ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ - Ἐκκλησιάζουσαι (877-937)

ΓΡΑΥΣ Α’
τί ποθ᾽ ἅνδρες οὐχ ἥκουσιν; ὥρα δ᾽ ἦν πάλαι.
ἐγὼ δὲ καταπεπλασμένη ψιμυθίῳ
ἕστηκα καὶ κροκωτὸν ἠμφιεσμένη
880 ἀργός, μινυρομένη τι πρὸς ἐμαυτὴν μέλος,
παίζουσ᾽ ὅπως ἂν περιλάβοιμ᾽ αὐτῶν τινὰ
παριόντα. Μοῦσαι, δεῦρ᾽ ἴτ᾽ ἐπὶ τοὐμὸν στόμα,
μελύδριον εὑροῦσαί τι τῶν Ἰωνικῶν.
ΝΕΑΝΙΣ
νῦν μέν με παρακύψασα προὔφθης, ὦ σαπρά.
885 ᾤου δ᾽ ἐρήμας οὐ παρούσης ἐνθάδε
ἐμοῦ τρυγήσειν καὶ προσάξεσθαί τινα
ᾄδουσ᾽· ἐγὼ δ᾽, ἢν τοῦτο δρᾷς, ἀντᾴσομαι.
κεἰ γὰρ δι᾽ ὄχλου τοῦτ᾽ ἐστὶ τοῖς θεωμένοις,
ὅμως ἔχει τερπνόν τι καὶ κωμῳδικόν.
890 ΓΡ. Α’ τούτῳ διαλέγου κἀποχώρησον· σὺ δέ,
φιλοττάριον αὐλητά, τοὺς αὐλοὺς λαβὼν
ἄξιον ἐμοῦ καὶ σοῦ προσαύλησον μέλος.

εἴ τις ἀγαθὸν βούλεται πα-
θεῖν τι, παρ᾽ ἐμοὶ χρὴ καθεύδειν.
895 οὐ γὰρ ἐν νέαις τὸ σοφὸν ἔν-
εστιν, ἀλλ᾽ ἐν ταῖς πεπείροις.
οὐδέ τοι στέργειν ἂν ἐθέλοι
μᾶλλον ἢ ᾽γὼ τὸν φίλον ᾧ-
περ ξυνείην, ἀλλ᾽ ἐφ᾽ ἕτερον ἂν πέτοιτο.
900 ΝΕΙΣ. μὴ φθόνει ταῖσιν νέαισι·
τὸ τρυφερὸν γὰρ ἐμπέφυκε
τοῖς ἁπαλοῖσι μηροῖς,
κἀπὶ τοῖς μήλοις ἐπαν-
θεῖ· σὺ δ᾽, ὦ γραῦ, παραλέλεξαι
κἀντέτριψαι
905 τῷ θανάτῳ μέλημα.
ΓΡ. Α’ ἐκπέσοι σου τὸ τρῆμα
τό τ᾽ ἐπίκλιντρον ἀποβάλοις
βουλομένη σποδεῖσθαι,
κἀπὶ τῆς κλίνης ὄφιν [εὕροις καὶ]
προσελκύσαιο
910 βουλομένη φιλῆσαι.
ΝΕΙΣ. αἰαῖ, τί ποτε πείσομαι;
οὐχ ἥκει μοὐταῖρος·
μόνη δ᾽ αὐτοῦ λείπομ᾽· ἡ
γάρ μοι μήτηρ ἄλλῃ βέβηκεν.—
καὶ τἄλλα ‹μ᾽› οὐδὲν ‹τὰ› μετὰ ταῦτα δεῖ λέγειν. —
915 ἀλλ᾽, ὦ μαῖ᾽, ἱκετεύομαι, κά-
λει τὸν Ὀρθαγόραν, ὅπως
‹ἂν› σαυτῆς κατόναι᾽,
ἀντιβολῶ σε.
ἤδη τὸν ἀπ᾽ Ἰωνίας
τρόπον, τάλαινα, κνησιᾷς.—
920 δοκεῖς δέ μοι καὶ λάβδα κατὰ τοὺς Λεσβίους.—
ἀλλ᾽ οὐκ ἄν ποθ᾽ ὑφαρπάσαιο
τἀμὰ παίγνια· τὴν δ᾽ ἐμὴν
ὥραν οὐκ ἀπολεῖς
οὐδ᾽ ἀπολήψει.

ΓΡ. Α’ ᾆδ᾽ ὁπόσα βούλει καὶ παράκυφθ᾽ ὥσπερ γαλῆ·.
925 οὐδεὶς γὰρ ὡς σὲ πρότερον εἴσεισ᾽ ἀντ᾽ ἐμοῦ.
ΝΕΙΣ. οὔκουν ἐπ᾽ ἐκφοράν γε. καινόν γ᾽, ὦ σαπρά.
ΓΡ. Α’ οὐ δῆτα. τί γὰρ ἂν γραῒ καινὸν τις λέγοι;
οὐ τοὐμὸν ὀδυνήσει σε γῆρας. ΝΕΙΣ. ἀλλὰ τί;
ἥγχουσα μᾶλλον καὶ τὸ σὸν ψιμύθιον;
930 ΓΡ. Α’ τί μοι διαλέγει; ΝΕΙΣ. σὺ δὲ τί διακύπτεις; ΓΡ. Α’ ἐγώ;
ᾄδω πρὸς ἐμαυτὴν Ἐπιγένει τὠμῷ φίλῳ.
ΝΕΙΣ. σοὶ γὰρ φίλος τίς ἐστιν ἄλλος ἢ Γέρης;
ΓΡ. Α’ δείξει γε καὶ σοί· τάχα γὰρ εἶσιν ὡς ἐμέ.
ὁδὶ γὰρ αὐτός ἐστιν. ΝΕΙΣ. οὐ σοῦ γ᾽, ὦλεθρε,
935 δεόμενος οὐδέν. ΓΡ. Α’ νὴ Δί᾽. ΝΕΙΣ. ὦ φθίνυλλα σύ,
δείξει τάχ᾽ αὐτός, ὡς ἔγωγ᾽ ἀπέρχομαι.
ΓΡ. Α’ κἄγωγ᾽, ἵνα γνῷς ὡς πολὺ σοῦ μεῖζον φρονῶ.

***
(Το σκηνικό αλλάζει. Μια πλατεία της Αθήνας με δυο σπίτια αντικριστά, που τα χωρίζει ένας δρομάκος. Μια γριά προβάλλει το κεφάλι της απ᾽ το παραθύρι του ενός σπιτιού.)
Α’ ΓΡΙΑ
Άντρα δε γλέπω. Η ώρα περασμένη.
Κι εγώ φκιασιδωμένη, με φουστάνι
κροκωτό, περιμένω άπραγη εδώ.
880 Και μοναχή μου ψιλοτραγουδάω
και σειέμαι και λυγιέμαι, να τραβήξω
κάποιον νταβραντισμένο διαβατάρη.
Ω Μούσες, κατεβείτε μου στο στόμα
να πείτ᾽ ένα τραγούδι ανατολίτικο.
ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ
(Προβάλλει απ᾽ το παραθύρι τ᾽ αντικρινού σπιτιού.)
Με πρόλαβες, σαράβαλο, και βγήκες
στο παραθύρι. Νόμισες πως έλειπα
κι ήθελες πάνου στη αναβροχιά
να ξεγελάσεις κάποιον να τον πάρεις
με το βραχνό τραγούδι σου. Κι εγώ
στο πείσμα σου θα γλυκοτραγουδήσω.
Κι αν οι πολλοί βαριούνται τα τραγούδια
όμως έχουν τη χάρη τους κι αυτά
κι η κωμωδία τα θέλει.
Α’ ΓΡ. (δείχνει το μεσαίο της δάκτυλο)
Νά σου, πάρ᾽ το
890 να βολευτείς. (στον αυλητή του χορού) Κι ελόγου σου, ομορφόπαιδο,
τη φλογέρα σου πάρε να μου παίξεις
ένα σκοπό που να καλοταιριάζει
τω δυονώ μας, σε μένα και σε σένα!

(Η Γριά τραγουδά με τη συνοδεία της φλογέρας.)
Όποιος θέλει να χορτάσει
έρωτα βαρβάτο, νά ᾽ρθει
να πλαγιάσουμε αγκαλίτσα.
Οι άγουρες δεν έχουν γνώση
κι ούτε μαστοριά, μονάχα
οι ώριμες και δουλεμένες.
Και καμιά δεν ξέρει τόσο
να κρατήσει μαγεμένον
τον καλό της, όσο εγώ.
Οι μικρές κάνουν φτερά
και κουρνιάζουν όπου βρούνε.
ΚΟΠ. (τραγουδώντας κι αυτή)
900 Μη ζηλεύεις τις μικρούλες
και τα τρυφερούδια, πὄχουν
απαλά μεριά και στήθος
δυο μελοροδάκινα!
Ω μπαμπόγρια μαδημένη
και πατσαλειμμένη, εσένα
Χάρος μοναχά σού πρέπει.
Α’ ΓΡ. (τραγουδώντας)
Ω, που να σου πέσ᾽ η τρύπα
και να σωριαστεί σου η κλίνη
κι όταν πας να κολληθείς,
αντίς άντρα φίδι νά ᾽βρεις
910 και μ᾽ αυτό να φιληθείς.
ΚΟΠ. (τραγουδώντας)
Συφορά μου, τί θα γίνω.
Πού ᾽σαι, αγόρι μου, κι αργείς,
ρέβω η μαύρη μοναχή μου
και να λείπ᾽ η μάνα μου!
(κουβεντιαστά)
Τ᾽ αποδέλοιπα τί να σου τα λέω;
(τραγουδιστά)
Πάρε, βάβω, να χαρείς,
έναν πέτσινο εραστή
και να βολευτείς μονάχη.
Δεν κρατιέσαι, τέτοια λύσσα
και φαγούρα σ᾽ έχει πιάσει,
920 τέτοιο πάθος λεσβιακό!
(κουβεντιαστά)
Και με τη γλώσσα θέλεις να δουλέψεις.
(τραγουδιστά)
Μα του κάκου προσπαθείς
να μου κλέψεις τα παιχνίδια
κι ούτε θ᾽ αξιωθείς τα νιάτα
τα δικά μου να τα πάρεις.

Α’ ΓΡ. (κουβεντιαστά)
Όσο θέλεις τραγούδα και λυγίσου
σαν τη νυφίτσα, μα κανείς δεν μπαίνει
στο σπίτι σου, πριχού περάσει εδώθες.
(δείχνει τον εαυτό της)
ΚΟΠ. Μονάχα για το ξόδι σου θα μπει.
Αυτό το νέο σού απόμεινε να μάθεις.
Α’ ΓΡ. Όλα τα ξέρουν οι πολυκαιρίσιες.
Και τί μου χολοσκάς για τα χρονάκια μου;
ΚΟΠ. Για τις μπογιές σου θες να χολοσκάω;
Α’ ΓΡ. Πάψε, δε θέλω να μου κουβεντιάζεις.
930 ΚΟΠ. Τότες γιατί μου βγήκες στο παράθυρο;
Α’ ΓΡ. Εγώ; Να τραγουδήσω τον καημό μου
για τον όμορφο φίλο μου τον Άδωνη.
ΚΟΠ. Για σένα φίλος μόνο ο Γεροξούρας.
Α’ ΓΡ. Θα τον δεις με τα μάτια σου, όπου να ᾽ναι.
Θά ᾽ρτει. Και νά τος! ΚΟΠ. Όχι δα για σένα,
ψειραλοιφή! Τί να σε κάνει; Α’ ΓΡ. Ναίσκε!
ΚΟΠ. Καλά λοιπόν. Εγώ θα τραβηχτώ.
Κάτσε να ιδείς προς πού θα βάνει πλώρη.
(τραβιέται από το παράθυρο)
Α’ ΓΡ. Κι εγώ θα τραβηχτώ, γιατί ᾽μαι πιότερο
περήφανη από σένα και φιλότιμη.

Μορφές και Θέματα της Αρχαίας Ελληνικής Μυθολογίας: ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ, Αροάνιος, Αστερίων, Ασωπός

Αροάνιος (Πελοπόννησος)

Σύμφωνα με μια παράδοση ο δίδυμος αδελφός του Ηρακλή, ο Ιφικλής, σκοτώθηκε πολεμώντας τους Ηλείους μαζί με τον Ηρακλή και θάφτηκε έξω από τη Φενεό κοντά στον αρκαδικό ποταμό Αροάνιο. Σε ένδειξη ευγνωμοσύνης στους κατοίκους της πόλης, ο Ηρακλής ρύθμισε την κοίτη του ποταμού που πριν καιρό είχε πλημμυρίσει την πόλη.

 

Αστερίων (Πελοπόννησος)

 

α) Ποταμός, οι κόρες του οποίου, Ακραία, Εύβοια και Πρόσυμνα, υπήρξαν οι παραμάνες της Ήρας, που τη μεγάλωσαν στον τόπο όπου αργότερα θα κτιστεί το ιερό της θεάς στο Άργος. Η κοίτη του ποταμού είναι ακόμη ορατή κοντά στο ιερό, ενώ από τις κόρες του παίρνει το όνομά του όρος απέναντι από τον ναό (Ακραία), η περιοχή γύρω από τον ιερό χώρο (Εύβοια) και η περιοχή κάτω από αυτή την τοποθεσία (Πρόσυμνα).

 

β) Όταν Αθηνά και Ποσειδώνας ανταγωνίζονταν για την προστασία του βασιλείου του Άργους προσέτρεξαν στους ποταμούς Ίναχο, Αστερίωνα και Κηφισό, για να διαιτητεύσουν στη διαμάχη. Όταν η ετυμηγορία ευνόησε τη θεά, ο Ποσειδώνας αποτράβηξε τα νερά από ολόκληρη την περιοχή, με αποτέλεσμα να ρέει νερό στους τρεις ποταμούς, μόνον όταν εκείνος αποφάσιζε να ρίξει βροχή.

 

Ασωπός

 

1. Θεωρείται γιος του Ποσειδώνα και της Πηρώς ή του Δία και της Ευρυνόμης ή του Ωκεανού και της Τηθύος. Από τη Μετώπη, κόρη του ποταμού Λάδωνα, απέκτησε δύο γιους, τον Ισμηνό και τον Πελάγοντα, και είκοσι κόρες , ή δώδεκα σύμφωνα με τον Διόδωρο, καθεμία από τις οποίες ονομάζει μια περιοχή. Κόρκυρα, Σαλαμίνα, Αίγινα, Πειρήνη, Θήβη, Τανάγρα, Θέσπια, Σινώπη είναι μερικές από αυτές. Κάποιες, η Σαλαμίνα, η Αίγινα…, απάγονται από θεούς, τον Δία ή τον Ποσειδών, και αποκτούν σπουδαία παιδιά.

 

2. Το «πορτραίτο» του θεού-ποταμού Ασωπού διασώζει η αρχαία ζωγραφική. Σε ερυθρόμορφη στάμνο, 460-450 π.Χ., παριστάνεται η αρπαγή της κόρης του Αίγινας, από τον Δία (από την ένωσή τους γεννήθηκε ο Αιακός). Η Αίγινα τρέχει, για να γλιτώσει από τον θεό, ενώ οι αδελφές της σπεύδουν να αναγγείλουν τα νέα στον πατέρα τους Ασωπό. Ο Απολλόδωρος παραδίδει ότι ο Ασωπός, στην προσπάθειά του να πιάσει τον απαγωγέα της κόρης του, εγκατέλειψε την κοίτη του, όμως ο Δίας έριξε κεραυνό και τον ανάγκασε να επιστρέψει γεμίζοντας με κάρβουνο τα νερά του. Παραδίδει ακόμη ότι ο Σίσυφος φανέρωσε στον Ασωπό ότι την κόρη του την είχε αρπάξει ο Δίας. Γι' αυτό τιμωρήθηκε από τον Δία να κυλά με τα χέρια και το κεφάλι του ένα βράχο στον Άδη, με σκοπό να τον τοποθετήσει πάλι στην κορυφή. Όμως ο βράχος κυλούσε πάλι προς τα κάτω και ο Σίσυφος ήταν υποχρεωμένος να επαναλαμβάνει την προσπάθειά του. (Απολλόδ., 1.9.3)

Η αναζήτηση βοήθειας μαρτυρά ψυχική αντοχή και όχι συναισθηματική αδυναμία

Είμαστε κοινωνικά όντα κι όμως οι περισσότεροι από εμάς έχουν μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι το να ζητάμε βοήθεια μας κάνει να δείχνουμε συναισθηματικά αδύναμοι. Κάτι πολύ σημαντικό που οι περισσότεροι άνθρωποι ξεχνάμε είναι ότι χρειαζόμαστε εξίσου την ελευθερία μας αλλά και να στηριζόμαστε στους άλλους όποτε το έχουμε ανάγκη. Η ανάγκη μας να τα καταφέρνουμε τους στόχους μας μόνοι μας πρέπει να ισορροπείται με την ανάγκη μας να βρισκόμαστε με τους άλλους και όταν το χρειαζόμαστε να ζητάμε τη βοήθειά τους.

Η αίσθηση της δύναμης για τον εαυτό μας συνδέεται με την καταπολέμηση και διαχείριση πέντε δυσάρεστων συναισθημάτων: λύπη, ντροπή, αδυναμία, θυμός, απογοήτευση. Αυτά είναι τα πιο κοινά συναισθήματα που αισθάνεται κάποιος όταν τα πράγματα δεν γίνονται έτσι όπως τα θέλει στην καθημερινότητά του.

Χρειάζεται να αισθανόμαστε άνετα με τον εαυτό μας για να αναγνωρίσουμε ότι χρειαζόμαστε βοήθεια. Και μόλις αυτό συμβεί μπορούμε να περάσουμε στο επόμενο βήμα μας, δηλαδή να τη ζητήσουμε.

Αυτή ακριβώς η διαδικασία μας δείχνει πόσο δυνατοί είμαστε. Και να αισθανόμαστε ευγνώμονες για τη βοήθεια που μας προφέρεται. Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δεχτεί βοήθεια, έχουμε κατακτήσει μια τέλεια ισορροπία μεταξύ της ανεξαρτησίας στον εαυτό μας και της ανάγκης μας για βοήθεια από τους άλλους.

Το να ζητάμε βοήθεια δεν σημαίνει αδυναμία αλλά σημαίνει ότι είμαστε άνθρωποι

Αυτό μας βοηθά να αναπτύξουμε τη συναισθηματική μας δύναμη, να γεμίσουμε αυτοπεποίθηση και μια αίσθηση ευεξίας. Περιλαμβάνει την αποδοχή ότι η ανθρώπινη φύση μας μπορεί να είναι πολυδιάστατη και ότι μπορούμε να αισθανόμαστε δυνατοί και να χρειαζόμαστε βοήθεια ταυτόχρονα. Δεν είμαστε το ένα ή το άλλο, είμαστε και τα δύο. Όταν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να δεχτεί βοήθεια βρίσκουμε το “κέντρο” μας, αποκτάμε ισορροπία και γινόμαστε δυνατότεροι.

Οι άνθρωποι αλλάζουν πιο εύκολα όταν κάποιος πιστέψει σε αυτούς

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξε μια κάμπια. Ένιωθε ταπεινή κι ίσως στ’ αλήθεια ήταν, αν την κοίταζες με τα μάτια των πολλών. Για το κάλλος της σίγουρα δεν διακρινόταν. Θα μπορούσες, μάλιστα, να τη χαρακτηρίσεις ακόμη κι αποκρουστική με τα αμιγώς αντικειμενικά κριτήρια -εφόσον, φυσικά, συγκαταλέγεσαι στο πλήθος που με πάθος τα ενστερνίζεται.

Η κάμπια μας δεν διακρινόταν για το ιδιαίτερο ταλέντο της σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα, δεν διέθετε, δηλαδή, εκείνες τις αξιοσημείωτες δεξιότητες που θα της επέτρεπαν να υπερβεί τη φυσική της ασχήμια και να διακριθεί κοινωνικά. Τα υπόλοιπα ζώα τη χλεύαζαν και τα πιο συμπονετικά απλώς την περιφρονούσαν. Οι άνθρωποι συχνά πατούσαν πάνω της κι ύστερα σκούπιζαν τα υποδήματά τους στο χαλί με μια παραπάνω επιμέλεια.

Κάποιο απόγευμα πέρασε από δίπλα της ένα εντυπωσιακό λιοντάρι με πυκνή χαίτη κι αναμφισβήτητη ομορφιά. Κάθε τόσο κοιτούσε μελαγχολικά δεξιά κι αριστερά του. Καθώς δεν είχε πάρει χαμπάρι την κάμπια, άφησε κάποτε τα δάκρυα να κυλήσουν ελεύθερα από τα περήφανα μάτια του. Τα δάκρυα δεν άργησαν να γίνουν παραπονεμένος λυγμός.

Η κάμπια πλησίασε χωρίς δισταγμό το λιοντάρι κι άκουσε με ενδιαφέρον και σπάνια τρυφερότητα τη στενάχωρη ιστορία του. Του έδωσε, μάλιστα, ένα σωρό υπέροχες συμβουλές και του θύμισε πως δεν χρειάζεται πάντα να φαίνεται άτρωτο, πως δικαιούται να νιώθει εντάξει όντας απλώς ο εαυτός του, με τους μεγαλειώδεις βρυχηθμούς και τη βαθιά απόγνωση.

Το λιοντάρι χαμογέλασε συγκινημένο. «Ξέρεις, κανείς ποτέ δεν με αφουγκράστηκε, δεν κατάφερε να διακρίνει ποιος είμαι πίσω από το επιβλητικό παρουσιαστικό μου», είπε. Η κάμπια εξήγησε στον βασιλιά της ζούγκλας πως μια ζωή παρατηρούσε από την αόρατη γωνιά της ανθρώπους και ζώα, καταλήγοντας σε αμέτρητα χρήσιμα συμπεράσματα για τη φύση και τα κίνητρά τους.

«Νοείσαι πράγματι για σπουδαία λοιπόν! Βλέπεις την ψυχή πίσω από την ετικέτα της», διαπίστωσε ο άρχοντας του δάσους. Από τότε οι δυό τους έγιναν αχώριστοι φίλοι και σύντομα η στιγμή έφτασε που η κάμπια μεταμορφώθηκε σε μια υπέροχη πεταλούδα. Τότε, το λιοντάρι την κοίταξε περήφανα. Θαύμασε τα χρώματά της, τη χάρη της στο πέταγμα, το ελεύθερο πνεύμα της που πια συγχρονιζόταν τέλεια με τον άνεμο, που έπαιζε μαζί του όπως κάθε σοφός διασκεδάζει με τις άπειρες πιθανότητες του σύμπαντος.

