Για την αγάπη και τον έρωτα

Τρία κείμενα από το βιβλίο ‘Eσσε: 66 μαθήματα καθημερινής σοφίας

Συγγραφέας και µύστης, ο Έρμαν Έσσε γράφει απλά και κατανοητά για τα καίρια ερωτήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Τα αποφθέγματά του για τον έρωτα, την αγάπη, το φόβο, το μίσος και την κοινωνία, αποτυπώνονται στο εγχειρίδιο του Άλαν Πέρσι, Έρμαν Έσσε: 66 μαθήματα καθημερινής σοφίας, ο οποίος αναλύει τον Έσσε και προσφέρει τη δική του οπτική, για µια ζωή λιγότερο περίπλοκη και πιο ουσιώδη. Το βιβλίο μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη, κι εμείς διαλέξαμε τρία αποσπάσματα για την αγάπη και τον έρωτα.
«ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ-ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΓΑΠΗ ΑΛΗΘΙΝΑ ΒΑΘΙΑ».
Το δημοφιλές παραμύθι του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, Το Ασχημόπαπο, έχει ως ερμηνευτικό κλειδί για τον ενήλικο αναγνώστη την αναζήτηση του εαυτού.
Το ασχημόπαπο γεννιέται ανάμεσα σε άλλα παπάκια, όμως είναι διαφορετικό. Δεν το αναγνωρίζουν ως ίδιο με εκείνα και το απορρίπτουν. Προσπαθεί να τα κάνει να το αγαπήσουν, ελπίζει να γίνει σαν εκείνα, αλλά δε μπορεί, γιατί στο βάθος είναι διαφορετικό. Νιώθει κατώτερο και περιφρονημένο και πασχίζει να γίνει αποδεκτό. Αλλά, όσο το ασχημόπαπο δεν ανακαλύπτει την ταυτότητά του, δε βρίσκει την αγάπη -όσο δεν ανακαλύπτει πως είναι κύκνος και δεν αποδέχεται αυτό που είναι, δε μπορεί να αγαπήσει αληθινά, ούτε να αγαπηθεί.
Η αναζήτηση αποδοχής από το ασχημόπαπο ξεκινάει με κατεύθυνση προς τα έξω, καθώς προσπαθεί να ενταχθεί, θέλει να είναι κάτι που δεν είναι. Αλλά, στην περίπτωση του παραμυθιού, το ασχημόπαπο δεν ξεγελάει με τη θέλησή του, απλώς βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση χωρίς να ξέρει το γιατί. Πρέπει να ξεκινήσει μια πορεία που θα το οδηγήσει να ανακαλύψει ποιο είναι, και αυτό θα του επιτρέψει να βρει την αγάπη των άλλων.
Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να δείχνουν κάτι που δεν είναι, είτε γιατί νομίζουν πως αυτό θέλουν οι άλλοι είτε γιατί δεν τους αρέσει το πώς είναι. Είναι εξαρτημένοι από τη γνώμη των άλλων και χρειάζονται απελπισμένα την επιδοκιμασία τους.
Όμως, η αληθινή αγάπη δε γεννιέται από τη στέρηση, με το να περιμένουμε να καλύψει ο άλλος τα εσωτερικά μας κενά ή να μας πει τι πρέπει να κάνουμε. Αγαπάμε κάτι αληθινά, μόνο αποδεχόμενοι αυτό που είναι.
Μόνο αν αποδεχτούμε τον εαυτό μας όπως είναι, συμπεριλαμβανομένων των πληγών μας, θα μπορέσουμε να είμαστε κύριοι της ζωής μας. Και γι’ αυτό πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. Κι έτσι, οι άλλοι θα μπορέσουν να αγαπήσουν το πρόσωπο που πραγματικά είμαστε και όχι ένα προσωπείο που έχουμε δημιουργήσει.
Ένα γνωστό τάνγκο με στίχους του Κάρλος Αντρές Μπαρ λέει:
«Δε θα μπορέσω να γίνω καλύτερος, αν και το θέλεις
αφού με παροτρύνεις ν’ αλλάξω,
δε θα μπορέσω να γίνω καλύτερος, αν και το θέλω,
και για τη δική σου αγάπη και για τη δική μου.
Αγάπα με όπως είμαι, με την αγάπη μου και τα πιστεύω μου,
αγάπα με όπως είμαι, με την ενοχή μου και τη μνησικακία μου,
μην περιμένεις από μένα, για να μ’ αγαπήσεις, να πάψω να είμαι εγώ».
«Ο ΕΡΩΤΑΣ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΥΠΟΦΕΡΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΑΡΑΔΟΜΕΝΟΙ ΤΟΝ ΥΠΟΜΕΝΟΥΜΕ, ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΟΥΣ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ».
Ο άγγλος ποιητής Άλφρεντ Τέννυσον είπε: «Καλύτερα να έχεις ερωτευτεί και να έχεις χάσει παρά να μην έχεις ερωτευτεί ποτέ». Και το να γνωρίσεις τον έρωτα, ακόμα και με τον κίνδυνο να τον χάσεις ή να πονέσεις εξαιτίας του, είναι η πιο υπέροχη εμπειρία που μπορεί να βιώσει η ψυχή.
Όταν νιώθουμε ερωτευμένοι, η ψυχή μας ανοίγεται και τολμάμε πράγματα που πριν ούτε που τα ονειρευόμασταν. Όπως είπε ο Πλάτων: «Δεν υπάρχει άνθρωπος τόσο δειλός, που να μη μπορεί να μεταμορφωθεί σε ήρωα χάρη στον έρωτα».
Ξαναγυρνώντας στον Σιντάρτα, στην αρχή της αναζήτησής του, είναι τόσο επικεντρωμένος στο να βρει τον Θεό και το νόημα της ύπαρξής του, που δε γνωρίζει την αληθινή αγάπη, παρόλο που έχει μοιραστεί το χρόνο του με την ωραία Καμάλα και την έχει ερωτευτεί. Ωστόσο, στο τέλος του ταξιδιού του γνωρίζει τον γιο του και τότε ανακαλύπτει ένα συναίσθημα που αγνοούσε.
Βιώνει μια αγάπη που δεν προέρχεται από την επιθυμία ή την ανάγκη, μια αγάπη αγνή και απόλυτη, που τον ωθεί να φροντίζει και να προστατεύει το παιδί του. Αυτό το είδος αγάπης είναι ένα μεγάλο δώρο που μας γεμίζει την καρδιά, αλλά παράλληλα μπορεί να κουβαλάει και πόνο.
Κάθε σχέση γονέα-παιδιού συνεπάγεται ένα βαθμό πόνου και ανησυχίας. Ανησυχούμε σημαίνει νοιαζόμαστε για κάτι προκαταβολικά, δηλαδή προτού αυτό συμβεί, ενδιαφερόμαστε να προλάβουμε τα γεγονότα, υποφέρουμε για κάτι που ακόμα δεν έχει συμβεί, αλλά που φοβόμαστε ότι μπορεί να συμβεί.
Το μόνο αντίδοτο στην ανησυχία είναι η ενασχόληση με κάτι. Όταν δινόμαστε ενεργά σε κάτι, δε μένει πια καιρός ούτε χώρος για ανησυχία.
Ο ώριμος έρωτας πρέπει να συνεπάγεται περισσότερη ενασχόληση με τον άλλο και λιγότερη ανησυχία. Να ζούμε τη σχέση και την αγάπη στο εδώ και στο τώρα.
Αν ασχολούμαστε με τον άλλο, αντί να ανησυχούμε, θα εξοικονομήσουμε πολύτιμη ενέργεια, που τη σπαταλάμε φτιάχνοντας καταστροφικά σενάρια. Όταν έρθουν τα προβλήματα, αν έρθουν, τότε θα τα βάλουμε σε πρώτο πλάνο, όχι πριν.
Με την ανησυχία δεν αποτρέπονται ούτε ο δικός μας πόνος ούτε του άλλο. Η ενασχόληση με τον άλλο είναι το μόνο χρήσιμο.
«ΕΥΤΥΧΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΓΑΠΗ, ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ. ΟΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΕΥΤΥΧΗΣ».
Ο Έρμαν Έσσε κλείνει το βιβλίο του Σιντάρτα, μόλις ο ήρωάς του βρίσκει την απόλυτη ειρήνη, μόλις ανακαλύπτει το σημαντικότερο που υπάρχει: την αγάπη. Συλλαμβάνει το νόημα της ζωής, του κόσμου, του ανθρώπου -ανακαλύπτει ότι τα πάντα είναι ενωμένα και γι’ αυτό μπορεί να τα αγαπήσει όλα, με μια αγάπη αγνή, πλήρη και απόλυτη, χωρίς να εκφέρει κρίσεις ή απόψεις.
Θυμάμαι ένα καθηγητή φιλοσοφίας που έλεγε πάντα ότι υπάρχει μια μεγάλη διαφορά ανάμεσα στη φράση «σ’ αγαπώ, γιατί σε χρειάζομαι» και σ’ εκείνη που λέει «σε χρειάζομαι, γιατί σ’ αγαπώ». Και στις δύο φράσεις έχουμε μια ερωτική εξομολόγηση, όμως δείχνουν και οι δύο στ’ αλήθεια έρωτα;
Η Λουίζ Μ. Νόρμαν έχει πει ότι «το μυστικό της ευτυχίας βρίσκεται μάλλον στο να τη χαρίζεις παρά στο να την περιμένεις». Το να περιμένουμε να αγαπηθούμε μόνο απογοήτευση μπορεί να μας φέρει και μια σταδιακή αποψίλωση της ικανότητάς μας να αγαπάμε. Αυτή η άποψη για τον έρωτα μας κάνει να βάζουμε όρους, να ζητάμε ανταλλάγματα, να υπολογίζουμε κινδύνους, σαν να είναι η αγάπη επιχείρηση.
Η απάντηση είναι πάντα έξω από μας και πρέπει να έρθει σε μας. Δεχόμαστε κριτικές και πιέσεις για να αποδείξουμε την αγάπη αυτή, όταν ίσως η αγάπη δε μπορεί να αποδειχτεί, αλλά μόνο να δείξει.
Ίσως η κυριότερη διαφορά ανάμεσα στην αγάπη που αναφέρει ο Έσσε και στο πώς την αντιλαμβανόμαστε εμείς είναι ο τρόπος που μιλάμε γι’ αυτή. Θέλουμε να μας αγαπούν. Θέλουμε ν’ αγαπάμε. Ενδυόμαστε τον κτητικό έρωτα, τον βιαστικό, τον αναγκαίο.
Όμως η τέχνη του αγαπάν είναι κάτι πολύ πιο ευρύ, πιο αγνό και πιο απροσδιόριστο. Ο Έσσε έλεγε: «Όσο λιγότερο πιστεύω, γενικά, στην εποχή μας, όσο περισσότερο νομίζω ότι βλέπω την ανθρωπότητα να εκφυλίζεται και να μαραίνεται, τόσο λιγότερο σκέφτομαι την επανάσταση ως φάρμακο γι’ αυτή την παρακμή και τόσο περισσότερο πιστεύω στη μαγεία της αγάπης».
Ο Έκχαρτ Τόλλε σχολιάζει ότι η αγάπη ως διαρκής κατάσταση είναι πολύ σπάνια και περιορισμένη, τόσο σπάνια, όσο ο ευσυνείδητος άνθρωπος.
Ίσως γι’ αυτό πρέπει ν’ αρχίσουμε από ένα προκαταρκτικό στάδιο: να αφυπνιστούμε και να τολμήσουμε να βυθοσκοπήσουμε το ποιοι είμαστε και τι αναζητάμε.

