Η Δηλιογεννημένη Aρτεμις
«Οι θεοί ενοικούν όπως πάντοτε το παρόν και συγκροτούν το είναι. Δεν είναι αρχαίοι, δεν εξελίσσονται και δεν εκπίπτουν, αφού δεν γνωρίζουν εξέλιξη και έκπτωση, οι φυσικοί νόμοι, η δύναμη, η ακατάλυτη και αιώνια δεν χάνεται και δεν μειώνεται παρά μόνο εάν ο κόσμος επιστρέψει στο χάος, εάν οι Τιτάνες επανακτήσουν την κυριαρχία…», γράφει σε ένα βιβλίο της η Ουρανία Τουτουντζή.
…Ο Ουρανός έλαβε σύζυγό του τη Γαία και απέκτησε δώδεκα τέκνα, τους Τιτάνες και τις Τιτανίδες. Αυτοί ήταν οι παλιοί θεοί (Τιτάν σημαίνει φωτεινό, συμβολίζει την ηλιακή θεότητα). Τιτάνες θα είναι το επίσημο όνομα των θεών του ουρανού. Oλοι οι Τιτάνες πλην του Κρόνου ήταν άναρχοι απέναντι στους νόμους.
Μία από τις Τιτανίδες, η Φοίβη, θα ενωθεί με τον Τιτάνα Κάο ή Σφαίρο ή Πόλο και θα αποκτήσουν δύο κόρες, τη Λητώ και την Αστερία. Φοίβη σημαίνει η φωτεινή, η εξαγνίζουσα, η ανέγγιχτη, κυριαρχεί στη σελήνη και προστατεύει θνητούς και αθάνατους, στα νυχτερινά όνειρά τους, και φορά χρυσό στεφάνι.
Η Λητώ, η οποία ταυτίζεται και με τη Λυκιακή θεότητα Lada και τη σημιτική Alilat, θα ταυτιστεί με τη νύχτα, επίσης νυχτερινή θεά που γεννά γαλαξίες και ηλιακά συστήματα. Με τη σειρά της θα ενωθεί παράνομα με τον Δία και θα φέρει στον κόσμο την Αρτέμιδα και τον Απόλλωνα.
Οπως την επικαλείται ο ορφικός ύμνος «Λητώ κυανόπλεε, διδυμότοκε θεά, σεμνήτω κοίω. Θυγατέρα μεγάθυμε, πολύευκτη βασίλισσα, που σου έλαχε από τον Δία ιερά γόνιμη ωδίνη καλότεκνη και εγέννησες τον Φοίβο και την τοξεύτρια Αρτέμιδα στην Ορτυγία εκείνη και στη βραχώδη Δήλο…».
Η Δήλος, στα αρχαία ημερολόγια της παρατήρησης της ανατολής των άστρων, Αιγυπτιακά, Ελληνικά, Σουμερο-βαβυλωνιακά, αντιστοιχεί στην Παρθένο με το στάχυ. Με την ανατολή του Στάχυος ξεκινούσε ένα από τα Αιγυπτιακά ημερολόγια. Η Δήλος ανήκει στο σύνολο των ιερών τόπων όπου καθρεφτίζονται τα άστρα του ουρανού… Τα σύμβολα των αστερισμών όπως το στάχυ θα στιγματίσουν τη μία όψη του νομίσματος των τόπων σαν σήματα και της δύναμης που αποπνέουν. Oι προσανατολισμοί των ναών αυτών θα δείχνουν τις φορές που θα καταλήγουν σε κάποιο σημείο και το άλλο σε άλλο έτσι ώστε να χαραχθούν τρίγωνα, τετράγωνα και κύκλοι στη γη.