Η κάμπια ξαπόστασε κάποτε στην πλάτη του βασιλιά της ζούγκλας. «Ποτέ δεν θα αποκτούσα φτερά αν εσύ δεν με ξεχώριζες», του είπε και δάκρυσε. «Υπερβολές», απάντησε ταπεινά το λιοντάρι. «Η αλλαγή αποτελεί μια εσωτερική διαδικασία και, συνεπώς, σου αξίζουν ολοκληρωτικά τα εύσημα».

«Κι όμως», επέμεινε η πεταλούδα. «Είμαστε ζωντανοί οργανισμοί, θνητοί κι ευάλωτοι. Έχουμε, λοιπόν, ανάγκη ο ένας τον άλλον στην πορεία μας προς την εξέλιξη. Ένα χάδι, κάποιο πλατύ χαμόγελο, μια ενθαρρυντική κουβέντα επιταχύνουν την πνευματική μας μετατόπιση. Σε συνάντησα πίσω από την πανοπλία σου και με διέκρινες παρά την ταπεινή μου καταγωγή. Εσύ εξοικειώθηκες με τα συναισθήματά σου κι εγώ αμφισβήτησα το πεπρωμένο μου. Μαζί τα καταφέραμε», του αποκρίθηκε.

Έπειτα πέταξε ψηλά στον ουρανό. Είχε μεγάλο ταξίδι μπροστά της μα όσες ηπείρους κι αν επισκέφτηκε, ουδέποτε ξέχασε τον πρώτο της φίλο, αυτόν που την αγάπησε όταν ακόμη η ίδια δεν αγαπούσε τον εαυτό της.

Γιατί τελικά αιωνίως προχωράμε όλοι μαζί και μέρος κάθε καθοριστικής αλλαγής το χρωστάμε σε όσες γενναιόδωρες καρδιές μας συμπεριφέρθηκαν όπως θα μπορούσαμε να είμαστε, στους υπέροχους ιδεαλιστές που επέμειναν πως φτιαχτήκαμε από το υλικό των ονείρων τις νύχτες που βουτούσαμε στους εφιάλτες μας. Και τις δύσκολες μέρες -όταν αισθανόμαστε χαμένοι, αδύναμοι και νευρικοί- ξανασηκωνόμαστε κουβαλώντας ως καύσιμα στην ψυχή τα λόγια αυτών που μας ξεχώρισαν, το αδιανόητο πείσμα τους να τα καταφέρουμε, που μ’ έναν αλλόκοτο τρόπο μετατράπηκε και σε προσωπικό μας στοίχημα.

Έτσι, την επόμενη φορά που θα βιαστούμε να θεωρήσουμε έναν άνθρωπο χαμένη υπόθεση, απλώς ας το ξανασκεφτούμε. Ταυτίζοντας καρδιές με ταυτότητες στερούμαστε οι ίδιοι της μοναδικής ευκαιρίας να σαλπάρουμε προς το λιμάνι της φωτεινότερης εκδοχής μας.

Καθένας μας, εξάλλου, όσο μακριά από το μονοπάτι του κι αν βρίσκεται, κρύβει μέσα του ένα υγιές κομμάτι που αν αναδειχθεί θα θεριέψει σαν φωτιά, τρέποντας τις θρασύδειλες σκιές σε άτακτη φυγή. Και μονάχα μαζί θ’ αλλάξουμε τον κόσμο αφού εάν ο κόσμος ετούτος δύναται να ελπίζει σε μια κάποιου είδους μεταμόρφωση, έχει τόσο μεγάλη ανάγκη τους αιθεροβάμονες που κοιτούν κάμπιες και στη θέση τους βλέπουν πεταλούδες.

Y.Γ: Η ταπεινή κάμπια προτού πετάξει μου ψιθύρισε ένα μυστικό: Λέει πως πλησιάζει η μέρα που οι πεταλούδες θα πολλαπλασιαστούν, ο ουρανός θα γεμίσει χρώματα και το σκοτάδι θα κρυφτεί πίσω από τον ήλιο μας. Ποιος ξέρει αν θα βγει αληθινή. Όπως και να έχει, εκείνη καλά το γνωρίζει πια ότι άξιζε η προσπάθεια.

Η ειλικρίνεια είναι πλέον μια σπάνια αξία

Στη ζωή μαθαίνουμε από μικροί να ζούμε με αξίες, με ηθική και εντιμότητα. Πιο σημαντική από όλες ίσως να είναι αυτή της ειλικρίνειας. Γιατί όταν είσαι ειλικρινής, είσαι αυθεντικός, αληθινός, και σε έναν κόσμο όπου όλοι προσποιούμαστε και ψευδόμαστε, είναι πολύ σπάνιο πια αυτό.

Την πραγματική αξία της ειλικρίνειας την αντιλαμβάνεσαι όταν ανακαλύπτεις πως σου λένε ψέματα. Για ό,τι και να είναι αυτό, όποιος και να τα λέει, τα ψέματα ενοχλούν. Γιατί σε κάνουν να νιώθεις πως πρώτον υποτιμούν τη νοημοσύνη σου θεωρώντας πως δε θα το καταλάβεις, και δεύτερον πως δε σε εκτιμούν αρκετά ώστε να πιστεύουν πως αξίζεις την αλήθεια.

Θέλουμε να είναι ειλικρινείς οι άλλοι μαζί μας, όσο κι αν μας πονάει. Είναι ο μόνος τρόπος να κρατηθούν αληθινές οι όποιες σχέσεις και να μπορούμε και εμείς να βελτιωθούμε και να προχωρήσουμε μαζί. Στο κάτω κάτω, αν κάνεις κάτι για το οποίο πρέπει να πεις ψέματα, γιατί να το κάνεις εξ αρχής;

Ο άνθρωπος πληγώνεται περισσότερο όταν ανακαλύπτει πως του λένε ψέματα από το όταν ακούει μια σκληρή αλήθεια. Πληγώνεται ο εγωισμός μας όταν ακούμε ψέματα. Πλήττεται η αξιοπρέπειά μας γιατί ο άλλος δεν θεωρεί πως μπορούμε να αντέξουμε την αλήθεια. Και γίνονται όλα χειρότερα όταν ο άλλος – και δη αγαπημένο πρόσωπο – επιμένει στα ψεύδη ακόμα κι αν έχει καταλάβει πως ξέρεις πλέον την αλήθεια.

Όσο ασήμαντα ή μικρά και να είναι τα ψέματα, δεν παύουν να είναι ανειλικρινή και ανέντιμα. Το συναίσθημα πως σε κοροϊδεύουν γίνεται πολύ έντονο και εξ αιτίας αυτού κλονίζεται η εμπιστοσύνη σου στους άλλους και αναρωτιέσαι πλέον αν και τι να πιστέψεις από όσα σου λένε μετέπειτα.

Στη ζωή μπορεί να προοδεύουν οι ανειλικρινείς και οι ανέντιμοι, αυτοί που κρύβουν, που ψεύδονται, που κοροϊδεύουν, αλλά αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να ακολουθήσουμε όλοι τον ίδιο δρόμο. Αυτό που κάνουν όλοι δεν είναι πάντα το σωστό. Το θέμα είναι να έχουμε εμείς καθαρή συνείδηση και να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας. Και αυτό θα επιτευχθεί με το να είμαστε αυθεντικοί, αληθινοί και ειλικρινείς. Κι αν δεν αρέσει σε όλους, αυτό πλέον δεν θα είναι δικό μας θέμα.

Δεν είμαστε πλέον αυτοί που ήμασταν

Δεν είμαστε πλέον οι ίδιοι άνθρωποι που ήμασταν κάποτε. Ποτέ δεν θα είμαστε αυτοί που ήμασταν επειδή η ζωή απαιτεί να αλλάζουμε. Το να μην είμαστε αυτοί που ήμασταν σημαίνει ότι είμαστε τυχεροί που είχαμε εμπειρίες οι οποίες μας άλλαξαν και μάθαμε από αυτές.

Συχνά είναι εύκολο να επιβεβαιώσουμε ότι οι γύρω μας έχουν αλλάξει και επομένως, η σχέση μας μαζί τους. Άλλες φορές, δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε ότι είμαστε διαφορετικοί και συνειδητοποιούμε πως το λάθος είναι να κοιτάξουμε το παρελθόν με την αντίληψη που έχουμε σήμερα.

Όταν αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι

Είναι λογικό να δηλώνουμε πως συνήθως ορίζουμε τον εαυτό μας σύμφωνα με τα βασικά γεγονότα που μας στιγμάτισαν και ξέρουμε πως θα θυμόμαστε για πάντα. Αυτά τα γεγονότα είναι το αποτέλεσμα των αλληλεπιδράσεων μας με την πραγματικότητα, από μια ερωτική απογοήτευση έως το άγχος για την εκπλήρωση των καθημερινών μας υποχρεώσεων.

Ας πούμε για παράδειγμα πως για κάποιο χρονικό διάστημα πάμε σε μια άλλη χώρα. Εκεί θα πρέπει να προσαρμοστούμε στον τρόπο ζωής, στα διαφορετικά έθιμα και σε άλλες αντιλήψεις. Ή ακόμα ένα παράδειγμα θα μπορούσε να είναι το ότι πιστεύουμε πως έχουμε βρει έναν τέλειο φίλο μέχρι να ανακαλύψουμε το αντίθετο.

Είτε η εμπειρία είναι καλή ή κακή, αρκεί για να μας γεμίσει με συναισθήματα. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την αληθινή ευτυχία, ούτε τις φορές που πέσαμε. Αυτό που παραμένει αφού περάσουμε την εμπειρία είναι αυτό που είμαστε σήμερα. Η ουσία μας είναι η ίδια, αλλά εμείς δεν είμαστε.

Όταν αλλάζει ο κοινωνικός μας κύκλος

Αν πρέπει να αλλάξουμε ως άτομα, το ίδιο θα κάνουν και οι άλλοι καθώς και οι σχέσεις που έχουμε. Όταν αλλάζει ο κοινωνικός κύκλος μας- η οικογένεια, οι φίλοι, ο/η σύντροφος μας, είναι χρήσιμο να προσαρμοστούμε στην αλλαγή.

Ωστόσο, μπορεί επίσης να τύχει αυτές οι αλλαγές να οδηγήσουν σε χωρισμούς. Θεωρούσαμε ότι ξέρουμε εντελώς τους ανθρώπους και δεν σκεφτήκαμε ποτέ πως δεν γίνεται να ξέρεις κάποιον εντελώς επειδή συνεχώς αναπτυσσόμαστε.

«Ωστόσο, τι θέλεις να πω; Ο χρόνος ξεπερνά τα πάντα. Μας νικά χωρίς συμπόνια, τρομερά και βάναυσα.
Επειδή μια μέρα την συναντάς στον δρόμο, σε φιλά απαλά στο μάγουλο και χαμογελά- “με περιμένουν”- και φεύγει». -Rodolfo Serrano

Όταν κάποιος φύγει από τον κοινωνικό μας κύκλο, μας πονά βαθιά και νομίζουμε πως ο κόσμος μας διαλύεται. Μόνο ο χρόνος και η προσπάθεια μας καθιστούν ικανούς να βρούμε ξανά τον εαυτό μας και να επιβεβαιώσουμε ότι η πληγή έχει επουλωθεί. Για μια ακόμη φορά, συνειδητοποιούμε ότι δεν είμαστε πια αυτοί που ήμασταν.

