ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Αἴας (646-692)

ΑΙ. ἅπανθ᾽ ὁ μακρὸς κἀναρίθμητος χρόνος

φύει τ᾽ ἄδηλα καὶ φανέντα κρύπτεται·
κοὐκ ἔστ᾽ ἄελπτον οὐδέν, ἀλλ᾽ ἁλίσκεται
χὡ δεινὸς ὅρκος χαἱ περισκελεῖς φρένες.
650 κἀγὼ γάρ, ὃς τὰ δείν᾽ ἐκαρτέρουν τότε,
βαφῇ σίδηρος ὥς, ἐθηλύνθην στόμα
πρὸς τῆσδε τῆς γυναικός· οἰκτίρω δέ νιν
χήραν παρ᾽ ἐχθροῖς παῖδά τ᾽ ὀρφανὸν λιπεῖν.
ἀλλ᾽ εἶμι πρός τε λουτρὰ καὶ παρακτίους
655 λειμῶνας, ὡς ἂν λύμαθ᾽ ἁγνίσας ἐμὰ
μῆνιν βαρεῖαν ἐξαλύξωμαι θεᾶς·
μολών τε χῶρον ἔνθ᾽ ἂν ἀστιβῆ κίχω
κρύψω τόδ᾽ ἔγχος τοὐμόν, ἔχθιστον βελῶν,
γαίας ὀρύξας ἔνθα μή τις ὄψεται·
660 ἀλλ᾽ αὐτὸ νὺξ Ἅιδης τε σῳζόντων κάτω.
ἐγὼ γάρ, ἐξ οὗ χειρὶ τοῦτ᾽ ἐδεξάμην
παρ᾽ Ἕκτορος δώρημα δυσμενεστάτου,
οὔπω τι κεδνὸν ἔσχον Ἀργείων πάρα.
ἀλλ᾽ ἔστ᾽ ἀληθὴς ἡ βροτῶν παροιμία,
665 ἐχθρῶν ἄδωρα δῶρα κοὐκ ὀνήσιμα.
τοιγὰρ τὸ λοιπὸν εἰσόμεσθα μὲν θεοῖς
εἴκειν, μαθησόμεσθα δ᾽ Ἀτρείδας σέβειν.
ἄρχοντές εἰσιν, ὥσθ᾽ ὑπεικτέον. τί μήν;
καὶ γὰρ τὰ δεινὰ καὶ τὰ καρτερώτατα
670 τιμαῖς ὑπείκει· τοῦτο μὲν νιφοστιβεῖς
χειμῶνες ἐκχωροῦσιν εὐκάρπῳ θέρει·
ἐξίσταται δὲ νυκτὸς αἰανὴς κύκλος
τῇ λευκοπώλῳ φέγγος ἡμέρᾳ φλέγειν·
δεινῶν τ᾽ ἄημα πνευμάτων ἐκοίμισε
675 στένοντα πόντον· ἐν δ᾽ ὁ παγκρατὴς ὕπνος
λύει πεδήσας, οὐδ᾽ ἀεὶ λαβὼν ἔχει.
ἡμεῖς δὲ πῶς οὐ γνωσόμεσθα σωφρονεῖν;
ἐγὼ δ᾽ ἐπίσταμαι γὰρ ἀρτίως ὅτι
ὅ τ᾽ ἐχθρὸς ἡμῖν ἐς τοσόνδ᾽ ἐχθαρτέος,
680 ὡς καὶ φιλήσων αὖθις, ἔς τε τὸν φίλον
τοσαῦθ᾽ ὑπουργῶν ὠφελεῖν βουλήσομαι,
ὡς αἰὲν οὐ μενοῦντα. τοῖς πολλοῖσι γὰρ
βροτῶν ἄπιστός ἐσθ᾽ ἑταιρείας λιμήν.
ἀλλ᾽ ἀμφὶ μὲν τούτοισιν εὖ σχήσει· σὺ δὲ
685 εἴσω θεοῖς ἐλθοῦσα διὰ τέλους, γύναι,
εὔχου τελεῖσθαι τοὐμὸν ὧν ἐρᾷ κέαρ.
ὑμεῖς θ᾽, ἑταῖροι, ταὐτὰ τῇδέ μοι τάδε
τιμᾶτε, Τεύκρῳ τ᾽, ἢν μόλῃ, σημήνατε
μέλειν μὲν ἡμῶν, εὐνοεῖν δ᾽ ὑμῖν ἅμα.
690 ἐγὼ γὰρ εἶμ᾽ ἐκεῖσ᾽ ὅποι πορευτέον·
ὑμεῖς δ᾽ ἃ φράζω δρᾶτε, καὶ τάχ᾽ ἄν μ᾽ ἴσως
πύθοισθε, κεἰ νῦν δυστυχῶ, σεσωμένον.

***

ΑΙ. Όλα, μακρύς ο χρόνος κι αναρίθμητος,
τ᾽ άδηλα φανερώνει, τα φανερά τα κρύβει.
Τίποτε ανέλπιστο δεν μένει ατέλεστο,
ακόμη κι όρκος φοβερός καταπατείται,
η πιο αλύγιστη απόφαση λυγίζει.
650 Έτσι κι εγώ, που ατρόμητος στον κάθε τρόμο αντιστάθηκα,
τώρα σαν σίδερο βαμμένο μαλάκωσε το πείσμα μου,
ακούγοντας τα λόγια μιας γυναίκας. Με πιάνει πόνος
χήρα να την αφήσω στων εχθρών τα χέρια,
και το παιδί ορφανό.
Λοιπόν το αποφασίζω, θα πάω να λούσω το κορμί μου
πέρα στους λειμώνες, εκεί στο περιγιάλι, να το εξαγνίσω
από τον ρύπο, ανίσως και γλιτώσω απ᾽ τη βαριά
οργή της Αθηνάς.
Ψάχνοντας ύστερα θα βρω τόπον απάτητο, να κρύψω
αυτό το ξίφος, ό,τι πιο μισητό σέρνω μαζί μου,
βαθιά στο χώμα σκάβοντας,
να μην μπορεί κανένας να το βρει
660 —εκεί η νύχτα ας το φυλάξει κι ο Άδης σκοτεινός.
Γιατί αφότου εγώ το κράτησα στο χέρι, δώρο
του Έκτορα, κι ας είναι ο χειρότερος εχθρός μου,
δεν είδα τίποτα καλό απ᾽ τους Αργίτες.
Και νά που βγαίνει η παροιμία σωστή: άδωρα των εχθρών
τα δώρα, ανώφελα. Γι᾽ αυτό κι εγώ στο μέλλον πια
θα ξέρω: πρέπει να υποχωρούμε στους θεούς,
να μάθουμε σέβας να δείχνουμε και στους Ατρείδες.
Είναι αρχηγοί αυτοί, κι είναι σωστό να τους ακούμε.
Τί άλλο εξάλλου μένει; Αφού κι οι πιο σκληρές,
οι πιο ανυποχώρητες δυνάμεις υποχωρούν μπροστά
στις τιμημένες εξουσίες.
670 Όπως υποχωρούν της βαρυχειμωνιάς τα χιόνια,
στο καρποφόρο καλοκαίρι, κι ο σκοτεινός κύκλος
της νύχτας παραμερίζει να περάσει η μέρα
με τα λευκά της άτια, για να φεγγοβολήσει·
αλλά και των δεινών ανέμων οι ριπές
αφήνουν να αποκοιμηθεί στενάζοντας το πέλαγος,
αλλά κι ο ύπνος πολυδύναμος λύνει όσα έδεσε πρωτύτερα,
δεν τα κρατά στην κατοχή του συνεχώς. Πώς γίνεται λοιπόν
εμείς να μην ξανακερδίσουμε τη φρόνησή μας;
Όσο για μένα, το ᾽χω πια καλά χωνέψει, πως τον εχθρό
680 θα τον εχθρεύομαι, εν γνώσει πως θα γίνει πάλι φίλος·
παρόμοια και στον φίλο, τόσο θα είμαι μόνο πρόθυμος
να του παρασταθώ, γνωρίζοντας πως δεν θα μείνει
φίλος μου για πάντα.
Γιατί στους πιο πολλούς ανθρώπους δεν είναι
το λιμάνι της φιλίας σίγουρο.
Όλα ωστόσο τώρα θα βρούνε τον σωστό τους δρόμο·
εσύ, γυναίκα, μέσα προχώρησε, κι ευχήσου
στους θεούς να συντελέσουν ό,τι βαθιά ποθεί η καρδιά μου.
Αλλά κι εσείς, πιστοί μου σύντροφοι, φερθείτε ανάλογα,
και μόλις φτάσει ο Τεύκρος, του λέτε να νοιαστεί
για μένα, να ᾽χει τον νου του όμως και σε σας.
690 Εγώ θα πορευτώ εκεί που πρέπει. Εσείς στο μεταξύ
όσα σας παραγγέλλω πράξετε, κι ίσως θα μάθετε
σε λίγο πως βρήκα εγώ τη σωτηρία μου, όσο κι αν είμαι
ακόμη δύστυχος.

Ιστορία της αρχαίας Ελληνικής γλώσσας

Διάφορα είδη λόγου - ειδικές χρήσεις, ειδικά λεξιλόγια

Παιδικές λέξεις και παιδικά παιχνίδια

Αριστοφάνης. Ένας πατέρας προς τον γιο του. (Αττική διάλεκτος)

Ὅστις, ὧ 'ναίσχυντε, σ' ἐξέθρεψα

αἰσθανόμενός σου πάντα τραυλίζοντος, ὅ,τι νοοίης.

Εἰ μέν γε βρῦν εἴποις, ἐγὼ γνοὺς ἄν πιεῖν ἐπέσχον·

μαμμᾶν δ' ἄν αἰτήσαντος, ἧκόν σοι φέρων ἄν ἄρτον·

κακκᾶν δ' ἄν οὐκ ἔφθης φράσας, κἀγὼ λαβὼν θύραζε

ἐξέφερον ἄν καὶ προυσχόμην σε.

Αδιάντροπε, που εγώ σ' ανάστησα; Ό,τι

είχες στο νου σου, το 'νιωθα, κι ας τσεύδιζες ακόμα.

Έκανες «μπου» και σου 'δινα να πιεις σαν τ' αγρικούσα·

«μαμ» όταν ζήταες, έτρεχα και σου 'φερνα ψωμάκι·

«κακά» σα φώναζες, ευθύς σ' έπαιρνα, σ' έβγαζα έξω,

και μπρος μου σε κρατούσα.

Πολυδεύκης. (Το δεύτερο παιχνίδι είναι η σημερινή «τυφλόμυγα»)

Ἡ δὲ χυτρίνδα, ὁ μέν ἐν μέσῳ κάθηται καὶ καλεῖται χύτρα, οἱ δὲ τίλλουσιν ἤ κνίζουσιν ἤ καὶ παίουσιν αὐτόν περιθέντες. Ὁ δ' ὑπ' αὐτοῦ περιστρεφομένου ληφθείς ἀντ' αὐτοῦ κάθηται.

Στη «χύτρα» ένα παιδί κάθεται στη μέση και το λένε χύτρα, ενώ τα άλλα τρέχουν γύρω του, τραβώντας του τα μαλλιά ή γαργαλώντας το ή και χτυπώντας το. Όταν η χύτρα πιάσει ένα από τα παιδιά που τρέχουν γύρω της, κάθεται εκείνο στη θέση της.

Ἡδὲ χαλκῆ μυῖα, ταινίᾳ τὼ ὀφθαλμὼ περισφίγξαντος ἑνὸς παιδός, ὁ μὲν περιστρέφεται κηρύττων «Χαλκῆν μυῖαν θηράσω», οἱ δ' ἀποκρινόμενοι «Θηράσεις, ἀλλ' οὐ λήψει» σκύτεσι βιβλίνοις αὐτὸν παίουσιν ἕως τινὸς αὐτῶν λάβηται.

Στη «χάλκινη μύγα» δένουν τα μάτια ενός παιδιού και εκείνο γυρίζει γύρω γύρω φωνάζοντας «Θα κυνηγήσω μια χάλκινη μύγα»· τα άλλα παιδιά απαντούν «Θα την κυνηγήσεις αλλά δε θα την πιάσεις» και το χτυπούν με μαστίγια από βούρλα, μέχρι εκείνο να πιάσει ένα από αυτά.

Γλωσσικά παιχνίδια

Στο επίγραμμα που ακολουθεί ο ποιητής Σιμωνίδης επαναλαμβάνει την ακολουθία σω· το φαινόμενο ονομάζεται «παρήχηση».

Σῶσος καὶ Σωσώ, σῶτερ, σοὶ τόνδ' ἀνέθηκαν
Σῶσος μὲν σωθείς, Σωσώ δ' ὅτι Σῶσος ἐσώθη.

Ο Σώσος και η Σωσώ, σωτήρα μας, σ' αφιέρωσαν τούτο το τάμα, ο Σώσος γιατί σώθηκε, και η Σωσώ γιατί σώθηκ'ο Σώσος.

Επιστολές

Παραγγελιές. Χαϊδάρι της Αττικής· 4ος αι. π.Χ. ( = ει,  = ου)

Μνησίεργος ἐπέστελε τοῖς οἴκοι χαίρν καὶ ὑγιαίνν καὶ αὐτὸς οὕτως ἔφασκε ἔχν. Στέγασμα, εἴ τι βλεστε, ἀποπέμψαι, ἤ ὤας ἤ διφθέρας ὡς εὐτελεστάτας καὶ μὴ σισυρωτάς, καὶ κατύματα. Τυχὸν ἀποδώσω.

Ο Μνησίεργος στέλνει γράμμα στους δικούς του, με την ευχή να χαίρονται και να υγιαίνουν, και λέει ότι κι αυτός βρίσκεται σε παρόμοια κατάσταση. Αν θέλετε, στείλτε ένα κάλυμμα, από δέρματα είτε αρνίσια είτε γιδίσια, όσο γίνεται φτηνότερα και όχι ραμμένα σε πανωφόρι, και σόλες παπουτσιών. Θα πληρώσω μόλις βρω ευκαιρία.

Ο πολύπαθος μαθητευόμενος. Αρχαία Αγορά της Αθήνας ( = ει,  = ου)

Λῆσις ἐπιστέλλει Ξενοκλεῖ καὶ τῇ μητρὶ μηδαμῶς περιιδν αὐτὸν ἀπολμενον ἐν τῷ χαλκείῳ, ἀλλὰ πρὸς τς δεσπότας αὐτ ἐλθν καὶ ἐνευρέσθαι τι βέλτιον αὐτῷ. Ἀνθρώπῳ γὰρ παραδέδομαι πάνυ πονηρῷ· μαστιγμενος ἀπόλλυμαι, δέδεμαι, προπηλακίζομαι, μᾶλλον μᾶλλον.

Ο Λήσις παραγγέλλει με την επιστολή αυτή στον Ξενοκλή και στη μητέρα του να μην αδιαφορήσουν καθόλου που αυτός χάνεται στο χαλκιάδικο, αλλά να πάνε στα αφεντικά του και να του βρουν κάτι καλύτερο. Γιατί με έχουν δώσει σε έναν άνθρωπο τελείως απαίσιο· χάνομαι από το μαστίγωμα, με δένει, με βρίζει, όλο και πιο πολύ.

Ο άσωτος γιος. Από την Αλεξάνδρεια· 2ος αι. μ.Χ.

Ἀντῶνις Λόνγος Νειλοῦτι τῇ μητρὶ πλῖστα χαίρειν, καὶ διὰ παντὸς εὔχομαί σαι ὑγειαίνειν. Τὸ προσκύνημά σου ποιῶ κατ' αἱκάστην ἡμαίραν παρὰ τῷ κυρίῳ Σεράπειδει. Γεινώσκειν σαι θέλω ὅτι οὐχ ἤλπιζον ὅτι ἀναβένις εἰς τὴν μητρόπολιν· χάριν τούτου οὐδ' ἐγὸ εἰσῆλθα εἰς τὴν πόλιν. Αἰδυσοπούμην δὲ ἐλθεῖν εἰς Καρανίδαν, ὅτι σαπρῶς παιριπατῶ. Αἴγραψά σοι ὅτι γυμνὸς εἰμεί.

Ο Αντώνης Λόγγος στέλνει πολλά χαιρετίσματα στη μητέρα του Νείλου· σου εύχομαι να είσαι πάντοτε καλά. Σε μνημονεύω κάθε μέρα όταν προσεύχομαι στο θεό Σέραπη. Θέλω να ξέρεις ότι δεν το περίμενα ότι θα ανέβαινες στην πρωτεύουσα (του νομού)· γι' αυτό δεν μπήκα κι εγώ στην πόλη. Ντρεπόμουν να πάω στην Καρανίδα, επειδή περπατώ κουρελής. Σου έγραψα ότι είμαι χωρίς ρούχα.

Οι αλλαγές στην προφορά φαίνονται στα ορθογραφικά λάθη που κάνει ο επιστολογράφος, π.χ. σαι αντί σε, ἡμαίραν αντί ἡμέραν, που δείχνουν ότι τα αι και ε προφέρονταν πια με τον ίδιο τρόπο· πλῖστα αντί πλεῖστα, ἀναβένις αντί ἀναβαίνεις, που δείχνουν ότι τα ι και ει προφέρονταν επίσης με όμοιο τρόπο· το ίδιο συμβαίνει και με τα ο και ω: βλ. ἐγό αντί ἐγώ και ίσως σαπρῶς αντί σαπρός.

Ο παραπονιάρης νεοσύλλεκτος. Αίγυπτος· 3ος αι. μ.Χ.

Πέμψις μοι ἀβόλλην καὶ βύρρον καὶ ἱμάνταν καὶ ζεῦγος φασκίων καὶ ζεῦγος ἱματίων χρωματίνων καὶ ἔλαιον καὶ τὸ τροῦλιν, ὡς εἶπές μοι, καὶ βαρυγαύτην καὶ ζεῦγος κερβικαρίων καὶ Γερμανόν, ἐπεὶ χρείαν αὐτοῦ ἔχω. Τὸ λοιπὸν οὖν, μήτηρ, πέμψις τὰ ἐπιμήνεια ἐντάχειον. Ταῦτα μοι ἔλεγες, ὅτε ἦλθα πρός σε, ὅτι «Πρὸ τοῦ εἰσέλθοις εἰς τὴν παρεμπολήν σου, πρός σε πέμπω ἕνα τῶν ἀδελφῶν σου,» καὶ οὐδέν μοι ἔπεμψες, ἀλλὰ ἀφῆκές μοι οὕτως μηδὲν ἔχων μηδὲ ἱματισμοῦ μηδὲ ἄλλου μηδέν. Οὐκ εἶπες ὅτι ἐάσις με οὐκ ἔχων οὐ χαλκὸν οὐκ οὐδέν, ἀλλὰ ἀφῆκές μοι οὕτως ὡς κύων. Καὶ ὁ πατήρ μου πρὸς ἐμὲ ἐλθών οὐκ ἔδωκέ μοι ὀβολόν, οὐ βύρρον, οὐκ οὐδέν, ἀλλὰ πάντες καταγελῶσί μοι ὅτι «Ὁ πατὴρ αὐτοῦ στρατεύεται, οὐδὲν αὐτῷ δέδωκε.» Ἔλεγε ὅτι «Ἐὰν ἀπέλθω εἰς οἶκον, πέμπω σοι πάντα.» Οὐδέν μοι ἐπέμψαται. Διὰ τεί; Ἡ μήτηρ Οὐαλερίου ἔπεμψε αὐτῷ ζεῦγος ὑποζωνῶν καὶ κεράμειον ἐλαίου καὶ σφυρίδαν κρεδίων καὶ δίλασσον καὶ διακοσίας δραχμὰς διὰ Λεονδαροῦτος. Ἐρωτῶ σε οὖν, μήτηρ, πέμψις πρὸς ἐμέ, μὴ ἀφήσις μοι οὕτος.

Στείλε μου μια μάλλινη χλαίνη, και πανωφόρι, και λουρί, κι ένα ζευγάρι φασκιές, κι ένα ζευγάρι χρωματιστά ρούχα, και λάδι, και την κούπα, όπως μου είπες, και μανδύα με πορφυρό σειρίτι, κι ένα ζευγάρι μαξιλάρια και τον Γερμανό , επειδή τον χρειάζομαι. Λοιπόν, μαμά, στείλε μου όσο γίνεται γρηγορότερα τα τρόφιμα. Όταν σε επισκέφτηκα, μου έλεγες επί λέξει: «Πριν μπεις στο στρατόπεδο σου, σου στέλνω ένα από τα αδέρφια σου,» και δε μου έστειλες τίποτε, αλλά με άφησες έτσι, χωρίς καθόλου ρούχα, χωρίς απολύτως τίποτε. Δεν είπες ότι θα μ' αφήσεις έτσι, χωρίς λεφτά, χωρίς τίποτε, αλλά μ' άφησες έτσι, σαν το σκυλί. Κι ο μπαμπάς, όταν ήρθε να με δει, δε μου έδωσε ψιλά, ούτε μανδύα, ούτε τίποτε, αλλά όλοι με κοροϊδεύουν λέγοντας «Ο πατέρας του είναι στρατιώτης, δεν του έδωσε τίποτε.» Μου έλεγε «Αν πάω σπίτι, σ' τα στέλνω όλα.» Τίποτε δε μου στείλατε. Γιατί; Η μαμά του Βαλέριου του έστειλε ένα ζευγάρι ζώνες, κι ένα φλασκί λάδι, κι ένα καλάθι κοψίδια, κι ένα δίλασσο και διακόσιες δραχμές με τον Λεονταρούτα. Σε παρακαλώ, λοιπόν, μαμά, στείλε μου, μη μ' αφήσεις έτσι.

Χαράγματα

Οι αρχαίοι, όπως και εμείς, συνήθιζαν να χαράζουν τα ονόματα τους ή διάφορα μηνύματα πάνω σε δέντρα, βράχους και τοίχους. Γύρω στα 550 π.Χ. ο Αθηναίος Σωτιμίδης κάθησε πάνω σε έναν βράχο της Βουλιαγμένης και σκέφτηκε να μας αφήσει το παρακάτω «γκράφιτι» ( = η,  = ω):

Στιμίδς εἶναι φμὶ οἷος παρὰ τν hoρίαν

Εγώ, ο Σωτιμίδης, λέω ότι βρίσκομαι μόνος στα όρια

Παροιμιακές φράσεις

Πλούταρχος. Πράγματα αδύνατα

Εἰς ὕδωρ γράφεις. Δικτύῳ ἄνεμον θηρᾷς. Κοσκίνῳ ὕδωρ ἀντλεῖς. Εἰς ψάμμον οἰκοδομεῖς. Σίδηρον πλεῖν διδάσκεις. Λύκου πτερὸν ζητεῖς. Τράγον ἀμέλγεις. Ἐλαίῳ πῦρ σβεννύεις. Ὄρνιθος γάλα ζητεῖς. Κωφῷ ὁμιλεῖς. Ἀνδριάντα γαργαλίζεις. Αἰθίοπα λευκαίνεις. ᾨὸν τίλλεις.

Γράφεις στο νερό. Κυνηγάς τον άνεμο με δίχτυ. Αντλείς νερό με κόσκινο. Χτίζεις στην άμμο. Μαθαίνεις στο σίδερο να επιπλέει. Ψάχνεις για φτερό λύκου. Αρμέγεις τράγο. Σβήνεις τη φωτιά με λάδι. Ψάχνεις για του πουλιού το γάλα. Μιλάς σε κουφό. Γαργαλάς άγαλμα. Ασπρίζεις αράπη. Κουρεύεις αβγό.

Έμμετρο αίνιγμα

Ζῷονἄπουν ἀνάκανθον ἀνόστεον ὀστρακόνωτον
ὄμματα τ' ἐκκόπτοντα προμήκεα κεἰσκύπτοντα.

Ζώο χωρίς πόδια, χωρίς ραχοκοκαλιά, χωρίς κόκαλα, με όστρακο στην πλάτη και μάτια μακρουλά που βγαίνουν και μπαίνουν.

«Κακές» λέξεις

Οι αρχαίοι, όπως όλοι οι λαοί, είχαν ένα πλούσιο ρεπερτόριο «κακών» λέξεων. Η λέξη χέζω, λ.χ., υπήρχε και στην αρχαιότητα. Όταν ήθελαν να την αποφύγουν, χρησιμοποιούσαν διάφορες εναλλακτικές «ευγενέστερες» λέξεις ή εκφράσεις, λ.χ. ἀποπατῶ (που σώζεται μέχρι σήμερα στη λέξη απόπατος)· σήμαινε 'πηγαίνω μακριά από τον «πατημένο» τόπο, πηγαίνω σε απόμερο τόπο'. Επίσης χρησιμοποιούνταν οι εκφράσεις τὰ ἀναγκαῖα (θυμηθείτε τη σημερινή έκφραση κάνω την ανάγκη μου) και εὐμάρεια (δηλ. 'ευκολία'). Η λέξη πορδή υπήρχε και στα αρχαία ελληνικά και προέρχεται από το ρήμα πέρδομαι. Στο απαρέμφατο κακκᾶν (που ανήκε στο παιδικό λεξιλόγιο, πρβ. το χωρίο του Αριστοφάνη παραπάνω) κρύβονται τα σημερινά κακά.

Μόνο η αποδοχή εξημερώνει το θηρίο∙ η απόρριψη το αποθηριώνει

– Ένα περιβάλλον χωρίς πνευματικές αξίες και κενό από ανθρώπινη παρουσία, αφού οι γονείς ήταν ουσιαστικά απόντες, γιατί έτρεχαν ξέφρενα για να εξασφαλίσουν τα υλικά με τα οποία θα κατασκεύαζαν το χρυσό κλουβί.

– Το κατεστημένο ήταν η ακοινωνησία, γιατί μεταξύ μασκοφόρων δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία γιατί όταν ο χρόνος είναι χρήμα δεν υπάρχει χρόνος για σχέσεις.

– Οι δαίμονες που αγνοούμε δεν εξαφανίζονται αλλά θεριεύουν, ενώ τα θηρία που κοιτάμε κατάματα μπορεί να εξημερωθούν τόσο, ώστε να γίνουν κατοικίδια ζώα και αντί να μας κατασπαράζουν να μας εξυπηρετούν.

– Μόνο η αποδοχή εξημερώνει το θηρίο∙ η απόρριψη το αποθηριώνει.

– Ξανά και ξανά θεραπευτές που φροντίζουν μίζερους και ματαιωμένους ανθρώπους ανακαλύπτουν ότι όλοι αυτοί δεν εστερούντο δυνατοτήτων, αλλά είχαν αποκρύψει τις δυνατότητές τους απ’ αυτούς τους ίδιους τους εαυτούς τους.

– Ο άνθρωπος που δεν θα διακινδυνεύσει να δώσει και να πάρει αγάπη, θα ζήσει και θα πεθάνει άδειος. Η δυνατότητά μας να αγαπήσουμε, να συμπορεύσουμε, να προσφέρουμε, να κοινωνήσουμε, είναι ένα είδος εγκυμοσύνης που, όπως κάθε εγκυμοσύνη, αν δεν καταλήξει σε γέννηση, θα καταλήξει σε θάνατο. Είναι σαν το σπόρο, που όταν δεν βλαστήσει σαπίζει. Ότι έχουμε καρποφορεί όταν το δίνουμε.

– Δύο είναι τα κυρίαρχα στοιχεία αυτής της σκοτεινής μας πλευράς: η οργή και η λαγνεία.

Το μυστήριο της ύπαρξης – Κβαντική Αποκάλυψη

Στο παρακάτω βίντεο θα δείτε επιστήμονες να μιλάνε για την πραγματικότητα της ύπαρξης. Όλα όσα λένε είναι πραγματικότητα και υπάρχει περίπτωση να έρθετε σε πολύ δύσκολη θέση ψυχολογικά να χωνέψετε αυτή την αλήθεια. 

Την πληροφορία αυτή, ως άνθρωποι, δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να την ξεσκαλίσουμε και να την γνωρίσουμε. Είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της γνώσης, διότι έχοντας αυτή τη γνώση στο μυαλό σου, “χάνονται” πολλές αξίες της ζωής σου, όσον αφορά την αντίληψή σου για την ζωή.

Για να προκύψει το δυνατό, πρέπει να προσπαθήσουμε ξανά και ξανά για το αδύνατο

Πόσες φορές δεν έχουμε την αίσθηση ότι αντιδρούμε πολύ διαφορετικά από το πώς θα θέλαμε να συμπεριφερθούμε απέναντι σε ιδιαίτερες συνθήκες και καταστάσεις.

Αφού φωνάξουμε, βροντήξουμε την πόρτα ή ξεστομίσουμε κάτι που δεν θα θέλαμε, μας κατακλύζουν συναισθήματα θλίψης, απελπισίας αλλά και θυμού ενάντια στον εαυτό μας. Η φωνή του εσωτερικού κριτή μας, αντηχεί ακατάπαυστα στο κεφάλι μας και την ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα, ίσως απελπισμένοι ότι μόνο με την αυτοτιμωρία θα αλλάξουμε. Δυστυχώς, τα χρόνια περνούν και συνειδητοποιούμε πως αρκετά συχνά αντιδρούμε στην ίδια κατάσταση πάντα με τον ίδιο τρόπο. Όπως το νερό τελικά διαβρώνει την πέτρα, έτσι και η αίσθηση ‘ότι “τίποτα δεν αλλάζει” διαβρώνει το ηθικό μας, ώσπου καταλήγουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε.

Πολλοί πιστεύουν συνειδητά ότι μπορούν ν’ αλλάξουν’ ωστόσο, όταν εμβαθύνουν μέσα τους και κοιτάξουν τα συναισθήματά τους, οι περισσότεροι καταλήγουν πως μια τέτοια αλλαγή δεν είναι ρεαλιστική.

Τι είναι αυτό που δυσκολεύει τόσο την αλλαγή συγκεκριμένων πλευρών της προσωπικότητας μας;

Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε ν’ αλλάξουμε, όσο κι αν το πιστεύουμε.

Πράγματι, οι ακούσιες αντιδράσεις μας, είναι πρότυπα που δημιουργήσαμε σε μια συγκεκριμένη ηλικία και σ’ ένα καθορισμένο επίπεδο συνείδησης. Τα δημιουργήσαμε για να ξεφύγουμε από τον πόνο και να καλύψουμε τις ανάγκες μας.

Πρέπει να δείξουμε απεριόριστη κατανόηση στον εαυτό μας για να συμβιβαστούμε με τον πόνο που έχουμε προκαλέσει στους άλλους και που βιώνουμε και οι ίδιοι. Όταν καταλάβουμε ότι δεν είναι η κακία ή η ανικανότητα που έχει φωλιάσει στην καρδιά μας, αλλά ότι απλώς έχουμε τα μάτια μας κλειστά, θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά. Οπότε, αν θέλουμε να επουλώσουμε τις πληγές στη ψυχή μας, πρέπει απαραιτήτως να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας.

Οι πληγές αυτές έχουν αφήσει ανεξίτηλα ίχνη στη μνήμη μας. Στις μέρες μας, χάρη στην επιστημονική έρευνα, γνωρίζουμε πως η μνήμη, μέσα στην τεράστια πολυπλοκότητά της, δεν αποθηκεύει μόνο την ανάμνηση των γεγονότων, αλλά και αισθήσεις, εμπειρίες και βιώματα.

Οι ερμηνείες και οι εκτιμήσεις μας γεννούν πολλά από τα συναισθήματα που νιώθουμε σε κάποια δεδομένη στιγμή. Είναι πολύ διαφορετική η ερμηνεία του δε με αγαπούν επειδή δεν το αξίζω, από την ερμηνεία του δε με αγαπούν επειδή δε με γνωρίζουν καλά. Γι' αυτό όσοι είναι σε θέση να ερμηνεύσουν ένα δύσκολο γεγονός της ζωής τους  με πιο ανοιχτό μυαλό, θα αλλάξουν το παρελθόν τους από το παρόν. Το παρελθόν δεν είναι κάτι άκαμπτο και αμετάβλητο αλλά φοβερά εύπλαστο. Αν το αντιλαμβανόμαστε ως άκαμπτο και αμετάβλητο, αυτό οφείλεται στο ότι αξιολογούμε από την ίδια οπτική και με βάση τις ίδιες παραμέτρους.

Ίσως η προσκόλλησή μας στο παρελθόν να μας προσφέρει μια σταθερή αίσθηση ταυτότητας, για την οποία όμως το τίμημα είναι βαρύ, αφού, μεταξύ άλλων, όταν κοιτάζουμε το μέλλον μας σιωπηλά, αυτό που βλέπουμε είναι στην ουσία το παρελθόν μας. Πως μπορούμε να προσβλέπουμε σε συγκεκριμένα ιδανικά και ορίζοντες, όταν είναι κρυμμένα από την πολύ περιορισμένη ιδέα που έχουμε για τον εαυτό μας; Με τον εαυτό μας συναντιόμαστε κάθε μέρα και γι αυτό είναι οι δικές μας οι λύσεις και οι πράξεις που μπορούν να μας κατευθύνουν προς τον έναν ή τον άλλον προορισμό.

