Τίποτα δεν είναι αρκετό, για όποιον το αρκετό είναι λίγο...

«Αν θέλεις να κυβερνάς τη ζωή σου σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική, μάθε πως πραγματικός πλούτος σημαίνει το να αρκούμαστε στα λίγα. Το λίγο ποτέ δε λείπει..

Οι άνθρωποι επιθύμησαν τη δύναμη και τη δόξα για να στηρίξουν το έχει τους σε στέρεα θεμέλια και να μπορούν να ζουν τη ζωή τους ήσυχα μες στα πλούτη. Μάταιος κόπος.

Στον αγώνα τους να φτάσουν ψηλά, σπέρνουν το δρόμο της ζωής με δυσκολίες και κινδύνους.

Κι από την κορυφή, σαν κεραυνός ο φθόνος τούς χτυπά και τους γκρεμίζει με καταφρόνια μες σε τρομερά Τάρταρα.

Γιατί από το φθόνο, όπως κι από τον κεραυνό, καίγονται οι ψηλές κορφές και κάθε τι που ξεχωρίζει πάνω από τ' άλλα. 

Αξίζει περισσότερο να προσαρμόζεται κανείς ήσυχα παρά να θέλει να υποτάξει τον κόσμο στην εξουσία του και να κυβερνά βασίλεια.

Ασ' τους να χύνουν άσκοπα ματωμένο ιδρώτα εξουθενωμένοι, καθώς παλεύουν στο στενό μονοπάτι της φιλοδοξίας, αφού οι γνώσεις τους υπαγορεύονται από ξένα χείλη, κι οι επιθυμίες τους καθορίζονται από αυτά που ακούν από άλλους κι όχι απ' τα δικά τους αισθήματα.»
 

(Λουκρήτιος)

H Σημασία των δελφινιών στην αρχαία Ελλάδα

Τοιχογραφία δελφινιών στο παλάτι της Κνωσσού.

Ο συμβολισμός του δελφινιού στην αρχαία Ελλάδα και η σημασία τους.

Όπως με πολλά άλλα μυστήρια της φύσης, εμείς οι 'Eλληνες συλλέξαμε ένα εντυπωσιακό ποσό γνώσης και σοφίας σε σχέση με τα δελφίνια. Αυτά τα θαλάσσια θηλαστικά αναμείχθηκαν με τις ζωές των Ολύμπιων θεών των οποίων οι πράξεις περιγράφονταν αλληγορικά σε σχέση πάντα με τον τρόπο ζωής των θνητών.

 

Ο Απόλλωνας, η Δήμητρα, η Αφροδίτη και ο Διόνυσος είναι μερικοί από το δωδεκάθεο που συνδέονται με τα δελφίνια. Παράλληλα, μύθοι από τους πολυταξιδεμένους ναυτικούς, άνθρωποι που σώθηκαν από δελφίνια στις άγνωστες θάλασσες και έγιναν φίλοι μαζί τους, έρχονται να μας δώσουν άλλη νότα μεταξύ μύθου και πραγματικότητας και να ερμηνευτούν μέσα από τα θαυμάσια κείμενα του Ομήρου, του Πλούταρχου, του Ηρόδοτου και άλλων ιστορικών και ποιητών της αρχαίων χρόνων.

Εκτός όμως από την αρχαία Ελλάδα, και στη Ρώμη είχαμε πολλές ιστορίες δελφινιών που ήρθαν σε επαφή με τον άνθρωπο. Επηρεασμένοι από την ελληνική μυθολογία και όχι μόνο, Λατίνοι ιστορικοί μας δίνουν τη δικιά τους χροιά στο θέμα. Λόγω εμπορικών επαφών που είχαν οι Έλληνες με όλη τη Μεσόγειο επηρέασαν στο πέρασμά τους με τον πολιτισμό και την θρησκεία τους όλους τους λαούς.

Τα δελφίνια εμφανίζονται στους μύθους και στην τέχνη των ενδογενών από το 'Οριεντ στις Ινδίες και από τη Μέση Ανατολή στην Ευρώπη.

  

2350 Χρόνια πριν...

Το δελφίνι έχει φυσητήρα και πνεύμονες... κοιμάται με το ρύγχος του πάνω από το νερό κι όταν κοιμάται, ροχαλίζει. Κανένα δεν έχει κάνει αυγό παρά κατευθείαν ένα έμβρυο, όπως στην περίπτωση του ανθρώπου και στα ζωοτόκα τετράποδα. Η περίοδος της κυοφορίας είναι δέκα μήνες και γεννάει το καλοκαίρι. Το δελφίνι παράγει γάλα και θηλάζει το μικρό του, το οποίο συντροφεύει για ένα αρκετό χρονικό διάστημα. Πραγματικά είναι αξιοσημείωτη η στοργή που δείχνει για τα παιδιά του. Το μικρό μεγαλώνει γρήγορα και ωριμάζει σε ηλικία 10 χρονών. Ζει για πολλά χρόνια ακόμα και πάνω από 25 ή 30. Οι ψαράδες τα αιχμαλωτίζουν και τα απελευθερώνουν στη θάλασσα έτσι ώστε οι ηλικίες τους να μην είναι σίγουρες.

(Αριστοτέλης, ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΑ ΖΩΑ ΙΣΤΟΡΙΩΝ 350 π.χ.χ.).

Παρ' όλο που είναι εκπληκτική, αυτή η πρώτη αναφορά στα κητώδη εκδόθηκε 2350 χρόνια πριν!

Μετά από ακριβείς παρατηρήσεις και συνεντεύξεις με ψαράδες του Αιγαίου πελάγους, ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ περιέγραψε τη φυσική ιστορία των δελφινιών με τόσες λεπτομέρειες που είναι λίγα αυτά που μπορούμε να προσθέσουμε, ακόμα και τώρα. Mα εκπληκτική είναι ακόμη η αναφορά του 'Έλληνα φιλοσόφου στη συμπεριφορά των δελφινιών απέναντι στα παιδιά τους:

"Και σε περίπτωση που κάποιο δελφίνι πνίγεται και βυθίζεται τα άλλα θα τρέξουν να το βοηθήσουν υποστηρίζοντας το στις πλάτες τους και προσπαθώντας να μην το φάνε τα άλλα ζώα."

Όταν ένα δελφίνι γεννιέται, συχνά σπρώχνεται προς την επιφάνεια από τη μητέρα του για να πάρει την πρώτη του ανάσα. Ίσως να οδηγείται από ένστικτο και να συμπεριφέρεται έτσι στο παιδί του και στον άνθρωπο. Πάντως τα σημάδια αυτά οι πρόγονοι μας φαίνεται να μελέτησαν στο έπακρο.

Μια από τις πρώτες ιστορίες με δελφίνια είναι του ΟΜΗΡΟΥ ο "'Υμνος στον Απόλλωνα", στην οποία ο ποιητής περιγράφει πως ο θεός Απόλλων ίδρυσε το ναό στους Δελφούς, αφού γύρισε σχεδόν όλη την Ελλάδα αναζητώντας ένα κατάλληλο μέρος. Τελικά διάλεξε μια μοναχική σπηλιά που φώλιαζε στους πρόποδες του βουνού Παρνασσός, το οποίο φύλαγε o δράκoς Πύθωνας. Οι πιστοί ερχόντουσαν στο ιερό -το λεγόμενο Πύθο- και παίρνανε τις διδαχές της μητέρας Γης. Σύμφωνα με τον μύθο, ο Απόλλων, θεός του φωτός της θρησκείας και του πολιτισμού πάλεψε με τον Πύθωνα για να εγκαταστήσει εκεί το ναό του. Αφού τον νίκησε πήρε τη μορφή ενός κοπαδιού δελφινιών και οδήγησε ένα χαμένο πλοίο από την Κρήτη στον Κορινθιακό κόλπο, περίπου έξη μίλια από τον Παρνασσό. Οι ναύτες έκπληκτοι από το ρόλο που έπαιξαν αυτά τα επιβλητικά πλάσματα στη διάσωση τους ορκίστηκαν να υπηρετούν το ναό του Απόλλωνα και το μετονόμασαν σε Δελφούς προς τιμή της μορφής που είχε πάρει.

Χαρακτηριστικά λέει ο Όμηρος:

ΚΑΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΡΩΤΑ, ΣΤΗ ΤΑΡΑΓΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ,ΠΕΤΑΧΤΗΚΑ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΓΟΡΓΟΦΤΕΡO ΤΟ ΠΛΟΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΕΝΟΣ ΔΕΛΦΙΝΙΟΥ, ΕΚΕΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΤΕ ΣΕ ΜΕΝΑ, ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΛΩΝ ΔΕΛΦΙΝΟΥΣ

Ο ναός του Απόλλωνα θεωρείτο ως το κέντρο του κόσμου. Οι Έλληνες ρώταγαν το μαντείο για θέματα προσωπικά όπως και για αποφάσεις που καθόριζαν τα πολιτικά δρώμενα της εποχής. Την τέταρτη ημέρα του Δελφικού μήνα, στα γενέθλια του Απόλλωνα, η ιέρεια Πυθεία, μια γυναίκα γύρω στα πενήντα, ντυμένη με ένα μανδύα, θα έμπαινε στο ναό και θα μάσαγε φύλλα δάφνης (από του Απόλλωνα το ιερό δέντρο). Μόνο τότε θα έδινε το χρησμό.

Μετά την ίδρυση του μαντείου, πολλές από τις πράξεις του Απόλλωνα αποδόθηκαν στα δελφίνια.

Ο θεός των βοσκών και των βουκόλων συχνά αρεσκόταν στο να παίζει τη φλογέρα, το φλάουτο ή τη λύρα του και αυτόματα έγινε και ο θεός της μουσικής. Τα υπέροχα θηλαστικά δεν έμειναν ανεπηρέαστα από αυτό τον τίτλο και τους δόθηκε η φήμη ως εραστές της μουσικής.

Σύμφωνα με του Πλίνιου τη Φυσική Ιστορία:

Ο ΔΕΛΦΙΝΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΟΗΤΕΥΤΕΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΡΜΟΝΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΗΧΟ ΕΝΟΣ ΥΔΡΟ-ΟΡΓΑΝΟΥ.

Ποίος δεν γνωρίζει άλλωστε την ιστορία του Αρίωνα του Λυρωδού από τη Μήθυμνα της Λέσβου; Ο πατέρας της ιστορίας, όπως αποκαλείτε ο Ηρόδοτος, γράφει σχετικά: Ο Αρίων, γνωστός για τη λύρα του σ' όλη τη Μεσόγειο, είχε προσληφθεί να παίζει στην αυλή του βασιλιά της Κορίνθου, Περίανδρου.

Μια μέρα όπως γύριζε από ένα αρκετά επικερδές ταξίδι από την Ιταλία στη Κόρινθο, το πλήρωμα στράφηκε εναντίον του και τον απείλησε ότι θα τον ρίξει από το πλοίο για να του πάρει τα χρήματα. Εκείνος με τη σειρά του αφού έβλεπε τη ζωή του να κινδυνεύει, ζήτησε σαν τελευταία χάρη να παίξει τη λύρα του. Σαν τέλειωσε και η τελευταία νότα, ο Αρίων πήδηξε στη θάλασσα. Αλλά δεν πνίγηκε. Τη ζωή του έσωσε ένα κοπάδι δελφινιών που το είχε μαγέψει η μουσική και είχε μαζευτεί γύρω από το πλοίο. Τον μετέφεραν στη ράχη τους ως στην ακτή. Γυρνώντας στο παλάτι διηγήθηκε την ιστορία του αλλά ο βασιλιάς δεν την πίστεψε μέχρι που έφτασε το καράβι στο λιμάνι και οι ναύτες του ορκίζονταν ότι άφησαν τον Αρίωνα στην Ιταλία και είναι καλά.

Ο Αρίων καβάλα σ' ένα δελφίνι απεικονίζεται σε πολλούς πίνακες κυρίως της Αναγέννησης. Χαρακτηριστικό είναι το ήρεμο και ανέμελο ύφος του κρατώντας τη λύρα στα χέρια του. Τόση εμπιστοσύνη είχε σε αυτά τα πλάσματα της φύσης!

Οι σοφοί της εποχής φρόντιζαν ώστε να υπάρχει ένας λογικός δεσμός μεταξύ των μύθων, όχι μόνο ανάλογα με το ποία μηνύματα θέλανε να περάσουν, κάτι που μπορεί να γίνεται και στις ημέρες μας, αλλά έτσι θέλανε να δείξουν και την ολότητα του σύμπαντος, την εξάρτηση μεταξύ των στοιχείων που το αποτελούν και την σχέση με το εσωτερικό σου γίγνεσθαι και τη φύση. Το δελφίνι, σαν μια οντότητα ξεχωριστή μέσα στον κόσμο αυτό, έχει κάποια χαρακτηριστικά που τον συνδέουν με τον άνθρωπό και τους θεούς.

Ένα ενδιαφέρον από πολλές απόψεις χαρακτηριστικό είναι η παρουσία του ανάμεσα σε αυτόν τον κόσμο και τον επόμενο. Για αυτό και συνδέθηκε με τον Διόνυσο.

