Τα έθιμα της Πρωτομαγιάς

Η Πρωτομαγιά έχει τις ρίζες της στην αρχαιότητα. Είναι η πρώτη ημέρα του Μαΐου και η γιορτή της Άνοιξης. Ο Μάιος, σύμφωνα με την παράδοση, πήρε το όνομά του από τη ρωμαϊκή θεότητα Maia (Μάγια), η οποία ονομάστηκε έτσι από την ελληνική λέξη Μαία που σημαίνει τροφός και μητέρα. Η Μάγια ταυτίστηκε με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, τη μητέρα του Ερμή στον οποίο αφιερώθηκε ο μήνας Μάιος.

Ο Μάιος είναι ο 5ος μήνας του χρόνου, ο οποίος αντιστοιχεί στον αρχαίο μήνα Θαργηλίωνα που γιορταζόταν με τα περίφημα Ανθεοφόρια. Ήταν αφιερωμένος στη θεά της γεωργίας Δήμητρα και την κόρη της Περσεφόνη, που τον μήνα αυτόν βγαίνει από τον Άδη κι έρχεται στη γη. Γιορτές γίνονταν και στην αρχαία Ρώμη που τις έλεγαν «ροσύλλια» τις οποίες διατήρησαν και οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες.
Για τη λαϊκή αντίληψη, στο μήνα Μάιο συνυπάρχουν οι ιδιότητες του καλού και του κακού, της αναγέννησης και του θανάτου και συγκεντρώνονται την πρώτη του ημέρα, την Πρωτομαγιά.
Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς σηματοδοτεί την τελική νίκη του καλοκαιριού απέναντι στον χειμώνα, την κατίσχυση της ζωής επί του θανάτου και έχει ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές για τη γονιμότητα των αγρών και, κατ” επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων.
Η αρχαιότατη γιορτή της Πρωτομαγιάς συνεχίστηκε στο διάβα των αιώνων με επισημότητα και με διάφορες μορφές και εκδηλώσεις. Μία από τις παλαιότερες γιορτές ήταν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών, η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων.
Τα Ανθεστήρια, κατά τη διάρκεια των οποίων πομπές με κανηφόρες που έφερναν άνθη βάδιζαν με μεγαλοπρέπεια προς τα ιερά, ιδρύθηκαν πρώτα στην Αθήνα και έπειτα πήραν πανελλήνια μορφή, αφού διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος. Σύμφωνα με το μύθο, στα Ανθεστήρια «ανασταινόταν» ο… σκοτωμένος θεός Ευάνθης, επίθετο του Διόνυσου, από το χυμένο αίμα του οποίου φύτρωσε η άμπελος.

Όταν οι Ρωμαίοι κατάκτησαν την Ελλάδα, η γιορτή της Πρωτομαγιάς, δεν έπαψε να υπάρχει αλλά εμπλουτίστηκε γιατί και οι δύο λαοί πίστευαν, ότι τα λουλούδια αντιπροσωπεύουν την ομορφιά των θεών και φέρνουν δύναμη, δόξα , ευτυχία και υγεία.
Με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς αλλοιώθηκε και επιβίωσαν έθιμα ως απλές λαϊκές γιορτές (περιφορά δέντρων, πράσινων κλαδιών ή στεφάνων με λουλούδια, ανακήρυξη του βασιλιά ή της βασίλισσας του Μάη, χορός γύρω από ένα δέντρο ή ένα στολισμένο κοντάρι-γαϊτανάκι).
Η Πρωτομαγιά είναι μία από τις ελάχιστες γιορτές, χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο, με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών, οι οποίες έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας.

ΕΘΙΜΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ
Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι

Ένα από τα πιο γνωστά έθιμα που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, είναι το πρωτομαγιάτικο στεφάνι.
Ο εορτασμός της Πρωτομαγιάς συνδέεται με την ανθρώπινη χαρά για την άνοιξη και τη βλάστηση. Απότοκο των δοξασιών αυτών είναι το μαγιάτικο στεφάνι που φτιάχνεται από διάφορα άνθη και καρπούς και κρεμιέται στην πόρτα των σπιτιών.
Το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ενισχύει στη σημερινή εποχή τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, από την οποία οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν απομακρυνθεί λόγω του τρόπου ζωής των σύγχρονων πόλεων.
Στα μέρη της Μικράς Ασίας, σε κάθε στεφάνι έβαζαν, εκτός από λουλούδια, ένα σκόρδο για τη βασκανία, ένα αγκάθι για τον εχθρό κι ένα στάχυ για την καλή σοδειά. Το μαγιάτικο στεφάνι στόλιζε τις πόρτες των σπιτιών ως του Αϊ – Γιαννιού του Θεριστή και τότε, το καίγανε στις φωτιές του αγίου.
Στα Δωδεκάνησα, μαζεύουν ένα λουλούδι που το λένε «ανοιχτομάτη» και πιστεύουν πως όποιος το έχει είναι πάντα γερός και τυχερός.
Το αμίλητο νερό
Σε νησιά του Αιγαίου την Πρωτομαγιά, τα κορίτσια σηκώνονταν την αυγή και έπαιρναν μαζί τους τα λουλούδια, που είχαν μαζέψει από την παραμονή και πήγαιναν στα πηγάδια να φέρουν το «αμίλητο νερό» (αμίλητο γιατί το κουβαλούσαν χωρίς να μιλούν). Όταν το έφερναν στο σπίτι, πλένονταν όλοι με αυτό.

Η Πρωτομαγιά των αγροτών
Οι αγρότες φτιάχνουν το Μάη τους με πρασινάδες, καρπούς, σκόρδο για τη βασκανία και αγκάθι για τον εχθρό.
Στις περιοχές της Σμύρνης, την παραμονή της Πρωτομαγιάς, οι αγρότες πήγαιναν στην εξοχή, για να κόψουν οτιδήποτε είχε καρπό: σιτάρι, κριθάρι, σκόρδα, κρεμμύδια, κλαδιά συκιάς με τα σύκα, κλαδιά αμυγδαλιάς με τα αμύγδαλα, κλαδιά ροδιάς με τα ρόδια.
Στην Αγιάσο της Λέσβου, φτιάχνουν στεφάνια από όλα τα λουλούδια και βάζουν μέσα «δαιμοναριά», άγριο χόρτο με πλατιά φύλλα και κίτρινα λουλούδια για να δαιμονίζονται οι γαμπροί.
Στη Σέριφο, από το βράδυ της παραμονής, κρεμούν στην πόρτα ένα στεφάνι από λουλούδια τσουκνίδες, κριθάρι και σκόρδο.

Το Μαγιόξυλο
Σε χωριά της Κέρκυρας, οι κάτοικοι περιφέρουν έναν κορμό κυπαρισσιού, σκεπασμένο με κίτρινες μαργαρίτες που γύρω του έχει ένα στεφάνι με χλωρά κλαδιά.
Με το μαγιόξυλο αυτό, οι νέοι εργάτες ντυμένοι με κάτασπρα παντελόνια και πουκάμισα και κόκκινα μαντήλια στο λαιμό βγαίνουν στους δρόμους, τραγουδώντας το Μάη.

Το Πήδημα της φωτιάς
Νέοι και γυναίκες μεγάλης ηλικίας μαζεύονται την παραμονή της Πρωτομαγιάς, μόλις δύσει ο ήλιος και ανάβουν φωτιές με ξερά κλαδιά που έχουν συγκεντρώσει αρκετές μέρες πριν. Όσο η φωτιά είναι αναμμένη οι γυναίκες χορεύουν κυκλικούς χορούς γύρω από τη φωτιά και τραγουδούν παραδοσιακά τραγούδια για την Πρωτομαγιά.
Τα νέα παιδιά, αφού βρέξουν τα μαλλιά και τα ρούχα τους, πηδούν πάνω από τις φωτιές σαν μία συμβολική πράξη που αποσκοπεί στο να διώξει τον χειμώνα και την αρρώστια. Στην συνέχεια όλοι παίρνουν έναν δαυλό από φωτιά και την πηγαίνουν στο σπίτι τους για να φύγουν όλα τα κακά.
Υπάρχουν και άλλα πολλά έθιμα της Πρωτομαγιάς που γιορτάζονται σε διάφορα μέρη της Ελλάδας: το Μαγιόπουλο, το οποίο ονομάζουν ακόμα Φουσκοδένδρι ή Ζαφείρη, γιορτάζεται στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, το έθιμο του Κλήδωνα (είδος λουλουδιού) στο δήμο Κόζιακα, το έθιμο της πιπεργιάς στην Εύβοια, τα Ξόρκια της Πρωτομαγιάς για το διώξιμο των φιδιών στην Ήπειρο, κ.λπ.

Πρωτομαγιά, η γιορτή των λουλουδιών

 

Σύμφωνα με τη λαϊκή αντίληψη, στο Μάιο συνυπάρχουν η αναγέννηση και ο θάνατος, το καλό και το κακό, ιδιότητες που συγκλίνουν και συγκεντρώνονται στην πρώτη του μέρα, την Πρωτομαγιά...!

Γνωστός στους διάφορους πολιτισμούς με διαφορετικά ονόματα, ο Μάιος ονομάστηκε έτσι από τη ρωμαϊκή θεότητα Maja (Μάγια), της οποίας το όνομα προήλθε με τη σειρά του από την ελληνική λέξη Μαία, τροφός και μητέρα. Η Μάγια ταυτίστηκε και με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, μητέρα του Ερμή στον οποίο και ήταν αφιερωμένος ο μήνας.

Σύμφωνα με τον τρόπο διαίρεσης του χρόνου των αρχαίων Ελλήνων, ο Μάιος αντιστοιχούσε σε μέρος του Μουνιχιώνα και του Θαργηλιώνα (ο μήνας κατά τον οποίο ο ήλιος καίει, θερμαίνει τη γη). Ήδη από την αρχαία Ρώμη, η αρχή του μήνα σηματοδοτούνταν από τον εορτασμό της Αγαθής Θεάς, ενώ σε όλη τη διάρκειά του τελούνταν γιορτές συνδεδεμένες με την ευφορία των αγρών.


Η φυσιογνωμία του Μαΐου στη λαϊκή αντίληψη είναι δίσημη: συνυπάρχει σ' αυτήν το καλό και το κακό, η αναγέννηση και ο θάνατος. Όλες αυτές οι ιδιότητες συγκλίνουν και συγκεντρώνονται στην πρώτη του μέρα, την Πρωτομαγιά.

Ο εορτασμός της τελικής νίκης της καλοκαιρίας επί του χειμώνα (και κατ'Α αναλογία της κατίσχυσης της ζωής επί του θανάτου) έχει μακρότατη παράδοση, με ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές που αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των αγρών και, κατ' επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων.

Οι αρχαίοι Έλληνες, ως φλογεροί φυσιολάτρες, γιόρταζαν το άνοιγμα των λουλουδιών και το φτάσιμο της άνοιξης. Aπό τα αρχαιότερα χρόνια του πολιτισμού τους, όταν έφθασε στην Eλλάδα το ρόδο μαζί με τις Oρφικές διδασκαλίες, το άνθος αυτό έγινε σύμβολο και υμνήθηκε ως η νύμφη των ανθέων. Ο Aνακρέων ύμνησε έτσι το άνθος αυτό του Mαγιού:

«Pόδον, άνθος των ερώτων αναμίξωμεν τω Bάκχω ρόδον, ωραίον άνθος ενθέντες τοις κροτάφοις ευθυμήσωμεν εν τούτοις».


Η γιορτή όμως της άνοιξης, η αρχαία «Πρωτομαγιά», πήρε σιγά-σιγά κι επίσημη μορφή. Από τις παλαιότερες γιορτές, δημιουργήθηκαν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών. Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων. Ιδρύθηκε πρώτα στην Αθήνα, όπου με μεγαλοπρέπεια βάδιζαν προς τα ιερά πομπές με κανηφόρες, που έφερναν άνθη. Έπειτα τα Ανθεστήρια διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος και πήραν πανελλήνια μορφή.

Στα Ανθεστήρια της Ελλάδας «ανασταινόταν» ο Ευάνθης θεός -επίθετο του Διόνυσου. Από την εποχή αυτή πηγάζει και ένα δρώμενο της Πρωτομαγιάς των νεότερων χρόνων, το οποίο ονομαζόταν «ανάσταση του Μαγιόπουλου». Ένας έφηβος υποδυόταν στα ξέφωτα του δάσους τον «πεθαμένο», Διόνυσο. Κοπέλες τον στόλιζαν με άνθη και του τραγουδούσαν τον «κομμό, το θρήνο και τον οδυρμό», μέχρι που να «αναστηθεί» και μαζί με αυτόν όλη η φύση.


Η χαρά των Ελλήνων για την αναγέννηση της Φύσης εκφραζόταν μέσα από γιορτές όπως τα Ανθεσφόρια, τα Ηροσάνθεια, τα Χλόεια, τα Θαλήσια και τέλος τα περίφημα Διονύσια –οπότε γινόταν και οι δραματικοί αγώνες .

Αργότερα, με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς χάθηκε και τα έθιμα επιβίωσαν απλώς ως λαϊκές γιορτές στις οποίες συμπεριλαμβάνονται περιφορά δέντρων, πράσινων κλαδιών ή στεφάνων με λουλούδια, ανακήρυξη του βασιλιά ή της βασίλισσας του Μάη, χορός γύρω από ένα δέντρο ή ένα στολισμένο κοντάρι-γαϊτανάκι. Πρόκειται για μια από τις ελάχιστες γιορτές που έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών.