Να θυμάστε πως ανάμεσα σε κάθε γεγονός που συμβαίνει και στη συναισθηματική του αντίδραση θα παρεμβάλλεται πάντα η δική σας ερμηνεία της κατάστασης. Έτσι, είναι πολύ πιο σημαντικό οι ερμηνείες σας να σας βοηθούν παρά να είναι φαινομενικά λογικές.

Η διασκέδαση είναι ένα αποτελεσματικό παυσίπονο, γιατί μιμείται την ευτυχία

Στην “πλάκα” που είναι η αγαπημένη ενασχόληση του σύγχρονου κόσμου, επικρατεί μια μεγάλη παρανόηση που μας απομακρύνει από την ευτυχία που ψάχνουμε: Συχνά, κάτι που μοιάζει με ευτυχία, στην πραγματικότητα δεν είναι!

Μπορούμε να παραβλέψουμε τη διαφορά ανάμεσα στην ευτυχία και στη διασκέδαση. Ανταλλάσσουμε την πραγματική ευτυχία με όπλα μαζικού περισπασμού: πάρτι, ποτό, φαγητό, ψώνια ή σεξ.

Βιολογικά μιλώντας, το να νιώθουμε καλά παίζει σημαντικό ρόλο στον μηχανισμό επιβίωσής μας. Τα μυαλά μας το χρησιμοποιούν σε συμπεριφορές επιβίωσης που δεν σχετίζονται με άμεσες απειλές. Για να το πετύχουμε αυτό, οι εγκέφαλοί μας πλημμυρίζουν τα σώματά μας με σεροτονίνη, ωκυτοκίνη και άλλα χημικά που μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα στη διάρκεια δραστηριοτήτων που θέλουν να μας ενθαρρύνουν να τις κάνουμε συχνότερα. Η αναπαραγωγή, ας πούμε, είναι θεμελιώδης για το είδος μας, αλλά το να ζεις χωρίς παιδιά δεν αποτελεί άμεσα κίνδυνο για τους μελλοντικούς γονείς. Χωρίς την απόλαυση που σχετίζεται μι το σεξ μια τόσο σημαντική λειτουργία επιβίωσης θα περνούσε απαρατήρητη. Το ζευγάρωμα μας δίνει απόλαυση – και αυτό κάνει το είδος μας να αναπαράγεται και να πολλαπλασιάζεται.

Η διασκέδαση, λοιπόν, είναι χρήσιμη, αλλά κάποιοι άνθρωποι την αποζητούν απεγνωσμένα, για να ξεφύγουν, γιατί φοβούνται τις δύσκολες σκέψεις τους. Υπ’ αυτήν την έννοια, η διασκέδαση που επιδιώκουν είναι σαν ένα παυσίπονο, για να απαλύνουν πόνο. Η διασκέδαση είναι ένα αποτελεσματικό παυσίπονο, γιατί μιμείται την ευτυχία, διακόπτοντας την αδιάκοπη σκέψη που πλημμυρίζει τους εγκεφάλους μας – για λίγο.

Μόλις η προσωρινή χαρά μας, όμως, εξασθενήσει, οι αρνητικές σκέψεις επιστρέφουν και μας κάνουν πάλι να υποφέρουμε. Έτσι, συνεχίζουμε, λοιπόν, να ζητάμε κι άλλη.

Ακριβώς όπως και με τα παυσίπονα, όταν η επήρεια του πρώτου πέφτει, πίνουμε ακόμα ένα, μέχρι, τελικά, η απλή λήψη παυσίπονων να μην μπορεί πια να αντιμετωπίσει τον πόνο. Τότε προσπαθούμε να βάλουμε πιο υπερβολικές απολαύσεις στη ζωή μας: εξτρίμ σπορ, πιο άγρια πάρτι και κάθε είδους διασκέδαση. Όσο περισσότερη η αδρεναλίνη, τόσο πιο γρήγορα εξασθενούν τα αποτελέσματα και τόσο πιο βαθιά βυθιζόμαστε στον πόνο. Όταν αυτός ο κύκλος γίνεται ανυπόφορος, κάποιοι καταφεύγουν σε μέτρα απελπισίας και αντιμετωπίζουν τον πόνο τους χημικά, χρησιμοποιώντας πραγματικά φάρμακα ή αλκοόλ, σε μια ύστατη προσπάθεια να βρουν γαλήνη στο μυαλό τους.

Καταφεύγοντας σε αυτή τη διασκέδαση για να ξεφύγουμε, αφήνουμε άλυτη την Εξίσωση της Ευτυχίας μας και αγνοούμε τα θεμελιώδη ζητήματα που μας κάνουν δυστυχισμένους. Η διασκέδαση, τότε, παρά τη βραχυπρόθεσμη χαρά που μας δίνει, ουσιαστικά μετατρέπεται σε εμπόδιο για την αυθεντική ευτυχία μας.

Η διασκέδαση, ωστόσο, δεν είναι μόνο κάτι κακό. Για την ακρίβεια, η διασκέδαση δεν είναι καθόλου κακή.

Μια συνετή χρήση της ευχαρίστησης είναι ένας διακόπτης έκτακτης ανάγκης που μας χαρίζει προσωρινά διαλείμματα γαλήνης, ώστε να μπορούμε να κάνουμε τη φωνή στο κεφάλι μας να χαλαρώσει. Όποτε νιώθετε τις σκέψεις στο κεφάλι σας να γίνονται αρνητικές, απολαύστε μια υγιή διασκέδαση – γυμναστείτε, ακούστε μουσική ή κάντε ένα μασάζ. Αυτό πάντα θα κλείσει για λίγο τον διακόπτη.

Μια ακόμα πιο συνετή χρήση της διασκέδασης είναι όταν προγραμματίζετε σταθερές δόσεις υγιών απολαύσεων, τις οποίες εγώ ορίζω ως απολαύσεις που δεν πληγώνουν τους άλλους ή τον ίδιο μας τον εαυτό. Η διασκέδαση, τότε, δεν είναι απλώς ένα παυσίπονο, είναι περισσότερο ένα συμπλήρωμα ευτυχίας που παίρνετε συστηματικά για να παραμείνετε υγιείς. Ως επιχειρηματίας, έμαθα ότι μπορούμε να βελτιώσουμε μονάχα ό,τι μπορούμε να μετρήσουμε. Έτσι, θέστε ως στόχο ένα ποσοστό διασκέδασης. Εγώ το κάνω! Έχω έναν καθημερινό στόχο ως προς τη μουσική κι έναν εβδομαδιαίο στόχο για τη γυμναστική μα και για άλλες ευχάριστες δραστηριότητες. Με αρκετή ευχαρίστηση στη ζωή σας, τα παρατεταμένα διαλείμματα γαλήνης εμποδίζουν το μυαλό σας να κυριεύει τις μέρες σας με αδιάκοπες αρνητικές σκέψεις.

Μην ξεχνάτε, όμως: Η διασκέδαση και οι απολαύσεις κάθε είδους είναι μια προσωρινή υπεκφυγή – μια κατάσταση άγνοιας. Μη μένετε ποτέ εκεί για μεγάλο διάστημα. Περάστε, όσο πιο γρήγορα γίνεται, στην πορεία σας για την αυθεντική, μακροχρόνια ευτυχία.

ARTHUR SCHOPENHAUER: Γι’ αυτό οι συνηθισμένοι άνθρωποι είναι μικροί, ο μεγαλοφυής όμως μεγάλος

Στο μεμονωμένο να βλέπεις πάντα το γενικό, είναι ακριβώς το βασικό χαρακτηριστικό της μεγαλοφυΐας, ενώ ο κανονικός άνθρωπος στο μεμονωμένο αντιλαμβάνεται μόνο το μεμονωμένο ως τέτοιο, αφού μόνο ως τέτοιο ανήκει στην πραγματικότητα, η οποία και μόνο έχει για αυτόν ενδιαφέρον, δηλαδή σχέσεις προς τη βούλησή του.

Ο κανονικός άνθρωπος δηλαδή βρίσκεται μέσα στον σάλο και την ταραχή της ζωής, στην οποία ανήκει μέσω της βούλησής του- η νόησή του είναι γεμάτη από τα πράγματα και τα συμβαίνοντα της ζωής- όμως αυτά τα πράγματα και την ίδια τη ζωή στην αντικειμενική τους σημασία δεν τα βλέπει καθόλου, όπως ο έμπορος στο χρηματιστήριο του Άμστερνταμ καταλαβαίνει πολύ καλά τι λέει διπλανός του, αλλά το έντονο βούισμα, σαν αυτό της θάλασσας, ολόκληρης της αίθουσας του χρηματιστηρίου δεν το ακούει καθόλου, κάτι για το οποίο ένας πιο απομακρυσμένος παρατηρητής απορεί. Η μεγαλοφυΐα αντίθετα, η νόηση της οποίας έχει αποκοπεί από τη βούληση, δηλαδή από το άτομο, αναγνωρίζει ότι τα πράγματα που σχετίζονται με αυτό δεν είναι ο ίδιος ο κόσμος και τα ίδια τα πράγματα. Αυτά η μεγαλοφυΐα τα βλέπει τα ίδια καθαυτά, καθαρά, και τα αναγνωρίζει με την αντικειμενική παρατήρηση- με αυτή την έννοια είναι η ουσία της μεγαλοφυΐας στοχαστική.

Αυτή η στοχαστικότητα είναι που καθιστά ικανό τον ζωγράφο να απεικονίσει πιστά τη φύση που έχει μπροστά του, και τον ποιητή να προβάλει το παρόν που παρατηρεί με ακρίβεια.

Το ζώο ζει χωρίς κανέναν στοχασμό. Συνείδηση έχει, που σημαίνει αναγνωρίζει τον εαυτό του και το καλό ή το κακό του, ακόμα και τα αντικείμενα που τα προκαλούν αυτά. Όμως η αντίληψή του παραμένει πάντα υποκειμενική, δεν γίνεται ποτέ αντικειμενική: όλα όσα αντιλαμβάνεται του φαίνονται αυτονόητα, και επομένως δεν μπορεί ποτέ να γίνουν ούτε θέμα (αντικείμενο περιγραφής) ούτε πρόβλημα (αντικείμενο διαλογισμού).

Η συνείδησή του βρίσκεται λοιπόν εντελώς μέσα στα εμπειρικά όρια. Βέβαια όχι από την ίδια, αλλά από συγγενή υφή είναι η συνείδηση του συνηθισμένου ανθρώπινου τύπου, καθώς και η δική του αντίληψη των πραγμάτων είναι προπάντων υποκειμενική και κατά κύριο λόγο παραμένει μέσα στα εμπειρικά πλαίσια. Αντιλαμβάνεται τα πράγματα στον κόσμο, αλλά όχι τον κόσμο- αντιλαμβάνεται τις πράξεις του και τις δυστυχίες του, αλλά όχι τον ίδιο τον εαυτό του.

Όλα τελικά εξαρτώνται από το πού βρίσκεται η βασική σοβαρότητα του ανθρώπου. Σχεδόν σε όλους βρίσκεται αποκλειστικά στο δικό τους καλό και στο καλό των δικών τους, γι’ αυτό και δεν είναι ικανοί να προωθήσουν τίποτα άλλο έξω από αυτό. Γιατί καμία πρόθεση, καμιά θεληματική και εσκεμμένη προσπάθεια δεν αποφέρει την αληθινή, βαθιά σοβαρότητα, ή την αντικαθιστά, ή πιο σωστά την εκτοπίζει. Γιατί αυτή μένει πάντα εκεί που την έχει τοποθετήσει η φύση. Γι’ αυτό, μεγαλοφυή άτομα φροντίζουν συχνά ανεπαρκώς για το δικό τους καλό. Όπως ένα μολυβένιο κομμάτι σε μια αλυσίδα που αιωρείται, την επαναφέρει πάλι πίσω στο σημείο που είναι προσδιορισμένο από τη βαρύτητα, έτσι και η αληθινή σοβαρότητα του ανθρώπου τραβάει τη δύναμη και την προσοχή της νόησής του πάντα πίσω προς τα εκεί που είναι προορισμένη να βρίσκεται: όλα τα άλλα τα κάνει ο άνθρωπος χωρίς αληθινή σοβαρότητα. Γι’ αυτό μόνο οι εξαιρετικά σπάνιοι, μη κανονικοί άνθρωποι, η αληθινή σοβαρότητα των οποίων δεν βρίσκεται στο προσωπικό και πρακτικό, παρά στο αντικειμενικό και θεωρητικό, είναι σε θέση να αντιληφθούν το ουσιαστικό των πραγμάτων και του κόσμου, που σημαίνει τις ύψιστες αλήθειες, και με κάποιο τρόπο να τις προβάλουν. Γιατί μια τέτοια σοβαρότητα, που βρίσκεται έξω από το υποκείμενο, στο αντικειμενικό, είναι κάτι ξένο από την ανθρώπινη φύση, κάτι αφύσικο, στην ουσία υπερφυσικό- όμως μόνο μέσα από αυτήν είναι ένας άνθρωπος μεγάλος, και οι δημιουργίες του είναι σαν να προέρχονται από ένα, διαφορετικό από αυτόν, δημιουργικό πνεύμα, το οποίο τον κατέλαβε. Σε έναν τέτοιον άνθρωπο, η ζωγραφική, η ποίηση ή η σκέψη είναι σκοπός, στους άλλους είναι μέσο. Αυτοί επιδιώκουν τα συμφέροντά τους και γνωρίζουν κατά κανόνα να τα προωθούν προσαρμοζόμενοι στους συγχρόνους τους, έτοιμοι να υπηρετήσουν τις ανάγκες τους και τα κέφια τους- γι’ αυτό κατά το πλείστον ζουν σε ευτυχείς συνθήκες, εκείνος όμως συχνά σε πολύ πενιχρές- γιατί το προσωπικό του καλό το θυσιάζει στον αντικειμενικό σκοπό: δεν μπορεί δηλαδή να κάνει αλλιώς, γιατί εκεί βρίσκεται η σοβαρότητά του. 

Οι άλλοι κάνουν το αντίστροφο: γι’ αυτό αυτοί είναι μικροί, εκείνος όμως μεγάλος. Σύμφωνα με αυτά, το έργο του είναι για όλους τους καιρούς, αλλά η αναγνώρισή του αρχίζει συνήθως στους μεταγενέστερους. Οι άλλοι ζουν και πεθαίνουν με την εποχή τους. Μεγάλος γενικά είναι εκείνος που με τη δράση του (είτε αυτή είναι πρακτική είτε θεωρητή) δεν επιδιώκει τα συμφέροντά του, παρά ακολουθεί μόνο έναν αντικειμενικό σκοπό. Το ότι αυτός δεν επιδιώκει το καλό του και τα συμφέροντά του, αυτό τον κάνει κάτω από όλες τις συνθήκες μεγάλο. Μικρή αντίθετα είναι κάθε δραστηριότητα που αποσκοπεί σε προσωπικούς σκοπούς, γιατί αυτός που ενεργεί έτσι, αναγνωρίζει και βρίσκει τον εαυτό του μόνο στο απειροελάχιστα μικρό άτομό του. Αντίθετα, όποιος είναι μεγάλος αναγνωρίζει τον εαυτό του σε όλα, δηλαδή στην ολότητα: δεν ζει, όπως εκείνος, μόνο στον μικρόκοσμο, παρά ακόμα πιο πολύ στον μακρόκοσμο. Γι’ αυτό και η υπόθεσή του είναι η ολότητα, και επιδιώκει να την αντιληφθεί, για να την παρουσιάσει, ή για να την εξηγήσει, ή για να επενεργήσει σε αυτήν πρακτικά. Γιατί αυτή δεν του είναι ξένη, νιώθει ότι τον αφορά.

ΑΡΘΟΥΡ ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ, Οι ατέλειες της νόησης και η μεγαλοφυΐα

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΙ Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ

Να το θυμάσαι αυτό. Ο νους δημιουργεί υποκατάστατα. Σου λείπει κάτι; Ο νους προσπαθεί να το υποκαταστήσει. Να έχεις εγρήγορση, επειδή οτιδήποτε μπορεί να δημιουργήσει ο νους, είναι κάλπικο. Ο νους είναι μεγάλος πλαστογράφος. Σε βοηθάει, σε παρηγορεί, σου δίνει κάτι ψεύτικο, ώστε να μη λαχταράς πια το πραγματικό.

