ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΣΟΦΟΚΛΗΣ - Τραχίνιαι (436-471)

ΔΗ. μή, πρός σε τοῦ κατ᾽ ἄκρον Οἰταῖον νάπος

Διὸς καταστράπτοντος, ἐκκλέψῃς λόγον.
οὐ γὰρ γυναικὶ τοὺς λόγους ἐρεῖς κακῇ,
οὐδ᾽ ἥτις οὐ κάτοιδε τἀνθρώπων, ὅτι
440 χαίρειν πέφυκεν οὐχὶ τοῖς αὐτοῖς ἀεί.
Ἔρωτι μέν νυν ὅστις ἀντανίσταται
πύκτης ὅπως ἐς χεῖρας, οὐ καλῶς φρονεῖ.
οὗτος γὰρ ἄρχει καὶ θεῶν ὅπως θέλει,
κἀμοῦ γε· πῶς δ᾽ οὐ χἁτέρας οἵας γ᾽ ἐμοῦ;
445 ὥστ᾽ εἴ τι τὠμῷ τ᾽ ἀνδρὶ τῇδε τῇ νόσῳ
ληφθέντι μεμπτός εἰμι, κάρτα μαίνομαι,
ἢ τῇδε τῇ γυναικί, τῇ μεταιτίᾳ
τοῦ μηδὲν αἰσχροῦ μηδ᾽ ἐμοὶ κακοῦ τινος.
οὐκ ἔστι ταῦτ᾽. ἀλλ᾽ εἰ μὲν ἐκ κείνου μαθὼν
450 ψεύδῃ, μάθησιν οὐ καλὴν ἐκμανθάνεις·
εἰ δ᾽ αὐτὸς αὑτὸν ὧδε παιδεύεις, ὅταν
θέλῃς γενέσθαι χρηστός, ὀφθήσῃ κακός.
ἀλλ᾽ εἰπὲ πᾶν τἀληθές· ὡς ἐλευθέρῳ
ψευδεῖ καλεῖσθαι κὴρ πρόσεστιν οὐ καλή.
455 ὅπως δὲ λήσεις, οὐδὲ τοῦτο γίγνεται·
πολλοὶ γὰρ οἷς εἴρηκας, οἳ φράσουσ᾽ ἐμοί.
κεἰ μὲν δέδοικας, οὐ καλῶς ταρβεῖς, ἐπεὶ
τὸ μὴ πυθέσθαι, τοῦτό μ᾽ ἀλγύνειεν ἄν·
τὸ δ᾽ εἰδέναι τί δεινόν; οὐχὶ χἁτέρας
460 πλείστας ἀνὴρ εἷς Ἡρακλῆς ἔγημε δή;
κοὔπω τις αὐτῶν ἔκ γ᾽ ἐμοῦ λόγον κακὸν
ἠνέγκατ᾽ οὐδ᾽ ὄνειδος· ἥδε τ᾽ οὐδ᾽ ἂν εἰ
κάρτ᾽ ἐντακείη τῷ φιλεῖν, ἐπεί σφ᾽ ἐγὼ
ᾤκτιρα δὴ μάλιστα προσβλέψασ᾽, ὅτι
465 τὸ κάλλος αὐτῆς τὸν βίον διώλεσεν,
καὶ γῆν πατρῴαν οὐχ ἑκοῦσα δύσμορος
ἔπερσε κἀδούλωσεν. ἀλλὰ ταῦτα μὲν
ῥείτω κατ᾽ οὖρον· σοὶ δ᾽ ἐγὼ φράζω κακὸν
πρὸς ἄλλον εἶναι, πρὸς δ᾽ ἔμ᾽ ἀψευδεῖν ἀεί.
470 ΧΟ. πιθοῦ λεγούσῃ χρηστά, κοὐ μέμψῃ χρόνῳ
γυναικὶ τῇδε, κἀπ᾽ ἐμοῦ κτήσῃ χάριν.

***

ΔΗΙ. Μη, σε ξορκίζω στο Θεό που αστράφτει
ψηλ᾽ απ᾽ τις σύδεντρες πλαγιές της Οίτης,
μην κρύβεις την αλήθεια, και δεν έχεις
να κάμεις με μια ανόητη γυναίκα,
μηδέ που να μη ξέρει πως είν᾽ έτσι
τ᾽ ανθρώπινα πλασμένα από τη φύση,
440 να μην ευχαριστιούνται όλο στα ίδια.
Στον έρωτα όποιος θέλει, σαν πυγμάχος,
να του σταθεί αντικρύ, δε θα ᾽χει γνώση·
γιατ᾽ αυτός κυβερνά, όπως του αρέσει,
και τους θεούς και μένα και γιατί όχι
κι όποιαν άλλη γυναίκα σαν κι εμένα.
Ώστ᾽ αν είχα παράπονο του αντρός μου,
που έπεσε στην αρρώστια αυτή, θενά ᾽ταν
μεγάλη τρέλα, είτε κι αυτής της νέας
της αφορμής ενός κακού, που εμένα
καμιά ατιμία ή προσβολή δε φέρνει.
Δεν είν᾽ αυτό· μ᾽ αν σ᾽ έχει μάθει εκείνος
να λες αυτά τα ψέματα, δεν πήρες
450 καθόλου ωραίο μάθημα· κι αν πάλι
αφ᾽ εαυτού σου είσ᾽ έτσι μαθημένος,
ενώ θες να φανείς καλός στον άλλο,
θα βρεθείς μόνο πονηρός πως είσαι.
Πες λοιπόν όλη την αλήθεια· σκέψου
τί στίγμα για έναν ελεύθερο άνθρωπο είναι
να τον λεν ψεύτη· γιατί μην πιστέψεις
πως είναι τρόπος να κρυφτείς· πολλοί ᾽ναι
που σ᾽ άκουσαν και που θα μαρτυρήσουν.
Μα κι ούτε να φοβάσαι θα ᾽χες δίκιο·
γιατί το να μη μάθω την αλήθεια
αυτό θα με δυσαρεστούσε, ενώ
τί κακό θα ᾽ταν να την ξέρω; μήπως
δεν είναι ο Ηρακλής αυτός, που κι άλλες
460 αμέτρητες γυναίκες πήρε ως τώρα;
κι όμως ποτέ δεν άκουσε καμιά των
ή κακό λόγο ή προσβολή από μένα·
το ίδιο κι αυτή, ουδ᾽ αν ακόμη εκείνος
θα ᾽λιωνε απ᾽ την αγάπη της· γιατί άμα
την είδα εγώ, βαθιά συμπόνια πήρα,
που ρήμαξε η ομορφιά της τη ζωή της
και χάλασε και σκλάβωσε άθελά της
η άμοιρη την πατρίδα της. Μ᾽ ας πάνε
όπως τα πάει το ρέμ᾽ αυτά· σε σένα
μόνο θέλω να πω, να φυλάς γι᾽ άλλους
τις πονηριές σου αυτές, αλλά σε μένα
πάντα να λες μονάχα την αλήθεια.
ΧΟΡ. Άκου της, που σου λέει σωστά· δε θα ᾽χεις
470 να παραπονεθείς μ᾽ αυτήν κατόπι
και μαζί της κι εγώ θα σ᾽ το ᾽χω χάρη.

ΟΜΗΡΟΣ: Ἰλιάς (3.1-3.75)

Ραψωδία Γ'

Ὅρκοι. Τειχοσκοπία. Ἀλεξάνδρου καὶ Μενελάου μονομαχία.

Αὐτὰρ ἐπεὶ κόσμηθεν ἅμ᾽ ἡγεμόνεσσιν ἕκαστοι,
Τρῶες μὲν κλαγγῇ τ᾽ ἐνοπῇ τ᾽ ἴσαν, ὄρνιθες ὥς,
ἠΰτε περ κλαγγὴ γεράνων πέλει οὐρανόθι πρό,
αἵ τ᾽ ἐπεὶ οὖν χειμῶνα φύγον καὶ ἀθέσφατον ὄμβρον,
κλαγγῇ ταί γε πέτονται ἐπ᾽ Ὠκεανοῖο ῥοάων, 5
ἀνδράσι Πυγμαίοισι φόνον καὶ κῆρα φέρουσαι·
ἠέριαι δ᾽ ἄρα ταί γε κακὴν ἔριδα προφέρονται.
οἱ δ᾽ ἄρ᾽ ἴσαν σιγῇ μένεα πνείοντες Ἀχαιοί,
ἐν θυμῷ μεμαῶτες ἀλεξέμεν ἀλλήλοισιν.
Εὖτ᾽ ὄρεος κορυφῇσι Νότος κατέχευεν ὀμίχλην, 10
ποιμέσιν οὔ τι φίλην, κλέπτῃ δέ τε νυκτὸς ἀμείνω,
τόσσον τίς τ᾽ ἐπιλεύσσει ὅσον τ᾽ ἐπὶ λᾶαν ἵησιν·
ὣς ἄρα τῶν ὑπὸ ποσσὶ κονίσαλος ὄρνυτ᾽ ἀελλὴς
ἐρχομένων· μάλα δ᾽ ὦκα διέπρησσον πεδίοιο.
Οἱ δ᾽ ὅτε δὴ σχεδὸν ἦσαν ἐπ᾽ ἀλλήλοισιν ἰόντες, 15
Τρωσὶν μὲν προμάχιζεν Ἀλέξανδρος θεοειδής,
παρδαλέην ὤμοισιν ἔχων καὶ καμπύλα τόξα
καὶ ξίφος· αὐτὰρ δοῦρε δύω κεκορυθμένα χαλκῷ
πάλλων Ἀργείων προκαλίζετο πάντας ἀρίστους
ἀντίβιον μαχέσασθαι ἐν αἰνῇ δηϊοτῆτι. 20
Τὸν δ᾽ ὡς οὖν ἐνόησεν ἀρηΐφιλος Μενέλαος
ἐρχόμενον προπάροιθεν ὁμίλου μακρὰ βιβάντα,
ὥς τε λέων ἐχάρη μεγάλῳ ἐπὶ σώματι κύρσας,
εὑρὼν ἢ ἔλαφον κεραὸν ἢ ἄγριον αἶγα
πεινάων· μάλα γάρ τε κατεσθίει, εἴ περ ἂν αὐτὸν 25
σεύωνται ταχέες τε κύνες θαλεροί τ᾽ αἰζηοί·
ὣς ἐχάρη Μενέλαος Ἀλέξανδρον θεοειδέα
ὀφθαλμοῖσιν ἰδών· φάτο γὰρ τείσεσθαι ἀλείτην·
αὐτίκα δ᾽ ἐξ ὀχέων σὺν τεύχεσιν ἆλτο χαμᾶζε.
Τὸν δ᾽ ὡς οὖν ἐνόησεν Ἀλέξανδρος θεοειδὴς 30
ἐν προμάχοισι φανέντα, κατεπλήγη φίλον ἦτορ,
ἂψ δ᾽ ἑτάρων εἰς ἔθνος ἐχάζετο κῆρ᾽ ἀλεείνων.
ὡς δ᾽ ὅτε τίς τε δράκοντα ἰδὼν παλίνορσος ἀπέστη
οὔρεος ἐν βήσσῃς, ὑπό τε τρόμος ἔλλαβε γυῖα,
ἂψ δ᾽ ἀνεχώρησεν, ὦχρός τέ μιν εἷλε παρειάς, 35
ὣς αὖτις καθ᾽ ὅμιλον ἔδυ Τρώων ἀγερώχων
δείσας Ἀτρέος υἱὸν Ἀλέξανδρος θεοειδής.
Τὸν δ᾽ Ἕκτωρ νείκεσσεν ἰδὼν αἰσχροῖς ἐπέεσσιν·
«Δύσπαρι, εἶδος ἄριστε, γυναιμανές, ἠπεροπευτά,
αἴθ᾽ ὄφελες ἄγονός τ᾽ ἔμεναι ἄγαμός τ᾽ ἀπολέσθαι· 40
καί κε τὸ βουλοίμην, καί κεν πολὺ κέρδιον ἦεν
ἢ οὕτω λώβην τ᾽ ἔμεναι καὶ ὑπόψιον ἄλλων.
ἦ που καγχαλόωσι κάρη κομόωντες Ἀχαιοί,
φάντες ἀριστῆα πρόμον ἔμμεναι, οὕνεκα καλὸν
εἶδος ἔπ᾽, ἀλλ᾽ οὐκ ἔστι βίη φρεσὶν οὐδέ τις ἀλκή. 45
ἦ τοιόσδε ἐὼν ἐν ποντοπόροισι νέεσσι
πόντον ἐπιπλώσας, ἑτάρους ἐρίηρας ἀγείρας,
μιχθεὶς ἀλλοδαποῖσι γυναῖκ᾽ εὐειδέ᾽ ἀνῆγες
ἐξ ἀπίης γαίης, νυὸν ἀνδρῶν αἰχμητάων,
πατρί τε σῷ μέγα πῆμα πόληΐ τε παντί τε δήμῳ, 50
δυσμενέσιν μὲν χάρμα, κατηφείην δὲ σοὶ αὐτῷ;
οὐκ ἂν δὴ μείνειας ἀρηΐφιλον Μενέλαον;
γνοίης χ᾽ οἵου φωτὸς ἔχεις θαλερὴν παράκοιτιν·
οὐκ ἄν τοι χραίσμῃ κίθαρις τά τε δῶρ᾽ Ἀφροδίτης,
ἥ τε κόμη τό τε εἶδος, ὅτ᾽ ἐν κονίῃσι μιγείης. 55
ἀλλὰ μάλα Τρῶες δειδήμονες· ἦ τέ κεν ἤδη
λάϊνον ἕσσο χιτῶνα κακῶν ἕνεχ᾽ ὅσσα ἔοργας.»
Τὸν δ᾽ αὖτε προσέειπεν Ἀλέξανδρος θεοειδής·
«Ἕκτορ, ἐπεί με κατ᾽ αἶσαν ἐνείκεσας οὐδ᾽ ὑπὲρ αἶσαν,—
αἰεί τοι κραδίη πέλεκυς ὥς ἐστιν ἀτειρής, 60
ὅς τ᾽ εἶσιν διὰ δουρὸς ὑπ᾽ ἀνέρος, ὅς ῥά τε τέχνῃ
νήϊον ἐκτάμνῃσιν, ὀφέλλει δ᾽ ἀνδρὸς ἐρωήν·
ὣς σοὶ ἐνὶ στήθεσσιν ἀτάρβητος νόος ἐστί·—
μή μοι δῶρ᾽ ἐρατὰ πρόφερε χρυσέης Ἀφροδίτης·
οὔ τοι ἀπόβλητ᾽ ἐστὶ θεῶν ἐρικυδέα δῶρα, 65
ὅσσα κεν αὐτοὶ δῶσιν, ἑκὼν δ᾽ οὐκ ἄν τις ἕλοιτο·
νῦν αὖτ᾽ εἴ μ᾽ ἐθέλεις πολεμίζειν ἠδὲ μάχεσθαι,
ἄλλους μὲν κάθισον Τρῶας καὶ πάντας Ἀχαιούς,
αὐτὰρ ἔμ᾽ ἐν μέσσῳ καὶ ἀρηΐφιλον Μενέλαον
συμβάλετ᾽ ἀμφ᾽ Ἑλένῃ καὶ κτήμασι πᾶσι μάχεσθαι· 70
ὁππότερος δέ κε νικήσῃ κρείσσων τε γένηται,
κτήμαθ᾽ ἑλὼν εὖ πάντα γυναῖκά τε οἴκαδ᾽ ἀγέσθω·
οἱ δ᾽ ἄλλοι φιλότητα καὶ ὅρκια πιστὰ ταμόντες
ναίοιτε Τροίην ἐριβώλακα, τοὶ δὲ νεέσθων
Ἄργος ἐς ἱππόβοτον καὶ Ἀχαιΐδα καλλιγύναικα.» 75

***

Και αφού σιμά στους αρχηγούς εσυνταχθήκαν όλοι,
οι Τρώες αλαλάζοντας, σαν τα πτηνά κινούντο·
καθώς διαβαίνουν γερανοί και κρώζουν στον αιθέρα,
ως φεύγουν τες νεροποντές και τον βαρύν χειμώνα
5 να φθάσουν στον Ωκεανόν, κι άμα χαράξει αρχίζουν
πόλεμον φονικότατον στο γένος των Πυγμαίων·
κι οι Αχαιοί, μ᾽ ανδρειάς πνοήν, σιωπηλοί κινούντο,
ένας τον άλλον πρόθυμοι στην μάχην να βοηθήσουν,
κι όπως ο Νότος καταχνιά σε κορφοβούνι χύνει,
10 που δεν αρέσει του βοσκού, κι είναι χαρά του κλέφτη.
Και της νυκτός καλύτερη, και τόσ᾽ είναι η μαυρίλα
που κει που πέτραν έριξες μόλις το μάτι φθάνει,
έτσι πυκνή σηκώνονταν απ᾽ την ποδοβολή τους
η σκόνη, καθώς έσχιζαν γοργά την πεδιάδα.
15 Και οπόταν επροχώρησαν κι εβρέθηκαν αντίκρυ,
ο θεϊκός Αλέξανδρος προμάχιζε των Τρώων·
φορεί στους ώμους παρδαλήν, το ξίφος και το τόξο,
στα χέρια δυο κοντάρια τινάζει χαλκοφόρα
και των Αργείων προκαλεί τους πρώτους πολεμάρχους
20 να ᾽λθουν μ΄ αυτόν να μετρηθούν στον φονικόν αγώνα·
κι ως έρχονταν εμπρός εμπρός με διάσκελα μεγάλα,
τον νόησεν ο ψυχερός Μενέλαος κι εχάρη,
σαν πεινασμένος λέοντας μεγάλο σώμ΄ αν έβρει,
ελάφ΄ ή τράγον άγριον, και ολάκερον τον τρώγει,
25 αν και του χύνονται σκυλιά κι ανδρειωμέν᾽ αγόρια,
ομοίως ο Μενέλαος εχάρη ως είδ᾽ εμπρός του
τον θεϊκόν Αλέξανδρον, θαρρώντας που ᾽χε φθάσει
η ώρα να εκδικηθεί τον άνομον εχθρόν του
και από τ᾽ αμάξι επήδησε στην γην με τ᾽ άρματά του.
30 Και ο θεϊκός Αλέξανδρος άμ᾽ είδε αυτόν που εφάνη
μες στους προμάχους, η καρδιά του εσπάραξε στα στήθη
και να σωθεί εσύρθηκε στην μέση των συντρόφων.
Σαν άνθρωπος που απάντησε φίδι κακό στον λόγγον,
γυρίζει οπίσω, τρέμοντας εις όλα του τα μέλη
35 και στρέφει από τον δρόμον του στην όψη κερωμένος,
ομοίως εις τες φάλαγγες εκρύφθηκε των Τρώων
ο θεϊκός Αλέξανδρος να φύγει απ᾽ τον Ατρείδην·
και ο Έκτωρ τον ονείδισε πικρώς άμα τον είδε:
«Δύσπαρι, εξαίσιε στην ειδή, γυναιμανή και πλάνε,
40 ποτέ να μη είχες γεννηθεί ή να ᾽χες αποθάνει
άγαμος, κι όχι να σε ιδώ, καθώς σε βλέπω τώρα,
να γίνεσ᾽ εξουθένωμα και μίσος των ανθρώπων·
α! πόσο θα χασκογελούν των Αχαιών τα πλήθη,
που ανδρειωμένον σ᾽ έλεγαν απ᾽ τη λαμπρή θωριά σου·
45 και θάρρος συ και δύναμιν στα σπλάχνα σου δεν έχεις·
τέτοιος ως είσαι ετόλμησες με ποντοπόρα πλοία
και με συντρόφους διαλεκτούς τα πέλαγα να σχίσεις
και να πατήσεις ξένων γην, κι από μακρινά μέρη,
να φέρεις ωραιότατην νύφην ανδρών ηρώων
50και του πατρός σου συμφορά και της πατρίδος όλης,
χαρά μεγάλη των εχθρών, δική σου καταισχύνη;
Γιατί δεν στέκεσ᾽ έμπροσθεν του ανδρείου Μενελάου,
τότε να ιδείς τίνος ανδρός την νύφην αγκαλιάζεις;
Κιθάρα, ακόμη κι ομορφιά και όσες χάρες έχεις
55 της Αφροδίτης, θα χαθούν, αν κυλιστείς στο χώμα·
αχ! τόσα έπραξες κακά που, αν είχαν αίμα οι Τρώες,
θα εφορούσε πέτρινον χιτώνα το κορμί σου».
Κι ο θεϊκός Αλέξανδρος του απάντησε και είπε:
«Έκτορ᾽, αφού με δίκαιον με ψέγεις κι όχι αδίκως, —
60 είναι η καρδιά σου αμάλακτη σαν την σκληρήν αξίνη
που σχίζει δέντρο δυνατό στου ξυλουργού το χέρι
κι είναι στην τέχνην βοηθός και στην ορμήν του ανθρώπου·
ομοίως είναι ατρόμητος στα στήθη μέσα ο νους σου—
τα γλυκά δώρα της χρυσής θεάς μη μου ονειδίζεις
65 ποιος θ᾽ αψηφήσει τα λαμπρά των αθανάτων δώρα;
Και στανικώς δεν παίρνονται, τα δίδ᾽ η θέλησίς των
και τώρα εάν επιθυμάς εγώ να πολεμήσω,
τους Τρώας και τους Αχαιούς, συ κάμε να ησυχάσουν
και βάλτε τον Μενέλαον κι εμέ ν᾽ αγωνισθούμε
70 για την Ελένην κι όλους της τους θησαυρούς οι δύο·
και αυτός που θά ᾽βγει νικητής, στα γονικά του ας πάρει
την νέαν και τους θησαυρούς, και σεις οι άλλοι ομόστε
ειρήνην και την κάρπιμην Τρωάδα μας χαρείτε.
Κι εκείνοι στην πατρίδα τους, στο ιπποτρόφον Άργος
75 και στην ομορφοπάρθενην ας γύρουν Αχαΐαν».

Νευρωτισμός και σεξουαλικότητα

Το σεξ, ανάλογα με την κοσμοθεωρία, τις προσδοκίες, τις εμπειρίες, την προσωπικότητα, την ηλικία και το πολιτιστικό πλαίσιο δράσης του καθενός αποτελεί είτε μια αδιαφιλονίκητα μαγική ένωση είτε συμβιβασμό είτε μια βιολογική ή ηδονιστική ανάγκη, που σε τίποτα δεν διαφέρει από την αντίστοιχη των ζώων.

Οι θεωρήσεις περί αυτού μπορεί να επηρεάζονται από την αναπαραγωγική διάσταση, την ανθρωπολογική ερμηνεία, την εξιδανίκευση του ρομαντισμού, την ψυχολογική και κοινωνιολογική σκοπιά, τη θρησκεία, την τέχνη, τους μηχανισμούς άμυνας.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, λίγους αφήνει ασυγκίνητους και είναι περισσότεροι αυτοί, που το έχουν αναγάγει σε κεντρικό, καθημερινό θέμα συζήτησης, άσχετα αν επιδίδονται μετά μανίας ή το έχουν λησμονήσει.

Ολόκληρες γενιές το έχουν θεοποιήσει, απαξιώσει, απομυθοποιήσει, αποσιωπήσει, εξοβελίσει, γελοιοποιήσει, πολύ μελάνι έχει ξοδευτεί αφειδώς από εκατοντάδες ειδικούς ανά τους αιώνες, αναλύοντας, εφευρίσκοντας τεχνικές, συμβουλεύοντας και ποδηγετώντας.

Για το σεξ πάντα ο καθένας κάτι έχει να διηγηθεί είτε είναι εκούσιος αρνητής του και αναχωρητής είτε αυτόκλητος ειδήμονας και λεγεωνάριος ατρόμητος ή ιέρεια της λαγνείας του.

Το σεξ είναι κίνητρο, σύγκρουση, αυτοσκοπός, ανάμνηση, αυτοαπασχόληση, διαστροφή, επάγγελμα, τιμωρία και απώλεια του Παραδείσου, συνεκτικός κρίκος και παγκόσμια γλώσσα. Η πιο βιωματική μορφή επικοινωνίας, αφού μπορεί να μετατρέψει το ένστικτο σε θαλπωρή, την ορμή σε οικογένεια, την αυτάρκεια σε μοναξιά.

Αποτελεί σύμβολο, σημειολογία, ιεροτελεστία, απωθημένο ή ακράτητο πόθο. Με περίεργες και επώδυνες ιδιότητες: Όσο περισσότερο επεξηγείται, τόσο διαλύεται η έντασή του. Και εάν οι εραστές δεν αφεθούν να μετατραπούν σε αντικείμενα, αλλά εμπλέξουν την οικειότητα, την εκτίμηση, την αγάπη, τους καλούς τρόπους, την εκμετάλλευση, το politically correct, τόσο εξελίσσεται σε παρωδία ή τραγωδία

Μα πάνω από όλα είναι πηγή προβλημάτων...ειδικά από τότε που έγινε αποδεκτή η ψυχανάλυση. Βιολογικά ναι μεν διασφαλίζει την ποικιλία των ειδών, διαιωνίζει και ανακατεύει ισχυρά γονίδια, αφήνει τους ισχυρότερους να επιβιώνουν, πλην δε θέτει σε θανάσιμο κίνδυνο τους θιασώτες του είτε αυτοί είναι αντιλόπες στη ζούγκλα είτε τσακισμένες υπολήψεις μη κυρίαρχων και στερημένων αρσενικών είτε άνθρωποι, που μεταφέρουν τις προσκολλήσεις, τις καθηλώσεις και τις ανασφάλειες τους στην αρένα του έρωτα.

Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί σε τι μέγγενη μπορεί να μετεξελιχθεί εάν η νεύρωση αποφασίσει να εκτονωθεί στο κρεβάτι;

Εάν διαθέτετε κάποια από τα παρακάτω χαρακτηριστικά καθ´υπερβολή, ενδεχομένως να χρειαστεί να επαναπροσδιορίσετε τις θέσεις και πρακτικές σας στο σεξ. Αν όχι, για να επενδύσετε στην ισορροπία του εαυτού σας, αλλά τουλάχιστον για να διαφυλάξετε την ψυχική υγεία των συντρόφων σας ή να επανακτήσετε την ελκυστικότητά σας.

Όλες οι αναφερόμενες ιδιότητες χρήζουν ειδικού ή κραυγάζουν για έναρξη της πορείας προς την αυτογνωσία και την αλλαγή, αλλά δεν λύνονται με το σεξ... Κι αν πρόσκαιρα η επήρειά τους εξασθενήσει, γρήγορα θα επανακάμψει δριμύτερη:

- αμφιταλαντεύεσθε ανάμεσα στην ενοχή και τον ίμερο και όσο επιθυμείτε τον άλλο τόσο αναίτια, σε μια αποστροφή της στιγμής, μπορείτε να τον αρνηθείτε,

- αποφεύγετε αυτά που επιθυμείτε, τα αρνείστε, τα εκλογικεύετε, τα διακωμωδείτε

- εκνευρίζεστε διαρκώς και με την ελάχιστη αφορμή, αναζητάτε πρόσφορο έδαφος για καυγά ή γκρίνια, κερδίζετε την προσοχή με τις φωνές,

- είστε υπερβολικά δύσθυμος ή κυκλοθυμικός/η,

- η συναισθηματική αστάθεια ή το ακατάλληλο συναίσθημα διακατέχει την ψυχοσύνθεσή σας,

- ανησυχείτε για τα πάντα, έχετε εμμονή με το τέλειο, τη λεπτομέρεια, το ανέφικτο,

- είστε καταθλιπτικός, φιλύποπτος, προσωποποιείτε το κάθε τι, υποψιάζεστε, αμφιβάλλετε σε σημείο καχυποψίας και άρνησης,

- δεν μπορείτε να χαλαρώσετε, να αφεθείτε, να μη σκέφτεστε αδιάκοπα, να μη μεμψιμοιρείτε,

- είστε υπερβολικά ακατάστατος και αποδιοργανωμένος,

- είστε ψυχρή/ος

- απογοητεύεστε βαθιά, ακόμα κι αν οι εξωπραγματικές προσδοκίες σας είναι αυτές, που σας διαψεύδουν, κι όχι οι συμπεριφορές του συντρόφου

- νιώθετε ότι τίποτα δεν θέλετε αρκετά, εγκαταλείπετε εύκολα, δεν τελειώνετε αυτό που αρχίσατε, καταπιάνεστε με νέες ασχολίες, που επίσης θα βαρεθείτε

- έλκεστε από την απόρριψη, μαγνητίζεστε από εκείνους που παρέχουν επίφαση ρώμης,

- έχετε εξαρτητική προσωπικότητα και χαμηλή αυτοεκτίμηση,

- έχετε την πεποίθηση πώς σκοτώνετε ό,τι αγαπάτε

- προσβάλλεστε εύκολα, δεν κατανοείτε το χιούμορ, είστε υπερευαίσθητος/η,

- δεν μπορείτε να διαχειριστείτε το χρόνο που περνά και το σώμα, που αλλάζει,

- δεν αντιστέκεστε στους πειρασμούς, ενδίδετε χωρίς σκέψη, ζείτε επικίνδυνα,

- επιδιώκετε άμεση ικανοποίηση των επιθυμιών σας και οργίζεσθε, εάν οι άλλοι δεν το κατανοούν ή δεν σπεύδουν να τις πραγματοποιήσουν

- επιρρίπτετε τις ευθύνες στους άλλους

- μεγαλοποιείτε τα αρνητικά, όσο ασήμαντα κι αν είναι και ελαχιστοποιείτε ή κωφεύετε στα θετικά.

- νομίζετε ότι μαντεύετε τις σκέψεις του άλλου και οι φαντασιώσεις σας κόβουν τους δεσμούς με την πραγματικότητα...

Το πρέπει, πρέπει να απενοχοποιηθεί

Το πρέπει, πρέπει να απενοχοποιηθεί. Κι όταν απενοχοποιηθεί, τότε θα ελευθερωθούμε κι εμείς μαζί του.

Ανά τα έτη έχουν δημιουργηθεί τόσες διδασκαλίες και σκέψεις γύρω από αυτό το παρεξηγημένο πρέπει, όπου ίσως θα πρέπει να τις αναθεωρήσουμε.

«Δεν πρέπει να λες την λέξη πρέπει, δεν υπάρχει τίποτα που πρέπει να κάνεις, φύγε από τον αδιέξοδο κόσμο του πρέπει, τα πρέπει επισκιάζουν τα θέλω».

Τι είναι λοιπόν αυτό το «πρέπει» ως έννοια;

• Είναι Ηθικό: υποδηλώνει μια ηθική υποχρέωση να γίνει κάτι

• Είναι Αναγκαίο: είναι απαραίτητο να γίνει κάτι

• Είναι Πρέπων: ταιριάζει, αρμόζει, αξίζει σε κάποιον

• Είναι Χρηστικό: για να πετύχεις κάτι, θα πρέπει να κάνεις κάτι

Βλέπουμε ότι αυτή η λέξη, μπορεί αμέσως να απενοχοποιηθεί με αυτούς τους δύο μαγικούς συνδέσμους: ΑΝ → ΤΟΤΕ.

Ανάλογα με το ποιοι είμαστε, ή ποιοι θέλουμε να είμαστε στον κάθε τομέα της ζωής μας, τότε θα ακολουθήσουν οι αντίστοιχες σκέψεις, συναισθήματα, αποφάσεις και τελικά δράσεις.

• Αν θέλουμε να μπούμε σε ένα νέο κλάδο και δεν έχουμε τις απαιτούμενες δεξιότητες, θα πρέπει να επιμορφωθούμε σχετικά.

• Αν θέλουμε να έχουμε μια καλύτερη υγεία, θα πρέπει να αλλάξουμε την διατροφή μας, τις βλαπτικές συνήθειες και την σωματική μας δραστηριότητα.

• Αν θέλουμε να βελτιώσουμε την ζωή μας, θα πρέπει να κάνουμε τα απαιτούμενα ώστε να βελτιώσουμε τον εαυτό μας.

• Αν θέλουμε να είμαστε εντάξει με την συνείδησή μας, θα πρέπει να πράξουμε ηθικά και ανάλογα με αυτά που μας υποδεικνύει το μέσα μας.

Άρα λοιπόν, είναι ξεκάθαρο πως πίσω από ένα πρέπει, υπάρχει μια επιλογή και ένα θέλω που την υποστηρίζει. Με αυτό το σκεπτικό, θα πρέπει να κινούμαστε αν θέλουμε να απενοχοποιήσουμε και τον εαυτό μας που νιώθει πίεση ή δυσανασχετεί με το κάθε πρέπει. Κι αν αυτό το πρέπει προέρχεται έξω από εμάς, τότε είναι στην δική μας ευχέρεια το αν θα το αποδεχθούμε ή όχι, ανάλογα με το αν είναι μια συμπλήρωση και επέκταση, ή κοντράρει τα δικά μας πρέπει. Τα οποία είναι πάντα εκεί, για να υποστηρίξουν και να μας δείχνουν την κατεύθυνση που πρέπει να ακολουθήσουμε ώστε να πραγματοποιήσουμε τα όποια μας, θέλω.

Πώς να αποδεχτούμε την αβεβαιότητα

Αν αισθάνεστε ότι έχετε να επεξεργαστείτε πάρα πολλές πληροφορίες, δεν είστε οι μόνοι. Η έκθεση της Αμερικανικής Ψυχολογικής Εταιρείας, αλλά και άλλων θεσμών αποκαλύπτει ότι οι περισσότεροι αισθανόμαστε αγχωμένοι και καταβεβλημένοι από την αβεβαιότητα και τις προκλήσεις. Δεδομένου του ασταθούς, αβέβαιου, σύνθετου και ασαφούς κόσμου στον οποίο ζούμε, πώς αλλιώς θα έπρεπε να αισθανόμαστε;

Ακούμε τη φράση ότι «η γνώση είναι δύναμη», αλλά η περισσότερη γνώση μπορεί να οδηγήσει σε αισθητηριακή υπερφόρτωση. Όταν η πολυπλοκότητα υπερβαίνει την ικανότητά μας να την κατανοήσουμε, είναι πιθανό να αισθανόμαστε λιγότερο δυνατοί, όχι περισσότερο.

Πώς να βρούμε ισορροπία εν μέσω αβεβαιότητας

Αν και οι πρώτες μελέτες έδειξαν ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να προκαλέσουν άγχος και κατάθλιψη, πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι μια ισορροπημένη και υγιής χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μπορεί στην πραγματικότητα να έχει οφέλη για την ψυχική υγεία. Ομοίως, μια ισορροπημένη προσέγγιση στην προσπάθεια κατανόησης και διαχείρισης του φορτωμένου με πληροφορίες κόσμου μας μπορεί επίσης να βελτιώσει την ψυχική μας υγεία.

Δεδομένης της πολυπλοκότητας της σύγχρονης κοινωνίας, δεν υπάρχει τρόπος να κατανοήσουμε πλήρως όλες τις αιτίες και τις συνέπειες κάθε ζητήματος που επηρεάζει τη ζωή μας. Πάντα θα υπάρχουν πτυχές που είναι μυστηριώδεις και άγνωστες. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη συζήτηση για το πλύσιμο στο χέρι έναντι του πλυντηρίου πιάτων. Το ένα εξοικονομεί νερό, το άλλο ενέργεια. Ποια προσέγγιση έχει μεγαλύτερο συνολικό όφελος ή μικρότερη ζημιά για τη Γη και την ανθρωπότητα; Μπορεί να μην υπάρχει μια απλή απάντηση σε αυτό το απλό ερώτημα. Αυτό το μικρό παράδειγμα καταδεικνύει την άγνωστη φύση ακόμη και των πιο απλών ζητημάτων.

Ακόμη και αν μπορούσαμε να κατανοήσουμε όλες τις αιτίες και τις συνέπειες γύρω από τις αποφάσεις στην καθημερινή μας ζωή, η ικανότητά μας να επεξεργαζόμαστε με σαφήνεια τις πληροφορίες χωρίς προκαταλήψεις είναι περιορισμένη. Το βραβευμένο με Νόμπελ έργο του Daniel Kahneman σχετικά με τη γνωστική προκατάληψη και τα λάθη αποκαλύπτει ότι η λήψη αποφάσεων είναι γεμάτη λάθη. Ο Kahneman συνιστά ότι όταν πρόκειται για σημαντικές αποφάσεις, πρέπει πρώτον να έχουμε επίγνωση της τάσης μας να κάνουμε νοητικά λάθη, και δεύτερον, πρέπει να επιβραδύνουμε τη διαδικασία σκέψης για να μειώσουμε σκόπιμα την προκατάληψη και τα λάθη στη διαδικασία της σκέψης μας.

Δεδομένης της αδυναμίας μας να γνωρίζουμε, να κατανοούμε ή να επεξεργαζόμαστε θέματα χωρίς προκατάληψη, είναι απαραίτητο να γίνουμε άνετοι με έναν βαθμό αβεβαιότητας. Η δυτική κουλτούρα από μόνη της καθιστά την αποδοχή της αβεβαιότητας ένα πικρό χάπι για να καταπιεί κανείς. Αν και το καλό φάρμακο μπορεί να είναι αρχικά πικρό, τα οφέλη αξίζουν τον κόπο.

4 στρατηγικές για να αποδεχτούμε και να λειτουργήσουμε αποτελεσματικά εν μέσω αβεβαιότητας

1. Αναπλαισιώνουμε το άγνωστο

Η αποδοχή του γεγονότος ότι ένα μεγάλο μέρος της πραγματικότητάς μας είναι άγνωστο και ανεξιχνίαστο σημαίνει ότι μπορούμε να επικεντρωθούμε περισσότερο στην ανακάλυψη του μυστηρίου, αντί να υπερασπιζόμαστε τη χαμένη υπόθεση της βεβαιότητας. Η ανακάλυψη του αγνώστου σημαίνει επίσης ότι μπορούμε να υιοθετήσουμε μια πιο ταπεινή, ευέλικτη προσέγγιση στην αντιμετώπιση της αβεβαιότητας και να γίνουμε καλύτεροι λύτες προβλημάτων στη ζωή μας και στον κόσμο.

2. Ζούμε λίγο περισσότερο στη στιγμή

Μπορεί να αισθανόμαστε σοκαρισμένοι όταν αντιλαμβανόμαστε ότι γνωρίζουμε τόσο λίγα. Ωστόσο, αυτό ήταν πάντα αλήθεια, ανεξάρτητα από το στάδιο της αποδοχής μας. Το να ζούμε στη στιγμή και να είμαστε παρόντες μπορεί να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τα συναισθήματα αδυναμίας και ανικανότητας.

Η ποιότητα της ζωής και των πράξεών μας καθορίζεται κάθε στιγμή. Στην παρούσα στιγμή, μπορούμε να επιλέξουμε να αποκτήσουμε πρόσβαση στην ηρεμία, την αίσθηση ασφάλειας, τη σύνδεση και τη χαρά. Μπορούμε επίσης να προωθήσουμε τη διαύγεια, αποκτώντας πρόσβαση στην εσωτερική μας φωνή, ακούγοντας την προσωπική μας αλήθεια που ψιθυρίζει κάτω από τη φλυαρία του νου μας.

Η διαύγεια όσον αφορά την προσωπική μας αλήθεια τείνει επίσης να κατευθύνει την εστίασή μας στη σφαίρα επιρροής μας: Αποφασίζουμε σε τι θα εστιάσουμε, το οποίο καθορίζει τι βλέπουμε, το οποίο καθορίζει πώς αισθανόμαστε, το οποίο καθορίζει τι κάνουμε. Αλλάξτε την εστίασή σας για να ευθυγραμμιστείτε με την προσωπική σας αλήθεια, και μετατοπίζεστε στη θέση της δύναμης και της αυθεντικής σας δράσης.

3. Χρησιμοποιούμε την περιέργεια για να προάγουμε τη μάθηση και την ευέλικτη λήψη αποφάσεων

Όταν αποδεχόμαστε τους περιορισμούς του νου μας, συνειδητοποιούμε ότι το απέραντο άγνωστο είναι γεμάτο γοητεία και διορατικότητα. Ανταλλάσσουμε τη βεβαιότητα με την περιέργεια, αγκαλιάζοντας την εξερεύνηση και την ανακάλυψη του εαυτού μας, του άλλου και του κόσμου μας με μια αίσθηση δέους, θαυμασμού και ευγνωμοσύνης.

Θυμάστε τη χαρά της ανακάλυψης που νιώθατε ως παιδί (ή που παρατηρείτε στα παιδιά); Αυτό το αίσθημα θαυμασμού είναι το δώρο μας όταν κάνουμε χρήση της περιέργειας και του ανοίγματος. Αν και οι προκλητικές αναμνήσεις και τα συναισθήματα μπορεί επίσης να κρύβονται στο άγνωστο, τα υπερβατικά όπως το δέος και η χαρά είναι επίσης εκεί. Η βοήθεια ενός καλού θεραπευτή μπορεί να είναι τόσο ευεργετική για την αποκάλυψη όλων αυτών.

Η περιέργεια μας βοηθά να μαθαίνουμε και να αναπτυσσόμαστε, γεγονός που επιτρέπει την καλύτερη λήψη αποφάσεων, την ικανοποίηση από τη ζωή και την επιτυχία. Στον αβέβαιο κόσμο μας, οι αποφάσεις είναι προτιμότερο να θεωρούνται υποθέσεις εργασίας παρά συγκεκριμένα συμπεράσματα, που υπόκεινται συνεχώς σε αναθεώρηση στο δυναμικό μας περιβάλλον. Τείνουμε να συνδέουμε την αβεβαιότητα με χειρότερα αποτελέσματα. Ωστόσο, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι πολύ καλύτερα από ό,τι φανταζόμαστε.

4. Αναπλαισιώνουμε τα λάθη και τις προκλήσεις

Το να κάνουμε λάθη έχει επίσης το πλεονέκτημα ότι δημιουργεί ευκαιρίες μάθησης που δεν θα ήταν διαθέσιμες αν η πορεία ήταν ομαλή. Με άλλα λόγια, υπάρχει μια πιθανή θετική πλευρά σε όλες τις προκλήσεις, αν επιλέξουμε να βρούμε την ευκαιρία που ενυπάρχει σε αυτές.

Σε καμία περίπτωση δεν προτείνεται να υιοθετήσουμε μια ριψοκίνδυνη ή αφελή προσέγγιση των θεμάτων με σκοπό τη δημιουργία ευκαιριών μάθησης. Λέω ότι, αφού λάβουμε μια τεκμηριωμένη απόφαση με βάση μια υπόθεση εργασίας, τα αποτυχημένα πειράματα μας δείχνουν την ανάγκη να αναθεωρήσουμε την υπόθεση και τον τρόπο. Το να θεωρούμε τις αποτυχίες ως ευκαιρίες μάθησης βελτιώνει μακροπρόθεσμα την ευημερία και την επιτυχία μας.

Πριν μας απασχολήσει ο θάνατος, πρέπει πρώτα να μάθουμε τι σημαίνει ζωή

Όλες οι θρησκείες συμφωνούν μέχρι ενός σημείου ότι η πραγματική ζωή ξεκινά μετά τον θάνατο. Τούτη εδώ η ζωή είναι μόνο μια πρόβα, όχι η πραγματική παράσταση. Η πραγματική παράσταση θα συμβεί μετά θάνατον. Εδώ, απλώς προετοιμάζεστε γι’ αυτήν. Θυσιάστε λοιπόν τα πάντα για να προετοιμαστείτε για την παράσταση που θα παιχτεί μετά τον θάνατο. Οι θρησκείες διδάσκουν τη θυσία.

Θυσιάστε τον έρωτα, θυσιάστε τη ζωή, θυσιάστε τη χαρά, θυσιάστε τα πάντα. Όσο περισσότερα θυσιάσετε τόσο περισσότερο θα μπορέσετε να συμμετάσχετε στην παράσταση, στη σπουδαία μετά θάνατον παράσταση. Έχουν προσπαθήσει να κάνουν το μυαλό σας να εστιάζει στη μετά θάνατον ζωή.

Ένας φίλος μου, μου είχε πει ενώ περπατούσαμε σε ένα μεγάλο πάρκο: «Πάντα ήθελα να σε ρωτήσω τι συμβαίνει μετά τον θάνατο».

«Είσαι ζωντανός ή όχι;» είπα.

«Τι είδους ερώτηση είναι αυτή; Ζωντανός είμαι», απάντησε.

«Είσαι ζωντανός. Ξέρεις τι είναι η ζωή;»

«Σε αυτό δεν μπορώ να απαντήσω. Ειλικρινά, δεν ξέρω», είπε.

«Είσαι ζωντανός και ούτε καν ξέρεις τι είναι η ζωή;» είπα. «Πώς μπορείς να ξέρεις τι είναι ο θάνατος όταν δεν είσαι ακόμα πεθαμένος; Περίμενε λοιπόν. Όσο είσαι ζωντανός, προσπάθησε να μάθεις τη ζωή· σύντομα θα είσαι πεθαμένος και τότε, μέσα στον τάφο σου, μπορείς να συλλογιστείς σχετικά με τον θάνατο. Κανείς δεν θα σε ενοχλήσει. Μα γιατί σε απασχολεί τι συμβαίνει μετά τον θάνατο; Γιατί δεν σε απασχολεί τι συμβαίνει πριν από τον θάνατο; Αυτή θα έπρεπε να είναι η πραγματική σου έγνοια. Όταν έρθει ο θάνατος, θα τον αντιμετωπίσουμε, θα τον καταλάβουμε, θα δούμε τι είναι. Δεν είμαι πεθαμένος, άρα πώς μπορώ να σου απαντήσω; Πρέπει να ρωτήσεις κάποιον που έχει πεθάνει να σου πει τι συμβαίνει. Εγώ είμαι ζωντανός. Μπορώ να σου πω τι είναι η ζωή και μπορώ να σου πω πώς να μάθεις τι σημαίνει η ζωή».

«Όμως», είπε εκείνος, «όλοι οι θρησκευτικοί δάσκαλοι που ακούω μιλούν για τον θάνατο· κανείς δεν μιλάει για τη ζωή».

Στην πραγματικότητα, δεν τους ενδιαφέρει η ζωή· θέλουν απ’ όλους σας να μην ενδιαφέρεστε για τη ζωή. Η δουλειά τους εξαρτάται από το ενδιαφέρον σας για τον θάνατο. Και το πιο ωραίο πράγμα σε ό,τι έχει να κάνει με τον θάνατο είναι ότι μπορείτε να πλάσετε ό,τι παραμύθι θέλετε και κανείς δεν θα μπορεί να διαφωνήσει. Ούτε εσείς μπορείτε να το αποδείξετε ούτε κανένας άλλος μπορεί να το καταρρίψει. Κι αν είστε πιστοί, τότε φυσικά όλα τα ιερά σας κείμενα υποστηρίζουν τον ιερέα, τον μοναχό, τον ραβίνο, κι εκείνος μπορεί να τα παραθέτει.

Μην ασχολείστε με τον θάνατο, με τον παράδεισο και την κόλαση, και με τούτο τον αναθεματισμένο Θεό. Απλώς μείνετε με τη ζωή που χορεύει μέσα σας, που ανασαίνει ζωντανή μέσα σας. Πρέπει να πλησιάσετε τον εαυτό σας για να τη γνωρίσετε. Ίσως στέκεστε πάρα πολύ μακριά από τον εαυτό σας. Οι έγνοιες σας σας έχουν απομακρύνει. Πρέπει να επιστρέψετε.

Να θυμάστε λοιπόν ότι όσο είστε ζωντανοί, η ζωή είναι πολύ πολύτιμη – μη χάνετε ούτε μια στιγμή. Στραγγίξτε όλους τους χυμούς της, και με τους χυμούς αυτούς θα γευτείτε την ύπαρξη. Και αυτό θα είναι μια ανακάλυψη όλων αυτών που είναι κρυμμένα και θα παραμείνουν κρυμμένα για εσάς.
Σεβαστείτε τη ζωή, τιμήστε τη ζωή

Δεν υπάρχει τίποτα πιο ιερό από τη ζωή, τίποτα πιο θεϊκό από τη ζωή. Και η ζωή δεν αποτελείται από μεγάλα πράγματα. Αυτοί οι ανόητοι θρησκόληπτοι σας λένε «Κάντε μεγάλα πράγματα», ενώ η ζωή αποτελείται από μικρά πράγματα. Η στρατηγική είναι ολοφάνερη. Σας λένε «Κάντε μεγάλα πράγματα, κάτι σπουδαίο, κάτι για το οποίο ο κόσμος θα θυμάται το όνομά σας αργότερα. Κάντε κάτι σπουδαίο». Και φυσικά, αυτό είναι ελκυστικό για το εγώ. Το εγώ είναι πράκτορας του ιερέα. Όλες οι εκκλησίες και όλες οι συναγωγές και όλοι οι ναοί έχουν μόνο έναν πράκτορα, και αυτός είναι το εγώ – κάντε κάτι σπουδαίο, κάτι μεγάλο.

Θέλω να σας πω πως δεν υπάρχει τίποτα μεγάλο, τίποτα σπουδαίο. Η ζωή αποτελείται από πολύ μικρά πράγματα. Άρα αν ενδιαφερθείτε για τα υποτιθέμενα μεγάλα πράγματα, διαρκώς θα χάνετε τη ζωή.

Η ζωή αποτελείται από τις στιγμές που αργοπίνετε ένα φλιτζάνι τσάι, που συζητάτε ανέμελα μ’ έναν φίλο· ζωή είναι όταν πηγαίνετε για έναν πρωινό περίπατο, χωρίς να πηγαίνετε πουθενά συγκεκριμένα, απλώς για βόλτα, χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό, και μπορείτε να επιστρέψετε ανά πάσα στιγμή· ζωή είναι να μαγειρεύετε για κάποιον που αγαπάτε, να μαγειρεύετε για τον εαυτό σας, επειδή αγαπάτε και το σώμα σας, επίσης· ζωή είναι να πλένετε τα ρούχα σας, να καθαρίζετε το πάτωμα, να ποτίζετε τον κήπο… τα μικρά, τα πολύ μικρά αυτά πράγματα… να λέτε γεια σ’ έναν άγνωστο, κι ας μην ήταν απαραίτητο, αφού δεν είχατε καμία δουλειά να μιλήσετε μ’ έναν άγνωστο.

Ό άνθρωπος που μπορεί να πει γεια σε έναν άγνωστο μπορεί επίσης να πει γεια σ’ ένα λουλούδι, να πει γεια σ’ ένα δέντρο, να τραγουδήσει ένα τραγούδι στα πουλιά. Εκείνα τραγουδούν κάθε μέρα κι ούτε που μπήκατε στον κόπο να σκεφτείτε ότι θα έπρεπε να ανταποδώσετε το κάλεσμα κάποια στιγμή. Απλώς μικρά πράγματα, πολύ μικρά πράγματα…

Και δεν μιλώ για το να πάει κάποιος σε μια συναγωγή – αυτό είναι μεγάλο. Το να πάει στην εκκλησία – αυτό είναι μεγάλο· αφήστε τα όλα αυτά στους ανόητους. Υπάρχουν πολλοί, και έχουν κι εκείνοι ανάγκη για κάποιου είδους αφοσίωση, κάποιου είδους ενασχόληση· οι συναγωγές και οι εκκλησίες και οι ναοί τούς το παρέχουν αυτό. Για εσάς, όμως, η ύπαρξη, τίποτε άλλο πέρα από την ύπαρξη, είναι ο μόνος ναός.

Ο μόνος Θεός που σας διδάσκω είναι η ίδια η ζωή. Σεβαστείτε τη ζωή σας. Με τον σεβασμό αυτόν θα αρχίσετε να σέβεστε τη ζωή και του άλλου.

Εάν δεν ανακαλύψετε κάτι ιερό στη ζωή σας, τότε, η ζωή είναι επιφανειακή

Ο άνθρωπος πάντοτε ήθελε κάτι άγιο, ιερό. Το να είσαι απλώς καλός προς τους άλλους, ευαίσθητος, διακριτικός, ευγενής, γεμάτος φροντίδα και στοργικός: αυτό δεν έχει βάθος, δεν έχει ζωντάνια. Εάν δεν ανακαλύψετε στη ζωή σας κάτι πραγματικά ιερό που να έχει βάθος, που να έχει τρομαχτική ομορφιά, που να είναι η πηγή των πάντων, η ζωή γίνεται πολύ επιφανειακή. Μπορεί να είστε παντρεμένος επιτυχημένα, με παιδιά, σπίτι και χρήματα, μπορεί να είστε έξυπνος και διάσημος, χωρίς όμως εκείνο το άρωμα το καθετί γίνεται σαν σκιά χωρίς υπόσταση.

Βλέποντας τι συμβαίνει στον κόσμο, θ’ ανακαλύψετε στην καθημερινή σας ζωή κάτι που είναι πραγματικά αληθινό, πραγματικά ωραίο, άγιο, ιερό; Αν το ‘χετε αυτό, τότε η ευγένεια έχει νόημα, τότε η σκέψη για τους άλλους έχει νόημα, έχει βάθος. Τότε μπορείτε να κάνετε οτιδήποτε θέλετε, θα υπάρχει πάντα εκείνο το άρωμα. Πώς θα φτάσετε σ’ αυτό; Είναι μέρος της εκπαιδεύσεώς σας, όχι μόνο να μάθετε μαθηματικά, αλλά ν’ ανακαλύψετε και αυτό.

Ξέρετε, για να δείτε κάτι πολύ καθαρά – ακόμη κι εκείνο το δέντρο – ο νους σας πρέπει να είναι ήσυχος, δεν πρέπει;

Για να δω εκείνη την εικόνα πρέπει να την κοιτάξω, αν όμως ο νους μου φλυαρεί, λέγοντας «θα ‘θελα να είμαι έξω» ή «θα ‘θελα να είχα ένα καλύτερο πανταλόνι», αν ο νους μου περιπλανιέται, ποτέ δε θα μπορέσω να δω εκείνη την εικόνα καθαρά. Για να δω κάτι πολύ καθαρά πρέπει να έχω ένα πολύ ήσυχο νου. Δείτε πρώτα τη λογική αυτού του πράγματος. Για να παρακολουθήσω τα πουλιά, τα σύννεφα, τα δέντρα, ο νους πρέπει να είναι εξαιρετικά σιωπηλός για να παρακολουθήσει.

Υπάρχουν διάφορα συστήματα στην Ιαπωνία και στις Ινδίες για να ελέγχουν το νου ώστε να γίνει τελείως ήσυχος. Και όντας πολύ ήσυχος τότε δοκιμάζετε κάτι απέραντο – δηλαδή την ιδέα.

Λένε λοιπόν: πρώτα ο νους πρέπει να είναι ήσυχος, ελέγξτε τον, μην τον αφήνετε να περιπλανιέται, γιατί όταν έχετε ήσυχο νου η ζωή είναι καταπληκτική. Τώρα, όταν ελέγχετε ή αναγκάζετε το νου, τον παραμορφώνετε, έτσι δεν είναι;

Εάν αναγκάσω τον εαυτό μου να είναι καλός, αυτό δεν είναι καλοσύνη. Εάν αναγκάσω τον εαυτό μου να είναι υπερβολικά ευγενικός μαζί σας, αυτό δεν είναι ευγένεια. Εάν λοιπόν αναγκάσω το νου μου να συγκεντρωθεί σ’ αυτή τη μία εικόνα, τότε υπάρχει τόση πολλή ένταση, προσπάθεια, πόνος και καταπίεση. Επομένως ένας τέτοιος νους δεν είναι ήσυχος – βλέπετε; Πρέπει λοιπόν να ρωτήσουμε: Υπάρχει τρόπος να δημιουργήσουμε έναν πολύ ήσυχο νου χωρίς καμιά παραμόρφωση, χωρίς καμιά προσπάθεια, χωρίς να πούμε «Πρέπει να τον ελέγξω;»

Φυσικά υπάρχει. Υπάρχει μια ησυχία, μια σιγή χωρίς καμιά προσπάθεια. Αυτό απαιτεί κατανόηση του τι είναι προσπάθεια. Και όταν καταλάβετε τι είναι προσπάθεια, έλεγχος, καταπίεση – να την καταλάβετε όχι μόνο με τις λέξεις αλλά να δείτε πραγματικά την αλήθεια της – σ’ αυτήν ακριβώς την αντίληψη ο νους γίνεται ήσυχος.

Η αχαριστία είναι ”ψυχική τσιγγουνιά”

Τι είναι η αχαριστία;

Αχάριστος, αποκαλείται όχι μόνο αυτός που δεν εκτιμά και δεν ανταποδίδει την ευεργεσία – προσφορά – αλλά κι ο ανικανοποίητος που τα έχει όλα και γκρινιάζει για τα λίγα που δεν έχει.

Η αχαριστία είναι μια συναισθηματική μειονεξία – ψυχική τσιγγουνιά – που ως αγενές κι έκδηλο σημάδι κακού εγωισμού, προϋπάρχει στον νου και την καρδιά του ευεργετούμενου, κι εκδηλώνεται ως αδιαφορία.

Ποιοί οι λόγοι της αχαριστίας;

Είναι θέμα γονιδίων, βιωμάτων η έλλειψη παιδείας; Αναμφίβολα, το περιβάλλον μπορεί να παίξει ρόλο στον ψυχισμό και στις αξίες του ατόμου. Ο τρόπος που σε έχουν γαλουχήσει και σου έχουν φερθεί, επηρεάζουν τις μελλοντικές συμπεριφορές και επιλογές μέχρι ένα σημείο. Οι αιτίες πολλές και οι δικαιολογίες ακόμα περισσότερες.

Είναι είδος ψυχικής αναπηρίας. Φανερώνουν ψυχική φτώχεια και ναρκισσισμό και ότι το άτομο που έχουμε απέναντί μας έχει να ωφεληθεί τα μέγιστα από έναν καλό ψυχολόγο.

Ο ίδιος έχει πιθανώς μεγαλώσει να σκέφτεται και να αντιμετωπίζει τους άλλους ανθρώπους σαν να του χρωστούν.

Δεν έχει μάθει να αναλαμβάνει τις δικές του ευθύνες, να αναγνωρίζει το δικό του μέρος του λάθους, να λειτουργεί με την λογική και όχι με το ένστικτο του διώκτη και άρπαγα. Και η τοξικότητα αυτή στις σχέσεις του «δηλητηριάζει» πρώτα τον ίδιο και μετά τους ανθρώπους γύρω του.

Επίσης φθονεί και διακατέχεται από μια πεποίθηση ανωτερότητας.

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του;

Ο αχάριστος άνθρωπος συνεχώς παραπονιέται για τη δουλειά του, το σπίτι του, την πόλη του, την οικονομική του κατάσταση και τη ζωή του.

Πάντα θα βρει κάτι άσχημο και δυσάρεστο να εστιάσει την προσοχή του.

Πιστεύει πως είναι άτυχος και όλα πάνε άσχημα στη ζωή του.

Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος, ούτε ικανοποιημένος γιατί πάντα θα βρει κάτι που να μη του αρέσει ή να του λείπει.

Θεωρεί τους γύρω του υπεύθυνους για τη δυστυχία του και πιστεύει πως είναι το θύμα μίας περίστασης όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά.

Τα συναισθήματα που εκφράζει συνεχώς είναι αρνητικά.

Κατά συνέπεια βιώνει χαμηλή ικανοποίηση από τη ζωή του, χαμηλή ποιότητα ζωής, αυξημένα ψυχοσωματικά προβλήματα (πονοκέφαλοι, έλκος, μυαλγίες, σπαστική κολίτιδα, οσφυαλγία) και μεγαλύτερη επιρρέπεια στις σωματικές παθήσεις.

Τι μπορείς να κάνεις λοιπόν εσύ για να αντιμετωπίσεις έναν τέτοιο άνθρωπο;

• Αγαπήστε περισσότερο τον εαυτό σας.
• Όρια, να εκφράζουμε ανοιχτά και καθαρά το πως νιώθουμε
• Σταμάτα να είσαι τόσο γενναιόδωρος μαζί του
• Απομακρύνσου

Μπορεί ο αχάριστος να βρει γιατρειά;

Η λύση είναι η οριοθέτηση εκ μέρους τους και το ξεκίνημα ψυχοθεραπείας από την μεριά του αγνώμονα. Αλλιώς η κατάσταση θα διαιωνίζεται κάθε φορά όλο και χειρότερη.

Πως μας επηρεάζει η συμπεριφορά της αχαριστίας από τους οικείους μας;

Όσοι έχουμε ζήσει έναν συγγενή, σύντροφο ή φίλο με αυτήν την συμπεριφορά, βγαίνουμε πληγωμένοι από κάθε συνάντηση μαζί του.

Απορούμε γιατί η δική μας δοτικότητα και φροντίδα, χτυπάει πάνω στον «τοίχο» των σκληρών του αισθημάτων. Πάνω στην αγνωμοσύνη του

Ο ευεργέτης, όταν ‘’προσδοκά ανταπόδοση’’ κι αυτή αργήσει, αρχικά κυριεύεται από παράπονο κι απογοήτευση κι έπειτα από ένα ακατάστατο συναίσθημα θυμού, αγανάκτησης, αυτομεμψίας κι ενοχής, που τελικά μετουσιώνεται σε απέχθεια προς τον ευεργετούμενο, γιατί από εγωισμό αρχίζει να πιστεύει ότι έκανε λάθος εκτίμηση και λάθος κίνηση.

Ο ευεργετούμενος που δεν νιώθει ανακλαστικά ευγνωμοσύνη και ανάγκη για ανταπόδοση, αδικεί κυρίως τον εαυτό του, κι εύκολα μπορεί να κάνει κακό στον ευεργέτη «αντί του μάννα να δώσει χολή», όταν πνευματικά, οικονομικά και κοινωνικά είναι κατώτερος κι έχει εγωισμό, γιατί η χαρά του (από κόμπλεξ κατωτερότητας) μετατρέπεται σε δυσφορία που δεν μπορεί να την ξεπεράσει.

Υπάρχουν λανθασμένοι τρόποι σκέψεις που γεννούν αχαριστία;

1. Μείωση της σημασίας του θετικού. Η βάση της αχαριστίας βρίσκεται στη διαρκή απαξίωση των ευχάριστων γεγονότων της ζωής.

‘Σιγά το δώρο που μου έκανε.’

Πρόκειται για έναν τρόπο σκέψης μειωτικό, που γεννά μόνο παράπονα και δυσφορία.

2. Έμφαση στο αρνητικό. Επικέντρωση στη δυσάρεστη όψη των πραγμάτων. Χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα θετικά.

‘Ε και τι έγινε που πηγαίνουμε για σινεμά και φαγητό έξω; Ή σε καμιά συναυλία που και που; Ούτε μια εκδρομή δεν πήγαμε φέτος. Χάλια περνάμε.’

Με τον τρόπο αυτό, ακόμα και τα πιο χαρούμενα γεγονότα επισκιάζονται από την έλλειψη ικανοποίησης.

3. Γενικεύσεις. Περιστατικά που συμβαίνουν λίγες ή ορισμένες φορές εκλαμβάνονται ως μόνιμα και παντοτινά.

‘Ποτέ δεν γυρίζεις σπίτι στην ώρα σου. Πάντα βάζεις τη δουλειά και τους φίλους σου πιο πάνω από μένα.’

Μάλλον όμως αυτό δεν απεικονίζει την πραγματικότητα κι έτσι η αχαριστία ξεπηδά.

4. Διπολική σκέψη. Ή γίνεται αυτό που θέλω ή τίποτα δεν έχει σημασία. Το άτομο σκέφτεται ή μαύρα ή άσπρα χωρίς να υπολογίζει τις ενδιάμεσες αποχρώσεις και εναλλακτικές που μπορεί να ισχύουν.

‘Ξέχασε την επέτειό μας. Δεν μ ΄αγαπάει καθόλου.’

Αποτέλεσμα; Να βγαίνει προς τα έξω η εικόνα του αχάριστου ανθρώπου όταν η συγκεκριμένη επιθυμία δεν πραγματοποιείται.

5. Καταστροφοποίηση. Μεγεθυμένες αρνητικές σκέψεις που φτάνουν στην υπερβολή.

‘Μου έφερε λουλούδια για τη γιορτή μου. Μου ψώνισε κι ένα γουστόζικο φόρεμα για να βγούμε το βράδυ για ποτό. Τι τα θες; Μ’ έστησε μια ολόκληρη ώρα να περιμένω. Καυγαδίσαμε άσχημα. Βλέπω αργά ή γρήγορα να χωρίζουμε με τέτοιες συμπεριφορές.’

Τα καταστροφικά αυτά σενάρια πολύ λίγο αναγνωρίζουν τον ‘καλό αγώνα’ του άλλου.

6. Αυστηρά πρέπει. Ο κώδικας ηθικής που έχουμε διαμορφώσει, δημιουργεί τις ανάλογες απαιτήσεις και προσδοκίες από το περιβάλλον μας.

‘ Ήρθε να δει τους γονείς μου δε λέω αλλά έπρεπε να είναι περισσότερο ευγενικός μαζί τους. Δεν έπρεπε να μιλήσει έτσι.’

Όταν τα πρέπει δεν ικανοποιούνται πλήρως, γινόμαστε αχάριστοι, παραβλέποντας τα πρέπει που ικανοποιήθηκαν με επιτυχία.

7. Ετικέτες. Το άτομο μπαίνει στη διαδικασία να χαρακτηρίσει συνολικά κάποιον, κρίνοντας από μεμονωμένα περιστατικά.

8. Είναι νοσηρότητα;

Ένα από τα μεγαλύτερα, επτά λεγόμενα «θανάσιμα» αμαρτήματα των ανθρώπων θεωρείται εκείνο της αχαριστίας, της αγνωμοσύνης προς όλους εκείνους που με τον τρόπο τους ή τις ενέργειές τους, έχουν βοηθήσει να προοδεύσουμε, να ξεπεράσουμε κάποιες δυσκολίες ή κάποιους κινδύνους.

Ένα από τα μεγαλύτερα , επτά λεγόμενα «θανάσιμα» αμαρτήματα των ανθρώπων θεωρείται εκείνο της αχαριστίας, της αγνωμοσύνης προς όλους εκείνους που με τον τρόπο τους ή τις ενέργειές τους, έχουν βοηθήσει να προοδεύσουμε, να ξεπεράσουμε κάποιες δυσκολίες ή κάποιους κινδύνους.

9. Είναι ζήτημα λαθών που κάνουν οι γονείς και της ακατάλληλης συμπεριφοράς των τοξικών γονέων;

Όσο χαμηλότερη είναι η αυτοπεποίθηση ενός παιδιού, τόσο πιο εύκολο είναι να το ελέγξεις. Οι τοξικοί γονείς συζητούν για τις αποτυχίες και τα ελαττώματα του παιδιού τους και στις περισσότερες περιπτώσεις σχολιάζουν την εμφάνιση του παιδιού τους επειδή είναι ένα από τα πιο ευαίσθητα θέματα. Εάν δεν υπάρχουν “προφανή ελαττώματα”, απλώς το κάνουν.

Τέτοιοι γονείς θα ενσταλάξουν ένα σύνθετο κατωτερότητας στα παιδιά τους και δεν θέλουν να δουν το παιδί τους να δοκιμάσει νέα πράγματα και να πετύχει. Οι τοξικοί άνθρωποι δεν θέλουν να έχουν ένα επιτυχημένο παιδί που να αποδεικνύει τη θέλησή του. έτσι μπορεί να δημιουργηθεί ενας εγωκεντρικός αχάριστος ενήλικας.

10. Επίλογος

Αν δεν εκτιμάς είναι ψυχική αναπηρία. Αν βλάπτεις χωρίς ενδοιασμούς κάποιον που σου έχει φερθεί καλά, θεωρείται ασθένεια της ψυχής που χρειάζεται θεραπεία.

Πέρα από την περιγραφή του φαινομένου, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αναλάβουμε προσωπική ευθύνη των πράξεων μας στο εδώ και τώρα. Ο καθένας από εμάς καλείται να βελτιώσει και να εξελίξει τον εαυτό του με κάθε μέσο που διαθέτει.

Η ζωή αποκτά νόημα μόνο όταν αρχίζουμε να εξημερώνουμε ένστικτα.

Η ευδαιμονία κρατάει μόνο μια στιγμή

Μας δίδαξαν – κι εμείς το μάθαμε – να αναζητάμε τη σιγουριά για να μπορέσουμε να βρούμε την ηρεμία. Κι αυτό δε θα ήταν τόσο κακό, αν δεν θεωρούσαμε ότι ο δρόμος προς τη σιγουριά περνάει αποκλειστικά μέσα απ’ τους στόχους που μας θέτει η κοινωνία (εξουσία, επιτυχία, λεφτά και υλικά αγαθά). Για να συμπληρωθεί η απάτη, “επιβεβαιώνεται” πως βαδίζουμε στο σωστό δρόμο όταν ακούγονται τα χειροκροτήματα των γύρω οι οποίοι, εξίσου χαμένοι μ’ εμάς, ζηλεύουν βλέποντάς μας εκεί που θα ήθελαν να είναι οι ίδιοι, ενώ ξεχνάμε όλοι – κι εμείς κι αυτοί – ότι για το κοινωνικό σύνολο είμαστε μάλλον υποψήφιοι καταναλωτές, παρά άνθρωποι σε αναζήτηση της ευτυχίας.

Είναι απολύτως λογική η χαρά σου όταν έχεις εκπληρώσει το σκοπό σου, λογική η ματαιόδοξη ευχαρίστηση που νιώθεις όταν έχεις καταφέρει αυτό που επιθυμούσες, λογική και η αυτόματη ανακούφιση που έρχεται τη στιγμή που φτάνεις στο στόχο σου.

Ωστόσο, αυτή η ευδαιμονία κρατάει μόνο μια στιγμή, γιατί μόλις φτάσουμε “εκεί που τόσο πολύ θέλαμε να φτάσουμε” αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να επιδιώξουμε άλλο στόχο, να σχεδιάσουμε καινούργιο σκοπό, να βρούμε καινούργιο καρότο, να δώσουμε στον εαυτό μας μια νέα υπόσχεση για το μέλλον, να βρούμε κάτι που θα μας αφήσει να μείνουμε λίγο παραπάνω στον κόσμο όσων κυνηγάμε την τόσο ποθητή σιγουριά· τη σιγουριά που θα μας επιτρέψει να βρούμε (τι μεγάλο ψέμα!) την ψυχική ηρεμία.

Η τύχη και ο άνθρωπος

Η ζωή μάς συνεπαίρνει, μας ενθουσιάζει, μας μεθάει και μας κυριαρχεί μ’ όλο που ξέρουμε την ματαιότητα που γεννάει η φθορά. Πολλές φορές ξεγελιόμαστε με παραμύθια, με σοφιστείες με θρησκευτικούς δογματισμούς, με παρερμηνείες, με πλάνες. Και βλέπουμε με άλλο πρίσμα τη ζωή και από άλλη οπτική γωνία την μοίρα. Γιατί πολύ συχνά η μοίρα φοράει μια μάσκα όταν μας πληγώνει.

Το σκεπτικό της τύχης, ανοίγει μπροστά μας ορίζοντες στοχασμού, χρήσιμου για την ατομική μας συγκρότηση και για την κοινωνική μας συμπεριφορά. Ας επεξεργαστούμε μερικούς τέτοιους στοχασμούς.

Τον παράγοντα τύχη (δηλ. την σύμπτωση των γεγονότων) θα ’πρεπε να τον υπολογίζουμε πρώτα στον εαυτό μας κι ύστερα στους άλλους για να μειώσουμε την αξία τους… όπως τόσο συχνά το συνηθίζουμε. Εξάλλου, οι αλλεπάλληλες ατυχίες μπορούν να οδηγήσουν και τον πιο δραστήριο άνθρωπο στην αδράνεια. Και το πιο κοφτερό μαχαίρι όταν αστοχεί, στομώνει.

Η γέννηση και η αξιοποίηση των ικανοτήτων μας, μοιάζει με τη γέννηση και την ευδοκίμηση ενός πρίγκιπα. Η τύχη δίνει την πρώτη κίνηση ύστερα όλα το άλλα είναι ζήτημα εξυπνάδας και εργατικότητας. Πρέπει όμως να προσέξουμε κάτι. Την μεγάλη φήμη της η τύχη τη χρωστάει στην προπαγάνδα που της κάνουν οι άτυχοι. Έτσι, οι λιγοστοί τυχεροί, γρήγορα μεταφράζουν την τύχη τους σε προσωπική ικανότητα για να διαφημίσουν τον εαυτό τους. Και κάτι ακόμα: Ό,τι πετυχαίνουμε στην τύχη χωρίς να υπάρχουν προϋποθέσεις που να το δικαιώσουν, δεν ικανοποιεί βαθύτερα την συνείδηση μας. Κι ας δείχνουμε το αντίθετο.

Στη ζωή, η τύχη, που μας βρίσκει, μοιάζει με τον άνεμο που ξαφνικά φυσάει όταν εμείς στεκόμαστε ανύποπτοι. Μα η τύχη που εμείς βρίσκουμε (με την προετοιμασία μας, με την εργατικότητά και την δημιουργικότητα μας) μοιάζει με τον άνεμο που με την κίνησή μας δημιουργούμε, κι ας έχει άπνοια. Ο τεμπέλης, πάντα θεωρεί τον εαυτό του άτυχο. Μα κι ένα άλλο αξιοπρόσεχτο: Το να διορθώνεις με τη λογική τις δυσμένειες της τύχης είναι ο κανόνας αλλά το να διορθώνει η τύχη τις αβλεψίες της λογικής είναι η εξαίρεση. Γι’ αυτό με λίγη τύχη, ο άνθρωπος δημιουργεί μόνος του την τύχη του… Οι περισσότεροι νομίζουμε πως είμαστε άτυχοι. Μα αν σκαλίσουμε την μνήμη θα βρούμε πως σε κάποια τύχη χρωστάμε και την ζωή μας ακόμα. Μια τύχη μέσα στη δυστυχία μεγεθύνεται. Μια ατυχία μέσα στην ευτυχία συστέλλεται. Και ότι τελικά περισώζουμε από τις ατυχίες μας, τ’ ονομάζουμε τύχη.
Σε μια βαθύτερη ανάλυση της επίδρασης της τύχης στα ανθρώπινα, βλέπουμε πως αληθινός κύριος της τύχης είναι όχι αυτός που την συγκρατεί με κάθε θυσία, αλλά εκείνος που έχει την δύναμη να την αφήσει να φύγει.

Όταν μιλάμε για τύχη, το μυαλό μας δεν πρέπει να πηγαίνει κυρίως στις δυσμένειες της αλλά και στις εύνοιες της. O Montaigne στα «Δοκίμια» του αναφέρει -ανάμεσα στ’ άλλα- ένα χαρακτηριστικό γεγονός εύνοιας της τύχης. Ο ζωγράφος Πρωτογενής είχε αποτελειώσει τον πίνακα ενός σκύλου κατακουρασμένου και καταπονημένου, και ήταν πολύ ικανοποιημένος απ’ τις λεπτομέρειες της εργασίας του, έκτος από μία, την οποία θεωρούσε ιδιαίτερα σημαντική: δεν κατάφερνε να παραστήσει όπως ήθελε τον αφρό και το σάλιο στο στόμα του σκύλου. Βαρύθυμος και νευριασμένος εναντίον του έργου του, πήρε το σφουγγάρι του κι όπως ήταν ποτισμένο με διάφορες μπογιές το πέταξε πάνω στον πίνακα για να τον σβήσει τελείως. Μα η τύχη οδήγησε απόλυτα επιτυχημένα το σφουγγάρι να πέσει ακριβώς στο σημείο του στόματος του σκύλου, και να αποτελειώσει εκείνο που η τέχνη δεν είχε μπορέσει να πετύχει.

Για τη σχέση τύχης και ανθρώπου μεγάλο ρόλο παίζει ο χαρακτήρας, το ήθος, η ποιότητα της ψυχής και της συμπεριφοράς του ανθρώπου. «Το ήθος είναι στον άνθρωπο η τύχη του, το ριζικό του» θα μας πει ο Ηράκλειτος. Ο Μένανδρος συνδέει την καλή και σωστή φρόνηση με την καλή τύχη. Αλλά το ήθος που καθορίζει την τύχη είναι αποτέλεσμα αγωγής και παιδείας. Γι’ αυτό οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν στη μοίρα κατά διαφορετικό τρόπο απ’ τους Ανατολίτες που υποτάσσονταν στο «κισμέτ». Το έμβλημα τους ήταν «ΣΥΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΧΕΙΡΑ ΚΙΝΕΙ». Οι ατυχίες τους, κινητοποιούσαν τις προσπάθειες τους.

«ΕΝ ΤΟΙΣ ΠΟΝΟΙΣΙΝ ΑΥΞΕΤΑΙ Ο ΕΛΛΗΝ» λέει ο Ευριπίδης (Ικετ. 323). Η δράση και ο αγώνας είναι σύμφυτος με τον χαρακτήρα του Έλληνα. «ΠΑΤΡΙΟΝ ΗΜΙΝ ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΝΩΝ <ΤΗΣ ΑΤΥΧΙΑΣ> ΤΑΣ ΑΡΕΤΑΣ ΚΤΑΣΘΑΙ» θα μας πει ο Θουκυδίδης.

Το καλύτερο φάρμακο για την ατυχία είναι να την υπομένεις, να προσαρμόζεσαι στο καθεστώς της και αν είναι δυνατό να συνεργάζεσαι μαζί της, ελπίζοντας πάντοτε στο «κύλισμα του τροχού» της, με τη συμβολή σου. «Έργο του γενναίου καραβοκύρη είναι να προσαρμόζεται στις μεταβολές των ανέμων και του σοφού ανθρώπου, στις αλλαγές της τύχης» λέει ο Αριστώνυμος (Ανθ. Στοβ. Γ., 40). Η ζωή ολόκληρη απαιτεί προσαρμογή σε κάθε εναντιότητα και κάτι περισσότερο: συνεχή αναπροσαρμογή. Γιατί τίποτε δεν είναι και δε μένει στατικό. Η τύχη μεταβάλλεται, κι αυτός που καυχιέται για την ευτυχία του ή εξουθενώνεται απ’ την ατυχία του, δεν ελέγχει το μέτρο των συναισθημάτων και των σκέψεων του. Εξάλλου ο Βίας είπε: «Άτυχος είναι αυτός που δεν μπορεί να υποφέρει την ατυχία. Αυτός που την υπομένει είναι τυχερός».