Ένα δοκίμιο του φιλόσοφου Φράνσις Μπέικον για τον έρωτα

Η ΣΚΗΝΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΟΦΕΙΛΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΑΠ’ Ο,ΤΙ Η  ΖΩΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Διότι στη σκηνή, ο έρωτας είναι πάντοτε θέμα κωμωδιών και μερικές φορές τραγωδιών. Αλλά στη ζωή προκαλεί πολύ κακό, άλλοτε σαν σειρήνα και άλλοτε σαν μαινάδα. Παρατηρείτε ίσως ότι μεταξύ όλων των μεγάλων και άξιων προσώπων (των οποίων η μνήμη παραμένει είτε αρχαία είτε πρόσφατη), δεν υπάρχει ούτε ένας που να τον έχει συνεπάρει ο έρωτας μέχρι τρέλας -πράγμα που δείχνει ότι τα μεγάλα πνεύματα και οι μεγάλες ασχολίες κρατούν σε απόσταση το αδύναμο αυτό πάθος. Θα πρέπει ωστόσο να εξαιρέσετε τον Μάρκο Αντώνιο, τον εξ ημισείας εταίρο του αυτοκρατορικού αξιώματος της Ρώμης, και τον Άππιο Κλαύδιο, τον εκ των Δέκα Νομοθετών. Από αυτούς, ο πρώτος ήταν πράγματι άνδρας φιλήδονος και χωρίς μέτρο. Ο δεύτερος όμως ήταν αυστηρός και φρόνιμος άνδρας. Και απ’ αυτό φαίνεται ότι, έστω και σπάνια, ο έρωτας μπορεί να βρει την είσοδο όχι μόνο σε μια ανοιχτή καρδιά, αλλά επίσης, σε μια καρδιά καλά οχυρωμένη, αν οι φύλακες δεν αγρυπνούν.
ΕΙΝΑΙ ΦΤΩΧΗ Η ΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ, SATIS MAGNUM ALTERALTERI THEATRUM SUMUS (σ.σ. Καθένας από εμάς είναι αρκετό θέατρο για τον άλλο), λες και ο άνθρωπος, φτιαγμένος για το στοχασμό των ουρανών και όλων των ευγενικών πραγμάτων, δε θα έπρεπε να κάνει τίποτε άλλο, παρά να γονατίζει σε ένα μικρό είδωλο και να κάνει τον εαυτό του υποχείριο, αν και όχι του στόματος (όπως τα ζώα), αλλά των ματιών, που του δόθηκαν για ανώτερους σκοπούς.
ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΞΕΝΟ ΝΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΒΟΛΗ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ και πώς αγνοεί και προσβάλλει τη φύση και την αξία των πραγμάτων, με το εξής: το να μιλάει κανείς με διαρκείς υπερβολές, μόνο στον έρωτα δείχνει ταιριαστό. Ούτε περιορίζεται στα λόγια -διότι ενώ έχει ειπωθεί σωστά ότι ο αρχικόλακας, με τον οποίο όλοι οι μικροί κόλακες συμφωνούν, είναι ο ίδιος ο εαυτός του ανθρώπου, σίγουρα ο ερωτευμένος είναι κάτι περισσότερο. Διότι ποτέ δεν υπήρξε υπερήφανος άνδρας, ο οποίος να έχει τόσο παράλογα μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, όπως έχει ο ερωτευμένος για το αγαπημένο πρόσωπο -και γι’ αυτό καλώς ειπώθηκε ότι «Είναι αδύνατο να είναι κανείς ταυτόχρονα ερωτευμένος και συνετός».
ΟΥΤΕ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΗ Η ΑΔΥΝΑΜΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΦΑΝΕΡΗ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΟ ΑΓΑΠΩΜΕΝΟ ΠΡΟΣΩΠΟ. Αντίθετα, σε αυτό ακόμα περισσότερο, εκτός κι αν ο έρωτας είναι αμοιβαίος. Διότι ισχύει ο κανόνας ότι ο έρωτας πάντα ανταμείβεται είτε με ανταπόδοση είτε με μια ενδόμυχη και μυστική περιφρόνηση. Ακόμη περισσότερο, λοιπόν, θα έπρεπε οι άνθρωποι να είναι προσεκτικοί με αυτό το πάθος, που δεν είναι μόνο η αιτία να χάσουν άλλα πράγματα, αλλά και το ίδιο αυτό που ποθούν. Όσο για τις άλλες απώλειες, η αφήγηση του ποιητή τις παριστά καλά: εκείνος που προτίμησε την Ελένη, εγκατέλειψε τα δώρα της Ήρας και της Παλλάδος. Διότι, όποιος δίνει υπερβολική αξία στο ερωτικό αίσθημα, εγκαταλείπει και τα πλούτη και τη σοφία.
Η ΠΛΗΜΜΥΡΙΔΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΙΣ ΩΡΕΣ ΤΗΣ ΑΔΥΝΑΜΙΑΣ -δηλαδή στη μεγάλη ευτυχία και τη μεγάλη κακοτυχία (αν και το τελευταίο έχει παρατηρηθεί λιγότερο συχνά). Και οι δύο αυτές ώρες διεγείρουν τον έρωτα και τον κάνουν περισσότερο πυρετώδη και συνεπώς αποδεικνύουν πως είναι τέκνο της αφροσύνης. Κάνουν καλύτερα εκείνοι που, αν δε μπορούν παρά να αποδεχτούν τον έρωτά τους, τον κρατούν ωστόσο στη σωστή του θέση, και τον αποκόπτουν τελείως από τις σοβαρές υποθέσεις  και πράξεις της ζωής τους.Διότι, μια φορά να αναμιχθεί στις δουλειές τους, αναστατώνει την τύχη των ανθρώπων και τους κάνει να μη μπορούν να σταθούν πιστοί στους σκοπούς τους.
ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΠΩΣ, ΑΛΛΑ ΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΡΡΕΠΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΡΩΤΑ -νομίζω με τον ίδιο τρόπο που είναι επιρρεπείς στο κρασί-, γιατί οι κίνδυνοι συνήθως ζητούν να πληρωθούν με ηδονές. Υπάρχει στη φύση του ανθρώπου μια μυστική τάση και ροπή προς την αγάπη για τους άλλους, η οποία, αν δεν αναλωθεί σε μερικά πρόσωπα ή σε ένα, σκορπίζεται αβίαστα σε πολλούς, και κάνει τους ανθρώπους ευσπλαχνικούς και ελεήμονες -όπως παρατηρούμε μερικές φορές στους μοναχούς. Η αγάπη μεταξύ των συζύγων γεννάει την ανθρωπότητα, η αγάπη μεταξύ φίλων την τελειοποιεί. Αλλά η αχαλίνωτη αγάπη τη διαφθείρει και την ευτελίζει.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Φράνσις Μπέικον, Τα Δοκίμια,
Σερ Φράνσις Μπέικον (22 Ιανουαρίου 1561- 9 Απριλίου 1626). Άγγλος φιλόσοφος, πολιτικός, επιστήμονας και συγγραφέας, δεξιοτέχνης στη χρήση της αγγλικής γλώσσας. Η πλούσια βιβλιογραφία του περιλαμβάνει φιλοσοφικά, πολιτικά, νομικά, ποιητικά και ιστορικά- φιλολογικά έργα.

Ο διαφορετικός, μα τόσο… ίδιος Νίτσε

Τι ανακαλύπτει κανείς στις τελευταίες επιστολές του υπαρξιστή φιλοσόφου που τάραξε τα νερά της νεότερης φιλοσοφικής ιστορίας.
Έντεκα χρόνια πριν τον τυπικό βιολογικό του θάνατο (1900), αλλά μόλις μερικούς μήνες (ίσως και ημέρες) πριν την οριστική του ψυχολογική κατάρρευση ο Φρίντριχ Νίτσε έστελνε ακατάπαυστα επιστολές προς συγγενείς και φίλους. Το γεγονός αυτό θυμίζει ίσως τις μαρτυρίες κατά την εποχή της Αναγέννησης που έλεγαν ότι ο μεγάλος Μιχαήλ Άγγελος εργαζόταν εντατικά ακόμα και λίγες ημέρες πριν το θάνατό του παράγοντας τόση μαρμαρόσκονη κατά την γλυπτική του εργασία όση 10 τεχνίτες μαζί! Γνωρίζοντας το έργο του Νίτσε και το ύφος που χρησιμοποιεί σε όλα του τα έργα, μπορεί κανείς να θεωρήσει αυτές τις επιστολές, μολονότι προσωπικές, ως αναπόσπαστο κομμάτι του φιλοσοφικού του έργου. Θα υποστήριζε κανείς μετά βεβαιότητος ότι ο Νίτσε ως άνθρωπος στις καθημερινές του επαφές δεν ξεχώριζε σε τίποτα από το Νίτσε ως φιλόσοφο μέσα στα φιλοσοφικά του έργα. το 1887 προς τον φίλο του Φ. Όβερμπεκ στη Βασιλεία γράφει μεταξύ άλλων:“[...] Υποθετικά μιλώντας, σύντομα έρχεται το τέλος μου, και δεν μπορώ να κρύψω την ολοένα και βαθύτερη επιθυμία μου για το θάνατο. [...] προβλέπω για μένα μια καταστροφή, το όνομα της οποίας γνωρίζω, αλλά δε μπορώ να εκστομίσω” Σε πολλά σημεία των επιστολών του Νίτσε παρατηρούμε μια ικανότητα να προβλέπει κάποια πράγματα που θα συμβούν στον ίδιο αλλά και την κοινωνία. Δε χρειάζεται κάποιος λοιπόν να έχει υπερφυσικές ικανότητες για κάτι τέτοιο. Αρκεί να ανοίγει τα μάτια του και να βλέπει κάποια πράγματα που οι πολλοί άνθρωποι αγνοούν εθελοτυφλώντας. Πέντε ημέρες αργότερα άλλωστε, σε ένα νέο γράμμα του προς ένα φίλο του στη Βενετία θα διαπιστώσει ότι φοβάται περισσότερο τους Ελβετούς από τη μοναξιά. Ίδια χρονιά στη φίλη του Μαλβίντα Μέιζεμπουργκ στην Ελβετία:“[...] δε μπορώ πλέον ούτε να μυρίσω τους ανθρώπους. Ειδκά οι νέοι άνθρωποι που συχνά με επισκέπτονται είναι τόσο αδιάκριτοι και αδέξιοι όπως και τα κουτάβια [...]“ Ο Νίτσε κοιτάζοντας προς τον Υπεράνθρωπο ασφυκτιούσε καταλαβαίνοντας ότι οι άνθρωποι τον περιβάλλουν και τον καθηλώνουν σε έναν ανοίκειο κόσμο. Το μόνο που αγαπούσε στους ανθρώπους ο Νίτσε ήταν η ελπίδα για την υπέρβαση της ανθρώπινης φύσης του. Ο ίδιος άλλωστε το είχε ομολογήσει ρητά ότι εκείνο που αγαπά στους άλλους είναι οι ελπίδες του. Το φθινόπωρο του 1887 στέλνει επιστολή στη μητέρα του Φραντσέσκα: “[...] μέσα σε πενήντα χρόνια από τώρα να δεις με τι δόξες και τιμές θα περιβάλλεται το όνομα του γιου σου. Η κριτική θα έχει αντιστραφεί και για τα ίδια πράγματα που τώρα με λοιδορούν στο μέλλον θα με επευφημούν [...]“ Τι σχόλιο άραγε μπορεί κανείς να κάνει εδώ… Η ικανότητα να προβλέπει το μέλλον του και ειδικότερα την υστεροφημία του βρίσκεται σε όλο της το μεγαλείο. Αξιοσημείωτο είναι ότι τελειώνει το συγκεκριμένο γράμμα του με τη φράση: “ Με τους θερμότερους χαιρετισμούς, το αρχαίο σου δημιούργημα ”. Το χειμώνα του 1887 στον φίλο του Καρλ Φουξ: “[...] Οι Γερμανοί ενοχλούνται πολύ από τις “εκκεντρικότητές” μου. Επειδή ακριβώς όμως δεν ξέρουν πού βρίσκεται το κέντρο μου θα δυσκολευτούν αρκετά να ανακαλύψουν την πραγματική αλήθεια για το πού και το πότε ακριβώς υπήρξα εκκεντρικός. [...] Εδώ θα συμπλήρωνε ο Μπέρτραντ Ράσελ από τον “δεκάλογο της ελευθερίας” του ότι ο πραγματικός φιλόσοφος δεν φοβάται ποτέ την εκκεντρικότητα στις ιδέες του καθώς κάτι που σήμερα είναι αποδεκτό, κάποτε ήταν εκκεντρικό. Φλεβάρης του 1888 στο φίλο του Κέζελιτς στη Βενετία:“[...] Μολονότι δεν έχω χρήματα, κύρος, αγάπη, προστασία, δε γίνομαι τραγικά γκρινιάρης και αυτό είναι το παράδοξο και το προβληματικό της τωρινής μου κατάστασης[...]“ Λίγες ημέρες αργότερα στο φίλο του Ζάιντλιτς στο Κάιρο:“[...] Τώρα νιώθω τραγικά μόνος στον αδυσώπητο αγώνα κατά παντός [...] έχω εκδώσει σχεδόν δεκαπέντε έργα (και ανάμεσά τους τον κορυφαίο Ζαρατούστρα μου) και κανένα ακόμα δεν έχει τύχει κάποιας προσοχής, δεν έχει γίνει αντικείμενο συζήτησης. Παντού επικρατεί μια αδυσώπητη εχθρική στάση χαρακτηρίζοντάς με με επίθετα όπως “εκκεντρικός”, “παθολογικός”, “ψυχιατρικός” και δεν βρίσκεται ούτε ένας άνθρωπος να διαμαρτυρηθεί υπέρ εμού. [...]“ Αξιοσημείωτη επίσης είναι η επιστολή που έστειλε στον Μ. Μπράντες στην Κοπεγχάγη το Φθινόπωρο του 1888 όπου αναφέρει τη θετική του γνώμη για το σύγχρονό του Ρώσο λογοτέχνη (και για πολλούς υπαρξιστή φιλόσοφο) Ντοστογιέφσκι: “ Τα έργα του Ντοστογιέφσκι πάντοτε μου προσφέρουν πολύτιμο ψυχολογικό υλικό και μου προκαλούν μεγάλη απέχθεια για το γεγονός ότι μου ξυπνούν τα πιο ταπεινά μου ένστικτα ” Πλησιάζοντας ολοένα και πιο κοντά στις ημέρες της παράνοιας παρατηρούμε μια ιδιαίτερη συμπεριφορά. Στις αρχές του 1889 γράφει στον καθηγητή Γ. Μπουρκχαρντ: “[...] Κατά βάθος είμαι κάθε όνομα στην ιστορία… το φθινόπωρο, ντυμένος όσο το δυνατόν ελαφρότερα, παρέστην δυο φορές στην κηδεία μου. Σκεφτείτε να κάναμε κάποια στιγμή κάποια ωραία κουβεντούλα. Καμιά σοβαρή επαγγελματική υποχρέωση δεν μας πιέζει. Θα παραγγείλουμε και ένα ποτηράκι Veltliner. Απαραίτητη προϋπόθεση η νεγκλιζέ εμφάνιση. [...] Πάω παντού με τη φοιτητική μου φορεσιά, χτυπώ πού και πού κάποιον στον ώμο και του λέω: “siamo contenti? Sono dio, ho fatto questa caricatura” (μτφρ: Είμαστε ευχαριστημένοι; Είμαι ο Θεός και έχω φτιάξει αυτή την καρικατούρα.) [...] Θα διατάξω να αλυσοδέσουν τον Καϊάφα. Κι εγώ τον περασμένο χρόνο σταυρωνόμουν διαρκώς από τους Γερμανούς γιατρούς. Ο Βίλχελμ Βίσμαρκ και όλοι οι αντισημίτες θα θανατωθούν. Αυτή την επιστολή μπορείτε να τη χρησιμοποιήσετε καθ’οιονδήποτε τρόπο που να μη με υποτιμά στα μάτια των κατοίκων της Βασιλείας” Παρότι φαίνεται ότι ο Νίτσε βρίσκεται σε μια ιδιαίτερη διανοητική κατάσταση αυτό τον καιρό, έχει ακριβή επίγνωση ότι αυτά που γράφει στην επιστολή μπορεί να παρεξηγηθούν και ζητά από τον παραλήπτη να μη χρησιμοποιήσει αυτό το γράμμα με κάποιον τρόπο που θα μπορούσε ο Νίτσε να υποτιμηθεί στους κατοίκους της Βασιλείας. Αξιοσημείωτο είναι ότι στις τελευταίες του επιστολές υπογράφει συχνά ωςΔιόνυσος αλλά και ως Εσταυρωμένος. Το πρώτο θα λέγαμε αποκύημα της φιλοσοφίας του και το δεύτερο αποκύημα του μεγάλου πόνου της ανθρώπινης υπόστασής του. Ακόμα λοιπόν και στα τελευταία του ο Νίτσε μέσα στην παραφροσύνη του δεν επέλεξε ως αντιπροσωπευτικό το πρόσωπο του θεού του μέτρου και της αρμονίας (Απόλλων) αλλά του θεού της έκστασης, του πάθους και της ανέμελης ζωής, του Διονύσου. Εγώ τώρα μαθητές μου θα σας αφήσω. Και όταν πια θα με έχετε αρνηθεί, τότε μόνο θα έρθω πάλι κοντά σας είπε ο Ζαρατούστρας. Εις το επανιδείν λοιπόν δάσκαλε…

