Οι μαμάδες χελώνες μιλούν στα μικρά τους

Με έξι διαφορετικούς ήχους φαίνεται ότι επικοινωνούν οι χελώνες του Αμαζονίου, υποστηρίζουν τώρα επιστήμονες από τη Βραζιλία. Συγκεκριμένα οι ερευνητές κατάφεραν να καταγράψουν υποβρύχιες «συνομιλίες» ανάμεσα σε θηλυκές χελώνες και μικρά χελωνάκια, διαπιστώνοντας εκτεταμένη επικοινωνία κυρίως κατά την άφιξη των μικρών στο νερό, μετά την εκκόλαψή τους. Πρόκειται για την πρώτη φορά που εντοπίζονται στοιχεία τα οποία αποδεικνύουν την παροχή γονεϊκής φροντίδας στο συγκεκριμένο είδος. Όπως δημοσιεύουν στο επιστημονικό έντυπο «Herpetologica», οι ειδικοί κατέγραψαν ηχητικά ντοκουμέντα τα οποία αποκαλύπτουν ότι οι χελώνες του γλυκού νερού ενδεχομένως να έχουν πιο περίπλοκους κοινωνικούς δεσμούς στη ζωή τους από ότι πιστευόταν ως σήμερα.

Η μελέτη πραγματοποιήθηκε στον ποταμό Τρομπέτας στον Αμαζόνιο μεταξύ 2009-2011 από ερευνητές της Εταιρείας για την Προστασία της Άγριας Ζωής (Wildlife Conservation Society – WCS) και του Εθνικού Ινστιτούτου Έρευνας του Αμαζονίου (INPA). Το ηχητικό υλικό ελήφθη με τη βοήθεια ειδικών μικροφώνων και υποβρύχιων υδροφώνων. Από αυτό προέκυψαν συνολικά 250 επικοινωνιακά σήματα μεταξύ των χελώνων. Αναλύοντας το υλικό, οι ερευνητές μοίρασαν τα υποβρύχια «καλέσματα» σε έξι διαφορετικές κατηγορίες, βάσει των συμπεριφορών από τις οποίες συνοδεύονταν κάθε φορά. «Η ακριβής μετάφραση των συγκεκριμένων ηχητικών μηνυμάτων δεν είναι ξεκάθαρη, ωστόσο πιστεύουμε ότι οι χελώνες αντάλλασσαν πληροφορίες μεταξύ τους» εξηγεί η δρ Καμίλα Φεράρα από το πρόγραμμα της Εταιρείας για την Προστασία της Άγριας Ζωής της Βραζιλίας.

«Πιστεύουμε ότι σε γενικές γραμμές ο ήχος βοηθά τα ζώα να συγχρονίζουν τις δραστηριότητές τους κατά την περίοδο της ωοτοκίας» προσθέτει. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, το ύφος των ηχητικών μηνυμάτων άλλαζε ανάλογα με την συμπεριφορά των χελωνών. Για παράδειγμα, οι «συνομιλίες» ήταν διαφορετικές όταν οι ενήλικες χελώνες έπεφταν στο ποτάμι με σκοπό τη μετανάστευση και διαφορετικές όταν συγκεντρώνονταν μπροστά από τις όχθες όπου γεννούσαν τα αβγά τους. Η επικοινωνία πάλι άλλαζε ύφος όταν οι μαμάδες περίμεναν την άφιξη των μικρών τους στο νερό. «Οι μαμάδες περιμένουν τα μικρά τους» αναφέρει η δρ Φεράρα. «Χωρίς τους ήχους αυτούς, τα μικρά λοιπόν ενδεχομένως να μην γνωρίζουν προς τα πού πρέπει να κατευθυνθούν».

Η γοργόνα και ο Μέγας Αλέξανδρος

Όταν ο Mέγας Aλέξανδρος πολέμησε κι έκαμε δικό του τον κόσμο, φώναξε τους σοφούς και τους ρώτησε:

           «Πώς θα μπορέσω να ζήσω πολλά χρόνια; Ήθελα να κάμω πολλά καλά στον κόσμο».

 «Bρίσκεται τρόπος» αποκρίθηκαν οι σοφοί, «μα είναι κάπως δύσκολος».

           «Δε σας ρώτησα» είπε ο βασιλιάς Aλέξανδρος, «να μου πείτε αν είναι δύσκολος· ποιος είναι θέλω να μάθω».

           «Nα βρεις το αθάνατο νερό» του είπαν οι σοφοί.

           «Kαι πού είναι αυτό το αθάνατο νερό;»

           «Aνάμεσα σε δυο βουνά. Mα τόσο γρήγορα ανοιγοκλείνουν, που και το πιο γοργόφτερο πουλί δεν προφταίνει να περάσει. Πολλά ξακουσμένα βασιλόπουλα θέλησαν να το αποχτήσουν· μα έχασαν τη ζωή τους άδικα. Άμα καταφέρεις, βασιλιά μου πολυχρονεμένε, να περάσεις ανάμεσα στα δυο βουνά, θα βρεις ένα δράκοντα, που ποτέ δεν κοιμάται. Aν σκοτώσεις τον δράκοντα, θα το πάρεις».

           Όταν το άκουσε ο βασιλιάς Aλέξανδρος, πρόσταξε αμέσως να σελώσουν το άλογό του, τον Bουκεφάλα. Φτερά δεν είχε, μα πετούσε σαν πουλί. Kαβαλίκεψε και σε λίγο έφτασε στο μέρος που του είχαν πει οι σοφοί. Στέκεται και βλέπει τα βουνά ν’ ανοιγοσφαλούν αδιάκοπα και τόσο γρήγορα, που ούτε πουλί δεν μπορούσε να περάσει. Mα ο βασιλιάς δεν τα χάνει. Δίνει μια βιτσιά και πέρασε ανέγγιχτος ανάμεσα στα δυο βουνά. Σκότωσε έπειτα το δράκοντα και πήρε το γυαλί, που είχε μέσα το αθάνατο νερό.

           Άμα γύρισε στο παλάτι του, ξέχασε να πει στην αδερφή του τι είχε μέσα στο γυαλί. Έτσι και κείνη μια μέρα πήρε το γυαλί κι έχυσε το αθάνατο νερό έξω στο περιβόλι. Tο νερό έπεσε σε μια αγριοκρεμμυδιά, κι από τότε αυτό το φυτό δεν μαραίνεται ποτέ.

           Όταν έμαθε η βασιλοπούλα το κακό που έκαμε, ήταν απαρηγόρητη.

           «Θεέ μου!» λέει, «δε θέλω να πιστέψω, πως μια μέρα θα πεθάνει ο αδερφός μου. Άφησέ με να ζω πάντα με την ελπίδα πως κι αν πεθάνει, πάλι θα τον ξαναφέρεις στον κόσμο. Ποιος ξέρει αν δεν έρθουν δύσκολα χρόνια για την πατρίδα μου;»

Aμέσως η αδερφή του βασιλιά έγινε από τη μέση και κάτω ψάρι και πήδηξε στη θάλασσα. Έγινε Γοργόνα! Aπό τότε γυρίζει πάντα στη θάλασσα κι άμα δει κανένα καράβι, τρέχει και το ρωτά:

           «Kαράβι, καραβάκι· ζει ο βασιλιάς Aλέξανδρος;»

           Aλίμονο στον καραβοκύρη που θα της πει πως πέθανε.

           H Γοργόνα αναταράζει τα νερά, σηκώνει βουνά τα κύματα και χάνεται το καράβι.

           Mα ο έξυπνος καραβοκύρης αν πει: «Zει, κυρά μου, ο βασιλιάς Aλέξανδρος. Zει και βασιλεύει, και τον κόσμο κυριεύει!».

Tότε η Γοργόνα λάμπει από τη χαρά της. Aπλώνει τα ξανθά της μαλλιά και τα κύματα ησυχάζουν αμέσως. Γελούν τα πέλαγα και τ’ ακρογιάλια, κι οι ναύτες από τα καράβια τους ακούνε μαγεμένοι τη φωνή της Γοργόνας, που ξαναλέει τραγουδιστά:

«Zει ο βασιλιάς Aλέξανδρος, ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει!...»

 Tότε, η ωραία Γοργόνα χαίρεται, λύνει την κόμη της, απλώνει τα χέρια της σαν αγκαλιά και προστατεύει το πλοίο, κάμνει την θάλασσα γάλα και σαν αμέτρητο χαμόγελο τα κύματα. Ο καραβοκύρης και οι ναύτες ακούουν τότε την Γοργόνα, να τραγουδάει έτσι που φεύγει...

Υποσχέσου στον εαυτό σου...

1. Να είσαι τόσο δυνατός, που τίποτα να μην μπορεί να διαταράξει τη γαλήνη του νου σου.

2. Να συζητάς για υγεία, ευτυχία και για το καλό σε κάθε πρόσωπο που συναντάς.

3. Να κάνεις όλους τους φίλους σου να νοιώθουν ότι έχουν κάτι ωραίο μέσα τους.

4. Να βλέπεις το κάθε τι από την ευχάριστη πλευρά του και να επιδιώκεις την πραγματοποίηση των στόχων σου.

5. Να σκέφτεσαι μόνο το άριστο, να επιδιώκεις μόνο το άριστο και να προσδοκάς μόνο το άριστο.

6. Να ενθουσιάζεσαι για την επιτυχία των άλλων, όσο ακριβώς ενθουσιάζεσαι για τη δική σου.

7. Να μην επηρεάζεσαι από τα λάθη του παρελθόντος και να επιμένεις στις μεγαλύτερες επιτεύξεις του μέλλοντος.

8. Να έχεις χαρούμενη όψη πάντοτε και να χαρίζεις ένα χαμόγελο σε όσους συναντάς.

9. Να αφιερώνεις τόσο πολύ χρόνο για την καλυτέρευση του εαυτού σου, ώστε να μη σου μένει καθόλου χρόνος για να επικρίνεις τους άλλους.

10. Να μην σε ανησυχούν τα μικροπράγματα. Να είσαι ανώτερος στο θυμό σου, πολύ δυνατός στο φόβο και πολύ ευτυχής, ώστε να μην επιτρέπεις στις δυσκολίες να σταθούν εμπόδιο στη πορεία σου.
 

Ο Περικλής δεν ήταν σοσιαλιστής

«Ενώ τα έργα στην Ακρόπολη, που άρχισαν το 449 π.Χ., συνεχίζονται με πολύ εντατικό ρυθμό, το κύρος του Περικλή, και κυρίως η φήμη του ως δημοκράτη, αρχίζουν να κλονίζονται.
Αυτή την εποχή εμφανίζεται στην Αθήνα μια πολύ ισχυρή δημοκρατική αντιπολίτευση, που βάλλει ακατάπαυτα κατά του Περικλέους.

Αρχηγός της αντιπολίτευσης είναι ο γιος του Μελησία, Θουκυδίδης (δεν πρέπει να συγχέεται με τον ιστορικό), που λίγο πρόχειρα κατηγορεί τον Περικλή για αντιδημοκρατική συμπεριφορά. Κυρίως όμως τον κατηγορούν, και έχουν απόλυτο δίκιο αυτή τη φορά, για μετατροπή των εταίρων της Δηλιακής Συμμαχίας σε υπηκόους της άτυπης αθηναϊκής ναυτικής αυτοκρατορίας του Αιγαίου.

Πράγματι, ο Περικλής δεν επιτρέπει σε κανένα σύμμαχο να πάψει να θέλει να είναι σύμμαχος. (Ούτε η Αμερική στις μέρες μας επιτρέπει να πάψουμε να είμαστε σύμμαχοι της, και μάλιστα ισότιμοι, τρομάρα μας!)

Τα βέλη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης εξακοντίζονται και κατά του Αναξαγόρα και κατά του Φειδία και κατά της Ασπασίας.

Ο Θουκυδίδης τους θεωρεί όλους συλλήβδην συνυπεύθυνους για την αλαζονεία του Περικλή, που επιμένει λέει να χτίζει Παρθενώνες κλέβοντας ασύστολα τους συμμάχους της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Που, ωστόσο, ήταν δημοκρατική μόνο όσον αφορά τον εαυτό της, καλή ώρα σαν την Αμερική.

Εδώ που τα λέμε, πάντως, κάνει πολύ καλά ο Περικλής. Έτσι κι αλλιώς ο πλούτος είναι προϊόν κλοπής και όχι εργασίας. Βέβαια, στις περισσότερες περιπτώσεις, η κλοπή δεν γίνεται νοητή σαν τέτοια, διότι είναι η συνέπεια της παρακράτησης της υπεραξίας της δουλειάς του εργαζόμενου από τον εργοδότη, δηλαδή της μη πληρωμής στον εργαζόμενο μέρους της δουλειάς του. Αν οι εργοδότες πλήρωναν ακέραια την αξία της εργατικής και γενικότερα εργασιακής δύναμης, δεν θα είχαν κέρδη.

Γιατί το κέρδος δεν είναι η συνέπεια ενός αυτόματου πολλαπλασιασμού του χρήματος. Το χρήμα δεν είναι ούτε ζώον ούτε φυτό και συνεπώς δεν μπορεί να πολλαπλασιαστεί από μόνο του.
Και βέβαια το κέρδος δεν είναι προϊόν της εργασίας του εργοδότη, όσο σκληρά κι αν εργάζεται και αυτός. Ούτε είναι η συνέπεια της εξυπνάδας του. Η εξυπνάδα από μόνη της δεν παράγει χρήμα. Διότι η εξυπνάδα είναι «άυλο» δεδομένο, ενώ το χρήμα, υλικό.

Οι μπούφοι εργοδότες σε τούτον τον κόσμο είναι πλήθος μέγα. Άλλωστε, αν το πνεύμα παρήγαγε αυτομάτως χρήμα, οι πλουσιότεροι άνθρωποι θα έπρεπε να είναι οι φιλόσοφοι και οι φτωχότεροι οι βλαχαδεροί αφιλοσόφητοι βιομήχανοι.

Από αυτή την άποψη ακόμα και εγώ που δεν είμαι φιλόσοφος, αλλά γραφιάς, θα έπρεπε να παίρνω κατά τι μεγαλύτερο μισθό από αυτόν που παίρνω. Ίσως μάλιστα δεν θα έπρεπε να είμαι μισθωτός, μονίμως αφημένος στο έλεος του εργοδότη.

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει, άλλωστε, η περίφημη ρήση του Προυντόν που είπε εκείνο το τρομερό:
Αν ο πλούτος ήταν προϊόν εργασίας, οι πλουσιότεροι άνθρωποι έπρεπε να είναι οι εργάτες.
Κυρίως εκείνοι που κάνουν *και υπερωρίες προσθέτω εγώ με την άδεια του Προυντόν, που, βέβαια δεν την πήρα κατ” ευθείαν από το Γάλλο ουτοπιστή σοσιαλιστή, λόγω «τεχνικού» κωλύματος, δηλαδή λόγω αδυναμίας μου να επικοινωνώ με τα πνεύματα στο υπερπέραν.

θέλω να πω με τα παραπάνω, πως δεν πρέπει να κατηγορούμε τον Περικλή που έκλεψε τους συμμάχους, όπως δεν πρέπει να κατηγορούμε τους Αθηναίους που εκμεταλλεύονταν τους δούλους, καθώς και τους εργοδότες μας που μας εκμεταλλεύονται ασύστολα και υπό την προστασία του νόμου. Τι να κάνουν δηλαδή όλοι αυτοί; Να γίνουν ξαφνικά σοσιαλιστές, έτσι από Ιδεολογία» σαν την αστεία αφεντιά μου;

Μα, η κοινωνία δεν εξελίσσεται κατά πως το θέλουμε εμείς οι ουρανοβάμονες ιδεολόγοι, που κατά κανόνα πεθαίνουμε στην ψάθα, αλλά κατά πως το επιβάλλουν οι συγκεκριμένες οικονομικοκοινωνικές συνθήκες της κάθε εποχής.

Αν θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα και η υπεραξία να επιστρέφεται στους δικαιούχους, πρέπει να αλλάζουμε το κοινωνικό σύστημα.

Κι αφού δεν μπορούμε να το αλλάξουμε εύκολα εμείς σε μια εποχή εκθαμβωτικής ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων διά του καπιταλισμού, πώς θα ήταν δυνατό να το αλλάξουν οι άνθρωποι της εποχής του Περικλή, μέσα από το «χειρωνακτικό» δουλοκτητικό σύστημα παραγωγής που, βέβαια, δεν ευνοεί καθόλου την παραγωγικότητα;

Κι αφού η παραγωγικότητα των Νεοελλήνων είναι τυπικά… νεοελληνική, όπως κϊ όλα σε αυτόν τον τόπο των απατεώνων, όπου κλέβουν τόσο αυτοί που δεν δουλεύουν, όσο κι αυτοί που δουλεύουν, πώς θα ήταν δυνατό να έχουμε την αξίωση, υπό δουλοκτητικό καθεστώς, να έχουν οι Αθηναίοι και την πίτα (της δημοκρατίας) ακέρια και το σκύλο (τον πολιτισμό) χορτάτο;

Ας το πάρουμε απόφαση: Τον πολιτισμό τον δημιουργεί ο πλούτος, όχι η φτώχεια.
Και μην παρασύρεστε από το πασιφανές γεγονός πως πάρα πολλοί πλούσιοι είναι βάρβαροι μέχρι γελοιότητας. Τελικά, ο πλούτος που συσσωρεύουν αυτοί επιτρέπει σε μας που δεν τον συσσωρεύουμε (διότι θέλουμε να ξοδέψουμε το χρόνο μας, δηλαδή τη ζωή μας, για τον εξανθρωπισμό μας κι όχι για τον πλουτισμό μας), να αποχτούμε τη γνώση και το ήθος που εκείνοι στερούνται και έτσι να δημιουργούμε πολιτισμό έμμεσα εξαρτημένο από τον πλούτο εκείνων, παρότι ο πολιτισμός αυτός λίγο τους αφορά.

Οι ηλίθιοι, πιστεύουν πως είναι σε καλύτερη μοίρα από μας. Τους όχι εντελώς πεινασμένους, πάντως’. Γιατί οι εντελώς πεινασμένοι το μόνο που είναι σε θέση να κάνουν είναι… παιδιά, ώστε να μπορούν να μοιράζονται την πείνα τους… σοσιαλιστικά, με άλλους.

Εδώ, έχουμε μια αλλιώτικη εκδοχή της βλακείας, πολύ διαφορετική από τη βλακεία των πλούσιων που αγωνίζονται μια ζωή, ίσα ίσα για να πεθάνουν πλούσιοι. Ενώ οι πλείστοι των φτωχών αγωνίζονται μια ζωή με το όνειρο πως κάποτε θα πεθάνουν κι αυτοί πλούσιοι. Τι να πεις και τι να μολογήσεις! Κακό πράγμα η βλακεία, σε όλες τις παραλλαγές, και τις χρυσές και τις αργυρές και τις μπρούντζινες και τις τενεκεδένιες.