Είναι άλλωστε από όλους γνωστό, πως άλλο ατυχία κι άλλο δυστυχία, άλλο τύχη κι άλλο ευτυχία. Και ακόμα, βλέπουμε στη ζωή, άλλους με την ατυχία τους να προχωρούν (γιατί επιστρατεύουν ένα πλήθος από δυνάμεις εσωτερικές και ενεργοποιούν ένα σωρό δυνατότητες του χαρακτήρα τους), και βλέπουμε άλλους με την τύχη τους να μένουν πίσω (γιατί επαναπαύτηκαν στην παροδική ευτυχία τους και αδράνησαν).Ωστόσο, το πιο δραστικό φάρμακο για την ατυχία παραμένει η παιδεία που μας κάνει να φιλοσοφούμε τις αντιξοότητες στη ζωή και να μην απογοητευόμαστε. Και παραμένει πάντα σοφός και ζωντανός ο λόγος του Λουκιανού: «ΚΑΙ ΤΥΧΗΣ ΔΕΙΣΘΑΙ ΛΑΜΠΡΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΟΥ ΜΙΚΡΑΣ».

Βλέπουμε μόνο αυτό που είμαστε ικανοί να δούμε

Βλέπουμε μόνο αυτό που είμαστε ικανοί να δούμε. Δεν βλέπουμε αυτό που είναι πραγματικά. Αυτό που είμαστε σε θέση να δούμε είναι το μόνο που μπορούμε να δούμε το μόνο που βλέπουμε στη ζωή, στην πραγματικότητα, είναι η δική μας προβολή. Βλέπουμε έξω αυτό που υπάρχει μέσα μας. Για έναν άνθρωπο που είναι γεμάτος λαγνεία, κάθε αντικείμενο στον κόσμο μοιάζει να είναι γεμάτο λαγνεία. Για έναν άνθρωπο γεμάτο με το θείο, ολόκληρος ο κόσμος μοιάζει να είναι γεμάτος με το θείο. Για έναν άνθρωπο γεμάτο με οργή, κάθε άτομο θα μοιάζει οργισμένο. Για έναν εραστή, ολόκληρος ο κόσμος θα μοιάζει πλημμυρισμένος με αγάπη, Βλέπουμε αυτό που είμαστε.

Ολόκληρος αυτός ο εξωτερικός κόσμος είναι μονάχα μια προβολή αυτού που είμαστε μέσα μας. Ο κόσμος είναι σαν μια οθόνη στην οποία βλέπουμε όλα όσα είναι κρυμμένα μέσα μας. Έτσι αν ένα άτομο βλέπει μονάχα σεξ και πάθος παντού γύρω του, τότε θα πρέπει να καταλάβει ότι το σεξουαλικό κέντρο είναι το πιο ενεργό στην προσωπικότητά του. Είναι έτσι επειδή έτσι έχει ανάγκη η φύση να είναι. Η φύση δεν χρειάζεται άλλο κέντρο όσο χρειάζεται το σεξουαλικό σας κέντρο μονάχα μέσα από αυτό μπορεί να δημιουργηθεί νέα ζωή.

Στα ζώα υπάρχει ζωή μόνο σε αυτό το κέντρο κανένα άλλο κέντρο δεν είναι ενεργό. Και στους περισσότερους ανθρώπους, μόνο αυτό το κέντρο είναι ενεργό, αλλά κέντρα μπορούν επίσης να ενεργοποιηθούν. Και να έχετε κι άλλα υπόψη σας ότι όσο είναι ενεργό μόνο το σεξουαλικό κέντρο, δεν υπάρχει ποιοτική διαφορά ανάμεσα σε εμάς και τα ζώα. Υπάρχει δυνητική διαφορά: τα άλλα κέντρα μας μπορούν να γίνουν ζωντανά και ενεργά – αλλά δεν είναι.

Η ανακάλυψη νέων απολιθωμάτων ίσως προσθέσει εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια στην εξέλιξη των ζώων

Η ύπαρξη της ζωής στον πλανήτη Γη έχει μια ιστορία που μετράει περισσότερα από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Όμως, τα πιο πολλά από αυτά τα χρόνια αυτή συνίσταται αποκλειστικά από βακτήρια. Πάνω από έναν αιώνα ερευνούν οι επιστήμονες τα στοιχεία της βιολογικής εξέλιξης, όμως ορισμένα μέρη των απολιθωμάτων παραμένουν αινιγματικά και η εύρεση στοιχείων για το πρώτα ζώα της Γης είναι ιδιαίτερα προκλητική. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:

Πρώτα-πρώτα οι πληροφορίες σχετικά με τα εξελικτικά γεγονότα πριν από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια: αυτές μαζεύονται σιγά-σιγά κυρίως από τα απολιθώματα. Οικεία απολιθώματα είναι κελύφη, εξωσκελετοί και οστά που αναπτύσσουν οι οργανισμοί όσο ζουν. Αυτά τα αποκαλούμενα «σκληρά μέρη» πρωτοεμφανίστηκαν σε πετρώματα που εναποτέθηκαν κατά τη διάρκεια της Κάμβριας έκρηξης, πριν από περίπου 540 εκατομμύρια χρόνια. Η κατά τα φαινόμενα ξαφνική εμφάνιση ποικίλων, πολύπλοκων ζώων, πολλών με σκληρά μέρη, υπονοεί κάτι: υπήρξε μια προηγούμενη περίοδος κατά τη διάρκεια της οποίας πρώιμα ζώα με μαλακά σώματα, χωρίς σκληρά μέρη, εξελίχθηκαν από ακόμη απλούστερα ζώα.

Που βρίσκεται το πρόβλημα; Δυστυχώς, μέχρι τώρα, πιθανά στοιχεία απολιθωμάτων ζώων που υπήρξαν στο διάστημα της «κρυμμένης» εξέλιξης είναι πολύ σπάνια και δύσκολο να κατανοηθούν, καθιστώντας το χρόνο και τη φύση των εξελικτικών γεγονότων ασαφή. Ο γρίφος αυτός, γνωστός ως δίλημμα του Δαρβίνου, παραμένει προκλητικό και άλυτο 160 χρόνια μετά από τη δημοσίευση της Καταγωγής των Ειδών. Υπάρχει, όμως, ένα έμμεσο στοιχείο σχετικό με το πώς και πότε μπορεί να έχουν εμφανιστεί τα ζώα: Τα ζώα εξ ορισμού προσλαμβάνουν προϋπάρχουσα οργανική ύλη και οι μεταβολισμοί τους απαιτούν ένα ορισμένο επίπεδο ατμοσφαιρικού οξυγόνου. Υποτίθεται ότι τα ζώα δεν θα μπορούσαν να εμφανιστούν, ή τουλάχιστον να μη διαφοροποιούνται, μέχρις ότου υπάρξει μια σημαντική αύξηση του οξυγόνου στην Νεοπροτεροζωική Εποχή, κάπου μεταξύ 815 και 540 εκατομμύρια χρόνια πριν, ως αποτέλεσμα της συσσώρευσης του οξυγόνου που παρήχθη από φωτοσυνθετικά κυανοβακτήρια, γνωστά επίσης και ως γαλαζοπράσινα φύκη. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι τα πιο βασικά ζώα στο εξελικτικό δένδρο των ζώων είναι οι σπόγγοι, τα σφουγγάρια, και έτσι είναι πιθανό να είναι τα πρώτα που εμφανίστηκαν.

Τώρα, ίσως υπάρξει η απορία: τι μας ενδιαφέρουν τα σφουγγάρια; γιατί τα αναφέρουμε; Ας δούμε: Τα σφουγγάρια χρησιμοποιούν οξυγόνο και τρέφονται ρουφώντας νερό που περιέχει οργανική ύλη, μέσω των σωμάτων τους. Τα πρώιμα ζώα ήταν πιθανώς σχετιζόμενα με τα σφουγγάρια, όπως υποθέτει η σχετική επιστημονική υπόθεση, και μπορεί να έχουν αναδυθεί εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν από την Κάμβρια περίοδο, όπως υποστηρίζεται από μια γενετική μέθοδο που ονομάζεται μοριακή φυλογένεση, η οποία αναλύει τις γενετικές διαφορές. Με βάση αυτές τις λογικές υποθέσεις, οι σπόγγοι – τα σφουγγάρια – πρέπει να έχουν υπάρξει πριν από περισσότερο από 900 εκατομμύρια χρόνια.

Εδώ εμφανίζονται κάποιες δυσκολίες στην κατανόηση, αλλά και η ανάδυση της νέας γνώσης: Εντοπίζουν, οι επιστήμονες, στοιχεία σπόγγων στα πετρώματα που προέρχονται από αυτά τα εκατοντάδες εκατομμύρια ενδιάμεσων χρόνων; Μια μερική απάντηση στο ερώτημα είναι αρνητική επειδή τα σφουγγάρια δεν έχουν τυπικά σκληρά μέρη (κελύφη, οστά). Αν και ορισμένα σφουγγάρια έχουν έναν εσωτερικό σκελετό που συγκροτείται από μικροσκοπικά ανόργανα ραβδία που αποκαλούνται σκληρίτες, δεν έχουν βρεθεί πειστικά στοιχεία σκληριτών σε πετρώματα που χρονολογούνται από το μεσοδιάστημα της κρυμμένης εξέλιξης των πρώιμων ζώων. Ωστόσο, ορισμένοι τύποι σπόγγων έχουν σκελετό που συγκροτείται από ίνες σκληρής πρωτεΐνης που ονομάζεται σπογγίνη, που διαμορφώνει ένα διακριτό μικροσκοπικό τρισδιάστατο δίκτυο, όμοιο με σφουγγάρι μπάνιου.

Σε τι μπορεί να βοηθήσει αυτή η γνώση; Το δρόμο δείχνει η εργασία σε σημερινά σφουγγάρια, αλλά και σε απολιθώματα σφουγγαριών: αυτοί οι σπόγγοι μπορούν να διατηρηθούν στο αρχείο πετρωμάτων όταν ο μαλακός ιστός τους ασβεστοποιείται κατά τη διάρκεια της αποσύνθεσης. Αν η ασβεστοποιημένη μάζα σκληραίνει γύρω από τις ίνες σπογγίνης πριν αυτές αποσυντεθούν, ένα διακριτό μικροσκοπικό δίκτυο πολύπλοκα διακλαδωμένων σωλήνων εμφανίζεται ως αποτέλεσμα στο πέτρωμα. Η διαμόρφωση της διακλάδωσης είναι διαφορετική από αυτή που διαμορφώνουν τα φύκη, τα βακτήρια ή οι μύκητες και είναι καλά γνωστές από ασβεστόλιθους νεότερους από 540 εκατομμύρια χρόνια.

Είναι ώρα να εμφανιστούν τα πρόσωπα στη σκηνή: Η Elizabeth C. Turner, καθηγήτρια στο δίγλωσσο Λαυρεντινό Πανεπιστήμιο του Οντάριο, στον Καναδά, είναι γεωλόγος και παλαιοβιολόγος η οποία εργάζεται στους πολύ παλιούς ασβεστόλιθους. Πρόσφατα περιέγραψε αυτήν ακριβώς τη μικροδομή σε πετρώματα 890 εκατομμυρίων χρόνων από τον βόρειο Καναδά, προτείνοντας ότι θα μπορούσαν να αποτελούν απόδειξη σφουγγαριών που είναι μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια παλαιότερα από ότι το επόμενο νεότερο αναμφισβήτητο απολίθωμα σφουγγαριού.

Αν και η πρόταση της επιστήμονος φαίνεται αρχικά εξωφρενική, γίνεται με προβλέψεις και υποθέσεις που είναι κοινές στην παλαιοντολογική κοινότητα: το νέο υλικό φαίνεται να επιβεβαιώνει μια εκτεταμένη χρονοσειρά και μια προβλεπόμενη ταυτότητα για τα πρώιμα ζώα που είναι ήδη ευρύτατα αποδεκτή. Αν, λοιπόν, αυτά είναι πράγματι απολιθώματα σπόγγων, η εξέλιξη των ζώων μπορεί να πάει πίσω για αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια. Οι πρώιμοι πιθανοί σπόγγοι που περιγράφονται έζησαν με εγκατεστημένες κοινότητες κυανοβακτηρίων που παρήγαγαν οάσεις οξυγόνου σε ένα κατά τα άλλα χαμηλού οξυγόνου κόσμο, πριν από το γεγονός της Νεοπροτεροζωικής οξυγόνωσης.

Αυτοί οι πρώιμοι σπόγγοι μπορεί να συνέχισαν να ζουν σε παρόμοια περιβάλλοντα, πιθανώς αμετάβλητα και χωρίς τίθενται υπό αμφισβήτηση από την εξελικτική πίεση, για αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, πριν αναδυθούν τα περισσότερο διαφοροποιημένα ζώα. Η ύπαρξη των 890 εκατομμυρίων ζώα θα μπορούσε επίσης να δείχνει ότι η βιολογική εξέλιξη δεν επηρεάστηκε ουσιαστικά από τα αμφιλεγόμενα Κρυογενή παγετωνικά επεισόδια, που άρχισαν περίπου πριν από 720 εκατομμύρια χρόνια. Όπως υποστηρίζει η κ. Turner, στο άρθρο της στο «The Conversation», το ασυνήθιστο απολιθωματικό υλικό μπορεί να δώσει μια νέα προοπτική στο δίλημμα του Δαρβίνου. Ωστόσο, οι ριζικά νέες ιδέες γενικά δεν είναι πλήρως αποδεκτές από την επιστημονική κοινότητα χωρίς έντονη συζήτηση, οπότε λογικό είναι να αναμένεται ζωηρή αντιπαράθεση.

ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 Η ΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΗΝ 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Ο ηρωικός αγώνας της Ελλάδος εναντίον του Άξονα, κατά τους επτά συνολικά μήνες του Ελληνο-Ιταλικού και του Ελληνο-Γερμανικού πολέμου (28 Οκτωβρίου 1940 - 31 Μαΐου 1941) αποτελεί αναμφισβήτητα μία από τις ενδοξότερες σελίδες της Ελληνικής ιστορίας. Έχει όμως και ιστορική σημασία ευρύτερη, γιατί επηρέασε πολλαπλά την εξέλιξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και συνέβαλε κρίσιμα στην έκβασή του. Ο πόλεμος αυτός, υπήρξε από άποψη ασφάλειας και προστασίας της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδος, σταθμός μείζονος σημασίας στην ιστορία των διακρατικών σχέσεων της χώρας...

Ο Ελληνο-Ιταλικός πόλεμος ήταν «παράπλευρος» πόλεμος της μεγάλης Ευρωπαϊκής σύγκρουσης, η οποία ακόμα δεν είχε γίνει παγκόσμια· ήταν ένα δευτερεύον μέτωπο αυτής της σύγκρουσης, στο οποίο, η μεν Ιταλία προσπαθούσε να κερδίσει μία εύκολη επιτυχία, και δι’ αυτής να αναδειχθεί σε ρυθμιστική δύναμη της Νότιας Βαλκανικής, η δε Βρετανία επιθυμούσε να καθηλώσει και να φθείρει μία δύναμη που απειλούσε την θέση της στην Ανατολική Μεσόγειο και ιδίως στην Αίγυπτο.

Αφετηρία του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου αποτελεί η άνοιξη του 1939, όταν τα Ιταλικά στρατεύματα κατέλαβαν την Αλβανία και διαφάνηκαν ξεκάθαρα τα επεκτατικά σχέδια του Μουσολίνι. Την συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η πολιτική και στρατιωτική ισορροπία στα Βαλκάνια διαταράχθηκε. Το Βαλκανικό Σύμφωνο και τα διάφορα σύμφωνα που είχε συνομολογήσει η Ελλάδα δεν τέθηκαν σε ενέργεια, ούτε βέβαια υπήρξε εξαρχής τέτοιο ζήτημα. Τόσο το Βαλκανικό Σύμφωνο, όσο και τα Σύμφωνα με την Γιουγκοσλαβία και την Τουρκία κάλυπταν το ενδεχόμενο πολέμου με την Βουλγαρία.

Η Ελλάδα βρισκόμενη στο χώρο, στον οποίο απέβλεπε η επεκτατική πολιτική της Ιταλίας και σταθερά αποφασισμένη να παραμείνει ουδέτερη αλλά και ελεύθερη, δε δίστασε να αντιταχθεί σ' αυτή. Σ' ολόκληρο το δεκαοκτάμηνο χρονικό διάστημα κατά το οποίο διάρκεσαν οι απειλές, οι προκλήσεις και οι πράξεις βίας της Ιταλίας εναντίον της, η Ελλάδα κάτω από το προσωπείο φαινομενικής ηρεμίας, κατέβαλε συνεχείς προσπάθειες ν' αποφύγει τον πόλεμο, αλλά παράλληλα λάμβανε όλα τα απαραίτητα στρατιωτικά μέτρα και σφυρηλατούσε το εθνικό φρόνημα. Χαρακτηριστική είναι η προσπάθεια του Μεταξά για τήρηση ουδετερότητας ώστε να μην προκαλέσει την Ιταλία.

Κατά τον τορπιλισμό της Έλλης στο λιμάνι της Τήνου και ενώ γνώριζε από την πρώτη στιγμή, έδωσε αυστηρές οδηγίες στον τύπο να μην γίνει καμία αναφορά. Επιπλέον ο Μεταξάς επιδίωκε μεσολάβηση της Γερμανίας ώστε να ανατρέψει την διαφαινόμενη ενέργεια των Ιταλών έναντι της Ελλάδος. Η επίσημη στάση της ουδετερότητας της Ελλάδας απέναντι στον άξονα και τη Μ. Βρετανία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια επίσημη κάλυψη για την προετοιμασία της Ελλάδας ενόψει της συμμετοχής στο πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων.

Έτσι κατόρθωσε η Ελλάδα, παρά την αιφνιδιαστική από απόψεως χρόνου εκτόξευση της Ιταλικής επιθέσεως, να ισορροπήσει την κατάσταση κατά την πρώτη περίοδο και στη συνέχεια να πάρει την πρωτοβουλία ενέργειας. Καθοριστικός παράγοντας των επιλογών του Μεταξά στο διπλωματικό επίπεδο ήταν η πρόταξη του γεωπολιτικού παράγοντα. Πίστευε απόλυτα ότι η ικανοποίηση της πρωταρχικής φροντίδας για την κατοχύρωση της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας της χώρας δεν ήταν δυνατόν να διασφαλιστεί ερήμην της σύμπραξης με την Μ. Βρετανία.

Εάν και δεν κατόρθωσε μέχρι την έναρξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου να εξασφαλίσει μια συμβατικά κατοχυρωμένη εγγύηση για την ασφάλεια της χώρας από τους Βρετανούς, ο Μεταξάς πίστευε ότι η εμμονή του στην πολιτική της συνεργασίας με τους Βρετανούς, θα εξασφάλιζε για την Ελλάδα την συμμετοχή της στο πλευρό των επίδοξων νικητών αυτής της αναμέτρησης.

Οι έντονες προσπάθειες από τον Μεταξά για να εξασφαλίσει την στρατιωτική βοήθεια των Βρετανών πριν την διαφαινόμενη Ιταλική επίθεση, συνάντησαν την απροθυμία τους, διότι θεωρούσαν την Τουρκία στους στρατηγικούς τους υπολογισμούς πολύ πιο σημαντική πιθανή σύμμαχο, γι’ αυτό και υπογράφθηκε με την τελευταία το 1939 Σύμφωνο αμοιβαίας βοήθειας. Για την Βρετανία το κρίσιμο θέατρο επιχειρήσεων ήταν η Βόρειος Αφρική και η Ιταλική εμπλοκή στα Βαλκάνια, εφόσον δεν απειλούσε την Τουρκία και τα στενά αποτελούσε ένα αντιπερασπισμό και δεν υπήρχε ανάγκη για μεγαλύτερη στρατιωτική εμπλοκή στην Ελλάδα.

 Με το τελεσίγραφο που επέδωσε στον Μεταξά ο Ιταλός πρεσβευτής απαιτούσε η Ιταλική κυβέρνηση να επιτραπεί στον Ιταλικό στρατό να καταλάβει διάφορες στρατηγικές θέσεις, χωρίς να κατονομάζονται αυτές. Με το ''ΟΧΙ'' που είπε ο Μεταξάς διερμήνευσε τη θέληση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, απόφαση που στηρίχθηκε στην ορθολογιστική εκτίμηση των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της χώρας. Αποκαλυπτική για τις σκέψεις του είναι μυστική ενημέρωση που πραγματοποίησε ο Μεταξάς προς τους συντάκτες του Αθηναϊκού τύπου την 30 Οκτωβρίου 1940.

Χαρακτηριστικά ανέφερε τις προσπάθειες που έκανε να κρατήσει την χώρα μακριά από την παγκόσμια σύρραξη και τις συμβουλές του Χίτλερ να εντάξει την Ελλάδα στην «Νέα Τάξη» αφού πρώτα ικανοποιούσε τις εδαφικές βλέψεις της Ιταλίας και της Βουλγαρίας σε βάρος της χώρας. Μια τέτοια ενέργεια σύμφωνα με τον Μεταξά θα ανάγκαζε τους Άγγλους να καταλάβουν την Κρήτη και άλλα νησιά με σκοπό να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή της Μεσογείου. Τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε την χώρα σε ένα νέο διχασμό. Ο Ιωάννης Μεταξάς είπε χαρακτηριστικά:

«Δηλαδή θα έπρεπε δια ν’ αποφύγωμεν τον πόλεμον να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν, και του αριστερού από την Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτο δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Άγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος. Και με το δίκαιόν των. Κυρίαρχοι πάντοτε της θαλάσσης δεν θα παρέλειπαν, υπερασπίζοντες πλέον τον εαυτόν των έπειτα από μίαν τοιαύτην αυτοδούλωσιν της Ελλάδος εις τους εχθρούς των, να καταλάβουν την Κρήτην και άλλας νήσους μας τουλάχιστον».

Η άρνηση της Ελλάδας να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις της Ιταλίας προκάλεσε μεγάλη έκπληξη στον κόσμο και ιδιαίτερα στην Ιταλία. Η αξιοσύνη και η λεβεντιά των Ελλήνων άσκησε τεράστια επίδραση στη ψυχολογία των λαών και είναι από τα πιο σημαντικά γεγονότα στην ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η σημασία του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου συνίστατο κυρίως στον αντίκτυπο που είχε στον κόσμο γενικά. Ήταν το παράδειγμα μιας φτωχής χώρας που πολέμησε για την τιμή και την αξιοπρέπειά της καθώς και για βασικές αξίες του πολιτισμένου κόσμου, γεγονός που έδινε θάρρος στους χειμαζόμενους λαούς που είχαν χάσει την ελευθερία τους.

Οι απόψεις των Άγγλων στρατιωτικών αρχικά ήταν απαισιόδοξες σχετικά με την δυνατότητα αποτελεσματικής αντίστασης από τον Ελληνικό στρατό. Δόθηκαν έτσι οδηγίες στον τύπο να μην καλλιεργούνται μεγάλες προσδοκίες για την Άμυνα της Ελλάδος, προς αποφυγή απογοήτευσης σε περίπτωση κάμψης της χώρας. Ακόμη και ο Μεταξάς στο προσωπικό του ημερολόγιο στην 29 Οκτωβρίου 1940 γράφει: «Με ανησυχεί η υπεραισιόδοξη κοινή γνώμη».

Αξίζει να αναφέρουμε τον ενθουσιασμό και τον πόθο που διακατείχε τους Έλληνες στο κάλεσμα της πατρίδος να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο πεδίο της μάχης παρά τα πενιχρά μέσα που διέθετε η Ελλάδα. Ποτέ πριν οι Έλληνες δεν έσπευσαν στο μέτωπο με τόσο ενθουσιασμό. Χαρακτηριστικές είναι φωτογραφίες της εποχής στις οποίες παρατηρούμε τους Έλληνες με το χαμόγελο στα χείλη και με υψηλό ηθικό να τρέχουν να στρατευθούν για να υπερασπίσουν τα ιδανικά της φυλής μας. Ήταν σαν ένα πανηγύρι…

Οι ανέλπιστες Ελληνικές επιτυχίες τον Νοέμβριο του 1940 είχαν σοβαρές επιπτώσεις στην πολιτική της Αγγλίας ώστε άρχισε να προσανατολίζεται στην ενίσχυση του Ελληνικού μετώπου. Οι Άγγλοι απέβλεπαν στην ενίσχυση της Ελλάδος, με σκοπό την χρησιμοποίησή της ως βάση από όπου θα καταφέρουν σοβαρό πλήγμα κατά της Ιταλίας και μελλοντικά κατά των Ρουμανικών πετρελαιοπηγών, που κατείχε και εκμεταλλευόταν η Γερμανία. Έτσι, το μέτωπο της Ελλάδας πρόσφερε την ευκαιρία στην Αγγλία να μεταφέρει το θέατρο επιχειρήσεων κατά της Ιταλίας στην Ελλάδα με απώτερο σκοπό την δημιουργία Βαλκανικού μετώπου κατά τον άξονα.

Στη φάση αυτή του πολέμου υπήρχε συμφωνία απόψεων Ελληνικής και Αγγλικής κυβερνήσεως στο θέμα αντιμετώπισης των Γερμανών με την διαφορά ότι οι Άγγλοι ενδιαφέρονταν για την διατήρηση του Αλβανικού μετώπου και της Ελλάδος ως εμπόλεμου, με απώτερο σκοπό τη δημιουργία Βαλκανικού μετώπου κατά της Γερμανίας, όταν το επέτρεπε η στρατιωτική κατάσταση στη Μ. Ανατολή, η Ελληνική ηγεσία επιθυμούσε την υποστήριξη της Αγγλίας κυρίως για την αντιμετώπιση των Ιταλών και κατά δεύτερο λόγο για το ενδεχόμενο Γερμανικής επίθεσης.

Οι Ελληνικές νίκες στο μέτωπο της Αλβανίας είχαν σοβαρές επιπτώσεις στο Ιταλικό στρατόπεδο με αποτέλεσμα τις παραιτήσεις στρατηγών. Ο Μουσολίνι προσπάθησε να επιρρίψει την ευθύνη της αποτυχίας στη στρατιωτική ηγεσία. Οι Ιταλοί πολέμησαν εξίσου γενναία με τους Έλληνες, διεκδικώντας με πείσμα κάθε σπιθαμή του Ελληνικού εδάφους, υπέκυψαν όμως γιατί οι αντίπαλοί τους πέραν από την γενικότητα διέθεταν και πίστη στο δίκαιο του αγώνα τους.

Αξίζει να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά στις δύσκολες καιρικές συνθήκες που επικρατούσαν στο μέτωπο της Ηπείρου το 1940. Ο μεγαλύτερος εχθρός δεν ήταν ο αντίπαλος αλλά ο χειμώνας και το υπερβολικό ψύχος που δοκίμαζε την θέληση και την αντοχή των αντιμαχόμενων. Ο Ελληνικός Στρατός λόγω του υψηλού ηθικού του αντιμετώπιζε αυτή τη δοκιμασία με καρτερία και χωρίς γογγυσμό παρά την έλλειψη πολλές φορές σε τρόφιμα και σε άλλα αποθέματα.

ΟΙ ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Από τις 23 Σεπμβρίου 1928 η Ελλάδα συνδεόταν με την Ιταλία με «Σύμφωνο Φιλίας, Συνδιαλλαγής και Δικαστικού Διακανονισμού», που άγγιζε τα όρια συμμαχίας, με προβλεπόμενη ισχύ μέχρι τον Οκτώβριο του 1939. Από τις αρχές του 1940 η πολιτική της Ιταλίας άρχισε να μεταστρέφεται και από τον Ιούλιο να παίρνει εχθρικό χαρακτήρα. Πέραν του δημοσιογραφικού και ραδιοφωνικού θορύβου άρχισε να παραβιάζει συστηματικά την εδαφική κυριαρχία της Ελλάδος και να προσπαθεί να μειώσει το κύρος της. Συγκεκριμένα:

• 3 Ιουλίου 1940: Ο Υπουργός Εξωτερικών Τσιάνο καλεί προκλητικά τον Έλληνα πρέσβη στην Ιταλία, Ιωάννη Πολίτη, και με επιδεικτικό οργισμένο ύφος, δηλώνει πως έχει αποδείξεις χρησιμοποίησης Ελληνικών λιμένων από Βρετανικά πλοία.

• 12 Ιουλίου 1940: Τρία Ιταλικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν το Ελληνικό βοηθητικό πλοίο «Ωρίων» στον Κίσσαμο.

• 30 Ιουλίου 1940: Ιταλικό Α/Φ ρίπτει 4 βόμβες κατά Ελληνικών αντιτορπιλικών ''Βασιλεύς Γεώργιος'' και ''Βασίλισσα Όλγα'', στη Ναύπακτο.

• 2 Αυγούστου 1940: Ιταλικό Α/Φ ρίπτει 6 βόμβες κατά πλοίου διώξεως λαθρεμπορίου, μεταξύ Αίγινας και Σαλαμίνας.

• 11 Αυγούστου 1940: Η σκηνοθετημένη δολοφονία του Αλβανού εγκληματία Νταούτ Χότζα, ο οποίος παρουσιάζεται από τους Ιταλούς ως μέγας εθνικός πατριώτης, επιρρίπτεται από τους Ιταλούς σε ‘Έλληνες πράκτορες και επομένως συνιστά πρόκληση της Ελλάδας κατά της Ιταλίας.

• 15 Αυγούστου 1940: Τορπιλισμός του καταδρομικού ''Έλλη'' στο λιμάνι της Τήνου, όπου είχε καταπλεύσει για να αποδώσει τιμές στη γιορτή της Μεγαλόχαρης, με 8 νεκρούς και 26 τραυματίες.

• Καθ’ όλη την διάρκεια του 1940, Αλβανικές συμμορίες που είχαν καταρτισθεί από τους Ιταλούς και κατευθύνονταν από τους ίδιους, δημιουργούσαν ή σκηνοθετούσαν μεθοριακά επεισόδια για την πρόκληση εντάσεως και διαρκούς ανησυχίας στον Ελληνικό λαό.

Η Ελλάδα μπροστά σ’ αυτή την εχθρική Ιταλική προκλητικότητα διατηρεί την ψυχραιμία της και δείχνει με ευθύτητα και ειλικρίνεια μεγάλη υποχωρητικότητα και μετριοπάθεια για να διασωθεί η ειρήνη. Δεν παραλείπει όμως να τονίσει ότι είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει, μ’ όλα τα μέσα που διαθέτει, την ανεξαρτησία και την ακεραιότητα της χώρας, ενώ παράλληλα καταρτίζει τα αμυντικά της σχέδια και βελτιώνει την αμυντική της θωράκιση. Γνωρίζει ότι είναι μόνη.

Το Βαλκανικό Σύμφωνο Ελλάδας - Γιουγκοσλαβίας - Τουρκίας - Ρουμανίας του 1934, δεν έχει εφαρμογή σε περίπτωση Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, παρά μόνο απέναντι σε μόνη Βουλγαρία. Παρ' όλα αυτά, στη δραματική απομόνωσή της, όταν στις 3 το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940 η Ιταλία δια του πρεσβευτή της στην Αθήνα Γκράτσι, θα της θέσει το δίλημμα «Ταπείνωση ή Πόλεμος» δεν θα διστάσει και με ένα βροντερό ''ΟΧΙ'' θα απορρίψει το πρώτο και θα εμπιστευτεί την τιμή της στους υπέροχους μαχητές της Ηπείρου, της Πίνδου και της Δυτικής Μακεδονίας.

ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ

Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι, παρέδωσε στον Ιωάννη Μεταξά τελεσίγραφο του Μουσολίνι. Με αυτό, ο Ντούτσε ζητούσε να επιτραπεί η ελεύθερη διέλευση Ιταλικών στρατευμάτων, τα οποία θα κατελάμβαναν απροσδιόριστα «στρατηγικά σημεία» εντός της Ελληνικής επικράτειας. Ο Μεταξάς αρνήθηκε το τελεσίγραφο με τα λόγια: «Alors, c'est la guerre» (Λοιπόν, έχουμε πόλεμο) Η απάντηση στο Ιταλικό τελεσίγραφο θεωρείται από αρκετούς ιστορικούς αποτέλεσμα πίεσης της κοινής γνώμης, κατ' άλλους προσωπική ενέργεια και απόφαση.

Σύγχρονοι ιστορικοί πιστεύουν ότι η απόφαση του Μεταξά ήταν αποτέλεσμα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης, αφού η Ελλάδα προετοιμαζόταν χρόνια για επικείμενη επίθεση εχθρικών δυνάμεων. Εντός ολίγων ωρών, ξεκίνησε η Ιταλική επίθεση, ενώ ο Μεταξάς απηύθυνε διάγγελμα προς τον Ελληνικό λαό. Κατόπιν αυτού, κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους τραγουδώντας πατριωτικά τραγούδια και αντι-Ιταλικά συνθήματα, ενώ διαδηλώσεις νέων εισέβαλαν σε Ιταλικά γραφεία και επιχειρήσεις.

Εκατοντάδες εθελοντές σε ολόκληρη την επικράτεια, άνδρες και γυναίκες, έσπευδαν στα στρατολογικά γραφεία για να καταταγούν. Ολόκληρο το έθνος ενώθηκε ενάντια στην Ιταλική επιθετικότητα. Ακόμη και ο φυλακισμένος ηγέτης του παράνομου Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Νίκος Ζαχαριάδης, έγραψε ανοικτή επιστολή, ζητώντας από το λαό να αντισταθεί, παρότι εξακολουθούσε να ισχύει το Σύμφωνο Μολότωφ - Ρίμπεντροπ (περί μη επίθεσης μεταξύ Σοβιετικής Ένωσης και Γερμανίας), παραβαίνοντας έτσι την εκ Μόσχας κομματική γραμμή.

Στην Ιταλία είχε ήδη ξεκινήσει από νωρίς μια επιχείρηση προπαγάνδας κατά της Ελλάδας, ενώ παράλληλα είχε μπει σε εφαρμογή σχέδιο προκλητικών ενεργειών εις βάρος της Ελλάδας, όπως η πτήση Ιταλικών αεροσκαφών εντός του Ελληνικού εναέριου χώρου, επιθέσεις αεροσκαφών σε Ελληνικά πλοία, με αποκορύφωμα τον τορπιλισμό και βύθιση του καταδρομικού "Έλλη" στο λιμάνι της Τήνου, κατά τη διάρκεια του εορτασμού του Δεκαπενταύγουστου από Ιταλικό υποβρύχιο.

Παρά την αδιαμφισβήτητη ενοχή των Ιταλών, η Ελληνική Κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι το πλοίο βυθίστηκε από πλοίο «αγνώστου εθνικότητας». Παρά το ότι με αυτό τον τρόπο διατηρήθηκε τύποις η ουδετερότητα, εντούτοις ο Ελληνικός λαός είχε αρχίσει ήδη να υποψιάζεται τους πραγματικούς ενόχους.

ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ

Τελεσιγραφική Διακοίνωσις

 

Επιδοθείσα υπό του Πρεσβευτού της Ιταλίας εις τον Πρωθυπουργόν και Υπουργόν των Εξωτερικών την 3ην πρωϊνήν της 28 Οκτωβρίου 1940

''Η Ιταλική Κυβέρνησις ηναγκάσθη επανειλημμένως να διαπιστώση ότι, κατά την εξέλιξιν της παρούσης συρράξεως, η Ελληνική Κυβέρνησις έλαβε και ετήτρησε στάσιν η οποία αντιστέκεται όχι μόνον προς τας ομαλάς σχέσεις ειρήνης και καλής γειτονίας μεταξύ δύο χωρών, αλλά και προς τα καθωρισμένα καθήκοντα τα απορρέοντα δια την Ελληνικήν Κυβέρνησιν εκ της ιδιότητος αυτής ως ουδετέρου κράτους.

Κατ΄επανάληψιν ευρέθη η Ιταλική Κυβέρνησις εις την ανάγκην να ανακαλέση την Ελληνικήν Κυβέρνησιν εις την εκπλήρωσιν των καθηκόντων της και να διαμαρτυρηθή εναντίον της συστηματικής παραβιάσεως των, παραβιάσεως η οποία είναι εξαιρετικώς σοβαρά, δεδομένου ότι η Ελληνική Κυβέρνησις εδέχθη όπως ο Αγγλικός στόλος χρησιμοποιήση κατά την εξέλιξιν των πολεμικών του επιχειρήσεων τα χωρικά της ύδατα , τα παράλιά της και τους λιμένας της, ηυνόησε τον ανεφοδιασμόν των εναερίων Βρετανικών δυνάμεων, επέτρεψε την οργάνωσιν εις το Ελληνικόν αρχιπέλαγος μιάς υπηρεσίας στρατιωτικών πληροφοριών εναντίον της Ιταλίας.

Η Ελληνική Κυβέρνησις είναι πλήρως εν γνώσει των γεγονότων τούτων, τα οποία υπήρξαν αντικείμενον από μέρους της Ιταλίας, διπλωματικών διαβημάτων, εις τα οποία η Ελληνική Κυβέρνησις – ήτις εν τούτοις θα ώφειλε να είχεν αντίληψιν των σοβαρών συνεπειών της στάσεώς της- δεν απήντησε δια της λήψεως ουδενός μέτρου προς προστασίαν της ουδετερότητός της, αλλά, τουναντίον, δια της εντάσεως της δράσεως της προς ενίσχυσιν των ενόπλων Βρετανικών δυνάμεων και της συνεργασίας αυτής μετά των εχθρών της Ιταλίας.

Η Ιταλική Κυβέρνησις κατέχει αποδείξεις ότι η συνεργασία αύτη είχε προβλεφθή και κανονισθή υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως ακόμη και δια συνενοήσεων στρατιωτικής, ναυτικής και αεροπορικής φύσεως.

Η Ιταλική Κυβέρνησις δεν αναφέρεται μόνον εις την Βρετανικήν εγγύησιν την οποίαν η Ελλάς είχε δεχθή ως τμήμα ενεργείας κατευθυνομένης εναντίον της ασφαλείας της Ιταλίας, αλλά και εις τας ρητάς και καθωρισμένας υποχρεώσεις, τας αναληφθείσας υπό της Ελληνικής Κυβερνήσεως, όπως θέση εις την διάθεσιν των Δυνάμεων των ευρισκομένων εις πόλεμον προς την Ιταλίαν σπουδαίας στρατηγικάς θέσεις εντός του Ελληνικού εδάφους συμπεριλαμβανομένων αεροπορικών βάσεων εν Θεσσαλία και Μακεδονία προοριζομένων δι’ επίθεσιν εναντίον του Αλβανικού εδάφους.