Η δύναμη του πάθους και η γυναίκα που καίγεται απο επιθυμία

Και ήρθε η ώρα να κάνουμε μια πολύ σοβαρή ερώτηση: “Να αφήσουμε τα πάθη μας να μας κυριεύσουν ή να τα τιθασεύσουμε; Θα απαντήσουμε με την ερώτηση: αν δεν αφήσουμε τα πάθη μας να μας κυριεύσουν τότε γιατί ήρθαμε σε αυτόν τον κόσμο;
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ανάμεσα στα τόσα στοιχεία της ζωής κυρίαρχο είναι το πάθος. Η ένταση των συναισθημάτων που βιώνουμε σε μια σοβαρή σχέση. Σε τελική ανάλυση, στιγμές αλήθειας ζούμε μόνο αν έχουμε δεσμό με άτομο που μας προκαλεί φλογερή επιθυμία και μας μεταγγίζει την ορμή των δικών του συγκινήσεων. Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα, δεδομένου ότι ζούμε στον πολιτισμό του ψεύδους. Ότι συνηθίσαμε να αποκρύπτουμε και να ψευδόμαστε. Μόνο όταν διεγείρεται το συναίσθημα παύουμε να λέμε ψέματα. Το πάθος μας ωθεί να φανερώνουμε την αλήθεια μας. Γιατί λοιπόν να στερούμε από τον εαυτό μας αυτή την τόσο σημαντική και αυθεντική εμπειρία; Γιατί να τρομάζουμε από τα πάθη μας και να τα συγκρατούμε;
Είναι μια μορφή άμυνας χαρακτηριστική των “αυστηρών” ανθρώπων, αυτών που προφυλάγονται από κάθε αλλαγή και επαναστατική πνοή. Λανθασμένη στάση, γιατί ο άνθρωπος ζει μόνο όταν τρέφεται από τα πάθη του. Διαφορετικά “φυτοζωεί” ή απλώς “επιβιώνει” Και όταν λέμε πως ένας άνθρωπος “ζει “δεν εννοούμε ότι απλώς μπορεί και ανοίγει τα μάτια του κάθε πρωί. Αλλά ότι έχει και μια καρδιά που χτυπά στο ρυθμό των συγκινήσεων του. Ότι νιώθει γεμάτος ενέργεια και δύναμη. Ότι σέβεται τις επιθυμίες του, τις αφουγκράζεται και δεν τις καταπνίγει. Η ψυχοθεραπευτική μου εμπειρία, μου επιτρέπει να πω μετά βεβαιότητας, ότι τα προβλήματα των ασθενών που καταφεύγουν σε ψυχιατρική υποστήριξη, προέρχονται κατά πρώτο λόγο από τον κόσμο των παθών. Είναι άνθρωποι που ταλανίστηκαν από τα πάθη. Που εξάντλησαν στην κυριολεξία τα ψυχικά τους αποθέματα.
Μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πλευρά του πάθους, είναι ότι εμφανίζεται αντιφατικό. Διφορούμενο και άρα μη διαχειρίσιμο. Τροφοδοτείται από έντονη εσωτερική αναταραχή που ρίχνει τη σκιά της ως το σώμα μας και υφίσταται αλλαγές συναφείς προς τις μεταμορφώσεις της ψυχικής ζωής.
Αυτή πάλι είναι κάτι εξαιρετικά σύνθετο και περίπλοκο. Καθορίζεται από παράγοντες, πολλοί από τους οποίους παραμένουν ανεξιχνίαστοι καθώς έχουν τις ρίζες τους στον υπόγειο χώρο της ψυχής. Εκεί συγκεντρώνονται οι παρορμήσεις και οι απωθημένες συναισθηματικές εμπειρίες”………” Σε στιγμές λοιπόν έντονων συγκινήσεων, μεγάλης οργής, βαθιάς αγάπης, βγαίνουν στην επιφάνεια οι άγνωστες πλευρές κι ερχόμαστε σε επαφή εμείς και οι άλλοι, με τα πιο σκοτεινά μας σημεία.
Ο στόχος που πρέπει να μας απασχολήσει σοβαρά είναι το χτίσιμο μιας αρμονικής προσωπικότητας…. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η επιδίωξη της ψυχολογικής μας αρμονίας θα έπρεπε να είναι ο στόχος της ζωής μας.
Οι άνθρωποι που στερούν από τον εαυτό τους ζωτικές εμπειρίες που θεωρούν επικύνδινες,είναι αυτοί που όταν τους γνωρίζουμε, μας φαίνονται ψυχροί, αυστηροί, ελεγχόμενοι.  Η ψυχολογία της προσωπικότητας βρίσκεται πολύ κοντά στο να κατανοήσει και όχι απλώς να ορίσει την εξέλιξη της προσωπικότητας. Η εξέλιξη, καθορίζεται από την ικανότητα που έχει το άτομο να ενοποιεί τα συνειδητά στοιχεία με τα ασυνείδητα. Αυτή είναι και η ουσία της “ανάπτυξης της προσωπικότητας.” Μια ασταμάτητη διαδικασία που απαιτεί “εργαλεία” όπως η επιμονή, η δύναμη της θέλησης, η ικανότητα να ανακαλύπτουμε μέσα μας την απαιτούμενη πηγή ενέργειας. Αυτά τα εργαλεία είναι βασικά ψυχικά γνωρίσματα, χαρίσματα που το θηλυκό είχε ανέκαθεν στην κατοχή του………»
Μια φαινομενικά γυναικεία αδυναμία μπορεί να κρύβει μια άλλη, πολύ διαφορετική ιδιότητα. Εάν η ευθραυστότητα είναι ίδιον του θηλυκού, άλλο τόσο είναι η επιμονή και η επιθετικότητα. Στην γυναίκα συναντούμε την ιδέα του θάρρους και της δύναμης. Της ενέργειας που μπορεί να εκραγεί σε κρίσιμες στιγμές. Τα θηλυκά πολλών ειδών του ζωικού βασιλείου είναι πρόθυμα να δώσουν ακόμη και τη ζωή τους για να προστατεύσουν τα μικρά τους. Αυτό το χαρακτηριστικό, μας οδηγεί στη σκέψη, ότι κάθε γυναίκα είναι διατεθειμένη να αγωνιστεί με πείσμα υπέρ όλων όσων έχουν σημασία γι αυτήν, για τα παιδιά της, για τα ιδανικά της, για τα αισθήματα της. Αυτό το στοιχείο διαφοροποιεί πολύ το θηλυκό από το αρσενικό, που κάθε άλλο παρά πρόθυμο είναι να θυσιαστεί, έστω και για κάτι που θεωρεί σημαντικό. Το θηλυκό είναι πρόθυμο να αγωνιστεί σκληρά για τα πιστεύω του. Τα ιδανικά που υποστηρίζουν οι γυναίκες εμφανίζονται ως υψηλοί σκοποί που τίποτε και κανένας δεν μπορεί να ανακόψει. Η μυθολογία, μιλάει για “μένος” όταν θέλει να περιγράψει την άγρια παραφορά του θηλυκού.
Το γυναικείο ένστικτο είναι στοιχείο που δεν πρέπει να αγνοείται σε καμιά γυναίκα. Αφυπνίζεται από τα μεγάλα πάθη και τις συγκινήσεις. Και η Αφροδίτη, είναι εξορισμού “βασίλισσα του πάθους” Η θεά θέλει να χαρεί την ομορφιά, να βιώσει μέχρι τέλους την ικανοποίηση και να νιώσει έντονες συγκινήσεις. Ο κάθε εραστής, είναι για την Αφροδίτη ένα μέσο για να εκφράσει τη ζωηρή σεξουαλικότητα της και να ικανοποιήσει το ένστικτό της αναπαραγωγής…..Τα πάθη του θηλυκού, είναι άγρια και ασυγκράτητα σαν τη φουρτουνιασμένη θάλασσα που συμπαρασέρνει όποιον προσπαθεί να τη δαμάσει. Αυτό συμβαίνει διότι τα πάθη αγγίζουν τα πρωτόγονα επίπεδα της ύπαρξης μας και παρόλο που αιώνες πολιτισμού μας δίδαξαν να συγκρατούμε τις συγκινήσεις μας, υπάρχουν κάποιες που μας ξεφεύγουν. Οι φαρμακευτικές ουσίες που παρέχονται στον άνθρωπο, για να τον καταπραΰνουν, καταστέλλουν τις συγκινήσεις και αποσιωπούν την ορμή της ψυχής. Μεγάλο σφάλμα αυτό, διότι είναι βασικό να γνωρίζουμε το περεχόμενο μας που, αν το αγνοήσουμε, μπορεί να εκραγεί όταν δεν το περιμένουμε και να μας κατακλύσει.
Η Αφροδίτη, αν προσέξουμε θα δούμε, ότι δεν αποζητά την δέσμευση μέσα από μακροχρόνιες σχέσεις. Βλέπει τις σχέσεις της ως αφορμή για ανάπτυξη. Μπορεί αυτό να ακούγεται κυνικό αλλά έτσι είναι.
Η δύναμη και η ζωντάνια της Αφροδίτης, τρεφόταν από τη δυναμική του εσωτερικού της κόσμου, από τη συνεχή του εξέλιξη. Η δύναμη και η ζωντάνια γεννιούνται από την ξεχωριστή της προσωπικότητα. Σε αυτό το σημείο φαίνεται με σαφήνεια ότι αυτή η εικόνα του θηλυκού δεν έχει καμία σχέση με τη γυναίκα που εξαρτάται παντελώς από τον άνδρα. ..»
Μήνυμα που δεν είναι αποδεκτό από πολλούς ανθρώπους γιατί, όσο κι αν θέλουμε να το αρνηθούμε, κάθε ιδέα που παρεκκλίνει από τους συλλογικούς κανόνες, δέχεται σκληρό πόλεμο και δεν της επιτρέπεται να διαδοθεί.
Αποσπάσματα απο το βιβλίο  ”Η ψυχή της γυναίκας” του Aldo Carotenuto. Εκδόσεις: ιταμος
Aldo Carotenuto: Ένας από τους μεγαλύτερους μελετητές σε παγκόσμιο επίπεδο, της σκέψης του Jung, δίδασκε Ψυχολογία της Προσωπικότητας στο Πανεπιστήμιο της Ρώμης.

Μπορούμε να χαλιναγωγήσουμε τα πάθη μας;

      

Τα λατρέψαμε και παράλληλα τα μισήσαμε όσο τίποτε άλλο. Ο λόγος για τα πάθη μας, που οι περισσότεροι αδυνατούμε να τιθασέψουμε. Πάθος: Μια λέξη που χρησιμοποιούμε σχεδόν καθημερινά για να περιγράψουμε κάτι διαφορετικό ο καθένας, για παράδειγμα την αγάπη μας για τα γλυκά ή τη σοκολάτα, τη μανία μας με το κάπνισμα ή το αλκοόλ, την αδυναμία μας στις γυναίκες, τον τζόγο, τα ψώνια ή τα αυτοκίνητα... 

 

Και βέβαια ο κατάλογος μπορεί να συνεχίζεται στο διηνεκές. Κάποιο πάθος, λοιπόν, μικρό ή μεγάλο, έχουμε όλοι. Είναι, όμως, το πάθος κάτι στο οποίο πρέπει να προσπαθήσουμε να επιβληθούμε; Οι ειδικοί εξηγούν ότι δεν υπάρχει ούτε κάποιος γενικός κανόνας ούτε κάποια οδηγία που να απευθύνεται σε όλους ανεξαιρέτως. Αυτό είναι κάτι που θα το αποφασίσουμε οι ίδιοι, αν θεωρούμε ότι το «πάθος» μάς δυσκολεύει τη ζωή. Πόσο πιθανό και εύκολο είναι όμως να του επιβληθούμε; Αν πάρουμε την απόφαση και ζητήσουμε βοήθεια, είμαστε σίγουρα σε πολύ καλό δρόμο.

 

Το πάθος δεν υπάρχει; 

Ο όρος πάθος δεν υπάρχει στην ψυχιατρική. Οι επιστήμονες προτιμούν να χρησιμοποιούν τον όρο παρόρμηση, που περιγράφουν ως μία ακατανίκητη επιθυμία να κάνουμε κάτι, συχνά χωρίς να μπορούμε να το ελέγξουμε ή να το κρίνουμε με τη λογική. Όμως, η παρόρμηση (ή ενόρμηση) από μόνη της δεν περιέχει κάποια παθογένεια˙ το πρόβλημα δημιουργείται όταν δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις παρορμήσεις μας. Βέβαια, κάποιος άνθρωπος είναι πιθανό να μην μπορεί να ελέγξει τις παρορμήσεις του επειδή πάσχει από κάποιο άλλο ψυχιατρικό νόσημα (π.χ. μανία) ή βρίσκεται υπό την επίδραση κάποιας ουσίας (π.χ. αλκοόλ, ναρκωτικά) ή υποφέρει από κάποια σωματική νόσο (π.χ. Αλτσχάιμερ).