Ο Διόνυσος, θεός του κρασιού και της σοδιάς πεθαίνει και γεννιέται ξανά κάθε χρόνο στη περίοδο της παραγωγής. Επίσης λατρεύτηκε σαν ιερέας του Απόλλωνα στους Δελφούς, όπως τονίζει ο Πλούταρχος.

Η διονυσιακή λατρεία δεν αναλύεται εδώ γιατί ο ρόλος του δελφινιού με τον καιρό ξεχάστηκε. Υποστηρίζεται ότι τα δελφίνια κουβαλούσαν τον Διόνυσο από και προς τον άλλο κόσμο. Πολλοί συγγραφείς της εποχής στηρίζουν αυτό το μύθο στις εξαφανίσεις των δελφινιών κάθε χειμώνα.

Νηρηίδα νύμφη καβάλα σ 'ένα δελφίνι

Από την παρατήρηση των αστεριών οι αρχαίοι Ελληνες συνέδεσαν το γεγονός αυτό με τον αστερισμό ΔΕΛΦΙΝΟΥΣ, ο οποίος δεν διακρίνεται από την Ελλάδα τους μήνες Νοέμβριο έως Μάιο.

Μια άλλη ιστορία που συνδέει τον Διόνυσο με τα δελφίνια και πάλι έχει κάποια βαθύτερη έννοια, είναι αυτή που περιγράφει ένα ταξίδι του θεού του κρασιού σ' ένα πειρατικό πλοίο. Όταν οι ναύτες αποφάσισαν να τον κρατήσουν για σκλάβο, εκείνος τους εκδικήθηκε τρελαίνοντάς τους. Αναγκαζόντουσαν να πηδάνε στη θάλασσα και τους έσωσε μόνο όταν μετανόησαν για το σχέδιο τους. Τότε ο Διόνυσος τους μετέτρεψε σε δελφίνια. Αυτός ο μύθος συνδέεται, για πολλούς Ελληνες, με την πίστη ότι σκοτώνοντας ένα δελφίνι διαπράττεις αυτόματα έγκλημα. Τα δελφίνια ήταν κάποτε άνθρωποι και διατηρούν ανθρώπινα χαρακτηριστικά όπως π.χ. φροντίδα και στοργή για τα μικρά τους.

Σύμφωνα με τον Έλληνα ποιητή ΟΠΠΙΑΝΟ στη διατριβή του στη Φυσική Ιστορία:

ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΩΝ ΔΕΛΦΙΝΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΗΘΙΚΟ ΚΑΙ ΟΠΟΙΟΣ ΕΠΙΘΥΜΕΙ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ Σ
ΤΑ ΔΕΛΦΙΝΙΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΠΙΑ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΣΑΝ ΚΑΛΟΣ ΘΥΣΙΑΣΤΗΣ ΟΥΤΕ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΓΓΙΖΕΙ ΤΟΥΣ ΒΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ ΜΕ ΚΑΘΑΡΑ ΧΕΡΙΑ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΝΑ ΜΟΛΥΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΙΡΑΖΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΣΤΕΓΗ.

Παράλληλα με την θεωρία αυτή, ο ποιητής υποστηρίζει ότι:

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΑΝΤΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΔΕΛΦΙΝΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ". Και συνεχίζει: "Αλλο ένα υπέροχο κατόρθωμα των δελφινιών που άκουσα και θαύμασα. Όταν έπεσε αρρώστια και θανάσιμοι πνιγμοί κοντά τους δεν απέτυχαν στο να το μάθουν παρά γνώριζαν το τέλος της ζωής. Τότε κολύμπησαν τη θάλασσα και τα μεγάλα κύματα από τα βαθιά και προσγειώθηκαν στη άκρη της ακτής. Και εκεί άφησαν την τελευταία τους πνοή και δέχτηκαν την καταδίκη τους πάνω στη ξηρά ελπίζοντας σε κάποιο θνητό να λυπηθεί τον ιερό αγγελιοφόρο από τα έγκατα της γης σαν γίνει ένα με αυτή και να τον καλύψει με λίγα χαλίκια, διατηρώντας στη μνήμη του την ευγενική τους φιλία. Υπερηφάνεια και λαμπρότητα καθρεπτίζεται στο πρόσωπό τους και ακόμα και όταν πεθαίνουν, δεν χάνουν τη δόξα τους".

(Αλιευτικά, βιβλίο1)

Ο σεβασμός για αυτά τα πλάσματα της φύσης και η φιλία που δημιούργησε με τον άνθρωπο δεν μπορεί παρά να συγκινήσει. Μια φιλία που πολλές φορές κατέληξε σε τραγωδία, όπως αναφέρεται παρακάτω. Μια φιλία χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς υποκρισία παρά αποτέλεσμα της αγάπης που τρέφουν οι δυο πλευρές. Το δελφίνι θα σώσει τη ζωή του ανθρώπου κάποια στιγμή και εκείνος τη δική του, αν τυχόν το ξεβγάλει η θάλασσα ή μπλεχτεί στα δίχτυα των ψαράδων. Αυτή η εικόνα παρουσιάζεται άπειρες φορές στα ελληνικά δοκίμια.

 

Ο ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ αναφέρει ένα περιστατικό που εξελίχθηκε στο νησί της Πάρου, όπου ένας ντόπιος προσπάθησε να εμποδίσει κάποιους ψαράδες να σκοτώσουν ένα δελφίνι που είχε πιαστεί στα δίχτυα τους. Λίγο καιρό αργότερα, μεταξύ της Πάρου και της γειτονικής Νάξου, το πλοίο τους αναποδογύρισε και μόνο αυτός γλίτωσε οδηγούμενος από ένα δελφίνι στην ακτή.

Η ιστορία όμως που χαράχθηκε στη καρδιά μας, είναι αυτή του ποιητή ΑΕΛΙΑΝΟΥ. Αναφέρεται στον ισχυρό δεσμό μεταξύ ενός δελφινιού και ενός αγοριού. Κάθε μέρα το δελφίνι περίμενε το παιδί να τελειώσει το σχολείο και μετά μαζί ανοιγόντουσαν στην ανοιχτή θάλασσα. Κάποια, μέρα το δελφίνι άφησε το παιδί να ανέβει στη πλάτη του και εκεί δεν άργησε να γίνει το κακό. Το μικρό αγόρι έχασε την ισορροπία του και πέφτοντας μπροστά στο ραχιαίο πτερύγιο, θα ανοίξει μια πληγή στο στομάχι και θα πεθάνει από αιμορραγία. Όταν το δελφίνι κατάλαβε τι έχει συμβεί, γύρισε πίσω στην ακτή και βγήκε μέχρι έξω στην παραλία. Στη πλάτη του κουβαλούσε το νεκρό του φίλο. Συγκινημένοι από την ιστορία των δύο φίλων, οι ντόπιοι έθαψαν το σώμα του νεκρού δελφινιού δίπλα στο αγόρι.

 

Το δελφίνι, εκτός από τους μύθους και τις ιστορίες των λόγιων της εποχής, ήταν ένα από τα βασικά θέματα διακόσμησης των σπιτιών και των νομισμάτων. Από τις τοιχογραφίες στα ανάκτορα της ΚΝΩΣΟΥ, στο μέγαρο της βασίλισσας, υποθέτουμε ότι είχε θέση στη κρητική μυθολογία, στον ΜΙΝΩΙΚΟ πολιτισμό.

Αλλά και στα νομίσματα, όπως ήδη γνωρίσαμε, χρησιμοποιούνται ως στόλισμα και σύμβολο. Στις ΣΥΡΑΚΟΥΣΕΣ το 405 π.χ.χ. βρέθηκε ένα ασημένιο νόμισμα με το πρόσωπο της νύμφης ΑΡΕΘΟΥΣΑ πλαισιωμένο από δελφίνια.

Η Απαρχή Των Αγώνων Δρόμου Στην Αρχαία Ελλάδα

Κατά την διάρκεια της προϊστορικής και της ιστορικής εποχής ο αθλητισμός και οι αγώνες βρίσκονταν στο επίκεντρο της ζωής των αρχαίων Ελλήνων. Οι “αγώνες” είχαν ως αφετηρία την έμφυτη τάση του ανθρώπου να ξεπεράσει τα επιτεύγματα των άλλων ανθρώπων με ειρηνικά μέσα και να διακριθεί.

Για τους αρχαίους Έλληνες ο αγώνας δρόμου ήταν το σπουδαιότερο και το πιο δημοφιλές άθλημα. Ο Όμηρος μιλώντας για τον Αχιλλέα μας λέει ότι ήταν “πόδας ωκύς” (γρήγορος στα πόδια) και αξιολογεί αυτή την ικανότητα ως την πιο σημαντική από τις φυσικές αρετές.

Ο Πλάτων {Νόμοι, Α, 6} μας λέει ότι τα τρία πρώτα αγαθά είναι η «υγεία, το κάλλος και η δύναμη στο δρόμο.» Αυτή η ικανότητα της ταχύτητας στο δρόμο ήταν τιμητική και πολύτιμη τόσο στην αθλητική αναμέτρηση όσο και ως πολεμικό προσόν. Στην αρχαία Ελλάδα οι πολίτες χωρίζονταν σε «απόδρομους» και σε «δρομείς» με βάση τις ικανότητες τους στο τρέξιμο.

Η απαρχή των αγώνων δρόμου ανάγεται στους μυθολογικούς χρόνους και η καθιέρωση πολλών από αυτούς αποδίδεται σε αγώνες θεών και ηρώων. Ένας μύθος λέει ότι ο Απόλλων είχε νικήσει τον Ερμή σε αγώνα δρόμου στην Ολυμπία, ενώ κάποιος άλλος, ότι, ο βασιλιάς της Ήλιδας Ενδυμίων αποφάσισε ποιος θα ήταν ο διάδοχος του ύστερα από αγώνα δρόμου μεταξύ των τριών γιών του. Τη μεγάλη σημασία των αγώνων δρόμου στην αρχαία Ελλάδα μαρτυρεί και το γεγονός ότι κατά τους 14 πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες το μόνο επίσημο άθλημα ήταν ο αγώνας δρόμου, το «στάδιο» μήκους 192,27μ. Περίφημοι δρομείς της αρχαιότητας ήταν ο πρώτος Ολυμπιονίκης στον αγώνα δρόμου Κόροιβος από την Ηλεία, ο Φειδιππίδης, ο Ευχίδας, ο Αργέας, ο Λεωνίδας ο Ρόδιος, ο Ερμογένης κ.α.

Οι αρχαίοι ‘Ελληνες εύρισκαν πολλές ευκαιρίες για να τελέσουν αγώνες δρόμου, για χαρά, για την άσκηση του σώματος ή για τη λατρεία θεών και νεκρών. Καταρχήν, οι τέσσερες μεγάλοι Πανελλήνιοι Αγώνες, τα Πύθια, τα Ίσθμια, τα Νεμέα και ο κορυφαίος όλων οι Ολυμπιακοι Αγώνες.

Τα Πύθια τελούνταν στους Δελφούς προς τιμή του Απόλλωνα, τα Ίσθμια ήταν επιτάφιοι αγώνες σε ανάμνηση ενός αγοριού, του Μελικέρτη, που πνίγηκε με τη μητέρα του στη θάλασσα των Μεγάρων. Τα Νέμεα ήταν επίσης επιτάφιοι αγώνες προς τιμή του βρέφους Οφέλτη που πέθανε από δάγκωμα φιδιού και ο κορυφαίος όλων, τα Ολύμπια, που τελούνταν από το 776 π.Χ επίσημα στην Ολυμπία και ήταν αφιερωμένα στο Δία.

Εκτός αυτών, επιτάφιοι αγώνες τελούνταν επίσης προς τιμήν νεκρών βασιλέων και ηρώων. Ο Όμηρος στην 23η ραψωδία της Ιλιάδας περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τους αγώνες προς τιμή του νεκρού φίλου του Αχιλλέα, Πάτροκλου, «τα άθλα επί Πατρόκλω», μία σειρά αγωνισμάτων στα οποία υπήρχαν και αγώνες δρόμου. Έχουμε ακόμη τους αγώνες προς τιμή του νεκρού Λεωνίδα στη Σπάρτη, του Οιδίποδα στη Θήβα, του Μιλτιάδη στη Θράκη κ.α.

Αγώνες δρόμου οργάνωσε, ακόμηκαι ο Ηρακλής μεταξύ των 5 αδελφών του στην Ολυμπία, τους Ιδαίους Δάκτυλους, καθιερώνοντας έτσι τον πρόδρομο των μετέπειτα Ολυμπιακών Αγώνων. Ο νικητής θα έπαιρνε στεφάνι από αγριελιά φτιαγμένο από τον ίδιο τον Ηρακλή.

 

Μια άλλη αφορμή για αγώνες δρόμου στην αρχαία εποχή ήταν και η εκλογή συζύγου για τις κόρες των ηγεμόνων η οποία κρινόταν από το αποτέλεσμα μιας τέτοιας αναμέτρησης.

