Αρχαία Ελληνική Γραμματολογία

2.5. Οι αρχές της πεζογραφίας

Σε όλες τις εποχές, ο πεζός λόγος, απλός ή φροντισμένος, προφορικός ή γραπτός, κυριαρχεί στην επικοινωνία των ανθρώπων.

Στα αρχαϊκά χρόνια κυκλοφορούσαν από στόμα σε στόμα πλήθος μύθοι[1] (ή αἶνοι), φανταστικές, σύντομες και διδακτικές ιστορίες με ζώα (καμιά φορά και με ανθρώπους, θεούς, φυτά, ή και άψυχα αντικείμενα). Η παράδοση τους αποδίδει στον Αίσωπο, θρυλικό πρόσωπο που υποτίθεται ότι έζησε τον 6ο π.Χ. αιώνα. Σύμφωνα με τον Βίο του, ο Αίσωπος ήταν δούλος από τη Φρυγία, στοιχείο που συμφωνεί με την ανατολική, όπως πιστεύουμε, προέλευση των μύθων.

Από στόμα σε στόμα κυκλοφορούσαν και πλήθος σύντομες και καλοδιατυπωμένες γνώμες (ή αποφθέγματα) που αποδίδονταν σε διάφορους σοφούς, π.χ. το Γνῶθι σαυτόν στον Θαλή, το Μηδὲν ἄγαν στον Σόλωνα, το Μελέτη τὸ πᾶν στον Περίανδρο. Μπορεί ως ομάδα οι Επτά σοφοί να μνημονεύονται πρώτη φορά από τον Πλάτωνα (4ος π.Χ. αι.)· όμως τα ιστορικά πρόσωπα που κατονομάζονται στους διάφορους καταλόγους των Επτά σοφών ανήκουν όλα στα αρχαϊκά χρόνια.

Ένας από τους σοφούς, ο Θαλής, ήταν χρονολογικά ο πρώτος μιας σειράς από διανοητές που παραμέρισαν τη μυθολογική και θεολογική ερμηνεία του κόσμου και ενδιαφέρθηκαν ιδιαίτερα για θέματα φυσικής και κοσμολογίας. Τους ονομάζουμε φυσικούς φιλοσόφους, φυσιολόγους, ή προσωκρατικούς.[2] Τα συγγράμματά τους, που οι μεταγενέστεροι τους έδιναν τον συμβατικό τίτλο Περί φύσεως, έχουν όλα χαθεί· ωστόσο, οι θεωρίες τους μας είναι σε γενικές γραμμές γνωστές από συγγραφείς νεότερους, που μερικές φορές έχουν διασώσει και τις αρχικές διατυπώσεις. Το ίδιο ισχύει και για φιλοσόφους σαν τον Θαλή και τον Πυθαγόρα, που πιστεύουμε ότι δεν άφησαν πίσω τους τίποτα γραπτό.

ΦΥΣΙΚΟΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ[3]

Ο Θαλής από τη Μίλητο (7ος/6ος π.Χ. αι.) ασχολήθηκε με οικονομικά, μηχανικά, γεωγραφικά, αστρονομικά, μαθηματικά και κοσμολογικά θέματα. Αρχή των όντων (Αριστοτέλης) δίδαξε ότι ήταν το νερό.

Μαθητής, είπαν, του Θαλή, ο Αναξίμανδρος από τη Μίλητο (περ. 610-545 π.Χ.) επιδόθηκε ιδιαίτερα στην αστρονομία και στη γεωγραφία, όπου σχεδίασε τον πρώτο χάρτη του ουρανού και της γης. Αρχή των όντων υποστήριξε πως ήταν το άπειρο, «αγέννητο, άφθαρτο και αθάνατο».

Μαθητής του Αναξίμανδρου, ο Αναξιμένης από τη Μίλητο (περ. 590-525 π.Χ.) καθόρισε ως αρχή των όντων τον αέρα, που «όταν αραιώνει γίνεται φωτιά, όταν πυκνώνει γίνεται πρώτα σύννεφο, ύστερα νερό, ύστερα χώμα και τέλος πέτρα» (απόσπ. Α 5 DK.).

Διαφορετική, λιγότερο ορθολογική, μυστικιστική σχεδόν κατεύθυνση ακολούθησε ο Πυθαγόρας (περ. 575-485 π.Χ.). Γεννήθηκε στη Σάμο, αλλά εγκατάλειψε την πατρίδα του, για να αποφύγει την τυραννία του Πολυκράτη, και εγκαταστάθηκε στην Κρότωνα της Κάτω Ιταλίας. Γρήγορα συγκέντρωσε γύρω του πλήθος οπαδούς και η σχολή του (πολιτική εταιρεία και θρησκευτικός θίασος περισσότερο παρά διδασκαλείο) φημίστηκε τόσο για την ξεχωριστή προσωπικότητα και τη σοφία του ιδρυτή της όσο και για τον αυστηρό τρόπο ζωής των Πυθαγορικών. Αρχή των όντων για τον Πυθαγόρα ήταν η μονάς, δηλαδή οι αριθμοί στη σχέση τους με το άπειρο και το κενό. Περισσότερο γνωστή είναι η θεωρία του για τη μετεμψύχωση: η ψυχή, υποστήριζε, είναι αθάνατη και μεταπηδά από τον ένα στον άλλο ζωντανό οργανισμό, άνθρωπο ή ζώο, ανάλογα με τη συμπεριφορά της.[4]

Ανάμεσα στους Επτά σοφούς μνημονεύονται και νομοθέτες, όπως ο Λυκούργος, που η ρήτρα του[5] χρονολογείται τον 8ο/7ο π.Χ. αιώνα, και ο Σόλων, που οι νόμοι του, χαραγμένοι σε ξύλο, σώζονταν ακόμα στην Αθήνα τον 1ο/2ο αιώνα μ.Χ. Τέτοια κείμενα διατυπώνονταν φυσικά με ακρίβεια, σε πεζό λόγο, παρόμοια με τα ψηφίσματα, τις συμφωνίες ανάμεσα σε πόλεις και άλλα επίσημα κείμενα, που τις περισσότερες φορές καταγράφονταν σε σκληρή ύλη για να εκτεθούν δημόσια.[6]

Καταλογάδην, δηλαδή σε πεζό λόγο, γράφτηκαν στα αρχαϊκά χρόνια και ορισμένα, χαμένα σήμερα, έργα θεολογικά, όπως το Περὶ θυσιῶν του Επιμενίδη από την Κρήτη (7ος/6ος π.Χ. αι.) και η Θεολογία του Φερεκύδη από τη Σύρο (περ. 584-500 π.Χ.). Στα τελευταία αρχαϊκά χρόνια ανήκει και το πρώτο γνωστό μας ιατρικό σύγγραμμα, το Περὶ φύσεως του Αλκμαίωνα από την Κρότωνα, μαθητή του Πυθαγόρα. Στα ελάχιστα αποσπάσματα που σώθηκαν διαβάζουμε ότι «ξεκάθαρη γνώση για όσα δε φαίνονται και για τα ανθρώπινα έχουν μόνο οι θεοί· εμείς ως άνθρωποι πρέπει να περιοριστούμε σε τεκμήρια» (απόσπ. Β 1 DK.).

Πρώτος ο ομηρικός Οδυσσέας διηγήθηκε στους Φαίακες τα θαλασσινά του ταξίδια και περίγραψε τους τόπους και τους λαούς που συνάντησε. Στα αρχαϊκά χρόνια οι αντίστοιχες ταξιδιωτικές περιγραφές δεν είναι πια μυθικές. Έτσι, προς το τέλος του 6ου π.Χ. αιώνα ο Σκύλακας από τα Καρύανδα της Καρίας ταξίδεψε με πλοίο από τον Ινδό ποταμό ως το Σουέζ καταγράφοντας τις αποστάσεις, τα χαρακτηριστικά των ακτών και πληροφορίες για τα έθνη που τις κατοικούσαν. Το έργο του, γνωστό με τον τίτλο Περίπλους, έχει χαθεί, όπως και άλλα παρόμοια έργα διάφορων θαλασσοπόρων. Σώζεται μόνο, σε μετάφραση της Ελληνιστικής εποχής, ο Περίπλους ενός Καρχηδόνιου, του Άννωνα, που ταξίδεψε νότια, έξω από τις Στήλες του Ηρακλή (Γιβραλτάρ) και εξερεύνησε ένα μέρος από την αφρικανική ακτή του Ατλαντικού.

Ο Σκύλακας και άλλοι συγγραφείς που προς το τέλος του 6ου π.Χ. αιώνα έγραψαν έργα γεωγραφικά, εθνολογικά, γενεαλογικά κλπ. θεωρήθηκαν, κιόλας από τα αρχαία χρόνια, πρόδρομοι των ιστοριογράφων, και ονομάστηκαν λογογράφοι (ή λογοποιοί), δηλαδή πεζογράφοι, σε αντίθεση με τους εποποιούς, που είχαν γράψει ανάλογα έργα σε στίχους. Σπουδαιότερος ανάμεσά τους ο Εκαταίος από τη Μίλητο.[7]

ΕΚΑΤΑΙΟΣ (περ. 560-480 π.Χ.)

Είτε μαθήτεψε στον Αναξίμανδρο, όπως παραδίδεται, είτε όχι, ο Εκαταίος ανατράφηκε στο φωτισμένο πνευματικό κλίμα της Μιλήτου, που τόσα πρόσφερε στην πρώιμη επιστημονική σκέψη. Ταξίδεψε πολύ, γνώρισε τον κόσμο και με τα έργα του φρόντισε να μεταδώσει στους άλλους τη γνώση του για πρακτική χρήση. Σημαντική είναι και η παρέμβασή του στα κοινά, όταν με ανθρωπογεωγραφικά επιχειρήματα (και με δικό του χάρτη της γης!) προσπάθησε να αποδείξει στους συμπολίτες του ότι η επανάσταση που σχεδίαζαν οι ιωνικές πόλεις εναντίον των Περσών ήταν καταδικασμένη να αποτύχει (όπως και απότυχε), αν δε χρησιμοποιούσαν τον πλούτο του ναού του Απόλλωνα για να εξοπλίσουν στόλο.

Ο χάρτης αποτελούσε μέρος ενός μεγαλύτερου συγγράμματος, γνωστού με τον τίτλο Περιήγησις (= παρουσίαση, ξενάγηση), όπου περιγράφονταν αναλυτικά, η μια μετά την άλλη, όλες οι ακτές της Μεσογείου και του Εύξεινου Πόντου: οι αποστάσεις, τα δρομολόγια, οι χώρες, ο πολιτισμός και η ιστορία των λαών που τις κατοικούσαν.

Ο Εκαταίος ανήκε σε αριστοκρατική οικογένεια που μετρούσε δεκαέξι γενιές· έτσι, δεν απορούμε μαθαίνοντας ότι έγραψε και έργο με τον συμβατικό τίτλο Γενεαλογίαι, όπου προσπάθησε ακόμα και τους μυθικούς ήρωες να τους εντάξει σε ορθολογικό χρονολογικό πλαίσιο.

Από τα συγγράμματά του σώζονται λίγα μόνο αποσπάσματα, αρκετά για να μας δείξουν το απλό, ανεπιτήδευτο ύφος του.
-------------------------
1. Ο όρος μύθος που χρησιμοποιείται για το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος δεν πρέπει να συγχέεται με τη συνηθισμένη σήμερα λέξη μύθος (μυθικός, μυθολογία κλπ.), που χαρακτηρίζει τις διηγήσεις για τους θεούς και τους ήρωες της προϊστορίας.

2. Για πολλούς ισχύει και ο χαρακτηρισμός υλοζωιστές, καθώς πίστευαν ότι η πρωταρχική ύλη αποτελούσε συνάμα και την αρχή της ζωής.

3. Για περισσότερα βιογραφικά κ.ά. στοιχεία βλ. Γ. Ζωγραφίδης και Β. Κάλφας, Αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, κεφ. 1, 2 και 3.

4. Στους φυσικούς φιλοσόφους συγκαταλέγονται ακόμα ο Ξενοφάνης, ο Παρμενίδης, ο Ηράκλειτος, ο Εμπεδοκλής και ορισμένοι στοχαστές του 5ου π.Χ. αιώνα (Ο Ηράκλειτος, ο Παρμενίδης και ο Εμπεδοκλής)).

5. Η νομοθεσία της Σπάρτης ονομάστηκε ῥήτρα, δηλαδή «συμφωνία» ανάμεσα στον νομοθέτη και τον λαό. Αποσπάσματά της μας διασώζει ο Πλούταρχος (1ος/2ος μ.Χ. αι.) στον βίο του Λυκούργου.

6. Εξαιρετική τύχη μάς διάσωσε και ένα ιδιωτικό γράμμα από το δεύτερο μισό του 6ου π.Χ. αιώνα, χαραγμένο σε πινακίδα από μολύβι: ένας έλληνας έμπορος, ο Αχιλλόδωρος, παραπονιέται ότι τον εξαπάτησε κάποιος Σκύθης.

7. Στους λογογράφους ανήκουν ακόμα ο Ακουσίλαος από το Άργος και ο Φερεκύδης από την Αθήνα.

Ο Ξενοφώντας, ο Αγησίλαος και οι σφοδρότατες συγκρούσεις στην Ελλάδα

Ο Αγησίλαος, όταν πήρε τα χρήματα από τον Τιθραύστη και πέρασε στη Φρυγία του Φαρναβάζου, έδειξε τις διαθέσεις του από την αρχή: «βάλθηκε να καίει και να λεηλατεί τη χώρα και να υποτάσσει τις πόλεις, άλλες με το καλό κι άλλες με τη βία». (4,1,1). Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ο Σπιθριδάτης του υποσχέθηκε ότι αν πάνε στην Παφλαγονία θα έπειθε τον εκεί βασιλιά να πάει με το μέρος τους: «Ο Αγησίλαος ξεκίνησε πρόθυμα, γιατί από καιρό φιλοδοξούσε ν’ αποσπάσει κάποιαν εθνότητα από τον Βασιλέα». (4,1,2).

Τα πράγματα λέγονται πλέον με το όνομά τους. Ο Αγησίλαος ασκεί ξεκάθαρο επεκτατισμό στην περσική χώρα και τα προσχήματα που θέλουν να ενδιαφέρεται μόνο για τις ελληνικές πόλεις είναι αδύνατο να διατηρηθούν. Ο βασιλιάς των Παφλαγόνων, Ότυς, όχι μόνο έγινε σύμμαχος του Αγησιλάου, αλλά πρόσφερε αμέσως χίλιους ιππείς και δυο χιλιάδες πελταστές. Ο Αγησίλαος πρότεινε να παντρευτεί ο Ότυς την κόρη του Σπιθριδάτη, πράγμα που έγινε αμέσως αποδεκτό και από τις δύο πλευρές.

Απολύτως ευχαριστημένος αναχώρησε για το Δασκύλειο, όπου ήταν τα ανάκτορα του Φαρναβάζου. Ξεχειμώνιαζε πλιατσικολογώντας την περιοχή, χωρίς να γίνει κάποια ουσιαστική σύγκρουση. Όταν ο Φαρνάβαζος επιτέθηκε με δρεπανηφόρα άρματα και ιππικό τους στρατιώτες του Αγησιλάου, που πλέον «έβγαιναν γι’ ανεφοδιασμό δίχως προφυλάξεις» (4,1,17), σκοτώνοντας περίπου εκατό, προκάλεσε τέτοια οργή, που, όταν τέσσερις μέρες αργότερα εντοπίστηκε στρατοπεδευμένος στην Καυή, ο Ηριππίδας ανταπέδωσε το χτύπημα κυριεύοντας το στρατόπεδο και παίρνοντας λάφυρα μεγάλης αξίας.

Γι’ αυτά τα λάφυρα, όμως, έγινε η παρεξήγηση με το Σπιθριδάτη και τους Παφλαγόνες: «Καθώς όμως οι Παφλαγόνες κι ο Σπιθριδάτης έπαιρναν τα λάφυρα, ο Ηριππίδας έβαλε ταξιάρχους και λοχαγούς να τους σταματήσουν και τα συγκέντρωσε όλα κι από το Σπιθριδάτη κι από τους Παφλαγόνες, για να ‘χει περισσότερα να πάει στους λαφυροπώλες. Εκείνοι ωστόσο δεν ανέχτηκαν αυτή τη μεταχείριση· κρίνοντας ότι τους αδίκησαν και τους πρόσβαλαν, μάζεψαν τα πράγματά τους και σηκώθηκαν νύχτα να πάνε στις Σάρδεις, στον Αριαίο». (4,1,26-27). Η απώλεια των Παφλαγόνων και του Σπιθριδάτη «στάθηκε το βαρύτερο πλήγμα που δοκίμασε ο Αγησίλαος κατά τη διάρκεια της εκστρατείας». (4,1,28).

Αμέσως μετά «κάποιος Κυζικηκός, ο Απολλοφάνης» μεσολάβησε για να συναντηθεί ο Αγησίλαος με το Φαρνάβαζο. Στη συνάντηση αυτή ο Φαρνάβαζος είπε: «Τον καιρό που πολεμούσατε τους Αθηναίους στάθηκα φίλος και σύμμαχός σας. Σας έδωσα χρήματα για να φτιάξετε δυνατό ναυτικό, και στη στεριά πολέμησα ο ίδιος καβάλα στο πλευρό σας, κυνηγώντας τον εχθρό ως μέσα στη θάλασσα. Ούτε και μπορείτε να με κατηγορήσετε ότι σας έπαιξα ποτέ διπλό παιχνίδι, με λόγια ή με έργα, όπως ο Τισσαφέρνης. Ενώ όμως έτσι φέρθηκα μαζί σας, τώρα βρίσκομαι εξαιτίας σας σε τέτοια κατάντια, που μήτε να φάω έχω μέσα στον ίδιο μου τον τόπο, εκτός αν μαζέψω τ’ απομεινάρια σας όπως κάνουν τ’ άγρια ζώα. Κι όλα όσα μου άφησε ο πατέρας μου – ωραία σπίτια, κήπους γεμάτους δέντρα και ζώα, που ήταν η χαρά μου – όλ’ αυτά τα βλέπω ρημαγμένα με τη φωτιά και με το σίδερο. Αν τώρα εγώ είμαι που δεν καταλαβαίνω τι είναι τίμιο και τι είναι δίκαιο, εξηγήστε μου σεις πώς συμβιβάζεται η διαγωγή σας με την έννοια της ευγνωμοσύνης». (4,1,32—33).

Ότι ο Φαρνάβαζος λέει την αλήθεια δεν υπάρχει αμφιβολία. Ο Ξενοφώντας αναφέρει: «Οι τριάντα Σπαρτιάτες τον ντράπηκαν όλοι κι έμειναν αμίλητοι». (4,1,34). Ο Αγησίλαος σκέφτηκε καλά την απάντησή του: «Κι όμως Φαρνάβαζε, το ξέρεις, φαντάζομαι, ότι και στις ελληνικές πόλεις συνδέονται μεταξύ τους οι άνθρωποι με δεσμούς φιλοξενίας. Όταν ωστόσο γίνεται πόλεμος ανάμεσα στις πόλεις, πολεμάει ο καθένας για την πατρίδα του ακόμη κι εναντίον των φίλων του, και συμβαίνει και να σκοτώσει ο ένας τον άλλον. Έτσι κι εμείς τώρα που πολεμάμε τον Βασιλέα είμαστε αναγκασμένοι να θεωρήσουμε καθετί δικό του σαν εχθρικό. Μολοντούτο τίποτε δεν θα μας ευχαριστούσε περισσότερο από το να γίνουμε φίλοι. Δεν είμαι εγώ βέβαια που θα σε συμβούλευα ν’ αλλάξεις αφέντη, κι αντί το Βασιλέα να έχεις εμάς· αν έρθεις όμως τώρα με το μέρος μας δεν θα ‘χεις ανάγκη να προσκυνάς κανέναν, μήτε αφέντη να ‘χεις, παρά θα ζεις από το βιός σου». (4,1, 34-35).

Ο Αγησίλαος ομολογεί ότι η Σπάρτη βρίσκεται σε ανοιχτό πόλεμο με το βασιλιά, όμως δεν ξεκαθαρίζει τους λόγους που γίνεται αυτό. Αρχικά, υπήρχε η δικαιολογία της απελευθέρωσης των ελληνικών πόλεων. Τώρα προτείνει ανοιχτά στο Φαρνάβαζο να πάει με το μέρος της Σπάρτης λέγοντάς του ότι θα απελευθερωθεί κι αυτός. Ο Φαρνάβαζος βρίσκεται ανάμεσα στις συμπληγάδες των ισχυρών και πρέπει να επιλέξει. Και πάλι θα μιλήσει με εντιμότητα: «Λοιπόν, αν ο Βασιλεύς στείλει άλλον στρατηγό και τεθώ υπό τις προσταγές του, θα δεχτώ να γίνω και φίλος και σύμμαχός σας. Αν όμως μου αναθέσει την αρχιστρατηγία – τέτοια καθώς φαίνεται είναι η δύναμη της φιλοδοξίας – να το ξέρετε καλά ότι θα σας πολεμήσω μ’ όλες μου τις δυνάμεις». (4,1,37).

Η ιδιοτέλεια κινεί το μεγάλο παζάρι της ιστορίας κι ο Φαρνάβαζος δεν έχει κανένα λόγο να το κρύψει. Γι’ αυτό είναι αφοπλιστικός. Ο Αγησίλαος φαίνεται να κατανοεί πολύ καλά αυτή τη γλώσσα. Γι’ αυτό και δείχνει απόλυτο σεβασμό: «Μακάρι, αγαπητέ μου, τέτοιος που είσαι να γίνεις φίλος μας! Πάντως ένα να ξέρεις: ότι τώρα θα φύγω από τον τόπο σου όσο μπορώ πιο γρήγορα, κι από δω και μπρος, όσο έχουμε άλλον να πολεμήσουμε, δεν θα πειράξουμε εσένα και τους δικούς σου». (4,1,38).

Ο Αγησίλαος, όταν πήρε τα λεφτά από τον Τιθραύστη δε δίστασε καθόλου να στραφεί εναντίον του Φαρναβάζου. Τώρα υπόσχεται ανακωχή για «όσο έχουμε άλλον να πολεμήσουμε». Προφανώς, αν ξεμείνει από εχθρούς, θα επιστρέψει. Ό,τι κι αν γίνει, ο πόλεμος δε θα λείψει.

Όταν έφτασαν τα νέα από την Ελλάδα και ανακοινώθηκε ότι η Σπάρτη παραγγέλλει τη γρηγορότερη επιστροφή στην Πελοπόννησο προς αποφυγή των χειρότερων «ο Αγησίλαος σκέφτηκε πόσες δόξες κι ελπίδες θα ‘χανε, και του βαρυφάνηκε». (4,2,3).

Δεν είναι εύκολο να χάνει κανείς την μπουκιά μες απ’ το στόμα. Εξάλλου, το πράγμα ειπώθηκε καθαρά: «τέτοια καθώς φαίνεται είναι η δύναμη της φιλοδοξίας». Όμως δεν υπήρχε και άλλη επιλογή. Η τελευταία υπόσχεση που έδωσε στους συμμάχους είναι βέβαιο ότι καθρέφτιζε τη δική του επιθυμία: «Αν όλα πάνε καλά να είστε βέβαιοι, σύμμαχοί μας, ότι δεν θα σας ξεχάσω, κι ότι θα ‘ρθω ξανά πίσω να υπερασπίσω τα συμφέροντά σας». (4,2,3).

Σχετικά με τις δυνάμεις των Αθηναίων και των άλλων ελληνικών πόλεων που είχε στη διάθεσή του ο Αγησίλαος, ο Ξενοφώντας δεν κάνει καμία αναφορά. Το σίγουρο είναι ότι ο Αγησίλαος δεν είχε καμία πρόθεση να αφήσει την Ασία στην τύχη της για όσο θα έλλειπε: «όρισε αρμοστή στην Ασία τον Εύξενο, αφήνοντάς του όχι λιγότερους από τέσσερις χιλιάδες άνδρες για να μπορέσει να διαφεντέψει τις πόλεις». (4,2,5).

Οι σύμμαχοι της Ασίας, αν και αρχικά φάνηκαν συγκινημένοι κι αποφάσισαν να ακολουθήσουν τον Αγησίλαο στην Ελλάδα με τη σκέψη να τον ξαναφέρουν στην Ασία, αφού τακτοποιήσουν όλες τις εκεί υποθέσεις, στη συνέχεια δεν ήταν τόσο πρόθυμοι γι’ αυτό. Ο Αγησίλαος για να εξασφαλίσει στρατό ακολούθησε την προσφιλή μέθοδο των βραβείων για την πόλη που θα πρόσφερε το πιο αξιόμαχο εκστρατευτικό σώμα και για τον ίππαρχο που θα παρουσίαζε το καλύτερο ιππικό. Αφού εξασφάλισε στράτευμα πολύ μεγαλύτερο σε αξία από τα τέσσερα τάλαντα που ξόδεψε για τα βραβεία, επέστρεψε στην Πελοπόννησο κάνοντας την ίδια διαδρομή, που είχε κάνει ο Ξέρξης, όταν εκστράτευσε εναντίον των Ελλήνων.

Στο μεταξύ, στην Πελοπόννησο οι συγκρούσεις είχαν ήδη αρχίσει. Οι Λακεδαιμόνιοι είχαν κάποιες απώλειες, όταν, αφού στρατοπέδευσαν στη Σικυώνα, εισέβαλαν κοντά στην Επιείκεια. Αμέσως, όμως, άλλαξαν πορεία, και αφού κατέβηκαν στη θάλασσα, προχώρησαν παράλληλα μ’ αυτήν καταστρέφοντας τα πάντα στο πέρασμά τους.

Ο Ξενοφώντας απαριθμεί αναλυτικά τις δυνάμεις και των δύο στρατοπέδων καθιστώντας σαφές το μέγεθος της σύγκρουσης που επικρεμόταν: «Είχαν συγκεντρωθεί κάπου έξι χιλιάδες οπλίτες των Λακεδαιμονίων, σχεδόν τρεις χιλιάδες οπλίτες των Ηλείων, των Τριφυλίων, των Ακρωρείων και των Λασιωνίων και χίλιοι πεντακόσιοι των Σικυωνίων· άλλες τρεις χιλιάδες τουλάχιστον συγκεντρώθηκαν από τους Επιδαυρίους, τους Τροιζηνίους, τους Ερμιονείς και τους Αλιείς. Χώρια απ’ αυτούς υπήρχαν κάπου εξακόσιοι ιππείς των Λακεδαιμονίων, καθώς και περίπου τριακόσιοι Κρητικοί τοξότες και τουλάχιστον τετρακόσιοι σφενδονοφόροι από τους Μαργανείς, τους Λετρίνους και τους Αμφιδόλους… Όσο για τη δύναμη των αντιπάλων τους, είχαν συγκεντρωθεί κάπου έξι χιλιάδες οπλίτες των Αθηναίων, περίπου εφτά χιλιάδες – όπως φαίνεται – των Αργείων, κάπου πέντε χιλιάδες των Βοιωτών, περίπου τρεις χιλιάδες των Κορινθίων, και τουλάχιστον άλλες τρεις χιλιάδες απ’ ολόκληρη την Εύβοια… Από ιππικό είχαν κάπου οχτακόσιους Βοιωτούς, περίπου εξακόσιους Αθηναίους, μια εκατοστή Χαλκιδείς από την Εύβοια κι ως πενήντα Οπουντίους Λοκρούς. Και σ’ ελαφρύ πεζικό υπερτερούσε η παράταξη των Κορινθίων, επειδή είχαν μαζί τους τους Οζόλες Λοκρούς, τους Μηλιείς και τους Ακαρνάνες». (4,2,16-17).

O Αγησίλαος Β’ ήταν φημισμένος στρατηγός της Σπάρτης και βασιλιάς της (π.444 – 360 πΧ), 19ος από το γένος των Ευρυποντιδών.

Σχεδόν όλος ο ελληνικός κόσμος βρίσκεται παραταγμένος στην Πελοπόννησο, που για μια ακόμη φορά γίνεται το κέντρο όλων των επιχειρήσεων: «Όταν άρχισε η συμπλοκή, όλοι οι άλλοι σύμμαχοι των Λακεδαιμονίων νικήθηκαν από τους αντικρινούς τους· μόνο οι Πελληνείς, που είχαν απέναντί τους τους Θεσπιείς, εξακολουθούσαν να πολεμούν και σκοτώθηκαν πολλοί κι από τις δυο μεριές». (4,2,20).

Από τη στιγμή που σχεδόν αμέσως όλοι οι σύμμαχοι των Σπαρτιατών ηττήθηκαν – οι Πελληνείς κρίνονται μεμονωμένη περίπτωση – είναι φανερό ότι η σύγκρουση αφορά τη Σπάρτη με όλο τον υπόλοιπο αρχαιοελληνικό κόσμο: «Οι Λακεδαιμόνιοι νίκησαν όσους Αθηναίους είχαν μπρος τους, και κυκλώνοντάς τους με το περισσευούμενο δεξιό κέρας σκότωσαν πολλούς. Έπειτα, καθώς οι ίδιοι ήταν ανέπαφοι, προχώρησαν συντεταγμένοι και προσπέρασαν τις τέσσερις άλλες φυλές των Αθηναίων προτού γυρίσουν από την καταδίωξη· έτσι, αυτοί δεν είχαν άλλες απώλειες παρά εκείνες που μπορεί να τους προξένησαν κατά τη σύγκρουση οι Τεγεάτες. Τους Αργείους όμως τους πρόλαβαν οι Λακεδαιμόνιοι την ώρα που επέστρεφαν· λένε ότι ενώ ο επικεφαλής πολέμαρχος ετοιμαζόταν να τους επιτεθεί κατά μέτωπο, κάποιος φώναξε ν’ αφήσουν να περάσουν οι πρώτοι. Αμέσως μετά οι Λακεδαιμόνιοι όρμησαν κατά πάνω τους και, χτυπώντας τους από την αφύλαχτη πλευρά, καθώς εκείνοι περνούσαν τρέχοντας μπροστά τους, σκότωσαν πολλούς. Επιτέθηκαν και στους Κορινθίους την ώρα που γύριζαν. Τέλος οι Λακεδαιμόνιοι πέτυχαν και μερικούς Θηβαίους στην επιστροφή τους από την καταδίωξη, και σκότωσαν κι απ’ αυτούς πολλούς… γύρισαν πίσω στο σημείο που είχε πρωτοαρχίσει η μάχη κι έστησαν τρόπαιο». (4,2,21-22-23).

Την είδηση της νίκης ο Αγησίλαος την έμαθε στην Αμφίπολη από το Δερκυλίδα. Αμέσως τον έστειλε στην Ασία, για να ανακοινώσει τα νέα σε όλες τις πόλεις που έδωσαν στρατό. Οι Λακεδαιμόνιοι είχαν απώλειες μόνο οχτώ ανδρών. Οι αντίπαλοι μετρούσαν πάρα πολλούς. Το κακό ήταν ότι οι σύμμαχοι είχαν επίσης πολλές απώλειες.

Ο Αγησίλαος προσπαθούσε να φτάσει το γρηγορότερο δυνατό στην Πελοπόννησο. Πέρασε τη Μακεδονία χωρίς καμία αντίσταση. Στη Θεσσαλία όμως τον ακολουθούσαν και με κλεφτοπόλεμο του προκαλούσαν φθορές οι Λαρισινοί, οι Κραννώνιοι, οι Σκοτουσσαίοι κι Φαρσάλιοι (όλοι σύμμαχοι των Βοιωτών), τους οποίους κατάφερε να συντρίψει με μια ξαφνική επέλαση. Η επιτυχία αυτή τον γέμισε ενθουσιασμό: «είχε νικήσει, με το ιππικό που είχε οργανώσει ο ίδιος, τον λαό που καμάρωνε περισσότερο απ’ όλους για την ιππευτική του τέχνη». (4,3,8-9).

Μετά από μια μέρα βρισκόταν ήδη στα σύνορα της Βοιωτίας. Εκεί έμαθε τη δυσάρεστη είδηση της συντριβής του σπαρτιατικού στόλου στην Κνίδο και το θάνατο του Πείσανδρου από τις δυνάμεις των Φοινικικών και ελληνικών πλοίων, που ηγούνταν ο Φαρνάβαζος και ο Κόνων αντίστοιχα, ο οποίος είχε περάσει στην υπηρεσία των Περσών. (Ο Ρόδης Ρούφος σημειώνει ότι τα πλοία λέγονταν «ελληνικά» όχι γιατί εξυπηρετούσαν ελληνικά συμφέροντα, αλλά γιατί ήταν επανδρωμένα με πληρώματα Ελλήνων μισθοφόρων).

Ο Αγησίλαος προτίμησε να μην μαθευτεί αυτό το νέο, για να κρατήσει ακμαίο το ηθικό των στρατιωτών. Διέδωσε ότι πράγματι ο Πείσανδρος είχε σκοτωθεί, αλλά ότι ο στόλος των Λακεδαιμονίων είχε επικρατήσει: «Το αποτέλεσμα ήταν ότι σε μιαν αψιμαχία με τον εχθρό οι άνδρες του Αγησιλάου νίκησαν, νομίζοντας ότι οι Λακεδαιμόνιοι είχαν κερδίσει τη ναυμαχία». (4,3,14).

Τώρα πια ήταν η ώρα του Αγησιλάου να συγκρουστεί με τους αντιπάλους. Η μάχη έγινε στην πεδιάδα της Κορωνείας, καθώς ο Αγησίλαος ερχόταν από τον Κηφισό και οι Θηβαίοι με τους συμμάχους από τον Ελικώνα: «Απέναντι στον Αγησίλαο βρίσκονταν τώρα παραταγμένοι οι Βοιωτοί, οι Αθηναίοι, οι Αργείοι, οι Κορίνθιοι, οι Αινιάνες, οι Ευβοείς κι οι Λοκροί και των δύο Λοκρίδων. Μαζί του είχε ο Αγησίλαος ένα τάγμα Λακεδαιμονίων που είχε περάσει αντίκρυ από την Κόρινθο, το μισό από το τάγμα που στάθμευε στον Ορχομενό, καθώς και τους Λακεδαιμονίους νεοδαμώδεις που είχαν εκστρατεύσει μαζί του· είχε ακόμα τους μισθοφόρους που διοικούσε ο Ηριππίδας, καθώς και τις μονάδες από τις ελληνικές πόλεις της Ασίας κι όσες είχε παραλάβει στο πέρασμά του από πόλεις στο ευρωπαϊκό έδαφος· τέλος του ήρθε επιτόπια ενίσχυση από οπλίτες Ορχομενίους και Φωκείς. Πελταστές είχε πολύ περισσότερους ο Αγησίλαος, ενώ το ιππικό των δύο παρατάξεων ήταν πάνω κάτω ισάριθμο». (4,3,15).

Κι ενώ αρχικά τα πράγματα φαίνονταν εύκολα για τους Λακεδαιμονίους, καθώς τόσο οι Θηβαίοι, όσο και οι Αργείοι το έβαλαν στα πόδια κατευθυνόμενοι στον Ελικώνα, πάνω που ήταν έτοιμοι να στεφανώσουν τον Αγησίλαο έφτασε η είδηση ότι «οι Θηβαίοι διέσπασαν τους Ορχομενίους κι είχαν προχωρήσει ως το στρατόπεδο με τις αποσκευές». (4,3,18).

Φυσικά, ο Αγησίλαος έσπευσε με όλες του τις δυνάμεις εναντίον τους. Οι Θηβαίοι βλέποντας ότι όλοι οι σύμμαχοι έφευγαν προς τον Ελικώνα προχώρησαν με πυκνή σύνταξη έχοντας στόχο να ενωθούν μαζί τους. Για τον Αγησίλαο υπήρχαν δύο επιλογές: ή να τους αφήσει να φύγουν και να τους προκαλέσει μεγάλες φθορές κυνηγώντας τους ή να τους χτυπήσει κατά μέτωπο. Επέλεξε το δεύτερο κι έγινε σκληρή σύγκρουση σώμα με σώμα.

Ο ίδιος ο Αγησίλαος πληγώθηκε – ο Ξενοφώντας αναφέρει ότι υπέφερε από πολλές πληγές: «Τελικά μερικοί Θηβαίοι κατόρθωσαν να φτάσουν στον Ελικώνα, πολλοί όμως σκοτώθηκαν στην υποχώρηση». (4,3,19). Τους ογδόντα αντιπάλους οπλίτες που κατέφυγαν στο ναό ως ικέτες ο Αγησίλαος έδωσε εντολή να τους αφήσουν ελεύθερους να φύγουν χωρίς να τους πειράξουν.

Η ανακωχή που ακολούθησε είχε να κάνει μόνο με την περισυλλογή των νεκρών. (Ο Αγησίλαος εκμεταλλεύτηκε αυτό το χρόνο για να πάει στους Δελφούς και να αφιερώσει στο θεό το ένα δέκατο από τα λάφυρα). Όσο για την επίθεση που έκανε ο πολέμαρχος Γύλις στη Λοκρίδα, έληξε άδοξα με αρκετές απώλειες των Λακεδαιμονίων και το θάνατο του ίδιου. Καμία ένδειξη για ηρεμία. Αντιθέτως, όλα δείχνουν ότι το πράγμα κλιμακώνεται.

Ξενοφώντος, Ελληνικά

Ο Μυστικισμός του Διαλογισμού: Αγκαλιάζοντας τη Σιωπή του Νου

Στην αναζήτηση για κατανόηση και φώτιση, ο διαλογισμός στέκεται ως φάρος, που μας οδηγεί πέρα από τα όρια της συνηθισμένης σκέψης. Ωστόσο, τι είναι πραγματικά ο διαλογισμός; Είναι η Σιωπή του Νου, μια βαθιά ησυχία όπου η σκέψη παύει να κυριαρχεί, και ο κατασκευασμένος εαυτός, το ψεύτικο εγώ, διαλύεται. Αυτή η σιωπή δεν είναι κενό ή κατάσταση απάθειας. μάλλον, είναι μια κατάσταση εγρήγορσης, πλήρους δραστηριότητας, ολοκληρωμένης προσοχής και αληθινής δράσης, αμόλυντη από τις στρεβλώσεις της σκέψης.

Ο διαλογισμός είναι μια κατάσταση συνειδητής προσοχής και δράσης. Σε αυτή τη σιωπή, ο νους είναι πλήρως ξύπνιος, αντιλαμβανόμενος την πραγματικότητα χωρίς την παρέμβαση της σκέψης. Αυτή είναι η αληθινή ουσία της Σιωπής του Νου.

Για εκείνους που ταυτίζονται βαθιά με τις σκέψεις τους, αυτή η έννοια μπορεί να φαίνεται σαν κενό ή τίποτα. Μπορεί να το εκλάβουν ως απουσία νοήματος ή ακόμα και ως παραλογισμό. Αυτή είναι μια κοινή παρεξήγηση, καθώς οι περισσότεροι άνθρωποι παγιδεύονται στη συνήθη ταύτιση με τη σκέψη. Ζουν σε έναν κόσμο εννοιών, μπερδεύοντας τα σύμβολα για τις πραγματικότητες που αντιπροσωπεύουν. Για τέτοια άτομα, η σιωπή του μυαλού μοιάζει σαν ανυπαρξία. Ωστόσο, η αληθινή σιωπή του νου απέχει πολύ από το να είναι άκυρη. είναι μια κατάσταση βαθιάς επίγνωσης και σαφήνειας.

Η συνείδηση, η αληθινή ουσία της ύπαρξής μας, δεν είναι σκέψη. Είναι η επίγνωση που παρατηρεί τη σκέψη. Ενώ η συνείδηση μπορεί να ασχοληθεί με τη σκέψη, υιοθετώντας διάφορες προοπτικές, πεποιθήσεις και στόχους, δεν γίνεται ποτέ αυτές οι σκέψεις. Η σκέψη είναι ένα εργαλείο, ένας φακός μέσω του οποίου η συνείδηση μπορεί να δει τον κόσμο, αλλά δεν είναι το σύνολο της ύπαρξής μας.

Μπορούμε να αλλάξουμε τις σκέψεις, τις πεποιθήσεις και τις δραστηριότητές μας, αλλά αυτό παραμένει στη σφαίρα της σκέψης. Η αληθινή απελευθέρωση έρχεται όταν η συνείδηση απορρίπτει την κυριαρχία της σκέψης και βλέπει χωρίς να σκέφτεται. Σε αυτή την κατάσταση καθαρής αντίληψης, βιώνουμε την πραγματικότητα όπως είναι, εδώ και τώρα, σε πραγματικό χρόνο. Αυτή η άμεση αντίληψη είναι ευρύτερη και βαθύτερη από τη σκέψη. δεν είναι απλώς η απουσία σκέψης αλλά μια ανώτερη κατάσταση ύπαρξης.

Ο διαλογισμός, λοιπόν, είναι η απελευθερωμένη αντίληψη, το αληθινό όραμα, σε πραγματικό χρόνο. Δεν είναι μια προσπάθεια του εγώ να ελέγξει ή να υπερνικήσει τη σκέψη, ούτε είναι μια επιδίωξη της αλήθειας ή της θεότητας μέσω της δραστηριότητας. Όλες αυτές οι προσπάθειες είναι από μόνες τους προϊόντα σκέψης. Ο αληθινός διαλογισμός είναι το αποκορύφωμα της σκέψης, η πραγματοποίηση της Αληθινής Ζωής, που βιώνεται εδώ και τώρα στη στιγμή που ρέει.

Ο μυστικισμός αποκαλύπτει ότι ο διαλογισμός είναι μια αγκαλιά της παρούσας στιγμής, μια ένωση με τη ροή της ζωής καθώς αυτή ξεδιπλώνεται. Είναι μια κατάσταση όπου ο νους σιωπά, όχι μέσω καταστολής αλλά μέσω μιας φυσικής παύσης της συνεχούς φλυαρίας του. Σε αυτή τη σιωπή, βρίσκουμε την ουσία της αληθινής μας φύσης, ξεσκέπαστη από τις κατασκευές του εγώ.

Ο διαλογισμός μας καλεί να ζήσουμε πλήρως, να ασχοληθούμε με τη ζωή από έναν τόπο καθαρής επίγνωσης. Είναι ένα ταξίδι όχι γίγνεσθαι αλλά ύπαρξης, συνειδητοποίησης της διαχρονικής παρουσίας που βρίσκεται κάτω από κάθε ύπαρξη. Σε αυτή την κατάσταση, βιώνουμε τον κόσμο με μια διαύγεια και βάθος που υπερβαίνει τους περιορισμούς της σκέψης.

Το να διαλογίζεσαι σημαίνει να ξυπνάς στη Σιωπή του Νου, να αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο μέσα από τα μάτια της ίδιας της συνείδησης. Είναι μια πρόσκληση για να ζήσουμε στην αγνότητα της παρούσας στιγμής, αγκαλιάζοντας την πληρότητα της ζωής με μια καρδιά ελεύθερη από το παρελθόν ή το μέλλον. Αυτός είναι ο μυστικισμός του διαλογισμού: η πραγματοποίηση του Αληθινού Οράματος και της Αληθινής Ζωής, Εδώ και Τώρα.

Πέρα από τον Καθρέφτη: Η ουσία του αληθινού διαλογισμού

Στο λαβύρινθο της ανθρώπινης ύπαρξης, η αναζήτηση νοήματος συχνά μας οδηγεί στην πρακτική του διαλογισμού. Ωστόσο, μέσα σε διάφορες τεχνικές και παραδόσεις, η ουσία του αληθινού διαλογισμού συχνά μας διαφεύγει. Τι είναι ο διαλογισμός, αλήθεια; Είναι η πράξη της πλήρους ύπαρξης, βλέποντας πέρα από τα όρια της σκέψης και του χρόνου, στο απόλυτο παρόν. Είναι η αγκαλιά της Αληθινής Ζωής, απαλλαγμένη από τις κατασκευές του εγώ.

Το εγώ είναι ένα δημιούργημα της σκέψης, μια επίμονη ψευδαίσθηση που διαμορφώνει την ταυτότητά μας. Όταν προσπαθούμε να διαλογιστούμε πάνω στο εγώ, είναι σαν να στεκόμαστε μπροστά σε έναν καθρέφτη και να προσπαθούμε να σβήσουμε την αντανάκλασή μας. Ανεξάρτητα από την προσπάθεια, ο προβληματισμός παραμένει. Αυτή η αναλογία αποτυπώνει τη ματαιότητα της χρήσης της σκέψης για την υπέρβαση της σκέψης. Όσο συμμετέχουμε σε δραστηριότητες που αντανακλούν τη λειτουργία του νου, παραμένουμε παγιδευμένοι στις ψευδαισθήσεις του.

Πολλοί επιδιώκουν να ξεπεράσουν το εγώ μέσα από πρακτικές και τεχνικές, πιστεύοντας ότι μπορούν να κατακτήσουν τη σκέψη. Ωστόσο, όποια πρόοδος σημειωθεί στο πεδίο της σκέψης παραμένει περιορισμένη σε αυτό το πεδίο. Είναι μια άκαρπη προσπάθεια, γιατί ο αληθινός διαλογισμός απαιτεί πλήρη απομάκρυνση από κάθε δραστηριότητα, μια κατάσταση ύπαρξης που υπερβαίνει το μυαλό.

Ο Αληθινός Διαλογισμός δεν είναι πρακτική. είναι μια κατάσταση Καθαρής Αντίληψης, απαλλαγμένη από τις στρεβλώσεις της σκέψης. Σε αυτή την κατάσταση, οι διακρίσεις μεταξύ του διαλογιστή, της διαδικασίας του διαλογισμού και των αποτελεσμάτων διαλύονται. Δεν υπάρχει πρόοδος, δεν υπάρχει γίγνεσθαι. υπάρχει μόνο αγνό ον. Η ίδια η πράξη της προσπάθειας διαλογισμού εισάγει μια διαίρεση, δημιουργώντας τον διαλογιστή και την πράξη του διαλογισμού, διαιωνίζοντας έτσι την ψευδαίσθηση του χωρισμού.

Πραγματικά, ώριμα άτομα ζουν και δρουν στη σφαίρα της πραγματικότητας. Δεν συμμετέχουν σε παιχνίδια πνευματικής ανάπτυξης ή φώτισης, που είναι κατασκευάσματα της φαντασίας. Η αληθινή ζωή είναι απαλλαγμένη από αυτές τις κατασκευές. στηρίζεται στην παρούσα στιγμή, στην πραγματικότητα της Καθαρής Αντίληψης.

Ο μυστικισμός μιλά για μια ύπαρξη πέρα από τα επιφανειακά στρώματα του νου. Μας προσκαλεί να ζήσουμε τη ζωή στην ακατέργαστη, αφιλτράριστη κατάστασή της. Σε αυτό το βασίλειο, δεν υπάρχει διαλογιστής, δεν υπάρχει εγώ, ούτε σκέψη. Υπάρχει μόνο η άμεση εμπειρία της ύπαρξης. Αυτή είναι η ουσία του αληθινού διαλογισμού.

Το ταξίδι σε αυτή την κατάσταση δεν είναι καθόλου ταξίδι, γιατί συνεπάγεται κίνηση και πρόοδο. Είναι, μάλλον, ένα ξύπνημα για την πραγματικότητα που ήταν πάντα παρούσα, συσκοτισμένη από τα σύννεφα της σκέψης. Είναι μια επιστροφή στην αληθινή μας φύση, μια κατάσταση καθαρής επίγνωσης και παρουσίας.

Συμπερασματικά, ο αληθινός διαλογισμός δεν είναι μια δραστηριότητα αλλά μια κατάσταση ύπαρξης. Είναι η πραγματοποίηση της Καθαρής Αντίληψης, απαλλαγμένη από τα κατασκευάσματα της σκέψης και τις ψευδαισθήσεις του εγώ. Είναι μια πρόσκληση να ζήσουμε πλήρως, αυθεντικά και στο παρόν. Το να διαλογίζεσαι αληθινά σημαίνει να υπάρχεις πέρα από τον καθρέφτη, να βλέπεις καθαρά και ζωντανά την πραγματικότητα της παρούσας στιγμής. Είναι να αγκαλιάζεις την ουσία της Αληθινής Ζωής.

Διαλογισμός: Το μυστικιστικό ταξίδι στην αληθινή όραση

Ο διαλογισμός, στην πιο αγνή του μορφή, ξεπερνά την απλή πρακτική ή τεχνική. Είναι η κατάσταση του να μπορείς να δεις άμεσα και καθαρά, απεριόριστη από τη φλυαρία του νου, απαλλαγμένη από παραμορφώσεις επιθυμιών ή προηγούμενων εμπειριών. Πρόκειται για την αντίληψη της παρούσας στιγμής με πλήρη αντικειμενικότητα, πλήρως βυθισμένη στο εδώ και τώρα, στην ουσία της πραγματικής ζωής.

 
Ο αληθινός διαλογισμός δεν είναι ένα μέσο για έναν σκοπό. είναι το ίδιο το τέλος. Δεν είναι μια ενέργεια που έχει σχεδιαστεί για να μας μεταφέρει κάπου αλλού. Μάλλον, είναι η κατάσταση της επίγνωσης και της σαφήνειας που συνιστά σωστή δράση και σωστή ζωή. Το να διαλογίζεσαι αληθινά σημαίνει να βλέπεις με διαύγεια, με μυαλό χωρίς σκέψεις, με καρδιά άδεια από επιθυμίες και ένα σώμα που είναι ήρεμο και στη φυσική του κατάσταση ισορροπίας και ελάχιστης προσπάθειας.

Στη φασαρία της καθημερινής ζωής, το μυαλό μας συχνά μπλέκεται σε εμμονές, προσκολλήσεις και επιδίωξη εξωτερικών φαινομένων. Αυτή η κατάσταση σύγχυσης, που οδηγείται από τα κατασκευασμένα κατασκευάσματα της σκέψης και τον ψευδή εαυτό, μας οδηγεί μακριά από την άμεση αντίληψη, από την παρούσα στιγμή, από την αληθινή ζωή. Παρασυρόμαστε από το ρεύμα των σκέψεων, στο βασίλειο της εικονικής πραγματικότητας, των κοσμικών στόχων και των υλικών επιδιώξεων.

Για να διαλογιστούμε αληθινά, πρέπει να είμαστε ανάλαφροι και άδειοι, έτοιμοι να ανέβουμε σε ανώτερες πραγματικότητες. Η σκέψη, που είναι μια πτυχή του εγώ, μαζί με τη συσσώρευση εμπειριών, ανήκει στο νεκρό παρελθόν. Δεν μπορεί να μας οδηγήσει στη ζωντανή πραγματικότητα της παρούσας στιγμής. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε τώρα, εδώ, στη στιγμή που ρέει, σε πραγματικό χρόνο, στην αληθινή ζωή, όχι στη διάνοια, όχι στη μνήμη, όχι στο παρελθόν.

Ο διαλογισμός είναι να βλέπεις αληθινά, χωρίς την παρέμβαση και την παραποίηση της σκέψης. Όταν επιτυγχάνουμε αυτή την κατάσταση, βιώνουμε μια βαθιά ενότητα με αυτό που βλέπουμε. Ο παρατηρητής, το υποκείμενο, το εγώ - όλα αυτά διαλύονται, συγχωνεύονται σε ένα ενιαίο πεδίο επίγνωσης που τα περιλαμβάνει όλα. Σε αυτή την κατάσταση καθαρής παρατήρησης, υπάρχει άμεση και αρμονική ανταπόκριση στη ζωή και τις ανάγκες της. Αυτή η συμβίωση με όλους και με όλα φέρνει την ειρήνη, το τέλος της διαμάχης και τη γαλήνη.

Το να ξεκινήσει κανείς αυτό το μυστικιστικό ταξίδι διαλογισμού σημαίνει να βυθιστεί στην αγνή ουσία της ύπαρξης. Είναι να παρακολουθείς το ξετύλιγμα της κάθε στιγμής με ένα αδιαίρετο και καθαρό μυαλό, να συνδεθείς βαθιά με την αληθινή φύση της πραγματικότητας και να βιώσεις τη βαθιά ενότητα της ύπαρξης. Μέσα από αυτό το ταξίδι, ανακαλύπτουμε τη γαλήνη και την ειρήνη που προέρχονται από το να ζούμε πλήρως στο παρόν, απαλλαγμένοι από τα βάρη των προηγούμενων εμπειριών και των μελλοντικών αγωνιών.

Ο διαλογισμός, λοιπόν, δεν είναι απλώς μια πρακτική αλλά ένας τρόπος ζωής. Είναι η τέχνη του να βλέπεις καθαρά, το μονοπάτι προς την αληθινή όραση και η πόρτα για μια ανώτερη κατάσταση επίγνωσης και ύπαρξης. Καθώς μαθαίνουμε να διαλογιζόμαστε με αυτόν τον τρόπο, ευθυγραμμιζόμαστε με την αληθινή ροή της ζωής, βιώνοντας τη βαθιά γαλήνη και ειρήνη που προέρχονται από τη ζωή σε αρμονία με το σύμπαν.

Η Ακινησία της Θείας Συνείδησης: Η Μητέρα της Δημιουργίας

Στην απέραντη έκταση της ύπαρξης, μια βαθιά ησυχία διαποτίζει ό,τι είναι και ό,τι θα υπάρξει ποτέ. Αυτή η ησυχία, αυτή η απεριόριστη ησυχία, είναι η ίδια η ουσία της Θείας Συνείδησης - η Μητέρα κάθε δημιουργίας και φαινομένων. Σε αυτή την άφατη ησυχία ξετυλίγονται τα μυστήρια της ύπαρξης, όπου τα μυστικά της ζωής ψιθυρίζονται στη σιωπή του σύμπαντος.

Η Αρχέγονη Ακινησία

Στην καρδιά του σύμπαντος βρίσκεται μια ησυχία τόσο βαθιά, τόσο περιεκτική, που αψηφά την ανθρώπινη κατανόηση. Αυτή η ακινησία δεν είναι απλή απουσία κίνησης ή ήχου. είναι η θεμελιώδης κατάσταση της ύπαρξης, το έδαφος όλων όσων υπάρχουν. Είναι η σιωπηλή μήτρα από την οποία αναδύεται το σύμπαν, το αναλλοίωτο σκηνικό πάνω στο οποίο διαδραματίζεται το δράμα της ύπαρξης.

Η Θεία Συνείδηση, στην πιο αγνή της μορφή, είναι αυτή η αρχέγονη ακινησία. Είναι το ανεκδήλωτο δυναμικό, η άμορφη ουσία από την οποία προκύπτουν όλες οι μορφές. Σε αυτή την κατάσταση αδιατάρακτης ηρεμίας, δεν υπάρχει διαίρεση, καμία διαφοροποίηση, μόνο η απρόσκοπτη ενότητα όλων αυτών που υπάρχουν.

Η δημιουργία ως ροή

Από αυτή την ησυχία πηγάζει ο δυναμικός χορός της δημιουργίας. Η κίνηση, η αλλαγή και τα φαινόμενα δεν είναι παρά οι εκφράσεις της Θείας Συνείδησης στη δημιουργική της όψη. Ωστόσο, αυτή η κίνηση δεν είναι χαοτική ή τυχαία. Είναι μια αρμονική ροή, ένας ιερός ρυθμός που δεν αφήνει ίχνη, κανένα σημάδι στην ησυχία από την οποία αναδύεται.

Αυτή η ροή της δημιουργίας μοιάζει με ένα ποτάμι που ανανεώνεται διαρκώς, διαρκώς μεταβαλλόμενο αλλά πάντα ίδιο. Κάθε στιγμή είναι μια νέα έκφραση του Θείου, μια νέα διαμόρφωση της αρχέγονης ουσίας. Κι όμως, σαν ποτάμι που δεν αφήνει κανένα ίχνος στο νερό που κυλάει, τα φαινόμενα της δημιουργίας δεν αφήνουν διαρκές αποτύπωμα στην ακινησία της Θείας Συνείδησης. Αναδύονται, εκδηλώνονται και διαλύονται, επιστρέφοντας στο άμορφο δυναμικό από το οποίο προήλθαν.

Η ουσία της ζωής: απτόητη ειρήνη

Στην καρδιά αυτής της συνεχώς μεταβαλλόμενης ροής βρίσκεται η απτόητη γαλήνη που είναι η αληθινή ουσία της ζωής. Αυτή η ειρήνη δεν είναι η απουσία σύγκρουσης ή αναταραχής αλλά η βαθιά, διαρκής παρουσία του Θείου σε κάθε πτυχή της ύπαρξης. Είναι το ακίνητο κέντρο γύρω από το οποίο γυρίζει ο τροχός της ζωής, το ακλόνητο θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζονται οι εφήμερες δομές των φαινομένων.

Αυτή η απτόητη ειρήνη είναι πέρα από το χρόνο, πέρα από το χώρο, πέρα από τις παροδικές εμφανίσεις του κόσμου. Είναι η αιώνια παρουσία που μένει όταν όλα τα άλλα σβήνουν, ο σιωπηλός μάρτυρας του χορού της δημιουργίας. Είναι η ουσία της ζωής, η αληθινή φύση της ύπαρξης, ανέγγιχτη από τις αντιξοότητες του χρόνου και της αλλαγής.

Πέρα από Φαινόμενα: Το Ταξίδι στην Αυτοπραγμάτωση

Το ταξίδι για την πραγματοποίηση αυτής της απτόητης ειρήνης είναι το ταξίδι προς την αυτοπραγμάτωση. Είναι ο δρόμος της αφύπνισης στην αληθινή μας φύση, πέρα από τα φευγαλέα φαινόμενα του κόσμου. Αυτό το ταξίδι δεν έχει να κάνει με την απόρριψη του κόσμου ή την απόδραση από αυτόν, αλλά με το να δούμε μέσα από τις ψευδαισθήσεις του χωρισμού και της δυαδικότητας στην υποκείμενη ενότητα όλων των πραγμάτων.

Στην ησυχία του διαλογισμού, στη σιωπή του στοχασμού, αγγίζουμε την άκρη αυτής της Θείας Συνείδησης. Αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε τη ροή της δημιουργίας όχι ως κάτι ξεχωριστό από εμάς αλλά ως αναπόσπαστο μέρος της ίδιας μας της ύπαρξης. Καταλαβαίνουμε ότι τα φαινόμενα του κόσμου δεν είναι εμπόδια στην ειρήνη μας, αλλά εκφράσεις της, εκδηλώσεις της ίδιας Θείας ουσίας που είμαστε.

Ζώντας στη Θεία Συνείδηση

Το να ζεις στη Θεία Συνείδηση σημαίνει να ζεις σε αρμονία με τη ροή της δημιουργίας. Είναι να αναγνωρίζεις την ακινησία στην καρδιά κάθε κίνησης, τη γαλήνη μέσα σε κάθε στιγμή. Είναι να είμαστε πλήρως παρόντες, πλήρως συνειδητοποιημένοι, πλήρως ζωντανοί, αγκαλιάζοντας τον χορό της ζωής, παραμένοντας ριζωμένοι στην απτόητη ειρήνη της αληθινής μας φύσης.

Αυτός ο τρόπος ύπαρξης δεν περιορίζεται στα σπάνια ύψη της πνευματικής επίτευξης. είναι προσβάσιμο σε όλους όσους το αναζητούν. Είναι μια κατάσταση ανοιχτότητας, δεκτικότητας, παράδοσης στο Θείο θέλημα. Ζει με μια καρδιά ορθάνοιχτη, συντονισμένη με τα λεπτά ρεύματα χάριτος που ρέουν μέσα στο σύμπαν.

Συμπέρασμα: Αγκαλιάζοντας την ακινησία

Η ακινησία της Θείας Συνείδησης είναι η Μητέρα της Δημιουργίας, η πηγή από την οποία προέρχονται όλα τα φαινόμενα. Αναγνωρίζοντας και αγκαλιάζοντας αυτή την ακινησία, βρίσκουμε την απτόητη γαλήνη που είναι η ουσία της ζωής. Πέρα από τις παροδικές εμφανίσεις του κόσμου, πέρα από την άμπωτη και τη ροή του χρόνου, βρίσκεται η αιώνια παρουσία του Θείου, πάντα ακίνητη, πάντα σε ειρήνη.

Σε αυτή τη συνειδητοποίηση, είμαστε ελεύθεροι. Ελεύθεροι από τους δεσμούς του φόβου και της επιθυμίας, απαλλαγμένοι από τις ψευδαισθήσεις του χωρισμού και της δυαδικότητας. Είμαστε ένα με τη ροή της δημιουργίας, ένα με την ακινησία που κρύβεται πίσω από όλα αυτά. Σε αυτή την ενότητα, βρίσκουμε το αληθινό μας σπίτι, τον αληθινό μας εαυτό και την απεριόριστη ειρήνη που είναι το εκ γενετής δικαίωμα μας.

Ας αγκαλιάσουμε, λοιπόν, την ακινησία, ας επιστρέψουμε στην καρδιά της Θείας Συνείδησης και ας ζήσουμε στην απτόητη ειρήνη που είναι η αληθινή ουσία της ζωής. Γιατί σε αυτή την ησυχία, βρίσκουμε τη μητέρα όλης της δημιουργίας, την πηγή όλων των φαινομένων και την αιώνια παρουσία που είναι η αληθινή μας φύση.

Ο Σκοπός σου Θα σε Βρει

Γινόμαστε αυτό που σκεφτόμαστε όλη την ημέρα. Ποιες σκέψεις έχετε που σας εμποδίζουν να αισθάνεστε σαν να έχετε σκοπό στη ζωή σας; Για παράδειγμα, εάν νομίζετε ότι είστε ξεχωριστά από τον σκοπό σας και ότι προχωράτε χωρίς κατεύθυνση στη ζωή σας, τότε αυτό ακριβώς θα προσελκύσετε.

Ας υποθέσουμε, αντ’ αυτού, πως γνωρίζετε ότι πρόκειται σύμπαν με σκοπό όπου οι σκέψεις, τα συναισθήματα και οι ενέργειές σας αποτελούν μέρος της ελεύθερης θέλησής σας και συνδέονται επίσης με τη δύναμη της πρόθεσης. Ας υποθέσουμε ότι οι σκέψεις σας ότι δεν έχετε σκοπό είναι πραγματικά μέρος του σκοπού σας. Ακριβώς όπως η σκέψη του να χάσετε κάποιον που αγαπάτε σας κάνει να τους αγαπάτε ακόμα περισσότερο, ή μια ασθένεια σας κάνει να θεωρείτε την υγεία σας ως θησαυρό, ας υποθέσουμε ότι χρειάζεται η σκέψη της έλλειψης σκοπού σας για να σας κάνει να συνειδητοποιήσειτε την αξία σας.

Όταν είστε αρκετά αφυπνισμένοι για να μάθετε τον σκοπό σας και να ρωτήσετε πώς να συνδεθείτε με αυτόν, παρακινείστε από τη δύναμη της πρόθεσης. Η ίδια η πράξη της απορίας του γιατί είστε εδώ αποτελεί ένδειξη ότι οι σκέψεις σας σας ωθούν να επανασυνδεθείτε με το πεδίο της πρόθεσης. Ποια είναι η πηγή των σκέψεών σας σχετικά με τον σκοπό σας; Γιατί θέλετε να αισθάνεστε πως έχετε σκοπό; Γιατί η αίσθηση του σκοπού θεωρείται ως η υψηλότερη ιδιότητα ενός πλήρως λειτουργικού ατόμου;

Η πηγή της σκέψης είναι μια άπειρη δεξαμενή ενέργειας και νοημοσύνης. Κατά μία έννοια, όταν σκέφτεστε για τον σκοπό σας, είναι πραγματικά ο σκοπός σας που προσπαθεί να επανασυνδεθεί με εσάς. Το εσώτερο είναι σας γνωρίζει γιατί είστε εδώ, αλλά το εγώ σας σας προτρέπει να κυνηγάτε μόνο χρήματα, κύρος, δημοτικότητα, αποδοχή και υλικές απολαύσεις, και έτσι χάνετε την αίσθηση σκοπού στη ζωή σας. Μπορεί να αισθάνεστε κορεσμένοι και να αποκτήσε περισσότερη φήμη, αλλά μέσα σας υπάρχει αυτό το αίσθημα που σας τρώει και μπορεί να χαρακτηριστεί από το παλιό τραγούδι της Peggy Lee “Is That All There Is?”.

Η εστίαση στις απαιτήσεις του εγώ σας κάνει να αισθάνεστε ανεκπλήρωτοι. Βαθιά μέσα σας, στο επίπεδο της ύπαρξής σας, βρίσκετε αυτό που σκοπεύετε να γίνετε, να καταφέρετε, και να είστε. Σε αυτόν τον εσωτερικό χώρο, είστε συνδεδεμένοι με τη δύναμη της πρόθεσης. Θα σας βρει.

Κάντε μια συνειδητή προσπάθεια να επικοινωνήσετε μαζί της και να ακούσετε. Εξασκηθείτε στο να είστε αυτό που είστε στην πηγή της ψυχής σας. Πηγαίνετε στο επίπεδο της ψυχής σας, όπου η πρόθεση και ο σκοπός ταιριάζουν μαζί τόσο τέλεια ώστε να επιτύχετε την επιφοίτηση ότι απλά γνωρίζετε πως είναι πράγματι αυτό.

Στη θάλασσα η ψυχή μας βρίσκει τη θέση της

Απέραντο πέλαγος η ψυχή του καθενός μας. Κι αν μπορούσα πραγματικά να παρομοιάσω τη ζωή με κάτι, τότε αυτό θα ήταν η θάλασσα. Πότε ήρεμη, πότε γαλήνια και πότε φουρτουνιασμένη. Κι η ψυχή κάθε που υψώνει το κύμα μέσα μας, σαν μαγνήτης τρέχει κοντά της.

Και βλέπεις αυτό το απέραντο γαλάζιο σαν να θέλουν τα μάτια σου να δουν πέρα απ’ τον ορίζοντα. Σαν να χορταίνει το μέσα μας μ’ αυτό το απέραντο γαλάζιο. Γιατί γέμισε πια η ζωή μας μικρούς, ταλαίπωρους θανάτους. Χαστούκια και καινούργιες αρχές. Το μόνο που δεν αλλάζει είναι αυτός ο μικρός, απέραντος σύμμαχος. Κι ο ήχος που ακούς με κλειστά μάτια είναι τα «όλα θα πάνε καλά» που χρειάζεσαι.

Πρέπει να κλείνουμε κινητά και να τρέχουμε καμιά φορά για μια μικρή ανάσα στη ζωή που μας βρήκε. Πρέπει να δούμε το ηλιοβασίλεμα με γυμνά πόδια στην αμμουδιά και με όσες ανάσες κλέψουμε, να γυρίσουμε πίσω στις φυλακές μας. Πολλές φορές οι καταστάσεις δεν ορίζονται απ’ τα θέλω μας. Υπάρχουν στιγμές που απλώς η υπομονή θα είναι το μόνο που θα έχουμε. Και θα πνίγονται όλες οι μικρές, καθημερινές μας επιθυμίες, γιατί όποιος πει το αντίθετο, προφανώς ζει σε μια ουτοπία.

Είναι όντως η ζωή μια θάλασσα με αέρηδες. Πότε καταστροφικούς και πότε δροσερούς. Κάποιες φορές ο αέρας, που χτυπά το πρόσωπο μας, είναι τόσο καυτός που παίρνει κομμάτια που λιώνουν από πάνω μας. Κι όσο κι αν βάψουμε το πρόσωπό μας, αυτά τα εγκαύματα θα μείνουν εκεί. Σαν βότσαλα τα θέλω μας απλωμένα στην αμμουδιά. Και ποιος, αλήθεια, ξέρει πόσα χρόνια θα μείνουν εκεί, μέχρι ένα χέρι να τα διαλέξει για να τα ρίξει μέσα στη θάλασσα. Εκεί που θα μπορέσουν να βουλιάξουν και να παραμείνουν για πάντα.

Έτσι κι εμείς, σαν βότσαλα σκορπισμένα στην αμμουδιά της ζωής, περιμένουμε το χέρι αυτό που θα μας τραβήξει, θα μας βγάλει απ’ τα προβλήματα τα οποία βιώνουμε και θα μας επαναφέρει στη ζωή. Εκείνο που θα μας διαλέξει και θα μας ρίξει πίσω εκεί που ανήκουμε. Όλοι είμαστε ίδια, παρόμοια βότσαλα. Άλλα μεγαλεπήβολα κι άλλα μικρά κι εύθραυστα. Κι αυτά τα μεγαλεπήβολα έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να τα διαλέξει χέρι. «Για να δούμε; Μπορώ να το ρίξω στη θάλασσα;»

Είναι για ν’ αναρωτιέσαι αυτοί οι μεγάλοι βράχοι, πόσες ιστορίες αγάπης φιλοξένησαν. Πόσα λόγια κι υποσχέσεις άκουσαν. Πόσες βραδιές δυο καλές φίλες αποφάσισαν πως δεν αξίζει ν’ ασχολούνται άλλο με μια σχέση που δεν άξιζε. Πόσα μικρά παιδιά έσκασαν τα πρώτα τους χαμόγελα με την αίσθηση ότι βρίσκονται σχεδόν πάνω απ’ τη θάλασσα. Οι άνθρωποι κι οι στιγμές φεύγουν. Μα αυτοί οι βράχοι θα είναι εκεί όλες τις φορές που θα τρέξουμε κοντά τους. Μεγαλώσαμε σ’ αυτά τα βραχάκια. Και κάθε που τα κοιτάμε η ζωή μας περνά. Πότε παιδιά, πότε έφηβοι και πότε κυνηγημένοι ενήλικες.

Αν υπάρχει κάτι που δε θ’ αλλάξει ποτέ, είναι αυτό το απέραντο γαλάζιο. Είναι αυτά τα νερά που θα πάλλονται σε κάθε φουρτούνα, μα θα ηρεμούν κάθε που πιάνει καλοκαίρι. Γιατί έτσι είναι ο νόμος της ζωής. Κάθε φουρτούνα, την ακολουθεί η ηρεμία. Μην το ξεχνάς ποτέ.

Ποιο είναι το μυστικό της ευτυχίας των Δανών;

Όλοι μας έχουμε σκεφτεί κάποιες στιγμές τι σημαίνει να είσαι γονιός. Είτε πριν γεννηθεί το πρώτο μας παιδί είτε όταν το νήπιό μας έπεσε και χτύπησε ή στη διάρκεια ενός καβγά στο τραπέζι, επειδή το παιδί μας δεν τρώει το φαγητό του, όλοι έχουμε σκεφτεί κάποτε: Το κάνω καλά;

Πολλοί από εμάς ανατρέχουμε σε βιβλία και στο διαδίκτυο ή μιλάμε με φίλους και συγγενείς για συμβουλές και υποστήριξη. Οι περισσότεροι, βέβαια, θέλουμε απλώς να μας καθησυχάσουν ότι ≪το κάνουμε καλά≫.

Αλλά έχετε σκεφτεί ποιος είναι ο σωστός τρόπος; Από πού αντλούμε τις ιδέες μας για τον σωστό τρόπο ανατροφής των παιδιών; Αν πάτε στην Ιταλία, θα δείτε τα παιδιά να τρώνε βραδινό στις εννέα το βράδυ και να τριγυρίζουν σε εστιατόρια με τους γονείς τους σχεδόν μέχρι τα μεσάνυχτα. Στη Νορβηγία, αφήνουν συχνά τα μωρά να κοιμούνται έξω, σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν. Και στο Βέλγιο επιτρέπουν στα παιδιά να πίνουν μπίρα.

Στα δικά μας μάτια, μερικές από αυτές τις συμπεριφορές φαίνονται παράξενες, αλλά στα μάτια των γονιών εκείνων είναι ο σωστός τρόπος.

Αυτές οι υπονοούμενες, βαθιά ριζωμένες ιδέες που έχουμε σχετικά με την ανατροφή των παιδιών μας είναι αυτό που η Sarah Harkness, καθηγήτρια Αναπτυξιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ, αποκαλεί ≪γονεϊκές εθνοθεωρίες≫. Έχει μελετήσει τα φαινόμενα αυτά επί δεκαετίες σε διάφορες κοινωνίες και έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι εγγενείς αυτές πεποιθήσεις σχετικά με τον σωστό τρόπο ανατροφής των παιδιών είναι τόσο βαθιά ριζωμένες στην κοινωνία μας, που είναι σχεδόν αδύνατον να τις δει κανείς αντικειμενικά. Για εμάς, είναι απλώς ο φυσικός τρόπος να κάνουμε τα πράγματα.

Έτσι, οι περισσότεροι έχουμε σκεφτεί τι σημαίνει να είμαστε γονείς, αλλά έχουμε σκεφτεί ποτέ τι σημαίνει να είμαστε Αμερικάνοι γονείς; Έχουμε σκεφτεί ότι τα αμερικάνικα ≪γυαλιά≫ που φοράμε χρωματίζουν την ικανότητά μας να βλέπουμε ποιος είναι ο ≪σωστός≫ τρόπος;

Τι θα γινόταν αν βγάζαμε τα γυαλιά αυτά για ένα λεπτό; Τι θα βλέπαμε τότε; Αν κάναμε ένα βήμα πίσω και κοιτάζαμε τις ΗΠΑ από απόσταση, ποια θα ήταν η εντύπωσή μας;

Μια επιδημία άγχους

Για χρόνια παρατηρούμε να μειώνεται διαρκώς το επίπεδο της ευτυχίας των ανθρώπων σε όλη την Αμερική. Η χρήση αντικαταθλιπτικών έχει αυξηθεί κατά 400 τοις εκατό ανάμεσα στο 2005 και το 2008, σύμφωνα με το Εθνικό Κέντρο Στατιστικών για την Υγεία. Όλο και περισσότερα παιδιά διαγιγνώσκονται με διάφορες ψυχολογικές διαταραχές και λαμβάνουν φαρμακευτική αγωγή για αυτές, παρόλο που πολλές φορές δεν υπάρχουν αξιόπιστα διαγνωστικά εργαλεία για να γίνει σωστή διάγνωση. Μόνο το 2010 υπήρχαν τουλάχιστον 5,2 εκατομμύρια παιδιά ανάμεσα στα τρία και τα δεκαεπτά που έπαιρναν Ritalin για διαταραχή ελλειμματικής προσοχής!

Πολεμάμε την παχυσαρκία και την πρόωρη εφηβεία. Κορίτσια και αγόρια, ακόμα και από τα επτά ή τα οκτώ χρόνια τους, κάνουν ενέσεις με ορμόνες για να καθυστερήσουν την εφηβεία.

Στους περισσότερους δεν φαίνεται καν παράξενο αυτό – απλώς έτσι έχουν τα πράγματα. ≪Η κόρη μου θα κάνει ένεση≫, είπε ανάλαφρα μια μητέρα τώρα τελευταία για την οκτάχρονη κόρη της, η οποία είχε μπει στην εφηβεία πολύ νωρίς.

Πολλοί γονείς είναι υπερβολικά ανταγωνιστικοί με τον εαυτό τους, με τα παιδιά τους και με τους άλλους γονείς, χωρίς καν να το συνειδητοποιούν. Φυσικά, δεν είναι όλοι έτσι, ούτε θέλουν να είναι όλοι έτσι, αλλά πολλοί αισθάνονται πίεση ζώντας σε αυτή την ανταγωνιστική κοινωνία. Ο τρόπος που μιλούν οι γύρω τους είναι έντονος και προκλητικός, κάνοντάς τους να παίρνουν αμυντική στάση –

≪Η Κιμ είναι καταπληκτική στο ποδόσφαιρο. Ο προπονητής λέει ότι είναι μία από τις καλύτερες στην ομάδα. Και καταφέρνει να παίρνει άριστα στο σχολείο παρά το ποδόσφαιρο, το καράτε και το κολύμπι. Δεν καταλαβαίνω πώς το κάνει αυτό! Η Ολίβια πώς τα πάει;≫

Αισθανόμαστε την πίεση να αποδίδουμε –να αποδίδουν τα παιδιά μας, να αριστεύουν στο σχολείο, να είναι ακριβώς αυτό που θεωρούμε εμείς ότι πρέπει να είναι ένα επιτυχημένο παιδί–, ώστε να είμαστε και εμείς επιτυχημένοι γονείς. Τα επίπεδα του άγχους είναι συχνά υψηλά και νιώθουμε ότι κρινόμαστε διαρκώς – από άλλους και από τον ίδιο τον εαυτό μας. Ένα μέρος από αυτό οφείλεται στη φύση του ανθρώπου και ένα μέρος είναι συνυφασμένο με την αμερικάνικη ιδιοσυγκρασία. Τι μας σπρώχνει, ως κοινωνία, στο να αποδίδουμε και να ανταγωνιζόμαστε και να είμαστε επιτυχημένοι σε ένα επίπεδο που τελικά δεν μας κάνει πολύ ευτυχισμένους ως ενήλικες; Τι γίνεται αν μερικές από τις ≪απαντήσεις≫ που έχουμε για την ανατροφή των παιδιών μας –οι γονεϊκές νόρμες μας– είναι λανθασμένες;

Τι θα κάναμε αν ανακαλύπταμε ότι τα γυαλιά που φοράμε είναι λάθος και δεν βλέπουμε τα πράγματα τόσο καθαρά όσο νομίζαμε; Τότε θα αλλάζαμε τους φακούς μας και θα κοιτάζαμε πάλι τον κόσμο. Και τι σοκ θα παθαίναμε όταν θα διαπιστώναμε ότι τα πράγματα μας φαίνονται διαφορετικά! Όταν προσπαθούμε να δούμε τα πράγματα από μια νέα οπτική γωνία, με καινούριους φακούς, το ερώτημα τίθεται πολύ φυσικά: ≪Μήπως υπάρχει καλύτερος τρόπος;≫.

Πώς είμαστε προγραμματισμένοι;

Τις προάλλες, η Τζέσικα ήταν στο κέντρο με τον σχεδόν τριών χρονών γιο της. Ο μικρός έπαιζε με ένα ποδηλατάκι χωρίς πεντάλ και το έσπρωχνε προς τον δρόμο, παρόλο που εκείνη του φώναξε αρκετές φορές να σταματήσει. Η Τζέσικα έτρεξε σαν τρελή από πίσω του, τον άρπαξε από το μπράτσο και τον τράνταξε. Ήταν έξαλλη και τρομαγμένη, και ετοιμαζόταν να του φωνάξει:

≪Άλλη φορά θα σταματάς όταν σου λέω να σταματήσεις!≫.

Ωστόσο, κατάλαβε ότι εκείνος ήταν έτοιμος να βάλει τα κλάματα και εκείνη τη στιγμή επιστράτευσε όλη τη δύναμή της για να καταφέρει να βγει λίγο από τον εαυτό της και να παρατηρήσει τι έκανε. Δεν ήθελε πραγματικά να αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο. Έψαξε να βρει έναν άλλον τρόπο και ως εκ θαύματος βρήκε μια απάντηση. Σταμάτησε, πήρε μια βαθιά ανάσα και έσκυψε για να βρεθεί στο ίδιο ύψος με εκείνον. Έπιασε τα χέρια του και τον κοίταξε έντονα στα μάτια. Με ήρεμη αλλά ανήσυχη φωνή είπε:

≪Θέλεις να πάθεις βαβά; Η μαμά δεν θέλει να πάθεις βαβά! Βλέπεις αυτά τα αυτοκίνητα;≫

Έδειξε τα αυτοκίνητα κι εκείνος κούνησε το κεφάλι του.

≪Τα αυτοκίνητα θα κάνουν βαβά στον Σεμπάστιαν!≫

Το αγοράκι κούνησε πάλι το κεφάλι του, ακούγοντάς την προσεκτικά.

≪Αυτοκίνητα. Βαβά≫, επανέλαβε. ≪Γι’ αυτό, όταν η μαμά λέει να σταματήσεις, σταματάς, εντάξει; Για να μην πάθεις βαβά από τα αυτοκίνητα≫.

Κούνησε πάλι το κεφάλι του. Τελικά δεν έκλαψε. Αγκαλιάστηκαν και η Τζέσικα ένιωσε να κουνάει ξανά το κεφάλι του πάνω στον ώμο της. ≪Αυτοκίνητα. Βαβά≫, είπε πάλι.

Έπειτα από πέντε λεπτά, βρέθηκαν σε μια άλλη διασταύρωση. Η Τζέσικα τού είπε να σταματήσει κι εκείνος το έκανε. Έδειξε τον δρόμο και κούνησε το κεφάλι του. ≪Αυτοκίνητα. Βαβά≫, είπε. Η Τζέσικα τού έδειξε τη χαρά της πηδώντας πάνω κάτω και χτυπώντας ενθουσιασμένη τα χέρια της. Βλέπετε, δεν ήταν απλώς ευχαριστημένη με εκείνον που είχε σταματήσει.

Ήταν επίσης ευχαριστημένη με τον εαυτό της, που είχε σταματήσει – που είχε συγκρατηθεί και είχε αλλάξει τη φυσική συμπεριφορά της, τις προγραμματισμένες αντιδράσεις της, και μάλιστα σε μια δύσκολη στιγμή. Δεν ήταν εύκολο, αλλά η στάση αυτή μετέτρεψε μια αγχωτική και δυνητικά εκρηκτική κατάσταση σε μια χαρούμενη και ασφαλή κατάσταση, και τα αποτελέσματα έκαναν και τους δύο πιο ευτυχισμένους.

Μερικές φορές ξεχνάμε ότι η ανατροφή ενός παιδιού είναι μια ενεργητική διαδικασία, όπως η αγάπη. Χρειάζονται προσπάθεια και δουλειά για να υπάρξουν θετικά αποτελέσματα. Μια απίστευτη ποσότητα αυτεπίγνωσης και αυτογνωσίας εμπλέκεται στο να είναι κανείς καλός γονιός. Απαιτείται να είμαστε σε θέση να εξετάσουμε τι κάνουμε όταν είμαστε κουρασμένοι, αγχωμένοι και έχουμε φτάσει στα όριά μας. Οι αυτόματες αντιδράσεις μας λέγονται προεπιλεγμένες ρυθμίσεις ή προγραμματισμός. Οι προεπιλεγμένες ρυθμίσεις μας είναι οι ενέργειες και οι αντιδράσεις που έχουμε όταν είμαστε πολύ κουρασμένοι για να επιλέξουμε έναν καλύτερο τρόπο.

Τις περισσότερες από τις προεπιλεγμένες ρυθμίσεις μας τις έχουμε κληρονομήσει από τους γονείς μας και είναι έμφυτες.

Ουσιαστικά έχουμε προγραμματιστεί σαν να είμαστε η μητρική κάρτα ενός υπολογιστή. Είναι οι ρυθμίσεις που ενεργοποιούνται αυτόματα όταν είμαστε σε δύσκολη θέση και δεν σκεφτόμαστε. Έχουν εμφυτευτεί μέσα μας από τον τρόπο που έχουμε μεγαλώσει. Αυτές είναι οι στιγμές που ακούμε τον εαυτό μας να λέει πράγματα που δεν θέλουμε να πούμε. Είναι οι στιγμές που δρούμε και αντιδρούμε με τρόπους που δεν είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να δράσουμε και να αντιδράσουμε. Είναι όταν αισθανόμαστε άσχημα, επειδή βαθιά μέσα μας ξέρουμε ότι υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος να έχουμε αποτελέσματα με τα παιδιά μας, αλλά δεν είμαστε σίγουροι ποιος είναι ο τρόπος αυτός. Όποιος έχει παιδιά μπορεί να το καταλάβει αυτό.

Γι’ αυτό είναι τόσο σημαντικό να διακρίνετε τις προεπιλεγμένες ρυθμίσεις σας, να τις μελετήσετε και να τις κατανοήσετε.

Τι σας αρέσει στον τρόπο που δράτε και αντιδράτε με τα παιδιά σας; Τι δεν σας αρέσει; Τι κάνετε, που είναι απλώς επανάληψη του τρόπου που εσείς μεγαλώσατε; Τι θα θέλατε να αλλάξετε; Μόνο όταν δείτε καθαρά ποιες είναι οι φυσικές τάσεις σας ως γονείς –οι προεπιλεγμένες ρυθμίσεις σας– μπορείτε να αποφασίσετε πώς μπορείτε να τις βελτιώσετε.

Η προσπάθεια να συνειδητοποιήσουμε πώς λειτουργούμε και να πάρουμε συνειδητές αποφάσεις είναι το πρώτο βήμα για μια σημαντική αλλαγή στη ζωή μας. Έτσι γινόμαστε καλύτεροι γονείς και καλύτεροι άνθρωποι. Και έτσι δημιουργούμε μια κληρονομιά.

Ο ΝΕΡΑΪΔΟΣΠΗΛΙΟΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΑΚΙΩΝ

Οι Αστρακοί είναι χωριό και Δημοτικό διαμέρισμα της επαρχίας Πεδιάδας, 23 χλμ απ' το Ηράκλειο, στην αριστερή πλευρά της κοιλάδας του ποταμού Καρτερού κι έχει δύο οικισμούς τον παλαιό και τον νέο. Στην κοίτη του ποταμού, κάτω από το χωριό υπάρχει το σπήλαιο Νεραϊδόσπηλιος, μέσα στο οποίο υπάρχει πηγή, που είναι μια από τις πηγές ύδρευσης του Ηρακλείου. Ο θρύλος λέει πως σ' αυτή την σπηλιά που είναι χωμένη μέσα στο φαράγγι, με τις πολλές πηγές, τα γάργαρα νερά και την πλούσια βλάστηση γύρω της, είχαν διαλέξει να κατοικήσουν οι νεραϊδες! Μια νύχτα, ένας νεαρός λυράρης, άκουσε το τραγούδι τους κι από περιέργεια μπήκε στη σπηλιά. Κι εκεί τις είδε, λουσμένες στο φως, ντυμένες μ' αραχνοϋφαντα πέπλα και λυτά μαλλιά χόρευαν και τραγουδούσαν! Συνεπαρμένος απ' την γλυκειά μελωδία που χυνόταν στην αέρα και μαγεμένος απ' τον χορό τους, έπιασε ασυναίσθητα τη λύρα του και τις συνόδεψε στο χορό. Οι Νεράιδες ακολούθησαν χορεύοντας τον ρυθμό της λύρας του και την αυγή χάθηκαν! Ο λυράρης δεν ήξερε αν είχε ονειρευτεί ή αν πραγματικά συνόδεψε τις Νεραϊδες στο χορό τους με τη λύρα του. Το επόμενο και το μεθεπόμενο βράδυ, οδηγημένος από μια αόρατη δύναμη, βρέθηκε πάλι στη σπηλιά κι έπαιζε με τη λύρα του, για τις Νεράιδες που χόρευαν.

Ο νεαρός ερωτεύθηκε μία απ' τις νεραϊδες και πήγε σε μια γριά πολύξερη να ζητήσει τη βοήθειά της. Αυτή του είπε πως όταν πλησιάζει η ώρα να λαλήσουν οι πετεινοί και να χαθούν οι νεραϊδες, ν' αρπάξει από τα μαλλιά εκείνη που αγαπούσε και να μην την αφήσει με κανέναν τρόπο να φύγει. Ήρθε λοιπόν το βράδυ πήρε ο νέος τη λύρα του και πήγε στη σπηλιά κι άρχισε να παίζει όσο πιό γλυκά μπορούσε. Σε λίγο παρουσιάστηκαν οι νεραϊδες κι άρχισαν να χορεύουν. Λίγο πριν λαλήσουν οι πετεινοί, ο νέος άφησε τη λύρα του κι όπως τον συμβούλεψε η γριά άρπαξε την νεραϊδα που αγαπούσε. Εκείνη αντιστάθηκε, αγρίεψε, έβαλε τις φωνές, μα τίποτα! Ο νέος την κρατούσε σφιχτά! Άρχισε τότε να μεταμορφώνεται πότε σε σκύλο, πότε σε φωτιά, πότε σε φίδι, πότε σε καμήλα, αλλά ο λυράρης την κρατούσε γερά από τα μαλλιά και δεν την άφηνε. Ξαφνικά, λάλησαν οι πετεινοί κι οι άλλες νεραϊδες εξαφανίστηκαν.

Τότε εκείνη που κρατούσε ο νέος ξανάγινε πανέμορφη, όπως ήταν πριν και την πήρε μαζί του στο σπίτι του. Έζησαν μαζί ένα χρόνο κι απέκτησαν έναν γυιό, αλλά η νεραϊδα δεν μίλαγε ποτέ! Ο λυράρης ήταν δυστυχισμένος για τη βουβαμάρα της νεραϊδας και μεταχειρίστηκε πολλούς τρόπους για να την κάνει να μιλήσει, χωρίς να τα καταφέρει όμως. Ξαναπήγε λοιπόν στη γριά και τη ρώτησε τι πρέπει να κάνει. Εκείνη του είπε να ζεστάνει καλά το φούρνο, να πάρει το παιδί απ' τα χέρια της γυναίκας του και να κάνει πως θα το πετάξει μέσα στο φούρνο και να της πει: “Δε μου μιλάς; Τότε κι εγώ ρίχνω το παιδί σου στο φούρνο”. Ακολούθησε πιστά τη συμβουλή της γριάς, μα τη στιγμή που έκανε ότι θα έριχνε το παιδί στη φωτιά, η νεραϊδα χύμηξε πάνω του φωνάζοντας μη σκύλε το παιδί μου. Του τ' άρπαξε από τα χέρια κι εξαφανίσθηκε μαζί με το παιδί. Απελπισμένος έψαξε να τους βρεί φωνάζοντας, κλαίγοντας και παρακαλώντας μάταια όμως. Η νεραϊδα με το παιδί, δεν ξαναφάνηκαν!

Πήγε λένε στις αδελφές της, αλλ' αυτές δεν τη δέχθηκαν, γιατί δεν της συχώρεσαν το ότι άφησε άνθρωπο να την αγγίξει. Έτσι αναγκάστηκε να πάει λίγο πιο πέρα σε μια βρύση που τη λένε Λούτρα. Εκεί τη βλέπουν δυο – τρεις φορές το χρόνο να κρατεί το παιδί στην αγκαλιά της και να κλαίει. Οι άλλες εξακολουθούν να χορεύουν και να τραγουδούν, χωρίς να έχουν πια λύρα να τις συνοδεύει και χωρίς την αδελφή τους. Η νεραϊδα κάθεται με το παιδί της λυπημένη και κλαίει. Τα δάκρυά της πέφτουν στο νερό και το θολώνουν, γι' αυτό τα νερά του Νεραϊδόσπηλιου θολώνουν πότε – πότε. Γύρω από το Νεραϊδόσπηλιο των Αστρακών υπάρχουν πολλές πηγές που βγαίνει νερό, συνοδευόμενο από ένα ελαφρύ θόρυβο, κάτι σαν κλάμα και μετά από κάθε νεροποντή, τα νερά των πηγών θολώνουν.

Αυτά τα φαινόμενα έκαναν τη φαντασία των ντόπιων να φτιάξει τον μύθο της νεραϊδας που κλαίει. Όταν περπατήσετε στο Νεραίδόσπηλιο θα νοιώσετε την γαλήνη και την αρμονία της φύσης, δίπλα στα κρυστάλλινα νερά, κάτω απ' τους παχείς ίσκιους των πλατάνων κι αν είσθε τυχεροί, κλείνοντας τα μάτια κι ανιχνεύοντας με όλες τις αισθήσεις, θα δείτε τον χορό των νεραϊδών, θ' ακούσετε το κλάμμα της νεραϊδας και θα βυθιστείτε στη μαγεία των μύθων και των θρύλων της λαϊκής μας παράδοσης.

Η πρώτη εποχή, η εποχή των «ΖΕΠ ΤΕΠΙ»

Στο κείμενο που ακολουθεί θα γίνει μία συνοπτική παρουσίαση κάποιον όχι τόσο γνωστών αρχαίων μυθολογικών αναφορών, οι οποίες προϋποθέτουν εκτενέστερη μελέτη από τον αναγνώστη, αλλά και μία εκ προοιμίου σοβαρή προσέγγιση καθώς εάν αυτές προσεγγιστούν ανεύθυνα και δίχως ένα ελάχιστο γνωσιολογικό υπόβαθρο, επιτρέπουν σε κάποιους «πονηρούς», να παρουσιάζουν θεωρίες οι οποίες είναι (για τον γράφοντα) τουλάχιστον αστείες, πολύ όμως «εύπεπτες» και «πιασάρικες». 

Μία από τις πιο αινιγματικές αρχαίες αναφορές που σχετίζονται με τον κατακλυσμό και την Ατλαντίδα, είναι οι Αιγυπτιακές αναφορές σε ιερογλυφική γραφή που αφορούν την εποχή των «ΖΕΠ ΤΕΠΙ». ΖΕΠ σημαίνει «χρόνος» και ΤΕΠΙ σημαίνει πρώτος. Η εποχή «ΖΕΠ ΤΕΠΙ» σηματοδοτεί συνεπώς την πρώτη εποχή - πρώτη φορά, για τους αρχαίους Αιγυπτίους.