Πιστεύω, λοιπόν, πως ο σοσιαλισμός είναι εξαρτημένος και από την εξυπνάδα -κι αυτό είναι που με κάνει να νιώθω πολύ απαισιόδοξος για το μέλλον του σοσιαλισμού. (Και το μέλλον του ΠΑΣΟΚ).

Εν πάση περιπτώσει. Ο Περικλής ούτε σοσιαλιστής ήταν, ούτε χριστιανός, ούτε καπιταλίστας. Διότι τίποτα από όλα αυτά δεν υπήρχε στη εποχή του. Κι αν επιμένουμε να τον κοιτάμε με τα δικά μας γυαλιά, ή θα στραβωθούμε ή θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε γυαλιά για να μη στραβωθούμε.
Είναι τόσο ανόητο να χαρακτηρίζει κανείς τον Περικλή αντιδημοκράτη, έχοντας στο νου του τη σημερινή περί δημοκρατίας άποψη. Ο Θουκυδίδης του Μελησία, όταν κατηγορούσε τον Περικλή σαν αντιδημοκράτη δεν εννοούσε αυτό που εμείς εννοούμε, παρόλο που και εμείς το ίδιο εννοούμε τελικά.

Ο Θουκυδίδης δηλαδή, όπως και εμείς οι «δημοκράτες», δεν επεδίωκε την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά τον εκδημοκρατισμό της δυνατότητας για εκμετάλλευση. Να μπορούν, με άλλα λόγια, όλοι να εκμεταλλεύονται όποιους εκάστοτε μπορούν να εκμεταλλευτούν. Αν αυτό λέγεται δημοκρατία, τότε το ΠΑΣΟΚ είναι οπωσδήποτε ένα πολύ δημοκρατικό κόμμα. Και η ΝΔ ένα τέλειο μοντέλο δημοκρατικού κόμματος, χάρη στους πολύ πεπειραμένους απατεώνες που στεγάζονται εκεί, με την τεράστια σωρευμένη πείρα στη νομότυπη κλοπή της υπεραξίας -κι όχι μόνο αυτής βέβαια.

Ειδικά εδώ στη Ελλάδα, στην κλοπή της υπεραξίας καταφεύγουν μόνο εκείνοι που δεν μπόρεσαν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, κυρίως εφοριακοί και τελωνειακοί. Πάντως καλό είναι για το «δαιμόνιο της φυλής» η κλοπή να ασκείται και άμεσα και έμμεσα (με την παρακράτηση της υπεραξίας, που κανείς δεν την τιμωρεί). Έτσι πλουτίζει κανείς συντομότερα και γίνεται ασφαλέστερα εθνικός ευεργέτης, στην περίπτωση που δεν έχει κληρονόμους. Γιατί, αν έχει κληρονόμους, βράστα. Δεν θα περισσέψει τίποτα για το έθνος των κληρονόμων που, μεταξύ άλλων, κληρονομούν και τη μωρία του να θέλουν να είναι κληρονόμοι.

Που λέτε, για να γλιτώσει ο όχι και τόσο δημοκράτης Περικλής από τον όχι και τόσο δημοκράτη Θουκυδίδη, τον εξορίζει το έτος 443 π.Χ., δηλαδή τον έκτο (επί συνόλου ένδεκα) χρόνο από ενάρξεως των επί της Ακροπόλεως έργων. Και κάνει πολύ καλά, κατά την άποψή μου. Η οποία ξέρω ότι δεν θα ήταν δυνατό να ενδιαφέρει τον Περικλή, ξέρω επίσης πως ούτε εσάς σας ενδιαφέρει στο βάθος βάθος.

Σας ενδιαφέρει δεν σας ενδιαφέρει πάντως, εγώ τη δουλειά μου την κάνω και το μεροκάματο μου το παίρνω, όπως κι εσείς άλλωστε. Είμαστε δηλαδή όλοι παγιδευμένοι μέσα σε ένα απάνθρωπο σύστημα παραγωγής, και είναι ανόητο να παριστάνουμε τους ανιδιοτελείς, τη στιγμή μάλιστα που δεν είναι καθόλου ανιδιοτελή τα αφεντικά.

Εγώ, πάντως, δηλώνω με πλήρη επίγνωση του κυνισμού της δήλωσής μου πως ό,τι κάνω σ” αυτήν εδώ τη σελίδα, το κάνω από ιδιοτέλεια -και επ” αυτού μιμούμαι τον Περικλή, που τον αγαπώ πολύ, και εν πάση περιπτώσει περισσότερο από τον Παπανδρέου (αυτό δα έλειπε), διότι και ο Περικλής ό,τι έκανε, το έκανε ιδιοτελώς: Ήθελε να κάνει την Αθήνα ισχυρή, μεταξύ άλλων και διά της ομορφιάς. Διότι η ομορφιά είναι ισχύς, όπως θα μπορούσε να σας βεβαιώσει η κάθε όμορφη. Το ίδιο και το πνεύμα. Ρωτήστε επ” αυτού και τους στερημένους πνεύματος μνησίκακους, που μισούν την κουλτούρα, γιατί δεν την έχουν, όπως πολύ θα το “θελαν. (Οι λεγόμενοι «κουλτουριάρηδες» δεν είναι οι άνθρωποι της κουλτούρας, αλλά εκείνοι που γυροφέρνουν την κουλτούρα με υποδειγματική πνευματική οκνηρία, και ενώ θα “θελαν να είναι εντός της ανέξοδα, τελικά παραμένουν στην περιφέρεια της, ακριβώς γιατί δεν θέλουν να ξοδευτούν πνευματικά.)

Ο Περικλής, το 443 π.Χ. που εξορίζει τον Θουκυδίδη, διαβλέπει τον κίνδυνο που διατρέχει η δημοκρατία από τα μέσα, δηλαδή από τον ίδιο τον εαυτό της. Γιατί, δημοκρατία χωρίς δημοκράτες δεν νοείται, όπως δεν νοείται σκορδαλιά χωρίς σκόρδο ή ΠΑΣΟΚ χωρίς Παπανδρέου. Μην παρασύρεστε από το γεγονός πως εδώ σε μας νοείται σοσιαλισμός χωρίς σοσιαλιστές.

Εδώ σε μας, όλα νοούνται (και υπονοούνται) από ανθρώπους στερημένους νοήσεως. Εδώ σε μας, η προγονική λογική βρίσκεται σε μόνιμη ιστορική χειμερία νάρκη. Εδώ σε μας, όσοι δεν πρόλαβαν να γίνουν παπάδες έγιναν πολιτικοί. Κι όσοι έγιναν πολιτικοί φέρονται σαν παπάδες, που τα περιμένουν όλα από το Άγιο Πνεύμα. Αλλά, τι να πρωτοκάνει κι αυτό το καημένο; Επιφοιτεί αδιάκοπα από το έτος 1 μ.Χ., και η δύναμή του έχει ξεθυμάνει, χάρη και στις φιλότιμες ενέργειες των δεσποτάδων, που στην προσπάθεια τους να αντικαταστήσουν το φυσικό τους πνεύμα με το Αγιο Πνεύμα, έχασαν και το πνεύμα και το Αγιο Πνεύμα και ξεκούτιαναν εντελώς, οι ταλαίπωροι.

Πάντως, λίγη κατανόηση χρειάζεται και για αυτούς. Εργαζόμενοι είναι κι αυτοί, όπως όλοι μας. Όχι πάντως πνευματικά εργαζόμενοι. Και γιατί να “ναι, άλλωστε; Ποιος είναι εργαζόμενος χειρωνακτικά ή πνευματικά σε τούτη τη χώρα των οκνηρών; Αρκεί που εργάστηκαν οι Αθηναίοι της εποχής του Περικλή, για να μπορούμε εμείς σήμερα να παίρνουμε δάνεια από τη Διεθνή Τράπεζα εν ονόματι των ενδόξων προγόνων μας.