Η Ιταλική Κυβέρνησις δέον σχετικώς να υπενθυμίση εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν τας προκλητικάς ενεργείας τας διεξαχθείσας έναντι του Αλβανικού έθνους δια της τρομοκρατικής πολιτικής την οποίαν υιοθέτησεν έναντι του πληθυσμού της Τσαμουριάς και δια των εμμόνων προσπαθειών προς δημιουργίαν ανωμαλιών εκείθεν των συνόρων της. Και δι’ αυτό τούτο το γεγονός ευρέθη η Ιταλική Κυβέρνησις, πλην ματαίως, εις την ανάγκην να υπενθυμίση εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν τας αναποφεύκτους συνεπείας ας παρομοία πολιτική θα είχεν όσον αφορά την Ιταλίαν.
 

Η Ιταλία δεν δύναται να ανεχθή εφεξής πάντα ταύτα. Η ουδετερότης της Ελλάδος απέβη ολονέν και περισσότερον απλώς και καθαρώς φαινομενική. Η ευθύνη διά την κατάστασιν ταύτην επιπίπτει προτίστως επί της Αγγλίας και επί της προθέσεως της όπως περιπλέκη πάντοτε άλλας χώρας εις τον πόλεμον.

Η Ιταλική Κυβέρνησις θεωρεί έκδηλον ότι η πολιτική της Ελληνικής Κυβερνήσεως έτεινε και τείνει να μεταβάλη το Ελληνικόν έδαφος, ή τουλάχιστον να επιτρέψη όπως το Ελληνικόν έδαφος μεταβληθή εις βάσιν πολεμικής δράσεως εναντίον της Ιταλίας. Τούτον δε θα ηδύνατο να οδηγήση ή εις μίαν ένοπλον ρήξιν μεταξύ της Ιταλίας και της Ελλάδος, ρήξιν την οποίαν η Ιταλική Κυβέρνησις έχει πάσαν πρόθεσιν να αποφύγη.

Όθεν, η Ιταλική Κυβέρνησις κατέληξεν εις την απόφασιν να ζητήση από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν – ως εγγύησιν δια την ουδετερότητα της Ελλάδος και ως εγγύησιν δια την ασφάλειαν της Ιταλίας – το δικαίωμα να καταλάβη δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων, δια την διάρκειαν της σημερινής προς την Αγγλίαν ρήξεως, ωρισμένα στρατηγικά σημεία του Ελληνικού εδάφους.

Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως μη εναντιωθή εις την κατάληψιν ταύτην και όπως μη παρεμποδίση την ελευθέραν διέλευσιν των στρατευμάτων των προοριζομένων να την πραγματοποιήσωσι. Τα στρατεύματα ταύτα δεν παρουσιάζονται ως εχθροί του Ελληνικού λαού και η Ιταλική Κυβέρνησις δεν προτίθεται ποσώς, δια της προσωρινής κατοχής στρατηγικών τινών σημείων επιβαλλομένης υπό της ανάγκης των περιστάσεων και εχούσης καθαρώς αμυντικόν χαρακτήρα, να θίξη οπωσδήποτε την κυριαρχίαν και την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος.

Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως δώση αυθωρεί εις τας στρατιωτικάς αρχάς τας αναγκαίας διαταγάς ίνα η κατοχή αύτη δυνηθή να πραγματοποιηθή κατά ειρηνικόν τρόπον. Εάν τα Ιταλικά στρατεύματα ήθελον συναντήση αντίστασιν, η αντίστασις αύτη θα καμφθή διά των όπλων και η Ελληνική Κυβέρνησις θα έφερε τας ευθύνας, αι οποίαι ήθελον προκύψη εκ τούτου.''

Αθήναι, τη 28 Οκτωβρίου 1940 / ΧΙΧ

''Alors, C'est la Guerre''

H Γαλλική φράση ''Alors, c'est la guerre'', που αποδίδεται στην Ελληνική γλώσσα ως «Λοιπόν, αυτό σημαίνει πόλεμος» είναι η ιστορική φράση με την οποία δήλωσε ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ιωάννης Μεταξάς στη διπλωματική γλώσσα της εποχής εκείνης, την αρνητική του στάση στο Ιταλικό τελεσίγραφο που του επέδωσε ο τότε Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα Εμμανουέλε Γκράτσι, τις πρώτες πρωινές ώρες στις 28ης Οκτωβρίου του 1940, κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Ελλάδα, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη στην οποία εξελισσόταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, διατηρούσε ουδέτερη στάση. Μετά από επιθετικές ενέργειες της Ιταλίας, με κυριότερη τον τορπιλισμό του καταδρομικού σκάφους Έλλη του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, που αποδόθηκε σε ιταλικό υποβρύχιο ανήμερα του εορτασμού της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο λιμάνι της Τήνου.

Παρά τις προκλητικές ενέργειες του Ιταλικού φασιστικού καθεστώτος του Μπενίτο Μουσολίνι, η Ελληνική Κυβέρνηση προσπαθούσε να διατηρήσει την ουδετερότητά της, χωρίς να δώσει στο γεγονός έκταση που θα δημιουργούσε διπλωματικό επεισόδιο. Εκτός της προκλητικότητας της Ιταλίας, την κυβέρνηση του Βασιλείου της Ελλάδας, ανησυχούσε και η κατοχή της Αλβανίας και η ανάπτυξη των Ιταλικών στρατευμάτων κατά μήκος των Ελληνο-Αλβανικών συνόρων.

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου και περίπου την 3η ώρα πρωινή, ο Ιταλός πρέσβης της Ιταλίας Εμμανουέλε Γκράτσι κατευθύνθηκε με υπηρεσιακό αυτοκίνητο της Πρεσβείας της Ιταλίας, στην οικία του Έλληνα πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά, λίγες ώρες μετά το πέρας της μεγάλης δεξίωσης που είχε παρατεθεί στη πρεσβεία. Όταν εισήλθε στην οικία του πρωθυπουργού, ο Ιταλός πρέσβης, απέδωσε στον Έλληνα πρωθυπουργό το Ιταλικό τελεσίγραφο με το οποίο ζητούσε από την ελληνική πλευρά να επιτρέψει την διέλευση των Ιταλικών στρατευμάτων στην Ελληνική επικράτεια.

Στο τελεσίγραφο αυτό, η φασιστική κυβέρνηση της Ιταλίας κατηγορούσε την Ελληνική κυβέρνηση, αφενός για την επιδειχθείσα ανοχή έναντι των τότε Βρετανικών στρατιωτικών επιχειρήσεων στα Ελληνικά χωρικά ύδατα, και αφετέρου για προκλητική δράση έναντι του Αλβανικού Βασιλείου, το στέμμα του οποίου είχε περάσει στον Βασιλέα της Ιταλίας, ενώ ταυτόχρονα ζητούσε την ανεμπόδιστη προέλαση των Ιταλικών στρατευμάτων εντός της χώρας και την κατάληψη συγκοινωνιακών κόμβων.

Ο Μεταξάς αρνήθηκε, απαντώντας στα Γαλλικά: ''Alors, c’ est la guerre'' (Λοιπόν, έχουμε πόλεμο). Με το «ΟΧΙ» άρχισε ο Ελληνο-Ιταλικός Πόλεμος. Οι εντυπωσιακές νίκες των Ελλήνων κατά των Ιταλών θα έφερναν εν καιρώ τους Γερμανούς στην Ελλάδα, οι οποίοι θα έσπευδαν σε βοήθεια των συμμάχων τους που αποτύγχαναν στην επίθεσή τους από την Αλβανία. Πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι η αναγκαστική Γερμανική επέμβαση στα Βαλκάνια επηρέασε την έκβαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς καθυστέρησε την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα στην ΕΣΣΔ.

Άλλοι ιστορικοί διαφωνούν με αυτήν τη θέση. Το βέβαιο είναι πως η απόκρουση της Ιταλικής εισβολής αποτέλεσε την πρώτη νίκη κατά μιας χώρας του Άξονα. Το ηθικό παράδειγμα από το «Έπος του '40» τονιζόταν τότε στους διθυραμβικούς επαίνους για τη μικρή Ελλάδα. Όπως είχε πει και ο Βρετανός πρωθυπουργός Ουίνστον Τσόρτσιλ: «Εφεξής δεν θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Σημειώνεται όμως ότι πέρα από την ιστορική αυτή άρνηση του Μεταξά είχε προηγηθεί μια εξίσου επίσης σημαντική άρνηση αρκετό διάστημα πριν την 28η Οκτωβρίου, σε Ελληνο-Γερμανικές διαβουλεύσεις, όπως αποκαλύπτεται παρακάτω. Το ίδιο πρωί, λίγες ώρες μετά την απρόσμενη επίσκεψη του Ιταλού πρεσβευτή, ο Μεταξάς συγκάλεσε σχεδόν όλους τους εκδότες των σημαντικότερων τότε εφημερίδων της Αθήνας, όπου και τους αποκάλυψε όλο το παρασκήνιο της αρνητικής εκείνης απόφασης και της αναγκαστικής θέσης της Ελλάδας στο πλευρό των Συμμάχων.

Στις απόρρητες διαπραγματεύσεις που είχαν γίνει μεταξύ της Ναζιστικής κυβέρνησης Γερμανού καγκελάριου Αδόλφου Χίτλερ και Ελληνικής κυβέρνησης, o Έλληνας πρωθυπουργός, πιέζοντας να μάθει ποιες θα ήταν οι μικρές παραχωρήσεις που ζητούσε ο Χίτλερ «ως εραστής του Ελληνικού πνεύματος» όπως ο ίδιος δήλωνε η απάντηση που πήρε ήταν μια μερική εδαφική ικανοποίηση υπέρ των Ιταλών δυτικά της Πρέβεζας και μία ομοίως υπέρ των Βουλγάρων ανατολικά της Αλεξανδρούπολης.

Σε αυτή την συνάντηση, ο Ιωάννης Μεταξάς είχε δηλώσει ότι: «Θα έπρεπε εμείς οι Έλληνες για ν΄ αποφύγουμε τον πόλεμο να γίνουμε εθελοντές δούλοι και να πληρώσουμε αυτή την "τιμήν" με το άπλωμα του δεξιού καρπού της Ελλάδας προς ακρωτηριασμό από την Ιταλία και του αριστερού προς ακρωτηριασμό από τη Βουλγαρία».

ΤΟ ''ΜΑΡΤΥΡΙΟ'' ΤΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗ

Προφανώς τέτοιου είδους αποθαρρυντικές πληροφορίες θα είχαν φθάσει στα αυτιά του Ιταλού πρεσβευτή στην Αθήνα, Εμμανουέλε Γκράτσι, ο οποίος δεν έκρυβε την αγωνία του για τις πρωτοβουλίες των πολιτικών του προϊσταμένων. «Φαντάζομαι ότι στο κελί του θανάτου οι καταδικασμένοι θα περνούν ώρες όχι πολύ διαφορετικές από αυτές που περνώ εγώ τώρα», σημείωνε, λίγο πριν την έναρξη των εχθροπραξιών. Το «μαρτύριο» του Ιταλού πρεσβευτή ολοκληρώθηκε τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου, όταν επέδωσε στον Ιωάννη Μεταξά το Ιταλικό τελεσίγραφο.

«Εκείνη τη στιγμή αισθάνθηκα τη μεγαλύτερη απέχθεια για το επάγγελμά μου», εξομολογείται ο Ιταλός διπλωμάτης. Η είδηση της κήρυξης του πολέμου προκάλεσε παλλαϊκές εκδηλώσεις ενθουσιασμού στην Αθή­να. «Σιγά σιγά η Αθήνα παίρνει το ύφος των μεγάλων εθνικών εορτών, κάτι που θυμίζει λ.χ. Τα Εκατόχρονα της Ελληνικής Επανάστασης, αλλά πιο αυθόρμητα και πιο νεανικά. Καιρός θαυμάσιος, καταγάλανος ουρανός. Πλήθη νέων, με στολές της EON ή με πολιτικά, έχουν χυθεί στους κεντρικούς δρόμους, με λάβαρα, σημαίες, δάφνες, μουσικές.

Κρατούν εικόνες του Βασιλιά, του Μεταξά, του καταδρομικού Έλλη με την επιγραφή: Δεν λησμονούμε. Ο κόσμος συμμετέχει σ’ αυτές τις εκδηλώσεις, χειροκροτεί, ζητω­κραυγάζει. Είχα πολλά, πάρα πολλά χρόνια να δω τέτοιο ενθουσιασμό στην Αθήνα. Αισθάνεται κανείς ένα πάθος μες στον αέρα, ένα φανατισμό, μια λεβεντιά. Ξύπνησε το ελληνικό φιλότιμο, είναι κάτι ωραίο. Και μια τέλεια εθνική ενότητα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που αισθάνομαι τέτοιαν ομόνοια να βασιλεύει στον τό­πο:

''Κανείς δεν σκέπτεται αυτή τη στιγμή ότι ο εχθρός είναι δέκα φορές ισχυρότερος, ότι ο θάνατος κρέμεται από πάνω μας μέσα σ’ αυτόν τον λαμπρό ουρανό'', περιγράφει εκείνο το πρωινό του Οκτωβρίου ο Γιώργος Θεοτοκάς. Αλλά και στην κορυφογραμμή της Πίνδου ο Ελληνικός στρατός ήταν πιο αποφασισμένος από ποτέ. Εμψυχώνοντας τους άνδρες του ο διοικητής του Αποσπάσματος Πίνδου, Συνταγματάρχης Κωνσταντίνος Δαβάκης, σε ημερήσια διαταγή του αναφέρθηκε στο δίκαιο του ελληνικού αγώνα επικαλούμενος τα κατορθώματα των προγό­νων:

«Οι Επαναστάται του '21 με ξύλα και δρεπάνια αντιμε­τώπισαν Στρατόν της εποχής επιστημονικώς οπλισμένον χάρις εις το εξυψωμένον ηθικόν των… σήμερον εμείς με οπλισμόν σχεδόν ισάξιον του αντιπάλου θα υστερήσωμεν των προγόνων μας; Με το ανώτερον ηθικόν μας, με το δίκαιον του αγώνος μας, με τη δύναμιν του Θεού, θα εξέλθωμεν νικηφόροι της δοκιμασίας. Η πίστις μετακινεί όρη».

Οι Ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις στο μέτωπο (Ήπειρος και Δυτική Μα­κεδονία) υπερτερούσαν αριθμητικά των αντίστοιχων Ελληνικών, χωρίς όμως να υπολογίζονται οι Ελληνικές εφεδρείες. Σύμφωνα με το σχέδιο του Ι­ταλικού Γενικού Επιτελείου, θα εκδηλώνονταν δυο κύριες επιθετικές επιχειρήσεις.

Η πρώτη με στόχο την κατάληψη του Μετσόβου, όπου μάλιστα είχε διατεθεί και η περίφημη μεραρχία των Ιταλών Αλπινιστών «Τζούλια», και η δεύτερη με στόχο την Πρέβεζα για την εξασφάλιση βάσης για το Ιταλικό πολεμικό ναυτικό. Αντίθετα, στο μέτωπο της Δυτικής Μακεδονίας το αρχικό Ιταλικό σχέδιο ήταν αμυντικό. Ωστόσο, για διάφορους λόγους το Ιταλικό επιτελικό σχέδιο δεν μπόρεσε τελικά να υλοποιηθεί.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΡΟΘΥΠΟΥΡΓΟΥ Ι. ΜΕΤΑΞΑ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ

Τετάρτη, 30 Οκτωβρίου 1940. Τρίτη μέρα του πολέμου. Τα στρατεύματά μας δεν έχουν περάσει ακόμη στην αντεπίθεση. Οι Ιταλοί διατηρούν την πρωτοβουλία. Στον παραλιακό τομέα και στην Πίνδο προχωρούν. Μόνο στο κέντρο, στην γραμμή Καλαμάς - Καλπάκι έχουν αναχαιτισθεί. Στην Αθήνα, ο πρωθυπουργός Ι. Μεταξάς καλεί, στο Γενικό Στρατηγείο (στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρεταννία") τους εκδότες και αρχισυντάκτες των εφημερίδων και "κεκλεισμένων των θυρών" τους ενημερώνει για το πώς φτάσαμε σε πολεμική αναμέτρηση με την φασιστική Ιταλία.

Ο διοπτροφόρος πρεσβύτης, που το παρουσιαστικό του δεν έχει τίποτε το επιβλητικό, δεν είναι εκείνη την κρίσιμη ώρα, ο δικτάτωρ του "αποφασίζομεν και διατάσσομεν". Είναι ο ηγέτης μιας μικρής χώρας που έχει αποδυθεί σε αγώνα υπάρξεως. Ο ηγέτης ενός λαού που διεξάγει αγώνα υπέρ βωμών και εστιών. Ο ηγέτης που, εδώ και τρεις μέρες, σηκώνει στους ώμους του το συντριπτικό βάρος μιας ιστορικής αποφάσεως και μιας ευθύνης τρομακτικής. Τα άγρια χαράματα της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου, η Ιστορία χτύπησε την πόρτα του μικροαστικού σπιτιού του.

Τον βρήκε μόνον. Κατάμονο. Ούτε ένας επιτελής κοντά του. Ούτε ένας υπασπιστής δίπλα του. Ενώπιος ενωπίω. Η Ιστορία αναμένει επιτακτικά μια απάντηση. Θα την δώσει αυτός. Χωρίς να ζητήσει κάποιων άλλων τις γνώμες, τις σκέψεις, τις συμβουλές. Συγκλονιστικό το ραντεβού με την Ιστορία. Λιγόλεπτη καταλυτική δοκιμασία. Το πνεύμα συντρίβει την ύλη. Η ψυχή ορθώνεται πανίσχυρη, απαλλαγμένη από αδυναμίες, δισταγμούς και αμφιβολίες. Λυτρωμένη από μνησικακίες, πάθη και μικροψυχίες. Όταν ο Μεταξάς θα προφέρει το ''ΟΧΙ'' θα είναι πλέον ένας άνθρωπος ανανεωμένος.

Αψεγάδιαστος. Περήφανος. Μεγάλος. Αποφασισμένος για όλα. Επιβλητικός. Έτσι θα παρουσιαστεί μπροστά στους εκπροσώπους του Τύπου. Σαν να προαισθάνεται ότι το τέλος της ζωής του πλησιάζει, εμπιστεύεται στους δημοσιογράφους τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του. Τις "εξομολογήσεις του".
Δεν πρόκειται για μια ψυχρή "ενημέρωση Τύπου". Το τονίζει ο ίδιος. Δεν θέλει μόνο την πένα τους. Θέλει και την ψυχή τους. Το κλίμα έχει αλλάξει. Μέσα σε λίγες ώρες, το πρωινό της πρώτης μέρας του πολέμου, συντελείται μια δραματική μεταβολή στο καθολικό υποσυνείδητο του λαού μας.

Μια αλλαγή στην στάση του απέναντι στον πρωθυπουργό. Η απειλή από τον άνανδρο επιδρομέα θα συσπειρώσει όλους τους Έλληνες στο πλευρό του Μεταξά. Του Μεταξά που θα επηρεασθεί και αυτός από την αλλαγή του κλίματος. Τις κρίσιμες εκείνες στιγμές λαός και κυβερνήτης ξεχνούν το παρελθόν. Ο μέχρι χθες δικτάτωρ περιβάλλεται την αίγλη του ηγέτη. Είναι ο αρχηγός. Ο οδηγός. Αυτός θα διευθύνει τον αγώνα. Εμπνεόμενος από τον ηρωισμό του λαού μας θα τον οδηγήσει στις υψηλότερες κορυφές των ιστορικών πεπρωμένων του. Ο δρόμος θα είναι τραχύς. Η πορεία δύσκολη. Το ξέρει.

Και θέλει να επανασυνδεθεί με τον λαό. Να του μιλήσει. Να τον βεβαιώσει ότι με την ένταξη στο στρατόπεδο των Δυτικών Δημοκρατιών, εγκαταλείπεται η ιδεολογική συγγένεια του καθεστώτος με τις δυνάμεις του Άξονος. Οι άνθρωποι του Αθηναϊκού Τύπου θα μεταφέρουν τις σκέψεις του στον λαό. Η ομιλία του είναι σύντομη. Εξηγεί τις προσπάθειες που κατέβαλε για να "προφυλάξει τον τόπο". Να τον κρατήσει μακριά από την πολεμική σύγκρουση και την αιματοχυσία. Τονίζει ότι η πολιτική της αυστηράς ουδετερότητας ήταν αναγκαία και την ακολούθησε πιστά.

Αναφέρει τα τραγικά για το Έθνος και τον Ελληνισμό αποτελέσματα που θα είχε μια εκούσια προσχώρηση της χώρας στο στρατόπεδο του Άξονος. Με την πικρή πείρα, από τον Εθνικό Διχασμό του 1915 - 22, τονίζει ότι μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα -χειρότερος και από ενδεχόμενη πρόσκαιρη υποδούλωσή της- είναι η διαίρεσή της. (Διαίρεση την οποίαν, δυστυχώς, δεν θα αποφύγει ο τόπος κατά την διάρκεια της ματωμένης οκταετίας 1942 - 49). Καταθέτει την πεποίθησή του ότι οι Γερμανοί, τελικώς, θα ηττηθούν.

Αναλαμβάνει την ευθύνην διά την "εξόχως σοβαράν απόφασιν" να μην κηρύξει πρόωρα επιστράτευση, παρά τις επανειλημμένες εισηγήσεις του Γενικού Επιτελείου. Οραματίζεται την ικανοποίηση των εθνικών μας διεκδικήσεων, μεταπολεμικώς, και τελειώνει με την βεβαιότητα ότι "...Η Ελλάς θα υποφέρει... (αλλά) τελικώς θα εξέλθει όχι μόνον ένδοξος αλλά και μεγαλύτερη...".

22 Ἰανουαρίου 1995

Γιάννης Λ. Μπακούρος
 

Η Ανακοίνωσις του Ι. Μεταξά

''Κύριοι,

Έχω λογοκρισίαν και ημπορώ να σας υποχρεώσω να γράφετε μόνον ό,τι θέλω. Aυτήν την ώραν όμως δεν θέλω μόνον την πέννα σας. Θέλω και την ψυχήν σας. Γι' αυτό σας εκάλεσα σήμερα για να σας μιλήσω με χαρτιά ανοιχτά. Θα σας ειπώ τα πάντα. Θα σας ειπώ ακόμη και τα μεγάλα μου πολιτικά μυστικά. Θέλω vα ξέρετε και σεις όλα τα σχετικά με την εθνικήν μας περιπέτεια ώστε να γράφετε, όχι συμμορφούμενοι προς τας οδηγίας μου, αλλά εμπνεόμενοι εις την προσωπική σας πίστιν από την γνώσιν των πραγμάτων.

Σας απαγορεύω να ανακοινώσητε σχετικά το παραμικρόν σ' οποιονδήποτε. Απολύτως και γιά οιονδήποτε λόγον. Κάθε παράβασις αυτής της εντολής μου θα έχη διά τον υπεύθυνον -και να είσθε βέβαιοι ότι θα ευρεθή ο υπεύθυνος- τας συνεπείας τας οποίας πρέπει να έχη σε πόλεμο ζωής ή θανάτου του Έθνους η προδοσία ενός μεγάλου μυστικού, έστω και αυτό αν έγινε από αφέλεια, χωρίς την παραμικρή κακή πρόθεσι. Φυσικά έχω τον λόγον σας. Mη νομίσητε ότι η απόφασις του ΟΧΙ πάρθηκε έτσι, σε μια στιγμή. Μην φαντασθήτε ότι εμπήκαμε στον πόλεμο αιφνιδιαστικά.

Ή ότι δεν έγινε παν ό,τι επετρέπετο και μπορούσε να γίνει διά να τον αποφύγωμε. Από την εποχήν της καταλήψεως της Αλβανίας το Πάσχα πέρυσι το πράγμα άρχισε να φαίνεται. Από τον περασμένο Μάιο είπα καθαρά στον κ. Γκράτσι ότι αν προσεβαλλόμεθα εις τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα, θα ανθιστάμεθα αντί πάσης θυσίας και δι' όλων των μέσων. Συγχρόνως όμως μου ήρχοντο από την Ρώμην, από την Βουδαπέστην, από τα Τίρανα, από παντού πληροφορίαι αντίθετοι.

Εις τας 15 Αυγούστου έγινεν ο τορπιλλισμός της ''ΕΛΛΗΣ''. Γνωρίζετε ότι από την πρώτην στιγμήν διεπιστώθη ότι το έγκλημα ήτο Ιταλικόν. Εν τούτοις δεν επετρέψαμεν να γνωσθή ότι είχομεν και τας υλικάς πλέον αποδείξεις περί της εθνικότητος του εγκληματίου. Συγχρόνως όμως διέταξα τα αντιτορπιλικά τα οποία συνώδευον τα πλοία που μετέφερον τους προσκηνητάς από την Τήνον μετά το έγκλημα, άν προσβληθούν από αεροπλάνα ή οπωσδήποτε άλλως να κάμουν αμέσως χρήσιν των όπλων των. Θα σας αποκαλύψω τώρα, ότι τότε διέταξα να βολιδοσκοπηθή καταλλήλως το Βερολίνον.

Μου διεμηνύθη εκ μέρους τον Χίτλερ, η σύστασις να αποφύγω οιονδήποτε μέτρον δυνάμενον να θεωρηθή από την Ιταλίαν πρόκλησις. Έκαμα το πάν διά να μη μπορούν οι Ιταλοί να εμφανισθούν ως δυνάμενοι να έχουν όχι αφορμάς ευλόγους, αλλ' ούτε ευλογοφανές παράπονον εκ μέρους μας, αν και από την πρώτην στιγμήν αντελήφθην τι πράγματι εσήμαινεν η όλως αόριστος σύστασις του Βερολίνου. Σεις καλύτερον παντος άλλου γνωρίζετε ότι έκαμα το πάν διά να μη δώσωμεν αφορμήν εμφανίσεως της Ιταλίας ως δυναμένης να έχη ευλογοφανείς καν αφορμάς αιτιάσεων.

Λόγω του επαγγέλματός σας έχετε παρακολουθήσει εις όλες τις λεπτομέρειες την ιστορίαν των ατελειώτων Ιταλικών προκλήσεων δημοσιογραφικών και άλλων, αλλά και την Χριστιανικήν υπομονήν την οποίαν ετηρίσαμεν, προσποιούμενοι ότι δεν τις καταλαβαίνουμε, περιοριζόμενοι μόνον σε δημοσιογραφικάς ανασκευάς των Ιταλικών εναντίον μας κατηγοριών.

Ομολογώ ότι εμπρός εις την φοβεράν ευθύνην της αναμίξεως της Ελλάδος εις τέτοιον μάλιστα πόλεμον, έκρινα πώς καθήκον μου ήτο να δω εάν θα ήτο δυνατόν να προφυλάξω τοv τόπον από αυτόν έστω και διά παντός τρόπου, ο οποίος όμως θα συμβιβάζετο με τα γενικώτερα συμφέροντα του Έθνους. Εις σχετικάς βολιδοσκοπήσεις προς την κατευθυνσιν τον Άξονος μου έδόθη να εννοήσω σαφώς ότι μόνη λύσις θα μπορουσε να είναι μία εκουσία προσχώρησιν της Ελλάδος εις την "Νέαν Τάξιν". Προσχώρησις που θα εγένετο όλως ευχαρίστως δεκτή από τον Χίτλερ "ως εραστήν του Ελληνικού πνεύματος".

Συγχρόνως όμως μου εδόθη να εννοήσω ότι η ένταξις εις την Νέαν Τάξιν προϋποθέτει προκαταρκτικήν άρσιν όλων των παλαιών διαφορών με τους γείτονάς μας, και ναι μεν αυτό θα συνεπήγετο φυσικά θυσίας τινάς διά την Ελλάδα, αλλά αι θυσίαι θα έπρεπε να θεωρηθούν απολύτως "ασήμαντοι" εμπρός εις τα "οικονομικά και άλλα πλεονεκτήματα" τα οποία θα είχεν διά την Ελλάδα ή Νέα Τάξις εις την Ευρώπην και εις την Βαλκανικήν.

Φυσικά με πάσαν περίσκεψιν και ανεπισήμως επεδίωξα δι' όλων των μέσων να κατατοπισθώ συγκεκριμένως ποίαι θα ήσαν αι θυσίαι αυταί, με τας οποίας η Ελλάς θα έπρεπε να πληρώση την ατίμωσιν της εξ ιδίας θελήσεως προσφοράς της να υπαχθή υπό την Νέαν Τάξιν. Με καταφανή προσπάθειαν αποφυγής σαφούς καθορισμού μου εδόθη να καταλάβω ότι η προς τους Έλληνας στοργή του Χίτλερ ήτο οι εγγυήσεις oτι αι θυσίαι αυταί θα περιορίζοντο "εις το ελάχιστον δυνατόν".

Όταν επέμεινα να κατατοπισθώ, πόσον επί τέλους θα μπορουσε να είναι αύτο το έλάχιστον τελικώς, μάς εδόθη να καταλάβωμεν ότι τούτο συνίστατο εις μερικάς ικανοποιήσεις προς την Ιταλίαν δυτικώς μέχρι Πρεβέζης, ίσως και προς την Βουλγαρίαν ανατολικώς μέχρι Δεδεαγάτς. Δηλαδή θα έπρεπε διά να αποφύγωμεν τov πόλεμον, να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν, με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού προς ακρωτηριασμόν από την Βουλγαρίαν.

Φυσικά δεν ήτo δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Άγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος. Και με το δίκαιόν των. Κυρίαρχοι πάντοτε της θαλάσσης δεν θα παρέλειπον, υπερασπίζοντες πλέον τον εαυτόν των, έπειτα από μίαν τοιαύτην αυτοδούλωσιν της Ελλάδος εις τους εχθρούς των να καταλάβουν την Κρήτην και τας άλλας νήσους μας τουλάχιστον.

Το συμπέρασμα αυτό δεν προέκυψεν μόνον από την πλέον απλήν λογικήν, άλλά και από ασφαλείς και βεβαίας πληροφορίας εξ Αιγύπτου, καθ' ας ειχεν ήδη προμελετηθή και αντιμετωπισθή η ενέργεια που θα έπρεπε να γίνη ως φυσικόν επακόλουθον πάσης τυχόv εκουσίας ή ακουσίας συνεργασίας της Ελλάδος με τον Άξονα, εις τας ελληνικάς νήσους και προς παρεμπόδισιν εν περιπτώσει της δυνατότητος διά τόν Άξονα να τας χρησιμοποιήση.

Δεν δύναμαι αφ' ετέρου να μη παραδεχθώ ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν το δίκαιον δεν θα ευρίσκετο με το μέρος της Κυβερνήσεως των Αθηνών και να μην αναγνωρίσω, ότι όταν ένας λαός, όπως ο αγγλικός, αμύνεται διά την ζωήν του, θα ήτο πλήρως δικαιολογημένος να κάνη τα ανωτέρω. Αλλά τότε ο Ελληνικός λαός δικαίως θα ετάσσετο εναντίον της κυβερνήσεως η οποία διά vα τον προφυλάξη από τον πόλεμον θα τον κατεδίκαζε εις εθελουσίαν υποδούλωσιν μετ' ''Εθνικού Ακρωτηριασμού''.

Αυτή η δήθεν προφύλαξις θα ήτο διά την τύχην της εις το μέλλον Ελληνικής φυλής, πλέον ολεθρία και από τας χειροτέρας έστω συνεπείας οποιουδήποτε πολέμου. Το δίκαιον λοιπόν, δεν θα ήτο με το μέρος της Κυβερνήσεως των Αθηνών, εάν η τελευταία ενήργει κατά τας υποδείξεις του Βερολίνου που ανέφερα. Το δίκαιον θα ήτο με το μέρος του Ελληνικού Λαού, ο οποίος θα κατεδίκαζεν αυτήν, και των Άγγλων οι οποίοι υπερασπίζοντες την ύπαρξίν των επίσης δικαίως θα ελάμβανον τα μέτρα που εφέροντο έχοντες μελετήσει, εισακούοντες άλλωστε τας δικαίας αιτιάσεις των Ελλήνων, οίαι θα προέκυπτον εν καιρώ εάν εδίδετο ή εύλογος αυτή αφορμή.

Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, άλλά τρείς αυτήν την φοράν Ελλάδες. Η πρώτη θα ήτο η επίσημος των Αθηνών η οποία είχεν φθάσει εις την πόρωσιν και το κατάντημα διά να αποφύγη τον πόλεμον να δεχθή να γίνη εθελοντής δούλος, πληρώνουσα μάλιστα την τιμήν αυτήν και με την συγκατάθεσίν της να αυτοακρωτηριασθή τραγικώτατα, παραδίδουσα εις την δουλείαν πληθυσμούς αμιγώς Ελληνικούς και μάλιστα δύναμαι να είπω τους Ελληνικωτέρους των Ελληνικών τοιούτους. Δευτέρα θα ήτο η πραγματική Ελλάς.

Δηλαδή η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους, το οποίον ποτέ δεν θα απεδέχετο την εκουσίαν του υποδούλωσιν πληρωνομένην μάλιστα με εθνικόν ακρωτηριασμόν αφόρητον και ισοδυναμούσαν με οριστικήν ατίμωσιν και μελλοντικήν βεβαίαν εκμηδένισιν του Ελληνισμού ως εννοίας και οντότητος, εκμηδένισιν πρώτον ηθικήν και δεύτερον εν συνεχεία της ηθικής και υλικήν. Tο Έθνος ουδέποτε θα συνεχώρει εις τόν Βασιλέα και την Εθνικήν Κυβέρνησιν της 4ης Αυγούστου, τοιαύτην πολιτικήν.

Τρίτη τέλος θα προέκυπτε μία ακόμη Ελλάς, η Ελλάς την οποίαν δεν θα παρέλειπον να δημιουργήσουν, φυσικά με την επίκλησιν του δημοκρατισμού, οι δημοκρατικοί Έλληνες υπό την κάλυψιν του Βρετανικού Στόλου εις τα νήσους, Κρήτην και εις τας άλλας. Η τρίτη αυτή Ελλάς, η "Δημοκρατική" θα είχε με το μέρος της όχι μόνον την πρόθυμον υποστήριξιν της Αγγλίας εις την οποίαν θα έδιδε το δικαίωμα να καλύψη τας νήσους μας, καλυπτομένη και η ιδία εις την Βόρειον Αφρικήν, αλλά θα είχε με το μέρος της και το Εθνικόν δίκαιον.

Η ηθική της δύναμις λοιπόν θα απερρόφα μοιραίως την επίσημον Ελλάδα, διότι θα διέθετεν η τρίτη αυτή Ελλάς, την ανεπιφύλακτον έγκρισιν και ενίσχυσιν της ανεπισήμου, της "δευτέρας" Ελλάδος, της Εθνικής δημοσίας γνώμης εν τη παμψηφία της. Έζησα κύριοι την περίοδον του Εθνικού Διχασμού που εδημιουργήθη το 1916 όταν από την κατάστασιν εκείνην προέκυψαν δύο Ελλάδες, η των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης.

Τον κίνδυνον από μίαν νέαν διαίρεσιν της Ελλάδος προκύπτουσαν συνεπεία του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, όπως η διαίρεσις του 1916 πρέκυψε συνεπεία του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μίαν νέαν διαίρεσιν μάλιστα πολύ τραγικωτέραν, διότι όπως την εσκιαγράφησα δεν θα είναι καν διχασμός, αλλά τριχοτομισμός. Toν κίνδυνον αυτόν τον θεωρώ κύριοι, διά το Έθνος και το μέλλον του ασυγκρίτως χειρότερον από τον πόλεμον, έστω και αυτόν τον πόλεμον, από τον οποίον είναι δυνατόν και δουλωμένη ακόμη να βγη προσωρινώς η Ελλάς. Λέγω προσωρινώς, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι τελικώς η νίκη θα είναι με το μέρος μας.

Γιατί οι Γερμανοί δεν θα νικήσουν. Δεν μπορεί να νικήσουν. Υπάρχουν πολλά εμπόδια. Η Ελλάς είναι αποφασισμένη να μη προκαλέση, μεν, με κανένα τρόπο κανένα, αλλά και με κανένα τρόπο να μη υποκύψη. Προ παντός είναι αποφασισμένη να υπερασπίση τα εδάφη της, έστω και αν πρόκειται να πέση. Ήδη δε, η απόφασίς της αυτή και η πολιτική της αυτή, χάρις εις την οποίαν απρόκλητα προσεβλήθη, χάρισαν στον τόπο και στον λαό μας το πλέον ανεκτίμητον των αγαθών και το μεγαλύτερον στοιχείον της δυνάμεως του: Αυτή η πολιτική έδωσεν εις τον λαόν την απόλυτη ψυχική, και πανεθνική ένωσί του.

Σήμερα όμως επί πλέον υπάρχουν και μερικοί άλλοι παράγοντες που προδικάζουν την τελική μας νίκη. Η Τουρκία δεν είναι όπως το 1916 σύμμαχος των Γερμανών. Είναι σύμμαχος των Άγγλων. Η Βουλγαρία βέβαια ενεδρεύει και τώρα όπως και τότε, αλλ' εν πάση περιπτώσει αυτήν την εποχήν τουλάχιστον προς το παρόν δεν τολμά. Ο καιρός όμως δεν δουλεύει για τον Άξονα. Δουλεύει για τους αντιπάλους του. Τέλος διά την Γερμανίαν η νίκη θα ήτο εν πάση περιπτώσει δυνατή μόνο με κοσμοκρατορίαν.

Αλλ' η κοσμοκρατορία διά την Γερμανίαν κατέστη οριστικά αδύνατος στην Δουνκέρκη. Ο πόλεμος διά τον Άξονα έχει χαθή, από την στιγμήν που η Αγγλία διεκήρυξε: "Θα πολεμήσωμεν έστω και μόνον εις το νησί μας και πέραν των θαλασσών, θα πολεμήσωμεν μέχρι της νίκης". Αλλά επί πλέον και ημείς οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζωμεν ότι δεν πολεμούμεν μόνον διά την νίκην, αλλά και διά την δόξαν. Δεν ξέρω αν κανείς αντιβενιζελικός από σας είναι πάντοτε αδιάλλακτος. "Είμαι εγώ, κύριε Πρόεδρε", απήντησεν ο παριστάμενος παλαίμαχος και αδιάλλακτος αρθρογράφος του αντιβενιζελικού τύπου κ. Κρανιωτάκης.

Λοιπόν ακούστε διά να συνεννοηθούμε. Εγώ, κύριοι, όπως επαρκώς σας εξήγησα, ετήρησα μέχρι σήμερον την πολιτικήν του αειμνήστου Βασιλέως Κωνσταντίνου, δηλαδή την πολιτικήν της αυστηράς ουδετερότητος. Έκαμα το παν διά να κρατήσω την Ελλάδα μακράν της συγκρούσεως των μεγάλων κολοσσών. Ήδη μετά την άδικον επίθεσιν της Ιταλίας, η πολιτική την οποίαν ακολουθώ είναι η πολιτική του αειμνήστου Βενιζέλου.

