμοια στάση ακολούθησαν και οι Χριστιανοί στους δύο πρώτους αιώνες της χριστιανικής εκκλησίας

Όσο κι αν προκαλεί έκπληξη σήμερα, τα Χριστούγεννα δεν γιορτάζονταν στην πρώτη Εκκλησία. Ο Ωριγένης θεωρεί ότι στην Βίβλο μόνο εκείνοι που δεν αναγεννήθηκαν (που δεν έγιναν Χριστιανοί) τηρούν τέτοιους εορτασμούς. Ο Άγιος Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός επίσης, δεν εμφανίζουν τη Γιορτή της Γέννησης στους καταλόγους τους με τους χριστιανικούς εορτασμούς.

Γεγονός είναι πως δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός. [ ή αν γεννήθηκε καν] Από υπολογισμούς θεωρείται ως πιθανή χρονική περίοδος μεταξύ του 6 – 2 π.κ.ε. Η ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα γέννησης του Χριστού, αναφέρεται για πρώτη φορά από τον επίσκοπο Ρώμης, Ιππόλυτο, το έτος 235 μ.κ.ε. και μόλις το 336 μ.κ.ε. εμφανίζονται για πρώτη φορά στο Ρωμαϊκό ημερολόγιο.

Η επιλογή της 25ης Δεκεμβρίου έγινε από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.κ.ε. αιώνα μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά της επί αυτοκράτορα Οκταβιανού Αυγούστου απογραφής, και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων, επειδή η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπιπτε με τα ειδωλολατρικά τελετουργικά για το Χειμερινό Ηλιοστάσιο ή την Επιστροφή του Ήλιου.

Επίσης, στα αρχεία της Εκκλησίας της Ρώμης φέρεται να υπήρχε έγγραφο του Ιωσή που που έδειχνε ότι ο Ιησούς γεννήθηκε την 9η του μήνα Σαπέτ, που αντιστοιχεί στην 25η Δεκεμβρίου. Το ευαγγελικό στοιχείο που λήφθηκε υπόψη είναι η φράση από το κατ’ Ιωάννη κεφ. γ’ εδαφ. 30: «Εκείνον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι».

25 Δεκεμβρίου: Η γιορτή του Ακατανίκητου Θεού Ηλιου, του Διόνυσου και του Μίθρα

Στη Ρώμη το καλαντάρι των Φιλοκαλίων (354 μ.κ.ε.) περιλαμβάνει στην ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου, απέναντι από την παγανιστική «Natalis invicti» δηλαδή «γέννηση του Ακατανίκητου (Ηλιου)» την φράση «VIII kaalitan nattis Christus in Bethleem Iudea».

Τον καιρό του Αγίου Αυγουστίνου η ημερομηνία της Γιορτής της Γέννησης είχε καθοριστεί, πάντως ο Αυγουστίνος την παραλείπει από τον κατάλογό του με τις σημαντικές χριστιανικές επετείους. Θεωρείται ότι θεμελιώδη σχέση με την επικράτηση αυτής της ημερομηνίας δεν είχε το χειρόγραφο του Ιωσήπου, αλλά  η ανταγωνίστρια του Χριστιανισμού λατρεία του Ήλιου με  τη γιορτή του «Dies Natalis Solis Invicti», όπως ήταν ο πλήρης τίτλος της (ημέρα γέννησης του ακατανίκητου Ήλιου).

Στον καθορισμό της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας εορτασμού συντέλεσαν προφανώς η μεγάλη εθνική εορτή του «ακατανίκητου» θεού Ήλιου και ο εορτασμός των γενεθλίων του Μίθρα, που ήταν διαδεδομένη σε όλη την επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ο εορτασμός αυτής της ημέρας ως ημέρας γέννησης του Χριστού επηρεάστηκε από τις παγανιστικές γιορτές που τηρούνταν εκείνον τον καιρό, όπως τα Σατουρνάλια και τα Μπρουμάλια, που τηρούνταν τις τελευταίες μέρες του Δεκεμβρίου σε ανάμνηση της χρυσής εποχής ελευθερίας και ισότητας, και προς τιμήν του ήλιου, ο οποίος κατά το χειμερινό ηλιοστάσιο ξαναγεννιέται και αρχίζει τη νικηφόρα πορεία του.

Αυτό το φυσικό φαινόμενο θεωρούνταν κατάλληλο σύμβολο της εμφάνισης του Ήλιου της Δικαιοσύνης, που διέλυε τη μακρά νύχτα της αμαρτίας και των σφαλμάτων. Για τον ίδιο λόγο το θερινό ηλιοστάσιο (24 Ιουνίου) επιλέχθηκε αργότερα για τη γιορτή του Ιωάννη του Βαπτιστή, ως της καταλληλότερης υπενθύμισης την δικής του χαμηλής αυτο-εκτίμησης ότι θα έπρεπε να μειώνεται, ενώ ο Χριστός θα έπρεπε να αυξάνεται. Έκτοτε ο Χριστός όφειλε να είναι ο Ήλιος, ο δίδων το φως εις τον κόσμο.

Στις προθέσεις του Πάπα Ιουλίου Α΄ ήταν να αντικατασταθεί ο ειδωλολατρικός εορτασμός από το Χριστιανικό. Πριν εορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου μαζί με τον εορτασμό των Θεοφανίων. Μετέπειτα το έθιμο μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανότατα  από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.κ.ε. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος (345-407 μ.κ.ε.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού, αναφέρει ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου.

Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή. Το 529 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός απαγόρευσε την εργασία και τα δημόσια έργα κατά τη διάρκεια των εορτών των Χριστουγέννων και ανακήρυξε δημόσια αργία. Ως το 1100, καθώς είχε επεκταθεί η δράση των χριστιανών ιεραποστολών στις παγανιστικές ευρωπαϊκές φυλές, σχεδόν όλοι οι ευρωπαϊκοί λαοί γιόρταζαν τα Χριστούγεννα. Εντούτοις, αργότερα, εξαιτίας της μεταρρύθμισης, απαγορεύτηκε ή περιορίστηκε κατά περιόδους η τήρησή του εορτασμού τους σε διάφορες χώρες της Ευρώπης και στην Αμερική, καθώς θεωρούνταν ότι περιλάμβανε σε μεγάλο βαθμό ειδωλολατρικά στοιχεία.

Για την προέλευση του πληθυντικού (Χριστούγεννα) υποστηρίζονται δύο απόψεις. Η μία που τα συνδέει με μια αρχαία συνήθεια που είχε εφαρμοστεί από τον 5ο, περίπου, π.Χ. αιώνα στην ιουδαϊκή εορτή των Πουρείμ («Γι’ αυτό, ονόμασαν τις ημέρες αυτές Πουρείμ, από το όνομα Πουρ», Εσθ. 9:26). Κατά τη δεύτερη άποψη ο πληθυντικός προέρχεται κατ’ αντιστοιχία προς την ονομασία των αρχαίων ελληνικών και ρωμαϊκών εορτών, όπως τα Μπρουμάλια και τα Σατουρνάλια.

Το 1752, αφαιρέθηκαν 11 ημέρες από το έτος, όταν έγινε η αλλαγή από το Ιουλιανό στο Γρηγοριανό ημερολόγιο. Κατά συνέπεια, η ημερομηνία της 25ης Δεκεμβρίου μετακινήθηκε κατά 11 ημέρες. Κάποια τμήματα της Χριστιανικής εκκλησίας, οι λεγόμενοι παλαιοημερολογίτες, γιορτάζουν ακόμα και σήμερα τα Χριστούγεννα στις 7 Ιανουαρίου (25 Δεκεμβρίου με το Ιουλιανό ημερολόγιο). Πολλά θεολογικά επιχειρήματα προβλήθηκαν υποστηρίζοντας ή αντικρούοντας την ημερομηνία αυτή.

Η 25η Δεκεμβρίου είχε ως αποτέλεσμα να θεσπίσει και την ανταλλαγή δώρων κατά τα Χριστούγεννα, συνήθεια που ήρθε από τις Ρωμαϊκές Καλένδες, εξ’ ου  και η ονομασία «Κάλαντα».  Στις σκανδιναβικές χώρες στο τέλος του έτους προστέθηκε και μία άλλη γιορτή, του Αγίου Νικολάου-Σάντα Κλάους, που είναι ο άγιος των παιδιών και γιορτάζεται μεν την 6η Δεκεμβρίου, πλην είναι ο άγιος που πολιτογραφήθηκε ως ο άγιος των χριστουγεννιάτικων δώρων.

Το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου δένδρου έχει τις ρίζες του στην αρχαία Αίγυπτο. ο Άγιος Βονιφάτιος, θέλοντας να αντικαταστήσει την ιερότητα που απέδιδαν οι ειδωλολάτρες στη δρυ, εντάσσει για πρώτη φορά το χριστουγεννιάτικο δέντρο στους ναούς του χριστιανικού κόσμου στη Γερμανία του 8ο αιώνα. Έως και τον 16ο αιώνα το δένδρο απαντάται μόνο στους ναούς, ενώ αργότερα μπαίνει και στολίζεται στα σπίτια των χριστιανών.