 

Από την άλλη πλευρά, μπορεί να είναι υγιής κατά τα άλλα και να μη βρίσκεται υπό την επήρεια ουσιών και το πρόβλημα να εντοπίζεται στο ότι υποφέρει από διαταραχή του ελέγχου των παρορμήσεων, ένα ψυχιατρικό πρόβλημα που αντιμετωπίζεται με ειδική φαρμακευτική αγωγή και περιλαμβάνει τη διαλείπουσα εκρηκτική διαταραχή (ο ασθενής έχει πολλά και πολύ έντονα επεισόδια θυμού, μετά από τα οποία νιώθει τύψεις και ενοχές), την παθολογική χαρτοπαιξία και ενασχόληση με τον τζόγο, την τριχοτιλλομανία (ο ασθενής τραβάει τις τρίχες των μαλλιών του μέχρι να τις βγάλει όλες), την πυρομανία, την κλεπτομανία, τα υπερβολικά ψώνια, την εξάρτηση από το Ίντερνετ, την καταναγκαστική σεξουαλική συμπεριφορά (άνθρωποι που νιώθουν «υποχρεωμένοι» να κάνουν σεξ χωρίς να έχουν επιθυμία), αλλά και διαταραχές πρόσληψης τροφής.

 

Αθώα αδυναμία ή μοιραίο πάθος; 

Όπως είναι προφανές και λογικό, τα πάθη δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με έναν και ενιαίο τρόπο. Κυρίως επειδή υπάρχουν πολλών ειδών πάθη, που ο καθένας βιώνει με διαφορετικό τρόπο. Κατ’ αρχάς, το να έχουμε ένα πάθος, μια αδυναμία, δεν ακούγεται -και πιθανώς δεν είναι κιόλας- κακό. Το θέμα είναι πόσο παθιασμένος είμαι με το πάθος μου. Ας υποθέσουμε ότι το πάθος μου είναι ο σύντροφός μου. Αυτό σημαίνει ότι τον αγαπάω και τον νοιάζομαι και φροντίζω για τη σχέση μου ή ότι είμαι εξαρτημένος σε σημείο που φτάνω να τον καταπιέζω; Το πρώτο θα περιέγραφε μια φυσιολογική αδυναμία, ενώ το δεύτερο μια εμμονή. Όπως είναι αναμενόμενο, το πρόβλημα ξεκινάει όταν πρόκειται για μια υπερβολή που έχει αρνητικές συνέπειες τόσο στη ζωή τη δική μας όσο και των γύρω μας. Άλλοι παράγοντες που θέτουν το διαχωρισμό ανάμεσα στο πάθος και τη φυσιολογική αδυναμία είναι η συχνότητα, η ένταση και η διάρκεια με την οποία εμφανίζεται αυτό το πάθος. Ας μην ξεχνάμε, βέβαια, ότι υπάρχουν και πάθη που έχουν αποδεδειγμένα μόνο αρνητικές επιδράσεις και δεν μπορούν να θεωρηθούν αθώα, όπως για παράδειγμα το κάπνισμα ή η υπερκατανάλωση αλκοόλ.

 

Τότε χρειάζεται να το τιθασέψουμε; 

Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε τα πάθη μας. Στη συνέχεια, χρειάζεται να αξιολογήσουμε αν μας δημιουργούν κάποιο πρόβλημα ή κάποια δυσλειτουργία. Εδώ θα πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι απολύτως αναμενόμενο να υπάρχουν πράγματα με τα οποία παθιαζόμαστε - άλλωστε, αν δεν είχαμε πάθη, ή ακόμα χειρότερα επιθυμίες, δεν θα ήμασταν φυσιολογικοί ή θα μπορούσαμε ακόμα και να πάσχουμε από κατάθλιψη. Αν όμως το σκεφτούμε και συνειδητοποιήσουμε ότι τα πάθη μας μάς δυσκολεύουν, το επόμενο βήμα είναι να δούμε αν μπορούμε να τα κόψουμε. Έτσι, είναι σκόπιμο να προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε αν θα ζούσαμε χωρίς αυτά ή πόσο εύκολο θα ήταν να τα κόψουμε. Πρέπει, δηλαδή, να θέσουμε την εξής ερώτηση στον εαυτό μας: Θα έχω πρόβλημα αν στερηθώ το πάθος μου;

 

Πώς θα τα καταφέρουμε; 

Αν, λοιπόν, συμπεράνουμε ότι έχουμε κάποιο πάθος που θέλουμε να βγάλουμε από τη ζωή μας, θα πρέπει να φτιάξουμε ένα σχέδιο δράσης για να απαλλαγούμε από αυτό. Κάτι τέτοιο μπορούμε να το κάνουμε είτε μόνοι μας είτε με τη βοήθεια κάποιου ειδικού, αν πρόκειται για κάτι πιο δύσκολο. Χρειάζεται, δηλαδή, αφού συνειδητοποιήσουμε αν και από τι είμαστε εξαρτημένοι, να διερευνήσουμε το γιατί. Αν, για παράδειγμα, το πάθος μας είναι τα λεφτά, θα πρέπει να σκεφτούμε τι θεωρούμε ότι αγοράζουμε με αυτά τα χρήματα - μήπως, για παράδειγμα, την αξία του ίδιου μας του εαυτού; Αν, λοιπόν, το πάθος μας καλύπτει μια εσωτερική μας ανάγκη, για παράδειγμα την αυτοπεποίθησή μας, θα πρέπει να βρεθεί κάποιος άλλος τρόπος για να καλύψουμε την ανάγκη αυτή, για παράδειγμα με το να αναγνωρίσουμε τα χαρακτηριστικά μας εκείνα για τα οποία είμαστε υπερήφανοι. Στη συνέχεια, θα χρειαστεί να κάνουμε μικρές αλλαγές σιγά -σιγά, ώστε να απεξαρτηθούμε. Φυσικά, δεν υπάρχει μία και μόνη συνταγή. Αλλιώς διακόπτουμε το φαγητό, αλλιώς το τσιγάρο, αλλιώς το αλκοόλ.

 

Το πιο σημαντικό είναι να πάρουμε με τη λογική μας την απόφαση, να καταστρώσουμε ένα σχέδιο δράσης και μετά να ακολουθήσουμε τα βήματα της απόφασης. Το σχέδιο αυτό μπορεί, για παράδειγμα, να είναι ένα πρόγραμμα διατροφής και άσκησης, αν το ζήτημά μας είναι να αδυνατίσουμε. Ή, αν θέλουμε να κόψουμε το τσιγάρο, μπορούμε να ακολουθήσουμε ένα πρόγραμμα καταγραφής συνηθειών και προσπάθειας αλλαγής αυτών. Σε μια τέτοια περίπτωση, χρειάζεται να καταγράφουμε πόσα τσιγάρα καπνίζουμε και στη συνέχεια να πάρουμε την απόφαση να μειώσουμε τον αριθμό τους, για παράδειγμα κατά ένα την ημέρα. Με τη διαρκή υπενθύμιση του σκοπού μας, του κέρδους που θα έχουμε από την επίτευξή του, αλλά και με την επιβράβευση του εαυτού μας κάθε φορά που κάνουμε ένα βήμα, θα τα καταφέρουμε.

 

Γιατί δυσκολευόμαστε τόσο; 

Επειδή εκτός από τη λογική, που μας βοηθά να αποφασίσουμε, υπάρχει μέσα μας και η συναισθηματική συλλογιστική, όπου λέμε «νιώθω ότι δεν θα τα καταφέρω», και έτσι δεν τα καταφέρνουμε. Κι επειδή το συναίσθημα είναι δύσκολο να το χειριστούμε χωρίς στήριξη, είναι σημαντικό να ζητήσουμε τη βοήθεια των ειδικών, αν δυσκολευόμαστε. Άλλωστε, το πάθος αφορά κάτι πιο εσωτερικό από αυτό που φανταζόμαστε. Για παράδειγμα, το να έχουμε πάθος με το παιδί μας και να είμαστε συνέχεια από πάνω του δεν σημαίνει αποκλειστικά και μόνο ότι το αγαπάμε, αλλά ίσως και ότι έχουμε μια βαθύτερη ανασφάλεια που δύσκολα μπορούμε να αναγνωρίσουμε και να διαχειριστούμε χωρίς τη βοήθεια ειδικών. Από την άλλη πλευρά, τα πάθη πολλές φορές ενέχουν και το στοιχείο του εθισμού, όπως συμβαίνει για παράδειγμα με το κάπνισμα ή το αλκοόλ. Σε κάθε βήμα της προσπάθειάς μας πρέπει να λέμε στον εαυτό μας «επέλεξα να κόψω το πάθος μου» και να είμαστε περήφανοι, ώστε να μη νιώθουμε συνέχεια ευάλωτοι. Απαραίτητο είναι να ενισχύουμε τον εαυτό μας και να τον επιβραβεύουμε, αλλά και να θυμόμαστε ποια είναι τα οφέλη από αυτήν την αλλαγή, ώστε να τη διατηρούμε.

Η ιστορία της δίαιτας: από το 500 π.Χ ως σήμερα

Προφανώς η απώλεια κιλών δεν είναι νέο ζήτημα. Τι κι αν υπήρχαν εποχές όπου το πάχος θεωρούνταν γοητεία και ένδειξη πλούτου, μάλλον οι άνθρωποι ανά τους αιώνες πάντα αναζητούσαν έναν (μαγικό συνήθως) τρόπο να φαίνονται πιο αδύνατοι.

500 π.Χ με φρούτα και λαχανικά
Η πρώτη επίσημα καταγεγραμμένη δίαιτα ονομαζόταν χορτοφαγία και σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία την ακολουθούσε ο Πυθαγόρας. Παρά το γεγονός ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν …φαν της αθλητικής εμφάνισης, ο Πυθαγόρας δεν έκανε δίαιτα για να φτιάξει 6-pack, αλλά για να μην τον …φάνε τα άλλα ζώα, όταν και αυτός με τη σειρά του θα μετενσαρκωνόταν σε ζώο, όπως πίστευαν οι Αρχαίοι Έλληνες. Ο Πυθαγόρας είχε τέτοιο πάθος για την χορτοφαγική διατροφή του, που λέγεται ότι πέθανε μάλιστα υπερασπιζόμενος ένα χωράφι.
45 π.Χ με ρωμαϊκά (διατροφικά) όργια
Τα χρόνια πέρασαν και κατά την εποχή του Καίσαρα, οι Ρωμαίοι είχαν ειδικά δωμάτια για τις γιορτές. Αυτός ήταν ένας τρόπος για να ελέγχουν τη λαιμαργία τους. Μάλιστα, για να υπάρχει διαθέσιμος χώρος για όλα τα φαγητά, λέγεται ότι έπαιρναν πριν από τις γιορτές μαθήματα …διατροφής. Τα κιλά που χάθηκαν εκείνη την εποχή….ακόμα αγνοούνται.

Η βουλιμία του Μεσαίωνα
Ο Μεσαίωνας ήταν μάλλον η εποχή όπου ο κόσμος…ξεσπάθωσε με το φαγητό δείχνοντας με τα κιλά του τα πλούτη του. Τότε καταγράφονται και τα πρώτα δείγματα βουλιμίας. Στις γιορτές, οι άνθρωποι συνήθιζαν να καταβροχθίζουν στην κυριολεξία άπειρες τροφές και μετά να κάνουν εμετό. Κάτι σαν πρόωρο…Hollywood δηλαδή;
Η υστερία του 1800
Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, η «υστερία» σάρωσε τις τάξεις της αριστοκρατίας ειδικά στη Βόρεια Αμερική και τη Δυτική Ευρώπη. Αυτή η υστερία έχει μείνει γνωστή ως η βικτωριανή μορφή της ανορεξίας.  Οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου, ιδίως οι γυναίκες, λιμοκτονούσαν στην κυριολεκτικά, προκειμένου να παραμείνουν λεπτές. Η ανορεξία ήρθε για να μείνει προφανώς.
Η δίαιτα της…πολτοποίησης του 1910
Ο Horace Fletcher, ένας έμπορος έργων τέχνης στο Σαν Φρανσίσκο ήταν ο συγγραφέας ενός best-seller βιβλίου δίαιτας που του χάρισε τον τίτλο, «Ο master της πολτοποίησης». Στο βιβλίο του, που αναφερόταν στον τρόπο με τον οποίο τα ζώα μασούσαν την τροφή τους, ο ίδιος συνέστησε ότι κάθε μπουκιά πρέπει να μασιέται τουλάχιστον 32 φορές μέχρι να πάρει τη μορφή μιας υγρής πάστας. Σύμφωνα με τους ισχυρισμούς του, ακολουθώντας αυτήν την τακτική, κάποιος, ως άλλο μηρυκαστικό,  μπορούσε να χάσει από 30 έως 108 κιλά.
Το γκρέιπφρουτ του Hollywood (1920- ακόμα συνεχίζεται;)
Το 1920, η δίαιτα του γκρέιπφρουτ ή οι 18 ημέρες διατροφής του Hollywood , όπως λεγόταν τότε η συγκεκριμένη δίαιτα, ήταν η απάντηση σε μία λεπτή σιλουέτα χωρίς…γοφούς και περιττά λίπη. Η προϋπόθεση της δίαιτας ήταν να ξεκινήσει κάποιος να πίνει γκρέιπφρουτ για να ενεργοποιήσει τον μεταβολισμό του και να φτάνει ως τις 800 θερμίδες την ημέρα. Το μόνο θετικό (το μόνο όμως) ήταν ότι επιτρεπόταν ο καφές.