Μια σειρά από σημαίνουσες γυναίκες θα μεσολαβήσουν για τον ερχομό της Αρτέμιδος, αυτής που μόλις γεννηθεί θα αναλάβει την ευθύνη του ερχομού του αδελφού της Φωτοβόλου Απόλλωνα. Αν παρατηρήσει κανείς, θα διαπιστώσει ότι μεγάλοι μάντεις, όπως ο Τειρεσίας και άλλοι (μύστες), για να αγγίξουν αυτή την άλλη γνώση, ένα χρονικό διάστημα της ζωής τους μεταλλάχθηκαν σε γυναίκες. Οι γυναίκες είναι αυτές που θα έρθουν σε επαφή και συνουσία με αγγέλους και θεούς…
Ο απόστολος Παύλος φοβούμενος τη δύναμή τους θα διατάξει σχέδιο να κρύβονται οι γυναίκες από τους ναούς (θυμηθείτε τους γυναικωνίτες) για να μην τραβήξουν την προσοχή - ενδιαφέρον της θεϊκής δύναμης που βρίσκεται εκεί κατά τη διάρκεια της λειτουργίας.
Η ετοιμόγεννη Λητώ κυνηγημένη από την Ηρα θα βοηθηθεί από την Αθηνά, τη γεννημένη από την υδάτινη μήτρα την Πυρομάντη από τους Δελφούς, να βρει τόπο να γεννήσει, κάνοντας ένα κύκλο σταθμών δώδεκα γεωγραφικών σημείων που ταυτίζονται με τα ζώδια, καταλήγοντας στο κέντρο του κύκλου στην άδηλη μέχρι εκείνη τη στιγμή Δήλο. Κατά τον Ησίοδο, η Δήλος θα εμφανιστεί στην απελπισμένη Λητώ σαν πλοίο που έπλεε στους ουρανούς και έψαχνε να προσγειωθεί… και προσθαλασσώθηκε και αγκυροβόλησε στο κέντρο των Κυκλάδων.
Αυτό το πλοίο το έλεγαν Δήλια Αστέρια ή Θεωρίς που επλανάτο πολύ καιρό στους ουρανούς και εφέρε στη γη ξένους θεούς…
Η πιο μεγάλη απόδειξη αυτής της αλήθειας ήταν ότι οι Δηλιανοί, κάθε χρόνο, κατασκεύαζαν ομοίωμα αυτού του πλοίου (κάτι σαν την τριήρη της παρθένου Αθηνάς) και τελούσαν γιορτή στη μνήμη του γεγονότος αυτού. Ηταν από τις σημαντικότερες γιορτές πλοίου της αρχαιότητας. Τη νύχτα της γέννησης της πρωτότοκης Αρτέμιδος και του δευτερότοκου Απόλλωνα θα ανάψουν οι πυρσοί της ημέρας και της νύχτας. Αυτό το φως θα έχει για την αρχαιότητα την ίδια σημασία που έχει σήμερα το φως των Ιεροσολύμων. Τα Καβείρια μυστήρια δεν ξεκινούσαν εάν δεν έφτανε το φως της Δήλου που μοιράζονταν στα σπίτια μετά από ενεαήμερη συσκότιση. Η Αρτεμις συνδέεται με τα Καβείρια όπως μαρτυρούν τα γραφόμενα μιας επιγραφής στη Μικρά Ασία, όπου ήταν διαδεδομένη η λατρεία των Καβείρων. «Ιέρειαν δια βίου της Βουλαίας Αρτέμιδος και Λουτροφόρων Μεγάλων θεών Καβείρων».
Η Αρτεμις γεννήθηκε ομαλά πρώτη από τα δίδυμα και βοήθησε τη μητέρα της να ξεγεννήσει τον δευτερότοκο Απόλλωνα. Εκτοτε, η παρθένος Αρτεμις γίνεται η επίσημη προστάτιδα των τοκετών.
Στη σύγχρονη πια Μύκονο ύστερα από μείξεις και παραφθορές μύθων, προσάπτουν στην Αρτέμιδα και ένα φυλακτό που χαρίζουν συνήθως στις ετοιμόγεννες, το σήμα τανίτ, το αιγυπτιακό μάτι, που βρίσκεται σε ψηφιδωτό στο πλατύσκαλο μιας δηλιανής έπαυλης, με σκοπό να κρατά το κακό μάτι έξω από το σπίτι.