Οι αναφορές που υπάρχουν προέρχονται από τρεις διαφορετικές πηγές. Από ιερογλυφικές επιγραφές του ναού (Εντφού) της Άνω Αιγύπτου (εποχή των Πτολεμαίων γύρω στο 250 π.χ ), από τους Πάπυρους του Τορίνο (ιερατικός πάπυρος με τα ονόματα των Φαραώ), που περιγράφουν την εποχή του Ραμσή και την έξοδο των Εβραίων γύρω στο 1250 π.χ, αλλά και την πέτρα του Παλέρμο η οποία χρονολογείται στην πέμπτη δυναστεία του παλαιού βασιλείου γύρω στο 2500 π.χ

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν πως τα θεμέλια του πολιτισμού τους εδραιώθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της ένδοξης εποχής. Ο R. T. Rundle Clark, καθηγητής Αιγυπτιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ αναφέρει σχετικά με τις αρχαίες αρχές της Πρώτης αυτής Εποχής:

«Κάθε τι του οποίου η ύπαρξη ή η αυθεντία πρέπει να δικαιολογηθεί ή να εξηγηθεί πρέπει να αναφέρεται στην Πρώτη Εποχή. Αυτό ήταν πραγματικότητα για τα φυσικά φαινόμενα, τις ιεροτελεστίες, τα βασιλικά εμβλήματα, τα σχέδια των ναών, τις μαγικές ή ιατρικές φόρμουλες, το ιερογλυφικό σύστημα, το ημερολόγιο - όλα τα εφόδια του πολιτισμού... Όλα όσα ήταν καλά ή αποτελεσματικά ιδρύθηκαν στις αρχές της "Πρώτης Εποχής" - η οποία ήταν, επομένως, μια χρυσή εποχή απόλυτης τελειότητας...».

Ήταν η εποχή που οι σοφοί Θεοί ήρθαν από ένα νησί που καταποντίστηκε, φέρνοντας μαζί τους στην νέα τους χώρα την Κέμ (Αίγυπτο) έναν ανεπτυγμένο πολιτισμό. Σύμφωνα με τα αρχεία αυτά, υπήρξε μία εποχή που οι Θεοί και οι Ημίθεοι συνυπήρξαν με τους ανθρώπους όταν τα πνεύματα «Νετέρου» πήραν την μορφή ανθρώπων. Είχαν σώματα ανθρώπων και κεφάλια ζώων.

Ήταν η εποχή πολύ πριν την εποχή του Μήνη ο οποίος ήταν ο πρώτος βασιλιάς της Αιγύπτου (Ο Μήνης ένωσε τα βασίλεια της Άνω Αιγύπτου και Κάτω Αιγύπτου, και ιδρυτής της 1ης δυναστείας ). Οι Μυθικοί αρχαίοι αυτοί Θεοί, συμβασίλευαν με τους ανθρώπους για εκατοντάδες χρόνια ο κάθε ένας, παρόλα αυτά όμως υπό ορισμένες συνθήκες αρρώσταιναν και πέθαιναν, άρα δεν ήταν αθάνατοι.

Τα Θεϊκά αυτά όντα προήλθαν από τα αρχέγονα ύδατα της ανυπαρξίας, κατόπιν εντολής του ερπετοκέφαλου Θεού που παραμένει χωρίς όνομα στα κείμενα του Εντφού.

Η εποχή αυτή διήρκεσε αρκετές χιλιάδες χρόνια, ώσπου τα έργα των Θεών που συμβίωσαν με τους ανθρώπους ξεχάστηκαν. Οι αρχαιολόγοι την εποχή των θεών, που είναι γνωστή σαν «Πρώτη Φορά» ή «Εποχή Των Ζεπ Τεπί», δεν την αποδέχονται φυσικά ως πραγματική ιστορική περίοδο, διότι αφενός αφορά μία μυθολογική αναφορά, και αφετέρου διότι οι χρονικές περίοδοι που αναφέρονται στα κείμενα είναι αντισυμβατικές σε σχέση με τα πορίσματα της αρχαιολογίας. Ένας από αυτούς τους αρχαίους Θεούς ήταν και ο Θεός Θώθ ο οποίος αργότερα θα ονομασθεί και ως Ερμής ο «Τρισμέγιστος», ταυτιζόμενος με τον Θεό Ερμή των Ελλήνων. Λέγεται πως ονομάσθηκε Τρισμέγιστος διότι κατείχε τα τρία μέρη της κοσμικής σοφίας: Της αστρολογίας, της Αλχημείας, και της Θεουργίας.

Οι πρώτες αναφορές για τον Θεό Θώθ γίνονται την εποχή των Πτολεμαίων από τον Αιγύπτιο αρχιερέα και ιστορικό του 3ου π. Χ. αιώνα Μανέθωνα, που έγραψε την ιστορία της Αιγύπτου στα ελληνικά. Σύμφωνα με τα αρχεία στα οποία είχε πρόσβαση ο Μανέθωνας ο Θώθ ή Ερμής ο Τρισμέγιστος έζησε στην εποχή των θεών.

Σύμφωνα με τον Στοβαίο, ο Ερμής ο Τρισμέγιστος είχε γράψει 42 βιβλία στην ιερογλυφική γραφή, εκ των οποίων τα 6 αφορούν τις ιατρικές του γνώσεις ενώ τα υπόλοιπα 36 είναι φιλοσοφικού και κοσμολογικού περιεχομένου. Ο Κλήμης της Αλεξάνδρειας ένας από τους πρώτους πατέρες της Χριστιανικής εκκλησίας, αναφέρει ότι τα σαράντα δύο ιερά βιβλία της Αιγύπτου αποτελούσαν μέρος των βιβλίων του Ερμή. Ο Νεοπλατωνικός Ιάμβλιχος στηρίζεται στην αυθεντία του Αιγυπτίου ιερέα Αβαμμών και αποδίδει χίλια διακόσια βιβλία στον Ερμή τον Τρισμέγιστο. Ο Διογένης ο Λαέρτιος αποδίδει μια ηλικία 48.863 χρόνων πριν από την εποχή του Μέγα Αλεξάνδρου στα βιβλία του Ερμή και των ιερών αρχείων των Αιγυπτίων.

Ο Θεός Θώθ ήταν ο κύριος της σοφίας, και όλων των Επιστημών, της αλχημείας, της μαγείας, υπήρξε επίσης ο ιδρυτής των απόκρυφων μυστηρίων. Επινόησε και δίδαξε τη ιερογλυφική γραφή στους Αιγυπτίους. Σε αυτόν αποδίδονται πολλές από τις ιερές γραφές, ανάμεσα στις οποίες συγκαταλέγεται η Βίβλος των Αναπνοών, ένα τμήμα της Βίβλου των Νεκρών, ο Σμαράγδινος Πίνακας και το Κυμβάλιο.

Ο Θωθ εμφανίζεται επίσης ως αρχιερέας της μυθικής Ατλαντίδος και ιδρυτής της πρώτης αποικίας της χαμένης ηπείρου στην Αίγυπτο , την οποία κυβέρνησε επί αιώνες, υπερβαίνοντας σε χρόνο τη διάρκεια της ζωής των ανθρώπων. Στην συνέχεια τοποθέτησε στη Μεγάλη Πυραμίδα τα αρχεία του. Όσο αφορά τον χρονικό προσδιορισμό της εποχής αυτής, εκτός των γνωστών αναφορών από τον Τίμαιο του Πλάτωνα που αποτελούν μέρος των όσων φέρεται να είπε ο Αιγύπτιος ιερέας στον Σόλωνα (1), ο Ηρόδοτος αναφέρει για τις δυναστείες των αρχαίων αυτών Θεών:

«Όταν ο λογογράφος Εκαταίος (γεννήθηκε γύρω στο 549 π.Χ.) ήταν στις Θήβες (της Αιγύπτου, το σημερινό Κarnak), οι ιερείς του Δία, αφού άκουσαν την προσπάθειά του να συνδέσει την καταγωγή του με κάποιο θεό δεκάξι γενιές πίσω, έκαναν ακριβώς αυτό που έκαναν και σε μένα αν και, αντίθετα από τον Εκαταίο, εγώ απέφυγα την προσωπική γενεαλογία. Με οδήγησαν στο μεγάλο μέγαρο και μέτρησαν τα ξύλινα αγάλματα που υπάρχουν εκεί, ο αριθμός ήταν ακριβώς αυτός που είπα , αφού κάθε αρχιερέας βάζει να του στήσουν ένα άγαλμα εκεί πριν πεθάνει.

Καθώς μου τα έδειχναν, μετρώντας τα συγχρόνως, ξεκίνησαν από το άγαλμα του αρχιερέα που είχε πεθάνει πιο πρόσφατα και συνέχισαν με την σειρά, αφού με διαβεβαίωσαν ότι καθ ένας τους ήταν γιος του προκατόχου του. Όταν ο Εκαταίος ανέλυσε το γενεαλογικό του δέντρο, για να καταλήξει ότι πρόγονός του πριν από δεκάξι γενιές ήταν ένας θεός, οι ιερείς αρνήθηκαν να τον πιστέψουν και επέμειναν ότι δεν υπάρχει θνητός με θεϊκή καταγωγή. Aντέκρουσαν τον ισχυρισμό του ανατρέχοντας στη γενεαλογία των δικών τους αρχιερέων και τόνισαν ότι καθένα από τα αγάλματα αναπαριστούσε έναν "πίρωμη" που ήταν γιος ενός άλλου "πίρωμη" έως ότου απαρίθμησαν και τα τριακόσια σαράντα πέντε αγάλματα και δεν έκαναν την παραμικρή προσπάθεια να τους συνδέσουν με κάποιο θεό ή ήρωα. Αυτά, λοιπόν, ήταν τα πλάσματα που αναπαριστούσαν τα αγάλματα. δεν ήταν θεοί αλλά άνθρωποι.

"Πίρωμις" στα ελληνικά σημαίνει "όμορφος και γενναίος".Ωστόσο, πριν από την εποχή τους, η Αίγυπτος κυβερνιόταν πράγματι από θεούς, που ζούσαν στη γη ανάμεσα στους ανθρώπους, και κάθε φορά ένας από αυτούς είχε την εξουσία. Τελευταίος τους ήταν ο Ώρος, γιος του Όσιρη- ο Ώρος είναι ο Απόλλωνας για τους Έλληνες. Ήταν λοιπόν ο Ώρος, ο τελευταίος θεός που κάθισε στον θρόνο της Αιγύπτου, αυτός που κατατρόπωσε τον Τυφώνα. Ο Όσιρις λέγεται στα ελληνικά Διόνυσος».

Οι 345 ανδριάντες των αρχιερέων ισούνται με 10.350 χρόνια αν υπολογίσουμε με βάση τα 30 χρόνια για τον καθένα (αναλάμβανε στα 30 και παράδιδε στον γιο του στα 60). Ο Ηρόδοτος ο ίδιος υπολόγισε 11.340 χρόνια για 341 γενιές.

Εξαιρετικό σχετικό επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζε το Εβραϊκό απόκρυφο βιβλίο του Ενώχ, (δεν συμπεριλαμβάνεται στα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης). Ο Ενώχ θεωρείται ότι είναι ο έβδομος μετά τον Αδάμ Πατριάρχης των Εβραίων που έζησε πριν από τον Κατακλυσμό. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η διάρκεια Βασιλείας των Θεών, υπερέβαινε σε χρόνο τη κανονική διάρκεια της ζωής των ανθρώπων. Αντίστοιχα η διάρκεια ζωής των Εβραίων προπατόρων υπερβαίνει κατά πολύ τα ανθρώπινα έτη ζωής. Φυσικά είναι γνωστό πόσο πολύ έχει επηρεαστεί η Εβραϊκή μυθολογία (και όχι μόνο) από την Αιγυπτιακή, συνεπώς μάλλον δεν είναι τυχαίος ο συσχετισμός. Πιο συγκεκριμένα:

Ο Ενώς ήταν γιος του Σήθ, εγγονός του Αδάμ και πατέρας του Καϊνάν. Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου ο Ενώς έζησε 905 έτη (Γένεση 5,6-11). Ο Ενώς πίστευε στο Θεό, τον λάτρευε και πάντοτε επικαλούνταν τ' όνομά του. Ο Ενώς απέκτησε γιους και κόρες. Σε ηλικία 90 ετών απέκτησε τον Καϊνάν.

Ο Καϊνάν ήταν γιός του Ενώς και πατέρας του Μαλελεήλ. Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου ο Καϊνάν έζησε 910 έτη (Γένεση 5,9-14). Ο Καϊνάν απέκτησε γιους και κόρες. Σε ηλικία 70 ετών απέκτησε τον Μαλελεήλ.

Ο Μαλελεήλ ή Μααλαλεήλ ήταν γιός του Καϊνάν και πατέρας του Ιάρεδ. Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου ο Μαλελεήλ έζησε 960 έτη (Γένεση 5,12-17). Ο Μαλελεήλ απέκτησε γιους και κόρες. Σε ηλικία 65 ετών απέκτησε τον Ιάρεδ.

Ο Ιάρεδ ήταν γιός του Μαλελεήλ και πατέρας του Ενώχ. Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου ο Ιάρεδ έζησε 962 έτη (Γένεση 5,15-20). Ο Ιάρεδ απέκτησε γιους και κόρες. Σε ηλικία 162 ετών απέκτησε τον Ενώχ.

Ο Ενώχ ήταν γιός του Ιάρεδ και πατέρας του Μαθουσάλα τον οποίο απέκτησε σε ηλικία 65 ετών. Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου ο Ενώχ έζησε 365 χρόνια (Γένεση 5,18-24). Ο Ενώχ απέκτησε γιους και κόρες. Σε ηλικία 65 ετών απέκτησε τον Μαθουσάλα. Ο Ενώχ ήταν υπόδειγμα πίστης προς το Θεό. Μοναδικό ήταν και το τέλος της επίγειας ζωής του, αφού δεν πέθανε όπως όλοι οι θνητοί, αλλά "μετατέθηκε" όπως αναφέρει η Αγία Γραφή (Γένεση 5,24. Εβραίους 11,5), δηλαδή αρπάχθηκε στον ουρανό από το Θεό, επειδή είχε ευαρεστήσει το Θεό.

 
Ο Μαθουσάλας ήταν γιός του Ενώχ και παππούς του Νώε. Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου σε ηλικία 187 ετών γέννησε το Λάμεχ, μετά τη γέννηση του οποίου έζησε άλλα 782 χρόνια, και απόκτησε γιους και κόρες (Γένεση 5,21-27). Πέθανε σε ηλικία 969 ετών, ένα έτος πριν τον κατακλυσμό. Είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Ο Λάμεχ ήταν γιός του Μαθουσάλα. Σε ηλικία 182 ετών γέννησε το Νώε, για τον οποίο είπε ότι "αυτός θα μας ανακουφίσει από τα έργα μας, από τον κόπο της χειρωνακτικής δουλειάς και από τη γη, που την καταράστηκε ο Κύριος". Σύμφωνα με τη διήγηση της Βίβλου ο Λάμεχ μετά τη γέννηση του Νώε έζησε 555 χρόνια και απέκτησε γιους και κόρες. Έζησε συνολικά 777.

Στο βιβλίο του Ενώχ ανάμεσα στα άλλα πολύ ενδιαφέροντα, γίνεται αναφορά για Αγγέλους οι οποίοι:

«Και συνέβη όταν αυξήθηκαν οι υιοί των ανθρώπων, εκείνες τις μέρες να γεννηθούν ωραίες και χαριτωμένες θυγατέρες. Και οι άγγελοι, τα τέκνα του ουρανού, τις είδαν και τις πεθύμησαν, και είπαν μεταξύ τους: ‘Ελάτε, ας εκλέξουμε για μας συζύγους από τα τέκνα των ανθρώπων και ας γεννήσουμε για μας δικά τους τέκνα.’

Και ο Σεμιαζάς, που ήταν αρχηγός τους, τους είπε: ‘Φοβάμαι πως δεν θα συμφωνήσετε να κάνουμε αυτό το πράγμα, και μόνος εγώ θα πληρώσω την τιμωρία μιας μεγάλης αμαρτίας.’ Και όλοι αυτοί απάντησαν προς αυτόν και είπαν: ‘Ας ορκιστούμε όλοι όρκο, και ας δεσμευτούμε μεταξύ μας με αμοιβαίες κατάρες για να μην εγκαταλείψουμε το σχέδιο αυτό αλλά να πράξουμε αυτό που αποφασίσαμε.’ Τότε ορκίσθηκαν όλοι μαζί και δέσμευσαν τους εαυτούς τους με αμοιβαίες κατάρες.

Και συνολικά ήταν διακόσιοι, όσοι κατέβηκαν κατά τις μέρες του Ιάρεδ επί της κορυφής του όρους Ερμών, και το ονόμασαν Ερμών, διότι ορκίσθηκαν και αναθεμάτισαν ο ένας τον άλλον πάνω σ’ αυτό. Και αυτά είναι τα ονόματα των αρχηγών τους:

Σεμιαζάς ο αρχηγός τους, Αραθάκ, Κιμβρά, Σαμμανή, Δανειήλ, Αρεαρώς, Σεμιήλ, Ιωμειήλ, Χωχαριήλ, Εζεκιήλ, Βατριήλ, Σαθιήλ, Ατριήλ, Ταμιήλ, Βαρακιήλ, Ανανθά, Θωνιήλ, Ραμιήλ, Ασεάλ, Ρακειήλ, Τουριήλ. Αυτοί είναι οι αρχηγοί τους κατά δεκάδες. (Κεφάλαιο 6, στίχοι 1 – 8).

Και όλοι οι υπόλοιποι έλαβαν μαζί με αυτούς για τον εαυτό τους γυναίκες, και ο καθένας διάλεξε από μία, και άρχισαν να εισέρχονται σε αυτές και να μολύνουν τον εαυτό τους μαζί τους, και δίδαξαν σε αυτές γοητείες και φαρμακείες και ριζοτομίες, και τις έμαθαν να γνωρίζουν τα βότανα. Και αυτές συνέλαβαν, και εγέννησαν μεγάλους γίγαντες, ύψους τριών χιλιάδων πήχεων, οι οποίοι καταβρόχθισαν τους κόπους των ανθρώπων. Και άρχισαν να αμαρτάνουν κατά των πτηνών και των ζώων, και των ερπετών, και των ιχθύων, και να τρώγει ο ένας τις σάρκες του άλλου, και να πίνουν το αίμα. Και η γη κατηγόρησε τους ανόμους. (Κεφάλαιο 7, στίχοι 1 – 6).

Και ο Αζαήλ δίδαξε τους ανθρώπους να κατασκευάζουν ξίφη, και μαχαίρια και ασπίδες και θώρακες, και έκαμε εις αυτούς γνωστά τα μέταλλα της γης και την τέχνη της κατεργασίας αυτών, και ψέλια και στολίδια, και τη χρήση του αντιμονίου και το καλλωπισμό των βλεφάρων, και όλα τα είδη των πολύτιμων λίθων και όλα τα βαφικά. Και έγινε πολλή ασέβεια, και διέπραξαν πορνεία και επλανήθησαν και διεφθάρησαν από τις διδασκαλίες αυτών. Ο Σεμιαζάς τους δίδαξε τις γοητείες και τις ριζοτομίες, ο Αρμαρώς την λύση των γοητειών, ο Ρακειήλ την αστρολογία, ο Χωχιήλ τα σημεία της γης, ο Σαθιήλ τους αστερισμούς, ο Σεριήλ την πορεία της σελήνης.»

Στην συνέχεια αναφέρονται αναλυτικά τις τέχνες που δίδαξαν οι άγγελοι στις γυναίκες και το κακό που έσπειραν οι γίγαντες στη γη, μέχρις ότου οι τέσσερις ισχυρότεροι άγγελοι, ο Μιχαήλ, ο Γαβριήλ, ο Σουριήλ και ο Ουριήλ έριξαν το βλέμμα τους στη γη και διαπίστωσαν τι είχε συμβεί, οπότε και ενημέρωσαν το Θεό. Ο Θεός αποφάσισε να ριφθούν οι εκπεσόντες στα βάθη της αβύσσου για πάντα, οι γίγαντες να αφανιστούν από τα ίδια τους τα χέρια και το αμαρτωλό γένος των ανθρώπων να εκλείψει από τον Κατακλυσμό.

 
Δεν μπορεί κανείς να μην εντοπίσει εδώ τις ομοιότητες με την Τιτανομαχία και τον Προμηθέα.!

Υπάρχει άραγε άλλο στοιχείο που θα συνηγορούσε στην χρονολογία του Πλάτωνα περί Ατλαντίδος, αλλά και των μνημείων που υποτίθεται πως άφησαν πίσω τους οι αρχαίοι αυτοί Θεοί;

Πολλοί ερευνητές και υποστηριχτές της «απαγορευμένης αρχαιολογίας», πιστεύουν πως οι μεγάλες πυραμίδες της Γκίζας και η Σφίγγα της Αιγύπτου, μπορούν στους να αποκαλύψουν πολλά, αν κάποιος ασχοληθεί με του Ουρανό και τα άστρα... Είναι εξάλλου κοινά πλέον αποδεκτό πως η θέση όλων των αρχαίων ναών και ιερών, σχετίζονταν με την αστρονομία και την θέση των άστρων, καθώς αυτά αποτελούσαν απεικόνιση του Ουρανού στην γη. Όπως φαίνεται όλα συνηγορούν στο ότι τα πάντα είναι αλληλοσυνδεδεμένα, πάνω σε ένα παγκόσμιο γεωδαιτικό δίχτυ. Σημαντικό ρόλο έπαιζαν επίσης οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια που στην αρχαιότητα συνέπιπταν με διαφορετικές αστρονομικές θέσεις από τις σημερινές.

Οι Δελφοί για παράδειγμα, βρίσκονταν στην διασταύρωση των αξόνων του ζωδιακού ανάμεσα στις ισημερίες και τα ηλιοστάσια. Αυτό που συμβαίνει όμως με τα αρχιτεκτονήματα έχει την αντιστοιχία του και στο ανθρώπινο σώμα. Αντίστοιχα, ο κάθετος άξονας βορά –νότου συμβολίζει τον κορμό και το όρθιο σώμα ενώ ο οριζόντιος Ανατολής- Δύσης αντιστοιχεί στο διάφραγμα. Το χειμερινό ηλιοστάσιο ταυτίζεται με το βορά, το θερινό με το νότο, η εαρινή ισημερία με την ανατολή και τη φθινοπωρινή με τη δύση. Έτσι, ο κάθετος άξονας, είναι τα ηλιοστάσια και ο οριζόντιος οι ισημερίες.

Η κάθοδος των ψυχών στο πεδίο της ύλης συμβολίζεται από το θερινό ηλιοστάσιο στον Καρκίνο επειδή από εκείνη τη μέρα και μετά αρχίζει το φως να λιγοστεύει και το σκοτάδι να κατακτά όλο και μεγαλύτερο μέρος του εικοσοτετραώρου. Έτσι αντίστοιχα οι ψυχές φεύγουν από το μέγιστο φως και εισέρχονται στο σώμα και στην υλική ζωή που σιγά-σιγά τις κάνει να ξεχνούν τη θεία καταγωγή τους.Η αντίστροφη διαδικασία συμβαίνει στο Χειμερινό ηλιοστάσιο όταν από τη μέγιστη νύχτα περνάμε σταδιακά στο ολοένα αυξανόμενο φως. Αυτή η επιστροφή ή έλευση του φωτός στην αρχαιότητα είχε ταυτιστεί με τα Μιθραικά μυστήρια ενώ στον χριστιανικό κόσμο με την έλευση του Χριστού, του οποίου η έλευση στη γη, ως Φως του κόσμου , τοποθετείται στις 25 Δεκεμβρίου, δηλαδή πολύ κοντά στο χειμερινό ηλιοστάσιο. Η εαρινή Ισημερία καθοριζόταν από τον Ταύρο και η φθινοπωρινή από τον Αετό ή Σκορπιό, ενώ το θερινό ηλιοστάσιο ήταν στον Λέοντα και το χειμερινό στον Υδροχόο.

Ας επιστρέψουμε όμως στην Αίγυπτο. Για χιλιάδες χρόνια η Μεγάλη Σφίγγα το μοναδικό αυτό μνημείο της Αιγύπτου, έχει τα μάτια της στραμμένα προς την Ανατολή και το βλέμμα στον ουρανό, διαβάζοντας στα αστέρια ένα μήνυμα ξεχασμένο εδώ και αιώνες από την ανθρωπότητα.

Υπάρχουν εξαιρετικά πειστικές ενδείξεις αν όχι αποδείξεις πως οι τρεις Πυραμίδες της Γκίζας στα δυτικά της Σφίγγας, είναι στην πραγματικότητα ένας ακριβής χάρτης των τριών αστεριών της ζώνης του Ωρίωνα...

Οι 3 πυραμίδες έχουν κατασκευαστεί σαν γήινη απεικόνιση των 3 αστερισμών του Ωρίωνα όπως αυτοί φαίνονται στον ουρανό το 10.450 π.Χ.

Η Σφίγγα, είναι ένας ισημερινός δείκτης που κοιτάζει προς την ανατολή του ήλιου, όταν αυτός ανέτειλε από το ζώδιο του Λέοντα. Πότε συνέβη αυτό; Μεταξύ 10.300-8.140 π.Χ. Ήταν η εποχή του Λέοντα, του ζωδίου της δημιουργίας. (2)

Λίγα είναι γνωστά για την εποχή αυτή. Αστρολογικά αυτή ήταν η «Χρυσή Εποχή, καθώς ο Λέων κυβερνάει το χρυσό. Ήταν τότε που ο Ήλιος λατρευόταν σαν αρχέγονος θεός του φωτός και της ζωής.

Η Σφίγγα είναι ένα μνημείο «λιονταρίσιο», με λιονταρίσιο σώμα και όπως λένε, με λιονταρίσιο αρχικά κεφάλι. Σύμφωνα με τους ερευνητές η Σφίγγα χτίστηκε κατά την εαρινή ισημερία του έτους 10.500 π.Χ. Τη στιγμή που ο Ήλιος κατά την εαρινή ισημερία εκείνης της χρονιάς βρισκόταν 12 μοίρες κάτω από τον ορίζοντα, με το ζώδιο του Λέοντα να έχει ήδη αρχίσει να ανατέλλει. Η γήινη λιονταρίσια Σφίγγα ήταν το πανομοιότυπο του αστερισμού του Λέοντα.

Οι ερευνητές παρατήρησαν επίσης πως μόλις ο Ήλιος αρχίσει να φωτίζει τον ουρανό, αν κάποιος γυρίσει προς το νότο κάνοντας μια γωνία 90 μοιρών από το σημείο που η Σφίγγα ατενίζει την ανατολή, θα δει ότι πάνω στο μεσουράνημα του μεσημβρινού βρίσκονται τα τρία αστέρια της ζώνης του Ωρίωνα. Ο σχηματισμός και οι αποστάσεις αυτών των αστεριών, είναι πανομοιότυπο του σχηματισμού και των αποστάσεων των τριών πυραμίδων της Γκίζα.

Πόσο τυχαία μπορεί να είναι όλα αυτά; Και γιατί η εποχή του Λέοντα που άρχισε με αυτά τα αστρονομικά φαινόμενα, ονομάστηκε «η Πρώτη Φορά» ή «χρυσή εποχή»;

Στην Ελληνική μυθολογία λόγο για την χρυσή εποχή, κάνει ο Ησίοδος. Οι άνθρωποι τότε ζούσαν σαν θεοί, δεν είχαν βάσανα και δεν γνώριζαν μόχθο ούτε γεράματα, αλλά ήταν πάντα παλικάρια, χαίρονταν σε γιορτινά συμπόσια, δεν προσβάλλονταν από αρρώστιες και ο θάνατος τους έμοιαζε με ύπνο γλυκό.
Μετά το «χρυσό γένος» δημιουργήθηκε από τους θεούς το ασημένιο γένος. Ήταν μια κυριολεκτικά δυστυχισμένη γενιά. Η αιτία της δυστυχίας της ήταν η αμυαλιά και η άρνησή της να προσφέρει τιμές στους θεούς.

Ακολουθεί το χάλκινο γένος. Ήταν ένα γένος που χρησιμοποιούσε τον χαλκό. Είχε χάλκινα σπίτια και χάλκινα όπλα. Ήταν ένα γένος ανθρώπων πολεμοχαρές. Αφανίστηκε εξαιτίας των πολεμικών συγκρούσεων. Ακολουθεί το τέταρτο γένος, το γένος των ηρώων, γένος δίκαιο και αντρείο, που εξολοθρεύθηκε όμως σε πολέμους.

Το πιο δυστυχισμένο γένος ήταν το σιδερένιο γένος. Είναι η εποχή, στην οποία ζει ο ποιητής. Την περιγράφει με μελανά χρώματα. Το γένος αυτό θα καταστραφεί λόγω της ηθικής εξαχρείωσης των ανθρώπων. Καμιά τιμή δεν θα έχει όποιος κρατά το λόγο του ούτε ο δίκαιος και ο καλός, αλλά θα τιμούν περισσότερο τον κακό και τον αχρείο. Το μόνο δίκαιο θα είναι η δύναμη, ενώ θα λείπει η συναίσθηση του αληθινού δίκαιου. Η Αιδώς και η Νέμεσης (ο σεβασμός και το δίκαιο) θα πετάξουν στον Όλυμπο, θα εγκαταλείψουν τη γη. Η ηθική εξαχρείωση και διαστροφή θα φέρουν ακόμα και βιολογικές ανωμαλίες. Τα παιδιά θα γεννιόνται με άσπρα μαλλιά και δεν θα μοιάζουν των γονιών τους. Οι τερατογενέσεις αυτές θα σημάνουν και το τέλος της σιδερένιας γενιάς.

Ίσως δεν είναι επίσης τυχαίο πως ο Θεός Ακέρ ή Ακάρ, ένας από τους πρωιμότερους θεούς στο αιγυπτιακό μυθολογικό πάνθεον ο οποίος λατρευόταν ως προσωποποίηση του ορίζοντα, παριστάνονταν ως δύο λέοντες που ατένιζαν σε εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις, με τον δίσκο του Ηλίου ανάμεσα τους, συμβολίζοντας το χθες και το σήμερα. Έτσι απεικονίζονται και στο στήθος της Σφίγγας.

Εξαιτίας αυτής της απεικόνισης ο Ακέρ έλαβε το συνοδευτικό Ρούτι, που σημαίνει δύο λιοντάρια, φύλακες της εισόδου και της εξόδου από τον Κάτω Κόσμο. Με αυτή την ιδιότητα ο Ακέρ είναι ο αρχαιότερος φύλακας και σε αυτόν απευθύνονταν οι νεκροί για να ανοίξει τις πύλες του Κάτω Κόσμου. Από την ίδια εικονοπλασία προέρχεται και η συνήθεια της τοποθέτησης λεοντόμορφων ειδωλίων ή αγαλμάτων στις πύλες των ανακτόρων, των τάφων και των κατοικιών έως σήμερα.

Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω πως είναι πολλά τα μυθολογικά εκείνα στοιχεία που αναζητούν απαντήσεις, και των οποίων οι ενδείξεις έρχονται σε αντίθεση με τα πορίσματα της αρχαιολογικής σκαπάνης. Σε κάθε περίπτωση ο χρόνος θα δείξει εάν η ιστορία του πλανήτη αλλά και του ανθρώπινου πολιτισμού είναι αυτή που σήμερα η επιστήμη αποδέχεται, ή υπάρχουν έαν οι αρχαίοι είχαν καλά κρυμμένα μυστικά, τα οποία ίσως κάποτε αποκαλυφθούν....

Παραπομπές:

(1) H διάρκεια του πολιτισμού μας, όπως λένε τα ιερά μας βιβλία των Αιγυπτίων), είναι οκτώ χιλιάδες χρόνια. Θα σου μιλήσω λοιπόν με συντομία για τους νόμους και τα υπέροχα έργα των συμπολιτών σου που έζησαν πριν από εννέα χιλιάδες χρόνια... Ύστερα όμως από αρκετό καιρό (μετά τις 9.000 χρόνια πριν) έγιναν μεγάλοι σεισμοί και πλημμύρες και μέσα σ' ένα φοβερό μερόνυχτο η γη κατάπιε ολόκληρο το στρατό σας ενώ η Ατλαντίδα βούλιαξε στην θάλασσα.

(2) Κάθε 25.800 έτη συμβαίνει μια πλήρη περιστροφή που κάνουν οι πόλοι του άξονα της γης γύρω από τον Πόλο της Εκλειπτικής. Η κίνηση αυτή μοιάζει πρακτικά σαν μια σβούρα, που ολοκληρώνει μια περιστροφή σε 25.800 έτη. Όπως το Ηλιακό έτος έχει 12 μηνιαίες υποδιαιρέσεις, έτσι και το Μεγάλο Έτος έχει 12 υποδιαιρέσεις, που καθορίζονται από την μετατόπιση του άξονα της γης, και το πέρασμά του από τα 12 ζώδια. Κάθε υποδιαίρεση λοιπόν χρονικά, σχηματίζει μια περίοδο 2150 Ηλιακών Ετών περίπου. Κάθε 2.000 χρόνια περίπου, ο πλανήτης μας, και ενδεχόμενα και οι ανθρώπινες συμπεριφορές, επηρεάζονται από κάποιες βασικές αρχές που χαρακτηρίζουν το κάθε ζώδιο. Οι εποχές αυτές είναι:

• Η εποχή του Κριού, από το 2.000 Π.Χ. μέχρι το 0, χαρακτηρίστηκε από την ανάγκη του ανθρώπου για να εξερευνήσει τον κόσμο και να επεκτείνει τις δραστηριότητες του. Μιά εποχή που έδωσε περισσότερη αυτοπεποίθηση, και ώθησε τον κόσμο να αναλάβει πρωτοβουλίες και να αλλάξει πολλά δεδομένα στην ζωή μας. Οι πόλεμοι ήταν κυρίαρχη τάση την εποχή εκείνη, περισσότερο για επεκτατικούς λόγους, μια και οι λαοί αναγκαστικά ερχόντουσαν σε μεγαλύτερη επαφή μέσα από την μεγαλύτερη επεκτατική τους κινητικότητα. Το Κριάρι, εμφανίστηκε σαν σύμβολο στην πολιορκητική μηχανή, που ήταν ένα από τα βασικά όπλα της εποχής. Το θετικό στοιχείο της εποχής εκείνης ήταν η ανάμιξη των πολιτισμών, και η μετάδοση της γνώσης, αλλά το αρνητικό ήταν φυσικό ο πολεμοχαρής χαρακτήρας των λαών εκείνων. Άλλωστε Κυβερνήτης του Κριού δεν είναι ο Αρης ο Θεός του πολέμου;

• Η εποχή του Ταύρου, από το 4.000 π.Χ. – 2.000 π.Χ., ανέδειξε τον Αιγυπτιακό πολιτισμό, και ο ταύρος λατρευόταν σαν ιερό ζώο τότε. Το ζώδιο του Ταύρου έχει σαν βασικά στοιχεία την σταθερότητα και την ανάγκη γιά γήινες απολαύσεις. Ακόμα, ο ταύρος έχει σαν χαρακτηριστικό τον Τέκτονα, και η εποχή αυτή ανέδειξε έντονα αρχιτεκτονικά μνημεία, όπως οι πυραμίδες, αλλά θα πρέπει να σημειώσουμε ότι βασικό τους στοιχείο ήταν η σταθερότητα.

• Η εποχή των Διδύμων, 6.000 Π.Χ. – 4.000 Π.Χ., ήταν σαφώς η εποχή που έσπρωξε τους λαούς να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, και σε εκείνη την εποχή εμφανίζονται τα πρώτα σοβαρά δείγματα αυτής της προσπάθειας. Οι περισσότερες θεότητες ήταν επίσης Δίδυμες.

• Η εποχή του Καρκίνου, 8.000 Π.Χ. – 6.000 Π.Χ., ήταν η εποχή που ο κόσμος βίωσε μεγάλες φυσικές καταστροφές, ειδικά πλημμύρες, και ένιωσε έντονη την ανάγκη να προστατευτεί από τις δυνάμεις της φύσης. Η ανασφάλεια είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Καρκίνου, όπως και η ανάγκη δημιουργίας της οικογένειας. Ακόμα, η εποχή εκείνη εμφάνισε έντονα την ανάδειξη των μητριαρχικών κοινωνιών, και την παρουσία του θηλυκού στοιχείου και της λατρείας της Σελήνης.

• Η εποχή του Λέοντα, 10.000 Π.Χ. – 8.000 Π.Χ., ανέδειξε μεγάλες Ηγεμονιες, όπως οι Ατλαντες, καθώς και τον Ηλιο σαν κυρίαρχο στοιχείο λατρείας των λαών εκείνων. Το χρυσάφι επίσης, χαρακτηριστικό τού ζωδίου του Λέοντα, εκτιμήθηκε ιδιαίτερα την εποχή εκείνη.

ΟΛΥΜΠΙΟΙ ΘΕΟΙ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Οι ση­με­ρι­νοί Εὐ­ρω­παῖ­οι εἴ­μα­στε σέ τε­λευ­ταί­α ἀ­νά­λυ­ση δη­μι­ουρ­γή­μα­τα τῶν ὀ­λύμ­πι­ων θε­ῶν

Ὁ ἄν­θρω­πος ἀν­τι­με­τω­πί­ζει το φό­βο καί τό μυ­στή­ρι­ο ἀρ­χι­κά με τη μορ­φή τοῦ θε­ϊ­κοῦ και δαι­μο­νι­κοῦ στοι­χεί­ου, πού οἱ πρω­τό­γο­νοι προ­σπα­θοῦν να το θέ­σουν ὑ­πό ἔ­λεγ­χο και να το ἐ­ξορ­κί­σουν με τη θρη­σκεί­α. Ὑ­περ­νί­κη­ση τοῦ φό­βου ση­μαί­νει συγ­χρό­νως και με­τα­βο­λή τῶν θρη­σκευ­τι­κῶν πα­ρα­στά­σε­ων. Με την πί­στη στους ὀ­λύμ­πι­ους θε­ούς, ὅ­πως πα­ρου­σι­ά­ζε­ται στην Ἰ­λι­ά­δα και την Ὀ­δύσ­σει­α, πραγ­μα­το­ποι­εί­ται αὐ­τή ἡ με­τα­βο­λή, και μά­λι­στα τό­σο ρι­ζι­κά, ὥ­στε δυ­σκο­λευ­ό­μα­στε να κα­τα­νο­ή­σου­με αύ­τή τη θρη­σκευ­τι­κό­τη­τα, ἀ­πό την ὁ­ποί­α λεί­πει σε με­γά­λο βαθ­μό ὁ φό­βος γι­α τις μυ­στη­ρι­α­κές δυ­νά­μεις…

Γι­α τον Ἕλ­λη­να οἱ θε­οί εἶ­ναι κά­τι τό­σο φυ­σι­κό και αὐ­το­νό­η­το, ὥ­στε πο­τέ του δεν ἀ­να­ρω­τή­θη­κε ἄν ἄλ­λοι λα­οί θα μπο­ρού­σαν να ἔ­χουν δι­α­φο­ρε­τι­κή πί­στη ἤ δι­α­φο­ρε­τι­κούς θε­ούς…

Οἱ θε­οί τῶν Ἕλ­λή­νων ἀ­νή­κουν στη φυ­σι­κή τά­ξη τοῦ κό­σμου, και γι’ αὐ­τό δεν πε­ρι­ο­ρί­ζον­ται σε ἐ­θνι­κά σύ­νο­ρα οὔ­τε συν­δέ­ον­ται με ὁ­ρι­σμέ­νες ὁ­μά­δες…

Οἱ δί­κες γι­α ἀ­θε­ΐ­α δεί­χνουν με ποι­ο νό­η­μα μπο­ροῦ­με να μι­λοῦ­με γι­α θρη­σκευ­τι­κή πί­στη ἤ ἀ­πι­στί­α στην ἀρ­χαί­α Ἑλ­λά­δα…Κα­νείς δεν κα­τα­δί­ω­κε «ἀλ­λό­θρη­σκους», δη­λα­δή ὁ­πα­δούς μι­ᾶς ἄλ­λης θρη­σκεί­ας ἤ μι­ᾶς ἄλ­λης πί­στης, ἀλ­λά φι­λο­σό­φους. Δεν τους κα­τη­γο­ροῦ­σε γι­α­τί ἀμ­φι­σβη­τοῦ­σαν ἕ­να ὁ­ρι­σμέ­νο δόγ­μα - ἡ ἑλ­λη­νι­κή θρη­σκεί­α δεν εἶ­χε κα­νέ­να δόγ­μα και δεν γνω­ρί­ζου­με να κλή­θη­κε πο­τέ κα­νέ­νας ἕλ­λη­νας φι­λό­σο­φος γι­α να ἀ­να­κα­λέ­σει την αἱ­ρε­τι­κή δι­δα­σκα­λί­α του· τους κα­τη­γο­ροῦ­σε γι­α ἀ­σέ­βει­α, γι­α προ­σβο­λή τῶν θε­ῶν, ὅ­πως θα μπο­ρού­σα­με να με­τα­φρά­σου­με την ἀρ­χαί­α ἑλ­λη­νι­κή λέ­ξη…Ὁ Σω­κρά­της δεν χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε, ἑ­πο­μέ­νως, αἱ­ρε­τι­κός ἀλ­λά ἄ­θε­ος…Μό­νο σε μί­α σύν­το­μη πε­ρί­ο­δο, την πε­ρί­ο­δο τοῦ Δι­α­φω­τι­σμοῦ πού δη­μι­ούρ­γη­σε ἡ φι­λο­σο­φί­α, ὁ­πό­τε φά­νη­κε ὅ­τι κιν­δύ­νευ­ε να δι­α­τα­ραχ­τεί ἡ στα­θε­ρή κοι­νω­νι­κή τά­ξη, ἔ­γι­ναν δι­ώ­ξεις ἀ­θέ­ων, και μά­λι­στα μό­νο στην Ἀ­θή­να…

Σύμ­φω­να με την κλα­σι­κή ἑλ­λη­νι­κή ἀν­τί­λη­ψη καί οἱ ἴ­δι­οι οἱ θε­οί ὑ­πο­τάσ­σον­ται στην κο­σμι­κή τά­ξη…Ἡ ἑλ­λη­νι­κή θε­ό­τη­τα δεν εἶ­ναι σε θέ­ση να δη­μι­ουρ­γή­σει κά­τι ἀ­πό το μη­δέν, γι’ αὐ­τό και ὁ μύ­θος τῆς Δη­μι­ουρ­γί­ας τοῦ κό­σμου εἶ­ναι ἄ­γνω­στος στους Ἕλ­λη­νες· …Ὑ­πάρ­χουν κα­νό­νες σύμ­φω­να με τους ὁ­ποί­ους οἱ θε­οί ἐ­πεμ­βαί­νουν ἤ κα­λύ­τε­ρα πρέ­πει να ἐ­πεμ­βαί­νουν στην ἐ­πί­γει­α δρά­ση…

Ἡ ἀν­ρώ­πι­νη δρά­ση δεν εἶ­ναι πραγ­μα­τι­κή και αὐ­τό­νο­μη. ὅ,τι σχε­δι­ά­ζει και ἐ­κτε­λεῖ ὁ ἄν­θρω­πος ὀ­φεί­λε­ται σε θε­ϊ­κό σχέ­δι­ο και έ­νέρ­γει­α…Ἔτ­σι ὁ­τι­δή­πο­τε κά­νουν οἱ ἄν­θρω­ποι με ἐ­πι­μέ­λει­α και μό­χθο ἀ­πό την ἀρ­χή τῆς ζω­ῆς τους, το κα­τευ­θύ­νουν χω­ρίς κό­πο οἱ θε­οί…

Στον Ὅ­μη­ρο ὅ­μως ὁ ἄν­θρω­πος δεν αἰ­σθά­νε­ται ἀ­κό­μη τον ἑ­αυ­τό του ὡς πη­γή τῶν ἀ­ο­φά­σε­ών του· αὐ­τό συμ­βαί­νει γι­α πρώ­τη φο­ρά στην τρα­γω­δί­α. Στον Ὅ­μη­ρο ὅ­ταν ἕ­νας ἄν­θρω­πος με­τά ἀ­πό σκέ­ψη κα­τα­λή­γει σε κά­ποι­α ἀ­πό­φα­ση, αἰ­σθά­νε­ται ὅ­τι κα­θο­ρί­ζε­ται ἀ­πό τους θε­ούς…Στον Ὅ­μη­ρο δεν ὑ­πάρ­χει ἡ συ­νεί­δη­ση τῆς αὐ­θορ­μη­σί­ας τοῦ ἀν­θρώ­πι­νου πνεύ­μα­τος, ἡ συ­νεί­δη­ση δη­λα­δή ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος φέ­ρει στον ἐ­σω­τε­ρι­κό του κό­σμο την πη­γή τῶν ἀ­πο­φά­σε­ών του, κα­θώς και τῶν πα­ρορ­μή­σε­ων και συ­ναι­σθη­μά­των του. Ὅ, τι ἰ­σχύ­ει γι­α τά γε­γο­νό­τα στο ἔ­πος ἰ­σχύ­ει και γι­α τά αἰ­σθή­μα­τα, τη σκέ­ψη και τη βού­λη­ση τοῦ ἀν­θρώ­που: ὅ­λα αὐ­τά συν­δέ­ον­ται ἄ­με­σα με τους θε­ούς…

Κά­θε πρω­τό­γο­νος ἄν­θρω­πος νι­ώ­θει δε­μέ­νος με τους θε­ούς, και δεν ἔ­χει ἀ­φυ­πνι­στεῖ, ὥ­στε να ἀ­πο­κτή­σει συ­νεί­δει­ση τῆς προ­σω­πι­κῆς του ἐ­λευ­θε­ρί­ας. Οἱ Ἕλ­λη­νες κα­ταρ­γοῦν αὐ­τή τη δε­σμευ­τι­κή σχέ­ση με τους θε­ούς και ἔτ­σι θε­με­λι­ώ­νουν το δυ­τι­κό πο­λι­τι­σμό…