Τα αναμμένα κεράκια στο δέντρο του σπιτιού του, λέγεται πως πρώτος τοποθέτησε ο Μαρτίνος Λούθηρος πολύ αργότερα. Στην Αγγλία, το φωτισμένο με κεράκια δέντρο, ήρθε επί βασίλισσας Βικτορίας. Ο πρίγκιπας Αλβέρτος υπήρξε ο πρώτος που οργάνωσε ένα φωτισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο για την βασιλική οικογένεια και το προσωπικό των ανακτόρων του Μπάκιγχαμ. Το 1833 το χριστουγεννιάτικο δέντρο φτάνει και στην Ελλάδα. Το πρώτο δέντρο φώτισε τα ανάκτορα του Όθωνα στο Ναύπλιο. Η εμπορική εκμετάλλευση των Χριστουγέννων σε πολλές χώρες πήρε γιγαντιαίες διαστάσεις. Ο καρδινάλιος Σπέλμαν είπε κάποτε: «Το κουδούνισμα των μηχανικών ταμείων σκεπάζει το μήνυμα της ειρήνης και της καλής θέλησης».

Η ιστορία του Θεού Ήλιου

Αυτή αναφέρεται στο Θεό Ήλιο, που ξεκινά περίπου το 10.000 χρόνια  π. κ.ε. Η ιστορία βρίθει από μνημεία και γραφές που απεικονίζουν το σεβασμό και την λατρεία του Ήλιου. Και είναι εύκολο να καταλάβει ο οποιοσδήποτε το γιατί. Κάθε πρωί ο ήλιος ανατέλλει φέρνοντας φως, ζεστασιά και ασφάλεια γλιτώνοντας τον άνθρωπο από το κρύο και τυφλό επικίνδυνο σκοτάδι της νύχτας. Οι πολιτισμοί κατάλαβαν ότι χωρίς αυτόν, τα σπαρτά δεν θα μεγάλωναν και δεν θα υπήρχε ζωή στον πλανήτη.

Η πραγματικότητα αυτή έκανε τον ήλιο το πιο λατρευτό αντικείμενο μέσα στο χρόνο. Επίσης, οι αρχαίοι πολιτισμοί  γνώριζαν πολλά και για τα άστρα. Η τροχιά των άστρων, τους επέτρεπε να αναγνωρίζουν και να προβλέπουν γεγονότα που συνέβαιναν σε μακριές χρονικές περιόδους, όπως οι πανσέληνοι και οι εκλείψεις. Κατέγραψαν τις αστρικές ομάδες,  αυτό που σήμερα ξέρουμε ως αστερισμούς. Ο σταυρός του ζωδιακού κύκλου, μια από τις παλαιότερες θεμελιώδεις στην ανθρώπινη ιστορία γνώσεις, απεικονίζει τον ήλιο καθώς περνάει από τους 12 αστερισμούς κατά τη διάρκεια του έτους.

Επίσης απεικονίζει τους 12 μήνες του χρόνου, τις 4 εποχές, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες. Ο όρος «ζωδιακός» σχετίζεται με τον ανθρωπομορφισμό των αστερισμών ή την προσωποποίηση με φιγούρες ή ζώα. Με άλλα λόγια οι πρώιμοι πολιτισμοί δεν παρακολουθούσαν απλά τον ήλιο και τα αστέρια, τους προσωποποίησαν με περίτεχνους μύθους για τις κινήσεις και τις σχέσεις τους. Ο ήλιος, με τις ζωογόνες και σωτήριες ιδιότητές του, προσωποποιήθηκε σαν εκπρόσωπος του αόρατου δημιουργού ή Θεού. Ο ήλιος του Θεού. Το φως του κόσμου. Ο σωτήρας του ανθρώπινου γένους.

Επίσης, οι 12 αστερισμοί αντιπροσώπευαν τα σημεία της διαδρομής του ήλιου, του Θεού. Και τους δόθηκαν ονόματα, που συνήθως απεικόνιζαν στοιχεία της Φύσης που συνέβαιναν την συγκεκριμένη χρονική περίοδο.

Όπως για παράδειγμα, ο Υδροχόος, ο νεροκουβαλητής, που φέρνει τις ανοιξιάτικες βροχές.  Ο Αιγυπτιακός θεός Ώρος, «Ήλιος» λατρευότανε από το 3000 π. κ.ε.  Ήταν ο ήλιος με ανθρώπινη μορφή και η ζωή του σε μια σειρά αλληγορικών μύθων που περιλαμβάνουν την κίνηση του ήλιου στον ουρανό. Από τα αρχαία Αιγυπτιακά ιερογλυφικά γνωρίζουμε αρκετά για τον ηλιακό αυτόν μεσσία. Για παράδειγμα, ο Ώρος που σημαίνει ήλιος ή φως, είχε έναν εχθρό που ονομαζόταν Σετ. Και ο Σετ ήταν η προσωποποίηση του σκοταδιού ή της νύχτας.

Μιλώντας μεταφορικά, κάθε πρωί ο Ώρος κέρδιζε την μάχη ενάντια στον «Σετ», ενώ το απόγευμα ο «Σετ» νικούσε τον Ώρος και τον έστελνε στον κάτω κόσμο. Έχει σημασία να ξέρουμε ότι η πάλη του σκότους εναντίον του φωτός, του καλού εναντίον του κακού, είναι ένας από τους πιο διαδεδομένους μυθολογικούς δυϊσμούς που υπήρξαν ποτέ και εκδηλώνεται μέχρι σήμερα σε πολλά επίπεδα.

Η μυθική ιστορία του Ώρος περιγράφεται ως εξής: Ο Ώρος γεννήθηκε 25 Δεκέμβρη, από την παρθένο Ίσιδα. Η γέννηση του συνοδεύτηκε από την εμφάνιση ενός άστρου στην ανατολή το οποίο ακολούθησαν τρεις μάγοι για να τον βρουν και να φέρουν δώρα στον νεογέννητο σωτήρα. Στην ηλικία των 12 χρόνων ήταν παιδί-δάσκαλος. Όταν έγινε 30 βαπτίστηκε από κάποιον γνωστό σαν Άναπ και έτσι άρχισε η βασιλεία του. Ο Ώρος είχε 12 μαθητές που ταξίδευαν μαζί του, έκανε θαύματα θεραπεύοντας τους αρρώστους και περπατούσε στο νερό. Ο Ώρος προσφωνούνταν με πολλά ονόματα, όπως «αλήθεια» ή «φως», «ο γιος του θεού», «καλός ποιμένας», «αμνός του θεού» και πολλά άλλα. Αφού προδόθηκε από τον «Τύφων», ο Ώρος σταυρώθηκε, θάφτηκε για 3 μέρες και αναστήθηκε.

«Ηλιακοί Μεσσίες» Ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται

Αυτά τα χαρακτηριστικά του  Ώρος, ανεξάρτητα αν είναι πρωτότυπα ή όχι, φαίνεται ότι διαπότισαν πολλούς πολιτισμούς. Έτσι για πολλούς ακόμα άλλους θεούς, βρέθηκε ότι υπήρχε η ίδια γενική μυθολογική δομή.

*Ο «Άττις» στη Φρυγία, γεννήθηκε από την παρθένα «Νάνα» στις 25 Δεκέμβρη. Σταυρώθηκε, Θάφτηκε σε τάφο και μετά από 3 μέρες αναστήθηκε.

*Ο Κρίσνα στην Ινδία, γεννήθηκε από την παρθένα «Ντεβάκι» με ένα άστρο στην ανατολή να σηματοδοτεί τον ερχομό του, έκανε θαύματα με τους μαθητές του και μετά τον θάνατό του αναστήθηκε.

*Ο Διόνυσος στην Ελλάδα, γεννήθηκε από την παρθένα Σέμελη στις 25 Δεκέμβρη, ήταν δάσκαλος που ταξίδευε κάνοντας θαύματα, όπως το να μετατρέπει το νερό σε κρασί, προσφωνούνταν σαν «βασιλεύς των βασιλέων, «σωτήρ» και «θείο βρέφος», «το άλφα και το ωμέγα» και πολλά άλλα, μετά το θάνατό του αναστήθηκε.

*Ο Μίθρα στην Περσία, γεννήθηκε από παρθένο στις 25 Δεκέμβρη. Είχε 12 μαθητές και έκανε θαύματα. Μετά τον θάνατό του θάφτηκε για 3 μέρες και μετά αναστήθηκε. Ονομαζόταν επίσης «η αλήθεια», «το φως» και πολλά άλλα. Ενδιαφέρον έχει το ότι η ιερή μέρα του Μίθρα ήταν η Κυριακή.

