Ο Χώρος της Εμπειρίας μπορεί να απλώνεται πολύ πιο πέρα από την σκέψη, στα Ανεξιχνίαστα Βάθη της Αντίληψης, εντούτοις όταν μιλάμε για βιώματα της Εσωτερικής Ζωής δεν έχουμε παρά μονάχα τις λέξεις (που φτιάχτηκαν όμως για τον κόσμο της σκέψης)…
Όταν μιλάμε για το μυστικό βίωμα πάντα εννοούμε πράγματα πίσω από τις λέξεις… αλλά αυτός που ακούει συχνά μεταχειρίζεται αυτό που λέμε απλά σαν μια νοητική σύλληψη, μια σύνθεση εννοιών, μια λεκτική έκφραση… κι έτσι το μήνυμα διαλύεται σαν την πρωινή ομίχλη χωρίς ν’ αφήνει ίχνη, παρά μονάχα σταγόνες χωρίς νόημα στο άγονο έδαφος του νου.
Στον Αληθινό Κόσμο της Αιωνιότητας καθένας πρέπει μόνος του να πραγματώσει την Αλήθεια… δεν υπάρχουν οδηγοί, μονοπάτια, χάρτες, μήτε ακόμα προσπάθεια, ή κατάκτηση… ίσως αυτή να είναι η Ομορφιά της Αληθινής Ζωής, ότι είναι Ανέγγιχτη από τις ανθρώπινες δραστηριότητες.
Πως γίνεται όλοι μας, όταν ξεπερνούμε τα όρια του εγώ και Αναδυόμαστε στο Άπειρο να έχουμε τις ίδιες εμπειρίες (την ίδια εμπειρία που ρέει στην Αιωνιότητα); Ίσως επειδή πέρα από τα εγώ όλα είναι Ένα.
Η Αλήθεια Είναι Ανέγγιχτη, γι’ αυτό δεν έχει μορφή για την αντίληψη των ανθρώπων… είναι απέραντη χωρίς όρια, χωρίς κατευθύνσεις, μια απλωσιά ίδια όπου κι αν είσαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου