Είναι απλά ο άνθρωπος ένα “υποχρεωτικά αγελαίο” ζώο ;

Επιδοκιμάζουμε και αποδοκιμάζουμε, επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά. Μπορούμε να αντέχουμε την αίσθηση του πόνου όταν μας καίει η φωτιά; Μπορούμε να αντισταθούμε στο να συμπονούμε τους φίλους μας; (Έντβαρντ Βέστερμαρκ, 1912 )

Γιατί θα πρέπει η μοχθηρία μας να αποτελεί κληρονομιά του πιθηκοειδούς παρελθόντος και η καλοσύνη μας να είναι αποκλειστικά ανθρώπινη; Γιατί δεν πρέπει να αναζητήσουμε την συνέχεια με τα άλλα ζώα και για τα «ευγενή» χαρακτηριστικά μας; (Στήβεν Τζέυ Γκούλντ, 1980)

To homo hominis lupus, «ο άνθρωπος είναι λύκος απέναντι στον άλλο άνθρωπο», είναι ένα αρχαίο ρωμαϊκό γνωμικό, που διαδόθηκε από τον Τόμας Χομπς. Μολονότι το βασικό αξίωμά του διαπερνά μεγάλο μέρος του νόμου, της οικονομίας και της πολιτικής επιστήμης, το γνωμικό έχει δύο σημαντικά ψεγάδια. Πρώτον, αποτυγχάνει να δικαιώσει τα κωνοειδή, που είναι από τα πιο αγελαία και συνεργατικά ζώα του πλανήτη. Ακόμα χειρότερα, όμως, το ρητό απαρνείται την έμφυτη κοινωνική φύση του δικού μας είδους.

Η θεωρία του κοινωνικού συμβολαίου, μαζί της και ο δυτικός πολιτισμός, φαίνεται εμβαπτισμένη στην υπόθεση ότι είμαστε ακοινώνητα όντα, ακόμα και μοχθηρά, αντί του πολιτικού ζώου, που διέκρινε σ’ εμάς ο Αριστοτέλης. Ο Χομπς απέρριψε απερίφραστα την αριστοτελική οπτική προτείνοντας ότι οι πρόγονοί μας ξεκίνησαν αυτόνομοι και μαχόμενοι, και συγκρότησαν κοινοτική ζωή μόνον όταν το κόστος της έριδας έγινε αφόρητο. Σύμφωνα με τον Χομπς, η κοινωνική ζωή δεν έφτασε ποτέ σ’ εμάς με φυσικό τρόπο. Την έβλεπε ως ένα βήμα που κάναμε απρόθυμα και «μόνο με συμβόλαιο, το οποίο είναι τεχνητό». Πιο πρόσφατα, ο Ρωλς πρότεινε μία μετριοπαθέστερη εκδοχή της ίδιας θεώρησης, προσθέτοντας ότι η κίνηση της ανθρωπότητας προς την κοινωνικότητα εξαρτάται από συνθήκες ίσης μεταχείρισης, δηλαδή από την προοπτική μιας αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας μεταξύ ίσων.

Οι ιδέες για την καταγωγή της καλά οργανωμένης κοινωνίας παραμένουν δημοφιλείς, μολονότι είναι αδύνατον να υποστηρίξουμε την υπόθεση μιας ορθολογικής απόφασης από όντα που είναι εγγενώς ακοινώνητα, αν λάβουμε υπόψη τα δεδομένα μας για την εξέλιξη των ειδών. Ο Χομπς και ο Ρωλς διαμόρφωσαν την ψευδαίσθηση της ανθρώπινης κοινωνίας ως εθελοντικής οργάνωσης, με αυτο-επιβαλλόμενους κανόνες, στους οποίους συγκατατίθενται ελεύθερα και ίσα υποκείμενα. Ωστόσο, δεν υπάρχει κάποια διακριτή στιγμή κατά την οποία γίναμε κοινωνικοί. Ανέκαθεν ζούσαμε σε ομάδες, καθώς προερχόμαστε από πολύ κοινωνικούς προγόνους και από μια μακρά καταγωγική γραμμή μαϊμούδων και πιθήκων. Ουδέποτε υπήρξαν άνθρωποι ελεύθεροι και ίσοι. Οι άνθρωποι ξεκίνησαν, αν μπορεί να διακριθεί κάποιο σημείο εκκίνησης, ως αλληλοεξαρτώμενοι, δεσμευμένοι και άνισοι. Προερχόμαστε από μια μακρά γενιά ιεραρχικών ζώων, για τα οποία η ζωή σε ομάδες δεν είναι επιλογή, αλλά στρατηγική επιβίωσης. Όλοι οι ζωολόγοι θα ταξινομούσαν το είδος μας ως υποχρεωτικά αγελαίο.

Το να έχεις συντρόφους προσφέρει σημαντικότατα πλεονεκτήματα στον εντοπισμό της τροφής και στην αποφυγή των αρπακτικών. Επειδή τα άτομα που έχουν ομαδικό προσανατολισμό αφήνουν περισσότερους απογόνους από εκείνα που έχουν μικρότερη τάση προς την ομαδικότητα, η κοινωνικότητα διαπότισε ακόμα πιο βαθιά τη βιολογία και την ψυχολογική διάθεση των πρωτευόντων. Άρα, αν ελήφθη κάποια στιγμή απόφαση να ιδρυθούν κοινωνίες, αυτή θα πρέπει να πιστωθεί στην Μητέρα Φύση και όχι στην αφεντιά μας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι απορρίπτουμε την ευρετική αξία της αρχικής θέσης» του Ρωλς, ως έναν τρόπο που μας κάνει να σκεφτούμε σε τι είδους κοινωνία θα θέλαμε να ζούμε. Η αρχική θέση του αναφέρεται σε μία «καθαρά υποθετική κατάσταση που προσδιορίζεται έτσι ώστε να οδηγεί σε συγκεκριμένες αντιλήψεις για τη δικαιοσύνη». Αλλά ακόμα και αν η αρχική θέση δεν εκληφθεί κυριολεκτικά, και την υιοθετήσουμε απλώς χάριν του επιχειρήματος, μας απομακρύνει από την πιο σημαντική συζήτηση που θα έπρεπε να επιζητούμε, και η οποία αφορά ο στο πώς πράγματι γίναμε αυτό που είμαστε σήμερα. Ποια μέρη της ανθρώπινης φύσης μας οδήγησαν σε αυτό το μονοπάτι, και πώς αυτά τα μέρη διαμορφώθηκαν κατά την εξέλιξη; Αν στραφούμε στο πραγματικό, αντί σε ένα υποθετικό, παρελθόν, αυτά τα ερωτήματα εξασφαλίζουν ότι θα πλησιάσουμε περισσότερο στην αλήθεια, η οποία ισχυρίζεται ότι κατά βάθος είμαστε κοινωνικοί.

Ένα προσφυές παράδειγμα για τη βαθιά κοινωνική φύση του είδους μας αποτελεί το γεγονός ότι ο εγκλεισμός σε μια φυλακή αποτελεί την δεύτερη πιο ακραία τιμωρία, που μπορούμε να σκεφτούμε, μετά την θανατική ποινή. Λειτουργεί, ασφαλώς, κατ’ αυτό τον τρόπο, διότι δεν έχουμε γεννηθεί μονήρεις. Τα σώματα και οι νόες μας δεν είναι σχεδιασμένα για ένα μοναχικό βίο, δηλαδή μια ζωή χωρίς άλλους γύρω μας. Γινόμαστε ανέλπιστα καταθλιπτικοί χωρίς κοινωνική στήριξη: η υγεία μας φθείρεται. Σε ένα πρόσφατο πείραμα, υγιείς εθελοντές που συνειδητά εκτέθηκαν στο κρύο και σε ιούς της γρίπης, αρρώσταιναν πιο εύκολα, όταν είχαν τριγύρω λιγότερους φίλους ή οικογένεια (Cohen κ.ά., 1997). Τα πρωτεία των σχέσεων κατανοούνται με φυσικό τρόπο από τις γυναίκες, ίσως διότι τα θηλυκά θηλαστικά με υποχρεώσεις φροντίδας έχουν υπερκεράσει αναπαραγωγικά εκείνα που δεν έχουν τέτοιες υποχρεώσεις, εδώ και 180 εκατομμύρια χρόνια. Πάντως, αυτό ισχύει εξίσου και για τους άνδρες. Στη σύγχρονη κοινωνία, δεν υπάρχει πιο αποτελεσματικός τρόπος να επεκτείνουν οι άνδρες τον ορίζοντα της ηλικίας τους από το να παντρευτούν και να μείνουν παντρεμένοι: αυξάνεται η πιθανότητα ζωής μετά την ηλικία των εξήντα πέντε από το 65% στο 90% .

Η κοινωνική συγκρότησή μας είναι τόσο έκδηλη, που δεν θα ήταν αναγκαίο να επεξεργαστούμε περαιτέρω αυτήν τη θέση, αν δεν ήταν τόσο προκλητική η απουσία της από τις αφηγήσεις για την καταγωγή, στα πεδία του Δικαίου, της Οικονομίας και της Πολιτικής Επιστήμης. Στη Δύση, η τάση να βλέπουμε τα συναισθήματα ως μαλθακά και τις κοινωνικές συνάψεις ως ακατάστατες υπέδειξε στους θεωρητικούς να επιλέξουν τη γνώση ως προτιμότερο οδηγό της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Εξυμνούμε τον ορθό λόγο. Αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι η ψυχολογική έρευνα αποδίδει προτεραιότητα στο συναίσθημα, δηλώνοντας ότι η ανθρώπινη συμπεριφορά υπαγορεύεται πρωτίστως από γρήγορες, αυτόματες συναισθηματικές κρίσεις, και μόνο δευτερευόντως από βραδύτερες συνειδητές διαδικασίες

Δυστυχώς, η έμφαση στην ατομική αυτονομία και στη λογική, καθώς και η αντίστοιχη παραγνώριση των συναισθημάτων και των σχέσεων, δεν περιορίζεται μόνο στις ανθρωπιστικές και στις κοινωνικές επιστήμες. Στην εξελικτική βιολογία, ορισμένοι έχουν υιοθετήσει την ιδέα ότι είμαστε είδος που έχει «εφευρεθεί» από μόνο του. Μία παράλληλη αντιπαράθεση της λογικής εναντίον του συναισθήματος εκτυλίσσεται σε σχέση με την καταγωγή της αίσθησης για την ηθική (ηθικότητα), που αποτελεί τυπική ιδιαιτερότητα της ανθρώπινης κοινωνίας. Η μία σχολή θεωρεί την ηθικότητα ως πολιτισμική καινοτομία, ένα αποκλειστικό επίτευγμα του είδους μας. Αυτή η σχολή δεν θεωρεί τις ηθικές τάσεις ως ενιαίο και αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης. Οι πρόγονοί μας, υποστηρίζει, έγιναν ηθικοί κατ’ επιλογή. Αντιθέτως, η δεύτερη σχολή θεωρεί την ηθικότητα ως άμεση εκβλάστηση των κοινών κοινωνικών ενστίκτων που έχουμε με άλλα ζώα. Σύμφωνα με την τελευταία θεώρηση, η ηθικότητα είναι παράγωγο της κοινωνικής εξέλιξης και δεν είναι αποκλειστικά δική μας, ούτε αποτελεί μία συνειδητή απόφαση που έχουμε λάβει κάποια χρονική στιγμή.

Η τιμωρία του Τειρεσία και του Ακταίωνα

Από την εποχή του Κρόνου υπήρχε ένας νόμος ο οποίος έλεγε οτι όταν ένας θνητός άνδρας δεί μια θεά γυμνή χωρίς την θέληση της θα πρέπει να τιμωρηθεί σκληρά.

Αυτός ο νόμος εφαρμόστηκε 2 φορές στην περίπτωση του Τειρεσία που είδε την Αθηνά και του Ακταίωνα που είδε την Άρτεμη. Λέγεται πως η θεά Αθηνά λουζόταν σε κάποιο ποτάμι όταν αντιλήφθηκε την παρουσία του Τειρεσία ο οποίος άθελα του την είδε γυμνή. Η θεά προς στιγμή έχασε την ψυχραιμία της κι εξοργίστηκε τόσο πολύ που τον έκανε τυφλό.

Επειδή όμως τον λυπήθηκε προσπάθησε να επανορθώσει με τον τρόπο που θεωρούσε καλύτερο μιας και δε μπορούσε να του δώσει πίσω την όραση του. Του έδωσε την ικανότητα να μπορεί να ακούει τα πουλιά και μ' αυτόν τον τρόπο να γνωρίζει τα μελλούμενα ώστε να προειδοποιεί τους ανθρώπους. Μ' αυτόν τον τρόπο λοιπόν η Αθηνά, αν και τον τύφλωσε, τον έκανε το μεγαλύτερο και πιο ξακουστό μάντη σε όλη την αρχαία Ελλάδα.

Αν όμως η Αθηνά φέρθηκε μεγαλόψυχα στον Τειρεσία νιώθοντας λύπη για την τιμωρία που του επέβαλε, δεν συνέβη το ίδιο και στην περίπτωση του άτυχου Ακταίωνα που η τιμωρία του ήταν πολύ σκληρή.



Ο Ακταίωνας ήταν ένα νεαρό βασιλόπουλο της Θήβας που του άρεσε το κυνήγι.
Συχνά έβγαινε με τους φίλους του ώστε να κυνηγήσουν, παίρνοντας μαζί τους τα σκυλιά τους. Μια καλοκαιρινή ημέρα που είχαν κουραστεί από το κυνήγι ο Ακταίωνας ένιωθε μια δίψα κι έξαχνε να βρεί νερό για να πιεί. Για αυτό το λόγο μόλις βρήκε μια σπηλιά στον Κιθαιρώνα άφησε τα σκυλιά του και μπήκε μέσα με την ελπίδα να βρεί κάποια πηγή.

Στα νερά της πηγής αυτής όμως είχε καταφύγει η όμορφη Άρτεμη μαζί με τις φίλες της για να πάρουν το μπάνιο τους.Απολάμβαναν το νερό κι έπαιζαν χαρούμενα όταν αντίκρυσαν τον άμοιρο Ακταίωνα ο οποίος έψαχνε να βρεί νερό. Η θεά, προσβεβλημένη που την είδε κάποιος γυμνή για πρώτη φορά και μάλιστα άθελα της, τον μεταμόρφωσε σε ελάφι.


Μεταμορφωμένος λοιπόν ο Ακταίωνας βγήκε έξω από την σπηλιά κι άρχισε να τρέχει μακριά. Σύντομα όμως τον αντιλήφθησαν τα σκυλιά του κι άρχισαν να τον κυνηγούν. Όσο γρήγορα όμως κι αν έτρεχε ο Ακταίωνας για να ξεφύγει από τα ίδια του τα σκυλιά, σύντομα εκείνα τον έφτασαν και τον κατασπάραξαν.

Γιατί δεν ξέρω τι θέλω

Πολλές φορές μπορεί να έχετε πιάσει τον εαυτό σας να θέλει και να ζητάει τελείως διαφορετικά πράγματα. Αναρωτιέσαι γιατί δεν ξέρω τι θέλω και τρομάζεις στην ιδέα πως με τίποτα δεν είσαι ευχαριστημένη. Η αλήθεια είναι πως όσο περνάνε τα χρόνια αλλάζει και ο τρόπος σκέψης μας και αυτά που θέλουμε και αυτά που κάνουμε. Μερικές φορές όμως παρατηρούμε πως στην συγκεκριμένη φάση της ζωής μας αυτά αλλάζουνε από την μια στιγμή στην άλλη και ενώ προσπαθούμε να βάλουμε την ζωή μας σε μία τάξη τελικά για τίποτα από αυτά που κάνουμε δεν είμαστε σίγουρες. Δεν χρειάζεται να τα χάνεις όταν μέσα στο κεφάλι σου τριγυρνά το ερώτημα γιατί δεν ξέρω τι θέλω. Οι γυναίκες συνήθως λειτουργούμε με το συναίσθημα και αγνοούμε την λογική, έτσι αυτός ο πόλεμος μας φαίνεται δύσκολος όταν προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά μας συμβαίνει.

Γιατί δεν ξέρω τι θέλω;
Γιατί όταν προσπαθώ να βάλω μία τάξη στην ζωή μου οδηγούμε στα αντίθετα αποτελέσματα; Όσο κυριαρχεί το συναίσθημα στην ζωή σας θα αναρωτιέστε μονίμως. Λογική και συναίσθημα πρέπει να βρίσκονται σε απόλυτη ισορροπία για να καταφέρετε να βρείτε πραγματικές λύσεις σε αυτά που σας απασχολούν. Όσο η καρδιά σας οδηγεί απόλυτα τις αντιδράσεις σας τόσο θα μπερδεύεστε και θα αναρωτιέστε. Στην αρχή μπορεί να ακούγονται όλα αυτά θεωρίες που δύσκολα γίνονται πράξεις αλλά στην πορεία θα καταλάβετε πως άσκηση δεν χρειάζεται μόνο το σώμα μας αλλά και η ψυχή και το νου μας. Πρέπει κάποια στιγμή να ελέγχουμε τον αυθορμητισμό μας και να ζυγίζουμε τις καταστάσεις πριν αποφασίσουμε πως κάτι το θέλουμε και κάτι όχι. Δώστε την ευκαιρία στον εαυτό σας να καταλάβει τι θέλει και μην ονειροπολείτε συνεχώς!

Γιατί δεν ξέρω τι θέλω – Βιαστικές αποφάσεις
Η πίεση που αισθάνεστε κάποιες φορές ίσως σας κάνει να παίρνετε βιαστικές αποφάσεις πείθοντας τον εαυτό σας πως αυτό είναι που πραγματικά θέλετε. Οι βιαστικές αποφάσεις δεν είναι καλός σύμβουλος στην περίπτωσή σας. Αν έχετε δίκιο να αναρωτιέστε γιατί δεν ξέρετε τι θέλετε πρέπει να συνηθίσετε οποιαδήποτε απόφαση και αν παίρνετε να την μελετάτε πριν πολύ καλά. Πολύ πιθανό να επηρεάζεστε κιόλας εύκολα αλλά κι αυτό μπορεί να διορθωθεί. Οι βιαστικές αποφάσεις δείχνουν έναν άνθρωπο που λειτουργεί κυρίως αυθόρμητα. Έτσι είναι λογικό άλλες φορές να σας βγαίνει σε καλό και άλλες όχι αφού φροντίζετε για το παρόν και στην πορεία αλλάζουν τα πράγματα άρα και οι σκέψεις σας. Το ίδιο έχετε διαπιστώσει ακόμη και στην προσωπική σας ζωή αφού όλο επιλέγετε κάτι και ύστερα δεν το θέλετε πια. Αυτό σας κάνει να φαίνεστε λίγο επιπόλαιες αλλά μάλλον είστε απλά συναισθηματικές. Επιλέγετε με κριτήριο τους άλλους και στην πορεία ο ίδιος σας ο εαυτός διαμαρτύρεται!

Γιατί δεν ξέρω τι θέλω – Είστε σε δεύτερη μοίρα
Όταν οι ίδιες θέσετε τον εαυτό σας σε δεύτερη μοίρα και πιστέψετε πως έτσι γίνεστε πιο αποδεκτή από τους άλλους τότε θα αναρωτιέστε συχνά γιατί δεν ξέρετε τι θέλετε. Οπότε αναθεωρήστε λίγο τις απόψεις σας και δώστε στον εαυτό σας την θέση που πρέπει. Γιατί δεν ξέρω τι θέλω; Γιατί ποτέ δεν ασχοληθήκατε με αυτά που πραγματικά θέλετε, γιατί ποτέ δεν ακούσατε το ένστικτό σας, γιατί ποτέ δεν ψάξατε να γνωρίσετε τον ίδιο σας τον εαυτό. Μην μπερδεύεστε στις καταστάσεις, μην προσπαθείτε να αποδείξετε οτι είστε κάτι που δεν σας αντιπροσωπεύει ως προσωπικότητα. Μην βάζετε τον εαυτό σας σε δεύτερη μοίρα γιατί πάντα θα αντιδράει και πάντα θα αναρωτιέστε γιατί!

Γιατί δεν ξέρω τι θέλω – Εξωτερική εμφάνιση
Μήπως διαπιστώσατε πως ασχολείστε τελικά περισσότερο με την εξωτερική σας εμφάνιση παρά με την εσωτερική σας ηρεμία; Πολλές γυναίκες καταλαβαίνουν με τον καιρό πως έδιναν βάση σε όλα τα άλλα καθημερινά εκτός από το πώς νιώθουν αφού πίστευαν πως έτσι θα κέρδιζαν περισσότερα στην ζωή τους, αλλά τελικά οι καταστάσεις τις διέψευσαν. Ίσως ασχοληθήκατε λίγο πιο πολύ με το “φαίνεσθε” γενικότερα και χάσατε την μοναδικότητά σας. Όσο και να χαθήκατε όμως ποτέ δεν είναι αργά να στραφείτε προς τα εκεί που επιθυμείτε. Προφανώς και ξέρετε τι θέλετε αρκεί να συγκεντρώσετε την σκέψη σας. Μήπως αυτά που θέλετε τα θεωρείτε δύσκολα ή ακραία για να τα εξομολογηθείτε ακόμη και στον ίδιο σας τον εαυτό; Η εξωτερική σας εμφάνιση μπορεί να κοροϊδέψει τους άλλους αλλά ποτέ εσάς την ίδια!

Γιατί δεν ξέρω τι θέλω – Από φόβο για το αύριο
Υπάρχει περίπτωση ναι μεν να φαίνεστε κυρία του εαυτού σας και ότι εσείς αποφασίζετε για τις πράξεις σας αλλά μάλλον αυτό που σας εξουσιάζει είναι ο φόβος για το αύριο. Όπως το συναίσθημα αν λειτουργήσει από μόνο του μπορεί να σας οδηγήσει σε περίεργα μονοπάτια, έτσι και αν λειτουργείτε μόνο με την λογική μπορεί να αναγκαστείτε να κάνετε πολλά που ποτέ δεν είχατε σκεφτεί και ποτέ δεν σας άρεσε. Κάνετε ποτέ αυτό που θέλετε ή κάνετε μόνο αυτό που πρέπει; Ο φόβος για το αύριο, η ασφάλεια που θέλουμε να νιώθουμε και ο έλεγχος μπορούν εύκολα να μας οδηγήσουν στην φάση που δεν ξέρουμε πια τι θέλουμε και τι μας αρέσει πραγματικά! Αφεθείτε λίγο και ρισκάρετε έστω και μία φορά έτσι θα νιώσετε την ευχαρίστηση να κινηθείτε έστω και μία φορά ελεύθερα. Να θυμάστε πως καμία λογική έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να σιγουρέψει το αύριο αφού όλα μπορεί να ανατραπούν μπροστά στα μάτια μας μέσα σε μία στιγμή!

Γιατί δεν ξέρω τι θέλω; Γιατί στην ζωή δεν είναι όλα τόσο σύνθετα και πολύπλοκα όσο τα κάνουμε, απλά προσπαθούμε να επεξεργαστούμε πολλές πληροφορίες μαζί. Άλλες φορές τα καταφέρνουμε και άλλες φορές απορούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό. Φροντίστε να ισορροπήσετε το συναίσθημά σας με την λογική και μην είστε τόσο παρορμητικές και αυθόρμητες σε θέματα που εμπλέκονται και άλλοι άνθρωποι γιατί μπορεί να απογοητευτείτε. Άλλωστε να θυμάστε πως δεν έχουν όλοι και τόσο καλές προθέσεις όσο εσείς!

Δεν υπάρχει δρόμος για την ευτυχία, η ευτυχία είναι ο δρόμος

10 τρόποι για να τον ακολουθείτε καθημερινά

Όλοι οι άνθρωποι -ανεξαιρέτως- έχουν βιώσει περιόδους όπου «η ζωή είναι ωραία», πιθανώς ως αποτέλεσμα της αφθονίας υλικών αγαθών και δραστηριοτήτων ή της ύπαρξης κάποιων προσώπων και καταστάσεων στη ζωή τους. Δηλαδή, εξαιτίας κάποιων εξωτερικών παραγόντων. Δυστυχώς, τα γεγονότα των τελευταίων χρόνων καθιστούν όλο και πιο δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο, καθώς οι περισσότεροι νιώθουν χαμένοι, απογοητευμένοι ή ακόμα και απελπισμένοι.

Ποιος είναι λοιπόν ο λόγος που η ζωή μοιάζει με τρενάκι του Λούνα Παρκ, με τα πάνω και τα κάτω της και που η ευτυχία φαντάζει εφήμερη – και πιο σημαντικό, τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;
Πάρα πολλά. Πιστεύω ότι ο κύριος λόγος που δεν μένουμε σε μία κατάσταση ευτυχίας είναι απλά διότι δεν ξέρουμε πώς. Αυτό συμβαίνει, όχι μόνον επειδή δεν μας το δίδαξαν ποτέ, αλλά ακόμα χειρότερα, επειδή «εκπαιδευτήκαμε» στο πώς να είμαστε δυστυχισμένοι.

Από παιδιά, πρόσωπα που είχαν κύρος στη ζωής μας, μας απέτρεπαν -πιθανώς άθελά τους- από την ευτυχία. Μας έκαναν να νιώθουμε τύψεις αν αισθανόμασταν πολύ ευτυχείς, παρεμπόδιζαν την ανοιχτή εκδήλωση αυτής της ευτυχίας ή μας φόβιζαν ότι κάτι κακό θα ακολουθήσει. Άλλοι πάλι ήθελαν να τους μοιάσουμε και μας δίδαξαν να είμαστε ανήσυχοι, ανήμποροι ή θύματα απέναντι στις καταστάσεις. Με τη δικαιολογία ότι θέλουν να μας προστατέψουν, μας παρότρυναν να πάρουμε τη ζωή στα σοβαρά, να δουλέψουμε σκληρά, να ξεχάσουμε τις προσωπικές μας ανάγκες και επιθυμίες. Και όλα αυτά με την υπόσχεση ότι -αν ήμασταν τυχεροί- θα γινόμασταν κάποτε ευτυχισμένοι.

Επιπλέον αυτής της ανατροφής, μεγαλώνοντας μπήκαμε σε έναν κόσμο όπου έχουν ξοδευτεί δισεκατομμύρια για να πειστούμε ότι μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι μόνον όταν ακολουθούμε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Πρέπει να κατέχουμε κάποια αγαθά, μία σχέση, δύο πτυχία, ένα σπίτι σε συγκεκριμένη περιοχή. Όταν δεν καταφέρνουμε να αποκτήσουμε αυτά που «πρέπει», νιώθουμε δυστυχείς. Η ευτυχία μας λοιπόν εξαρτάται άμεσα από αυτά που έχουμε ή κάνουμε -δηλαδή την έχουμε εναποθέσει σε αντικείμενα, καταστάσεις ή ανθρώπους έξω από εμάς.
Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η πλάνη δουλεύει για κάποιο διάστημα και νιώθουμε εφησυχασμένοι.

Όμως, παρατηρώντας τον εαυτό μου και τους άλλους μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι -ανεξάρτητα από φύλο, ηλικία, παιδεία ή καταγωγή- αργά ή γρήγορα οι περισσότεροι ρωτάνε τον εαυτό τους με απελπισία: «Αυτό είναι όλο; Γιατί νιώθω ακόμα κενός; Γιατί δεν φτάνω στο στόχο μου -να είμαι ειλικρινά και βαθιά ευτυχισμένος;»

Πρέπει να κατανοήσουμε ότι η ευτυχία δεν είναι ο τελικός μας στόχος, αλλά είναι ο δρόμος που οδηγεί αδιαμφισβήτητα στον στόχο, και είναι επιλογή μας να τον περπατήσουμε ή όχι.
Το ερώτημα είναι επομένως, πώς μπορούμε να κάνουμε αυτή την επιλογή. Μοιράζομαι μαζί σας εδώ μερικές σκέψεις που μπορούν να σας βοηθήσουν:

Στραφείτε στον εαυτό σας, ανακαλύψτε τον και αγαπήστε τον όπως είναι σήμερα.

Η ευτυχία που ζητάτε υπάρχει ήδη μέσα σας, αλλά έχει καλυφθεί από τα δεκάδες πέπλα αμφισβήτησης και κριτικής με τα οποία καθημερινά αντιμετωπίζετε τον εαυτό σας.
Θυμηθείτε την ευτυχία που νιώθατε όταν ήσασταν παιδιά ή όποια άλλη στιγμή της ζωής σας. Εκείνη ήταν η φυσική σας κατάσταση και μπορείτε να την ανακτήσετε.
Ρωτήστε τον εαυτό σας: τι ήταν τότε διαφορετικό; Τι νιώθατε ή σκεφτόσασταν για τον εαυτό σας, για τους ανθρώπους, για τις καταστάσεις; Με αυτές και μόνο τις ερωτήσεις μπορείτε να ανακαλύψετε τους λόγους που έχετε βγει από το μονοπάτι που τόσο αναζητάτε.

Ορίστε τι σημαίνει για σας η ευτυχία.

Αυτό από μόνο του αποτελεί ένα τεράστιο βήμα. Ο καθένας από μας έχει τον δικό του ορισμό για το τι τον κάνει ευτυχισμένο. Ξεφύγετε από τα ισχύοντα κοινωνικά πρότυπα και ορίστε τα δικά σας. Θυμηθείτε τι σας έδινε χαρά όταν ήσασταν παιδιά. Πιθανόν τα ίδια πράγματα θα σας δώσουν χαρά και σήμερα. Επιδιώξτε να τα φέρετε ξανά στη ζωή σας. Γίνεται.

Κάντε στον εαυτό σας ένα τεράστιο δώρο. Επιλέξτε συνειδητά να είσαστε και να παραμείνετε ευτυχισμένοι.

Η επιλογή αυτή θα πρέπει να συνοδευτεί από ισχυρή θέληση. Μπορείτε να ισχυροποιήσετε την απόφασή σας υιοθετώντας μία δήλωση όπως «έχω την πρόθεση να είμαι ευτυχής κάθε μέρα, όλη μέρα». Επαναλάβετε στον εαυτό σας αυτή τη δήλωση όσο συχνά μπορείτε, για να κρατάτε το μυαλό σας σε αναζήτηση των ερεθισμάτων που μπορούν να στηρίξουν ένα τέτοιο βίωμα.

Εάν είσαστε συνήθως συντονισμένοι στην αρνητική θεώρηση των πραγμάτων και σας είναι πιο οικείο να εστιάζετε στα δύσκολα, μπορεί να χρειαστεί να υπενθυμίζετε συχνά στον εαυτό σας τη νέα σας απόφαση για ευτυχία. Αυτό μπορείτε να το πετύχετε με κάποια τρικ, όπως βάζοντας ξυπνητήρι κάθε 1 ώρα για να σας θυμίσει να επαναλάβετε τη δήλωσήσας, ή δένοντας μία κορδέλα στο χέρι σας για τον ίδιο σκοπό, αναρτώντας τη δήλωσή σας σε εμφανές μέρος, π.χ. πάνω στο γραφείο σας ή στον καθρέφτη του μπάνιου για να την βλέπετε συχνά -οτιδήποτε! Με αυτόν τον τρόπο θα κρατήσετε το μυαλό σας σε έναν θετικό προσανατολισμό, που θα σας στηρίξει να σταθείτε διαφορετικά απέναντι στα γεγονότα που θα σας συμβαίνουν.

Επιτρέψτε στον εαυτό σας να είναι αληθινός.