Που, αν μπορούσαν να το κάνουν από το υπερπέραν, θα μας είχαν χέσει (παρντόν, γαλλιστί) για τα καλά, και θα ξαλάφρωναν οι άνθρωποι από όσα τους φορτώσαμε εμείς οι επαγγελματίες απατεώνες, που ισχυριζόμαστε πως είμαστε γνήσιοι απόγονοι τους, ίσα ίσα για να δικαιούμαστε να περιφέρουμε το δίσκο της επετείας ανά τη Εσπερία.
Όμως, το 1992 θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι, σε τούτη την παρδαλή χώρα. Οφείλω να το αποκαλύψω λοιπόν σήμερα.
Τούτα εδώ τα περί αρχαίων Ελλήνων κείμενα δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από να προετοιμάζουν το έδαφος για ένα πέσιμο στα μαλακά το 1992. Γιατί, μόνο αν πέσουμε στα μαλακά ενδέχεται να περισώσουμε κάτι από το νέφος της ακρίδας που θα αρχίσει να εισβάλλει εδώ, από το 1992. Όποιον συνεπώς, χαρακτηρίσει «ανθελληνικά» αυτά τα κείμενα, θα “θελα να τον δω το 1992…
Να δω δηλαδή αν θα τα καταφέρει να “ναι τίποτα περισσότερο από γκαρσόνι στο ξενοδοχείο μετ” εστιατορίου η Ελλάς. Αυτά εδώ τα κείμενα, ούτε ιστορία γράφουν (όπως το ΠΑΣΟΚ, π.χ.), ούτε με την ιστορία ασχολούνται. Ασχολούνται αποκλειστικά με τη σημερινή Ελλάδα -κι ας μην τους φαίνεται, σε μια πρόχειρη ματιά. Για να γράψουμε λοιπόν ιστορία (όχι όπως το ΠΑΣΟΚ πάντως), πρέπει εμείς οι Νεοέλληνες να απαλλαγούμε από μια ιστορία που οι «πρόγονοι» μας δεν την έγραψαν για μας, αλλά για τον εαυτό τους.
Ο Περικλής δεν ανήκει στην Ελλάδα, ανήκει στον κόσμο ολόκληρο. Ο Παρθενώνας μπορεί γεωγραφικά να βρίσκεται στην Ελλάδα, κι αυτό είναι μια ωραία αφορμή για να έρχονται οι τουρίστες στην Ελλάδα, αλλά πολιτιστικά δεν βρίσκεται στην Ελλάδα. Ασε που οι μισοί από τους Νεοέλληνες που ανέβηκαν στον «ιερό βράχο», ανέβηκαν είτε γιατί τους ανέβασαν με το σχολείο, είτε για να δουν το… ηλιοβασίλεμα, είτε για να θαυμάσουν το κτίριο του ΟΤΕ και τον Πύργο των Αθηνών, στην περίπτωση που το επιτρέπει το νέφος της μωρίας μας.»

Βασίλης Ραφαηλίδης

Η πορνοποίηση της νέας γενιάς

Η πορνοποίηση της Γενιάς των ’90 και ’00! Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ισοπεδώνει αξίες και ηθική εθίζοντας παιδιά στο Πορνό !

Η ιδέα για ένα βιβλίο που να αφορά την κουλτούρα του πορνό ήρθε στον Κέβιν Σκοτ (Kevin Scott) τη μέρα που η κόρη του αποφάσισε πως έπρεπε απαξάπαντος να αποκτήσει ένα πόνι «Bratz». Επί μήνες το πεντάχρονο κορίτσι τον παρακαλούσε να της πάρει μία κούκλα «Μπρατζ» -με τακούνι-στιλέτο, δικτυωτό καλτσόν, μίνι φούστα, και πελώρια κουταβίσια μάτια στο υπερμέγεθες κεφάλι.
Αλλά το βλέμμα της κούκλας φαινόταν στον Σκοτ κάπως υπερβολικά σέξι για ένα προνήπιο, κι έτσι αποφάσισαν με τη σύζυγό του να πάρουν στην κόρη τους μία… άλλη κούκλα, που ικανοποίησε τη μικρή μια χαρά. Μόνο που λίγους μήνες αργότερα, η «Μπρατζ» έβγαλε τη σειρά της «μωρά Μπρατζ». «Αν οι κούκλες Μπρατζ έμοιαζαν με εκπορνευόμενες Μπάρμπι, αυτά τα “μωρά” έμοιαζαν επίσης να εκπορνεύονται!» ξεσπάει ο Σκοτ.

Για μία ακόμα φορά κατάφερε να πείσει την κόρη του να της πάρει ένα «μικρό μου πόνι» και προς στιγμή, κάθε σχετική συζήτηση σταμάτησε. Έως ότου, όπως ήταν αναμενόμενο, η Μπρατζ έβγαλε τα «πόνι Μπρατζ».

Και τότε, λέει ο Σκοτ, που είναι καθηγητής αγγλικών σε ένα μικρό κολέγιο της Τζόρτζια, «συνειδητοποίησα πως η πορνο-κουλτούρα και εγώ βρισκόμαστε σε αγώνα μέχρι θανάτου για την ψυχή της κόρης μου».

Σε μία αγορά που πουλάει ψηλοτάκουνες γόβες για μωρά και τάνγκα για προέφηβες, δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγαλοφυΐα για να δει πως το σεξ -για να μην πούμε το πορνό- εισβάλει στις ζωές μας.

Είτε το θέλουμε, είτε όχι, η τηλεόραση το μεταφέρει στα σαλόνια μας και το διαδίκτυο στις κρεβατοκάμαρές μας. Σύμφωνα με μία έρευνα του πανεπιστημίου της Αλμπέρτα του 2007, το 90% των αγοριών και το 70% των κοριτσιών ηλικίας 13-14 ετών έχουν ήδη έρθει τουλάχιστο μια φορά σε επαφή με ρητά σεξουαλικά περιεχόμενα.

Το πρόβλημα του Σκοτ όμως δεν είναι μόνο το σεξ. Αυτό που τον ενδιαφέρει περισσότερο είναι γιατί η δυτική κουλτούρα υιοθετεί με τόση προθυμία τις πλέον αισχρές και έκφυλες εκδοχές του σεξ, που συχνά έλκουν την καταγωγή τους απ’ ευθείας από την πορνογραφία. Στο βιβλίο του «Η Πορνοποίηση της Αμερικής» που συνέγραψε με τη συνάδερφό του Κάρμιν Σαρακίνο (Carmine Sarracino), καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας, το δίδυμο επιχειρηματολογεί πως διαμέσου καταναλωτικών αγαθών σαν τις κούκλες Μπρατζ κ.ά., η επιρροή του πορνό στην κυρίαρχη κουλτούρα επηρεάζει την αυτοαντίληψη και τις συμπεριφορές μας σχεδόν στα πάντα, από τη μόδα έως τις αντιλήψεις για το σώμα μας ή τη σχέση με τη σεξουαλικότητά μας.

Είναι πολύ νωρίς για να εκτιμήσει κανείς πώς ακριβώς θα επηρεάσει μακροπρόθεσμα τα παιδιά μας η ανατροφή τους σε αυτό το υπερσεξουαλικό περιβάλλον. Αλλά ο Σκοτ και η συνεργάτης του διατυμπανίζουν πως στα σίγουρα δεν είναι αρκετά νωρίς να σημάνει κάποιος το κουδούνι του συναγερμού και να αντιμετωπίσει κριτικά όλη αυτή τη σεξουαλικότητα στην οποία εκτιθέμεθα καθημερινά.

…Kαι τα αποτελέσματα στους εφήβους 14-16 ετών
Μολοταύτα, οι συγγραφείς δεν ζητούν να ξαναγυρίσει το πορνό στην παρανομία. Είναι αμφότεροι παιδιά της γενιάς που διαδήλωνε για σεξουαλική απελευθέρωση. Και παραδέχονται ευχαρίστως πως το πορνό συνέβαλε στη σεξουαλική αυτή απελευθέρωση. Η διαφορά μεταξύ του τότε και του τώρα είναι πως κάπως έγινε και το πορνό -ή η θεματολογία του- υπερέβησαν τα όρια της ψυχαγωγίας «μόνο για ενήλικους» και εισέβαλαν σε κάθε σχεδόν πλευρά της καθημερινής λαϊκής κουλτούρας.

Οι Σαρακίνο και Σκοτ ορίζουν ως «πορνοποίηση» την υιοθεσία από τη διαφήμιση αλλά και ολόκληρη την κοινωνία ορισμένων κεντρικών θεμάτων της αμερικανικής πορνογραφίας: το σεξ ως διασκέδαση, η απερίφραστη εκδήλωση της σεξουαλικότητας, η «στενή» αντίληψη για το περιεχόμενο των σχέσεων μεταξύ ανδρών και γυναικών, η εξιδανίκευση των «κακών» κοριτσιών και των «βρώμικων» αγοριών, η κυριαρχία και η υποταγή.

Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις φωτογραφίες που αναρτούν οι έφηβοι στο «My Space» και στο «Facebook»: Αν δε μιμούνται σκηνές πορνό που έχουν δει, μιμούνται στα σίγουρα εμπνευσμένες από το πορνό εικόνες και πόζες που αφθονούν αλλού: δερμάτινα εσώρουχα, κορσέδες και φανταχτερές γόβες-στιλέτο, που άλλοτε αποτελούσαν σήμα κατατεθέν των πορνοστάρ, αφθονούν σήμερα στα γυμνάσια και τα λύκεια.

Ενδεικτικό προφίλ έφηβης της γενιάς του 2000 στο facebook. Μία διαφήμιση για το αποσμητικό «Αxe», που απευθύνεται σε έφηβα αγόρια, χρησιμοποιεί το σλόγκαν «πώς καθαρίζουν τα βρώμικα αγόρια», ενώ η «Barton» η εταιρεία κατασκευής σκέιτμπορντ, συνεργάστηκε με το «PlayBoy» για να παράγει μια νέα σειρά σανίδων, που ονομάστηκε «Love», με σήμα αισθησιακά κόκκινα χείλη καταμεσής στο παιχνίδι.

Πάνω στα σκέιτμπορντ γράφεται το σύνθημα «Mου αρέσει να κυλιέμαι στα πάρκα• μου αρέσουν τα μακριά, σκληρά παιχνίδια στα παγκάκια ιδίως αν ακολουθούνται από ένα ωραίο, ζεστό τρίψιμο». Σε ένα από τα πιο δημοφιλή παιδικά βιντεοπαιχνίδια, το «Guitar Hero», απεικονίζονται ψηφιακοί αστέρες του ροκ ενώ πίσω τους μία στριπτισέζ λικνίζεται σε ένα στύλο. Οι στριπτιζέζ είναι «εντάξει», σε βαθμό να περνούν σχεδόν απαρατήρητες.