Τρέλα και Αντιψυχιατρική

Ο καλύτερος τρόπος για να σιγουρευτείς ότι εσύ είσαι ο γνωστικός, δεν είναι να κλείσεις μέσα το γείτονά σου.
Φ.Μ. Ντοστογιέφσκι

Η κοινωνία μας φοράει έναν ζουρλομανδύα κομφορμισμού από την ώρα που θα γεννηθούμε.
Μας «διαπαιδαγωγεί», δηλαδή μας αναγκάζει να συμμορφωθούμε στις δικές της επιθυμίες.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο οι όροι «υγεία» και «τρέλα» γίνονται ύποπτοι.
R. D. Laing  

Η Ψυχασθένεια Είναι Μια Συνωμοσία Της Κοινωνίας Και Των Ψυχιάτρων
Σε Βάρος Ιδιάιτερων Ανθρώπων;

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ: Στην αρχή υπήρχε ένας άνθρωπος. Ο άνθρωπος αυτός χειριζόταν μια γλώσσα πιο άμεση και πηγαία από τη γλώσσα της λογικής. Στην αρχή η λογική και η μη-λογική ήταν αδιαχώριστες. Κάποια στιγμή όμως επήλθε η ρήξη. Η τρέλα έκανε την εμφάνιση της από τότε που ο ανθρώπινος νους καθιέρωσε μιαν απόσταση ανάμεσα στη λογική και στη μη-λογική.

Πολύ πριν αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε όρους όπως ψυχοπαθολογία, ψύχωση και σχιζοφρένεια,η τρέλα ήταν περιβεβλημένη μ’ ένα μεταφυσικό μανδύα. Στις αρχαίες φυλές οι μάγοι-σαμάνοι ερμήνευαν την τρέλα ενός ανθρώπου άλλοτε ως θεϊκό σημάδι κι άλλοτε ως κατάληψη από μοχθηρές δυνάμεις ή θεότητες, κάτι που απαιτούσε εξορκισμό. Οι αντιλήψεις αυτές δεν άλλαξαν ούτε και κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα, όταν οποιοσδήποτε είχε κάποια ψυχική διαταραχή χαρακτηριζόταν αυτομάτως «δαιμονισμένος» και έρμαιο των «σατανικών δυνάμεων».

Υπήρχαν όμως και σπάνιες περιπτώσεις που η τρέλα δεν θεωρούνταν κάτι το «δαιμονικό», αλλά δείγμα «ιερότητας», όπως δείχνουν και τα παραδείγματα των «ιερών σαλών» π.χ. Άγιος Ανδρέας ο Σαλός. Στις περισσότερες πάντως περιπτώσεις οι τρελοί έπαιζαν το ρόλο του «μιασμένου» αποδιοπομπαίου τράγου. Οι εκκλησίες απαγόρευαν την είσοδο τους και όχι σπάνια μαστιγώνονταν δημοσίως ή κυνηγιόνταν με ραβδιά και διώχνονταν από τις πόλεις. Η αναχώρηση των τρελών απέκτησε τελετουργική σημασία παρόμοια με «εξαγνισμό» και πέρασε στη λογοτεχνία και στην εικονογραφία με τη μορφή του Πλοίου των Τρελών, που πλέει ακυβέρνητο με το αλλοπαρμένο του πλήρωμα) …

Ακόμη και μετά το Μεσαίωνα η παραφροσύνη, καραδοκούσε κάτω από την αδύναμη επιφάνεια της φαινομενικότητας, τρόμαζε και προκαλούσε, κυρίευε τις νύχτες και βασίλευε στη φαντασία των ανθρώπων. Ενώ στο Μεσαίωνα η τρέλα κατατάσσονταν στις αμαρτίες, στην Αναγέννηση εγκαταλείπει το χώρο της μεταφυσικής και καθίσταται υπεύθυνη για ό,τι κακό υπάρχει στον άνθρωπο. Δεν σχετίζεται πλέον με υποχθόνιες δυνάμεις αλλά με τις ανθρώπινες αδυναμίες, τα όνειρα και τις αυταπάτες.

Είναι η κωμική τιμωρία της γνώσης και της εγωπάθειας. Η τρέλα ριζώνει στα χωράφια της φανταστικής ελευθερίας. Ο Θερβάντες καθόρισε για πάντα τα γνωρίσματα της στο μνημειώδες έργο του Δον Κιχώτης. Στα έργα του Σαίξπηρ η τρέλα συγγενεύει με το φόνο και την αυτοκτονία, είναι δηλαδή πάντοτε ακραία. Την ίδια εποχή η τρέλα περνά στην τέχνη, και συγκεκριμένα στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική και ιδιαίτερα στο θέατρο.

Τον 16ο αιώνα η τρέλα παραφυλάει στον κόσμο της αμφιβολίας. Η μη λογική εμφανίζεται ως απειλή που συγχέει την υποκειμενικότητα από την αλήθεια. Από τον 17ο αιώνα όμως αυτός ο κίνδυνος μειώθηκε καθώς ο άνθρωπος κατοχύρωσε τη λογική του. Έτσι η τρέλα εξορίζεται και μια νέα διαχωριστική γραμμή χαράσσεται ανάμεσα σ’ αυτή και στη λογική. Από τον 18ο αιώνα η τρέλα θα κατοικεί πλέον στα άσυλα, μαζί με τη φτώχεια, την αρρώστια και την αναπηρία. Τα ιδρύματα εγκάθειρξης θα γίνουν ο «φυσικός χώρος» της. Εκεί ακολουθείται η «θεραπεία» της ηθικής και της τιμωρίας, που «εξαγνίζει» τις ψυχές.

Τα άσυλα ήταν απάνθρωπα καταχωνιαστήρια ταλαίπωρων ψυχών. Υπήρχε μάλιστα και μια συνήθεια από το Μεσαίωνα να επιδεικνύουν τους φρενοβλαβείς. Μερικά Narrturmer της Γερμανίας είχαν καγκελωτά παράθυρα για να φαίνονται απ’ έξω οι τρελοί, προσφέροντας έτσι θέαμα στους περαστικούς. Συχνά μάλιστα έκοβαν και εισιτήριο κάθε Κυριακή δείχνοντας τους μανιακούς τους. Σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις ο περίπατος και το θέαμα των έγκλειστων τρελών ήταν μια πολύ συνηθισμένη κυριακάτικη «διασκέδαση»…

Μόλις τον 19^ο αιώνα η τρέλα αναγνωρίζεται ως ιατρικό πρόβλημα. Μέχρι τότε θεωρούνταν περισσότερο «επιστροφή στη ζωώδη κατάσταση» κι εκδήλωση της αχαλίνωτης φύσης του τρελού-ζώου. Η τρέλα αποκάλυπτε τον κρυφό ζωώδη χαρακτήρα του ανθρώπου. Ήταν μια απειλή για τον δυτικό άνθρωπο, που ζει σαν «ζώον λόγον έχον». Η ενδεδειγμένη «θεραπεία» της ήταν το δάμασμα, που έπαιρνε συχνά τη μορφή μαστιγώματος για να καθυποταχθεί η άγρια φύση του ανθρώπου. Τον 19^ο αιώνα όμως το ζώο έπαψε να έχει αρνητικό χαρακτήρα, αναγνωρίστηκε ως μορφή φυσικής εξέλιξης και ο άνθρωπος άρχισε να αντιλαμβάνεται πως η τρέλα ήταν κι αυτή μια φυσική διαδικασία που αφορούσε τη δυσλειτουργία της ανθρώπινης συνείδησης.

Στα τέλη του 19^ου αιώνα ο στόχος του εγκλεισμού των ψυχοπαθών στα άσυλα δεν ήταν μόνον η απομόνωση και ο σωφρονισμός. Αναπτύχθηκαν «μακροχρόνιες θεραπείες» όχι βέβαια της ψυχής, αλλά των νεύρων και της φαντασίας του ψυχοπαθούς, όπως το απότομο ξύπνημα τα μεσάνυχτα, τα σοκ, τα «αναζωογονητικά» κρύα ντουζ κ.α

Τον 20^ο αιώνα η τρέλα αναγνωρίστηκε ως ψυχική διαταραχή, ως ψυχοπάθεια που χρήζει ψυχοσωματικής αντιμετώπισης και θεραπείας. Έτσι η ψυχιατρική, με τα ηλεκτροσόκ και τα ψυχοφάρμακά της, ανέλαβε δράση. Παράλληλα εμφανίστηκε και η ψυχανάλυση, που προσπάθησε να βοηθήσει τις ελαφριές περιπτώσεις ψυχώσεων, ερμηνεύοντας τραυματικές εμπειρίες κι απελευθερώνοντας καταπιεσμένες φοβίες. Παρά τις όποιες ιατρικές προόδους απέχουμε ακόμη πολύ από το να γνωρίζουμε και να θεραπεύουμε τους πολύπλοκους μηχανισμούς της τρέλας, που συνεχίζει ν’ αποτελεί ένα μεγάλο μυστήριο.

Η ψυχιατρική, αν και εφοδιασμένη με εκατοντάδες ψυχοφάρμακα, έχει αποδειχθεί ανεπαρκής. Η γλώσσα της ψυχιατρικής δεν είναι παρά ένας μονόλογος της λογικής για την τρέλα. Δυσκολεύεται να ερμηνεύσει τις διαφορετικές καταστάσεις της συνείδησης.

«Ο άνθρωπος είναι εκείνο το τρελό ον, του οποίου η τρέλα ανακάλυψε τη λογική» Καστοριάδης

ΕΝΑ ΔΕΚΑΗΜΕΡΟ ΨΥΧΩΤΙΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ: Μέσα στο  βιβλίο του Η Πολιτική της Εμπειρίας (The Politics of Experience) ο γνωστός «αντιψυχίατρος» Ronald D. Laing, περιγράφει λεπτομερώς το ψυχωσικό επεισόδιο του Jesse Watkins, ενός μεγάλου γλύπτη, που βίωσε  ένα 10ήμερο ταξίδι στον εσωτερικό του χρόνο και χώρο. Το «ταξίδι» αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας δύσκολης περιόδου που περνούσε τότε ο Jesse. Εργαζόταν επτά μέρες την εβδομάδα, μέχρι αργά τη νύχτα και είχε φτάσει σε κατάστάση απόλυτης ψυχοσωματικής και συναισθηματικής εξάντλησης.

Εκείνες τις μέρες μάλιστα έτυχε να τον δαγκώσει στο δρόμο ένας αδέσποτος σκύλος και για πρώτη φορά στην ζωή του ο Jesse βίωσε την ολική αναισθησία. Από το νοσοκομείο γύρισε στο σπίτι του με λεωφορείο και κάθισε σε μια καρέκλα. Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο δωμάτιο του ο επτάχρονος γιος του, και ο Jesse τον κοίταξε με ένα καινούργιο και περίεργο τρόπο, κάπως «σαν να μην ήταν το παιδί του καθόλου κάτι ξεχωριστό από τον ίδιο». Και τότε άρχισε το ταξίδι του…

Τη στιγμή που κοίταξε το ρολόι του τοίχου, το άκουσμα του τραμ απ’ έξω έγινε μια ατελείωτη μουσική του Ραβέλ (προφανώς το Μπολερό) και αισθάνθηκε πολύ χαρακτηριστικά ότι ο χρόνος κινείται προς τα πίσω. Ταυτόχρονα ένιωσε πως ο ίδιος ήταν πάνω σε μια ταινία και κουνιόταν  προς τα πίσω και προς τα κάτω. Έπεφτε χωρίς να μπορούσε να αλλάξει τίποτα: «Ο άνθρωπος ξεκίνησε το πιο παλιό ταξίδι του κόσμου: το ταξίδι πίσω στο χρόνο» (R. D. Laing). Αυτή η αίσθηση του προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση και αναταραχή. Κατόπιν είχε την αίσθηση ότι μπορούσε να ελέγξει απόλυτα τον εαυτό του και ότι μπορούσε να κάνει οτιδήποτε που θελήσει…

Έπειτα ήρθε η γυναίκα του και όταν της είπε πως τα βλέπει τα πράγματα, αυτή τρόμαξε και κάλεσε τον γιατρό. Τον πήγαν στο νοσοκομείο. Όταν τον έβαλαν στο κρεβάτι, νόμιζε ότι πέθανε. Είχε την αίσθηση ότι γύρω του βρίσκονται και άλλοι νεκροί άνθρωποι, που ήταν εκεί μόνο επειδή περίμεναν να τους μεταφέρουν στην άλλη πτέρυγα. «Αυτός δεν πέθανε φυσικά, αλλά πέθανε το εγώ του. Ταυτόχρονα με το χάσιμο του εγώ,  με αυτό το θάνατο, ήρθαν και οι αισθήσεις για την αυξημένη σημασία και σπουδαιότητα των πάντων…» Και τότε καταλήφθηκε από την αληθινή αίσθηση πως ταξιδεύει πίσω στο χρόνο, πως οπισθοδρομεί και μάλιστα παρά πολύ πίσω στο χρόνο: όχι μόνο που ξανά έγινε μωρό και άκουσε τα κλάματά του, αλλά γύρισε πολύ πίσω στις άλλες εποχές όπου ήταν μεγάλο ζώο, κάτι σαν ρινόκερος…

Ένα τέτοιο ταξίδι βιώνεται σαν πορεία προς τα «μέσα», σαν επιστροφή μέσα από την προσωπική ζωή του ταξιδιώτη, μέσα και πίσω και πέρα μέχρι την εμπειρία ολόκληρης της ανθρωπότητας, του πρώτου ανθρώπου, του Αδάμ, και ίσως ακόμα μακρύτερα ως το Είναι των ζώων, των φυτών και των ορυκτών. Παρόλο που δεν έχει την σιγουριά του λιμανιού της προσωπικής ταυτότητας, έχοντας τη ριγμένη άγκυρα σε αυτό το χρόνο και σ’ αυτό το μέρος, ο ταξιδιώτης μπορεί και συνεχίζει να είναι απόλυτα συνειδητοποιημένος αυτού του χρόνου και χώρου.

Όταν έφτασε στο νοσοκομείο ο Jesse είχε μια αρκετά μεγάλη πληγή στο δάχτυλό του, αλλά δεν άφησε τη νοσοκόμα να του την περιθάλψει, έχοντας μία φοβερή αίσθηση ότι μπορεί να αυτοθεραπευτεί. Την επόμενη μέρα όντως το δάχτυλό του έγινε καλά. Αντιλαμβανόταν ιδιαίτερα καθαρά ότι όλα τα πράγματα χωρίζονται σε τρία επίπεδα: προθάλαμο, μεσαίο κόσμο και ανώτερο κόσμο. Οι περισσότεροι άνθρωποι περίμεναν στον προθάλαμο για να περάσουν στο επόμενο τμήμα, όπου τελικά βρέθηκε ο ίδιος:

«Ήταν σαν ένα είδος ξυπνήματος, απελευθέρωσης, και είχα την καθαρή συνείδηση του ανώτερου επιπέδου όπου βρισκόμουν. Αισθανόμουν (είχα την άμεση γνώση) του ‘’δεύτερου επιπέδου’’ της ύπαρξης που κείται όχι μόνο  πάνω από το προθάλαμο αλλά και πάνω από την πραγματικότητα  –κείται πάνω και από τα δύο, και είναι σαν ένα είδος τριεπίπεδης ύπαρξης… Δεν υπήρχα πλέον σε ρέουσα στιγμή, αλλά έπλεα μέσα στο χρόνο και υπήρχα σε μια άλλη χρονική διάσταση που συμπλήρωνε το χρόνο το οποίο ζούσα τώρα… Μπορούσα και ταξίδευα πολύ πιο γρήγορα προς τα πίσω από ότι προς τα μπρος».

Ο Jesse αισθάνθηκε ότι υπάρχουν, όχι ένας θεός αλλά θεοί, όντα που είναι πολύ πιο εξελιγμένα από εμάς, ικανά να αντεπεξέλθουν με τη κατάσταση με την οποία αυτός δεν τα κατάφερε, και επίσης ήξερε πως ο καθένας μας κάποια στιγμή στη ζωή του πρέπει να κάνει κάτι τέτοιο. Έπειτα ένιωσε ότι και ο θεός ήταν «τρελός»,επειδή κουβαλούσε πάνω του όλο αυτό το βάρος της επίγνωσης και κυβέρνησης των πάντων: «Η αιτία των πάντων και όλης της ύπαρξης είναι να σε προετοιμάσει για ένα βήμα παρά πάνω και άλλο ένα πιο πέρα»…

Ο Jesse κατάλαβε ότι με το ταξίδι αυτό έμαθε τα στάδια που πρέπει όλοι μας κάποια στιγμή να περάσουμε και δεν είναι μόνο ένα αλλά άπειρα στάδια. Έμαθε επίσης πως υπάρχει τεράστιος αριθμός πραγμάτων με τα οποία συγκρουόμαστε, που δεν μας αφήνουν να δεχτούμε την πραγματικότητα όπως πραγματικά είναι, και είναι ένα ταξίδι που μας περιμένει και πρέπει να κάνουμε. Η κάθε αναβολή του μας οπισθοδρομεί, αντί να προχωρούμε στο σκαλοπάτι της εξέλιξης. Κάποια στιγμή για τον Jesse τα πράγματα άρχισαν να γίνονται όλο και πιο πολύπλοκα.

Μιλούσε συνέχεια, και τον έβαλαν σε απομόνωση: «Τους παρακάλεσα να αφήσουν ανοιχτή πόρτα και ευτυχώς το έκαναν. Θυμάμαι ότι εκείνη τη νύχτα πάλευα με κάτι που ήθελε από εμένα να παραδοθώ σε εμπειρία, να συνεχίσω την πορεία και εγώ ένιωθα έναν φόβο και πανικό ότι το πνεύμα μου δεν χωράει άλλη εμπειρία. Ποτέ δεν ήμουν θρησκευόμενο άτομο, αλλά τότε πράγματι έχω περάσει τον Γολγοθά. Αισθάνθηκα ότι δεν αντέχω άλλο την πίεση μέσα στο μυαλό μου και αποφάσισα να γυρίσω πίσω. Καθόμουν στο κρεβάτι και σκέφτηκα ότι πρέπει να συμμαζευτώ επιτέλους, να ενωθώ με το τωρινό μου Εγώ… Έτσι ακριβώς ένιωσα.

Εκείνη τη στιγμή ήρθε η νοσοκόμα και μου έδωσε τα φάρμακα. Εγώ έσφιξα δυνατά τα χέρια μου και επαναλάμβανα συνεχώς μέσα μου το όνομα μου, λέγοντας φωναχτά ότι έγινα καλά και δεν θα πάρω άλλα φάρμακα, και εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι πραγματικά όλα τέλειωσαν. Η νοσοκόμα φώναξε τον γιατρό.  Και σ’ αυτόν είπα το ίδιο, ότι δεν θα πάρω άλλα ηρεμιστικά, ότι έγινα καλά. Αυτός με κοίταξε κάπως βαθιά στα μάτια και είπε: ‘’Ναι, το βλέπω’’ και χαμογέλασε»…

«Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι μια τέτοια εμπειρία δεν θα έχει και ένα καταστροφικό αποτέλεσμα» σχολιάζει ο Λάινγκ. «Ο Jesse έζησε τρία επίπεδα πραγματικότητας, αντί το συνηθισμένο ένα. Εκτός από το πέρασμα του Γολγοθά, δεν έχει συνδέσει το ταξίδι του με καμία ιδεολογία. Δεν είχε κανέναν χάρτη. Αλλά ήξερε ότι με αυτή την εμπειρία έπεσε σε κατάσταση ανώτερης και όχι κατώτερης πραγματικότητας, υπερ-φυσιολογικότητας και όχι υπο-φυσιολογικότητας».

ΤΑΞΙΔΙ ΧΩΡΙΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ: Ο Gregory Bateson στην εισαγωγή που έκανε το 1961 σε μια αυτοβιογραφική έκθεση σχιζοφρένειας του 19ου αιώνα  με τίτλο Η Αφήγηση του Πέρσεβαλ. Η Έκθεση ενός Ασθενούς για την Ψύχωσή του,  λέει τα εξής:

«Θα έλεγε κανείς πως όταν ο ασθενείς έχει μπει στο στάδιο της ψύχωσης, έχει να διανύσει κάποια πορεία. Έχει κατά κάποιο τρόπο ξεκινήσει για ένα εξερευνητικό ταξίδι που θα ολοκληρωθεί μόνο με την επιστροφή του στο φυσιολογικό κόσμο, στον οποίο έρχεται πια έχοντας διαφορετικές αντιλήψεις από τους άλλους κατοίκους του, που δεν ξεκίνησαν ποτέ για ένα τέτοιο ταξίδι. Εφόσον αρχίσει, το σχιζοφρενικό επεισόδιο φαίνεται πως έχει μία συγκεκριμένη πορεία, όπως έχει και μία ιεροτελεστία μύησης –θάνατο και αναγέννηση– στην οποία ο αρχάριος μπορεί να έχει φτάσει σπρωγμένος από την οικογενειακή του ζωή ή από τυχαίες περιστάσεις, αλλά η οποία στη συνέχεια προσδιορίζεται κατά πολύ από μία ενδογενή διαδικασία. Σύμφωνα με αυτά, η αυθόρμητη αποκατάσταση δεν αποτελεί πρόβλημα. Αντίθετα, είναι η φυσική κατάληξη όλης της διαδικασίας. Αυτό που πρέπει να εξηγηθεί είναι το γιατί πολλοί που ξεκινάνε γι’ αυτό το ταξίδι δεν καταφέρνουν να γυρίσουν πίσω; Μήπως αυτοί αντιμετωπίζουν είτε στην οικογενειακή ζωή είτε στα θεραπευτικά ιδρύματα, συνθήκες τόσο τερατωδώς αντενδεικνυόμενες για προσαρμογή, που ακόμα και η πιο πλούσια και καλά οργανωμένη παραισθησιακή εμπειρία να μην μπορεί να τους σώσει;»

Στην Γενική ψυχοπαθολογία του Karl Jaspers διαβάζω για μια άλλη προσωπική εμπειρία ψύχωσης από την οποία σας παρουσιάζω ένα πολύ ενδιαφέρον απόσπασμα: «Πιστεύω ότι μόνος μου έχω προκαλέσει αυτήν την αρρώστια. Προσπαθώντας να εισβάλω στον άλλο κόσμο, συνάντησα τους δικούς του φυσικούς προστάτες, που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά υλοποίηση των αδυναμιών και μειονεκτημάτων του ίδιου μου εαυτού. Πρώτα πίστευα ότι επρόκειτο για τους κατοίκους κατώτερου κόσμου που μπόρεσαν να παίζουν μαζί μου γιατί βρέθηκα στις περιοχές τους εντελώς απροετοίμαστος.

Μετά σκέφτηκα ότι αυτοί είναι αποσπασμένα κομμάτια του ίδιου μου του πνεύματος (πάθη), που υπάρχουν σε ελεύθερο χώρο γύρω μου και βλαστάνουν πάνω στα συναισθήματά μου. Πίστευα ότι και όλοι οι άλλοι τα έχουν αλλά δεν τα αντιλαμβάνονται χάριν στο πετυχημένο ψέμα για την αίσθηση της προσωπικής ύπαρξης. Πίστευα πως αυτή η αίσθηση είναι ένα προϊών μνήμης, δημιούργημα σκέψης, μία όμορφή κούκλα κούφια από μέσα… Πολύ νωρίς προσπάθησα να φτάσω στη πηγή της ζωής και με πρόλαβε η κατάρα των θεών: η τρέλα».

Όταν ένα άτομο χάνει τα λογικά του, δηλαδή τρελαίνεται, η θέση του σε όλα τα πεδία ύπαρξης αλλάζει σημαντικά. Καταρχάς το κέντρο της εμπειρίας μεταφέρεται από το Εγώ στον πραγματικό εαυτό. Ο κοσμικός χρόνος γίνεται εντελώς δευτερεύουσας σημασίας και μόνο το αιώνιο έχει σημασία.  Εντωμεταξύ ο «τρελός» είναι σε σύγχυση, επειδή συγχέει το Εγώ με τον πραγματικό εαυτό, το εσωτερικό με το εξωτερικό, το φυσικό με το υπερφυσικό. Αυτός ισχυρίζεται πως είναι νεκρός.

Θα έλεγα πως κάποιες υπερβατικές εμπειρίες είναι οι πραγματικές πηγές όλων των θρησκειών.  Η πίστη στο Θεό βασίζεται σ’ ένα είδος μυστικισμού και η κάθε θρησκεία έχει τα μυστικιστικά της στοιχεία. Ο άνθρωπος, ως ένα παράλογο ον που είναι ταυτόχρονα και λογικό, βρίσκεται συνέχεια στην αναζήτηση για αποδείξεις της παράλογης πίστης του. Γι’ αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο που κάποιοι ψυχωτικοί έχουν υπερβατικές, μυστικιστικές εμπειρίες. Και συνήθως δεν τις είχαν ποτέ πριν και δυστυχώς δεν έχουν την δυνατότητα να τις έχουν ξανά, γιατί χάνονται στα πολύπλοκα τούνελ της ψυχής τους, του εσωτερικού κόσμου τους, κουβαλώντας μαζί όλες τις προκαταλήψεις και φόβους με τους οποίους  μεγάλωσαν, την έλλειψη αυτοπεποίθησης…

Ο Jesse ήταν τυχερός γιατί ήταν φίλος του Laing και βρέθηκε κάτω από ειδική επίβλεψη, έπαιρνε σχετικά ελαφρά ηρεμιστικά… Πολλοί άνθρωποι μπαίνουν σ’ αυτόν τον εσωτερικό κόσμο χωρίς οδηγό, μπερδεύοντας την εξωτερική με την εσωτερική πραγματικότητα, τα μέσα με τα έξω. Η διαδικασία εισόδου απ’ αυτόν τον κόσμο στον άλλο και η επιστροφή από τον άλλο σ’ αυτόν, είναι τόσο φυσική όσο η γέννηση και ο θάνατος. Στο σημερινό όμως κόσμο, όπου ακόμη κυριαρχεί η άγνοια και ο τρόμος για τον άλλο κόσμο, όταν η «πραγματικότητα», η ύλη  από την οποία είναι φτιαγμένος αυτός ο κόσμος, σπάσει και κάποιος άνθρωπος μπει στον άλλον κόσμο, είναι επόμενο να χαθεί, να τρομοκρατηθεί και να μη βρει κατανόηση από τους άλλους.

Ο RONALD D. LAING ΚΑΙ Η ΑΝΤΙΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ: Ο Όρος Αντιψυχιατρική, που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον David Cooper, συνήθως συνδέεται με την θεωρητική και πρακτική δραστηριότητα της ομάδας Άγγλων ψυχίατρων Ronald D. Laing, David Cooper και Aaron Esterson. Όμως ο Laing ο ίδιος ποτέ δεν αποκάλεσε  έτσι το  αντικείμενο της έρευνας με το οποίο ασχολήθηκε και για το οποίο αγωνίστηκε σ΄ όλη τη ζωή του. Κι όμως ο Laing θεωρείται ο πρώτος άνθρωπος της Αντιψυχιατρικής.

Ο Ronald D. Laing γεννήθηκε το 1927 στη Γλασκόβη, όπου και το 1951 τελείωσε τις σπουδές στην Ιατρική. Φοιτητής ακόμη άρχισε να συγκεντρώνει τις πρώτες του ψυχιατρικές εμπειρίες στο ψυχιατρείο της Γλασκόβης. Το 1957 ο Laing πιάνει δουλειά στη κλινική Tavistock και εκείνη την περίοδο μελετά τις Φροϋδικές και Νεοφροϋδικές έρευνες, που πραγματοποίησαν διάφοροι ψυχίατροι με υπαρξιακό-φαινομενολογικούς προσανατολισμούς: L. Binswanger, E. Minkowski, M. Boss. Όσον αφορά τους φιλόσοφους, η προσοχή του στράφηκε στον Ζαν Πολ Σαρτρ. Μελέτησε επίσης M. Heidegger και G. W. F. Hegel. Στις αρχές του 1960 έγινε διευθυντής της ψυχιατρικής κλινικής Langham στο Λονδίνο, και παρέμεινε σ’ αυτή τη θέση μέχρι το 1965.

Την ίδια περίοδο, μαζί με τον Cooper και τον Esterson, συμμετείχε σε μια μεγάλη ερεύνα του Tavistock Institute of Human Relations, στα πλαίσια της οποίας ασχολήθηκε με τις σχέσεις μέσα στις οικογένειες των σχιζοφρενών. Η περίοδος από το 1965-1970 απέκτησε το «στίγμα» της ίδρυσης και της λειτουργίας του Kingsley Hall, του πιο γνωστού αντιψυχιατρικού ιδρύματος στο οποίο ο Laing ήταν επικεφαλής. Το Kingsley Hall έκλεισε το 1970, και το καλοκαίρι  το 1971 ο Laing έφυγε στη Σρι Λανκα, όπου και αφοσιώθηκε στις βουδιστικές διδασκαλίες και το διαλογισμό κάτω από την επίβλεψη δασκάλου και ιερέα. Τα πιο γνωστά του βιβλία είναι Self and Others (1961), Divided Self (1957) και  Sanity, Madness and Family (1964). Το 1964 έγραψε και το πιο σημαντικό του βιβλίο με τίτλο Τhe Politics of Experience. Σ’ αυτό παρουσίασε τις πιο ριζοσπαστικές του ιδέες και έθιξε την αποκαλυπτική υπόσταση της σχιζοφρενικής εμπειρίας.

Όταν ο Laing μιλάει για την ψυχική ασθένεια μιλάει πάντα για ψύχωση και τον ψυχωτικό τύπο ασθένειας, και όταν μιλάει για ψύχωση εννοεί πάντα την σχιζοφρένια. Η νεύρωση και οι νευρωτικές ταραχές δεν ήταν ποτέ αντικείμενο της ενασχόλησης του καθώς και των υπόλοιπων αντιψυχίατρων. Για να καταλάβουμε τις θέσεις της αντιψυχιατρικής θεωρίας πρέπει να δούμε λίγο την ψυχιατρική της σύγχρονης εποχής. Ο τρελός της εποχής μας δεν μοιράζει πλέον την παρέα των διαφόρων κοινωνικών περιθωριακών, αλλά συνεχίζει και κουβαλάει το στίγμα του ηθικά ακάθαρτου, του λιγότερο άξιου, κάποιου που αξίζει  να είναι βγαλμένος από την κοινωνική ζωή. Στον τρελό πλέον δεν αποδίδεται σχέση με τις «σκοτεινές δυνάμεις του κόσμου», όπως συνέβαινε πριν την Αναγέννηση, με την «παράλογη» αλήθεια του ανθρώπου, και με την ποιητική υπόσταση της αλήθειας.

Η «τραγική συνείδηση της τρέλας» (M. Foucault) υποχωρεί και φωλιάζει στη δημιουργία των προφητών της τέχνης (Νίτσε, Βαν Γκογκ Helderlin, Nerval κ.α.). Η τρέλα απλοποιείται και πτωχεύει χωρίς την κριτική της και χωρίς την τραγική της συνείδηση. Έτσι δεν μπορεί να είναι αναγνωρισμένη από την θετικιστική ψυχιατρική επιστήμη εκτός αν δεν είναι απομακρυσμένη από το οπτικό πεδίο των «σωφρόνων» ανθρώπων στο μέρος όπου ανήκει, στο άσυλο. Όμως, αναρωτιούνται οι αντιψυχίατροι, υπάρχει  θέση στη ψυχιατρική για απολυτότητα, για θετικιστικό νου, για ένα αναλυτικό ορθολογισμό; Με άλλα λόγια το ερώτημα είναι αν μπορεί η ψυχιατρική να είναι θετική επιστήμη  («natural science» Laing, The Politics of  Experience) και ανάλογα να μην υποτάσσεται στους κανόνες που ισχύουν στις θετικές επιστήμες;

Ο άνθρωπος, αυτό «ον στον κόσμο», είναι το μοναδικό αντικείμενο που ενδιαφέρει την ψυχιατρική, άρα στην ψυχιατρική δεν υπάρχει χώρος για θετικιστικό αλλά για διαλεκτικό νου. Για να δείξουν μέχρι πιο βαθμό η ψυχιατρική πράξη είναι σε υπηρεσία του θετικιστικού νου, οι αντιψυχίατροί συνήθως θυμίζουν την «πραγματική φύση» αυτής της πράξης, την φύση της νοσογραφίας και της θεραπείας σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα: «Η νοσογραφία υπερασπίζει την θέση ότι ο άρρωστος έχει την αρρώστια σαν κάποιο εξωχρονικό επίθετο που κολλάει πάνω στο άτομό του, σαν κάτι δεδομένο.

Η αρρώστια ως ολικότητα καλύπτει την προσωπική ψυχολογική πραγματικότητα και ο άρρωστος εξαφανίζεται ‘’πίσω’’ από την αρρώστια. Τα νοσογραφικά συμπτώματα και στοιχεία δεν είναι κάτι αυθεντικό αλλά είναι δεδομένα μίας γενικής παθολογικής εικόνας πίσω από την οποία κάποιος άστοχα θα ψάξει για ένα  προσωπικό σχέδιο γνωρίζοντας ότι το κάθε άτομο έχει διαφορετικό τρόπο έκφρασης του προσωπικού πόνου,. Ο ψυχίατρος είναι εκείνος που, σύμφωνα με τις επιταγές της κοινωνίας, απομονώνει για δεύτερη φορά τον τρελό (πρώτη φορά το κάνουν οι συγγενείς) με το που τον τοποθετεί εκτός ύπαρξης, εκτός χρόνου, με το που τον βουτάει στην ακίνητη ανωνυμία των νοσογραφικών του περιγράφων» (J. Hochmann, Pour Une Psychiatrie Communitaire).

Το ψυχιατρικό ίδρυμα, το άσυλο, κατά τη φύση της εσωτερικής του δομής –ηθικής και φυσικής– αποκαλύπτει ξεκάθαρα την ανάγκη να απομονώνει τον τρελό από την κοινωνία και να χωρίζει αυστηρά την τρέλα και την κοινωνία, το παθολογικό και το κοινωνικό. Στο βιβλίο του The Divided Self (O Διχασμένος Εαυτός) ο Laing δείχνει πως υπάρχει ένα φυσιολογικό πέρασμα από την υγιής σχιζοειδή μορφή ύπαρξης προς την  ψυχωτική μορφή ύπαρξης του «όντος μέσα στο κόσμο». Τη σχιζοειδή μορφή ύπαρξης διακοσμεί μια κατάσταση οντολογικής ανασφάλειας.

Το χαμηλό επίπεδο της ασφάλειας κάνει το σχιζοειδές άτομο να νιώθει ότι απειλείται και από τις απλές καθημερινές καταστάσεις στη ζωή, έτσι ώστε να βρίσκεται σε μια μόνιμη προσπάθεια να προστατευτεί από τον κόσμο «γεμάτο απειλές». Μια «υγιής μορφή σχιζοειδούς ύπαρξης», σύμφωνα με τον Laing, μετατρέπεται σε ψυχωτική όταν το άτομο μέσα στην αυτοπροστασία και στην προσπάθεια του να οικοδομήσει τους φράχτες προς τον εξωτερικό κόσμο φτάνει στο σημείο να χάσει τη σχέση με άλλους ανθρώπους: «χάνει τη ζωτική επαφή με το κόσμο» (Minkowski) και γίνεται το μοναδικό αντικείμενο του εαυτού του.

Για τον Laing η ψύχωση έχει δύο βασικά χαρακτηριστικά: Πρώτον την  διαταραχή και αποξένωση του ατόμου και δεύτερον έχει ένα ατομικό στίγμα: η γέννηση της και η διάρκεια της έχουν να κάνουν αποκλειστικά με την προσωπική ύπαρξη. Οι οικογένειες των σχιζοφρενών είναι γεμάτες από αντιφάσεις: αλλά είναι δύσκολο να ειπωθεί, ποια είναι τα δεδομένα που δημιουργούν και διατηρούν αυτές τις αντιφάσεις.

Βασική όψη της αντίφασης σε οικογένεια του σχιζοφρενή είναι η λεγόμενη «παράλογη επικοινωνία» ή «διπλός δεσμός» (Sanity, Madness and the Family,  R. D. Laing – A. Esterson). Για τον Laing η σχιζοφρένια ως κατάσταση είναι ανύπαρκτη! Ο χαρακτηρισμός όμως είναι μια κοινωνική πράξη και ως αποτέλεσμα της κοινωνικής συνταγής που λογικοποιει ένα σύνολο κοινωνικών ενεργειών με τις οποίες ένας άνθρωπος ταξινομείται από άλλους, που έχουν «νομική έγκριση, ιατρική εξουσιοδότηση και ηθική υποχρέωση» να αναλάβουν κάτι τέτοιο. Και ταξινομείται ως «τρελός».

Τελειώνοντας παραθέτω τα λόγια του Δρ. Στέβαν Βλάικοβιτς με τα οποία προλόγισε το βιβλίο Η Δυναμική του Ασυνείδητου  του Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ:

«Η συνείδηση μας είναι τόσο νέα και αδύναμη –άλλωστε είναι το νεότερο αποτέλεσμα της φυσικής εξέλιξης– που έχει την τάση να κλίνεται εύκολα πίσω από τα στιγμιαία κατορθώματα της, χωρίς να επιτρέπει στα ασυνείδητα ορμέμφυτα την ελεύθερη πρόσβαση. Όμως η συνείδηση, αν δεν το πληρώσει αυτό με νεύρωση (για αυτό το λόγο σήμερα οι περισσότεροι άνθρωποι το λιγότερο είναι νευρωτικοί) τότε κάτω από την επίδραση των εξωτερικών, δηλαδή κοινωνικών παραγόντων η συνείδηση κρατιέται επιφανειακά υγιής αλλά χωμένη στο καβούκι της, παγωμένη και στείρα. Χωρίς τα ορμέμφυτα και η πιο συνειδητή τελειότητα λειτουργεί στριφογυρίζοντας μέσα σε ένα φαύλο κύκλο.

Γι’ αυτό το λόγο, αν το δούμε πιο γενικά, ένας διαισθητικός άνθρωπος θα βρει τον ‘’ήρωα’’ στην μικροπρεπή ακρίβεια που την περιφρονεί, και ο πιο ευφυής στοχαστής θα βρει την πηγή της δημιουργίας του στην τρέλα του, αν δεν την φοβάται».

ΑΡΓΗ ΣΑΝ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΠΡΩΙΝΟ, Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΝΑΣ: Δεν ξέρω πως μπορεί να αισθανθεί ένας «παράφρονας» βλέποντας τους «σώφρονες» από την άλλη μεριά της «κόκκινης γραμμής» των διανοητικών συνόρων που τους χωρίζουν. Όταν μάλιστα έχει την συνείδηση πως οι άλλοι τον θεωρούν τρελό και αυτός δεν το πιστεύει για τον εαυτό του, γιατί τη στιγμή που το σκέφτεται δεν είναι τρελός, αλλά τη στιγμή που περνάει τη κρίση, δεν μπορεί να σκεφτεί λογικά, άρα πάλι δεν την έχει την συνείδηση της τρέλας…

Τι σημαίνει όταν λένε οι άλλοι ότι είσαι τρελός, όταν σε κλίνουν σε ένα άσυλο ή σε μια ειδική κλινική, κοινώς τρελοκομείο, όταν σου δίνουν φάρμακα και από ‘κει και πέρα έχεις αυτή την ετικέτα από την οποία δεν μπορείς εύκολα να απαλλαγείς;

Έχω όμως κάποια εμπειρία, ας πούμε, από πρώτο χέρι. Πρόκειται για ένα αγαπημένο μου πρόσωπο, που άρχισε να παρουσιάζει συμπτώματα ψυχοπαθολογίας. Η ιστορία αυτή άρχισε πριν από περίπου 20 χρόνια, την δεκαετία του 1980, στο Βελιγράδι όπου τότε ζούσα και σπούδαζα.

Εντελώς απροετοίμαστη βρέθηκα αντιμέτωπη με  κάτι που ονομάστηκε από τους ειδικούς «νεανική σχιζοφρένια», μια από τις αρρώστιες της εποχής μας. Ένα πολύ αγαπημένο μου άτομο, μια 20χρονη κοπέλα, τρελάθηκε. Θα την ονομάσω Μαρίνα. Η Μαρίνα λοιπόν ήταν ένα κορίτσι από το οποίο όλοι περίμεναν να κάνει κάτι πολύ ξεχωριστό στη ζωή της, να πετύχει, γιατί ήδη ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό. Κανείς δεν περίμενε πως η Μαρίνα θα μπορούσε να τρελαθεί. Εκείνη την εποχή όπου τα πάντα επιτρεπόταν (με την καλή έννοια) όπου υπήρχε σχετικά μεγάλη ελευθερία και ο καθένας «πουλούσε τρέλα», κανείς δεν μπορούσε να υποψιαστεί την είσοδο της πραγματικής τρέλας στο μυαλό ενός πανέμορφου και ταλαντούχου κοριτσιού.

Εκτός από την καταπληκτική ομορφιά που διέθετε, πάντα μου θύμιζε το παραμύθι για τρεις αδελφές από τις οποίες η πιο μικρή ήταν η πιο όμορφη, ταλαντούχα, είχε απόλυτο αυτί, χόρευε καταπληκτικά μπαλέτο. Τελικά αποφάσισε να γίνει ηθοποιός και γράφτηκε σε σχολή δραματικής τέχνης. Έγραφε καταπληκτικά ποιήματα και αυτό είναι το μόνο πράγμα που κάνει και σήμερα φτιάχνοντας που και που κάτι πραγματικά μαργαριτάρια, όχι για να κατασκευάσει ένα «κολιέ» που θα το πουλήσει έπειτα, αλλά το κάνει από ανάγκη για να βγάλει από μέσα της, όπως κάνουν και τα όστρακα, κάποιο κόκκο άμμου που την ενοχλεί…

Τη Μαρίνα λοιπόν ένα χειμωνιάτικο πρωί, πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, τη μάζεψε από το δρόμο ένας αστυνομικός και την έφερε σπίτι μετά από την τριήμερη περιοδεία που κανένας δεν ήξερε που βρισκόταν. Αυτό ήταν το τελευταίο γεγονός σε μια αλυσίδα γεγονότων που αποδείχτηκαν συμπτώματα τρέλας. Είχε ήδη κουρευτεί μόνη της πολύ κοντά και με «τρύπες», πήγε στο δάσος και πέρασε εκεί τρεις μέρες. Κρυβόταν από τους ανθρώπους και αεροπλάνα, έπινε νερό από το χώμα και το πρόσωπο της ήταν λασπωμένο. Ταυτίστηκε με το ελάφι, ίσως γιατί είχε μάτια ελαφιού…

Όταν τελικά αποφάσισε να συμμαζευτεί και να «γυρίσει» πίσω στον κόσμο, θυμήθηκε ότι έχει να πάει στο κέντρο να κάνει κάποιες γραφειοκρατικές δουλείες σχετικά με τη σχολή της. Όμως εκεί  την πήρε χαμπάρι ένας αστυνομικός και την έφερε σπίτι. Το όνομα και την διεύθυνση της δεν τα είχε ξεχάσει. Ήταν ολοκόκκινη στο πρόσωπο σαν να είχε πυρετό, όμως δεν είχε.

Οι κόρες των ματιών της ήταν ανοιχτές σαν να είχε πάρει LSD. Όμως δεν είχε πάρει τίποτα. Έκανε μπάνιο με παγωμένο νερό, πέταξε όλα τα έπιπλα από το δωμάτιο της, κοιμήθηκε στους -15 C με ανοιχτό παράθυρο… Οι ειδικοί είπαν ότι πρέπει οπωσδήποτε να πάει στο νοσοκομείο γιατί βρίσκεται σε κατάσταση ψύχωσης και κατατονίας.  Στην είσοδο του νοσοκομείου  ικέτευε με τα μάτια ελαφιού να μην την αφήσουμε στα θηρία…

«Ο σχιζοφρενής είναι ένας άνθρωπος που έχει περίεργες εμπειρίες και ενεργεί με περίεργο τρόπο, κατά την άποψη των συγγενών του, συνήθως, και τη δικιά μας… Ο ψυχίατρος, παίρνοντας την κλινική στάση απέναντι στο υπό διάγνωση πρόσωπο, το οποίο ήδη βλέπεί και ακούει σαν ασθενή, βρίσκεται πολύ κοντά στην πεποίθηση πως έχει απέναντι του το ‘’γεγονός’’ της σχιζοφρένειας» (R. D. Laing).

Την επόμενη μέρα ήρθαν οι γονείς της για να τη δουν, αναστατωμένοι αλλά και  με μία αίσθηση ότι πρέπει οπωσδήποτε κάπου να απολογηθούν και σαν να περίμεναν από τον γιατρό –τον απόλυτο εξουσιαστή των ασθενών– να τους επιβεβαιώσει ότι δεν φταίνε εκείνοι, αφού της έδωσαν τα πάντα, έκαναν ότι μπόρεσαν… Ήρθαν λοιπόν με πολλές τύψεις και με ένα ερώτημα καρφωμένο στη συνείδηση ο καθένας τους: «Μήπως φταίω εγώ; Που  έκανα το λάθος;»

Την βρήκαν δεμένη στο κρεβάτι, χωρίς ένα δόντι, μελανιασμένη από τον αγώνα που έδωσε με τα «θηρία» (νοσοκόμοι ειδικοί στις περιπτώσεις). Ήταν ήρεμη, κοιτούσε με ένα θολό βλέμμα, ναρκωμένη από τα δυνατά φάρμακα, υπάκουη… Η Μαρίνα δεν είχε την τύχη να κάνει ένα σύντομο ταξίδι στο εσωτερικό της διάστημα. Η πορεία της κράτησε 20 χρόνια και συνεχίζει και σήμερα. Έχει μπει πολλές φορές στο ψυχιατρείο, έχει δοκιμάσει πολλές θεραπείες.

Έπαιρνε τα φάρμακα, σταματούσε τα φάρμακα, ξανά «κρίση», ξανάμπαινε μέσα. Τώρα έχει περίπου δύο χρόνια που παίρνει τα φάρμακα ανελλιπώς, όχι επειδή πιστεύει σε τελική αποκατάσταση της ψυχικής της υγείας, αλλά επειδή φοβάται να μη ξανά μπει μέσα. Τις περισσότερες ώρες τις ζωής της περνάει μέσα στο δωμάτιο της, πίνει φάρμακα τακτικά, τρώει αρκετά, έβαλε πολλά κιλά, χάλασαν τα δόντια της από τα φάρμακα, προμηθευτικέ μία μασέλα για «να μην φοβίζει τα παιδιά στο δρόμο» λέει. Τελευταία παρουσίασε και σάκχαρο στο αίμα…

«Με τα φάρμακα αισθάνομαι σαν τον δίσκο που γυρίζει 33 στροφές αντί 45. Έτσι, εκείνοι που βιάζονται μου φαίνονται λίγο αστείοι, όταν τους βλέπω πως αφήνουν πίσω τους ένα σωρό σκουπίδια, τα σκυλιά που δεν δαμάζονται… Έναν χρόνο που έγινε και ο δικός μου, παρόλο που δεν μου αρέσει. Ο χρόνος της βραδύτητας! Κάποτε ήμουν η πιο γρήγορη σ’ όλα, και τώρα είμαι αργή σαν το κυριακάτικο πρωί» IameasylikeaSundaymorning»  (Απόσπασμα από ένα γράμμα της Μαρίνας).

«Νευρωνική Σκόνη» Θα Συνδέσει Άνθρωπο με Μηχανή

Οι Επιστήμονες Δημιουργούν «Νευρωνική Σκόνη» Που Θα Συνδέσει τον Άνθρωπο με την Μηχανή. Κάποιοι ερευνητές στο πανεπιστήμιο του Berkley πρότειναν την εμφύτευση «νευρωνικής σκόνης» στο μυαλό των ανθρώπων που τους διαβάζει το μυαλό για να επιτύχουν την σύνδεση του ανθρώπου με την μηχανή.

Εάν αυτή η σκόνη πασπαλιστεί στο ανθρώπινο μυαλό, θα μπορούσε να σχηματίσει ένα «εμφυτευόμενο νευρικό διεπαφικό σύστημα που παραμένει εν λειτουργία μια ζωή.»

Αυτή η σκόνη θα μπορούσε να συνίσταται από σωματίδια μήκους 100 μικρόμετρων που θα αποτελούσε εκατομμύρια αισθητήρες ικανούς να μετράνε την ηλεκτρική δραστηριότητα των νευρώνων του εγκεφάλου.

Σύμφωνα με την επιστημονική διατριβή, αυτοί οι αισθητήρες μπορούν να συνδεθούν «στα άκρα λεπτών συστοιχιών καλωδίων» τα οποία μπορούν να συνδεθούν απ ευθείας στον εγκεφαλικό ιστό.

Αυτό θα επέτρεπε στο ανθρώπινο μυαλό και να δημιουργήσουν μηχανική «τηλεπάθεια».

Σημείωση: Το μυαλό τους και μια λίρα και του βογιατζή ο κόπανος. Η ανθρώπινη (αμφιβάλω τι είδους Dna έχουν αυτά τα όντα) βλακεία δεν έχει όρια. Τα Borg του Star Trek έρχονται !

Οι επιστήμονες του Massachusetts Institute of Technology (MIT) εξηγούν ότι «κάθε σωματίδιο της νευρωνικής σκόνης αποτελείται από στάνταρντ κυκλώματα CMOS και αισθητήρες που μετράνε την ηλεκτρική δραστηριότητα των κοντινών νευρώνων. Αυτά είναι συνδυασμένα με ένα πιεζοηλεκτρικό υλικό που μετατρέπει τα υψίσυχνα ηχητικά κύματα σε ηλεκτρικά σήματα και αντιστρόφως.»

Στην ουσάι αυτή η νευρωνική σκόνη θα εργάζεται αρκετά σαν ένα σύστημα RFID, όπως επίσης θα αποθηκεύει δεδομένα από το νευρωνικό δίκτυο έξω από το σώμα στα οποία θα υπάρχει πρόσβαση αργότερα.

Υπερηχητικές τεχνικές μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να στέλνουν και να λαμβάνουν πληροφορίες. Οι ερευνητές πρέπει να συμπεράνουν την απαιτούμενη ισχύ που απαιτείται για την χρήση ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων χωρίς να δημιουργούν τόση θερμότητα που θα μπορούσε στην διαδικασία να βλάψει τον εγκεφαλικό ιστό.

Ένας άλλος τρόπος που οι επιστήμονες προσπαθούν να συνδέσουν τον άνθρωπο με τις μηχανές είναι μέσω της χρήσης ενός καινούργιου ανεπτυγμένου αγώγιμου υλικού που θα μπορούσε να προσκολληθεί στα ηλεκτρόδια εμφυτεύσεων στον εγκέφαλο η στους βηματοδότες.

Αυτή η εφεύρεση από νανοσωματίδια χρυσού είναι ένα ελαστικό πολυμερές που μπορεί να τεντωθεί τέσσερις φορές από το αρχικό του μήκος.

Ο Nicholas Kotov, χημικός μηχανικός στο πανεπιστήμιο του Michigan εξηγεί ότι «μοιάζει με ελαστικό χρυσό. Αλλά μπορούμε να το τεντώσουμε σαν λάστιχο. Όταν το αφήνετε ξαναγυρίζει στην αρχική του θέση.»

Ο  Kotov ισχυρίζεται ότι η εφεύρεση του « μπορεί να ανακουφίσει πολλές ασθένειες, για παράδειγμα, την σοβαρή κατάθλιψη, το Alzheimer και το Parkinson. Μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν τεχνητά μέλη και σε άλλες προσθετικές συσκευές που ελέγχονται από το μυαλό.»

Η επιστήμη και η θρησκεία συναντώνται στο σταυροδρόμι μια δωρεάς 5 εκατομμυρίων δολαρίων που δωρίθηκαν στο UC Riverside της Pennsylvania από το Templeton Foundation για περαιτέρω έρευνα στην μετά θάνατον ζωή και την αθανασία.

Ο John Martin Fischer, καθηγητής φιλοσοφίας από το UC Riverside, θα θα φιλοξενήσει συνέδρια και θα επιβλέπει μετα-διδακτορικούς φοιτητές που θα λειτουργούν ένα δικτυακό τόπο ότι η δημιουργία κέντρων γύρω από την αθανασία. Μαζί με την διεθνή ομοφωνία όπου ψυχολόγοι και  επιστήμονες νευρολογίας από όλο τον πλανήτη θα συναντώνται.

Η παγκόσμια Ελίτ έχει μανία για την συγχώνευση του ανθρώπου με την μηχανή, τον  Μετανθρωπισμός (transhumanism) και την αθανασία. Βασιζόμενοι στις προόδους της επιστημονικής έρευνας, το Πρόγραμμα 2045 θα δημιουργήσει «ένα νέο όραμα της ανθρώπινης ανάπτυξης που δίνει απάντηση σε παγκόσμιες προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότητα, την συνειδητοποίηση της πιθανότητας μιας ριζοσπαστικής επεκτάσεως της ανθρώπινης ζωής μέσω της κυβερνητικής τεχνολογίας, όπως και τον σχηματισμό μιας νέας κουλτούρας που συνδέεται με αυτές τις τεχνολογίες.»

Οι Μετανθρωπιστές του Προγράμματος 2045 υποστηρίζουν ότι η ανθρωπότητα «χρειάζεται μια νέα εξελικτική στρατηγική» που αποτελεί μια ισορροπία μεταξύ της πολυπλοκότητας των τεχνολογικών επιτεύξεων και την επιτάχυνση της διαδικασίας των πληροφοριών για να επεκτείνει τον «περιορισμένο, πρωτόγονο άνθρωπο» σε μια «υψηλα αυτό-οργανωμένη» και τεχνολογικά «υψηλότερη νοημοσύνη».

Η τεχνολογία μπορεί να οργανώσει την κοινωνία και να ενσωματώσει την ενοποίηση μιας  υπέρ συλλογικής συνειδητότητας – ένα υπερόν.

Με την κατάργηση της ατομικότητας, το συμπέρασμα είναι η εξάλειψη των:

Έλλειψη των καταναλωτικών διατάξεων.

Η γήρανση, η αρρώστιες και ο θάνατος.

Το έγκλημα και οι συγκρούσεις.

Φυσικές καταστροφές.

Οι υπεράνθρωποι είναι η επιτομή του του κοινοτισμού και του κολεκτιβισμού ως η νέα παγκοσμιοποιητική ενόραση καθώς η κοινωνία βαδίζει προς τους αθάνατους υπεράνθρωπους.

Επειδή ο κοινοτισμός είναι η ιδεολογία της σημασίας της κοινότητος πάνω στο άτομο, η δημιουργία της κομμουναλιστικής κοινωνίας είναι η εμφατική μακροπρόθεσμη αξία εάν δεν προβλέπει για το σύνολο, δεν αξίζει επιδίωξη.

Η έννοια του νέο-ανθρώπου και της νέο-ανθρωπότητας είναι η αντικατάσταση μιας μετα-βιομηχανικής και βασισμένης στην κατανάλωση κοινωνίας όπου μια νέα φόρμα πολιτισμού θα αναδυθεί.

Στην παγκόσμια διάσκεψη το 2013  του Παγκόσμιου Μέλλοντος 2045, οι επιστήμονες από όλες τις γωνιές του πλανήτη με ειδικούς στην νανοτεχνολογία, την βιοτεχνολογία, την τρανσβιολογία, άλλες επιστήμες θα συστήσουν μια συνεργατική εξέλιξη της ανθρωπότητας σε μια υπερβατική εποχή όπου θα εφαρμοστεί η ατζέντα των Ηνωμένων Εθνών για τον μετασχηματισμό του πληθυσμού.

Ένα νέο μοντέλο για την κοινωνία που προσκολλάται στις παγκοσμιοποιητικές ιδεολογίες για την συγχώνευση ελεγχόμενων ανθρώπων με μηχανές για να διευκολυνθεί μια νέα φυλή ανθρώπων που θα οδηγείται από τεχνητή νοημοσύνη βυσματωμένη στο παγκόσμιο σύστημα υπολογιστών τεχνητής νοημοσύνης και λειτουργεί απλά με το να είναι ένα αυτόνομο εργατικό δυναμικό για την παγκόσμια Ελίτ.

Ο σκοπός του μετανθρωπισμού είναι να αντικαταστήσει όλους τους υπάρχοντες νόμους με τον σκοπό την καταστροφή της ουσίας της ανθρωπότητας για τον έλεγχο. Οι υβριδικοί άνθρωποι με τις ρομποτικές εμφυτεύσεις  αναμένεται να κυκλοφορήσουν στο κοινό το 2014.

Humanity+, «μια διεθνής μη κερδοσκοπική οργάνωση μελών, η οποία υποστηρίζει την ηθική χρήση της τεχνολογίας για να επεκτείνει τις ανθρώπινες δυνατότητες».

Στην Μετανθρωπική Διακήρυξη τους υποστηρίζουν παλιά και νέα ιδανικά του παγκόσμιου μετανθρωπισμού προωθώντας:

Χρήση της τεχνολογίας για να «διευρύνουν το ανθρώπινο δυναμικό» ξεπερνώντας τη γήρανση και τις «γνωστικές ελλείψεις».

Δίνοντας φόρουμ όπου οι παγκοσμιοποιητές επιστήμονες και ερευνητές μπορούν να αναλύουν «και να συζητούν πώς [για την ενίσχυση της ανθρωπότητας μέσω της επιστήμης] να επισπεύσουν ευεργετικές εφαρμογές».

Να διευκόλυνση «κοινωνική τάξη, τη βελτίωση της ανθρώπινης διορατικότητα και τη σοφία» μέσω της γενετικής βελτίωσης.

Διευκόλυνση της «κοινωνικής τάξης, τη βελτίωση της ανθρώπινης διορατικότητα και τη σοφία» μέσω της γενετικής βελτίωσης.

Να επηρεάσουν αυτούς που επηρεάζουν την χάραξη της πολιτικής για να συμπεριλάβουν την μετανθρωπική «υπεύθυνη και ηθική ενόραση».

Η Μετανθρωπική ατζέντα χρησιμοποιεί την ευγονική, ελέγχους αναπαραγωγής, καμπάνιες στειρώσεως, γενετική μηχανική, τσιπ RFID και επανακαλωδίωση του εγκεφάλου μέσω φαρμάκων για να επιτύχουν τους σκοπούς τους. Η αναζήτηση τους για την αθανασία με την συγχώνευση του ανθρώπου με την μηχανή είναι απλώς ένα μέρος από το περίπλοκο σύστημα τους να διατηρήσουν την παγκόσμια κυριαρχία τους πάνω στην κοινωνία. Για τώρα, το γενικό κοινό είναι ινδικά χοιρίδια που χρησιμοποιούνται για να τελειοποιήσουν τα πειράματα τους, έτσι ώστε μέχρι το 2050, να έχουν επιβάλει την πλήρη εφαρμογή του δικτύου τους ελέγχου και να μην υπάρχει κανείς να αντιδρά.

13 πράγματα που δεν ξέρετε για το φιλί

Το φιλί είναι φαινομενικά μια απλή πράξη αγγίγματος των χειλιών μεταξύ δύο ερωτευμένων ανθρώπων, η οποία είναι ιδιαίτερη και σημαντική στον έρωτα και μας συγκινεί κάθε φορά που συμμετέχουμε σε αυτήν. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο! Εκείνο που δεν ξέρετε ίσως είναι ότι κάθε φιλί που δίνουμε στο σύντροφό μας κρύβει αρκετές εκπλήξεις, που έχουν να κάνουν με ό,τι πιο απίθανο μπορείτε να φανταστείτε. Ρίξτε μια ματιά στην ακόλουθη λίστα με τα 13 πράγματαπου δεν ξέρετε για το φιλί και θα καταλάβετε!

1. 37% των ανδρών έχουν τα μάτια τους ανοιχτά όταν φιλάνε, ενώ 97% των γυναικών τα κρατούν κλειστά.

2. Ένα φιλί του… λεπτού συντελεί στο κάψιμο 26 θερμίδων!

3. Έρευνες έχουν δείξει ότι όταν δύο άνθρωποι φιλιούνται χρησιμοποιούν όλους τους μυς του σώματός τους.

4. Αν το φιλί σας το… μοιράζεστε με ένα άτομο που έχει το ίδιο χρώμα μαλλιών με εσάς, το αποτέλεσμα είναι πιο παθιασμένο.

5. Κάθε άνθρωπος στη ζωή του υπολογίζεται ότι θα δεχτεί περίπου 25.000 φιλιά! Από «πεταχτά» στο μάγουλο μέχρι παθιασμένα ερωτικά φιλιά.

6. Ο εγκέφαλός μας διαθέτει ειδικούς νευρώνες που μας βοηθούν να εντοπίζουμε τα χείλη του συντρόφου μας στο… σκοτάδι.

7. Ένα φιλί μπορεί να είναι δέκα φορές πιο αποτελεσματικό από τη μορφίνη στη μείωση του πόνου(!), καθώς πιστεύεται ότι ενεργοποιεί τα φυσικά αναλγητικά του σώματος. Έτσι, όταν μια μητέρα λέει στο παιδί της που έχει χτυπήσει ότι «θα το φιλήσει και θα γιάνει», ξέρει καλύτερα…

8. Ο μέσος άνθρωπος χάνει περίπου 14 ημέρες από τη ζωή του… φιλώντας!

9. Το φιλί με τη μεγαλύτερη διάρκεια κράτησε 17 μέρες και 10 ½ ώρες(!) και πραγματοποιήθηκε στο Σικάγο το 1984.

10. Στη Ιταλία κατά το Μεσαίωνα, αν ένα ζευγάρι πιανόταν να ανταλλάσσει φιλιά, ήταν αναγκασμένο να παντρευτεί.

11. Το πιο διάσημο φιλί όλων των εποχών στη μεγάλη οθόνη ήταν μεταξύ του Κλαρκ Γκέιμπλ και της Βίβιαν Λι στην ταινία »Όσα παίρνει ο άνεμος».

12. Το φιλί λειτουργεί και ως θεραπεία ομορφιάς. Θα κάνει τα μάτια σας λάμπουν και το δέρμα σας να μοιάζει με μικρού παιδιού!

13. Γυναίκες και άντρες που έχουν δεχτεί πολλά φιλιά στη βρεφική και την παιδική τους ηλικία θα είναι πιο στοργικοί στη μετέπειτα ζωή τους.

Συμπέρασμα: Το φιλί είναι έτσι κι αλλιώς μια έκπληξη από μόνο του!

Ο Πρόκλος και τα θεολογικά του μπρόκολα. Η θρησκευτική λογοδιάρροια είναι αθάνατη

 Στον Βίο Πρόκλου, γραμμένο από μαθητή του, αναφέρεται ότι ο Πρόκλος, σχολάρχης της Ακαδημίας (430-482) «έκανε θαύματα χάρη στις μαγικές του γνώσεις, τερμάτισε μια περίοδο ξηρασίας και απομάκρυνε σεισμούς με τα φυλακτά του. Ο Ασκληπιός πραγματοποίησε για χάρη του θαυματουργικές ιάσεις, θεραπεύοντας την κόρη του δασκάλου του και απαλλάσσοντας τον ίδιο από μια αρθρίτιδα στο γόνατο»
(Pierre Chuvin, Οι τελευταίοι Εθνικοί, εκδ. Θύραθεν, σ. 128).

Αφού μάγια έκανε ο Πρόκλος, πολύ πιθανόν να έκανε τα ίδια κι ο Δαμάσκιος. Ο ορθολογισμός της Ακαδημίας είχε πάει (στον) περίπατο.
Η υποστήριξη του έργου του Πρόκλου από τον Διονύσιο Αρεοπαγίτη, κατέστησε τη θεωρία του γνωστή σε όλη την Ευρωπαϊκή καθώς και στη Βυζαντινή και Δυτική σκέψη, στον βαθμό που οι τελευταίες εξαρτώνται και βασίζονται στην επεξεργασία του Διονυσίου.
Ο Πρόκλος έζησε σε εποχή συγκρητιστικού χάους. Στο νεοπλατωνικό του σύστημά θα συνωθήσει τον ένα θεό, τους επιμέρους θεούς, τους αγγέλους, τους δαίμονες, τις ψυχές και άλλες ανώτερες και κατώτερες υπάρξεις, επηρεασμένος από στοιχεία πυθαγορικά, αριστοτελικά και στωικά, χωρίς, όμως αυστηρή επιστημονική επιχειρηματολογία, όπως άλλωστε ο κάθε αλλοπαρμένος θεολόγος της κάθε θρησκείας, ανά τους αιώνες.
Θα το θεωρούσα αγένεια να σας ζαλίσω εδώ με αναφορές στις θεολογικές του παπαρολογίες, τις οποίες διάβαζε μέσα από το τρισδιάστατο κατακάθι του τεράστιου θεολογικού του φλιτζανιού. Μόνο δυο λογάκια.
«Βαθύτατα θρησκευτικός, εμυήθη εις των Αιγυπτίων την θρησκείαν, εις τα Ελευσίνια μυστήρια, εις την θεουργίαν, ηθέλησε δε να συγκεράσει εις την πίστην του πάσας τας γνωστάς θρησκείας της εποχής του, θεωρών ‘’ότι τον φιλόσοφον προσήκει ου μιας τινός πόλεως ουδέ των παρ’ ενίοις πατρίων είναι θεραπευτήν, κοινή δε του όλου κόσμου ιεροφάντην’’». Κανελόπουλος Π. Κ.
Τα τελευταία του αυτά λόγια, εάν τα ακούσουμε από τον οικουμενικό πατριάρχη της ορθοδοξίας, βάζοντας στην θέση του φιλόσοφον την λέξη πατριάρχην, νομίζω ότι δεν θα μας φαίνονταν καθόλου παράταιρα.

Αυτόν λοιπόν το πανθεολογικό νούμερο, οι περισσότεροι επανελληνοθρησκευόμενοι, το θεωρούν ύψιστο προφήτη και ερμηνευτή, και μάλιστα μερικοί  εξ αποκαλύψεως, της θεολογίας των αρχαίων Ελλήνων. Και λέω εξ αποκαλύψεως διότι δεν καταδέχονται να αναφέρουν καν και κάποιον δεύτερο, από τους πολλούς αρχαίους Έλληνες που αποφάνθηκαν περί των θεοτήτων.
Ερώτημα: από πού εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο κατ’ εξοχήν αρμόδιος, δια τα περί της ελληνικής θεολογίας είναι ο Πρόκλος, κι όχι ας πούμε ο Επίκουρος; Μήπως επειδή ο χριστιανισμός κυνήγησε λυσσαλέα τον Επίκουρο κι εδραίωσε την θεολογία του πάνω στον Πρόκλο, κι όλο το παπαρολογικό του συνάφι;
Εάν λοιπόν δεν μας δοθούν εξηγήσεις, για την αρμοδιότητα αυτή του Πρόκλου, έναντι των υπολοίπων θεολογησάντων Ελλήνων, τότε δικαιούμαστε να περιφρονήσουμε την παραπάνω θεολογία.
Εάν κανείς διαβάσει τις θεολογικές ανοησίες του Πρόκλου κι έχει υπ’ όψιν του τις ανάλογες των Πατέρων της ορθοδοξίας, αμέσως θα αντιληφθεί από πού άντλησαν οι τελευταίοι, όλη αυτή την θεολογική τους διάρροια.

Ο ΚΑΒΑΦΗΣ – ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ Τ’ ΑΘΕΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΙΣ

Πλήν σάν ευρέθηκε μέσα στο σκότος,
Μέσα στης γής τα φοβερά τα βάθη,
συντροφευμένος μ’ Έλληνας αθέους,
κ’ είδε με δόξαις άυλαις μορφαίς εμπρός του,
φοβήθηκε για μιά στιγμήν ο νέος,
κ’ ένα ένστικτον των ευσεβών του χρόνων
επέστρεψε, κ’ έκαμε τον σταυρό του.
Αμέσως η Μορφαίς αφανισθήκαν
η δόξαις χάθηκαν – σβύσαν τα φώτα.
Οι Έλληνες εκρυφοκυταχθήκαν.
Κι’ ο νέος είπεν ‘’Είδατε το θαύμα
Αγαπητοί μου σύντροφοι φοβούμαι.
Φοβούμαι, φίλοι μου, θέλω να φύγω.
Δέν βλέπετε πώς χάθηκαν αμέσως
οι δαίμονες σάν μ’ είδανε να κάνω
το σήμα του σταυρού το αγιασμένο’’
Οι Έλληνες εκάγχασαν μεγάλα
‘’Ντροπή, ντροπή να λές αυτά τα λόγια
σε μας τους σοφιστάς και φιλοσόφους.
Τέτοια σάν θές εις τον Νικομηδείας
και στους παπάδες του μπορείς να λές.
Της ένδοξης Ελλάδας μας εμπρός σου
οι μεγαλύτεροι θεοί φανήκαν.
Κι’ άν φύγανε να μή νομίζης διόλου
πού φοβηθήκαν μιά χειρονομία.
Μονάχα σάν σε είδανε να κάνης
το ποταπότατον, αγροίκον σχήμα
συχάθηκεν η ευγενής των φύσις
και φύγανε και σε περιφρονήσαν’’.
Έτσι τον είπανε κι’ από τον φόβο
τον ιερό και τον ευλογημένον
συνήλθεν ο ανόητος, κ’ επείσθη
με των Ελλήνων τ’ άθεα τα λόγια.
(ανέκδοτα ποιήματα Κ.Π.Καβάφη Νοέμ. 1896)

Η Συζήτηση των Κυμάτων

Η Συζήτηση των Κυμάτων: Ήταν ένα μικρό κύμα, πολύ λυπημένο και που μονολογούσε: «πόσο δυστυχισμένο είμαι… τα άλλα κύματα είναι τόσο μεγάλα και δυνατά και εγώ είμαι τόσο μικρό και ασήμαντο… γιατί να είναι η ζωή τόσο σκληρή;»
Ένα μεγάλο κύμα που βρισκόταν εκεί κοντά, το άκουσε και αποφάσισε να του απαντήσει: «Τα λες αυτά διότι δεν έχεις κατανοήσει την πραγματική σου φύση. Νομίζεις ότι είσαι ένα κύμα και νομίζεις ότι είσαι μικρό και ασήμαντο, ενώ στην πραγματικότητα δεν είσαι τίποτα από τα δύο»

Ξαφνιασμένο το μικρό κύμα απαντά: «Πως;! Δεν είμαι κύμα;! Μα, δεν βλέπεις τον κυματισμό μου; Δεν βλέπεις τα απόνερά μου; Αν και μικρό, είναι κύμα! Τι εννοείς λέγοντας ότι δεν είμαι κύμα;»

Ήρεμα το μεγάλο κύμα αποκρίνεται: «Αυτό που καλείς ‘κύμα’ δεν είναι τίποτε άλλο από μια προσωρινή μορφή σου. Στην πραγματικότητα, δεν είσαι τίποτε άλλο παρά νερό! Όταν κατανοήσεις την βάση της φύσης σου, θα απαλλαχθείς από την μιζέρια σου και θα δεις ότι εγώ είμαι εσύ, εσύ είσαι εγώ, και οι δύο είμαστε κομμάτι του ιδίου Όλου»

Ιστορία ΖΕΝ

Ελεγεία των Λουλουδιών

Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν

        Κι’ απ’ όλα τα λουλούδια του κάμπου φαίνεται

        η νεότης πιο ωραία. Aλλά μαραίνεται

        γρήγορα, και σαν πάει δεν ξαναγένεται·

η πασχαλι[αίς] με της δροσιάς τα δάκρυα την ραντίζουν.

Όσα λουλούδια υπάρχουν, το καλοκαίρι ανθίζουν.

        Aλλά τα ίδια μάτια δεν τα κυττάζουνε.

        Και άλλα χέρια σ’ άλλα στήθεια τα βάζουνε.

        Έρχοντ’ οι ίδιοι μήνες, πλην ξένοι μοιάζουνε·

τα πρόσωπα αλλάξαν και δεν τ’ αναγνωρίζουν.

 

Όσα λουλούδια υπάρχουν,το καλοκαίρι ανθίζουν.

        Aλλά με την χαρά μας πάντα δεν μένουνε.

        Aυτά οπού ευφραίνουν, αυτά πικραίνουνε·

        κ’ επάνω εις τους τάφους, που κλαίμε, βγαίνουνε,

καθώς τους γελαστούς μας τους κάμπους χρωματίζουν.

 

Πάλ’ ήλθε καλοκαίρι κ’ οι κάμποι όλοι ανθίζουν.

        Aλλ’ απ’ το παραθύρι δύσκολα φθάνεται.

        Και το υαλί μικραίνει-μικραίνει, χάνεται.

        Το πονεμένο μάτι θολώνει, πιάνεται.

Βαρυά τα κουρασμένα πόδια, δεν μας στηρίζουν.

Για μας δεν είναι φέτος που οι κάμποι όλοι ανθίζουν.

        Λησμονημένου Aυγούστου κρίνοι μάς στέφουνε,

        τ’ αλλοτεινά μας χρόνια γοργά επιστρέφουνε,

        σκιαίς αγαπημέναις γλυκά μάς γνέφουνε

και την φτωχή μας την καρδιά γλυκά αποκοιμίζουν.

***

Κωνσταντίνος Καβάφης

Τι είναι και πώς γεννιέται η ρητορική μίσους;

Τι είναι και πώς γεννιέται η ρητορική μίσους; Το ότι η γλώσσα τσακίζει κόκκαλα είναι κάτι που ο απλός λαός το ξέρει πολύ καλά εδώ και αιώνες. Συχνά δε τα τσακίζει στην κυριολεξία, καθώς η γλώσσα, ο λόγος, μπορεί να είναι ο πρόδρομος της σωματικής βίας, προλειαίνοντας το έδαφος για ξυλοφόρτωμα, ακόμα και φόνο. Η γλώσσα δεν περιγράφει – δημιουργεί. Νομίζουμε ότι η γλώσσα είναι ένας τρόπος να περιγράφουμε τα όσα βλέπουμε και ζούμε. Ταυτόχρονα όμως ο τρόπος που περιγράφουμε ανθρώπους και καταστάσεις δημιουργεί και την «πραγματικότητα», τον τρόπο που βιώνουμε τον κόσμο. Η γλώσσα μοιάζει «αντικειμενική» αλλά δεν είναι• επηρεάζεται από αξίες και παράγει συνείδηση. Επίσης μπορεί να παράγει βία.

Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις λέξεις:
για να πείσουν τους άλλους να κάνουν κάτι
για να πείσουν τους άλλους να πιστέψουν ή να εκφράσουν κάτι
για να διασκεδάσουν ή να κρατήσουν την προσοχή κάποιου
για να κερδίσουν συμπάθεια (συναίσθημα)
για να ελέγξουν σχέσεις μέσα σε μια ομάδα, το στάτους ή τη φήμη της.
Υπάρχουν εκτενέστατες επιστημονικές μελέτες γύρω από την ψυχολογία του μίσους, δηλαδή το πώς το μίσος επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις και πώς λειτουργεί ως κοινωνικός παράγοντας και εργαλείο επιβολής ή διατήρησης εξουσίας.

Η ρητορική μίσους: Βασίζεται σε στερεότυπα και κοινωνικές πεποιθήσεις (στερεότυπο: μια υπέρ-απλουστευμένη πεποίθηση για μια ολόκληρη ομάδα, που δεν λαμβάνει υπόψη ατομικές διαφορές).
Προσφέρει εύκολες λύσεις και εύκολες απαντήσεις.
Δημιουργεί αποδιοπομπαίους τράγους στα κοινωνικά προβλήματα.
Συντηρεί τη θεσμική καταπίεση.
Επιβεβαιώνει τον κοινωνικό αποκλεισμό.
Δημιουργεί ξεκάθαρους διαχωρισμούς ανάμεσα στο «εμείς» και «οι άλλοι».
Δεν αφήνει περιθώρια για διάλογο, καθώς βασίζεται σε «αδιαμφισβήτητες αλήθειες» που δεν δέχονται αμφισβήτηση.
Προσφέρει ασφάλεια στο ακροατήριο.
Η ρητορική μίσους ξεκινά από ευρέως αποδεκτά στερεότυπα, που δεν αμφισβητούνται από πολλούς. Αν ξεκινούσε με μίσος θα αποξένωνε πολλούς π.χ. οι μετανάστες είναι πιο βρώμικοι, λιγότερο μορφωμένοι, πιο παραβατικοί.
Η υποτίμηση κλιμακώνεται και σταδιακά κερδίζει κοινωνική αποδοχή, αν κανείς δεν την αμφισβητήσει. Σιγά σιγά τα θύματα της ρητορικής μίσους χάνουν την ανθρώπινη μορφή τους, με άλλα λόγια, παύουμε να τους θεωρούμε ανθρώπους σαν κι εμάς, που αξίζουν σεβασμό, και γίνονται κάτι «άλλο», λιγότερο ανθρώπινο, κατακριτέο, άξιο περιφρόνησης, αποκλεισμού έως και τιμωρίας. Με την επανάληψη, τα αρνητικά μηνύματα για μια συγκεκριμένη ομάδα γίνονται αποδεκτά ως «αυταπόδεικτες αλήθειες», και οι ακροατές συνηθίζουν την απάνθρωπη ορολογία.
Πώς επηρεάζει η ρητορική μίσους; Η ρητορική μίσους είναι επίθεση στην ταυτότητα. Ο άλλος δεν σου επιτίθεται για κάτι που κάνεις αλλά για κάτι που είσαι. Δεν κατακρίνεται η συμπεριφορά σου αλλά η ύπαρξή σου. Δηλαδή σε απορρίπτουν σαν άνθρωπο και μάλιστα παύουν να σε βλέπουν σαν άνθρωπο, αφού σε κάνουν μέρος ενός γενικού συνόλου• δεν είσαι ο Κώστας, η Μαρία, ο Αμίρ: είσαι μετανάστης, αδελφή, χριστιανός, Αμερικάνος κλπ. Κατά συνέπεια η ρητορική μίσους επιδρά ψυχολογικά στο θύμα, προκαλώντας πόνο, κατάθλιψη, στρες και θυμό.
Προκαλεί πόνο σε βαθύ, υπαρξιακό επίπεδο. Αν αντισταθείς σε αυτή, παίρνεις ρίσκο, βάζεις τον εαυτό σου σε κίνδυνο. Αν δεν αντισταθείς, κινδυνεύεις να νιώσεις ενοχή για την υποταγή σου και να εσωτερικεύσεις τα μηνύματα που ακούς. Νιώθεις ότι επιβάλλεται να είσαι αόρατος για να παραμείνεις ζωντανός, με αποτέλεσμα την αυτολογοκρισία, την αυτοαπομόνωση αλλά και τη σταδιακή απέχθεια γι’ αυτό που είσαι και σου δημιουργεί τόσα προβλήματα. Ο χειρότερος κίνδυνος είναι να μουδιάσεις στον πόνο, να μην τον νιώθεις, να τον συνηθίσεις, θεωρώντας ότι έτσι είναι τα πράγματα. Ο πόνος όμως, είναι η σωματική και ψυχολογική διεργασία που προστατεύει τη ζωή.
Η βία που εισπράττουμε παράγει εύκολα αντιβία, που μπορεί να πάρει τη μορφή βίας προς άλλους (π.χ. γινόμαστε βίαιοι εκεί που μας παίρνει να γίνουμε βίαιοι) ή βίας προς τον εαυτό μας (αναπτύσσουμε αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές). Ο ανέκφραστος πόνος γίνεται εύκολα θυμός και οργή. Τον ανέκφραστο πόνο του παρελθόντος τον βιώνουμε στο παρόν ως θυμό. Τον πόνο που περιμένουμε ότι θα νιώσουμε και δεν θα μπορέσουμε να εκφράσουμε, τον βιώνουμε στο παρόν ως άγχος. Η βία έχει επιπτώσεις και στην οικογένεια, τους φίλους και την κοινότητα των ανθρώπων που αποτελούν στόχο της ρητορικής μίσους.
Προκαλεί: Απομόνωση και δυσκολία στο «coming out». Όταν γίνεσαι στόχος ρητορικής μίσους γι’ αυτό που είσαι, δύσκολα το παραδέχεσαι στον περίγυρό σου. Ενοχή για τη συγγένεια ή ενοχή για την αδυναμία να προστατέψει. Οι γονείς και οι φίλοι που ακούνε αρνητικά σχόλια για τους γκέι, νιώθουν ενοχές που δεν μπορούν να τους προστατέψουν ή ενοχές που είναι συγγενείς τους. Αδυναμία να προστατέψεις αυτούς που αγαπάς, με αποτέλεσμα θλίψη, θυμό και ενοχές.

Πώς γεννιέται η ρητορική μίσους; Η ρητορική μίσους προέρχεται από μια αίσθηση απειλής της ταυτότητας, αυτού που πιστεύουμε ότι είμαστε. Η ανάγκη για ταυτότητα είναι ανθρώπινη και υγιής. Όλες/οι έχουμε πολλές ταυτότητες: είμαστε γυναίκες, άντρες, Έλληνες, χριστιανοί, άθεοι, εργαζόμενοι, άνεργοι, ομοφυλόφιλοι, ετεροφυλόφιλοι, κ.ο.κ.
Συνήθως ταυτιζόμαστε με αυτήν που απειλείται περισσότερο. Ωστόσο υπάρχει ο κίνδυνος αυτή η ταυτότητα να βασίζεται στο «τι δεν είμαι» κι όχι στην στήριξη «αυτού που είμαι». Με άλλα λόγια όταν η ταυτότητά μου βασίζεται στο «δεν είμαι σαν κι αυτούς» παρά στο «είμαι έτσι», γίνεται απειλητική και πηγή άγχους, αφού πρέπει πάση θυσία να διαφοροποιηθούμε από τους απειλητικούς «άλλους». Η διαφοροποίηση είναι εγγενής στην έννοια της ταυτότητας. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν αυτή η διαφοροποίηση βλέπει παντού «εχθρούς», δηλαδή όταν «για να υπάρξω εγώ, πρέπει να μην υπάρχει ο άλλος!»
Από τη φύση της η ταυτότητα αντιστέκεται στην αλλαγή. Μόλις αντισταθούμε νιώθουμε πιο δυνατοί μέσα στην ταυτότητα μας. Τις περισσότερες φορές διαφορετικό φαντάζει ή απειλητικό (ευτυχώς που δεν είμαι αυτό το διαφορετικό) ή εξωτικό (μακάρι μια μέρα να γίνω αυτό το διαφορετικό). Λείπει η εκτίμηση του διαφορετικού σαν κάτι ισότιμο, σαν πηγή πλούτου μιας κοινωνίας. Η υγεία μιας κοινωνίας εξαρτάται δε μεγάλο βαθμό από το πως χειρίζεται τη διαφορετικότητα.
Το μίσος έχει πίσω του πόνο. Στη ρητορική μίσους ο πόνος είναι υπαρκτός και για το θύτη και για το θύμα. Ο θύτης νιώθει ότι απειλείται η ταυτότητα του. Το θύμα νιώθει ότι επιβάλλεται να κρύψει την ταυτότητά για να παραμείνει ζωντανό. Η ρητορική μίσους είναι ο ηθικός αυτουργός πίσω από εγκλήματα ενάντια σε μέλη μειονοτικών ομάδων.