Δεν είμαστε πια το ίδιο

Ο χρόνος μας θέτει σε κίνηση: μας ταράζει, μας διδάσκει, μας αποκαλύπτει και πάνω από όλα δεν μας αφήνει να παραμείνουμε ίδιοι. Στην πραγματικότητα, κάθε μέρα, ακόμα και αν φαίνεται χαμένη σημαίνει κάτι. Διαρκώς αποφασίζουμε και όταν το κάνουμε αυτό επιτρέπουμε στον εαυτό μας να κινηθεί.

«Όταν πιστεύαμε πως είχαμε όλες τις απαντήσεις, ξαφνικά όλες οι ερωτήσεις άλλαξαν» -Μάριο Μπενεντέτι

Το να χαθείτε είναι εντάξει ακόμα και αν δεν φαίνεται έτσι. Δεν έχει σημασία αν χαθούμε στον ουρανό επειδή μείναμε σε ένα μόνιμο σύννεφο ευτυχίας για πολύ ή αν χαθήκαμε επειδή μείναμε για πολύ καιρό στο έδαφος. Και τα δύο μας καθοδηγούν και μας αναδιαμορφώνουν λίγο περισσότερο, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.

Αυτό που είναι σημαντικό είναι να έχουμε το θάρρος να συνεχίσουμε να γνωρίζουμε τον εαυτό μας και το ποιοι είμαστε. Με αυτόν τον τρόπο, μπορούμε να δώσουμε στον εαυτό μας όλα όσα χρειάζεται και να βρούμε αυτά που μας γεμίζουν χαρά. Με άλλα λόγια, αν λάμψουμε μέσα από τις αλλαγές, θα βοηθήσουμε τους άλλους να λάμψουν μέσα από τις δικές τους.

Άσχετα με το τι πιστεύει κάποιος για κάτι, πάντα μπορείς να βρεις κάποιον που να πιστεύει το αντίθετο

Οι φιλόσοφοι ενδιαφέρονται βαθύτατα για τα συστήματα των πεποιθήσεων. Πολλοί φιλόσοφοι, από τον Πλάτωνα μέχρι τον Ουίλιαμ Τζέιμς, έχουν επισημάνει τον ζωτικό ρόλο που παίζουν οι πεποιθήσεις μας – για καλό ή κακό – στην καθημερινή μας ζωή.

Ο Χομπς παρατήρησε ότι ο ανθρώπινος κόσμος κυβερνάται από τη γνώμη. Οι γνώμες είναι απλώς ανώριμες πεποιθήσεις για θέματα που επιβάλλουν την άμεση προσοχή μας. Μια φιλοσοφική εξέταση ενός συστήματος πεποιθήσεων προϋποθέτει την προσπάθεια να καταλάβεις όχι μόνο το τι πιστεύουν οι άνθρωποι, αλλά επίσης πώς κατέληξαν να το πιστεύουν, τι λόγους έχουν να πιστεύουν αυτό, πώς οι πεποιθήσεις τους επηρεάζουν τον τρόπο που ζούνε και μέχρι ποιο σημείο οι πεποιθήσεις τους είναι η πηγή της ευαρέσκειάς τους, της δυσαρέσκειάς τους ή της ασθένειάς τους αντίστοιχα.

Ένα εκπληκτικό πράγμα σχετικά με τις ανθρώπινες πεποιθήσεις είναι ότι άσχετα με το τι πιστεύει κάποιος για κάτι, πάντα μπορείς να βρεις κάποιον που να πιστεύει το αντίθετο ή κάτι μη συμβατό. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ανθρώπινες πράξεις οι οποίες είναι και αυτές αντιφατικές ή ασύμβατες.

Για παράδειγμα, ο παγανιστής Ρωμαίος αυτοκράτορας Νέρωνας εκτελούσε βίαια ανθρώπους επειδή πίστευαν στο χριστιανισμό.

Μερικούς αιώνες αργότερα, η Ιερά Εξέταση εκτελούσε βίαια ανθρώπους επειδή δεν πίστευαν στη δική της ερμηνεία του χριστιανισμού.

Το αν ο Νέρωνας ή οι ιεροεξεταστές ήταν τρελοί ή απλώς περιπλανημένοι δεν θα το μάθουμε ποτέ.

Κατά τη διάρκεια του αμερικανικού Επαναστατικού Πολέμου, αυτοί που υπέγραψαν τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας θεωρούνται ήρωες σε δεκατρείς αποικίες, αλλά κρίνονταν προδότες από το βρετανικό στέμμα. Εάν συλλαμβάνονταν, οι Αμερικανοί “Ιδρυτές Πατέρες” θα είχαν κρεμαστεί επί εσχάτη προδοσία.

Είχαν μήπως αυτοκτονικές τάσεις αυτοί που υπέγραψαν τη διακήρυξη; Βεβαίως όχι. Ήταν θαρραλέοι άντρες, οι οποίοι έπραξαν μετά από πολλή ενδοσκόπηση και δημόσια διαμάχη, και οι οποίοι εφάρμοσαν βαθιές φιλοσοφικές αρχές ακόμη και με τον τρόπο που ενήργησαν.

Για να διαλέξω ένα πιο πρόσφατο και ανατριχιαστικό παράδειγμα: Οι περισσότεροι Αμερικανοί, Ευρωπαίοι και Ασιάτες πιστεύουν ότι οι δεκαεννιά Άραβες που κατέλαβαν τα τέσσερα αεροπλάνα στις 11 Σεπτεμβρίου του 2001 ήταν τρομοκράτες οι οποίοι διέπραξαν τρομερά εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας και πρόσβαλαν τον πολιτισμό. Όμως πάλι, μερικοί άνθρωποι στον ισλαμικό κόσμο πιστεύουν ότι ήταν μάρτυρες, ήρωες και πολεμιστές.

Εν τω μεταξύ, αυτά τα ακραία και βίαια παραδείγματα αντικατοπτρίζουν όχι μόνο τον ζωτικό ρόλο των πεποιθήσεων στη διακυβέρνηση της πορείας της ανθρώπινης ζωής, αλλά και το πώς οι πεποιθήσεις σχετικά με τις πεποιθήσεις των άλλων ανθρώπων διέπουν την πορεία της ανθρώπινης ζωής. Το να καταλάβει κανείς όλα αυτά είναι μια φιλοσοφική διεργασία. Το να καταλάβει πως οι πεποιθήσεις, και οι πεποιθήσεις σχετικά με τις πεποιθήσεις των άλλων, μπορούν να κάνουν την ανθρώπινη ζωή καλύτερη – ή χειρότερη – επίσης είναι μια φιλοσοφική διεργασία.

Για την ιστορία: Δεν είμαι ηθικός σχετικιστής. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν την ελευθερία να πιστεύουν και να λατρεύουν τον δικό τους θεό ή θεούς με τον δικό τους τρόπο ή τρόπους, αλλά μια τέτοια ελευθερία δεν θα έπρεπε ποτέ να περιλαμβάνει την ελευθερία του να βλάπτεις ή να σκοτώνεις αυτούς που πιστεύουν σε άλλους θεούς.

Επομένως ανέχομαι τις απόψεις των άλλων ανθρώπων, όσο μπορώ να ανέχομαι και αυτούς τους ίδιους. Έτσι ταυτίζομαι συναισθηματικά με τους πρώτους χριστιανούς μάρτυρες – οι οποίοι πέθαναν για την πίστη τους, αλλά δεν προσπάθησαν να δολοφονήσουν άλλους για αυτή –, ενώ καταδικάζω τον Νέρωνα και την Ιερά Εξέταση και όλους τους Άραβες τρομοκράτες σαν δολοφόνους που δεν πρέπει να τους ανεχόμαστε.

Η αποδοκιμασία μου δεν έχει να κάνει με τον παγανισμό, τον χριστιανισμό ή τον ισλαμισμό: Έχει να κάνει με το προμελετημένο κακό, το οποίο πάντα αυξάνει και ποτέ δεν μειώνει τα βάσανα στον κόσμο.

Και αυτό δεν είναι σχετικισμός.

Αν οι απόψεις σου σε κάνουν να έχεις δυσαρέσκειες, και αν δεν έχεις την απαραίτητη φιλοσοφική καθοδήγηση για να αντιμετωπίσεις τη δυσαρέσκειά σου εποικοδομητικά, τότε είσαι υπεύθυνος που δεινοπαθείς χωρίς να χρειάζεται, και πιθανώς γιατί εξάπλωσες καταστροφικά την δυσαρέσκειά σου σε άλλους, σαν κάποιο μολυσματικό ιό του μυαλού.

Πιστεύω ακράδαντα ότι ορισμένες απόψεις προκαλούν περισσότερη δυσαρέσκεια από άλλες· και ότι μερικές είναι πιο βλαπτικές από άλλες.

Ούτε αυτό όμως είναι ηθικός σχετικισμός.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βλάψετε τον εαυτό σας και τους άλλους, και το να βλάπτεις είναι κακό. Και αυτό είναι απόλυτο. Επίσης υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθήσετε τον εαυτό σας και τους άλλους, και το να βοηθάς είναι καλό. Και αυτό είναι απόλυτο επίσης.

Το πώς επιλέγετε να βοηθήσετε τον εαυτό σας και τους άλλους εξαρτάται από την κρίση σας.

 Και αυτό είναι σχετικό.

ΠΕΡΣΕΑΣ και ΜΕΔΟΥΣΑ

Ο Ακρίσιος, βασιλιάς στο Άργος, από το γάμο του με την Ευρυδίκη, είχε αποκτήσει μια πεντάμορφη κόρη τη Δανάη, δεν είχε κάνει όμως αρσενικά παιδιά. Σαν ρώτησε το μαντείο πώς μπορούσε να αποκτήσει και γιο, πήρε χρησμό που έλεγε ότι ο ίδιος δεν θα κάνει γιο, θα κάνει όμως η κόρη του, και ότι ο γιος της κόρης του έμελλε να τον σκοτώσει. Φοβισμένος ο Ακρίσιος μήπως αληθέψει ο χρησμός, έκλεισε τη Δανάη σ’ ένα υπόγειο και πήρε όλες τις προφυλάξεις να μην την πλησιάσει κανένας άντρας. Όμως ο Δίας επόθησε τη σπάνια ομορφιά της κόρης και, για να μπορέσει να τη χαρεί, μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή, χύθηκε μέσα στο υπόγειο και έφτασε στην αγκαλιά της. Έτσι η Δανάη γέννησε τον Περσέα. Όταν ο Ακρίσιος κατάλαβε, από τα κλάματα του μωρού, τι είχε γίνει, ζήτησε να μάθει την αλήθεια, δεν πίστευε όμως ότι ο Δίας ήταν ο πατέρας του παιδιού. Ύστερα από αυτά ο Ακρίσιος έκλεισε μάνα και παιδί μέσα σε μια κιβωτό και την έριξε στο πέλαγος. Τα κύματα έφεραν την κιβωτό στις Κυκλάδες, στη Σέριφο, και στο ακρογιάλι της τη βρήκε στα δίχτυα του ο Δίκτυς, φτωχός σερφιώτης ψαράς.