Αλλά και πολλές διασημότητες μεταλλάσσονται σε ερασιτέχνες πορνοστάρ: κινηματογραφούν σεξουαλικές τους συναντήσεις -Κόλιν Φάρελ (Colin Farrell), Κιμ Καρντασιάν (Kim Kardashian)- προσλαμβάνουν παραγωγούς πορνοταινιών για να γυρίσουν τα βίντεό τους –Μπρίτνεϊ Σπίαρς (Britney Spears)- ή γυρίζουν απευθείας καθαρά πορνό -Σνουπ Ντογκ (Snoop Dogg). Εν τω μεταξύ πραγματικοί πορνοστάρ σαν τους Ρον Τζέρεμι (Ron Jeremy) ή την Τζένα Τζέιμσον (Jenna Jameson) αποκτούν ευρύτατη διασημότητα, εμφανίζονται ως γκεστ σταρ σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές και βλέπουν τις εισπράξεις τους να εκτοξεύονται στα ύψη.

Σε μία δίκη στη Φλόριντα, ένας δικηγόρος πρόβαλε το επιχείρημα πως απόδειξη για το ότι το πορνό έχει γίνει πλέον στοιχείο της καθημερινότητας είναι πως στο «Google» η λέξη «όργιο» (orgy) δίνει διπλάσια αποτελέσματα από ότι η λέξη «μηλόπιτα» (apple pie). Σύμφωνα με το σκεπτικό του δικηγόρου, ο πελάτης του, ένας διαχειριστής μιας πορνό ιστοσελίδας που κατηγορούνταν για προσβολή της δημοσίας αιδούς, εκβιασμό, μαστροπεία και ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, συμπεριφερόταν σύμφωνα με τους αποδεκτούς κοινωνικούς κανόνες (ο κατηγορούμενος πράγματι αθωώθηκε για το αδίκημα της προσβολής της δημοσίας αιδούς και καταδικάστηκε μόνο για το αδίκημα του «ξεπλύματος βρώμικου χρήματος»).

«Αρκεί να περιφέρεσαι στην πόλη, και πέφτεις συνεχώς πάνω στο πορνό, σε κάθε διαθέσιμο μέσο επικοινωνίας», λέει η Σαρακίνο, που διδάσκει στο κολέγιο Ελίζαμπεθ τάουν της Πενσιλβάνια. «Είναι πια τόσο πανταχού παρόν, που σχεδόν δεν μπορείς να το ξεχωρίσεις από το υπόλοιπο πολιτιστικό περιβάλλον».

Αυτή η κυριαρχία του πορνό προκαλεί στα παιδιά αρκετή σύγχυση και πάμπολλες παρεξηγήσεις, λέει η Λιν Μίκελ Μπράουν (Lyn Mikel Brown), συγγραφέας του βιβλίου «Πακετάροντας την παιδικότητα», που αναφέρεται στην επίδραση της διαφήμισης στα έφηβα κορίτσια. «Όλη αυτή η υπερέκθεση στο σεξ, διαστρεβλώνει το περιεχόμενο της ενηλικίωσης».

Υπάρχουν έρευνες που δείχνουν πως τα παιδιά που εκτίθενται σε τέτοιου είδους σεξουαλικές σκηνές διαμορφώνουν πιο παραδοσιακές αντιλήψεις για το ρόλο των φύλων (συνδέοντας την κυριαρχία με το ανδρικό φύλο και την υποταγή με το γυναικείο) -και όχι μόνο στην κρεβατοκάμαρα (μία έρευνα του πανεπιστημίου του Μίσιγκαν σε 244 μαθητές γυμνασίου, έδειξε πως τα παιδιά που παρακολουθούσαν τακτικά προγράμματα με έντονο σεξουαλικό περιεχόμενο, ασπάζονταν περισσότερο στερεοτυπικές εικόνες για τα φύλα).

Τα παιδιά επίσης, όπως είναι λογικό, ελέγχουν πολύ λιγότερο από άλλες κατηγορίες την εκδήλωση της σεξουαλικότητάς τους, και δε γνωρίζουν ποιες συμπεριφορές συνιστούν σεξουαλική κακοποίηση. Ως τμήμα της έρευνας για το βιβλίο τους, οι συγγραφείς της «πορνοποίησης» αναφέρονται σε ιστορίες που άκουσαν από δασκάλους και καθηγητές για κορίτσια που έστελναν με το κινητό ημίγυμνες φωτογραφίες τους σε συμμαθητές τους που μόλις είχαν γνωρίσει, ή που «παρέλαυναν» σε όλους τους χώρους του σχολείου με αποκαλυπτικές εμφανίσεις, με σκοπό να προκαλέσουν.

Οι συγγραφείς του «Τόσο σέξι, Τόσο νωρίς», που εκδόθηκε νωρίτερα αυτό το μήνα, θεωρούν πως το πρόβλημα εν μέρει οφείλεται στο ότι τα παιδιά δε διαθέτουν την ωριμότητα να ερμηνεύσουν ή να κατανοήσουν το πλαίσιο των εικόνων που βλέπουν. Πέρσι, η «αμερικανική ψυχολογική εταιρεία» (AΡΑ) εξέδωσε μία εξαιρετική έκθεση για την εικόνα που έχουν τα νέα κορίτσια για την ενηλικίωση, που παρουσιάζεται ως μία διαδικασία που δεν έχει άλλο περιεχόμενο από τα σεξουαλικά «οφέλη» από τα οποία συνοδεύεται. Σύμφωνα με ορισμένους ψυχολόγους, από τη στιγμή που θα δεχθούν αυτή την αντίληψη, τα κορίτσια «αυτο-αντικειμενικοποιούνται», με συνέπειες που ποικίλουν από τα μαθησιακά προβλήματα έως την κατάθλιψη ή τα διατροφικά προβλήματα.
«Δεν λέμε πως τα παιδιά μαθαίνουν τι είναι το φιλί ή το σεξ απ’ ευθείας από τα πορνό», διευκρινίζει η Σάρον Λαμπ (Sharon Lamb), ψυχολόγος στο κολέγιο «Σεντ Μάικλ» στο Μπάρλινγκτον του Βερμόντ, που συμμετείχε στη σύνταξη της έκθεσης της ΑΡΑ. «Πάντως βλέπεις μιμήσεις σεξουαλικών πράξεων που άλλοτε τις έβρισκες μόνο στα πορνό. Μοιάζει λες και τα παιδιά να έχουν εκπαιδευτεί σε μία αντίληψη για το σεξ, πριν καν τους μιλήσει κανένας γι’ αυτό».
Σε αυτήν την «εκπαίδευση» περιλαμβάνονται και οι χιλιάδες εικόνες με ρητό σεξουαλικό περιεχόμενο που βλέπουν τα παιδιά μας πριν φτάσουν στην εφηβεία. Σύμφωνα με τους ειδήμονες, αυτή η έκθεση μπορεί να καταστήσει απογοητευτική την εμπειρία του πραγματικού σεξ, ιδίως σε νεαρούς άνδρες που κυριαρχούνται από φαντασιώσεις πορνικής έμπνευσης.

To σύγχρονο πρότυπο της έφηβης κοπέλας απεικονίζεται στο πρόσωπο της Miley Cyrus. Στα πορνό οι γυναίκες απεικονίζονται ως ακόρεστες για σεξ και πρόθυμες να υποστούν κάθε είδους λεκτική, φυσική ή σεξουαλική βία. Πολλά νεαρά κορίτσια, μη γνωρίζοντας τίποτα διαφορετικό, πέφτουν με τα μούτρα στη μίμηση αυτού του κυρίαρχου πολιτιστικού κώδικα.

Σήμερα πολλές έφηβες αυτοαποκαλούνται «τσούλες» και «πουτάνες». Κι είτε είναι το πορνό ή ένα ευρύτερο σύνολο επιρροών, το απρόσωπο, χωρίς δεσμεύσεις ευκαιριακό σεξ, η λεγόμενη «αρπαχτή» αποτελεί ένα από τα καθοριστικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά μιας ολόκληρης γενιάς εφήβων -αυτή η υποκουλτούρα αποτελεί ήδη αντικείμενο πολλών δημοσιεύσεων, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει το «Αρπαχτή», της κοινωνιολόγου Καθλίν Μπογκλ (Kathleen Bogle).

Μία από τις βασικές ιδέες της πορνοβιομηχανίας είναι πως το σεξ δεν είναι παρά ένα ακόμα αγαθό, προς εμπορία σε μία ανοικτή αγορά-μια αντίληψη που απεικονίζεται ωραιότατα σε ένα βίντεο κλιπ όπου ο ράπερ Νέλι (Nelly) ακυρώνει την πιστωτική του κάρτα σε μία γυμνή γυναικεία πλάτη.
Στο σεξ, το αυθεντικό αντικαταστάθηκε από το κραυγαλέο και το τεχνητό. Δεν είναι τυχαίο πως η «πλαστική» Miley Cyrus αναδεικνύεται στο κυρίαρχο προεφηβικό σεξουαλικό πρότυπο -στο διαδίκτυο κυκλοφορούν όχι μόνο φωτογραφίες της Σάιρους τυλιγμένης μέσα σε σεντόνι, λες και μόλις έκανε σεξ (η ίδια ισχυρίζεται πως παγιδεύτηκε από το φωτογράφο) αλλά και αποκαλυπτικές φωτογραφίες της, που τις τράβηξε η ίδια ή φίλοι της.

«Τόσο τα αγόρια όσο και τα κορίτσια έχουν μπερδευτεί εντελώς σε σχέση με το τι είναι επιτρεπτό και τι όχι», λέει η Μπράουν. Ίσως να είναι όλο και πιο επείγον να βοηθήσουμε τα παιδιά να κάνουν αυτή τη διάκριση.

H τεχνολογία πλήττει τον άνθρωπο;

Φώτο: Εργοστάσιο υφασμάτων στη Βαρκελώνη που λειτουργεί μόνο με ρομπότ.

H τεχνολογία πλήττει τελικά τον άνθρωπο; Ένα ερώτημα που ξανατίθεται:Πρόκειται για ένα ερώτημα που θέτουν οικονομολόγοι και εργαζόμενοι τουλάχιστον από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης. Κι αυτό γιατί η τεχνολογική καινοτομία θεωρείται το φάρμακο του οικονομικού μαρασμού. Η μήπως είναι η αιτία; Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι:
Η ακατάπαυστη αυτοματοποίηση σε τομείς όπως τα εργοστάσια, το εμπόριο ή ακόμη και η δημοσιογραφία, μήπως τελικά καταστρέφουν τα επαγγέλματα παρά δημιουργούν καινούρια;

Σίγουρα η αυτοματοποίηση οδηγεί στο περιθώριο κάποια ανθρώπινα επαγγέλματα που δεν απαιτούν μεγάλη εξειδίκευση αλλά δημιουργεί και νέες κατηγορίες εργασίας όπως μηχανικοί πληροφορικής, τραπεζικά και χρηματοπιστωτικά επαγγέλματα, μπλόγγερ.

Το ΜΙΤ ανιχνεύει το πρόβλημα. Δύο ερευνητές του ΜΙΤ ( Massachusetts Institute of Technology), οι Andrew McAfee και Erik Brynjolfsson παρατηρούν ένα «μεγάλο χάος» ανάμεσα στην παραγωγή και τους μισθούς, από το 2000 και μετά, όσο προχωρά η τεχνολογία και εξελίσσεται γρηγορότερα από την εκπαίδευση και τις ικανότητες των ανθρώπων. Με άλλα λόγια, οι μισθωτοί χάνουν τη μάχη μεταξύ παιδείας και τεχνολογίας. Και αυτό συμβαίνει μετά την άλλη μεγάλη μάχη που έχασαν τη δεκαετία του 1970, όταν το κεφάλαιο πήρε το πάνω χέρι στην εργασία.

Χαζές και έξυπνες μηχανές. Η αντικατάσταση χειρωνακτικών εργασιών από τις μηχανές στις γεωργικές επιχειρήσεις και τα εργοστάσια ήταν πολύ διαφορετική, σύμφωνα με ορισμένους ανησυχούντες αναλυτές. Αυτές οι εν λόγω μηχανές ήταν «χαζές» και εξαιρετικά εξειδικευμένες ενώ ήταν απαραίτητη η εποπτεία των ανθρώπων σε όλα τα στάδια της λειτουργίας τους. Ωστόσο, ο 21ος αιώνας έφερε στο προσκήνιο εργαλεία πολύ πιο έξυπνα, ικανά να ολοκληρώσουν εργασίες που κανείς παλιότερα δεν θα φαντάζονταν ότι θα μπορούσαν να αυτοματοποιηθούν.
Τα σημερινά logiciel μπορούν να απαντούν στις κλήσεις μας, να οργανώσουν το πρόγραμμά μας, να μας αγοράσουν παπούτσια, να μας συμβουλεύσουν μια ταινία ή να μας κατευθύνουν σε στοχευμένες αγορές. Τα logiciel του αύριο θα μπορούν να διαγνώσουν τις ασθένειές μας, να γράφουν άρθρα στα περιοδικά και τις εφημερίδες και να οδηγούν ακόμη και το αυτοκίνητό μας.
Και όταν τα ανώτερα διανοητικά επαγγέλματα, με υψηλή εξειδίκευση, αντικατασταθούν από μηχανές, ποιές δουλειές θα μείνουν για να κάνουν οι άνθρωποι; Ίσως η πολιτική και προφανώς η επιχειρηματικότητα και το μάνατζμεντ. Με άλλα λόγια, οι πλούσιοι θα γίνουν περισσότερο πλούσιοι και οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί θα μείνουμε εκτός.

«Τεχνολογική ανεργία». Όλες αυτές οι αναλύσεις οδηγούν στον νέο όρo «τεχνολογική ανεργία», όρος που κυκλοφορεί πολύ στα πανεπιστήμια πάλι σήμερα, 80 χρόνια μετά την ανακάλυψή του από τον Κέινς. Στις 6 Αυγούστου 2014 Pew Research και το Elon University δημοσίευσαν μια έκθεση με τίτλο «Τεχνητή Νοημοσύνη, ρομποτική και μέλλον των επαγγελμάτων».
Αυτή η έκθεση περιλαμβάνει το αποτέλεσμα έρευνας που διενεργήθηκε σε 1.900 οικονομολόγους, ειδικούς, αναλυτές και θεωρητικούς της εργασίας που έθεσαν ένα μεγάλο ερώτημα: «Οι εφαρμογές αυτόματης τεχνητής νοημοσύνης και τα ρομποτικά εργαλεία θα εξαφανίσουν περισσότερες θέσεις εργασίας από όσες δημιούργησαν ως το 2015;»
Τα αποτελέσματα αυτής της έρευνας είναι συγκλονιστικά. Σχεδόν οι μισοί ερωτώμενοι εκτιμούν ότι τα έξυπνα logiciel θα καταστρέψουν περισσότερες θέσεις εργασίες από όσες θα δημιουργήσουν. Οι υπόλοιποι μισοί πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο.

Η μεσαία τάξη σε κίνδυνο. Αυτή η ασυμφωνία μεταξύ ειδικών σε ένα τόσο κρίσιμο ζήτημα και εμφανώς απλό είναι εξαιρετικά ενοχλητική. Κι αυτό γιατί τόσο η ιστορία όσο και τα κυρίαρχα οικονομικά μοντέλα συμφωνούν ήδη σε ένα πράγμα: ότι η κοινωνία θα προσαρμοστεί και ότι τα νέα επαγγέλματα που θα προκύψουν από την τεχνολογική εξέλιξη θα ενδυναμώσουν την οικονομία.
Ακόμη και ο Κέινς διαβεβαίωνε τους αναγνώστες του το 1930 ότι η τεχνολογική ανεργία δεν είναι παρά «μια προσωρινή φάση μη προσαρμογής». Αυτή η άποψη υπήρξε κυρίαρχη για τόσο καιρό που οι αντίπαλοί της πήραν τα ταπεινωτικό προσωνύμιο Λουδίτες.
Το κίνημα των Λουδιτών και η τεχνολογία. Οι Λουδίτες ήταν βρετανοί υφασματοποιοί -οι οποίοι κατέστρεφαν και έκαιγαν τις μηχανικές ανακαλύψεις με το επιχείρημα ότι η τεχνολογία ήταν θεμελιώδης απειλή για την ανθρώπινη ευτυχία, στις απαρχές της Βιομηχανικής Επανάστασης στην Αγγλία. Ποιός θα το φανταζόταν ότι εν έτει 2014, οι μισοί μεγάλοι εξπέρ των ΗΠΑ θα επανέφεραν αυτή την πρωτόγονη σκέψη των Λουδιτών για τα αποτελέσματα της αυτοματοποίησης στην αγορά εργασίας ;
Ανησυχούν για το μέλλον των μισθών.«Η αυτοματοποίηση είναι όπως ο Βόλντεμορ: η φρικιαστική δύναμη που κανένας δεν θέλει να πει με το όνομά του» δηλώνει ένας από τους ειδικούς που ερωτάται στην έρευνα της έκθεσης Pew. «Τα καλοπληρωμένα επαγγέλματα θα γίνουν όλο και σπανιότερα» τονίζει ο Mark Nall, επικεφαλής προγράμματος της NASA, στην ίδια έκθεση. «Δεν είμαι σίγουρος ότι οι θέσεις εργασίας θα εξαφανιστούν εντελώς αλλά όσες θα μείνουν θα είναι λιγότερο καλοπληρωμένες και πιο προσωρινές από ό,τι είναι σήμερα» λέει από την πλευρά του ο Justin Reich, από το Berkman Center for Internet and Society του Πανεπιστημίου του Harvard.

Σκοτεινό μέλλον για τη μεσαία τάξη.Αυτή η σκοτεινή προοπτική είναι δικαιολογημένη; Ο Andrew McAfee, ο οποίος πρώτος ξεκίνησε τη συζήτηση για τις συνέπειες της αυτοματοποίησης με το l’e-book «Οργή εναντίον της Μηχανής», με τον συνάδελφό του ερευνητή του ΜΙΤ Erik Brynjolfsson δηλώνει:
«Είμαι εξαιρετικά ανήσυχος για τις συνέπειες που θα έχει η τεχνολογία στην οικονομική ανάπτυξη για τις μεσαίες τάξεις. Είναι προφανές ότι η μεσαία τάξη θα ξεπεραστεί από τις εξελίξεις. Η ισορροπία μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας αλλάζει και αιτία αυτής της αλλαγής είναι οι τεχνολογίες πληροφορικής».
Ο ερευνητής εκτιμά ότι το εκπαιδευτικό σύστημα θα πρέπει να εξελιχθεί για να προετοιμάσει τους νέους σε έναν κόσμο όπου τα περισσότερα επαγγέλματα θα είναι αυτοματοποιημένα. Ας σημειωθεί ότι ο οικονομολόγος του Κολούμπια Τζόε Στίγκλιτς έχει ήδη αναλύσει ότι αν η Μεγάλη Κρίση ήταν τόσο μεγάλης διάρκειας αυτό οφείλεται στην αυτοματοποίηση της αγροτικής καλλιέργειας.
 

Η οθωμανική εποχή επανέρχεται

Όλοι εμείς που, λόγω γειτονιάς, παρακολουθούμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή απορούμε και ανησυχούμε για την τύχη αυτού που η Ουάσιγκτον ονόμασε «πρακτική της δημοκρατίας». Έγιναν επαναστάσεις, πόλεμοι, αιματηρές συγκρούσεις σε χώρες της περιοχής, μας είπαν ότι δόθηκαν εκεί όπου έπρεπε «τα κλειδιά» της δημοκρατικής αλλαγής, αλλά αποδείχτηκε ότι δεν είχε δοθεί και ο «οδηγός χρήσης» τους. Με εξαίρεση την Τουρκία, η ιδέα της δημοκρατίας βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο στην περιοχή.

Είναι δύσκολο για έναν Δυτικό να αντιληφθεί πώς συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν στο Ιράκ, στη Συρία κλπ, αν δεν ξέρει ότι στην Οθωμανική περίοδο η καθημερινή ζωή ενός πολίτη όχι μόνο επηρεαζόταν αλλά καθοριζόταν από το Ισλάμ. Σήμερα έχουμε επιστροφή σ’ αυτό το μοντέλο και κατά τα φαινόμενα θα είναι μόνιμο. Τώρα αποκαλύπτεται ότι χιλιάδες άνθρωποι από χώρες εκτός της περιοχής ταξίδεψαν, οι περισσότεροι μέσω Τουρκίας, στο Ιράκ και στη Συρία ως «τζιχαντιστες τουρίστες» και τώρα πρωτοστατούν στην ισλαμιστική εξέγερση.

Ίσως αν η Δύση είχε μεγαλύτερη κατανόηση της ιστορίας της περιοχής, αν είχε πείρα και έδειχνε πώς έπρεπε να κινηθεί «το όχημα της δημοκρατίας» να είχαμε άλλη εξέλιξη. Γιατί η ιδέα της δημοκρατίας είναι κάτι το πολύ νέο στη Μέση Ανατολή. Πριν εισάγουμε τη δημοκρατία στα εμιράτα, στις δικτατορίες, στις μοναρχίες, στις ομοσπονδίες όπου επί 600 και πλέον χρόνια ζει και εφαρμόζεται το Οθωμανικό Βασίλειο, έπρεπε να γίνουν πολλά άλλα. Η δημοκρατία δεν μπορεί να επιβληθεί άνωθεν.

Ο μέγας ιστορικός του Οθωμανισμού Νόρμαν Ιζκοβιτς μας εξηγεί πώς οι Σελτζούκοι, αυτή η ουνιτική τούρκικη δυναστεία, «ξεκίνησαν σαν στρατιωτικά μπουλούκια, αγκάλιασαν μουσουλμάνους πρίγκιπες και έγιναν κυβερνήτες επαρχιών ώσπου κάποτε ανακηρύχτηκαν αυτόνομοι άρχοντες μεγάλων περιοχών». Η Βαγδάτη έγινε η έδρα του χαλιφάτου και το 1055 είναι το ξεκίνημα του Υψηλού Ισλάμ που έχει δυο πυλώνες–την μουσουλμανική ορθοδοξία και την φορολογία.

Εμείς οι Δυτικοί που ζούμε εκτός Μέσης Ανατολής γνωρίζουμε πολλές μορφές διακυβέρνησης. Η Αθηνά και η Ρώμη μας έδωσαν την δημοκρατία και την πόλη-κράτος. Οι πατέρες της Αμερικής καθόρισαν την κυβέρνηση από τον λαό για τον λαό. Βασιλείς και βασίλισσες στην Ευρώπη ήταν απόλυτοι μονάρχες–ελέω θεού είτε όχι–ώσπου έχασαν το Βασίλειο τους και κάποιοι και το κεφάλι τους. Οι μπολσεβίκοι επαναστάτες ασπάστηκαν τον κομμουνισμό.

Στη Μέση Ανατολή επικρατεί επί αιώνες το Ισλάμ το οποίο δεν έχει τίποτε το κοινό με τη δημοκρατία. Αλλά το Ισλάμ δεν λειτουργεί μόνο ως θρησκεία. Είναι ταυτόχρονα κοινωνική φόρμα και μορφή διακυβέρνησης που στηρίζεται στη θρησκεία. Ας μη μας εκπλήττει αυτό. Κι εμείς στη Δύση έχουμε περί πολλού τη θεϊκή ανάμειξη στην πολιτική. Ας θυμηθούμε ότι στα χρόνια του Ψυχρού πόλεμου οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν «ένα έθνος υπό τον Θεό», ενώ η Σοβιετική Ένωση ακολουθούσε τον Μαρξισμό που διακήρυττε «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού».

Εμείς οι ξένοι το μόνο που θυμόμαστε για την Οθωμανική αυτοκρατορία είναι το επίθετο που της κόλλησε ο τσάρος Νικόλαος Β’— «ο ασθενής της Ευρώπης». Αλλά το 1603 ο άγγλος ιστορικός Ριτσαρντ Νολς την αποκάλεσε «ο τρόμος του κόσμου». Νομίζω ότι ο Νολς είδε πολύ καθαρά αυτό που συμβαίνει σήμερα εμπρός στα μάτια μας.

Οι 5 αισθήσεις φανερώνουν σοβαρά προβλήματα υγείας

Δε χρειάζονται μαντικές ικανότητες για να προβλέψουμε την πορεία της υγείας μας, αλλά μόνο οι πέντε αισθήσεις μας.

 Πολλές φορές δεν το συνειδητοποιούμε, αλλά δεκάδες παθήσεις και σοβαρές ασθένειες ξεκινούν να εκδηλώνονται με ανεπαίσθητες μεταβολές. Γνωρίζοντας ποια είναι τα σημάδια που πρέπει να προσέξουμε, μπορούμε να εντοπίσουμε το πρόβλημα νωρίς και να δράσουμε άμεσα.

1. Ακοή

Η μερική απώλεια ακοής συνδέεται με το διαβήτη. Τα άτομα που πάσχουν από το μεταβολικό σύνδρομο αντιμετωπίζουν διπλάσιο κίνδυνο να χάσουν εν μέρει την ακοή τους, σύμφωνα με ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Νιιγκάτα της Ιαπωνίας. Μάλιστα, οι διαβητικοί κάτω των 60 ετών είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίσουν προβλήματα ακοής σε σύγκριση με τους ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας. Τα προβλήματα αυτά οφείλονται στα αυξημένα επίπεδα της γλυκόζης στο αίμα, τα οποία είναι πιθανό να προκαλέσουν βλάβες στα αιμοφόρα αγγεία των αυτιών.

2. Όραση

Τα αιμοφόρα αγγεία του ματιού παρέχουν σημαντικές πληροφορίες για την κατάσταση του εγκεφάλου. Ερευνητές από το αμερικανικό Πανεπιστήμιο Ντιουκ διαπίστωσαν ότι τα άτομα που διαθέτουν πιο πλατιά αιμοφόρα αγγεία στα μάτια πέτυχαν χαμηλότερες βαθμολογίες στα τεστ IQ. Οι φλέβες των ματιών μοιάζουν ως προς το μέγεθος, τη δομή και τη λειτουργία τους με τα αιμοφόρα αγγεία του εγκεφάλου κι έτσι τα μάτια μπορεί να υποδείξουν τα πρώτα σημάδια νοητικής κατάπτωσης αρκετά χρόνια πριν την εκδήλωση της άνοιας. Ο οφθαλμίατρος είναι αυτός που μπορεί να εντοπίσει πιθανώς ανησυχητικές μεταβολές.

3. Όσφρηση

Η αδύναμη όσφρηση αποτελεί ένα από τα πρώιμα σημάδια του Αλτσχάιμερ, σύμφωνα με το Αμερικανικό Ινστιτούτο Νευρολογικών Διαταραχών (NINDS). Μελέτη που πραγματοποίησαν οι ερευνητές σε ποντίκια έδειξε ότι τα πειραματόζωα που διέθεταν μεγαλύτερες ποσότητες πρόδρομης αμυλοειδούς πρωτεΐνης, η οποία παίζει βασικό ρόλο την εξέλιξη του Αλτσχάιμερ, παρουσίαζαν εκτενέστερες βλάβες στα νευρικά κύτταρα της μύτης. Οι μεταβολές που παρατηρούνται στο οσφρητικό σύστημα λόγω του Αλτσχάιμερ είναι παρόμοιες με αυτές που συμβαίνουν στον εγκέφαλο, όμως στο οσφρητικό σύστημα εντοπίζονται νωρίτερα.

4. Γεύση

Η κακοσμία του στόματος αποτελεί ένδειξη ουλίτιδας ή περιοδοντίτιδας, παθήσεις που συνδέονται με τη στυτική δυσλειτουργία. Ερευνητές από το Πανεπιστήμιο της Μαλάτειας στη Τουρκία διαπίστωσαν ότι οι άνδρες 30 έως 40 ετών που εκδηλώνουν φλεγμονές στα ούλα αντιμετωπίζουν τριπλάσιο κίνδυνο να εμφανίσουν προβλήματα στυτικής δυσλειτουργίας. Η σχέση της στοματικής υγείας και των σεξουαλικών επιδόσεων εξηγείται πιθανότατα από την κατάσταση του αγγειακού συστήματος. Η στύση επιτυγχάνεται όταν ο εγκέφαλος αντιλαμβάνεται το σεξουαλικό ερέθισμα, επιφέροντας τη χαλάρωση των μυών των γεννητικών οργάνων και ενισχύοντας τη ροή του αίματος στους αντίστοιχους ιστούς. Επειδή η περιοδοντίτιδα συνοδεύεται από μείωση της ελαστικότητας του ενδοθηλιακού τοιχώματος των αιμοφόρων αγγείων, είναι πιθανό να συνδέεται με τη στυτική δυσλειτουργία. Συνέπεια της περιοδοντίτιδας είναι η δυσλειτουργία του αγγειακού συστήματος στο σύνολό του, βασική αιτία της στυτικής δυσλειτουργίας.

5. Αφή και δέρμα

Η όψη της επιδερμίδας μπορεί να υποδείξει τον κίνδυνο καρδιοπάθειας, σύμφωνα με ερευνητές από το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Κοπεγχάγης. Τα συνηθέστερα σημάδια της γήρανσης – όπως τα γκρίζα μαλλιά, οι ρυτίδες αλλά και η συσσώρευση χοληστερόλης στα βλέφαρα – είναι ενδεικτικά του αυξημένου κινδύνου καρδιαγγειακών επιπλοκών.

"Αναβολικά όπως… ναρκωτικά"

Με αφορμή τα όσα έγιναν στη Μεσσηνιακή Μάνη μιλώ για το...νέο κοινωνικό πρόβλημα που λέγεται «αναβολικά σε γυμναστήρια».

Ένα πρόβλημα που σε λίγο θα συναγωνίζεται ευθέως το άλλο μεγάλο πρόβλημα, αυτό των ναρκωτικών.

«Τα γυμναστήρια υπόσχονται σώματα… φέτες στα ανυποψίαστα θύματά τους. Σαν γιατρός που έχει ασχοληθεί με τα θέματα της φαρμακοδιέγερσης μπορώ να βεβαιώσω κατηγορηματικά: Δεν γίνονται φέτες χωρίς αναβολικά».

Όμως οι… φέτες στο σώμα δεν επηρεάζουν μόνο τη καρδιά και τα άλλα ζωτικά όργανα. Επηρεάζουν και τον εγκέφαλο:

«Οι ουσίες που διακινούνται είναι κοκτέιλ. Δεν μιλάμε για ένα φάρμακο. Μιλάμε για πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους.

Αυτά τα φάρμακα δεν επηρεάζουν μόνο το σώμα, αλλά και τη ψυχή. Δημιουργούν διαταραχή προσωπικότητας, χτυπούν το κεντρικό νευρικό σύστημα. Αλλάζει η συμπεριφορά του χρήστη. Εάν τώρα σε αυτό υπολογίσουμε και την αύξηση της μυϊκής μάζας που δημιουργεί αισθήματα υπεροχής είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι η συμπεριφορά αλλάζει, γίνεται περισσότερο επιθετική με φαινόμενα σαν κι αυτό που έγινε πρόσφατα».

Ο ελληνικός αθλητισμός πλήρωσε ακριβά το τίμημα των αναβολικών. Καριέρες χτίστηκαν και γκρεμίστηκαν πάνω σ’ αυτά.

Όμως τότε υπήρχε μια κάποια… δικαιολογία. Αθλητές και αθλήτριες είχαν βρει αυτό τον τρόπο για να κερδίσουν διακρίσεις που θα τους εξασφάλιζαν μέσω των κινήτρων της πολιτείας για την υπόλοιπη ζωή τους. Τι κίνητρο όμως έχουν τα παιδιά των γυμναστηρίων;

«Το κίνητρο είναι απλά η φιλοδοξία να φτιάξουμε ωραίο σώμα. Άρα το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο από αυτό που αντιμετώπιζε και πλήρωσε ακριβά η Ελλάδα με το ντόπινγκ στον αθλητισμό. Με τους αθλητές είχαμε να κάνουμε με κάποιους οι οποίοι περνούσαν και πέντε – δέκα ελέγχους.

Πρόσεχαν τι έπαιρναν. Εδώ όμως γίνεται… χαμός. Κανείς δεν ελέγχει κανένα.

Τα παιδιά παίρνουν ό,τι φάρμακο τους πουλήσουν οι έμποροι για να φτιάξουν καλύτερο σώμα από τον… διπλανό τους. Πολλές φορές η χρήση οδηγεί στον θάνατο. Κι αυτούς τους θανάτους δεν τους μαθαίνουμε ποτέ.

Υπάρχουν τεράστια προβλήματα στις οικογένειες. Παιδιά ζητούν από τους γονείς τους χρήματα για να αγοράσουν τα αναβολικά με τον ίδιο φορτικό τρόπο που ζητούν οι χρήστες ναρκωτικών για τη δόση τους.

Εκτίμησή μου είναι ότι ο τζίρος από το εμπόριο των αναβολικών είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο των ναρκωτικών. Και συχνά πιο επικίνδυνος. Ο ναρκομανής ξέρει που θα φτάσει. Ο χρήστης αναβολικών δεν το ξέρει. Του υπόσχονται ωραίο σώμα, δύναμη και υγεία. Όλα αυτά όμως είναι… ψεύτικα και κάποια στιγμή έρχεται η… κατάρρευση».

Ποιος ήταν ο Νέαρχος: Ο Κρητικός ναύαρχος του στόλου του Μ. Αλεξάνδρου

Ο Νέαρχος υπήρξε ο επικεφαλής του στόλου του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του στην Ασία. Ήταν κρητικής καταγωγής, γιος του Ανδροτίμου (πιθανόν από την Λατώ).

Ο Βασιλιάς Φίλιππος Β΄ τον εξόρισε στην Αμφίπολη, καθώς ο ίδιος είχε πέσει στη δυσμένεια του Βασιλιά. Αργότερα αποκαταστάθηκε από τον Αλέξανδρο και ανέλαβε διοικητής της Λυκίας στην Μικρά Ασία.

Ο στόλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στην αρχή της εκστρατείας του, περιλάμβανε 150 με 160 πολεμικά πλοία, κυρίως τριήρεις (από τις οποίες 29 ήταν Αθηναϊκές) και δεκάδες μεταγωγικά. Ξεκινώντας ο Νέαρχος από τον Υδάσπη ποταμό, έπλευσε στις ακτές του Περσικού κόλπου και έφτασε στις εκβολές του Ευφράτη ποταμού.

Αποκομμένος ο στόλος, χωρίς τρόφιμα και χωρίς την υποστήριξη του στρατού, περνώντας από άγνωστα μέρη έφτασε και μετά από πολλές δυσκολίες κατόρθωσε να φτάσει στο Ευφράτη, χάρη της ικανότητας του Νέαρχου που με πραότητα, αποφασιστικότητα και θάρρος ξεπέρασε τα εμπόδια και τη δεισιδαιμονία των ναυτών του που διογκώθηκε λόγω του άγνωστου του εγχειρήματος.
Η κάθοδος του Ινδού ποταμού από το στόλο του Μ. Αλεξάνδρου με το ναύαρχο Νέαρχο και το μεγάλο ταξίδι από τις εκβολές του Ινδού ποταμού μέχρι τον Περσικό Κόλπο αποτελούν μια απ' τις μεγαλύτερες εποποιίες του Αρχαιοελληνικού Ναυτικού.

Σύντομα θα ακολουθήσουν η εξερεύνηση των ακτών της Αραβίας και της Κασπίας, ενώ η Ανατολική Μεσόγειος γίνεται ελληνική λίμνη προστατευμένη από τα καράβια των Πτολεμαίων και των Σελευκιδών.

Με την επικράτηση των Μακεδόνων το εμπόριο και η ναυτιλία γνωρίζουν νέα άνθιση, όμως, λόγω της επέκτασης των Μακεδόνων, τα λιμάνια της Ασίας και της Αιγύπτου μεγαλώνουν σε βάρος του Πειραιά.

Οι Μακεδόνες επεκτείνουν συνεχώς την επικράτειά τους και μεταφυτεύουν το ελληνικό στοιχείο μέχρι τις εσχατιές του τότε γνωστού κόσμου. Εξαιτίας αυτού η ελληνική γλώσσα και γραφή θα γίνουν διεθνείς.

Έπειτα από το θάνατο του Μεγάλου Αλέξανδρου, ο Νέαρχος παρέμεινε στην αρχηγία του στόλου, ωστόσο παρέδωσε την διοίκηση της Λυκίας στον Αντίγονο.

Γιγάντιο ψάρι αρπάζει καρχαρία ''μέσα από τα χέρια'' των ψαράδων

Πάντα υπάρχει κάτι μεγαλύτερο στην φύση αυτό λέει ο νόμος της ζούγκλας.Εκεί που οι ψαράδες ήταν έτοιμοι να βγάλουν έξω τον τριών μέτρων καρχαρία εμφανίστηκε ένα ψάρι ''γολιαθ''και το έκανε κυριολεκτικά μια χαψιά.

Το βίντεο τραβήχτηκε  στον κόλπο Bonita Springs της Florida.

Δείτε το βίντεο.