Αυτό έκανε ο Ικάριος, ο βασιλιάς της Σπάρτης για την κόρη του, τη γνωστή Πηνελόπη που παντρεύτηκε τον νικητή του αγώνα, Οδυσσέα, ήρωα του Τρωικού πολέμου. Αυτό έκανε και ο βασιλιάς του Άργους,Δαναός, για τις πενήντα κόρες του τις οποίες δεν μπορούσε να παντρέψει αφού είχαν δολοφονήσει τους προηγούμενους συζύγους τους. Τελικά, ύστερα από πολλούς “αγώνες” του ίδιου, κατόρθωσε να παντρέψει και τις πενήντα. Αυτό έκανε και η Αταλάντη, η φημισμένη κυνηγός, η οποία δεν επιθυμούσε να παντρευτεί και καλούσε σε αγώνα δρόμου όσους τη ζητούσαν σε γάμο με αποτέλεσμα το γάμο ή το θάνατο. Έφτασε όμως ο Ιππόμενης με τα χρυσά μήλα που του είχε χαρίσει η Αφροδίτη, έριχνε τα μήλα στο δρόμο, η Αταλάντη καθυστερούσε για να τα πάρει, ενώ εκείνος προχωρούσε, κι έτσι νίκησε και παντρεύτηκε τηνΑταλάντη.

Κατά μια άλλη εκδοχή, αγώνες για το χέρι της Ιπποδάμειας, κόρης του βασιλιά της Πίσας, Οινόμαου, κρίνονταν με αρματοδρομίες στις οποίες ο Οινόμαος σκότωνε με δόλο όλους τους υποψήφιους μνηστήρες για να μην επαληθευθεί ο χρησμός ότι θα πέθαινε από το χέρι του γαμπρού του. Ώσπου εμφανίστηκε οΠέλοπας, η Ιπποδάμεια τον ερωτεύθηκε, συνωμότησαν και σκότωσαν με δόλο τον πατέρα της κατά τη διάρκεια της αρματοδρομίας. Ο Πέλοπας παντρεύτηκε την Ιπποδάμεια, έγινε βασιλιάς της Πίσας, έδωσε νέα λαμπρότητα στους Ολυμπιακούς Αγώνες και το όνομά του στην Πελοπόννησο. Η Ιπποδάμεια, για να ευχαριστήσει την Ήρα που την βοήθησε να παντρευτεί τον Πέλοπα, διοργάνωσε αγώνες δρόμων μεταξύ 16 γυναικών τα Ηραία.

Ο αγώνας δρόμου κυριάρχησε ως αθλητική αναμέτρηση σε όλο τον αρχαίο κόσμο, αφού η ταχύτητα των ποδιών ήταν το μεγαλύτερο πλεονέκτημα με το οποίο ένας νέος διακρινόταν όχι μόνο στον αθλητικό στίβο αλλά και ως πολεμιστής στον πόλεμο.

Ο αγώνας δρόμου ήταν επίσης ένα αθλητικό γεγονός που έκρινε και εκτός σταδίων πολλά θέματα της καθημερινότητας. Δύο αντίπαλοι έτρεχαν σε αγώνα δρόμου για να επιλύσουν τη διαφορά τους και ο νικητής ήταν αυτός που είχε και το δίκηο στη διαμάχη.

Τόση δε σημασία είχε δοθεί στο αγώνισμα ώστε αργότερα προστέθηκαν στην πορεία των Ολυμπιακών Αγώνων και άλλα αγωνίσματα δρόμου, ο δίαυλος, ο δόλιχος, ο οπλίτης για να δοθεί η ευκαιρία σε περισσότερους γοργοπόδαρους νέους να στεφθούν νικητές στην Ολυμπία.

Λιγότερο μακιγιάζ, περισσότερες κατακτήσεις

Ψυχολόγοι από το Πανεπιστήμιο Μπάνγκορ, στην Ουαλία, υποστηρίζουν ότι οι άνδρες προτιμούν τις λιγότερο μακιγιαρισμένες γυναίκες. Σύμφωνα με τον επικεφαλής της μελέτης, δρα Αλεξ Τζόουνς, από την πλευρά των χρηστών των social media έχει παρατηρηθεί μια υπερβολικά θετική αντίδραση του κόσμου απέναντι στις φωτογραφίες χωρίς μακιγιάζ.

 

Η συγκεκριμένη τάση έχει ουκ ολίγες φορές χρησιμοποιηθεί για καλό σκοπό, ιδιαίτερα από την πλευρά των διασήμων, μαζεύοντας χρήματα για κοινωφελείς σκοπούς ή ενημερώνοντας το κοινό για διάφορες νόσους, όπως για παράδειγμα ο καρκίνος.

 

Στη μελέτη που δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Quarterly Journal of Experimental Psychology», οι επιστήμονες εξέτασαν τον τρόπο με τον οποίο τείνουμε να παρεξηγούμε τι θεωρείται θελκτικό για το κάθε φύλο. Επικεντρώθηκαν μάλιστα στο μακιγιάζ, αντλώντας εντυπωσιακά αποτελέσματα ως προς τα γούστα των ανδρών.

Αν και αρχικά πίστευαν ότι οι άνδρες θα έβρισκαν γοητευτικές τις γυναίκες με το τέλειο μακιγιάζ, τελικά διαπίστωσαν ότι κάτι τέτοιο μάλλον δεν ισχύει. Παρατήρησαν ότι η φυσική και φρέσκια εμφάνιση μιας γυναίκας αποτελούσε «μαγνήτη» για το αντίθετο φύλο. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, οι συμμετέχοντες έτειναν να αξιολογούν ως πιο γοητευτικές τις γυναίκες που έφεραν κατά 40% λιγότερο μακιγιάζ συγκριτικά με άλλες.

Και από την πλευρά των γυναικών, ωστόσο, τα αποτελέσματα ήταν παρόμοια, καθώς οι περισσότερες εθελόντριες θεωρούσαν ότι μια γυναίκα αναδεικνύεται μέσω της φυσικής της ομορφιάς και όχι μέσω του υπερβολικού της μακιγιάζ.

 

«Το γενικό μήνυμα της μελέτης είναι ότι η ιδέα που μπορεί να έχουμε γύρω από το τι θεωρεί το αντίθετο φύλο θελκτικό είναι πολλές φορές λανθασμένη - είτε αυτό έχει να κάνει με το σωματικό βάρος, με τον σωματότυπο ή τη χρήση μακιγιάζ και ειδών καλλωπισμού» εξηγεί ο δρ Τζόουνς.

 

«Πολλές φορές, οι λανθασμένες αυτές αντιλήψεις παίζουν σημαντικό ρόλο ως προς την εικόνα που μπορεί να έχει κάποιος για τον εαυτό του και την αυτοπεποίθησή του. Και, δυστυχώς, όλα αυτά αποτελούν μια παρεξήγηση» προσθέτει ο ίδιος.

 

Για την ώρα, σύμφωνα με τους ειδικούς, η μόδα των φωτογραφιών άνευ μακιγιάζ που ανεβάζουν οι γυναίκες στα social media φαίνεται ότι καλά κρατεί. Ειδικά το γεγονός ότι οι προσωπικές λήψεις χρησιμοποιούνται για καλό σκοπό εκτοξεύει τη δημοτικότητά τους στα ύψη. Μάλιστα αρκετές οργανώσεις, π.χ. αντικαρκινικές κ.ά., τείνουν να ευχαριστούν τους χρήστες που έχουν δημιουργήσει τα δημοφιλή hashtags στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθώς έχουν καταφέρει να μαγνητίσουν το ενδιαφέρον του κοινού γύρω από νόσους, προβλήματα και δράσεις, αυξάνοντας παράλληλα την επισκεψιμότητα στις ιστοσελίδες τους.  

Μόδα: Όταν θέλεις να ξεχωρίσεις ακολουθώντας τη μάζα

Μόδα: Όταν θέλεις να ξεχωρίσεις ακολουθώντας τη μάζα !!! Η «ανάγνωση» του ενδύματος γίνεται εξαιρετικά δύσκολη γιατί οι μόδες έχουν ασταθή και αμφίσημα νοήματα. «Τι είναι η μόδα τελικά;» έγραφε ο Οσκαρ Ουάιλντ. «Συνήθως είναι μια μορφή ασχήμιας τόσο ανυπόφορη που πρέπει να την αλλάζουμε κάθε έξι μήνες».

Πράγματι, η μόδα, ως συστατικό στοιχείο της νεωτερικότητας, συνδέθηκε με τη συνεχή καινοτομία, την καταστροφή του παλαιού και τη δημιουργία του καινούργιου. Βασικό χαρακτηριστικό της μόδας είναι να επιβάλει ως νέο κανόνα ό,τι μέχρι χθες ήταν η εξαίρεση και να το εγκαταλείπει και πάλι όταν γίνει κοινός τόπος, κτήμα των πολλών. Συνδέεται συνεπώς με την αλλαγή, το καινούργιο και την εφευρετικότητα.

Εν τούτοις, στην πραγματικότητα η μόδα δεν εισάγει ποτέ κάτι που είναι ουσιωδώς καινούργιο γιατί η αληθινή καινοτομία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή και να απορροφηθεί γρήγορα στην πολιτισμική καθημερινότητα. Συχνές είναι αντίθετα οι αναφορές στο παρελθόν ­ σε μόδες που εμφανίζονται ως καινοτόμες ­ ή σε μετασχηματισμούς που είναι ήδη ορατοί σε άλλα πεδία.

Ως δυτικό «προϊόν», η μόδα ακολουθεί τις εξελίξεις της εκβιομηχάνισης και του καταναλωτισμού και μπορεί να θεωρηθεί ως ένα φαινόμενο με παγκόσμιες διαστάσεις που προωθεί την πολιτισμική ομογενοποίηση Ταυτόχρονα, ωστόσο, στο ίδιο πλαίσιο της νεωτερικότητας η μόδα ταυτίζεται με την προώθηση της ατομικότητας μέσω της διάκρισης.

Συνεπώς, με έναν αντιφατικό τρόπο, η διαφοροποίηση μέσω της μόδας, που στηρίζει την ανάπτυξη της ατομικότητας, ακολουθείται από τον μιμητισμό προς τον «κανόνα» και την ομοιομορφία που ορίζει η εκάστοτε μόδα. 

 

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των τζινς τα οποία συνδυάζουν και τις δύο όψεις ­ είναι τόσο ένα «λαϊκό» ένδυμα όσο και ένα «εξαιρετικό». Τα τζινς επιβεβαιώνουν εξάλλου την πολιτισμική σημασία της μόδας στον σύγχρονο κόσμο εφόσον ­ στενά συνδεδεμένα με την αμερικανική πολιτισμική ηγεμονία ­ έφθασαν να συμβολίζουν ουσιώδη στοιχεία του δυτικού καπιταλισμού, όπως ο ελεύθερος χρόνος, η άνεση, η κοινωνικότητα.

 

Η σύνδεση μόδας και ατομικισμού έχει ως συνέπεια η μόδα αφενός να θεωρείται ένα μέσο αυτοέκφρασης και αναπαράστασης του εγώ και αφετέρου να ικανοποιεί ατομικές επιθυμίες με τη μορφή της δημιουργίας ενός «συμβολικού κεφαλαίου». Η δεύτερη λειτουργία της μόδας έχει αναλυθεί από τον Πιερ Μπουρντιέ, στη γραμμή ανάλυσης που είχε προτείνει ο Θ. Βέμπλεν στο γνωστό βιβλίο του για την «αργόσχολη τάξη» και την «επιδεικτική κατανάλωση». 

 

Ο Μπουρντιέ αναλύει τις «στρατηγικές της (κοινωνικής) διάκρισης» με τη βασική αρχή ότι οικονομική δύναμη σημαίνει πρωτίστως και κατ' εξοχήν να μπορεί κάποιος να αποστασιοποιηθεί από την οικονομική ανάγκη. Η προφανής σπατάλη είναι πράγματι ένας τρόπος για να μετατραπεί το οικονομικό κεφάλαιο σε πολιτικό, κοινωνικό, πολιτισμικό ή «συμβολικό» κεφάλαιο. Οπωσδήποτε, θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι οι «στρατηγικές της διάκρισης» συμπεριλαμβάνουν όχι μόνο την επιδεικτική κατανάλωση και την άσκοπη σπατάλη αλλά και την επιδεικτική αποχή από την κατανάλωση.

 

Ως προς την πρώτη λειτουργία της μόδας, δηλαδή τη μόδα ως «καθρέφτη του εαυτού», πολλοί αναλυτές, με πρώτο τον Ρ. Μπαρτ, έχουν εισηγηθεί μια δομιστική σημειολογική ανάλυση του ενδύματος ή της «γλώσσας των ρούχων» (σύμφωνα με τον όρο που πρότεινε η Α. Λιούρι). Η δομιστική προσέγγιση θεωρεί ότι σταθερές σημασίες μπορούν να αποκαλυφθούν σ' αυτή την «οπτική γλώσσα». 

 

Στοιχεία όπως το χρώμα, το ύφασμα, η γραμμή κ.ο.κ. του ενδύματος ενσωματώνουν στο ένδυμα τις βασικές πολιτισμικές διακρίσεις του κοινωνικού φύλου, της ηλικίας, της κοινωνικής θέσης, της εθνικότητας. Και πριν εξάλλου από τη δομιστική προσέγγιση του ενδύματος, η τεχνική της ανάγνωσης της πολιτικής θέσης ή της ηθικής ενός ατόμου βάσει του τρόπου που ντύνεται ήταν ευρύτατα διαδεδομένη στην ιστορία του γυναικείου κινήματος.