Είναι γεγονός ότι, υπάρχουν πολυάριθμοι σωτήρες σε διαφορετικές περιόδους σε όλο τον κόσμο που έχουν τα ίδια γενικά χαρακτηριστικά. Το ερώτημα παραμένει: γιατί αυτά τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα; Γιατί η γέννηση από παρθένο στις 25 Δεκεμβρίου; Γιατί ο θάνατος για 3 μέρες και η αναπόφευκτη ανάσταση; Γιατί 12 μαθητές ή οπαδοί; Για να το ανακαλύψουμε, ας εξετάσουμε τον πιο πρόσφατο μύθο σχετικά με τους ηλιακούς μεσσίες.

Ο Χριστός υποτίθεται ότι γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου από την παρθένο ! Μαρία στη Βηθλεέμ. Η γέννησή του αναγγέλθηκε από ένα άστρο στην ανατολή, το οποίο ακολούθησαν 3 μάγοι για να φέρουν δώρα στον νεογέννητο σωτήρα. Ήταν ήδη δάσκαλος στην ηλικία των 12 και στα 30 βαπτίστηκε από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Και ξεκίνησε να κηρύττει. Ο Ιησούς είχε 12 μαθητές με τους οποίους ταξίδευε κι έκανε θαύματα, όπως να θεραπεύει τους αρρώστους, περπάτησε στο νερό, ανάστησε νεκρούς, ήταν γνωστός σαν «βασιλεύς των βασιλέων» και «υιός του θεού», «το φως του κόσμου», «Α και Ω», «ο αμνός του θεού» και πολλά άλλα. Αφού προδόθηκε από τον μαθητή του Ιούδα για 30 αργύρια σταυρώθηκε, ενταφιάστηκε και μετά από 3 μέρες αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς.

Κατ’ αρχήν, η γενέθλια ακολουθία είναι τελείως αστρολογική. Το αστέρι ανατολικά είναι ο Σείριος, το φωτεινότερο άστρο στον νυκτερινό ουρανό το οποίο στις 24 Δεκέμβρη ευθυγραμμίζεται με τα 3 φωτεινότερα αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα. Αυτά τα 3 αστέρια εξακολουθούν να ονομάζονται και σήμερα όπως και στην αρχαιότητα.  Οι 3 μάγοι και το φωτεινό άστρο Σείριος δείχνουν την ανατολή της 25ης Δεκέμβρη.

Γι αυτό οι 3 μάγοι ακολουθούν το αστέρι στα ανατολικά, με σκοπό να εντοπίσουν την ανατολή, την γέννηση του ήλιου. Η παρθένος Μαρία είναι ο αστερισμός της παρθένου, γνωστός σαν «Virgo», η παρθένος. «Virgo» στα λατινικά σημαίνει παρθένος. Το αρχαίο σύμβολο της παρθένου είναι ένα παραλλαγμένο «Μ». Γι αυτό η Μαρία όπως και οι υπόλοιπες παρθένες μητέρες, όπως η μητέρα του «Άδωνη» «Μύρρα», ή η μητέρα του Βούδα «Μάγια», αρχίζουν από «M». Η παρθένος αναφερόταν συχνά ως ο «οίκος του άρτου» και απεικονίζονταν σαν μια παρθένα που κρατούσε ένα δεμάτι σιτάρι. Ο οίκος του άρτου και το σύμβολό του το σιτάρι, συμβολίζουν τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, τους μήνες του θερισμού.  Βηθλεέμ επίσης κυριολεκτικά σημαίνει «οίκος του άρτου»,  γι’ αυτό η Βηθλεέμ παραπέμπει στον αστερισμό της Παρθένου –ένα σημείο στον Ουρανό, όχι στη Γη.

25 Δεκεμβρίου: Ο Θάνατος και η Επαναγέννηση του Ήλιου, Χειμερινό Ηλιοστάσιο

Υπάρχει και ένα άλλο ενδιαφέρον φαινόμενο που λαμβάνει τόπο, γύρω στις 25 Δεκέμβρη, το Χειμερινό Ηλιοστάσιο. Από το Θερινό στο χειμερινό Ηλιοστάσιο, οι μέρες μικραίνουν και γίνονται πιο κρύες και από την πλευρά του βόρειου ημισφαιρίου ο ήλιος φαίνεται να κινείται νότια και να γίνεται μικρότερος και αδύναμος. Οι μέρες μικραίνουν και το τέλος της σοδειάς έρχεται, όσο πλησιάζουμε, το χειμερινό Ηλιοστάσιο συμβολίζοντας τον θάνατο για τους αρχαίους.

Ήταν ο θάνατος του ήλιου. Και μέχρι τις 22 Δεκεμβρίου ο θάνατος του ήλιου είναι πλήρως ορατός. Ο ήλιος που ταξίδευε νότια για 6 μήνες φτάνει στο χαμηλότερο σημείο του στον ουρανό. Εδώ συμβαίνει κάτι παράξενο, ο ήλιος σταματάει να κινείται νότια, έτσι φαίνεται για τρεις μέρες και σε αυτή την τριήμερη παύση, ο ήλιος βρίσκεται πλησιέστερα στον σταυρό του νότου, στον αστερισμό «crux». Και μετά από αυτό το χρονικό διάστημα, στις 25 Δεκεμβρίου, ο ήλιος κινείται μία μοίρα, αυτή την φορά βόρεια, προμηνύοντας μεγαλύτερες μέρες, ζεστασιά και ζωντάνια.

Και γι αυτό ειπώθηκε «Ο ήλιος πέθανε στον σταυρό, ήταν νεκρός για 3 μέρες για να αναστηθεί ξανά». Αυτός είναι ο λόγος που ο Ιησούς και οι υπόλοιποι θεοί-ήλιοι έχουν κοινό σημείο την σταύρωση, το θάνατο για 3 μέρες και την πεποίθηση της ανάστασης. Είναι η μεταβατική περίοδος του ήλιου πριν αλλάξει την κατεύθυνσή του πίσω προς το βόρειο ημισφαίριο, φέρνοντας την άνοιξη άρα και την σωτηρία. Ωστόσο, δεν γιόρταζαν την ανάσταση μέχρι την Εαρινή ισημερία ή αλλιώς Πάσχα. Αυτό γίνεται επειδή κατά την διάρκεια της εαρινής ισημερίας ο ήλιος επίσημα υπερνικά το «κακό σκοτάδι» καθώς η μέρα γίνεται μεγαλύτερη σε διάρκεια από την νύχτα και οι αναζωογονητικές συνθήκες της άνοιξης εμφανίζονται.

Τέλος, ο πιο προφανής αστρολογικός συμβολισμός γύρω από τον Ιησού αφορά τους 12 μαθητές του. Είναι οι 12 αστερισμοί του ζωδιακού κύκλου στους οποίους ο Ιησούς, ως ήλιος, ταξιδεύει μαζί τους. Για την ακρίβεια ο αριθμός 12 ξεχειλίζει στη Βίβλο. Τα βιβλικά κείμενα έχουν περισσότερη σχέση με την αστρολογία από οτιδήποτε άλλο. Γυρνώντας πίσω στον σταυρό του ζωδιακού κύκλου, η απεικόνιση της ζωής του ήλιου δεν είναι απλά μια καλλιτεχνική έκφραση ή εργαλείο παρακολούθησης της κίνησής του ήλιου, είναι επίσης ένα πολυχρησιμοποιημένο παγανιστικό θρησκευτικό σύμβολο.

Ο σταυρός δεν είναι αποκλειστικά χριστιανικό σύμβολο, είναι η παγανιστική προσαρμογή του ζωδιακού σταυρού. Γι αυτό ο Ιησούς στη πρώιμη θρησκευτική τέχνη απεικονίζεται με το κεφάλι του στον σταυρό. Γιατί ο Ιησούς είναι ο ήλιος. Ο υιός του Θεού, το φως του κόσμου, ο ανατέλλων σωτήρας που θα έλθει ξανά όπως κάνει κάθε πρωί με την δόξα του θεού που πολεμά ενάντια στα έργα του σκότους, καθώς γεννιέται ξανά κάθε πρωί και φαίνεται καθώς έρχεται μέσα από τα σύννεφα, ψηλά στο στερέωμα με το στέμμα του από αγκάθια ή ηλιαχτίδες.

Θρησκευτικό Πλιάτσικο

«Ο άνθρωπος αντι-εξελισσεται σε μαιμού (νοητικά) ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΑΥΛΑ !»

«ΠΛΟΥΤΙΣΑΜΕ ΟΛΟΙ με τον ΜΥΘΟ του Ιησού» Το είπε ο Πάπας Λέων Ι΄Πάπας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας από 11-3-1513 έως 1-12-1521

«ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΣΚΥΘΟΠΟΛΗ ! η μεγαλύτερη και πρωτη γενοκτονια των Ελλήνων φυσικα απο τους Χριστιανους 26.000.000 Ελληνες, ΑΔΕΙΑΣΕ Η ΕΛΛΑΔΑ και ήρθαν αλλογενείς, δειτε τα τοπονύμια μέχρι σήμερα, και το ΕΙΣ ΕΔΑΦΟΣ ΦΕΡΕΙΝ !»