Ὁ ἑλ­λη­νι­κός θε­ός δεν χρη­σι­μο­ποι­εῖ τη θύ­ελ­λα και τον κα­τα­κλυ­σμό γι­α να κα­τα­κε­ραυ­νώ­σει τον ἄν­θρω­πο, και ὁ ἄν­θρω­πος δεν αἰ­σθά­νε­ται, γε­μά­τος δέ­ος, την ἀ­δυ­να­μί­α του στο ἀν­τί­κρυ­σμα τοῦ θε­οῦ…Στον Ὅ­μη­ρο ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ θε­οῦ δεν κο­νι­ορ­το­ποι­εῖ πο­τέ τον ἄν­θρω­πο…Το αἴ­σθη­μα πού νι­ώ­θει ὁ ἄν­θρω­πος μπρός στο θε­ό δεν εἶ­ναι ρί­γος, οὔ­τε δέ­ος ἤ φό­βος ἤ ἀ­κό­μη θρη­σκευ­τι­κή εὐ­λά­βει­α και σε­βα­σμός. Ὅ­λα αὐ­τά προ­ϋ­πο­θέ­τουν το φό­βο πού ἐμ­πνέ­ει μι­α μυ­στη­ρι­α­κή θε­ό­τη­τα, πράγ­μα πού γε­νι­κά εἶ­ναι ἄ­γνω­στο στον Ὅ­μη­ρο. Ἡ τα­πει­νο­φρο­σύ­νη και ἡ ἀ­γά­πη προς το θε­ό εἶ­ναι φυ­σι­κά ἐ­πί­σης ἄ­γνω­στες· πα­ρό­μοι­α αἰ­σθή­μα­τα ἐμ­φα­νίζ­νται γι­α πρώ­τη φο­ρά στο χρι­στι­α­νι­σμό…

Ἡ ἔκ­πλη­ξη και ὁ θαυ­μα­σμός δεν χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά θρη­σκευ­τι­κά αἰ­σθή­μα­τα οὔ­τε γε­νι­κά οὔ­τε και στον Ὅ­μη­ρο εἰ­δι­κό­τε­ρα…Θαυ­μα­σμός ση­μαί­νει το γε­μά­το ἔκ­πλη­ξη βλέμ­μα…Ὅ­ταν λοι­πόν το δέ­ος μπρός στο /γνω­στο ἀν­τι­κα­θί­στα­ται ἀ­πό το θαυ­μα­σμό τοῦ ὡ­ραί­ου, το θεῖ­ο γί­νε­τα γι­α τον ἄν­θρω­πο πι­ο ξέ­νο και συγ­χρό­νως πι­ο οἰ­κεῖ­ο, δεν κα­τα­πι­έ­ζει τον ἄν­θρω­πο οὔ­τε τον δε­σμεύ­ει ἄ­με­σα με μα­γι­κό τρό­πο, και πα­ρά ταῦ­τα γί­νε­ται γι­α τον ἄν­θρω­πο φυ­σι­κό­τε­ρο…Κι ὅ­ταν ὁ ἄν­θρω­πος πρέ­πει να ὑ­πο­φέ­ρει ἐ­ξαι­τί­ας ἑ­νός θε­οῦ, ὅ­πως ὁ Ὀ­δυσ­σέ­ας ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ Πο­σει­δώ­να, δεν τα­πει­νώ­νε­ται οὔ­τε ὑ­πο­κύ­πτει, ἀλ­λά ὑ­πο­μέ­νει θαρ­ρα­λέ­α αὐ­τή την ἐ­χθρό­τη­τα δι­α­τη­ρών­τας μι­α ἰ­σορ­ρο­πί­α ἀ­νά­με­σα στην τα­πει­νο­φρο­σύ­νη και την ἀ­λα­ζο­νεί­α, ἰ­σορ­ρο­πί­α πού δεν εἶ­ναι εὔ­κο­λο να δι­α­τη­ρη­θεῖ. Ἡ ἑλ­λη­νι­κή θε­ό­τη­τα σε ἀν­τί­θε­ση με την ἑ­βρα­ϊ­κή, την ἰν­δι­κή ἤ την κι­νε­ζι­κή προ­κα­λεῖ τον ἄν­θρω­πο να την μι­μι­θεῖ. Γι’ αὐ­τό οἱ Ἕλ­λη­νες δι­έ­τρε­χαν πάν­τα τον κίν­δυ­νο να γί­νουν αὐ­τά­ρε­σκοι και ἀ­λα­ζό­νες ὑ­περ­βαί­νον­τας τά ἀν­θρώ­πι­να ὅ­ρι­α. Αὐ­τή την κε­νο­δο­ξί­α, πού οἱ Ἕλ­λη­νες την ὀ­νο­μά­ζουν ὕ­βρη, κλη­ρο­νό­μη­σε ἡ εὐ­ρω­πα­ϊ­κή σκέ­ψη πα­ρ’­ὅ­λο τον ἐκ­χρι­στι­α­νι­σμό της, ἤ ἴ­σως ἐ­ξαι­τί­ας τοῦ ἐκ­χρι­στι­α­νι­σμοῦ της, σε ἀ­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρο βαθ­μό ά­πό τους Ἕλ­λη­νες…

Ἡ κα­θα­ρό­τη­τα και ἡ δι­αύ­γει­α τῆς ὁ­μη­ρι­κῆς πί­στης πρέ­πει να ἀ­πο­δο­θοῦν στους ρι­ζο­σπά­στες ά­ρι­στο­κρά­τες τῶν πό­λε­ων τῆς Μι­κρα­σί­ας πού ἔ­φυ­γαν ἀ­πό την Ἑλ­λά­δα ἀ­φή­νον­τας πί­σω τους τις σκο­τει­νές δυ­νά­μεις τῆς γῆς, και τί­μη­σαν τον οὐ­ρά­νι­ο θε­ό Δί­α ὡς ἄρ­χον­τα θε­ῶν και ἀν­θρώ­πων. Αὐ­τοί οἱ θε­οί δεν προ­ήλ­θαν ἀ­πό τη λα­τρεί­α και δεν ὀ­φεί­λουν τήν ὕ­παρ­ξή τους σε θε­ο­λο­γι­κά συ­στή­μα­τα ἱ­ε­ρέ­ων, ἀλ­λά δη­μι­ουρ­γή­θη­καν με το ἐ­πι­κό τρα­γού­δι μα­ζί με τους ά­χαι­ούς ἥ­ρω­ες. Τους ἥ­ρω­ες αὐ­τούς τους δη­μι­ούρ­γη­σε ἡ ἀ­νά­μνη­ση τῆς μυ­κη­να­ϊ­κῆς ἡ­ρω­ϊ­κῆς ἐ­πο­χῆς, πού δι­α­τη­ρή­θη­κε ζων­τα­νή στους σκο­τει­νούς αἰ­ῶ­νες, και ἡ νο­σταλ­γί­α γι­α μι­α χα­μέ­νη ἐ­πο­χή και γι­α την ἐγ­κα­τα­λειμ­μέ­νη πα­τρί­δα…

Και ἐ­πει­δή ὁ Ὅ­μη­ρος εἶ­ναι ὁ δη­μι­ουρ­γός μι­ᾶς λο­γο­τε­χνι­κῆς γλώσ­σας κα­τα­νο­η­τῆς ἀ­πό ὅ­λους τούς Ἕλ­λη­νες, αὐ­τό ση­μαί­νει ὅ­τι ὁ Ὅ­μη­ρος – το ὄ­νο­μα το χρη­σι­μο­ποι­οῦ­με με την ἀ­ο­ρι­στί­α πού κα­θι­ε­ρώ­θη­κε στη φι­λο­λο­γι­κή ἔ­ρευ­να – δη­μι­ούρ­γη­σε τον πνευ­μα­τι­κό κό­σμο, την πί­στη και τη σκέ­ψη τῶν Ἑλ­λή­νων…

Ἐ­πει­δή οἱ θε­οί αὐ­τοί δεν ἐ­πεμ­βαί­νουν στη ζω­ή τοῦ ἀν­θρώ­που με μι­α ἄ­λο­γη και τρο­μα­κτι­κή ἐ­πί­δει­ξη τῆς δύ­να­μής τους, εἶ­ναι δυ­να­τόν ἡ ζω­ή του να δι­α­μορ­φω­θεῖ ἄ­νε­τα σύμ­φω­να με τους δι­κούς της ἄ­γρα­φους νό­μους. Κα­θώς οἱ Ἕλ­λη­νες ἀν­τί­κρυ­σαν ἀ­προ­κα­τά­λη­πτα και με θαυ­μα­σμό ἕ­ναν ἔλ­λο­γο και τα­κτο­ποι­η­μέ­νο κό­σμο, θε­ώ­ρη­σαν ὅ­τι ἄ­ξι­ζε να θέ­σουν σε κί­νη­ση τά χέ­ρι­α τους, να ἀ­νοί­ξουν τά μά­τι­α τους και προ­παν­τός να δρα­στη­ρι­ο­ποι­ή­σουν το πνεῦ­μα τους. Ὁ ὄ­μορ­φος κό­σμος, πού ἑλ­κυ­στι­κά ἀ­πλω­νό­ταν γύ­ρω τους, τους ὑ­πο­σχό­ταν να ἀ­πο­κα­λύ­ψει το νό­η­μα και τη δι­άρ­θρω­σή του. Ἀ­πό το θαυ­μα­σμό και την ἀ­πο­ρί­α, με μι­α ση­μα­σί­α πλα­τύ­τε­ρη ἀ­πό αὐ­τήν πού ἔ­δι­νε στη λέ­ξη ὁ Ἀ­ρι­στο­τέ­λης, γεν­νή­θη­κε ἡ φι­λο­σο­φί­α…

Και το σπου­δαι­ό­τε­ρο ἀ­πό ὅ­λα εἶ­ναι ὅ­τι ἡ ἐ­πι­στή­μη γεν­νή­θη­κε στην Ἑλ­λά­δα ἀ­πό την πί­στη ὅ­τι ὁ κό­σμος εἶ­ναι ἔλ­λο­γος και πώς μπο­ρεῖ να ἀ­πο­κα­λυ­φθεῖ στην ἀν­θρώ­πι­νη νό­η­ση. Ἔτ­σι οἱ ση­με­ρι­νοί Εὐ­ρω­παῖ­οι εἴ­μα­στε σε τε­λευ­ταί­α ά­νά­λυ­ση δη­μι­ουρ­γή­μα­τα τῶν ὀ­λύμ­πι­ων θε­ῶν…

Οἱ ὀ­λύμ­πι­οι θε­οί πέ­θα­ναν ἐ­ξαι­τί­ας τῆς φι­λο­σο­φί­ας, ἀλ­λά ἐ­ξα­κο­λού­θη­σαν να ζοῦν στην τέ­χνη…

Οἱ ὀ­λύμ­πι­οι θε­οί ἔ­χουν ὅ­λα τά πά­θη, χω­ρίς αὐ­τό να τους ἀ­φαι­ρεῖ τί­πο­τε ἀ­πό την ὀ­μορ­φι­ά τους...

Σ’ ἐ­μᾶς φαί­νε­ται ἀ­δι­α­νό­η­το πῶς μπο­ρεῖ κά­ποι­ος να σα­τι­ρί­ζει με ἀ­ρι­στο­φα­νι­κά ἀ­στεῖ­α τους θε­ούς στούς ὁ­ποί­ους πι­στεύ­ει. Ἀλ­λά το γέ­λι­ο ἀ­νή­κει και αὐ­τό στην ἔλ­λο­γη, γό­νι­μη και θε­τι­κή πλευ­ρά τῆς ζω­ῆς, και γι­α τους Ἕλ­λη­νες εἶ­ναι θε­ϊ­κό­τε­ρο ἀ­πό τη βλο­συ­ρή ἐ­πι­ση­μό­τη­τα πού μᾶς φαί­νε­ται ὅ­τι ται­ρι­ά­ζει στην εὐ­σέ­βει­α. Τρί­α πράγ­μα­τα λοι­πόν συν­δι­ά­ζουν οἱ ὀ­λύμ­πι­οι θε­οί: ζω­τι­κό­τη­τα, ὀ­μορ­φι­ά και πνευ­μα­τι­κή δι­αύ­γει­α...

Αὐ­τόν τον κά­πως εὐ­τε­λή ἀλ­λά πνευ­μα­τώ­δη και λαμ­πρό κό­σμο τα­ῶν ἀρ­χαί­ων θε­ῶν γνώ­ρι­σε κυ­ρί­ως ἡ Ἀ­να­γέν­νη­ση, και ἦ­ταν φυ­σι­κό το εἰ­δω­λο­λα­τρι­κό στοι­χεῖ­ο με την ἰ­δι­αί­τε­ρη ση­μα­σί­α τῆς λέ­ξης να ἀ­σκή­σει ἐ­πί­δρα­ση πά­νω της, γι­α­τί οἱ χα­ρού­με­νοι θε­οί ἔρ­χον­ταν σε ἀν­τί­θε­ση με τις ἀ­σκη­τι­κές τα΄σεις τοῦ Χρι­στι­α­νι­σμοῦ. Στις μορ­φές τῶν ὀ­λύμ­πι­ων θε­ῶν και τῶν κλα­σι­κῶν μύ­θων χρω­στᾶ ἡ Ἀ­να­γέν­νη­ση ὄ­χι λί­γα, γι­α­τί χά­ρη σ’ αὐ­τούς ἔ­μα­θε να βλέ­πει και να θαυ­μά­ζει την ό­μορ­φι­ά καί το με­γα­λεῖ­ο τοῦ κό­σμου.

12 Θεοί του Ολύμπου: Ονόματα, σύμβολα και ιδιότητες

Στον πανέμορφο Ολύμπο, το βουνό των θεών, κατοικεί το αρχαιοελληνικό δωδεκάθεο. Οι 12 Θεοί του Ολύμπου αποτελούν τον πυρήνα της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Οι 12 Θεοί του Ολύμπου είναι ένα σύνολο μοναδικών θεικών οντοτήτων με τα δικά τους σύμβολα και ιδιότητές. Ας ρίξουμε παρακάτω μια ματιά στους 12 Θεούς του Ολύμπου κατά ιεραρχία. Αποκαλύπτοντας τα μικρά τους μυστικά και τη σημασία που κρύβεται πίσω από τα ονόματά τους.

12 Θεοί του Ολύμπου και η Ιεραρχία τους: Ένα Λαμπρό Παράδειγμα Συμβολισμού και Ισορροπίας των Δυνάμεων Γιν και Γιανγκ

Στον κόσμο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, οι 12 Θεοί του Ολύμπου απαρτίζονται από 6 θεούς και 6 θεές [6 + 6], καθένας με τον δικό του ξεχωριστό ρόλο και προσωπικότητα. Η ιεραρχία μεταξύ τους αντικατοπτρίζει την οργανωμένη δομή του Ολυμπιακού Θεικού Κόσμου. Ενισχύοντας έτσι και την έννοια της ισορροπίας και της συνεργασίας.

Ας εξετάσουμε την ιεραρχία των δώδεκα θεών, ζευγαρώνοντάς τους σύμφωνα με τη δοθείσα σειρά που έμεις διδαχτήκαμε, μέσα από εσωτερικά συστήματα, που κάποτε ακολουθήσαμε:

Δίας-Ήρα: Ο Παντοδύναμος Πατέρας και Η Βασίλισσα του Ολύμπου
Ο Δίας, ως ο ανώτατος θεός, είναι ο ηγέτης του Ολύμπου, κυβερνώντας τον ουρανό και τη γη. Η Ήρα, ως σύζυγός του, κατέχει μια εξέχουσα θέση ως Βασίλισσα του Ολύμπου, προστατεύοντας την οικογένεια και την τάξη.

Ποσειδώνας-Δήμητρα: Ο Θεός της Θάλασσας και Η Θεά της Συγκομιδής
Ο Ποσειδώνας, κυβερνώντας τις θάλασσες, συνοδεύεται από τη Δήμητρα, την ηγέτιδα της φύσης. Αυτό το ζεύγος συνδυάζει τη δύναμη του ύδατος με τη γονιμότητα της γης.

Ηφαίστος-Εστία: Ο Θεός της Φωτιάς και Η Θεά της Οικογένειας
Ο Ηφαίστος, ο τεχνίτης των θεών, συναντά την Εστία, προστάτιδα του σπιτιού και της οικογένειας. Αυτό το ζευγάρωμα συνδέει τη δημιουργική δύναμη του πυρός με τη θερμή ασπίδα της οικογενειακής αγάπης.

Απόλλων-Άρτεμις: Ο Φωτεινός Θεός και Η Θεά του Κυνηγιού
Ο Απόλλων, θεός του Φωτός και της τέχνης, συνδυάζεται με την Άρτεμις, η οποία προστατεύει τη φύση και είναι η θεά του κυνηγιού.

Ερμής-Αφροδίτη: Ο Θεός των Ταξιδιών και Η Θεά του Έρωτα
Ο Ερμής, ο θεός των ταξιδιών και της επικοινωνίας, ενώνεται με την Αφροδίτη, την θεά του έρωτα, του νόμου της έλξης και της ομορφιάς.

Άρης-Αθηνά: Ο Θεός του Πολέμου και Η Θεά της Σοφίας
Ο Αρης, ο θεός του πολέμου, βρίσκει τη σύντροφό του στην Αθηνά, τη θεά της σοφίας και της στρατηγικής του πολέμου.

Παρακάτω, θα εξερευνήσουμε και θα αναλύσουμε κάθε θεό και θεά του Ολύμπου ξεχωριστά. Αποκαλύπτοντας τα χαρακτηριστικά, τα σύμβολα, και τις ιδιότητες που τους καθιστούν μοναδικούς στον κόσμο της ελληνικής μυθολογίας. Καθώς τονίζουμε τη θέση του κάθε θεού στον ιεραρχικό κόσμο του Ολύμπου, θα αποκαλύψουμε πώς η συνδυαστική δύναμη των Δώδεκα, διαμορφώνει τον πλούτο της ελληνικής θρησκευτικής παράδοσης. Ας επιβεβαιώσουμε, λοιπόν, την εκπληκτική ισχύ και πολυπλοκότητα που κρύβεται πίσω από κάθε μια θεϊκή φυσιογνωμία.

Δίας: Ο Παντοδύναμος Πατέρας των Θεών
Ο Δίας, ο επικεφαλής του Ολύμπου, αποτελεί τον θεό-κυβερνήτη, τον παντοδύναμο πατέρα των θεών. Και μια σημαντική φιγούρα στην ελληνική μυθολογία. Η ανάλυση του ρόλου και των χαρακτηριστικών του Δία, ανοίγει παράθυρο σε βαθύτερες σημασίες και συμβολισμούς.

Η Παντοδυναμία του Δία: Ο Δίας είναι ο κατακτητής του Ολύμπου. Ο εκπρόσωπος του ουρανού και ο κυβερνήτης του φυσικού κόσμου. Η παντοδυναμία του αντικατοπτρίζεται στην ικανότητά του να χαρίζει φως, κεραυνούς, νόμο, τάξη και δικαιοσύνη. Ο Δίας είναι ο διαμορφωτής και εφαρμόζει την βασική δομή που διέπει τον κόσμο. Ενώ ταυτόχρονα είναι και ο προστάτης της δικαιοσύνης.

Συμβολισμοί του Δία: Τα σύμβολα που σχετίζονται με τον Δία αποτελούν σημαντικές πύλες κατανόησης της θεολογίας του. Ο κεραυνός, που κρατά στο χέρι του, αντιπροσωπεύει την Ιερή Ενέργεια. Και τη δύναμη που μπορεί να διαμορφώσει ή να καταστρέψει. Ο αετός και η βελανιδιά, συμβολίζουν την υπεροχή και την αιώνια δύναμη του Δία. Ενώ η ζυγαριά, υποδηλώνει την απαράβατη δικαιοσύνη που επικρατεί στον ουρανό.

Κοσμολογική Σημασία: Ο Δίας είναι ο δημιουργός και ο διαχειριστής του κοσμικού τάγματος. Η κυριαρχία του στον Ολύμπο είναι η ενσάρκωση της κοσμολογικής τάξης. Ενώ ο ρόλος του ως Πατέρας των θεών, τον καθιστά τον Πατριάρχη του θεογονικού κόσμου.

Ήρα: Η Βασίλισσα του Ολύμπου και του Γάμου
Η Ήρα, ως η σύζυγος του Δία, αναδεικνύεται ως η Βασίλισσα του Ολύμπου και η προστάτιδα του θεσμού του γάμου.

Η Βασιλεία της Ήρας: Η Ήρα αντιπροσωπεύει τη θηλυκή εξουσία και είναι η κυρίαρχη θεά του Ολύμπου. Ως βασίλισσα, διαδραματίζει κεντρικό ρόλο στη διαχείριση του θεότροπου παλατιού. Ενώ παράλληλα παρέχει προστασία και καθοδήγηση στις σχέσεις των θεών και ανρθώπων.

Ο Θεσμός του Γάμου: Ως θεά του γάμου, η Ήρα εκπροσωπεί την ιερότητα και τη σημασία της οικογενειακής ενότητας. Προστατεύει την έννοια του γάμου. Και επιβάλλει δικαιοσύνη στους παραβάτες. Ειδικά όσον αφορά, τις “παρενοχλήσεις” του Δία.

Σύμβολα της Ήρας: Τα σύμβολα που αντιστοιχούν στην Ήρα αποκαλύπτουν πτυχές της θεολογίας της. Το παγώνι, που συχνά φέρει, υποδηλώνει την εξουσία της και τον ρόλο της ως βασίλισσας. Ο κούκος, που είναι το σύμβολο της πίστης, αποτυπώνει τη στενή σχέση της με τον Δία. Η αγελάδα, ως άλλο ένα από τα σύμβολά της, υπογραμμίζει τη γονιμότητα και την προστατευτική της φύση.

Η Ήρα ως Θεά της Δικαιοσύνης: Η εκδίκηση της Ήρας σε όσους προσεγγίζουν τον Δία αναδεικνύει μια πτυχή της, ως προστάτιδας της δικαιοσύνης. Επιβάλλει τον νόμο και απαιτεί σεβασμό προς τον θεσμό του γάμου.

Ο Συμβολισμός της Ήρας στη Σύγχρονη Εποχή: Η ερμηνεία της Ήρας ως προστάτιδας του γάμου και της οικογένειας μπορεί να εμπνεύσει σύγχρονες κοινωνικές αξίες. Η ιστορία της μπορεί να αναγνωριστεί στις ποικίλες εκδηλώσεις της θηλυκής εξουσίας και της ισότητας στον γάμο. Συνολικά, η Ήρα αναδεικνύεται ως μια πολυπρόσωπη θεότητα, συνδυάζοντας την εξουσία, την ιερότητα και τη δικαιοσύνη στο πλαίσιο του Ολύμπου.

Ποσειδώνας: Ο Δυνατός Θεός της Θάλασσας
Ο Ποσειδώνας, αδελφός του Δία και μέλος του Ολύμπου, αναδεικνύεται ως ο ισχυρός θεός που κυβερνά τα βάθη των θαλασσών. Με τα σύμβολά του να επικεντρώνονται σε αλληγορικά αντικείμενα, η ιστορία του Ποσειδώνα προσφέρει μια ενδιαφέρουσα εξέταση της δύναμης της θάλασσας στην ελληνική μυθολογία.