Για παράδειγμα, αν στη διάρκεια της ημέρας έχεις νηστέψει, τη νύχτα θα ονειρεύεσαι φαγητά – σπουδαία εστιατόρια ή ότι σε έχουν προσκαλέσει σε παλάτια κι ότι τρως ωραίο φαγητό. Γιατί; Όλη μέρα ήσουν πεινασμένος, τώρα σου είναι δύσκολο να κοιμηθείς από την πείνα, οπότε ο νους δημιουργεί ένα υποκατάστατο, ένα όνειρο. Δεν το έχεις παρατηρήσει; Το υποκατάστατο είναι παρηγοριά. Δεν είναι πραγματικό, βοηθάει όμως για λίγο.

Έχε λοιπόν εγρήγορση σχετικά με τις παρηγοριές τού νου. Αναζήτησε την πραγματικότητα, επειδή μόνο η πραγματικότητα μπορεί να σου δώσει ικανοποίηση. Η παρηγοριά δεν μπορεί ποτέ να σου δώσει ικανοποίηση. Μπορείς να τρως όσο φαγητό θέλεις στα όνειρά σου, μπορείς να απολαμβάνεις τη μυρωδιά, τη γεύση του, δεν πρόκειται όμως να σε θρέψει. Οι πεποιθήσεις μπορούν να σου δώσουν τη μυρωδιά της εμπιστοσύνης, δεν πρόκειται όμως να σε θρέψουν. Μόνο η εμπιστοσύνη μπορεί. Πάντοτε να θυμάσαι: Αυτό που σε θρέφει είναι πραγματικό κι αυτό που σου δίνει απλώς μια παρηγοριά είναι πολύ επικίνδυνο. Εξαιτίας αυτής της παρηγοριάς, δεν θα αναζητήσεις το πραγματικό φαγητό. Αν αρχίσεις να ζεις μέσα στα όνειρα και δεν τρως πραγματικό φαγητό, σιγά-σιγά θα διαλυθείς, θα εξαφανιστείς, θα πεθάνεις.

‘Έχω ακούσει μια αρχαία ιστορία:

Ένας βασιλιάς ήταν πολύ ευχαριστημένος με έναν από τους υπηρέτες του. ‘Ήταν τόσο αφοσιωμένος, τόσο ολοκληρωτικά αφοσιωμένος στο βασιλιά. Πάντοτε ήταν έτοιμος να θυσιάσει την ίδια του τη ζωή για τον βασιλιά. Και πράγματι, πολλές φορές είχε σώσει τον βασιλιά, ρισκάροντας την ίδια του τη ζωή. Ήταν ο προσωπικός φρουρός τού βασιλιά.

Μια μέρα, ο βασιλιάς ήταν τόσο ευχαριστημένος μαζί του, που του είπε: «Αν επιθυμείς οτιδήποτε, αν έχεις οποιαδήποτε επιθυμία, απλώς πες τη μου κι εγώ θα την εκπληρώσω. Εσύ έχεις κάνεις τόσα για μένα κι εγώ δεν σου έχω δείξει ποτέ την ευγνωμοσύνη μου. Θα ήθελα να εκπληρώσω οποιαδήποτε επιθυμία έχεις.»

Ο υπηρέτης είπε: «Μα, δεν χρειάζεται να κάνετε τίποτα για μένα, αφέντη μου. Και μόνο το να βρίσκομαι δίπλα σας και να σας υπηρετώ πιστά, μου είναι αρκετό.»

Ο βασιλιάς όμως επέμεινε: «Πες μου την επιθυμία σου, όποια κι αν είναι -δεν μπορεί, κάποια επιθυμία θα έχεις κι εσύ.»

Και τότε ο υπηρέτης είπε: «Θέλω να με κάνεις βασιλιά για είκοσι τέσσερις ώρες και να γίνεις εσύ ο φρουρός μου.»

Ο βασιλιάς ξαφνιάστηκε, φοβήθηκε. ‘Ήταν όμως άνθρωπος που κρατούσε το λόγο του και έπρεπε να ικανοποιήσει την επιθυμία.

Και ξέρεις τι έκανε ο φρουρός; Το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να διατάξει τον βασιλιά να σκοτωθεί!

Ο βασιλιάς είπε: «Τι είναι αυτά που λες;»

Ο υπηρέτης είπε: «Σιωπή! Τώρα εσύ είσαι ένας απλός φρουρός και τίποτε άλλο. Αυτή είναι η επιθυμία μου και τώρα εγώ είμαι ο βασιλιάς!»

Έτσι, ο βασιλιάς σκοτώθηκε και ο υπηρέτης έγινε βασιλιάς για πάντα.

Οι υπηρέτες έχουν τους δικούς τους πλάγιους και πονηρούς τρόπους για να γίνονται κύριοι.

Ο νους είναι ένας από τους πιο όμορφους, τους πιο σύνθετους, τους πιο εξελιγμένους μηχανισμούς. Σε έχει υπηρετήσει καλά και συνεχίζει να σε υπηρετεί καλά. Εξαιτίας των υπηρεσιών του, έχεις επαναλάβει κι εσύ την ίδια ιστορία και στη δικιά σου ζωή. Έχεις κάνει το νου αφέντη και τώρα ο αφέντης σου συμπεριφέρεται σαν να είσαι υπηρέτης.

Αυτό είναι το πρόβλημα – όχι ότι ο νους πρέπει να πεταχτεί. Αν πετάξεις τον νου, θα τρελαθείς. Θα χρειαστείς όλο το νου που έχεις, απλώς να είσαι εσύ ο κύριος. Να τον χρησιμοποιείς, αλλά μην τον αφήνεις να σε χρησιμοποιεί.

Φανταστείτε…

Φανταστείτε ότι σας έχει δοθεί η άδεια να είστε ευτυχισμένοι και να απολαμβάνετε την κάθε στιγμή. Η ζωή σας δεν επιφυλάσσει πια την παραμικρή σύγκρουση με τον εαυτό σας ή με τους άλλους.

Φανταστείτε ότι ζείτε χωρίς να φοβάστε να εκφράσετε τις επιθυμίες σας. Γνωρίζετε τι δεν θέλετε, γνωρίζετε τι θέλετε και πότε το θέλετε. Είστε ελεύθεροι να αλλάξετε τη ζωή σας και να της δώσετε τη μορφή που πραγματικά επιθυμείτε. Δεν φοβάστε να ζητήσετε αυτό που έχετε ανάγκη, δεν φοβάστε να πείτε ναι ή να πείτε όχι.

Φανταστείτε ότι ζείτε δίχως την αγωνία της κρίσης των άλλων. Δεν προσαρμόζετε πια τη συμπεριφορά σας σύμφωνα με το τι πιθανόν να πιστεύουν οι άλλοι για σας. Δεν αισθάνεστε πια υπεύθυνοι για τις γνώμες των άλλων. Δεν νιώθετε την ανάγκη να ελέγξετε κανέναν, ούτε κανείς ελέγχει εσάς.

Φανταστείτε ότι ζείτε δίχως να κρίνετε τους ανθρώπους γύρω σας. Μπορείτε εύκολα να συγχωρήσετε και να ξεχάσετε τις κρίσεις που κάνατε στο παρελθόν. Δεν αισθάνεστε πια την ανάγκη να έχετε δίκιο, ούτε την ανάγκη να αποδεικνύετε ότι οι άλλοι κάνουν λάθος. Σέβεστε τον εαυτό σας και τους άλλους και, σε αντάλλαγμα, σας σέβονται κι εκείνοι.

Φανταστείτε ότι ζείτε αγαπώντας ακόμα κι όταν δεν σας αγαπούν. Δεν σας τρομάζει πια η απόρριψη και δεν νιώθετε την ανάγκη της αποδοχής. Μπορείτε να πείτε «σ’ αγαπώ» χωρίς ντροπή και χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος. Μπορείτε να προχωρήσετε μπροστά με την καρδιά ορθάνοιχτη, δίχως να φοβάστε μήπως πληγωθείτε.

Φανταστείτε ότι ζείτε χωρίς να φοβάστε να διακινδυνεύσετε ή να εξερευνήσετε τη ζωή. Δεν έχετε την αγωνία της απώλειας. Δεν φοβάστε να ζείτε μέσα στον κόσμο και δεν φοβάστε να πεθάνετε.

Φανταστείτε ότι αγαπάτε τον εαυτό σας ακριβώς όπως είναι. Αγαπάτε το σώμα σας ακριβώς όπως είναι και το ίδιο αγαπάτε και τα συναισθήματά σας. Ξέρετε ότι είστε τέλειος/α ακριβώς όπως είστε.

Οι περιπέτειες της ωραίας Ελένης πριν τον Τρωικό πόλεμο

Πριν τον Πάρι λέγεται πως την έκλεψε ο Εναρόφορος γιος του Ιπποκοώντος όταν ήταν παιδούλα ακόμη... και μετά οι γιοι του Αφαρέα.

Αλλά την επέστρεψαν στο σπίτι της επειδή φοβήθηκαν τα αδέλφια της τον κάστορα και τον Πολυδεύκη, αυτούς που ξέρουμε όλοι ως Διόσκουρους...’’

Δεν έφερε πότε και σε κανέναν τύχη η ωραία, αλλά δυστυχία και μπελάδες. Όπως και στο σπουδαίο Θησέα τον τρίτο που την έκλεψε, ενώ εκείνη χόρευε στον ναό της Αρτέμιδος, όπως λένε οι γραφές κι αν πει κανείς ότι ψεύδονται αυτές. Θα τον διαψεύσει ένα αγγείο του πέμπτου π.Χ. αιώνα, που απεικονίζει κι υπογραμμίζει την αρπάγη της ωραίας Ελένης άπ’ το Θησέα κι υπάρχει ατόφιο ακόμη σε κάποιο μουσείο της Γερμανίας.

Ο Θησέας (γνωστός ήρωας της Αθήνας που σκότωσε το Μινώταυρο στο λαβύρινθο της Κνωσού) λοιπόν που έμεινε αρκετό καιρό μαζί της τόσο που εκείνη τεκνοποίησε φέρνοντας στον κόσμο μια κόρη... την Ιφιγένεια.

Ενώ όταν κατέβηκε στον Άδη για να ελευθερώσει την Περσεφόνη, τις έκρυψε στις Αφίδνες της αττικής κι άφησε εκεί να τις φροντίζει, η μητέρα του Αίθρα και η Καλιμμένη φίλη του Περίθοου του επιστήθιου φίλου του. Εκείνος που τον βοήθησε να κλέψει την Ελένη, ο φίλος που τον ακολούθησε ακόμη και στον Άδη να φέρουν την Περσεφόνη στον πάνω κόσμο ...και δε γύρισε πότε’’

Τα αδέλφια της Ελένης οι γνωστοί Διόσκουροι πήγαν στην Αφύδνα εκμεταλλευόμενοι την απουσία του Θησέα. Την έφεραν πίσω μαζί με την κόρη της στην αυλή του πατέρα της βασιλιά Τυνδαρέα, παίρνοντας μαζί τους όμηρο κι αντίποινο τη μητέρα του Θησέα και την Καλιμμένη!

Ο Θησέας λοιπόν έζησε την ίδια εποχή με τον Οδυσσέα παππού, σύμφωνα πάντα με τις γραφές, όπως κι ο Ηρακλής αφού κι αυτός συμμετείχε στην αργοναυτική εκστρατεία, όπως κι ο Πηλέας που ήταν άντρας της Θέτιδος, της μητέρας του Αχιλλέα που παντρεύτηκαν στο Πήλιο, εκεί που άρχισε το κακό με το χρυσό μήλο που άφησε στο τραπέζι με τις θέες η Έριδα;

Που μάλωναν ποια είναι ομορφότερη... και μετά ο Δίας για να τις χωρίσει είπε στον Ερμή να φέρει τον Πάρι που έκλεψε την ωραία Ελένη…

Δηλαδή ο Τρωικός πόλεμος έγινε λιγο μετα την αργοναυτική εκστρατεόα, έτσι φαίνεται απ' τα γεγονότα, μιλάμε για μια άπ’  τις πιο ένδοξες εποχές η όχι την ένδοξη του Ελληνικού γένους.

Μέσα άπ’ αυτά βλέπεις πιο καθαρά την αλήθεια, συσχέτισα τα γεγονότα κάτι που ανατρέπει τη γνωστή ιστορική σειρά τους....

Ισχυρή ένδειξη ύπαρξης μιας Νέας Φυσικής δείχνουν τα πρώτα αποτελέσματα του πειράματος Muon g-2 στο Fermilab

«Σήμερα είναι μια ξεχωριστή ημέρα, αναμενόμενη από καιρό όχι μόνο από εμάς αλλά και από όλη την κοινότητα των φυσικών». Έτσι άρχισε τη δήλωσή του ο Graziano Venanzoni, εκπρόσωπος του πειράματος Muon g-2, που διενεργείται στο Fermilab, και φυσικός στο Εθνικό Ινστιτούτο Πυρηνικής Φυσικής της Ιταλίας, παρουσιάζοντας τα αποτελέσματα του πειράματος στην κοινότητα. Τι όμως είναι το πείραμα αυτό; ποια είναι τα αποτελέσματα στα οποία οδηγήθηκαν οι ερευνητές; και τι είναι αυτό που καθιστά τα αποτελέσματα αυτά συναρπαστικά, ώστε η μέρα να θεωρείται ξεχωριστή;

Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά: Πρώτα, για το πείραμα Muon g-2. Είναι φανερό ότι έχει να κάνει με τα μυόνια, αυτά τα σωμάτια που είναι 200 φορές μεγαλύτερης μάζας από τα ξαδέρφια τους, τα ηλεκτρόνια. Φυσικώς, τα σωμάτια αυτά δημιουργούνται όταν οι κοσμικές ακτίνες επιδρούν στην ατμόσφαιρα της Γης, ενώ οι επιταχυντές σωματιδίων του Fermilab μπορούν να παράγουν μεγάλους αριθμούς από αυτά. Όπως και τα ηλεκτρόνια, τα μυόνια δρουν σαν να περιέχουν ένα πάρα πολύ μικρό εσωτερικό μαγνήτη. Σε ένα ισχυρό μαγνητικό πεδίο, η κατεύθυνση μεταπίπτει, ή ταλαντώνεται, όπως ο άξονας μιας σβούρας ή ενός γυροσκοπίου. Η ένταση του εσωτερικού μαγνήτη προσδιορίζει το ρυθμό με τον οποίο το μυόνιο μεταπίπτει σε ένα εξωτερικό μαγνητικό πεδίο και περιγράφεται από έναν αριθμό τον οποίο οι φυσικοί αποκαλούν παράγοντα-g. Αυτό ο αριθμός μπορεί να υπολογιστεί με πάρα πολύ μεγάλη ακρίβεια.

Το πείραμα Muon g-2 (διαβάζεται gee μείον 2) στοχεύει να κατανοήσει καλύτερα τις ιδιότητες του μυονίου και να τις χρησιμοποιήσει για να ερευνήσουν το Καθιερωμένο Πρότυπο (Standard Model) της σωματιδιακής φυσικής. Για την διενέργεια του πειράματος χρησιμοποιούνται οι ισχυρότατοι επιταχυντές του Fermilab (U.S. Department of Energy’s Fermi National Accelerator Laboratory) για να διερευνηθούν οι αλληλεπιδράσεις των βραχύβιων σωματίων που είναι γνωστά ως μυόνια, με ισχυρό μαγνητικό πεδίο σε «άδειο» χώρο. Βέβαια, οι επιστήμονες γνωρίζουν ότι ακόμη και στο κενό, ο χώρος δεν είναι ποτέ άδειος. Αντίθετα, είναι πλήρης με μια αθέατη θάλασσα οιονεί σωματίων που σύμφωνα με την κβαντική φυσική αναδύονται και εξαφανίζονται ως υπάρξεις σε απίστευτα σύντομα χρονικά διαστήματα.