Διότι είναι η πολιτική του συνταυτισμού της Ελλάδος με την τύχην της δυνάμεως, διά την οποίαν η θάλασσα είναι ανέκαθεν όπως και διά την Ελλάδα, όχι το εμπόδιον που χωρίζει αλλά η υγρά λεωφόρος που συνδέει. Βέβαια εις την ιστορίαν μας την νεωτέραν δεν είχομεν μόνον ευγνωμοσύνης λόγους και αφορμάς διά την Αγγλίαν, της οποίας άλλως τε η μεταπολεμική, πολιτική των τελευταίων ιδίως ετών, είναι πολιτική μεγίστων και ιστορικών αγγλικών ευθυνών. Αλλά τας ευθύνας της αυτάς η Αγγλία τας αποδίδει σήμερον με την υπερήφανον αποφαστικότητα λαού μεγάλου, σώζοντος την ελευθερίαν του κόσμου και του πολιτισμού.

Διά την Ελλάδα η Αγγλία είναι η φυσική φίλη και επανειλημμένως εδείχθη προστάτρια, ενίοτε δε η μόνη προστάτρια. Η νίκη θα είναι και δεν μπορεί παρά να είναι δική της. Θα είναι νίκη του Αγγλοσαξωνικού κόσμου, απέναντι του οποίου η Γερμανία, η οποία αφού έως τώρα δεν ηδυνήθη να επιτύχη οριστικόν αποτέλεσμα, είναι καταδικασμένη να συντριβή. Διότι από τώρα και πέρα ο ορίζων δεν πρέπει να θεωρήται διά τον Άξονα ανέφελος ούτε προς Ανατολάς και η Ανατολή είναι πάντοτε μυστηριώδης. Πάντοτε ήτο, αλλά σήμερον υπέρ ποτέ είναι γεμάτη απρόοπτα και μυστήριο.

Τελικώς λοιπόν θα νικήσωμεν. Και θέλω φεύγοντες από την αίθουσαν αυτήν να πάρετε μαζί σας όλην την δική μου απόλυτη βεβαιότητα, ότι θα νικήσωμεν. Εν τούτοις πρέπει να σας επαναλάβω ό,τι επισημότερον διεκήρυξα από την πρώτην στιγμήν. Η Ελλάς δεν πολεμά διά την νίκην. Πολεμά διά την Δόξαν. Και διά την τιμήν της. Έχει υποχρέωσιν προς τον εαυτόν της να μείνη αξία της ιστορίας της. Η Ιταλία είναι μεγάλη δύναμις, όταν δε προχθές έγινεν η πρώτη αεροπορική επιδρομή, ομολογώ ότι με έκπληξιν ήκουσα εις σχετικήν ερώτησίν μου την απάντησιν, ότι τα επιδραμόντα αεροπλάνα ήσαν μόνον Ιταλικά.

Αυτό φθάνει να σας δώση να καταλάβετε με ποιες ιδέες μπήκα στον πόλεμο. Αλλά υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλη να μείνη μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήση, έστω και χωρίς καμμίαν ελπίδα νίκης. Μόνον διότι πρέπει. Γνωρίζω ότι ο ελληνικός λαός θα ήτο αδύνατον να δεχθή άλλο τι αυτήν την στιγμήν. Διότι είναι ελεύθερος και απερίσπαστος εις την φυσικήν ευθυκρισίαν και υπερηφάνειαν, εφ' όσον δεν εδόθη ευκαιρία να θολωθή η κρίσις του δι' αγοραίων θορύβων και παραπλανητικών εκστρατειών.

Εκάμαμεν ότι ήτο δυνατόν διά να μη έχωμεν το παραμικρόν άδικον. Και θα εξακολουθήσωμεν την ιδίαν τακτικήν μέχρι τέλους. Σας έχω στο τραπέζι μερικά έγγραφα. Είναι όλαι αι αποδείξεις της Ιταλικής ενέδρας εκ προμελέτης. Όταν τελειώσω μπορείτε να τα δείτε. Περιττόν να πάρετε σημειώσεις. Συντομώτατα θα δημοσιευθούν εις την Λευκήν Βίβλον, η οποία διέταξα να εκδοθή το ταχύτερον. Δεν σας κρύβω κύριοι, ότι η κατάστασις είναι εξαιρετικά δύσκολη. Μας περιμένουν μάλιστα δοκιμασίαι μεγάλαι.

Διά να μη δώσω ευκαιρίαν προς την επιζητουμένην διά παντός τρόπου αφορμήν κατασυκοφαντήσεώς μας, ευρέθην υποχρεωμένος να πάρω μίαν απόφασιν εξόχως σοβαράν. Να μην κάμω την επιστράτευσιν, όταν από καιρού την εζήτησε και εξηκολούθησεν επανειλημμένως να μού την ζητά το Επιτελείον. Ο Ιταλικός όγκος λοιπόν ευρήκεν απέναντι του δυνάμεις πάρα πολύ ασθενείς, τουλάχιστον διά την κρούσιν των πρώτων ημερών. Ο ρόλος σας είναι σήμερον μεγάλος και επισημότατος.

Μη χάνετε το θάρρος σας, οτιδήποτε και αν γίνη. Διότι άλλως αδύνατον να φανήτε άξιοι του λαού σας και του καθήκοντος σας, το οποίον είναι να συντηρήσητε την ιερή φλόγα του ελληνικού λαού, να βοηθήσητε τον μαχόμενον Στρατόν, να υπάρξητε συνεργάται της Κυβερνήσεως, ότι και αν αισθάνεσθε δι' αυτήν. Πρέπει να πιστεύσητε σεις διά να μπορέσετε να μεταδώσητε την πίστιν εις το κοινόν σας, μολονότι αυτήν την φοράν έχομεν όλοι μας να πάρωμεν από τον Ελληνικόν λαόν, και από το απερίγραπτον θάρρος του και όχι να του δώσωμεν.

Θέλω ακόμη να σας ειπώ κάτι. Ξέρω με βεβαιότητα ότι από την φοβεράν αυτήν δοκιμασίαν η Ελλάς θα υποφέρη. Ξέρω όμως επίσης με βεβαιότητα ότι τελικώς θα εξέλθη όχι μόνον ένδοξος αλλά και μεγαλύτερη. Θα προσέξατε το τηλεγράφημα του κ. Τσώρτσιλ το οποίον εδημοσιεύθη σήμερον εις τας εφημερίδας, ανακοινωθέν από του Υπουργείου Εξωτερικών. Λοιπόν επειθυμώ να σας τονίσω τούτο: Εκείνοι οι οποίοι εις το τηλεγράφημα αυτό δεν βλέπουν γραπτήν την επιβεβαίωσιν αγράφου συμφωνίας διά τα Δωδεκάνησα, δεν ξέρουν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές. Και κάτι άλλο. Τα Δωδεκάνησα προδικάζουν''.

ΔΙΑΓΓΕΛΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Πρώτον Πολεμικόν Ανακοινωθέν

Πρωί 28ης Οκτωβρίου 1940. Συγκλονιστική η Δωρική λιτότητα του κειμένου.

"Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουσιν από της 05:30 ώρας της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλύψεως της Ελληνο-Αλβανικής Μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του Πατρίου εδάφους."

Διάγγελμα του Ιωάννη Μεταξά προς τον Ελληνικό Λαό (28 / 10 / 1940)

''Προς τον Ελληνικόν λαόν,

Η στιγμή επέστη που θα αγωνισθώμεν διά την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος, την ακεραιότητα και την τιμήν της. Μολονότι επεδείξαμεν την πλέον αυστηράν ουδετερότητα και ίσην, προς όλους, η Ιταλία μη αναγνωρίζουσα εις ημας το δικαίωμα να ζώμεν ως ελεύθεροι Έλληνες μου εζήτησεν σήμερον την 3ην πρωινήν ώραν, την παράδοσιν τμημάτων του εθνικού εδάφους κατά την ιδίαν αυτής βούλησιν ότι προς κατάληψιν αυτών η κίνησις των στρατευμάτων της. θα ήρχιζε την 6ην πρωινήν. 

Απήντησα εις τον Ιταλόν Πρέσβυν ότι θεωρώ και το αίτημα αυτό καθ' εαυτό και τον τρόπον με τον οποίον γίνεται τούτο ως κήρυξιν πολέμου της Ιταλίας κατά της Ελλάδος. Έλληνες, τώρα θα αποδείξωμεν εάν είμεθα άξιοι των προγόνων μας και της ελευθερίας, την οποίαν μας εξησφάλισαν οι προπάτορές μας. Όλον το Έθνος ας εγερθή σύσσωμον, αγωνισθήτε διά την Πατρίδα, τας γυναίκας, τα παιδιά σας, και τα ιεράς μας παραδόσεις.

Νυν υπέρ πάντων ο αγών''.

Ο Πρόεδρος της Κυβερνήσεως

Ιωάννης Μεταξάς

Διάγγελμα του Βασιλιά Γεωργίου Β΄ προς τον Ελληνικό Λαό (28 / 10 / 1940)

''Προς τον ελληνικόν λαόν,

Ο πρόεδρος της Κυβερνήσεως ανήγγειλε προ ολίγου υπό ποίους όρους ηναγκάσθημεν να κατέλθωμεν εις πόλεμον κατά της Ιταλίας, επιβουλευθείσης την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος. Κατά την μεγάλην αυτήν στιγμήν είμαι βέβαιος, ότι κάθε Έλλην και κάθε Ελληνίς θα επιτελέση το καθήκον μέχρι τέλους και θα φανή αντάξιος της ενδόξου ημών ιστορίας. Με πίστιν εις τον Θεόν και εις τα Πεπρωμένα της φυλής, το Έθνος σύσσωμον και πειθαρχούν ως εις άνθρωπος θα αγωνισθή υπέρ βωμών και εστιών μέχρι της τελικής νίκης''.

Εν τοις ανακτόροις των Αθηνών τη 28η Οκτωβρίου 1940.

Γεώργιος Β΄

Ημερήσια Διαταγή Αρχιστράτηγου (28 / 10 / 1940)

Η Α.Μ. ο Βασιλεύς και η Εθνική Κυβέρνησις μου ενεπιστεύθησαν την αρχηγίαν του Στρατού.
Αναλαμβάνων αυτήν, καλώ τους Αξιωματικούς και οπλίτας του Ελληνικού Στρατού εις την εκτέλεσιν του υψίστου προς την Πατρίδα καθήκοντος με την μεγαλυτέραν αυταπάρνησιν και σταθερότητα. Ουδείς πρέπει να υστερήσει. Η υπόθεσις του αγώνος, τον οποίον μας επέβαλεν ο αχαλίνωτος ιμπεριαλισμός μιας Μεγάλης Δυνάμεως, η οποία ουδέν είχε ποτέ να φοβηθή από ημάς, είναι η δικαιοτέρα υπόθεσις, την οποίαν είναι δυνατόν να υπερασπισθή ένας Στρατός. 

Πρόκειται περί αγώνος υπάρξεως. Θα πολεμήσωμεν με πείσμα, με αδάμαστον εγκαρτέρησιν, με αμείωτον μέχρι τελευταίας πνοής ενεργητικότητα. Έχω ακράδαντον την πεποίθησιν ότι ο Ελληνικός Στρατός θα γράψη νέας λαμπράς σελίδας εις την ένδοξον ιστορίαν του Έθνους. Μή αμφιβάλλετε ότι τελικώς θα επικρατήσωμεν με την βοήθειαν και την ευλογίαν του Θεού και τας ευχάς του Έθνους.

Έλληνες Αξιωματικοί και οπλίται φανήτε ήρωες''.

Αρχιστράτηγος 

Αλέξανδρος Παπάγος

Τηλεγράφημα Τσώρτσιλ προς Ι. Μεταξά (28 / 10 / 1940)

''Προς Πρωθυπουργόν Ελλάδος κ. Ι. Μεταξά

Λονδίνο 28 Οκτωβρίου 1940

Αι απειλαί και αι εκφοβιστικαί προσπάθειαι της Ιταλίας απεδείχθησαν ανίσχυροι προ του ηρέμου θάρρους σας. Δι΄ ο και προσέφυγεν αύτη εις απρόκλητον επίθεσιν κατά της πατρίδος σας, αναζητούσα εις αβασίμους κατηγορίας την δικαίωσιν της επαισχύντου πράξεώς της. Ο τρόπος κατά τον οποίον ο Ελληνικός λαός, υπό την ανταξίαν αυτού ηγεσίαν σας, αντιμετώπισε τους κινδύνους και τας προκλήσεις των τελευταίων μηνών, προκαλεί τον θαυμασμόν του Βρεττανικού λαού διά την Ελλάδα. 

Αι μεγάλαι αρεταί του Ελληνικού λαού θα τον στηρίξουν και κατά την παρούσαν δοκιμασίαν.
Θα σας παράσχωμεν πάσαν δυνατήν συνδρομήν, θα πολεμήσωμεν μαζί σας τον κοινόν εχθρόν και μαζί θα μοιρασθώμεν την νίκην μας.

Ουΐνστων Τσώρτσιλ

 

Η ΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΞΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΒΡΕΤΑΝΙΑ

«Δηλαδή θα έπρεπε δια ν’ αποφύγωμεν τον πόλεμον να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού από την Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτο δύσκολον να πρόβλεψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Άγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος».

Τα παραπάνω λόγια αποτελούν απόσπασμα από ομιλία του Ιωάννη Μεταξάστους διευθυντές των Αθη­ναϊκών εφημερίδων δυο μόνο ημέρες μετά την κήρυξη του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, στις 30 Οκτωβρίου 1940. Η στάση του Μεταξά στη διάρκεια του πολέμου δεν αποτελούσε ευκαιριακή τοποθέτηση, αλλά υπήρξε φυσιολογικό επακόλουθο της συνεπούς διπλωματικής πορείας της χώρας, από τις αρχές κιόλας της δεκαετίας του 1910, να συνεργάζεται με τη Βρετανία που αποτελούσε τη μεγαλύτερη ναυτική δύναμη στον χώρο της Μεσογείου.

Τα σύννεφα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πύκνωσαν στην Ευρώπη ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1930, όταν μια σειρά από ναζιστικά και φασιστικά καθεστώτα ανέλαβαν τον κυβερνητικό έλεγχο σε χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία. Την ίδια στιγμή στα Βαλκάνια οι ζυμώσεις για τη διαμόρφωση σφαιρών επιρροής άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Η περιοχή άλλωστε αποτελούσε προνομιακό χώρο, όπου τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων τέμνονταν προκαλώντας έτσι αναπόφευκτες εντάσεις, συσπειρώσεις και αντισυσπειρώσεις.

Η Ιταλία και η Μεγάλη Βρετανία ήταν οι δυο χώρες που ανταγωνίζονταν για τον έλεγχο της περιοχής και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να προωθήσουν τα ερείσμα­τά τους. Ο ανταγωνισμός αυτός προσείλκυσε αναπόφευκτα πολιτικούς από όλα τα Βαλκάνια, πολλοί από τους οποίους ανέλαβαν συγκεκριμένες πρωτοβουλίες θέλοντας να εκμεταλλευτούν προς όφελος των ιδίων και των κρατών τους την αντιπαράθεση των ισχυρών.

Στο πλαίσιο αυτό, παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ιωάννης Μεταξάς ανέλαβε πρωτοβουλίες, που τελικά ενίσχυσαν τα Αγγλικά συμφέροντα στην Ελλάδα. Πιο συγκεκριμένα, κατέφυγε σε Αγγλικές τράπεζες για την παροχή δανείων, παρέδωσε τον αποκλειστικό έλεγχο των τηλεπικοινωνιών με το εξωτερικό για δεκαέξι χρόνια σε Αγγλικές εταιρείες, ενώ διατήρησε το εργοστάσιο συναρμολόγησης αεροπλάνων υπό Βρετανικό έλεγχο,

Η εκχώρηση των κρατικών υποδομών στους Βρετανούς διέλυσε, όπως ήταν λογικό, τους ενδοιασμούς του Λονδίνου για τις προθέσεις του Μεταξά. Στα τέλη του 1938 ο Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα βομβάρδιζε την υπηρεσία του με αναφορές εκθειάζοντας το καθεστώς Μεταξά, τη μόνη λύση στο πολιτικό χάος τα χώρας, όπως έλεγε. Η απροκάλυπτη Αγγλική υποστήριξη εξώθησε τον Μεταξά σε ακόμη μεγαλύτερη προσχώρηση στη Βρετανική συμμαχία.

«Αυτό που επιθυ­μώ», εκμυστηρευόταν στον Βρετανό πρεσβευτή στα τέλη του 1938, «είναι μια συμμαχία με τη Μεγάλη Βρετα­νία. Και γιατί όχι. Θα πρέπει να δεχτούμε ως δεδομένο ότι σε περίπτωση Ευρωπαϊκού πολέμου, το ναυτικό και η αεροπορία της Μεγάλης Βρετανίας θα έχουν απόλυτη ανάγκη των Ελληνικών νησιών και λιμα­νιών.  Μια συμμαχία επομένως θα ήταν το φυσικότερο πράγμα, από την άποψη ότι δεν υπάρχει άνδρας ή γυναίκα ή παιδί στην Ελλάδα που να μην είναι ολόψυχα αφοσιωμένοι στη χώρα σας».

Οι προτάσεις Μεταξά οδήγησαν τον Waterlow στην άποψη ότι ο Έλληνας πολιτικός ήταν πολύ καλύτερος από τους συνηθισμένους πολιτικούς και ότι «αν και Γερμανόφιλος, οι σχέσεις μας με τον τωρινό πρόεδρο του Υπουργικού Συμβουλίου υπήρξαν φιλικότερες από τις σχέσεις μας με τους προκατόχους του». Οι επισημάνσεις του πρεσβευτή κλόνισαν τελικά τις επιφυλάξεις του Λονδίνου, παραμερίζονται και τους τελευταίους δισταγμούς του για τα οφέλη από μια πιθανή συμμαχία με την Ελλάδα.

Έτσι τον Απρίλιο του 1939, όταν ο Μου­σολίνι κατέλαβε στρατιωτικά την Αλβανία, η Αγγλία και η Γαλλία εγγυήθηκαν επίσημα την ανεξαρτησία της Ελλάδας και της Ρουμανίας σχηματοποιώντας έτσι τα στρατόπεδα που διαμορφώνονταν στην περιοχή. Αν και η παραπάνω εγγύηση δημιουργούσε περισσότερο μια ηθική υποχρέωση και δεν αποτελούσε σαφή δέσμευση από την πλευρά της Βρετανίας κήρυξης πολέμου για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας, έγινε δεκτή με ανακούφιση.

ΣΥΓΚΛΙΣΗ ΒΑΣΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΔΙΚΗΣ ΜΕ ΑΠΟΚΛΙΣΕΙΣ ΤΑΚΤΙΚΗΣ

Από τη στιγμή εκείνη και έπειτα, ενάμιση, δηλαδή, χρόνο πριν από την επίσημη κήρυξη του πολέμου, οι ενέργειες του Μεταξά ήταν όλο και πιο εναρμονισμένες με την πολιτική του Λονδίνου. Έτσι, οι προσπάθειες της Ρώμης να προσεγγίσει την Αθήνα κοινοποιήθηκαν στο Λονδίνο και όπως ήταν φυσικό απορρί­φθηκαν. Την ίδια στιγμή το «φλερτ» της Βουλγαρίας με τις δυνάμεις του Άξονα μεγάλωνε την ανασφάλεια της Αθήνας για την τύχη της Μακεδονίας στην αγκαλιά της Βρετανίας.

Η οριστικοποίηση της Ελληνο-Βρετανικής συνεργασίας επικυρώθηκε με την υπογραφή διμερούς εμπορικής συμφωνίας τον Ιανουάριο του 1940, που προέβλεπε περικοπή των Ελληνικών εξαγωγών προς τη Γερμανία. Η Ελλάδα είχε καταστεί δέσμια των Βρετανικών οικονομικών συμφερόντων, κάτι που βεβαίως έγινε αντιληπτό τόσο στο Βερολίνο όσο και στη Ρώμη. Ως εκ τούτου, το καθεστώς ουδετερότητας είχε πια τυπική μόνο σημασία, αφού κατ’ ουσίαν η Αθήνα είχε ήδη με τις ενέργειές τις επιλέξει τελεσίδικα το στρατόπεδο του Λονδίνου.

Θα πρέπει βεβαίως να επισημανθεί πως η πολιτική της Βρετανίας στα Βαλκάνια απέβλεπε κυρίως στην υπεράσπιση της Τουρκίας και των Στενών, σε αντίθεση με τους Γάλλους που προτιμούσαν την ανάληψη πιο ριζοσπαστικών πρωτοβουλιών, όπως την εγκατάσταση συμμαχικού προγεφυρώματος στη Θεσσαλονίκη. Όσον αφορά την Ελλάδα, η Βρετα­νική θέση συνοψιζόταν πως σε περίπτωση Ιταλικής εισβολής, Βρετανικές δυνάμεις θα αποβιβάζονταν στην Κρήτη για να βοηθήσουν τους Έλληνες στην απόκρουση τα ιταλικής επίθεσης, ενώ ταυτόχρονα ο Βρετανικός στόλος στο Αιγαίο θα κι­νητοποιούνταν για να διασφαλίσει τον έλεγχο των επικοινωνιών στην περιοχή.

Η διασφάλιση δηλαδή τα εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας εξαρτάτο πολύ περισσότερο από την ικανότητα της Βρετανίας να νικήσει την Ιταλία σε έναν διμερή πόλεμο, παρά από τη δυνατότητα τα να προσφέρει στρατιωτική βοήθεια στην ηπειρωτική Ελλάδα. Οι Ελληνικές πρωτοβουλίες δεν έμεναν φυσικά απαρατήρητες από το καθεστώς του Μουσολίνι προκαλώντας τη δυσαρέσκειά του. Από τις αρχές κιόλας του 1940 η ιταλική επιθετικότητα έναντι της χώρας κλιμακώθηκε, αφού η Ρώμη επιθυμούσε να δοκιμάσει τις αντοχές της Αθήνας στις παράλογες αξιώσεις της.

Τον Αύγουστο μάλιστα σημειώθηκε συνδυασμένη επίθεση των ιταλικών εφημερίδων εναντίον της Ελλάδας, ενώ ελληνικά πλοία παρενοχλούνταν στο Αιγαίο από την Ιταλική διοίκηση της Δωδεκανήσου. Σύμφωνα με πρόσφατες αρχειακές μαρτυρίες από τα Ιταλικά αρχεία, ο Μουσολίνι είχε αποφασίσει να κηρύξει τον πόλεμο στην Ελλάδα ήδη από το καλοκαίρι του 1940 με συμβολική κίνηση τον τορπιλισμό της ''Έλλης'', αλλά υποχρεώθηκε να αναβάλει για μερικούς μήνες τα σχέδιά του έπειτα από συμβουλές των Γερμανών.

Αμέσως μετά τα γεγονότα του Δεκαπενταύγουστου ο Μεταξάς σε μια συγκινησιακά φορτισμένη συνάντησή του με τον Βρετανό πρε­σβευτή, του ζήτησε την αμέριστη Βρετανική υποστήριξη δηλώνοντάς του κατηγορηματικά ότι είχε αποφασίσει να αντισταθεί σε κάθε επιβουλή του Άξονα εναντίον της Ελλάδα και ότι σε κάθε περίπτωση προτιμούσε την καταστροφή της χώρας του, από την ταπείνωσή της.

Η αποφασιστικότητα του Μεταξά προκάλεσε την αντίδραση του ίδιου του Τσόρτσιλ, ο οποίος σε μήνυμά του προς τον Έλληνα πολιτικό, στις 25 Αυγούστου 1940, εξέφρασε τον θαυμασμό του για τον τρόπο με τον οποίο ο Μεταξάς είχε χειριστεί την κρίση και τον διαβεβαίωνε πως η θαρραλέα στάση των Ελλήνων, υπό την ηγεσία του, είχε κερδίσει τον θαυμασμό του Αγγλικού λαού, που έβλεπε στη στάση των Ελλήνων το παράδειγμα των προγόνων τους μπροστά στον Περσικό κίνδυνο.

Ωστόσο, ο Βρετανός πρωθυπουργός επανέλαβε και πάλι τη γνωστή θέση του Λονδίνου πως σε περίπτωση Ελληνο-Ιταλικής σύρραξης η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να αναμένει Βρετανική βοήθεια για την προστασία των ηπειρωτικών περιοχών της. Αλλά να προσδοκά μόνο Βρετανική αεροπορική επίθεση εναντίον της Ιταλίας καθώς και αποστολή δυνάμεων για την άμυνα της Κρήτης.

Παρά τη Βρετανική διστακτικότητα, όμως ο Μεταξάς δεν έδειξε να υπαναχωρεί από τις θέσεις του.«Απόφασίς μου εις αντίστασιν μέχρις εσχάτων» σημείωνε με αποφασιστικότητα στο «Ημερολόγιό» του. Η άρνησή του να αποδεχθεί το ιταλικό τελεσίγραφο τα χαράματα της 28ns Οκτωβρίου 1940 ήρθε απλώς να επισφραγίσει τις εκπεφρασμένες πεποιθήσεις του.

ΤΟ Φ.Ε.Κ. ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΤΟΥ 1940

ΤΟ Φ.Ε.Κ. 337 ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

Το του Φύλλο της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως1940(Φ.Ε.Κ. - 337) που ορίζει την Γενική Επιστράτευση τουΣτρατού Ξηράς την 28η Οκτωβρίου 1940, για την αντιμετώπιση της εισβολής των Ιταλικών δυνάμεων στο Ελληνο-Αλβανικό Μέτωπο.

Στο Φ.Ε.Κ. υπ' αριθμόν 337 αναγράφονται τα εξής:

ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Εν' Αθήναις τη 28 Οκτωβρίου 1940 - ΤΕΥΧΟΣ ΠΡΩΤΟΝ - Αριθμός φύλλου 337

ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ

Περί κηρύξεως γενικής επιστρατεύσεως

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β'
ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Προτάσει του Ημέτερου Υπουργικού Συμβουλίου και έχοντες υπ' όψει:

Το άρθρον 27 του υπ' αριθ. 2005/1939 Αναγκαστικού Νόμου, περί οργανώσεως και Στελεχών του εν Ειρήνη Στρατού.
Το άρθρο 3 του Αναγκαστικού Νόμου 739/1937 "περί τροποποιήσεως ενίων διατάξεων του Νομού περί Στρατολογίας".
Το άρθρον 1 του Αναγκαστικού Νόμου 833/1937 "περί στελέχους έφεδρων αξιωματικών, απεφασίσαμεν και διατάσσομεν.

Άρθρον 1.

Τίθεμεν εις επιστράτευσιν τον εν Ειρήνη Στρατόν Ξηράς.

Άρθρον 2.

Καλούμεν υπό τα όπλα τους εφέδρους Αξιωματικούς και οπλίτας τους καθοριζομένους δι' ειδικών διαταγών και προκηρύξεων του επί των Στρατιωτικών Υπουργού.

Άρθρον 3.

Πρώτην ημέρα, επιστρατεύσεως ορίζομεν την εικοστήν ογδόην (28ην) του μηνός Οκτωβρίου 1940.

Άρθρον 4.

Εις τον Ημέτερον επί των Στρατιωτικών Υπουργόν ανατίθεμεν την δημοσίευσιν και εκτέλεσιν του παρόντος.

Εν Αθήναις τη 28 Οκτωβρίου 1940.

 

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Β'

Το Υπουργικόν Συμβούλιον

Ο Πρόεδρος
Ι. ΜΕΤΑΞΑΣ

Τα Μέλη
ΑΓΙΣ ΤΑΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Ι. ΔΟΥΡΕΝΤΗΣ, ΑΝΔΡ. ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ, Ι. ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ, ΑΓΓ. ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ, Γ. ΚΥΡΙΑΚΟΣ, Η. ΚΡΙΜΠΑΣ, Γ. ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ, Ν. ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ, Ν. ΣΠΕΧΤΖΑΣ, Σ. ΠΟΛΥΖΩΓΟΠΟΥΛΟΣ, Ν. ΠΑΠΑΔΗΜΑΣ, ΙΠ. ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Π. ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟΣ, Α. ΔΗΜΗΤΡΑΤΟΣ, Κ. ΜΠΟΥΡΜΠΟΥΛΗΣ, Χ. ΛΑΙΒΙΖΑΤΟΣ, Θ. ΝΙΚΟΛΟΥΔΗΣ, Γ. ΖΑΦΕΙΡΟΠΟΥΛΟΣ, Κ. ΜΑΝΙΑΔΑΚΗΣ, Α. ΤΖΙΦΟΣ, Μ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ, Κ. ΚΟΤΖΙΑΣ, Γ. ΚΥΡΙΜΗΣ, Π. ΣΦΑΚΙΑΝΑΚΗΣ, Ε. ΚΑΛΑΝΤΖΗΣ.

 

Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Ο Ελληνικός λαός δεν γνώριζε τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου τι είχε προηγηθεί από της 3ης πρωινής ώρας στην οικία του πρωθυπουργού, ούτε τις αποφάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου και όμως, όταν την 6η πρωινή ώρα οι σειρήνες της αντιαεροπορικής άμυνας ξύπνησαν την Αθήνα, ο κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους σαν να περίμενε ακριβώς την στιγμή να βροντοφωνάξει το ιστορικό "ΟΧΙ", καθολική επιλογή που δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν διαφορετική.

Μια διάθεση ευφορίας ξεχύθηκε στον Αττικό ουρανό από ένα κόσμο που αισθανόταν να τον καλούν με το όνομά του, τα τρεις και πλέον χιλιάδες χρόνια της ιστορίας του για να τα προστατεύσει. Η είδηση έτρεχε από στόμα σε στόμα "Πόλεμος! Οι Ιταλοί εισβάλλουν!". Τα συναισθήματα διαδέχονταν το ένα το άλλο, υπερηφάνεια, φιλότιμο, λεβεντιά, αγανάκτηση, περιφρόνηση, και μάλιστα όχι μόνο από αυτούς που έτρεχαν να καταταγούν, αλλά και από τον άμαχο πληθυσμό, που και αυτός αργότερα προσέφερε πολύτιμες υπηρεσίες στον αγώνα.

Κάτι μεγάλο ορθωνόταν στην Ελλάδα τις πρωινές ώρες της 28ης Οκτωβρίου που εάν το έβλεπε ο υπερόπτης Ιταλός δικτάτωρ, θα προτιμούσε να αποσύρει τις δυνάμεις του από το Αλβανικό έδαφος και να αναθεωρήσει όλα τα επιχειρησιακά του σχέδια. Την εξέλıξη της αναμετρήσεως κανείς δεν μπορούσε να προβλέψεı, αν καı οı ενδείξεıς, λογıκά, έπεıθαν πως ο επıτıθέμενος αργά ή γρήγορα θα επıκρατούσε.

Το "Έπος του 40", φαıνόμενο ψυχολογıκό καı ıστορıκά απροσδόκητο γıα όλο το κόσμο, αδıκήθηκε κατάφωρα από τα μετέπεıτα γεγονότα, την κατοχή, την αντίσταση, τıς εκτελέσεıς, το κίνημα του Δεκέμβρη, τα πρώτα μεταπολεμıκά χρόνıα, το ξύπνημα της πυρηνıκής εποχής, γεγονότα τα οποία τα σκέπασαν καı έτσı αυτό το κεφάλαıο σφραγίστηκε βıαστıκά καı κλείστηκε στο αρχείο προτού μνημεıωθεί, γıα να ανοίξεı μετά την απελευθέρωση της χώρας από τη Γερμανıκή μπότα.

Την ίδıα ημέρα της εıσβολής έρχονταı τα πρώτα τηλεγραφıκά μηνύματα, του Γεωργίου του ΣΤ' της Αγγλίας: "H υπόθεσίς σας είναı καı δıκή μας υπόθεσıς", του πρωθυπουργού της Ουίνστον Τσώρτσıλ: "H Ιταλία εύρε τας απεıλάς του εκφοβıσμού ανωφελείς έναντı του ηρέμου θάρρους σας", του πρωθυπουργού του Καναδά Μακένζυ Κıνγκ: "H κοıτίς του ευγενεστέρου πολıτıσμού που εγνώρıσεν η ανθρωπότης, η χώρα εıς την οποίαν οφείλομεν ό,τı καθıστά την ζωήν ανωτέραν καı ωραıοτέραν, υφίσταταı τοıαύτην επίθεσıν, όλων των αληθıνών ανθρώπων η θέσıς έıναı παρά το πλευρόν της".

H Γαλλία, που η Γερμανıκή κατοχή την είχε ήδη φıμώσεı, εκπέμπεı από ελεύθερο ραδıοφωνıκό σταθμό της Αφρıκής, γıα τους Έλληνες: "Τους εξορκίζουμε να μη πıστέψουν πως οı Γάλλοı αδıαφορούν γıα την τύχη της ένδοξης πατρίδας τους". Ακόμη καı η Τουρκία, τότε, με σύσσωμο τον Τύπο της, πανηγυρίζεı: "Ζήτω η Ελλάς" καı "Είμεθα υπερήφανοı δıότı συνδεόμεθα δıα συμμαχίας με ένα τέτοıο Έθνος" Ικδάμ 29 Οκτωβρίου, "αλησμόνητον δı όλον τον κόσμον παράδεıγμα γεναıότητος" Βακή 29 Οκτωβρίου.

Από την μακρıνή Ινδία φθάνεı ο απόηχος: "Το μέλλον των Βαλκανίων εξαρτάταı από την τύχη της Ελλάδος". Ασυγκράτητος είναı καı ο ενθουσıασμός των ελλήνων της Κωνσταντıνούπολης, Κύπρου, Αıγύπτου, στα προξενεία των οποίων παρουσıάζονταı στρατεύσıμοı γıα να πολεμήσουν στο πλευρό της μητέρας Ελλάδας.

Ο ΧΩΡΟΣ ΔΙΕΞΑΓΩΓΗΣ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ

Η ε­υρ­ύτε­ρ­η­ πε­ρ­ι­οχή, όπου έ­λ­α­βα­ν χώ­ρ­α­ οι­ Επι­χε­ι­ρ­ήσε­ι­ς του Ελ­λ­η­νο-Ιτα­λ­ι­κού Πολ­έ­μου, ορ­ί­ζε­τα­ι­ α­πό τη­ γρ­α­μμή Αυλ­ώ­να­ς - Πόγρ­α­δε­τς πρ­ος τα­ βορ­ε­ι­οδυτι­κά κα­ι­ τη­ν Ελ­λ­η­νο-Αλ­βα­νι­κή με­θόρ­ι­ο πρ­ος τα­ νοτι­οα­να­τολ­ι­κά. Η πε­ρ­ι­οχή α­υτή α­ποτε­λ­ε­ί­τα­ι­ α­πό πολ­λ­έ­ς πα­ρ­άλ­λ­η­λ­ε­ς ορ­οσε­ι­ρ­έ­ς που α­κολ­ουθούν τη­ γε­νι­κή κα­τε­ύθυνση­ α­πό τα­ βορ­ε­ι­οδυτι­κά πρ­ος τα­ νοτι­οα­να­τολ­ι­κά. Οι­ πε­ρ­ι­σσότε­ρ­ε­ς α­π’ α­υτέ­ς ε­ί­να­ι­ δύσβα­τε­ς κα­ι­ α­κάλ­υπτε­ς, ε­νώ­ με­ρ­ι­κέ­ς κορ­υφέ­ς τους υπε­ρ­βα­ί­νουν τα­ 2.000 μέ­τρ­α­. Με­τα­ξύ α­υτώ­ν των ορ­οσε­ι­ρ­ώ­ν σχη­μα­τί­ζοντα­ι­ οι­ στε­νέ­ς κοι­λ­άδε­ς των ποτα­μώ­ν Αώ­ου, Σα­ρ­α­ντα­πόρ­ου, Κα­λ­α­μά, Δρ­ί­νου κα­ι­ Δε­βόλ­η­.

Το οδι­κό κα­ι­ σι­δη­ρ­οδρ­ομι­κό δί­κτυο τη­ς πε­ρ­ι­οχής α­υτής το 1940 ήτα­ν φτωχό κα­ι­ ε­πι­πλ­έ­ον με­τα­ξύ τη­ς Δυτι­κής Μα­κε­δονί­α­ς κα­ι­ τη­ς Ηπε­ί­ρ­ου δε­ν υπήρ­χε­ οδι­κή α­ρ­τη­ρ­ί­α­, γι­α­τί­ πα­ρ­ε­μβάλ­λ­ε­τα­ι­ ο ορ­ε­ι­νός όγκος τη­ς Πί­νδου. Έ­τσι­, το όλ­ο Θέ­α­τρ­ο Επι­χε­ι­ρ­ήσε­ων δη­μι­ουρ­γούσε­δυσκολ­ί­ε­ς όχι­μόνο στη­στρ­α­τη­γι­κή συγκέ­ντρ­ωση­ του Στρ­α­τού, α­λ­λ­ά κα­ι­ στον α­νε­φοδι­α­σμό κα­ι­ τι­ς δι­α­κομι­δέ­ς. Το γε­γονός α­υτό ε­πέ­βα­λ­λ­ε­ το δι­α­χωρ­ι­σμό του Θε­άτρ­ου Επι­χε­ι­ρ­ήσε­ων κα­ι­ α­πό τους δύο α­ντι­πάλ­ους σε­ δύο τμήμα­τα­, τη­ς Ηπε­ί­ρ­ου κα­ι­ τη­ς Δυτι­κής Μα­κε­δονί­α­ς, τα­ οποί­α­ συνδέ­οντα­ν με­τα­ξύ τους με­ τον ορ­ε­ι­νό τομέ­α­ τη­ς Πί­νδου.

Το Ι­τα­λ­ι­κό σχέ­δι­ο ε­πι­χε­ι­ρ­ήσε­ων πρ­οέ­βλ­ε­πε­ τη­ν τα­χε­ί­α­ κα­τάλ­η­ψη­ τη­ς Ηπε­ί­ρ­ου μέ­χρ­ι­ τη­ν Πρ­έ­βε­ζα­ κα­ι­ τα­ νη­σι­ά του Ιονί­ου Πε­λ­άγους, με­ τα­υτόχρ­ονη­ ε­νέ­ρ­γε­ι­α­ α­πό τα­ βορ­ε­ι­οδυτι­κά, δι­α­ μέ­σου του ορ­ε­ι­νού όγκου τη­ς Πί­νδου. Στη­ συνέ­χε­ι­α­, τη­ν τα­χε­ί­α­ πρ­οέ­λ­α­ση­ δύο ι­σχυρ­ώ­ν φα­λ­άγγων πρ­ος τη­ν Αθήνα­ κα­ι­ τη­ Θε­σσα­λ­ονί­κη­ γι­α­ τη­ν κα­τάλ­η­ψη­ ολ­όκλ­η­ρ­η­ς τη­ς χώ­ρ­α­ς. Γι­α­ το σκοπό α­υτό οι­ Ιτα­λ­οί­ δι­έ­θε­τα­ν:

• Το XXV Σώ­μα­ Στρ­α­τού (42.000 άνδρ­ε­ς) με­ δύο με­ρ­α­ρ­χί­ε­ς Πε­ζι­κού («Φε­ρ­ρ­άρ­α­» κα­ι­ «Σι­έ­να­»), μί­α­ τε­θωρ­α­κι­σμέ­νη­ («Κε­ντα­ύρ­ων») κα­ι­ μί­α­ Ιππι­κού πρ­οσα­να­τολ­ι­σμέ­νε­ς πρ­ος τη­ν Ή­πε­ι­ρ­ο.