Σταματήστε να προσπαθείτε να κάνετε τον εαυτό σας αυτό που δεν είναι. Απλά δεχτείτε αυτό που είναι. Η άρνηση να δείτε τα πράγματα όπως πραγματικά είναι, με το να τα επικαλύπτετε με ψέματα και δικαιολογίες, είναι ένας σίγουρος δρόμος για τη δυστυχία. Να είστε ειλικρινής με τον εαυτό σας -εκφράστε την πραγματική σας φύση, κάθε στιγμή. Αν αυτό σημαίνει ότι είστε λυπημένοι, επιτρέψτε στον εαυτό σας να είναι. Αγκαλιάστε στο έπακρο τα συναισθήματά σας. Αυτό είναι η πραγματική ουσία της ευτυχισμένης ζωής. Όταν μπορείτε να είσαστε παρόντες στη ζωή σας, θα αναδυθείτε από οποιοδήποτε πισωγύρισμα χωρίς γρατζουνιές και υπερήφανοι για τις μικρές και μεγάλες σας νίκες.

Δεν είναι αυτά που έχουμε που έχουν σημασία. Αλλά το τι κάνουμε με αυτά που έχουμε.

Τα παραπανίσια κιλά, η δουλειά που δεν σας ευχαριστεί, ο σύντροφος που δεν σας καλύπτει, το πτυχίο που δεν πήρατε ποτέ, είναι όλα ασήμαντες πτυχές αυτού που είσαστε και αυτού που μπορείτε να κάνετε. Όταν σκέφτεστε συνέχεια αυτά που δεν σας αρέσουν στον εαυτό σας ή στις καταστάσεις, δεν αφήνετε χώρο για να εστιάσετε σε νέες ευκαιρίες. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι ξέρουν ότι το συνεχές παράπονο για αυτά που δεν τους αρέσουν εμποδίζει τη ροή της ζωής.

Εγκαταλείψτε τις ανασφάλειές σας και την αυτοκριτική. Μάθετε να βλέπετε τον εαυτό σας όπως οι άνθρωποι που πραγματικά σας αγαπούν. Εμπνευστείτε από το μεγαλείο ανθρώπων όπως ο Stephen Hawking, ο Νιcκ Vujicic, η Lizzie Velasquez που ξεπερνούν με χάρη ασύλληπτους περιορισμούς και προσφέρουν στην κοινωνία αυτό που διαθέτουν, εκπληρώνοντας με αυτό τον τρόπο τον σκοπό της ζωής τους. Αν δεν γνωρίζετε κάποιον από αυτούς, σας προσκαλώ να τους αναζητήσετε στο διαδίκτυο για να εμπνευστείτε.

 Προσεγγίστε τις καταστάσεις της ζωής ως ευκαιρίες διεύρυνσης και ανάπτυξης.

Όλοι βρισκόμαστε συνεχώς σε μία κατάσταση διαμόρφωσης αυτού που μπορούμε τελικά να γίνουμε. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι όμως καταφέρνουν να αφομοιώνουν τα μαθήματα που παίρνουν από τη ζωή και να τα εξασκούν σε καθημερινή βάση, πετυχαίνοντας με αυτόν τον τρόπο μια πιο γρήγορη και σταθερή εξέλιξη.
Εάν αντιμετωπίσετε με πίστη τις δυσκολίες που σας παρουσιάζονται, αναζητώντας το μάθημα που παίρνετε από αυτές, μπορεί στο τέλος να οδηγηθείτε σε βαθύτερη κατανόηση αυτού που πραγματικά είσαστε.

Να είστε στο εδώ και τώρα, και όχι εκεί που νομίζετε ότι θα έπρεπε να είστε.

Οι περισσότεροι από μας παλεύουμε να γίνουμε η μελλοντική εκδοχή του εαυτού μας, που συνήθως έχει διαμορφωθεί μέσα από τα «πρέπει» που άλλοι μας έχουν ορίσει. Η συνεχής αγωνία και πίεση για κάτι «περισσότερο» μας αποτρέπουν από το να είμαστε στο «εδώ και τώρα». Όταν όμως αναμένετε με αγωνία τα περισσότερα, χάνετε τις πλούσιες πτυχές των δυνατοτήτων που υπάρχουν στο παρόν. Αποδεχτείτε ότι είσαστε εκεί ακριβώς που πρέπει να είσαστε, για να μπορέσετε να πάτε εκεί που θέλετε. Η αποδοχή του τώρα είναι κριτικής σημασίας. Το μέλλον σας διαμορφώνεται μέσα από το παρόν. Ένα ευτυχισμένο παρόν θα σας οδηγήσει σε ένα ευτυχισμένο μέλλον.

Παραδοθείτε στις αλλαγές, μην αντιστέκεστε.

Όλοι και όλα έχουν τη δική τους ώρα και χρόνο. Οι δουλειές, οι καταστάσεις, έχουν ημερομηνία λήξης. Ακόμα και η εκπληκτική παρουσία μας στη φυσική μας διάσταση έχει ένα πεπερασμένο χρόνο. Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι φαίνεται να αντιλαμβάνονται την ισχυρή δύναμη που κρύβεται πίσω από την πράξη παράδοσης -και όχι αντίστασης- σε καταστάσεις και γεγονότα. Αγκαλιάστε τις αλλαγές, αποδεχτείτε τις. Το να αφήνετε να φύγουν αυτά που υπήρχαν δεν σημαίνει αντίο, αλλά μία νέα αρχή, με νέα συνειδητότητα και νέα προοπτική.

Η ευτυχία ξεκινά με την εγκατάλειψη της ανησυχίας και του στρες για το άγνωστο -και την αντικατάστασή τους από την Πίστη.

Αυτό το έμαθα καλά μέσα από το προσωπικό μου ταξίδι. Από την υπέρβαση των εθισμών μου -την υπερβολική δουλειά και την κριτική του εαυτού μου και των άλλων- και την εγκατάλειψη μιας επιτυχημένης καριέρας στον κόσμο των πολυεθνικών εταιριών, για να ακολουθήσω με πίστη την ψυχή μου.
Σε αυτή τη διαδικασία μεταμόρφωσης έχει χρειαστεί να εγκαταλείψω πολλά πράγματα για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Σωματικά, πνευματικά και συναισθηματικά, έπρεπε να μάθω πώς να αφήσω πίσω μου τον άνθρωπο που νόμιζα ότι «έπρεπε» να είμαι για να γίνω η γυναίκα που πραγματικά θέλω να είμαι. Η διαδικασία όμως είναι μαγική, όταν πιστεύεις ότι όλα είναι μέρος της διαδρομής, ότι δεν υπάρχουν καλά ή κακά βιώματα, ότι όλα είναι εμπειρία που οδηγεί στη διεύρυνση και την υπέρβαση του εαυτού.
Ποιος είναι ο δικός σας στόχος και η πιο μεγάλη επιθυμία σας; Η μόνη σας αποστολή είναι να βυθιστείτε τόσο βαθιά σε αυτήν, που η πεποίθηση ότι μπορείτε να την πραγματοποιήσετε θα αναβλύζει από τους πόρους σας. Τότε θα μπορείτε να περιηγηθείτε στα χαρακώματα του άγνωστου και να αντιμετωπίσετε τις εμπειρίες σας με πίστη, ανοιχτή καρδιά και θαρραλέα δράση.

Αποδεχτείτε την αλήθεια για το ποιός δημιουργεί τη δική σας πραγματικότητα.

Αναλάβετε την ευθύνη της ζωής σας εξ ολοκλήρου και προχωρήστε. Δεσμευτείτε να μάθετε πώς μπορείτε συνειδητά να δημιουργήσετε την πραγματικότητα που επιθυμείτε. Το βιβλίο μου «Γιατί δεν μου το είπε κανείς;» στοχεύει ακριβώς στο να δώσει αυτή την πληροφορία. Και αφού θα έχετε κατανοήσει τι χρειάζεται να κάνετε- ΚΑΝΤΕ ΤΟ. Καταρρίψτε όποιες δικαιολογίες σας γεννώνται και δράστε! Σχεδιάστε, διαμορφώστε τη λεωφόρο «Ευτυχία» που σας εκφράζει και βαδίστε πάνω της, για να βιώσετε μία όμορφη και ολοκληρωμένη ύπαρξη.