Οι επιστήμονες μπορούν να ελέγξουν την παρουσία και τη φύση αυτών των οιονεί σωματίων με δέσμες σωματίων που ταξιδεύουν μέσα σε μαγνητικό πεδίο. Οι ερευνητές του Muon g-2, μια διεθνής συνεργασία μεταξύ του Fermilab και περισσοτέρων από 200 επιστήμονες από 35 ιδρύματα σε επτά χώρες, εξετάζουν την μετάπτωση των μυονίων που υπόκεινται σε ένα μαγνητικό πεδίο. Ο κύριος σκοπός του πειράματος είναι να ελεγχθούν οι προβλέψεις του Καθιερωμένου Προτύπου για την τιμή της μετάπτωσης, δηλαδή την τιμή του παράγοντα-g, μετρώντας το πειραματικό ρυθμό μετάπτωσης με ακρίβεια 0,14 μέρη στο εκατομμύριο. Αν υπάρχει ασυνέπεια, θα μπορούσε να δείξει ότι το Καθιερωμένο Πρότυπο είναι ατελές και χρίζει αναθεώρησης. Φυσικά, αναθεώρηση σημαίνει Νέα Φυσική!

Στο πείραμα, τα μυόνια περιφέρονται στον μαγνήτη του Muon g-2, στις εγκαταστάσεις του Fermilab, και καθώς περιφέρονται αλληλεπιδρούν με τον κβαντικό αφρό των υποατομικών σωματίων που αναδύονται και καταδύονται ως υπάρξεις στον αφρό. Οι αλληλεπιδράσεις με αυτά τα βραχύβια σωμάτια επηρεάζουν την τιμή του παράγοντα-g, προκαλώντας πολύ ελαφρά επιτάχυνση ή επιβράδυνση της μετάπτωσης των μυονίων. Το Καθιερωμένο Πρότυπο προβλέπει αυτή την αποκαλούμενη ανώμαλη μαγνητική ροπή με εξαιρετική ακρίβεια. Όμως, εάν ο κβαντικός αφρός περιέχει επιπλέον δυνάμεις ή σωμάτια που δεν εξηγούνται από το Καθιερωμένο Πρότυπο, αυτό θα αλλάξει κατά τι περαιτέρω τον παράγοντα-g του μυονίου.

Ποια είναι τα αποτελέσματα του πειράματος; Φαίνεται πως είναι συναρπαστικά και προκαλούν ενθουσιασμό στην ερευνητική ομάδα, αν και «μέχρι τώρα έχουν αναλυθεί λιγότερο από το 6% των δεδομένων που έχουν συλλεχθεί από το πείραμα», σύμφωνα με τον άλλο εκπρόσωπο του πειράματος Chris Polly. Οι μετρήσεις του πειράματος Muon g-2, έδειξαν ότι υπάρχει ισχυρή απόκλιση από την τιμή που προβλέπεται από το ισχύον Καθιερωμένο Πρότυπο. Αυτό είναι σημαντικό για να υποστηριχθεί ότι η συμπεριφορά των μυονίων δεν είναι σύμφωνη με αυτή που προβλέπεται και αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που βρίσκεται μια τέτοια ασυμφωνία. Η νέα μέτρηση από το πείραμα Muon g-2, στο Fermilab, συμφωνεί πολύ με την τιμή που βρέθηκε πριν από δυο δεκαετίες περίπου μια παρόμοια μέτρηση στο Brookhaven. Μάλιστα, τα συνδυασμένα αποτελέσματα από το Fermilab και το Brookhaven δείχνουν μια διαφορά με τη θεωρία σε σημαντικότητα 4,2 σ, λίγο δηλαδή πιο κάτω από τη σημαντικότητα 5 σ (ή τυπικές αποκλίσεις) την οποία οι επιστήμονες θεωρούν ότι πρέπει να ισχύει για να δηλώσουν μια ανακάλυψη με αδιάσειστα στοιχεία για μια νέα φυσική, πέρα από αυτή του Καθιερωμένου Προτύπου.

Για την ιστορία, η αποδεκτές θεωρητικές τιμές για το μυόνιο είναι: παράγοντας-g: 2,00233183620(86) και ανώμαλη μαγνητική ροπή: 0,00116591810(43) [στις παρενθέσεις η αβεβαιότητα των μετρήσεων], ενώ η νέες μέσες πειραματικές τιμές που ανακοινώθηκαν ως συναρπαστικές από το πείραμα Muon g-2 είναι: παράγοντας-g: 2,00233184122(82) και ανώμαλη μαγνητική ροπή: 0,00116592061(41). Η πιθανότητα τα αποτελέσματα είναι μια στατιστική διακύμανση αναφέρεται ότι είναι περίπου 1 στις 40.000.

Αφού μάθαμε για το πείραμα Muon g-2, γνωρίσαμε ποια είναι τα αποτελέσματα στα οποία οδηγήθηκαν οι ερευνητές, νομίζω πως γίνεται αντιληπτό τι είναι αυτό που καθιστά τα αποτελέσματα αυτά συναρπαστικά, έτσι ώστε η μέρα η μέρα της ανακοίνωσης να θεωρείται ξεχωριστή: Δεν είναι μικρό πράγμα να βρίσκεσαι κάτι λίγο πριν την απόδειξη ότι υπάρχει μια Νέα Φυσική πέρα από το Καθιερωμένο Πρότυπο!

Δείτε το ενδιαφέρον video:

Η «ΑΠΟΞΗΡΑΝΘΕΙΣΑ ΣΥΚΗ»

 Πάμε λοιπόν στην «απορία» η οποία αναφέρεται στην ιστορία της «αποξηρανθείσης συκής», επειδή δεν είχε σύκα:

 «Και τη επαύριον εξελθόντων αυτών από Βηθανίας επείνασε΄ και ιδών συκήν έχουσαν φύλλα, ήλθεν ει άρα τι ευρήσει εν αυτή΄ και ελθών επ’ αυτήν ουδέν εύρεν ει μη φύλλα΄ ου γαρ ην καιρός σύκων. και αποκριθείς είπεν αυτή΄ μηκέτι εκ σου εις τον αιώνα μηδείς καρπόν φάγοι΄ και ήκουον οι μαθηταί αυτού… και ότε οψέ εγένετο, εξεπορεύετο έξω της πόλεως, Και παραπορευόμενοι πρωί είδον την συκήν εξηραμμένην εκ ριζών. και αναμνησθείς ο Πέτρος λέγει αυτώ΄ ραββί, ίδε η συκή εν κατηράσω εξήρανται. και αποκριθείς ο Ιησούς λέγει αυτοίς΄ έχετε πίστιν Θεού. αμήν γαρ λέγω υμίν ότι ός αν είπη τω όρει τούτω, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, και μη διακριθή εν τη καρδία αυτού, αλλά πιστεύσει ότι ά λέγει γίνεται, έσται αυτώ ό εάν είπη». Κατά Μάρκον, Κεφ. ΙΑ , Στίχοι 12-14 και 19-23.

Το ίδιο επεισόδιο αναφέρεται και στο Κατά Ματθαίον, Κεφ. ΚΑ, Στίχοι 17- 22, ως ακολούθως:

«και καταλιπών αυτούς εξήλθεν έξω της πόλεως εις Βηθανίαν και ηυλίσθη εκεί. Πρωϊας δε επανάγων εις την πόλιν επείνασε΄ και ιδών συκήν μίαν επί της οδού ήλθεν επ’ αυτήν, και ουδέν εύρεν εν αυτή ει μη φύλλα μόνον, και λέγει αυτή΄ μηκέτι εκ σού καρπός γένηται εις τον αιώνα, και εξηράνθη παραχρήμα η συκή. και ιδόντες οι μαθηταί εθαύμασαν λέγοντες, πως παραχρήμα εξηράνθη η συκή; αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν αυτοίς΄ αμήν λέγω υμίν, εάν έχητε πίστιν και μη διακριθήτε, ου μόνον το της συκής ποιήσετε, αλλά κάν τω όρει τούτω είπητε, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσαν, γενήσεται΄ και πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε.».

Έτσι για να ευθυμήσουμε λίγο, βλέπουμε τους «πάνσοφους αλιείς» κατ’ αρχήν να διαφωνούν μεταξύ τους. Ο ένας λέει ότι ο Ιησούς επείνασεν «εξελθόντων αυτών από Βηθανίας» βγαίνοντας από την Βηθανία ενώ ο άλλος λέει επείνασεν το πρωί «επανάγων εις την πόλιν», δηλαδή μπαίνοντας στην πόλη της Βηθανίας. Ο ένας λέει ότι η συκή εξηράνθη «παραχρήμα», ο άλλος λέει ότι την είδαν ξεραμένη την άλλη μέρα το πρωί. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα έγραφαν αν δεν είχαν δεχθεί και την «επιφοίτηση» του Αγίου Πνεύματος;

Και οι δύο συμφωνούν ότι η συκή είχε μόνο φύλλα. Ο Μάρκος, ενώ θα μπορούσε να το παραλείψει, χωρίς να του ζητήσει κανείς το λόγο, διευκρινίζει αφελέστατα, ότι «ου γάρ ην καιρός σύκων». Δηλαδή η συκιά δεν είχε σύκα είτε γιατί ήταν πολύ νωρίς (Μάρτιος-Απρίλιος) είτε πολύ αργά (Σεπτέμβρης – Οκτώβρης). Σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να ξέρουμε αν η συκιά ήταν στείρα ή όχι, όπως φαντάστηκε ο Τρεμπέλας. Αλλά ακόμη και οι αυτοφυείς αγριοσυκιές κάνουν σύκα, μπορεί λίγα, μπορεί κατώτερης ποιότητας, αλλά κάνουν σύκα. Άρα μπορούμε να συμπεράνουμε ασφαλώς ότι το «ου γάρ ην καιρός σύκων» είναι ακριβές.

Αλλά και αν ακόμη ήταν «καιρός σύκων», αποκλείεται να πήγαν κάποιοι νωρίτερα και να τα είχαν μαζέψει; Ήταν σοβαρός λόγος αυτός για τον Ιησού Χριστό, τον Θεάνθρωπο, τον Θεό της Αγάπης, να καταραστεί ένα αθώο δέντρο; Και εν πάση περιπτώσει όταν πεινάει κάποιος, θα έτρωγε ποτέ σύκα για να χορτάσει και μάλιστα πρωϊνιάτικα; Θα τον έπιανε τέτοιο κόψιμο που δεν θα προλάβαινε ούτε να σκεφτεί ούτε ν’ ανάψει το φως, όπως λέει και το σχετικό ανέκδοτο. Και στο κάτω – κάτω της γραφής το, έστω και χωρίς σύκα, αθώο δεντράκι δεν θα ήταν χρήσιμο για τη σκιά του μέσα στην καρακαντήλα της ερήμου για τον κάθε κουρασμένο και καταϊδρωμένο οδοιπόρο; Πως θα μπορούσε ένας θεός μιας πολυθρύλητης «αγάπης», μιας αγάπης που έγινε το σήμα κατατεθέν της θρησκείας του, να δικαιολογηθεί, καταρώμενος ένα αθώο δέντρο; Δεν περίσσευε και γι’ αυτό λίγη «αγάπη»;

Παρ’ όλα αυτά, και οι δύο ευαγγελιστές ενώ θα μπορούσαν να υποβαθμίσουν το γεγονός, αν διέθεταν ελάχιστη εξυπνάδα (που να τη βρούν;), εκθέτουν ακόμη περισσότερο τον ραβίνο - δάσκαλο τους και δικό μας Ιησού Χριστό. Τον βάζουν να διδάσκει τη δύναμη της πίστης. Τι τραγική ειρωνεία! Ενώ από τη μια λέει ότι όποιος έχει πίστη μπορεί να πει στο όρος «σήκω και πέσε στη θάλασσα» και κείνο να πέσει, από την άλλη ο καλός μας ο Χριστούλης, ο Υιός του Θεού, ο δάσκαλος της Πίστης, δεν έχει πίστην ούτε ως «κόκκον σινάπεως» για να πει στην καημένη τη συκιά: «Γέμισε με ώριμα και γλυκά σύκα για να φάω και εγώ για να χορτάσω αλλά και όποιος περάσει από δω και κάτσει στη σκιά σου», παρά μόνο την καταριέται να ξεραθεί. Μπορεί άραγε να μου λύσει κανείς αυτήν την απορία;

Μάταια προσπαθεί να δικαιολογηθεί ο Π.Ν. Τρεμπέλας λέγοντας ότι η συκιά «δεν είχε ούτε άγουρα σύκα», υπονοώντας ότι την καταράστηκε ο Χριστός γιατί ήταν στείρα, πράγμα το οποίο δεν αναφέρουν τα ευαγγέλια, αλλά ήταν αποτέλεσμα της «πλούσιας» φαντασίας του, η οποία κάλπαζε ακάθεκτη. Γι' αυτό και τα εύσημα από τα Πατριαρχεία. Δεν είναι μικρό πράγμα να φαντάζεσαι δύο χιλιάδες χρόνια μετά, τι νόμιζαν οι μαθηταί του Χριστού. Νόμισαν!!! Οι μαθηταί ότι είχε πεινάσει ο Χριστός ενώ εκείνος ήθελε να τους δώσει μάθημα ποια θα είναι η τύχη κάθε άκαρπου πνευματικά ανθρώπου. Έλεος πια, λυπηθείτε μας!!!

Γιατί ο Λουκάς δεν βάζει το Χριστό να τους πει κατ’ ευθείαν, και χωρίς περιστροφές, μια και η Ελληνική γλώσσα , όπως είπαμε στην αρχή, είναι σαφέστατη, τι ήθελε να τους διδάξει, παρά ταλαιπωρεί 18 αιώνες μετά κάποιον «ερμηνευτή» του, εκθέτοντάς τον ανεπανόρθωτα;

Τελικά ο Τρεμπέλας μου φαίνεται ότι ξαναγράφει τα ευαγγέλια από την αρχή κατά το δοκούν.

Ποιοι να είναι άραγε κατά τον Τρεμπέλα «πνευματικοί» άνθρωποι»; Οι αδαείς, οι ηλίθιοι και οι αφελείς που τον άκουγαν και τον διαβάζουν, θαυμάζοντας την πομπώδη αλλά ακαταλαβίστικη λογοκοπία του;

Θα μπορούσε άραγε ο Τρεμπέλας ή κάποιος σαν εκείνον να μας υποδείξει για παράδειγμα έναν τύπο «άκαρπου πνευματικά» ανθρώπου; Τι να ήταν κατά τον Τρεμπέλα οι «πτωχοί τω πνεύματι» που μακάριζε ο Χριστός στην επί του Όρους ομιλία του; Ας αποφασίσει τέλος πάντων κάποιος ποιοι είναι οι πνευματικοί και ποιοί οι «άκαρποι» πνευματικά άνθρωποι, για να «μορφωθούμε» λιγάκι και μείς οι υπόλοιποι αδαείς.

Και αν τέλος πάντων υπάρχουν και κάποιοι μη πνευματικοί άνθρωποι, με τη όποια σημασία του όρου, γιατί θα πρέπει να έχουν την τύχη της «ξηρανθείσης συκής»; Αποκλείεται δηλαδή να είναι άτομα παραγωγικά και χρήσιμα στην κοινωνία, έστω και με τη «σκιά» τους; Με ποια δικαιολογία, κατά τον Τρεμπέλα, τους καταριέται ο Χριστός να «ξεραθούν» και ο ίδιος ο Τρεμπέλας τους αρνείται μια θέση κάτω από τον Ήλιο, όπως δικαιούνται όλα τα ζωντανά που ζουν επάνω σ’ αυτόν τον έρμο πλανήτη;

ΔΕΣ: Η καταραμένη συκιά και η εκδίκησή της

Ιωσήφ: Ένας ολέθριος σωτήρας

Ο Ιωσήφ όχι μόνο έπεισε τον Φαραώ για την ονειρομαντική του τέχνη, αλλά κάνοντας θαυμάσια επίδειξη της ευέλικτης γλώσσας του, κυριολεκτικά τον καταγοήτευσε με την άνεση και την προνοητικότητά του, μια και όχι μόνο φαινόταν σίγουρος για τα μελλούμενα, αλλά εισηγήθηκε και μια σειρά εντυπωσιακών μέτρων φορολόγησης και αποθήκευσης των αναγκαίων σιτηρών, για την αντιμετώπιση της θεομηνίας.

Τελειώνοντας μάλιστα τις προφητικές του σωτηριολογίες, ο Ιωσήφ βάζει στο μυαλό του Φαραώ, έτοιμη και την ιδέα του δικού του αναβαθμισμένου ρόλου στα συνταρακτικά αυτά μελλούμενα, λέγοντας στον Φαραώ: «και τώρα (μεγάλε βασιλιά) Φαραώ φρόντισε να βρεις έναν άνθρωπο μυαλωμένο και συνετό και να τον διορίσεις σ’ όλη την Αίγυπτο, να κατακρατά με επόπτες το ένα πέμπτο της σοδιάς απ’ όλη την χώρα». Γέν.41.33-34.