 

Εν τούτοις, παρ' όλο που το ένδυμα μπορεί να προσφέρει πληροφορίες για τη συμπεριφορά, παρ' όλο που γίνεται επίσης ένα είδος πολιτισμικής έκφρασης εξωτερικεύοντας τον εσωτερικό κόσμο, και παρά την αναντίρρητη σύνδεση μόδας και κοινωνικής τάξης, η «ανάγνωσή» του γίνεται εξαιρετικά δύσκολη γιατί οι μόδες έχουν ασταθή και αμφίσημα νοήματα, όπου η επιθυμία, η ευχαρίστηση και η φαντασία μπορούν να παίζουν έναν εξίσου σημαντικό ρόλο. 

 

Συχνά, εξάλλου, το ένδυμα χρησιμοποιείται όχι για να προβάλει αλλά για να συσκοτίσει την κοινωνική θέση ενός ατόμου ή, επίσης, για να εκφράσει επιθυμίες και προσδοκίες χωρίς να εξασφαλίζει την ικανοποίησή τους. Τέλος, σύμφωνα με την ανάλυση του Μ. Φουκό, χρησιμοποιήθηκε στη διαδικασία «πειθάρχησης» και «χειραγώγησης» του σώματος, κυρίως μέσω της στολής (στρατιωτικής και επαγγελματικής) και της γενικής «κανονικοποίησης» της ενδυμασίας για ειδικές περιπτώσεις, όπως γάμοι, κηδείες και άλλες τελετές.

 

Η σύνδεση της μόδας βεβαίως με την καταναλωτική κοινωνία, την «εξωτερικότητα» και την «υλικότητα», τα πρότυπα κάλλους, το σώμα, τη γυναικεία ταυτότητα, την άφησε στο περιθώριο της επιστημονικής ενασχόλησης. Η πρόσφατη είσοδός της όμως στον «ναό» του πνεύματος, το μουσείο, θέτει γενικότερα ερωτήματα σχετικά με την «Τέχνη» και το πολιτισμικά σημαντικό.

Ο κυνηγός και η αρκούδα.

Το πρωί ένας κυνηγός αποφάσισε να πάει για κυνήγι. Εκεί μία πεινασμένη αρκούδα άρχισε να τον κυνηγά.

Μόλις την είδε άρχισε να τρέχει, αλλά η αρκούδα τον πρόλαβε και τον στρίμωξε. Εκεί που ήταν έτοιμη να τον φάει, ο κυνηγός τρομοκρατημένος άρχισε να προσεύχεται στον Θεό, να ζητάει συγχώρεση, και του ζήτησε να κάνει την αρκούδα χριστιανή!

Από εκεί λοιπόν που η αρκούδα τον είχε στριμώξει και τον κοίταζε άγρια και απειλητικά, έκανε ένα βήμα πίσω, γονάτισε, σταύρωσε τα χέρια και είπε...

- Θεέ μου, σε ευχαριστώ για το πλούσιο πρωινό που μου έδωσες. Αμήν!

Η σκούφια του Άδη σε έκανε αόρατο!

Το χάρισμα του να γίνεσαι αόρατος είναι μια από τις πιο δυνατές επιθυμίες του ανθρώπου και αυτό φαίνεται από τα αρχαία χρόνια. Ένας από τους μύθους που συναντάμε στην αρχαία μυθολογία μας είναι η σκούφια του Άδη, που άμα τη φόραγες σε έκανε αόρατο!

Αυτήν την σκούφια τη δανείζονταν συχνά πυκνά πολλοί ήρωες και θεοί για να κάνουν τις δουλειές τους στο σκοτάδι! Για παράδειγμα ο Περσέας, φορώντας αυτήν την σκούφια επιτέθηκε στη Μέδουσα που δεν μπορούσε να τον δει κι έτσι της έκοψε το κεφάλι.

Πώς όμως μπορούμε να γίνουμε αόρατοι; Για να το καταλάβουμε αυτό, πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε πώς βλέπουμε! Βλέπουμε τα αντικείμενα γύρω μας γιατί φως (από τον Ήλιο, από λάμπες κτλ) πέφτει πάνω τους, ανακλάται και φτάνει μέχρι τα μάτια μας. Χωρίς φως, σε έναν σκοτεινό χώρο για παράδειγμα, δεν μπορούμε φυσικά να δούμε τίποτα! Όχι γιατί μέσα δεν υπάρχει τίποτα.

Μπορεί να είναι γεμάτος πράγματα. Αλλά αν δεν υπάρχει έστω μια μικρή φωτεινή πηγή να ρίξει φως πάνω σε αυτά τα πράγματα, τότε τα μάτια μας, που είναι απλά συλλέκτες φωτός, δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους! Και δεν βλέπουμε τίποτα!

Για να γίνει λοιπόν κάποιος αόρατος, θα πρέπει να βρει έναν τρόπο το φως που πέφτει πάνω του και ανακλάται να μην φτάσει στα μάτια μας. Ή να το εμποδίσει να πέσει πάνω του εξ’ αρχής! Πρέπει δηλαδή να διακόψει με κάποιον τρόπο την πορεία του και τότε… ΠΑΦ! Θα χαθεί από τα μάτια μας!

Εμποδίζοντας το φως να πέσει πάνω μας...

Αυτό είναι εφικτό με τα μετά-υλικά! Αυτά είναι μια κατηγορία υλικών που βρίσκονται προς το παρόν σε πειραματικό στάδιο. Είναι κράματα και συνδυασμοί υλικών όπως πυρίτιο, ασήμι, χαλκός και υαλοβάμβακας.

 Χρησιμοποιώντας τα σωστά, βρίσκοντας την σωστή γεωμετρία και τον κατάλληλο συνδυασμό τους και φτιάχνοντας τελικά μια διάταξη από αυτά, μπορούμε να καταφέρουμε το φως να λυγίσει και οι ακτίνες του φωτός να περάσουν γύρω από αυτή τη διάταξη και τελικά να επανενωθούν μπροστά της, όπως ακριβώς το ποτάμι κυλάει γύρω από ένα βράχο και ενώνεται ξανά μπροστά του.

Με αυτόν τον τρόπο το φως αγνοεί τη διάταξη των μετά-υλικών και κανείς δεν θα μπορεί να μας δει αν στεκόμαστε π.χ. πάνω της. Βέβαια προς το παρόν αυτή η μέθοδος δεν μας κάνει τελείως αόρατους, αλλά δουλεύει μόνο για ορισμένες ακτινοβολίες (δηλαδή δεν θα γίνουμε τελείως αόρατοι, αλλά θα γίνουμε αόρατοι μόνο αν μας κοιτάνε μέσα από συγκεκριμένα φίλτρα). Επίσης πρέπει να μείνουμε ακίνητοι για να γίνουμε αόρατοι με αυτή τη μέθοδο, γιατί αν κινηθούμε χαλάει η γεωμετρία και χαλάνε όλα ! ! !

Επίσης, πρέπει να έχουμε πολύ πολύ μικρές διαστάσεις για να τα καταφέρουμε!
Όμως πάνω στον τομέα των μετά-υλικών γίνονται συνέχεια νέες προσπάθειες και νέα πειράματα και δεν ξέρουμε τί μας επιφυλάσσει το μέλλον!

Εμποδίζοντας το φως αφού πέσει πάνω μας να φτάσει στα "μάτια" των άλλων...

Αυτή είναι η μέθοδος της τεχνολογίας stealth. Με αυτόν τον τρόπο δηλαδή εξαφανίζονται τα αεροπλάνα από τα ραντάρ!

 Τα ραντάρ είναι συσκευές που στέλνουν ραδιοκύματα (Ο Ήλιος στέλνει στη Γη ένα μεγάλο φάσμα ακτινοβολιών, από το οποίο εμείς μπορούμε να διακρίνουμε μόνο ένα πολύ μικρό κομμάτι. Όλα τα υπόλοιπα είναι ακτινοβολίες, δηλαδή φως, που δεν μπορούμε να το δούμε. Τα ραδιοκύματα ανήκουν σ' αυτήν ακριβώς την κατηγορία).

Αυτά τα ραδιοκύματα ανακλώνται πάνω σε κάθε αντικείμενο που υπάρχει στην ακτίνα δράσης των ραντάρ και μετά επιστρέφουν σε αυτά. Μ’ αυτόν τον τρόπο τα ραντάρ ανιχνεύουν όλα τα αντικείμενα μιας περιοχής κι όχι μόνο την ύπαρξή τους, αλλά κι άλλα πράγματα, όπως το πού βρίσκονται αυτά τα αντικείμενα ακριβώς.

Τα αεροπλάνα stealth όμως είναι κατασκευασμένα από ένα υλικό με περίεργες γωνίες και ιδιότητες και αφού πέσουν πάνω του τα ραδιοκύματα τα διώχνει, τα ανακλά σε άσχετες κατευθύνσεις κι έτσι αυτά δεν επιστρέφουν στο ραντάρ! Έτσι το ραντάρ δεν μαθαίνει ποτέ ότι εκεί υπάρχει ένα αεροπλάνο!

Κλέβοντας τη δόξα του χαμαιλέοντα ...

Ας μην ξεχνάμε και την ευγενή τέχνη του καμουφλάζ... Αν ο χαμαιλέοντας γίνεται αόρατος παίρνοντας ακριβώς την ίδια απόχρωση με τον κορμό του δέντρου που είναι από πίσω του, τότε γιατί να μην μπορούμε κάπως να το καταφέρουμε κι εμείς;

Κάπως έτσι πρέπει να σκέφτηκαν οι άνθρωποι που είχαν την ιδέα να φτιάξουν έναν αόρατο μανδύα και πέρασαν αμέσως από την σκέψη στην πράξη! Φαντάστείτε ένα πουκάμισο που έχει πάνω του ενσωματωμένες κάμερες.

Οι κάμερες τραβάνε την εικόνα που υπάρχει γύρω μας και την προβάλλουν πάνω στο πουκάμισο. Οπότε, όποιος το φοράει γίνεται αόρατος, γιατί οι υπόλοιποι βλέπουν τί υπάρχει πίσω του, λες και το σώμα του δεν υπάρχει!  

Πως βρεθήκαμε όλοι μας σε αυτήν την κατάντια;

Δεν καταλαβαίνω πως βρεθήκαμε όλοι μας σε αυτήν την κατάντια, όταν το ανθρώπινο πνεύμα είναι τόσο υπέροχο και θεϊκό και έχει καταφέρει τόσους πολλούς πνευματικούς θριάμβους. Πώς την πατήσαμε έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε; Πώς βρεθήκαμε αδιαμαρτύρητα σε αυτήν την καθημερινή μιζέρια, σε αυτήν την απογοητευτική και αποθαρρυντική και απαράδεκτη καθημερινή πραγματικότητα;

 

Πώς, αντί να υλοποιηθούν τα ευγενή όνειρα και οράματα της ανθρωπότητας, και να ζούμε μέσα σε αυτό που τώρα ονομάζουμε Ουτοπία (ο ου-τόπος, ο μη-τόπος, ο τόπος που δεν υπάρχει), βρεθήκαμε φυλακισμένοι στη Μαύρη Σιδερένια Φυλακή (όπως γνωστικά αποκαλεί τον κόσμο ο Philip K. Dick), σε αυτήν την ασχήμια, στο καθημερινό αδιέξοδο, στην ομηρία, στην υλοποιημένη και παγιωμένη προσβολή εναντίον του ανθρώπινου πνεύματος, αποκαρδιωμένοι και αυτοματικοί, παραδομένοι και απελπισμένοι;

 

Γιατί δεν κάνουμε μια γενναία προσωπική επανάσταση ενάντια σε αυτό το σιχαμένο πράγμα που έχει κατασκευαστεί τεχνητά γύρω μας και μέσα μας, και που μας δεσμεύει με τόσο άπειρους τρόπους στις μεγαλύτερες ανοησίες και βιασμούς της ψυχής μας;

Γιατί δεν αποζητούμε με όλους τους τρόπους την ελευθερία μας, την αληθινή προσωπική και ατομική ελευθερία μας, τη δικαίωση των ονείρων μας, την υλοποίηση των βαθύτερων και ανομολόγητων αγνών επιθυμιών μας, τα δημιουργικά οράματά μας, τη δικαίωση του έρωτά μας για την αληθινή ζωή μαζί με αληθινούς ανθρώπους και όχι με ανθρωπάρια που σέρνονται ετοιμοθάνατα από ‘δω κι από ‘κει νομίζοντας ό,τι ζουν;

Γιατί δεν δραπετεύουμε άμεσα από αυτή τη συνωμοσία, στην οποία δεν συμμετείχαμε ποτέ, που μας οδήγησε με συνοπτικές διαδικασίες σε μια φυλακή του πνεύματος και του σώματος και των δυνατοτήτων και πιθανοτήτων, που μας κλείδωσε στην κατάσταση του να μη ξέρουμε τι μας γίνεται, του να αγωνιζόμαστε για σαχλαμάρες που θα αντικαταστήσουν την αίσθησή μας για τη ζωή;

 

Που μας οδήγησε καταναγκαστικά σε ανύπαρκτες και αφύσικες υποχρεώσεις, σε άχρηστα ή ευνόητα δικαιώματα, σε τεχνητές ευθύνες, σε απαράδεκτα περιβάλλοντα, σε αναγκαστικό συγχρωτισμό με τους χειρότερους ανθρώπους, σε καταρράκωση του ανθρώπινου νου, σε ευνουχισμό και στείρωση των μοναδικών ιδιαίτερων ανθρώπινων δυνατοτήτων: της φαντασίας, της έμπνευσης, της ελπίδας, της διανόησης, της δημιουργίας, του έρωτα, του πόθου, της περιπέτειας, της εξερεύνησης, της κατανόησης, της υπέρβασης. Γιατί δεν επαναστατούμε άμεσα με όλες μας τις δυνάμεις, φανερά ή κρυφά, ενάντια στην προσωπική φυλακή μας;

 

Αλλιώς, γιατί να ζούμε; Απλά για να επιβιώσουμε; Τι να επιβιώσει; Το σιχαμένο πράγμα στο οποίο έχουμε μεταμορφωθεί που είναι για λύπηση; Ποιοι είμαστε στ’ αλήθεια; Τι έχουμε να πούμε; Τι έχουμε να κάνουμε στ’ αλήθεια; Που θα μας βγάλουν όλα αυτά; Ποια κληρονομιά θα αφήσουμε για το μέλλον; Τι θα απαντήσουμε στα παιδιά μας όταν θα μας ρωτήσουν; Τι θα σκεφτόμαστε στο νεκροκρέβατό μας όταν θα έχουν τελειώσει τα ψέματα; Τι κάναμε στη ζωή μας;

 

Γιατί ζήσαμε; Γιατί τελικά δεν κάναμε αυτά που ονειρευόμασταν; Τι φοβόμασταν; Τι σημαντικό κάναμε; Τι θα απαντήσουμε στον Δημιουργό μας; Τι θα πούμε στις επόμενες γενιές; Θα τους αφήσουμε τη δειλία μας, τους τρόμους μας, τα λάθη μας και την ανοησία μας, την άγνοιά μας, την απελπισία μας και το αδιέξοδό μας;

 

Ή μήπως θα τους πούμε να είναι ευχαριστημένοι που τους αφήνουμε την αλαζονεία μας, την τεχνολογία μας, τα λεφτά μας, τα ήθη και τους νόμους και το κύρος και το Κατεστημένο μας;

 

Γιατί δεν γινόμαστε καλύτεροι; Γιατί δεν επαναστατήσαμε; Γιατί δεν πολεμήσαμε; Γιατί δεν δραπετεύσαμε από το άδικο συμβόλαιο που υπογράψαμε χωρίς να γνωρίζουμε τους όρους του; Γιατί δεν αντισταθήκαμε; Γιατί δεν αναρωτηθήκαμε; Γιατί, όταν εμείς το καταλάβαμε, όσοι το καταλάβαμε, δεν ενημερώσαμε και τους άλλους ανθρώπους για το τι συμβαίνει;

 

Γιατί δεν κάναμε άμεσα και δυναμικά κάτι γι’ αυτό, για τον εαυτό μας; Γιατί φοβηθήκαμε;

 

Τι φοβηθήκαμε;

 

Τι χειρότερο θα μπορούσε να μας συμβεί πέρα από αυτήν την κόλαση στην οποία ζούμε;

Η εκροή καθορίζει την εισροή

Αν η σκέψη της έλλειψης – είτε πρόκειται για χρήματα ή για αναγνώριση ή για αγάπη – έχει γίνει μέρος του ποιος νομίζεις ότι είσαι , θα βιώνεις πάντα έλλειψη. Αντί να αναγνωρίζεις το καλό που υπάρχει ήδη μέσα σου, θα βιώνεις πάντα έλλειψη. Η αναγνώριση του καλού που υπάρχει ήδη στη ζωή σου είναι η βάση για κάθε αφθονία. Η πραγματικότητα είναι:

 

Ο ,τι πιστεύεις ότι σου στερεί ο κόσμος το στερείς εσύ από τον κόσμο. Το στερείς επειδή βαθιά μέσα σου πιστεύεις ότι είσαι μικρός και ότι δεν έχεις τίποτα να δώσεις. Δοκίμασε αυτό για μια δυο εβδομάδες και δες πως αλλάζει την πραγματικότητα σου: Ο ,τι πιστεύεις ότι σου στερούν οι άνθρωποι – έπαινο, εκτίμηση, βοήθεια, στοργική φροντίδα κλπ – δίνε το εσύ σ’ αυτούς. Δεν το έχεις; Κάνε απλώς σαν να το έχεις !!! 

 

 Έπειτα, λίγο αργότερα από τότε που άρχισες να δίνεις , θα αρχίσεις να λαβαίνεις. Δεν μπορείς να λάβεις αυτό που δε δίνεις. Η εκροή καθορίζει την εισροή. Ο ,τι νομίζεις ότι σου στερεί ο κόσμος το έχεις ήδη αλλά, αν δεν του επιτρέψεις ν’ αρχίσει να ρέει προς τα έξω, δεν θα ξέρεις καν ότι το έχεις.

Eckhart Tolle –Για μια  νέα ζωή 

Τα 12 θετικά της κρίσης

Διαβάστε τα 12 θετικά της οικονομικής κρίσης…

1. Θα αναβιώσει το συσσίτιο της γειτονιάς και έτσι θα αναθερμανθούν και πάλι οι σχέσεις στις γειτονιές όπου κανείς πλέον δε λέει καλημέρα στον άλλον.

 

2. Τα παιδιά δε θα φεύγουν ούτε στα 40 από το πατρικό τους και θα μπορούν έτσι να φροντίζουν τους γονείς τους χωρίς να ξοδεύουν σε γηροκομεία και αποκλειστικές.

 

3. Θα ξαναζωντανέψει το ταβερνάκι της γειτονιάς, που με ελάχιστα ή και βερεσέ θα καλύπτει τη βραδινή έξοδο.

4. Θα λανσαριστεί νέα μόδα διατροφής, όπως ρεβίθια αλάδωτα με ρίγανη, ρύζι με μαραθόσπορο και ραδίκια ποσέ.

 

5. Θα γνωρίσει νέες δόξες ο Καραγκιόζης με παραστάσεις όπως Ο Καραγκιόζης στο Βατοπέδι, Ο Καραγκιόζης Υπουργός, Ο Καραγκιόζης τραπεζίτης, Ο Καραγκιόζης χρηματιστής…

 

6. Δεν θα χρειασθεί να ολοκληρωθεί το πείραμα CERN, μιας και οι επιστήμονες θα έχουν μπροστά τους ολοζώντανο το μεγάλο «ΜΠΑΜ».

 

7. Ο ρατσισμός θα δεχθεί ένα ισχυρό χτύπημα, γιατί οι αλλοδαποί ξέρουν περισσότερα από φτώχεια και πείνα, και μπορούν να μας διδάξουν τα «μυστικά» της επιβίωσης.

 

8. Θα εκτιναχθεί στα ύψη ο δημογραφικός δείκτης – κάτι πρέπει να κάνεις για να σκοτώσεις την ώρα σου όταν δεν έχεις δουλειά.

 

9. Θα ανέβει το μορφωτικό επίπεδο, αφού οι μαθητές θα το ρίξουν στο διάβασμα λόγω αφραγκιάς.

 

10. Θα αναβιώσει η φιλική εταιρία, η γιάφκα, το κρυφό σχολείο, οι αντιστασιακές ομάδες ενάντια στο ανάλγητο χρηματοπιστωτικό σύστημα και τις παραφυάδες αυτού.

 

11.Θα αυξηθούν οι συνδέσεις adsl γιατί το internet είναι φτηνό μέσο “διασκέδασης”. Που λεφτά για έξω…

 

12. Τέλος στην παχυσαρκία, η οποία κάνει θραύση στην Ελλάδα! Θα τρώμε λιγότερο (οι τιμές έχουν κορυφωθεί ενώ οι μισθοί έχουν πατώσει), θα κάνουμε περισσότερη γυμναστική (για να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας εκεί που πήγε το πετρέλαιο), θα περπατάμε περισσότερο (εκεί που πήγε η βενζίνη). Θα γίνουμε ένας λαός κομψός και «φιτ».

Πώς πιάνεται κορόιδο ο εγκέφαλος;

Υπάρχει μια λέξη που ασκεί μεγάλη επιρροή στον εγκέφαλό μας, αφοπλίζει τις άμυνές μας και μας πείθει πιο εύκολα να κάνουμε κάτι. Κατά τους νευροεπιστήμονες είναι το «επειδή». Διότι ο εγκέφαλος περιμένει πάντα να λάβει μια δικαιολογία και μια ερμηνεία πίσω από κάθε πράξη που γίνεται. 

Παράδειγμα: Μας λένε «πρέπει όλοι να δώσουμε και την τελευταία δεκάρα μας στο κράτος, ΕΠΕΙΔΗ χρωστάμε στους ξένους». Μόλις εμφανιστεί ένα απλό επειδή ή διότι (ακόμα και αν είναι παράλογο), η θεωρία λέει ότι είμαστε έτοιμοι να ανταποκριθούμε σε αυτό που μας ζητάνε. Αντίθετα, αν μας ζητηθεί να κάνουμε το ίδιο πράγμα αλλά χωρίς αιτιολογία, είμαστε πιο καχύποπτοι ή αντιδραστικοί.

Οι ψυχολόγοι μελέτησαν το θέμα και κατόπιν σχετικών πειραμάτων έδειξαν πόσο εύκολο είναι να πείσεις έναν άνθρωπο να κάνει κάτι (ακόμα και ανόητο), αρκεί να του δώσεις μια απλή, κοινότοπη δικαιολογία. Η Ellen Lager, καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας στο πανεπιστήμιο του Harvard και ο Robert Cialdini, καθηγητής Ψυχολογίας και Μάρκετινγκ στο πανεπιστήμιο της Αριζόνα και συγγραφέας του βιβλίου «Επιρροή: Η ψυχολογία της πειθούς» («Influence: The psychology of persuasion») απέδειξαν ότι ανταποκρινόμαστε αυτόματα στη λέξη «επειδή», χωρίς να βάζουμε κάτω την κρίση μας και χωρίς να εξετάζουμε με προσοχή τι ακολουθεί μετά από το μαγικό «επειδή».

 

Αυτό το μικρό μυστικό χρησιμοποιείται συχνότατα από τις διαφημιστικές εταιρείες ως τεχνική πειθούς, διότι ο καταναλωτής ρέπει προς την «απερίσκεπτη συμμόρφωση», όπως την ονομάζουν οι ειδικοί.

Oι ζωγράφοι μας «εξηγούν» το φαινόμενο της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.

Ένας πίνακας ζωγραφικής μπορεί να χαρίσει όμορφα συναισθήματα και να διεγείρει τη φαντασία όσων τον παρατηρούν με προσοχή. Μέσα στο καμβά μπορεί κάποιος να παρατηρήσει μια πινελιά, μια μικρή λεπτομέρεια ικανή να τον καθηλώσει και να του δώσει... τροφή για σκέψη. Πέρα όμως από το καθαρά εικαστικό κομμάτι της τέχνης, οι πίνακες όπως και κάθε άλλο καλλιτεχνικό δημιούργημα, είναι ικανοί να «μαρτυρήσουν» σημαντικές πληροφορίες για την εποχή της δημιουργίας τους.

 

Βασιζόμενος σε αυτή τη λογική, ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Πάτρας, κύριος Ανδρέας Καζαντζίδης, πραγματοποίησε μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα. Μελετώντας πίνακες γνωστών ζωγράφων, συνδύασε τα χρώματα και τη τεχνική τους με την αύξηση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης των τελευταίων αιώνων. Η ιδιαίτερη έρευνα του, προσέλκυσε τα... βλέμματα των New york Times που παρουσίασαν ένα μικρό κομμάτι της στην ιστοσελίδα τους.

 

Παρατηρώντας συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των πινάκων, ο καθηγητής Φυσικής του πανεπιστημίου της Πάτρας, κατάφερε να αποσπάσει πληροφορίες που οι δημιουργοί τους δεν θα μπορούσαν καν να φανταστούν. Για παράδειγμα, το έντονο κόκκινο χρώμα, κυρίως σε ηλιοβασιλέματα, που συναντάται σε σύγχρονους πίνακες είναι αποτέλεσμα της ρύπανσης του ουρανού κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων.

 

Ο κύριος Καζαντζίδης και οι συνεργάτες του μελέτησαν εκατοντάδες πίνακες που χρονολογούνται από το 1500 ως και το 2000. Μέσα σε αυτή τη περίοδο περιλαμβάνονται περισσότερες από 50 μεγάλες ηφαιστειακές εκρήξεις σε όλο τον κόσμο, που έχουν σημαντικό αντίκτυπο στην «μόλυνση» του ουρανού. Η έρευνα εστιάζει στις χρωματικές αλλαγές που εμφανίζονται σε αυτά τα 500 χρόνια, ως αποτέλεσμα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης.