• Το XXVI Σώ­μα­ Στρ­α­τού (44.000 άνδρ­ε­ς) με­ τρ­ε­ι­ς με­ρ­α­ρ­χί­ε­ς Πε­ζι­κού («Πάρ­μα­», «Πι­ε­μόντε­», «Βε­νέ­τσι­α­»), πρ­οσα­να­τολ­ι­σμέ­νε­ς πρ­ος τη­ Δυτι­κή Μα­κε­δονί­α­ κα­ι­

• Τη­ν 3η­ Με­ρ­α­ρ­χί­α­ Αλ­πι­νι­στώ­ν «Τζούλ­ι­α­» (10.800 άνδρ­ε­ς) που βρ­ι­σκότα­ν με­τα­ξύ των δύο πα­ρ­α­πάνω Σωμάτων Στρ­α­τού, α­πέ­να­ντι­ στον τομέ­α­ τη­ς Πί­νδου, α­νάμε­σα­ στι­ς ορ­οσε­ι­ρ­έ­ς Σμόλ­ι­κα­ κα­ι­ Γρ­άμμου.

Το Ε­λ­λ­η­νι­κό σχέ­δι­ο ε­πι­χε­ι­ρ­ήσε­ων, που κα­τα­ρ­τί­στη­κε­ με­τά τη­ν κα­τάλ­η­ψη­ τη­ς Αλ­βα­νί­α­ς α­πό τους Ιτα­λ­ούς κα­ι­ ί­σχυε­ στι­ς 2 Οκτωβρ­ί­ου 1940, ήτα­ν βα­σι­κά α­μυντι­κό κα­ι­ α­ντι­με­τώ­πι­ζε­ κα­τά πε­ρ­ί­πτωση­, ε­ί­τε­ τα­υτόχρ­ονη­ Βουλ­γα­ρ­ι­κή κα­ι­ ιΙτα­λ­ι­κή ε­πί­θε­ση­ ή μόνο ιΙτα­λ­ι­κή ε­πί­θε­ση­ κα­τά τη­ς Ελ­λ­άδα­ς. Επι­θε­τι­κή ε­νέ­ρ­γε­ι­α­ θα­ α­να­λ­α­μβα­νότα­ν σε­ δε­ύτε­ρ­ο στάδι­ο κα­ι­ ε­φόσον θα­ ε­ί­χα­ν δη­μι­ουρ­γη­θε­ί­ οι­ κα­τάλ­λ­η­λ­ε­ς πρ­οϋ­ποθέ­σε­ι­ς γι­α­ το σκοπό α­υτό. Ει­δι­κότε­ρ­α­ πρ­ος τα­ Ε­λ­λ­η­νο-Α­λ­βα­νι­κά σύνορ­α­ ε­ί­χα­ν δι­α­τε­θε­ί­:

• Στη­ν Ή­πε­ι­ρ­ο η­ VIII Με­ρ­α­ρ­χί­α­ Πε­ζι­κού (15 τάγμα­τα­ Πε­ζι­κού).

• Στη­ Δυτι­κή Μα­κε­δονί­α­ το Τμήμα­ Στρ­α­τι­άς Δυτι­κής Μα­κε­δονί­α­ς με­ τη­ν ΙΧ Με­ρ­α­ρ­χί­α­ κα­ι­ τη­ν IV Τα­ξι­α­ρ­χί­α­ Πε­ζι­κού σε­ πρ­ώ­το κλ­ι­μάκι­ο κα­ι­ τη­ν Ι Με­ρ­α­ρ­χί­α­ κα­ι­ τη­ν V Τα­ξι­α­ρ­χί­α­ Πε­ζι­κού σε­ δε­ύτε­ρ­ο κλ­ι­μάκι­ο.

• Στον Τομέ­α­ τη­ς Πί­νδου το Απόσπα­σμα­ Πί­νδου δυνάμε­ως πε­ρ­ί­που ε­νός συντάγμα­τος Πε­ζι­κού (51ο Σύντα­γμα­ Πε­ζι­κού κα­ι­ 1½ ορ­ε­ι­νή πυρ­οβολ­α­ρ­χί­α­).

Συνολ­ι­κά οι­ Ε­λ­λ­η­νι­κέ­ς δυνάμε­ι­ς α­νέ­ρ­χοντα­ν σε­ 35.000 άνδρ­ε­ς.

ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ

Οι Δυνάμεις των Ιταλών και το Σχέδιο Επίθεσης

Το Iταλικό σχέδιο πολέμου, το επονομαζόμενο Emergenza G («Επείγουσα Ελλάς»), προέβλεπε την κατάληψη της χώρας σε τρεις φάσεις. Η πρώτη ήταν η κατάληψη της Ηπείρου και των Ιονίων Νήσων. Στη δεύτερη φάση θα καταλαμβάνονταν η Δυτική Μακεδονία. Με την ενίσχυση νέων δυνάμεων που θα αποβιβάζονταν στην Ήπειρο και στα νησιά, θα ακολουθούσε η προέλαση προς την Θεσσαλονίκη και την Αθήνα με σκοπό την κατάκτηση της χώρας. Το σχέδιο είχε συνταχθεί με την ελπίδα της ουδετερότητας της Γιουγκοσλαβίας.

Το μέτωπο στην Νότια Αλβανία είχε μήκος περίπου 150 χιλιομέτρων και βρισκόταν σε μια εξ ολοκλήρου ορεινή περιοχή, η οποία επιπροσθέτως ήταν εξαιρετικά δύσβατη, λόγω του φτωχού οδικού δικτύου της. Η οροσειρά της Πίνδου χώριζε το θέατρο επιχειρήσεων στα δύο: αυτό της Ηπείρου και εκείνο της Δυτικής Μακεδονίας. Την παραμονή της επίθεσης στην Ελλάδα στην Ανώτατη Στρατιωτική Διοίκηση Αλβανίας, υπό τον στρατηγό Βισκόντι Πράσκα, υπάγονταν οι εξής Ιταλικές δυνάμεις:

· Στην Ήπειρο, το XXV Σώμα Στρατού «Τσαμουριά» (Ciamuria) υπό τον στρατηγό Κάρλο Ρόσσι (Carlo Rossi) που διέθετε,

- Την 23η Μεραρχία Πεζικού «Φερράρα» (Ferrara) υπό τον στρατηγό Τζαννίνι (Zannini), ανεπτυγμένη στις περιοχές Μέρτζανη - Πρεμέτη και Γεωργουτσάδες -  Αργυρόκαστρο και με δύναμη 21.000 ανδρών.

- Την 51η Μεραρχία Πεζικού «Σιένα» (Siena) υπό τον στρατηγό Γκαμπούτι (Gabutti), ανεπτυγμένη στις περιοχές Κονίσπολη - Δέλβινο - Άγιοι Σαράντα και με δύναμη 12.500 ανδρών

- Την 131 Τεθωρακισμένη Μεραρχία «Κένταυρος» (Centauro), μειωμένης δύναμης, υπό τον στρατηγό Μάλλι (Magli) ανεπτυγμένη στις περιοχές Τεπελένι - Αργυρόκαστρο με δύναμη 2.200 ανδρών και 40 αρμάτων.

- Την Μεραρχία Ιππικού, ενισχυμένη με μονάδες πυροβολικού και πεζικού, υπό τον στρατηγό Ριβόλτα (Rivolta) ανεπτυγμένη στην περιοχή Κονισπόλεως.

Η συνολική δύναμη του XXV Σώματος έφτανε τους 42.000 άνδρες και περιλάμβανε 22 τάγματα πεζικού, 61 πυροβολαρχίες (18 βαριές), 90 άρματα, 3 συντάγματα και μία επιλαρχία ιππικού και 2 τάγματα όλμων.

· Στην Βορειοδυτική Μακεδονία και τη Γιουγκοσλαβική μεθόριο, το XXVI Σώμα Στρατού «Κορυτσά» (Corizza) υπό τον στρατηγό Γαβριήλ Νάσσι (Gabrielle Nasci) που διέθετε

- Την 29η Μεραρχία Πεζικού «Πιεμόντε» (Piemonte) υπό τον στρατηγό Γκραττορόλα (Grattorola) ανεπτυγμένη ανατολικά της Κορυτσάς και δύναμης 12.500 ανδρών.

- Την 49η Μεραρχία Πεζικού «Πάρμα» (Parma) υπό τον στρατηγό Νάλντι (Naldi) ανεπτυγμένη δυτικά της Κορυτσάς και με δύναμη 9.300 ανδρών

- Την 19η Μεραρχία Πεζικού «Βενέτσια» υπό τον στρατηγό Μπονίνι (Bonini) ανεπτυγμένη από την λίμνη Πρέσπα εως το Ελβασάν και είχε δύναμη 10.000 ανδρών.

- Την 53η Μεραρχία Πεζικού «Αρέτζο» υπο τον στρατηγό Φερόνε (Ferone) ανεπτυγμένη στην περιοχή της Σκόδρας, με δύναμη 12.000 ανδρών.

- Ως εφεδρεία του Σώματος υπήρχε ένα Τάγμα Βερσαλλιέρων της 131ης Τεθωρακισμένης Μεραρχίας με 50 άρματα στην περιοχή της Ερσέκας.

Συνολικά το XXVI Σώμα διέθετε 44.000 άνδρες και περιλάμβανε 32 τάγματα, 47 πυροβολαρχίες (οι 5 βαριές), 60 άρματα, ένα σύνταγμα ιππικού, μία ίλη και 4 τάγματα όλμων.

· Ανάμεσα στα δύο Σώματα Στρατού, στην περιοχή Ερσέκα - Λεσκοβίκι, την 3η Μεραρχία Αλπινιστών «Τζούλια» υπο τον στρατηγό Τζιρότι (Girotti), η οποία είχε δύναμη 10.800 ανδρών και σύνθεση 5 τάγματα, 6 ορειβατικές πυροβολαρχίες και μια ίλη ιππικού.

Τις παραπάνω δυνάμεις συνέδραμε η Ιταλική Βασιλική Πολεμική Αεροπορία (Regia Aeronautica), η οποία διέθεσε στο μέτωπο της Αλβανίας 179 καταδιωκτικά, 225 βομβαρδιστικά και 59 αναγνωριστικά, συνολικά δηλαδή 463 αεροσκάφη. Η επιτυχής εφαρμογή του σχεδίου στηρίζονταν στην αιφνιδιαστική εισβολή με ταχυκίνητα μέσα, με σκοπό να προλάβει την επιστράτευση και συγκέντρωση του Ελληνικού Στρατού.

Ο Υφυπουργός των Στρατιωτικών Στρατηγός Σοντού, διαβεβαίωσε τον Μουσολίνι ότι σε μια βδομάδα ο Ιταλικός Στρατός θα ήταν στα Ιωάννινα και σε 15 με 20 μέρες θα ήταν στην Πρέβεζα. Σύμφωνα λοιπόν με το σχέδιο των Ιταλών από τις 9 Μεραρχίες που διέθεταν στην Αλβανία 2 διατέθηκαν για προκάλυψη προς την Γιουγκοσλαβία, 2 στην περιοχή της Κορυτσάς για ενεργητική άμυνα, 3 για την κύρια ενέργεια κατά της Ηπείρου και 2 για την κάλυψη της κύριας ενέργειας.

Οι δυνάμεις της κύριας ενέργειας ήταν ισχυρότερες έναντι των Ελληνικών, σε πυροβολικό, πεζικό και τεθωρακισμένα, όμως το ορεινό έδαφος της Ηπείρου, οι αντιαρματικές οχυρώσεις και οι στενοί δρόμοι μείωναν την Ιταλική υπεροχή. Ενώ λοιπόν οι κατευθύνσεις ενέργειας του Ιταλικού στρατού, και ιδιαίτερα προς το τομέα Ηπείρου, ήταν ορθές, οι δυνάμεις που διατέθηκαν για αυτό τον σκοπό ήταν ανεπαρκείς. Πιθανόν, δύο παράγοντες συνέβαλαν σε αυτό, η υποτίμηση του αντιπάλου από απόψεως υλικής ισχύς και ηθικού και η υπερτίμηση της ικανότητας της αεροπορίας και των αρμάτων μάχης.

Οι Ελληνικές Δυνάμεις και το Σχέδιο Άμυνας

Μετά την κατάληψη της Αλβανίας από τους Ιταλούς, το Ελληνικό Γενικό Επιτελείο κατάρτισε το σχέδιο «ΙΒ» («Ιταλία - Βουλγαρία», για την αντιμετώπιση μιας ταυτόχρονης συνδυασμένης επίθεσης από Ιταλία και Βουλγαρία. Το σχέδιο προέβλεπε επιβραδυντικές αμυντικές ενέργειες στην περιοχή της Ηπείρου, με βαθμιαία υποχώρηση στη φυσικά οχυρή γραμμή Άραχθος - Μέτσοβο - Αλιάκμονας - Βέρμιο, διατηρώντας την πιθανότητα μιας περιορισμένης επίθεσης στη Δυτική Μακεδονία.

Το σχέδιο αναθεωρήθηκε δύο φορές στη συνέχεια, το «ΙΒα», προέβλεπε την άμυνα στη γραμμή των συνόρων και το «ΙΒβ», το οποίο προέβλεπε άμυνα κάπου ενδιάμεσα, μεταξύ συνόρων και γραμμής υποχώρησης. Στον υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, διοικητή της VIII Μεραρχίας, παραχωρήθηκε ελευθερία κινήσεων και αποφάσεων ανάλογα με την κατάσταση που θα διαμορφωνόταν στο πεδίο της μάχης.

Ο διοικητής της VIII Μεραρχίας αποφάσισε ότι δεν θα παραχωρούσε αμαχητί εθνικό έδαφος και οργάνωσε την κύρια αμυντική τοποθεσία βόρεια των Ιωαννίνων στην περιοχή Ελαίας - Καλπακίου και κατά μήκος του ποταμού Καλαμά, παρά τις διαταγές του Γενικού Επιτελείου, που υπογράμμιζαν ότι κύρια αποστολή των δυνάμεων του ήταν η κάλυψη της Δυτικής Μακεδονίας και η φρούρηση της διάβασης του Μετσόβου και των οδών προς Αιτωλοακαρνανία. Οι κύριες ελληνικές δυνάμεις στην περιοχή όπου εκδηλώθηκε η ιταλική επίθεση, αριθμούσαν συνολικά περίπου 35.000 άνδρες και ήταν:

· Στην Ήπειρο η VIIIη Μεραρχία Πεζικού, υπό τον υποστράτηγο Χαράλαμπο Κατσιμήτρο, είχε προεπιστρατευθεί και ενισχυθεί με το στρατηγείο της III Ταξιαρχίας, υπό τον Συνταγματάρχη Δημήτριο Γιατζή και με μερικές ακόμη μονάδες πεζικού και πυροβολικού. Συνολικά διέθετε 4 διοικήσεις συνταγμάτων Πεζικού, 15 τάγματα Πεζικου, 16 πυροβολαρχίες, 5 ουλαμούς Πυροβολικού Συνοδείας, 2 τάγματα Πολυβόλων Κινήσεως, 1 πολυβολαρχία Βαρέων Πολυβόλων και 1 μεραρχιακή μονάδα Αναγνωρίσεως. Επιπλέον το 39ο Σύνταγμα Ευζώνων της III Μεραρχίας είχε επιστρατευθεί και στις 27 Οκτωβρίου κινούταν προς την Ήπειρο.

· Στην περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας το Τμήμα Στρατιάς Δυτικής Μακεδονίας (ΤΣΔΜ), υπό τον αντιστράτηγο Ιωάννη Πιτσίκα, που σε αυτό υπάγονταν

- Το Β΄ Σώμα Στρατού, υπό τον αντιστράτηγο Δημήτριο Παπαδόπουλο, που αποτελούνταν από τις I (υποστράτηγος Δημήτριος Βραχνός) και IX (υποστράτηγος Χρήστος Ζυγούρης) Μεραρχίες Πεζικού, την V Ταξιαρχία Πεζικού και το ΙΧα Συνοριακό Τομέα.

- Το Γ΄ Σώμα Στρατού, υπό τον αντιστράτηγο Γεώργιο Τσολάκογλου, που αποτελούνταν από τις X (υποστράτηγος Χρήστος Κίτσος) και XI (συνταγματάρχης ΠΒ Γεώργιος Κώτσαλος) Μεραρχίες Πεζικού, την IV Ταξιαρχία Πεζικού και τους IX, X και XI Συνοριακοί Τομείς.

Το μεγαλύτερο μέρος των δυνάμεων τις X Μεραρχίας ήταν στην Βέροια, στην Έδεσσα και τα Γιαννιτσά, ενώ της XI Μεραρχίας στην περιοχή της Θεσσαλονίκης. Την παραμονή της Ιταλικής επίθεσης το ΤΣΔΜ ανέπτυξε στα Αλβανικά σύνορα 22 τάγματα πεζικού και 22 και 1/2 πυροβολαρχίες.

· Στην περιοχή της Πίνδου, ανάμεσα στο ΤΣΔΜ και την VIII Μεραρχία, το «Απόσπασμα Πίνδου», υπό τον συνταγματάρχη Κωνσταντίνο Δαβάκη, που διέθετε το 51ο Σύνταγμα Πεζικού (2 τάγματα),μια ορειβατική πυροβολαρχία των 75 χιλ., έναν ουλαμό Πυροβολικού Συνοδείας των 65 χιλ. και έναν ουλαμό ιππικού.

Οι Έλληνες είχαν μικρό πλεονέκτημα στο ότι οι μεγάλες μονάδες τους (μεραρχίες) περιελάμβαναν 30% περισσότερο πεζικό (τρεις σχηματισμούς συνταγμάτων έναντι δύο Ιταλικών) και ελαφρώς περισσότερο πυροβολικό και τουφέκια έναντι των Ιταλικών, αλλά δεν είχαν καθόλου άρματα μάχης, ενώ οι Ιταλοί μπορούσαν να βασιστούν και στην απόλυτη υπεροπλία τους στον αέρα έναντι της μικρής τότε Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας.

Επιπλέον, το μεγαλύτερο μέρος του οπλισμού του Ελληνικού Στρατού αναγόταν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο ή προερχόταν από χώρες όπως η Γερμανία (σύμμαχος της Ιταλίας) αλλά και το Βέλγιο, η Αυστρία ή η Γαλλία, οι οποίες βρίσκονταν υπό κατοχή, πράγμα το οποίο είχε αρνητικές επιπτώσεις στην προμήθεια ανταλλακτικών και πολεμοφοδίων.

Παρά ταύτα, πολλοί Έλληνες αξιωματικοί ήταν βετεράνοι μιας δεκαετίας συνεχών, σχεδόν, πολεμικών συγκρούσεων (Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912 - 13, Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, Μικρασιατική Εκστρατεία 1919 - 22) και ο Ελληνικός Στρατός, παρά τα περιορισμένα μέσα του, είχε αναδιοργανωθεί σε μεγάλο βαθμό κατά τη δεκαετία του 1930. Τέλος, το ηθικό των Ελληνικού Στρατού, αντίθετα με τις προσδοκίες των Ιταλών, ήταν υψηλότατο, με τους άνδρες έτοιμους να αποκρούσουν την Ιταλική επίθεση και να «πάρουν εκδίκηση για την Τήνο».

Μετά τον Πόλεμο, πολλοί Ιταλοί αξιωματικοί παρομοίαζαν την Ελληνική αντίσταση στην Ήπειρο με αυτή των Τούρκων στα Δαρδανέλια στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να την αποδώσουν και στη συμμετοχή προσφύγων (περίπου 25%) από την ανταλλαγή πληθυσμών του 1923.

ΟΙ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ

Στις 15 Οκτωβρίου 1940 στο γραφείο του Μπενίτο Μουσολίνι στη Ρώμη πραγματοποιήθηκε κρίσιμη σύσκεψη, στην οποία ελήφθησαν οι τελικές αποφάσεις για τη διεξαγωγή επιθετικής στρατιωτικής επιχείρησης εναντίον της Ελλάδας. Παρόντες στη σύσκεψη ήταν, εκτός του Ιταλού δικτάτορα, ο υπουργός των Εξωτερικών Γκαλεάτσο Τσιάνο, ο αρχηγός και ο υπαρχηγός του Γενικού Επιτελείου Στρατού καθώς και οι επικεφαλής των στρατευμάτων που βρίσκονταν στην Αλβανία.

Μέσα σε κλίμα έκδηλου ενθουσιασμού ο Ντούτσε ανακοίνωσε την απόφασή του για την κήρυξη πολέμου εναντίον της Ελλάδας, απόφαση που, όπως είπε, είχε ωριμάσει μέσα του «επί πολύ καιρό». Οι επιθετικές διαθέσεις του Μουσο­λίνι ενισχύθηκαν από τις διαβεβαιώσεις της στρατιωτικής ηγεσίας πως οι Ιτα­λοί στρατιώτες ανυπομονούσαν να εμπλακούν στις πολεμικές συγκρούσεις σε αντίθεση με τους Έλληνες, που φαίνονταν απρόθυμοι αλλά και ανέτοιμοι να αντιπαραθέσουν αξιόλογη αντίσταση.

Ωστόσο, παρά τις εισηγήσεις των Ιταλών στρατηγών τα δεδομένα παραμονές της Ελληνο-Ιταλικής σύγκρουσης φαίνεται ότι ήταν αρκετά διαφορετικά. Η Ελλάδα όχι μόνο δεν ήταν απροετοίμαστη αλλά είχε φροντίσει ήδη, έστω και καθυστερημένα, από τον Απρίλιο του 1939, όταν η Ιταλία κατέλαβε την Αλβανία, να αναθεωρήσει το αμυντικό της δόγμα που έως τότε βασιζόταν κυρίως στα οχυρωματικά έργα κατά μήκος των βορείων συνόρων της και να προετοιμασθεί για το ενδεχόμενο χερσαίας επίθεσης από την πλευρά της Ηπείρου.

Από την άλλη, οι Έλληνες στρατιώτες μόνο απρόθυμα δεν αντιμετώπισαν την κήρυξη του πολέμου. Τέλος, το φρόνημα των Ιταλών στρατιωτών υπερτονιζόταν δυσανάλογα σε σχέση με τις πραγματικές διαθέσεις τους και τη νομιμοφροσύνη τους απέναντι στο φασιστικό καθεστώς.

Ο ΒΑΡΥΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Σφοδρός αντίπαλος και για τους δυο αντιμαχόμενους στάθηκε ο βαρύς χειμώνας. Οι πολικές καιρικές συνθήκες με τις συχνές χιονοθύελλες και τη χαμηλή ορατότητα, όπως καταγράφονται στα κινηματογραφικά επίκαιρα της εποχής, ευθύνονται για πλήθος από κρυοπαγήματα που οδήγησαν ακόμη και σε ακρωτηριασμούς. Επέφεραν έτσι πολλές δυσχέρειες στα πεζοπόρα τμήματα, ενώ επέτειναν τις δυσκολίες στον εφοδιασμό των μο­νάδων με τρόφιμα και πυρομαχικά.

Η παθιασμένη Ελληνική αντίσταση και οι απρόσμενες, για πολλούς, επιτυχίες των Ελλήνων στρατιωτών υποχρέωσαν τους Βρετανούς να επανεξετάσουν τη στάση τους απέναντι στη «μάχη της Ελλάδας» και να δηλώσουν ετοιμότητα για προσφορά ουσιαστικότερης βοήθειας. Από την άλλη, οι εξελίξεις στο μέτωπο προκάλεσαν βαθύτατη κρίση στους κόλπους της Ιταλικής πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας οδηγώντας σε παραιτήσεις αλλά και ανακλήσεις Ιταλών στρατηγών από την Αλβανία, γεγονότα που τραυμάτισαν σοβαρά το γόητρο του Ιταλού δικτάτορα.

Καθήλωσαν επίσης σημαντικές Ιταλικές στρατιωτικές δυνάμεις που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν διατεθεί σε άλλα μέτωπα, όπως εκείνο της Βόρειας Αφρικής. Υποχρέωσαν, τέλος, τη Γερμανία του Χίτλερ να επέμβει η ίδια στο Ελληνικό μέτωπο προκειμένου να δώσει το αποφασιστικό χτύπημα.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Ο Ελληνο-Ιταλικός Πόλεμος χωρίζεται σε τρεις φάσεις:

• Στη πρώτη φάση από τις 28 Οκτω­βρίου έως τις 13 Νοεμβρίου 1940, ο Ελληνικός στρατός βρέθηκε σε θέση άμυνας και τελικά σταμάτησε την Ιταλική προέλαση. 

• Στη δεύτερη φάση, οι Έλληνες στρατιώτες εισήλθαν στο έδαφος της Βορείου Ηπείρου πετυχαίνοντας για περίπου δυο μήνες μεγάλες στρατιωτικές νίκες σε βάρος των Ιταλών. 

• Στην τρίτη φάση του πολέμου από τις 7 Ιανουαρίου έως τις 26 Μαρτίου 1941, αρχικά διακόπηκε η Ελ­ληνική αντεπίθεση, ενώ αργότερα εκ­δηλώθηκε η ''Εαρινή Ιταλική Επίθεση'', χωρίς ουσιαστικά αποτελέσματα.

Κορυφαία στιγμή της τρίτης φάσης αποτελεί αναμφίβολα η πολύνεκρη μάχη που δό­θηκε γύρω από το «ύψωμα 731». Τόσο οι Έλληνες όσο και οι Ιταλοί στρατιώτες πολέμησαν με γενναιότητα, τιμώντας τον όρκο που είχαν δώσει προς την πατρίδα τους. Πληθώρα μαρτυριών της εποχής καταγράφουν τα συναισθήματα και τις αντιδράσεις τους, τις στιγμές μεγαλείου αλλά και -όχι σπάνιες- σκηνές αβρότητας μεταξύ τους. Κρίσιμος διαχωριστικός παράγοντας, πάντως, στάθηκε το αίσθημα του δικαίου που τόνωνε το φρόνημα των Ελλήνων στρατιωτών.

«Πόσες φορές δεν είδα Έλληνες στρατιώτες να δί­νουν τα τελευταία τσιγάρα τους, την πε­ριορισμένη μερίδα του ψωμιού τους σε Ιταλούς που είχαν αιχμαλωτισθεί. Γιατί ο Έλληνας, μολονότι περιέβαλλε με περιφρόνηση τον Ιταλό στρατιώτη, δεν αισθανόταν γι’ αυτόν, ανθρώπινο μίσος. Όλο το μίσος τους οι Έλληνες το επεφύλαξαν για τον Μουσολίνι και τον κόμητα Τσιάνο, για τους ανθρώπους που είχαν ρί­ξει τον Ιταλικό στρατό στον πόλεμο. Και αυτό φαινόταν από τα τραγούδια που τραγουδούσαν, ενώ προήλαυναν», επεσήμαινε Άγγλος πολεμικός ανταποκριτής. 

Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΚΡΟΥΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΣΕΩΣ 28 ΟΚΤ - 13 ΝΟΕ 1940

Η α­ι­φνι­δι­α­στι­κή ε­ι­σβολ­ή των Ιτα­λ­ι­κώ­ν δυνάμε­ων στο Ελ­λ­η­νι­κό έ­δα­φος άρ­χι­σε­ α­πό τι­ς 05:30 τη­ς 2 η­ς Οκτωβρ­ί­ου 1940, με­ κύρ­ι­α­ πρ­οσπάθε­ι­α­ στη­ν Ή­πε­ι­ρ­ο κα­ι­ στη­ν ορ­ε­ι­νή πε­ρ­ι­οχή τη­ς Πί­νδου, α­πό το Ιόνι­ο μέ­χρ­ι­ το όρ­ος Γρ­άμμος. Στο μέ­τωπο τη­ς Ηπε­ί­ρ­ου η­ VIII Με­ρ­α­ρ­χί­α­ πέ­τυχε­ να­ α­να­χα­ι­τί­σε­ι­ τον α­ντί­πα­λ­ο στη­ν πρ­οωθη­μέ­νη­ α­μυντι­κή τοποθε­σί­α­ Ελ­α­ί­α­ς (Κα­λ­πάκι­) - Κα­λ­α­μά. Η μόνη­ ε­πι­τυχί­α­ των Ιτα­λ­ώ­ν ήτα­ν να­ δι­ε­ι­σδύσουν σχε­τι­κά βα­θι­ά στον πα­ρ­α­λ­ι­α­κό τομέ­α­ χωρ­ί­ς όμως κα­νέ­να­ ουσι­α­στι­κό α­ποτέ­λ­ε­σμα­, έ­νε­κα­ τη­ς α­πε­ι­λ­ής α­ποκοπής τους σε­ πε­ρ­ί­πτωση­ συνε­χί­σε­ως τη­ς πρ­οε­λ­άσε­ως.

Στον τομέ­α­ τη­ς Πί­νδου ε­πί­ση­ς, οι­ Ελ­λ­η­νι­κέ­ς δυνάμε­ι­ς, ε­ξα­ι­τί­α­ς τη­ς συντρ­ι­πτι­κής υπε­ρ­οχής των Ιτα­λ­ώ­ν, ε­ξα­να­γκάστη­κα­ν να­ συμπτυχθούν σε­ σχε­τι­κά με­γάλ­ο βάθος. Με­ τη­ν ε­σπε­υσμέ­νη­ όμως συγκέ­ντρ­ωση­ των δι­α­θέ­σι­μων δυνάμε­ων κα­ι­ τη­ν α­υθόρ­μη­τη­ συμπα­ρ­άστα­ση­ κα­ι­ βοήθε­ι­α­ των κα­τοί­κων τη­ς Πί­νδου, οι­ Ε­λ­λ­η­νι­κέ­ς δυνάμε­ι­ς κα­τόρ­θωσα­ν να­ πε­ρ­ι­σφί­ξουν κα­ι­ να­ ε­ξα­λ­ε­ί­ψουν στη­ συνέ­χε­ι­α­ τον Ι­τα­λ­ι­κό θύλ­α­κα. Πα­ρ­άλ­λ­η­λ­α­ στη­ Βορ­ε­ι­οδυτι­κή Μα­κε­δονί­α­ οι­ Ε­λ­λ­η­νι­κέ­ς δυνάμε­ι­ς, α­πό τι­ς πρ­ώ­τε­ς η­μέ­ρ­ε­ς τη­ς Ιτα­λ­ι­κής ε­πι­θέ­σε­ως, α­νέ­λ­α­βα­ν τη­ν πρ­ωτοβουλ­ί­α­ των ε­πι­χε­ι­ρ­ήσε­ων κα­ι­ πέ­τυχα­ν να­ κα­τα­λ­άβουν ση­μα­ντι­κά ε­δα­φι­κά ση­με­ί­α­ πέ­ρ­α­ α­πό τα­ σύνορ­α­.

Διεξαγωγή Επιχειρήσεων Οκτώβριος - Νοέμβριος 1940

Οι Ιταλοί, κατά την επίθεση τους εναντίον της Ελλάδας, άσκησαν ισχυρή πίεση κατά των Ελληνικών δυνάμεων στην Ήπειρο και στην Πίνδο και τήρησαν αμυντική στάση στην περιοχή της Βορειοδυτικής Μακεδονίας. Στο μέτωπο της Ηπείρου, η VIII Μεραρχία πέτυχε να συγκρατήσει τον αντίπαλο και να συντρίψει τις επανειλημμένες ισχυρές επιθέσεις του. Εξαίρεση αποτέλεσε ο τομέας Θεσπρωτίας, όπου οι εκεί ολιγάριθμες Ελληνικές δυνάμεις εξαναγκάστηκαν μπροστά στη μεγάλη υπεροχή των Ιταλών να συμπτυχθούν νοτιότερα. Αφού όμως ενισχύθηκαν, απεκατέστησαν την τοποθεσία του Καλαμά ποταμού μέχρι την Ηγουμενίτσα.

Στον Τομέα Πίνδου, επίσης οι Ελληνικές δυνάμεις αναγκάστηκαν κάτω από τη συντριπτική υπεροχή του αντιπάλου, να συμπτυχθούν σε μεγάλο βάθος, με αποτέλεσμα οι Ιταλοί να διεισδύσουν ταχέως σε αρκετό βάθος, απειλώντας να υπερκεράσουν από τα ανατολικά τις δυνάμεις στην Ήπειρο. Με την εσπευσμένη όμως συγκέντρωση των διαθέσιμων δυνάμεων, που βρίσκονταν κοντά στην Πίνδο, φράχτηκε το ρήγμα, εξασφαλίστηκε από τα βορειοανατολικά η τοποθεσία Ελαίας - Καλαμά και επιπλέον κατέστη δυνατό.

Ύστερα και από τον επιτυχή αμυντικό αγώνα στην Ήπειρο, οι Ελληνικές δυνάμεις να αναλάβουν επιθετική ενέργεια για την εξάλειψη του Ιταλικού θύλακα. Η 13η Νοεμβρίου 1940 βρήκε τις Ελληνικές δυνάμεις στην Ήπειρο και στην Πίνδο, να έχουν ανακαταλάβει το μεγαλύτερο τμήμα του εθνικού εδάφους. Στη βορειοδυτική Μακεδονία μάλιστα, να έχουν καταλάβει σημαντικά εδαφικά σημεία πέρα από τα σύνορα και έτοιμες να επιτεθούν για την κατάληψη του ορεινού όγκου της Μόροβας και του κόμβου συγκοινωνιών της Κορυτσάς.

Το Ιταλικό σχέδιο επιχειρήσεων είχε ήδη ανατραπεί. Η Ιταλική διείσδυση στην Πίνδο, δεν υποστηρίχτηκε με επαρκείς δυνάμεις τόσο κατά την έναρξη της εισβολής, όσο και μετά τις πρώτες επιτυχίες της, με αποτέλεσμα να ανακοπεί και τελικά να ματαιωθεί η απειλή της υπερκεράσεως και αποκοπής των δυνάμεων Ηπείρου. Παντού ο Ιταλικός Στρατός μετέπεσε σε άμυνα.

 Η δράση της εχθρικής αεροπορίας δεν υπήρξε συγκεντρωτική αλλά γενικά κατά κύματα και ασυντόνιστη προς την ενέργεια του Ιταλικού Πεζικού, το οποίο δεν μπόρεσε να εκμεταλλευθεί τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Το Ιταλικό Πυροβολικό έβαλε μεγάλο αριθμό βλημάτων κάθε διαμετρήματος, κατάνεμε τα πυρά του σε όλα τα ορατά αμυντικά έργα και διέσπειρε την βολή του κατά πλάτος και βάθος ώστε σπάνια να επιτυγχάνει πυκνές συγκεντρώσεις επί των φίλιων θέσεων και δεν κατόρθωσε να προσβάλει τις θέσεις των Ελληνικών Πυροβολαρχιών.

 Η δράση των αρμάτων επί των οποίων ο αντίπαλος βασιζόταν κυρίως ότι θα διασπούσε την Ελληνική τοποθεσία αμύνης, υπήρξε χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα, διότι συμμετείχαν στην επίθεση χωρίς να προηγηθεί η επιβεβλημένη αναγνώριση για την βατότητα του εδάφους και των υπαρχόντων φυσικών και τεχνητών κωλυμάτων και χωρίς την υποστήριξη του Πυροβολικού. Οι αγώνες, που διεξήχθησαν κατά την υπόψη περίοδο, παρουσιάζουν τα παρακάτω ουσιώδη χαρακτηριστικά για τους Έλληνες μαχητές :

• Για πρώτη φορά ο Ελληνικός Στρατός αντιμετώπισε Στρατό μεγάλης Ευρωπαϊκής δυνάμεως, εφοδιασμένο με σύγχρονα μέσα και ιδιαίτερα με άρματα μάχης και ισχυρή αεροπορία, εναντίον των οποίων η Ελληνική άμυνα διέθετε εντελώς περιορισμένα μέσα.

• Στους αγώνες αυτούς έλαβαν μέρος, εκτός από τις λίγες Μονάδες του Ελληνικού Στρατού που είχαν επιστρατευτεί πριν από την έναρξη του πολέμου, και πολλές άλλες Μονάδες που επιστρατεύτηκαν μετά την κήρυξη του πολέμου και μεταφέρθηκαν επειγόντως στο μέτωπο, ύστερα από νυχτερινές πορείες, σε αποστάσεις 250 μέχρι 400 χιλιομέτρων. Αντίθετα, οι Ιταλικές Μεραρχίες είχαν επιστρατευτεί και συμπληρωθεί σε προσωπικό και υλικό πριν από πολύ χρόνο.

• Τα Ελληνικά τμήματα αντιμετώπισαν κατά τους αγώνες τους στο Τομέα Πίνδου εξαιρετικές δυσχέρειες ανεφοδιασμού σε πυρομαχικά και τρόφιμα. Τα προωθούμενα εσπευσμένα, αμέσως μετά την επιστράτευση τους, τμήματα στερούνταν των προβλεπόμενων κτηνών ή άλλων μέσων μεταφοράς.

Αυτοκίνητα για τον ανεφοδιασμό των τμημάτων μπορούσαν να προωθηθούν μόνο μέχρι ορισμένες περιοχές που και αυτές ήταν μακριά από το μέτωπο. Οι δρόμοι έγιναν άβατοι σε τροχό αμέσως μετά τις πρώτες βροχές του Νοεμβρίου. Για την αντιμετώπιση των δυσχερειών του ανεφοδιασμού των μαχόμενων τμημάτων, χρησιμοποιήθηκαν μεταξύ των άλλων και ομάδες από χωρικούς, γυναίκες και παιδιά, που προσέρχονταν αυθόρμητα και μετέφεραν τους φόρτους στους ώμους τους κινούμενοι σε δύσβατα εδάφη κάτω από πολύ δυσμενείς καιρικές συνθήκες.

Η Δεύτερη - Τρίτη Περίοδος Νοέμβριος - Μάρτιος 1941

Οι επιχειρήσεις, που διεξήχθησαν από τις 14 Νοεμβρίου 1940 μέχρι τις 26 Μαρτίου 1941, αποτελούν τη δεύτερη και την τρίτη περίοδο του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου. Κατά τη δεύτερη περίοδο, από τις 14 Νοεμβρίου 1940 μέχρι τις 6 Ιανουαρίου 1941, ο Ελληνικός Στρατός αφού αναχαίτισε την προέλαση των Ιταλών ανέλαβε γενική αντεπίθεση για την πλήρη αποκατάσταση της ακεραιότητας του εθνικού εδάφους.

Αντιμετωπίζοντας αντίξοες συνθήκες, που οφείλονταν στην υπεροχή του αντιπάλου σε οπλισμό και αεροπορία, στο δύσβατο του εδάφους, στις μεγάλες δυσχέρειες του ανεφοδιασμού του και στη δριμύτητα του πρόωρου χειμώνα, κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες, τα αποτελέσματα των οποίων υπερέβησαν κάθε προσδοκία. Στο Νότιο Τομέα, το Α' Σώμα Στρατού, αφού κατέλαβε στις 6 Δεκεμβρίου το λιμένα των Αγίων Σαράντα και στις 8 Δεκεμβρίου το Αργυρόκαστρο, συνέχισε τις επιθετικές του επιχειρήσεις και μέχρι τις 6 Ιανουαρίου κατέλαβε τη γραμμή Χειμάρα - Βράνιτσα - Μπολιένα.