Πότε προχωρούν άνδρες και γυναίκες μια σχέση

Tον χρόνο που περιμένουν γυναίκες και άντρες στην αρχή μιας γνωριμίας μέχρι να προχωρήσουν στο σεξ αναζήτησε μια νέα έρευνα που διενεργήθηκε από μια βρετανική εταιρεία.

Μετά από ανάλυση των απαντήσεων συνολικά 2.225 αντρών και γυναικών, αποδεικνύεται ότι τα δύο φύλα έχουν διαφορετικά κριτήρια… υπομονής για την πρώτη σεξουαλική επαφή. Συγκεκριμένα, οι περισσότερες γυναίκες (32%) περιμένουν τρεις εβδομάδες, ή μέχρι το πέμπτο ραντεβού προτού κάνουν σεξ με το νέο τους σύντροφο.

Οι γυναίκες βρέθηκαν επίσης να είναι πιο συγκρατημένες από ό,τι οι άνδρες με μόλις το 15% να λέει ότι θα έκανε σεξ στο πρώτο ραντεβού σε σύγκριση με το 26% των ανδρών.

Το περίεργο είναι ότι ακόμα λιγότερες γυναίκες βρέθηκε να είναι πρόθυμες να κάνουν σεξ στο 2ο ραντεβού (13%) σε αντίθεση με το 16% των ανδρών.

Ένα πράγμα που και τα δύο φύλα φαίνεται να μοιάζουν αρκετά είναι το φιλί στο στόμα από το πρώτο ραντεβού, όπου το 72% τόσο των ανδρών, όσο και των γυναικών απάντησε ότι ευχαρίστως θα το έκανε.

Αυτό που σίγουρα δεν περίμενε κανείς από αυτή την έρευνα, είναι το γεγονός ότι οι άνδρες είναι στην πραγματικότητα πιο ρομαντικοί από τις γυναίκες.

Το ένα τέταρτο των ανδρών που ερωτήθηκαν από την εταιρεία είπε ότι ανέφεραν την λέξη “αγάπη” ή “σε αγαπάω” για πρώτη φορά κατά τον πρώτο μήνα της σχέσης, ενώ μόνο το 16% των γυναικών κάνει το ίδιο. Στην πραγματικότητα, οι γυναίκες περιμένουν τουλάχιστον μέχρι τον τέταρτο μήνα για να πουν στον σύντροφό τους ότι τον αγαπούν.

Επίσης, το 75% των ανδρών απάντησε ότι θα έλεγε ευχαρίστως πρώτο το “σ’ αγαπώ”,ενώ μόνο το 44% των γυναικών θα έκανε πρώτο την ίδια κίνηση.

Οι άνδρες τείνουν επίσης να γνωρίζουν τη νέα τους σύντροφο στους γονείς τους πιο γρήγορα, κάνοντας την κίνηση ακόμα και από την όγδοη ημέρα της σχέσης, παρά το γεγονός ότι μόνο το 27% των γυναικών είναι πρόθυμες για να γνωρίζουν τους γονείς του συντρόφου τους σε αυτό το στάδιο της σχέσης.

Οι άνδρες, επίσης, τείνουν να αλλάζουν το καθεστώς της σχέσης τους στο Facebook, για να δείχνουν ότι είναι σε μια νέα σχέση, πολύ πιο γρήγορα από ό,τι οι γυναίκες.

Συγκεκριμένα, λίγο πάνω από το 33% των ανδρών θα το κάνει αυτό μετά από οκτώ ραντεβού, σε σύγκριση με μόλις το 27% των γυναικών.

Οι μούμιες των Φαραώ «λύνουν» το μυστήριο της καρδιοπάθειας

Τις μούμιες που φυλάσσονται στο αρχαιολογικό μουσείο του Καϊρου σκέφτηκε να μελετήσει Αμερικανός καρδιολόγος, θέλοντας να διαβάσει τα μυστικά των Φαραώ.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Guardian, ο Αμερικανός καρδιολόγος ,Greg Thomas  σε επίσκεψη του στο αρχαιολογικό μουσείο του Καϊρου, παρατήρησε ότι η μούμια του Φαραώ Μερνεπτάχ, ανέγραφε στην επεξηγηματική της καρτέλα, πως ο Φαραώ πέθανε από αρτηριοσκλήρωση.
Φυσικά η αιτία θανάτου του Φαραώ εξέπληξε τον γιατρό, καθώς όπως είναι γνωστό η νόσος πλήττει καπνιστές, παχύσαρκους και άτομα  που κάνουν καθιστική ζωή, δηλαδή συμπτώματα του σύγχρονου ανθρώπου.
Κάπως έτσι συνέλαβε την ιδέα να μελετήσει δεκάδες μούμιες του μουσείου με αποτέλεσμα να καταλήξει σε ένα σοκαριστικό συμπέρασμα: Πολλές από τις μούμιες, είχαν βουλωμένες αρτηρίες! Μάλιστα το ποσοστό των ασθενών ανερχόταν σε περίπου 40%, ακριβώς το ίδιο με των σύγχρονων ανθρώπων.Συγκεκριμένα, ο Thomas μαζί με την ομάδα του, έκαναν ακτινογραφίες CT στις μούμιες, τις οποίες κατόπιν, διάβασαν με τη βοήθεια της 3D τεχνολογίας.
Η ανακάλυψη αυτή οδήγησε στο συμπέρασμα, σύμφωνα με τον επιστήμονα, πως δεν είναι ο σύγχρονος τρόπος ζωής που οδηγεί στην αρτηριοσκλήρωση, όπως μέχρι τώρα πίστευαν οι επιστήμονες.

Στη συνέχεια ο δρ. Thomas και η ομάδα του, έκαναν τα σύγχρονα ιατρικά τεστ σε μούμιες όλου του πλανήτη, μεταξύ άλλων σε κάποιες που έχουν βρεθεί στο Περού, στη Μογγολία και συνεχίζουν με νέες αιγυπτιακές μούμιες που βρίσκονται στο Μουσείο Neues στο Βερολίνο.
Καθώς εξελίσσεται η έρευνα το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο: οι αρχαίοι αντιμετώπιζαν, σε αρκετά μεγάλο ποσοστό, προβλήματα με τις αρτηρίες τους, γεγονός που προκαλούσε καρδιακά επεισόδια.
Η εξήγηση που δίνουν οι επιστήμονες είναι πως η γήρανση καθώς και το DNA είναι πιο καθοριστικοί παράγοντες για την απόφραξη των αρτηριών από ότι η κακή διατροφή και η έλλειψη άσκησης. Επίσης συμπεραίνουν ότι τα μικρόβια - που στα αρχαία χρόνια ήταν ισχυρότερα, ήταν ικανά να καταστρέψουν το καρδειαγγειακό σύστημα.
Η έρευνα έχει ήδη κεντρίσει ήδη το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας και όπως ανακοινώνει ο Αμερικανός καρδιολόγος θα συνεχιστεί με την ελπίδα να δώσει ακόμα πιο αξιόλογα συμπεράσματα.

Το πρώτο τεχνητό ριβόσωμα κυττάρου ανοίγει νέους δρόμους στα πεδία της συνθετικής βιολογίας και της βιομοριακής μηχανικής

Επιστήμονες στις ΗΠΑ δημιούργησαν το πρώτο τεχνητό ριβόσωμα κυττάρου, το οποίο «δουλεύει» σχεδόν όπως το πραγματικό κυτταρικό οργανίδιο, παράγοντας πρωτεϊνες και ένζυμα.

 

Το σημαντικό αυτό επίτευγμα -που αναμένεται να τελειοποιηθεί στο μέλλον- ανοίγει νέους δρόμους στα πεδία της συνθετικής βιολογίας και της βιομοριακής μηχανικής. Μεταξύ άλλων, αναμένεται να επιτρέψει την παραγωγή νέων φαρμάκων και βιο-υλικών, ενώ θα βοηθήσει τους βιολόγους να κατανοήσουν καλύτερα πώς λειτουργούν αυτά τα ζωτικά συστατικά του κυττάρου.

Οι ερευνητές των πανεπιστημίων Ιλινόις και Northwestern στο Σικάγο, με επικεφαλής τον διευθυντή του Κέντρου Βιομοριακών Επιστημών του Κολλεγίου Φαρμακευτικής βιοχημικό Αλεξάντερ Μάνκιν και τον επίκουρο καθηγητή χημικής και βιολογικής μηχανικής Μάικλ Τζούιτ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», ονόμασαν το πρώτο τεχνητό ριβόσωμα “Ribo-T”. 

 

Το τεχνητό ριβόσωμα, όπως έδειξαν τα πειράματα, κατάφερε να παράγει αρκετές πρωτεϊνες σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα. Επιπλέον, όπως είπαν οι αμερικανοί επιστήμονες, το Ribo-T θα μπορούσε να «χειραγωγηθεί» κατάλληλα, ώστε να κάνει πράγματα που ένα φυσικό ριβόσωμα δεν μπορεί. Για παράδειγμα, το Ribo-T θα ήταν δυνατό να μετατρέψει ένα κύτταρο σε «εργοστάσιο» κατά παραγγελία χημικών και βιολογικών υλικών, παράγοντας π.χ. μοναδικά πολυμερή, βιολογικά και μη.

 

Κάθε έμβιος οργανισμός οφείλει την ύπαρξή του στα ριβοσώματα, αυτές τις σκληρά εργαζόμενες μοριακές «μηχανές», που συνεχώς «διαβάζουν» τις εντολές του DNA και του RNA, δημιουργώντας πρωτεϊνες από αμινοξέα. Με τη βοήθεια του τεχνητού ριβοσώματος, θα ήταν δυνατό να ενσωματωθούν «αφύσικα» αμινοξέα στις πρωτεϊνες και έτσι, μεταξύ άλλων, να παραχθούν φάρμακα (π.χ. αντιβιοτικά) με ασυνήθιστες θεραπευτικές ιδιότητες.

Ανησυχητικά στοιχεία από δορυφορικές παρατηρήσεις: Τα μισά δέντρα της Γης έχει κόψει ο άνθρωπος!

Ενδιαφέροντα, ανησυχητικά και ενδεικτικά της αρνητικής επίδρασης του ανθρώπου στο περιβάλλον είναι τα ευρήματα μιας έρευνας από διεθνή ομάδα επιστημόνων για τον πληθυσμό των δέντρων στη Γη.

Η μελέτη των νέων δορυφορικών παρατηρήσεων σε συνδυασμό με την ανάλυση διαφόρων σχετικών δεδομένων σε υπερυπολογιστή δείχνουν ότι από την στιγμή που ο άνθρωπος βρήκε τρόπο να κόβει δέντρα ο πληθυσμός των δέντρων στον πλανήτη έχει μειωθεί κατά 45%!

Οι ειδικοί εκτιμούν ότι πριν από 12 χιλιάδες έτη όταν ο άνθρωπος δεν είχε βρει ακόμη τρόπους να κόβει δέντρα ο πληθυσμός τους στον πλανήτη αριθμούσε περίπου τα 6 τρισεκατομμύρια.
Η νέα μελέτη υπολογίζει τον αριθμό των δέντρων που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στη Γη σε περίπου 3 τρισ. και οι ερευνητές θεωρούν ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία τα χαμένα δέντρα έχουν κοπεί από ανθρώπινο χέρι.
Τα ευχάριστα νέα της νέας μελέτης είναι ότι ο αριθμός των δέντρων στη Γη σήμερα είναι οκτώ φορές μεγαλύτερος από αυτόν που εκτιμούσαν μέχρι σήμερα οι επιστήμονες.
Οι ερευνητές υπολογίζουν ότι ο άνθρωπος κόβει περί τα 15 δισ. δέντρα ετησίως με τις περισσότερες απώλειες να έχουν τα τροπικά δάση όπου βρίσκονται τα αρχαιότερα αλλά και μεγαλύτερα σε μέγεθος του πλανήτη.
«Η χαρτογράφηση των δέντρων σε παγκόσμια κλίμακα θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τον κρίσιμο ρόλο που παίζουν ως μέρος του μηχανισμού συντήρησης της ζωής στη Γη» αναφέρει ο Τόμας Κράουθερ, επικεφαλής της μελέτης που εργαζόταν κατά την εξέλιξη της στο Πανεπιστήμιο Yale και τώρα εργάζεται στο Ινστιτούτο Οικολογίας της Ολλανδίας.
Η μελέτη έγινε από ερευνητές 15 χωρών και δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Nature».

Tο λέιζερ που θα καταστρέφει αστεροειδείς

Ο Φίλιπ Λιούμπιν φυσικός του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια-Σάντα Μπάρμπαρα και ο Γκάρι Χιούζ του Πολυτεχνικού Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια ανέπτυξαν πριν από δύο χρόνια μια ιδέα για ένα σύστημα λέιζερ που θα μπορεί να καταστρέφει επικίνδυνους αστεροειδείς.

Τώρα ξεκίνησαν τα πρώτα πειράματα αυτού του συστήματος το οποίο σύμφωνα με τους ερευνητές που τα πραγματοποιούν μπορεί επίσης να προωθεί διαστημικά σκάφη με ταχύτητες κοντά σε αυτές του φωτός!

Η ιδέα
Η ιδέα των Λιούμπιν και Χιούζ ήταν ένα σύστημα που θα βρίσκεται στο Διάστημα και θα καταστρέφει απειλητικά για τη Γη αντικείμενα.
Το DE-STAR (Directed Energy Solar Targeting of Asteroids and exploRation) όπως ονομάστηκε το σύστημα αυτό σύμφωνα με τον σχεδιασμό των δύο επιστημόνων θα αποτελείται από μηχανισμούς οι οποίοι θα βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τη Γη και θα μετατρέπουν την ηλιακή ενέργεια σε ακτίνες λέιζερ.
Οι επιστήμονες που ανέπτυξαν το σχέδιο υποστηρίζουν ότι το DE-STAR θα μπορεί όχι απλά να διαλύσει σε μικρότερα κομμάτια έναν αστεροειδή αλλά κυριολεκτικά να τον εξαϋλώσει.
Όπως αναφέρουν, το DE-STAR θα μπορεί να εντοπίζει τον απειλητικό αστεροειδή όταν αυτός βρίσκεται σε πολύ μακρινή απόσταση από τη Γη – παρόμοια με εκείνη που έχει ο Ηλιος από τον πλανήτη μας. Το σύστημα θα αρχίζει να χτυπά τον αστεροειδή με τις ακτίνες λέιζερ από εκείνη την απόσταση με στόχο την καταστροφή του πολύ πριν φθάσει στη Γη.

Τα πειράματα
Ένας άλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια- Σάντα Μπάρμπαρα ο Τράβις Μπρασίερς βρήκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα την ιδέα του του DE-STAR και μαζί με φοιτητές του ξεκίνησαν πειράματα για να δοκιμάσουν αν και τι είδους μεγάλες δέσμες λέιζερ μπορούν να καταστρέψουν αστεροειδείς.
Οι ερευνητές προσομοιώνουν στο εργαστήριο τις συνθήκες του διαστήματος και χτυπούν με ισχυρές δέσμες λέιζερ
αντικείμενα που αποτελούνται από συστατικά που αποτελούνται και οι αστεροειδείς. Οι ερευνητές μελετούν τις αλλοιώσεις που επέρχονται στα αντικείμενα και στη συνέχεια εξετάζουν αν αυτές οι αλλοιώσεις θα μπορούσαν σε περίπτωση που γίνονταν σε ένα διαστημικό αντικείμενο, σε ένα αστεροειδή, είτε να τον καταστρέψουν, είτε να τον επιβραδύνουν ή να του αλλάξουν τροχιά.


