ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἡρακλεῖδαι (181-235)

ΙΟ. ἄναξ, ὑπάρχει γὰρ τόδ᾽ ἐν τῆι σῆι χθονί,
εἰπεῖν ἀκοῦσαί τ᾽ ἐν μέρει πάρεστί μοι,
κοὐδείς μ᾽ ἀπώσει πρόσθεν ὥσπερ ἄλλοθεν.
ἡμῖν δὲ καὶ τῶιδ᾽ οὐδέν ἐστιν ἐν μέσωι·
185 ἐπεὶ γὰρ Ἄργους οὐ μέτεσθ᾽ ἡμῖν ἔτι,
ψήφωι δοκῆσαν, ἀλλὰ φεύγομεν πάτραν,
πῶς ἂν δικαίως ὡς Μυκηναίους ἄγοι
ὅδ᾽ ὄντας ἡμᾶς, οὓς ἀπήλασαν χθονός;
ξένοι γάρ ἐσμεν. ἢ τὸν Ἑλλήνων ὅρον
190 φεύγειν δικαιοῦθ᾽ ὅστις ἂν τἄργος φύγηι;
οὔκουν Ἀθήνας γ᾽· οὐ γὰρ Ἀργείων φόβωι
τοὺς Ἡρακλείους παῖδας ἐξελῶσι γῆς.
οὐ γάρ τι Τραχίς ἐστιν οὐδ᾽ Ἀχαιικὸν
πόλισμ᾽ ὅθεν σὺ τούσδε, τῆι δίκηι μὲν οὔ,
195 τὸ δ᾽ Ἄργος ὀγκῶν, οἷάπερ καὶ νῦν λέγεις,
ἤλαυνες ἱκέτας βωμίους καθημένους.
εἰ γὰρ τόδ᾽ ἔσται καὶ λόγους κρινοῦσι σούς,
οὐκ οἶδ᾽ Ἀθήνας τάσδ᾽ ἐλευθέρας ἔτι.
ἀλλ᾽ οἶδ᾽ ἐγὼ τὸ τῶνδε λῆμα καὶ φύσιν·
200 θνήισκειν θελήσουσ᾽· ἡ γὰρ αἰσχύνη ‹πάρος›
τοῦ ζῆν παρ᾽ ἐσθλοῖς ἀνδράσιν νομίζεται.
πόλει μὲν ἀρκεῖ· καὶ γὰρ οὖν ἐπίφθονον
λίαν ἐπαινεῖν ἐστι, πολλάκις δὲ δὴ
καὐτὸς βαρυνθεὶς οἶδ᾽ ἄγαν αἰνούμενος.
205 σοὶ δ᾽ ὡς ἀνάγκη τούσδε βούλομαι φράσαι
σώιζειν, ἐπείπερ τῆσδε προστατεῖς χθονός.
Πιτθεὺς μέν ἐστι Πέλοπος, ἐκ δὲ Πιτθέως
Αἴθρα, πατὴρ δ᾽ ἐκ τῆσδε γεννᾶται σέθεν
Θησεύς. πάλιν δὲ τῶνδ᾽ ἄνειμί σοι γένος·
210 Ἡρακλέης ἦν Ζηνὸς Ἀλκμήνης τε παῖς,
κείνη δὲ Πέλοπος θυγατρός· αὐτανεψίων
πατὴρ ἂν εἴη σός τε χὠ τούτων γεγώς.
γένους μὲν ἥκεις ὧδε τοῖσδε, Δημοφῶν·
ἃ δ᾽ ἐκτὸς ἤδη τοῦ προσήκοντός σε δεῖ
215 τεῖσαι λέγω σοι παισί. φημὶ γάρ ποτε
σύμπλους γενέσθαι τῶνδ᾽ ὑπασπίζων πατρὶ
ζωστῆρα Θησεῖ τὸν πολυκτόνον μέτα
Ἅιδου τ᾽ ἐρεμνῶν ἐξανήγαγεν μυχῶν
πατέρα σόν· Ἑλλὰς πᾶσα τοῦτο μαρτυρεῖ.
220 [ὧν ἀντιδοῦναί σ᾽ οἵδ᾽ ἀπαιτοῦσιν χάριν,
μήτ᾽ ἐκδοθῆναι μήτε πρὸς βίαν θεῶν
τῶν σῶν ἀποσπασθέντες ἐκπεσεῖν χθονός.
σοὶ γὰρ τόδ᾽ αἰσχρὸν χωρὶς ἐν πόλει τ᾽ ἴσον,
ἱκέτας ἀλήτας συγγενεῖς—οἴμοι κακῶν·
225 βλέψον πρὸς αὐτούς, βλέψον—ἕλκεσθαι βίαι.]
ἀλλ᾽ ἄντομαί σε καὶ καταστέφων χεροῖν
καὶ πρὸς γενείου, μηδαμῶς ἀτιμάσηις
τοὺς Ἡρακλείους παῖδας ἐς χέρας λαβεῖν·
γενοῦ δὲ τοῖσδε συγγενής, γενοῦ φίλος
230 πατὴρ ἀδελφὸς δεσπότης· ἅπαντα γὰρ
τἄλλ᾽ ἐστὶ κρείσσω πλὴν ὑπ᾽ Ἀργείοις πεσεῖν.
ΧΟ. ὤικτιρ᾽ ἀκούσας τούσδε συμφορᾶς, ἄναξ.
τὴν δ᾽ εὐγένειαν τῆς τύχης νικωμένην
νῦν δὴ μάλιστ᾽ ἐσεῖδον· οἵδε γὰρ πατρὸς
235 ἐσθλοῦ γεγῶτες δυστυχοῦσ᾽ ἀναξίως.

***
ΙΟΛ. Ω βασιλιά, στη χώρα σου μπορεί κανένας
ν᾽ ακούσει και με τη σειρά του ν᾽ απαντήσει,
δίχως κανείς να διώξει με, όπως απ᾽ αλλούθες.
Εμείς δεν έχουμε μ᾽ αυτόν σχέση καμία·
αφού να μένομε πια στο Άργος δεν μπορούμε
—γιατί έτσ᾽ είναι αποφασισμένο— μα φευγάτοι
είμαστε απ᾽ την πατρίδα, με ποιό δίκιο πίσω
για Μυκηναίους θενα μας παν, αφού μας διώξαν;
Είμαστε ξένοι! ή απ᾽ την Ελλάδα όληνε πρέπει
190 να διώχνεται όποιος είν᾽ διωγμένος από το Άργος;
Μα όχι κι από την Αθήνα· τι δεν θα διώξουν
απ᾽ τον φόβο των Αργείων του Ηρακλή τα τέκνα.
Δεν είναι εδώ η Τραχίνα ούτε καμιά μικρούλα
πόλη της Αχαΐας, απ᾽ όπου χωρίς δίκιο,
τ᾽ Άργος με τα λόγια θεριεύοντας σαν τώρα,
μας έδιωχνες απ᾽ τους βωμούς των θεών ικέτες.
Αλλ᾽ αν και τώρα το ίδιο γίνει και σε ακούσουν,
θα πω ότι πια δεν είναι λεύτερη η Αθήνα.
Μα ξέρω εγώ το φυσικό και την ψυχή τους·
200 τον θάνατο θα προτιμήσουν· τι νομίζουν
την ντροπήν ανώτερη απ᾽ τη ζωήν οι τίμιοι.
Της φτάνουνε της πόλης τούτα· γιατί φέρνουν
στενοχώριαν οι πολλοί έπαινοι· κι ο ίδιος
πολλές φορές εχόλιασα που μ᾽ επαινούσαν.
Μάθε πως είσαι αναγκασμένους να τους σώσεις,
αφού είσαι συ της χώρας τούτης κυβερνήτης:
είναι ο Πιτθέας ο γιος του Πέλοπα κι η Αίθρα
του Πιτθέα κόρη, κι από τούτην γεννημένος
ο πατέρας σου ο Θησέας· τη γενιά άκου τώρα
210 των παιδιώνε: ο Ηρακλής τέκνο ήταν του Δία
και της Αλκμήνης, που του Πέλοπα ήταν κόρη·
λοιπόν οι πατέρες σας ήτανε ξαδέρφια.
Έτσι μ᾽ αυτούς, ω Δημοφώντα, έχεις την ίδια
γενιά· και τώρα θα σου πω, εξόν τη συγγένεια,
πόσο τα τέκν᾽ αυτά ναν τα βοηθήσεις πρέπει·
κάποτες ο πατέρας των, κι εγώ μαζί του,
τον Θησέα συντρόφεψέ τον, που για τη ζωή
πήγαινε τη θανατερή· κι από τα μαύρα
τα βάθη του Άδη τον πατέρα σου έβγαλέ τον
στη ζωή πάλι κι όλη η Ελλάδα μαρτυρεί το.
220 [Την πληρωμήν αυτής της χάρης σού ζητάνε,
μήτε ναν τους παραδώσεις μήτε με βία
απ᾽ τους βωμούς ξεκολλημένοι να διωχτούνε.
Είναι κακό για σέν᾽ αυτό και για την πόλη,
με βία να σέρνονται οι ικέτες συγγενείς σου,
οπού δεν έχουν ριζικό· ωιμέ, κοίταξέ τους!].
Αχ! σου προσπέφτω και μ᾽ αυτά σε στεφανώνω
τα κλωνιά και το γένι σου πιάνω, σε ξένα
χέρια τα τέκνα του Ηρακλή μην τ᾽ ατιμάσεις!
Δείξου σαν συγγενής, σαν φίλος και πατέρας,
230 σαν αδελφός κι αφέντης· κάλλιον όλα τούτα,
παρά στων Αργιτών την εξουσία να πέσουν!
ΧΟΡ. Λυπήσου τους, ω βασιλιά, στη συφορά τους!
Τώρα καλόειδα την ευγένεια νικημένην
από την τύχη· γιατί ετούτοι γεννημένοι
από καλόν πατέρα ανάξια δυστυχάνε.

Η Αρχαία Ελληνική Τέχνη και η Ακτινοβολία της, Η ανατολίζουσα περίοδος και η αρχή της μνημειακής τέχνης στην Ελλάδα

2.3.2. Η πρωτοαττική κεραμική

Οι Αθηναίοι κεραμείς και αγγειογράφοι του 7ου αιώνα π.Χ. εξακολουθούν να παράγουν αγγεία για την εσωτερική κυρίως αγορά, σε αντίθεση με τους Κορινθίους, που, όπως είδαμε, ήταν περισσότερο προσανατολισμένοι στις εξαγωγές. Τα αττικά αγγεία της εποχής αυτής τα ονομάζουμε πρωτοαττικά. Τα πιο εντυπωσιακά είναι μεγάλοι αμφορείς και υδρίες, που τοποθετούνται σε τάφους ως τεφροδόχοι και διατηρούν ακόμη, ειδικά στην πρώιμη φάση (700-675 π.Χ.), στοιχεία της γεωμετρικής παράδοσης. Στα χρόνια αυτά ανήκει μια υδρία από έναν τάφο στον Ανάλατο, κοντά στο Νέο Φάληρο. Το σώμα του αγγείου καλύπτεται από ζώνες με άγρια ζώα και πουλιά καθώς και από ελεύθερα σχεδιασμένα φυτικά κοσμήματα, ενώ στον λαιμό κυριαρχεί η απεικόνιση ενός κυκλίου χοροῦ με νέους και νέες. Σημαντική είναι, ωστόσο, η αλλαγή που συντελείται στο δεύτερο τέταρτο του αιώνα. Οι ζώνες με φυτικά κοσμήματα και σειρές ζώων περιορίζονται πολύ, ενώ κυριαρχούν οι παραστάσεις με μυθολογικά θέματα.

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ένας μεγάλος αμφορέας από παιδικό τάφο της Ελευσίνας. Στο σώμα εικονίζεται ο αποκεφαλισμός της Μέδουσας από τον Περσέα και η καταδίωξη του ήρωα (που τον προστατεύει η Αθηνά) από τις δύο τερατόμορφες αδελφές της, την Ευρυάλη και τη Σθενώ. Οι τρεις φοβερές αδελφές, γνωστές ως Γοργόνες, ήταν φτερωτές και είχαν φρικτή όψη με φίδια στα μαλλιά και μεγάλα μυτερά δόντια· το πρόσωπό τους είχε τη δύναμη να απολιθώνει όποιον το κοίταζε. Η μόνη θνητή ήταν η Μέδουσα και αυτής το κεφάλι έπρεπε να κόψει ο Περσέας· όπλα του ήταν ένα ζευγάρι φτερωτά πέδιλα, ένα κυρτό μαχαίρι, η άρπη, και η σκούφια του Άδη (ᾍδου κυνέη), που έκανε αόρατο όποιον τη φορούσε. Ο Περσέας πλησίασε τις Γοργόνες την ώρα που κοιμούνταν και έκοψε το κεφάλι της Μέδουσας, κοιτάζοντας το είδωλο του σε μια χάλκινη ασπίδα για να μην απολιθωθεί. Οι δύο αθάνατες αδελφές της Μέδουσας ξύπνησαν και καταδίωξαν τον φονιά, δεν μπόρεσαν όμως να τον πιάσουν, γιατί η σκούφια του Άδη δεν άφηνε να τον δουν. Το κομμένο κεφάλι της Μέδουσας, το γοργόνειον, το πήρε η Αθηνά και το τοποθέτησε επάνω στην αιγίδα της, το προστατευτικό κάλυμμα από δέρμα κατσίκας που φορούσε στους ώμους και στο στήθος. Στην αρχαία ελληνική τέχνη το γοργόνειον χρησιμοποιείται συχνά ως αποτροπαϊκό μοτίβο, ιδιαίτερα επάνω σε ασπίδες. Όλο το ύψος του λαιμού του αγγείου το καταλαμβάνει μια παράσταση εμπνευσμένη από έναν μύθο γνωστό από την Οδύσσεια: η τύφλωση του Πολύφημου. Ο μονόφθαλμος γίγαντας κάθεται στο έδαφος, κρατώντας ακόμη στο χέρι το ποτήρι με το κρασί που τον μέθυσε και τον αποκοίμισε· απέναντί του ο Οδυσσέας, με τη βοήθεια δύο συντρόφων, χώνει στο μάτι του το ξύλινο κοντάρι που είχε ετοιμάσει γι᾽ αυτό τον σκοπό. Ο αγγειογράφος διαφοροποιεί τη μορφή του Οδυσσέα, αφήνοντας το σώμα του στο χρώμα του πηλού και δηλώνοντας την πλαστικότητά του με σκίαση, σε αντίθεση με τα μονόχρωμα σκούρα σώματα των συντρόφων του και του Πολύφημου.

 

Η πρωτοαττική κεραμική συνέχισε να παράγεται ως το 620 π.Χ. περίπου. Από εκεί και έπειτα οι Αθηναίοι αγγειοπλάστες και αγγειογράφοι αρχίζουν να ανταγωνίζονται τους Κορινθίους για την κατάκτηση των πλούσιων αγορών της Ιταλίας (ιδιαίτερα της Ετρουρίας) και για τον σκοπό αυτό υιοθετούν μια πιο απαιτητική αλλά και πιο όμορφη τεχνική για τη διακόσμηση των αγγείων, που οι τελευταίοι είχαν επινοήσει: τον μελανόμορφο ρυθμό.

Η μάχη για επιβολή και έλεγχο στη σχέση

Η σχέση πρέπει να αποτελεί συνύπαρξη ισότιμων συντρόφων, πολύ συχνά, όμως, τα πράγματα δεν εξελίσσονται καθόλου έτσι. Οι προσπάθειες για επιβολή κατατρώγουν τα θεμέλια κάθε σχέσης.

Κι ενώ πιστεύουμε ότι η επιβολή ισχύος περιορίζεται συνήθως στο ποιος κάνει κουμάντο στα χρήματα ή ποιος είναι το «αφεντικό» στην κρεβατοκάμαρα, στην πραγματικότητα, η μάχη για τον έλεγχο δίνεται σε πολλές και διαφορετικές «αρένες». Από το ποια ταινία θα δούμε ή πώς θα πειθαρχήσουμε τα παιδιά μέχρι το πού θα περάσουμε τα Χριστούγεννα ή με ποιους φίλους θα κάνουμε παρέα.

Παραδοσιακά, η ζυγαριά της δύναμης έγερνε μέχρι πρότινος προς την πλευρά αυτού που είχε το πορτοφόλι. Καθώς, όμως, οι γυναίκες εισέβαλαν μαζικά στην αγορά εργασίας, η ισχύς μετακινήθηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Είναι αλήθεια ότι το γυναικείο κίνημα τροποποίησε τη θέση τόσο της νοικοκυράς όσο και των γυναικών που εργάζονται έξω από το σπίτι τους. Η γυναίκα πλέον απαιτεί μεγαλύτερη συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων στη σχέση, ανεξάρτητα από το μέγεθος του πορτοφολιού της. Στην πραγματικότητα, η εξέλιξη αυτή αποτελεί ένα από τα πιο ακανθώδη ζητήματα που αντιμετωπίζουν τα σύγχρονα ζευγάρια.

Η συχνή κριτική, η απόδοση του σφάλματος, καθώς και η ασέβεια, ο σαρκασμός και η υποτίμηση του/της συντρόφου μπροστά στους άλλους αποτελούν, επίσης, τρόπο επιβολής ισχύος, με απώτερο σκοπό να εδραιωθεί και να αποδειχθεί ποιος είναι το «αφεντικό».

Εκτός από την παραπάνω εκδοχή, όμως, υπάρχει και η κατηγορία του εξίσου ελεγκτικού, σιωπηλού, χειριστικού συντρόφου, που κρατάει μούτρα, κλαίει, παίζει το ρόλο του μάρτυρα ή δεν λαμβάνει υπόψη του τις πράξεις, τις ιδέες ή τις γνώμες του άλλου, καθώς τις θεωρεί «ασήμαντες, ανούσιες ή κουτές».

Ίσως, όμως, η πιο κοινή πάλη για ισχύ εμφανίζεται όταν και οι δυο σύντροφοι μεταχειρίζονται ο ένας τον άλλον με τη συμπεριφορά που οι θεραπευτές γάμου ονομάζουν «παθητικο-επιθετική». Αυτό συμβαίνει όταν, ενώ προσποιούνται ότι συνεργάζονται, στην πραγματικότητα δεν υπολογίζει ο ένας τον άλλον. Αποτέλεσμα; Ένας φαύλος κύκλος γκρίνιας και περιφρόνησης που εκνευρίζει και τις δύο πλευρές, πυροδοτώντας διαρκείς αψιμαχίες στον πόλεμο του ελέγχου.

Μερικοί «στήνουν» αγώνες για ισχύ, χωρίς να το θέλουν, εξαιτίας μιας βαθιάς ανάγκης να προφυλάξουν συναισθηματικά τους εαυτούς τους. Ίσως να έχουν μεγαλώσει σ’ ένα τέτοιο περιβάλλον και να έχουν «σημαδευτεί» από καβγάδες, διαμάχες ή αβεβαιότητα. Κάτι τέτοιο το συναντάμε πολύ συχνά, όταν η μητέρα ή ο πατέρας ήταν αλκοολικοί.

Ορισμένοι, πάλι, έχουν τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση, ώστε ο μόνος τρόπος για να νιώσουν καλά είναι να μειώνουν τους συνανθρώπους τους, επομένως, όσοι είναι πιο «κοντινοί» τους αποτελούν και τους πιο συχνούς και εύκολους στόχους τους. Κάτι τέτοιο, βέβαια, είναι πολύ λυπηρό, διότι με αυτές τις τακτικές η ενίσχυση του «εγώ» είναι προσωρινή, τα προβλήματα όμως που παρουσιάζονται στη σχέση είναι μακροπρόθεσμα.

Κάθε φορά που ένας σύντροφος νιώθει αδύναμος και αισθάνεται πως τον έχουν χειριστεί, απειλήσει ή υποβιβάσει και απορρίψει, αρχίζει να «βράζει» μέσα του από άρνηση και απέχθεια. Έτσι, αντί οι δυο να δρουν ως ομάδα, κάθε δραστηριότητα μετατρέπεται σ’ ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι για «επικράτηση του ενός».