Δημιουργώντας έτσι ευνοϊκές προϋποθέσεις για την πλήρη διάνοιξη της κοιλάδας του Σιουσίτσα ποταμού και τη συνέχιση της προελάσεως προς τον Αυλώνα. Στον Κεντρικό Τομέα, το Β' Σώμα Στρατού, αφού κατέλαβε στις 5 Δεκεμβρίου την Πρεμετή και εξασφάλισε ευρέως την ελεύθερη χρησιμοποίηση της αμαξιτής οδού Λεσκοβίκι - Κορυτσά, πέτυχε παρά την πείσμονα αντίσταση του εχθρού να φτάσει μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου δεκαπέντε περίπου χιλιόμετρα ανατολικά της οδού Κλεισούρα - Χάνι Μπαλαμπάν, έτοιμο να καταλάβει τον κόμβο της Κλεισούρας.

Στο Βόρειο Τομέα, το ΤΣΔΜ (Γ' και Ε' Σώματα Στρατού), αφού κατέλαβε στις 21 Νοεμβρίου τον ορεινό όγκο της Μόροβας - Ιβάν και την επομένη τον κόμβο της Κορυτσάς, προωθήθηκε στα δυτικά αυτής σε βάθος 40 περίπου χιλιομέτρων στη γραμμή Ουγιανικού - Σουχαγκόρα όρος Γκράμποβα - Καμία όρος - Πόγραδετς, εξασφαλίζοντας από τα δυτικά και βορειοδυτικά το υψίπεδο της Κορυτσάς. Κατά τις επιχειρήσεις της δεύτερης περιόδου, η Ιταλική Διοίκηση ενέπλεξε οκτώ νέες Μεραρχίες Πεζικού, καθώς και μεγάλο αριθμό διάφορων άλλων μονάδων δυνάμεως συντάγματος ή τάγματος.

Η Ελληνική Διοίκηση, στην ίδια περίοδο, ενέπλεξε επτά νέες Μεραρχίες Πεζικού (II, ΙΙΙ, IV, Χ, XI, XIII και XVII). Συνολικά οι Ιταλικές δυνάμεις στο Αλβανικό θέατρο Επιχειρήσεων ανήλθαν σε 15 Μεραρχίες Πεζικού και μία Μεραρχία Αρμάτων, έναντι 11 Μεραρχιών Πεζικού, μιας Ταξιαρχίας Πεζικού και μιας Μεραρχίας Ιππικού των Ελληνικών δυνάμεων. Επιπλέον πρέπει να ληφθεί υπόψη η συντριπτική αριθμητική υπεροχή της Ιταλικής Αεροπορίας και η παντελής έλλειψη αρμάτων στον Ελληνικό Στρατό.

Παρόλα αυτά, οι επιθετικές επιχειρήσεις των Ελληνικών δυνάμεων στέφθηκαν με επιτυχία. Δεν κατέστη όμως δυνατή η πραγματοποίηση ευρείας εκμεταλλεύσεως των επιθετικών ενεργειών, αν και παρουσιάστηκαν ευκαιρίες, οι οποίες μπορούσαν να αποδώσουν σημαντικά αποτελέσματα και αυτό γιατί ο Ελληνικός Στρατός στερούνταν τεθωρακισμένων και ταχυκίνητων μέσων. Η αδυναμία αυτή ανάγκαζε τις Ελληνικές δυνάμεις να αποφεύγουν τις πεδινές ζώνες και να κινούνται και να ελίσσονται κυρίως από ορεινές κατευθύνσεις.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την επιμήκυνση των φαλαγγών, την επαύξηση της κοπώσεως των αντρών και κτηνών καθώς και τη δημιουργία δυσχερειών στους ανεφοδιασμούς. Αντίθετα, ο αντίπαλος, χάρη στα μέσα που διέθετε, κατόρθωνε στις πεδινές ζώνες, χρησιμοποιώντας αυτοκίνητα, να αποσύρεται γρήγορα και να εγκαθίσταται οπουδήποτε αλλού με σχετική άνεση, ενώ στις ορεινές περιοχές να επιβραδύνει την ελληνική προχώρηση, με λίγες σχετικά δυνάμεις.

Επιπλέον, οι νεοεμπλεκόμενες στον αγώνα Ιταλικές μονάδες μεταφέρονταν γρήγορα στο μέτωπο με αυτοκίνητα, ενώ οι αντίστοιχες Ελληνικές στερούνταν τέτοιων μεταφορικών μέσων και έφταναν στο μέτωπο ύστερα από μακρινές νυχτερινές πορείες, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να επέμβουν γρήγορα στον αγώνα.

Τα Ελληνικά στρατεύματα με υψηλό φρόνημα και εμπνεόμενα από πνεύμα αυτοθυσίας, αψηφώντας τις κακουχίες και τη μειονεκτική θέση τους έναντι του αντιπάλου, κατόρθωσαν μέσα σε ενάμισι μήνα όχι μόνο να εκδιώξουν τον εισβολέα, αλλά και να τον απωθήσουν μέσα στο βορειοηπειρωτικό έδαφος, σε βάθος κυμαινόμενο από 30 μέχρι 80 χιλιόμετρα. Η τρίτη περίοδος, από τις 7 Ιανουαρίου μέχρι τις 26 Μαρτίου 1941, περιλαμβάνει τις επιθετικές επιχειρήσεις του Β' Σώματος Στρατού προς Κλεισούρα - Βεράτι, την τοπική Ιταλική επίθεση για την ανακατάληψη της Κλεισούρας και τη μεγάλη ''Εαρινή Επίθεση'' των Ιταλών.

Το Β' Σώμα Στρατού, επιδιώκοντας την κατάληψη του συγκοινωνιακού κόμβου της Κλεισούρας και την προώθηση του προς την κατεύθυνση του Βερατίου κατέλαβε, ύστερα από σκληρούς αγώνες, στις 10 Ιανουαρίου την Κλεισούρα και μέχρι τις 25 Ιανουαρίου προωθήθηκε στη γενική γραμμή ύψ. 1308 (Τρεμπεσίνας) - Μπούμπεσι - Μάλι Σπαντάριτ, όπου και διέκοψε τις παραπέρα επιχειρήσεις του εξαιτίας των δυσμενών καιρικών συνθηκών και των δυσχερειών ανεφοδιασμού των μονάδων του.

Οι Ιταλοί, αφού σταθεροποίησαν κάπως τις θέσεις τους, επιχείρησαν στις 26 Ιανουαρίου να ανακαταλάβουν το συγκοινωνιακό κόμβο της Κλεισούρας, στον οποίο απέδιδαν μεγάλη σημασία. Η Ιταλική επίθεση εκτοξεύτηκε από τη Μεραρχία «Λενιάνο», ενισχυμένη με ένα τάγμα Αλπινιστών και τμήματα της ημιτεθωρακισμένης Μεραρχίας «Κενταύρων» και υποστηριζόμενη από ισχυρή αεροπορική δύναμη. Η επίθεση σημείωσε μικρές μόνο τοπικές επιτυχίες κατά την πρώτη ημέρα.

Το Β' Σώμα Στρατού αντιλαμβανόμενο το σοβαρό κίνδυνο από τυχόν απώλεια της Κλεισούρας, έσπευσε να προωθήσει ισχυρές δυνάμεις προς την κατεύθυνση αυτή και να απωθήσει τους Ιταλούς με σκληρούς αγώνες, που διάρκεσαν μέχρι τις 30 Ιανουαρίου, οπότε και τερματίστηκε η Ιταλική προσπάθεια, η οποία τους στοίχισε σοβαρές απώλειες τόσο σε έμψυχο, όσο και σε άψυχο υλικό.

Το σημαντικότερο όμως γεγονός της περιόδου αυτής του Ελληνοϊταλικου Πολέμου, υπήρξε η τρίτη φάση, η μεγάλη ''Εαρινή Επίθεση'' του Ιταλικού Στρατού. Η Ανώτατη Ιταλική Ηγεσία, μετά τη σταθεροποίηση και την ουσιαστική διακοπή των επιχειρήσεων εξαιτίας του δριμύτατου χειμώνα, επιδίωκε να καταφέρει κάποιο σοβαρό πλήγμα κατά των Ελλήνων, για να εξευμενιστεί απέναντι στον ίδιο το λαό της και στους συμμάχους της Γερμανούς, για τις μέχρι τότε αποτυχίες της.

Ο Μουσολίνι, γνωρίζοντας ότι οι Γερμανοί ετοιμάζονταν να επέμβουν στην Ελλάδα, αγνοώντας όμως το χρόνο που θα εκδηλωνόταν η ενέργεια αυτή, διακατεχόταν από την αγωνία, μήπως τον προλάβει ο σύμμαχος του και βρεθεί έτσι η Ιταλία στην ιδιαίτερα ταπεινωτική θέση, να οφείλει στους Γερμανούς την απαλλαγή της από το αδιέξοδο στο οποίο είχε περιέλθει, εξαιτίας της οικτρής αποτυχίας της στο Αλβανικό μέτωπο.

Το πρωί της 9ης Μαρτίου, εκτοξεύτηκε η αναμενόμενη Ιταλική επίθεση. Σε μέτωπο έξι περίπου χιλιομέτρων μόνο, διατέθηκαν συνολικά πέντε μεραρχίες και μία λεγεώνα Μελανοχιτώνων σε πρώτο κλιμάκιο και πέντε μεραρχίες ως εφεδρικές. Ο Μουσολίνι, γεμάτος ελπίδες, εγκαταστάθηκε από το πρωί στο παρατηρητήριο πάνω στο ύψωμα Καμάριτ (Γκλάβα), από όπου μαζί με τον Αρχιστράτηγο και την Ηγεσία των επιτιθέμενων δυνάμεων, παρακολούθησε την εξέλιξη της επιθέσεως.

Αυτή, συνεχίστηκε με αμείωτη σφοδρότητα μέχρι τις 14 Μαρτίου, χωρίς όμως να σημειώσει επιτυχία, χάρη στο ακατάβλητο θάρρος και την αυτοθυσία των Ελλήνων στρατιωτών, οι οποίοι δεν παραχώρησαν ούτε σπιθαμή εδάφους στους επιτιθέμενους Ιταλούς. Από τις 15 Μαρτίου, η Ιταλική προσπάθεια άρχισε να ατονεί για να εκφυλιστεί τελείως από τις 25 του ίδιου μήνα. Ο Μουσολίνι απογοητευμένος αναχώρησε στις 21 Μαρτίου από τα Τίρανα για την Ιταλία, σχεδιάζοντας να επαναλάβει την επίθεση στο τέλος του μήνα.

Η προσχώρηση όμως, στο μεταξύ, της Γιουγκοσλαβίας στους Συμμάχους δεν επέτρεψε την πραγματοποίηση της νέας αυτής απόπειρας. Η Γερμανική επίθεση κατά της Ελλάδας, που επακολούθησε, ματαίωσε πια οριστικά την ελπίδα των Ιταλών να παρουσιάσουν οποιαδήποτε επιτυχία εναντίον της Ελλάδας. Η Γερμανία αποφασισμένη να εισβάλει στην Σοβιετική Ένωση την άνοιξη του 1941, προσπάθησε να εξουδετερώσει την πολεμική εστία στην Ελλάδα, που μπορούσε να εξελιχθεί σε μέτωπο υπό την αιγίδα της Αγγλίας.

Η δημιουργία ενός Βαλκανικού μετώπου όπως το Μακεδονικό κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, επηρέασε σοβαρά την Γερμανική πολιτική έναντι της Ελλάδας. Η επέμβαση της Γερμανίας στα Βαλκάνια θεωρούνταν πλεονεκτική από την Αγγλία γιατί θα οδηγούσε σε διασπορά των Γερμανικών δυνάμεων λόγω της δημιουργίας πολεμικού θεάτρου στα Βαλκάνια με αποτέλεσμα την μείωση της πίεσης των Γερμανών στην μητροπολιτική Αγγλία.

Η στάση της Γερμανίας προς την Ελλάδα είχε περισσότερο σχέση με τις πολεμικές επιδιώξεις της παρά με την επιθυμία της να βοηθήσει την Ιταλία να βγει από το αδιέξοδο του Αλβανικού μετώπου. Η σχεδιαζόμενη επίθεση κατά της Ελλάδας από την Γερμανία αποτελούσε «συμπληρωματική» στρατιωτική ενέργεια στο πλαίσιο της γενικότερης πολεμικής προσπάθειας που αναλάμβανε εναντίον της Ρωσίας.

Η εξουδετέρωση της πολεμικής εστίας στο μέτωπο της Αλβανίας, την οποία εκμεταλλευόταν η Αγγλία και που θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μέτωπο και να απειλήσει τη προσπάθεια των Γερμανών εναντίον των Ρώσων, αποτελούσε ουσιαστική βοηθητική επιχείρηση ενόψει της μεγαλύτερης επίθεσης που ετοίμαζε ο Χίτλερ. Αξίζει να αναφέρουμε την μεσολαβητική προσπάθεια των Γερμανών για κατάπαυση των εχθροπραξιών μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας, που στερούσε θεωρητικά τους λόγους της στρατιωτικής παρουσίας της Αγγλίας στην Ελλάδα, κάτι που απέρριψε ο Μεταξάς.

Η ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ 14 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1940 - 6 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1941

Κα­τά τη­ δε­ύτε­ρ­η­ πε­ρ­ί­οδο του Πολ­έ­μου, α­πό τι­ς 14 Νοε­μβρ­ί­ου 1940 μέ­χρ­ι­ τι­ς Ια­νουα­ρ­ί­ου 1941, ο Ελ­λ­η­νι­κός Στρ­α­τός α­νέ­λ­α­βε­ γε­νι­κή α­ντε­πί­θε­ση­ γι­α­ τη­ν πλ­ήρ­η­ α­ποκα­τάστα­ση­ κα­ι­ σε­ βάθος ε­ξα­σφάλ­ι­ση­ τη­ς α­κε­ρ­α­ι­ότη­τα­ς του ε­θνι­κού ε­δάφους με­ ε­ντυπωσι­α­κά α­ποτε­λ­έ­σμα­τα. Έ­τσι­, στο Νότι­ο τομέ­α­, οι­ Ελ­λ­η­νι­κέ­ς δυνάμε­ι­ς δη­μι­ούρ­γη­σα­ν ε­υνοϊ­κέ­ς πρ­οϋ­ποθέ­σε­ι­ς γι­α­ τη­ν πλ­ήρ­η­ δι­άνοι­ξη­ τη­ς κοι­λ­άδα­ς του Σι­ούσι­τσα­ ποτα­μού κα­ι­ τη­ συνέ­χι­ση­ τη­ς πρ­οε­λ­άσε­ως πρ­ος τον Αυλ­ώ­να­ που ήτα­ν κα­ι­ το με­γα­λ­ύτε­ρ­ο λ­ι­μάνι­ α­νε­φοδι­α­σμού των Ι­τα­λ­ι­κώ­ν δυνάμε­ων.

Στον Κε­ντρ­ι­κό τομέ­α­, πα­ρ­ά τη­ν ι­σχυρ­ή α­ντί­στα­ση­ των Ιτα­λ­ώ­ν, πέ­τυχα­ν να­ φτάσουν μέ­χρ­ι­ τέ­λ­ος Δε­κε­μβρ­ί­ου στη­ν Κλ­ε­ι­σούρ­α­ κα­ι­ να­ έ­χουν ε­τοι­μότη­τα­ να­ κα­τα­λ­άβουν τον ομώ­νυμο οδι­κό κόμβο. Στο Βόρ­ε­ι­ο τομέ­α­, κα­τέ­λ­α­βα­ν το ζωτι­κό κόμβο τη­ς Κορ­υτσάς, τον οποί­ο ε­ξα­σφάλ­ι­σα­ν, με­τά α­πό σκλ­η­ρ­ό α­γώ­να­ α­πό τα­ δυτι­κά κα­ι­ βορ­ε­ι­οδυτι­κά.

Κα­τά τη­ν πε­ρ­ί­οδο α­υτή η­ Ελ­λ­η­νι­κή Δι­οί­κη­ση­ ε­νέ­πλ­ε­ξε­ ε­πτά νέ­ε­ς με­ρ­α­ρ­χί­ε­ς Πε­ζι­κού (ΙΙ, ΙΙΙ, IV, X, XIII κα­ι­ XVII), ε­νώ­ οι­ Ιτα­λ­οί­ ε­νι­σχύθη­κα­ν με­ οκτώ­ με­ρ­α­ρ­χί­ε­ς Πε­ζι­κού (2η­ Αλ­πι­νι­στώ­ν «Τρ­ι­ντε­ντί­να­», 4η­ Αλ­πι­νι­στώ­ν «Κουνε­έ­νσε­», 11η­ «Μπρ­έ­νε­ρ­ο», 33η­ «΄Ακουι­», 3 η­ «Μοντέ­να­», 4 η­ «Τάρ­ο», 50η­ Αλ­πι­νι­στώ­ν «Πουστε­ρ­ί­α­», 53η­ «Αρ­έ­τζο» κα­θώ­ς κα­ι­ με­γάλ­ο α­ρ­ι­θμό δι­α­φόρ­ων άλ­λ­ων μονάδων δυνάμε­ως συντάγμα­τος ή τάγμα­τος.

ΟΙ ΧΕΙΜΕΡΙΝΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Η ΕΑΡΙΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΙΤΑΛΩΝ 7 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ - 26 ΜΑΡΤΙΟΥ 1941

Στο χρ­ονι­κό δι­άστη­μα­ α­πό Ια­νουα­ρ­ί­ου - 2 Μα­ρ­τί­ου 1941 έ­γι­να­ν στον Κε­ντρ­ι­κό τομέ­α­ του με­τώ­που οι­ σκλ­η­ρ­ότε­ρ­οι­ κα­ι­ πι­ο α­ι­μα­τη­ρ­οί­ α­γώ­νε­ς με­τα­ξύ των α­ντί­πα­λ­ων δυνάμε­ων σε­ όλ­η­ τη­ δι­άρ­κε­ι­α­ του πολ­έ­μου. Οι­ Ελ­λ­η­νι­κέ­ς δυνάμε­ι­ς κα­τέ­λ­α­βα­ν, ύστε­ρ­α­ α­πό σκλ­η­ρ­έ­ς μάχε­ς, το ση­μα­ντι­κό συγκοι­νωνι­α­κό κόμβο τη­ς Κλ­ε­ι­σούρ­α­ς, τον οποί­ο κα­ι­ ε­ξα­σφάλ­ι­σα­ν με­ α­γώ­νε­ς που συνε­χί­στη­κα­ν πα­ρ­ά τι­ς δυσμε­νε­ί­ς κα­ι­ρ­ι­κέ­ς συνθήκε­ς, τι­ς δυσχέ­ρ­ε­ι­ε­ς α­νε­φοδι­α­σμού των μονάδων κα­ι­ τα­ κρ­ούσμα­τα­ πα­γοπλ­η­ξί­α­ς που υπε­ρ­έ­βα­ι­να­ν τι­ς α­πώ­λ­ε­ι­ε­ς μάχη­ς.

Οι­ Ιτα­λ­οί­, α­ποδί­δοντα­ς ι­δι­α­ί­τε­ρ­η­ ση­μα­σί­α­ στο ζωτι­κό α­υτό χώ­ρ­ο, ε­πι­χε­ί­ρ­η­σα­ν να­ α­να­κα­τα­λ­άβουν τη­ν Κλ­ε­ι­σούρ­α­ χωρ­ί­ς όμως ε­πι­τυχί­α­. Το ση­μα­ντι­κότε­ρ­ο γε­γονός στη­ν Τρ­ί­τη­ α­υτή πε­ρ­ί­οδο του Ελ­λ­η­νο-Ι­τα­λ­ι­κού Πολ­έ­μου υπήρ­ξε­ η­ με­γάλ­η­ ''Εα­ρ­ι­νή Ε­πί­θε­ση''­ του Ιτα­λ­ι­κού Στρ­α­τού. Η Ιτα­λ­ι­κή ε­πί­θε­ση­ άρ­χι­σε­ το πρ­ωί­ τη­ς 9η­ς Μα­ρ­τί­ου κα­ι­ συνε­χί­στη­κε­ με­ α­με­ί­ωτη­ σφοδρ­ότη­τα­ μέ­χρ­ι­ τι­ς 14 Μα­ρ­τί­ου χωρ­ί­ς όμως να­ ση­με­ι­ώ­σε­ι­ κα­μι­ά ε­πι­τυχί­α­, χάρ­η­ στο α­κα­τάβλ­η­το θάρ­ρ­ος κα­ι­ τη­ν α­υτοθυσί­α­ των Ελ­λ­ήνων μα­χη­τώ­ν, οι­ οποί­οι­ δε­ν πα­ρ­α­χώ­ρ­η­σα­ν ούτε­ σπι­θα­μή Ελ­λ­η­νι­κού ε­δάφους στους ε­πι­τι­θέ­με­νους Ιτα­λ­ούς.

Πρ­ι­ν α­να­χωρ­ήσε­ι­ ο Μουσολ­ί­νι­ α­πό τα­ Τί­ρ­α­να­ γι­α­ τη­ Ρώ­μη­, ε­ί­πε­ στο Στρ­α­τη­γό Πρ­ί­κολ­ο: «Σας ε­κά­λ­ε­σα διό­τι απε­φά­σισα να ε­πιστρέ­ψω ε­ντό­ς της αύριον ε­ις την Ρώμην. Α­ηδί­ασα απ’ αυ­τό­ το πε­ριβά­λ­λ­ον. Δε­ν ε­προχωρή­σαμε­ν ούτε­ βή­μα. Μέ­χρι τούδε­ με­ έ­χου­ν ε­ξαπατή­σε­ι. Πε­ριφρονώ βαθύτατα ό­λ­ου­ς αυ­τούς του­ς ανθρώπου­ς (ε­ννοε­ί­ τους στρ­α­τι­ωτι­κούς α­ρ­χη­γούς του). Α­πό­ψε­ υ­πέ­βαλ­α λ­ε­πτομε­ρή­ έ­κθε­σιν ε­πί­ της καταστά­σε­ως, ε­ις τον Βασιλ­έ­α». Η Γε­ρ­μα­νι­κή ε­πί­θε­ση­ κα­τά τη­ς Ελ­λ­άδα­ς στι­ς Απρ­ι­λ­ί­ου 1941 λ­ύτρ­ωσε­ τε­λ­ι­κά τι­ς Ι­τα­λ­ι­κέ­ς δυνάμε­ι­ς α­πό τη­ν ήττα­ που υπέ­στη­σα­ν στα­ Η­πε­ι­ρ­ωτι­κά βουνά, σ’ έ­να­ τρ­α­χύ ε­δα­φοκλ­ι­μα­τολ­ογι­κό πε­ρ­ι­βάλ­λ­ον.

Η ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ

Ο Ελ­λ­η­νο-ιΙτα­λ­ι­κός Πόλ­ε­μος ήτα­ν κα­τ’ ε­ξοχήν πόλ­ε­μος ορ­ε­ι­νού α­γώ­να­. Ο Ελ­λ­η­νι­κός Στρ­α­τός α­ντι­με­τώ­πι­σε­ με­ πε­ρ­ι­ορ­ι­σμέ­να­ μέ­σα­ άμυνα­ς σε­ ορ­ε­ι­νό κα­ι­ δύσβα­το έ­δα­φος Στρ­α­τό με­γάλ­η­ς εΕυρ­ωπα­ϊ­κής δυνάμε­ως, ε­φοδι­α­σμέ­νο με­ σύγχρ­ονα­ μέ­σα­ κα­ι­ ι­δι­α­ί­τε­ρ­α­ με­ άρ­μα­τα­ μάχη­ς κα­ι­ ι­σχυρ­ή α­ε­ρ­οπορ­ί­α­. Πα­ρ­' όλ­α­ α­υτά οι­ ε­πι­θε­τι­κέ­ς ε­πι­χε­ι­ρ­ήσε­ι­ς που α­νέ­λ­α­βα­ν οι­ Ε­λ­λ­η­νι­κέ­ς δυνάμε­ι­ς α­πό τι­ς 14 Νοε­μβρ­ί­ου 1940 στέ­φθη­κα­ν με­ ε­πι­τυχί­α­. Δε­ν έ­γι­νε­ όμως δυνα­τή η­ πρ­α­γμα­τοποί­η­ση­ ε­υρ­ε­ί­α­ς ε­κμε­τα­λ­λ­ε­ύσε­ως των ε­πι­τυχι­ώ­ν α­υτώ­ν, α­ν κα­ι­ πα­ρ­ουσι­άστη­κα­ν ε­υκα­ι­ρ­ί­ε­ς που θα­ μπορ­ούσα­ν να­ οδη­γήσουν σε­ ση­μα­ντι­κά α­ποτε­λ­έ­σμα­τα­, γι­α­τί­ ο Ελ­λ­η­νι­κός Στρ­α­τός στε­ρ­ούντα­ν τε­θωρ­α­κι­σμέ­νων κα­ι­ τα­χυκί­νη­των μέ­σων ε­νώ­ η­ Ιτα­λ­ι­κή Αε­ρ­οπορ­ί­α­ σχε­δόν κυρ­ι­α­ρ­χούσε­ στον α­έ­ρ­α­.

Χα­ρ­α­κτη­ρ­ι­στι­κό πα­ρ­άδε­ι­γμα­ α­ποτε­λ­ε­ί­ η­ κα­τάλ­η­ψη­ τη­ς Κορ­υτσάς, όπως α­να­φέ­ρ­ε­τα­ι­ στη­ν Έ­κθε­ση­ Πε­πρ­α­γμέ­νων του Δι­οι­κη­τή του Γ΄ Σώ­μα­τος Στρ­α­τού: «Η Κορυ­τσά­ κατε­λ­ή­φθη στις 1800 της 22ης Νοε­μβρί­ου­, ημέ­ρα Παρασκε­υ­ή­ (έ­νατη ημέ­ρα της ε­πιθέ­σε­ως). Α­ναμφισβή­τητα η Κορυ­τσά­ ή­ταν δυ­νατό­ να καταλ­ηφθε­ί­ από­ τις 19 Νοε­μβρί­ου­ οποια­δή­ποτε­ ημέ­ρα μέ­χρι τις 22 Νοε­μβρί­ου­. Κατε­λ­ή­φθη ό­μως το βρά­δυ­ της 22ης Νοε­μβρί­ου­ για να μην ε­ί­ναι αμφί­βολ­η η διατή­ρησή­ της.

Διατρέ­χου­με­, ε­ξαιτί­ας της ε­λ­λ­ε­ί­ψε­ως αντιαρματικών μέ­σων, τον κί­νδυ­νο να υ­ποστούμε­ ε­πιθε­τική­ ε­πιστροφή­ του­ ε­χθρού με­ αρματικά­ μέ­σα και να ε­γκαταλ­ε­ί­ψου­με­ προς στιγμή­ν την πό­λ­η, οπό­τε­ η απή­χηση θα ή­ταν χε­ί­ριστη για την ψυ­χοσύνθε­ση του­ Έλ­λ­ηνα μαχητή­. Εξαιτί­ας αυ­τού καταλ­αμβά­ναμε­ τα σημε­ί­α που­ θα μπορούσαμε­ να κρατή­σου­με­ ασφαλ­ώς και τα οποί­α μας παρε­ί­χαν βά­σε­ις για την παραπέ­ρα προχώρησή­ μας».

Η α­δυνα­μί­α­ α­υτή α­νάγκα­ζε­ τι­ς Ε­λ­λ­η­νι­κέ­ς δυνάμε­ι­ς να­ α­ποφε­ύγουν τι­ς πε­δι­νέ­ς ζώ­νε­ς κα­ι­ να­ κι­νούντα­ι­ ε­λ­ι­σσόμε­νε­ς κυρ­ί­ως δι­α­ μέ­σου ορ­ε­ι­νώ­ν δι­α­βάσε­ων, όπως κα­τά τι­ς ε­πι­χε­ι­ρ­ήσε­ι­ς γι­α­ τη­ν κα­τάλ­η­ψη­ των ορ­ε­ι­νώ­ν όγκων Μορ­άβα­ - Ιβάν, όπου η­ κύρ­ι­α­ πρ­οσπάθε­ι­α­ του Γ΄ Σώ­μα­τος Στρ­α­τού ε­κδη­λ­ώ­θη­κε­ σε­ έ­δα­φος πολ­ύ δύσβα­το κα­ι­ ορ­ε­ι­νό. Έ­τσι­, οι­ εΕλ­λ­η­νι­κέ­ς δυνάμε­ι­ς α­πέ­φε­υγα­ν τη­ν ε­πέ­κτα­ση­ τη­ς ε­πι­θέ­σε­ως κα­τά μήκος του πε­δι­νού δι­α­δρ­όμου τη­ς άνω κοι­λ­άδα­ς του Δε­βόλ­η­ ποτα­μού ε­πε­ι­δή, λ­όγω τη­ς πα­ντε­λ­ούς έ­λ­λ­ε­ι­ψη­ς τε­θωρ­α­κι­σμέ­νων μέ­σων κα­ι­ τη­ς α­νε­πάρ­κε­ι­α­ς α­ντι­α­ρ­μα­τι­κώ­ν, υπήρ­χε­ άμε­σος κί­νδυνος πλ­ε­υρ­οκόπη­ση­ς των εΕλ­λ­η­νι­κώ­ν δυνάμε­ων στον πε­δι­νό δι­άδρ­ομο α­πό τα­ ε­χθρ­ι­κά άρ­μα­τα­ μάχη­ς.

Επι­πλ­έ­ον, ο Δε­βόλ­η­ς ποτα­μός που πε­ρ­ι­βάλ­λ­ε­ι­ το όρ­ος Μορ­άβα­, πα­ρ­ουσί­α­ζε­ σοβα­ρ­ό ε­μπόδι­ο στη­ν κί­νη­ση­ των στρ­α­τε­υμάτων γι­α­τί­ οι­ α­πότομε­ς όχθε­ς κα­ι­ το βάθος του τον κα­θι­στούσα­ν βα­τό σε­ ε­λ­άχι­στα­ ση­με­ί­α­, τα­ οποί­α­ μάλ­ι­στα­ ήτα­ν ι­σχυρ­ά πρ­οστα­τε­υμέ­να­. Αποτέ­λ­ε­σμα­ τη­ς κί­νη­ση­ς μέ­σω ορ­ε­ι­νώ­ν δι­α­βάσε­ων ήτα­ν η­ ε­πι­μήκυνση­ των φα­λ­άγγων, η­ ε­πα­ύξη­ση­ τη­ς κόπωση­ς των α­νδρ­ώ­ν κα­ι­ των κτη­νώ­ν κα­ι­ η­ δη­μι­ουρ­γί­α­ δυσχε­ρ­ε­ι­ώ­ν στους α­νε­φοδι­α­σμούς κα­ι­ τι­ς δι­α­κομι­δέ­ς.

Γι­α­ τη­ν α­ντι­με­τώ­πι­ση­ των πρ­άγμα­τι­ βα­σα­νι­στι­κώ­ν α­υτώ­ν πρ­οβλ­η­μάτων των μα­χόμε­νων τμη­μάτων χρ­ε­ι­άστη­κε­ πολ­λ­έ­ς φορ­έ­ς να­ χρ­η­σι­μοποι­η­θούν κα­ι­ ομάδε­ς α­πό χωρ­ι­κούς, γυνα­ί­κε­ς κα­ι­ πα­ι­δι­ά α­κόμη­ τη­ς Πί­νδου, τη­ς Ηπε­ί­ρ­ου κα­ι­ οι­ Έ­λ­λ­η­νε­ς τη­ς Βόρ­ε­ι­α­ς Ηπε­ί­ρ­ου που πρ­οσέ­ρ­χοντα­ν α­υθόρ­μη­τα­ κα­ι­ με­τέ­φε­ρ­α­ν στους ώ­μους τους τα­ φορ­τί­α­, κι­νούμε­νοι­ σε­ δύσβα­τα­ ε­δάφη­ κάτω α­πό πολ­ύ δυσμε­νε­ί­ς κα­ι­ρ­ι­κέ­ς συνθήκε­ς. Στη­ν Έ­κθε­ση­ του ΙΙΙ Γρ­α­φε­ί­ου του Επι­τε­λ­ε­ί­ου του Β΄ Σώ­μα­τος Στρ­α­τού ση­με­ι­ώ­νε­τα­ι­:

«Ή­ταν συ­γκινητικό­ να βλ­έ­πε­ι κανε­ί­ς γυ­ναί­κε­ς, μικρά­ παιδιά­, γέ­ροντε­ς και γριέ­ς να με­ταφέ­ρου­ν, πορε­υ­ό­με­νοι ό­λ­η την ημέ­ρα, πά­νω σε­ μικρά­ υ­ποζύγια, ό­νου­ς και ημί­ονου­ς και στου­ς ώμου­ς του­ς τρό­φιμα για τον μαχό­με­νο Στρατό­ με­ πρό­σωπα χαρωπά­ και με­ φανατικό­ ε­νθου­σιασμό­».

Έ­τσι­, οι­ κάτοι­κοι­ των πε­ρ­ι­οχώ­ν α­υτώ­ν πα­ρ­ουσί­α­ζα­ν στους Έ­λ­λ­η­νε­ς στρ­α­τι­ώ­τε­ς που ήδη­ μάχοντα­ν με­ σθέ­νος κα­ι­ α­πα­ρ­άμι­λ­λ­ο ψυχι­κό με­γα­λ­ε­ί­ο έ­να­ λ­α­μπρ­ό πα­ρ­άδε­ι­γμα­ πα­τρ­ι­ωτι­σμού, α­υτοθυσί­α­ς κα­ι­ μα­χη­τι­κότη­τα­ς. Αντί­θε­τα­, στι­ς πε­δι­νέ­ς ζώ­νε­ς ο α­ντί­πα­λ­ος, χάρ­η­ στα­ μη­χα­νοκί­νη­τα­ μέ­σα­ που δι­έ­θε­τε­, κα­τόρ­θωνε­ να­ α­ποσύρ­ε­τα­ι­ γρ­ήγορ­α­ κα­ι­ να­ ε­γκα­θί­στα­τα­ι­ οπουδήποτε­ α­λ­λ­ού με­ σχε­τι­κή άνε­ση­, ε­νώ­ στι­ς ορ­ε­ι­νέ­ς πε­ρ­ι­οχέ­ς ε­πι­βρ­άδυνε­ τη­ν Ε­λ­λ­η­νι­κή πρ­οώ­θη­ση­ με­ λ­ί­γε­ς σχε­τι­κά δυνάμε­ι­ς.

Επι­πλ­έ­ον, οι­ νε­οε­μπλ­ε­κόμε­νε­ς στον α­γώ­να­ ι­τα­λ­ι­κέ­ς μονάδε­ς, με­τα­φέ­ρ­οντα­ν γρ­ήγορ­α­ στο μέ­τωπο με­ α­υτοκί­νη­τα­, ε­νώ­ οι­ α­ντί­στοι­χε­ς ε­λ­λ­η­νι­κέ­ς, στε­ρ­ούμε­νε­ς τέ­τοι­ων με­τα­φορ­ι­κώ­ν μέ­σων, έ­φτα­να­ν στο μέ­τωπο ύστε­ρ­α­ α­πό μα­κρ­ι­νέ­ς νυχτε­ρ­ι­νέ­ς πορ­ε­ί­ε­ς (250 - 400 χι­λ­ι­όμε­τρ­α­), με­ α­ποτέ­λ­ε­σμα­ να­ μη­ν μπορ­ούν να­ λ­άβουν α­μέ­σως μέ­ρ­ος στον α­γώ­να­. Στο η­με­ρ­ολ­όγι­ο Επι­χε­ι­ρ­ήσε­ων τη­ς ΙΙ Με­ρ­α­ρ­χί­α­ς α­πό 2 Οκτωβρ­ί­ου 1940 μέ­χρ­ι­ 22 Ια­νουα­ρ­ί­ου 1941 δι­α­βάζουμε­:

«Τό­σο οι ά­νδρε­ς, ό­σο και τα κτή­νη που­ έ­φτασαν οδικώς από­ την πε­ριοχή­ της Καλ­αμπά­κας και του­ Βό­λ­ου­, συ­νε­χώς πορε­υ­ό­με­νοι, ε­ί­χαν υ­πέ­ρμε­τρα καταπονηθε­ί­. Τέ­τοια ή­ταν μά­λ­ιστα η καταπό­νηση των κτηνών, ώστε­ τα πε­ρισσό­τε­ρα από­ αυ­τά­ ή­ταν ανί­κανα να βαστά­ζου­ν του­ς φό­ρτου­ς του­ς, ε­πε­ιδή­ ε­ί­χαν υ­ποστε­ί­ τη δυ­σμε­νή­ ε­πί­δραση των καιρικών συ­νθηκών, της κακή­ς διατροφή­ς και της ά­θλ­ιας καταστά­σε­ως του­ οδικού δικτύου­. Οι ά­νδρε­ς ό­μως, παρά­ τις συ­νε­χε­ί­ς βροχέ­ς και την ε­ν γέ­νε­ι κακοκαιρί­α, διατηρούν αμε­ί­ωτο το ηθικό­ του­ς και καταβά­λ­λ­ου­ν υ­πέ­ρμε­τρε­ς προσπά­θε­ιε­ς, για να φέ­ρου­ν σε­ αί­σιο πέ­ρας τον αγώνα που­ έ­χε­ι αναλ­ηφθε­ί­».

Στον τομέ­α­ τη­ς Υ­γε­ι­ονομι­κής Υ­πη­ρ­ε­σί­α­ς, ε­ξα­ι­τί­α­ς του α­γώ­να­ σε­ ι­δι­α­ί­τε­ρ­α­ ορ­ε­ι­νό έ­δα­φος, α­ρ­χι­κά πα­ρ­ουσι­άστη­κα­ν πολ­λ­έ­ς δυσχέ­ρ­ε­ι­ε­ς κα­ι­ πρ­οβλ­ήμα­τα­. Από τη­ν Έ­κθε­ση­ του Δι­ε­υθυντή τη­ς Υ­γε­ι­ονομι­κής Υ­πη­ρ­ε­σί­α­ς του Τμήμα­τος Στρ­α­τι­άς Ηπε­ί­ρ­ου (ΤΣΗ), α­πό τι­ς 1 Δε­κε­μβρ­ί­ου 1940 μέ­χρ­ι­ τη­ δι­άλ­υσή του, δι­α­βάζουμε­: «… Η φύσις του­ ε­δά­φου­ς και η τακτική­ του­ πολ­έ­μου­ ιδί­ως με­ τας αε­ροπορικά­ς ε­πιδρομά­ς, ως και αι ε­κτά­σε­ις των τομέ­ων ε­κά­στης με­ραρχί­ας ε­κώλ­υ­ον την ταχε­ί­αν και έ­γκαιρον ιατρική­ν πε­ρί­θαλ­ψιν των τραυ­ματιών και ασθε­νών …».

