Θα σκεφτείς πως φιλία και καχυποψία, δεν πάνε μαζί σε μία πρόταση. Ή μήπως πάνε;
Θα μιλήσω, χωρίς να χρησιμοποιήσω εξωραϊσμούς και τυπικούρες.
Και θα το κάνω, γιατί εκτός από καχύποπτη, είμαι και ευσυνείδητη και δεν θα καταπιανόμουν ποτέ με ένα τόσο βασικό στοιχείο των ανθρωπίνων σχέσεων, αν δεν σου εξέθετα παραδείγματα.
«Ο καλός φίλος, στα δύσκολα φαίνεται».
Το έχεις ξεστομίσει, όπως κι εγώ, και όλοι μας όταν βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα πρόβλημα. Ξεπερνώντας τη ζόρικη κατάσταση κάνουμε τον προσωπικό μας απολογισμό, και στη συνέχεια ακολουθεί το ξεσκαρτάρισμα.
«Θα παραμείνουν δίπλα μου, μόνο όσοι μου στάθηκαν» σκέφτεσαι, κι έχεις δίκιο.
Εν μέρει.
Γιατί στη δυσκολία, θα τρέξουν σχεδόν όλοι για σένα.
Για να σου πουν μια καλή κουβέντα και να απαλύνουν τον πόνο σου.
Για να σου χτυπήσουν συγκαταβατικά την πλάτη.
Θα σπεύσουν να σε βοηθήσουν αν τους το ζητήσεις. Θα συμπονέσουν και θα στεναχωρηθούν.
Θα το κάνουν είτε επειδή σε αγαπούν πραγματικά, είτε για να νιώσουν καλύτερα οι ίδιοι.
Αν έχεις τέτοιους ανθρώπους κοντά σου, θα σου σφίξω με σεβασμό το χέρι ως ομοιοπαθών και θα σου υποσχεθώ πως θα αφιερώσω προς τιμή τους ένα άλλο άρθρο.
Για την ώρα, θα ασχοληθώ, με τους «άλλους» φίλους σου.
Αυτούς που είναι δίπλα σου, για να φαίνεται καλύτερη η δική τους ζωή.
Αυτούς που είναι έτοιμοι να μπήξουν τα κλάματα από λύπη, αλλά δεν αντέχουν με τίποτα τη χαρά σου.
Αυτούς που θεωρούν, πως η ευτυχία είναι αποκλειστικά δικό τους προνόμιο.
Όχι, σε καμία περίπτωση δεν υποτιμώ τη νοημοσύνη σου στο να διακρίνεις τον αληθινό από τον κάλπικο φίλο.
Δεν πρόκειται όμως για θέμα αντίληψης, αλλά τυφλής εμπιστοσύνης στον απέναντι.
Ορισμένες φορές, τα πάντα είναι μπροστά στα μάτια μας, μόνο που εμείς δεν μπορούμε να τα δούμε.
Μια αφορμή ίσως είναι αρκετή, για να πετάξουμε τις παρωπίδες μας.
Θεωρείς πως γνωρίζεις καλά κάποιον και μπορείς να του εκμυστηρευτείς τα εσώψυχά σου, επειδή σου στάθηκε σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής σου.
Πιστεύεις πως οι δυνατές φιλίες δοκιμάζονται και νικούν μόνο μέσα από τις κακουχίες.
Ξανασκέψου το.
Γιατί η αληθινή φιλία, δίνει τις εξετάσεις της στη χαρά. Και δεν εννοώ τα τραπεζώματα, τα τσιμπούσια και τις λοιπές συνεστιάσεις.
Εννοώ ό,τι ευχάριστο συμβαίνει στη ζωή σου και θέλεις να το μοιραστείς.
Τη δουλειά που κυνηγούσες εδώ κι ένα εξάμηνο και τελικά πήρες.
Εκεί πόσους έχεις;
Πόσοι ήταν εκείνοι, που την τελευταία φορά που ανακοίνωσες κάτι σημαντικό για σένα, δεν διέκρινες μια ξινίλα στο ύφος τους;
Ένα «Ωραία. Άκου και τα δικά μου τώρα».
Ένα «Μπράβο βρε. Συγχαρητήρια.» Χωρίς θαυμαστικό.
Μήπως η συμπόνια στη λύπη σου, μετατράπηκε σε ζήλια μπροστά στη χαρά σου;
Μπα, αποκλείεται. Κάτι δεν κατάλαβες καλά. Οι πραγματικοί φίλοι δεν ζηλεύουν…
Ναι, έχεις δίκιο. Οι πραγματικοί φίλοι δεν ζηλεύουν.
Ο καθένας ωστόσο μπορεί να υποκριθεί τέλεια τον λυπημένο.
Κανείς όμως δεν μπορεί να υποκριθεί τέλεια τον χαρούμενο.
Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις δοκιμάζονται καθημερινά.
Άλλοτε περνούν με άριστα, άλλοτε δεν πιάνουν ούτε τη βάση.
Μπορεί πάλι να κάνουν τον κύκλο τους, και να τελειώνουν.
Σε αυτό τον κύκλο όμως, δεν χωράνε ζήλιες, υστεροβουλίες, και ψεύτικα χαμόγελα.
Η φιλία είναι μια αμοιβαία επένδυση συναισθημάτων. Κάθε είδους.
Ο καλός φίλος φαίνεται στη λύπη. Ο πραγματικός φίλος, φαίνεται σε όλα. Μια δοκιμή θα σε πείσει.
Αν τελικά είχες τέτοιους ανθρώπους στη ζωή σου και τους έκανες πέρα, θα σου σφίξω με σεβασμό το χέρι ως ομοιοπαθών, και θα σου υποσχεθώ πως «αυτοί έχασαν».
Γιατί στη δική σου ζωή, θα κρατήσεις λίγους και καλούς.
Φίλους, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Θα είναι οι άνθρωποι που όταν θα τους ανακοινώσεις πως την πήρες τελικά τη δουλειά θα σου πουν «Ωραία».
Κι αυτό το «Ωραία», θα ακουστεί με πολλά θαυμαστικά και αληθινά χαμόγελα!
ΚΑ. ἰὼ ἰὼ ταλαίνας κακόποτμοι τύχαι· [στρ. ζ]