 

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η έκρηξη του ηφαιστείου της Ταμπόρα στην Ινδονησία το 1815, κατά τη διάρκεια της οποίας διασκορπίστηκαν τεράστιες ποσότητες αερίων στην ατμόσφαιρα. Για τα επόμενα χρόνια, τα ηλιοβασιλέματα στην Ευρώπη πήραν πολύ πιο έντονο κόκκινο χρώμα, κάτι που αποδεικνύεται από τα έργα του Βρετανού πλοιάρχου Τζ.Μ. Τέρνερ

 

Όπως εξηγεί ο κύριος Καζαντζίδης: «Από τα έργα του Βρετανού, μπορούμε να συμπεράνουμε το πως η έκρηξη του ηφαιστείου επηρέασε τα ηλιοβασιλέματα των επόμενων χρόνων. Συναντάμε σημαντικές χρωματικές διαφορές στους ουρανούς των πινάκων του Τέρνερ, με πολύ πιο έντονο το ερυθρό στοιχείο.»

 

Η έρευνα του καθηγητή έρχεται να αποδείξει άλλη μια φορά την ιδιαίτερη σημασία της τέχνης στη ζωή. Όχι μόνο επειδή αποτελεί πολιτιστική κληρονομιά, αλλά διότι μέσα από αυτή μπορούμε να αλιεύσουμε πληροφορίες που δεν θα μπορούσαμε να βρούμε αλλιώς. Πιο συγκεκριμένα, η επιστήμη της μετεωρολογίας αναπτύχθηκε μετά το 1850, οπότε οι πίνακες αποτελούν μια από τις λίγες πηγές πληροφοριών για τα περιβαλλοντικά δεδομένα των παλαιότερων εποχών. Αυτό είναι κα ι το στοιχείο που καθιστά την έρευνα τόσο ενδιαφέρουσα.

ΑΠΟ ΤΟ ΣΕΞ ΣΤΟΝ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟ ΕΡΩΤΑ

Σεξ, μια λέξη αγγλική με ελληνική ρίζα ( από το έξις που η δασεία μετατρέπεται σε σ , σ+έξις=σέξις=σεξ ή κατ'άλλους από το τέκος (αόριστος του τίκτω), σέκος, secus-sexus) διφορούμενη, φορτωμένη με πολλούς και αντιθετικούς συνειρμούς.

Από τη βιολογική διαδικασία της αναπαραγωγής, στην αγαπητική συνεύρεση, τον ερωτικό μυστικισμό, αλλά και την σκανδαλολογία, την πορνογραφία και την εμπορευματοποίηση.Στην αρχαιότητα η γενετήσια λειτουργία προσεγγιζόταν με ένα πνεύμα βαθιάς ιερότητας και σεβασμού. Οι αρχαίοι 'Έλληνες ζούσαν πολύ πιο κοντά στη φύση και είχαν σαφώς διαφορετική αντίληψη για τον έρωτα και τη σεξουαλική χαρά από εμάς, πού έχουμε υποστεί την αυστηρή ιουδαιοχριστιανική αντίληψη. Από κοινωνική άποψη η σεξουαλική ζωή ήταν πολύ πιο ελεύθερη απ' ότι είναι σήμερα και επιπλέον, κι αυτό είναι και το σπουδαιότερο, είχε μεγάλη ιδεολογική, κοινωνική και κυρίως θρησκευτική σημασία

Ένα σημαντικό μέρος της λατρείας ήταν άμεσα συνδεδεμένο με αυτήν, βάσει της ομοιοπαθητικής μαγείας πού μπόλιασε ιδεολογικά και πρακτικά με τελετουργίες τη θρησκεία, διαμορφώνοντας τη μαγικοθρησκευτική αντίληψη πώς η αναπαράσταση της σεξουαλικής πράξης και οι τελετουργίες με την παρουσίαση σεξουαλικών οργάνων θα βοηθήσουν τη γονιμότητα της γης και των γυναικών, μίας και το όμοιο θα προκαλέσει το όμοιο. Οι αρχαίοι θεοί ζουν μία ζωή στα πρότυπα των ανθρώπων. Ερωτεύονται, ζηλεύουν, συνευρίσκονται. Ο Δίας είναι το πρότυπο του ουράνιου εραστή πού συγκινείται από κάθε όμορφη γυναίκα, είτε είναι θεά, νύμφη, είτε θνητή. Η αντίληψη των αρχαίων Ελλήνων ήταν βαθύτατα ηδονιστική (ευδαιμονιστική) με την ευρύτερη έννοια του όρου και τη βλέπουμε να εκφράζεται στη νομοθεσία, στην τέχνη και στη φιλοσοφία. Η ιεροδουλεία, θεσμός πανάρχαιος και θρησκευτικός, ήταν εξαπλωμένη σ' όλο το χώρο της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Στην Ελλάδα ξακουστό ήταν το Ιερό της Αφροδίτης στην Κόρινθο πού είχε περισσότερες από χίλιες ιερόδουλες εταίρες αφιερωμένες στη θεά

Στην αντιπέρα όχθη, η ιουδαιοχριστιανική αντίληψη θεωρεί το σώμα (τη σάρκα) ως το όργανο του πειρασμού, με το οποίο ο σατανάς δελεάζει, και συνεπώς εξαιτίας του ο άνθρωπος χάνει την αιώνια ζωή, εφόσον υποκύψει στις επιθυμίες του. Ο περιορισμός και καλύτερα η απονέκρωση της σάρκας είναι το ζητούμενο. Ακραία συνέπεια αυτής της αντίληψης είναι ο ασκητισμός και ο αναχωρητισμός. Ο Ωριγένης (185-251 μ.χ.), μια από τις σημαντικότερες μορφές των πρωτοχριστιανικών χρόνων, έφθασε στο σημείο να αυτοευνουχιστεί σε ηλικία δεκαοκτώ ετών για να αρέσει στον Θεό! Σύμφωνα με τους σκληροπυρηνικούς μοναχούς ο γάμος και το γενετήσιο ένστικτο είναι καταστάσεις μεταπτωτικαί.

Προ της πτώσεως υποστηρίζουν, επικαλούμενοι κείμενα του Ιωάννη του Χρυσοστόμου (ΙΕ ομιλία εις την Γένεση), οι άνθρωποι ήταν απηλλαγμένοι της γενετήσιας ορμής. Σε σχετική ερώτηση πιστού, "σοφός" αγιορείτης πατέρας δηλώνει κατηγορηματικά : « Ναι, θεολογικώς ειπείν, πράγματι, ο Θεός θέλει να γεννιούνται παιδιά χωρίς ηδονή, χωρίς την αμαρτία της έξω-από-δω συνουσίας». Προφανώς το ιδανικό γι'αυτούς θα ήταν η κήρυξη στην παρανομία της σεξουαλικής πράξης και η επιβολή της εξωσωματικής γονιμοποίησης. Τη διαφορά στις αντιλήψεις των δύο κόσμων μπορούμε να την δούμε καθαρά όπως αντανακλάται και στην τέχνη. Το ιδανικό του αρχαίου Έλληνα είναι η πλήρης κατάφαση της ζωής και των χαρών που προσφέρει, ο θαυμασμός της ρώμης και της ομορφιάς. Στη γλυπτική αυτό εκφράζεται με τον αθλητή. Αντίθετα το χριστιανικό ιδεώδες, όπως αντανακλάται στην τέχνη, είναι ο ασκητής με το οστεώδες και ταλαιπωρημένο, απ' τις εκούσιες κακουχίες και νηστείες, σώμα. Η σάρκα πρέπει να περιορίζεται και να τιμωρείται για να σωθεί η ψυχή. Οι περισσότερες θρησκείες υποτίμησαν και αντιμετώπισαν εχθρικά την σεξουαλική λειτουργία, υποστηρίζοντας πως είναι δαιμονική, δηλητήριο της ψυχής και στην καλύτερη περίπτωση σπατάλη ενέργειας.

Στην Ινδία, ο Αγγλικός πουριτανισμός και ο μουσουλμανισμός κατέστρεψαν μια πλούσια ερωτική παράδοση, όπως διασώζεται μέσα από το μνηνειώδες Κάμα Σούτρα και τα περίφημα ερωτικά γλυπτά στις προσόψεις των ναών του Κατζουράχο.Ο Γιουνγκ υποστηρίζει ότι πρέπει να διακρίνουμε πότε η σεξουαλική ορμή είναι γνήσια ενστικτώδης και πότε μια μεταμφιεσμένη ασυνείδητη αρχετυπική ορμή, η οποία επιζητεί την ενότητα και την εξέλιξη της συνείδησης.Η ερωτική έλξη είναι συχνά μια προβολή της παρόρμησης για αλχημική εσωτερική ένωση, τον « ιερό γάμο» της άνιμα και του άνιμους. Ο Πλάτων γράφει : « Σίγουρα δεν είναι μόνο η ανταλλαγή των σαρκικών ηδονών αυτό που κάνει τους ερωτευμένους να νιώθουν έναν τόσο έντονο πόθο να βρίσκονται μαζί, αλλά κυρίως η αναζήτηση της χαμένης ενότητας ».

  Η καθαρή αλήθεια, που συχνά παραβλέπεται είναι, ότι το σεξ είναι ο σπόρος της αγάπης.

Κοιτάζοντας ένα κάρβουνο μας φαίνεται δύσκολο να πιστέψουμε ότι είναι ο ίδιος άνθρακας, που κάτω από ειδικές συνθήκες μετατρέπεται σε διαμάντι! Η ενοχικότητα και η αντιπαλότητα προς το σεξ καταστρέφει τη δυνατότητα άνθισης στην αγάπη. Στον άνθρωπο επιβλήθηκε από ορισμένες παραδόσεις, η πάλη ενάντια στη σεξουαλική ενέργεια και ταυτόχρονα του ζητήθηκε να αποβλέπει στην ειρήνη και τη γαλήνη. Αυτό το διπλό μήνυμα, αν το πάρει κανείς στα σοβαρά, οδηγεί με ασφάλεια στην παραφροσύνη. Από την εσωτερική σύγκρουση με τις φυσικές ορμές ο άνθρωπος βγαίνει ανάπηρος, παραμορφωμένος και χωρίς πραγματική αγάπη. Σχεδόν όλες οι καταστροφικές και αυτοκαταστροφικές τάσεις, πολλές νευρώσεις και ψυχοσωματικές αρρώστιες, η εχθρότητα, ο πόνος και η απληστία οφείλονται στη στέρηση αγάπης και έρωτα. Ο Β.Pάιχ, πρωτοποριακός - και γι' αυτό παρεξηγημένος στην εποχή του επιστήμονας, υποστήριξε την άποψη πως τα πάντα, από την αμοιβάδα μέχρι την ατμόσφαιρα της Γης, διαποτίζονται από την οργόνη, μια δίχως μάζα παλλόμενη ζωτική ενέργεια, η οποία είναι έντονα παρούσα κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης. Eπιχείρησε μάλιστα, να κατασκευάσει έναν οργονοσυσσωρευτή, δηλαδή μια συσκευή για τη συγκέντρωση της οργόνης, με απώτερο στόχο τη θεραπεία και την αναζωογόνηση. Το σεξ αντί να καταδικάζεται μπορεί να ανυψωθεί σε διαλογιστική εμπειρία. Με την αποδοχή και την κατανόηση η σεξουαλική ενέργεια μετουσιώνεται αυθόρμητα σε αγάπη και συμπόνια. Με την απόρριψη η συνείδηση θολώνει και η ενέργεια που συνεχίζει να βράζει διαποτίζει όλες τις πτυχές του ψυχισμού. Ο σεξοφοβικός γίνεται σεξοεμμονικός και συχνά διαστροφικός.Ο Όσσο διδάσκει :

« Όταν ο νους σου είναι σεξουαλικός, εκμεταλλεύεσαι τον άλλον. Ο άλλος είναι απλώς εργαλείο, που το χρησιμοποιείς και το πετάς. Όταν το sex γίνει έρωτας, τότε ο άλλος δεν είναι αντικείμενο, γίνεται σημαντικός, μοναδικός. Είσαστε σύντροφοι σε μια βαθιά εμπειρία. Και αν αυτό δεν είναι απλώς κάτι στιγμιαίο, αν γίνεται μια κατάσταση διαλογισμού - που σημαίνει ότι αν μπορέσεις να ξεχάσεις τελείως τον εαυτό σου και εξαφανιστεί ο εραστής και η ερωμένη και το μόνο που υπάρχει, είναι έρωτας που ρέει, τότε, λέει ο Σίβα, η αιώνια ζωή είναι δική σου». Η σεξουαλική ενέργεια είναι θεϊκή. Είναι η πιο μυστηριώδης ενέργεια που υπάρχει, γιατί αναπαράγει τη ζωή. Όσο περισσότερο την σεβόμαστε, τόσο μας αποκαλύπτει την ιερότητά της. Όπως αναφέρει σχετικά και ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος : «εκείνοι, για τους οποίους το θείο πάθος είναι άγνωστο, μπορούν να πάρουν μια ιδέα από τη μορφή του ερωτικού πάθους στη γη. Πρέπει να θυμόμαστε όμως, πως στη γη η αγάπη μας είναι μόνο μια ένωση από σκιές που περνούν και αλλάζουν». Στην Ταντρική παράδοση η συνεύρεση του ζευγαριού ισοδυναμεί με είσοδο στα άδυτα του Ιερού. Mε ειδικές ασκήσεις οι δυο σύντροφοι μαθαίνουν να χρησιμοποιούν συνειδητά τη σεξουαλική τους διέγερση και την ερωτική ενέργεια σαν ένα μέσο για να προσεγγίσουν υπερβατικές διαστάσεις της ύπαρξης. O οργασμός εδώ δεν είναι απολύτως αναγκαίος, όσο η ένωση.Oι αρχαίοι μύστες ονόμαζαν την σεξουαλική ενέργεια μαγική. Oι σύγχρονοι βιοψυχολόγοι τη χαρακτηρίζουν «μαγνητική». Eίναι η πανίσχυρη ενέργεια, που εκλύεται τις στιγμές της ερωτικής διέγερσης και του οργασμού και που μπορεί να μας ενώσει με τα πέρατα του σύμπαντος. Bαθύ, μυστηριώδες, εκρηκτικό και ικανό να μας υψώσει πέρα από τα όρια του συνηθισμένου εαυτού μας. Aυτό είναι το μυστικό που κρύβεται μέσα στη λειτουργία της ερωτικής πράξης και κυρίως στη στιγμή της κορύφωσής της. Mέσα της υπάρχει μια συγκλονιστική δύναμη, πολύ γνωστή στους αρχαίους μύστες και σοφούς, αλλά και στους μάγους. Λίγο-πολύ, όμως, όλοι μας έχουμε κάποιες στιγμές ψηλαφήσει αυτό το «εκστατικό κάτι» που ενυπάρχει στη στιγμή του οργασμού. Πρόκειται για καταστάσεις που ξεπερνούν το όριο της επιδερμίδας μας και της σωματικής ηδονής και που οδηγούν κατευθείαν σ' έναν άλλο, μυστηριακό κόσμο. Σ' αυτόν που, όπως ισχυρίζονται πολλές αρχαίες παραδόσεις, μπορεί να μας χαρίσει παράξενες δυνάμεις, υπερβατικές εμπειρίες, ακόμα και αιώνια νεότητα! Ο Φρόιντ ήταν ένας από εκείνους που υποστήριξαν πως τη στιγμή του οργασμού εκδηλώνεται μια στιγμιαία κατάσταση απώλειας του εαυτού, ένα είδος «ανυπαρξίας». Όμως αυτή η στιγμιαία απώλεια του συνήθους εαυτού συχνά αποκαλύπτει την ύπαρξη ενός άλλου εαυτού, καθαρά υπερβατικού. Πολλοί είναι εκείνοι που έχει τύχει να βιώσουν παραλλαγμένες καταστάσεις συνείδησης στη διάρκεια του οργασμού. Tις περιγράφουν σαν μια ωκεάνια εμπειρία, μια λάμψη συμπαντικής συνείδησης, στη διάρκεια της οποίας είναι σαν να έρχονται σε επαφή με σφαίρες ανώτερης πραγματικότητας. Γι' αυτό άλλωστε, πολλοί εσωτεριστές έλεγαν προσευχές κατά τη διάρκεια της ερωτικής πράξης. Ο Όσσο παρομοίως υποστηρίζει, ότι ο άνθρωπος βίωσε τις πρώτες πνευματικές εμπειρίες του Samadi κατά τον οργασμό, στον οποίο, έστω και παροδικά, ο νους αδειάζει από κάθε σκέψη. Αυτός που βυθίζεται στις αισθήσεις (Vishyanand) είναι ο νεότερος αδερφός αυτού που βυθίζεται στο θείο (Brahmanand).

O θεόπνευστος ποιητής Ταγκόρ το επιβεβαιώνει :

« Η Λύτρωση δεν είναι για μένα η άρνηση των εγκοσμίων. Νοιώθω το σφιχταγκάλιασμα της ελευθερίας μέσα σε εκατομμύρια δεσμά ηδονής. Πάντα και πάντα, χύνεις τους δροσερούς κρουνούς του κρασιού Σου με τα μύρια χρώματα και μύρα, γεμίζοντας το χωματένιο αυτό ποτήρι ως τα χείλη...Όχι! ποτέ δε θα κλείσω τις πόρτες των αισθήσεών μου. Οι τέρψεις της οράσης και της ακοής θα φέρουν μαζί τους και τη δική Σου τέρψη. Ναι, όλες οι αυταπάτες μου θα καούν σε μια φωτοχυσία χαράς, κι όλοι οι πόθοι μου θα ωριμάσουν σε καρπούς αγάπης» .

Παρομοίως για τον Επικουρισμό και τον Ταοϊσμό, δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή μεταξύ γήινης και επουράνιας ηδονής : ενώνονται στην έκσταση, επειδή μόνο τότε υπάρχει η αίσθηση της κοινωνίας με το Σύμπαν. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια το σεξ ήταν παγιδευμένο σε ταμπού και προκαταλήψεις,. Η άγνοια, ο φόβος, οι ενοχές εμπόδιζαν την αναζήτηση της σεξουαλικής έκφρασης και της ηδονής. Τις τελευταίες δεκαετίες, στη Δύση, η ηθική πάνω σε αυτά τα θέματα έχει αλλάξει ριζικά. Η σεξουαλική επανάσταση της δεκαετίας του '60 έφερε ανατροπές, ενώ το φεμινιστικό κίνημα επέτρεψε στις γυναίκες να εκφράσουν τη σεξουαλικότητά τους πιο ελεύθερα. Τα χρόνια αυτά, η παραδοσιακή σεξουαλική ηθική γίνεται αντικείμενο σφοδρής κριτικής και η ηδονή απενοχοποιείται. Οι ιδέες τόσο του Βίλχελμ Ράιχ (με το έργο του «Σεξουαλική Επανάσταση») όσο και του Μαρκούζε (με το έργο του «Έρως και Επανάσταση») ενέπνευσαν τους νέους της Ευρώπης και της Αμερικής, αντίστοιχα. Στα έργα τους αναδεικνύεται το σεξ ως μείζων παράγοντας κοινωνικής απελευθέρωσης και όπλο εναντίον της αποξένωσης από την εργασία, την κοινωνία και την επιθυμία. Στις περισσότερες χώρες κατακτήθηκε η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και η ευκολότερη πρόσβαση σε μεθόδους προφύλαξης. Έφηβες και έφηβοι πλέον απολαμβάνουν τη σεξουαλική επαφή με μεγαλύτερη ευκολία, το σεξ πριν από το γάμο και παρά τις εκκλησιαστικές ηθικοπλαστικές επιταγές, είναι αναμενόμενο, αν όχι υποχρεωτικό. Η σεξουαλική απελευθέρωση οδήγησε τον σύγχρονο άνθρωπο σε μια διαρκή αναζήτηση για την ανακάλυψη όλο και περισσότερων, διαφορετικών και μεγαλύτερων απολαύσεων.Υπάρχει όμως και η άλλη όψη του νομίσματος. Η διαστρέβλωση της σεξουαλικής απελευθέρωσης του Μάη του '68 στις μέρες μας συμπυκνώνεται στη παρακάτω φράση του Βίλχελμ Ράιχ : « ο πανσεξουαλισμός των ημερών μας δεν είναι δείγμα καμιάς ερωτικής απελευθέρωσης είναι, αντίθετα, μια μαζική επικράτηση μίας νευρωτικής πολυγαμίας». Ο Κρισναμούρτι εύστοχα παρατηρεί : « Δεν είναι τόσο πολύ το σεξ σαν ζωτική εσωτερική παρόρμηση που κυβερνά τους ανθρώπους σήμερα, όσο οι εικόνες και οι σκέψεις γύρω από το σεξ. Όλη η σύγχρονη ζωή τις ευνοεί. Κοίτα γύρω σου.Σπάνια θ' ανοίξεις μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό, θα ταξιδέψεις με το μετρό ή θα περπατήσεις σε κάποια λεωφόρο, χωρίς να πέσεις επάνω σε κάποια διαφήμιση ή αφίσα που απευθύνεται στο σεξουαλικό σου ένστικτο προκειμένου να εκθειάσουν ένα ζευγάρι κάλτσες, μια καινούρια οδοντόπαστα ή μια ιδιαίτερη μάρκα τσιγάρων.... Όλα αυτά τα μηνύματα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να εξερεθίζουν τα σεξουαλικά ένστικτα. Το σεξ έχει υποβιβαστεί να γίνει υπηρέτης αφάνταστων εμπορικών στόχων. Υπάρχει μία συνεχής επίθεση και δεν ξέρεις πια αν είναι η δική σου σεξουαλική παρόρμηση ή οι σεξουαλικές δονήσεις που παράγονται τεχνικά γύρω σου. Αυτή η εξευτελιστική, έντονη έκκληση στο σεξουαλικό μας ένστικτο, είναι ένα από τα πιο κτηνώδη σημεία του πολιτισμού μας. Εξαφάνισέ τα και το μεγαλύτερο μέρος από τη δήθεν σεξουαλική ορμή θα φύγει. Δεν είμαι ηθικολόγος. Δεν έχω τίποτα εναντίον του σεξ και είμαι εναντίον κάθε είδους κατάπνιξης του σεξ, εναντίον της υποκριτικής στάσης απέναντι στο σεξ και σε ό,τι καλείται σεξουαλική αυτοπειθαρχία, που δεν είναι τίποτα άλλο από μία ιδιαίτερη μορφή υποκρισίας. Αλλά δεν θέλω να φτηναίνει το σεξ, να μπαίνει σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις της ζωής στις οποίες δεν ανήκει». Τα ερωτικά μηνύματα, στα οποία βρίσκεται εκτεθειμένος καθημερινά ο άνθρωπος, οδηγούν στη σταδιακή απευαισθητοποίηση στους συνήθεις ερωτικούς ερεθισμούς, με αποτέλεσμα τη μείωση της σεξουαλικής διέγερσης και την αναζήτηση όλο και πιο έντονων ερεθισμάτων για την επίτευξη διέγερσης. Το γεγονός ότι έχει χαθεί η απόλαυση της διεκδίκησης και της κατάκτησης αφού οι σεξουαλικές μας επιθυμίες πραγματοποιούνται εύκολα και γρήγορα πια, χωρίς κόπο και δυσκολίες, τον κάνει να θέλει να πάει ένα βήμα πιο πέρα αναζητώντας μεγαλύτερες προκλήσεις και ικανοποιώντας ερωτικές επιθυμίες και φαντασιώσεις που είναι πιο δύσκολο να πραγματοποιήσει. Οι ιδιαίτερες προτιμήσεις στο σεξ δεν θεωρούνται απαγορευμένες ή κατακριτέες και τα πρότυπα που προβάλλονται, συνήθως προωθούν οριακές σεξουαλικές συμπεριφορές. Η αμφιφυλοφιλία δείχνει να εξαπλώνεται και οι όροι 'bysexual', 'metrosexual', ή 'pansexual', δημιουργήθηκαν για να αποδώσουν σύγχρονους ρόλους και προσανατολισμούς. Το σύγχρονο αυτό μοντέλο ερωτικής ζωής, φαίνεται πως αφήνει ακάλυπτους πολλούς ανθρώπους, που οδηγούνται στο λανθασμένο συμπέρασμα ότι δεν υπάρχει άλλη προσέγγιση στο σεξ από τη διαστρευλωμένη και έτσι η νοοτροπία τους χρωματίζεται από δυσπιστία, καχυποψία, φόβο και αηδία.. Είναι αυξημένο το ποσοστό των ανθρώπων που είναι δυσαρεστημένοι από τη σεξουαλική τους ζωή και αρκετά μεγάλο το ποσοστό που έρχεται αντιμέτωπο με σεξουαλικές δυσλειτουργίες. Παράλληλα, η ερωτική επιθυμία φαίνεται πως όλο και μειώνεται τόσο στους άντρες όσο και στις γυναίκες και ο δρόμος προς την ασεξουαλικότητα αποκτά όλο και περισσότερους οπαδούς. Η σεξουαλική αποχή μοιάζει να γίνεται, συνειδητή ή ασυνείδητη επιλογή αφού τα νέα πρότυπα σεξουαλικής συμπεριφοράς, έρχονται συχνά σε σύγκρουση με τα ήθη και τις αξίες ανθρώπων που έχουν μεγαλώσει με πιο συντηρητικές αρχές. Η «ασεξουαλική επανάσταση» ξεκίνησε από την Αμερική και μάλλιστα με την υποστήριξη της κυβέρνησης Μπους, για να εξαπλωθεί στην Ευρώπη. Το σύνθημα του Ντέιβιντ Τζέι, του 25χρονου Αμερικανού εμπνευστή του κινήματος, είναι ότι «η ασεξουαλικότητα δεν αφορά μόνο τις αμοιβάδες». H ιστοσελίδα, η A-σεξουαλική Υπερηφάνεια (Α-Pride Attitude), δέχεται καθημερινά χιλιάδες σχόλια από ανθρώπους που αρνούνται την «τυραννία της ηδονής». Απέναντι στην κατάργηση των απαγορεύσεων, τα χιλιάδες ήδη μέλη διεκδικούν το δικαίωμα στη σεξουαλική αποχή. Η ασεξουαλικότητα αποτελεί γι αυτούς ένα τρόπο αντίστασης στην πανσεξουαλικότητα των καιρών μας λέει στη Φιγκαρό ο δημοσιογράφος Ζαν-Φιλίπ ντε Τονάκ, συγγραφέας της «Ασεξουαλικής Επανάστασης». Παράλληλα και άλλοι παράγοντες συντελούν στην αποχή.Τα υψηλά κριτήρια για την επιλογή συντρόφου, που υπάρχουν στις μέρες μας, δημιουργούν ανασφάλεια, σε πολλούς ανθρώπους, ως προς τις επιδόσεις και τις ικανότητές τους, προκαλώντας τους αισθήματα ανεπάρκειας και κάνοντάς τους να βιώνουν τον φόβο της απόρριψης. Για άλλους η εξάπλωση των σεξουαλικά μεταδιδόμενων νοσημάτων και τέλος το έντονο επαγγελματικό άγχος και η συνεχής ενασχόληση με την καριέρα, έχουν σαν αποτέλεσμα να αφήνουν πολλοί νέοι άνθρωποι την προσωπική τους ζωή στο περιθώριο, αφού δεν υπάρχει ούτε χρόνος αλλά ούτε και διάθεση να επενδύσουν σε μια σχέση.

Τη λύση ανάμεσα στις ακραίες συμπεριφορές του πανσεξουαλισμού και της ασεξουαλικότητας την δίνει πολύ όμορφα ο Κρισναμούρτι :
 

« Το σεξ , λέει, είναι σαν ένα τρυφερό λουλούδι, σαν μία δυνατή φλόγα, είναι κάτι λεπτεπίλεπτο και εξαιρετικό. Χρειάζεται περιποίηση και φροντίδα. Πρέπει να είσαι ιδιαίτερα προσεκτικός όταν δε γίνεται για τους λόγους που το προόρισε η φύση. Το να αφήνεις το σεξ ελεύθερο είναι σπατάλη ενέργειας, το να το καταπνίγεις βάναυσα είναι καταστροφή ενός λεπτεπίλεπτου και έντονα όμορφου πράγματος. Γι' αυτό παρακολούθησέ το με ζεστασιά, περιποιήσου το, αφησέ το να ανακαλύψει τον εαυτό του και να ξεδιπλωθεί. Ούτε να το απαρνείσαι ούτε να του ενδίδεις.... αν βάλεις τάξη στον εαυτό σου έτσι ώστε να επιτρέψεις στην αγάπη να γίνει ένα πανταχού παρών αίσθημα στο οποίο το σεξ θα είναι η έκφραση γνήσιας επιθυμίας, όλα τα θλιβερά σεξουαλικά προβλήματα θα πάψουν να υπάρχουν».
 

 Συνοψίζοντας : η σεξουαλική ενέργεια, πέρα από την καθαρά βιολογική λειτουργία, μπορεί να χρησιμοποιηθεί είτε σαν ναρκωτικό, σαν μια προσωρινή ανακούφιση του εσωτερικά απομονωμένου ανθρώπου, είτε σαν κινητήριος δύναμη, που μετουσιωμένη σε συμπαντικό έρωτα, ανυψώνει τους αγαπημένους στη μυστική υπερβατική ένωση. Για να γίνει όμως αυτό απαιτείται η συνεπής άσκηση στην πνευματική αλχημεία

Η μοναχική Εύα…

Eve by Anna Lea Merritt 1844-1930

 Η Εύα καθόταν στους κήπους του Παραδείσου με μια πολύ θλιμμένη έκφραση στο πρόσωπο της, όταν ξαφνικά άκουσε τη φωνή του Θεού να τη ρωτάει:
—Τι δεν πάει καλά στη ζωή σου;
- Δεν έχω με ποιον να μιλήσω, απάντησε.
-Δεν θέλω να στεναχωριέσαι, γι αυτό θα σου δημιουργήσω ένα σύντροφο και θα τον ονομάσω “άνδρα”. Φυσικά θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να μην είσαι μόνη, συνέχισε ο θεός, αλλά ακόμα κι έτσι δεν υπόσχομαι πολλά, καθώς εσύ έχεις ήδη πάρει τα καλύτερα στοιχεία και δεν πρέπει να πλάσω δύο ίδια πράγματα. Το καινούριο αυτό δημιούργημα μου θα είναι ατελές, θα του λείπει ένα πλευρό, θα λέει πολλά ψέματα και, όταν αισθάνεται ανασφάλεια, θα φέρεται υπεροπτικά.
—Κανένα προτέρημα;
—Σκέφτομαι. Ίσως, για να μην ανησυχείς για την τροφή, θα είναι πιο επιδέξιο όταν θα χρειάζεται να κυνηγήσει ζώα. Ωστόσο, μην σου προκαλέσει εντύπωση αν θα είσαι αναγκασμένη να ακούς διάφορες ιστορίες για τις ικανότητες και το θάρρος του πριν τα παραδώσει για να φαγωθούν.
—Τουλάχιστον θα σκοτώσει λιγάκι τη μονοτονία αυτού του Παραδείσου, είπε η Εύα.
—Συμφωνώ, θα φέρεται όμως σαν παιδάκι και θα διασκεδάζει με ανοησίες, παραδείγματος χάριν καβγαδίζοντας και κλοτσώντας μια μπάλα.
—Ακόμα κι έτσι θα είναι καλύτερα από το να είμαι μόνη μου όλη μέρα, επέμεινε η Εύα.
Ο θεός σκέφτηκε και ξανά σκέφτηκε και τέλος είπε:
—Εντάξει. Όμως, επειδή εκτός απ’ όλα τα άλλα θα είναι και πολύ ματαιόδοξος, πρέπει να θέσω έναν όρο.
—Και ποιος είναι αυτός;
—Πρέπει να τον αφήσεις να πιστεύει ότι δημιουργήθηκε πρώτος.
Paulo Coelho

Δείτε πως μπορείτε να φουσκώσετε ένα λάστιχο σε ελάχιστα δευτερόλεπτα!!!

Υπάρχει ένας πολύ εντυπωσιακός τρόπος που μπορείτε να φουσκώσετε το λάστιχο σας, αν δεν έχετε μαζί σας κάποια τρόμπα...

Και για να το κάνετε αυτό, χρειάζεστε μόνο ένα σπρέι και ένα κουτάκι σπίρτα (και με αναπτήρα γίνεται, απλά υπάρχει ο κίνδυνος ο αναπτήρας να σκάσει). Δείτε το βίντεο και μείνετε εντυπωσιασμένοι από το αποτέλεσμα ωστόσο, καλό είναι να μην το δοκιμάσετε ποτέ αυτό...

Υπάρχουν εξάλλου πολλά τηλέφωνα από εταιρείες, που μπορούν να στείλουν κάποιον για να σας το φουσκώσει...

Πυθαγόρας – Ηράκλειτος, Αισθητική

Αισθητική, μια πανάρχαια λέξη, όσο και η ομορφιά σχεδόν. Πολλές φορές στη ζωή μας έχουμε αναφέρει τη λέξη αυτή για να περιγράψουμε το κάλλος, το ωραίο δηλαδή, σε όλο του το μεγαλείο. Ακόμα και οι εκφράσεις μας του τύπου «πόσο καλαίσθητη είναι», «η αισθητική του χώρου αυτού με συναρπάζει», ή «δεν έχεις καθόλου αισθητική» θέλουν να περιγράψουν πως, τελικά, το ωραίο, το αισθητικό, παίζει μεγάλο ρόλο στη ζωή μας και έχει τη δική του φιλοσοφία. Γιατί, ναι, η Αισθητική είναι ο κλάδος της φιλοσοφίας που ασχολείται με τον ορισμό του ωραίου. Για πρώτη φορά, μάλιστα, από τον γερμανό φιλόσοφο Αλεξάντερ Γκότλιμπ Μπαουμγκάρτεν, ο οποίος με το έργο του συνέβαλε στο να αναγνωριστεί η αισθητική σαν ξεχωριστός φιλοσοφικός κλάδος.

O όρος ‘αισθητική’ παράγεται από την ‘αίσθηση’, την εμπειρία που προσλαμβάνουμε μέσω των αισθήσεων. Παρά το γεγονός ότι η Αισθητική, η περί το καλόν, ήτοι η περί το κάλλος συζήτηση, αποτελεί σήμερα το τέταρτο στοιχειώδες τμήμα της Φιλοσοφίας μετά την Ηθική, τη Γνωσιολογία και τη Μεταφυσική, εντούτοις σπάνια απασχόλησε αυτοτελώς τους φιλοσόφους.

Κι ερχόμαστε στην όμορφη χώρα μας, την Ελλάδα, που από μόνη της «αισθητικά» πληροί όλες τις προδιαγραφές.Το ταξίδι μας στην Αρχαία Ελλάδα θα μας δείξει πως οι φιλόσοφοι έδιναν στην αισθητική την αξία που της αρμόζει, ο καθένας από τη δική του όψη. Είναι πολύ ενδιαφέρον, λοιπόν, ταξιδεύοντας, να δούμε πως το κύριο περιεχόμενο της εξέλιξης της φιλοσοφικής – αισθητικής σκέψης ήταν κατ’ ουσία, ο αγώνας ανάμεσα στον υλισμό και τον ιδεαλισμό. Και μην μου πείτε πως δεν μας απασχολεί μέχρι και σήμερα – και πάντα – στην καθημερινότητά μας; Πάλη ανάμεσα στις προοδευτικές και τις συντηρητικές δυνάμεις της τότε αλλά και της τώρα κοινωνίας. Το παλιό απέναντι σε κάθε μορφή καινούργιου. Η στασιμότητα απέναντι σε όποια αλλαγή.

Ο Πυθαγόρας, λοιπόν, και οι Πυθαγόρειοι από την κοσμοθεωρία ήταν ιδεαλιστές. Είχαν διακηρύξει ότι η ουσία στα πράγματα αποτελεί αριθμό, και γι’ αυτό η γνώση του κόσμου ταυτίζεται με τη γνώση των αριθμών που τον κατευθύνουν. Αυτές τις βασικές φιλοσοφικές θέσεις τους τις χρησιμοποίησαν ως αφετηρίες για τις αισθητικές τους θεωρίες.

Οι Πυθαγόρειοι μέτραγαν ότι η αρμονία των αριθμών είναι αντικειμενική νομοτέλεια που κατευθύνει όλα τα φαινόμενα της ζωής. Και αυτή η αριθμητικά μετρητή αντικειμενική νομοτέλεια, κατά τη γνώμη των Πυθαγορείων, βρίσκεται και στη βάση των αισθητικών φαινομένων. Ξέχωρη σημασία είχαν οι εργασίες των Πυθαγορείων πάνω στη μουσική. Αυτοί οι οποίοι πρώτοι διατύπωσαν τη σκέψη ότι η ιδιομορφία του μουσικού τόνου εξαρτάται από το μήκος της χορδής που ηχεί.

Με τη διδασκαλία τους για την αρμονία σαν «συμφωνία ασυμφωνούντος» οι Πυθαγόρειοι θεμελίωσαν τη διαλεκτική ερμηνεία της ομορφιάς αν και βασίστηκαν στην χρησιμοποίηση των αντιθέσεων.


Πολύ πιο βαθιά το πρόβλημα της αντίθεσης όσον αναφορά τις κατηγορίες της Αισθητικής το έλυσε ο θεμελιωτής της διαλεκτικής Ηράκλειτος ο Έφέσιος. Ο Ηράκλειτος παίρνει για πρώτη αρχή σε καθετί που υπάρχει το «αιώνια ζωντανό πυρ». Στον κόσμο βασιλεύει αυστηρή νομοτέλεια, κι ωστόσο σ’ αυτόν δεν υπάρχει τίποτα το αμετάβλητο — το παν ρέει κι αλλάζει. «Τα πάντα ρει».

Αντίθετα προς τους Πυθαγόρειους ο Ηράκλειτος τονίζει όχι τη συμφιλίωση των αντιθέσεων, αλλά τον αγώνα μεταξύ τους.Η ομορφιά κατά τον Ηράκλειτο είναι ιδιότητα του πραγματικού κόσμου. Κι ωστόσο, η ομορφιά είναι ιδιότητα σχετική. Η σχετικότητα αυτή προσδιορίζεται από το ότι οι υπάρξεις ανήκουν σε διαφορετικά γένη. Ο πιο ωραίος πίθηκος είναι άσχημος σε σύγκριση με το γένος των ανθρώπων.

Ο Ηράκλειτος, όπως και οι Πυθαγόρειοι θεωρεί ότι το ωραίο έχει αντικειμενική βάση, ωστόσο αυτή τη βάση δεν τη βλέπει στις αριθμητικές σχέσεις, αλλά στις ποιότητες των υλικών πραγμάτων. Μ’ αυτό τον τρόπο ο Ηράκλειτος ξεπερνάει τους πυθαγόρειους όχι μονάχα γιατί δίνει πιο βαθιά, διαλεκτική εξήγηση στην αρμονία και την ομορφιά, αλλά και γιατί, σ’ αυτόν, ο ίδιος ο κόσμος αποτιμάται ως υλικός. Δεν είναι φτιαγμένος από θεούς, αλλά υπάρχει αιώνια στην μορφή αέναου γίγνεσθαι. Έτσι, η ομορφιά έχει υλική βάση και αναπτύσσεται σαν ιδιότητα των πραγμάτων.

Αλήθεια, τι είναι εκείνο που κάνει τα ωραία «πράγματα» να είναι ωραία;