Το φάσμα της βίας έχει ως εξής:
Λεκτική-συναισθηματική κακοποίηση → απειλή βίας → άμεση σωματική βία → έντονη σωματική βία → όπλα → θάνατος. Για τον λόγο αυτό η ρητορική μίσους απαγορεύεται διά νόμου στους πολίτες σε πολλά κράτη (εκτός από τους κυβερνήτες τους) καθώς σιγά σιγά νομιμοποιεί τη βία εναντίον συγκεκριμένων ομάδων. Η γλώσσα που χρησιμοποιούμε μπορεί να διαιωνίσει τη βλάβη ενός καταπιεστικού συστήματος, ανεξάρτητα από το αν τα θύματα της καταπίεσης συνειδητοποιούν τις προσβολές. Κάποιος μπορεί να καταπιέζεται χωρίς να το αντιλαμβάνεται. Για να μπορεί να το αντιληφθεί, χρειάζεται να μπορεί να αντέξει και τον πόνο. Η άρνηση της καταπίεσης, είναι και μια μορφή έμμεσης και ασυνείδητης άμυνας στον πόνο.

Απλές Λογικές Αλήθειες

1. Η διαδρομή προς τον προορισμό μας δεν είναι ποτέ μια ευθεία γραμμή. – Παίρνουμε αμφισβητήσιμες στροφές και χανόμαστε. Αλλά δεν έχει πάντα σημασία από ποιο δρόμο θα ξεκινήσουμε, αυτό που έχει σημασία είναι ότι έχουμε ξεκινήσει. Όπως και να ‘χει η ζωή κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει λίγο περίπλοκη και θα φέρει απροσδόκητα εμπόδια και αλλαγές. Αλλά είναι εντάξει. Μερικές φορές πρέπει να σκοντάψεις και να νιώσεις αδύναμος για λίγο για να συνειδητοποιήσεις το πόσο δυνατός είσαι πραγματικά.

2. Οι αληθινοί φίλοι δεν θα σου ζητήσουν να αλλάξεις το ποιος είσαι. – Οι ΣΩΣΤΟΙ άνθρωποι για εσένα θα αγαπάνε όλα τα πράγματα σχετικά με εσένα από τα οποία οι ΛΑΘΟΣ άνθρωποι θα εκφοβίζονται. Μην αλλάξεις έτσι ώστε να σε συμπαθούν οι άνθρωποι. Να είσαι υπομονετικός, συνέχισε να είσαι ο φοβερός εαυτός σου και πολύ σύντομα οι ΣΩΣΤΟΙ άνθρωποι θα αγαπήσουν τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ εαυτό σου.

3. Η εξαπάτηση είναι επιλογή, δεν είναι λάθος και δεν αποτελεί δικαιολογία. – Αν αποφασίσεις να εξαπατήσεις και τα καταφέρεις να κοροϊδέψεις κάποιον για κάτι, μην νομίζεις ότι αυτό το άτομο είναι ανόητο. Συνειδητοποίησε ότι αυτό το άτομο σε εμπιστεύτηκε πολύ περισσότερο από ότι σου άξιζε και πήρε ένα μάθημα για το ποιος είσαι πραγματικά.

4. Το παρελθόν δεν μπορεί να σε πληγώσει πια – εκτός και αν το αφήσεις. – Συγχώρεσε και προχώρησε! Η συγχώρεση σου επιτρέπει να συγκεντρωθείς στο μέλλον χωρίς να καταπολεμάς το παρελθόν. Χωρίς τη συγχώρεση, οι πληγές δεν θα μπορέσουν ποτέ να επουλωθούν και δεν θα μπορέσεις ποτέ να προχωρήσεις μπροστά. Κλάψε όταν πρέπει και προχώρησε μπροστά. Άφησε τα δάκρυα σου να ποτίσουν το σπόρο της μελλοντικής σου ανάπτυξης και ευτυχίας.

5. Οι αντιξοότητες θα έρθουν σε κάθε πρόσωπο κάποια στιγμή. – Το πώς θα τις αντιμετωπίσεις, τι θα κερδίσεις από αυτές και τι θα επιτρέψεις να πάρουν από εσένα και να σου δώσουν καθορίζεται από τις ψυχικές σου συνήθειες και προσωπικές επιλογές. Με λίγα λόγια, δεν μπορείς να αλλάξεις τα φύλλα που σου έχουν μοιράσει, απλά τον τρόπο που θα παίξεις.

6. Μερικές φορές πράγματα θα γκρεμιστούν ώστε να χτιστούν καλύτερα. – Όταν τα πράγματα καταρρέουν γύρω σου, εξέτασε το ενδεχόμενο ότι η ζωή τα έριξε επίτηδες. Όχι για να σε τιμωρήσει ή να σε εκφοβίσει, αλλά για να σε κάνει να οικοδομήσεις κάτι που ταιριάζει καλύτερα στην προσωπικότητα και το σκοπό σου.

7. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος άλλος λάθος για να είσαι εσύ σωστός. – Κράτησε ένα ανοικτό μυαλό. Η υψηλότερη μορφή άγνοιας είναι όταν απορρίπτεις κάτι που δεν ξέρεις. Όλοι έχουμε τα δικά μας μοναδικά μονοπάτια και συναισθήματα. Όταν κρίνεις κάποιον άλλο, δεν τους καθορίζεις, καθορίζεις τον εαυτό σου. Είναι άλλο πράγμα να αισθάνεσαι ότι είσαι στο σωστό μονοπάτι και άλλο πράγμα να πιστεύεις ότι το δικό σου μονοπάτι είναι το μόνο σωστό.

8. Τα πάντα είναι ακριβώς με τον τρόπο που πρέπει να είναι. – Στη ζωή, κάνουμε πολλά πράγματα. Μερικοί θέλουμε να μπορούσαμε να τα πάρουμε πίσω. Κάποιοι θέλουμε να μπορούσαμε να ξαναζήσουμε χιλιάδες φορές. Όλα αυτά τα πράγματα, θετικά ή αρνητικά, μας έχουν μάθει σημαντικά μαθήματα και συνολικά μας έχουν κάνει το άτομο που είμαστε σήμερα. Αν ήταν να ανατρέπουμε ή να αλλάζουμε κάποια από αυτά, δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε – θα ήμασταν κάποιος άλλος. Για αυτό, απλά ζήσε, κάνε λάθη, δημιούργησε αναμνήσεις και άρπαξε ευκαιρίες. Ποτέ μην εικάζεις το ποιος είσαι ή που θα μπορούσες να είσαι.

9. Η σιωπή είναι συχνά η πιο δυνατή κραυγή. – Υπάρχει πάντα κάποια αλήθεια πίσω από το «απλά αστειευόμουν», γνώση πίσω από το «δεν ξέρω», συναίσθημα πίσω από το «δεν με νοιάζει» και πόνος πίσω από το «είμαι εντάξει». Για αυτό δώσε ιδιαίτερη προσοχή στο πως αισθάνονται οι άνθρωποι, ειδικά αυτοί για τους οποίους νοιάζεσαι περισσότερο. Και θυμήσου, η σιωπή είναι συχνά η πιο δυνατή κραυγή. Μερικές φορές αυτό που χρειάζεται περισσότερο ένα άτομο είναι ένα χέρι για να κρατηθεί και μια καρδιά να το καταλάβει.

10. Η διαφορά μεταξύ του που βρίσκεσαι και που θες να είσαι, είναι αυτό που κάνεις. – Αυτό που κάνεις σήμερα είναι σημαντικό επειδή εσύ ανταλλάσεις μια μέρα της ζωής σου για αυτό. Μην περιμένεις μέχρι τα πάντα να είναι σωστά – ποτέ δεν θα είναι τέλεια. Πάντα θα υπάρχουν προκλήσεις, εμπόδια και λιγότερο ιδανικές συνθήκες. Αλλά με κάθε βήμα που κάνεις, θα γίνεσαι όλο και πιο δυνατός, πιο επιδέξιος, ποιο σίγουρος και πιο επιτυχημένος. Για αυτό ξεκίνα να κάνεις αυτό που χρειάζεσαι, σήμερα. Η ζωή είναι ένα θαρραλέο ταξίδι ή τίποτα. Συνήθως δεν μπορούμε να γίνουμε αυτό που θέλουμε συνεχίζοντας να κάνουμε αυτό που κάνουμε ήδη.

11. Δεν είναι το ποιος είσαι που σε κρατάει πίσω, είναι το ποιος πιστεύεις ότι δεν είσαι. – Το να κρίνεις τον εαυτό σου δεν είναι το ίδιο με το να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου. Μην πουλάς φθηνά τον εαυτό σου! Είσαι ικανός για πολλά σπουδαία πράγματα. Και ποτέ μην αφήσεις κάποιον άλλο να σε κάνει να αισθανθείς ότι δεν είσαι αρκετά καλός. Αν δεν μπορούν να δουν το πόσο καταπληκτικό άτομο είσαι, τότε αυτοί είναι που δεν είναι αρκετά καλοί για εσένα. Η έγκριση τους δεν σου χρειάζεται.

12. Αυτή η στιγμή είναι η μόνη στιγμή που σου είναι εγγυημένη. – Χαμογέλα στις δύσκολες στιγμές, ακόμα και όταν δεν φαίνεται να καλυτερεύουν. Ένα χαμόγελο είναι το πρώτο βήμα για να διορθώσεις τα πράγματα. Το κόλπο είναι να απολαμβάνεις τη ζωή παρατηρώντας τι είναι σωστό. Μην χαραμίζεις της μέρες σου περιμένοντας να έρθουν καλύτερες στιγμές. Τώρα είναι η μόνη στιγμή που σου είναι εγγυημένη. Τώρα είναι η ζωή. Μην τη χάνεις.

Καλωσορίστε τους επισκέπτες σας

Καλωσορίστε τους επισκέπτες σας πριν καν τους μιλήσετε. Ένα όμορφο στεφάνι με ανοιξιάτικα άνθη, όχι απαραίτητα αυτά που βλέπετε στην  φωτογραφία μας, καλωσορίζουν με ανοιχτή και καλοπροαίρετη διάθεση όποιον θελήσει αν σας επισκεφτεί. Συχνά πυκνά ρίξτε μερικές σταγόνες αιθέριου ελαίου, ειδικά αν η πόρτα σας βρίσκεται μέσα στο σπίτι και όχι απ έξω, θα αρωματίσει όλο το σπίτι σας.
Μπορείτε να βρείτε κλαδιά και να φτιάξετε το στεφάνι, αλλά μπορείτε να αγοράσετε και έτοιμο έχουν πολύ φτηνές τιμές.  Ένα όμορφο στολίδι, κάνει κι ένα πέταλο, ένας φιόγκος και κάμποσα άνθη από ύφασμα ολοκληρώνουν την σύνθεση του καλωσορίσματος.

Μούσα Πολύμνια: Η προστάτιδα των Ιερών Ύμνων

Οι Μούσες στην αρχαία Ελληνική μυθολογία είναι εννέα αρχαίες θεότητες.

Ο Απόλλωνας ήταν ο ηγέτης τους (Απόλλων Μουσηγέτης). Αρχικά οι θεότητες αυτές ήταν νύμφες του βουνού και των νερών.
Ο Ησίοδος στη Θεογονία αφηγείται:

«Η Μνημοσύνη κοιμήθηκε στην Πιερία με το γιο του Κρόνου και γέννησε αυτές τις παρθένες που μας κάνουν να ξεχνάμε τα βάσανά μας και απαλύνουν τους πόνους μας.
Εννιά νύχτες συνέχεια ο συνετός Δίας ανεβαίνοντας στο ιερό κρεβάτι του, κοιμότανε δίπλα στη Μνημοσύνη, μακριά απ’ όλους τους αθανάτους..
Ύστερα από ένα χρόνο, όταν οι εποχές και οι μήνες είχαν συμπληρώσει τον κύκλο τους η Μνημοσύνη γέννησε εννιά κόρες…, που όλες τις μάγευε η μουσική…».

Η Πολύμνια, στην Ελληνική μυθολογία, ήταν η Μούσα των ιερών ύμνων, της ευγλωττίας, της σοβαρής και θρησκευτικής ποίησης.
Ήταν η Μούσα των ύμνων ή των ασμάτων που ψάλλονται προς τιμή των θεών και των ηρώων.
Ταυτίζονταν με τη Μνημοσύνη, διότι στα αγάλματα παρουσιάζεται σε στάση διαλογισμού και ανάμνησης.
Στη ρωμαϊκή εποχή θεωρήθηκε προστάτιδα της μιμικής τέχνης. η μούσα της ιερής ποίησης.
Η αρχαιότερη παράδοση τη θέλει προστάτρια των ύμνων από το συνθετικό πολύ + ύμνος επειδή υμνεί πολλούς ανθρώπους. Κατά τη νεότερη όμως παράδοση, η οποία ετυμολογεί το όνομά της από το πολύ + μνεία, βοηθά στην εύκολη μάθηση και την απομνημόνευση ή από το πολλών και μνήμη, επειδή μνημονεύει πολλούς στην ιστορία.
Έτσι, η Πολύμνια συγχέεται σχεδόν με τη Μνημοσύνη και τα αγάλματά της που σώθηκαν μέχρι σήμερα επιβεβαιώνουν την ερμηνεία αυτή.
Σε αυτά παριστάνεται πάντοτε σαν να κατέχεται από κάποια βαθιά σκέψη και ανάμνηση.
Είναι μία πολύ σοβαρή γυναίκα, συλλογισμένη και στοχαστική.
Συχνά κρατά το δάχτυλό της μπροστά στα χείλη και αυτό αυξάνει τη σιωπηλή έκφραση της μορφής της. Μια τρίτη ιδιότητα, αυτή της προστάτιδας της μιμικής τέχνης, της δόθηκε κατά τους τελευταίους αιώνες της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας:
Επίσης, η Πολύμνια είναι μερικές φορές γνωστή και ως η Μούσα της γεωμετρίας, της γεωργίας και της γραμματικής.
Συνήθως απεικονίζεται φορώντας μακρύ μανδύα και πέπλο, στοχαστική και έχοντας εναποθέσει τον αγκώνα της σε ένα μαξιλάρι. Φέρνει αθάνατη φήμη στους συγγραφείς...
Τη ζωγράφιζαν να κοιτά προς τον Ουρανό με στεφάνι από δάφνη και μαργαριτάρια στο κεφάλι, λευκό φόρεμα, με τη λύρα στα χέρια της και την επιγραφή “Πολυμνίς Μύθους”.