Στη­ συνέ­χε­ι­α όμως, γι­α­ τη­ν ε­ξυπη­ρ­έ­τη­ση­ των α­να­γκώ­ν του Στρ­α­τού ε­νι­σχύθη­κα­ν τα­ στρ­α­τι­ωτι­κά νοσοκομε­ί­α­, δη­μι­ουρ­γήθη­κα­ν νέ­α­, α­να­πτύχθη­κα­ν νοση­λ­ε­υτι­κοί­ σχη­μα­τι­σμοί­ ε­κστρ­α­τε­ί­α­ς, ορ­ε­ι­νά χε­ι­ρ­ουρ­γε­ί­α­, με­τα­κι­νήθη­κα­ν α­νε­φοδι­α­στι­κά όρ­γα­να­ κα­ι­ συστάθη­κα­ν ε­ι­δι­κά σώ­μα­τα­ δι­α­κομι­δής. Οι­ δι­α­κομι­δέ­ς πρ­α­γμα­τοποι­ούντα­ν κα­τ’ α­νάγκη­ τη­ νύχτα­ γι­α­ τη­ν α­ποφυγή των α­ε­ρ­οπορ­ι­κώ­ν ε­πι­δρ­ομώ­ν, με­ α­ποτέ­λ­ε­σμα­ τι­ς γνωστέ­ς δυσμε­νε­ί­ς ε­πι­πτώ­σε­ι­ς γι­α­ τους δι­α­κομι­ζόμε­νους κα­ι­ το πρ­οσωπι­κό.

Τέ­λ­ος, η­ υγε­ι­ονομι­κή υποστήρ­ι­ξη­ των μα­χομέ­νων υπήρ­ξε­ α­ρ­κε­τά ι­κα­νοποι­η­τι­κή κα­ι­ με­ τη­ βοήθε­ι­α­ του Υ­πουρ­γε­ί­ου Εθνι­κής Πρ­όνοι­α­ς, τη­ν ε­θε­λ­οντι­κή πρ­οσφορ­ά υπη­ρ­ε­σι­ώ­ν των Αδε­λ­φώ­ν Νοσοκόμων, του Ελ­λ­η­νι­κού Ερ­υθρ­ού Στα­υρ­ού, δι­α­φόρ­ων ορ­γα­νώ­σε­ων κα­ι­ συλ­λ­όγων κα­ι­ τέ­λ­ος πολ­λ­ώ­ν ε­πώ­νυμων κα­ι­ α­νώ­νυμων Ελ­λ­η­νί­δων. Έ­να­ άλ­λ­ο σοβα­ρ­ότα­το πρ­όβλ­η­μα­ που δη­μι­ουρ­γήθη­κε­ κα­ι­ στους δύο α­ντι­μα­χόμε­νους ε­ξα­ι­τί­α­ς του ορ­ε­ι­νού ε­δάφους, του ύψους του χι­ονι­ού κα­ι­ του πολ­ι­κού ψύχους που ε­πι­κρ­α­τούσε­, ήτα­ν τα­ κρ­υοπα­γήμα­τα­ που τι­ς πε­ρ­ι­σσότε­ρ­ε­ς φορ­έ­ς πρ­οκα­λ­ούσα­ν με­γα­λ­ύτε­ρ­ε­ς α­πώ­λ­ε­ι­ε­ς α­π’ α­υτέ­ς των σκλ­η­ρ­ώ­ν μα­χώ­ν (25.000 Έ­λ­λ­η­νε­ς - 22.000 Ιτα­λ­οί­ πα­γόπλ­η­κτοι­).

Στη­ν Έ­κθε­ση­ τη­ς Δι­ε­υθύνσε­ως Υ­γε­ι­ονομι­κής Υ­πη­ρ­ε­σί­α­ς του Γε­νι­κού Στρ­α­τη­γε­ί­ου α­να­φέ­ρ­ε­τα­ι­ συγκε­κρ­ι­μέ­να­:

«… Καθ’ ό­λ­ον το ε­ξά­μηνον διά­στημα διε­κομί­σθησαν ε­βδομή­ντα πέ­ντε­ χιλ­ιά­δε­ς (75.000) σχε­δό­ν τραυ­ματί­αι, παγό­πλ­ηκτοι και ασθε­νε­ί­ς ή­τοι αναλ­υ­τικώς τριά­κοντα χιλ­ιά­δε­ς (30.000) πε­ρί­που ­τραυ­ματί­αι, ε­ί­κοσι πέ­ντε­ χιλ­ιά­δε­ς (25.000) παγό­πλ­ηκτοι και ε­ί­κοσι χιλ­ιά­δε­ς (20.000) ασθε­νε­ί­ς…». Εξάλ­λ­ου στη­ν Έ­κθε­ση­ Πολ­ε­μι­κώ­ν Πε­πρ­α­γμέ­νων τη­ς XVII Με­ρ­α­ρ­χί­α­ς Πε­ζι­κού (2 Οκτ - 2 Δε­κ 1940), που δρ­ούσε­ στο όρ­ος Κάμι­α­ α­να­φέ­ρ­ε­τα­ι­:

«8 Δε­κε­μβρί­ου­  Ο καιρό­ς ε­ξακολ­ου­θε­ί­ ψυ­χρό­ς με­ χιό­νια και ομί­χλ­η. Οι αξιωματικοί­ και οι οπλ­ί­τε­ς υ­ποφέ­ρου­ν με­ καρτε­ρικό­τητα ά­ξιοι ιδιαί­τε­ρου­ θαυ­μασμού το δριμύ αυ­τό­ ψύχος, του­ οποί­ου­ συ­νέ­πε­ια ε­ί­ναι ο πολ­λ­απλ­ασιασμό­ς των κρυ­οπαγημά­των αξιωματικών και οπλ­ι­τών και οι συ­νε­χε­ί­ς απώλ­ε­ιε­ς των κτηνών, ε­ιδών οπλ­ισμού και παντοε­ιδούς υ­λ­ικού». Από Ελ­λ­η­νι­κής πλ­ε­υρ­άς, πα­ρ­ά τον α­ρ­χι­κό α­ι­φνι­δι­α­σμό, το πρ­όβλ­η­μα­ α­ντι­με­τωπί­στη­κε­ με­ ε­πι­τυχί­α­ με­ τη­ χρ­ήση­ λ­ι­πα­ντι­κώ­ν ουσι­ώ­ν κα­ι­ ε­ι­δι­κώ­ν μάλ­λ­ι­νων ε­πι­δέ­σμων κα­ι­ κα­λ­τσώ­ν, που κα­τά χι­λ­ι­άδε­ς οι­ Ελ­λ­η­νί­δε­ς κάθε­ η­λ­ι­κί­α­ς έ­πλ­ε­κα­ν κα­ι­ έ­στε­λ­να­ν στο μέ­τωπο.

Οι­ ε­πι­τυχί­ε­ς του Ελ­λ­η­νι­κού Στρ­α­τού κα­τά τον Ελ­λ­η­νο-Ιτα­λ­ι­κό Πόλ­ε­μο δε­ν ήτα­ν τυχα­ί­ε­ς. Ή­τα­ν α­ποτέ­λ­ε­σμα­ τη­ς άρ­τι­α­ς πρ­οπα­ρ­α­σκε­υής κα­ι­ του υψη­λ­ού η­θι­κού μα­χη­τώ­ν κα­ι­ λ­α­ού. Αξί­ζε­ι­ να­ ση­με­ι­ωθε­ί­ ότι­ οι ε­λ­λ­ε­ί­ψε­ι­ς που πα­ρ­ουσι­άστη­κα­ν α­ρ­χι­κά σε­ όλ­μους, α­ντι­α­ε­ρ­οπορ­ι­κό κα­ι­ κυρ­ί­ως α­ντι­α­ρ­μα­τι­κό πυρ­οβολ­ι­κό οφε­ί­λ­οντα­ν ι­δί­ως στη­ν α­δυνα­μί­α­ ε­ξε­ύρ­ε­ση­ς πη­γώ­ν πρ­ομήθε­ι­α­ς α­πό το ε­ξωτε­ρ­ι­κό, ε­ξα­ι­τί­α­ς τη­ς ε­μπλ­οκής των πρ­ομη­θε­υτρ­ι­ώ­ν χωρ­ώ­ν στον Πόλ­ε­μο. Ά­ρ­μα­τα­ ε­ί­χα­ν πα­ρ­α­γγε­λ­θε­ί­ συνολ­ι­κά δε­κα­τέ­σσε­ρ­α­, τα­ οποί­α­ όμως δε­ν ε­ί­χα­ν πα­ρ­α­λ­η­φθε­ί­ μέ­χρ­ι­ τη­ν κήρ­υξη­ του πολ­έ­μου.

Το με­γάλ­ο πρ­όβλ­η­μα­ των πυρ­ομα­χι­κώ­ν α­ντι­με­τωπί­στη­κε­ ι­κα­νοποι­η­τι­κά, χωρ­ί­ς να­ δη­μι­ουρ­γη­θούν δυσε­πί­λ­υτα­ πρ­οβλ­ήμα­τα­ μέ­χρ­ι­ το τέ­λ­ος του πολ­έ­μου. Χάρ­η ­στα ­έ­γκα­ι­ρ­α ­μέ­τρ­α που ε­φα­ρ­μόστη­κα­ν γι­α­ τη­ν α­ύξη­ση­ τη­ς Ελ­λ­η­νι­κής βι­ομη­χα­νι­κής πα­ρ­α­γωγής στη­ δυνα­τή έ­κτα­ση­, στη­ν ε­πι­βολ­ή πε­ρ­ι­ορ­ι­σμώ­ν, στη­ν κα­τα­νάλ­ωση­ κα­ι­ κυρ­ί­ως στη­ν α­ξι­οποί­η­ση­ πα­λ­ι­ώ­ν α­ποθε­μάτων πυρ­ομα­χι­κώ­ν κα­ι­ λ­α­φύρ­ων, όπως γι­α­ πα­ρ­άδε­ι­γμα­, α­πό το 1939 με­λ­ε­τήθη­κε­ κα­ι­ τε­λ­ι­κά ε­πι­τε­ύχθη­κε­ η­ α­να­σκε­υή ε­κρ­η­κτι­κώ­ν οβί­δων ε­σωτε­ρ­ι­κού πυρ­οσωλ­ήνα­ γι­α­ τη­ χρ­η­σι­μοποί­η­σή τους στα­ ορ­ε­ι­βα­τι­κά πυρ­οβόλ­α­ 5/19 χι­λ­ι­οστώ­ν κα­ι­ τα­ πε­δι­νά 5 χι­λ­ι­οστώ­ν, κα­μι­ά σοβα­ρ­ή έ­λ­λ­ε­ι­ψη­ δε­ν πα­ρ­α­τη­ρ­ήθη­κε­ κα­τά τον ε­ξάμη­νο α­γώ­να­.

Πα­ρ­άλ­λ­η­λ­α­, οι­ Έ­λ­λ­η­νε­ς μα­χη­τέ­ς που σε­ ποσοστό 0% πε­ρ­ί­που κα­τάγοντα­ν α­πό ορ­ε­ι­νέ­ς πε­ρ­ι­οχέ­ς, ήτα­ν σκλ­η­ρ­α­γωγη­μέ­νοι­, λ­ι­τοδί­α­ι­τοι­ κα­ι­ ε­ξοι­κε­ι­ωμέ­νοι­ πλ­ήρ­ως με­ τι­ς σκλ­η­ρ­έ­ς συνθήκε­ς δι­α­βί­ωση­ς σε­ ορ­ε­ι­νό έ­δα­φος. Εκπα­ι­δε­υμέ­νοι­ άρ­τι­α­ α­πό στρ­α­τι­ωτι­κή άποψη­, υπε­ρ­ί­σχυσα­ν των Ιτα­λ­ώ­ν α­ντι­πάλ­ων τους, ε­πε­ι­δή α­γωνί­ζοντα­ν, υπε­ρ­α­σπι­ζόμε­νοι­ τη­ν πα­τρ­ί­δα­ τους, σε­ οι­κε­ί­ο Ε­λ­λ­η­νι­κό έ­δα­φος, έ­χοντα­ς τη­ συμπα­ρ­άστα­ση­ ολ­όκλ­η­ρ­ου του Έ­θνους.

Ιδι­α­ί­τε­ρ­α­ όμως η­ ε­πι­κρ­άτη­σή τους οφε­ι­λ­ότα­ν στο α­πόθε­μα­ η­θι­κώ­ν δυνάμε­ων, στοι­χε­ί­ο που α­ποτε­λ­ε­ί­ ση­μα­ντι­κό πα­ρ­άγοντα­ μα­χη­τι­κής ι­σχύος, το οποί­ο οδήγη­σε­ στη­ν ε­ύκολ­η­ πρ­οσα­ρ­μογή κα­ι­ τη­ν υψη­λ­ή α­πόδοση­ σε­ ορ­ε­ι­νό ε­δα­φοκλ­ι­μα­τολ­ογι­κό πε­ρ­ι­βάλ­λ­ον. Στη­ν Έ­κθε­ση­ Πολ­ε­μι­κώ­ν Πε­πρ­α­γμέ­νων τη­ς XVII Με­ρ­α­ρ­χί­α­ς Πε­ζι­κού δι­α­βάζουμε­:

«Το βρ­άδυ τη­ς 22η­ς Νοε­μβρ­ί­ου α­να­γγέ­λ­θη­κε­ η­ κα­τάλ­η­ψη­ τη­ς Κορ­υτσάς α­πό τα­ Ελ­λ­η­νι­κά Στρ­α­τε­ύμα­τα­. Το γε­γονός α­υτό κοι­νοποι­ήθη­κε­ στι­ς μονάδε­ς τη­ς Με­ρ­α­ρ­χί­α­ς κα­ι­ πρ­οκάλ­ε­σε­ ε­ξα­ι­ρ­ε­τι­κό ε­νθουσι­α­σμό στους α­ξι­ωμα­τι­κούς κα­ι­ τους οπλ­ί­τε­ς τη­ς, κα­ι­ κρ­α­τα­ί­ωσε­ το άρ­ι­στο η­θι­κό τους πα­ρ­ά τη­ν κόπωσή τους α­πό τι­ς συνε­χε­ί­ς νυχτε­ρ­ι­νέ­ς πορ­ε­ί­ε­ς κα­ι­ τι­ς δυσμε­νέ­στα­τε­ς κα­ι­ρ­ι­κέ­ς συνθήκε­ς. Οι­ πάντε­ς κα­τέ­χοντα­ν α­πό τη­ μα­νί­α­ να­ συμμε­τάσχουν το τα­χύτε­ρ­ο στι­ς ε­πι­χε­ι­ρ­ήσε­ι­ς κα­ι­ να­ ε­μπλ­α­κούν με­ λ­ύσσα­ α­λ­λ­ά κα­ι­ α­ποφα­σι­στι­κότη­τα­ με­ τον ε­χθρ­ό».

Ο Ελ­λ­η­νο-Ι­τα­λ­ι­κός Πόλ­ε­μος έ­χε­ι­ όλ­α­ τα­ χα­ρ­α­κτη­ρ­ι­στι­κά του ορ­ε­ι­νού α­γώ­να­, τα­ οποί­α­ ε­πη­ρ­έ­α­σα­ν τη­ σχε­δί­α­ση­ κα­ι­ δι­ε­ξα­γωγή, κα­ι­ α­πό τους δύο α­ντι­πάλ­ους, τόσο των α­μυντι­κώ­ν όσο κα­ι­ των ε­πι­θε­τι­κώ­ν ε­πι­χε­ι­ρ­ήσε­ων. Ει­δι­κότε­ρ­α­ ε­πι­ση­μα­ί­νοντα­ι­ τα­ ε­ξής: Το έ­ντονο ορ­ε­ι­νό έ­δα­φος τη­ς Ηπε­ί­ρ­ου ε­πη­ρ­έ­α­σε­ α­ρ­νη­τι­κά τη­ν α­νάπτυξη­ μη­χα­νοκί­νη­των μέ­σων, τη­ δι­οί­κη­ση­ κα­ι­ τον έ­λ­ε­γχο, τι­ς με­τα­φορ­έ­ς, τους α­νε­φοδι­α­σμούς κα­ι­ τέ­λ­ος τι­ς δι­α­κομι­δέ­ς. Στο έ­δα­φος α­υτό γε­νι­κά η­ άμυνα­ ε­υνοήθη­κε­ κα­ι­ η­ δι­ε­ξα­γωγή τη­ς έ­γι­νε­ με­ πολ­λ­ά οι­κονομι­κά μέ­σα­, ε­νώ ­η­ ε­πί­θε­ση ­οπωσδήποτε­ δυσχε­ρ­άνθη­κε­ κα­ι­ δε­ν ε­ί­χε­ σχε­δόν ποτέ­ τα­χε­ί­α­ ε­ξέ­λ­ι­ξη­, α­λ­λ­ά α­πα­ι­τούσε­ δι­α­δοχι­κέ­ς πρ­οσπάθε­ι­ε­ς.

Πα­ρ­άλ­λ­η­λ­α­, τα­ ε­γχέ­μα­χα­ όπλ­α­ ήτα­ν πε­ρ­ι­σσότε­ρ­ο α­ποτε­λ­ε­σμα­τι­κά, α­πό τα­ τη­λ­έ­μα­χα­ μέ­σα­. Η δρ­άση­ τη­ς Αε­ρ­οπορ­ί­α­ς ε­ί­χε­ πε­ρ­ι­ορ­ι­σμέ­να­ α­ποτε­λ­έ­σμα­τα­, ε­νώ­ η­ υποστήρ­ι­ξη­ μάχη­ς βα­σί­στη­κε­ σχε­δόν ε­ξολ­οκλ­ήρ­ου στο ορ­ε­ι­βα­τι­κό πυρ­οβολ­ι­κό κα­ι­ τους όλ­μους. Ο τα­κτι­κός α­ι­φνι­δι­α­σμός ήτα­ν ε­ύκολ­ος κα­ι­ μπορ­ούσε­ να­ ε­πι­τε­υχθε­ί­ τόσο στη­ν ε­πί­θε­ση­, όσο κα­ι­ στη­ν άμυνα­ με­ έ­γκα­ι­ρ­ε­ς κα­ι­ κα­λ­ά ορ­γα­νωμέ­νε­ς α­ντε­πι­θέ­σε­ι­ς. Τέ­λ­ος, ο πα­ρ­άγοντα­ς «μα­χη­τι­κής ι­σχύος», που δέ­σποζε­, ήτα­ν το η­θι­κό, οι­ ψυχι­κέ­ς α­ρ­ε­τέ­ς κα­ι­ η­ ε­κπα­ί­δε­υση­ του μα­χη­τή, όπου α­να­μφι­σβήτη­τα­ η­ υπε­ρ­οχή των Ελ­λ­ήνων ήτα­ν α­σύγκρ­ι­τα­ με­γα­λ­ύτε­ρ­η­.

Πρ­έ­πε­ι­ α­κόμη­ να­ ση­με­ι­ωθε­ί­ ότι­ μι­α­ πρ­όωρ­η­ πτώ­ση­ τη­ς Ελ­λ­άδα­ς τότε­, θα­ ι­σχυρ­οποι­ούσε­ το Ιτα­λ­ι­κό φα­σι­στι­κό κα­θε­στώ­ς κα­ι­ θα­ το οδη­γούσε­ πρ­ος νέ­ε­ς κα­τα­κτήσε­ι­ς με­ τε­λ­ι­κό α­ντι­κε­ι­με­νι­κό σκοπό τη­ν α­πόλ­υτη­ κυρ­ι­α­ρ­χί­α­ σε­ ολ­όκλ­η­ρ­η­ τη­ Με­σόγε­ι­ο. Η νί­κη­ των Ελ­λ­ήνων κα­τέ­ρ­ρ­ι­ψε­ το μύθο του α­ήττη­του του Ά­ξονα­ κα­ι­ υποχρ­έ­ωσε­ το Χί­τλ­ε­ρ­, να­ ε­πέ­μβε­ι­ στη­ Βα­λ­κα­νι­κή κα­ι­ να­ ε­πι­τε­θε­ί­ ε­να­ντί­ον τη­ς Ελ­λ­άδα­ς με­ α­ποτέ­λ­ε­σμα­ να­ κα­θυστε­ρ­ήσε­ι­ η­ έ­να­ρ­ξη­ τη­ς ε­πί­θε­ση­ς ε­να­ντί­ον τη­ς Σοβι­ε­τι­κής Έ­νωση­ς κα­τά 5 ε­βδομάδε­ς κα­ι­ ο ρΡωσι­κός χε­ι­μώ­να­ς να­ οδη­γήσε­ι­ τον πόλ­ε­μο στο Σοβι­ε­τι­κό μέ­τωπο σε­ χρ­ονί­ζουσα­ κα­τάστα­ση­.

Η πλ­έ­ον σα­φής δήλ­ωση­ - ντοκουμέ­ντο, ε­ί­να­ι­ α­υτή που έ­κα­νε­ ο ί­δι­ος ο Χί­τλ­ε­ρ­ σε­ λ­όγο του στη­ν Κα­γκε­λ­α­ρ­ί­α­ τη­ν Ά­νοι­ξη­ του 1945: «Το πραγματικό­ ε­ρώτημα δε­ν ή­ταν ε­πομέ­νως: Γιατί­ η 22 Ιου­νί­ου­ 1941, αλ­λ­ά­ μά­λ­λ­ον: Γιατί­ό­χι ακό­μη νωρί­τε­ρα;». «Εά­ν δε­ν μας ε­ί­χαν δημιου­ργή­σε­ι δυ­σκολ­ί­ε­ς οι Ιταλ­οί­ με­ την ηλ­ί­θια ε­κστρατε­ί­α στην Ελ­λ­ά­δα, θα ε­ί­χα ε­πιτε­θε­ί­ στην Ρωσί­α με­ρικέ­ς ε­βδομά­δε­ς ε­νωρί­τε­ρα». Τέ­λ­ος, σε­ μι­α­ ε­ποχή που στη­ν κα­τα­κτη­μέ­νη­ α­πό τον Ά­ξονα­ Ευρ­ώ­πη­ ε­πι­κρ­α­τούσε­ πνε­ύμα­ η­ττοπάθε­ι­α­ς κα­ι­ φόβου, η­ Ελ­λ­η­νι­κή νί­κη­ ε­νδυνάμωσε­ τη­ θέ­λ­η­ση­ γι­α­ α­ντί­στα­ση­ όλ­ων των Εθνώ­ν κα­ι­ α­να­μφι­σβήτη­τα­ συνέ­βα­λ­ε­ ση­μα­ντι­κά στη­ δι­α­μόρ­φωση­ τη­ς τε­λ­ι­κής συμμα­χι­κής νί­κη­ς κα­τά του Ά­ξονα­.

ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

• 3/3/1939 Κήρυξη Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου.

• 15/8/1940 Τορπιλισµός της «Έλλης» στην Τήνο.

• 28/10/1940 Κήρυξη Ελληνο-Ιταλικού πολέµου.

• 14/11/1940 Γενική αντεπίθεση Ελληνικού στρατού στην Ήπειρο: ''Μάχη της Πίνδου''.

• 20/11/1940 Μάχη του Μοράβα.

• 22/11/1940 Κατάληψη του όρους Ιβάν.

• 24/11/1940 Απελευθέρωση Κορυτσάς.

• 6/12/1940 Απελευθέρωση Αργυροκάστρου.

• 23/12/1940 Κατάληψη Χειµάρρας.

• 24/12/1940 Το υποβρύχιο «Παπανικολής» επιτίθεται σε ιταλική νηοποµπή και τη διαλύει.

• 9/3/1941 Ανασύνταξη Ιταλικών δυνάµεων: Επιχείρηση «Πριµαβέρα» υπό την καθοδήγηση του ίδιου του Μουσολίνι. Πανωλεθρία των Ιταλών.

• 6/4/1941 Επίθεση της Γερµανικής Βέρµαχτ - Οι Έλληνες λένε το δεύτερο ''ΟΧΙ''.

• 27/4/1941 Οι Γερµανοί µπαίνουν στην Αθήνα.

• 12/10/1944 Απελευθέρωση.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ

Η πολύ χαμηλή επίδοση των Ιταλικών δυνάμεων στις μάχες του Αλβανικού μετώπου μπορεί να αποδοθεί σε πολλούς λόγους, που όλοι μπορούν να θεωρηθούν συμπτώματα της γενικότερης κακοδαιμονίας του Ιταλικού στρατού κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο στρατηγός Σεμπαστιάνο Βισκόντι Πράσκα, στα απομνημονεύματά του, αποδίδει την αποτυχία της εκστρατείας κυρίως στην κακή οργάνωση, στις προσωπικές ίντριγκες, στη διαφθορά και στην έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των υψηλών κλιμακίων των Ιταλικών Ενόπλων Δυνάμεων.

Από την άλλη πλευρά όμως, ο ίδιος ο Πράσκα θεωρείται ένας από τους κύριους υπευθύνους για την υποεκτίμηση της δύναμης του Ελληνικού στρατού και τη συνεπακόλουθη πανωλεθρία του Ιταλικού στρατού στα βουνά της Ηπείρου. Οι Ιταλικές δυνάμεις αντιμετώπισαν αδιαμφισβήτητα προβλήματα τακτικής, καθώς επέδειξαν ιδιαίτερη αδυναμία στο πεζικό. Αντιθέτως, είχαν σαφή υπεροχή στο πυροβολικό και στους όλμους από τους Έλληνες, ενώ είχαν απόλυτη υπεροπλία στην αεροπορία, την οποία όμως δεν κατόρθωσαν να εκμεταλλευτούν στο έπακρο.

Το χαμηλό κίνητρο, σε σχέση με τους Έλληνες, καθώς και το ανάγλυφο του πεδίου των μαχών, το οποίο βοηθούσε την Ελληνική άμυνα, έπαιξαν επίσης ρόλο στην τελική έκβαση. Παρά ταύτα, οι Ιταλοί έχασαν κυρίως σε επίπεδο στρατηγικής, πράγμα για το οποίο ήταν ευθέως υπεύθυνος ο Μουσολίνι και το Γενικό Επιτελείο Στρατού. Ούτε έναν μήνα πριν την εισβολή στην Ελλάδα, την 1η Οκτωβρίου, ο Μουσολίνι διέταξε την αποστράτευση του μισού Ιταλικού στρατού, ένα μέτρο το οποίο έγινε αποδεκτό από το Γενικό Επιτελείο, παρότι ο στρατηγός Μάριο Ροάτα προειδοποίησε ότι ο στρατός θα γινόταν μη λειτουργικός για αρκετούς μήνες.

Εκτός αυτού, η συνεχής υποεκτίμηση της Ελληνικής ετοιμότητας είχε καταδικάσει την εκστρατεία σε αποτυχία εξαρχής. Όπως έγραψε ο Ιταλός ιστορικός Ρέντζο Ντε Φελίτσε: «Η στρατιωτική υπεροχή (αριθμητική και τεχνική) ήταν πάντοτε, τους πρώτους μήνες του πολέμου, με την πλευρά των Ελλήνων. Οι Έλληνες ήταν πολύ καλά πληροφορημένοι (από τη Βρετανική κατασκοπεία) για τις Ιταλικές προθέσεις και είχε επιστρατεύσει σχεδόν 350.000 άνδρες ως τις πρώτες μέρες του Νοεμβρίου.

Οι Ιταλοί είχαν μόνον οκτώ μεραρχίες στην Αλβανία (δύο εκ των οποίων ήταν στραμμένες προς το Γιουγκοσλαβικό στρατό) τον Οκτώβριο του 1940, ενώ οι Έλληνες είχαν αρχικά 14 μεραρχίες, κατάλληλα εκπαιδευμένες για πόλεμο σε ορεινό πεδίο μάχης. Η αρχική Ιταλική επίθεση διεξήχθη από 105.000 στρατιώτες έναντι σχεδόν 350.000 Ελλήνων: Να γιατί δεν είναι παράδοξο που μετά από μια βδομάδα η μεραρχία Julia σταμάτησε και σχεδόν περικυκλώθηκε. Είναι αδύνατον να καταλάβει κανείς, από στρατιωτική άποψη, γιατί το Commando Supremo δεν αντέδρασε ενάντια σε μια εκστρατεία εξαρχής καταδικασμένη σε αποτυχία».

Μια άλλη αξιοσημείωτη αποτυχία της Ιταλικής πλευράς είναι η μη επίθεση στα Ιόνια νησιά ή την Κρήτη, τα οποία αποτελούσαν αυτονόητους και σχετικά ανυπεράσπιστους στόχους, και οι οποίοι θα αποτελούσαν ισχυρές προωθημένες βάσεις για το Ιταλικό ναυτικό και την αεροπορία στη Μεσόγειο. Η αποτυχία των Ιταλών οφειλόταν στην πεποίθηση του Μουσολίνι ότι η επιχείρηση θα κρινόταν στον πολιτικό παρά στον στρατιωτικό τομέα. Άλλη βασική αιτία της αποτυχίας των Ιταλών ήταν η ελλιπής πολιτική προετοιμασία για την αναμέτρηση με την Ελλάδα, με συνακόλουθη την στρατιωτική ανεπάρκεια καθώς και οι άσχημες κλιματολογικές συνθήκες.

Το βασικό λάθος του Μουσολίνι είναι ότι υπολόγιζε την έκβαση της Ιταλικής επίθεσης με καθαρά στρατιωτικά κριτήρια, χωρίς να λάβει υπόψη τον παράγοντα ότι οι Έλληνες θα πολεμούσαν με αποφασιστικότητα και αυτοθυσία λόγω του δίκαιου του αγώνα τους. Το γενικό σχέδιο των Ιταλών για επίθεση στην Ελλάδα ήταν καλό ως σύλληψη όμως πολύ αισιόδοξο ως προς τη δυνατότητα επιτυχίας του. Το βασικό λάθος των Ιταλών είναι ότι υποτίμησαν σε μεγάλο βαθμό τον αντίπαλό τους.

Για την επιτυχή έκβαση μιας μάχης δεν αρκεί μόνον να εκπονηθεί ένα άρτιο και πλήρες σχέδιο επιχειρήσεων, αλλά πρέπει να ληφθούν υπόψη και όλοι οι λοιποί παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν την αποτελεσματική διεξαγωγή της. Συνέπειες της εσφαλμένης εκτίμησης της Ιταλικής Ανώτατης Διοίκησης για τις δυνατότητες των Ελλήνων ήταν:

• Εκδήλωσε κατά της Ελλάδος επίθεση την παραμονή της χειμερινής περιόδου με αποτέλεσμα την μειωμένη απόδοση τόσο της αεροπορίας όσο και των αρμάτων μάχης, μέσω των οποίων στήριζε κυρίως την επιτυχία του σχεδίου της.

• Δεν προικοδότησε με ανάλογες δυνάμεις την κυρία της προσπάθεια, διαθέτοντας από τις 9 υπάρχουσες Μεραρχίες, 5 μόνο για την επίθεση στην Ήπειρο και διατήρησε 4 από αυτές στην περιοχή έναντι της Β. Δυτικής Μακεδονίας, στην οποία το σχέδιο προέβλεπε την τήρηση αμυντικής στάσεως.

• Συνέβαλε στον αιφνιδιασμό των στρατευμάτων της, δεδομένου ότι προετοίμαζε αυτά περισσότερο για στρατιωτικό περίπατο, παρά για αγώνες σκληρούς, πεισματώδεις και αποφασιστικούς. Αυτή η κατάσταση είχε ως αποτέλεσμα την διστακτικότητα της εκπλήρωσης των αποστολών τους και την παροχή χρόνου στην Ελληνική πλευρά για επιστράτευση και ενίσχυση της άμυνας της.

Ένα άλλο σοβαρό σφάλμα της Ιταλικής Ανώτατης Ιταλικής Διοίκησης υπήρξε η εφαρμογή του σχεδίου της κατά τρόπο άκαμπτο, δηλαδή επέμενε και κατέβαλε συνεχείς προσπάθειες για την ευόδωση της κυρίας προσπάθειας προς Καλπάκι και με τις αρχικές διατεθείσες δυνάμεις και δεν εκμεταλλεύθηκε την επιτυχία της στις δευτερεύουσες κατευθύνσεις, τόσο επί του παραλιακού τομέα όσο και προς Μέτσοβο, με συνέπεια την φθορά και πλήρη αποτυχία.

Η επιμονή του Κατσιμήτρου να αμυνθεί στη τοποθεσία Καλπάκι – Καλαμάς ποταμός (γραμμή ΙΒα) και παρά την δυσμενή εξέλιξη του αγώνα στον τομέα της Πίνδου, τον δικαίωσε απόλυτα, δείχνοντας διορατικότητα και εμμονή στις αποφάσεις του. Η τοποθεσίας ΙΒα, πλην της εξασφάλισης της πόλης των Ιωαννίνων και της ευρύτερης κάλυψης της ζωτικής περιοχής Μετσόβου, διέθετε και ικανοποιητική οργάνωση εδάφους, αλλά και περισσότερο γνώριμη ήταν στο Στρατηγείο της Μεραρχίας και στις Μονάδες της.

Η Ελληνική ηγεσία κατόρθωσε, παρά την αιφνιδιαστική από απόψεως χρόνου εκτόξευση της Ιταλικής επιθέσεως, να ισορροπήσει την κατάσταση κατά την πρώτη περίοδο και στη συνέχεια να πάρει την πρωτοβουλία ενέργειας. Τρεις κυρίως παράγοντες συνέβαλαν στην επιτυχία των Ελληνικών όπλων.

• Το υψηλό φρόνημα του Ελληνικού Στρατού και ολόκληρου του Ελληνικού Λαού αμυνόμενου κατά μιας άδικης και τελείως απρόκλητης επιθέσεως.

• Η άρτια επιτελική προπαρασκευή, σαφήνεια και απλότητα όλων των πολεμικών σχεδίων της χώρας. Αυτό καταφάνηκε από την πρώτη στιγμή του πολέμου, όταν ολόκληρος ο πολεμικός μηχανισμός τέθηκε αυτόματα σε λειτουργία τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940 με ένα απλό και λακωνικότατο σήμα του Γενικού Επιτελείου Στρατού.

• Η υποτίμηση από την Ιταλική Ηγεσία του βαθμού προπαρασκευής, της ετοιμότητας για πόλεμο, του ηθικού των ένοπλων ελληνικών δυνάμεων και της αξίας των στελεχών.

Παρά τις αντιξοότητες καιρού και εδάφους και την ασύγκριτη υπεροχή των αντιπάλων του σε δύναμη και πολεμικά μέσα, ο Ελληνικός Στρατός διεξήγαγε, για ένα εξάμηνο περίπου νικηφόρο αγώνα κατά των Ιταλών στη Βόρεια Ήπειρο και προέβαλε ηρωική αντίσταση κατά των Γερμανών στη Μακεδονία και στην Κρήτη, προκαλώντας έτσι τον θαυμασμό τόσο των Συμμάχων, όσο και των ίδιων των αντιπάλων του. Τα επιτεύγματα του Ελληνικού Στρατού δεν ήταν τυχαία.

Ήταν αποτέλεσμα της άρτιας προπαρασκευής και του υψηλού ηθικού του. Όλες οι πιθανές εχθρικές ενέργειες είχαν μελετηθεί και αντιμετωπιστεί υπεύθυνα, ενώ τα σχέδια επιστρατεύσεως και επιχειρήσεων διακρίνονταν για την απλότητα και το ρεαλισμό τους. Είναι απαραίτητο να επισημάνουμε την τεράστια συμβολή της Ελλάδας στον αγώνα των Συμμάχων κατά τον Άξονα.

Εκτός από τις συνέπειες εναντίον του Άξονα στο διπλωματικό πεδίο, που είχε ο πόλεμος της Ελλάδος ήδη κατά τους δύο πρώτους μήνες, το Νοέμβριο δηλαδή και το Δεκέμβριο 1940, το γεγονός ότι παρατάθηκε άλλους πέντε μήνες και μάλιστα ότι παρασύρθηκε σε ανάμιξη και η Γερμανία, με άμεσο αποτέλεσμα τη δέσμευση ισχυρότατων ιταλικών και γερμανικών δυνάμεων, που διαφορετικά θα ήταν δυνατό να είχαν διατεθεί σε άλλα μέτωπα, έδωσε τη δυνατότητα στους Βρετανούς να σταθεροποιήσουν τη θέση τους στην Αφρική και στην Εγγύς Μέση Ανατολή, με επιπτώσεις σπουδαιότατες στην εξέλιξη του όλου πολέμου.

Επιπλέον, σπουδαιότατη υπήρξε η συμβολή του πολέμου της Ελλάδος για την ήττα των Γερμανών στο ανατολικό μέτωπο. Η εμπλοκή ειδικά της Γερμανίας στον πόλεμο αυτό και οι ευρύτερες επιχειρήσεις στα Βαλκάνια, που υποχρεώθηκε να διενεργήσει, ήταν η κυριότερη αιτία για την αναβολή της ενάρξεως της επιθέσεως εναντίον της Σοβιετικής Ενώσεως κατά πέντε ως έξι εβδομάδες. Οι συνέπειες της αναβολής αυτής υπήρξαν κρισιμότατες για τους Γερμανούς, καθώς επήλθε ο βαρύτατος ρωσικός χειμώνας, πριν προφτάσουν να επιτύχουν αποφασιστικά αποτελέσματα.

Έκτοτε ο χρόνος εργαζόταν εις βάρος τους ως την τελική ήττα. Αξίζει τέλος να αναφερθεί η εθελοντική προσφορά των Κυπρίων αδελφών για τη συμμετοχή τους στον αγώνα των Ελλήνων. Στην Ελλάδα, οι πρώτοι Κύπριοι στρατιώτες έφθασαν στις αρχές του 1941. Μέχρι την είσοδο των Γερμανών τον Απρίλιο 1941 στην Ελλάδα, είχαν φθάσει 5000 – 6000 άνδρες του Κυπριακού Συντάγματος. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει για περίπου 40 φοιτητές που σπούδαζαν στην Ελλάδα που πολέμησαν από την έναρξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου στο Αλβανικό μέτωπο.

ΧΑΡΤΕΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ

 

(Κάντε κλικ στις φωτογραφίες για μεγέθυνση)

ΔΕΣ:

ΤΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

ΔΙΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ (28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940)

ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥ ''ΟΧΙ''

ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Η ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ Β'.Π.Π. ΟΙ ΙΤΑΛΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΤΟΡΠΙΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΥΔΡΟΜΟΥ ΚΑΤΑΔΡΟΜΙΚΟΥ ''ΕΛΛΗ''

ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: ΟΙ ΧΕΡΣΑΙΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Η ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40

ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40

ΕΛΛΗΝΟ-ΙΤΑΛΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ: Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΞΗΡΑΣ ΚΑΙ Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΙΠΠΙΚΟΥ ΣΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ '40

Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΟ 1941 ΚΑΙ ΟΙ ΜΑΧΕΣ ΤΩΝ ΟΧΥΡΩΝ (ΜΕΡΟΣ Α')

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ (20 Μαΐου 1941)

ΗΜΕΡΗΣΙΑ ΔΙΑΤΑΓΗ ΣΤΡΑΤΑΡΧΟΥ ΠΑΠΑΓΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ (22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 1940)

ΙΕΡΟΣ ΛΟΧΟΣ (1942 - 1945)

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ: Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΠΡΙΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ Β' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ (1923 - 1945)

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ 1940 - 1944 (Η ΤΡΙΠΛΗ ΚΑΤΟΧΗ - Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ - Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ)