Ο Σέξτος Εμπειρικός και η ατέρμονη παλινδρόμηση της δικαιολόγησης

Δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτα.. για τον Σέξτο Εμπειρικό. Δεν ξέρουμε πότε γεννήθηκε, ούτε πότε πέθανε αυτός ο κωδικοποιητής του Ελληνικού σκεπτικισμού. Δεν ξέρουμε που έζησε, ούτε που μαθήτευσε, ούτε καν αν ήταν Έλληνας ή βάρβαρος.

Φαίνεται πως ήταν γιατρός, επικεφαλής κάποιας φιλοσοφικής σχολής. Οι περισσότεροι μελετητές τον τοποθετούν στο 2^ο μ.χ αιώνα. Πρόκειται για εικασίες.

Αυτό που ξέρουμε είναι ότι ο Σέξτος Εμπειρικός συνέγραψε τα έργα «πυρρώνειες  υποτυπώσεις» και «προς λογικούς». Τα βιβλία αυτά , μαζί με αρκετά ακόμα που του αποδίδονται συνήθως, συγκεντρώνουν διακοσίων χρόνων σκεπτικιστικά επιχειρήματα. Καθώς ο Σέξτος ήθελε να αντικρούσει τους δογματικούς της εποχής του, περιγράφει υπομονετικά τα δόγματα του Αριστοτέλη , του Διόδωρου Κρόνου, των στωικών και πολλών άλλων. Ο Σέξτος καταγράφει φιλοσοφικές θέσεις με μοναδικό σκοπό να τις υπονομεύσει. Η ειρωνεία είναι ότι , τοπογραφώντας κτίσματα που προορίζονται για κατεδάφιση, ο Σέξτος είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνος για τη διατήρηση τους. Όπως γινόταν και με τον άλλο ακούσιο ιστορικό της αρχαίας φιλοσοφίας , τον Διογένη Λαέρτιο , τα έργα του Σέξτου κυκλοφορούσαν ευρέως και μονίμως, επειδή είχε μια κλίση στα παράδοξα

Ο Σέξτος μας αφήνει στην αβεβαιότητα σχετικά με το συγκεκριμένο κλάδο σκεπτικισμού που ενστερνιζόταν. Ερμηνεύεται επί μακρόν ως υπέρμαχος της αναστολής της κρίσης σε όλα τα θέματα. Οι αρχαίοι γνώριζαν ότι οι  πυρρωνιστές εμπνέονταν από τον Πύρρωνα Τον Ηλείο. Ο Διογένης Λαέρτιος αναφέρει ότι ο Πύρρωνας διδάχτηκε τη φιλοσοφία του στην Ινδία. Ο Πύρρωνας θα μπορούσε να είχε επισκεφθεί την Ινδία ακολουθώντας την εκστρατεία του Μεγάλου Αλέξανδρου. Οι μελετητές έχουν επισημάνει αρκετά γνωρίσματα της πυρρώνειας φιλοσοφίας που μοιάζουν ξένα στην ελληνική φιλοσοφία και που ήταν εγγενή στην ινδική φιλοσοφία. Ο Διογένης αναφέρει επίσης ότι, εφόσον ο Πύρρωνας δεν εμπιστευόταν καμία πεποίθηση περισσότερο από κάποια άλλη, ‘έβγαινε από το δρόμο του για το τίποτα χωρίς να παίρνει προφυλάξεις, αλλά αντιμετωπίζοντας όλους τους κινδύνους όπως έρχονταν, είτε ήταν κάρα είτε γκρεμοί, σκυλιά ή οτιδήποτε άλλο» . Mολαταύτα, ο Πύρρωνας κατάφερε να φτάσει τα ενενήντα , χάρη στους πολλούς μαθητές και φίλους που «συνήθιζαν να τον ακολουθούν από κοντά»

 Ο θεραπευτικός πυρρωνισμός
Ο Σέξτος αντιμετωπίζει τη φιλοσοφία ως ένα είδος ψυχικής διαταραχής που μπορεί να την απαλύνει ο διάλογος. Όπως συνηθίζουν να κάνουν οι γιατροί, ο Σέξτος παρουσιάζει τη θεραπεία του ως τελείως τυχαία ανακάλυψη. Όπως κι άλλοι αναζητητές της αλήθειας, ο σκεπτικιστής ξεκίνησε ως δογματικός που απογοητεύτηκε από την αποτυχία του να επιλύσει τα παράδοξα. Αποκαμωμένος , περιέπεσε σε μια κατάσταση αναστολής της κρίσης. Η ειρωνεία είναι ότι αυτή η αμφιβολία τον απάλλαξε από την αγωνία που είχε ελπίσει να διώξει με την ανακάλυψη της αλήθειας. Ο Σέξτος θυμάται την ιστορία του Απελλή, ο οποίος προσπαθούσε να ζωγραφίσει τους αφρούς που βγάζει το άλογο από το στόμα του. Αυτός ο διάσημος ζωγράφος χρησιμοποιούσε ένα σπόγγο για να καθαρίζει το χρώμα που άφηναν στον πίνακα οι αποτυχημένες του προσπάθειες. Ο Απελλής ένιωσε τόσο απογοητευμένος ώστε εκσφενδόνισε το σπόγγο στον πίνακα. Προς μεγάλη του έκπληξη, το σημάδι που άφησε ο σπόγγος απεικόνιζε παραστατικά τους αφρούς του αλόγου. Ομοίως , ο σκεπτικιστής σκόνταψε άθελά του σε μια λύση των προβλημάτων που τον στεναχωρούσαν. Ο πυρρωνισμός εδραιώνει αυτή την τυφλή τύχη.

Η βασική στρατηγική του Σέξτου είναι να αντιμετωπίζει την ασυνέπεια μάλλον ως καθησυχαστικό σύμμαχο παρά ως αντίπαλο. Όταν διαπιστώνετε ότι αρχίζετε να σχηματίζετε γνώμη για ένα θέμα, προσπαθήστε να σκεφτείτε αντίθετα επιχειρήματα. Καθώς τα υπέρ και τα κατά αντισταθμίζονται, επέρχεται η γαλήνη του νου.

Αυτή η μέθοδος της ισοδυναμίας πρέπει να κατανοηθεί ψυχολογικά. Θα ήταν δογματικό να θεωρήσει κανείς ότι ένα επιχείρημα είναι εξίσου αδιάσειστο με ένα άλλο. Ο σκοπός του Σέξτου είναι να εξισορροπήσει τη δύναμη πειθούς των επιχειρημάτων, όχι τα πραγματικά πλεονεκτήματα τους. Μετρά τη δύναμη της πειθούς παθητικά , παρατηρώντας τον τρόπο με τον οποίο το επιχείρημα επενεργεί στο υπό συζήτηση θέμα. Σε ατομικό επίπεδο, είναι δύσκολο να διαχωρίσετε τη γνώμη σας για το αδιάσειστο του επιχειρήματος από την αντικειμενική λογική του δύναμη. Η αυτοθεραπεία δεν σας προσφέρει ψυχική απόσταση. Αλλά όταν ο Σέξτος θεραπεύει άλλους, μπορεί ελεύθερα να προσαρμόσει τη λογοθεραπεία του στο συγκεκριμένο ασθενή. Ο σκεπτικιστής…….

Επιθυμεί να θεραπεύει με το λόγο, όσο καλύτερα μπορεί, την οίηση και την απερισκεψία των δογματικών. Έτσι όπως ακριβώς οι γιατροί που θεραπεύουν τις σωματικές αρρώστιες έχουν γιατρικά τα οποία διαφέρουν σε ισχύ, και εφαρμόζουν τα βαριά σ εκείνους που οι αρρώστιες τους είναι βαριές και τα ηπιότερα σε όσους έχουν προσβληθεί ήπια, έτσι και ο σκεπτικιστής εκθέτει επιχειρήματα που διαφέρουν σε ισχύ και χρησιμοποιεί εκείνα που έχουν βαρύτητα και είναι ικανά με την αυστηρότητα του να απαλλάξουν τον δογματικό από την αρρώστια του, την οίηση , σε περιπτώσει όπου η βλάβη οφείλεται σε βαριά κρίση απερισκεψίας. Eνώ χρησιμοποιεί τα ηπιότερα επιχειρήματα στην περίπτωση εκείνων στους οποίους η αρρώστια της οίησης είναι πολύ επιπόλαιη και εύκολο να θεραπευτεί, και τους οποίους είναι δυνατόν να επαναφέρει στην υγεία με ηπιότερες μεθόδους πειθούς. (πυρρώνειες υποτυπώσεις ΙΙΙ,280-81)

Ο Σέξτος ενδιαφέρεται μάλλον για το ποια είναι η επίδραση ενός επιχειρήματος παρά για το ποια οφείλει να είναι. Αφηγείται γαλήνια την εμπειρία του παραγωγικού συλλογισμού, όπως του διαιθυλαμιδίου του λυσεργικού οξέος (LSD) στις «εργαστηριακές σημειώσεις» του το 1943.

Η μέθοδος του Σέξτου να τιτλοδοτεί τα επιχειρήματα με αντεπιχειρήματα πρέπει να ασκείται επίπονα, περίπτωση την περίπτωση. Εξυπηρετικά, ο Σέξτος προετοιμάζει επίσης υποδείγματα επιχειρημάτων για κάθε σκοπό, τα οποία βοηθούν τον άρρωστο να υποστηρίξει άλλες θέσεις ώσπου να επιτευχθεί η ισοπαλία. Καθώς ο άρρωστος μετατρέπεται σε καρδαμωμένο διαλεκτικό, αφομοιώνει το μάθημα ότι «η λογική είναι μεγάλη κατεργάρα» και παύει να παίρνει τα φιλοσοφικά επιχειρήματα στα σοβαρά.

Ο Σέξτος δεν μπορεί να ισχυριστεί την θεραπευτική φιλοσοφία που σκιαγραφήσαμε πιο πάνω. Όποιος ισχυρίζεται μια πρόταση υπαινίσσεται ότι γνωρίζει πως είναι αληθής. Επομένως ο Σέξτος περιορίζει αυστηρά τα φιλοσοφικά του σχόλια. Για να καλύψει τα περιστασιακά ολισθήματα, διανθίζει τα γραπτά του με καθολικές διαψεύσεις:

Γιατί, σε σχέση με όλες τις εκφράσεις των σκεπτικιστών, πρέπει να συλλάβουμε πρώτα το γεγονός ότι δεν διατυπώνουμε κανέναν θετικό ισχυρισμό που αφορά την απόλυτη αλήθεια τους , εφόσον λέμε ότι πιθανώς αντικρούουν οι ίδιες τον εαυτό τους, βλέποντας ότι οι ίδιες συμπεριλαμβάνονται στα πράγματα για τα οποία εκφράζουν την αμφιβολία τους, όπως ακριβώς τα καθαρτικά φάρμακα δεν εξαλείφουν απλώς τα υγρά από το σώμα, αλλά αποβάλλονται και τα ίδια με τα υγρά. (Πυρρώνειες υποτυπώσεις Ι.1206)

Ο Σέξτος συνιστά τον πυρρωνισμό μάλλον ως τρόπο ζωής παρά ως δόγμα.
Ο πυρρωνισμός διαφέρει από τον σκεπτικισμό που άκμασε αφότου  ο Αρκεσίλαος ανέλαβε τα ηνία της πλατωνικής Ακαδημίας. Ο σπουδαιότερος εκπρόσωπος αυτής της νέας ακαδημίας, ο Καρνεάδης, διατεινόταν ότι η γνώση είναι αδύνατη. Οι στωικοί είχαν αντιτάξει ότι η αμφιβολία είναι παραλυτική. Δεν ξέρουμε τι κάνουμε στη συνέχεια. Οι σκεπτικιστές της νέας Ακαδημίας αποκρίθηκαν ότι οι αποφάσεις μπορούν να λαμβάνονται βάσει των πιθανοτήτων (ποιοτικού χαρακτήρα, όχι του αριθμητικού είδος που εισήγαγαν ο Πασκάλ και ο Φερμά τον 17^ο αιώνα).
Μερικές προτάσεις είναι περισσότερο δικαιολογημένες από άλλες. Πολλοί σύγχρονοι επιστήμονες είναι μετριοπαθείς σκεπτικιστές αυτού του επιφυλακτικού είδους. Πιστεύουν στο αναπόφευκτο του ανθρώπινου σφάλματος και θεωρούν ότι μπορούμε να κάνουμε λάθος για τα πάντα. Με βάση ένα ελέγξιμο μείγμα παρατήρησης και θεωρίας, οι επιστήμονες αποδίδουν πιθανότητες στις υποθέσεις εργασίας. Καθώς εισέρχονται νέα στοιχεία , οι πιθανότητες αναθεωρούνται. Η επιστήμη είναι μια σχεδία που επισκευάζεται διαρκώς. Κανένα μέρος δεν είναι ουσιώδες. Η σχεδία επιπλέει χάρη στη διεργασία της αναθεώρησης.

Ο Σέξτος δεν παραδέχεται ότι οι ακαδημαϊκοί σκεπτικιστές έχουν το δικαίωμα να ισχυρίζονται τη σαρωτική γενίκευση «η γνώση είναι αδύνατη». Μια απόδειξη ότι «δεν υπάρχει απόδειξη για το αν το χ είναι αληθές» τείνει να είναι πιο απαιτητική από την απόδειξη ενός τυπικού θεωρήματος. Για να αποδείξουμε ένα συμπέρασμα , χρειάζεται να βρούμε ένα και μόνο αδιάσειστο επιχείρημα υπέρ του. Για να αποδείξουμε ότι το χ δεν μπορεί ούτε να αποδειχτεί ,ούτε να ανταποδειχτεί , πρέπει να αποδείξουμε την καθολική πρόταση ότι δεν υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ του χ ούτε επιχειρήματα υπέρ του όχι χ. Οι καθολικές προτάσεις επιβάλλουν ένα βαρύτερο φορτίο απόδειξης απ΄ότι οι επιμέρους προτάσεις. Συνεπώς ο ισχυρισμός «η γνώση είναι αδύνατη» αντικαθιστά απλώς το θετικό δογματισμό με τον αρνητικό δογματισμό.

Πιο ριζοσπαστικά, ο Σέξτος θεωρεί ότι είναι δογματικό να υποστηρίζουμε πως η πιθανότητα είναι ο οδηγός της ζωής. Για να αλλάξετε γνώμη βάσει των πιθανοτήτων, χρειάζεται να αποδώσετε κάποιες πιθανότητες πριν από οποιαδήποτε έρευνα. Αυτές οι προκαταβολικές πιθανότητες αποδίδονται χωρίς κάποια λογική. Τότε όμως αποδίδετε σε κάποιες πιθανότητες μεγαλύτερο κύρος απ΄ότι σε άλλες, χωρίς καμία βάση. Αυτή η μεροληψία είναι δογματική. Ο Σέξτος παρουσιάζεται ως ο ανοιχτόμυαλος ερευνητής που αρνείται να παραδεχτεί πως οποιαδήποτε πεποίθηση είναι πιθανότερη από οποιαδήποτε άλλη. Εφόσον δεν θέλει να δεσμευτεί σε καμία πρόταση, δεν θέλει να ισχυριστεί ότι στερούμαστε γνώσης. Γιατί , απ όσο ξέρουμε, ξέρουμε τόσα όσα μοιάζουμε να ξέρουμε.

Γενικά ο Σέξτος δεν αποζητά να μετατρέψει ένα αντίπαλο από πιστό σε άπιστο, εξάλλου αυτό είναι απλώς πίστη στην άρνηση. Απλά δεν θέλει ούτε να κερδίσει , ούτε να χάσει, θέλει μόνο να παίξει αρκετά καλά ώστε να δείξει την ματαιότητα του παιχνιδιού. Εναντιώνεται στις φιλοσοφικές πεποιθήσεις όχι στις συνηθισμένες πεποιθήσεις που έχουμε στην καθημερινή μας ζωή.

Πύρρων – “ὡς χαλεπὸν εἴη ὁλοσχερῶς ἐκδῦναι τὸν ἄνθρωπον”

Ο Πύρρων ο Ηλείος (360 π.Χ. – 270 π.Χ.) ήταν Έλληνας φιλόσοφος, ιδρυτής της Σχολής του Σκεπτικισμού. Ιερεύς και περίφημος για την ψυχική του γαλήνη, συμπαθών της απλότητος των Κυνικών και επηρεασμένος από τον Δημόκριτο και τον σχετικισμό των Σοφιστών , κήρυξε μία αδιατάρακτη ηρεμία του θυμικού μέσω της διαρκούς αμφιβολίας και της παραιτήσεως από κάθε γνώμη ή ροπή («εποχή», αποφυγή κάθε κρίσεως) λόγω του παντελώς αδύνατου της σιγουριάς.

Κατά τον Πύρρωνα, τίποτε δεν μπορεί να είναι καθαυτό (από μόνο του) ηθικά καλό ή κακό, ωραίο ή αισχρό, δίκαιο ή άδικο (καθώς η ανθρώπινη συμπεριφορά ρυθμίζεται από τη συμβατικότητα, «νόμω και έθει» , δηλαδή από την καθιερωμένη συνήθεια και το έθιμο). Βασικό αξίωμα των Σκεπτικών είναι η λεγόμενη «Αρρεψία» (αμφιβολία), ενώ ως το μόνο πραγματικό αγαθόν αναγνωρίζεται η Αρετή. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε, μετρήσουμε και κρίνουμε τα πράγματα, που χαρακτηρίζονται«αδιάφορα, αστάθμητα και ανεπίκριτα». Ούτε τα δεδομένα των αισθήσεων, ούτε οι κρίσεις μας μπορεί να είναι αληθείς ή ψευδείς.

Η διδασκαλία του Πύρρωνος άσκησε τεράστια επίδραση στη Μέση και Νεώτερη Ακαδήμεια απειλώντας τες μάλιστα με πιθανή αφομοίωση.

Σαν γύρισε στην Ήλιδα, o κάποτε πένης και άδοξος Πύρρων ανοίγει φιλοσοφική σχολή και ή διδασκαλία του περιστρέφεται γύρω από τα δύο μεγάλα θέματα, την ακαταληψία και την εποχή.

Διδάσκει αυτά πού διδάχθηκε o ’ίδιος μέσα από την εμπειρία της γνωριμίας με ξένους λαούς. Και αυτή την διδασκαλία την ανυψώνει σε κανόνα ζωής, της δικής του ζωής. Ακόλουθος ην και τω βίω, μάς λέγουν. Ήταν δηλαδή συνεπής μέ αυτά πού δίδασκε. Και ή ζωή του αλλάζει. Αυτός o τόσο ικανός στις συζητήσεις, αυτός πού όλοι λογάριαζαν, κλείνεται στον εαυτό του. Γυρίζει στους αγρούς· πολλές φορές φεύγει χωρίς να ειδοποιήσει. Αυτός ό πολυταξιδεμένος, προτιμά τώρα πια να περπατά μόνος.

Συχνά μονολογεί και, σαν τον ρωτούν γιατί το κάνει, απαντά ότι μελετά να είναι χρηστός. Ήταν άραγε τόσο αδιάφορος ώστε σαν γύριζε στις ερημιές να τον ακολουθούν φίλοι του, για να τον προστατεύουν; Μία λεπτομέρεια μας βάζει σε σκέψεις. O Αινησίδημος, ό μετέπειτα μεγάλος θεωρητικός τού σκεπτικισμού, σημειώνει ότι μόνο στην φιλοσοφία του εφήρμοζε την εποχή και ότι έκανε ότι έπρεπε για τις καθημερινές φροντίδες. Ήταν απλός άνθρωπος ό Πύρρων, μάς λέγει ό Ερατοσθένης. Συχνά τον έβλεπαν να πηγαίνει στην αγορά, να πουλά τις κότες του και τα χοιρίδια. Τόσο πολύ δεν πρόσεχε τα γύρω του πράγματα πού τον είδαν μια μέρα να πλένει ένα γουρουνάκι.

Δεν παντρεύτηκε ποτέ. Καθάριζε μόνος του το σπίτι, όπου ζούσε απλά και ήσυχα με την αδελφή του, την Φιλίστα. Κάποτε όμως έχασε την υπομονή του, θύμωσε μαζί της και, σαν σχολίασαν τον εκνευρισμό του, απάντησε: ουκ εν γυναίω ή έπίδειξις αδιαφορίας.

’Αν αυτή ή απάντηση προκαλεί μειδίαμα, ένας άλλος λόγος του μάς κάνει να σκεφτούμε βαθειά. Ήταν την φορά πού ένας σκύλος τον κυνηγούσε στην έξοχή και, για να τον αποφύγει, σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο. Όσοι είδαν την σκηνή τον κορόιδεψαν. Και τότε ό Πύρρων πρόφερε το περίφημο: ὡς χαλεπὸν εἴη ὁλοσχερῶς ἐκδῦναι τὸν ἄνθρωπον. Δεν είναι εύκολο, είπε, να αποβάλει ό άνθρωπος εντελώς τα φυσικά του ένστικτα. Χρειάζεται προσπάθεια, χρειάζεται ν’ αγωνιστεί με τον εαυτό του κάποιος, πρώτα με πράξεις και, αν όχι με πράξεις, με τον λόγο.

Η σχέση της φιλοσοφίας με την παιδεία και την κοινωνία

Θα ξεκινήσω λέγοντας, ότι η φιλοσοφία αποτελεί μια πνευματική δραστηριότητα που έχει έναν καθαρά θεωρητικό χαρακτήρα, ταυτόχρονα όμως συνδέεται στενά με το πεδίο της ανθρώπινης πράξης.

 

Για τον λόγο ακριβώς αυτό ενδιαφέρει, όχι μόνον τον φιλόσοφο, ή τον σπουδαστή της φιλοσοφίας, αλλά και τον απλό, καθημερινό άνθρωπο που θέλει να συμμετέχει στα κοινά ως συνειδητοποιημένος πολίτης. Κατά συνέπεια, υπάρχει μία ιδιαίτερα ουσιαστική σχέση που συνδέει τη φιλοσοφία, τόσο με την Παιδεία όσο και με την Κοινωνία.

 

Το ερώτημα όμως είναι το εξής: έχει άραγε η φιλοσοφία σήμερα τη θέση που της αξίζει; Η απάντηση δυστυχώς είναι, ότι υπάρχει ένα σοβαρό έλλειμμα ανθρωπιστικής παιδείας και μια απαξίωση της φιλοσοφίας στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Σε όλες τις βαθμίδες Εκπαίδευσης, από το Δημοτικό έως το Πανεπιστήμιο, η έμφαση για τη «μόρφωση» των παιδιών μας δίνεται ακριβώς στην εκπαίδευση και όχι στην παιδεία με την αρχαία της σημασία. Στόχος δηλαδή της εκπαίδευσης των νέων, σε όλους τους κλάδους, είναι να αποκτήσουν γνώσεις στο πλαίσιο της ειδικότητάς τους, ώστε να καταστούν ικανοί για την αγορά εργασίας. Λείπει όμως κάθε μέριμνα για την ευρύτερη πνευματική τους καλλιέργεια, κάτι το οποίο μπορούν να προσφέρουν μόνον οι ανθρωπιστικές σπουδές, με κύριο πυλώνα τη φιλοσοφία.

 

Ας δούμε, τώρα, τι εννοούμε, όταν λέμε φιλοσοφία. Αν θέλαμε, βέβαια, να ξεκινήσουμε από την ετυμολογία της λέξης, η απάντηση είναι απλή:  φιλοσοφία είναι η αγάπη για τη σοφία. Πώς θα ορίζαμε, όμως, πιο συγκεκριμένα το αντικείμενό της, μέσα από τον πλούτο του στοχασμού που έχει παραχθεί για ένα διάστημα πάνω από 2.500 χρόνια, ξεκινώντας από το εκπληκτικό φαινόμενο της εμφάνισης μιας πλειάδας στοχαστών στα παράλια της Ιωνίας, όπως ο Ηράκλειτος, ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης; Και, βέβαια, προκειμένου να ορίσουμε το αντικείμενο της φιλοσοφίας, θα ήταν χρήσιμο να απαντήσουμε στο ερώτημα, αν η φιλοσοφία είναι μία επιστήμη, όπως όλες οι άλλες, όπως η φυσική, η χημεία, η αστρονομία, η ιατρική, κ.ο.κ., ή αποτελεί μια ιδιαίτερη πνευματική δραστηριότητα.

 

Είναι αλήθεια, ότι κάποιοι επεχείρησαν—και επιχειρούν—να καταστήσουν την φιλοσοφία επιστήμη, όπως λ.χ. η φυσική ή τα μαθηματικά, για να της προσδώσουν, κατά τη γνώμη τους, το ανάλογο κύρος. Εγώ θα ήθελα, αντίθετα, να τονίσω, ότι η φιλοσοφία έχει μία ουσιώδη διαφορά από τις επιμέρους επιστήμες και αυτή συνίσταται ακριβώς στο γεγονός, ότι δεν ασχολείται με το ειδικό, όπως συμβαίνει με τις επιστήμες, αλλά επιδιώκει να συλλάβει το καθολικό, την ουσία, μέσα από το ατομικό, το «καθέκαστον», όπως χαρακτηριστικά λέει ο Αριστοτέλης. Ασχολείται έτσι με ερωτήματα, που αναφέρονται στη φύση και στον χαρακτήρα του κόσμου που μας περιβάλλει, στη φύση και τον χαρακτήρα της γνώσης, της επιστήμης, της λογικής, της αισθητικής, της ηθικής, της πολιτικής. Ασχολείται, ακόμη, με το πρόβλημα της σχέσης σώματος και ψυχής, με τις έννοιες της συνείδησης, του θεού, της θρησκείας, καθώς και με το πρόβλημα της σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο, τον άνθρωπο και την κοινωνία. Καθίσταται φανερό, λοιπόν, ότι η φιλοσοφία εκτείνεται σε δύο πεδία: Στο πεδίο της θεωρητικής γνώσης και αναζήτησης, και σ’ αυτό της πράξης, όπου μοιραία υπεισέρχονται θέματα αξιών, ηθικής,  πολιτικής κ.λ.π.

Ύστερα από αυτές τις διευκρινίσεις, ακολουθεί το ερώτημα: Ποιος είναι, ή θα πρέπει να είναι, ο ρόλος της φιλοσοφίας σήμερα, και μάλιστα μέσα στις δραματικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί για τη χώρα μας; Και εδώ αναφέρομαι κυρίως σε δύο θέματα:

• (1) Στην οικονομική κρίση, η οποία όπως είναι φυσικό δημιουργεί στους νέους μία απαισιοδοξία για το μέλλον τους, εφόσον—μεταξύ άλλων—διαπιστώνουν ότι τα περιζήτητα στο παρελθόν πανεπιστημιακά πτυχία, δεν έχουν πλέον παρά μόνον ένα μικρό αντίκρυσμα στον επαγγελματικό στίβο.
• (2) Στη διάλυση του κοινωνικού, και όχι μόνον, ιστού, στην κρίση αξιών σε όλα τα επίπεδα, στο έλλειμμα δημοκρατικού ήθους σε πολιτικό, κοινωνικό και ατομικό επίπεδο. Τί μπορούμε να κάνουμε για να τα θεραπεύσουμε όλα αυτά, στο μέτρο πάντα του δυνατού;

Η απάντησή μου εδώ είναι η εξής: σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, έχουμε ανάγκη από την ανθρωπιστική παιδεία και τη φιλοσοφία. Γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά, ότι όλες οι προσπάθειες που έγιναν υπακούοντας στις επιταγές του τεχνοκρατικού πολιτισμού, απέτυχαν παταγωδώς. Γιατί συνέβη αυτό; Θεωρώ ότι, σ’ ένα μεγάλο βαθμό, η αποτυχία οφείλεται στο γεγονός, ότι αγνοήσαμε ως άτομα και ως συντεταγμένη Πολιτεία την ανάγκη καλλιέργειας του πολίτη. Αγνοήσαμε ακόμη την ανάγκη πλαισίωσης των σπουδών για την ετοιμασία επαγγελματιών κάθε ειδικού κλάδου, όπως λ.χ. μηχανικών, φυσικών, μαθηματικών, γιατρών, δικηγόρων, οικονομολόγων, κ.λ.π. από μία βασική παιδεία που θα έπρεπε να έχει ως θεμέλιό της τις επιστήμες του ανθρώπου και κατά κύριο λόγο τη φιλοσοφία.

 

Και αναφέρομαι ιδιαίτερα στη φιλοσοφία, διότι είναι εκείνη που μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία του συνειδητοποιημένου πολίτη, του ανθρώπου που δεν μένει απαθής, αλλά αναπτύσσει κριτική στάση απέναντι στα όσα συμβαίνουν γύρω του, που εκφράζει την αντίθεσή του στην υπο-κουλτούρα των διαφόρων media, στον ευτελισμό του κοινωνικού και πολιτικού βίου, που σέβεται τον συνάνθρωπό του, που σέβεται την διαφορετικότητα σε ατομικό, κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο. Όλα αυτά αποτελούν συστατικά του ανθρώπου, που αν δεν κρατούσε αυτή τη στάση, η ζωή του δεν θα άξιζε να την ζήσει, όπως τόσο εύστοχα παρατήρησε ο Σωκράτης: «Ο δε ανεξέταστος βίος ου βιωτός ανθρώπω».

 

Δυστυχώς, όμως, τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν μπορεί να τα βρει κανείς σήμερα σ’ ένα μεγάλο μέρος του συνόλου της κοινωνίας: λείπουν σε μεγάλη έκταση, τόσο από τους πολιτικούς μας, όσο και από εκείνους που λαμβάνουν αποφάσεις σε Ευρωπαϊκό επίπεδο για την οικονομική μας επιβίωση, λείπουν όμως και από απλούς πολίτες. Θα ήταν λοιπόν χρήσιμο να ανατρέξουμε ως άτομα, ως κοινωνία και ως Πολιτεία, στο έργο που μας άφησαν ως πνευματική και πολιτιστική κληρονομιά οι αρχαίοι Έλληνες στοχαστές, όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης. Να στρέψουμε και πάλι το βλέμμα μας στον Ελληνικό πολιτισμό, όχι για να πέσουμε στην παγίδα ενός άκριτου, χωρίς νόημα θαυμασμού, αλλά για να αναζητήσουμε τη δυναμική που κρύβουν μέσα τους και που μπορεί να μας φανεί χρήσιμη τώρα και στο μέλλον.

 

Με όσα ανέπτυξα, εν συντομία, θέλησα να δείξω, ότι έχουμε χρέος όλοι μας να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις, ώστε να υλοποιηθούν οι δυνατότητες που προσφέρει η φιλοσοφία ως βασικός πυλώνας της Παιδείας. Είναι γεγονός, βέβαια, ότι η συμβολή της φιλοσοφίας δεν είναι άμεσα προφανής. Χρειάζεται κάποιον χρόνο για να αποδώσει τους καρπούς της. Ωστόσο, αν η παροχή άριστης επιστημονικής γνώσης συνδυασθεί με τη φιλοσοφική παιδεία, τότε θα μπορέσουμε να ετοιμάσουμε νέους ανθρώπους με την ικανότητα να διαμορφώνουν τη σωστή εικόνα του κόσμου και να προβαίνουν σε ορθή αξιολόγηση κρίσιμων προβλημάτων. Όλα αυτά βέβαια ισχύουν, τόσο για τους νέους που έχουν αποφασίσει να σπουδάσουν μια ειδική επιστήμη, η οποία όμως θα πλαισιώνεται από τις ανθρωπιστικές σπουδές, όσο—και κυρίως—για όσους αποφασίσουν να κάνουν φιλοσοφικές σπουδές. Οι δεύτεροι θα αποκτήσουν τα εφόδια, ώστε να φέρουν εις πέρας με τον πιο ουσιαστικό τρόπο το διδακτικό και παιδαγωγικό τους έργο—εάν επιλέξουν επαγγελματικά τη Μέση Εκπαίδευση. Αν, μάλιστα, θελήσουν να συνδυάσουν τις σπουδές τους με μία άλλη επιστήμη, σε προπτυχιακό ή μεταπτυχιακό επίπεδο, θα μπορούν να ανταποκριθούν με επιτυχία—και θα προτιμώνται—σε θέσεις λήψης αποφάσεων που έχουν σχέση με τη διοίκηση ή και την οικονομία, κάτι το οποίο συμβαίνει ήδη σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες.

 

Θα πρέπει, τέλος, να γίνει συνείδηση σε όλους μας, ότι αν θέλουμε να οικοδομήσουμε μια ελεύθερη και δημοκρατική κοινωνία, χρειαζόμαστε τη φιλοσοφία. «Το τέλος της φιλοσοφίας θα σήμαινε, ούτε λιγότερο ούτε περισσότερο, το τέλος της ελευθερίας. Η ελευθερία δεν απειλείται μόνο από τα καθεστώτα τα ολοκληρωτικά ή τα αυταρχικά αλλά, με πιο ύπουλο τρόπο και ίσως πιο επικίνδυνο τρόπο, από την εξαφάνιση της κριτικής... και την αυξανόμενη ανικανότητα αμφισβήτησης του παρόντος και των θεσμών που υπάρχουν...». Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι η φιλοσοφία γεννήθηκε στον ίδιο τόπο που γεννήθηκε και η δημοκρατία δυόμισι χιλιάδες χρόνια πριν.

Χτίζοντας στην άμμο παλάτια

Σημαντική αιτία σύγκρουσης είναι η κατάχρηση που κάνουμε σ’ αυτή την καταπληκτική μας ικανότητα, τη φαντασία.

       

Η φαντασία διευρύνει τη ζωή μας συμπληρώνοντας τις ανεπάρκειες του πραγματικού κόσμου ή των εμπειριών μας από αυτόν και μπορεί επίσης να μας δώσει την οπτική για να μεταμορφώσουμε την παρούσα πραγματικότητα σε κάτι νέο και καλύτερο. Ως δημιουργική ικανότητα, η φαντασία παίζει έναν ιδιαίτερο διεγερτικό ρόλο στην τέχνη και τη λογοτεχνία, στις εφευρέσεις και στις ανακαλύψεις.

Η φαντασία όμως επίσης χτίζει παλάτια στην άμμο, μέσα στα οποία τα παιδιά και όσοι έχουν νεανική καρδιά μπορούν να ονειρεύονται την ειρήνη. Δεν πρέπει να υποτιμάμε τα όνειρα, αφού μας οδηγούν σε έναν υπέροχο κόσμο, όπου τα πάντα είναι δυνατά. Αλλά δεν πρέπει να παραλείπουμε να ξυπνάμε μετά από αυτά τα όνειρα, καθώς και να μην μπερδεύουμε, σαν τον Δον Κιχώτη και αμέτρητους άλλους ονειροπόλους, τα όνειρα με την πραγματικότητα.

Τι είναι, λοιπόν, η φαντασία; Η δύναμη της φαντασίας είναι μια τυπικά ανθρώπινη λειτουργία η οποία, σε αντίθεση με τις πέντε εξωτερικές μας αισθήσεις, που έχουμε από κοινού με τα ζώα, όπως π.χ. η αφή και η όραση, θεωρείται εσωτερική αίσθηση. Η ικανότητά μας για σκέψη αποτελεί τη δεύτερη εσωτερική μας αίσθηση, που τη χρησιμοποιούμε για να φτάσουμε στην τρίτη μας εσωτερική αίσθηση, την ικανότητά μας της κατανόησης. Όταν αντιλαμβανόμαστε κάτι με τις εξωτερικές μας αισθήσεις και θέλουμε να το κατανοήσουμε, είμαστε κατ’ αρχήν υποχρεωμένοι να το φανταστούμε, πριν μπορέσουμε να το συλλογιστούμε.

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα γαμήλια προβλήματα; Πολύ μεγάλη. Αρκετά ζευγάρια ζουν μαζί επί χρόνια, πιστεύοντας βαθιά ότι γνωρίζουν τα πάντα ο ένας για τον άλλο, ενώ στην πραγματικότητα αγνοούν τα πάντα πέρα από μια ασήμαντη συλλογή ιδεών, απόψεων και παρανοήσεων, που ο καθένας έχει σχηματίσει επιπόλαια για το σύντροφό του. Και, κάποια μέρα, όταν η φαντασία τους βγει εκτός λειτουργίας, ανοίγουν τα μάτια τους και βρίσκονται δυστυχώς προ εκπλήξεων, ανακαλύπτοντας ότι όλα αυτά τα χρόνια ζούσαν με έναν άγνωστο. Ενδεχομένως να έχετε ακούσει την ιστορία εκείνου του ζευγαριού, που συζητά κατά την επέτειο των χρυσών γάμων του.
«Ο αλτρουισμός είναι το παν σε ένα γάμο», λέει ο Μάικ. «Εδώ και πενήντα χρόνια έτρωγα μόνο πόδι κοτόπουλου, γιατί ήξερα ότι εσύ προτιμούσες το στήθος». «Μα, τι λες τώρα!» διαμαρτύρεται η Τζόαν. «Εγώ προτιμώ το πόδι, αλλά το έδινα πάντα σε σένα, γιατί νόμιζα ότι σου άρεσε περισσότερο».

Όσο κι αν είναι συγκινητική, η ιστορία αυτή μας αποκαλύπτει το πόσο ελάχιστα γνωρίζονται στην πραγματικότητα πολλά ζευγάρια μεταξύ τους. Αν δεν έχουμε συζητήσει ούτε καν τόσο απλά ζητήματα όπως τις διαιτητικές μας προτιμήσεις, σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι να ανταλλάξουμε απόψεις για πιο σημαντικά ζητήματα, όπως η σχέση μας.

Το ΕΡΕΒΟΚΤΟΝΟ Φως δόθηκε για έναν πολύ απλό λόγο... Για να φωτίσει τα σκοτάδια του κόσμου…

 Η Ζωή είναι το πιο όμορφο,το πιο υπέροχο δώρο,που μας έχει Δωθεί..

Δεν χρειάζεται πολυπλοκότητα και υπερανάλυση για να την μετατρέψεις από Απλή Ζωή ...σε Ευτυχισμένη Ζωή..

Σκέψου λίγο…. Μια ματιά, ένα χάδι, ένα γλυκό φιλί, μια ζεστή αγκαλιά ακόμα και μια όμορφη σκέψη μπορεί να μετατρέψει μια βαρετή, δύσκολη ή και γεμάτη πόνο ημέρα σου σε κάτι συνειδητά μαγικό...

Γιατί μαγικό είναι έτσι κι αλλιώς, αλλά πόσο συνειδητοί είμαστε εμείς σε αυτές τις μοναδικές στιγμές που ζούμε.. ?

Η απάντηση είναι όσο θέλουμε... Όσο επιλέγουμε να Είμαστε...

Πόση ευγνωμοσύνη νιώθεις για ότι Ζεις ? Για ότι βιώνεις την κάθε στιγμή..?
Πολλοί θα πουν.. δεν Ζεις την δίκη μου ημέρα γι αυτό τα λες αυτά…

Δεν είπα ότι δεν θα υπάρχουν δυσκολίες, ότι δεν θα υπάρχει πόνος ή θέματα που θα χρειάζεται να λυθούν…

Απλά αυτό που είπα είναι πώς ότι κι αν έρχεται, ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ όμως είναι μοναδικό και αν κάτι είναι μοναδικό αυτόματα είναι και κάτι ξεχωριστό...

Ας δούμε πόσο εξαιρετικοί, πόσο ξεχωριστοί μπορούμε να είμαστε εμείς μέσα στις στιγμές μας...

Μετατρέποντας το οτιδήποτε σε γνώση και μάθημα...

Συλλέξτε πληροφορίες...

Όλοι μπορούν να το κάνουν, το ποσοστό αλλάζει του καθενός γιατί και σε αυτό ακόμα υπάρχει μοναδικότητα...

Φωτίστε τους γύρω σας με το Φως της Ψυχής σας...

Δώστε Αγάπη,Συμπόνια,Κατανόηση...

Αποδεχτείτε ανθρώπους και καταστάσεις που φέρνεται στην Ζωή σας όχι για να νιώσετε ότι είσαστε αδύναμοι και υποχωρητικοί αλλά για να νιώσετε το μεγαλείο της συγχώρεσης και της αποδοχής...

Και πείτε...για να Ζω αυτή τη στιγμή το συγκεκριμένο γεγονός με τον συγκεκριμένο άνθρωπο κάποιος άλλος ίσως να γνωρίζει καλύτερα,
κάποιος που είναι πανταχού παρών, που βλέπει και παρατηρεί συγχρόνως...

Ο Αρχιτέκτονας της Ζωής μας...

Δεν σας έχω στείλει τίποτα παρά μόνο αγγέλους είπε...

Ας δούμε το Φως μέσα μας και μετά ας βγούμε να το μοιράσουμε σε όσους είναι έτοιμοι να το δεχτούν...

Το Φως δόθηκε για έναν πολύ απλό λόγο...

Για να φωτίσει τα σκοτάδια του κόσμου…

Και αν σας είναι δύσκολο να το αφομοιώσετε και να το εντάξετε στη ζωή σας πείτε απλά πως Ζείτε ένα όνειρο...

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Σήμερα ο κόσμος βρίσκεται σε φάση δραματικής αλλαγής. Αυτή η αλλαγή αντίθετα με ότι πιστεύουμε είναι όχι μόνο φυσική αλλά και πνευματική. Ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο αλλάζει. Η επιστήμη μας έχει δείξει πια ότι υπάρχουν ενέργειες που αν και δεν αντιλαμβάνονται οι φυσικές αισθ,ήσεις μας αυτές όχι μόνο υπάρχουν αλλά και μας επηρεάζουν (Πειράματα Νερού – Masaru Emoto). Έχουμε αρχίσει να χαρτογραφούμε το αόρατο.

Πολλά πανεπιστήμια στο εξωτερικό έχουν πια έδρες που ασχολούνται με την Τηλεπάθεια ,ESP, Τηλεκίνηση, Αστρική Προβολή και γενικά ικανότητες που μέχρι σήμερα ανήκαν στην σφαίρα του φανταστικού ή αδύνατου. (Koestler Parapsychology Unit, Ίδρυμα Monroe, Rhine ResearchCenter, που ιδρύθηκε από τον αστροναύτη Edgar Mitchell και άλλους επιστήμονες, PrincetonUniversity, κλπ)

Επιστήμονες καταγράφουν αλλαγές στο μαγνητικό πεδίο της Γης, στους πάγους, στα οικοσυστήματα μέχρι και την ίδια την δομή του DNA του ανθρώπινου όντος. Είναι δικό μας καθήκον προς την ανθρωπότητα να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και τον εγωισμό μας, να νικήσουμε την δυστυχία που βρήκαμε ή και συμβάλλαμε στην δημιουργία της και να προσπαθήσουμε να αφήσουμε ένα πιο φωτεινό κόσμο για τα παιδιά μας. Σήμερα μιλάμε για οικολογία αλλά απέχουμε ακόμη πολύ από την αντίληψη της Γαίας, του ζωντανού οργανισμού, που είναι μητέρα της ανθρωπότητας.

Σήμερα αναγνωρίζουμε και μετράμε τα οικοσυστήματα και την επίδραση μας πάνω σε αυτά αλλά απέχουμε ακόμα πολύ από την συνειδητοποίηση της Ενότητας και της Αγάπης προς αυτά. Τα αντιμετωπίζουμε περισσότερο σαν πόρους που απλά δεν πρέπει να τελειώσουν και όχι σαν ζωντανούς οργανισμούς που πρέπει να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο εξέλιξης.

Μόνο αν εισάγουμε στα συστήματα εκπαίδευσης μας την ανοιχτή και ελεύθερη έρευνα για την πνευματική φύση του ανθρώπου αλλά και της φύσης πέρα από θρησκευτικά όρια και δογματισμούς θα μπορέσουμε να χτίσουμε ένα νέο άνθρωπο. Αν ανατρέξουμε στο παρελθόν ο Ινδιάνος της Βορείου Αμερικής σίγουρα δεν είχαν την τεχνολογία μας αλλά σεβόταν το περιβάλλον γνωρίζοντας ότι είναι ζωντανό και γι αυτό φρόντιζαν να παίρνουν μόνο αυτό που ήταν απαραίτητο. Δεν αντιλαμβάνονταν τον κόσμο μόνο σαν πόρο προς ανθρώπινη χρήση αλλά σαν ζωντανή οντότητα που εξελίσσεται και ζει πέρα από τον άνθρωπο. Θεωρούσαν τον εαυτό τους μέρος αυτής της μεγάλης οντότητας και γι αυτό την θεοποιούσαν.

Ο δυτικός άνθρωπος εισάγει για πρώτη φορά ένα ξένο στοιχείο μέσα στην φύση. Την τεχνολογία. Μηχανικά δημιουργήματα που δεν εξελίσσονται και δεν συμμετέχουν στο σύστημα ως έμβια όντα αλλά μπορούν να επηρεάσουν δραματικά το περιβάλλον. Είναι ευθύνη μας να μπορέσουμε να ενσωματώσουμε την τεχνολογία που αποτελεί για μας σήμερα ένα εργαλείο επιβίωσης και παράλληλα με φυσικό τρόπο να αναγνωρίσουμε την ανάγκη για συμβίωση με την υπόλοιπη δημιουργία και να αναλάβουμε να εκπληρώσουμε τον ρόλο μας μέσα σε αυτή όχι απλά σαν κάποιοι που μόνο αντιμετωπίζουμε τα πάντα σαν να φτιάχτηκαν αποκλειστικά για την δική μας ικανοποίηση, αλλά σαν ένα αυτοσυνείδητο Ον εικόνα και ομοίωση του Δημιουργού του που μπορεί να διαχειριστεί αλλά και να εξελίξει τον εαυτό του δημιουργώντας αρμονία και ισορροπία στο πλανητικό σύστημα.

Η Ανθρώπινη Δυστυχία σήμερα

Γιατί ενώ είναι τόση πολύ γύρω μας εμείς δεν θέλουμε να αλλάξουμε αλλά αντίθετα την θεωρούμε δεδομένη και συνεχίζουμε να την αυξάνουμε;

Η σκέψη μας είναι και η πηγή των προβλημάτων μας. Θεωρούμε την ζωή δεδομένη και όταν έρχεται ή ώρα να πάρουμε αποφάσεις για αυτή λειτουργούμε μηχανικά και οι φόβοι μας κυριαρχούν. Ξέρουμε ότι παράγουμε για παράδειγμα φτώχεια αλλά μας είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουμε συνήθειες και δούμε τον διπλανόμας. Δεν μας ενοχλεί η φτώχεια αρκεί αυτή να μην μπαίνει μέσα στην πόρτα μας.

Δεν μας ενοχλεί όσο αυτή δεν μας ακουμπάει. Κάνουμε μετρήσεις αλλά τα αποτελέσματα τους μας αφήνουν αδιάφορους. Μόνο όταν φτάσει σε μη αναστρέψιμο σημείο προσπαθούμε τότε να το κρύψουμε κάτω από το χαλί αλλά τελικά σκάει στην μούρη μας όπως τόσα πολλά πράγματα σήμερα.
Αυτή η συμπεριφορά βασίζεται κυρίως στην αντίληψη του Θανάτου. Η αντίληψη που έχουμε για τον θάνατο καθορίζει και τον τρόπο που ζούμε. Πιστεύοντας απλά ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από το τώρα παύει να μας ενδιαφέρει το μέλλον. «Τι με νοιάζει εμένα αν η Γη δεν έχει καθαρό νερό μετά από 200 χρόνια. Εγώ θα έχω πεθάνει και θα έχω πάψει να υπάρχω. Ας λύσουν το πρόβλημα οι άλλοι».

Επιπλέον ο τρόμος μπροστά στον θάνατο μας αναγκάζει να κρατιόμαστε από τα υλικά αγαθά που μας περιβάλλουν γιατί αυτά είναι που μας επιτρέπουν να ξεφύγουμε από το μαύρο κενό της ανυπαρξίας του.

Μέσα από τις θρησκείες μάθαμε ότι αυτό το θέμα ήταν και είναι το κύριο μέσο ελέγχου της συνείδησης. Μόνο αν πιστεύεις μπορείς να σωθείς αλλά δεν φτάνει απλά να πιστεύεις γενικά στην ζωή μετά τον θάνατο. Όχι, πρέπει να πιστεύεις στην συγκεκριμένη θρησκεία που έχει το κλειδί της σωτηρίας σου. Κάτω από αυτό το πλαίσιο αντί να ερευνήσουμε και να εξετάσουμε τα στοιχεία απλά γινόμαστε υλιστές πιστεύοντας ότι αγνοώντας το σημαντικότερο υπαρξιακό πρόβλημα της ανθρωπότητας αυτό θα εξαφανιστεί ως δια μαγείας. Μόνο αν συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι όλα είναι ρευστά και δυναμικά και προπαντός επηρεάζονται από τον τρόπο που σκεφτόμαστε μπορούμε να εξαλείψουμε την δυστυχία γύρω μας.

Το πείσμα μας ενάντια στην αλλαγή είναι και η βασική αιτία για τη δυστυχία μας. Ενώ το σύμπαν συνωμοτεί για να μας βοηθήσει εμείς συστηματικά του γυρνάμε την πλάτη απλά γιατί αυτό θα σήμαινε ξεβόλεμα από τις συνήθειες μας. Αυτό μας οδηγεί στο επόμενο ερώτημα μας.

Πρέπει να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας για τον θάνατο και αυτό θα μας οδηγήσει σε νέες αξίες για την ζωή. Μόνο η αμερόληπτη και έξω από θρησκευτικά πλαίσια έρευνα πάνω σε αυτό το θεμελιακό ερώτημα για τον άνθρωπο θα επιφέρει τεράστιες αλλαγές για την συνειδητότητα του και τελικά το σύνολο της ζωής πάνω στον πλανήτη.

Ποιοι είμαστε?

Πρέπει να αναρωτηθούμε «Ποιος Είμαι?» και πρέπει να ψάξουμε την απάντηση σε αυτήν την απλή ερώτηση. Είμαστε το σώμα μας, όταν ξέρουμε ότι οι αισθήσεις μας είναι περιορισμένες? Είμαστε απλώς ένα σύνολο χημικών αντιδράσεων που κάποια στιγμή θα λήξουν λόγω εντροπίας ή μήπως μέσα μας ο καθένας νοιώθει ότι είναι κάτι παραπάνω από απλές χημικές αλλαγές? (Ερώτηση στο κοινό) Κατά την σημερινή επιστήμη «την κατεστημένη» δεν υπάρχει τίποτα άλλο από αυτό που μπορούμε να μετρήσουμε. Κι’ όμως αν ρωτήσουμε απλά τους ανθρώπους θα μας πουν ότι νοιώθουν, αγαπάνε, πονάνε, λυπούνται, χαίρονται και επίσης σκέφτονται, ονειρεύονται, οραματίζονται, προσδοκούν και στο τέλος πιστεύουν ο καθένας με τον τρόπο του ότι μέσα τους κρύβεται μια συνείδηση πολύ μεγαλύτερη από αυτή μιας μηχανής. Άλλος το λέει Θεό, άλλος άγνωστη δύναμη, άλλος Αετό, άλλος Βράχμα, και αν ψάξουμε θα βρούμε χιλιάδες ονόματα ανά τους αιώνες που δηλώνουν μια αδιαμφισβήτητη τελικά πραγματικότητα μιας ανώτερης συνείδησης που προσωρινά κατοικεί σε ένα σώμα πάνω σε αυτό τον πλανήτη.

Αθλιότητα της ζωής

Τελικά η αποδοχή η μη από μεριάς μας της πολυδιάστατης φύσης του ανθρώπου, μας οδηγεί μπροστά στο αμείλικτο ερώτημα του γιατί ζούμε και γιατί θα πεθάνουμε και είναι αμείλικτο γιατί όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Άρα αν απλά είμαστε χημικές αντιδράσεις ποιο το νόημα τόσου πόνου και δυστυχίας. Πουθενά στην φύση δεν παρατηρείται σκληρότητα παρά μόνο ανάγκη. Αν όμως είμαστε κάτι περισσότερο, κάτι που θα συνεχίσει να υπάρχει μετά το θάνατο τότε πολύ πιθανά το νόημα που δίνουμε στην ζωή να πρέπει να διευρυνθεί και να βαθύνει.

Αν ο θάνατος δεν είναι τέλος αλλά μια αλλαγή συνείδησης (Raymond Moody, Ίδρυμα Monroe) και σήμερα αυτό είναι αντικείμενο έρευνας σε πανεπιστημιακή βάση τότε μπορεί το νόημα της ζωής να τεθεί σε μια τελείως διαφορετική βάση από αυτή που αποδεχόμαστε. Από μόνη της αυτή η γνώση μπορεί να προκαλέσει μια θεμελιακή αλλαγή στην αντίληψη για την ζωή στον καθένα από μας.

Matrix και Πλάτωνας

Για να μπορεί να γίνει αυτό πρέπει να αντιληφθούμε ότι ζούμε σε ένα Matrix. Ότι είμαστε μπαταρίες για το σύστημα και αυτούς που το διαχειρίζονται και πως οποιαδήποτε συνειδησιακή αφύπνιση θα τους στερήσει από τον μόνο τρόπο που γνωρίζουν για να πορεύονται μέσα την ζωή που είναι η εκμετάλλευση των άλλων. Πρέπει να πάψουμε να είμαστε μπαταρίες και να γίνουμε ανθρώπινα όντα. Πρέπει να σπάσουμε την τυποποίηση και να νοιώσουμε ζωντανοί με το να αρχίσουμε να αισθανόμαστε και να εκφραζόμαστε σαν ανθρώπινα όντα που μπορούν να εκφράσουν πηγαίες απόψεις και ας μην είναι όλες σωστές. Το σημαντικό είναι η συμμετοχή και ενότητα μέσα από την δράση και όχι η απόλυτη αλήθεια που πιθανά περιέχουν τα λόγια ενός μεγάλου διδασκάλου. Η εποχή που ή ανθρωπότητα ακολουθούσε τυφλά τα λόγια άλλων έχει παρέλθει. Μόνο η συλλογική δουλειά και η συμμετοχή στην ομάδα μπορούν να δώσουν πραγματικά αποτελέσματα σήμερα. Δεν τα έχουμε ανακαλύψει όλα τα παραπάνω εμείς όπως αντιλαμβανόμαστε αλλά ειπώθηκαν για πρώτη φορά από τους αρχαίους φιλοσόφους όπως τον Πλάτωνα στον «μύθο της Σπηλιάς» του.

Η διαφορά σήμερα είναι ότι για πρώτη φορά αντιμετωπίζουμε μια κρίση συνειδησιακή παγκοσμίων διαστάσεων. Για πρώτη φορά η ανθρωπότητα μέσα στην γνωστή ιστορία αντιλαμβάνεται τον εαυτό της σε παγκόσμια κλίμακα. Για πρώτη φορά η τεχνολογία μας δίνει την δυνατότητα να επικοινωνήσουμε από άκρη σε άκρη στον πλανήτη αλλά και σε ελάχιστο χρόνο. Για πρώτη φορά όλα τα θετικά και αρνητικά του σύγχρονου κόσμου μπορούν να κοινοποιηθούν στους πάντες ταυτόχρονα. Έτσι χάνεται το φράγμα της εντοπιότητας. Τα πάντα επηρεάζουν τους πάντες. Ο πλανήτης είναι μια μεγάλη οικογένεια.

Για πρώτη φορά μέσα στους αιώνες μπορούμε να δούμε τα αφεντικά της σπηλιάς και να καταλάβουμε την λειτουργία του συστήματος. Ξέρουμε σήμερα πως μας χειρίζονται μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος αλλά και της σπανιότητας των πόρων και της ενέργειας.
Καθώς θα ξυπνάει αυτός ο παγκόσμιος άνθρωπος και προσπαθεί να απελευθερωθεί από τα δεσμά του τόσο πιο έντονη θα είναι η ανάγκη του να βγει από την σπηλιά ξεπερνώντας τα αφεντικά της τα οποία πρέπει με οποιοδήποτε κόστος να διατηρήσουν το statusquo.

Αυτός ο νέος άνθρωπος δεν κάνει βίαιη επανάσταση αλλά εσωτερική επανάσταση. Δίνει εσωτερική μάχη ανάπτυξης της συνειδητότητας. Νικάει τους φόβους του και αλλάζει τις δομές του συστήματος χτίζοντας καινούργια που να ταιριάζουν στις ανάγκες του. Απελευθερώνει την γνώση και διακινεί ελεύθερα την πληροφορία. Δεν θέλει να πουλήσει αλλά να ανταλλάξει, δεν θέλει να γίνει αυτός πλούσιος αλλά να μπορούν όλοι να ζουν άνετα, δεν του αρέσει η έλλειψη αλλά η αφθονία με την γνώση ότι όλα τα αγαθά του κόσμου είναι δεύτερα μπροστά στην εσωτερική πραγματικότητα και την πνευματική διάσταση του ανθρώπου. Όλοι οι εθνικισμοί και ρατσισμοί και γενικά κάθε τύπου διαχωρισμός υποχωρούν κάτω από την ελεύθερη γνώση αλλά και την ανοικτή εκπαίδευση που στόχος της δεν είναι η ρομποτοποίηση αλλά η εσωτερική ωριμότητα και ανάπτυξη του ανθρώπινου όντος. Για να μπορεί να ασχοληθεί αποτελεσματικά με την εσωτερική ανάπτυξη θα πρέπει να αυτοματοποιήσει τις παραγωγικές διαδικασίες ώστε με τον ελάχιστο χρόνο δουλειάς να μπορεί να έχει επαρκή αγαθά.

Γιατί δεν αλλάζουμε;

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια ευκαιρία συνειδητότητας. Η επιστήμη μας οδήγησε στον έλεγχο του πλανήτη αλλά ανέδειξε και την τεράστια ευθύνη μας απέναντι στα οικοσυστήματα και στα είδη που ζουν πάνω του. Φτάσαμε στο σημείο να ελέγχουμε δυνάμεις που μπορούν να προκαλέσουν πλανητικές καταστροφές.

Πνευματικά η ανθρωπότητα όμως δεν ακολούθησε παρόμοια πορεία. Έχει παραμείνει σε συστήματα εκπαίδευσης και διαχείρισης που χρησιμοποιούνταν από μια νηπιακή ανθρωπότητα. Βλέπουμε λοιπόν ένα παιδί που κρατάει μια ατομική βόμβα. Είναι πάντα έτοιμο να τσακωθεί με τον διπλανό του γιατί του πήρε το παιχνίδι το οποίο σε πολλές περιπτώσεις το έχει βαρεθεί αλλά είναι θέμα γοήτρου. Είναι έτοιμο να καταστρέψει το σπίτι του απλά επειδή συμφέρει.

Το παιδί πρέπει να μεγαλώσει και να αναλάβει υπεύθυνα την θέση του μέσα στην ιστορία. Κανείς δεν θα κάνει την «δουλειά» για εμάς. Δεν υπάρχουν «σωτήρες» ή «εξωγήινοι» ή άλλοι θεόσταλτοι για να μας γλιτώσουν από την βλακεία μας. Εμείς πρέπει να σώσουμε τους εαυτούς μας αλλά και ολόκληρο το σύστημα. Πρέπει να ξεκινήσουμε από την παραδοχή της ανωριμότητας μας γιατί μόνο η αποδοχή της θέσης μας στον κόσμο θα μας δώσει την δύναμη να σηκωθούμε και να περπατήσουμε. Αν δεν το κάνουμε εμείς οικειοθελώς θα μας αναγκάσει στο τέλος ο ίδιος ο πλανήτης μέσα από τις καταστροφές και αλλαγές που σήμερα βλέπουμε γύρω μας. Η επιστήμη έχει φτάσει στο σημείο να αναγνωρίσει την δύναμη του Νου πάνω στην ύλη μέσα από την Κβαντοδυναμική και την Φυσική υψηλών σωματιδίων. Έχουν καταγραφεί πάρα πολλά στοιχεία από διαφορετικά επιστημονικά πεδία για τον τρόπο που ο Νους επηρεάζει την πραγματικότητα μας που μόνο οι άκαμπτες πεποιθήσεις μας, μας εμποδίζουν να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις μας.

Ο κόσμος μας φαίνεται συμπαγής και σταθερός, αμετάβλητος αν και ξέρουμε σήμερα ότι οι αισθήσεις μας, μας κοροϊδεύουν. Ξέρουμε ότι η ύλη αποτελείται από άτομα τόσο απομακρυσμένα μεταξύ τους όσο τα ηλιακά συστήματα. Ο χώρος στην ουσία είναι κενός. Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να τον διαπεράσουμε γιατί απλά είμαστε συντονισμένοι στην ίδια συχνότητα. Ξέρουμε ότι το κύμα του κινητού τηλεφώνου περνάει μέσα από τον τοίχο γιατί δεν ταλαντώνεται στην ίδια συχνότητα μ’ αυτόν. Παρ’ όλα αυτά δυσκολευόμαστε να δεχτούμε ότι μπορεί να αντιλαμβανόμαστε καταστάσεις υψηλότερης ενεργειακής στάθμης απλά και μόνο γιατί αποτελούμαστε σαν όντα από αντίστοιχες ενέργειες. Και όμως η έρευνα πάνω στο θέμα συσσωρεύει στοιχεία καθημερινά. Δεν έχουμε παρά να ψάξουμε.

Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΒΙΑΣ

«Πόλεμος πάντων πατήρ»
Ηράκλειτος

Αν αναρωτηθεί κανείς για τα λόγια αυτά του μεγάλου προσωκρατικού φιλόσοφου, βλέποντας τα πράγματα από την εξωτερική, υλική και επιφανειακή τους όψη, το πιθανότερο είναι να θεωρήσει τα λόγια αυτά άκαιρα, μιλιταριστικά, παράλογα… Είχε όμως τον εξωτερικό πόλεμο στο νου του ο Ηράκλειτος όταν αναφερόταν έτσι σ’ αυτόν; Μήπως πρόκειται για έναν άλλο πόλεμο, έναν πόλεμο που συντελείται μέσα στις ψυχές όλων των όντων;

Τα δυο κομμάτια της ψυχής μας…
Ξέρουμε ότι η αντιπαράθεση ανάμεσα σε δύο αντίθετες δυνάμεις ξεκινάει μέσα μας, καθώς αντιπαλεύουν οι δύο όψεις της ψυχής μας: Ο Άνιμους και η Άνιμα…

Κάθε άνθρωπος έχει μέσα στη ψυχή του έναν αρσενικό και έναν θηλυκό χαρακτήρα, κατά τον Κ. Γιούνκγ. Οι ιδιότητες αυτών των δύο όψεων, μπορούν να συσχετιστούν με τις αρσενικές και τις θηλυκές δυνάμεις δημιουργίας της φύσης, χωρίς να μπορεί κανείς να τις κατατάξει σε καλύτερες ή χειρότερες, παρά να αναγνωρίσει την διαφορετικότητα και την συμπληρωματικότητα τους.
ΑΡΣΕΝΙΚΟ: Θετικό - Δράση - Ενότητα - Δίνω - Φως - Ουρανός - Ημέρα - Κάθετο - Ήλιος - Φωτιά - Πνεύμα
ΘΗΛΥΚΟ: Αρνητικό - Αδράνεια - Πολλαπλότητα - Παίρνω - Σκοτάδι - Γη - Νύχτα - Οριζόντιο - Σελήνη - Νερό - Ύλη

Το ίδιο βλέπουμε και στην συμπαντική πραγματικότητα, που εκδηλώνεται μέσα από δύο όψεις: Ενέργεια – Ύλη ή Εαυτός – Κόσμος. Δυνάμεις που αντιπαλεύουν και ενώνονται μέσα στην τριαδική καμπύλη του Χρόνου: Παρελθόν – Παρόν – Μέλλον. Αυτός ο Δυαδισμός, συμβολίστηκε στην παγκόσμια Παράδοση. Ένα από τα πιο γνωστά Σύμβολα είναι αυτό του Γιν-Γιανγκ

Η προαιώνια μάχη
Από την αυγή των χρόνων, οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν ότι ζουν «σταυρωμένοι» ανάμεσα στις δύο αυτές καταστάσεις. Τις ονόμασαν «ΚΑΛΟ» και «ΚΑΚΟ». Η μάχη ανάμεσα τους προσωποποιήθηκε μέσα από τις μάχες που έδιναν οι Ήρωες των προαιώνιων Μύθων.
Ο ημίθεος Ηρακλής διάλεξε το δρόμο της Αρετής και όχι της Κακίας……οδηγούμενος έτσι στην πραγματοποίηση των 12 Άθλων του, ώσπου να ανέβει στον Όλυμπο, ισόθεος και αιώνιος Νικητής!
Ο Οδυσσέας πάλευε 10 χρόνια για να μπορέσει να φτάσει κάποτε στην «Ιθάκη» του… Το κατάφερε όταν έμεινε δεμένος πάνω στο κατάρτι της Συνείδησης του…Όταν απέμεινε γυμνός από κάθε του εξάρτηση ή ανάγκη…
Θησέας μπαίνει μέσα στο Λαβύρινθο για να αντιμετωπίσει το Κακό, που προσωποποιείται στον Μινώταυρο, οπλισμένος με το σπαθί του και τον Μίτο της γνώσης!
Ο Αρζούνα της Ινδικής παράδοσης, έδωσε πρώτα τη μάχη μέσα του, πριν ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ να τη δώσει και ενάντια στους εχθρούς του.
Ο Βασιλιάς Αρθούρος, μαζεύει γύρω από την στρογγυλή τράπεζα τους Ιππότες του, για να παλέψουν ενάντια στο κακό που μαστίζει τη χώρα, αναζητώντας το Γκράαλ.
Ακόμα και στη σύγχρονη «μυθολογία», αυτή του κινηματογράφου, οι ήρωες μάχονται ενάντια στο κακό…
… όπως ο Φρόντο, ο Άραγκορν και η υπόλοιπη «Συντροφιά του Δαχτυλιδιού», στον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών» του Τόλκιν… ο Νίο στο «Μάτριξ»… ο «Τελευταίος Σαμουράι»… ο «Μονομάχος»…
Φιλοσοφικά συστήματα για τον «εσωτερικό πόλεμο»
Όλοι οι παραδοσιακοί πολιτισμοί ανέπτυξαν τεχνικές και εξειδίκευσαν γνώσεις, με στόχο την ανάπτυξη και ολοκλήρωση των ανθρώπινων όντων, μέσα από έναν εσωτερικό πόλεμο, όπου αντιμάχονται το Πνεύμα με την Ύλη, το Εμείς με το Εγώ, το Αιώνιο με το Προσωρινό, η Ελευθερία με την Προσκόλληση…
Έχουν φτάσει ως εμάς οι γνώσεις τους, όπως οι Τολτέκοι πολεμιστές, οι Μοναχοί ΣαοΛιν, οι Σαμουράι (κώδικας Μπουσίντο).
Ας δούμε λοιπόν μέσα από την δική τους οπτική τι σημαίνει εσωτερικός πόλεμος και εσωτερικός πολεμιστής.

 Ο Τολτέκος Πολεμιστής και οι 7 κανόνες του
Ο πολεμιστής επιλέγει τις μάχες του και επομένως αξιολογεί πάντα τις περιστάσεις και τις συνθήκες κάθε μάχης που δίνει με τη μεγαλύτερη προσοχή.
Ο πολεμιστής αγωνίζεται για την απλότητα και γι’αυτό απορρίπτει όλες τις άχρηστες πράξεις.
Ο πολεμιστής είναι πάντα έτοιμος να δώσει την τελευταία του μάχη ακριβώς εδώ και τώρα.
Μόλις ο πολεμιστής μπει στη μάχη, εγκαταλείπεται στις πράξεις του, αφήνοντας το πνεύμα του να ρεύσει ελεύθερο και καθαρό. Μόνο τότε οι δυνάμεις του πεπρωμένου μάς καθοδηγούν ανοίγοντας το δρόμο μας.
Κάθε φορά που ο πολεμιστής αντιμετωπίζει αδύνατα συμβάντα ανοίγεται στον κόσμο γύρω του αφήνοντας τον εαυτό του να καταληφτεί από την καθημερινή ρουτίνα.
Ο πολεμιστής συμπιέζει πάντα το χρόνο. Οποιαδήποτε μάχη, ανεξάρτητα από το πόσο μεγάλη ή μικρή μπορεί να είναι, είναι μία μάχη για τη ζωή του και σε μία μάχη για τη ζωή του η μία στιγμή γίνεται αιωνιότητα, μία αιωνιότητα που καθορίζει την έκβαση της μάχης.
Ο διώκτης δεν αποκαλύπτει ποτέ την ταυτότητά του, ούτε καν στον εαυτό του.»

«…Επομένως ο πολεμιστής επιλέγει να ζει με τις προκλήσεις και γνωρίζει ότι δεν διαθέτει το χρόνο να συμπεριφέρεται σαν μία αθάνατη ύπαρξη. Δεν σπαταλάει το χρόνο του να παραπονιέται για τη ζωή ούτε σπαταλάει την προσωπική του δύναμη με το να κατηγορεί τους άλλους. Ζώντας στο χείλος της ζωής, είναι πάντοτε έτοιμος ν’ αρπάξει την ευκαιρία και να διεκδικήσει τη δύναμή του.
Πρόκειται για μία άψογη ύπαρξη που πολεμάει για την ελευθερία της και μέσα στην πάλη της βλέπει τη ζωή όπως πραγματικά είναι. Γι’ αυτόν η ζωή είναι μία σύντομη αλλά ευχάριστη παράκαμψη μέσα στον καταπληκτικά όμορφο κόσμο –μία υπερβολικά πλούσια σε προκλήσεις και δυνατότητες παράκαμψη, όπου δίνονται σε κάποιον όλα όσα χρειάζεται για να ταξιδέψει χαρούμενα και μ’επιτυχία.»

Για τους Σαμουράι, ο Κώδικας Μπουσίντο ήταν ένας Κώδικας Τιμής του Πολεμιστή, που μεταδίδονταν προφορικά και εκτελούνταν στην πράξη πολύ αυστηρά.H λέξη DO σημαίνει Δρόμος, είναι συγκεκριμένα ο Εσωτερικός Δρόμος που βαδίζει ο Πολεμιστής. «BU-SHI» σημαίνει Πολεμιστές - Ιππότες. Έτσι BUSHIDO είναι ο Δρόμος των Πολεμιστών ή «Κανόνες των Πολεμιστών.

Ο κώδικας Μπουσίντο
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΓΟΝΕΙΣ. Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΚΑΙ Η ΓΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΥΝΑΜΗ. Η ΤΙΜΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΕΣΑ. Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΑΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ. Η ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΑΓΕΙΑ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΖΩΗ ΟΥΤΕ ΘΑΝΑΤΟ, ΤΟ ΑΙΩΝΙΟ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΩΜΑ. Η ΑΝΔΡΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΑΤΙΑ. Η ΑΣΤΡΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΥΤΙΑ. Η ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΕΛΗ. Η ΓΡΗΓΟΡΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΑΚΡΑ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΚΟΠΟΥΣ. Η ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΚΟΠΟΙ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΘΑΥΜΑΤΑ. ΤΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΡΧΕΣ. ΟΙ ΑΡΧΕΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΦΙΛΟΥΣ. Ο ΝΟΥΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΕΧΘΡΟΥΣ. Η ΑΦΡΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΠΑΝΟΠΛΙΑ. Η ΒΟΥΛΗΣΗ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΝΟΠΛΙΑ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΣΤΡΑ. ΤΟ ΑΤΑΡΑΧΟ ΠΝΕΥΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΜΟΥ.
- ΔΕΝ ΕΧΩ ΣΠΑΘΙ. ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΜΟΥ.

Μοναχοί ΣαοΛιν
Η ύπαρξη τους δεν αμφισβητείται ιστορικά και τα κατορθώματα αυτών των περίφημων μοναχών πολεμιστών φθάνουν τα όρια του μύθου. Ως ιδρυτής της πολεμικής τέχνης των Σαολίν θεωρείται ο μοναχός βουδιστής BODHIDARMA ο οποίος πέρασε στην Κίνα από τις Ινδίες.
Οι μοναχοί Σαολίν είδαν ότι οι τρόποι πολέμου των ζώων αντικαθρέπτιζαν τη μάχη των δυνάμεων της φύσης. Όποιος θα κατάφερνε να πραγματώσει αυτές τις τεχνικές ήταν πια μια δύναμη της φύσης και στη φύση τίποτα δεν αντιστέκεται. Τα ζώα ήταν πέντε: ο δράκοντας, το φίδι , η τίγρη , η λεοπάρδαλη και ο πελαργός.

Ο δρόμος του ΤΑΟ και ο Μοναχός-Πολεμιστής
- «Το να ικανοποιείς τις επιθυμίες σου, δεν είναι πάντα τόσο καλό όσο το να τις σταματάς, όταν πρέπει».
- «Οποίος δεν ανταγωνίζεται κανέναν, ποιος θα μπορούσε να τον ανταγωνιστεί;».
- « Ολιγόλογη είναι η φύση στην ομιλία της. . . Η μπόρα τελειώνει πριν τελειώσει η μέρα. Αφού η φύση μιλά έτσι γιατί όχι και ο άνθρωπος ;»
- «Αν αυτός που ακολουθεί τη βία δε βρει βίαιο θάνατο, θα τον καλέσω να με διδάξει».
- «Αν είσαι χαρούμενος με όσα έχεις η χαρά σου θα διαρκέσει.»
- «Η κίνηση νικά το κρύο, η ηρεμία νικά τη ζέστη».
- «Εκείνοι που γνωρίζουν δε μιλούν πολύ».

Υπάρχουν σύγχρονοι «πολεμιστές»;
Σήμερα φτάνουμε μπροστά στην ανάγκη να αναγνωρίσουμε την Εσωτερική Πραγματικότητα. Αυτό προϋποθέτει την ανύψωση της ατομικής μας Συνείδησης, που εδρεύει στο «Συνειδητό Εγώ» μας, είναι η πορεία προς την Ελευθερία μέσω της συνειδητής εφαρμογής του Κοσμικού Νόμου. Μέσω αυτής της πορείας, καθώς ο Πολεμιστής ξεκινάει να βυθίζεται μέσα στα σκοτάδια του προσωπικού του Ασυνείδητου, καθώς παλεύει με τις δικές του σκιές και τους δικούς του δράκους, καθώς φτάνει στην δική του εσωτερική ειρήνη, ενώνοντας την εξωτερική του ζωή (ύλη) με την πνευματική του ύπαρξη, μπορεί να σπάσει τα όρια και να βιώσει την ένωση με το Παν (Συλλογικό Ασυνείδητο).

Βαδίζοντας το μονοπάτι…
«Ο πολεμιστής είναι ένας άνθρωπος που έχει μάθει να αγαπά τη ζωή και όλα τα πλούτη που αυτή φέρνει και προπάντων το μονοπάτι στο οποίο αυτός περπατά.
Δεν υπάρχει γι’ αυτόν μεγαλύτερη χαρά από το να περπατά σε ένα μονοπάτι με καρδιά. Σε αυτό το μονοπάτι περπατά συνεπαρμένος από το θαύμα που παρακολουθεί και γεμάτος χαρά ευχαριστεί την καρδιά του γι’ αυτό το θαυμαστό προνόμιο, αγκαλιάζοντας με αγάπη και εμπιστοσύνη όλα όσα συναντά.»

Τρεις τεχνικές συγχώρεσης

Η συγχώρεση δεν είναι ένα ζήτημα για το ποιος έχει δίκιο ή άδικο.
Είναι ένα ζήτημα του να κάνεις το σωστό πράγμα.

Μιλώντας για τη συγχώρεση και τα ευεργετήματα της, χρειάζεται επίσης να συζητήσουμε πώς να συγχωρούμε! Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που ξέρουν για τη συγχώρεση, αλλά δεν ξέρουν όλοι πώς να συγχωρούν! Δεν είναι πάντα εύκολο να συγχωρούμε και να ξεχνάμε και να προχωράμε, ειδικά εάν τα αποτελέσματα του δυσμενούς γεγονότος είναι ιδιαίτερα καταστροφικά για τη ζωή ενός ατόμου, για το γάμο ή την οικογένεια. Μικρός ή μεγάλος, μηδαμινός ή μαζικός, το κλειδί είναι να ξέρουμε πώς να συγχωρούμε και να είμαστε ικανοί να απαλλαγούμε από το θυμό και το πόνο από το σύστημα μας για να απελευθερωθούμε. Αλλιώς, μπορεί να στερέψουμε μακροπρόθεσμα…

Στη πραγματικότητα υπάρχουν τεχνικές που μπορούν να μας δείξουν πώς να συγχωρούμε και μπορούν να μας βοηθήσουν να αντιμετωπίσουμε τα δυσμενή γεγονότα και να συνεχίσουμε να ζούμε και να αγαπάμε.

Πώς να συγχωρείτε? Μέθοδος 1

Αυξήστε την αγάπη

Συχνά εστιαζόμαστε τόσο πολύ στα προβλήματα και στις διαφορές που ξεχνάμε πολλές από τις καλές στιγμές που περάσαμε με τους φίλους μας, τα μέλη της οικογένειας και τους συναδέλφους. Έτσι, αντί να νιώθουμε χαρούμενοι και ευγνώμων, συχνά νιώθουμε δυσαρεστημένοι.

Πολλές φορές, πληγωνόμαστε από τους αγαπημένους μας και τους ανθρώπους που έχουμε κοντά μας παρά από τους ξένους, και ο λόγος είναι οι στενές επαφές που έχουμε μαζί τους.

“Όταν δυο άνθρωποι αλληλεπιδρούν στενά, υπάρχει προστριβή. Το λιπαντικό είναι η Αγάπη-υπό τη μορφή Σκέψεων Αγάπης, Συναισθημάτων Αγάπης, Λέξεων Αγάπης και Ενεργειών Αγάπης.”    

Σημαίνει ότι προστριβές, διαφωνίες και διενέξεις είναι βέβαιο ότι θα υπάρχουν σε κάθε σχέση. Πώς να συγχωρείτε?! Αυξήστε την αγάπη!

Όταν υπάρχει αγάπη, θα υπάρχει περισσότερη ειλικρίνεια, περισσότερη θυσία και περισσότερη συγχώρεση.

Σκεφτείτε το τρόπο που χειρίζεστε τα παιδιά όταν κάνουν λάθη. Δεν θυμώνετε πολύ γιατί τα αγαπάτε τόσο πολύ. Έτσι, εάν επεκτείνουμε αυτή την αγάπη προς όλα τα μέλη της οικογένειας, φίλους και συναδέλφους, δεν θα είμαστε τόσο πολύ θυμωμένοι και ενοχλημένοι όταν κάνουν λάθη και ο λόγος είναι η ενέργεια αγάπης που λειτουργεί ως λιπαντικό.

Δεν μπορείς να συγχωρείς χωρίς αγάπη. 

Πώς να συγχωρείτε? Μέθοδος 2

Σκεφτείτε τον Εαυτό σας στη Θέση του Άλλου
Χρειάζεται να σκεφτόμαστε ρεαλιστικά. Είμαστε όλοι ανθρώπινα όντα και κανένας από εμάς δεν είναι τέλειος.

Έτσι όλοι μας κάνουμε λάθη και στη πραγματικότητα τα λάθη είναι μέρος της ζωής και της εξέλιξης. Μην κάνετε μεγάλη φασαρία όταν εσείς ή οι άλλοι κάνουν λάθη. Απλά μάθετε πώς να συγχωρείτε!
Χωρίς λάθη πώς μπορούμε να μάθουμε τα διδάγματα μας και να μεγαλώσουμε?! Λάθη είναι βέβαιο ότι θα συμβούν αλλά αυτό που είναι σημαντικό είναι να μάθετε από αυτά και να μην κάνετε το ίδιο λάθος ξανά και ξανά.

Έτσι, οποιαδήποτε στιγμή πληγώνεστε ή έχετε μια διένεξη πριν αντιδράσετε αμέσως, περιμένετε μια στιγμή και σκεφτείτε την κατάσταση από διάφορες οπτικές γωνίες. Προσπαθήστε να αναλύσετε γιατί το άτομο συμπεριφέρεται έτσι, ποια θα μπορούσαν να είναι τα προβλήματά του, γιατί νιώθετε θυμωμένος και ποια θα ήταν η σωστή ενέργεια και πως να συγχωρείτε.

Προσπαθήστε να βάλετε τον εαυτό σας στη θέση του άλλου.

Συχνά οι άνθρωποι που πληγώνουν συνέχεια τους άλλους είναι αδύναμοι εσωτερικά και έχουν πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσουν. Προσπαθήστε να συμπάσχετε μαζί τους.

Και καταλάβετε ότι αντιδρώντας στη μέση μιας διαφωνίας δεν θα βοηθήσει τη κατάσταση δεδομένου ότι ο καθένας λειτουργεί σε συναισθηματικό επίπεδο. Εξηγώντας και προσπαθώντας να πείσετε για τις ενέργειές σας δεν θα έχει κάποιο αποτέλεσμα. Αυτό που χρειάζεται να κάνετε είναι να ηρεμήσετε την κατάσταση και να περιμένετε για τη κατάλληλη στιγμή να συζητήσετε για το θέμα όταν και οι δυο είστε ήρεμοι και άγρυπνοι. Τη στιγμή που αναλύσατε τη δυσμενή εμπειρία και μάθατε τα διδάγματα, ξεχάστε το και προχωρήστε!

Πώς να συγχωρείτε? Μέθοδος 3

Απελευθερώστε το θυμό

Μερικές φορές παρά του ότι σκέφτεστε, αναλύετε και πείθετε το εαυτό σας να καταλάβει, να συγχωρέσει και να ξεχάσει το γεγονός του παρελθόντος, ακόμη νιώθετε θυμωμένοι μέσα σας. Πώς να συγχωρείτε όταν νιώθετε ακόμη θυμωμένοι?! Χωρίς να απελευθερώσετε το θυμό και όλα τα αρνητικά συναισθήματα, η συγχώρεση δεν θα ολοκληρωθεί.

Έχετε την ελευθερία να βυθιστείτε στη λάσπη ή να Αγαπήσετε ξανά, να Ζήσετε και να είστε Ευτυχείς!     

Για να απελευθερωθείτε από το συναίσθημα του πόνου ή του θυμού υπάρχουν τεχνικές διαθέσιμες.
Μια από τις τεχνικές είναι να γράψετε ένα γράμμα στον παραβάτη ή απλά ένα γράμμα περιγράφοντας την κατάσταση και τα συναισθήματα σας και να το σκίσετε ή να το κάψετε όταν τελειώσετε.

Με τη διαδικασία της γραφής του γράμματος, ο θυμός και η δυσαρέσκεια σας θα απελευθερωθούν με τη μορφή των λέξεων. Καίγοντας το γράμμα, στη συνέχεια, εσείς, βασικά, καθαρίζετε ή εξαγνίζετε το σύστημα σας από τέτοιες ενέργειες.

Το αποτέλεσμα είναι να νιώθετε πιο ανάλαφρος, ευτυχισμένος και ανακουφισμένος.

Εγκυμοσύνη και το σεξ στην εφηβεία

Η εγκυμοσύνη στην εφηβεία είναι πηγή βραχυπρόθεσμων αλλά και μακροπρόθεσμων κινδύνων.

Τα παιδιά που γεννιούνται από έφηβο μητέρα παρουσιάζουν συχνότερα σχολικές αποτυχίες, έχουν μεγαλύτερο κίνδυνο από σωματικές ή ψυχικές ασθένειες και απειλούνται περισσότερο από τη φτώχεια. Ανάλογους κινδύνους και προβλήματα παρουσιάζουν και οι μητέρες εφηβικής ηλικίας.

Όταν ένα κορίτσι εφηβικής ηλικίας μείνει έγκυος, τότε δημιουργείται μια κατάσταση κρίσης τόσο για αυτή όσο και για την οικογένειά της. Ο θυμός, οι ενοχές και η άρνηση είναι συνηθισμένες ψυχολογικές καταστάσεις που χαρακτηρίζουν τέτοιες κρίσεις στην οικογένεια.

Στις περιπτώσεις που ο πατέρας του παιδιού είναι επίσης έφηβος, τότε παρατηρούνται παρόμοιες ψυχολογικές καταστάσεις και στη δική του οικογένεια.

Δυστυχώς παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται για χρόνια σε πολλές χώρες, το πρόβλημα της εγκυμοσύνης και των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νόσων στην εφηβεία, δεν μειώνεται. Φαίνεται ότι η στρατηγική που έχει ακολουθηθεί μέχρι σήμερα στον τομέα αυτό δεν είναι αρκετή για την αντιμετώπιση του σοβαρού αυτού προβλήματος.

Μέχρι σήμερα οι εκστρατείες πρόληψης της εφηβικής εγκυμοσύνης βασίστηκαν στη διαφώτιση, στην διαπαιδαγώγηση και στον οικογενειακό προγραμματισμό.

Όμως η κοινωνία μας σήμερα στέλλει αντικρουόμενα μηνύματα στους νέους μας για το σεξ. Παντού υπάρχουν εικόνες σχετικές με το σεξ, οι νέοι βομβαρδίζονται από περιεχόμενο με σεξουαλικό χαρακτήρα σε όλα τα μέσα μαζικής επικοινωνίας.

Πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα το πρόβλημα της εφηβικής εγκυμοσύνης και των ασθενειών που μεταδίδονται λόγω σεξ στους έφηβους;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Επιπρόσθετα οι ενέργειες μας πρέπει να περιλαμβάνουν πολλές πτυχές της ζωής των παιδιών μας εάν θέλουμε να πετύχουμε και να είμαστε χρήσιμοι για αυτά.

Οι ειλικρινείς και υγιείς σχέσεις των γονιών με τα παιδιά τους είναι ο θεμέλιος λίθος της πρόληψης των προβλημάτων αυτών. Οι σχέσεις αυτές πρέπει να αρχίζουν να κτίζονται από πολύ νωρίς στην παιδική ηλικία.

Δεν πρέπει οι γονείς να περιμένουν να κτίσουν δυνατές σχέσεις με τα παιδιά τους όταν αυτά γίνουν έφηβοι. Ούτε και πρέπει να νομίζουν ότι οι καλές και δυνατές σχέσεις είναι δεδομένες και έρχονται μόνες τους λόγω της γονικής σχέσης. Οι καλές και δυνατές σχέσεις κτίζονται από τους γονείς. Χρειάζονται δουλειά, χρόνο, φροντίδα και συντήρηση.

Με τον τρόπο αυτό στην εφηβεία, τα παιδιά είναι οπλισμένα με γνώσεις και διαπαιδαγώγηση για να αντιμετωπίσουν ανεπιθύμητες καταστάσεις. Με την ευκαιρία αυτή να τονίσουμε, ότι η διαπαιδαγώγηση των παιδιών και εφήβων για θέματα σεξ στο σπίτι ή στο σχολείο, δεν τα ενθαρρύνει να έχουν νωρίτερα σεξουαλική δραστηριότητα ή να είναι περισσότερο σεξουαλικά ενεργά.

Η καταπολέμηση της φτώχειας είναι επίσης δυνατόν, σε πολλές χώρες να μειώσει το πρόβλημα της εφηβικής εγκυμοσύνης. Όσο περισσότερο μορφωμένη είναι μια νέα κοπέλα, όσο περισσότερες ελπίδες έχει για μια καλύτερη ζωή στο μέλλον, τόσο περισσότερα κίνητρα και πιθανότητες θα έχει για να καθυστερήσει μια εγκυμοσύνη. Το καλύτερο όπλο για να αποφευχθεί μια εφηβική εγκυμοσύνη είναι η ίδια η θέληση της νεαρής κοπέλας.

Πρόσφατα παρατηρήθηκε η ανάπτυξη ενός νέου ρεύματος το οποίο επαναφέρει τις αξίες της αποχής από το σεξ και της παρθενιάς μέχρι το γάμο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ανάπτυξη της συντηρητικής αυτής προσέγγισης, εκδηλώνεται με τη δημιουργία οργανισμών που προτρέπουν τους νέους να μην κάνουν σεξ και να διατηρούν την παρθενιά τους μέχρι το γάμο.

Οι υποστηρικτές της τάσης αυτής που έχει πάρει μεγάλη έκταση, θεωρούν ότι αυτός είναι ο λόγος που παρατηρείται στις Ηνωμένες Πολιτείες μια μείωση του αριθμού των εφήβων που μένουν έγκυες. Άλλοι έχουν αντίθετη γνώμη και δεν θεωρούν ότι αυτός είναι ο λόγος για τη μείωση της εφηβικής εγκυμοσύνης.

Οι οικογένειες στις οποίες παρουσιάζεται το πρόβλημα της εφηβικής εγκυμοσύνης χρειάζονται βοήθεια και συμπαράσταση με ειλικρίνεια και ευαισθησία.

Χρειάζονται εξειδικευμένοι επαγγελματίες για να δώσουν τις απαραίτητες συμβουλές στους γονείς, στην έφηβο ή στον έφηβο. Παράλληλα πρέπει να παρέχεται η απαραίτητη στήριξη από την κοινωνία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, της γέννας και το μεγάλωμα του παιδιού.

Εκπληκτικό βίντεο με πράγματα που κανονικά δεν… γίνονται

Σε αυτό το εκπληκτικό βίντεο θα δούμε μια σειρά από διάφορα κατορθώματα και στιγμές ανθρώπων που συγκλόνισαν και τράβηξαν την προσοχή για το 2015.

Ο άνθρωπος έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει απίστευτα πράγματα.

Πάμε να δούμε…

 

Μυστηριώδεις ήχοι από την άβυσσο του Ειρηνικού ξυπνούν αρχαίους φόβους περί θαλασσίων τεράτων

Οι περισσότεροι φίλοι της λογοτεχνίας τρόμου γνωρίζουν τον H.P. Lovecraft: Ο διάσημος στους κύκλους των φίλων του φανταστικού συγγραφέας έγραψε μια σειρά διηγημάτων στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα που έμελλε να γίνουν γνωστά ως «Μυθολογία Κθούλου» (Cthulhu Mythos).

«Πρωταγωνιστές» ήταν οι Μεγάλοι Παλαιοί: πανάρχαια, πανίσχυρα τερατώδη πέρα από κάθε όριο λογικής πλάσματα, συχνά κολοσσιαίων διαστάσεων, που διαφέντευαν κάποτε τον πλανήτη μας, αλλά και το σύμπαν, και κάποια στιγμή θα επιστρέψουν, με ολέθριες συνέπειες για την ανθρωπότητα.

Η «μυθολογία» του Lovecraft πήρε το όνομά της από το πιο διάσημο διήγημά του, το «Κάλεσμα του Κθούλου» (Call of Cthulhu, 1928- αν και άλλοι φαν μπορεί να αναφερθούν στα «Βουνά της Τρέλας» ή τη «Σκιά πάνω από το Ίνσμουθ»), με βασικό «πρωταγωνιστή» ένα γιγαντιαίο τέρας που κείτεται κοιμώμενο και ονειρευόμενο, αλλά όχι νεκρό, στη βυθισμένη πόλη της Ρ’Λυέ (R’lyeh) στον Ειρηνικό- και κάποια στιγμή – «όταν τα άστρα θα βρίσκονται στη σωστή θέση»-θα ξυπνήσει και θα ανεβεί ξανά στον θρόνο του, βυθίζοντας την ανθρωπότητα στο αιώνιο σκότος- ανταμείβοντας τους πιστούς του, στους οποίους στέλνει μηνύματα μέσω ονείρων.

Ο Lovecraft ήταν ένας άνθρωπος με πολύ έντονα ψυχολογικά προβλήματα- και ένα από αυτά ήταν και ο φόβος για τη θάλασσα, την οποία θεωρούσε ένα «αιώνιο βασίλειο απύθμενου σκότους», και για αυτό τον λόγο τοποθετούσε συχνά ιδιαίτερα «εφιαλτικά» στοιχεία των ιστοριών του εκεί, αντλώντας από μια μακριά και αρχαία παράδοση μύθων και θρύλων για θαλάσσια τέρατα, που «στοίχειωναν» από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος ανοίχτηκε στη θάλασσα τη φαντασία.

Παρεμφερώς κινήθηκαν και πολλοί συγγραφείς που συνέχισαν να γράφουν διηγήματα πάνω στο «Cthulhu Mythos» (Κλαρκ Άστον Σμιθ, Μπράιαν Λάμλεϊ και άλλοι) ακόμα και σήμερα. Η «μυθολογία Κθούλου» συνεχίζει να είναι εξαιρετικά δημοφιλής και εν έτει 2015, με νουβέλες, επιτραπέζια, παιχνίδια ρόλων, videogames, κόμικ κ.α.

Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, είναι εύκολο να παραλληλίσει κανείς με τον «Κθούλου» και τις ιστορίες του Lovecraft μυστηριώδεις, ανεξήγητους ήχους που έχουν καταγραφεί στον βυθό του Ειρηνικού εδώ και μερικές δεκαετίες- οι οποίοι βρίσκονται στο επίκεντρο δημοσιεύματος του Playboy News.
Όπως αναφέρεται σχετικά, τη δεκαετία του 1960 το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό έστησε ένα δίκτυο μικροφώνων στους βυθούς για την παρακολούθηση των σοβιετικών υποβρυχίων.

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, τα μικρόφωνα αυτά καταγράφουν πάσης φύσης ήχους (από πλάσματα της θάλασσας, γεωλογική/ θαλάσσια δραστηριότητα κ.α.), οι οποίοι μπορούν συνήθως (αν και όχι πάντα) να εξηγηθούν επιστημονικά.

Τα τελευταία 15 χρόνια ωστόσο, κάποιοι ήχοι που χαρακτηρίζονται «άνευ προηγουμένου» έχουν καταγραφεί στον Ειρηνικό (όπου, παρεμπιπτόντως, ο Lovecraft τοποθετούσε τον «υγρό τάφο» του Κθούλου, την βυθισμένη μεγαλούπολη της Ρ’Λυέ), από την NOAA (US National Oceanic and Atmospheric Administration).

Αν και οι περισσότεροι ήχοι εξηγούνται βάσει ερμηνειών όπως οι προαναφερθείσες (ηφαίστεια, μετακινήσεις παγόβουνων κλπ), υπάρχουν δύο εξαιρέσεις: Τα αποκαλούμενα «The Bloop» και «The Julia», που είναι πολύ δυνατοί για να προέρχονται από κάποιο γνωστό στον άνθρωπο πλάσμα.

Το «The Bloop» κατεγράφη το καλοκαίρι του 1997 και διήρκεσε μόλις πάνω από ένα λεπτό, με τη ΝΟΑΑ να αποκλείει ανθρώπινη δραστηριότητα, ηφαιστειακή δραστηριότητα και δονήσεις από τα ρεύματα του ωκεανού. Το 1999 επίσης, κάθε αισθητήρας στον Ειρηνικό ξανά, έπιασε έναν άλλον ήχο άγνωστης προέλευσης, διάρκειας 15 δευτερολέπτων που κατονομάστηκε «Julia», επειδή «θυμίζει» μια φωνή που λέει «Τζούλια» μέσα στο νερό. Η προέλευσή του εκτιμάται ότι ήταν 1.500 μίλια δυτικά του Περού- δηλαδή περίπου 1.000 μίλια βόρεια του σημείου που θεωρείται ως ο χώρος προέλευσης του «The Bloop».

Απουσία κάποιας επιστημονικής εξήγησης ακόμα, οι συνωμοσιολόγοι και οι φαν της λογοτεχνίας του φανταστικού/ τρόμου/ επιστημονικής φαντασίας ήταν αναμενόμενο να στραφούν στα έργα του Lovecraft, μεταξύ σοβαρού και αστείου (το σε τι ποσοστό γίνεται αυτό, ποικίλλει…). Ειδικά από τη στιγμή που η ευρύτερη περιοχή προέλευσης του αντιστοιχεί στην περιοχή όπου ο Lovecraft τοποθετούσε τη Ρ’Λυέ.