Την Αρτέμιδα έμαθαν να είναι παραστάτης και βοηθός του τοκετού οι Μοίρες, οι οποίες βρίσκονταν εκεί και στις δύο γέννες. Οι Μοίρες ήταν αυτόνομες και αυτεξούσιες και ούτε καν ο Δίας δεν μπορούσε να διαφεντέψει, παρ’ όλο που κατοικούσαν και αυτές στον Ολυμπο κάτω από τον θρόνο του
Η Αρτεμις συμβολίζει το ατίθασο εφηβικό πνεύμα, τον ρυθμό, τη μουσική, τον χορό. Στις γιορτές της, νεαρές παρθένες χορεύουν οργιαστικά με μάσκες. Συμβολίζει ακόμη την αιώνια νεότητα, την ανανέωση στη ζωή, ονομάζεται γι’ αυτό Κωροτρόφη και Φιλοπάρθενος και Λοχεία (αφού ταυτίζεται με την Ειλειθυία, θεά του τοκετού). Οι επικλήσεις σε αυτήν γίνονται τη νύχτα, γι’ αυτό της αποδίδονται τα επίθετα Νυχία, Φωσφόρος, Σελάσφορος, Νυχτοφάνεια και Νυχτοπόλος Lusijera στα Λατινικά. Οι αστερισμοί που την αντιπροσωπεύουν είναι η Μικρή και η Μεγάλη Αρκτος. Η αρκούδα (πολική άρκτος) φτιάχνει μόνη της στο λευκό χιόνι τη φωλιά της για να γεννήσει. Φροντίζει τον τοκετό της και μένει στο σπιτικό με τα νεογέννητα μέχρι την άνοιξη. Η Αρτεμις συχνά προσφωνείται και Αρκτος.
Η θεά συνδέεται με τον αριθμό έξι και ο Απόλλων με τον αριθμό επτά. Η γέννηση της Αρτέμιδος μνημονεύεται την έκτη ημέρα κάθε μήνα και του αδελφού της την έβδομη. Η πορεία της Λητούς εκτός από τις στάσεις του ζωδιακού κύκλου, το σημείο εκκίνησης από τον πολικό αστέρα των Δελφών μέχρι το σημείο κατάληξης, την Πύλη Φωτός της Δήλου (κέντρο του κύκλου), ακτίνα που ονομάζεται «διάδρομος της Λητούς», ταυτίζεται με το αρχαίο χειμερινό ηλιοστάσιο του αγριόχοιρου και της Αρκτου. Η Αρτεμις συχνά ονομάζεται και Αρκτος.
Το συνθετικό Αρκτ προστιθέμενο στη λέξη Θέμις, δηλ. την τάξη του σύμπαντος, είναι η Αρτεμις και η μοίρα της. Συνδέεται με το ζώδιο του ζυγού που είναι ο αστερισμός της Μεγάλης Αρκτου. Η γραμμική κάτοψη του αστερισμού συναντά τον Πολικό Αστέρα, τον πολικό συμβολισμό φυλάει ο Βασιλιάς Αρθούρος (στην κελτική γλώσσα Αρκτος). Φύλακας της Αρκτου ο κάτοχος της Υπερβόρειας παράδοσης, με δώδεκα Ιππότες, δώδεκα ήλιους ή κατοικίες του ήλιου - αστερισμών.
Ο Πλάτωνας στους Νόμους τονίζει τη σημασία της κατανομής σε δώδεκα μέρη των άστρων του ουρανού, που αντιστοιχούν στις πόλεις ενός κράτους, στα μερίσματα του στρατού, του κάθε επίγειου κλήρου, νομισμάτων, κάθε είδους σταθμών, έτσι ώστε η συμμετρία να συμφωνεί και να τακτοποιείται κάτω από το νόμο των Θεών για να εξασφαλίζει ο επίγειος κόσμος την εύνοιά τους.