«Τα τρία κακά της μοίρας μας Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός, Μουσουλμανισμός, δεν τα βλέπω να καταστρέφονται σύντομα, ειδικά τώρα που η άκρα επιθετικότητα του τελευταίου, επηρεάζει μοιραία και την επιθετικότητα των άλλων δύο.»

Θρησκείες, παιχνίδια θανάτου και πλιάτσικο: Όπως είναι γνωστό η πλέον διαδεδομένη θρησκεία στον κόσμο είναι ο Μουσουλμανισμός (Ισλάμ) που είναι και η πολυπληθέστερη. Ακολουθεί ο Ιουδαϊσμός και ο Χριστιανισμός. Οι θρησκείες αυτές σαν αφετηρία τους έχουν την αραβική έρημο, μέσα στην οποία οι ιδρυτές αυτών των θρησκειών περιφερόντουσαν με τις καμήλες τους, τη φυλή τους και τις κατσίκες τους.

Ένας Ρωμαίος πολίτης ο Σαούλ, διώκτης μιας σέχτας Ιουδαίων οπαδών κάποιου που τον έλεγαν Ιησού και αγωνιζόντουσαν κατά των κατακτητών ρωμαίων για την ελευθερία τους, βρήκε μια καλή ευκαιρία να αλλάξει στρατόπεδο κατόπιν Ρωμαϊκής εντολής. Από διώκτης γίνεται υπέρμαχος και προστάτης του κινήματος, θα το ονομάσει θρησκεία και θα αναλάβει τη διάδοσή της σε όλη την παραμεσόγειο Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από όπου οι Ρωμαίοι αντλούσαν το στρατιωτικό τους δυναμικό.

Οι οπαδοί του Παύλου πλέον, θα του δώσουν τον τίτλο του Αποστόλου των Εθνών. Η ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως πολυεθνικό και πολυθρησκευτικό μόρφωμα αντιμετώπιζε προβλήματα συνοχής και φυγοκέντρων πολιτικών τάσεων και προκειμένου να αποφύγει την διάσπαση σιγοντάρισε και δημιούργησε τη νέα θρησκεία που πλασάριζε ο Παύλος.

Στόχος ήταν όλοι οι υπήκοοι της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας να ομογενοποιηθούν, να καταργηθεί κάθε διαφορά μεταξύ τους για να αποφευχθεί το αλληλοφάγωμα, να γίνουν όλοι οι λαοί ένα συνονθύλευμα, χωρίς φυλετικές και θρησκευτικές διαφορές για να έχουν οι Αυτοκράτορες το κεφάλι τους ήσυχο από επαναστάσεις.Ως γνωστόν ακολουθήσανε αμέτρητες σφαγές προκειμένου να υποταχθούν όλοι στην θέληση των βυζαντινών αυτοκρατόρων. Σκοπός των σφαγών ήταν να επιτευχθεί μια ενότητα θεολογικού και πολιτικού δόγματος.

Μία αυτοκρατορία, ένας αυτοκράτωρ, ένας θεός, μία θρησκεία.



Έτσι μέσα στις δυο κύριες θρησκείες της ερήμου, προσετέθη και μια τρίτη ο Χριστιανισμός, που αρχικά προήλθε κυρίως από τη διαμάχη μεταξύ των συντηρητικών Ιουδαίων Φαρισαίων Ραβίνων και των εκσυγχρονιστών Μακκαβαίων.

Οι Φαρισαίοι για να ξεφορτωθούν το κίνημα των Μακκαβαίων κατέδωσαν τον Ιησού στους Ρωμαίους, πως είναι επαναστάτης και εχθρός του Αυτοκράτορα, αυτοί τον σταύρωσαν και τέσσερις αιώνες μετά άρχισαν να γράφουν οι απολογητές του χριστιανισμού για πράματα και θάματα που τάχα είχε κάνει όσο ζούσε ο Ιησούς.

Ετσι απλά και με τόνους αίμα, μια θρησκεία επηρεάζει την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων, φανατίζει και τελικά κάνει το ανθρώπινο ζώο έρμαιο στα χέρια των θρησκευτικών καθοδηγητών – τσοπάνηδων του.

Οι θρησκείες δεν γίνανε για να φέρουνε όπως ψευδεπίγραφα υποστηρίζουν την αγάπη και την ειρήνη μεταξύ των λαών, αλλά αντιθέτως να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους σπέρνοντας το μίσος του ενός οπαδού εναντίον του άλλου και όποιος έχει διαβάσει λίγη ιστορία θα παραδεχτεί πως δεν έχω άδικο.

Ας ξεκινήσουμε από την πρώτη και πολυπληθέστερη θρησκεία το Μουσουλμανισμό ή Ισλάμ ή Μωαμεθανισμό και να δούμε τι πρεσβεύει. Από δω και πέρα αρχίζει το μεγάλο παιχνίδι.

Ο Μωάμεθ πήρε από τους Άραβες το όνομα Αλλάχ του Θεού τους, το έχωσε στη θρησκεία του που την ονόμασε Ισλάμ και υποστήριξε πως ένας είναι ο Θεός ο Αλλάχ και αυτός ο Μωάμεθ ο μοναδικός και μεγαλύτερος προφήτης του.

Πρώτα πρώτα Ισλάμ σημαίνει υποταγή. Υποταγή σε ποιόν; στο Θεό Αλλάχ και πως οι προσταγές του μεταφέρονται μόνο μέσω των Μουφτήδων. Άρα ο πιστός αποδέχεται και εφαρμόζει ότι του πει ο Μουφτής αδιαμαρτύρητα, γιατί είναι Θεού θέλημα και το θέλημά του το μεταφέρει ο εκάστοτε Μουφτής ή Αγιατολαχ. Εντάξει; ξηγηθήκαμε και πιστεύω να καταλάβατε.

Αυτούς τους απόλυτα πιστούς τους τραβάνε από τη μύτη ο κάθε Μουφτής, ο κάθε Ιμάμης, ο κάθε Μουεζίνης, ο κάθε Αγιατολάχ και όλο αυτό τον κόσμο τον κουμαντάρουν ανάλογα με τα συμφέροντά τους οι μεγαλοκαρχαρίες σήμερα του πετρελαίου, που αναβλύζει άφθονο στις αραβικές περιοχές που διαφεντεύει ο Αλλάχ.

Για να είναι μάλιστα ευκολότερα διαχειρήσιμοι όλοι αυτοί οι αστοιχείωτοι πιστοί, τους έχουν χωρίσει σε διάφορες φυλετικές και θρησκευτικές σέχτες. Τους Σουνίτες που είναι οι ορθόδοξοι μουσουλμάνοι, Σούνα η τήρηση των παραδόσεων και είναι οι πολυπληθέστεροι, τους Σιίτες που τους χαρακτηρίζουν αιρετικούς και είναι αυτοί που αυτομαστιγόνονται δημοσίως με αλυσίδες μέχρις αιματοχυσίας.

Όλους αυτούς τους φανατικούς μουσουλμάνους, τους βάζουν οι πετρελαιάδες μαζί με τους σεΐχηδες να τρώγονται μεταξύ τους και αυτοί μοιράζονται και απολαμβάνουν τα τεράστια κέρδη από τον πλούτο αυτών των περιοχών. Είδες κάνα σεϊχη να νοιάζεται για τους μουσουλμάνους τησ Γάζας, της Αιγύπτου ή αλλού; Μπα νοιάζονται μόνο για την χλιδή τους. Λεπτομέρειες στα εγκλήματα που γίνονται στις μέρες μας πάνω στο θέμα αυτό δεν το θεωρώ αναγκαίο να αναφερθώ. Τα ακέφαλα κορμιά τα βλέπετε κάθε μέρα στα δελτία ειδήσεων και ακόμα πολύ σκληρότερες εικόνες υπάρχουν στο διαδίκτυο.

Το τζιχάντ στην Αραβική γλώσσα σημαίνει «αγώνας, πάλη» που είναι το θρησκευτικό καθήκον που επιβάλλει στους μουσουλμάνους τον πόλεμο για τη διάδοση του Ισλάμ. Η λέξη με την πάροδο του χρόνου κατέληξε να σημαίνει οποιαδήποτε σύγκρουση η οποία προκαλείται για λόγους αρχής ή πίστης και συχνά μεταφράζεται ως «ιερός πόλεμος».

Οι θρησκευτικοί ηγέτες μάλιστα όταν τα συμφέροντα το απαιτούν, δε διστάζουν να φορτώσουν κάποιον πιστό με κάμποσα κιλά εκρηκτικά και τον στέλνουν να πάει να ανατιναχτεί στο σημείο που θα του πουν Χαμάς π.χ. Του υπόσχονται πως θα γίνει μάρτυρας του Αλλάχ, θα πάει κοντά του να τρώει βουνά πιλάφι με μέλι παρέα με τα ουρί του παραδείσου και η οικογένειά του θα είναι υπερήφανη που έχει στο σόι της ένα μάρτυρα του Αλλάχ.