Όλ’ αυτά ενθουσιάζουν το Φαραώ, που αναγορεύει χωρίς καθυστέρηση τον Ιωσήφ, σε άνθρωπο σοφό και θεόσταλτο, λέγοντάς του: «αφού ο θεός σε έκανε να τα γνωρίζεις όλα αυτά, δεν υπάρχει συνετότερος και φρονιμότερος από σένα. Εσύ θα προΐστασαι στο ανάκτορο μου και ο λαός μου θα υπακούει στις διαταγές σου. Μόνο ως προς τον θρόνο θα είμαι ανώτερος σου. Σε σένα παραδίδω την (φοροεισπρακτική) εξουσία πάνω σε όλη την Αίγυπτο. Και έβγαλε το δαχτυλίδι του και το πέρασε στο χέρι του Ιωσήφ». Γέν.41.38-42.

Ο θρίαμβος του Ιωσήφ ήταν απροσδόκητα μεγάλος. Η δεκατριάχρονη υπομονή του Ιωσήφ και οι μεθοδεύσεις του, απέδωσαν τώρα τους πλούσιους καρπούς. Ο πανέξυπνος τρόπος του Ιωσήφ και οι διορατικές φορολογικές προτάσεις, έπεισαν το βασιλιά ότι έχει μπροστά του έναν τριαντάχρονο χαρισματικό άνδρα, που η ολοφάνερή ευφυΐα του, συνοδεύεται απ’ την περιζήτητη για την εποχή εκείνη ικανότητα της θεϊκής μαντικής τέχνης.

Τα προνόμια έπεσαν βροχή. Ο Ιωσήφ καλοπαντρεύεται μια κόρη Αιγύπτιου ιερέα και αποκτά σημαντικές προσβάσεις στους ναούς και τα πανάρχαια ιερά της χώρας: «και έδωσαν σ’ αυτόν δια γυναίκα την Ασεννέθ θυγατέρα ιερέως της Ηλιουπόλεως» Γέν.41.45.

Σημειώνουμε εδώ την απίστευτη έλλειψη περιφρούρησης πολιτικών και θρησκευτικών προνομίων της αιγυπτιακής κοινωνίας, που έμελλε βέβαια, να κοστίσει ακριβά στην αιγυπτιακή ιστορία. Ανεμπόδιστοι από οποιουσδήποτε νόμους, εθιμικούς περιορισμούς ή ιερατικούς κανόνες, αλλοεθνείς και αλλόθρησκοι, μπορούσαν να αποκτήσουν, όχι μόνο υψηλά κυβερνητικά προνόμια, αλλά με την συγκατάθεση της άδολης αιγυπτιακής θρησκείας, να εισέλθουν δικαιωματικά μέσα στους ιερατικούς κύκλους, νυμφευόμενοι κόρες ιερέων.

Ο αξιωματούχος πλέον Ιωσήφ, αναλαμβάνει τα διευρυμένα καθήκοντα του αρχισιτοποιού φοροεισπράκτορα και επί επτά ολόκληρα χρόνια, το ένα πέμπτο της συνολικής σοδειάς των Αιγυπτίων, καταλήγει στις δημόσιες αποθήκες: «και συνήγαγε πάσας τας τροφάς των επτά (εύφορων) ετών των γενομένων εν τη γη της Αιγύπτου... και συνήγαγεν ο Ιωσήφ σίτον, ως την άμμον της θαλάσσης πολύν σφόδρα...» Γέν. 41.49.

Ο Σωτήρας Ιωσήφ, προετοιμάζεται με απόλυτη πίστη, ότι ο θεός του θα φέρει πράγματι την προφητική δικαίωση της σιτοδείας: «και (πράγματι) άρχισαν να έρχονται τα επτά έτη της πείνας καθώς είπε ο Ιωσήφ... και όταν πείνασε πάσα η γη της Αιγύπτου, εβόησεν ο λαός προς τον Φαραώ δια άρτον και είπεν ο Φαραώ προς πάντας τους Αιγυπτίους, υπάγετε προς τον Ιωσήφ και ότι σας είπη κάμετε... Άνοιξε δε ο Ιωσήφ πάσας τας αποθήκας και επώλει σίτον εις τους Αιγυπτίους και η πείνα επεβάρυνεν επί την γην της Αιγύπτου. Και πάντες οι τόποι ήρχοντο προς τον Ιωσήφ δια να αγοράζωσι σίτον» Γέν.41.55-57.

«Και άρτος δεν ητο καθ’ όλην την γην, διότι η πείνα ητο βαρεία σφόδρα ώστε απέκαμον υπό της πείνης και συνήγαγεν ο Ιωσήφ άπαν το αργύριο (ασήμι) το ευρισκόμενον εν τη γη της Αιγύπτου και εν τη γη Χαναάν... και αφού εξέλιπεν το αργύριον... ήλθον πάντες οι Αιγύπτιοι προς τον Ιωσήφ λέγοντες, Δός άρτον εις ημάς διατί να αποθάνωμεν έμπροσθέν σου; Εξέλιπεν το αργύριο. Είπεν δε ο Ιωσήφ φέρετε τα κτήνη σας και θέλω σας δώσει άρτον αντί των κτηνών σας εάν εξέλιπεν το αργύριο. Και έφεραν τα κτήνη αυτών προς τον Ιωσήφ και έδωκεν εις αυτούς ο Ιωσήφ άρτον αντί των ίππων και αντί των προβάτων και αντί των όνων και αντί των βοών. Και έθρεψαν αυτούς με άρτον αντί πάντων των κτηνών αυτών». Γέν.47.13-17.

Το προνόμιο της φύλαξης και της εκμετάλλευσης αυτών των ατελείωτων κοπαδιών, εξασφάλισε ο Ιωσήφ για τ’ αδέλφια του, με τη σύμφωνη γνώμη του Φαραώ. Διότι για τους δικούς του, που εγκαίρως ανέβηκαν στην τροφοδότρια Αίγυπτο, ο Φαραώ ο ίδιος πρόσταξε: «εις το καλύτερον της γης κατοίκησον τον πατέρα σου και τους αδελφούς σου, ας κατοικήσωσιν εν τη γη Γεσέν... και κατάστησον αυτούς επιστάτας επί των ποιμνίων μου... και κατώκησεν ο Ιωσήφ τον πατέραν αυτού και τους αδελφούς αυτού και έδωκεν εις αυτούς ιδιοκτησίαν εν τη γη της Αιγύπτου, εις το καλύτερον της γης, εν τη γη Ραμεσσή... και έτρεφεν ο Ιωσήφ τον πατέρα αυτού και τους αδελφούς αυτού και πάντα τον οίκον του πατρός αυτού... κατά τάς οικογενείας αυτών... Κατώκησε δε ο Ιακώβ εν τη γη της Αιγύπτου εν τη γη Γεσέν και απέκτησαν εν αυτή κτήματα (επί πλέον των χαρισθέντων) και ηυξήνθησαν και επληθύνθησαν σφόδρα». Γέν.47.6-12, 27.

Ισόβιο δωρεάν κρατική διατροφή, δωρεάν κτήματα εις το καλύτερο της γης, μαζί με επαγγελματικά προνόμια επιστασίας στα ατέλειωτα κρατικά κοπάδια, είναι λίγα απ’ τα προνόμια που προέκυψαν για τους συγγενείς του "σωτήρα" της Αιγύπτου.

Τι απέγιναν όμως οι "σωσμένοι"; Ή όπως αλλιώς θα τους ονόμαζαν γελώντας οι ίδιοι οι Χαλδαίοι σωτήρες τους... οι "ευλογημένοι" Αιγύπτιοι; Στα παρακάτω εδάφια μπορούμε να παρακολουθήσουμε πως εννοεί το σπέρμα του Χαλδαίου Αβραάμ τις ευλογίες του θεού του, πάνω στις φυλές της γης και εν προκειμένω στους Αιγύπτιους: «το δεύτερον έτος (της πείνας) είπαν προς αυτόν... (τον Ιωσήφ) εξέλιπεν το αργύριον μας και τα υπάρχοντα και τα κτήνη μας έγιναν του κυρίου ημών, δεν έμεινε άλλο έμπροσθεν του κυρίου ημών ει μη τα σώματα ημών και η γη ημών, διατί να απολεσθώμεν, αγόρασον ημάς και την γην ημών και δός εις ημάς σπόρον δια να ζήσωμεν και να μη αποθάνωμεν... και ηγόρασεν ο Ιωσήφ πάσαν την γην της Αιγύπτου... διότι οι Αιγύπτιοι επώλησαν έκαστος τον αγρόν αυτού, επειδή η πείνα υπερεβάρυνεν αυτούς (αυτό είναι το δεύτερο έτος) τον δε λαόν μετετόπισε αυτόν εις πόλεις (γκέτο!) απ’ άκρου των ορίων της Αιγύπτου έως άκρου αυτής». Γέν.47.18-21.

Αυτή είναι η χαλδαιική "σωτηρία"!

Δύο χρόνια μόνο χρειάστηκε για να απλώσει το ευλογημένο του "χέρι" απ’ άκρου έως άκρου της χώρας, ο σωτήρας Ιωσήφ! Η Αίγυπτος ολόκληρη ήταν στα πόδια του. Δεν διστάζει μάλιστα να αποκαλεί τον εαυτό του άρχοντα και κύριον πάσης Αιγύπτου: «ο Κύριος με έκανε ως πατέρα Φαραώ και κύριο παντός του οίκου αυτού (του Φαραώ!) και άρχοντα πάσης γης Αιγύπτου» Ο΄Γέν.45.8

Δεν σας φαίνεται αλήθεια εκνευριστικά περίεργο, που όλες ανεξαιρέτως οι θεϊκές επεμβάσεις, μέχρι τώρα στη ζωή των πατριαρχών, αποδεικνύονται εξαιρετικά επικερδείς για τους ίδιους, αλλά είναι σαφώς, επώδυνες, έως απάνθρωπες εξοντωτικές, ή και θανατηφόρες για τους πέριξ αυτών λαούς;

Οι Αιγύπτιοι πλήρωσαν πανάκριβα τα "όνειρα" που ο καλός θεός των Εβραίων, έστειλε... για τη σωτηρία τους, στο βασιλιά τους! Περιέργως όμως, αυτά ακριβώς το μήνυμα σωτηρίας του εβραϊκού θεού, τους κατάντησε φτωχούς, πένητες και μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα! Οι εικόνες απ’ τα "γκέτο", (πόλεις σωτηρίας), όπου οι κυριολεκτικά θεο-νήστικοι απένταροι, ακτήμονες, δούλοι στην ίδια τους τη χώρα Αιγύπτιοι συγκεντρώνονται, αποδεικνύουν τι είδους "σωτήρας θεός" είναι ο αληθινός εφευρέτης της ομαδικής εξοντωτικής δυστυχίας. Οι περήφανοι αρχοντογεννημένοι Αιγύπτιοι, με την πανάρχαια ένδοξη ιστορία, έγιναν άθλιοι ψωμοζήτουλες μέσα σε ελάχιστο χρόνο διακυβέρνησης της χώρας, απ’ τον παράξενο γλυκομίλητο αυτόν Εβραίο σωτήρα. Παραδόξως, αν και επαληθεύθηκε απολύτως σας προφήτης, τα εντελώς θεόσταλτα μηνύματά του, απεδείχθησαν ωφέλιμα, μόνο γι’ αυτόν και τους δικούς του. Γιατί αλήθεια;

Κι όμως, με κάποιους δεν υπήρξε ο Ιωσήφ τόσο σκληρός: «Μόνο τη γη των ιερέων δεν αγόρασε». Γέν.47.22. Ο ίδιος μάλιστα, είναι παντρεμένος με κόρη ιερέως της Ηλιούπολης

Κι όχι μόνο τη γη τους δεν αγόρασε, αλλά μέσα σ’ όλη αυτή την κακουχία, έτρεφε τους ιερείς με «επίδομα προσδιορισμένο» (Γέν.47.22), κι αυτό όχι μόνο απλά επειδή έχει παντρευτεί κόρη σημαντικού ιερέα, αλλά επειδή ο Ιωσήφ γνωρίζει απταίστως τον Χαλδαιο-Αβρααμικό κανόνα: Αν θέλεις να αφανίσεις κάποιον, πρέπει οπωσδήποτε πρώτα να τον "ταΐσεις", ή όπως ή χαλδαιική Βίβλος το διατυπώνει, να τον... "ευλογήσεις"! Απλά, η ώρα των ιερέων, των αληθινών εξουσιαστών της Αιγύπτου, δεν είχε έρθει ακόμα.

Το μεγαλείο όμως του δόλου, δεν είναι ότι ο Ιωσήφ απέσπασε τον πλούτο των Αιγυπτίων χωρίς κανένα κόπο, δηλαδή νόμιμα και χρησι-μοποιώντας την ίδια την κρατική μηχανή της Αιγύπτου! Το εντυπωσιακότερο της κοινωνικής αυτής μηχανής (που πρέπει να μας προβληματίσει όλους έντονα) είναι, ότι τα ίδια του τα θύματα, θεωρούν σωτήρα τους, ακριβώς αυτόν, που με τόση επιμονή και μεθοδικότητα τους σωτηριο-αφανίζει!

Οι Αιγύπτιοι λοιπόν, όχι μόνο δεν κατάλαβαν τι τους χτύπησε, αλλά ευχαριστούσαν κιόλας εκ βάθους ψυχής, τον άνθρωπο που τους ξεκλήριζε... παρακαλώντας τον ταυτόχρονα να γίνουν οικόσιτοι δούλοι του: «οι δε (Αιγύπτιοι) είπαν, Σύ έσωσες την ζωή ημών, ας εύρωμεν χάριν έμπροσθεν του κυρίου ημών (Ιωσήφ) και θέλομεν είσθαι δούλοι». Γέν.47.25. Ναι, αυτό το αξιοθαύμαστο αποτέλεσμα έχει ο πετυχημένος δόλος... όχι μόνο σε αφανίζει, αλλά νιώθεις ότι του χρω-στάς και τις τελευταίες στιγμές και δυνάμεις της μίζερης πια ζωής σου!

Αυτά τα "ολίγα" ουρανοκατέβατα δώρα, προέκυψαν για τρία και μόνο "όνειρα", που πετυχημένα κατάφερε να παράγει και να ερμηνεύσει, ο ονειροποιός και ονειρομάντης Ιωσήφ!

* * *
Τελικά είναι βιβλικός κανόνας. Είναι αδύνατον κάποιος πατριάρχης, να χειριστεί ένα ζήτημα και να μη καταλήξει να το ακριβοπληρώσουν οι τριγύρω ευκατάστατοι άρχοντες, βασιλείς, πόλεις και τώρα λαοί ολόκληροι απ’ την Αίγυπτο έως την Χαναάν, που είχαν σαν μόνιμη πηγή εφοδιασμού σιτηρών, τη γόνιμη κοιλάδα της τροφοδότρας Αιγύπτου.

Βέβαια, κάποιος μπορεί να υποστηρίξει, πως παρόλα αυτά, τελικά, με την αποταμίευση του αυτή, ο Ιωσήφ έσωσε πράγματι λαούς από την πείνα. Γιατί λοιπόν κακολογούμε αυτόν, που με την προνοητικότητά του, έσωσε τόσες ανθρώπινες ζωές, έστω και με το αζημίωτο;

Μακάρι όμως τα πράγματα να ήταν έστω κι έτσι.

Δυστυχώς, η προϊστορία των πατριαρχών βαραίνει στους συλλογισμούς μας και είμαστε αναγκασμένοι να επανεξετάσουμε τα λίγα, απλά, αλλά και αποκαλυπτικά απομεινάρια των βιβλικών δεδομένων.

Ας αρχίσουμε με μια πολύ απλή ερώτηση: Τι μπορεί αλήθεια να έφερε πείνα στην υπερπαραγωγική Αίγυπτο;

Ας θυμηθούμε για λίγο, ότι μιλάμε για την εύφορη κοιλάδα της Αιγύπτου και το ξακουστό Δέλτα του Νείλου, που είναι απ’ τις κατ’ εξοχήν εύφορες γωνιές της υφηλίου. Για τον ποταμό που οι αρχαίοι γεωγράφοι έγραφαν: «Νείλος ο γονιμότερος πάντων των ποταμών». Η πεδιάδα αυτή δέχεται τα νερά του μακρύτερου ποταμού στον κόσμο. Με ένα κολοσσιαίο δίκτυο πηγών και χειμάρρων, με μήκος μεγαλύτερο των 6.000 χιλιομέτρων, είναι, αν εξαιρεθεί ίσως ο Αμαζόνιος, ο μεγαλύτερος ποταμός στον κόσμο.

Οι πλημμύρες του Νείλου, έρχονται με θαυμαστή ετήσια κανονικότητα, κατακλύζοντας και ανανεώνοντας τα επίπεδα εδάφη της κοιλάδας, με νέα εύφορη φερτή ύλη κάθε χρόνο! Είναι άλλωστε γνωστό, ότι η ανάγκη πρόγνωσης αυτών των ευλογημένων πλημμυρών, οδήγησε τους Αιγύπτιους σε προσεκτικές αστρονομικές παρατηρήσεις, που τους χάρισαν λεπτομερή κατανόηση της ετήσιας περιοδικότητας, για να μπορούν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο τις ζωογόνες ετήσιες πλημμύρες του θεϊκού Νείλου! Λέγεται μάλιστα, ότι αυτή είναι και η αφορμή, για τις πρώιμες γνώσεις γεωμετρίας των Αιγυπτίων, ώστε μετά τις ετήσιες πλημμύρες, να μπορούν να ανακατανέμουν τα πλημμυρισμένα από γόνιμη λάσπη χωράφια, που έσβηναν τα αρχικά σημάδια της ιδιοκτησίας!

Με ένα ατελείωτο άλλωστε δίκτυο παράλληλων προς τον ποταμό καναλιών, οι Αιγύπτιοι ήταν ικανοί, πολύ προ του Ιωσήφ, να ελέγχουν την αστείρευτη δύναμη του ποταμού, μοιράζοντας όλο τον χρόνο τα νερά του σ’ όλη τη γόνιμη κοιλάδα. Θυμηθείτε ότι η ίδια η Βίβλος λέει για την αιγυπτιακή γη: «εποτίζετο (η πεντάπολη των Σοδόμων) ως παράδεισος, ως η γη της Αιγύπτου». Γέν.13.10. Ο Στράβων χαρακτηρίζει την Αίγυπτο: «εξ αρχής την πλέον αυτάρκη χώρα» Geogr.17.1.53

Γίνεται λοιπόν σαφές, ότι εδώ μιλάμε ακριβώς για την αδιαμφισβήτητη δύναμη της Αιγύπτου. Την αστείρευτη αγροτική της δύναμη, το φυσικό σιτοβολώνα ολόκληρου του τότε μεσογειακού κόσμου, που στη βάση της λειτουργίας του, είχε έναν αστείρευτο θεο-ποταμό ατελείωτων χιλιετιών, που με τις γονιμοποιές πλημμύρες του, να φέρνουν κάθε χρόνο φρέσκο δυνατό χώμα και τα αναρίθμητα κανάλια του, να κάνουν αρδευτική-ποτιστική την κοιλάδα, καθιστώντας ανεξάρτητη την παραγωγή, από οποιεσδήποτε άλλες φυσικές συνθήκες και ανάγκες βροχοπτώσεων.

Υποχρεωτικά λοιπόν, πρέπει να δούμε την Αίγυπτο σα μια χώρα που είναι φυσικώς αδύνατον να πεινάσει λόγο αφορίας-σιτοδείας και μάλιστα για μια αδιάσπαστη σειρά επτά ετών. Αυτό άλλωστε μας βεβαίωνε και η βιβλική αφήγηση μέχρι τώρα, μια και οι προ του Ιωσήφ πατριάρχες, αλλά και οι γύρω λαοί, σε κάθε περίπτωση πείνας έτρεχαν στην Αίγυπτο για σιτηρά και η τροφοδότρα Αίγυπτος, αντάλλαζε σε σταθερή βάση τα σιτηρά της, με τα κτηνοτροφικά προϊόντα, τα αρώματα, τα μπαχαρικά και τα χειροτεχνήματα των γειτονικών της λαών.

Η Αίγυπτος συνεπώς, δεν ήταν χώρα με συμπληρωματική αγροτική οικονομία, αλλά κατά κύριο λόγο ένας αρχαίος καλοβολεμένος αγροτικός πολιτισμός. Ένας πολυχιλιόχρονος αγροτικός πολιτισμός, που στην απαρασάλευτη βάση του, είχε τα εκπληκτικά φυσικά εφόδια του αστείρευτου ποταμού Νείλου!

Όλοι οι λαοί τριγύρω μπορούσαν να πεινάσουν λόγω σιτοδείας, όχι όμως η Αίγυπτος! Και σίγουρα όχι, για μια ολόκληρη σειρά ετών.

Πως λοιπόν το βιβλικό κείμενο (αν δεν ψεύδεται) μιλά για επτά χρόνια συνεχούς αφορίας και πείνας, με αποτέλεσμα να θησαυρίσει ο Ιωσήφ, ο διαχειριστής της κρίσης, για λογαριασμό δήθεν του Βασιλέως;

Γιατί, ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια, λαοί χτυπημένοι από πείνα, έτρεχαν για ψωμί στην τροφοδότρα Αίγυπτο, όμως τώρα, που διοικητής τροφίμων και σιτηρών έγινε ο Χαλδαιο-Εβραίος Ιωσήφ, η Αίγυπτος περνά με τη σειρά της μια ανεξήγητη περίοδο μαύρης πείνας, τουλάχιστον τριών συνεχόμενων όπως είδαμε ετών;

Γιατί ο καλός θεός του Αβραάμ, αφού έδωσε πρώτα μήνυμα σωτηρίας απ’ την επερχόμενη πείνα, στον ίδιο μάλιστα τον αρχηγό της ξένης αυτής χώρας, το Φαραώ, χτυπά τώρα μέσω του εκλεκτού της προφήτη τόσο αλύπητα τους βαριόμοιρους Αιγύπτιους, κάνοντάς τους δούλους και πεινασμένους ακτήμονες, μέσα στην ίδια τους τη χώρα;



Εικόνα: Ανάγλυφο αποσκελετωμένων αιγύπτιων (από αιγυπτιακό ναό) που ενδεχομένως απεικονίζει την ταραγμένη αυτή περίοδο.

Αν το όνειρο του Φαραώ, ήταν πράγματι θεϊκό και σωτήριο, γιατί η αφήγηση δεν δείχνει τον Ιωσήφ να χαρίζει φιλεύσπλαχνα, έστω κι έναν κόκκο σταριού, στους άμοιρους Αιγύπτιους, παρά τον βλέπουμε συστηματικά, μεθοδικά κι ανελέητα, να γδύνει τους Αιγύπτιους από κάθε περιουσιακό τους στοιχείο και να μαζεύει τους άλλοτε περήφανους Αιγύπτιους αγρότες σε πόλεις σίτισης; Σε εξοντωτικά "γκέτο φτωχών", όπου οι πανάθλιες συνθήκες διαβίωσης και οι ασθένειες, ήταν οι μόνες "ευλογίες" και τα "αγαθά" που τους απέμειναν; Γιατί και κατά την δική σας γνώμη, τι άλλο μπορεί να σημαίνουν τα λόγια: «και αγόρασε ο Ιωσήφ πάσα τη γη της Αιγύπτου... επειδή η πείνα υπερεβάρυνεν αυτούς (τους Αιγύπτιους)... τον δε λαό μετατόπισε σε πόλεις, (γκέτο!) απ’ άκρον των ορίων της Αιγύπτου έως άκρου αυτής»; (Γέν.47.21) εκτός απ’ το ότι, στο τρίτο έτος, αυτή η "χρυσοφόρος πείνα", εξάντλησε τους Αιγύπτιους ως τα όρια της αργής βασανιστικής λιμοκτονίας και της αποστέωσης, ώστε οι πόλεις σωτηρίας, (πραγματικά "γκέτο λιμοκτονίας") της κρατικής σίτισης, (συσσίτια σωτηρίας), να είναι η μόνη λύση για την δήθεν θεόσταλτη αυτή "σωτηρία της ντροπής";

Ο Ίδιος ο Ιουδαίος Ιώσηπος παραδέχεται για την περίοδο αυτή της πείνας: «δεν υποδούλωσε μόνο τα σώματα αλλά και τον νου και στο εξής τους εξανάγκασε σε εξευτελιστικούς τρόπους ανεύρεσης τροφής»! Κατά πάσα πιθανότητα, η αθλιότητα αυτής της περιόδου είναι που έχει αποτυπωθεί στις αρχαίες ανάγλυφες αιγυπτιακές παραστάσεις και τις τοιχογραφίες, σκελετωμένων από την πείνα Αιγύπτιων αγροτών -που βλέπουμε μέχρι σήμερα- υπενθυμίζοντάς μας, ότι το μαρτύριο της αθλιότητας και της πείνας, όχι μόνο ξάφνιασε τους καλοθρεμμένους Αιγύπτιους, αλλά υπήρξε βαρύ και εξοντωτικά μακροχρόνιο!

Βέβαια, μετά από όσα είδαμε μέχρι τώρα, στις χρυσές σελίδες των δόλιων βιβλικών κατορθωμάτων, αυτές οι εξελίξεις στην Αίγυπτο, δεν μας εξέπληξαν καθόλου. Όλες οι ιστορίες των πατριαρχών, όπως είδα-με, ξεκινούν απλά, απαλά, μελιστάλακτα, σαν άδολη προσφορά θεϊκής ευλογίας, αλλά καταλήγουν να περισφίγγουν απειλητικά σα βρόγχος γύρω απ’ τα ανυποψίαστα θύματα, που τελικά χρυσοπληρώνουν το φιλικό χέρι του θεραπευτή τους, χωρίς να υποπτεύονται καθόλου, ότι το ίδιο ακριβώς χέρι, είναι αυτό που σκόρπισε απλόχερα πάνω τους τις δυσβάσταχτες πληγές τους.

Με τον τρόπο αυτό, φαίνεται πως η Βίβλος απέκτησε τη μεγαλύτερη συλλογή πληγών και καταστροφών, ώστε οι «βιβλικές καταστροφές» να είναι δυστυχώς μέχρι σήμερα παροιμιώδεις!

Είμαι λοιπόν εγώ ο πονηρός αμφισβητίας, που αναγκάζομαι να κοιτάζω προσεκτικά όλα τα απομεινάρια της αφήγησης των πατριαρχικών κατορθωμάτων... ή μήπως αληθεύει πράγματι, ότι όπως και να εξετάσεις τις βιβλικές ιστορίες, θα καταλάβεις ότι δεν είναι τελικά και τόσο αθώες;

Δεν είχαμε λοιπόν, εμείς οι μεσογειακοί άνθρωποι, διδακτικές ιστορίες, θρύλους λάθη και ηρωισμούς, που η λεβεντιά και η μεγαλοψυχία τους, μαζί με το ανεπανάληπτο λογοτεχνικό τους μεγαλείο, θα υπερκάλυπταν τις ανάγκες των λαών μας για υψηλά κοινωνικά πρότυπα;

Δεν υπήρχαν, ειδικά ανάμεσα στους θρύλους του Αιγαίου, ανεπανάληπτα, δυσεύρετα παραδείγματα ενάρετου βίου και θυσιαστικής αφοσίωσης στο κοινωνικό αγαθό; Γιατί έπρεπε να δανειστούμε και να διδάσκουμε στα παιδιά μας, ως μεγαλειώδεις πράξεις, όλες αυτές τις δύσοσμες ανατολίτικες πονηριές; Γυρίζοντας μάλιστα την πλάτη μας, στους προγόνους μας, πετώντας στη λήθη δια μιας, ολόκληρη την πανάρχαια, αυθεντική προγονική μας ιστορία;

Γιατί άραγε στη θέση των δικών μας, προγονικών διδαγμάτων, οποία κι αν ήταν αυτά, έχουμε ακόμα σήμερα τα υπερφίαλα αυτά ανατολίτικα ψεύδη, με τις θεοποιημένες ραδιουργίες της εβραιο-χαλδαιϊκής προγονολατρείας; Αν θέλαμε οπωσδήποτε να προγονολατρούμε, δεν είχαμε εμείς αρκετούς δικούς μας ψεύτες, πανούργους, ή αξιοπρεπείς και αξιοθαύμαστους προγόνους για να το κάνουμε; Γιατί αλήθεια έπρεπε να δανειστούμε γι’ αυτό, τους μάγους Χαλδαίους καταδολιευτές; Αλήθεια, τους δανειστήκαμε τελικά ή μας τους επέβαλαν;

Ποιοί είναι τελικά αυτοί, που με τόσους πετυχημένους τρόπους διατήρησαν επί χιλιετίες στην επιφάνεια, την αφελή αποδεκτή εικόνα των πραγμάτων, και κατάφεραν τα διεστραμμένα αυτά ψεύδη, να τα διδάσκονται στα σχολεία τους, ατέλειωτα εκατομμύρια παιδικές ψυχούλες;

Τελικά, μήπως όλο αυτό που πέτυχαν, ήταν εξαιρετικά εύκολο, επειδή εμείς είμαστε εγκληματικά απονήρευτοι και αφελείς μέχρι αγανακτήσεως, και συνεπώς άξιοι μιας τέτοιας ταπεινωτικής μαύρης μοίρας; Μήπως αποδειχθήκαμε αφελέστεροι των Αιγυπτίων; Μήπως οι "σοφοί" φύλακες της ανεξαρτησίας των λαών, απεδείχθησαν ανίκανοι να ασκήσουν ακόμα και τον τυπικότερο θεολογικό έλεγχο;

Τι συμβαίνει αλήθεια με την Βίβλο;

Τι συμβαίνει μ’ αυτό το πολύ "ιερό" βιβλίο των Εβραίων;

Αν βέβαια παρέμενε ιερό βιβλίο, μόνο για τους Εβραίους, δεν θα χρειαζόταν ίσως να ψελλίσουμε την παραμικρότερη αντίρρηση! Ούτε οποιοσδήποτε έλεγχος του, θα ήταν σημαντικός, επίκαιρος ή αναγκαίος. Απ’ την στιγμή όμως που το συγκεκριμένο βιβλίο, έγινε ο θρησκευτικός ρυθμιστής λαών και αντίπαλος πολιτισμών, έξω από την χώρα και τον λαό της παραγωγής του, οι αποδέκτες λαοί δεν οφείλουν να το έχουν υπό συνεχή αυστηρό έλεγχο;

Είναι δυνατόν αιώνες τώρα, λαοί αμέτρητοι, από το ένα άκρο της γης μέχρι το άλλο, να αποδέχονται τους βιβλικούς ήρωες και τα "θαύματά" τους, χωρίς τον παραμικρό ποιοτικό έλεγχο;!

Ξαναδιαβάστε τώρα τη Βίβλο προσεχτικά, έχοντας όμως κατά νου αυτή τη φορά ένα απλό ερώτημα:

Τι στο καλό κάνουν τελικά οι πατριάρχες; και θα εκπλαγείτε βλέποντας, ότι σας είναι αδύνατον να δια-τηρήσετε εκείνη την αφελή, γλυκιά, παραμυθική θρησκευτικότητα που σας διδάξαν στο σχολείο! Μπροστά στα έκπληκτα μάτια σας, θα περνά ως πιθανή πλέον μια εντελώς διαφορετική εικόνα, η καθαρή εικόνα της γέννησης ενός χαλδαιικού "ιερατείου", που με τα φοβερά του μυστικά όπλα, και τους αδίσταχτους ήρωές του, ανάγκασαν τριγύρω τους ανυποψίαστους λαούς, να πληρώσουν πανάκριβα, όλη την παχυλή αφέλειά τους. Δέστε την αφήγηση των πατριαρχών, απ’ την σκοπιά αυτού του βιβλίου και πείτε μου, δεν υποφέρουν τριγύρω άνθρωποι, πόλεις και λαοί, όπου πατήσουν το πόδι τους, οι τρισευλογημένοι αυτοί βιβλικοί ήρωες;

Στις επαναλαμβανόμενες ιστορίες τους, δεν ξεκινούν πάντα όλα καλά και άγια, με "θεούς" και "σωτηρίες" για να καταλήξουν στερεότυπα, σε όλεθρο κι αφανισμό αθώων;

Είναι οι ιστορίες αυτές, άξιες για να καταδεχθεί την ανάμιξη του σ’ αυτές, ένας οποιοσδήποτε πραγματικά αξιοπρεπής θεός; Είναι δυνατόν ο θεός της βίβλου να είναι Ο ΘΕΟΣ του σύμπαντος κόσμου που αυτοπροσδιορίζεται χρησιμοποιώντας τα ονόματα τριών Χαλδαίων μάγων: «είμαι ο θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ»; Έξ.3.6.

Ή μήπως ο πραγματικός θεός (όποιος κι αν είναι αυτός) παρακολουθεί με τη μεγαλειώδη ουδετερότητά του, πόσο ανόητα μακρύς μπορεί να είναι ο δρόμος μας, ως την χαραυγή της μάχιμης κοινωνικής νοημοσύνης; Της θεολογίας εκείνης, που "άγιους" θα θεωρεί τους παραγωγούς ερωτήσεων και όχι τους γλυκόλαλους αφηγητές θρησκευτικών ονείρων!

Προσέξτε τον πολυσήμαντο παραλληλισμό με τα σημερινά γεγονότα. Προπορεύεται η απατηλή αφθονία και ακόλουθη ο εξίσου επίπλαστος λιμός! Και τα δυο προέρχονται από τους τραπεζιτικούς κύκλους που κατά κοινή πλέον παραδοχή, κατέχουν κυρίως οι απόγονοι του Ιωσήφ!

Μένει λοιπόν η τελείται πράξη της προδιαγεγραμμένης αφανιστικής πορείας μας… να φτάσουμε δηλαδή και στο επίπεδο του ευγνώμονα δούλου!

Στην αρχαία αυτή "ιστορία" του Ιωσήφ, την κατάσταση φαίνεται να ανέτρεψαν οι ιερείς της Αιγύπτου με την επανάσταση του Τουταγχαμών ανατρέποντας τον "μονοθεϊσμό" του Ακενατών!

Βλέπε: Ακενατών και ο δόλος του μονοθεϊσμού

Το ερώτημα λοιπόν είναι, ποιοι μπορεί να είναι αυτοί οι "ιερείς" των Eλλήνων που θα ανατρέψουν την προδιαγεγραμμένη εξόντωσή μας. Φυσικά αυτοί δεν θα μπορούσε να είναι οι ιερείς της χριστιανοσύνης, που ως γνωστόν είναι παρακλάδι του ιουδαϊσμού που όχι μόνο μας υποδούλωσε στους Ρωμαίους για 1000 χρόνια, αλλά μας πούλησε ευχαρίστως για αλλά 500 χρόνια στους Οθωμανούς. Υποθέτω λοιπόν πως αν κάποτε επαναστατήσει ο Έλληνας, αυτό θα περνούσε να γίνει μόνο στο όνομα και το μεγαλείο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, και όχι στο όνομα των ιουδαίο-χριστιανικών ιδανικών που κατάντησαν τον δημιουργικό και αμφισβητία Έλληνα, ζήτουλα της ουράνιας βασιλείας της ιουδαϊκής παραμυθολογίας!

ΔΕΣ: Συζητήσεις για την θρησκεία και η άρνηση της αλήθειας

Πλάτων: Tα στάδια του δράματος που ζουν οι λαοί

Έτσι και για την πολιτεία, η δομή της οποίας αναπαράγει σε μεγάλη κλίμακα και εμφανέστερα τη δομή της ανθρώπινης ψυχής, υπάρχει μόνο μια μορφή πολιτεύματος τελείως δίκαιη: αυτή όπου το τιμόνι της πόλης κρατά ο συνετότερος. Η αριστοκρατία είναι το μόνο πολίτευμα που ορίζει για τον καθένα τη σωστή λειτουργία και τη θέση του: οι κυβερνήτες νομοθετούν και συσκέπτονται μεταξύ τους, αρετή τους είναι η σωφροσύνη· οι πολεμιστές συνιστούν τη δεύτερη τάξη με μόνη αρετή το θάρρος, και απαιτείται από αυτούς ετοιμότητα, πειθαρχία και υποταγή· η τρίτη τάξη αποτελείται από δουλικές φύσεις και πρέπει να αναγκαστεί από το πολίτευμα σε μετριοπάθεια, που δεν είναι του φυσικού της, αλλά χωρίς την οποία θα καταστρεφόταν το κράτος.

Ωστόσο, η ανάλυση των κυβερνήσεων στην οποία αφοσιώνεται ο Πλάτων στην Πολιτεία του, δεν είναι παρά η ιστορία της διάβρωσης της αριστοκρατίας υπό την επιρροή ενός νόμου που μοιάζει να έχει περισσότερα κοινά με τη φύση του χρόνου και του γίγνεσθαι παρά με τη μορφή του ίδιου του πολιτεύματος.

Φαίνεται ότι κάθε διαδικασία του «γίγνεσθαι» εμπεριέχει τη διαίρεση. Στους κόλπους της καλύτερης αριστοκρατίας εγκαθίστανται η διχόνοια. Οι άνθρωποι του θάρρους, ετοιμοπόλεμοι, θα τιμήσουν περισσότερο τις πολεμικές αρετές. Δύσκολα θα προτιμώνται οι συνετοί για τις διοικητικές θέσεις, ενώ όσον αφορά το καλό του άλλου, θα επιδεικνύεται ταυτόχρονα και φιλαργυρία και γενναιοδωρία. Καθώς η παιδεία τους δεν έχει να κάνει με την πειθώ, αλλά με τη δύναμη, θα τιμάται περισσότερο η γυμναστική από ότι οι Μούσες. Έτσι την αριστοκρατία θα διαδεχθεί η τιμοκρατία: τα χαρακτηριστικά που τη διακρίνουν είναι η φιλοδοξία και ο έρως της δόξας.

Ο τιμοκρατικός, σκληρός έναντι των δούλων, ήπιος με τους ελεύθερους, άνθρωπος που εξυμνεί την ανδρεία και περιφρονεί την ευφράδεια, σύντομα γεννά ένα γιο εξίσου φιλόδοξο. Η μητέρα του δεν παύει να του επισημαίνει τα ελαττώματα του αρχηγού της οικογένειας, ο οποίος δεν δείχνει αρκετό ενδιαφέρον να πλουτίσει, και επικρίνει αυτή την αδιαφορία του. Διχασμένος ανάμεσα σε έναν πατέρα ευγενικό και μια μητέρα ζηλόφθονη, αφήνει χώρο να θεριέψουν οι επιθυμίες του που κάποτε τις καταπολεμούσε, και γίνεται φιλόδοξος. Το πολίτευμά του είναι η ολιγαρχία, όπου η εξουσία ασκείται από έναν μικρό αριθμό ανθρώπων άπληστων για πλουτισμό.

Όταν όμως ο φτωχός, αδύναμος και ψημένος από τον ήλιο, βλέπει δίπλα του στον πόλεμο τον καλοζωισμένο πλούσιο να καταφεύγει στη σκιά φορτωμένος τα υπερβολικά κιλά του, δεν λέει στον εαυτό του ότι τα πλούτη είναι η δειλία των φτωχών; Αυτοί που περιφρονούνται από το πολίτευμα, δεν περιμένουν τη στιγμή της επανάστασης; Όταν, μετά τη νίκη τους, οι φτωχοί μοιράζονται τις διοικητικές θέσεις, εδραιώνεται η δημοκρατία. Μπορεί αυτό το πολίτευμα, λέει ο Πλάτων, να μοιάζει το ωραιότερο απ’ όλα, σαν το πολύχρωμο πανωφόρι ενός σύγχρονου αρλεκίνου όπου συναντιούνται όλες οι ελευθερίες, η ελευθερία του λόγου, η δυνατότητα να υλοποιηθεί κάθε επιθυμία, είναι όμως επίσης αλήθεια ότι αυτό το είδος ισότητας δεν έχει σχέση με τη δικαιοσύνη. Αντιθέτως, από αυτή τη δυνατότητα να ικανοποιούνται όλα τα πάθη, γεννάται η αναρχία. Στην ουσία κυβερνά η μισαλλόδοξη πλευρά της ψυχής. Τους καλούς τρόπους διαδέχεται η αναίδεια, αντί της ελευθερίας έρχεται η αναρχία και αντί του θάρρους, το θράσος.

Έτσι η ξέφρενη επιθυμία για ελευθερία, την οποία θεωρούν εν καιρώ δημοκρατίας ως το μεγαλύτερο αγαθό και λένε ότι ο ελεύθερος άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει παρά μόνο σε ένα τέτοιο καθεστώς, οδηγεί το Κράτος, στον αφανισμό. Τόσο πολύ ενθαρρύνουν τα πάθη, που ο δάσκαλος τρέμει απέναντι στους μαθητές του και ο ηλικιωμένος φέρεται με ελαφρότητα για να μην τον πουν δεσποτικό. Ακόμα κι ο γάιδαρος, συνηθισμένος στην ευγενή και περήφανη συμπεριφορά, κλωτσάει τον περαστικό στη μέση του δρόμου. Συνεπώς, όταν όλα επιτρέπονται, γεννιέται η μεγαλύτερη δουλεία. Αυτοί που έχουν μεγαλύτερα πάθη, όπως οι σφήκες που έχουν κεντρί, γίνονται δημαγωγοί, και το σμήνος επαναστατεί οδηγημένο απ’ αυτούς ενάντια στις σφήκες χωρίς κεντρί, δηλαδή τους πλούσιους. Ο λαός βρίσκει τον εκλεκτό του, τον ισχυροποιεί, και να που ξεφυτρώνει η τυραννία μέσω αυτού του προστάτη. Ο τύραννος επιτίθεται ανελέητα στους εξωτερικούς εχθρούς, αφανίζει τους εσωτερικούς και διατηρεί τον πόλεμο, ο οποίος κάνει απαραίτητη την ύπαρξη ενός αρχηγού. Έτσι ο λαός, θέλοντας να ξεφύγει από τη δουλεία, καταλήγει στη σκληρότερη σκλαβιά.

Αυτά είναι τα στάδια του δράματος που ζουν οι λαοί, οι οποίοι δεν κατόρθωσαν να κυβερνώνται από τη δικαιοσύνη. Το τρομακτικό πρόσωπο της διχόνοιας και της εξέγερσης προβάλλει κάτω από τη μάσκα της εξουσίας, όταν τη μοιράζονται πολεμιστές και δούλοι που δεν έχουν γνώση ούτε σωφροσύνη, όπως απαιτείται για την άριστη διακυβέρνηση.

ΒΙΩΝ: Ἐπιτάφιος Ἀδώνιδος (68-98)

Μηκέτ᾽ ἐνὶ δρυμοῖσι τὸν ἀνέρα μύρεο, Κύπρι·

οὐκ ἀγαθὰ στιβάς ἐστιν Ἀδώνιδι φυλλὰς ἐρήμα·
70 λέκτρον ἔχοι, Κυθέρεια, τὸ σὸν νῦν νεκρὸς Ἄδωνις·
καὶ νέκυς ὢν καλός ἐστι, καλὸς νέκυς, οἷα καθεύδων.
κάτθεό νιν μαλακοῖς ἐνὶ φάρεσιν οἷς ἐνιαύων
τὸν μετὰ σεῦ ἀνὰ νύκτα τόχ᾽ ἱερὸν ὕπνον ἐμόχθει
παγχρυσέῳ κλιντῆρι· ποθεῖ καὶ στυγνὸν Ἄδωνιν.
75 βάλλε δέ νιν στεφάνοισι καὶ ἄνθεσι· πάντα σὺν αὐτῷ,
ὡς τῆνος τέθνακε, καὶ ἄνθεα πάντα θανόντων.
ῥαῖνε δέ νιν Συρίοισιν ἀλείφασι, ῥαῖνε μύροισιν·
ὀλλύσθω μύρα πάντα, τὸ σὸν μύρον ὤλετ᾽ Ἄδωνις.
Κέκλιται ἁβρὸς Ἄδωνις ἐν εἵμασι πορφυρέοισιν,
80 ἀμφὶ δέ νιν κλαίοντες ἀναστενάχουσιν Ἔρωτες,
κειράμενοι χαίτας ἐπ᾽ Ἀδώνιδι. χὠ μὲν ὀιστώς,
ὃς δ᾽ ἐπὶ τόξον ἔβαλλ᾽, ὃς δὲ πτερόν, ὃς δὲ φαρέτραν.
χὠ μὲν ἔλυσε πέδιλον Ἀδώνιδος, οἱ δὲ λέβητι
χρυσείῳ φορέοισιν ὕδωρ, ὁ δὲ μηρία λούει,
85 ὃς δ᾽ ὄπιθεν πτερύγεσσιν ἀναψύχει τὸν Ἄδωνιν.
«αἰαῖ τὰν Κυθέρειαν», ἐπαιάζουσιν Ἔρωτες.
Ἔσβεσε λαμπάδα πᾶσαν ἐπὶ φλιαῖς Ὑμέναιος
καὶ στέφος ἐξεκέδασσε γαμήλιον, οὐκέτι δ᾽ «ὑμήν»,
«ὑμήν» οὐκέτ᾽ ἄειδει, ἑὸν μέλος, ἀλλ᾽ ἀεὶ «αἰαῖ».
90 αἰαῖ δ᾽ αὖ τὸν Ἄδωνιν ἔτι πλέον ἢ Ὑμέναιος
αἱ Χάριτες κλαίοντι τὸν υἱέα τὸν Κινύραο,
«ὤλετο καλὸς Ἄδωνις» ἐν ἀλλάλαισι λέγοισαι.
«αἰαῖ» δ᾽ ὀξὺ λέγοντι πολὺ πλέον ἢ τύ, Διώνα,
χαἰ Μοῖραι, τὸν Ἄδωνιν ἀνακλείοισι δ᾽ ἀφ᾽ Ἅιδα,
95 καί νιν ἐπαείδουσιν, ὃ δέ σφισιν οὐκ ἐπακούει·
οὐ μὰν οὐκ ἐθέλει, Κώρα δέ νιν οὐκ ἀπολύει.
Λῆγε γόων, Κυθέρεια, τὸ σάμερον, ἴσχεο κομμῶν·
δεῖ σε πάλιν κλαῦσαι, πάλιν εἰς ἔτος ἄλλο δακρῦσαι.

***

Μέσα στο λόγγο πια μην κλαις το παλικάρι, Κύπρη·
δεν παν για στρώμα του Άδωνη, δεν πάνε τα έρμα φύλλα·
70 και πεθαμένος ο Άδωνης στην κλίνη σου να πέσει·
ωραίος νεκρός· αν και νεκρός, ωραίος· σα να κοιμάται.
Θέσ᾽ τονε μες στα μαλακά στρωσίδια, όπου τις νύχτες
μ᾽ εσένα σ᾽ έρωτα ιερού το μόχτο αγωνιζόταν·
τον Άδωνη, κι ας έσβησε, ποθεί η χρυσή σου η κλίνη.
75 Στεφάνια ρίξε πάνω του, ρίξε άνθη· όλα μαζί του,
καθώς εκείνος πέθανε, και τ᾽ άνθη να πεθάνουν.
Και ραίνε τον με αρώματα, με μύρα της Συρίας·
πάει τ᾽ άρωμά σου ο Άδωνης, ας παν τ᾽ αρώματα όλα.

Ο τρυφερός τώρα Άδωνης σε πορφυρά στρωσίδια
80 κείτεται· γύρω οι Έρωτες τον κλαιν κι αναστενάζουν
και τα μαλλιά τους έκοψαν γι᾽ αυτόν. Και πλάι του θέτουν
άλλος τα βέλη, άλλος φτερό, δοξάρι, σαϊτολόγο.
Το πέδιλο ένας τού ᾽λυσε, μες σε χρυσή λεκάνη
φέρνουν νερό, και την πληγή πλένει ένας, κι άλλος κάνει
85 πιο πέρα για τον Άδωνη με τα φτερά του αέρα.
Κι όλο θρηνούνε οι Έρωτες: «Κυθέρεια, συφορά σου!»

Στη θύρα τις λαμπάδες του ο Υμέναιος έσβησε όλες
και το στεφάνι σκόρπισε του γάμου. «Υμήν» δε λέει,
δε λέει πια το τραγούδι του το «Υμήν», μόνο όλο «Οϊμένα».
90 Κι απ᾽ τον Υμέναιο πιο πολύ κι οι Χάριτες το λένε
και του Κινύρα το παιδί, τον Άδωνη, θρηνούνε.
«Ο ωραίος εχάθηκε Άδωνης» φωνάζει η μια στην άλλη.
«Οϊμένα» σκούζουν πιο γοερά, Διώνη, κι από σένα
κι οι Μοίρες, και τον Άδωνη πίσω απ᾽ τον Άδη κράζουν
95 και με τα ξόρκια τον καλούν, μα αυτός δεν τις ακούει·
όχι πως δε θα το ᾽θελε, δεν τον αφήνει η Κόρη.

Κύπρη, άφησε για σήμερα το μοιρολόι, τους θρήνους·
κι άλλη χρονιά δάκρυα πικρά θα χύσεις, θα τον κλάψεις.