Ο Περσέας μεγάλωσε στη Σέριφο, κοντά στη μητέρα του, στο σπίτι του προστάτη τους, του Δίκτυ. Ο Πολυδέκτης όμως, ο βασιλιάς, ήθελε τη Δανάη δική του γυναίκα, κι εκείνη πάλι όλο αρνιόταν. Είχε γίνει πια παλικαράκι ο Περσέας, όταν μια μέρα ο Πολυδέκτης έκανε συμπόσιο στο παλάτι του, κάλεσε τους φίλους του, κάλεσε και τον Περσέα. Ο Περσέας πήγε και, σαν ρώτησε το βασιλιά για ποιο σκοπό γινόταν το συμπόσιο, πήρε την απάντηση: Για άλογα! Αυτό ήθελε να πει ότι οι καλεσμένοι έπρεπε να προσφέρουν στο βασιλιά τους άλογα, όπως ήταν συνήθεια εκείνα τα χρόνια. Τότε ο Περσέας αποκρίθηκε στο βασιλιά ότι δεν θα είχε άλλη γνώμη, ακόμα κι αν ήταν για το κεφάλι της Γοργόνας! Σαν τέλειωσε το συμπόσιο όμορφα και καλά, την άλλη μέρα όλοι οι φίλοι του βασιλιά πήγαν στο παλάτι το δώρο τους, από ένα άλογο ο καθένας. Ο βασιλιάς δέχτηκε με ευχαρίστηση το δώρο του καθενός, του Περσέα όμως αρνήθηκε να το δεχτεί και τον πρόσταξε να πάει να φέρει το κεφάλι της Γοργόνας, όπως είχε καυχηθεί αλλιώς, αν δεν τα καταφέρει τον φοβέρισε, αυτός θα του πάρει τη μάνα του και με το ζόρι θα την κάνει γυναίκα δική του.

Απαρηγόρητος ο Περσέας, που έτσι στα καλά καθούμενα βρέθηκε σε τόσο δύσκολη θέση, πήγε και κάθισε σ’ένα βράχο, στο τελευταίο ακρωτήρι του νησιού, και έκλαιγε τη μοίρα του για το κακό που τον βρήκε. Εκεί του παρουσιάστηκε ο Ερμής και του έδωσε θάρρος λέγοντας πως μαζί με την Αθηνά μπορούσαν να τον βοηθήσουν να πάρει το κεφάλι της Γοργόνας. Η Γοργόνα δεν ήταν μια αλλά τρεις αδερφάδες, όπως και οι Γραίες. Τις Γοργόνες τις έλεγαν Σθεννώ, Ευρυάλη και Μέδουσα. Από τις τρεις μόνο η Μέδουσα ήταν θνητή, αλλά και αυτή κανείς δεν μπορούσε να την πλησιάσει αν δεν είχε τα κατάλληλα σύνεργα: τη σκούφια που θα τον έκανε αόρατο (την κυνήν), τα φτερωτά πέδιλα, για να μην πατάει στη γη, και το μαγικό σακί (την κίβισιν), για να κρύψει μέσα το κεφάλι της Μέδουσας όταν θα της το ‘παίρνε· και πάλι έπρεπε να ‘ναι τυχερός να την πετύχει στον ύπνο και να τα καταφέρει να την χτυπήσει χωρίς να την κοιτάξει, αλλιώς, αν την έβλεπε στο πρόσωπο κινδύνευε κι ο ίδιος να μαρμαρώσει. Τα απίστευτα σύνεργα για ένα τόσο παράτολμο έργο υπήρχαν βέβαια, αλλά τα είχαν στην κατοχή τους οι Νύμφες. και μόνο οι Γραίες ήξεραν το δρόμο που φέρνει σ’ αυτές.

Ο Περσέας με τον Ερμή και την Αθηνά συντρόφους και οδηγούς, πήγαν και βρήκαν τις Γραίες. Οι Γραίες ήταν γριές από γεννησιμιού τους και είχαν και οι τρεις μαζί ένα μάτι κι ένα δόντι, που τα χρησιμοποιούσαν πότε η μια και πότε η άλλη. Ο Περσέας, με τη συμβουλή της Αθηνάς, άρπαξε από τις Γραίες το μάτι και το δόντι τους και δεν τους τα ξανάδωσε, παρά μόνο αφού βεβαιώθηκε ότι θα του δείξουν το δρόμο για τις Νύμφες. Έτσι και έγινε. Πήγαν και βρήκαν τις Νύμφες και ο Περσέας τις παρακάλεσε να του δώσουν τη σκούφια, τα πέδιλα και το σακί. Οι Νύμφες δέχτηκαν την παράκληση και τα έδωσαν. Τότε πια ο Περσέας, ο Ερμής και η Αθηνά τράβηξαν κατά τον Ωκεανό, να φτάσουν στην άκρη του κόσμου, όπου έμεναν οι τρεις Γοργόνες. Πλησίασαν στο λημέρι τους και τις βρήκαν ευτυχώς κοιμισμένες. Οι τρίχες της κεφαλής τους ήταν φίδια, τα δόντια τους ήταν σαν του αγριογούρουνου, και είχαν χάλκινα χέρια και χρυσές φτερούγες. Η Αθηνά έδειξε στον Περσέα τη Μέδουσα, τη μόνη θνητή Γοργόνα. Τότε ο Περσέας φόρεσε τη σκούφια κι έγινε αόρατος, φόρεσε τα πέδιλα και πετούσε στον αιθέρα, πήρε στον ώμο και το μαγικό σακί. Ο Ερμής τού έβαλε στο χέρι για όπλο δρεπάνι διαμαντένιο (την άρπην). Έτσι ο Περσέας, πανέτοιμος, όρμησε κατά τη Μέδουσα και, κάνοντας όπως του είχε δείξει η Αθηνά, για να δει τη Γοργόνα, χωρίς να μαρμαρώσει, κοίταξε το πρόσωπό της μέσα στη γυαλιστερή ασπίδα του, σαν σε καθρέφτη, και με το δρεπάνι τής έκοψε το λαιμό, της πήρε το κεφάλι και το έκρυψε αμέσως μέσα στο μαγικό σακί. Από τον κομμένο λαιμό της Μέδουσας ξεπήδησαν ο Πήγασος, το φτερωτό άλογο, και ο Χρυσάωρ, ο πατέρας του τρικέφαλου Γηρυόνη. Οι άλλες δυο Γοργόνες ξεσηκώθηκαν, έψαχναν αναστατωμένες παντού, μα πουθενά δεν είδαν τίποτα ο Περσέας, με την κεφαλή της αδελφής τους στο μαγικό σακί, ήταν άφαντος. Στη φυγή του Περσέα μερικές σταγόνες αίμα από το κεφάλι της Μέδουσας έπεσαν στην Αφρική, και ολόκληρη η ήπειρος γέμισε άγρια θηρία.

Φεύγοντας ο Περσέας με το κεφάλι της Μέδουσας στο σακί, έφτασε στην Αιθιοπία. Εκεί, σε μια ακρογιαλιά, βρέθηκε μπροστά σ’ ένα απροσδόκητο θέαμα. Σ’ ένα βράχο είχαν δέσει μια όμορφη κοπέλα. Ο Περσέας ρώτησε κι έμαθε ότι την είχαν βάλει εκεί για να βγει από τη θάλασσα ένα μεγάλο κήτος και να τη φάει. Η κοπέλα ήταν κόρη του βασιλιά της χώρας, του Κηφέα, και την έλεγαν Ανδρομέδα. Η μάνα της, η Κασσιόπη είχε καυχηθεί πως η ίδια ή η κόρη της ήταν πιο όμορφη και από τις Νηρηίδες. Οι Νηρηίδες οργίστηκαν, το είπαν στον Ποσειδώνα, και του ζήτησαν να τιμωρήσει αυτή την αλαζονεία. Γι’ αυτό ο θεός έστειλε στη χώρα μια καταστρεπτική πλημμύρα κι ένα φοβερό κήτος που καταβρόχθιζε τα πάντα. Φοβισμένοι οι κάτοικοι ρώτησαν το μαντείο και πήραν χρησμό ότι το κακό θα σταματήσει, μόνο αν βάλουν για τροφή στο θεριό την κόρη του βασιλιά τους, την όμορφη Ανδρομέδα. Ο βασιλιάς, μη μπορώντας ν’ αντισταθεί στην απαίτηση του κατατρομαγμένου λαού του, αναγκάστηκε να αποφασίσει τη θυσία της κόρης του για να σωθεί η χώρα από τη συμφορά. Έτσι πήραν την Ανδρομέδα, την έδεσαν πάνω στο βράχο και περίμεναν να βγει το κήτος να την καταβροχθίσει. Τότε ο Περσέας μπήκε στη μέση και τους είπε ότι αυτός μπορεί να σκοτώσει το θεριό και να σώσει την Ανδρομέδα, αρκεί να του υποσχεθούν ότι θα γίνει γυναίκα του. Ο βασιλιάς συμφώνησε με τον όρο του Περσέα και έδωσε το λόγο του. Και ο Περσέας, φορώντας τα φτερωτά πέδιλα, μόλις βγήκε το θεριό από το βυθό, όρμησε από ψηλά καταπάνω του και το ξέκανε. Μερικοί είπαν πως το κήτος κατάπιε μεμιάς τον Περσέα αλλά εκείνος κατάφερε με το σπαθί του να του σκίσει την κοιλιά και να βγει. Έτσι σώθηκε η Ανδρομέδα και όλοι γύρισαν στο παλάτι χαρούμενοι να κάνουν το γάμο.

Έλεγαν ακόμα ότι από το γάμο του Περσέα και της Ανδρομέδας γεννήθηκε ο Πέρσης, που τον άφησαν στον παππού του φεύγοντας για το Άργος, και ότι ο Κηφέας πεθαίνοντας τον άφησε διάδοχό του. Από αυτόν τον Πέρση, όπως πίστευαν, κρατούσαν οι Πέρσες.

Οι δριμείς χειμώνες οφείλονται στην αύξηση της θερμοκρασίας

Μπορεί να φαίνεται παράξενο, όμως, σύμφωνα με τους επιστήμονες, οι δριμείς χειμώνες που εμφανίζονται εδώ και είκοσι χρόνια στην Ευρώπη, συνδέονται κατά μεγάλο μέρος, με την υπερθέρμανση του πλανήτη και την κλιματική αλλαγή.  Με την πρώτη ματιά, το πολικό ψύχος που επικρατεί στην Βόρεια Αμερική, Ασία και Ευρώπη δεν συνάδει με την αύξηση της θερμοκρασίας της γης, στις τελευταίες δεκαετίες.

 

Στους σκεπτικιστές που θεωρούν ότι η δριμύτητα του ψύχους κατά τον χειμώνα είναι η απόδειξη ότι η κλιματική αλλαγή δεν υφίσταται, ορισμένοι επιστήμονες απαντούν ότι τα κύματα ψύχους αποτελούν παροδική ψύχρανση που συντελείται στο πλαίσιο του φαινομένου της υπερθέρμανσης.

 

Μελέτες έχουν δείξει ότι ακριβώς στην αύξηση της θερμοκρασίας οφείλεται η εμφάνιση αυτών των πολύ ψυχρών χειμώνων.  Ο ένοχος είναι η τήξη των επιφανειακών αρκτικών πάγων. Η υπερθέρμανση έχει προκαλέσει τη μείωσή τους κατά 20% έως 30% τα τελευταία χρόνια, ενώ είναι πιθανόν ότι μέχρι το τέλος του αιώνα θα έχουν εξαφανισθεί τελείως.

 

Οι ακτίνες του ήλιου, οι οποίες δεν ανακλώνται πλέον στον πάγο, θερμαίνουν ακόμη περισσότερο την επιφάνεια της γης στην περιοχή αυτή.  Μία θάλασσα χωρίς πάγο αποτελεί ένα ολόκληρο σύστημα πιέσεων σε αναστάτωση.

 

“Ας υποθέσουμε ότι ο ωκεανός βρίσκεται στους 0 βαθμούς. Είναι πολύ θερμότερος από την ατμόσφαιρα στην πολική ζώνη τον χειμώνα. Έτσι σχηματίζεται ένα θερμό ρεύμα αέρα που ανεβαίνει προς την ατμόσφαιρα, το οποίο δεν μπορεί να δημιουργηθεί όταν όλα είναι καλυμμένα από πάγο. Αυτό αποτελεί τεράστια αλλαγή”, λένε ειδικοί για το Κλίμα.

 

Το αποτέλεσμα είναι, σύμφωνα με μελέτες, η δημιουργία ενός συστήματος υψηλών πιέσεων που ωθεί τον πολικό άνεμο, με φορά αντίθετη των δεικτών του ρολογιού, προς την Ευρώπη.

 

Οι ανωμαλίες αυτές μπορεί να τριπλασιάσουν την πιθανότητα εμφάνισης εξαιρετικά δριμείων χειμώνων στην Ευρώπη και τη βόρεια Ασία. Επιστήμονες του κλίματος θεωρούν ότι άλλες εξηγήσεις για τους δριμείς χειμώνες που βασίζονται στην μείωση της ηλιακής δραστηριότητας και στις μεταβολές του Ρεύματος του Κόλπου έχουν την τάση να υπερβάλλουν ως προς το αποτέλεσμα.

 

Έτσι, κατά τη διάρκεια του χειμώνα 2005-2006, όταν οι θερμοκρασίες ήταν κατά 10 βαθμούς Κελσίου χαμηλότερες από το σύνηθες στη Σιβηρία, καμία ανωμαλία δεν διαπιστώθηκε στη Ταλάντωση του Βορείου Ατλαντικού, ένα μετεωρολογικό φαινόμενο στο οποίο ορισμένοι ειδικοί αποδίδουν τους δριμείς χειμώνες.

 

Ερευνητές επισημαίνουν ότι αυτοί οι εξαιρετικά ψυχροί χειμώνες στην Ευρώπη δεν απεικονίζουν την συνολική τάση που έχει εμφανισθεί στον πλανήτη, όπου τα τελευταία χρόνια είναι από τις πιο θερμές χρονιές που έχουν ποτέ καταγραφεί.

Το Μυστηριώδες Voorwerp Hanny

'Αλυτο γαλαξιακό μυστήριο ενός λαμπρού πράσινου σχήματος.

 

Επιστήμονες λένε πως, έχουν καταλήξει (δηλαδή έχουν συμφωνήσει) σε μια ΠΙΘΑΝΗ εξήγηση για το περίεργο τεράστιο σχήμα, ή όν, ή ποιος ξέρει, σαν λαμπρό νέφος πράσινου χρώματος, που επιπλέει στον διαγαλαξιακό χώρο.  Το μυστηριώδης νέφος ανακαλύφθηκε το 2007, από την Ολλανδή δασκάλα Hanny van Arkel ενώ παρατηρούσε εικόνες γαλαξιών, για ένα εκπαιδευτικό πρότζεκτ με τίτλο Galaxy Zoo, που αφορά ερασιτέχνες αστρονόμους.

 

Βρίσκεται κοντά στον σπειροειδή γαλαξία IC 2497 περίπου 700 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά, στον αστερισμό Μικρό Λέοντα, και είναι γνωστό ως Voorwerp Hanny (Αντικείμενο της Hanny). Αυτό που το κάνει εκπληκτικό είναι το ασυνήθιστο σχήμα του – μια τερατώδης πράσινη άμορφη μάζα με μια τεράστια κεντρική τρύπα, μήκους 16 χιλιάδες έτη φωτός περίπου.

 

Αν και πρόκειται για ένα αντικείμενο γαλαξιακής κλίμακας, είναι σαφές ότι δεν είναι γαλαξίας, διότι δεν περιέχει αστέρια, λένε οι επιστήμονες, αφού όλοι οι γαλαξίες που σέβονται τον εαυτό τους περιέχουν αστέρια.

 

Οι φασματικές αναλύσεις του επιβεβαίωσαν ότι είναι ένα γιγάντιο νέφος αερίου. (sic) Όμως οι αστρονόμοι δεν μπορούσαν να εξηγήσουν γιατί είχε ένα ασυνήθιστα φωτεινό πράσινο χρώμα; Ελα μου ντε, αφού τα σαΐνια βρίσκουν τα πάντα, κι έτσι κάνουμε ταξίδια από γαλαξία σε γαλαξία, μόνο αυτό το πράσινο μικρούλι κάτι τους ξεφεύγει.

 

Τον περασμένο χρόνο κάποιοι επιστήμονες ΥΠΕΘΕΣΑΝ και ΠΡΟΤΕΙΝΑΝ, ότι περίπου 10.000 χρόνια πριν, το IC 2497 υπέστη ξαφνικά μια δραματική έκρηξη σαν την ακτινοβολία που εκπέμπει ένα κβάζαρ και στην συνέχεια ηρέμησε. Αυτό που βλέπουμε σήμερα είναι απλά μια αντανάκλαση της εν λόγω έκρηξης. Με άλλα λόγια, το Voorwerp Hanny ή IC 2497 θεώρησαν ότι είναι μια ηχώ της ακτινοβολίας σαν του κβάζαρ. Το πρόβλημα με αυτή την ΥΠΟΘΕΣΗ ήταν ότι δεν ήξεραν τι θα μπορούσε να αναγκάσει έναν ολόκληρο γαλαξία να ‘φουντώσει’ τόσο σύντομα και ξαφνικά … τι;

Επειδή δεν μπορούν να αφήνουν ανεξέλεγκτα διάφορα μυστήρια, με την έξαρση του ιντερνέτ, τελευταία μια ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον Hayden Rampadarath από το Joint Institute VLBI στην Ευρώπη, με έδρα την Ολλανδία ΘΕΩΡΕΙ ότι έχει μια πιο αληθοφανή (κι όχι αληθινή) απάντηση. Τι μας λένε οι σοφοί; Ο Rampadarath και οι συνεργάτες του μελέτησαν την περιοχή αυτή, σε διάφορα μήκη κύματος και βρήκαν ότι, όπως και πολλοί άλλοι γαλαξίες, το IC 2497 περιέχει μια υπερβαρέα μαύρη τρύπα στο κέντρο του. ΟΥΑΟΥ…  Η πτώση της γύρω ύλης στην μαύρη τρύπα παράγει έναν κώνο ακτινοβολίας η οποία ιονίζει το αέριο στο Voorwerp Hanny που το αναγκάζει αποκτήσει μια πράσινη λάμψη. Αυτό που είχε προκαλέσει σύγχυση στο θέμα αυτό είναι ότι ένα άλλο νέφος από σκόνη και αέρια, που βρίσκεται ανάμεσα στη Γη και στο IC 2497, μας εμποδίζει να δούμε άμεσα την μαύρη τρύπα.

 

Ο Darren Croton ένας ΘΕΩΡΗΤΙΚΟΣ αστροφυσικός στο Swinburne του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης λέει, «τα αποδεικτικά στοιχεία που αποδεικνύουν ότι το IC 2497 είναι ακόμα ένα ενεργό αντικείμενο, θέτουν τέρμα στην θεωρία της αντανάκλασης του φωτός, που είναι κρίμα γιατί ήταν μια ωραία ιδέα. Εξηγεί επίσης γιατί τα αντικείμενα αυτά σαν το Voorwerps είναι τόσο σπάνια, επειδή οι κώνοι της ακτινοβολίας, από τους ενεργούς γαλαξιακούς πυρήνες, είναι εξαιρετικά κατευθυντικοί, γι’ αυτό και τα νέφη του αερίου θα γίνουν περιστασιακά φωτεινά.»
 

Σύμφωνα με τον Darren Croton από την έρευνα προκύπτει η εικασία ότι υπάρχουν μεγάλες ποσότητες αερίου στον διαγαλαξιακό χώρο. «Είναι απλώς δύσκολο να το δούμε. Όμως, χάρη σε αυτόν τον κοντινό ενεργό γαλαξιακό πυρήνα μπορούμε να ξέρουμε ότι είναι εκεί πάνω.»

Μάλιστα…

ΕΙΚΑΖΟΥΝ, ΥΠΟΘΕΤΟΥΝ, ΘΕΩΡΟΥΝ ΚΑΙ ΛΥΝΟΥΝ ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

 

Θεωρητικός 1: που στηρίζεται στην αφηρημένη σκέψη και όχι στα δεδομένα της εμπειρίας. ANT πρακτικός: Θεωρητική συζήτηση / αντιμετώπιση ενός προβλήματος. ~ άνθρωπος / θεωρητικό μυαλό, που χρησιμοποιεί την αφηρημένη σκέψη. || Θεωρητικές επιστήμες, που ασχολούνται με τις πολιτιστικές εκδηλώσεις του ανθρώπου, όπως π.χ. η φιλοσοφία, φιλολογία, θεολογία, κοινωνιολογία κτλ. ANT θετικός: Σχολή με θεωρητική κατεύθυνση. Θεωρητικές σπουδές. β. για επιστήμη ή τέχνη, όταν εξετάζεται με την αφηρημένη σκέψη: Θεωρητική αριθμητική / γεωμετρία, που εξετάζει γενικά τις ιδιότητες των αριθμών / των σχημάτων. ANT πρακτική: Θεωρητική φυσική / χημεία. ANT εφαρμοσμένη. Θεωρητική διδασκαλία της μουσικής. Θεωρητική εκπαίδευση ενός τεχνικού. ANT πρακτική. γ. που στηρίζεται σε τελείως υποθετικά δεδομένα, που συνήθ. δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. ANT πραγματικός: Θεωρητική απόδοση μιας μηχανής. Θεωρητικά κέρδη. H κοινωνική ισότητα είναι μια έννοια τελείως θεωρητική. 2. (ως ουσ.) ο θεωρητικός: α. δημιουργός ή υποστηρικτής μιας θεωρίας 1α: Ο τάδε υπήρξε ~ του ναζισμού / του μαρξισμού. β. αυτός που ασχολείται με τις αρχές, με την θεωρία μιας τέχνης ή μιας επιστήμης: ~ της τέχνης / του κινηματογράφου. θεωρητικά ΕΠIΡΡ στη σημ. 1, από θεωρητική άποψη: Εξετάζω ένα πρόβλημα ~. ~ μπορεί να έχεις δίκιο, στην πράξη όμως όχι.

 

Υποθετικός 1. με τον οποίο διατυπώνουμε μια υπόθεση, θεωρούμε δηλαδή κτ. ως δεδομένο ή αληθινό, προκειμένου να οδηγηθούμε σε κάποιο συμπέρασμα. α. (γραμμ.) Yποθετικές προτάσεις, δευτερεύουσες προτάσεις οι οποίες περιέχουν την προϋπόθεση, τον όρο υπό τον οποίο μπορεί να συμβαίνει ή να αληθεύει εκείνο που λέγεται στην κύρια πρόταση. Yποθετικοί σύνδεσμοι, με τους οποίους εισάγεται μία υποθετική πρόταση. ~ λόγος, η υπόθεση (υποθετική πρόταση) και η απόδοση (κύρια πρόταση) μαζί. β. (φιλοσ.) σε αντίθεση προς το κατηγορικός: Yποθετική κρίση, στην οποία το κατηγορούμενο αναφέρεται στο υποκείμενο υποθετικά. ~ συλλογισμός, στον οποίο το συμπέρασμα συνάγεται από προτάσεις από τις οποίες η μία τουλάχιστον είναι υποθετική. 2. που υπάρχει μόνο ως υπόθεση, που θεωρείται απλώς πιθανός χωρίς να υπάρχουν επαρκή στοιχεία για να μπορέσει να αποδειχτεί, να τεκμηριωθεί: Έχει φτιάξει στο μυαλό του ένα υποθετικό σχήμα. Yποθετικά κέρδη. Ελπίζει σε μια υποθετική κληρονομιά. ~ κίνδυνος. Αυτό που λες είναι υποθετικό. υποθετικά ΕΠIΡΡ: Mίλησα ~. Aς δεχτούμε ~ ότι έχεις δίκιο.

 

Εικάζω -εται Ρ αόρ. είκασα, απαρέμφ. εικάσει, παθ. μόνο στο γ’ πρόσ. ενεστ: (λόγ.) με βάση κάποια δεδομένα καταλήγω σε μια γνώμη (κρίση, συμπέρασμα, υπόθεση κτλ.) ΠΙΘΑΝΗ αλλά όχι απόλυτα βεβαιωμένη· κάνω εικασία, υποθέτω, φαντάζομαι: Είναι πολύ νωρίς ακόμα και για να εικάσει κανείς τα αποτελέσματα. Αδυνατούμε βέβαια να καταλήξουμε σε οριστική άποψη για τις προθέσεις του, μπορούμε όμως να τις εικάσουμε. Εικάζεται ότι θα ψηφιστεί το νομοσχέδιο.

 

ΕΙΚΑΖΟΥΝ ΛΟΙΠΟΝ ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΠΟΥ ΠΑΝ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ.

 

Ή τουλάχιστον δείχνουν προς εμάς πως δεν γνωρίζουν τίποτε σημαντικό ή άξιο λόγου.
 

Ετσι λοιπόν μπορούμε να εικάσουμε κι εμείς και να θεωρήσουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι ο Θεός …τάδε (βάλε ότι θέλεις) ή ο γραμματέας του Κθούλου (…μεγάλη η χάρη του) ή ένα όν με συνείδηση και νου που όμως δεν είναι ανθρώπινη κι άρα δεν γνωρίζουμε (εκτός κι αν είμαστε επιστήμονες που τα γνωρίζουν όλα) πως να το ονομάσουμε ή που να το κατατάξουμε κι άρα το τοποθετούμε στα ήδη γνωστά κουτάκια, αρκεί να πέφτει το χρήμα, η δύναμη και η αναγνώριση από το πόπολο, που δεν έχει μυαλό να σκεφτεί μόνο του και καταπίνει αμάσητο ότι του πουλάνε.

 

Αυτά που οι επιστημονίζοντες τα κρύβουν κάτω από το χαλί ο Τσαρλς Φορτ τα αποκαλούσε «Καταραμένα» και είναι καταραμένα γιατί κάνουν τον βασιλιά να φαίνεται γυμνός.
 

Αν είσαι ένας άνθρωπος που ΑΝΑΡΩΤΙΕΤΑΙ, τότε κάτι τέτοια σε κάνουν να γελάς κι αντί να διαβάζεις τον Αρκά για να διασκεδάσεις, διαβάζεις τα επιστημονικά συστημικά νέα της απόλυτης άγνοιας και τα συζητάς με τους φίλους σου, και βρίσκεις αληθινούς επιστήμονες που σου εξηγούν γιατί αυτή η αρλούμπα είναι για γέλια … γιατί τα εμβόλια είναι άκρως επικίνδυνα (ναι, ξέρω … δεν φέρω καμία ευθύνη γι’ αυτό που γράφω και να ρωτήσεις τον οικογενειακό σου γιατρό που τα ξέρει κι αυτός όλα και επιπλέον, για ζήτα του να μην υποθέτει και να μην εικάζει να μάθεις τι απομένει.)

Έχουν εντοπίσει ένα ολοκαίνουργιο τύπο κύματος βαρύτητας, οι επιστήμονες

Περιμένοντας την καθιερωμένη ανίχνευση των βαρυτικών κυμάτων  ξαφνικά τρία από αυτά έρχονται μαζί με τη μία!

Από τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους, μία από τις τελικές αποδείξεις του σχετικιστικού σύμπαντος του Αϊνστάιν έχει ληφθεί σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις από το παρατηρητήριο βαρυτικών κυματοδρομιών (LIGO) με λέιζερ συμβολόμετρο.

Σε όλες τις περιπτώσεις, αυτές οι κυματισμοί δημιουργήθηκαν από καταστροφικές συγχωνεύσεις κολοσσιαίων μαύρων τρυπών, με την πιο πρόσφατη ανίχνευση να είναι η μεγαλύτερη απόσταση σε απόσταση 3 δισεκατομμυρίων ετών φωτός.
Τώρα, όπως ανέφερε ο New Scientist, ένας νέος τύπος βαρυτικού κύματος μπορεί να έχει καταγραφεί από τη LIGO και τον ευρωπαίο ομόλογό της, τον VIRGO.

Υποδηλώνει έντονα ότι έχει εντοπιστεί ένα νέο βαρυτικό κύμα, το οποίο θα το καθιστούσε το τέταρτο από την αρχική ανακάλυψη. Οι άνθρωποι γρήγορα επεσήμαναν ότι αν αυτό είναι αληθινό, τότε η LIGO θα έπρεπε να έχει κάνει την ανακοίνωση με μια επισκόπηση από ομοτίμους, και όχι μεμονωμένο ερευνητή.

Το πιο σημαντικό όμως είναι που στέλνει τον κόσμο της αστροφυσικής σε ένα γύρισμα. «Πηγή με οπτικό αντίγραφο» αναφέρεται στο γεγονός ότι η σύγκρουση που προκάλεσε τα κύματα βαρύτητας να ακτινοβολούν μέσω του σύμπαντος έχει επίσης μια ορατή υπογραφή.

Οι μαύρες τρύπες είναι πασίγνωστες ότι «ρουφούν» το φως, οπότε η μόνη πιθανή δυνατότητα που είναι γνωστή στην επιστήμη είναι η σύγκρουση ή η συγχώνευση των νετρονίων.

Τα αστέρια ουδετερόνης είναι τα καταρρέοντα, μικροσκοπικά υπολείμματα υπερμεγέθων αστεριών, αυτά που ήταν αρχικά 10-29 φορές η μάζα του Ήλιου μας. Παρά το γεγονός ότι τελικά έχουν μάζα περίπου διπλάσια από εκείνη του Ήλιου, απέχουν μόνο περίπου 10 χιλιόμετρα (6.2 μίλια), γεγονός που τα καθιστά μερικά από τα πιο πυκνά αντικείμενα στον Κόσμο.

Υπάρχουν ισχυρές ενδείξεις για κάποιο χρονικό διάστημα ότι είναι πιθανές οι συγκρούσεις αστρικών νετρονίων, ιδιαίτερα σε συστήματα δυαδικών αστεριών που έχουν φτάσει στα άκρα της ζωής τους. Τώρα φαίνεται ότι μια συγκέντρωση, κάπου εκεί έξω, έχει οδηγήσει στη δημιουργία βαρυτικών κυμάτων – ένα ολοκαίνουργιο είδος και ένα αξιοσημείωτο πρώτο στην επιστήμη.

Έχει υποθέτεί ότι ο ελλειπτικός γαλαξίας NGC 4993, ο οποίος βρίσκεται σε εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη, είναι ο οικοδεσπότης της συγκέντρωσης αστέρων νετρονίων. Τα οπτικά τηλεσκόπια σε όλο τον κόσμο είναι τώρα εκπαιδευμένα σε αυτό, ελπίζοντας να βρούν αυτό το λαμπερό, ενδεικτικό. Όπως σημειώνει ο Forbes , το Hubble έχει βρει ήδη ένα υποψήφιο φλας.
Το LIGO πρόκειται να προβεί σε επίσημη ανακοίνωση τις επόμενες ημέρες. Τοποθετήστε τα στοιχήματά σας τώρα!

Hegel: τι είναι η διαλεκτική αντίφαση;

Γκέοργκ Χέγκελ: 1770–1831

Από την τυπική στη διαλεκτική αντίφαση

§1

Πώς συλλαμβάνει ο Χέγκελ την αντίφαση (Widerspruch); Από την άποψη της μορφής ή από τη σκοπιά των νοητικών κατηγοριών, τη συλλαμβάνει ως ένα Λογικό στοιχείο ή έναν Λογικό προσδιορισμό που ενυπάρχει μέσα στον διαλεκτικό Λόγο και τον καθιστά ικανό να εκτυλίσσεται με τέτοια νοηματική ακρίβεια, ώστε να μπορεί να διακρίνει πως ένα πράγμα είναι αυτό που είναι, επειδή έχει προσδιορισθεί και εξακολουθεί να προσδιορίζεται εκάστοτε [=μέσα στο χρόνο] από το μερικώς ή ολικώς αντίθετό του. Επομένως, αυτό το πράγμα τείνει να είναι το ενιαίο όλο του αρνητικού και του θετικού στοιχείου ή προσδιορισμού μέσα στην αυθυπαρξία του καθενός. 

Η αυθυπαρξία δηλ. του θετικού στοιχείου ή προσδιορισμού συνιστά ένα όλο για το πράγμα, δυνάμει της αυθυπαρξίας του αρνητικού: η αυθυπαρξία του ενός και η αυθυπαρξία του άλλου συγκροτούν ταυτότητα της ενότητας και της διαφοράς ή ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα. Μέσα σε τούτη την ταυτότητα ή την ενότητα είναι τεθειμένη η αντίφαση και προκαλεί ή συνθέτει την αντιθετική κίνηση των διαφορετικών πλευρών της ταυτότητας ή ενότητας. Π.χ. το αρσενικό και το θηλυκό συγκροτούν την ενότητα μέσα στη διαφορετικότητά τους ή στην ταυτότητα της ενότητας και της διαφοράς, ακριβώς επειδή το ένα αντιφάσκει στο άλλο, επειδή το καθένα για τον εαυτό του –δηλαδή ως αυθύπαρκτο– συνιστά την αντιθετική κίνηση του εαυτού και του άλλου.

§2

 Ως προκύπτει, η αντιθετική ή αντιφατική τούτη κίνηση, από την άποψη του περιεχομένου, δηλαδή από τη σκοπιά αυτοπροσδιορισμού της ως μορφής, δεν λογίζεται ως μια αποκλειστική κίνηση της μιας πλευράς, που, για να έλθει η ίδια στο Είναι, θα πρέπει να καταργήσει την άλλη, αλλά ως ένα αυτοκινούμενο Όλο ή ως μια αυτοκινούμενη ολότητα και εν ταυτώ καθολικότητα, η οποία ολοκληρώνεται ως καταφατική αλήθεια, στο μέτρο που έχει γίνει το θεμέλιο, πράγμα που σημαίνει πως είναι η λύση ή διάλυση της αντίφασης. Η αντίφαση, κατ’ αυτό το πνεύμα, δεν είναι το στοιχείο που μένει εσαεί μέσα στη διαλεκτική κίνηση, αλλά ένα σήμα πως το λέγειν και το πράττειν του ανθρώπου χρειάζεται να οδεύει στο θεμέλιό του, κυριολεκτικά να το αναζητά· διαφορετικά είναι ανυπόστατο. Για παράδειγμα, πότε ένα εγχείρημα ή ενέργημα χαρακτηρίζεται ανυπόστατο; Όταν δεν βρίσκει το θεμέλιό του. Πότε οι εκάστοτε πολιτικές, όσο μεγαλόστομα κι αν αυτοδιαφημίζονται ως οι πιο «σοφές», πνίγονται μέσα στις αξεδιάλυτες, άλυτες αντιφάσεις τους; Όταν στερούνται το θεμέλιο. Η στέρηση τούτη μαρτυρεί απουσία διαλεκτικού, ήτοι εσωτερικά ενοποιητικού Λόγου. Αξίζει εδώ να αναφερθεί πως ο Χέγκελ ακολούθησε κατά πόδας τον Ηράκλειτο και ως προς την αντίφαση – παρότι ο Έλληνας σοφός δεν κατονόμασε με συγκεκριμένο όρο την αντίφαση– και αποφάνθηκε πως η αντίφαση, πρωτίστως με το νόημα της αντίθεσης ή εναντιότητας, είναι εγγενές στοιχείο τόσο της σκέψης όσο και της πραγματικότητας. Επομένως, η απουσία ή παρουσία του διαλεκτικού Λόγου δείχνει πόσο εισχωρεί ή δεν εισχωρεί κανείς στην ουσία του πραγματικού κόσμου και πόσο αληθινά ανακτά αυτή την ουσία ως την άλλη πλευρά της σκέψης του.

§3

Γράφει σχετικά ο Χέγκελ, σε ένα από τα πολλά κείμενά του, για την αντίφαση:

«Αυτός ο σκεπτικισμός, που με την καθαρή σαφή του μορφή εμφανίζεται στον Παρμενίδη του Πλάτωνος, μπορεί ωστόσο ενδόμυχα να βρίσκεται σε κάθε αυθεντικό φιλοσοφικό σύστημα, διότι αποτελεί την ελεύθερη πλευρά κάθε φιλοσοφίας· αν σε οποιαδήποτε πρόταση, που εκφράζει μια έλλογη γνώση, το ανακλώμενο στοιχείο αυτής ‒οι έννοιες που περιέχονται σ’ αυτήν‒ απομονώνεται και εξετάζεται ο τρόπος που συνδέονται, τότε πρέπει να δειχθεί ότι αυτές οι έννοιες συγχρόνως [από κοινού] είναι ανηρημένες ή είναι συνενωμένες με τέτοιο τρόπο, ώστε να αντιφάσκουν με τον εαυτό τους, διαφορετικά δεν θα ήταν έλλογη πρόταση παρά μια πρόταση στην τάξη της διάνοιας. Η Ηθική του Σπινόζα αρχίζει με τον ορισμό: “υπό την αιτία του εαυτού κατανοώ εκείνο, του οποίου η ουσία περικλείει μέσα της την ύπαρξη, ή εκείνο, του οποίου η φύση μπορεί να συλληφθεί μόνο ως υπάρχουσα”. Τώρα όμως η έννοια της ουσίας ή της φύσης μπορεί να τεθεί μόνο στο βαθμό που γίνεται αφαίρεση από την ύπαρξη· το ένα αποκλείει το άλλο· το ένα τότε μόνο μπορεί να προσδιοριστεί, όταν υπάρχει αντί-θεση με το άλλο· εάν αμφότερα τίθενται συνδεδεμένα ως ένα, τότε η σύνδεσή τους περιέχει μια αντίφαση, με αποτέλεσμα αμφότερα να υφίστανται άρνηση. Ή πάλι, όταν ο Σπινόζα σε μια άλλη πρόταση αναφέρει: “ο θεός είναι η εμμενής, όχι η παροδική αιτία του κόσμου”, έχει αρνηθεί την έννοια αιτίας και αποτελέσματος· διότι, με το να θέτει την αιτία ως εμμενή, την θέτει ως ένα με το αποτέλεσμα, ενώ η αιτία είναι μόνο αιτία, στο βαθμό που αντι-τίθεται στο αποτέλεσμα· εξίσου κυρίαρχη [επί των πεπερασμένων εννοιών] είναι η αντινομία του Ενός και των Πολλών· η ενότητα τίθεται ως ταυτόσημη με τα πολλά, η υπόσταση ως ταυτόσημη με τα κατηγορήματά της. Κάθε τέτοια πρόταση του Λόγου επιτρέπει να διαλύονται σε δυο αυστηρά αντιφατικούς ισχυρισμούς ‒π.χ. ο θεός είναι η αιτία και ο θεός δεν είναι η αιτία· είναι Ένα και δεν είναι Ένα, είναι Πολλά και όχι Πολλά· έχει μια Ουσία, η οποία εκπίπτει και πάλι, επειδή η Ουσία μπορεί να συλληφθεί κατανοητικά μόνο σε αντίθεση με τη μορφή, η μορφή του λοιπόν πρέπει να τίθεται ως ταυτόσημη με την Ουσία του κ.ο.κ.. Έτσι έρχεται στο προσκήνιο η αρχή του Σκεπτικισμού: παντὶ λόγῳ λόγος ἴσος ἀντίκειται καθ’ όλη της την ισχύ.

Όθεν, η επονομαζόμενη πρόταση/αρχή της αντίφασης έχει τόσο λίγο μορφική μόνο, δηλ. της τάξης της τυπικής Λογικής, αλήθεια για τον Λόγο, ώστε απεναντίας κάθε πρόταση του Λόγου να πρέπει, λαμβανομένων υπόψη των εννοιών, να περιέχει μια αθέτησή της· το να λέμε ότι μια πρόταση είναι απλώς μορφική, σημαίνει για τον Λόγο ότι είναι τεθειμένη μόνο για λογαριασμό του εαυτού της, χωρίς να καταφάσκει εξίσου την αντιφατικά αντί-θετή της· γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι ψευδής. Το να αναγνωρίζουμε την πρόταση/αρχή της αντίφασης ως μορφική, σημαίνει ταυτόχρονα ότι τη γνωρίζουμε ως ψευδή. ‒Δεδομένου ότι κάθε αυθεντική φιλοσοφία έχει αυτή την αρνητική πλευρά ή αναιρεί αιωνίως την πρόταση/αρχή της αντίφασης, όποιος έχει διάθεση, μπορεί άμεσα να εξάρει αυτή την αρνητική πλευρά και να παρουσιάσει για τον εαυτό του έναν Σκεπτικισμό από κάθε τέτοια φιλοσοφία» (W2, 229-230).

Ελληνιστική Γραμματεία: Τα λογοτεχνικά είδη, Επική ποίηση, Ελληνιστικοί ύμνοι

Ο ύμνος ανήκει σε ένα από τα παλαιότερα και δημοφιλέστερα λογοτεχνικά είδη της αρχαιότητας, καθώς η πρώιμη παραγωγή του αρχίζει από τον 7ο π.Χ. αι. και φτάνει μέχρι το Βυζάντιο. Πρόκειται για εξαμετρικά ποιήματα λατρευτικού χαρακτήρα προορισμένα για την εξύμνηση ενός θεού. Οι συνθήκες απαγγελίας, ή, στην περίπτωση των χορικών λυρικών ύμνων, της παράστασης ενός ύμνου συνδέονταν ήδη από την αρχαϊκή εποχή με ένα συγκεκριμένο τελετουργικό πλαίσιο, συνήθως κάποια θρησκευτική γιορτή προς τιμήν ενός θεού. Η αρχαιότερη συλλογή περιλαμβάνει 33 ύμνους ποικίλης έκτασης που σώζονται με το όνομα του Ομήρου. Τυπικά στοιχεία μορφής και περιεχομένου περιλαμβάνουν την επίκληση και τον χαιρετισμό στον θεό, τη συσσώρευση λατρευτικών ονομάτων και ιδιοτήτων (αρεταλογία), καθώς και την εξιστόρηση των κατορθωμάτων του θεού (μύθος).

 

Από την ελληνιστική εποχή σώζονται ακέραιοι αρκετοί ύμνοι, οι πιο γνωστοί από τους οποίους είναι οι έξι ύμνοι του Καλλίμαχου από την Κυρήνη (Εἰς Δία, Εἰς Ἀπόλλωνα, Εἰς Ἄρτεμιν, Εἰς Δῆλον, Εἰς λουτρὰ τῆς Παλλάδος και Εἰς Δήμητρα). Με βάση τη μορφή τους, οι ύμνοι του Καλλιμάχου διακρίνονται σε δύο ομάδες, τους κλητικούς ή ραψωδικούς που στηρίζονται στην τριτοπρόσωπη αφήγηση και δίνουν έμφαση στην αρεταλογία του θεού, και τους μιμητικούς, οι οποίοι αναπαριστούν ζωντανά σε πρώτο πρόσωπο μια θρησκευτική τελετή προς τιμήν του θεού και εστιάζουν σε ένα κεντρικό μυθολογικό επεισόδιο. Οι ύμνοι είναι γραμμένοι σε επική-ιωνική διάλεκτο και δακτυλικό εξάμετρο, εκτός από τον πέμπτο (Εἰς λουτρὰ τῆς Παλλάδος) που γράφεται σε δωρική διάλεκτο και ελεγειακό δίστιχο. Ένα από τα φιλολογικά προβλήματα που συνδέονται με τους καλλιμαχικούς ύμνους αφορά τις περιστάσεις της παράστασής του, το κατά πόσον δηλαδή είχαν συντεθεί για να πλαισιώσουν λατρευτικές τελετές και επομένως απηχούσαν ένα γνήσιο θρησκευτικό συναίσθημα ή αν προορίζονταν για απαγγελία σε κλειστές συνάξεις όπως ήταν τα συμπόσια ή ακόμα και για ιδιωτική ανάγνωση.

 

Εκτός από τους καλλιμαχικούς ύμνους, η ελληνιστική εποχή έχει να επιδείξει σημαντική παραγωγή στο λογοτεχνικό αυτό πεδίο. Πολλά ποιήματα ακολουθούσαν τις συμβάσεις του υμνικού είδους χωρίς να μπορούν να θεωρηθούν αυτόνομοι «ύμνοι». Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι το ειδύλλιο 22 του Θεοκρίτου που είναι αφιερωμένο στους Διόσκουρους. Σε άλλους ύμνους είναι εμφανής η επίδραση της ελληνιστικής φιλοσοφίας. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο Ύμνος στον Δία του Κλεάνθη αλλά και το υμνικό προοίμιο, πάλι αφιερωμένο στον Δία, από τα Φαινόμενα του Αράτου, όπου αναγνωρίζονται οι βασικές αρχές της στωικής φιλοσοφίας.

Κείμενα:

· Καλλίμαχος, Ύμν.Δία 1-9 (Η διπλή γενιά του Δία)

· Καλλίμαχος, Ύμν.Απόλλ. 105-113 (Η διακήρυξη της ποιητικής καθαρότητας)

· Καλλίμαχος, Ύμν.Άρτ. 1-109 (Η παιδική ηλικία της Άρτεμης)

· Καλλίμαχος, Ύμν.Δήλ. 28-54 (Η γέννηση της Δήλου)

· Καλλίμαχος, Ύμν.Λουτρ.Παλλ. 1-56 (Η προετοιμασία της τελετής για την Αθηνά)

· Καλλίμαχος, Ύμν.Δήμ. 31-117 (Ο μύθος του Ερυσίχθονα)

· Θεόκριτος, Ειδύλλιο 22 (Ύμνος στους Διόσκουρους)

· Άρατος, Φαινόμενα 1-18 (Ύμνος στον Δία)

· Κλεάνθης, Ύμνος εις Δία