Η δίαιτα της …ταινίας (1920 – ναι μέχρι και το 2000)
Ήταν το 1920 ήταν η εποχή όπου ξεκίνησαν οι «τεχνικές» υπερβολές. Η «ταινία» που εφαρμοζόταν στο εσωτερικό του wannabe αδύνατου, κατάφερνε να διαλύει το φαγητό που κατανάλωνε. Αυτό συνέβαινε επειδή η ταινία αυτή περιείχε ένα μικροσκοπικό παράσιτο που βοηθούσε στην αποβολή του φαγητού. Με απλά λόγια, όποιος το έκανε ήταν μεν εξαιρετικά λεπτός αλλά και μόνιμα πεινασμένος.
Η μειλίχια διατροφή  του 1930
Ο Sylvester Graham ή «Dr Saw Dust», όπως τον έγραψε η ιστορία της …δίαιτας, ήταν αρκετά …μινιμαλιστής στις επιλογές του. Υποστήριζε ότι τα μειλίχια τρόφιμα όπως ξερό ψωμί και κράκερ ήταν σε πλεονεκτική θέση έναντι των διεγερτικών μπαχαρικών και του κρέατος. Ο ίδιος έλεγε ότι η άρνηση της σάρκας ήταν ο μόνος τρόπος για να ενισχυθεί το πνεύμα. Αποτέλεσμα; Πολλοί υποστηρικτές του άρχισαν να αρρωσταίνουν και φυσικά η δημοτικότητα του ίδιου και της δίαιτάς του να πέφτει στα…τάρταρα.
Η δίαιτα της…ανάσας ( 1980 - 2000)
Φτάνοντας στην πιο πρόσφατη περίεργη δίαιτα βρίσκουμε αυτήν της … ανάσας. Και (ναι) είναι αυτό ακριβώς που σκέφτεστε. Το Bretharian Institute of America προέτρεπε τους ανθρώπους που δε χρειάζονται τρόφιμα ή υγρά (άγνωστο γιατί να μη χρειάζονται βέβαια) να τρέφονται με τον αέρα. Φυσικά, η δίαιτα βρήκε υποστηρικτές, οι οποίοι άρχισαν να εγκαταλείπουν τον μάταιο τούτο κόσμο σίγα σιγά. Η ιατρική κοινότητα την αποκάλεσε φονική δίαιτα και δεν είχε και άδικο

Το μολύβι και ο άνθρωπος...

Ο κατασκευαστής μολυβιών πήρε το μολύβι στην άκρη, λίγο πριν το τοποθετήσει μέσα στο κουτί.

«Υπάρχουν 5 πράγματα που χρειάζεται να γνωρίζεις», είπε στο μολύβι, «προτού σε στείλω έξω στον κόσμο. Πάντα να τα θυμάσαι και μην τα ξεχάσεις ποτέ, και θα γίνεις το καλύτερο μολύβι που θα μπορούσες να γίνεις»

«Πρώτον :Θα είσαι ικανό να κάνεις σπουδαία πράγματα, αλλά μόνο αν επιτρέψεις στον εαυτό σου να σε κρατάει το χέρι Κάποιου».

 

«Δεύτερον: κατά καιρούς θα υποστείς επίπονο ξύσιμο, αλλά το χρειάζεσαι για να γίνεις καλύτερο μολύβι».

 

«Τρίτον: θα έχεις την ικανότητα να διορθώνεις τα λάθη που κάνεις».

 

«Τέταρτον: το πιο σημαντικό κομμάτι σου βρίσκεται πάντα μέσα σου».

 

«Και Πέμπτον: σε κάθε επιφάνεια που θα σε χρησιμοποιούν, πρέπει να αφήνεις το σημάδι σου. Ανεξάρτητα από τις συνθήκες, πρέπει να συνεχίζεις να γράφεις».

Το μολύβι κατάλαβε όσα άκουσε και υποσχέθηκε να τα θυμάται, και πήγε μέσα στο κουτί με στόχους στην καρδιά του.

Τώρα αντικατέστησε το μολύβι με τον εαυτό σου. Πάντα να τα θυμάσαι και να μην τα ξεχνάς, και θα γίνεις ο καλύτερος άνθρωπος που θα μπορούσες να γίνεις.

«Πρώτον : θα μπορέσεις να καταφέρεις σπουδαία πράγματα, αλλά μόνο αν επιτρέψεις σε κάποιον άλλο άνθρωπο να έρθει κοντά σου για όλα τα προτερήματα που διαθέτεις.»

«Δεύτερον : θα υποστείς οδυνηρές εμπειρίες κατά καιρούς, αντιμετωπίζοντας διάφορα προβλήματα στη ζωή, αλλά τα χρειάζεσαι για να γίνεις πιο δυνατό άτομο.»

 

«Τρίτον : θα μπορείς να διορθώνεις τα λάθη που κάνεις.»

«Τέταρτον : το πιο σημαντικό κομμάτι σου είναι αυτό που έχεις μέσα σου.»

«Και Πέμπτον : σε κάθε επιφάνεια που περπατάς, πρέπει να αφήνεις το σημάδι σου. Ανεξάρτητα από τις συνθήκες, πρέπει να συνεχίζεις να εκτελείς τα καθήκοντά σου.»

Είμαστε ασυνείδητα δυνατοί. 
Η μεγαλύτερη τραγωδία είναι ότι φοβόμαστε τη δύναμή μας, δεν φοβόμαστε το σκοτάδι, αλλά το φως. Χρειάζεται να καταλάβουμε πως δεν είναι τα γεγονότα που μας επηρεάζουν, αλλά ο τρόπος που τα ερμηνεύουμε. 
Αυτό που είναι σημαντικό, δεν είναι αυτό που κατακτώ, αλλά αυτό που γίνομαι για να επιτύχω αυτό που θέλω να πετύχω.

 

Ο φόβος μας οδηγεί σε συμπεριφορές.

Όταν φοβάσαι την αποτυχία, δεν προσπαθείς.

Όταν έχεις ένα φόβο, ταυτίζεσαι με αυτόν.

Όταν φοβάσαι ότι θα αποτύχεις, αυτό που δίνεις είναι περιορισμένο.

Είναι απίστευτες οι δικαιολογίες που έχουμε στο νου μας για να μην κάνουμε πράγματα. Η μεγαλύτερή σου επιθυμία σκοντάφτει με το μεγαλύτερό σου φόβο.

Μόνο όταν έρθεις αντιμέτωπος με τον μεγαλύτερό σου φόβο (και τους φόβους σου γενικά) τότε μεγαλουργείς.

Βγες έξω από τις γραμμές και ζωγράφισε εκεί.  Ο κόσμος είσαι ΕΣΥ.

Ανέλαβε δράση για τον εαυτό σου.

 

Γεννήθηκες την κατάλληλη εποχή. Είσαι ένα πολύ σημαντικό άτομο και μόνο ΕΣΥ μπορείς να εκπληρώσεις το σκοπό για τον οποίο γεννήθηκες.

"εἶς ἐμοὶ μύριοι, ἐὰν ἄριστος ἦι" «Ο ένας για μένα ισοδυναμεί με μυρίους, αν είναι άριστος» ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ

Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο "Ηράκλειτος" του Χ. Α. Λαμπρίδη. Εκδόσεις ΚΛΕΙΩ

Η αντίθεσις μεταξύ του  ενός  και των  μυρίων(*), του αρίστου και των μη διακρινομένων πολιτών είναι φανερά.Ο  άριστος είναι ο έχων την νόησιν και το μέτρον.Οι μύριοι  είναι οι πολλοί οι αποτελούντες την άμορφον μάζαν.
Άρα ο  άριστος  αντιπροσωπεύει συμπύκνωσιν δυνάμεως
και με την νόησιν του είναι ωσάν αίρεται προς το εν,
ενώ οι   μύριοι  είναι οι ρέοντες προς τα πολλά....
Αν ο είς (ένας) είναι έκφρασις του αρίστου νόμου,
τότε μύριοι και άριστος νόμος γίνονται είς,
εάν οι μύριοι  διά της φρονήσεως ενωθούν με το ξυνόν (κοινόν).
*** * ***

(*) Οι πολλοί μή μετέχοντες του  κοινού  νού και της φρονήσεως στερούμενοι δε ιδίας κρίσεως, παρασύρονται από τους "αοιδούς" των δήμων, δηλαδή τους ρήτορας, και νομίζουν ότι η γνώμη του πλήθους δύναται να τους διδάξει και να υποδείξει τα χρήσιμα.ΔΕΝ γνωρίζουν ότι στατιστικώς οι κακοί και επιθυμητικοί είναι πολλοί και ολίγοι οι διανοητικοί και δίκαιοι, άρα ζητούν την γνώσιν των ορθών εκ διδασκάλου κακού.Οι  "αοιδοί" των δήμων είναι άπληστοι και άδουν αυτά τα οποία αρέσκουν είς τους δήμους.Έχουν δε την ικανότητα να εξαπατούν με όργανον την ρητορικήν...
...ενώ οι σώφρονες θεωρούνται ΓΕΛΙΟΙ!!! 

Ο μέγας Ηράκλειτος είπε: «τις γάρ ατών νόος ή φρήν; Δήμων αοιδοίσι πείθονται και διδασκάλω χρείωνται ομίλω ούκ ειδότες ότι "οί πολλοί κακοί, ολίγοι δέ αγαθοί".»Προκλ. Αλκιβ. 1, 525, 21 (1864)

Σε νεοελληνική απόδοση: «ποίον δηλαδή νούν ή ποίαν φρόνησιν έχουν; Πείθονται είς αυτούς που κολακεύουν τον λαόν και έχουν ως διδάσκαλον τον όχλον, επειδή δεν γνωρίζουν ότι: "οι πολλοί είναι κακοί και ολίγοι οι καλοί".»

Αποσπάσματα από το βιβλίο "Ηράκλειτος" του Χ. Α. Λαμπρίδη
Εκδόσεις ΚΛΕΙΩ

"ΟΥΚ ΙΕΡΟΝ ΠΕΙΘΟΥΣ ΙΕΡΟΝ ΑΛΛΟ ΠΛΗΝ  ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΒΩΜΟΣ ΑΥΤΗΣ ΕΣΤ' ΕΝ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΦΥΣΕΙ"
Ευρ. Αντιγ.

Τα ελαστικά του μέλλοντος

Ελαστικά μαγνητικού πεδίου, χωρίς αέρα, μεταβλητής πρόσφυσης και άλλες καινοτομίες.

 

H νοτιοκορεάτικη εταιρεία Hankook ετοίμασε ένα εκπληκτικό βίντεο με τα βραβευμένα σχέδια για τα ελαστικά του μέλλοντος που σχεδίασαν φοιτητές βιομηχανικού σχεδίου του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι.

Το ελαστικό Tildread έχει σχεδιαστεί για να παρέχει πιο δυναμική ικανότητα στις στροφές με τη χρήση ελαστικών κλίσης χωρίς αέρα. Χωρίζει τη ρόδα σε τρία παράλληλα τμήματα δαχτυλιδιών, επιτρέποντας στον οδηγό του οχήματος να παίρνει τις στροφές όπως μια μοτοσικλέτα. Καθώς ο τροχός γυρίζει, κάθε τμήμα ατομικά ανυψώνεται ή χαμηλώνει, επιτρέποντας μέγιστη πρόσφυση με το δρόμο. Η ισχύς παρέχεται σε κάθε τμήμα μέσω ενός ηλεκτρικού κινητήρα, επιτρέποντας σε κάθε τμήμα να περιστρέφεται σε διαφορετικούς ρυθμούς ανάλογα με τις ανάγκες.

Το ελαστικό χωρίς αέρα Motiv αποτελεί μία ιδανική λύση για οδήγηση off-road,
το οποίο προσαρμόζει τα χαρακτηριστικά του ανάλογα με την μορφολογία του εδάφους.

Το eMembrane πρόκειται για ένα υβριδικό ελαστικό, το οποίο σχεδιάστηκε για να παρέχει εξαιρετική οικονομία καυσίμου, αλλά και εξαιρετικά κρατήματα για ζωηρές επιδόσεις,μεταβάλλοντας το προφίλ του και προσαρμόζοντας ανάλογα τη γεωμετρία του.

Το ελαστικό Mag-Trac χρησιμοποιεί την τεχνολογία του μαγνητικού πεδίου για τη δημιουργία κενού χώρου μεταξύ του τροχού και του κομβικού σημείου του οχήματος, επιτρέποντας μία πιο άνετη και ήσυχη οδήγηση.

Τι πρέπει να κάνεις τη στιγμή που είσαι πολύ θυμωμένος

Πώς μπορώ να διαχειρίζομαι καλύτερα τον θυμό μου; Ο θυμός είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό, ανθρωπινο συναίσθημα. Σαν όλα τα συναισθήματα έχει μια λειτουργικότητα: μας δείχνει ότι κάτι σημαντικό συμβαίνει, κάτι που αξίζει την προσοχή μας (Pickhardt, 2013).

Καμιά φορά όμως, νιώθουμε πως όταν είμαστε θυμωμένοι χάνουμε τον έλεγχο και τότε δημιουργούνται προβλήματα στο σπίτι μας, τη δουλειά μας, τις σχέσεις μας. Παρόλο που νιώθουμε ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε τον θυμό μας, αυτό δεν συμβαίνει στα αλήθεια. Έχουμε την επιλογή να δράσουμε διαφορετικά, καθώς και την ευθύνη για το τι κάνουμε με τα συναισθήματά μας. Απλώς ο θυμός μας δίνει και μερικά πλεονεκτήματα, τα οποία πολλές φορές παρεμποδίζουν το να αλλάξουμε τη στάση μας. Ποια είναι αυτά;

 

Πρώτον, ο θυμός μας δίνει μια αίσθηση ανωτερότητας σε σχέση με όποιον ή ό,τι μας θύμωσε. Δεύτερον, μπορεί να μας βοηθήσει να κρύψουμε ένα αίσθημα άγχους ή ευαλωτότητας, που μπορεί να νιώθουμε. Τρίτον, μας δίνει μια στιγμιαία αίσθηση ελέγχου (αλλά μετά ξαφνικά νιώθουμε εκτός ελέγχου) και φυσικά, όντας θυμωμένοι πολλές φορές “τρομάζουμε” τους άλλους για να “περάσει το δικό μας” (Seltzer, 2012).

Πρέπει λοιπόν να θέλω πραγματικά να αντιδράσω διαφορετικά την επόμενη φορά που θα θυμώσω, καθώς όλα τα παραπάνω μπαίνουν κάποιες φορές στην μέση.

Ο θυμός φυσικά και έχει την αξία του και σε καμία περίπτωση δεν είναι το ζητούμενο να μην θυμώνουμε ποτέ. Κάτι τέτοιο δεν θα ήταν επιθυμητό, άλλωστε. Τι μπορώ να κάνω όμως στις περιπτώσεις που νιώθω ότι “το χάνω”;

Ο θυμός δεν είναι καλος ή κακός, είναι απλώς κάτι που νιώθουμε και όπως όλα τα συναισθήματα αξίζει την προσοχή και τον σεβασμό μας. Το ότι θυμώνω όμως, δε σημαίνει απαραίτητα ότι πρέπει να δράσω αυτομάτως. Εκεί, καλό είναι να βάλω ένα “φίλτρο”, να δώσω λίγο χρόνο στον εαυτό μου να σκεφτεί τα εξής:

-  Τι είναι αυτό που με έχει θυμώσει πραγματικά;

-  Ποιο είναι ακριβώς το πρόβλημα και τι μπορώ να κάνω για να το λύσω;

-  Πώς μπορώ να εκφράσω τον θυμό μου με τέτοιο τρόπο ώστε να μη νιώθω μετά αδύναμος και μετανιωμένος;

-  Πώς μπορώ να εκφράσω την θέση μου χωρίς να επιτεθώ στο άλλο πρόσωπο;

-  Τι μπορεί να χάσω αν αντιδράσω πολύ θυμωμένα και απερίσκεπτα;

Αυτές οι ερωτήσεις δεν αποσκοπούν στο να ξεφορτωθώ τον θυμό μου ή να τον αμφισβητήσω, αλλά έχουν στόχο το να δω πιο καθαρά τελικά τι είναι αυτό που με θυμώνει και πώς μπορώ να δράσω πιο αποτελεσματικά για αυτό που θέλω να πετύχω ή να επικοινωνήσω (Lerner, 2013).

H Suzan Heitler (2012), λέει πως είναι σημαντικό να δούμε τον θυμό σαν το σήμα του STOP όταν οδηγάμε. Τι κάνουμε λοιπόν όταν δούμε ένα STOP; Σταματάμε και κοιτάμε προσεκτικά! Και όταν πρόκειται για την ανθρώπινη επικοινωνία, ακούμε κιόλας.

Πρώτα λοιπόν, λέει, όταν στην επικοινωνία μας με τον άλλο κάτι μας θυμώσει, πριν αντιδράσουμε βρίζοντας, φωνάζοντας κλπ, καλό είναι να σταματήσουμε λίγο, να κάνουμε μια παύση σιωπής, ώστε να αναπνεύσουμε καλύτερα - ή να κάνουμε ό,τι άλλο μας αποφορτίζει. Μετά, λέει, αντί να επικεντρωθούμε στο τι κάνει ο άλλος λάθος και μας τσαντίζει, καλό είναι να γυρίσουμε την εστίαση προς εμάς και να δούμε τι είναι αυτό που εμείς θέλουμε, τι μπορούμε εμείς να κάνουμε διαφορετικά, τι κάνουμε εμείς λάθος, και όχι απλώς να κρίνουμε τον άλλο. Εδώ, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε λοιπόν τον λόγο μας, ώστε να επικοινωνήσουμε με τον άλλο, μιλώντας πάντα όμως με βάση εμάς. Το τελευταίο, και πιο δύσκολο, είναι να ακούσουμε. Να ακούσουμε πραγματικά τι λέει ο άλλος, τι τον ανησυχεί, τι μπορεί να εννοεί, ποια η δική του οπτική. Να προσπαθήσουμε όντως να ακούσουμε, όχι απλά να πούμε στον άλλο πόσο άδικο έχει στο πώς βλέπει τα πράγματα.

Όταν είμαστε θυμωμένοι είναι πραγματικά δύσκολο να καταφέρουμε να ακούσουμε ενεργητικά τον άλλο, αν όμως το καταφέρουμε, τότε μαζί, θα φτάσουμε σε μια πιο εποικοδομητική λύση και για τους δυο μας.

Άλλο ένα πράγμα που βοηθάει είναι να θυμόμαστε ότι συνήθως δεν θυμώνουμε αν δεν νοιαζόμαστε πραγματικά για κάτι. Οπότε, όταν πάμε να μιλήσουμε για αυτό που μας θυμώνει, ίσως να βοηθήσει να αλλάξουμε την εστίασή μας στο τι πραγματικά μας νοιάζει και να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε αυτό στον άλλο (Pickhardt, 2013).

Επειδή είμαστε πάντα σε αλληλεπίδραση με τον κόσμο, όταν είμαστε θυμωμένοι δεν επηρεάζει μόνο εμάς, αλλά και όλους τους γύρω μας. Είναι σημαντικό να μάθουμε να εκφράζουμε σωστά τον θυμό μας, γιατί το να μην τον εκφράζουμε καθόλου μπορεί να δημιουργήσει ένα “μπλοκάρισμα” στην οικειότητα που νιώθουμε με τους ανθρώπους που σχετιζόμαστε. Από την άλλη όμως, δεν είναι πάντα η σωστή ώρα για να δράσουμε επί του θυμού μας. Καλό είναι να μάθουμε να “διαλέγουμε τις μάχες μας”, γιατί όντως καμιά φορά το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι το να μην πούμε τίποτα. Οι συγκρούσεις μπορεί να είναι εξαντλητικές, οπότε είναι επιτακτική ανάγκη να αξιολογούμε τι πραγματικά αξίζει τον χρόνο και την ενέργειά μας, αντί να τσακωνόμαστε για το κάθε τι.

Βιβλιογραφικές αναφορές

Heitler, S. (2012). Anger is a Stop Sign. Psychology Today. Retrieved from:

Lerner, H. (2013).The Seven Most Important Anger Questions to Ask Yourself. Psychology Today. Retrieved from:

Pickhardt, C. (2013). Teaching Your Adolescent About Anger. Psychology Today. Retrieved from:

Seltzer, L.F. (2012). A Powerful Two-Step Process to Get Rid of Unwanted Anger. Psychology Today. Retrieved from:

Είσαι μόνος ή μοναχικός; Μάθε για τις παγίδες που στήνεις στον εαυτό σου

O Paul Tillich είπε πως η γλώσσα έχει εφεύρει τη “μοναξιά” για να εκφράσει τον πόνο του να είσαι μόνος/η αλλά εφηύρε και τη “μοναχικότητα” για να εκφράσει τη δόξα του να είσαι μόνος/η. Άραγε μπορούμε να αναγνωρίσουμε τη διαφορά τους και να αποφύγουμε τις παγίδες που στήνουμε στους εαυτούς μας και τους γύρω μας όσον αφορά στο θέμα αυτό;

 

Πολλές φορές δεν είμαστε σε θέση να αποφασίσουμε αν θέλουμε παρέα “εκείνη την ώρα” γιατί προτιμούμε να κάνουμε κάτι μόνοι μας και μετά νιώθουμε ενοχή όταν τελειώσει αυτό το κάτι. Μια παράξενη αίσθηση ότι δεν είναι εκεί κάποιος να μοιραστεί τη χαρά μας.

Μια αναλογία από τη φύση που μπορεί να μας βοηθήσει να το ξεκαθαρίσουμε είναι η διαδικασία του φαγητού. Η πείνα έχει συνδεθεί πάρα πολύ με αισθήματα μοναξιάς ή κενού και η σκέψη ή η θέα του και μόνο μπορεί να προκαλέσει αίσθημα σχετικής πληρότητας ή τελοσπάντων απάλυνσης αυτού του κενού.

Τα μωρά όταν πεινούν και βλέπουν τη μητέρα να έρχεται ή να ετοιμάζει το μπιμπερό σταματούν να κλάινε παρόλο που ακόμα δεν έχουν ταϊστεί. Έχουν καταφέρει να βιώσουν τη θέα της μανούλας ως λυτρωτική. Έχουν καταφέρει να “μη νιώθουν μόνα” παρόλη την πείνα τους. “Ο πόνος θα περάσει”. Η θέα της μητέρας είναι η υπόσχεση γι'αυτό. Ο κόσμος είναι τελικά κάτι που αντέχεται... Η αίσθηση ότι μπορεί να κάνει υπομονή το μωρό έχει σχέση με την υπόσχεση της μητέρας ότι η πείνα θα περάσει, κι η υπόσχεση αυτή έχει σχέση με τη θέα της, την εικόνα της.

Για να συνεχίσει όμως να υπάρχει αυτή η “υπόσχεση” πρέπει κάτι να μείνει χωρίς να καταναλωθεί. Η ίδια η μητέρα πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει, να μπορούμε να την ξαναδούμε. Έτσι αρχικά όταν τρώμε είμαστε “παρέα” με κάτι που μας ευχαριστεί και ταυτόχρονα μας βοηθά να είμαστε εμείς αφού “θυσιάζεται σα μορφή” για να γίνει “ο εαυτός” μας, και η μαμά ευχαριστιέται πολύ μ'αυτό! Η μαμά “πρέπει” να ευχαριστιέται μ'αυτό και να μη μας μεταφέρει την κούρασή της ή το άγχος ότι “καταναλώνεται” για να μας αγαπά. Αλλιώς θα ενσωματώσουμε μαζί με την υπόσχεση και ένα άγχος: “Θα συνεχίσει να μπορεί και την επόμενη φορά;” Αυτό το άγχος παίζει πολύ με την ικανότητά μας να σχετιζόμαστε με τους συνανθρώπους μας αφού βιώνουμε τον εαυτό μας αλλοιωμένα “με υπερβολικές ανάγκες” ή “πολύ φρόνιμο” που δεν εκφράζει τον εσωτερικό του κόσμο.

Όμως αφού έχουμε φάει και πριν συμβεί αυτή η καταπληκτική αλλαγή από “μη-εγώ” σε “εγώ” υπάρχει η “μυστική” διαδικασία της πέψης. Είναι μυστική γιατί συμβαίνει σε ένα μαύρο κουτί, το πεπτικό σύστημα, όπου σιγά σιγά γίνεται μια εξίσου μυστική διαλογή που οδηγεί το “μη εγώ”, το “ξένο”(το χυλό μέσα στο στομάχι) σε “οικείο”(πολυπεπτιδικές αλυσίδες, ιχνοστοιχεία, σάκχαρα) και στη συνέχεια σε “εγώ” (κατασκευή κυττάρων, παροχή ιστών και αντικατάσταση, ανανέωση οργανισμού).

Ο οργανισμός μας δεν είναι απλά ένας παρατηρητής πραγμάτων που μπαινοβγαίνουν από μέσα του, αλλά δημιουργεί την υπόστασή του, την πραγματικότητά του αλλάζοντας τις σχέσεις των πραγμάτων που τον τροφοδοτούμε. Οι σχέσεις αυτές είναι χημικές και ένας υγιής οργανισμός αντιλαμβάνεται τέλεια αυτές τις σχέσεις και πως αποδομούνται και αναδομούνται για να μπορεί να υπάρχει επιτυχώς.

Ο οργανισμός όμως γνωρίζει καλά πως πολλές από τις ουσίες που χρειάζεται (π.χ κάποια αμυνοξέα) δε μπορεί να τα παρασκευάσει μόνος του. Χρειάζεται κάποιον εξωτερικό παράγοντα να του τα χαρίσει. Έτσι αποφεύγει να γίνει “εγωιστής” ή/και να νιώσει αυτή τη μοναξιά που στην περίπτωσή του ταυτίζεται με την αυτο-καταστροφή. Ο οργανισμός με λίγα λόγια είναι εκ φύσεως “ένα φρόνιμο και ταπεινό παιδί”.

Το ψυχολογικό ανάλογο αυτής της θεμελιακής κατανόησης είναι η έννοια της υπομονής η οποία όπως είπαμε σχετίζεται με την υπόσχεση ότι όταν υπάρχει πόνος, υπάρχει και η ίαση απ'αυτόν η οποία περνάει από μια υπόσχεση: Την εικόνα της μητέρας.

Αυτή η διαδικασία ονομάζεται εσωτερίκευση του “καλού αντικειμένου” σύμφωνα με τη θεωρία της Μelanie Klein. Είναι παράλληλη με τη διαδικασία της πείνας και του κορεσμού κατά την περίοδο της συμβιωτικότητας του παιδιού με τη μητέρα. Εκφράσεις αυτής της διαδικασίας στην ενήλικη ζωή μας  μπορεί να είναι τα συμπόσια, οικογενειακά τραπέζια, ρομαντικά δείπνα, παροιμίες όπως “ο έρωτας περνάει απ' το στομάχι” και άλλα.

Υπάρχουν όμως πάροχοι ή αντικείμενα ή σύντροφοι ή μαμάδες που δεν αντιλαμβάνονται τη μυστική διαδικασία του μαύρου κουτιού, την χωρητικότητά μας, το “άεργο έργο” της πέψης: Μια διαδικασία που ο καθένας καλείται να διεκπεραιώσει μόνος του και μέσα του χωρίς τη συνδρομή εξωτερικού άλλου!

-Φάε κι άλλο, έχει πολύ ακόμα!

-Μα δε θέλω άλλο!

-Γιατί, δε σου αρέσει;

Παρατηρείστε εδώ πως το “όχι” εκλαμβάνεται ως προσωπική απόρριψη του παρόχου και όχι ως κορεσμός του καταναλωτή.

Και πράγματι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καταφέρει να πουν “όχι άλλο!”. Μεγαλώνουν ή μικραίνουν τις ανάγκες τους ανάλογα με το πόσο ευχαριστιέται ο άλλος απέναντί τους. Ενώ είναι συμπαθητικοί (εφόσον μαντεύουν τι θέλουμε) πολλές φορές δε καταλαβαίνουν την ιδιωτικότητα ή ότι “έχουν μείνει περισσότερο απ'όσο αντέχουν οι οικοδεσπότες”, ή την έννοια της μοναχικότητας. Την συγχέουν με την έννοια της μοναξιάς γιατί δεν είχαν την ευκαιρία να νιώσουν την ευχαρίστηση της “χώνεψης”, την ευτυχία να φαντασιωθούν για το τί μπορεί να συμβαίνει στο “μαύρο κουτί την ώρα της πέψης”. Την γλυκιά νύστα μετά το φαγητό είναι εύκολο να τη μπερδέψουν με “βαρεμάρα” και τη σιωπή με απειλητικότητα και αίσθηση ότι “πρέπει να φύγουν”.

Η φυσική τους παρουσία σε ένα χώρο όπου δεν υπάρχουν άλλοι είναι πηγή άγχους αν “δεν έχουν κάτι να κάνουν”. Η κατανάλωση φαγητού δεν έχει να κάνει με το αίσθημα της πείνας αλλά με διασκέδαση και πολλές φορές η παχυσαρκία είναι απόρροια αυτής της εσωτερικευμένης μοναξιάς. Άλλες φορές η πείνα είναι ένας δείκτης μοναξιάς και ταυτόχρονα το “σκάσαμε στο φαΐ” ένας δείκτης διασκέδασης.

Ο αντίποδας αυτής της κατάστασης είναι άνθρωποι που έχουν καταφέρει να πουν “όχι” σε ένα αντικείμενο-πάροχο που δεν το δέχτηκε και τόσο καλά με αποτέλεσμα η σχέση αυτή ή να τερματίστηκε ή να είναι προβληματική. Άνθρωποι που έχουν εσωτερικεύσει τέτοιες σχέσεις είναι κυρίως μοναχικοί και δεν θέλουν πολλά πολλά με τους άλλους. Είναι αναγκασμένοι να εστιάζουν πιο πολύ στο τι θέλουν γιατί φοβούνται πως ο άλλος/η άλλη δεν μπορεί να καταλάβει ή δε μπορεί να δεχτεί τα προσωπικά όρια κι αυτό είναι ένας φόβος που τους αλλοιώνει στο επικοινωνιακό τους κομμάτι προκειμένου να μη χάσουν τον εαυτό τους στη διαδικασία της επικοινωνίας. Η διασκέδασή τους είναι συνυφασμένη με συγκυρίες απ' τις οποίες γλύτωσαν, με ρίσκα τα οποία δύσκολα πήραν, αλλά ήταν αναγκασμένοι αφού δε γινόταν αλλιώς και τελικά τα κατάφεραν. (!).

Η ουσία αυτών των δυσκολιών είναι ο φόβος. Ο φόβος ότι είτε κάποιος θα δυσκολευτεί ν'ακούσει το “όχι” μας είτε ότι εμείς θα δυσκολευτούμε να το πούμε. Πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που μας κάνουν να γινόμαστε τυπικοί, ευγενικοί χωρίς ουσία, να γελάμε ψέυτικα, να τρώμε ενώ δεν πεινάμε, να είμαστε με παρέα και εσωτερικά μόνοι. Έτσι δυσκολευόμαστε να χαρούμε πραγματικά με τη δική μας χαρά, να τη μοιραστούμε με τους άλλους και να χαρούμε με τη χαρά που μοιράζονται μαζί μας. Το μοίρασμα αυτό της χαράς, δηλαδή το να χαιρόμαστε παρέα (η ετυμολογία της λέξης “συγχαίρω”) είναι εν τέλει η διαδικασία στην οποία τεστάρεται η ικανότητά μας να σχετιζόμαστε υπό την βάση ότι δεχόμαστε και τα άσχημα των άλλων γιατί νιώθουμε ασφάλεια ότι μπορούμε να είμαστε σε “κακή κατάσταση” μπροστά τους.

Με λίγα λόγια το μοίρασμα των εμπειριών καλών και κακών σε μια αναλογία όπου δεν θέτει την σχέση σε κίνδυνο είναι η λύση της μοναξιάς που από φόβος μετατρέπεται σε επιδίωξη, δηλαδή σε μια κατάσταση όπου επιτρέπουμε στον εαυτό μας να χωνέψει τις εμπειρίες που συμ-βίωσε με τους ανθρώπους που σχετίζεται: Τη μοναχικότητα ή εν γένει το χώρο όπου είναι προσωπικός: Είτε ένα δωμάτιο όπου κάνουμε τα δικά μας, είτε ένα τετράδιο που γράφουμε τα δικά μας, είτε ένας χώρος στο μυαλό που επιτρέπει την ύπαρξη των δικών μας, είτε διαλογισμός... Ο κατάλογος δεν τελειώνει.

Μια Μεσόγειος γεμάτη Ελληνική Ιστορία

ΜΕΡΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΜΝΗΜΕΙΑ

Μια μικρή περιήγηση στα αξιοθέατα των διαφόρων λαών, θα μας κάνει για άλλη μια φορά να συνειδητοποιήσουμε την σημασία που είχε κάποτε ο Ελληνικός πολιτισμός σε ολόκληρο τον κόσμο και θα μας δείξει την τεράστια διάδοση του σε όλους τους λαούς. Και αυτό διότι το 80% των αξιοθέατων, που έχουν να δείξουν τα ξένα κράτη απο τον αρχαίο κόσμο, είναι πέρα για πέρα Ελληνικά!

Στο Ελληνικό Αρχείο, γνωρίζουμε οτι τα Ελληνικά ιερά, τα θέατρα και γενικά όλα τα κτίσματα, ήταν αμέτρητα και φτάνουν απο τα βάθη της Ασίας μέχρι και την.... Αμερική. Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με τους κυριότερους ναούς και κτίσματα στην περιοχή της Μεσογείου. Ας αρχίσουμε την περιήγηση:

ΛΙΒΥΗ

Nαός Διός - Σαχάτ (Shahat)
Η Σαχάτ ιστορικά γνωστή ως Κυρήνη, είναι μια πόλη στα βόρεια της Λιβύης. Η πόλη δημιουργήθηκε το 631 π.Χ από Έλληνες ομογενείς και βρίσκεται χτισμένη πάνω στα ερείπια της Κυρήνης. Έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και θεωρείται ένα από τα πιο όμορφα απομεινάρια της ελληνικής ιστορίας σήμερα.



Ναός Απόλλωνα - Απολλωνία (Apollonia)
H Aπολλωνία δημιουργήθηκε τον 7 αιώνα π.Χ. απο Έλληνες αποίκους της Λιβύης. Αποτέλεσε ένα σημαντικότατο κέντρο εμπορίου και διατέλεσε το λιμάνι της Κυρήνης για περισσότερο απο μια χιλιετία. Έξω απο τα τείχη της πόλης, διατηρείται ακόμα το αρχαίο Ελληνικό θέατρο της Απολλωνίας σε ένα εκπληκτικό σημείο χτισμένο μέσα στα βράχια, έχοντας θέα την θάλασσα. Ένα μεγάλο μέρος της πόλης, βρίσκεται κάτω απο την επιφάνεια της θάλασσας, λόγο ενός μεγάλου σεισμού το 365 μ.Χ.



Aρχαία Αγορά - Πτολεμαΐδα (Ptolemais)
Η Τολμέïθα παλαιότερα γνωστή ως Πτολεμαΐδα, είναι μια ήσυχη πόλη στο Al Marj, στην βορειοανατολική Λιβύη. Eκεί υπάρχει ο ναός της Δήμητρας και η εκπληκτική αρχαία Ελληνική αγορά. Κάτω απο την αγορά υπάρχει το εκπληκτικό υδρευτικό συστημα που δημιούργησαν οι Έλληνες άποικοι τον 4ο αιώνα π.Χ.

ΤΟΥΡΚΙΑ



Αρτεμίσιο - Έφεσος (Ephesus)
Η Έφεσος είναι αρχαία πόλη της Μικράς Ασίας στα παράλια του Αιγαίου. Γύρω στον 8ο π.Χ. αιώνα, η Έφεσος έγινε το οικονομικό κέντρο της Μικράς Ασίας. Το 334 π.Χ. απελευθερώθηκε από τα στρατεύματα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ενώ βρισκόταν υπό την κατοχή των Περσών. Η Έφεσος ήταν πόλη αφιερωμένη στην Άρτεμη. Η πόλη είχε το μεγαλόπρεπο Αρτεμίσιο. Ο ναός αυτός, αποτελεί ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου.



Τετράπυλον - Αφροδισία (Afrodisias)
H Αφροδισία βρίσκεται ανατολικά της Κώ στην Τουρκική πόλη Καρακασους. Η τοποθεσία ήταν αφιερωμένη στην θεά Αφροδίτη και χτίστηκε απο τους Έλληνες τον 3ο αιώνα π.Χ. O πανέμορφος ναός της Αφροδίτης, ο οποίος ονομάστηκε "Τετράπυλον" υπολογίζεται ότι χτίστηκε τον 1ο αιώνα μ.Χ.



Ναός Απόλλωνα - Δίδυμα (Didyma)
Τα Δίδυμα ήταν ένα πολύ σημαντικό αρχαίο ιερό και μαντείο αφιερωμένο στον Απόλλωνα και την Άρτεμις. Το περίφημο μαντείο του Απόλλωνα ήταν το 2ο σημαντικότερο στον αρχαίο κόσμο, μετά τους Δελφούς. Σύμφωνα με τον Παυσανία, τα Δίδυμα κατασκευάστηκαν απο τους Έλληνες τον 10ο αίωνα π.Χ. Σημερινοί αρχαιολόγοι αναφέρουν οτι η Ελληνική ιστορία τους φτάνει μέχρι το 2000 π.Χ. Το ιερό βρισκόταν λίγο νοτιότερα της Μιλήτου και σήμερα κοντά του βρίσκονται το τουρκικό χωριό Yenihisar και η μικρή τουρκική πόλη Didim.



Αρχαία Αγορά - Μίλητος (Miletus)
H Μίλητος αποτελούσε μια απο τις σημαντικότερες αρχαίες Ελληνικές πόλεις. Χτίστηκε το 1400 π.Χ. απο τους Μινωίτες της Κρήτης και στην συνέχεια κατοικήθηκε απο τους Μυκηναίους. Η Μιλητός ήταν απο τις πρώτες Ελληνικές πόλεις που έφτιαχνε νομίσματα. Αποτελούσε τον τόπο καταγωγής των μεγάλων Θαλή, Αναξίμανδρου και Αναξιμένη. Ο "Ιερος δρόμος" οπως αποκαλείται, της Μίλητου, οδηγεί στον ναό του Απόλλωνα στα Δίδυμα.



Bωμός του Διός - Πέργαμος (Bergama)
O βωμός του Διός, δημιουργήθηκε το 197 π.Χ απο τον Έλληνα στρατηγό Εύμένη προς τιμήν του Περγάμου για την νίκη του εναντίων των Γαλάτιων. Αποτελούσε μια δεύτερη Ακρόπολη του αρχαίου κόσμου λόγο της εκπληκτικής τοποθεσίας του στο υψηλότερο σημείο της πόλης. Στα χρόνια του Βυζαντίου, αυτός ο υπέροχος ναός καταστράφηκε και τα μάρμαρα του χρησιμοποιήθηκαν για το χτίσιμο αμυντικών τειχών για τους Βυζαντινούς.

ΙΤΑΛΙΑ



Ναός της Ήρας - Ποσειδωνία (Paestum)
Η Ποσειδωνία ήταν αρχαία ελληνική αποικία της Κάτω Ιταλίας στην περιοχή της Καμπανίας και ιδρύθηκε τον 7ο αιώνα π.Χ. κατά την διάρκεια του δεύτερου ελληνικού αποικισμού. Ο ναός της Ήρας είναι ο παλαιότερος ναός που διασώζεται στην Ποσειδωνία και ανήκει στον 6ο αιώνα π.Χ. Κοντά στον πρώτο ναό υπάρχει και ενας δεύτερος ναός αφιερωμένος στην Ήρα χτισμένος τον 5ο αιώνα π.Χ. Στο παρελθόν θεωρούσαν πως ο ναός αυτός ήταν αφιερωμένος στον Ποσειδώνα.



Nαός του Ποσειδώνα - Ποσειδωνία (Paestum)
O Ναός του Ποσειδώνα στην Ποσειδωνία, βρίσκεται δίπλα ακριβώς απο τον ναό της Ήρας και χτίστηκε το 450 π.Χ. και ήταν ο πιο τελειοποιημένος απο τους 3 μεγάλους ναούς της Ποσειδωνίας. Κάποιοι πιστεύουν οτι ο ναός ήταν αφιερωμένος στον Απόλλωνα λόγο των αγαλμάτων που υπάρχουν στον ανατολικό βωμό του ναού.



Ναός της Αθηνάς - Ποσειδωνία (Paestum)
O πανέμορφος ναός της Αθηνάς βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο της πόλης και χτίστηκε περίπου το 500 π.Χ. .Αποτελεί τον τρίτο και τελευταίο, μεγαλοπρεπή Ελληνικό ναό της αρχαίας Ποσειδωνίας. Λανθασμένα στο παρελθόν πίστευαν πως ήταν αφιερωμένος στην Δήμητρα.