Ο Κυβερνήτης των Θαλασσών: Ο Ποσειδώνας, με τον τίτλο του κυβερνήτη των θαλασσών, αποτελεί τον αφθονό και ισχυρό θεό των υδάτων. Ο ρόλος του στη διαμόρφωση των κυμάτων και των ανατροφοδοτήσεων της θάλασσας τον καθιστά συμβολικό δημιουργό του ωκεανικού κόσμου.

Θεός των Καταιγιδών και Τυφώνων: Η δύναμη του Ποσειδώνα αναδεικνύεται μέσω των καταιγιδών και των τυφώνων που συνδέονται μαζί του. Οι Έλληνες πίστευαν ότι η οργή του Ποσειδώνα θα μπορούσε να εκδηλωθεί μέσω της θυελλώδους φύσης της θάλασσας.

Σύμβολα του Ποσειδώνα: Τα σύμβολα του Ποσειδώνα, όπως το άλογο, το δελφίνι, ο ταύρος και η τρίαινα, αντικατοπτρίζουν την πολυπλοκότητα του κόσμου του. Το άλογο συμβολίζει την ελευθερία και την ταχύτητα. Ενώ το δελφίνι αποτελεί σύμβολο φιλίας και συνοδείας.

Ο Ποσειδώνας στη Σύγχρονη Κοινωνία: Η μοναρχία του Ποσειδώνα στα ύδατα προσφέρει μια προοπτική για τη σχέση μας με τη θάλασσα στη σύγχρονη εποχή. Οι προστατευτικές του ιδιότητες εμπνέουν τον σεβασμό και την εκτίμηση για το θαλάσσιο οικοσύστημα. Συνεπώς, ο Ποσειδώνας παρουσιάζεται ως ένας θεός με δυνάμεις που υπερβαίνουν την απλή κυριαρχία της θάλασσας. Αναδεικνύοντας έτσι και τη σύνθεση της μυθολογίας των υδάτων, στον αρχαίο ελληνικό κόσμο.

Δήμητρα: Η Θεά της Συγκομιδής και της Γονιμότητας
Η Δήμητρα, θεά των σιτηρών και ηγέτιδα της γονιμότητας, προσφέρει ένα μοναδικό παράθυρο στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Με τα σύμβολά της να αντικατοπτρίζουν τη θαυμαστή πολυπλοκότητα της φύσης, η Δήμητρα παίζει καίριο ρόλο στον μυθικό πανθεόν των Ολύμπιων.

Η Κυρία της Συγκομιδής: Η Δήμητρα είναι η θεά που κυβερνά τη συγκομιδή και τον κύκλο των εποχών. Με την παπαρούνα, συμβολίζεται και η αρχή της άνοιξης και της αναγέννησης, καθώς η φύση περνά στη θερινή περίοδο.

Η Προστάτιδα του Σιταριού: Ως ηγέτιδα των σιτηρών, η Δήμητρα είναι η προστάτιδα της γεωργίας και της εύφορης γης. Το σιτάρι, ως ένα από τα κύρια σύμβολά της, αποτελεί την τροφή που τρέφει όλο τον αρχαίο τότε κόσμο.

Ο Μυστικισμός των Συμβόλων: Η παπαρούνα, ο πυρσός, η σφηκοφωλιά και ο χοίρος αποτελούν μυστηριώδη σύμβολα που εμπλουτίζουν τον μυθικό χαρακτήρα της Δήμητρας. Ο πυρσός, για παράδειγμα, μαρτυρεί τη φύση της ως θεάς της φωτιάς και της αναγέννησης.

Η Δήμητρα στο Σύγχρονο Πλαίσιο: Η σύγχρονη ερμηνεία της Δήμητρας μας υπενθυμίζει τη σημασία της σύνδεσής μας με τη φύση και την ανάγκη για σεβασμό προς τον κύκλο της ζωής. Έτσι, η Δήμητρα αποτελεί μια ενδιαφέρουσα θεότητα που, με τα σύμβολά της, διαμορφώνει μια μοναδική γραμμή στην πλούσια μυθολογία των Ολύμπιων.

Ήφαιστος: Ο Θεός της Ενέργειας και της Φωτιάς
Ο Ήφαιστος, ο θεός της φωτιάς και των τεχνών, αναδεικνύει μια διαφορετική πτυχή του Ολύμπου. Επικεντρωμένη στη Δημιουργική Ενέργεια και τη χρήση της φωτιάς.

1. Ο Δημιουργός Θεός: Ο Ήφαιστος, ως ο τεχνίτης των θεών, αναδεικνύεται ως ο δημιουργός και ο τεχνίτης του Ολύμπου. Η λαβίδα και το αμόνι συμβολίζουν τον χαρακτηριστικό του ρόλο στον κόσμο των τεχνών και της χειροτεχνίας.

2. Ο Θεός της Φωτιάς: Η φωτιά αντιπροσωπεύει τη δύναμη της ενέργειας και της δημιουργικής δύναμης. Ο Ήφαιστος, κυβερνώντας τα σιδηρουργεία, δίνει ζωή σε μεταλλικά στοιχεία με τον θαυματουργό τρόπο που διαχειρίζεται τη φωτιά. Και είναι παράδειγμα για τους ανθρώπους να σμηλεύουν τον “ζωώδη και ορμέμφυτο” χαρακτήρα τους, περνώντας σε μια πιο πνευματικη και ουσιαστική ζωή, πιο κοντά στο θείο χαρακτήρα της…

3. Το Τέχνασμα και η Δημιουργία: Οι συμβολισμοί του τσεκουριού, του γαϊδάρου και του σφυριού υπογραμμίζουν τη διαδικασία του τεχνίτη, στη δημιουργία των αντικειμένων. Ο Ήφαιστος είναι ο πρωτοπόρος της τέχνης και του τεχνίτη του Ολύμπου.

4. Η Αντιξοότητα και η Δύναμη της Επιμονής: Ο Ήφαιστος, παρότι χωρίς την ομορφιά που διακρίνει τους άλλους θεούς, εκπροσωπεί τη δύναμη της επιμονής και της αντιξοότητας. Η ιστορία του, όπου αποβλήθηκε από τον Ολύμπο και αργότερα επέστρεψε, αναδεικνύει τη δύναμη της ανασυγκρότησης.

5. Η Ενέργεια ως Δύναμη Έμπνευσης: Ο Ήφαιστος, με την ενέργειά του, είναι πηγή έμπνευσης για τους ανθρώπους. Η φωτιά του αναβοσβήνει όχι μόνο στα σιδηρουργεία, αλλά και στις καρδιές των ανθρώπων, που εκτιμούν τη δύναμη της τέχνης και της δημιουργίας. Ο Ήφαιστος, με τη φωτιά του και την ενέργειά του, αναδεικνύει τον ουσιαστικό ρόλο της τέχνης και της δημιουργίας, στον κόσμο των θεών και των ανθρώπων.

Έστια: Η Θεά του Σπιτιού, της Οικογένειας και της Σταθερότητας
Ανάμεσα σε αυτούς τους μεγαλεπήβολους θεούς, η Έστια ξεχωρίζει ως η θεά που επιβλέπει το σπίτι, προστατεύει την οικογένεια και ενισχύει τη σταθερότητα στον οικιακό χώρο.

Η Έστια στην Ελληνική Μυθολογία
Η Έστια ήταν η θεά της οικογενείας, της ευπρέπειας και της οικιακής ζωής. Συχνά αναπαρίσταται στη μορφή μιας γυναίκας που κρατά ένα φανάρι, σύμβολο της φωτιάς που καίει αδιόρατα στον οικιακό της πάγκο. Η φωτιά αποτελούσε το κέντρο του σπιτιού, παρέχοντας ζέστη, φως και τη δυνατότητα για μαγείρεμα.

Η Έστια θεωρούνταν η προστάτιδα του εσωτερικού χώρου, της ανδρικής και γυναικείας ενασχόλησης, καθώς και του οικογενειακού δεσμού. Οι αρχαίοι Έλληνες αφιερώνανε προσευχές και θυσίες στην Έστια κατά τη διάρκεια των οικογενειακών γεγονότων, όπως τους γάμους και τις γέννες.

Σύμβολα της Έστιας
Φανάρι: Το φανάρι αποτελεί το κύριο σύμβολο της Έστιας, αντιπροσωπεύοντας τη φωτιά και τη θερμότητα που διατηρείται στο σπίτι.
Σπίτι: Η Έστια συνδέεται στενά με το ίδιο το σπίτι, ενώ συχνά η παρουσία της εκφράζεται μέσω της οικογενειακής ενότητας.
Λευκό Άνθος: Σε ορισμένες απεικονίσεις, η Έστια φέρει ένα λευκό άνθος, σύμβολο αγνότητας και της οικογενειακής ευτυχίας.
Συνολικά, η Έστια αντιπροσώπευε την αξία της οικογένειας και τη σημασία της σταθερότητας στον οικιακό βίο των αρχαίων Ελλήνων.

Απόλλων: Ο Φωτεινός Θεός του Ήλιου και της Τέχνης
Ο Απόλλων, με τη λάμψη του φωτός και την εκλεπτυσμένη τέχνη του, είναι μια εξαιρετική προσωποποίηση της διανοητικής και δημιουργικής πλευράς του ανθρώπινου πνεύματος.

1. Ο Θεός του Φωτός: Στο ρόλο του θεού του φωτός, ο Απόλλων αναδύεται σαν ο ήλιος του Ολύμπου. Η λάμψη του ήλιου, ως ένα από τα σύμβολά του, συνδέεται με τον φωτεινό πολιτισμό, τη γνώση και τη φωτεινότητα που φέρνει στον κόσμο.

2. Το Τόξο και η Λύρα: Το τόξο και το βέλος, που συναντώνται στα σύμβολα του Απόλλωνα, αντιπροσωπεύουν την ακρίβεια και την τέχνη της τοξοβολίας. Η λύρα, ένα όργανο μουσικής, αναδεικνύει τον Απόλλων ως προστάτη της μουσικής και της ποίησης.

3. Πολυποίκιλη Δραστηριότητα: Ο Απόλλων δεν περιορίζεται μόνο στον ουρανό και το φως. Είναι θεός της ιατρικής, συνδέοντας το θεραπευτικό έργο με την επιστήμη και την τέχνη της θεραπείας.

4. Η Κυριαρχία στην Τέχνη: Στην κορυφή της Ακρόπολης της Ρόδου, στέκει ο ναός του Πυθίου Απόλλωνα, ως προστάτης θεός της πόλης. Αυτή η κυριαρχία επιβεβαιώνει τον ρόλο του Απόλλωνα ως πηγή έμπνευσης για την τέχνη, τη μουσική και την επιστήμη.

5. Η Ενότητα της Τέχνης και του Φωτός: Ο Απόλλων, θεός του φωτός και της τέχνης, εκπροσωπεί την ενότητα ανάμεσα στην ομορφιά του φυσικού κόσμου και τη δημιουργία του ανθρώπου. Μέσα από τη μυθολογία, μας εμπνέει να εξερευνήσουμε την έννοια της τέχνης, ως φωτεινού παράγοντα στη ζωή μας.

Άρτεμις: Η Θεά του Κυνηγιού και της Σελήνης
Η Άρτεμις, με την αγνή παρουσία της και το πάθος για τη φύση, αναδύεται ως μια θεά που ενώνει την αγριότητα με τη γοητεία της νύχτας.

1. Κυνηγός της Φύσης: Ως παθιασμένη κυνηγός, η Άρτεμις αντιπροσωπεύει την αγριότητα και την αρμονία με το φυσικό περιβάλλον. Το τόξο της, που χρησιμοποιεί για να προστατεύσει τη φύση, αποτελεί ένα σύμβολο της δύναμης της και της σύνδεσής της με τον κόσμο των ζώων.

2. Προστάτιδα της Σελήνης: Η Άρτεμις είναι επίσης προστάτιδα της Σελήνης, η οποία συμβολίζει την ηρεμία και τη μαγεία της νύχτας. Το φως της Σελήνης αντιπροσωπεύει την ασημένια λάμψη της θεάς και τη συνεχή παρουσία της στον ουρανό.

3. Σύμβολα της Άρτεμις: Τα σύμβολα της Άρτεμις, όπως το άλογο και το ελάφι, αποτελούν έκφραση της σχέσης της με τον κόσμο των ζώων και της φύσης. Το τόξο, το οποίο κρατά με αψεγάδιαστο τρόπο, είναι το εργαλείο που χρησιμοποιεί για να προστατεύσει το περιβάλλον.

4. Η Έννοια της Προστασίας: Η Άρτεμις, προστατεύοντας τη φύση και τη νύχτα, μας διδάσκει τη σημασία της διατήρησης του φυσικού κόσμου. Και η προστασία των ζώων και του περιβάλλοντος αναδεικνύεται ως ηθικό καθήκον που πρέπει να υιοθετήσουμε.

Η Άρτεμις, με τη μοναδική σύνθεση της αγριότητας και της γοητείας, προσφέρει στον αρχαίο κόσμο μια προοπτική για το πώς μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά με τη φύση και να προστατεύσουμε το περιβάλλον.

Ερμής: Ο Θεός των Ταξιδιών και της Επικοινωνίας
Ο Ερμής, ο αρχηγός των ταξιδιών και ο διαμεσολαβητής ανάμεσα στον κόσμο των θεών και των ανθρώπων, αντιπροσωπεύει τη δυναμική της επικοινωνίας και της κινητικότητας. Τα σύμβολά του αποκαλύπτουν πτυχές της προσωπικότητάς του και τον ρόλο του στην ενίσχυση των σχέσεων μεταξύ των θεών και των ανθρώπων.

1. Ο Κηρύκειος: Το κηρύκειο αντιπροσωπεύει τον Ερμή ως πρεσβευτή και μεταφορέα μηνυμάτων. Είναι ο θεός που φέρνει ειδοποιήσεις, επικοινωνεί με εντόλες και διαδίδει πληροφορίες σε όλο τον Ολύμπο και πέρα.

2. Τα Φτερωτά Σανδάλια και το Φτερωτό Κράνος: Τα φτερωτά σανδάλια και το κράνος συμβολίζουν την ελαφρότητα και την ταχύτητα του Ερμή κατά τις ταξιδιωτικές του περιπέτειες. Είναι ένας θεός που μετακινείται γρήγορα και με ευκολία στον κόσμο.

3. Ο Πελαργός και Η Χελώνα: Ο πελαργός και η χελώνα συμβολίζουν την αντίφαση της ταχύτητας και της αργοκινησίας. Ενώ μπορεί να είναι γρήγορος και ευέλικτος, μπορεί να είναι και συνεκτικός και σταθερός στις επικοινωνίες του.

Ο Ερμής ως ο θεός, διασχίζει τις σφαίρες και διατηρεί τις σχέσεις μεταξύ των θεών και των ανθρώπων. Εξασφαλίζοντας την επικοινωνία και την εναρμόνιση των δύο κόσμων, του υλικού και του πνευματικού…

Περισσότερα θα καταλάβετε αν διαβάσετε τον ορφικό ύμνο του Ερμή με την μετάφραση του στα νεοελληνικά.

Αφροδίτη: Η Θεά του Έρωτα και της Ομορφιάς
Η Αφροδίτη, η απόλυτη θεά του έρωτα και της ομορφιάς, αναδεικνύει μια πλευρά του Ολύμπου που εστιάζει στη γοητεία και τη δύναμη των συναισθημάτων.

1. Η Θεά του Έρωτα: Η Αφροδίτη είναι η ενσάρκωση του έρωτα, προσδίδοντας στον κόσμο τη δύναμη των συναισθημάτων και των σχέσεων. Το περιστέρι, σύμβολο της αγάπης, είναι ένα από τα βασικά της σύμβολα.

2. Η Ομορφιά ως Υψηλότερη Τέχνη: Η Αφροδίτη υποδεικνύει ότι η ομορφιά είναι μια υψηλότερη μορφή τέχνης. Το μήλο, που σύμφωνα με το μύθο, αποτελεί αντικείμενο διαμάχης, αναδεικνύει την αξία της ομορφιάς.

3. Σύμβολα της Αφροδίτης: Το τριαντάφυλλο, η μέλισσα και ο κύκνος αντιπροσωπεύουν την εκλεπτυσμένη ομορφιά και τη γλυκύτητα του έρωτα. Αυτά τα σύμβολα εκφράζουν την αισθησιακή και αισθηματική της φύση.

4. Η Ευφυΐα της Αφροδίτης: Η Αφροδίτη, παρά τη φήμη της ως θεάς του έρωτα, είναι και έξυπνη και επιφυλακτική. Η μυρτιά, που χρησιμοποιούσε για το καθαρτικό της άρωμα, υποδηλώνει τη σύνδεσή της με την εσωτερική και εξωτερική ομορφιά.

5. Η Αφροδίτη στον Ολύμπο: Η παρουσία της Αφροδίτης στον Ολύμπο υποδηλώνει ότι η αγάπη και η ομορφιά αποτελούν κρίσιμο κομμάτι του θεϊκού κόσμου. Και η ισορροπία της κοινωνίας των θεών εξαρτάται από τη συνύπαρξη όλων των πτυχών της ανθρώπινης φύσης. Συνεπώς η Αφροδίτη αποτελεί μια απαραίτητη δύναμη στον Ολύμπο, ενώ παράλληλα υπογραμμίζει τη σπουδαιότητα του έρωτα και της ομορφιάς στην ανθρώπινη εμπειρία.

Περισσότερα θα καταλάβετε αν διαβάσετε τον ορφικό ύμνο της Αφροδίτης με την μετάφραση του στα νεοελληνικά.

Άρης: Ο Θεός του Πολέμου και της Βίας
Ο Άρης, ο αμείλικτος θεός του πολέμου, προσδίδει στον αρχαίο κόσμο τη δύναμη και τον αγώνα, αναδεικνύοντας τη σκληρή πλευρά της ανθρώπινης φύσης.

1. Θεός του Πολέμου: Ο Άρης, γεννημένος από τον Δία και την Ήρα, εκπροσωπεί τη σκοτεινή πλευρά του πολέμου. Η ασπίδα και το δόρυ του αποτελούν τα βασικά του όπλα, σύμβολα της ανδρικής δύναμης και της αναπόφευκτης σύγκρουσης.

2. Σύμβολα του Άρη: Ο κάπρος, το φίδι, και ο σκύλος αναδεικνύονται ως σύμβολα που συνδέονται με τον Άρη. Ο κάπρος αντιπροσωπεύει την αντοχή, το φίδι την αρσενική ενέργεια που συνοδεύει τον πόλεμο, ενώ ο σκύλος είναι ο πιστός σύντροφος στην μάχη.

3. Η Βία και ο Άρης: Ως θεός της βίας, ο Άρης αντιπροσωπεύει τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπινου ψυχισμού και των ζωικών μας ενστίκτων. Οι μάχες του αποτελούν έκφραση της ανελέητης ορμής και της αναγκαιότητας για επιβίωση.

4. Η Σύγκρουση ως Μέσο: Ο Άρης, με το δόρυ και την ασπίδα του, υποδεικνύει ότι η σύγκρουση είναι μερικές φορές αναπόφευκτη. Ωστόσο, μέσα από αυτήν μπορεί να προκύψει καινοτομία και ανάπτυξη.

5. Ο Άρης και η Ανθρώπινη Φύση: Ο Άρης απεικονίζει την αντίφαση μεταξύ της ανθρώπινης φύσης, που περιλαμβάνει τόσο την αγάπη όσο και τον πόλεμο. Η απελευθέρωση του είναι συχνά αναγκαία, αλλά πρέπει να διατηρείται υπό έλεγχο.

Συνολικά, ο Άρης αποτελεί μια αντιφατική, αλλά σημαντική πτυχή του Ολύμπου, η οποία ρίχνει φως στις διακρίσεις και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στην πορεία του.

Αθηνά: Η Θεά της Σοφίας και του Στρατηγικής του Πολέμου
Η Αθηνά, θεά της σοφίας και του πολέμου, αναδύεται από τον πανάρχαιο κόσμο της ελληνικής μυθολογίας, ως ένας αστραφτερός φωτεινός αστέρας στον ουρανό του Ολύμπου.

1. Σοφία και Γνώση: Η Αθηνά, ως θεά της σοφίας, αντιπροσωπεύει την ευφυΐα, τη γνώση και την επιστημονική προοπτική. Η εικόνα της κουκουβάγιας, σύμβολο της σοφίας, συνδέεται στενά με την παράδοση και τη διανοητική διαύγεια.

2. Πολεμική Στρατηγική: Παράλληλα, η Αθηνά είναι και η προστάτιδα του πολέμου. Όχι ως θεότητα της βίας, αλλά ως στρατηγική σκέψη και διαπραγματεύσιμη σοφία στον πολεμικό χώρο. Η ελιά, σύμβολο ειρήνης και νίκης, αντιπροσωπεύει τη διαρκή επιθυμία για συνεργασία και ειρηνική επίλυση διαφορών.

3. Συμβολή στον Ανθρώπινο Πολιτισμό: Η συμβολή της Αθηνάς στον ανθρώπινο πολιτισμό είναι ανεκτίμητη. Ως προστάτιδα των τεχνών και της αρχιτεκτονικής, συνέβαλε στην ανέγερση του Παρθενώνα, ένα από τα παγκόσμια αριστουργήματα αρχιτεκτονικής, που διαχρονικά αντιπροσωπεύει τον πολιτισμό και την αισθητική.

4. Συνύπαρξη Σοφίας και Στρατηγικής: Η ισορροπία που διατηρεί η Αθηνά μεταξύ σοφίας και στρατηγικής αποτελεί πηγή έμπνευσης. Συνιστά πρότυπο για το πώς η γνώση μπορεί να χρησιμοποιηθεί με σύνεση προς όφελος της ανθρωπότητας. Η Αθηνά, λοιπόν, είναι μια θεά που συνδυάζει τη φωτεινή σοφία με την αποφασιστικότητα του πολέμου. Δημιουργώντας έναν πλούσιο και πολυδιάστατο χαρακτήρα που αντανακλά την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά της αρχαίας Ελλάδας.

Οι 12 Θεοί του Ολύμπου με τους πολύτιμους ορφικούς ύμνους μας
Και οι 12 Θεοί του Ολύμπου και κάθε θεός-θεά ξεχωριστά, αντιπροσωπεύουν ένα μοναδικό κομμάτι του αρχαιοελληνικού πάνθεον. Οι 12 Θεοί του Ολύμπου με τα διακριτικά χαρακτηριστικά και σύμβολα τους, αντικατοπτρίζουν τον πολύ σημαντικό ρόλο που έπαιξαν στον αρχαίο κόσμο.

Συνεπώς οι 12 Θεοί του Ολύμπου, αποτελούν ένα πλούσιο σημείο και κέντρο, για την κατανόηση της αρχαίας θρησκείας και του λαμπρού πολιτισμού μας. Και τα σημαντικά σημεία αναφοράς της ελληνικής μας θρησκείας θα τα βρείτε μέσα από την αρχαία μας μυθολογία. Την συμβολική ιστορία μας… Που για μας είναι πραγματική και ζωντανή, μέχρι σήμερα. Η ελληνική μας μυθολογία και οι 12 Θεοί του Ολύμπου, μας έδωσαν μια σπουδαία ιστορική κληρονομιά. Σχηματίζοντας έτσι και το πνεύμα-βάση, της τότε λαμπρής πολιτιστικής περιόδου και εν τέλει την βάση, για τον πολιτισμό του σημερινού σύγχρονου κόσμου.