Ποιος κερδίζει; Ποιος παραδίδεται; Ποιος υποχωρεί; Σ’ αυτές τις σχέσης κάθε κριτική ή διαφωνία εκλαμβάνεται ως προσωπική απόρριψη. Οι προσβολές, οι ταπεινώσεις και οι εκνευρισμοί συναντώνται σε ημερήσια διάταξη και ο τοίχος υψώνεται συνεχώς.

Όπως γίνεται αντιληπτό, ο μόνος βέβαιος τρόπος για να εκτονωθεί η πάλη για άσκηση ισχύος είναι να μάθουμε να δεχόμαστε ολοκληρωτικά τον άλλον. Η «παραδοχή» αποτελεί το αντίθετο του να είμαστε ανταγωνιστικοί, κριτικοί και ενοχοποιητικοί.

Είναι ξεκάθαρο ότι, προκειμένου τα ζευγάρια ν’ αποφύγουν την πάλη ισχύος, θα πρέπει να μάθουν να εκφράζουν συναισθήματα και ιδέες κατά πρόσωπο, όταν αντιμετωπίζουν κριτική ή διαφωνία, χωρίς, ωστόσο να καταφεύγουν σε κατηγορίες ή κριτική του εαυτού τους. Ν’ ακούν, δηλαδή, με ενσυναίσθηση τις απόψεις και τα συναισθήματα του/της συντρόφου τους, αναγνωρίζοντας τις δυνατότητες και υποστηρίζοντας τις αδυναμίες του/της.

Εν τέλει, το μυστικό για μια επιτυχημένη σχέση χωρίς πάλη για ισχύ και έλεγχο είναι να συγκεντρώνετε την προσοχή και την ενέργειά σας σ’ αυτά που μοιράζεστε και σας ενώνουν παρά σε αυτά που σας χωρίζουν!

Αν θες να είσαι στις καρδιές των παιδιών σου αύριο, φρόντισε να είσαι παρών στο σήμερα

Αν θέλεις να είσαι στις καρδιές των παιδιών αύριο, πρέπει να είσαι παρών στις ζωές τους σήμερα. Δε φτάνει μόνο να τα βλέπεις αραιά και πού και να τα φορτώνεις με δώρα. Τα παιδιά θέλουν τη φυσική παρουσία σου. Θέλουν να μπορούν να σε βλέπουν, να παίζουν μαζί σου, να γελούν, να βρουν τον τρόπο να σ᾽ εμπιστευτούν πριν απαιτήσεις να σου ανοίξουν την αγκαλιά τους. Αν πράγματι θέλεις ένα παιδί να σου ανοίξει την καρδιά του, δε θα το καταφέρεις ποτέ με λόγια που ακροβατούν μεταξύ λεπτής ειρωνείας και ανόητης κριτικής.

Αν θέλεις να βρίσκεσαι μέσα στο μέλλον των παιδιών, πρέπει να μάθεις να τα σέβεσαι. Να μη διανοηθείς να προσποιηθείς μπροστά τους και να πάψεις να βρίσκεις φτηνές δικαιολογίες, επειδή δε θέλεις να τα χωρέσεις στο πρόγραμμά σου. Πρέπει να ξέρεις πως τα φιλιά τους κερδίζονται και για ν᾽ ανοίξουν την ψυχή τους σ᾽ εσένα, οφείλεις πρωτίστως εσύ να έχεις ξεδιπλώσει μπροστά τους όλη την ευαισθησία που διαθέτεις.

Δε σου επιτρέπεται να ζητιανεύεις δήθεν την προσοχή των παιδιών και να έχεις την παράλογη απαίτηση να σε θυμούνται καθώς μεγαλώνουν, όταν εσύ δυσκολεύεσαι να κατέβεις στο ύψος τους και ν᾽ ανεβείς στα μάτια τους. Είναι αδύνατο να κερδίσεις τη συμπάθειά τους, όταν εκνευρίζεσαι με τις ζημιές τους, όταν δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις την αθωότητα με την οποία ρωτούν πριν φτάσουν στο σημείο να αποδεχτούν και όταν διαρκώς ενοχλείσαι που δεν εκτελούν ωσάν πειθαρχημένα στρατιωτάκια τις εντολές σου.

Αν θέλεις τ᾽ όνομά σου να έχει κάποια σημασία στις ζωές των παιδιών, είτε λέγεσαι παππούς ή γιαγιά, είτε είσαι απλά ο γονιός τους, πρέπει να μάθεις να σέβεσαι την ιδιωτικότητά τους, να μην τα θεωρείς κεκτημένα σου και προπαντώς να τους αναγνωρίζεις το δικαίωμα να έχουν κι εκείνα τις κακές τους στιγμές. Άφησε στην άκρη τους χαρακτηρισμούς και στάσου πλάι τους με απόλυτη ενσυναίσθηση, αφού κι εκείνα βιώνουν τις δικές τους δυσκολίες σ᾽ έναν κόσμο, που μόνο για παιδικές ψυχές δεν είναι πλασμένος.

Αν θέλεις τα παιδιά του γιου ή της κόρης σου να σε αναζητούν μεθαύριο, πρέπει να χτίσεις αναμνήσεις σήμερα. Τα παιδιά ζητούν ξανά και ξανά εκείνον που χρωματίζει πολύχρωμα τα όνειρά τους και, κυρίως, εκείνον που τα αντιμετωπίζει ως ίσο προς ίσο. Τα παιδιά θέλουν να τα ηρεμείς και όχι να τ᾽ αναστατώνεις, θέλουν να τα κάνεις να νιώθουν ασφαλή, γκρεμίζοντας εσωτερικά τείχη που σας κρατούν σε απόσταση και να προσπαθείς διαρκώς να κατανοήσεις τον κόσμο τους, χωρίς καμία απαίτηση για το αντίστροφο. Δεν αρκούν τα δώρα στις γιορτές και οι αμέτρητες σοκολάτες και γλυκίσματα για να πεις πως εκπλήρωσες το χρέος σου.

Τα παιδιά δεν είναι αξεσουάρ, ούτε η επιβεβαίωσή μας. Μην ξεγελαστείς ποτέ και πιστέψεις πως μπορείς να τα κοροϊδέψεις. Διαθέτουν την ύψιστη μορφή συναισθηματικής νοημοσύνης και είναι αδύνατο να τα κερδίσεις με βαρύγδουπες δηλώσεις αγάπης, που δε συνοδεύονται από καθημερινή και αδιάκοπη λαχτάρα για να είσαι εκεί, δίπλα τους, κοντά τους, παρών.

Για να μπορείς, λοιπόν, να πεις, αγαπητέ “ξένε”, πως ανήκεις στη ζωή των παιδιών, χρειάζεται, μόνο και κυρίως, αγάπη. Πρέπει, όμως, να μάθεις ν᾽ αγαπάς πιο πολύ απ᾽ όσο αγαπάς τον εαυτό σου και να μη ζητάς εγωιστικά να σου αποδώσουν την προσοχή, για την οποία δεν πάσχισες ούτε στο ελάχιστο. Να είσαι εκεί στα δύσκολα, στην επιβράβευση, στην ανάγκη για συμβουλή, στην πιο θερμή υποστήριξη, στο πιο συγκινητικό και γεμάτο δάκρυα χειροκρότημα, στις βόλτες στο πάρκο, σ᾽ εκείνο το άτιμο τσίμπημα στον γιατρό, στην ανάγκη του για μια αγκαλιά, στα βραδινά ξενύχτια και στις ατελείωτες συζητήσεις όταν ψάχνει για κουράγιο. Αν δε διαθέσεις χρόνο για όλα αυτά, θα αποτελέσεις σίγουρα μια ξεθωριασμένη ανάμνηση σ᾽ ένα παλιό οικογενειακό άλμπουμ που το κοιτάς μετά από χρόνια κι αδυνατείς να νιώσεις. Μια παρουσία γεμάτη απόλυτο κενό.

Aldo Carotenuto: Ο Έρωτας και η Ζήλια

Η ζήλια είναι αιτία πόνου και δυστυχίας, γιατί εκείνος που έχει πέσει θύμα της, έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η ζωή του δεν έχει νόημα χωρίς το αγαπημένο πρόσωπο και ότι μόνο ζώντας μαζί του μπορεί να φθάσει στην ωριμότητα. Αυτό φέρνει τον ερωτευμένο αντιμέτωπο με το αίσθημα πως είναι ημιτελής, κι αυτό τον γεμίζει με τόση αγωνία και άγχος ώστε το φάντασμά του τον αποτρέπει από το να αφεθεί.

Φοβόμαστε λοιπόν να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτό το αίσθημα της μηδαμινότητας και της ανεπάρκειάς μας, γιατί τότε θα νιώθουμε σαν να είμαστε ο ένας πόλος της αντιπαράθεσης που υπάρχει εφόσον υπάρχει και ο άλλος. Για να αντιμετωπίσουμε αυτή την εμπειρία, χρειάζεται, όπως είπα, θάρρος.

Εκείνος που κάνοντας τον απολογισμό της ζωής του μπορεί να ισχυριστεί ότι ποτέ δεν παρασύρθηκε, ποτέ δεν δέχθηκε τον έρωτα, με όλους τους κινδύνους που αυτός συνεπάγεται, και με τη ζηλοτυπία του και με τις φωτεινές αλλά και ταπεινές στιγμές του, μπορούμε να πούμε ότι έζησε μία άτολμη ζωή, ότι από δειλία δήλωσε άρνηση σε κάτι μεγάλο, σε μία γνήσια ζωή. Η αποδοχή της μικρότητας και της ανεπάρκειάς μας είναι σημάδι ωριμότητας.

Αποδεχόμενοι την πιθανότητα να ζηλέψουμε, δεχόμαστε και τον κίνδυνο να δούμε τη ζωή μας να εξελίσσεται μόνο υπό τον όρο ότι το αγαπημένο πρόσωπο θα είναι κοντά μας.

Ο Μπαρτ (1977, σελ. 98) γράφει: «Ως ζηλότυπος υποφέρω τετραπλάσια. Υποφέρω επειδή ζηλεύω, υποφέρω επειδή κατηγορώ τον εαυτό μου που ζηλεύω, υποφέρω επειδή φοβάμαι πως η ζήλεια μου μπορεί να πληγώσει τον άλλο, υποφέρω επειδή αφήνω να με εξουσιάζει κάτι πολύ πεζό κι ασήμαντο: υποφέρω επειδή φοβάμαι μην παραγκωνιστώ, υποφέρω επειδή φοβάμαι μη γίνω επιθετικός, υποφέρω επειδή φοβάμαι μην είμαι τρελός κι υποφέρω επειδή φοβάμαι μην είμαι σαν όλους τους άλλους».

Πιστεύω ότι πρέπει να αφήνουμε περιθώρια στην πιθανότητα να νιώσουμε ζήλια και να επιτρέπουμε τον εαυτό μας να το ζήσει μέχρι τέλους. Αυτό σημαίνει να συνειδητοποιήσουμε τις σκοτεινές του πλευρές, τα παθολογικά του σημεία. Και πρέπει να είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε την παθολογία μας, γιατί μόνο έτσι θ' αποκτήσουμε αυτογνωσία.

Όπως είναι λάθος να προσπαθούμε να γιατρέψουμε τις παραισθήσεις μας με φάρμακα, είναι και λάθος να θέλουμε να νικήσουμε τη ζήλια με τη δύναμη της θέλησής μας, γιατί αυτή μας βοηθά να γνωρίζουμε τις πιο απόκρυφες πλευρές του έρωτά μας.

 

Aldo Carotenuto, Έρως και Πάθος – Τα όρια της αγάπης και του πόνου

Simulacra: Τα “Διαστρεβλωμένα” Είδωλα του Κόσμου

Πόσες φορές έχεις κοιτάξει σε κάποια γωνία του σπιτιού σου, και έχεις διακρίνει μία «απόκοσμη φιγούρα» να σε παρακολουθεί, ώσπου να διαπιστώσεις πως τελικά αυτό που σε κοιτούσε δεν ήταν τίποτε άλλο από την κουρτίνα του παράθυρου, ή κάποιο άσχετο αντικείμενο που ξεγέλασε τους οπτικούς σου νευρώνες; Πόσες φορές άραγε η εικόνα που παρατηρείς προσομοιώνεται ούτως ώστε να σου παρουσιάζει μία ψεύτικη απεικόνιση της πραγματικής εικόνας που αποκρύπτεται εσκεμμένα; Το Φαινόμενο Simulacra αν αναλυθεί επαρκώς, ίσως κρύβει βαθύτερες αλήθειες μέσα στις οπτικές αντανακλάσεις των πραγματικών σημαντικών πληροφοριών που μπορεί να αποκαλύψει.

To φαινόμενο των Simulacra φαίνεται πως απειλεί την ίδια την έννοια της ανθρώπινης αντίληψης, καθώς αυτή η μιμητική εικόνα έχει αναγνωριστεί ως μία επιβεβαίωση της πραγματικής εικόνας χωρίς να είναι, και άρα αντικαθιστά σε αρκετές περιπτώσεις την πραγματικότητα. Τα Simulacra είναι εικόνες που αν βρεθείς αντιμέτωπος με αυτές μπορείς να αμφισβητήσεις τη φύση της πραγματικότητας τριγύρω αλλά και των πραγμάτων που αντιπροσωπεύουν την δεδομένη χρονική στιγμή. Επίσης διαταράσσουν την αρχή της προτεραιότητας, που λέει πως η μιμητική εικόνα θα πρέπει να είναι δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με την πραγματική εικόνα, το αρχικό μοντέλο. Για αυτούς τους λόγους στην Αρχαία και Μεσαιωνική πορεία των Οπτικών Τεχνών, ο όρος Simulacrum είχε σχεδόν πάντοτε αρνητική έννοια, και υποδείκνυε πράγματα που ήταν ψευδή ή αναληθή, καταδεικνύοντας τα είδωλα που προέρχονταν από αλλού.

Τα Simulacra στις Τέχνες

O Λατινικός όρος «Simulacrum», εμφανίζεται στους Διαλόγους του Πλάτωνα και έχει την έννοια του «Φαντάσματος» ή της «εικονικότητας». Ο Πλάτων αρεσκόταν στο να διαχωρίζει την ουσία από την εμφάνιση, το κατανοητό από το λογικό, την ιδέα από την εικόνα. Τα Simulacra δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι παρεκκλίσεις και οι διαστρεβλώσεις των πραγματικών εικόνων.

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, η καρέκλα στην οποία κάθομαι τώρα δεν είναι μία πραγματική καρέκλα, αλλά η μίμηση μίας καρέκλας σε ουτοπία. Για εκείνο, τα Simulacra είναι οι αντιγραφές μίας ατελούς πραγματικότητας, η ρέπλικα του κόσμου των ιδεών. Ο Νίτσε από την άλλη πίστευε στην δημιουργικότητα και την πραγματικότητα του κόσμου στον οποίο ζούμε. Υποστηρίζοντας την ιδέα πως σε αυτό τον κόσμο υπάρχει πλήθος από διαφορετικές αλήθειες που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους ηγήθηκε του κινήματος του Μετα-Μοντερνισμού, επιμένοντας πως «Η Έννοια των Simulacra, είναι το λυκόφως των ειδώλων, εννοώντας πως οι περισσότεροι από εμάς, δίχως να γνωρίζουμε την κατασκευή τέτοιων εννοιών και με περιορισμένοι στην γλώσσα και την λογική, βιώνουμε μία διαστρεβλωμένη αντιγραφή της πραγματικότητας».

Σε μία εργασία που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1967 με τίτλο «The Simulacrum and Ancient Philosophy” ο Γάλλος Φιλόσοφος Gilles Deleuze επιχείρησε να εδραιώσει τα Simulacra ως ένα σημαντικό όρο στις τέχνες των καιρών μας. Ήταν ένας όρος που χρησιμοποιούσε η Γαλλική Μεταπολεμική γραφή και χρησιμοποιήθηκε από τους Σουρεαλιστές, ειδικότερα από μελέτες του Μπατάιγ και του Ζωγράφου Pierre Klossowski, σε μία προσπάθειά τους να αποτυπώσουν τις κρυφές διαστάσεις της απεικονιστικής τέχνης.

Έτσι το αντίγραφο (Simulacra) είναι μία εικόνα που εμπεριέχει την ομοιότητα αλλά και παραπλανητικές για το Νου αξίες. Μέσα στην καθημερινότητά μας γίναμε τα Simulacra των πραγματικών εαυτών μας, μίας και ίσως ζούμε σε μία πραγματικότητα που μοιάζει με την αληθινή όμως δεν είναι, αφού κατασκευάζεται και υφαίνεται με τα άπειρα simulacra που αντικαθιστούν την αληθινή φύση της ύπαρξης.

Η Πραγματικότητα Simulacrum

Ένας μύθος του Jorge Luis Borges απεικονίζει τις έννοιες που αποτελούν τα Simulacra. Αυτοκρατορικοί Χαρτογράφοι μίας τεράστιας αυτοκρατορίας δημιούργησαν ένα χάρτη που ήταν τόσο μεγάλος και λεπτομερής, που κάλυπτε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Ο Χάρτης αυτός υπήρχε σε πραγματική κλίμακα και οι άνθρωποι ζούσαν πάνω του. Ο Χάρτης αυτός ήταν μία άψογη απομίμηση της Αυτοκρατορίας. Μερικά χρόνια αργότερα άρχισε να ξεθωριάζει και να αποκαλύπτει το πραγματικό έδαφος κάτω από τον χάρτη που είχε μετατραπεί σε άγονη γη. Στην αυτοκρατορία, σε αυτό το Simulacrum της πραγματικότητας δεν υπήρχε τιποτε άλλο παρά ένας ξεφτισμένος χάρτης…

 

Ο Μποντριγιάρντ, αναγνωρισμένος Γάλλος φιλόσοφος, χρησιμοποίησε αυτό το μύθο σε αναλογία για να δημιουργήσει την θεωρία του. Στο Βιβλίο του “Simulacra and Simulations” υποστήριξε πως «Το Simulacrum δεν είναι αυτό που αποκρύπτει την αλήθεια – είναι η αλήθεια που αποκρύπτει πως δεν υπάρχει κανένα. Το Simulacrum είναι πραγματικό». Υποστηρίζοντας κάτι τέτοιο αντιπαρατέθηκε στην Μεταμοντέρνα οπτική του Νίτσε πως τα Simulacra δεν είναι η μίμηση της πραγματικότητας, αλλά μεταμορφώνεται αυτό στην ίδια την πραγματικότητα, εννοώντας πως σε μία μεταμοντέρνα κοινωνία, το αυθεντικό αντικείμενο δεν διαθέτει αληθινό νόημα. Ένα αντίγραφο μπορεί να αντιμετωπιστεί σαν το πραγματικό αντικείμενο, και η ιεραρχική σχέση μεταξύ του αντίγραφου και του αυθεντικού θολώνουν στην πορεία. Έτσι η ρέπλικα της πραγματικότητας καταλήγει να εξουσιάζει την αληθινή πραγματικότητα του κόσμου.

Σύμφωνα με τον Μποντριγιάρντ υπάρχουν τρείς φάσεις στην ιεραρχία των Simulacra. Εξηγεί πώς η σχέση μεταξύ της μίμησης και της πραγματικότητας έχει διαμορφωθεί και υποστηρίζει πως τα Simulacra υπάρχουν στην πορεία της ιστορίας. Στην πρώτη φάση, εκείνη της Μεταμοντέρνας περιόδου κάλυψαν την Αναγέννηση ως την Βιομηχανική επανάσταση, όπου η τεχνητά δημιουργημένη εικόνα είναι στην ουσία η αντικατάσταση μίας ιδεατής εικόνας της Φύσης. Σε αυτή την περίοδο η τέχνη καμουφλάρισε και χειραγώγησε την Φύση ως μία αντανάκλαση μίας βασικής πραγματικότητας.

Στην δεύτερη φάση των Simulacra, που αρχίζει από την Βιομηχανική Επανάσταση του 19ου αιώνα , ο διαχωρισμός μεταξύ πραγματικότητας και της αναπαράστασής της ξεκίνησε να θολώνει λόγω της μαζικής παραγωγής αντιγράφων που ήταν πανομοιότυπα με τα πρωτότυπα. Σε αυτή τη φάση οι εικόνες καλύπτουν και διαστρεβλώνουν την βασική πραγματικότητα.

Η Τρίτη φάση των Simulacra βρίσκεται στην τωρινή εποχή, την Εποχή της Πληροφορίας. Ο Μποντριγιάρντ προσδιορίζει αυτή την φάση ως την φάση όπου «Tα Simulacra είναι εικόνες δίχως ομοιότητα», αναφέροντας πως σήμερα η αναπαράσταση επικρατεί εξ’ ολοκλήρου της αληθινής πραγματικότητας, μιας και βρισκόμαστε στην εποχή του αντίγραφου, της κωδικοποίησης και της ενίσχυσης της πλαστής εικόνας μέσα από τους υπολογιστές, την Εικονική Πραγματικότητα, την παραγωγή των Νέων και την χειραγώγηση μέσα από αυτά. Το αληθινό και το ψευδές δεν υπάρχουν πιά, παρά μονάχα η προσομοίωση της πραγματικότητας που δεν μοιάζει καθόλου με την αλήθεια, παρά είναι ένα αυτούσιο αντίγραφο του simulacrum. Σήμερα η πληροφορία αντικαθιστά τον ρόλο των μηχανών που είναι η θεμελιώδης αρχή της παραγωγής. Ο Μποντριγιάρντ ονόμασε το φαινόμενο αυτό ως «Υπερ-Πραγματικότητα», που απεικονίζει την έλλειψη της ικανότητας που διαθέτει η Συνειδητότητα να διαχωρίζει το πραγματικό από το φανταστικό, μέσα σε αυτή την εποχή της Πληροφορίας και της ανεπτυγμένης Τεχνολογίας…

FICHTE: Η αποστολή του λογίου

Τα Γράμματα σχετικά με την αποστολή του λογίου δημοσιεύονται το 1794, όταν ο Φίχτε καλείται να διδάξει στο Πανεπιστήμιο της Ιένα. Ο σκοπός του κειμένου είναι να δείξει ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος, στο εσωτερικό της κοινωνίας, του λογίου, ο οποίος περιγράφεται από τον Φίχτε ως «εκπαιδευτής της ανθρωπότητας», και, κατά συνέπεια, ποια είναι η αξία και η σημασία της ίδιας της κουλτούρας στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας.

Η απόκτηση της άμεσης ικανότητας από τη μία πλευρά να καταστέλλουμε και να εξαφανίζουμε τις κακές τάσεις που έχουν αναπτυχθεί πριν από το ξύπνημα της λογικής μας και της αίσθησης της αυτονομίας μας, και από την άλλη να τροποποιούμε τα εξωτερικά πράγματα και να τα θέτουμε σε αρμονία με τις έννοιές μας, η απόκτηση μιας τέτοιας ικανότητας, λέγω, ονομάζεται κουλτούρα· και παρομοίως με αυτό το όνομα προσδιορίζουμε και εκείνον τον συγκεκριμένο βαθμό κατάκτησης αυτής της ικανότητας. Η κουλτούρα έχει διαφορετικότητα μόνο ως προς τους βαθμούς· αλλά υπόκειται σε ένα άπειρο βαθμών. Είναι το τελευταίο και πιο υψηλό μέσο για να φτάσουμε στον υπέρτατο σκοπό του ανθρώπου, που είναι η πλήρης συνοχή με τον εαυτό του, αν θεωρήσουμε τον άνθρωπο ον λογικό και συνετό μαζί· αυτή είναι ο υπέρτατος σκοπός, αν θεωρήσουμε τον άνθρωπο ον καθαρά συνετό. Αυτή η ικανότητα πρέπει να καλλιεργείται: αυτό είναι το υψηλότερο και καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε.

Ο υπέρτατος σκοπός του ανθρώπου είναι να καθυποτάξουμε κάθε παράλογο, να το κατακτήσουμε ελεύθερα και σύμφωνα με τον νόμο μας· υπέρτατος σκοπός, ο οποίος είναι αρκούντως ανέφικτος και θα παραμείνει αιωνίως ανέφικτος εκτός εάν ο άνθρωπος πάψει να είναι άνθρωπος και γίνει θεός. Η αποστολή του ανθρώπου, επομένως, δεν είναι να φτάσει αυτόν τον στόχο. Αλλά εκείνος μπορεί και πρέπει να πλησιάζει όλο και πιο πολύ στον στόχο του: ή, επομένως, τo να πλησιάζει αδιάκοπα σε αυτόν τον στόχο να είναι η πραγματική αποστολή του ανθρώπου επειδή είναι άνθρωπος, δηλαδή επειδή είναι λογικός αλλά πεπερασμένος, επειδή είναι συνετός αλλά ελεύθερος.

Τη γνώση που έχει αποκτήσει για την κοινωνία πρέπει τώρα ο λόγιος να τη χρησιμοποιήσει προς όφελος της κοινωνίας: Πρέπει να αφυπνίσει τους ανθρώπους και να τους κάνει να καταλάβουν τις πραγματικές τους ανάγκες, να τους κάνει να γνωρίσουν τα μέσα για να τις ικανοποιήσουν. Πώς μπορεί, λοιπόν, να διασπείρει τις γνώσεις που κατέχει και πώς οφείλει να το κάνει αυτό; Η κοινωνία δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την εμπιστοσύνη στην ειλικρίνεια και τις ικανότητες των άλλων, και αυτή η εμπιστοσύνη είναι βαθιά αποτυπωμένη στις καρδιές μας· και με μια χάρη της φύσης δεν κατέχουμε ποτέ αυτή την εμπιστοσύνη σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ όταν χρειαζόμαστε περισσότερο την ειλικρίνεια και την ικανότητα των άλλων. Ο λόγιος μπορεί να υπολογίζει σε αυτή την εμπιστοσύνη στην ειλικρίνεια και την ικανότητά του, αμέσως όταν θα την έχει κερδίσει ως οφείλει.

Επιπλέον, σε όλους τους ανθρώπους υπάρχει αυτό που μπορεί να ονομαστεί έννοια της αλήθειας, και αυτή φυσικά δεν είναι επαρκής από μόνη της, αλλά πρέπει να αναπτυχθεί, να αποδειχθεί και να εξαγνιστεί- και αυτό είναι το καθήκον του λογίου. Ο λόγιος, επομένως, μπορεί να υπολογίζει και σε αυτή την έννοια της αλήθειας. Ο λόγιος είναι ο δάσκαλος του ανθρώπινου είδους.

Αλλά δεν οφείλει μονάχα να οδηγήσει γενικά τους ανθρώπους να γνωρίσουν τις ανάγκες τους και τα μέσα με τα οποία θα ικανοποιήσουν αυτές τις ανάγκες· πρέπει, παρομοίως, πάντα και παντού να τους διδάσκει να αναγνωρίζουν τις τρέχουσες ανάγκες τους, εκείνες που παρουσιάζονται σε εκείνες τις συγκεκριμένες περιστάσεις, και να τους οδηγεί στα κατάλληλα μέσα για να φτάσουν στους σκοπούς που πρέπει να πετύχουν.

Αυτός δεν βλέπει μόνο το παρόν, βλέπει και το μέλλον- δεν βλέπει μόνο το σημείο που κατέχει τώρα η ανθρωπότητα, αλλά και αυτό που πρέπει να φτάσει.

Johann Gottlieb Fichte, La missione del dotto, Mursia

Επιστήμονες χρησιμοποίησαν φυτά για να παράξουν... ηλεκτρικό ρεύμα

Ισραηλινοί επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Τελ-Αβίβ πέτυχαν, έπειτα από εργασίες ετών, την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από φυτά, δείχνοντας ότι αυτά τα φυτά μπορούν να αποτελούν "καθαρή" πηγή ενέργειας.

Η μελέτη που δημοσιεύεται στη βρετανική επιστημονική επιθεώρηση Energy and Environmental Science διεξήχθη από τον καθηγητή 'Ιφταχ Γιάκομπι, διευθυντή του εργαστηρίου ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στη Σχολή Επιστημών της ζωής του Πανεπιστημίου του Τελ-Αβίβ, σε συνεργασία με τον καθηγητή Κέβιν Ρέντινγκ του Πανεπιστημίου της Αριζόνας (νοτιοδυτικές Ηνωμένες Πολιτείες).

Η μελέτη δείχνει ότι τα φυτά διαθέτουν ικανότητες παραγωγής ηλεκτρισμού ιδιαίτερα αποτελεσματικές, που βασίζονται στη διαδικασία της φωτοσύνθεσης.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Γιάκομπι, όλα τα πράσινα φυτά, τα φύλλα, τα βότανα ή τα φύκια περιέχουν πραγματικά "ηλιακά πάνελ" και ξέρουν να παίρνουν μια ακτίνα φωτός για να τη μετατρέψουν σε ρεύμα ηλεκτρονίων. Η πρόκληση παρέμενε πώς μπορούσε να εξαχθεί αυτό το ρεύμα από το φυτό, σύμφωνα με τον καθηγητή.

«Για να συνδέσουμε μια συσκευή με το ηλεκτρικό ρεύμα, αρκεί να συνδέσουμε το φις στην υποδοχή. Στην περίπτωση ενός φυτού, δεν ξέραμε πού να συνδέσουμε. Αναζητήσαμε μια νανο-υποδοχή δουλεύοντας πάνω σε ένα μικροφύκι», στο οποίο διοχετεύσαμε με τη βοήθεια ενός βιοαντιδραστήρα ένα ένζυμο που παράγει υδρογόνο, εξηγεί.

Τότε, το μικροφύκι ανέπτυξε κύτταρα που περιείχαν το νέο ένζυμο και οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό παρήγαγε ηλεκτρισμό.

Ο 42χρονος Γιάκομπι δηλώνει πεπεισμένος ότι θα μπορούσε να είναι "μια νέα εποχή στη γεωργία η οποία, αφού βοήθησε να τραφούν οι άνθρωποι επί χιλιετίες, θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή ενέργειας".

«Πιστεύαμε ότι υπήρχε δυναμική αλλά δεν ξέραμε αν αυτό θα προχωρούσε, και αυτό λειτούργησε» έπειτα από δουλειά έξι ετών, δήλωσε με ικανοποίηση ο επιστήμονας.

«Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούμε να σκεφθούμε να κάνουμε χάρη στα αποτελέσματα της έρευνάς μας», δήλωσε όπως «η μείωση της ρύπανσης στον τομέα των μεταφορών και της βαριάς βιομηχανίας».

Ωστόσο, σύμφωνα με τον καθηγητή, για να συμβεί αυτό θα χρειαστούν ακόμη 10 με 20 χρόνια.

Διαστημικό ρομπότ της NASA θα ερευνήσει για νερό στη Σελήνη

Ένα ακόμη καθοριστικό βήμα για την κατάκτηση του Διαστήματος πραγματοποίησε η NASA, επιλέγοντας το διαστημικό ρομπότ που θα ερευνήσει για πηγές νερού στη Σελήνη, ανοίγοντας τον δρόμο στην επανδρωμένη αποστολή που θα ακολουθήσει και στη δημιουργία της πρώτης ανθρώπινης αποικίας εκτός του πλανήτη Γη.

Η NASA επέλεξε την εταιρεία Astrobotic από το Πίτσμπουργκ και ενέκρινε ποσό 199,5 εκατ. δολαρίων, προκειμένου να παραδώσει το Volatiles Investigating Polar Exploration Rover (VIPER), το οποίο θα ερευνήσει τον Νότιο Πόλο της Σελήνης, στα τέλη του 2023.

Το κινητό ρομπότ VIPER που αναζητά νερό, θα προετοιμάσει το έδαφος για τις αποστολές αστροναυτών στη σεληνιακή επιφάνεια από το 2024 και θα φέρει τη NASA ένα βήμα πιο κοντά στην ανάπτυξη μιας βιώσιμης, μακροπρόθεσμης παρουσίας στη Σελήνη ως μέρος του προγράμματος Artemis του οργανισμού.

«Το VIPER rover και η εμπορική συνεργασία μέσω της οποίας θα παραδοθεί και θα μεταφερθεί στη Σελήνη, είναι ένα πρωταρχικό παράδειγμα του πώς η επιστημονική κοινότητα και η βιομηχανία των ΗΠΑ κάνουν το όραμα της σεληνιακής εξερεύνησης της NASA πραγματικότητα», δήλωσε ο Administrator της NASA, Jim Bridenstine. «Οι εμπορικοί εταίροι αλλάζουν το τοπίο της εξερεύνησης του διαστήματος και το VIPER θα δώσει μεγάλη ώθηση στις προσπάθειές μας να στείλουμε την πρώτη γυναίκα και τον επόμενο άνδρα στην σεληνιακή επιφάνεια το 2024 μέσω του προγράμματος Artemis», πρόσθεσε.

Η πτήση του VIPER στο Φεγγάρι αποτελεί μέρος της πρωτοβουλίας Commercial Lunar Payload Services (CLPS) της NASA, η οποία αξιοποιεί τις δυνατότητες των βιομηχανικών εταίρων να παραδίδουν γρήγορα επιστημονικά όργανα στη Σελήνη.

Κατά τη διάρκεια της αποστολής 100 ημερών στη Σελήνη, το VIPER rover θα περιπλανηθεί αρκετά μίλια και θα χρησιμοποιήσει τα τέσσερα επιστημονικά του όργανα για τη δειγματοληψία σε διάφορα εδάφη. Τα όργανα αναζήτησης νερού θα μεταφερθούν στη Σελήνη το 2021 και το 2022, για να βοηθήσουν στη δοκιμή της απόδοσής τους στην σεληνιακή επιφάνεια πριν από την αποστολή του VIPER. Το rover θα έχει επίσης ένα τρυπάνι για να σκάψει στη σεληνιακή επιφάνεια.

«Το CLPS είναι ένας εντελώς δημιουργικός τρόπος για να προωθήσει τη σεληνιακή εξερεύνηση», δήλωσε ο αναπληρωτής διαχειριστής Επιστημών της NASA Thomas Zurbuchen. «Κάνουμε κάτι που δεν έχει γίνει ποτέ πριν. Δοκιμάζουμε τα όργανα στη Σελήνη καθώς αναπτύσσεται το rover. Το VIPER και τα πολλά ωφέλιμα φορτία που θα στείλουμε στην σεληνιακή επιφάνεια τα επόμενα χρόνια θα μας βοηθήσουν να υλοποιήσουμε το τεράστιο επιστημονικό δυναμικό της Σελήνης».

Το VIPER θα συλλέξει δεδομένα - συμπεριλαμβανομένης της θέσης και της συγκέντρωσης πάγου - που θα χρησιμοποιηθούν για την ενημέρωση των πρώτων παγκόσμιων χαρτών υδατικών πόρων της Σελήνης. Επιστημονικά δεδομένα που συλλέγονται από το VIPER θα ενημερώνουν επίσης την επιλογή μελλοντικών τοποθεσιών προσγείωσης για τις αποστολές των αστροναυτών του προγράμματος Artemis, βοηθώντας στον προσδιορισμό τοποθεσιών όπου το νερό και άλλοι πόροι μπορούν να συλλεχθούν για τη διατήρηση ανθρώπων κατά τη διάρκεια εκτεταμένων αποστολών. Οι επιστημονικές του έρευνες θα παρέχουν πληροφορίες για την εξέλιξη του φεγγαριού και του συστήματος της Γης-Σελήνης.

Η NASA στο παρελθόν έχει συνάψει συμβάσεις με τρεις εταιρείες για την πραγματοποίηση παραδόσεων CLPS στη Σελήνη από το 2021. Η Astrobotic έχει προγραμματίσει να πραγματοποιήσει την πρώτη παράδοση άλλων οργάνων στην σεληνιακή επιφάνεια τον επόμενο χρόνο. Τον Απρίλιο, η υπηρεσία δημοσίευσε μια πρόσκληση για πιθανές μελλοντικές σεληνιακές επιφανειακές έρευνες και έλαβε περισσότερες από 200 απαντήσεις. Το CLPS σχεδιάζεται να παρέχει σταθερό ρυθμό δύο παραδόσεων στη σεληνιακή επιφάνεια κάθε χρόνο.

«Είναι τεράστια τιμή και ευθύνη που μας επέλεξε η NASA για την εκπλήρωση αυτής της αποστολής εθνικής σημασίας», δήλωσε ο διευθύνων σύμβουλος της Astrobotic John Thornton. «Οι υπηρεσίες σεληνιακής εφοδιαστικής της Astrobotic δημιουργήθηκαν για να ανοίξουν μια νέα εποχή στη Σελήνη. Η παράδοση του VIPER για αναζήτηση νερού και η σκηνή για το πρώτο ανθρώπινο πλήρωμα από τον Απόλλωνα, ενσωματώνει την εταιρεία μας στην αποστολή».

Το VIPER είναι μια συνεργασία μεταξύ διαφόρων οντοτήτων της NASA και συνεργατών πρακτορείων. Το διαστημικό σκάφος, το προσγειωμένο όχημα και το όχημα εκτόξευσης που θα παραδώσει το VIPER στην επιφάνεια της Σελήνης θα παρέχεται μέσω της πρωτοβουλίας CLPS της NASA ως συνεργασία με τη βιομηχανία για την παράδοση ωφέλιμων επιστημών και τεχνολογίας στην επιφάνεια της Σελήνης. Το CLPS είναι μέρος του προγράμματος σεληνιακής ανακάλυψης και εξερεύνησης που διαχειρίζεται η Διεύθυνση Επιστημονικής Αποστολής (SMD) του οργανισμού στα κεντρικά γραφεία της NASA στην Ουάσινγκτον.

Η αποστολή VIPER είναι μέρος της Διεύθυνσης Πλανητικών Επιστημών SMDs. Το Κέντρο Έρευνας Ames της NASA στη Silicon Valley της Καλιφόρνιας διαχειρίζεται την αποστολή VIPER, καθώς και ηγείται της επιστήμης, της μηχανικής συστημάτων, των επιφανειακών λειτουργιών σε πραγματικό χρόνο και του λογισμικού πτήσης. Το υλικό του rover σχεδιάζεται και κατασκευάζεται από το Διαστημικό Κέντρο Johnson της NASA στο Χιούστον και τα όργανα παρέχονται από την Ames, το Διαστημικό Κέντρο Kennedy της NASA στη Φλόριντα και τον εμπορικό συνεργάτη Honeybee Robotics στην Altadena της Καλιφόρνια.

Το πρόγραμμα Artemis είναι η απαρχή μίας νέας εποχής. Της εξερεύνησης του Διαστήματος. Μετά από πολλές 19ετίες ερευνών, κατάκτησης γνώσης, μελέτης και λαμπρών μυαλών, η ανθρωπότητα είναι έτοιμη να πραγματοποιήσει το πρώτο μεγάλο βήμα για την Κατάκτηση τιυ Διαστήματος. Η πρώτη αποικία στη Σελήνη και η επόμενη που ακολουθεί στον πλανήτη Άρη, αναμένεται να αλλάξουν άρδην το τοπίο σε όλους τους τομείς, ανοίγοντας νέους ορίζοντες για την ανθρωπότητα, το όφελος της οποίας θα εξαρτηθεί από τα κίνητρα και τον τρόπο διαχείρισης της νέας πραγματικότητας.

Μια πρόταση μέτρησης της διάρκειας ζωής του νετρονίου στο διάστημα θα μπορούσε να επιλύσει ένα παλιό πλέξιμο

Ποια είναι η χρονική διάρκεια ζωής ενός ελεύθερου (LfN) νετρονίου; Οι δυο τεχνικές που χρησιμοποιήθηκαν για να μετρήσουν αυτό το μέγεθος αποδίδουν τις αντικρουόμενες απαντήσεις των 880 δευτερολέπτων και 888 δευτερολέπτων. Στο Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Φυσικής του Πανεπιστημίου Johns Hopkins, ο Jack Wilson και οι συνεργάτες του έδειξαν έναν τρίτο δρόμο που, με βελτιωμένη ακρίβεια, που θα μπορούσε να σπάσει το μπλέξιμο και να επιτρέψει τους ερευνητές να αποκλείσουν – ή να εισάγουν – μια νέα φυσική.

Οι δυο τεχνικές που χρησιμοποιούνται σήμερα για τις μετρήσεις της χρονικής διάρκειας ζωής του νετρονίου είναι οι μέθοδοι της «φιάλης» και της «δέσμης». Στο πείραμα της φιάλης, οι ερευνητές παγιδεύουν νετρόνια χρησιμοποιώντας μαγνητικά πεδία και στη συνέχεια μετρούν τον αριθμό που παραμένει μετά από ορισμένη χρονική περίοδο. Το πείραμα δέσμης, προσδιορίζει τη χρονική διάρκεια της ζωής από τα προϊόντα διάσπασης μια δέσμης νετρονίων, βρίσκοντας μια τιμή 8 δευτερόλεπτα μεγαλύτερη από ότι η μέτρηση με τη μέθοδο της φιάλης. Αυτή η δεκαετίες παλιά ασυμφωνία πιθανά να παράγεται από ανεξήγητα πειραματικά λάθη, αλλά πρόσφατες προβλέψεις υποδηλώνουν ότι θα μπορούσε επίσης να προέρχεται από τη σκοτεινή ύλη. Για να αποφασίσουν για τον έναν τρόπο ή τον άλλο, οι ερευνητές χρειάζονται μια ανεξάρτητη μέτρηση της χρονικής διάρκειας ζωής του νετρονίου, κάτι που παρέχει η νέα πρόταση.

Η μέθοδος περιλαμβάνει μέτρηση του αριθμού των νετρονίων κοντά σε έναν πλανήτη. Τα νετρόνια αυτά παράγονται όταν οι κοσμικές ακτίνες χτυπούν την ατμόσφαιρα ή την επιφάνεια του πλανήτη, και ο αριθμός τους διασπάται με έναν προβλέψιμο με το υψόμετρο τρόπο. Σε ένα πείραμα απόδειξης της αρχής (της ιδέας) η ομάδα ανέλυσε μετρήσεις που πραγματοποιήθηκαν από τη διαστημοσυσκευή MESSENGER της NASA καθώς αυτή περνούσε από τον Ερμή και την Αφροδίτη, βρίσκοντας μια χρονική διάρκεια ζωής του νετρονίου 780 συν-πλην 60 δευτερόλεπτα. Ενώ η τιμή αυτή έχει μεγάλη αβεβαιότητα, ο Wilson σημειώνει ότι οι μετρήσεις έγιναν για άλλους σκοπούς και λέει ότι θα ήταν πιθανό να γίνουν σημαντικά πιο ακριβείς μετρήσεις με ειδικές μελλοντικές αποστολές.

Αρχαίο ελληνικό κράτος: θεμελιώδεις αρχές

Αρχαίο Ελληνικό κράτος:
                   ή
αυτοκυβερνώμενη πολιτεία

§1

Σε επίπεδο πολιτικής το αντίστοιχο του φιλοσοφικού Ενός της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας είναι το πολιτικό Εν: η πόλις. Η ελληνική πόλις είναι η πιο ισχυρή πολιτική μονάδα, η οποία περιέχει ως μέλη της τα λεγόμενα πολιτικά ζώα, δηλαδή τα αεί κινούμενα ανθρώπινα όντα, που εννοούν να αντλούν το νόημα του Είναι τους από την οργανωμένη ζωή της πόλεως. Σε τι συνίσταται ετούτη η οργανωμένη ζωή; Στο θεμελιακό γεγονός ότι η αρχαία ελληνική πόλις αποτελεί την έδρα όλων των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων και ως εκ τούτου πρέπει να φροντίζει για τη συνδυαστική λειτουργία τους. Με δεδομένο ότι οι εν λόγω τάξεις και στρώματα από τη μια πλευρά περιλαμβάνουν τεχνίτες και εμπόρους, από την άλλη ευγενείς γαιοκτήμονες, ο πολιτικός πολιτισμός, ήτοι ο πολιτικός χαρακτήρας της πόλεως, είναι τόσο αστικός [:σχετίζεται με τον πολίτη του άστεως], όσο και αγροτικός [:σχετίζεται με τον χωρικό του αγρού, της υπαίθρου]. Όπως σημειώνει ο Αριστοτέλης (Πολιτικά 1319, a 4-b1), η δημοκρατία εμφανίζεται να είναι δημοκρατία των χωρικών της υπαίθρου. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο η πόλις λειτουργούσε ως ο τόπος συνάντησης των πιο διαφορετικών επαγγελμάτων και ως η βάση για συνεννόηση μεταξύ τους.

§2

Η συνεννόηση αυτή είχε, εν πολλοίς, τον χαρακτήρα ίσης μεταχείρισης των πολιτών, στη βάση των κοινών συναντήσεων στην αγορά και στα δημόσια γυμνάσια. Χωρίς να καταργούνται δια νόμου τα προνόμια των πλουσίων, ευγενείς, φτωχοί και οποιεσδήποτε άλλες κατηγορίες πολιτών, λιγότερο ή περισσότερο μορφωμένων, διαμόρφωναν κοινές απόψεις στους προαναφερθέντες δημόσιους χώρους, αλλά και σε άλλους πιο θεσμικούς, όπως ήταν π.χ. το λαϊκό δικαστήριο της Ηλιαίας. Απ’ αυτή την άποψη, η πόλις αποκτούσε βαθμιαία τον χαρακτήρα μιας αυτοκυβερνώμενης πολιτείας, η οποία ακριβώς λόγω της αυτοκυβερνησίας της ενθάρρυνε τις κοινωνικές και πολιτικές συζητήσεις. Έτσι διαπαιδαγωγούσε, ως ένα βαθμό, τους πολίτες προς την ανοικτή, ειλικρινή –και όχι εικονική όπως σήμερα– διαβούλευση γύρω από κεντρικά θέματα της ατομικής και κοινωνικής ζωής τους, αλλά και ζητήματα της δικαιοσύνης. Μέσα από τέτοιες ανοικτές διαβουλεύσεις, συνομιλίες και δια-λογικές αντιπαραθέσεις οικοδομούνταν ισχυροί δεσμοί φιλίας, αλλά καθιδρυόταν και η απαράγραπτη αρχή της αυταξίας του ατόμου. Ετούτες οι κατακτήσεις, με τη σειρά τους, επέτρεπαν να αξιοποιείται το κάθε άτομο με βάση την ουσιαστική του αξία και όχι με κατασκευασμένα, ανελεύθερα κριτήρια, σαν αυτά, με τα οποία κάποιοι άξεστοι και μισθοφόροι πολιτικοί του σήμερα επιχειρούν να εξοντώσουν την πλειονότητα των πολιτών.

ΠΛΑΤΩΝ: Ἵππίας μείζων (285c-286e)

ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Ἀλλὰ δῆτα ἐκεῖνα ἃ σὺ ἀκριβέστατα ἐπίστασαι [285d] ἀνθρώπων διαιρεῖν, περί τε γραμμάτων δυνάμεως καὶ συλλαβῶν καὶ ῥυθμῶν καὶ ἁρμονιῶν;
ΙΠΠΙΑΣ. Ποίων, ὠγαθέ, ἁρμονιῶν καὶ γραμμάτων;
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Ἀλλὰ τί μήν ἐστιν ἃ ἡδέως σου ἀκροῶνται καὶ ἐπαινοῦσιν; αὐτός μοι εἰπέ, ἐπειδὴ ἐγὼ οὐχ εὑρίσκω.
ΙΠΠΙΑΣ. Περὶ τῶν γενῶν, ὦ Σώκρατες, τῶν τε ἡρώων καὶ τῶν ἀνθρώπων, καὶ τῶν κατοικίσεων, ὡς τὸ ἀρχαῖον ἐκτίσθησαν αἱ πόλεις, καὶ συλλήβδην πάσης τῆς ἀρχαιολογίας ἥδιστα [285e] ἀκροῶνται, ὥστ᾽ ἔγωγε δι᾽ αὐτοὺς ἠνάγκασμαι ἐκμεμαθηκέναι τε καὶ ἐκμεμελετηκέναι πάντα τὰ τοιαῦτα.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Ναὶ μὰ Δί᾽, ὦ Ἱππία, ηὐτύχηκάς γε ὅτι Λακεδαιμόνιοι οὐ χαίρουσιν ἄν τις αὐτοῖς ἀπὸ Σόλωνος τοὺς ἄρχοντας τοὺς ἡμετέρους καταλέγῃ· εἰ δὲ μή, πράγματ᾽ ἂν εἶχες ἐκμανθάνων.
ΙΠΠΙΑΣ. Πόθεν, ὦ Σώκρατες; ἅπαξ ἀκούσας πεντήκοντα ὀνόματα ἀπομνημονεύσω.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Ἀληθῆ λέγεις, ἀλλ᾽ ἐγὼ οὐκ ἐνενόησα ὅτι τὸ μνημονικὸν ἔχεις· ὥστ᾽ ἐννοῶ ὅτι εἰκότως σοι χαίρουσιν [286a] οἱ Λακεδαιμόνιοι ἅτε πολλὰ εἰδότι, καὶ χρῶνται ὥσπερ ταῖς πρεσβύτισιν οἱ παῖδες πρὸς τὸ ἡδέως μυθολογῆσαι.
ΙΠΠΙΑΣ. Καὶ ναὶ μὰ Δί᾽, ὦ Σώκρατες, περί γε ἐπιτηδευμάτων καλῶν καὶ ἔναγχος αὐτόθι ηὐδοκίμησα διεξιὼν ἃ χρὴ τὸν νέον ἐπιτηδεύειν. ἔστι γάρ μοι περὶ αὐτῶν παγκάλως λόγος συγκείμενος, καὶ ἄλλως εὖ διακείμενος καὶ τοῖς ὀνόμασι· πρόσχημα δέ μοί ἐστι καὶ ἀρχὴ τοιάδε τις τοῦ λόγου. ἐπειδὴ ἡ Τροία ἥλω, λέγει ὁ λόγος ὅτι Νεοπτόλεμος [286b] Νέστορα ἔροιτο ποῖά ἐστι καλὰ ἐπιτηδεύματα, ἃ ἄν τις ἐπιτηδεύσας νέος ὢν εὐδοκιμώτατος γένοιτο· μετὰ ταῦτα δὴ λέγων ἐστὶν ὁ Νέστωρ καὶ ὑποτιθέμενος αὐτῷ πάμπολλα νόμιμα καὶ πάγκαλα. τοῦτον δὴ καὶ ἐκεῖ ἐπεδειξάμην καὶ ἐνθάδε μέλλω ἐπιδεικνύναι εἰς τρίτην ἡμέραν, ἐν τῷ Φειδοστράτου διδασκαλείῳ, καὶ ἄλλα πολλὰ καὶ ἄξια ἀκοῆς· ἐδεήθη γάρ μου Εὔδικος ὁ Ἀπημάντου. ἀλλ᾽ ὅπως παρέσῃ [286c] καὶ αὐτὸς καὶ ἄλλους ἄξεις, οἵτινες ἱκανοὶ ἀκούσαντες κρῖναι τὰ λεγόμενα.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Ἀλλὰ ταῦτ᾽ ἔσται, ἂν θεὸς θέλῃ, ὦ Ἱππία. νυνὶ μέντοι βραχύ τί μοι περὶ αὐτοῦ ἀπόκριναι· καὶ γάρ με εἰς καλὸν ὑπέμνησας. ἔναγχος γάρ τις, ὦ ἄριστε, εἰς ἀπορίαν με κατέβαλεν ἐν λόγοις τισὶ τὰ μὲν ψέγοντα ὡς αἰσχρά, τὰ δ᾽ ἐπαινοῦντα ὡς καλά, οὕτω πως ἐρόμενος καὶ μάλα ὑβριστικῶς· «Πόθεν δέ μοι σύ,» ἔφη, «ὦ Σώκρατες, οἶσθα [286d] ὁποῖα καλὰ καὶ αἰσχρά; ἐπεὶ φέρε, ἔχοις ἂν εἰπεῖν τί ἐστι τὸ καλόν;» καὶ ἐγὼ διὰ τὴν ἐμὴν φαυλότητα ἠπορούμην τε καὶ οὐκ εἶχον αὐτῷ κατὰ τρόπον ἀποκρίνασθαι· ἀπιὼν οὖν ἐκ τῆς συνουσίας ἐμαυτῷ τε ὠργιζόμην καὶ ὠνείδιζον, καὶ ἠπείλουν, ὁπότε πρῶτον ὑμῶν τῳ τῶν σοφῶν ἐντύχοιμι, ἀκούσας καὶ μαθὼν καὶ ἐκμελετήσας ἰέναι πάλιν ἐπὶ τὸν ἐρωτήσαντα, ἀναμαχούμενος τὸν λόγον. νῦν οὖν, ὃ λέγω, εἰς καλὸν ἥκεις, καί με δίδαξον ἱκανῶς αὐτὸ τὸ καλὸν ὅτι [286e] ἐστί, καὶ πειρῶ μοι ὅτι μάλιστα ἀκριβῶς εἰπεῖν ἀποκρινόμενος, μὴ ἐξελεγχθεὶς τὸ δεύτερον αὖθις γέλωτα ὄφλω. οἶσθα γὰρ δήπου σαφῶς, καὶ σμικρόν που τοῦτ᾽ ἂν εἴη μάθημα ὧν σὺ τῶν πολλῶν ἐπίστασαι.
ΙΠΠΙΑΣ. Σμικρὸν μέντοι νὴ Δί᾽, ὦ Σώκρατες, καὶ οὐδενὸς ἄξιον, ὡς ἔπος εἰπεῖν.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ. Ῥᾳδίως ἄρα μαθήσομαι καὶ οὐδείς με ἐξελέγξει ἔτι.

***
ΣΩ. Μα τότε βέβαια θα είναι εκείνα που εσύ ξέρεις να τα ξεδιαλύνεις με μεγαλύτερη ακρίβεια [285d] από τους άλλους ανθρώπους, για την αξία δηλαδή που έχουν τα γράμματα και οι συλλαβές και οι ρυθμοί και οι αρμονίες.
ΙΠ. Για ποιές, καλές μου, αρμονίες και για ποιά γράμματα μου μιλείς!
ΣΩ. Μα τότε ποιά είναι εκείνα που όταν σε ακούνε να τα λες χαίρονται και σε παινεύουν; Πες μου το μόνος σου, γιατί εγώ δεν το βρίσκω.
ΙΠ. Για τις γενιές, Σωκράτη, τόσο των ηρώων όσο και των ανθρώπων, και για τους οικισμούς, πώς χτίστηκαν στα παλιά χρόνια οι πολιτείες, και, με δυο λόγια, όλα όσα έχουν να κάνουν με πράγματα παλαιικά τούς αρέσει πάρα πολύ [285e] να τα ακούν, τόσο που εγώ για το χατίρι τους βρέθηκα στην ανάγκη όλα αυτά να τα καλομάθω και να τα καλοσπουδάσω.
ΣΩ. Μά τον Δία, Ιππία, είσαι τυχερός που οι Λακεδαιμόνιοι δεν βρίσκουν ευχαρίστηση, όταν κανείς τούς αραδιάζει τους άρχοντες τους δικούς μας από τον Σόλωνα και κάτω· αλλιώς θα δυσκολευόσουν πολύ να τους καλομάθεις.
ΙΠ. Πώς το λες αυτό, Σωκράτη; Πενήντα ονόματα, και μια φορά να τα ακούσω, θα τα θυμηθώ απέξω.
ΣΩ. Σωστά μιλείς! Δεν το συλλογίστηκα πως κατέχεις την τέχνη να θυμάσαι. Τώρα καταλαβαίνω πως με το δίκιο τους [286a] οι Λακεδαιμόνιοι χαίρονται μαζί σου, τόσα πολλά που ξέρεις, και σε βάζουν να τους τα λες, όπως τα παιδιά τις γερόντισσες, για να τους ιστορούν ευχάριστα παραμύθια.
ΙΠ. Μά τον Δία, Σωκράτη, και για τις όμορφες απασχολήσεις τώρα τελευταία μίλησα εκεί με επιτυχία, καθώς ανάπτυξα πλατιά με τί πρέπει να απασχολούνται οι νέοι· γιατί γι᾽ αυτές έχω συντάξει έναν πολύ πολύ όμορφο λόγο, που έξω από τις άλλες του αρετές ξεχωρίζει και στο λεχτικό. Το λόγο μου βρήκα αφορμή και τον άρχισα έτσι πάνω κάτω: Όταν η Τροία πάρθηκε, ο λόγος λέει πως ο Νεοπτόλεμος [286b] ρώτησε τον Νέστορα ποιές είναι οι όμορφες απασχολήσεις που ένας νέος, αν απασχολούνταν με αυτές, θα έβγαζε πολύ καλό όνομα. Ύστερα από αυτό παίρνει να μιλεί ο Νέστορας και τον συμβουλεύει πάρα πολλά ταιριαστά με το νόμο και πάρα πολύ όμορφα. Αυτόν λοιπόν το λόγο και εκεί τον απάγγειλα και εδώ έχω στο νου να τον απαγγείλω μεθαύριο στο διδασκαλείο του Φιδοστράτου, καθώς και άλλα πολλά, που αξίζει να ακουστούν. Είναι ο Εύδικος του Απημάντου που με παρακάλεσε γι᾽ αυτό. Κοίταξε όμως να βρεθείς και συ εκεί [286c] και να φέρεις και άλλους, φτάνει να είναι ικανοί ακούγοντας να κρίνουν όσα θα πω.
ΣΩ. Αυτά θα γίνουν, πρώτα ο θεός, Ιππία. Τώρα όμως αποκρίσου μου με λίγα λόγια για το ζήτημα — καλά που μου το θύμισες! Τώρα κοντά, ακριβέ μου φίλε, κάποιος με έβαλε στα στενά, όταν εγώ σε μια συζήτηση πήρα να κατηγορώ μερικά πράγματα πως είναι άσκημα, άλλα να τα παινεύω πως είναι όμορφα. Αυτός τότε με ρώτησε, με πολύ μάλιστα άσκημο τρόπο, έτσι πάνω κάτω: Και από πού μού ξέρεις εσύ, Σωκράτη, είπε, [286d] τί λογής είναι τα όμορφα και τα άσκημα; Έλα πες μου, θα μπορούσες να ορίσεις τί είναι το όμορφο; Και εγώ, έτσι ανάξιος που είμαι, βρέθηκα στα στενά και δεν είχα να του αποκριθώ όπως ταίριαζε. Όταν λοιπόν τον αφήκα και έφυγα, ήμουν θυμωμένος με τον εαυτό μου και τα έβαζα μαζί του, και έλεγα: Έννοια σου! Μόλις ανταμώσω κάποιον από σας τους σοφούς, θα τον ακούσω και θα μάθω και θα σπουδάσω καλά, και έπειτα θα πάω πίσω σ᾽ αυτόν που με ρώτησε και θα ανοίξω από την αρχή μαζί του τον πόλεμο για όσα λέγαμε. Σε καλή λοιπόν ώρα, όπως είπα, ήρθες. Εξήγησέ μου καλά το όμορφο αυτό καθαυτό, τί είναι, [286e] και δοκίμασε στην απόκρισή σου να μου το πεις με την πιο μεγάλη ακρίβεια, για να μην την πάθω άλλη μια φορά και γίνω πάλι γελοίος. Γιατί συ βέβαια το έχεις ξεκαθαρίσει αυτό το ζήτημα. Μέσα στα τόσα που ξέρεις, ένα τέτοιο μάθημα δεν θα ήταν για σένα τίποτα το σπουδαίο.
ΙΠ. Εξάπαντος δεν είναι σπουδαίο, μά τον Δία, Σωκράτη, και —αν μπορώ να το πω— δεν αξίζει και πολλά πράγματα.
ΣΩ. Τότε λοιπόν θα το μάθω εύκολα και από εδώ κι εμπρός κανένας δεν θα με βάλει μπροστά.