Ναός του Απόλλωνα - Συρακούσες (Siracusa)
Ο ναός του Απόλλωνα βρίσκεται στο νησί Ortygia στις Συρακούσες. Θεωρείται ο αρχαιότερος , Δωρικού τύπου ναός, της δυτικής Μεσογείου. Δημιουργήθηκε τον 6ο π.χ. αιώνα από τους Έλληνες αποίκους των Συρακουσών. Στους βυζαντινούς χρόνους, ο ναός μετατράπηκε σε Εκκλησία και στην συνέχεια όταν οι Μουσουλμάνοι κατέλαβαν τις Συρακούσες, ο ναός μετετράπη σε Μουσουλμανικό Τέμενος.



Ναός Ηρακλέους - Ακράγας (Agrigento)
O Ναός του Ηρακλέους, δημιουργήθηκε από Έλληνες αποίκους το 500 π.Χ περίπου και βρίσκεται στην περίφημη "Κοιλάδα των Ναών" στο Agrigento της Σικελίας, δίπλα από την είσοδο της πόλης.

Αποτελεί τον δεύτερο μεγαλύτερο ναό της Ακράγας με διαστάσεις 67 x 25 μ. Ο ναός ήταν φημισμένος για το εντυπωσιακό άγαλμα του Ηρακλή. Επίσης ένα μεγάλο άγαλμα του Ασκληπιού, ανακαλύφθηκε σε ένα από τα δωμάτια εσωτερικά του ναού.
Ελπίζουμε να σας άρεσε αυτή η μικρή περιήγηση μας στην Ελληνική μεσόγειο.

Μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος 500 χρόνια;

Ονειρεύεστε να ζήσετε ως τα 500 ή, έστω, ως τα 400;
Ίσως αυτό να είναι κάποτε δυνατό σύμφωνα με τα τελευταία ευρήματα της επιστήμης. Αμερικανοί ερευνητές πέτυχαν να πενταπλασιάσουν τον χρόνο ζωής σκουληκιών με μια συνδυαστική γενετική παρέμβαση.

Η ανακάλυψη απέχει βεβαίως πολύ από την εφαρμογή της σε ανθρώπους όμως η ελπίδα, όπως τονίζουν οι επιστήμονες, είναι πλέον ορατή – τουλάχιστον σε πρώτη φάση για την ανάπτυξη αντιγηραντικών θεραπειών.
Πενταπλάσια ζωή
Οι ερευνητές με επικεφαλής τον δρα Πενκάζ Καπάχι του Ινστιτούτου Ερευνών για τη Γήρανση Buck στην Καλιφόρνια, επέλεξαν για τη γενετική παρέμβασή τους τούς σκώληκες Caenorhabditis elegans – οργανισμός ο οποίος αποτελεί βασικό μοντέλο για τους επιστήμονες οι οποίοι τον μελετούν ενδελεχώς.
Προκαλώντας σε C. elegans στο εργαστήριο συνδυαστικά μεταλλάξεις σε δυο γενετικά μονοπάτια τα οποία σχετίζονται με τη γήρανση, είδαν ότι τα σκουλήκια έζησαν πολύ παραπάνω από το αναμενόμενο, συγκεκριμένα τέσσερις ως πέντε φορές περισσότερο κατά μέσο όρο.
«Παρατηρήσαμε μια συνεργική πενταπλάσια αύξηση του προσδόκιμου ζωής – οι δυο μεταλλάξεις πυροδότησαν έναν θετικό κύκλο ανάδρασης σε συγκεκριμένους ιστούς, ο οποίος παρέτεινε τον χρόνο ζωής» τόνισε ο δρ Καπάχι. «Βασικά αυτά τα σκουλήκια έζησαν για διάστημα αντίστοιχο με 400 ως 500 χρόνια στους ανθρώπους».
Ο συνδυασμός της αντιγήρανσης
Όπως περιγράφουν στη μελέτη τους που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Cell Reports», οι επιστήμονες μπλόκαραν στους C. elegans βασικά μόρια που σχετίζονται με τη σήμανση της ινσουλίνης (IIS) και το μονοπάτι σήμανσης που αφορά τη ραπαμυκίνη (Target of Rapamycin – TOR).
Ως τώρα ήταν γνωστό ότι μεμονωμένες μεταλλάξεις στο μονοπάτι TOR μπορούσαν να αυξήσουν τον χρόνο ζωής των C. elegans κατά 30% ενώ μεταλλάξεις στη σήμανση της ινσουλίνης διπλασίαζαν τον χρόνο ζωής τους.
Η νέα μελέτη έδειξε ότι η συνδυαστική παρέμβαση μπορεί να δώσει και συνδυαστικά αποτελέσματα. Επίσης ίσως εξηγεί γιατί ως τώρα έχει αποδειχθεί τόσο δύσκολος ο εντοπισμός γονιδίων που σχετίζονται με τη μακροβιότητα στους ανθρώπους.
Οι επιστήμονες πάντως τονίζουν ότι θα απαιτηθούν χρόνια ερευνών ώσπου να δούμε κάτι τέτοιο να εφαρμόζεται στον άνθρωπο – στο επόμενο στάδιο σκοπεύουν να προχωρήσουν τις μελέτες τους σε ποντίκια ενώ ευελπιστούν ότι σύντομα η ανακάλυψή τους ίσως οδηγήσει σε νέες αντιγηραντικές θεραπείες.

Το Wi-Fi μπορεί να βλάψει το DNA σας

Είμαστε βυθισμένοι μέσα στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία όλη μέρα κάθε μέρα, και τα πεδία είναι όλο και ισχυρότερα, καθώς η τεχνολογία εξελίσσεται και εξαπλώνεται.

Οι επιπτώσεις για την υγεία μας γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες σε ανησυχία, καθώς έχει αποδειχθεί ότι επηρεάζουν όχι μόνο τα άτομα, αλλά βλάπτουν και το DNA που περνάει στους απογόνους.
Wi-Fi routers, κινητά τηλέφωνα, ασύρματα τηλέφωνα, συσκευές παρακολούθησης μωρού, ηλεκτρικές κουβέρτες, ρολόγια, όλες αυτές οι συσκευές είναι επιζήμιες, λέει ο ηλεκτρολόγος μηχανικός και σύμβουλος περιβάλλοντος Larry Gust.
Μίλησε για τους κινδύνους και το πώς οι άνθρωποι μπορούν να προστατεύσουν τον εαυτό τους σε ένα βίντεο που παρουσιάζεται από το Electromagnetic Health αυτή την εβδομάδα.
Σε αυτό το άρθρο που επιμελήθηκε η Αθέατη γνώση, θα ρίξετε μια ματιά στις επιπτώσεις στην υγεία, τα συνιστώμενα ανώτατα όρια έκθεσης, τα επίπεδα που οι περισσότεροι άνθρωποι εκτίθενται.
Επισκόπηση των επιπτώσεων στην υγεία
Ο Δρ Martin Blank, ο οποίος μελετά τις επιπτώσεις της ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας στο Πανεπιστήμιο της Κολούμπια, τόνισε σε μια διάλεξη το 2012 που φορτώθηκε στο YouTube ότι η βλάβη στο DNA, διαταράσσει τη φυσιολογική ανάπτυξη των κυττάρων και την παραγωγή πρωτεϊνών.
Ανέφερε μελέτες που έχουν δείξει καρκίνο προκαλούμενο από βλάβη στο DNA. Επεξηγώντας τον αντίκτυπο που προέρχεται από μια απλή καθημερινή συσκευή, είπε ότι έχει αποδειχθεί ότι οι ηλεκτρικές κουβέρτες αυξάνουν σημαντικά τις πιθανότητες μιας γυναίκας για αποβολή.
Ηλεκτρικό πεδίο και επιπτώσεις στην υγεία:

Επιδεινώμενες αλλεργίες
-Διαταραχές ύπνου
-Ιδρώτας
-Παλμοί της καρδιάς
-Πόνος μυών και νεύρων
-κουρασμένο ξύπνημα
-Πρωινή οξυθυμία
-βρέξιμο του κρεβατιού από τα παιδιά

Επιπτώσεις στην υγεία ραδιοσυχνότητες:

-Πονοκέφαλοι
-Οξυθυμία
-Προβλήματα μνήμης
-Αδυναμία συγκέντρωσης

Έκθεση ηλεκτρικών, μαγνητικών πεδίων
Συστάσεις για τη μέγιστη έκθεση σε ηλεκτρικά πεδία ποικίλει από περίπου 3 βολτ ανά πόδι στο ανώτερο άκρο του φάσματος έως 1,5 βολτ ή λιγότερων ανά πόδι στο χαμηλότερο όριο. Το τυπικό υπνοδωμάτιο έχει 3 έως 9 βολτ ανά πόδι.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) αναφέρει ότι το ανώτατο επίπεδο για ένα μαγνητικό πεδίο σε ένα σπίτι θα πρέπει να είναι 3 έως 4 μιλιγκάους.
Στο Marin της Καλιφόρνια, ένα 4-χρονο κορίτσι είχε ένα πεδίο 80 μιλιγκάους γύρω από το κρεβάτι της και στον παιδότοπο που σύχναζε, υπενθύμισε ο Gust. Ήταν ληθαργική, δεν είχε καμία όρεξη, και είχε πρωκτική αιμορραγία. Από τη στιγμή που καθαρίστηκε το πεδίο, τα συμπτώματα της εξαφανίστηκαν.
Μέγιστα συνιστώμενα επίπεδα έκθεσης ραδιοσυχνότητας

Η έκθεση BioInitiative παρήχθη από μια ομάδα εργασίας των γιατρών. Ο Δρ David Carpenter, διευθυντής του Ινστιτούτου για την Υγεία και το Περιβάλλον στο Πανεπιστήμιο του Albany είχε την συν-επιμέλεια. Η έκθεση της βιολογίας απελευθερώθηκε από το Διεθνές Ινστιτούτο για την οικοδόμηση-Βιολογίας και Οικολογίας, ένα μη κερδοσκοπικό ερευνητικό και συμβουλευτικό όργανο.
Επίπεδα Τυπικό Radio Frequency έκθεσης

20 επιστημονικές αλήθειες που δεν θα πιστεύετε!

1. Το ανθρώπινο σώμα έχει 75 δισεκατομμύρια κύτταρα και δεκαπλάσια βακτήρια. Με άλλα λόγια, αποτελούμαστε από 90% βακτήρια.
2. Ένα μόριο του νερού, το καθιστά κατά 99,99% κενό. Άρα, ένα ποτήρι γεμάτο νερό είναι κατά 99,99% άδειο.
3. Τα φυτά επικοινωνούν μεταξύ τους. Η ακακία ή η λεύκα για παράδειγμα, χρησιμοποιούν πτητικές οργανικές ενώσεις, για να ειδοποιούν τα άλλα φυτά, ότι υπάρχει παρουσία φυτοφάγων ζώων.
4. Ο συνολικός αριθμός των γαιοσκωλήκων είναι ο διπλάσιος από τον αριθμό, όλων των υπολοίπων ζωντανών οργανισμών.
5. Οι δεινόσαυροι δεν εξαφανίστηκαν, όπως πιστεύουμε. Τα γονίδιά τους βρίσκονται σε πολλά ζώα, όπως πάπιες, κότες, περιστέρια κλπ.
6. Οι ιοί μπορούν κι αυτοί να μολυνθούν. Για παράδειγμα, ο ιός Mamavirus μπορεί να μολυνθεί από έναν άλλο ιό που ονομάζεται Spoutnik.
7. Πριν από 6.000 χρόνια, η έρημος Σαχάρα ήταν καταπράσινη.
8. Τα ζώα έχουν και αυτά, τη συναίσθηση του θανάτου. Ελέφαντες και κάποια είδη πιθήκων, έχει παρατηρηθεί ότι θρηνούν.
9. Στο δέρμα μας υπάρχει ζωή, 100 φορές περισσότερη από το συνολικό αριθμό των ανθρώπων στη γη.
10. Τα εργαλεία δεν εφευρέθηκαν από τον άνθρωπο. Οι ελέφαντες, οι πίθηκοι κι οι ενυδρίδες χρησιμοποιούν εργαλεία, πολύ καιρό πριν από τους ανθρώπους.
11. Το 75% των αποθεμάτων του γλυκού νερού βρίσκεται σε στερεή μορφή.
12. Την ίδια στιγμή, έχουμε μόνο το μισό αριθμό των γονιδίων του ρυζιού.
13. Το Bing Bang den δεν ήταν μια ξαφνική έκρηξη αλλά μια μακροχρόνια διαδικασία.
14. Ο άνθρωπος μοιράζεται το 98% των γονιδίων του με το χιμπατζή και το 35% με την ασφόδελο ( κρινοειδές ποώδες φυτό).
15. Κάθε χρόνο, η Γη δέχεται 40.000 τόνους υλικών, που καταφτάνουν στον πλανήτη μας, με τους αστεροειδείς , που έρχονται από την άλλη άκρη του ηλιακού μας συστήματος.
16. Το 5-10% των ανθρώπων που έζησαν ποτέ είναι ζωντανοί σήμερα.
17. Η πολύ συμπυκνωμένη μορφή των 46 χρωμοσωμάτων του DNA μας, αν μπορούσε να τεντωθεί, θα κάλυπτε 26.000 φορές, την απόσταση μεταξύ Γης και Σελήνης.
18. Οι μαύρες τρύπες είναι τα φωτεινότερα αντικείμενα του σύμπαντος, διότι τα υλικά που πέφτουν μέσα τους, τις μετατρέπουν σε τεράστια πηγάδια φωτός.
19. Στον πλανήτη Άρη υπάρχουν 1 δισεκατομμύριο έμβια όντα. Πρόκειται για τα επιζώντα βακτήρια που έφτασαν στον πλανήτη αυτό, από τη Γη, από το 1971 μέχρι σήμερα, δια μέσου των ερευνητικών αποστολών.
20. Η Σελήνη απομακρύνεται από τη Γη κατά 3.82 εκατοστά κάθε χρόνο.