Η θεά Αρτεμις, η πάντα συνοδευόμενη από τις Υπερβόρειες νύμφες ταξιδεύει μια φορά τον χρόνο στον Βορρά. Η λέξη βορέας από τη σανσκριτική ρίζα var, vri (καταγωγή της λέξης Βραυρώνα, το Ιερό της Μεγάλης Αρκτου, Varuna = ουρανός) σημαίνει καλύπτω, κρύβω όπως ο ουρανός τη γη, δηλ. τους ανώτερους κόσμους που είναι κρυμμένοι από τις αισθήσεις. Ο ναός της Βραυρώνας είναι αφιερωμένος στη Μεγάλη Αρκτο, ο οποίος με πολική κατεύθυνση το ζώδιο του καρκίνου και τις δύο γραμμές του ηλιοστασίου συνδέεται με το δελφικό σύστημα. Οι νέες άρκτοι που στα τελετουργικά ονομάζονταν «άρκτευσις» ή «αρκτεία» ήταν όπως και στης Αθηνάς τις τελετουργίες η συνοδεία μικρών κοριτσιών ντυμένα στο χρώμα της ζαφοράς - κρόκου και αφιερώνονταν στη θεά. Οι νέες «Αρκτοι» αντιπροσωπεύουν «την ενσάρκωση των ψυχών», δηλαδή την «πύλη των ανθρώπων».
Ο αγριόχοιρος έχει την ίδια ρίζα με την αρκούδα σε διάφορες ινδοευρωπαϊκές χώρες. Σε πολλά νομίσματα έχουμε και παραστάσεις φτερωτών αγριόχοιρων, ενώ σε πολλούς ναούς της θεάς θυσίαζαν μαζί με άλλα άγρια ζώα, αρκούδες και αγριόχοιρους. Σε αρχαιότερο ζωδιακό κύκλο ο αγριόχοιρος συμβολίζει το χειμερινό ηλιοστάσιο.
Μια ακόμα θεά που όντως προϋπήρχε στη Δήλο και θα αντικατασταθεί αργότερα από την Αρτέμιδα, είναι η κρητικής καταγωγής Βριτομάρτις, η οποία στην Κρήτη ταυτίστηκε με τη Δύκτηνα ή την Αρτέμιδα με το δίχτυ.
Λέγεται ότι μια πρώιμη θεά της Δήλου φερμένη από τη Μικρά Ασία, η «Ποτνία Θηρών», θα συγχωνευτεί με τη θεά Βριτομάρτις όπου λατρευόταν και αυτή εκεί για να γεννηθεί η ελληνική θεότητα Αρτεμις. Με την ταύτιση της θεάς με προηγούμενες θεότητες όπως και την ταύτιση του ζωδίου του αγριόχοιρου με την άρκτο ας λάβουμε υπ’ όψιν ότι η Αρτεμις ανήκει στη δεύτερη γενεά θεών…
Η Δήλος είναι πύλη φωτός, ο Απόλλων φύλακας του φωτός όπως και η Αρτεμις, η δύναμή της τρομακτική, γλυκιά, χθόνια, προστατευτική στα παιδιά, προστάτης του ύπνου και του τοκετού, φυλάει κατά κύριο λόγο μετά την αταξία των Τιτάνων την τάξη του ουρανού.
Σε γενικές γραμμές, η Αρτεμις θα θεωρηθεί ότι προέρχεται από τη συγχώνευση τριών θεοτήτων της Γης, της Σελήνης και της Ποτνίας των Θηρών. Η σελήνη όπως και ο ήλιος διατρέχουν το πλανητικό ζωδιακό σύστημα – το ίδιο και η Ποτνία των Θηρών παρουσιάζεται σε έργα τέχνης σε κοσμήματα στη Σπάρτη, τη Δήλο όπως και θεοί της Βαβυλώνας, σαν ουράνια, φτερωτή που κρατά δυο λιοντάρια που συμβολίζουν τα δύο ηλιοστάσια.
Τα λιοντάρια από τα κείμενα που διασώζονται, ημερεύουν δίπλα στη θεά. Μία από τις ακόλουθές της αφιερωμένες διαπαντός παρθένες ερωτεύτηκε και δόθηκε στον νεαρό Ιππομένη. Αμέσως μετά μεταμορφώθηκε σε λιοντάρι, συνεχίζοντας όμως να είναι πιστή ακόλουθος της θεάς. Η Αρτεμις λέγεται ότι είχε στην ακολουθία της λέοντες και λέαινες. Το λιοντάρι συμβολίζει τη ζωή στον επίγειο κόσμο, αλλά και στον Κάτω Κόσμο. Ο Ηρακλής, αφού νίκησε τους κατοίκους του Ορχομενού, αφιέρωσε στην Εύκλεια Αρτέμιδα (αυτή που λατρεύεται ως θεά του Κάτω Κόσμου) ένα λιοντάρι. Λιοντάρια συχνά τοποθετούσαν οι αρχαίοι πάνω στους τάφους… Σαν θεά του Κάτω Κόσμου, από το φυτικό κόσμο φέρει σαν σύμβολό της το κυπαρίσσι, χαρακτηριστικό μέχρι σήμερα δέντρο των Κυκλάδων. Το κυπαρίσσι δημιουργήθηκε από τη μεταμόρφωση του Κυπάρισσου σε δέντρο. Ο Κυπάρισσος ήταν γιος του Τήλεφου (ιδρυτής της Περγάμου) που αγαπούσε ο Απόλλωνας. Ο νέος αυτός από λάθος σκότωσε ένα ιερό αρσενικό ελάφι με το ακόντιό του και η θλίψη τον οδήγησε σε απόπειρα αυτοκτονίας. Τότε ο Απόλλωνας τον μεταμόρφωσε σε δέντρο που συμβολίζει, όπως στα ορφικά μυστήρια και στα σημερινά νεκροταφεία το κυπαρίσσι, τον θάνατο και την ανάσταση των νεκρών.
Σαν Χθόνια θεά, η Αρτεμις με ζωδιακό σύμβολο τον σκορπιό που φέρει στο κέντρο του περιδεραίου της λατρεύτηκε στην Εφεσο.
Στη Δήλο λίγο πιο πάνω από τον ναό του Ηραίου και κατόπιν της θεάς Ισιδος από την πίσω νοτιοανατολική πλευρά βρίσκεται ναός του Δία Υψίστου κάτω από τον οποίο είχε ιδρυθεί το Ιερό της Λοχείας Αρτέμιδος (προστάτιδα της οικογένειας), που αν τιπροσωπεύει τον αριθμό 3, της προόδου του ενός, δηλ. τρεις φάσεις της σελήνης, το τριαδικό στοιχείο της Αρτέμιδος που αντιστοιχεί στους τρεις Δεκανούς του αστερισμού της Παρθένου και δείχνει ότι υπήρχαν τρεις Αρτέμιδες (τριπλή Εκάτη) και λατρευόταν έτσι στη Δήλο και την Αθήνα. Οι τρεις Δεκανοί του αστερισμού ήταν τρεις παρθένες, η Αγλαυρος, η Ερση και η Πάνδροσος. Στην Ολυμπία σε χάλκινο έλασμα απεικονίζεται η Μεγάλη θεά με τρία πουλιά, που συμβολίζουν τους αστερισμούς του Τοξότη του Αιγόκερω και του Υδροχόου που είναι τα ζώδια του χειμερινού ηλιοστασίου. Τα μεγάλα Μυστήρια άρχιζαν τη φθινοπωρινή Ισημερία, διαρκούσαν όλο το χειμερινό ηλιοστάσιο, ξεκινούσαν στην Ελευσίνα και συνδέονταν με τη Δήλο. Τα Ελευσίνια μυστήρια συνδέονταν με τον Αιγόκερω και την «Πύλη των θεών».
Ο χρόνος στη Δήλο βρίσκεται στη φυσική του μορφή, είναι αμέτρητος. Οταν είσαι εκεί δεν ξέρεις αν ο ναός της Αρτέμιδος έχει φορά από Βορρά προς Νότο και το άγαλμά της ήταν στημένο στον Βορρά να κοιτά τον Νότο (έχοντας πλάι της τα αγάλματα των Υπερβόρειων νυμφών…). Αυτός ο ναός θα συνδέσει το κέντρο του Αιγαίου με ένα από τα ισχυρότερα ιερά της Λιβύης του Αμμωνίου. Από τον ναό του Αμμωνίου της Λιβύης όπου ξεκινά και τελειώνει ένας από τους αρχαιοτέρους ζωδιακούς κύκλους, συνδέεται η Δήλος της Αρτέμιδος με απόλυτη ευθεία γραμμή ευρισκόμενη στο κέντρο μιας νοητής βάσης πυραμίδας όπου στα τέσσερα άκρα της βάσης της βρίσκονται τα ιερά των Δελφών, των Σάρδεων, του Λιθησίου Απόλλωνος και στην προέκταση της άλλης διαγώνιου της βάσης τέμνει τον Κάμιρο της Ρόδου. Ο κριοκέφαλος Αμμωνας παρουσιάζεται σε μία από τις γλυπτικές απεικονίσεις του με τέσσερα κεφάλια κριαριού, δηλ. τις τέσσερις κατευθύνσεις του χώρου του ζωδιακού κύκλου. Στη Δήλο βιώνεται μοναχικά και μοναδικά από τον καθένα ο χρόνος και ο χρόνος.
Εκεί βασιλεύει η δυάδα, διπλασιάζοντας τη μονάδα με τόλμη (φτάνοντας στη λύση του δήλιου προβλήματος). Τα σύμβολα των δύο θεών της, ο Ηλιος και το Φεγγάρι, κυριαρχούν στο στερέωμά της. Κάτω από τον Ηλιο (σύμβολο του Απόλλωνα) δημιουργείται η αίσθηση του χώρου, δηλ. η απόκρυφη γεωμετρία του και κάτω από το Φεγγάρι (σύμβολο της Αρτέμιδος) δημιουργείται ο χρόνος και τα μυστικά περάσματά του. Οι σύγχρονοι επιστήμονες (Αϊνστάιν, Τέσλα κ.ά.) μιλούν για τη σχέση ήλιου και σελήνης μετά από τόσα χρονιά, ότι ο ήλιος είναι το παρελθόν (έννοια χώρου με εκκίνηση ένα σημείο) και το φεγγάρι το μέλλον (έννοια – συνείδηση του χώρου). Στα Αγγλικά η λέξη bear – boar σημαίνει δύο ζώα (Μικρή και Μεγάλη Αρκτος).
Ο αριθμός 2 ως σύμβολο, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι ο αριθμός της σελήνης, αφού το ένα χωρίζεται σε δύο μοναδικά μισά φεγγάρια. Η Αφροδίτη της Κύπρου έχει όψη διπλής θεάς της Αρτέμιδος όπως στις δύο όψεις της Ιστάρ των Χαλδαίων ως θεά αυγερινός της δράσης και της μάχης, και σαν θεά έσπερος του έρωτα. Συναντά την Ισιδα με συνοδεία πανθήρων, αρκούδων, πυρόξανθων λιονταριών και γκρίζων λύκων.
Προσφωνείται και λύκαινα γιατί αυτή είναι που αφήνεται στα άγρια ένστικτα, πλάσμα που επιλέγει πότε θα ζει ομαδικά και πότε μοναχικά. Το θρυλικό αυτό πρότυπο θα το συναντήσουμε σε πολλές γυναίκες, που σήκωσαν το ανάστημά τους στις φαλλοκρατικές κοινωνίες και στο πέρασμα του χρόνου θα ακολουθήσουν το μονοπάτι της.
Το πλέον όμως αγαπημένο και γνωστό στους περισσότερους ζώο που αντιπροσωπεύει τη θεά είναι το ελάφι. Σκεφθείτε μόνο το ανάλαφρο και γρήγορο εφηβικό περπάτημά της ανάμεσα στα δέντρα ενός δάσους με τη συνοδεία ενός ελαφιού. Ενα από τα ελάφια που την ακολουθούσαν ήταν αυτό που σκότωσε στο κυνήγι ο Αγαμέμνονας και από τον θυμό της η Αρτεμις εμπόδισε τον απόπλου των πλοίων για την Τροία, όπως ενημέρωσε αυτόν και τους πολεμιστές συντρόφους του ο μάντης Κάλχας. Η Αρτεμις θα τους έδινε χάρη εάν ο Αγαμέμνονας θυσίαζε γι’ αυτήν το πλέον αγαπητό του πρόσωπο, την Ιφιγένεια.
Αν και οι Ελληνες δεν ήταν ποτέ προσφιλείς στις ανθρωποθυσίες, δεν υπήρχε άλλη λύση. Και μόνο το χέρι της θεάς πήρε την παρθένο κόρη στην Αυλίδα στον ναό της να την υπηρετεί και την αντικατέστησε με ένα ελάφι. Η Ταϋγέτη ή Τιτανίς, μία από τις συντρόφισσες της θεάς κάποτε αμάρτησε συνάπτοντας ερωτική σχέση με τον Δία και όπως ήταν φυσικό η Αρτεμις τη μεταμόρφωσε σε ελάφι! Αυτό το ελάφι αφιερώθηκε από μόνο του στην Οθρώσια Αρτέμιδα. Μέχρι σήμερα σε πολλούς χριστιανικούς ναούς όπου χτίστηκαν πάνω σε αρχαίους, έρχονταν αυτόκλητα ελάφια να θυσιαστούν στη γιορτή των ναών…
Στη Βραυρώνα, στον ναό της Αρτέμιδος, θυσίαζαν για πολλά χρόνια ελάφια, μέχρι που κινδύνεψαν να αφανιστούν όλα τα ελάφια της περιοχής και αντικατέστησαν αυτή τη θυσία με προσφορά πλακούντων με μορφή ελαφιού… Το ελάφι συμβολίζει την αιθέρια ύπαρξη και το ιδεώδες σύνορο ανάμεσα στα δύο από τα τέσσερα στοιχεία της φύσης, τη γη και τον αέρα. Το γνωστότερο άγαλμά της βρίσκεται στη Δήλο όπου σημαδεύει με δόρυ ένα ελάφι, το άγριο «εγώ» που έχει ο άνθρωπος και πρέπει να το ξεπεράσει.
Στην ιερή μας γεωμετρία, η γραμμική ένωση των πόλεων με τους Αρτεμίσιους ναούς της Βραυρώνας – Αθήνας - Αυλίδας με γωνία 120 μοιρών έχει διχοτόμο που περνά από τον Ραμνούντα που βρίσκεται στην Αττική όπου υπάρχει ναός της Νεμέσεως και της Θέμιδος, θεότητες της δικαιοσύνης. Ο κύκλος που ξεκινά από την Αυλίδα τελειώνει στη Βραυρώνα με βραχίονα Ζυγού της Δικαιοσύνης στο Ραμνούντα. Η προέκταση της γραμμής της Βραυρώνας περνάει από την Αρκαδία (Αρκτος). Ακόμα υπάρχει το τρίγωνο λατρείας της Θεάς του Αργους – Αυλίδας – Βραυρώνας, ο οποίος εξυπηρετεί άλλες ευθυγραμμίσεις. Κατά κύριο λόγο τα ιερά της Αρτέμιδος με αυτά του Απόλλωνα και του Δία ή άλλων θεοτήτων με τη φορά κατεύθυνσής τους όσον αφορά τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα θα αντιγράφουν προς – ευχήν τις κατευθύνσεις των ουρανίων σωμάτων, με απόλυτη μαθηματική ακρίβεια.
Το μουσείο της Δήλου φιλοξενεί ακόμη μια μαρμάρινη ανάγλυφη πλάκα όπου ο Ερμής προπορεύεται σε προφίλ (αλίμονο αν ο θεός σε κοιτάξει κατάματα), κρατώντας το κηρύκειο της μυστικιστικής πομπής, ακολουθεί η Αρτεμις με τεράστιο δόρυ, που απεικονίζει την ισχύ, και ανοίγει δρόμο όπου ακολουθεί η Αθηνά κρατώντας με σοφία μικρό τόξο, ανοίγοντας το δρόμο στον Απόλλωνα που ακολουθεί κρατώντας έναν ψηλό αναμμένο πυρσό, το φως της αγάπης. Η όλη μυστικιστική ακολουθία ξεκινά από δεξιά και πορεύεται προς τα αριστερά… Η Αρτεμις, στέκει ακόμα στις ακίδες της γης σε σημαδιακά τρίγωνα τετράγωνα και κύκλους, αυτή φέρνει στην Ελληνική γη της Δήλου το εξ Ανατολών Φως και ο Απόλλωνας το εξαπλώνει στη Δύση. ΑΥΤΗ οδεύει με επίθετα προσωνύμια λειτουργός του άνω σύμπαντος ανοίγει όταν πρέπει τις πύλες των ανθρώπων.
Νὺξ δ᾽ ἔτεκε στυγερόν τε Μόρον καὶ Κῆρα μέλαιναν