Η άλλη θρησκεία του Γιαχβέ ο Ιουδαϊσμός, που ξεφύτρωσε κι’ αυτή μέσα στην έρημο, διδάσκει μέσα από το ιερό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης.Διαβάστε αυτά τα μικρά αποσπάσματα από την ΠΔ για να αντιληφτείτε τι κληρονομιά κουβαλάνε και αυτοί οι αγελαίοι οπαδοί και την νοοτροπία που τους διέπει. Τα θεωρούν όλα δικά τους και αν τολμήσει κανείς να αρνηθεί θα του κάνουν το σπίτι και τη χώρα του «γης Μαδιάμ» χωρίς κανένα δισταγμό.

* Και επολέμησαν εναντίων του Μαδιάμ, καθώς προσέταξε Κύριος εις τον Μωησήν, και εθανάτωσαν παν αρσενικόν και ηχμαλώτευσαν οι υιοί του Ισραήλ τας γυναίκας του Μαδιάμ, και τα παιδία αυτών και πάντα τα κτήνη αυτών, και πάντα τα ποίμνια αυτών και πάντα τα υπάρχοντα αυτών ελεηλάτησαν.

*και είπεν ο Ελεάζαρ, πλήν το χρυσίον και το αργύριον, τον χαλκό, τον σίδηρον τον κασσίτερον και τον μόλυβδον και θέλει είσθαι καθαρόν πρέπει να καθαρισθεί δια του ύδατος του καθαρμού (αριθμοί κεφ. λα΄7-24)

* ζήτησον παρ’ εμού, και θέλω σου δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου και ιδιοκτησίαν τα πέρατα της γης. Θέλεις ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς. (ψαλμός β8-9)

* διότι το έθνος και η βασιλεία που δεν ήθελον σε δουλεύσει, θέλουσιν αφανισθεί ναι τα έθνη εκείνα θέλουσιν ολοκλήρως ερημωθεί. (Ησαΐας (κεφ. ξ12)

* Και επάταξαν οι Ιουδαίοι πάντας τους εχθρούς αυτών με πάταγμα ρομφαίας και σφαγήν και όλεθρον και έκαμον τους μισούντας αυτούς όπως ήθελον. (Εσθήρ κεφ.θ5)

Πήρα μόνο πέντε μικρά αποσπάσματα από ολόκληρη την ΠΔ, που τα θεωρώ αρκετά για να δείξουν και να αποδείξουν την ακόρεστη δίψα των Εβραίων για κατακτήσεις καταστρέφοντας τα πάντα και την απληστία τους στον πλούτο. Όπως διαπιστώνεται όλα αυτά τους τα διδάσκει η θρησκεία τους και τα παιδιά τους μετά την περιτομή διδάσκονται όλα αυτά, αλλά και πολλά περισσότερα τα οποία δεν αντέγραψα για να μη γίνει το κείμενο κουραστικό.

Στο διεθνές γίγνεσθαι άλλωστε θα βλέπετε με τα μάτια σας, την χωρίς οίκτο συμπεριφορά τους σε όποιον αντιστρατεύεται τα συμφέροντά τους. Η θρησκεία είναι εκείνη που τους κατευθύνει και τους δίνει το ελεύθερο να κάνουν τον κόσμο ολόκληρο «γης Μαδιάμ» για να αποκτήσουν όσο περισσότερο πλούτο μπορούν και να τον περάσουν μέσα από τις τράπεζές τους από ύδωρ καθαρμού.

Αυτό είναι στην κυριολεξία το ξέπλυμα μαύρου χρήματος.

Ο Χριστιανισμός, είναι μια αίρεση του Ιουδαϊσμού, με τη διαφορά στο ότι ο Ιουδαϊσμός βασίζεται στην ΠΔ, ενώ ο Χριστιανισμός περισσότερο στην ΚΔ. χωρίς να απορρίπτει την ΠΔ. Οι πρώτοι Χριστιανοί αποκαλούσαν την χριστιανική Εκκλησία «Καθολική» πριν γίνει ο διαχωρισμός σε Καθολική και Ορθόδοξη. Στα δύο χιλιάδες χρόνια περίπου από τότε, δημιουργηθήκανε δογματικές διαφορές που ονομαστήκανε από τους «Καθολικούς» αιρέσεις και τους οπαδούς τους «τέρατα με όψη ανθρώπινη, τους οποίους όχι μόνο δεν πρέπει να δέχεστε στο σπίτι σας αλλά ούτε και να τους γνωρίζετε»

Όλες οι αποχρώσεις του χριστιανισμού υπόσχονται αόριστα την ΜΕΤΑ ΘΑΝΑΤΟΝ, σωτηρία της ψυχής. Η Καθολική εκκλησία με την Ιερά Εξέταση έκανε άπειρα εγκλήματα δήθεν για την σωτηρία της ψυχής,  στα ανήλιαγα και υγρά υπόγεια των εκκλησιών. Εκατοντάδες οι τρόποι βασανισμού του σώματος, αυτού που ήθελαν δήθεν να σώσουν δια της βίας, αλλά ο σκοπός των Παπών και των Δόγηδων ήταν να αρπάξουν την περιουσία ή την γυναίκα του θύματος που την είχαν λιγουρευτεί.

Στα υπόγεια βασανίζανε ανηλεώς τα θύματά τους που ουρλιάζανε απ’ τον πόνο και στις θεοσκότεινες αίθουσες των εκκλησιών που φωτιζόντουσαν από τα πολύχρωμα βιτρό ψέλνανε με κατάνυξη το «αβε Μαρία». Την άλλη μέρα ο Τίβερης ή ο Τάμεσης ή σε κανένα απόμερο κανάλι της Βενετίας ξεβραζότανε το πτώμα του άτυχου να πάει κολυμπώντας στον Παράδεισο. Ο Χιτλερ και τα στρατόπεδα του, ωχριούν μπροστά στην Ιερά Εξέταση των Καθολικών.

Η θρησκεία εμπόδισε με κάθε τρόπο, την εξέλιξη της επιστήμης και της ανθρωπότητας και δεν ανεχόταν διαφορετική άποψη από τις δογματικές της θέσεις.

Ο Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα (21 Σεπτεμβρίου 1452 – 23 Μαΐου 1498) ήταν πολιτικός και θρησκευτικός ηγέτης της Φλωρεντίας. Ήταν Δομινικανός μοναχός, με τεράστια επιρροή στα πλήθη της Φλωρεντίας. Ήταν ηγέτης της πόλης από το 1494 μέχρι την εκτέλεσή του το 1498. Όσο κράτησε η ηγεσία του, κήρυσσε την εγκράτεια και ήταν πολέμιος της αγάπης των Φλωρεντινών για τις τέχνες. Ήταν εναντίον της διαφθοράς και του Πάπα Αλέξανδρου ΣΤ΄(Βοργία). Πρωτοστάτησε στο κάψιμο βιβλίων.

Γεννήθηκε στη Φερράρα, όπου και σπούδασε. Πήγε ως μοναχός στη Φλωρεντία το 1482 όπου έμεινε μέχρι το 1487. Επέστρεψε στη Μπολόνια για συνέχιση των σπουδών του. Γύρισε στη Φλωρεντία το 1490, κάνοντας φλογερά κηρύγματα μέσα από τα οποία έγινε γνωστός. Σταδιακά επιτέθηκε σε όλους τους εκπρόσωπους της εξουσίας, στον Πάπα και στους Μεδίκους. Μετά το 1494 πήρε την εξουσία από τους Μεδίκους.

Το 1497 αυτός και οι οπαδοί του έκαψαν καθρέφτες, καλλυντικά, μουσικά όργανα, γυναικεία καπέλα, βιβλία αρχαίων συγγραφέων, πίνακες και γλυπτά που τα θεώρησαν ακατάλληλα στην κεντρική πλατεία της Φλωρεντίας, στην αποκαλούμενη «Φωτιά της ματαιοδοξίας». Σταδιακά οι Φλωρεντινοί και από την παπική προπαγάνδα, κουράστηκαν από την ασκητική ζωή. Στις 12 Μαΐου 1497 ο Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ΄ τον αναθεμάτισε και το 1498 ζήτησε την σύλληψη και θανάτωσή του. Ένα εξαγριωμένο πλήθος, το ίδιο που τον λάτρευε, τον συνέλαβε στις 8 Απριλίου. Εκτελέστηκε στις 23 Μαΐου 1498. Στο τέλος του 20ού αιώνα, Δομινικανοί μοναχοί ζήτησαν από τον Πάπα να τον ανακηρύξει Άγιο, θεωρώντας άδικο τον αναθεματισμό του. Πολύ απλά σφάξε με Πάπα μου ν αγιάσω. Απλά πράγματα και συνοπτικές διαδικασίες. Για να δεις περισσότερα για την έκταση και το αίσχος του χριστιανισμού, παρακολούθησε την σειρά «Βοργίες»

Ο Τζορντάνο Μπρούνο, στα ιταλικά Giordano Bruno (1548 – 1600), ήταν Ιταλός φιλόσοφος. Γεννήθηκε στη Νόλα της Καμπανίας. Το 1563 εισήλθε στο Τάγμα των Δομινικανών. Το 1576 κατηγορήθηκε ως αιρετικός και αναγκάσθηκε να διαφύγει για να σωθεί. Κατέφυγε σε πολλές πόλεις, όπως Φραγκφούρτη, Μαρβούργο, Λονδίνο, Οξφόρδη, Παρίσι, Λυών, Γενεύη, Γένουα καταλήγοντας στη Βενετία. Εκεί κατά τον Μάιο του 1592 κατόπιν προδοσίας από τον προσποιούμενο τον μαθητή του, Τζοβάνι Μοτσενίγκο, συνελήφθη και παραδόθηκε στην Ιερά Εξέταση.

Επειδή οι φιλοσοφικές του αντιλήψεις επί του απείρου του σύμπαντος και περί υπάρξεως και άλλων κόσμων θεωρήθηκαν αιρετικές κακοδοξίες, μεταφέρθηκε το 1593 στη Ρώμη όπου έμεινε εγκάθειρκτος για επτά χρόνια. Καθώς όμως δεν θέλησε να αποκηρύξει τις φιλοσοφικές του ιδέες, καταδικάστηκε σε θάνατο δια της πυράς από την Ιερά Εξέταση της Ρώμης τον οποίο και υπέστη στις 17 Φεβρουαρίου του 1600.



Ας γυρίσουμε όμως τέσσερις αιώνες πίσω στην εποχή που αρχίζουν οι σταυροφορίες. Στο βυζάντιο και στην περιοχή των λεγόμενων αγίων τόπων, είχε μαζευτεί πάρα πολύ χρήμα κι έτσι οι άπληστοι Χριστιανοί της Ευρώπης, που διέπονται κιαι αυτοί από τις εντολές της ΠΔ το βάλανε στο μάτι. Η ιδέα για εκστρατεία με σκοπό το πλιάτσικο ήταν του πάπα Ινοκέντιου Γ’ με το πρόσχημα της απελευθέρωσης των Αγίων Τόπων από τους άπιστους.

Έτσι μαζευτήκανε όλα τα ρεμάλια της Ευρώπης, βάλανε κι ένα τεράστιο σταυρό στις πανοπλίες τους, ονομαστήκανε σταυροφόροι, πήρανε τις ευλογίες του πάπα και άρχισαν να μαζεύονται στη Βενετία και από κει να ξεκινήσουν για το θεάρεστο έργο τους με αρχηγό τον Ιταλό κόμη Βονιφάτιο το Μομφερατικό.

Έλα όμως που για να πάνε στους Αγίους Τόπους χρειαζόντουσαν πλοία και αυτά τα διέθεταν μόνο οι Βενετσιάνοι και ζητάγανε ναύλα! Λεφτά δεν υπήρχανε και έτσι ο γηραιός δόγης Ερρίκος Δάνδολος που ήτανε και θεόστραβος, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την περίσταση και να χρησιμοποιήσει τους Σταυροφόρους για τους δικούς του σκοπούς. Στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, όπου έγινε η επίσημη τελετή υποδοχής τους, ο δόγης πρότεινε στο Μομφερατικό και στους παρατρεχάμενούς του μια και δεν διέθεταν λεφτά, να χρηματοδοτήσει αυτός την εκστρατεία και να του τα ξεπληρώσουν από το πλιάτσικο που θα κάνουν κατά την διάρκειά της και επιπροσθέτως να του δώσουν τα μισά από τα εδάφη που θα κατακτήσουν.

Το ρεμπέτ ασκέρ των σταυροφόρων συμφωνεί και ξεκινάει με πρώτο σταθμό το πλούσιο λιμάνι της Ζάρα στη Δαλματία που πλούτιζε με το εμπόριο ξυλείας και που ο Δάνδολο χρώσταγε τα μαλλιά της κεφαλής του από την ξυλεία που έπαιρνε για να φτιάξει το στόλο του. Δεν αφήνουν τίποτα όρθιο, κατακλέψανε τα πάντα, ο Δάνδολο γλύτωσε από τους πιστωτές του, πήρε και ένα μέρος για τα μεταφορικά και οι σταυροφόροι φορτωμένοι με τη λεία τους βάλανε πλώρη για την Κωνσταντινούπολη.

Ο στόλος των Ενετών Σταυροφόρων έφθασε προ των τειχών της Κωνσταντινούπολης στις 23 Ιουνίου 1203. Οι νεοφερμένοι έμειναν κατάπληκτοι από όσα έβλεπαν τα μάτια τους: «Δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι υπήρχε στον κόσμο τόσο οχυρή πόλη. Είδαν τα υψηλά τείχη, τους ισχυρούς πύργους, τα θαυμαστά παλάτια, τις μεγάλες εκκλησίες που ήταν τόσες πολλές ώστε κανείς δεν θα το πίστευε αν δεν τις έβλεπε με τα μάτια του. Το μήκος της, το πλάτος της, έδειχναν πως ήταν βασιλεύουσα». Με τα λόγια αυτά περιγράφει τις πρώτες του εντυπώσεις ο ιστορικός και εκ των ηγετών της Σταυροφορίας Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος. Στις 17 Ιουλίου οι Σταυροφόροι αποβιβάσθηκαν στη στεριά και επιτέθηκαν από τη νοτιοανατολική πλευρά της Πόλης. Έβαλαν μία μεγάλη φωτιά, που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στην Πόλη και πέσανε με τα μούτρα στο πλιάτσικο και δεν άφησαν ούτε κολυμπιθρόξυλο.

Τα χρόνια εκείνα τα παλιά χρησιμοποιούσαν πάντα τη θρησκεία ως πρόσχημα για τα ανομήματά τους και σήμερα χρησιμοποιούν τα διδάγματα των θρησκειών τους για να αιματοκυλήσουν και κατακλέψουν τον πλούτο του κόσμου. Η θρησκεία πάντα ήταν κατασταλτικός παράγοντας στην απελευθέρωση του πνεύματος και της γνώσης και έκανε τα δικά της παιχνίδια με τους ισχυρούς της Γης με κοινό συμφέρον να έχουν υποταγμένο και πειθήνιο το ανθρώπινο ζώο.

Άλλωστε από την ώρα που θα γεννηθείς σε πείθουν πως είσαι δούλος του θεού, λες και ο πατέρας θέλει δούλους τα παιδιά του. Δούλους θέλουνε οι παντός είδους εξουσίες που απειλούν είτε με φυλάκιση τους ανυπότακτους, είτε με την κόλαση τους αφελείς.

Οι Προτεστάντες Λούθηρος με τον Ιωάννη Καλβίνο κήρυξαν ότι η ανθρωπότητα είναι αμαρτωλή και διεφθαρμένη και το χάσμα μεταξύ ανθρώπου και θεού είναι πολύ μεγάλο για να υπερνικηθεί από ανθρώπινα έργα. Μόνο ο θεός μπορεί να σώσει τον άνθρωπο, ενώ ούτε και ο πιο χαρισματικός δεν αξίζει μία θέση μεταξύ των εκλεκτών.

Διαπιστώνουμε πως έχει επηρεάσει η Προτεσταντική θρησκεία όλους τους βόρειους λαούς που έχουν πειστεί πως πρέπει να δουλεύουν ακατάπαυστα για να καλύψουν το χάσμα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ θεού και ανθρώπων. Όποιος δεν προσπαθεί, πρέπει να τιμωρηθεί δεόντως. Η Μέρκελ αυτά διδάχτηκε από τον πάστορα πατέρα της και εφαρμόζει με σκληρότητα στον ευρωπαϊκό Νότο, γιατί έχει πιστέψει πως ο Νότος είναι τεμπέλης και διεφθαρμένος.

Το μεγαλύτερο σφαγείο ανθρώπων και το πλέον ελεεινό αιματοκύλισμα έγινε στην Σκυθόπολη εναντίων των Ελλήνων Εθνικών: Η Σκυθόπολις ή Μπετσηάν ή Beit She’an στο Ισραήλ, είναι μια πόλη άγνωστη στους περισσότερους από εμάς. Στη Βίβλο μνημονεύεται ως Βεθσηάν ή Βεθσάν και βρίσκεται 8 χιλιόμετρα δυτικά του ποταμού Ιορδάνη και 28 χιλιόμετρα νότια της λίμνης Τιβεριάδας. Ο Ηρόδοτος μας λέει ότι οι Έλληνες την αποκαλούσαν «Σκυθόπολη» λόγω της κατάληψής της από τους Σκύθες το 631 π.κ.ε. Ωστόσο, σύμφωνα με τον έγκριτο Ρωμαίο στρατιωτικό και ιστορικό Αμμιανό Μαρκελλίνο, φαίνεται ότι εκεί λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο θανάτου της Ιστορίας, ιδρυθέν περίπου το 341 μ.κ.ε. από τον Κωνστάντιο τον Β’, δευτερότοκο γιο του «Μεγάλου» Κωνσταντίνου – και θύματα δεν ήσαν αυτήν τη φορά Εβραίοι, αλλά Ελληνες Εθνικοί που αρνήθηκαν να ασπασθούν τον χριστιανισμό.

Ας δούμε τι γράφει ο Ροΐδης:

Ουχ ήττον επιβαρυντική είναι και η μαρτυρία του Αμμιανού Μαρκελλίνου, ην πιστώς μεταφράζομεν: «Ήρκει να κατηγορηθή τις υπό κακοβούλου κατασκόπου, ότι έφερ περί τον τράχηλον φυλακτήριον κατά του πυρετού ή εφάνη παρακαθήμενος πλησίον τάφου ή ερειπίου, ίνα καταδικασθή εις θάνατον ως ειδωλολάτρης ή νεκρόμαντις. Εκ των απωτάτων άκρων της αυτοκρατορίας, εσύροντο αλυσόδετοι πάσης τάξεως και ηλικίας πολίται, ων οι μεν απέθνησκον καθ’ οδόν, οι δε εν τοις δεσμωτηρίοις· οι δε επιζώντες εστέλλοντο εις Σκυθόπολιν, απόκεντρον εν Παλαιστίνη Πόλιν, όπου είχον στηθή τα βασανιστήρια και το σφαγείον. Ο πρώτος βασανισθείς ην ο Σιμπλίκιος, μετά τούτον Παρνάσιος, είτα ο Ανδρόνικος.

Εμπνευστής και οργανωτής του σφαγείου αυτού των ΕΛΛΗΝΩΝ, ήταν σύμφωνα με τη μαρτυρία του Αμμιανού, ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Γεώργιος. Στο 11ο κεφάλαιο του 17ου τόμου του έργου του, ο Αμμιανός αναφέρει: «ο Γεώργιος με τη συμμορία του προχωρούσε στους δρόμους των Ελλήνων της Αλεξάνδρειας κομματιάζοντας ανθρώπους και καίγοντας τα πάντα και είχε αναρριχηθεί στη θέση του επισκόπου εξοντώνοντας πολλούς ανθρώπους».

Είναι σημαντικό εδώ να τονίσουμε και να αναφέρουμε ότι οι Εθνικοί (κυρίως ελληνόθρησκοι) ήταν ακόμη πλειοψηφία μεταξύ των υπηκόων της αυτοκρατορίας και κατείχαν, λόγω καταγωγής, μορφώσεως και προϋπηρεσίας, όλες σχεδόν τις διοικητικές θέσεις στις ρωμαϊκές επαρχίες. Μην ξεχνάμε ότι εκείνο τον καιρό οι μετέπειτα «άγιοι» της εκκλησίας επεδίδοντο σε έναν αδυσώπητο αγώνα εξόντωσης των «ειδωλολατρών» ώστε να επικρατήσει το δικό τους δόγμα. Ο Γεώργιος λοιπόν, φαίνεται ότι έθεσε ως στόχο την εξόντωση των Εθνικών, αφού η παρουσία τους αποτελούσε εμπόδιο στο στόχο της απόλυτης επικράτησης του Χριστιανισμού. Προσφέρθηκε στον αυτοκράτορα να γίνει «υπερασπιστής του» ζητώντας τη συνδρομή του για να καταπνίξει κάθε συνωμοσία που μπορεί να οργανωνόταν κατά του προσώπου του αυτοκράτορα.

Ο Αμμιανός απορεί (ο.π., 19:12) πως «ο στενόμυαλος Κωνστάντιος, ενώ κώφευε σ’ άλλα σοβαρά ζητήματα και ήταν πάντοτε καχύποπτος, στην προκειμένη περίπτωση πείσθηκε πλήρως από το Γεώργιο». Νομίζω ότι κακώς απορούσε ο Αμμιανός, γιατί και ο ίδιος ο αυτοκράτορας επιθυμούσε την εξόντωση των Εθνικών, που με τη μόρφωσή τους σκέπτονταν ανεξάρτητα από τη βούλησή του και δεν υποτάσσονταν τυφλά.

Έτσι, ο Κωνστάντιος δέχθηκε και έστειλε στη Σκυθόπολη τον αρχιγραμματέα του τον Παύλο, αποκαλούμενο και «Τάρτατο» θεωρούμενο ως επαγγελματία εξολοθρευτή και διαβόητο για τη σκληρότητά του. Από κοινού ο Γεώργιος και ο Παύλος οργάνωσαν το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Σκυθόπολης.

Αναφέρει ο Αμμιανός: «το θέατρο των βασανιστηρίων και του θανάτου, η Σκυθόπολη, μια πόλη της Παλαιστίνης, έμοιαζε για δυο λόγους καταλληλότερη από κάθε άλλη: ήταν η πιο απομονωμένη και κυρίως βρισκόταν ανάμεσα στην Αντιόχεια και την Αλεξάνδρεια, από τις οποίες προερχόταν ο μεγαλύτερος αριθμός των κατηγορουμένων» (ο.π.).

Η κύρια κατηγορία ήταν βέβαια αυτή της «εσχάτης προδοσίας» και σταδιακά άρχισε να απαγγέλλεται εναντίον όλων των Εθνικών αδιακρίτως. Χαρακτηρίζονταν υπονομευτές του αυτοκράτορα, συλλαμβάνονταν και οδηγούνταν στη Σκυθόπολη, μόνο και μόνο επειδή διατηρούσαν τις θρησκευτικές τους παραδόσεις: «έφτανε να φορά κανείς στο λαιμό του ένα φυλαχτό κατά του πυρετού ή άλλης αρρώστιας ή να κάθεται κοντά σε τάφο για να κατηγορηθεί ότι επικαλείται φαντάσματα και δαίμονες και να θανατωθεί» (ο.π., 19:12, παρ. 14).

Το κολαστήριο άρχισε γρήγορα να δέχεται «πελάτες» όχι μόνο απ’ την Ανατολή, αλλά και από όλη την αυτοκρατορία. Γράφει ο Αμμιανός: «Απ’όλο σχεδόν τον κόσμο ευγενείς ή απλοί πολίτες οδηγούνταν αλυσοδεμένοι στη Σκυθόπολη. Μερικοί υπό το βάρος των αλυσίδων και τις κακουχίες της φυλακής πέθαιναν πριν καν δικαστούν» (ο.π., 19:12, παρ. 7).

Ελάχιστοι γλίτωσαν – είτε γιατί «είδαν το φως» (όπως οι «αντιφρονούντες» στη Μακρόνησο) είτε γιατί κατάφεραν να αποδείξουν την αθωότητά τους. Αυτοί οδηγούνταν στην εξορία και οι περιουσίες τους κατάσχονταν, για να τροφοδοτήσουν τα χριστιανικά κοινόβια. Τέτοιας «επιείκιας» έτυχαν και γλίτωσαν το θάνατο (όχι όμως και τα βασανιστήρια) επιφανείς άνδρες όπως ο Σιμπλίκιος, ο Παρνάσιος, ο Ανδρόνικος κ.α.

Ο Παύλος είχε, σύμφωνα με τον Αμμιανό, τόση εξουσία στα χέρια του, ώστε «με μια κίνηση του κεφαλιού του, με ένα του μόνο νεύμα εξαρτιόταν η ζωή όλων όσων περπατούσαν στη γη» (ο.π., 19:12, παρ. 13). Αληθινός πρόδρομος των διοικητών των χιτλερικών στρατοπέδων συγκέντρωσης ο Παύλος.

Η διάρκεια ζωής του σφαγείου της Σκυθοπόλεως παραμένει άγνωστη, όπως είναι αναμενόμενο. Θεωρώ βέβαιο ότι ο Ιουλιανός ο Μέγας, αν το βρήκε εν ενεργεία, το έκλεισε το 361 μ.κ.ε. Ωστόσο η ζημιά είχε ήδη γίνει.

Έτσι, για περίπου 20 χρόνια λειτουργούσε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, με θύματα πρωτίστως Έλληνες Εθνικούς (αλλά και άλλους πολυθεϊστές). Η 20ετής λειτουργία αυτού του σφαγείου αποκαλύπτει περίτρανα, πώς επιβλήθηκε ο Χριστιανισμός στον ελληνικό κόσμο, και γιατί ακολούθησε ο Μεσαίωνας και ο Ισλαμισμός. Αποκαλύπτει επίσης και το γιατί τα μετέπειτα αυτοκρατορικά διατάγματα, που θέσπισαν την «επί ελληνισμώ» θανατική καταδίκη, εφαρμόσθηκαν χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Αποκαλύπτει και την έλλειψη αντίδρασης όταν, σαράντα χρόνια αργότερα, ο Αλάριχος αποδεκάτισε τις ελληνικές πόλεις, συνοδευόμενος από ορδές μοναχών. Στα γεγονότα εκείνα εξοντώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες. Όσοι απέμειναν, μπήκαν στο «ποίμνιο» για να σώσουν τις ζωές τους, δεχόμενοι άκοντες-εκόντες την αλλοίωση της εθνικής και πολιτιστικής τους ταυτότητας.

Αυτά που οι ομόθρησκοι σας χριστιανοί, της μικρής ψεύτικης αγάπης και του Μεγάλου αληθινού μίσους έκαναν στην Σκυθόπολη δεν τα βλέπετε;«η θα γίνεις χριστιανός η θα πεθάνεις» έλεγαν τότε στους Έλληνες προγόνους μας, αυτοί που νομίζετε αδερφούς σας, κι αντί να ανοίξετε τα μάτια σας και να διαβάσετε ιστορία, έχετε πέσει με τα μούτρα μέσα στο πορνογράφημα της δήθεν «αγίας» γραφής σας! Με όλα αυτά, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να βάλουμε οριστικά την ταφόπλακα στα μυθεύματα της «ελληνικότητας του Βυζαντίου» και του «ελληνοχριστιανικού πολιτισμού».

Το 390 ο Θεοδόσιος δίνει εντολή και μέσα στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης σφαγιάζονται 15.000 άοπλοι Έλληνες πολίτες. Αλλά δεν έφταναν αυτά το 396 ο αυτοκράτορας Αρκάδιος έστρεψε τον Αλάριχο στρατηγό των Γότθων- και αφού τον εφοδίασε με πολυάριθμους μοναχούς- κατά των κέντρων πολιτισμού του Ελλαδικού χώρου. Ο ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος γράφει χαρακτηριστικά : «οι δε (Γότθοι) καθοδηγούμενοι υπό πολυαρίθμων μοναχών κατεπλημμύρησαν πάντα τα μεταξύ Θερμοπυλών και Αττικής, Λοκρίδα, Φωκίδα, Βοιωτίαν, λεηλατούντες και καταστρέφοντες χώρας και πόλεις, και τους μεν άνδρες ηβηδών αποσφάτοντες, (ομαδικά αποκεφαλίζοντας) παίδας δε και γυναίκας αγεληδών συνεπαγόμενοι. Η συμφορά υπήρξε τοσαύτη ωστε ο πεντηκονταετίαν βραδύτερον ακμάσας (ιστορικός) Ζώσιμος βεβαιεί, ότι μέχρι των χρόνων αυτού εφαίνοντο έτι τα στίγματα αυτής.»

Άγνωστος ο αριθμός των σφαγιασθέντων, στα 2 χρόνια που κράτησε η επιδρομή. Εικάζεται ότι ανέρχεται σε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες.

Τα θανατηφόρα αυτοκρατορικά διατάγματα (κώδικες) κατά των Ελλήνων εξακολουθούν να εκδίδονται συνεχώς, ακόμη και επί Ιουστινιανού το 530. Στη στάση του Νίκα το 532 θανατώνονται στον ιππόδρομο της Πόλης 30.000 άοπλοι πολίτες.

Οι Κρητικοί, πιστοί ακόμη στη θρησκεία των προγόνων τους, και διαβλέποντας τις άγριες διαθέσεις των ορθόδοξων Βυζαντινών, ζητούν τη βοήθεια των Αράβων, αλλά βοήθεια που φθάνει είναι ασήμαντη. Με πρωταγωνίστρια την ιέρεια της Αρτέμιδος Κλεαγέτη αναλαμβάνουν μόνοι τους την υπεράσπιση της πατρίδος τους.

Το 961 οι Βυζαντινοί με το πρόσχημα να ελευθερώσουν την Κρήτη από τους Άραβες, πνίγουν στο αίμα τους Κρητικούς, απολογισμός 270 000 νεκροί. Με πρωτοστατούντες Δεσποτάδες, παπάδες και καλογέρους, οι διωγμοί, και τα εγκλήματα, κατά των μη χριστιανών, τέλος δεν έχουν, συνεχίστηκαν μέχρι το 990 περίπου, με τελευταίους υποκύψαντες τους Κρητικούς και τους Μανιάτες.

Το Βυζάντιο, ο νεκροθάφτης του Ελληνικού πολιτισμού και ο δολοφόνος του Ελληνικού πληθυσμού, ήταν το κράτος όπου κυριαρχούσαν τα δύο σύνδρομα η θεοκρατία και η αναξιοκρατία, και που κατάντησε τους λίγους εναπομείναντες Έλληνες, αγράμματους, κουρελήδες, και πεινασμένους, έρμεους στη κτηνωδία του κάθε επιδρομέα. Η Δημοκρατία καρατομήθηκε, και λέξεις Έλλην και Ελλάς διαπομπεύτηκαν, και για αιώνες έσβησαν από το λεξιλόγιο των Ελλήνων.

Ο Ελλαδικός χώρος εκεί που κάποτε έσφυζε από ζωή, και χαρούμενες γιορτές ερήμωσε, τεράστιες περιοχές έμειναν ακατοίκητες, και όπου συναντούσες οικισμούς εκεί βασίλευε η θλίψη και ο μαρασμός. Οι ολυμπιακοί αγώνες, τα Νέμεα, τα Ίσθμια, τα Πύθια, τα Παναθήναια σταμάτησαν. Οι ποιητικοί και οι θεατρικοί αγώνες δεν ξανάγιναν. Τα στάδια και τα θέατρα έρημα, έμειναν βουβοί μάρτυρες, του λαμπρού παρελθόντος, και με τις κουκουβάγιες που τα κατοίκισαν να θρηνούν ολονυχτίς, την πνευματική και πολιτισμική κατάντια των Ελλήνων.

Το Ελληνικό έθνος ψυχορραγούσε όχι μόνο πολιτισμικά αλλά και πληθυσμιακά. Κατά την υποδούλωση των Ελλήνων στους Ρωμαίους το 146 π.κ.ε. λογικό είναι ο πληθυσμός τους θα αριθμούσε πολλά εκατομμύρια. Αν λάβουμε υπ” όψιν τις περιγραφές του Παυσανία, που θέλοντας να δείξει πόσο πυκνοκατοικημένος ήταν ο Ελλαδικός χώρος, γράφει ότι τα κατσίκια μπορούσαν να πηδούν από τα κεραμίδια τις μιας οικίας στα κεραμίδια της άλλης. Ακόμη και τους, οικειοθελώς, εξελληνισμένους, από τους διαδόχους του Μακεδόνα Αλεξάνδρου, λαούς της Μικράς Ασίας.

Προτού από την επιβολή του χριστιανισμού, ως αποκλειστικής θρησκείας, οι Ελληνόφωνες της αυτοκρατορίας υπερέβαιναν τα 40 000 000. Σήμερα το Ελληνικό έθνος, μαζί με τους Έλληνες της διασποράς είναι περίπου 15 εκατομμύρια. Αν συγκρίνουμε τον πληθυσμό των Τούρκων που σήμερα φθάνει τα 70 εκατομμύρια, και οι Οθωμανοί Τούρκοι που ήλθαν στη Μικρά Ασία το 1200 δεν υπερέβαιναν τις 50.000 οικογένειες, σύμφωνα με την Τούρκικη ιστορία, τότε ο Ελληνικός πληθυσμός, αν δεν σφαγιαζόταν από τις χριστιανικές ορδές και το φανατικό τους πλιάτσικο, σήμερα έπρεπε να ήταν πολύ περισσότερος από 100 εκατομμύρια.

Πραγματικά λοιπόν είναι αληθές:
«ΠΛΟΥΤΙΣΑΜΕ ΟΛΟΙ με τον ΜΥΘΟ του Ιησού» Πάπας Λέων Ι΄

Προτεστάντες, Καθολικοί, Ορθόδοξοι, Ιεχωβάδες, Χιλιαστές, Ευαγγελιστές και λοιποί παρατρεχάμενοι, είναι μια από τα ίδια και όλοι τους υπεύθυνοι για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.

Ισλαμιστές, τζιχαντζιστές και τα παραμάγαζά τους, όλοι τραβάνε από τη μύτη τους αφελείς πιστούς-πρόβατα, με την υποσχετική της σωτηρίας της ψυχής ΜΕΤΑ τον θάνατο τους.

Όλες οι θρησκείες, εξακολουθούν να υπάρχουν λόγω κοινωνικής μίμησης είναι δηλ. τα ανθρώπινα πρόβατα – μιμίδια που τους δίνουν υπόσταση και δύναμη.

«Όλες οι θρησκείες φαίνονται στους αμαθείς θεϊκές, στους πολιτικούς χρήσιμες και στους φιλοσόφους γελοίες»

Λουκρητιος, 97-55 π.χ.

 

Όση βλακεία και αφέλεια, τόσα πρόβατα !