 

Το κλέος - σῆμα

Η πιο αντιπροσωπευτική πηγή κλέους στην Ιλιάδα συνδέεται με τον πρόωρο θάνατο του πολεμιστή στο πεδίο της μάχης. Το ευκλεές εμπόλεμο τέλος, που στα επόμενα χρόνια εγκωμιάζεται ως καλός (ωραίος) θάνατος, σημαδεύεται από τα σήματα του τύμβου και της στήλης, που υψώνονται προς τιμήν του νεκρού, για να τον θυμούνται και να διηγούνται την ιστορία του οι επόμενες γενιές. Το ταφικό σῆμα ως μνημείο εξασφαλίζει στους βροτούς μια μορφή κοινωνικής αθανασίας, ενώ η αμετακίνητη και διαρκής παρουσία του παραπέμπει στον προσωρινό και παράδοξο χαρακτήρα που έχουν οι αξίες της ηρωικής ζωής· για να τις εξασφαλίσει ο πολεμιστής, πρέπει να τις χάσει, και, για να τις κατέχει αιώνια, πρέπει να πάψει ο ίδιος να υπάρχει.

Θυμίζεται ότι η ταφή του σώματος, με τον παρεπόμενο τύμβο και τη στήλη, θεωρείται τιμητικό δώρο (γέρας θανόντων), που το αξίζουν επιφανείς πολεμιστές όπως ο Σαρπηδόνας και ο Πάτροκλος (Π 457 = 675, Ψ 9). Αντίθετα, η στέρηση της ταφής, όταν μάλιστα σημαδεύεται από την κακοποίηση/αικισμό του σώματος του πολεμιστή, είναι ταπεινωτική πράξη και δηλώνει την πρόθεση του μαινόμενου αντιπάλου να εξαφανίσει εντελώς, διαμελίζοντάς το, το σώμα του θύματος, ώστε να μην το θυμάται κανείς ποτέ. Ο νεκρός Πάτροκλος καλεί τον Αχιλλέα να φροντίσει επιτέλους για την ταφή του (Ψ 71), καθώς, εκδικούμενος την άκοσμη συμπεριφορά του Έκτορα, ο μαινόμενος φίλος του επιφυλάσσει φριχτά έργα για τον μισητό του εχθρό (ἀεικέα ἔργα, Χ 395, πρβ. 336): ατιμάζει (ἀείκιζεν, Ω 22) το σώμα του, πασχίζοντας μάταια να το παραμορφώσει (οὐδ᾽ αἰσχύνει, Ω 418).

 

Στο κλέος-σῆμα της Ιλιάδας εμπλέκεται κατά κύριο λόγο ο Έκτορας. Όπως ήδη αναφέρθηκε (βλ. κεφ. 11.7 [σ. 200]), το κλέος του στηρίζεται στο αίσθημα της αἰδοῦς. Ο ήρωας επιλέγει, ενόψει των δεσμεύσεών του απέναντι στον λαό του, να επιστρέψει στη μάχη για να κερδίσει μεγάλη δόξα (Ζ 446) παρά να μείνει μέσα στο κάστρο της Τροίας, ελπίζοντας σε μια μακρά ειρηνική ζωή. Η αἰδώς του Έκτορα τον οδηγεί στο να υπερασπιστεί τον λαό του, πέφτοντας νεκρός στο πεδίο της μάχης, με μοναδικό κέρδος την προάσπιση της τιμής και την υστεροφημία του.

 

Το κλέος-σῆμα του τρωαδίτη ήρωα προεξαγγέλλεται με ειρωνικό τρόπο από τον ίδιο, όταν, στο τέλος μιας επηρμένης διακήρυξής του προς Αχαιούς και Τρώες, φαντασιώνεται τη δόξα της νίκης του απέναντι στον αντίπαλο, που θα τολμούσε να του αντιπαρατεθεί στη μάχη (Η 87-91):

Και κάποτε θα πει κάποιος από τους ανθρώπους που θα γεννηθούν πιο ύστερα, καθώς θα ταξιδεύει πάνω στην κρασάτη θάλασσα: «Αυτός εδώ ο τάφος [σῆμα] είναι ενός άντρα που πέθανε παλιά· τον σκότωσε ο γενναίος Έκτορας, μ᾽ όλο που πολέμησε αντρειωμένα [ἀριστεύοντα].» Έτσι θα πει κανένας κάποτε και η δόξα μου δε θα χαθεί ποτέ [κλέος οὔ ποτ᾽ ὀλεῖται].

 

Στην υποσχετική αυτή δήλωση το αθάνατο κλέος αφορά τον επίδοξο νικητή Έκτορα. Κι όμως ο ήρωας δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον υποψήφιο νεκρό του αντίπαλο, καθώς το δικό του αξιομνημόνευτο κλέος εξαρτάται από την αναμνηστική αριστεία του θύματος: το μνήμα που θα σηκώσουν οι συμπολεμιστές του νεκρού αντιπάλου, για να θυμούνται την αριστεία του, θα είναι και η αφορμή μνημόνευσης του εξολοθρευτή του, ο οποίος έτσι θα έχει κερδίσει δόξα «που δεν θα χαθεί ποτέ».

 

Εξάλλου, ο επίδοξος νικητής έχει ήδη δεσμευτεί (Η 77-86) ότι, στην περίπτωση που θα εξοντώσει τον αντίπαλό του και του δώσει ο Απόλλωνας εὖχος, θα παραδώσει το σώμα του στους Αχαιούς για να το θάψουν και να υψώσουν τύμβο δίπλα στον Ελλήσποντο (Η 86)· ο ίδιος, λέει, θα κρατήσει μόνο τα όπλα του θύματος, φέρνοντάς τα στο Ίλιο ως ανάμνηση της ένδοξης νίκης του. Αν αντίθετα ο υποψήφιος αντίπαλος εξοντώσει τον Έκτορα, τότε αυτός καλείται να κρατήσει τα όπλα του, δίνοντας όμως το σώμα του στους δικούς του για την τιμητική του ταφή.

 

Ο ειρωνικός χαρακτήρας του λόγου του Έκτορα σε σχέση με τα όπλα (πρβ. Ρ 131, 193 κ.ε.) και το σώμα (πρβ. Χ 256-259 ≈ Η 81-86, Χ 338 κ.ε.) είναι προφανής, σε σημείο που να υποθέτει κάποιος ότι ο τελικός αποδέκτης της προκλητικής αυτής πρόσκλησης θα μπορούσε να είναι ο Αχιλλέας. Εξάλλου, η τοποθεσία του ταφικού σήματος του υποψήφιου θύματος δίπλα στον Ελλήσποντο είναι το σημείο όπου στην Οδύσσεια ο Αγαμέμνονας λέει ότι οι Αχαιοί ύψωσαν τιμητικό τύμβο στον νεκρό Αχιλλέα (ω 82-84, πρβ. Ψ 245-248, 255-257). Όμως, στην εξέλιξη της Ιλιάδας δεν σκοτώνεται ο Αχιλλέας από τον Έκτορα, αλλά ο Έκτορας από τον Αχιλλέα. Ο τρωαδίτης ήρωας τελικά θα είναι αυτός στον οποίο, στο τέλος του ιλιαδικού έπους, οι δικοί του θα υψώσουν ταφικό σῆμα (Ω 799-801), για να θυμάται ο κόσμος την αριστεία του. Για την Ανδρομάχη, που θρηνεί τον νεκρό άντρα της, ο θάνατός του είναι κλέος (Χ 514) μόνο για τους άλλους, αμέτοχους στη θλίψη, Τρώες και τις Τρωαδίτισσες (Χ 514), ενώ στον επίλογο του έπους, όταν ο λαός των Τρώων υποδέχεται τον νεκρώσιμο νόστο του υπερασπιστή της πόλης, κατέχεται από ακατανίκητο πένθος (Ω 708).

 

Συμπερασματικά λοιπόν, στον βαθμό που η Ιλιάδα κλείνει με την τελετή της ταφής του Έκτορα, ο λόγος του τρωαδίτη ήρωα στην έβδομη ραψωδία ακούγεται σαν συνοπτική προεξαγγελία της δικής του ταφής. Το εξαιρετικό κλέος «που δεν θα χαθεί ποτέ», στο τέλος της Ιλιάδας μετακινείται από τον επίδοξο θύτη-Έκτορα στον Έκτορα-θύμα. Απομένει η άλωση της Τροίας, η οποία έχει ήδη προβλεφθεί νωρίς στο έπος από τον Δία, με σημάδι «που η φήμη του δεν θα χαθεί ποτέ» (κλέος οὔ ποτ᾽ ὀλεῖται, Β 325).