ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ - Αισθητική κρίση

Η ομορφιά είναι ένα σημαντικό μέρος της ζωής μας. Ασχήμια επίσης. Δεν είναι Έκπληξη λοιπόν που οι φιλόσοφοι από την αρχαιότητα έχουν ενδιαφερθεί στις εμπειρίες και τις κρίσεις μας για την ομορφιά και την ασχήμια. Αυτοί έχουν προσπαθήσει να κατανοήσουν τη φύση αυτών των εμπειριών και κρίσεις, και ήθελαν επίσης να μάθουν αν αυτές οι εμπειρίες και οι αποφάσεις ήταν νόμιμες. Και τα δύο αυτά έργα οξύνθηκαν μορφή στον εικοστό αιώνα, όταν αυτό το μέρος της ζωής μας τέθηκε κάτω μια συνεχής επίθεση τόσο στην ευρωπαϊκή όσο και στη βορειοαμερικανική διανόηση Κύκλους. Μεγάλο μέρος της συζήτησης για την ομορφιά από το δέκατο όγδοο αιώνα είχε αναπτύξει μια έννοια της «αισθητικής», και έτσι Ειδικά αυτή η έννοια επικρίθηκε. Αυτή η περιφρόνηση για το Η αισθητική μπορεί να έχει ρίζες σε έναν ευρύτερο πολιτιστικό πουριτανισμό, ο οποίος φοβάται Η σύνδεση μεταξύ αισθητικής και ευχαρίστησης. Κάποτε, από από τη δεκαετία του 1960 έως τη δεκαετία του 1990, ακόμη και για να υποδείξει ότι ένα έργο τέχνης μπορεί να είναι καλό επειδή είναι ευχάριστη, σε αντίθεση με γνωστικά, ηθικά ή Πολιτικά επωφελής, ήταν στο δικαστήριο χλευασμός. (Αυτό είναι λιγότερο αληθές τώρα.) Ο εικοστός αιώνας δεν ήταν ευγενικός με τις έννοιες της ομορφιάς ή της την αισθητική. Παρ 'όλα αυτά, υπήρχαν πάντα μερικοί στοχαστές—φιλόσοφοι, καθώς και άλλοι στη μελέτη της συγκεκριμένες τέχνες – που επέμεναν να σκέφτονται σοβαρά για την ομορφιά και την αισθητική. Στο πρώτο μέρος αυτού του δοκίμιου, θα εξετάσουμε Η ιδιαίτερα πλούσια περιγραφή των κρίσεων ομορφιάς που μας δόθηκαν από Ιμμάνουελ Καντ. Η έννοια της «κρίσης της γεύσης» είναι κεντρικό στοιχείο της αφήγησης του Καντ και επίσης σχεδόν σε όλους όσους εργάζονται στην παραδοσιακή αισθητική. έτσι ξεκινάμε εξετάζοντας τον Καντ χαρακτηρισμός της κρίσης της γεύσης. Στο δεύτερο μέρος, κοιτάζουμε στα ζητήματα που έθεσαν οι στοχαστές του εικοστού αιώνα. Στο τρίτο μέρος, θεωρούμε την ανιδιοτέλεια, η οποία λαμβάνεται από τον Καντ ως μέρος της κρίσης της γεύσης. Τελειώνουμε, στο τέταρτο μέρος, αντλώντας από Η θεώρηση του Καντ για την κρίση της γεύσης για να εξετάσει αν η Η έννοια της αισθητικής είναι βιώσιμη.

1. Η κρίση της γεύσης

1.1 Υποκειμενικότητα
1.2 Κανονικότητα
1.3 Αναδιατύπωση της κανονικότητας
1.4 Κανονικότητα και ευχαρίστηση
1.5 Κρίσεις γεύσης και το μεγάλο ερώτημα
2. Άλλα χαρακτηριστικά των αισθητικών κρίσεων

2.1 Αισθητική αλήθεια
2.2 Ανεξαρτησία του νου και μη αισθητική εξάρτηση
2.3 Από ποιες μη αισθητικές ιδιότητες εξαρτώνται οι αισθητικές ιδιότητες;
2.4 Εξάρτηση και ανομία
2.5 Η υπεροχή της ορθότητας
3. Ανιδιοτέλεια

3.1 Ανιδιοτέλεια: περισσότερο και λιγότερο φιλόδοξη
3.2 Προβλήματα με την ανιδιοτέλεια
4. Η έννοια της αισθητικής

4.1 Μερικές ορολογικές παρατηρήσεις
4.2 Το πρόβλημα
4.3 Ιεραρχική πρόταση
4.4 Ομορφιά και μεγαλοπρέπεια
4.5 Αισθητικά Ήθη

1. Η κρίση της γεύσης

Τι είναι η κρίση της γεύσης; Ο Καντ απομόνωσε δύο θεμελιώδη αναγκαία προϋποθέσεις για να είναι μια απόφαση γεύση – υποκειμενικότητα και καθολικότητα (Kant 1790/2000). κρίση της γεύσης, αλλά είναι επακόλουθες ή βασίζονται σε, τις δύο θεμελιώδεις προϋποθέσεις. Από αυτή την άποψη, ο Καντ ακολούθησε το προβάδισμα. του Χιουμ και άλλων συγγραφέων της βρετανικής συναισθηματιστικής παράδοσης (Hume 1757/1985).

1.1 Υποκειμενικότητα

Η πρώτη απαραίτητη προϋπόθεση για την κρίση της γεύσης είναι ότι είναι ουσιαστικά υποκειμενική. Αυτό σημαίνει ότι η απόφαση της γεύσης βασίζεται σε ένα αίσθημα ευχαρίστησης ή δυσαρέσκειας. Αυτό Διακρίνει τις κρίσεις γεύσης από τις εμπειρικές κρίσεις. Κεντρικός Παραδείγματα κρίσεων γεύσης είναι κρίσεις ομορφιάς και ασχήμιας. Οι κρίσεις της γεύσης μπορεί να αφορούν την τέχνη ή τη φύση.

Αυτή η υποκειμενική θέση θα ήταν υπερβολικά αυστηρή αν ερμηνευόταν με έναν "ατομικιστικό" τρόπο, έτσι ώστε κάποια υποκειμενική Η ανταπόκριση αντιστοιχεί σε κάθε κρίση γούστου και αντίστροφα. Μερικές φορές κάποιος κάνει μια κρίση της γεύσης για επαγωγικούς λόγους ή για το βάση εξουσίας. Αλλά αυτές οι υποθέσεις βασίζονται έμμεσα σε κρίσεις που έγιναν με βάση υποκειμενικές απαντήσεις. Μια πιο ολιστική εικόνα του Η σχέση μεταξύ απάντησης και κρίσης θα διατηρούσε το πνεύμα της Το υποκειμενικό δόγμα ενώ ταιριάζει περισσότερο στην πραγματική μας ζωή Ακριβώς. Το υποκειμενικό δόγμα πρέπει να τελειοποιηθεί προκειμένου να ασχολούνται με τις περιπτώσεις επαγωγής και εξουσίας. Αλλά δεν πρέπει να είναι εγκαταλειμμένος. Το δόγμα είναι βασικά σωστό.

Ωστόσο, δεν είναι προφανές τι πρέπει να κάνουμε με την υποκειμενικότητα του κρίση της γεύσης. Χρειαζόμαστε έναν απολογισμό της φύσης της ευχαρίστησης στο ποιες κρίσεις ομορφιάς βασίζονται.

Πέρα από ένα ορισμένο σημείο, το ζήτημα αυτό δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ανεξάρτητα από μεταφυσικά ζητήματα ρεαλισμού, γιατί η μεταφυσική που προτιμούμε είναι Είναι βέβαιο ότι θα επηρεάσει την άποψή μας για τη φύση της ευχαρίστησης που παίρνουμε ομορφιά. Ειδικότερα, πρέπει να γνωρίζουμε εάν η ευχαρίστηση σε Η ομορφιά αντιπροσωπεύει τις ιδιότητες της ομορφιάς και της ασχήμιας ότι τα πράγματα κατέχω. Αν όχι, περιλαμβάνει τις γνωστικές ικανότητες που εμείς να αναπτύξουν την κατανόηση του κόσμου, όπως σκέφτηκε ο Καντ; Ή μήπως δεν είναι θέμα των γνωστικών ικανοτήτων, αλλά θέμα συναισθηματικό αντιδράσεις, οι οποίες εκπαιδεύονται με διάφορους τρόπους, όπως ο Hume και άλλοι σκέψη? Αυτά είναι πολύ δύσκολα ερωτήματα. Αλλά υπάρχουν μερικά πράγματα που μπορεί να πει για την ευχαρίστηση που συνεπάγεται η εύρεση κάτι όμορφου χωρίς να αυξηθεί πολύ η θερμοκρασία.

Ο Καντ κάνει διάφορες παρατηρήσεις σχετικά με την ευχαρίστηση στο όμορφο, το οποίο πέφτει λίγο από αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε «βαθιά» περιγραφή του φύση της απόλαυσης στην ομορφιά, σύμφωνα με την οποία είναι η αρμονική ελεύθερο παιχνίδι των γνωστικών ικανοτήτων, της φαντασίας και κατανόηση. Σύμφωνα με την «επιφανειακή» αφήγηση του Καντ της ευχαρίστησης στην ομορφιά, δεν είναι απλώς αισθησιακή ικανοποίηση, όπως στην Η ευχαρίστηση της αίσθησης ή του φαγητού και του ποτού. Σε αντίθεση με αυτά Οι απολαύσεις, η ευχαρίστηση στην ομορφιά προκαλείται από την αντιληπτική αναπαράσταση ενός πράγματος. (Με σύγχρονους όρους, θα θέταμε αυτό λέγοντας ότι η ευχαρίστηση στην ομορφιά έχει εσκεμμένο περιεχόμενο.) Επιπλέον, σε αντίθεση με άλλα είδη σκόπιμων απολαύσεων, η ευχαρίστηση σε Η ομορφιά είναι "ανιδιοτελής". Αυτό σημαίνει, χονδρικά, ότι είναι Μια ευχαρίστηση που δεν περιλαμβάνει επιθυμία – η ευχαρίστηση στην ομορφιά είναι χωρίς επιθυμίες. Δηλαδή, η ευχαρίστηση δεν βασίζεται ούτε στην επιθυμία ούτε βασίζεται Παράγει ένα από μόνο του. Από αυτή την άποψη, η ευχαρίστηση στην ομορφιά είναι Σε αντίθεση με την ευχαρίστηση στο ευχάριστο, σε αντίθεση με την ευχαρίστηση σε αυτό που είναι καλό για εγώ, και σε αντίθεση με την ευχαρίστηση σε ό, τι είναι ηθικά καλό. Σύμφωνα με τον Καντ, Όλες αυτές οι απολαύσεις «ενδιαφέρονται» – είναι δεσμευμένες επάνω με επιθυμία. Αυτό εξετάζεται στην ενότητα 3 παρακάτω. Αυτό είναι όλο Σημαντικό όσο πάει, αλλά είναι όλα αρνητικά. Πρέπει να γνωρίζουμε τι είναι η ευχαρίστηση στην ομορφιά, καθώς και τι είναι όχι. Τι μπορεί να ειπωθεί για μια πιο θετική φύση;

1.2 Κανονικότητα

Για να δούμε τι είναι ιδιαίτερο για την απόλαυση στην ομορφιά, πρέπει Μετατοπίστε την εστίαση πίσω για να εξετάσετε τι είναι ιδιαίτερο για την κρίση του γεύση. Για τον Καντ, η κρίση της γεύσης ισχυρίζεται ότι είναι «καθολική ισχύς», την οποία περιγράφει ως εξής:

Αν [κάποιος] δηλώσει ότι κάτι είναι όμορφο, Τότε περιμένει την ίδια ικανοποίηση από τους άλλους: δεν κρίνει μόνο για τον εαυτό του, αλλά για όλους, και μιλάει για την ομορφιά σαν να είναι ήταν ιδιοκτησία των πραγμάτων. Ως εκ τούτου, λέει ότι το πράγμα είναι όμορφη, και δεν υπολογίζει στη συμφωνία των άλλων με τη δική του κρίση ικανοποίησης επειδή τα έχει βρει συχνά στο Συμφωνεί με τους δικούς του, αλλά μάλλον το απαιτεί από αυτούς. Αυτός τους επιπλήττει αν κρίνουν διαφορετικά και αρνείται ότι έχουν γούστο, Γιατί όμως απαιτεί να το έχουν. και σε αυτό Δεν μπορεί κανείς να πει: «Ο καθένας έχει το ιδιαίτερο γούστο του». Αυτό θα ήταν σαν να λέμε ότι δεν υπάρχει καθόλου γεύση, δηλαδή όχι αισθητική κρίση που θα μπορούσε να εγείρει μια νόμιμη αξίωση για τη συγκατάθεση του καθένας. (Kant 1790, 5: 212–213 [2000: 98]; βλ. επίσης 2000: 164–166–139)

Η ιδέα του Καντ είναι ότι σε μια κρίση του γούστου, απαιτούμε ή απαιτούμε συμφωνία από άλλα ανθρώπινα όντα με τρόπο που δεν το κάνουμε εμείς κατά την κρίση μας σχετικά με την καλοσύνη του κρασιού των Καναρίων Νήσων, το οποίο είναι απλώς θέμα ατομική προτίμηση. Σε πολλές περιπτώσεις, σε θέματα γεύσης και ομορφιάς, Νομίζουμε ότι οι άλλοι πρέπει να συμμερίζονται την κρίση μας, και εμείς Κατηγορήστε τους αν δεν το κάνουν. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η κρίση της γεύσης έχει αυτή τη φιλοδοξία για καθολική εγκυρότητα που φαίνεται "ως αν [η ομορφιά] ήταν ιδιότητα των πραγμάτων».

Τώρα, αν το παραπάνω απόσπασμα ήταν το μόνο που είχε να πει ο Καντ ως αποσαφηνίζοντας την κρίση της γεύσης, τότε δεν θα έλεγε αρκετά. Γιατί το ακόλουθο ερώτημα μένει κρεμασμένο: γιατί απαιτούμε ότι οι άλλοι συμμερίζονται την κρίση μας; Μπορεί να θέλουμε να μοιράζονται άλλοι χρήστες Η κρίση μας για κάθε είδους περίεργους λόγους. Ίσως να νιώσουμε περισσότερο αναπαυτικός. Ίσως κερδίσουμε ένα στοίχημα. Και αν πούμε ότι πρέπει να κρίνουν με έναν συγκεκριμένο τρόπο, πρέπει να πούμε περισσότερα. Σε τι Αίσθηση είναι αλήθεια αυτό; Τι γίνεται αν κάποιος δεν μπορεί να εκτιμήσει κάποια εξαιρετική έργα τέχνης επειδή είναι θλιμμένοι; Τι θα γινόταν αν θα αποσπούσε την προσοχή κάποιος από κάποιο κοινωνικά αξιόλογο έργο; Τι είδους είναι αυτό "Θα έπρεπε";

Μπορούμε να αναδιατυπώσουμε το σημείο σχετικά με το πώς πρέπει να κρίνουμε με αυστηρούς όρους λέγοντας ότι υπάρχει κάποιος κανονιστικός περιορισμός στην κρίσεις γεύσης, η οποία απουσιάζει από τις κρίσεις μας σχετικά με το καλοσύνη του καναρίου κρασιού. Η πιο πρωτόγονη έκφραση αυτού Η κανονικότητα είναι η εξής: μερικοί είναι σωστοί, άλλοι λανθασμένοι. Ή ίσως, ακόμη πιο προσεκτικά: μερικοί Οι κρίσεις είναι καλύτερες από άλλες. Δεν πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο είναι όμορφο μόνο για μένα, με τον τρόπο που θα μπορούσαμε να πούμε ότι Μερικά πράγματα τυχαίνει να μου δίνουν αισθησιακή ευχαρίστηση. Από φυσικά, θα μπορούσαμε κάλλιστα να πούμε "Νομίζω ότι το X είναι όμορφη», γιατί θέλουμε να εκφράσουμε την αβεβαιότητα, αλλά όπου Κρίνουμε με αυτοπεποίθηση, θεωρούμε ότι η κρίση μας είναι σωστή. Και αυτό σημαίνει ότι πιστεύουμε ότι η αντίθετη κρίση θα ήταν ανακριβής. Υποθέτουμε ότι δεν είναι όλες οι κρίσεις της ομορφιάς εξίσου κατάλληλος. "Ο καθένας σύμφωνα με το δικό του γούστο" ισχύει μόνο για κρίσεις καλοσύνης και κακίας, τις οποίες ο Καντ αποκαλεί «κρίσεις της ευχαρίστησης» (βλέπε Kant 1790, 5: 212–213, 291–292 [2000: 97–98, 171–172]).

Φυσικά, μερικοί άνθρωποι γνωρίζουν μόνο για τα τρόφιμα. Υπάρχουν εμπειρογνώμονες και αρχές για την παρασκευή νόστιμου φαγητού και για να γνωρίζουν τι θα έχει καλή γεύση (Kant 1790, 5: 213 [2000: 98]). Αλλά τι αυτοί οι άνθρωποι Ξέρετε είναι αυτό που θα έχει ευχάριστη γεύση σε ένα συγκεκριμένο είδος ουρανίσκου. Σε ένα αίσθηση, μερικά πράγματα έχουν καλύτερη γεύση από άλλα, και μερικά Οι κρίσεις της αριστείας στα τρόφιμα είναι καλύτερες από άλλες. Υπάρχει ακόμη και Μια έννοια με την οποία μερικοί είναι σωστοί και άλλοι λανθασμένοι. Ωστόσο, αυτό είναι μόνο σε σχέση με τα «φυσιολογικά» ανθρώπινα όντα. Δεν υπάρχει ιδέα της ορθότητας σύμφωνα με την οποία κάποιος με πολύ ασυνήθιστες απολαύσεις και φταίει η δυσαρέσκεια, ή σύμφωνα με την οποία η πλειοψηφία των Τα ανθρώπινα όντα μπορεί να κάνουν λάθος. (Ο Καντ λέει ότι οι κρίσεις της ευχαρίστησης έχουν «γενική» αλλά όχι «καθολική» ισχύ· 1790, 5: 213 [2000: 213].) Αλλά στην περίπτωση κρίσεων γεύσης ή Η ομορφιά, η ορθότητα δεν είναι όμηρος αυτού που οι περισσότεροι άνθρωποι συμπαθούν ή κρίνουν. Μπορούμε να πούμε ότι είναι λάθος να χρησιμοποιούμε πολύ αλάτι ή ζάχαρη, αλλά αυτό είναι μόνο επειδή κατακλύζει τις γεύσεις που απολαμβάνουν οι περισσότεροι λαός.

Το να πούμε ότι μια κρίση της γεύσης κάνει μια αξίωση για ορθότητα μπορεί να φαίνεται απλώς να μετατοπίζεται από το προβληματικό «πρέπει» που είναι εμπλέκονται σε μια κρίση γεύσης σε ένα προβληματικό "ορθότητα" ή "βελτίωση". Αυτό μπορεί να είναι αναπόφευκτος. Έχουμε να κάνουμε με μια κανονιστική έννοια, και ενώ μερικοί Οι κανονιστικές έννοιες μπορεί να εξηγηθούν με όρους άλλων, δεν μπορούμε εκφράζουν κανονιστικές έννοιες με μη κανονιστικούς όρους.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ορθότητα μιας κρίσης γεύσης μπορεί να είναι απίστευτα δύσκολο να αποφασιστεί. Μπορεί ακόμη και να πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει Σωστή απάντηση που πρέπει να δοθεί αν μας ζητηθεί να συγκρίνουμε δύο πολύ διαφορετικά πράγματα. Αλλά σε πολλές άλλες περιπτώσεις, πιστεύουμε ότι υπάρχει μια σωστή και μια λάθος απάντηση στην οποία στοχεύουμε, και ότι οι κρίσεις μας μπορεί να είναι λανθασμένες. Αν δεν το νομίζουμε αυτό, στο τουλάχιστον μερικές περιπτώσεις, τότε δεν κρίνουμε τη γεύση – εμείς κάνουν κάτι άλλο.

Είναι αλήθεια ότι υπάρχει μια δημοφιλής ιδέα που μερικές φορές εκφράζεται από λέγοντας ότι καμία κρίση γεύσης δεν είναι πραγματικά καλύτερη από άλλες. Οι άνθρωποι μερικές φορές λένε: «Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στα θέματα της γεύσης». Άλλοι εκφράζουν μια σχετική σκέψη λέγοντας ότι η ομορφιά είναι "σχετική" με την ατομική κρίση ή προτίμηση, ή ότι είναι «κοινωνικά σχετική». Τέτοιες σκεπτικιστικές απόψεις έχουν κάποιους οπαδούς εκτός της ακαδημίας, καθώς και σε ορισμένα από τα Ανθρωπιστικές επιστήμες. Πολλοί εκφράζουν ακόμη και αποστροφή για την ιδέα ότι οι κρίσεις του γεύση έχουν έναν κανονιστικό ισχυρισμό, σαν αυτό να ήταν άξεστο ή ανελεύθερος. Ωστόσο, αν περιγράφουμε τη σκέψη μας όπως είναι, όχι πώς θα έπρεπε να είναι, τότε δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από το γεγονός ότι Η κανονικότητα είναι απαραίτητη προϋπόθεση των κρίσεων γεύσης ή ομορφιάς. Δύο σημεία πρέπει να φέρουν σε δύσκολη θέση τον σκεπτικιστή: πρώτον, οι άνθρωποι που εκφράζουν Οι αντι-κανονικιστικές σκεπτικιστικές απόψεις απλώς θεωρητικοποιούν. Μέσα Η περίπτωση των κρίσεων της ομορφιάς, ο αντι-κανονιστικός σκεπτικισμός είναι έξω από βήμα με την πρακτική, ειδικά τη δική τους πρακτική. Όπως και με την ηθική σχετικισμός, μπορεί κανείς σχεδόν πάντα να πιάσει έναν δεδηλωμένο σκεπτικιστή κρίσεις ομορφιάς κάνοντας και ενεργώντας σε μη σκεπτικιστικές κρίσεις ομορφιά - για παράδειγμα, στις κρίσεις τους για τη μουσική, τη φύση και καθημερινά οικιακά αντικείμενα γύρω τους. Οι σκεπτικιστές δεν ασκούν τι κηρύττουν. Δεύτερον, ένα πράγμα που οδηγεί τους ανθρώπους σε αυτό απίθανος σκεπτικισμός, ο οποίος είναι τόσο ασύμβατος με τον δικό τους πρακτική, είναι μια αντιληπτή σύνδεση με ανοχή ή αντιαυταρχισμός. Αυτό είναι που βλέπουν ως ελκυστικό σε αυτό. Αλλά Αυτό είναι ανάποδα. Γιατί αν «όλα είναι σχετικά» και όχι Η κρίση είναι καλύτερη από οποιαδήποτε άλλη, τότε οι σχετικιστές βάζουν τις δικές τους κρίσεις πέρα από την κριτική και δεν μπορούν να κάνουν λάθος. Μόνο Εκείνοι που νομίζουν ότι υπάρχει σωστό και λάθος στην κρίση μπορούν Παραδεχτείτε με μετριοφροσύνη ότι μπορεί να κάνουν λάθος. Τι μοιάζει με ιδεολογία της ανοχής είναι, στην πραγματικότητα, το αντίθετο.

Μερικοί αποκαλούμενοι «πειραματικοί φιλόσοφοι» έχουν αμφισβητήσει Η θέση ότι οι κρίσεις της γεύσης επιδιώκουν την ορθότητα με βάση εμπειρικών στοιχείων σχετικά με εκείνους που κρίνουν τη γεύση (Cova &; Πόνος 2012). Αλλά δεν είναι σαφές ότι τα εμπειρικά στοιχεία που αναφέρονται υποστηρίζει αυτή τη σκεπτικιστική θέση. Γιατί τα στοιχεία είναι ακριβώς αυτά ότι τα πειραματικά υποκείμενα σημειώνουν τετραγωνίδια που ρωτούν άμεσα για ορθότητα στην κρίση. Αλλά στα ψυχολογικά πειράματα υπάρχει ένα απαίτηση αδιαφάνειας του σημείου ενός πειράματος στο πειραματικά υποκείμενα (Hughes 2016). Επιπλέον, οι άνθρωποι συχνά αποτριχώνουν φιλοσοφικά με τρόπο που δεν συμβαδίζει με την πραγματική τους εννοιολογική πρακτική. Για παράδειγμα, μερικοί αρχάριοι στην εισαγωγική ηθική Τα μαθήματα φιλοσοφίας ισχυρίζονται ασυνεπώς ότι όλες οι ηθικές απόψεις είναι εξίσου σωστό, και ότι είναι πολύ κακό να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Λαός που σκέφτονται με έναν ορισμένο τρόπο μπορεί να είναι ελαττωματικοί στην αυτογνωσία, όπως ακριβώς Εκείνοι που συμμετέχουν σε κοινωνικές τελετουργίες μπορεί να μην είναι σε θέση να περιγράψουν αυτές τις τελετουργίες (βλ. Zangwill 2019 για κριτική συζήτηση). Θα πρέπει Λάβετε επίσης υπόψη ότι η σκεπτικιστική διατριβή θα ήταν επίσης πολύ Έκπληξη δεδομένου ότι αναχωρεί όχι μόνο από αιώνες αλλά χιλιετίες του προβληματισμού για την αισθητική μας ζωή. Οι απαντήσεις στα ερωτηματολόγια σχετικά με την ορθότητα στην κρίση δεν αποκαλύπτουν τη βαθιά φύση του Οι σκέψεις των ανθρώπων.

1.3 Αναδιατύπωση της κανονικότητας

Στον κανονιστικό ισχυρισμό των κρίσεων γεύσης, όπως διατυπώθηκε παραπάνω, άλλοι άνθρωποι δεν περιλαμβάνονται στον λογαριασμό. Αυτή είναι μια αυστηρή εξήγηση για το τι εννοούσε ο Καντ, ή ίσως για το τι εννοούσε θα έπρεπε να εννοεί, όταν είπε ότι η κρίση των απαιτήσεων γεύσης "καθολική εγκυρότητα", σε αντίθεση με τις κρίσεις σχετικά με το καλοσύνη του καναρίου κρασιού. Δεδομένης αυτής της αφήγησης, μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός ότι πιστεύουμε ότι οι άλλοι πρέπει να μοιραστούν το δικό μας απόφαση. Θα έπρεπε να το μοιραστούν επί ποινή να κάνουν μια κρίση που είναι λανθασμένο ή ακατάλληλο. Και αυτός θα ήταν ο λόγος για τον οποίο κάνουμε Να προσβλέπουμε σε άλλους για να συμμεριστούμε την κρίση μας. Δεν θέλουμε να κάνουν εσφαλμένες κρίσεις. Φαίνεται ότι η αναφορά του Καντ σε άλλα Οι άνθρωποι στον χαρακτηρισμό της κανονικότητας των κρίσεων γεύσης έχουν έπεσε από την εικόνα ως επουσιώδης.

Ωστόσο, δεν είναι σαφές αν ο Καντ θα συμφωνούσε με αυτό, γιατί χαρακτηρίζει την κανονικότητα με τρόπο που συνδέεται με την τελική εξήγηση της δυνατότητάς της. Ο Καντ εκφράζει την κανονιστική ιδέα με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Γράφει:

[απαιτούμε] τέτοια συγκατάθεση καθολικά (Kant 1790, 5: 214 [2000: 99])

Και ο Καντ λέει ότι η κρίση της γεύσης περιλαμβάνει

την ισχύ του για όλους. (Καντ 1790, 5: 212 [2000: 97])

Αντίθετα, ο Καντ πιστεύει ότι αν και μερικές φορές μιλάμε ως αν οι κρίσεις μας για το ευχάριστο είναι καθολικά έγκυρες ("Το αρνί έχει καλύτερη γεύση με σκόρδο"), στην πραγματικότητα δεν είναι: κρίσεις της ευχάριστης έκκλησης μόνο στους περισσότερους, αλλά όχι σε όλους τους ανθρώπους (Kant 1790, 5: 213 [2000: 98]).

Ωστόσο, ο αυστηρός χαρακτηρισμός επιχειρεί να πιάσει ένα πιο βασικό Ιδέα της κανονικότητας – μια ιδέα που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως στόχος του αντιπάλου Εξηγήσεις. Προκειμένου να εξηγήσουμε πώς υποκειμενικά καθολικές κρίσεις είναι δυνατόν, ο Καντ έχει μια περίπλοκη ιστορία για την αρμονική Αλληλεπίδραση των γνωστικών ικανοτήτων – φαντασία και κατανόηση – η οποία νομίζει ότι συνιστά ευχαρίστηση στην ομορφιά (Καντ 1790, 5: 219 [2000: 104]). Αυτή η "βαθιά" περιγραφή του Η απόλαυση στην ομορφιά είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη και όχι ιδιαίτερα αληθοφανές (βλ. Budd 2001). Αλλά μπορούμε να δούμε γιατί ο Καντ το δίνει. Για τον Καντ, Ο κανονιστικός ισχυρισμός της κρίσης της γεύσης έχει τις ρίζες του στο περισσότερο γενική λειτουργία των γνωστικών μας ικανοτήτων, τις οποίες ο Καντ νομίζει ότι μπορούμε Ας υποθέσουμε ότι οι άλλοι μοιράζονται. Έτσι, έχουμε την αρχή μιας εξήγησης Πώς μια τέτοια ευχαρίστηση μπορεί να θεμελιώσει μια κρίση που κάνει μια καθολική διεκδίκηση. Ωστόσο, ο Καντ δεν έχει πολλά να πει για τη φύση του «καθολικότητα» ή κανονικότητα που εξηγείται από Ένας τέτοιος κερδοσκοπικός απολογισμός της απόλαυσης στην ομορφιά. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Καντ διατυπώνει την υποχρέωση με διαπροσωπικούς όρους, λαμβάνοντας υπόψη όπου πηγαίνει. Και δεν είναι μεγάλο λάθος από την πλευρά του που το κάνει έτσι. Αλλά για τους σκοπούς μας, πρέπει να διαχωρίσουμε αυτό που εξηγείται από την εξήγησή του. Γιατί αν η εξήγηση του Καντ δεν λειτουργεί, Θέλουμε να μείνουμε με έναν χαρακτηρισμό της κανονικότητας που ήταν προσπαθώντας να εξηγήσω. Πρέπει να διαχωρίσουμε το πρόβλημα του Καντ από το δικό του λύση, έτσι ώστε το πρώτο να παραμείνει εάν αποτύχει το δεύτερο. Μπορεί να υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις στο πρόβλημά του.

1.4 Κανονικότητα και ευχαρίστηση

Όπως περιγράφεται, η κανονικότητα συνδέεται με τις κρίσεις της ίδιας της γεύσης. Τι σημαίνει αυτό για την απόλαυση της ομορφιάς; Δεδομένου ότι οι κρίσεις της γεύσης βασίζονται σε απαντήσεις ευχαρίστησης, θα δεν έχουν νόημα αν οι κρίσεις μας ήταν περισσότερο ή λιγότερο κατάλληλες, αλλά Οι απαντήσεις μας δεν ήταν. Ο κανονιστικός ισχυρισμός των κρίσεων μας για τη γεύση πρέπει να προέρχεται από το γεγονός ότι πιστεύουμε ότι ορισμένες απαντήσεις είναι καλύτερες ή πιο κατάλληλες για το αντικείμενό τους από άλλες. Απαντήσεις μόνο αποφάσεις αδειοδότησης που μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο κατάλληλες επειδή Οι ίδιες οι απαντήσεις μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο κατάλληλες. Αν πάρω ευχαρίστηση από την κατανάλωση καναρίου κρασιού και δεν το κάνετε, κανένας από εμάς δεν θα το κάνει Σκεφτείτε τον άλλο ως λάθος. Αλλά αν δεν το κάνετε απολαύστε τα σονέτα του Σαίξπηρ, θα σκεφτώ για εσάς σαν να κάνετε λάθος – όχι μόνο την κρίση σας, αλλά της αρεσκείας σας. Νομίζω ότι έχω δίκιο που έχω την απάντησή μου και ότι η απάντησή σας είναι ελαττωματική. Κάποιος που νομίζει ότι υπάρχει, στο Hume του λέξεις, «ισότητα ιδιοφυΐας» μεταξύ κάποιων κατώτερων συνθέτης, αφενός, και J. S. Bach, αφετέρου, έχει ελαττωματική ευαισθησία (Hume 1757 [1985: 230]). Ρότζερ Σκρούτον θέτει καλά το σημείο όταν λέει:

Όταν μελετάμε [τον Πύργο του Αϊνστάιν και το καμπαναριό Giotto]... Η στάση μας δεν είναι απλώς μια στάση περιέργειας, συνοδευόμενη από κάποια απροσδιόριστη ευχαρίστηση ή ικανοποίηση. Εσωτερικά, επιβεβαιώνουμε το δικό μας προτίμηση ως έγκυρη.... (Scruton 1979: 105)

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο απαιτούμε το ίδιο συναίσθημα από άλλοι, ακόμα κι αν δεν το περιμένουμε. Πιστεύουμε ότι η απάντησή μας είναι πιο κατάλληλο για το αντικείμενό του από το αντίθετό του. Και, με τη σειρά του, αυτό είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύουμε ότι η κρίση μας σχετικά με αυτό το αντικείμενο είναι πιο σωστό από το αντίθετό του. Η κανονικότητα της κρίσης απορρέει από την κανονικότητα του συναισθήματος.

Αλλά πώς μπορούν κάποια συναισθήματα να είναι καλύτερα ή χειρότερα από άλλα; Προς Απαντήστε σε αυτή την ερώτηση, πρέπει να ρωτήσουμε: πόσο μακριά η κανονικότητα του κρίσεις γεύσης που ενυπάρχουν στο ίδιο το συναίσθημα; Ο ρεαλιστής για Η ομορφιά θα πει ότι το συναίσθημα έχει ενσωματωμένη κανονικότητα λόγω του αναπαραστατικού περιεχομένου του. Τα ίδια τα συναισθήματα μπορεί να είναι περισσότερο ή λιγότερο αληθές. Η ευχαρίστηση στην ομορφιά, για παράδειγμα, έχει ως αντιτίθενται στην ιδιότητα της ομορφιάς. βρίσκουμε την ομορφιά Ευχάριστη. Ένας συναισθηματιστής της Χουμέας πιθανότατα θα το πει αυτό Η κανονικότητα είναι κάτι που με κάποιο τρόπο κατασκευάζουμε ή επιβάλλουμε πάνω μας απολαύσεις και δυσαρέσκειες, οι οποίες δεν έχουν τέτοιο περιεχόμενο. Και ο Καντ έχει τη δική του αφήγηση, η οποία απευθύνεται σε γνωστικές καταστάσεις που δεν είναι Πεποιθήσεις. Το θέμα είναι αμφιλεγόμενο. Ωστόσο, τι μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι είναι οριστικό της απόλαυσης στην ομορφιά που αδειοδοτεί κρίσεις που διεκδικούν την ορθότητα. Πέρα από αυτό, θα υπάρξει θεωρητική απόκλιση.

Αυτή η κανονικότητα είναι καθοριστική για την κρίση της γεύσης, και είναι η δεύτερο καθοριστικό χαρακτηριστικό, το οποίο πρέπει να προσθέσουμε στο γεγονός ότι Βασίζεται σε υποκειμενικούς λόγους ευχαρίστησης ή δυσαρέσκειας.

1.5 Κρίσεις γεύσης και το μεγάλο ερώτημα

Μπορούμε να συνοψίσουμε τα πράγματα ως εξής: οι κρίσεις γεύσης καταλαμβάνουν ένα μεσαίο σημείο μεταξύ κρίσεων καλοσύνης και κακίας και εμπειρικών κρίσεων σχετικά με τον εξωτερικό κόσμο. Οι κρίσεις της γεύσης είναι σαν εμπειρικές κρίσεις στο ότι έχουν καθολική ισχύ, αλλά είναι διαφορετικές εμπειρική κρίση στο ότι γίνονται με βάση μια εσωτερική υποκειμενική απάντηση. Αντιστρόφως, οι κρίσεις γεύσης είναι σαν τις κρίσεις της καλοσύνης ή της κακίας στο ότι γίνονται με βάση ένα εσωτερική υποκειμενική αντίδραση, αλλά είναι διαφορετικές από τις κρίσεις της καλοσύνης και κακία, που δεν διεκδικούν καθολική ισχύ. Για να κόψετε το Διακρίσεις από την άλλη πλευρά: όσον αφορά την κανονικότητα, οι αποφάσεις του Η γεύση είναι σαν εμπειρικές κρίσεις και σε αντίθεση με τις κρίσεις της καλοσύνης ή κακία, αλλά όσον αφορά την υποκειμενικότητα, οι κρίσεις της γεύσης είναι σε αντίθεση με τις εμπειρικές κρίσεις και παρόμοιες κρίσεις καλοσύνης ή Αθλιότητα. Έτσι, έχουμε μια τριπλή διαίρεση: εμπειρικές κρίσεις, κρίσεις γεύσης και κρίσεις καλοσύνης ή κακίας. Και Οι κρίσεις της γεύσης έχουν τα δύο σημεία ομοιότητας και ανομοιότητας Σε κάθε πλευρά μόλις σημειώθηκε.

Όπως αναγνώρισε ο Καντ (λίγο πολύ ακολουθώντας τον Χιουμ), όλα αυτά είναι ένα σημείο από το οποίο μπορούμε να θεωρητικοποιήσουμε. Το δύσκολο ερώτημα είναι αν, και αν ναι, πώς, μια τέτοια υποκειμενικά Η καθολική κρίση είναι δυνατή. Εκ πρώτης όψεως, οι δύο Τα χαρακτηριστικά βρίσκονται σε ένταση μεταξύ τους. Ο γρίφος μας είναι ο εξής: Ποια πρέπει να είναι η φύση της ευχαρίστησης στην ομορφιά, αν οι κρίσεις που βασίζουμε Σε αυτό μπορεί να κάνει αξίωση για την ορθότητα; Αυτό είναι το μεγάλο ερώτημα στο αισθητική. Το πρόβλημα του Καντ ήταν το σωστό, ακόμα κι αν το δικό του Η λύση δεν ήταν.

Ωστόσο, η ελπίδα μας μέχρι στιγμής ήταν να γίνουμε σαφέστεροι σχετικά με το τι είναι Αυτό εξετάζεται εξονυχιστικά σε αυτήν τη συζήτηση. Μόλις οπλιστούμε με μια μετριοπαθή Λαμβάνοντας υπόψη τι είναι μια κρίση γεύσης, μπορούμε στη συνέχεια να προχωρήσουμε σε περισσότερα φιλόδοξα ερωτήματα σχετικά με το αν οι κρίσεις γεύσης αντιπροσωπεύουν ή όχι πραγματικές ιδιότητες της ομορφιάς και της ασχήμιας, και αν όχι, πώς αλλιώς το Η κανονικότητα της αισθητικής κρίσης πρέπει να εξηγηθεί. Μπορούμε ακόμη και Εξετάστε αν ολόκληρη η πρακτική μας να κρίνουμε ή όχι Η γεύση είναι ελαττωματική και πρέπει να απορριφθεί. Αλλά τα πρώτα πράγματα πρώτος.

2. Άλλα χαρακτηριστικά των αισθητικών κρίσεων

Υπάρχει κάτι περισσότερο στην αισθητική κρίση από την υποκειμενικότητα και κανονικότητα, και αυτό πρέπει να περιγραφεί πληρέστερα. Τα ακόλουθα είναι μια έρευνα για μια σειρά από άλλα υποψήφια χαρακτηριστικά της αισθητικής κρίσεις: αλήθεια, ανεξαρτησία του νου, μη αισθητική εξάρτηση και ανομία.

2.1 Αισθητική αλήθεια

Η κανονικότητα των αισθητικών κρίσεων μπορεί να αναδιατυπωθεί με όρους μιας ιδιαίτερης αντίληψης της αισθητικής αλήθειας. Για ορισμένους σκοπούς, είναι χρήσιμο να το κάνετε αυτό. Θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι η ανάπτυξη της ιδέας της αισθητικής αλήθειας μας δεσμεύει στην ύπαρξη μιας αισθητικής πραγματικότητα. Αλλά αυτό πηγάζει από την υπόθεση ότι μια ισχυρή Αλληλογραφία Η αντίληψη της αλήθειας είναι το μόνο που υπάρχει ποτέ στην αλήθεια κάθε τομέα όπου θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε την έννοια. Σε πολλά τομείς – επιστημονική και ψυχολογική σκέψη, για παράδειγμα – α Η ισχυρή αντίληψη της αλήθειας είναι πιθανό να τεθεί υπό αμφισβήτηση. Ωστόσο, η αντίληψη της αλήθειας που εφαρμόζεται στην αισθητική μπορεί να είναι μία σύμφωνα με την οποία η αλήθεια συνεπάγεται μόνο το είδος της κανονικότητας περιγράφεται παραπάνω, σύμφωνα με την οποία υπάρχουν σωστά και λανθασμένα κρίσεις γεύσης, ή τουλάχιστον ότι ορισμένες κρίσεις είναι καλύτερες από άλλοι.

Αν αναπτύξουμε την έννοια της αλήθειας, θα μπορούσαμε να εκφράσουμε την κανονιστική ιδέα Λέγοντας ότι αν μια κρίση είναι αληθής, τότε το αντίθετό της είναι ψευδές. Ή εμείς θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο νόμος της μη-αντίφασης ισχύει για την αισθητική Κρίσεις: Υπάρχουν κάποιες αισθητικές κρίσεις έτσι ώστε αυτές και οι Οι αρνήσεις δεν μπορούν να είναι και οι δύο αληθινές. Αυτή η αρχή δεν χρειάζεται να ισχύει για όλους κρίσεις γεύσης, εφόσον κατέχει σημαντικό ποσοστό αυτούς.

Μια τέτοια κανονιστική αντίληψη της αλήθειας είναι ισχυρότερη από την έννοια της αλήθειας αλήθεια που είναι απλώς ένα τέχνασμα για «σημασιολογική συναίνεση»· εκείνος είναι, η κανονιστική αλήθεια είναι κάτι περισσότερο από λεπτή "αποσπασματική" αλήθεια, σύμφωνα με την οποία η έννοια της αλήθειας είναι απλώς ένα τέχνασμα για σημασιολογική ανάβαση. Έτσι, μπορούμε να πούμε ότι το "x είναι όμορφο» είναι αλήθεια αν και μόνο αν το x είναι όμορφο. Ακόμη και κρίσεις του ευχάριστου, περίπου η καλοσύνη του καναρίου-κρασιού, μπορεί να έχει πρόσβαση σε ένα ασήμαντο Παραθετική αντίληψη της αλήθειας. Μπορούμε να πούμε "Το καναρίνι κρασί είναι ωραίο» είναι αλήθεια αν και μόνο αν το καναρίνι κρασί είναι ωραίο" χωρίς αύξηση της θερμοκρασίας. Ωστόσο, οι κρίσεις σχετικά με την καλοσύνη του Το κρασί των καναρινιών δεν επιδιώκει μια κανονιστική αντίληψη της αλήθειας. Εκεί δεν υπάρχουν σωστές και λανθασμένες απαντήσεις στο ερώτημα εάν το καναρίνι κρασί πραγματικά είναι ωραίο. Και έτσι, ούτε της κρίσης ότι είναι ωραίο ούτε Η κρίση ότι δεν είναι ωραίο μπορεί να ειπωθεί ότι αν είναι αλήθεια Τότε το αντίθετό του είναι ψευδές. Αλλά αυτό λέμε για μερικούς αισθητικές κρίσεις.

Ωστόσο, αν και μπορούμε να ρίξουμε αισθητική κανονικότητα με όρους Αλήθεια, δεν χρειάζεται να το κάνουμε. Αισθητική "αλήθεια", στην πραγματικότητα, προσθέτει λίγα στην έννοια της ορθότητας που έχουμε ήδη Αντιμετώπισε. Μπορούμε να κάνουμε χωρίς τη λέξη "αλήθεια". Μπορούμε να πούμε ότι κάτι δεν μπορεί να είναι τόσο όμορφο όσο και άσχημο (από την ίδια άποψη ταυτόχρονα), και ότι αν κάτι είναι όμορφο τότε δεν είναι άσχημο (από την ίδια άποψη στο ίδιο ώρα).[1]

2.2 Ανεξαρτησία του νου και μη αισθητική εξάρτηση

Δεδομένης της κατανόησης της κανονικότητας των αποφάσεων γεύση – την οποία μπορεί να εκφράζουμε ή να μην εκφράζουμε με όρους αισθητικής Αλήθεια—μπορούμε και πρέπει να προσθέσουμε μερικά ακόμη κανονιστικά χαρακτηριστικά.

Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό είναι η ανεξαρτησία του νου. Η ανεξαρτησία του νου είναι Καλύτερα να εκφραστεί ως αρνητική διατριβή: αν κάτι είναι όμορφο δεν εξαρτάται από την κρίση μου. Το να το σκέφτεσαι έτσι δεν το κάνει έτσι. Αυτό μπορεί να επαναδιατυπωθεί υπό όρους: δεν ισχύει ότι αν νομίζω ότι κάτι είναι όμορφο, τότε είναι όμορφο. Αυτό είναι κοινό αίσθηση. Για παράδειγμα, οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε ότι οι κρίσεις μας έχουν βελτιωθεί από τότε που ήμασταν νεότεροι. Πιστεύουμε ότι ορισμένες από τις προηγούμενες αποφάσεις μας ήταν κατά λάθος. Νομίζοντας έτσι, εκείνη την εποχή, δεν το έκανε έτσι. Ίσως Κάποια πιο περίπλοκη, εξελιγμένη θέση εξάρτησης από το μυαλό ισχύει. Αλλά Ένας απλός ισχυρισμός εξάρτησης από το μυαλό περιφρονεί την κοινή λογική.

Πιστεύουμε επίσης ότι η ομορφιά, η ασχήμια και άλλες αισθητικές ιδιότητες εξαρτώνται από μη αισθητικές ιδιότητες. Η εξάρτηση έρχεται σε αντίθεση με Ανεξαρτησία του νου στο ότι λέει από ποιες αισθητικές ιδιότητες εξαρτώνται, σε αντίθεση με αυτό που δεν εξαρτώνται Επί: οι αισθητικές ιδιότητες ενός πράγματος εξαρτώνται από τη μη αισθητική του Καταλύματα. Αυτή η σχέση εξάρτησης συνεπάγεται (αλλά δεν είναι ταυτόσημη) με) τη σχέση ή τις σχέσεις επιπολαιότητας: α) δύο αισθητικά Σε αντίθεση με τα πράγματα πρέπει επίσης να είναι αναισθητικά αναισθητικά ανόμοια. β) κάτι δεν θα μπορούσε να αλλάξει αισθητικά αν δεν άλλαζε και αυτό αναισθητικά. και (γ) κάτι δεν θα μπορούσε να είναι αισθητικά διαφορετικό, εκτός αν ήταν επίσης μη αισθητικά διαφορετικό. Αυτά είναι, αντίστοιχα: επιπολαιότητα διασταυρούμενου αντικειμένου, διαχρονική επιπολαιότητα, και διακοσμιακή επιπολαιότητα. ("Επιπολαιότητα" έχει συχνά συζητήθηκαν υπό τον τίτλο "εξάρτηση", αλλά είναι διακριτές σχέσεις, που σχετίζονται με πολύπλοκο τρόπο.) Του Σίμπλεϊ εργασίες "Αισθητικές Έννοιες" και "Aesthetic/Nonaesthetic" ήταν πρωτοποριακές συζητήσεις για η εξάρτηση της αισθητικής από τη μη αισθητική (Sibley 1959, 1965). (Είναι ενδιαφέρον ότι ποτέ δεν περιέγραψε την εξάρτηση στο τροπικοί όροι.)

Αυτός ο ισχυρισμός είναι πολύ διαισθητικός, αλλά ας προσπαθήσουμε να πούμε κάτι περισσότερο στο την υποστήριξή του. Φαίνεται να είναι ένα βαθύ γεγονός για την ομορφιά και άλλα αισθητικές ιδιότητες που είναι εγγενώς "κοινωνικές". Η ομορφιά δεν μπορεί να είναι μοναχική. Κάτι δεν μπορεί να είναι μόλις όμορφο. αν Κάτι είναι όμορφο, τότε πρέπει να είναι λόγω της μη αισθητικής του Καταλύματα. Επιπλέον, η γνώση αυτού του γεγονότος αποτελεί περιορισμό στις κρίσεις μας σχετικά με την ομορφιά και άλλες αισθητικές ιδιότητες. Δεν μπορούμε απλώς να το κρίνουμε αυτό κάτι είναι όμορφο. Πρέπει να κρίνουμε ότι είναι όμορφο στην αρετή των μη αισθητικών ιδιοτήτων του. Συνήθως το κάνουμε, και το να μην το κάνουμε είναι αλλόκοτος. (Ακόμη και σε περιπτώσεις μαρτυρίας, πιστεύουμε ότι η αισθητική Οι ιδιότητες ενός πράγματος κατέχουν δυνάμει μη αισθητικών ιδιοτήτων που Ο αισθητικός εμπειρογνώμονας ξέρει.) Φυσικά, μπορεί να μην έχουμε κατά νου κάθε μη αισθητική ιδιότητα του πράγματος, ούτε ξέρω ακριβώς πώς Οι μη αισθητικές ιδιότητες παράγουν τα αισθητικά τους αποτελέσματα. Αλλά εμείς πιστεύουν ότι ορισμένες μη αισθητικές ιδιότητες είναι υπεύθυνες για τις αισθητικές ιδιότητες και ότι χωρίς αυτές τις μη αισθητικές ιδιότητες, οι αισθητικές ιδιότητες δεν θα είχαν δημιουργηθεί. Η ομορφιά δεν επιπλέει ελεύθερη, και η αναγνώρισή της είναι συστατική αισθητική σκέψη. Η αισθητική μας σκέψη, επομένως, είναι θεμελιωδώς διαφορετικό από τη σκέψη μας για τα χρώματα, με τα οποία είναι συχνά Συγκριθεί. Ίσως τα χρώματα συνδέονται με κάποιο οικείο τρόπο με εγγενή ή εξωγενείς φυσικές ιδιότητες των επιφανειών των πραγμάτων, όπως ιδιότητες ανάκλασης. Αλλά η έγχρωμη σκέψη δεν το προϋποθέτει. Κάποιος μπορεί ακόμη και να σκεφτεί ότι τα χρώματα είναι γυμνές ιδιότητες των πραγμάτων. Αλλά δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι η ομορφιά είναι γυμνή. Είναι απαραίτητο για την αισθητική σκέφτηκε να συνειδητοποιήσει ότι οι αισθητικές ιδιότητες ενός πράγματος προκύπτουν από τις μη αισθητικές του ιδιότητες.

Οι αρχές της ορθότητας, της ανεξαρτησίας του νου και της εξάρτησης μπορεί να είναι διατυπωμένο με τον τρόπο ιδιοκτησίας ή με όρους αλήθειας. Μπορούμε να τα ρίξουμε είτε έτσι είτε αλλιώς. Μπορούμε να πούμε ότι αν κάτι είναι όμορφο δεν εξαρτάται από το τι σκεφτόμαστε γι 'αυτό, αλλά εξαρτάται από το μη αισθητικά χαρακτηριστικά. Ή μπορούμε εξίσου καλά να πούμε ότι η αλήθεια του Οι αισθητικές κρίσεις είναι ανεξάρτητες από τις αισθητικές μας κρίσεις, αλλά εξαρτάται από μη αισθητικές αλήθειες. Σημασιολογικές αλλαγές ανόδου μικρός.

2.3 Από ποιες μη αισθητικές ιδιότητες εξαρτώνται οι αισθητικές ιδιότητες;

Μερικοί έχουν υποστηρίξει ότι ποιες αισθητικές ιδιότητες εξαρτώνται από (τους "βάση εξάρτησης") εκτείνεται πέρα από την εγγενή φυσική και οργανοληπτικά χαρακτηριστικά του αντικειμένου της αισθητικής αξιολόγησης (για παράδειγμα Walton 1970), ο οποίος ακολουθεί τον Gombrich 1959, ειδικά σ. 313). Από αυτή την άποψη, η μη αισθητική βάση εξάρτησης περιλαμβάνει πάντα "ιδιότητες με βάση τα συμφραζόμενα"—έχει να κάνει με το προέλευση του έργου τέχνης ή άλλων έργων τέχνης. Άλλοι το αμφισβητούν αυτό (Zangwill 1999). Αυτή είναι μια πτυχή των συζητήσεων σχετικά με τον φορμαλισμό σε πολλούς Τομείς. Αυτά τα ζητήματα αποτελούν και οι δύο κεντρικές θεωρητικές δεσμεύσεις ως αντανακλώντας ουσιαστικές αισθητικές διαφορές στην προσέγγιση δημιουργώντας και εκτιμώντας διάφορες τέχνες, καθώς και την αισθητική του φύση. Αλλά όλες αυτές οι συζητήσεις προϋποθέτουν κάποια εξάρτηση Η διατριβή ισχύει. Τα αμφιλεγόμενα ερωτήματα αφορούν την έκταση της βάσης εξάρτησης των αισθητικών ιδιοτήτων, όχι αν οι αισθητικές ιδιότητες έχουν κάποια μη αισθητική βάση εξάρτησης.

Μια άποψη είναι ότι οι αισθητικές ιδιότητες εξαρτώνται από την εμφάνιση των πραγμάτων – τον τρόπο που φαίνονται ή ακούγονται τα πράγματα, γιατί παράδειγμα (βλ. Mitrović 2013, 2018). Αν ναι, υπάρχει μια αίσθηση κατά την οποία οι αισθητικές ιδιότητες εξαρτώνται από το μυαλό, δεδομένου ότι Οι εμφανίσεις είναι εμφανίσεις σε κάποιον παρατηρητή. Ωστόσο, ορισμένοι λένε ότι Μπορεί να υπάρχουν αισθητικές ιδιότητες αφηρημένων αντικειμένων όπως μαθηματικές ή λογικές αποδείξεις ή δομές. Άλλοι λένε ότι οι ιδέες ή Οι έννοιες στην εννοιολογική τέχνη μπορεί να είναι φορείς αισθητικών ιδιοτήτων. (Schellekens 2007). Αυτές οι αισθητικές ιδιότητες θα ήταν ανεξάρτητο από το μυαλό. Το ζήτημα των αισθητικών ιδιοτήτων της αφηρημένης Τα αντικείμενα είναι αμφιλεγόμενα (Kivy 1991, Barker 2009).

2.4 Εξάρτηση και ανομία

Μέχρι στιγμής έχουμε κάνει θετικούς ισχυρισμούς σχετικά με τα χαρακτηριστικά του αισθητικές κρίσεις. Ας εξετάσουμε τώρα τον ισχυρισμό ότι δεν υπάρχουν ενδιαφέροντες μη αισθητικούς προς αισθητικούς νόμους ή αρχές, και το ισχυρίζονται ότι μπορεί να επιτευχθεί σχέση αισθητικής/μη αισθητικής εξάρτησης, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν τόσο ενδιαφέροντες νόμοι ή αρχές. Εδώ "ενδιαφέροντες" νόμοι ή αρχές σημαίνει γενικεύσεις σε το αποτέλεσμα που έχει οτιδήποτε τέτοιου ή άλλου μη αισθητικού είδους Αυτό και το άλλο αισθητικό είδος, και αυτές οι γενικεύσεις μπορούν να χρησιμοποιούνται για την πρόβλεψη αισθητικών ιδιοτήτων με βάση τη γνώση μη αισθητικές ιδιότητες. Υπό αυτή την έννοια, πολλοί θεωρούν εύλογο ότι Δεν υπάρχουν νόμοι γεύσης και οι αισθητικές ιδιότητες είναι ανώμαλες.

Το πρόβλημα της πηγής της ορθότητας στην αισθητική κρίση είναι ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν νόμοι, κανόνες ή αρχές γεύσης. Δεν υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι η δυνατότητα των σωστών ή αληθινών κρίσεων εξαρτάται από την ύπαρξη νόμων, κανόνων ή αρχές από τις οποίες μπορούμε να συμπεράνουμε το σωστό ή το αληθινό μας Αποφάσεις.[2]

Παρ 'όλα αυτά, αξίζει να σκεφτούμε την ανωμαλία της αισθητικής από μόνη της. Πολλοί αισθητικοί συμφωνούν ότι η αισθητική είναι ανώμαλη με την παραπάνω έννοια. Αλλά δεν συμφωνούν στην εξήγηση της ανωμαλίας.

Μια αξιοσημείωτη εξαίρεση σε αυτή τη συναίνεση είναι η Monroe Beardsley, η οποία ισχυρίζεται –ηρωικά και εξαιρετικά– ότι υπάρχουν Ακριβώς τρεις αισθητικές αρχές: τα πράγματα είναι αισθητικά άριστα είτε με το να είναι ενοποιημένο είτε έντονο ή πολύπλοκο (Beardsley 1958: κεφάλαιο XI). Ωστόσο, η «τριαδική» θέση του Beardsley αντιμετωπίζει δυσκολίες παρόμοιες με εκείνες που αντιμετωπίζουν οι ηθικοί φιλόσοφοι οι οποίοι Έκκληση σε "παχιές" έννοιες. Αν ο Beardsley επιμένει σε ένα Νομική σύνδεση μεταξύ των τριών παχιών ουσιαστικών αισθητικών του ιδιότητες (ενότητα, ένταση και πολυπλοκότητα) και αισθητική αξία, μπορεί να το πράξει μόνο με τίμημα την παραδοχή ανωμαλίας μεταξύ των τρεις παχιές ουσιαστικές αισθητικές ιδιότητες και μη αισθητικές Καταλύματα. Υπάρχουν τρία επίπεδα και μπορεί κανείς να κρατήσει τους νόμους μεταξύ το ανώτερο και μεσαίο στρώμα μόνο χάνοντας νόμους μεταξύ του μέσου και του κάτω στρώματα. Ίσως η ένταση να είναι πάντα αισθητικά καλή, αλλά εκεί δεν υπάρχουν νόμοι για το τι κάνει τα πράγματα έντονα.

Χορηγώντας την ανωμαλία των αισθητικών ιδιοτήτων, λοιπόν, πρέπει να Εξηγήστε το. Υπάρχει μεγάλη αληθοφάνεια στον Χιουμ και τον Καντ Πρόταση ότι αυτό που εξηγεί την ανωμαλία της αισθητικής είναι Το πρώτο χαρακτηριστικό των κρίσεων της γεύσης – ότι οι κρίσεις της γεύσης είναι ουσιαστικά υποκειμενικές, σε αντίθεση με τις συνήθεις εμπειρικές κρίσεις σχετικά με φυσικές, αισθητηριακές ή σημασιολογικές ιδιότητες (Hume 1757 [1985: 231–232]; Καντ 1790, 5: 213–216, 281–286 [2000: 99–101, 136–142, 162–167]). Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι δύο Τα είδη των εννοιών δεν είναι "νομολογικά φτιαγμένα για κάθε άλλο» (όπως λέει ο Donald Davidson [1970] για την ψυχική και σωματική έννοιες). Πώς μπορούμε να φέρουμε ένα ουσιαστικά υποκειμενικό εύρος κρίσεις νομολογικά σύμφωνες με μια σειρά εμπειρικών κρίσεων; Τα δύο είδη αποφάσεων απαντούν σε εντελώς διαφορετικά σύνολα Περιορισμούς. Ο Frank Sibley παρατήρησε ότι οι αισθητικές έννοιες δεν είναι θετικά «κυβερνώμενη από συνθήκες» (Sibley 1959). Και η Μαρία Η Mothersill ισχυρίστηκε ότι δεν υπάρχουν νόμοι γεύσης. Αλλά ούτε και το έκανε πολλά για να εξηγήσουμε αυτά τα γεγονότα. Η επίκληση της υποκειμενικότητας εξηγεί τι Οι Sibley και Mothersill παρατηρούν και περιγράφουν. Πράγματι, η Mothersill γράφει της «Πρώτης Θέσης» της (FT) ότι δεν υπάρχουν γνήσια Αρχές ή νόμοι της γεύσης: «... Η FT είναι κεντρικής σημασίας αισθητική, και δεν υπάρχει τίποτα πιο θεμελιώδες από το οποίο θα μπορούσε να προέρχεται» (Mothersill 1984: 143). Αλλά φαίνεται ότι μπορεί να προκύψει από την υποκειμενικότητα των κρίσεων του γεύση.

Αυτό το είδος ανωμαλίας είναι ένα πράγμα, εξάρτηση ή επιπολαιότητα άλλος. Παρόλο που οι αισθητικές ιδιότητες είναι ανώμαλες, εξαρτώνται και επιβλέπουν σε μη αισθητικές ιδιότητες. Πολλοί βρίσκουν έναν τέτοιο συνδυασμό των σχέσεων άβολα έξω από την αισθητική, όπως στην ηθική Φιλοσοφία και Φιλοσοφία του Νου. Ωστόσο, φαίνεται να υπάρχει καλό Λόγοι για να αγκαλιάσουμε και τις δύο αρχές στην αισθητική. Και οι δύο είναι σταθερά Έχει τις ρίζες του στη συνηθισμένη αισθητική σκέψη.

2.5 Η υπεροχή της ορθότητας

Οι αισθητικές κρίσεις έχουν ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά και αντίστοιχα Σε αυτά τα χαρακτηριστικά υπάρχουν ορισμένες αρχές. Μπορούμε να ομαδοποιήσουμε την ορθότητα, Ανεξαρτησία μυαλού και μη αισθητική εξάρτηση μαζί. Ωστόσο, δεν βλάπτει να επικεντρωθεί στο χαρακτηριστικό της ορθότητας ή της καθολικής Η εγκυρότητα για αυτό είναι το πιο βασικό από τα χαρακτηριστικά. Εάν είναι αισθητικό Οι αποφάσεις δεν διεκδικούσαν ορθότητα ή καθολική ισχύ, μπορούσαν δεν διεκδικούν τα άλλα χαρακτηριστικά. Εάν εξηγείτε την ορθότητα ή την καθολική Η εγκυρότητα είναι ένα πρόβλημα, τότε το ίδιο είναι και η εξήγηση της ανεξαρτησίας του νου και εξάρτηση. Αλλά σαφώς υπάρχει πρόβλημα σχετικά με την εξήγηση Και τα τρία χαρακτηριστικά. Γιατί η αισθητική μας σκέψη έχει αυτά τα τρία χαρακτηριστικά και έτσι λειτουργούν σύμφωνα με αυτές τις τρεις αρχές; Και Ποια είναι η πηγή του δικαιώματος των αισθητικών κρίσεων αυτούς? Ο Χιουμ και ο Καντ αφιερώνουν πολλή διανοητική προσπάθεια σε αυτά τα ερωτήματα. Αυτοί πρέπει να εξηγηθούν οι προϋποθέσεις των αισθητικών κρίσεων και Δικαιολογημένη. Δεδομένου ότι οι αισθητικές μας κρίσεις έχουν αυτές τις δεσμεύσεις, πρέπει να γνωρίζουμε πώς είναι δυνατές τέτοιες κρίσεις, πώς είναι πραγματικές, και πώς είναι νόμιμες. Έχοντας περιγράψει και αναλύσει, όπως έχουμε Έγινε εδώ, πρέπει να εξηγήσουμε και να δικαιολογήσουμε. Αλλά, όπως σημειώθηκε νωρίτερα, εμείς πρώτα χρειαζόμαστε μια καλή περιγραφή αυτού που προσπαθούμε να εξηγήσουμε και δικαιολογώ.

3. Ανιδιοτέλεια

3.1 Ανιδιοτέλεια: περισσότερο και λιγότερο φιλόδοξη

Μια ιδέα που παίζει μεγάλο ρόλο στη συζήτηση του Καντ για το Η υποκειμενική καθολικότητα της κρίσης της γεύσης είναι αυτή της Αδιαφορίας; Και η ιδέα έχει προσελκύσει πολλούς. Ο Καντ κάνει δύο ισχυρίζεται: (α) ότι η ευχαρίστηση στο όμορφο είναι "ανιδιοτελής"; και (β) ότι μόνο η ευχαρίστηση στο το όμορφο είναι «ανιδιοτελές» (Kant 1790, 5: 204-210 [2000: 90–96: 42–50]). Αυτοί οι ισχυρισμοί είναι σημαντικοί για Το έργο του Καντ, γιατί ο Καντ συνδέει την ανιδιοτέλεια με το αξίωση καθολικής εγκυρότητας της κρίσης της γεύσης. Πριν πάμε Επιπλέον, είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε ότι η γερμανική λέξη Το "interesse" έχει ιδιαίτερη σημασία στο δέκατο όγδοο αιώνα γερμανικά, και δεν πρέπει να συγχέεται με παρόμοιο ήχο Αγγλικές λέξεις ή σύγχρονες γερμανικές λέξεις. Για τον Καντ, interesse σημαίνει ένα είδος ευχαρίστησης που δεν συνδέεται με επιθυμία; Δεν βασίζεται ούτε στην επιθυμία, ούτε την παράγει.

Θα πρέπει να διακρίνουμε την πιο φιλόδοξη θέση του Καντ ότι μόνο η ευχαρίστηση στο όμορφο είναι αδιάφορη από τη δική του λιγότερο Ο φιλόδοξος ισχυρισμός απλώς ότι η ευχαρίστηση στο όμορφο είναι ανιδιοτελής – γιατί φαίνεται ότι θα μπορούσε καταρχήν να υπάρξει άλλες ανιδιοτελείς απολαύσεις. Ο λιγότερο φιλόδοξος ισχυρισμός, ωστόσο, είναι αρκετά αμφιλεγόμενο.

Ένα σχετικά μη αμφιλεγόμενο μέρος του λιγότερο φιλόδοξου ισχυρισμού είναι ότι Η ευχαρίστηση στο όμορφο δεν βασίζεται στην ικανοποίηση της επιθυμίας. Είναι εύλογο, σίγουρα, ότι όταν χαιρόμαστε κάτι που βρίσκουμε όμορφο, αυτό δεν είναι ευχαρίστηση στη σκέψη ότι έχουμε κάτι που επιθυμούμε. Ο Καντ θέλει ευχαρίστηση στο όμορφο να είναι ανοιχτό σε όλους (οπότε δεν πρέπει να υπάρχει "αισθητική τύχη"), και αν οι επιθυμίες διαφέρουν από άτομο σε άτομο, φαίνεται ότι Δεν θα μπορούσαμε να απαιτήσουμε αυτή την ευχαρίστηση από όλους, όπως η ιδέα καθολικής ισχύος απαιτεί. Η αξίωση καθολικής ισχύος θα να χαθεί αν η ευχαρίστηση στην ομορφιά δεν ήταν αδιάφορη για την έννοια του δεν βασίζεται στην επιθυμία. Αυτό το μέρος της ιδέας της ανιδιοτέλειας έχει μεγάλη αληθοφάνεια.

3.2 Προβλήματα με την ανιδιοτέλεια

Ωστόσο, δεν είναι τόσο σαφές ότι η ευχαρίστηση στο όμορφο δεν παράγει επιθυμία, την οποία ο Καντ απαιτεί επίσης για να είναι μια ευχαρίστηση ανιδιοτελής. Το ζήτημα εδώ είναι αν η ευχαρίστηση μπορεί να παράγει επιθυμία από τον εαυτό της. Ο Καντ παραδέχεται ότι έχουμε ορισμένους γενικούς ανησυχίες σχετικά με την ομορφιά που σημαίνει ότι η επιθυμία μπορεί να προκύψει από μια κρίση ομορφιάς, αλλά σύμφωνα με τον Καντ, τέτοιες επιθυμίες δεν έχουν τις δικές τους πηγή αποκλειστικά στην ευχαρίστηση στο όμορφο (Kant 1790, τμήματα 41 και 42, σχετικά με το «εμπειρικό ενδιαφέρον» και το «διανοητικό τόκος). Μπορεί να έχουμε επιθυμίες σχετικά με όμορφα πράγματα, όπως επιτρέπει ο Καντ στα τμήματα 41 και 42 της Κριτικής του Κρίση, αλλά εφόσον αυτές οι επιθυμίες δεν είναι εγγενείς στην Ευχαρίστηση στην ομορφιά, το δόγμα ότι όλη η ευχαρίστηση στην ομορφιά είναι Η ανιδιοτέλεια είναι ανενόχλητη. (Οι κριτικοί του Καντ μερικές φορές το παραβλέπουν αυτό σημείο.)

Η λιγότερο φιλόδοξη διατριβή είναι αμφιλεγόμενη λόγω της δεύτερης συνθετικός. Ένας αντίπαλος του Καντ θα μπορούσε να ισχυριστεί, όχι αβάσιμα, ότι Η ευχαρίστηση στην ομορφιά μπορεί να παράγει επιθυμία από μόνη της. Δεν είναι Ξεκαθαρίστε ποιος έχει δίκιο σε αυτό το σημείο.

Επιπλέον, αν μόνο η ευχαρίστηση στην ομορφιά είναι αδιάφορη, Και κανένα άλλο είδος απολαύσεων δεν είναι αδιάφορο – το φιλόδοξο διατριβή - είναι επίσης αμφιλεγόμενη. Αυτά είναι ζωντανά ζητήματα. Οι απόψεις του Καντ έχουν πολλά να ειπωθούν γι' αυτούς. Αλλά μπορούμε επίσης Συμπάσχετε με εκείνους που αμφιβάλλουν.

Ο Χιουμ πιθανότατα θα αρνιόταν τον διαχωρισμό της ευχαρίστησης από την ομορφιά του Καντ από τα κίνητρα που μας οδηγούν να δράσουμε. Όπως και άλλοι Βρετανοί Συναισθηματιστές, ο Hume πιστεύει ότι το συναίσθημα και το πάθος πέφτουν και τα δύο Η ενεργή πλευρά του ανθρώπινου νου. Έτσι, τα συναισθήματα είναι ενεργά σε εαυτούς. Ωστόσο, αυτή η πτυχή των βρετανικών συναισθηματιστικών απόψεων μοιάζει με γενική αδυναμία, δεδομένου ότι δεν έχουν πειστική θέση για μια ικανότητα πρακτικού λόγου, και αυτό σημαίνει, με τη σειρά του, ότι στερούνται οποιαδήποτε κατανοητή αντίληψη της ανθρώπινης δράσης (Korsgaard 1996, 2009). Η ψυχολογία του Χιουμ δεν έχει καμία εύλογη κατανόηση του ανθρώπου αντιπροσωπεία; Μας σπρώχνουν τα πάθη μας.

Στη Γενεαλογία των Ηθών, ο Φρίντριχ Νίτσε στοχεύει Ο διαχωρισμός του Καντ από την ομορφιά από την επιθυμία, ένα Διαχωρισμός που έχει σχεδιαστεί για να κάνει την ομορφιά διαθέσιμη σε όλους ανθρώπινα όντα (Νίτσε 1887 [1998], βιβλίο 3, τμήμα 6, το πρώτο σελίδα, αλλά όχι αυτό που ακολουθεί, το οποίο στοχεύει τον Σοπενχάουερ). Αυτό Η κριτική είναι διαφορετική από την κριτική της ιδέας ότι οι κρίσεις των Η ομορφιά ισχύει για όλους τους ανθρώπους. Διαμαρτυρίες του Νίτσε ότι η ιδέα της απόλαυσης στην ομορφιά είναι αποκομμένη από το Οι ιδιαιτερότητες και οι ιδιοσυγκρασίες της παθιασμένης ζωής μας είναι μη ρεαλιστικό και ανεπιθύμητο. Δεν είναι σαφές ποιος έχει δίκιο εδώ. Ο Η ουσία του θέματος είναι η φύση της ευχαρίστησης στο όμορφο. Μήπως έχουν την πηγή τους σε αυτό που μοιράζονται τα ανθρώπινα όντα, ή σε αυτό που διακρίνει αυτούς? Ο Καντ θα μπορούσε να υποστηρίξει, ενάντια στον Νίτσε, ότι βλέποντας την ευχαρίστηση Η ομορφιά πηγάζει από ό,τι διαφέρει μεταξύ των ανθρώπων, όχι μόνο των τόπων άνθρωποι στο έλεος της καλής ή κακής αισθητικής ανατροφής τους, αλλά καθιστά επίσης αβάσιμους τους κανονιστικούς ισχυρισμούς για ορθότητα ή καθολική εγκυρότητα που αποτελούν μέρος των κρίσεων ομορφιάς, όπως συνήθως συλλάβετε τους. Το «θα έπρεπε», σε αυτή την περίπτωση, φαίνεται να υπονοεί "μπορεί". Αν μας λείπει αυτό που χρειάζεται για να εκτιμήσουμε ένα συγκεκριμένο ομορφιά, τότε δεν μπορεί να απαιτηθεί από εμάς, και η κανονικότητα του Η κρίση της γεύσης θα χανόταν. Ή έτσι φαίνεται. Εάν οι αποφάσεις της Η ομορφιά βασίστηκε σε μεταβλητές απολαύσεις ή δυσαρέσκειες, τότε φαίνεται ότι ο ισχυρισμός περί ορθότητας είναι δόλιος.

Αλλά αυτό προκύπτει μόνο αν ακολουθήσουμε τον Καντ στον εντοπισμό της ευχαρίστησης στο ομορφιά, και το δικαίωμά μας να κρίνουμε την ομορφιά, σε ικανότητες που Όλοι οι άνθρωποι μοιράζονται. Ίσως υπάρχουν σπάνιες ομορφιές που μόνο Οι ελίτ ιδιαίτερες ψυχές του Νίτσε μπορούν να εκτιμήσουν. Για τον Καντ, εκεί είναι ένα αισθητικό «πρέπει» που δεσμεύει μόνο όλους τους ανθρώπους επειδή μοιραζόμαστε τις γνωστικές ικανότητες που χρειάζονται για να έχουμε το εν αμφιβόλω την ευχαρίστηση. Αλλά αυτή δεν είναι η μόνη πιθανή πηγή Η αισθητική "πρέπει". Μια μη-καντιανή πρόταση θα ήταν για να εντοπίσετε την πηγή της κανονικότητας της κρίσης της γεύσης, στο κόσμο, όχι σε αυτό που μοιράζονται τα ανθρώπινα όντα. Αυτό θα ήταν να επικαλεστούμε ένα είδος του «αισθητικού ρεαλισμού», όπου η ομορφιά και η ασχήμια είναι γνήσιες ιδιότητες του κόσμου, που κάνουν τις κρίσεις μας καλύτερες ή χειρότερα. Αυτή η άποψη μπορεί να φαίνεται μεταφυσικά υπερβολική. Το πρόβλημα, Όμως, είναι πώς να κατανοήσουμε την αισθητική "πρέπει" χωρίς Αυτού του είδους η άποψη. Δεν είναι εύκολο! Σε μια ρεαλιστική άποψη, η ομορφιά δεν χρειάζεται να είναι καθολικά διαθέσιμο. Αλλά αν ναι, φαίνεται ότι το σκεπτικό για Το δόγμα της ανιδιοτέλειας του Καντ καταρρέει. Ο Καντιανός και ίσως η άποψη του Humean εντοπίζει την πηγή της κανονικότητας σε αυτό που εμείς μετοχή. Αλλά ο Νίτσε θα ρωτούσε: υπάρχει, και πρέπει να υπάρχει, κάτι που οι άνθρωποι μοιράζονται στις αντιδράσεις τους στην ομορφιά; Θέλουμε αριστοκρατική ή δημοκρατική αισθητική?[3]

4. Η έννοια της αισθητικής

4.1 Μερικές ορολογικές παρατηρήσεις

Ας στραφούμε τώρα στη σύγχρονη έννοια της αισθητικής. Ο Το κατηγόρημα "αισθητική" μπορεί να χαρακτηρίσει πολλά διαφορετικά είδη Πράγματα: κρίσεις, εμπειρίες, έννοιες, ιδιότητες ή λέξεις. Είναι Ίσως καλύτερα να λάβετε τις αισθητικές κρίσεις ως κεντρικές. Μπορούμε κατανοούν άλλα αισθητικά είδη πραγμάτων από την άποψη της αισθητικής Κρίσεις: Οι αισθητικές ιδιότητες είναι εκείνες που αποδίδονται στο αισθητικές κρίσεις. Αισθητικές εμπειρίες είναι αυτές που γειώνουν αισθητικές κρίσεις. Οι αισθητικές έννοιες είναι αυτές που αναπτύσσονται σε αισθητικές κρίσεις. και οι αισθητικές λέξεις είναι αυτές που έχουν το λειτουργία του να χρησιμοποιείται στη γλωσσική έκφραση της αισθητικής Αποφάσεις.

Η πιο κοινή σύγχρονη έννοια μιας αισθητικής κρίσης θα ήταν Πάρτε τις κρίσεις της ομορφιάς και της ασχήμιας ως παραδείγματα – αυτό που εμείς που ονομάζεται "κρίσεις γεύσης" στο μέρος 1. Και αποκλείει κρίσεις σχετικά με τις φυσικές ιδιότητες, όπως το σχήμα και το μέγεθος, και κρίσεις σχετικά με τις αισθητηριακές ιδιότητες, όπως τα χρώματα και οι ήχοι. Ωστόσο, εκτός από τις κρίσεις ομορφιάς και ασχήμιας, το Η σύγχρονη έννοια της αισθητικής κρίσης χρησιμοποιείται συνήθως για να χαρακτηρίζουν μια κατηγορία κρίσεων που περιλαμβάνει επίσης κρίσεις λεπτότητα, χωματερή, λεπτότητα και κομψότητα. Στο πλαίσιο αυτό, η Η σύγχρονη αντίληψη φαίνεται να είναι ευρύτερη από αυτή του Καντ, αφού επικεντρώθηκε μόνο στις κρίσεις της ομορφιάς και της ασχήμιας. Ωστόσο, υπάρχει Επίσης, μια άποψη στην οποία η σύγχρονη έννοια φαίνεται να είναι στενότερη από την αντίληψη του Καντ. Γιατί ο Καντ χρησιμοποίησε την έννοια για να συμπεριλάβει και τα δύο κρίσεις ομορφιάς (ή γεύσης) καθώς και κρίσεις του ευχάριστου - για παράδειγμα, η κρίση ότι Καναρίνι κρασί είναι ωραίο (Kant 1790, 5: 203–204, 214 [2000: 89–90 και 99]). Αλλά η σύγχρονη έννοια, σε αντίθεση με αυτή του Καντ, συνήθως αποκλείει τις κρίσεις του ευχάριστου. Επιπλέον, η σύγχρονη αντίληψη συνήθως αποκλείει κρίσεις σχετικά με το εικονογραφικό και σημασιολογικό περιεχόμενο ενός έργου τέχνη. Για παράδειγμα, η κρίση ότι ένας πίνακας αντιπροσωπεύει ένα λουλούδι μπορεί να είναι "σχετικό" με μια αισθητική κρίση γι 'αυτό, αλλά Δεν είναι από μόνη της μια αισθητική κρίση.

4.2 Το πρόβλημα

Υπάρχουν ανησυχίες: είναι η σύγχρονη ταξινόμηση "αισθητική" αυθαίρετη; Τι είναι αυτό που διακρίνει κρίσεις ως αισθητική; Τι κοινό έχουν; Πώς διαφέρουν από άλλα είδη κρίσης; Οι αποφάσεις αυτές αποτελούν Καλή συμπεριφορά;

Ίσως αξίζει να αναφερθεί παρεμπιπτόντως ότι η έννοια της αισθητικής Προφανώς, η απόφαση δεν πρέπει να αποσαφηνίζεται με βάση την ιδέα ενός έργο τέχνης. Κάνουμε αισθητικές κρίσεις για τη φύση και κάνουμε μη αισθητικές κρίσεις για έργα τέχνης.

Η άρθρωση και υπεράσπιση της έννοιας της αισθητικής στο μοντέρνο Η εποχή συνδέεται με τη Monroe Beardsley (1958, 1982) και τον Frank Σίμπλεϊ (1959, 1965). Αλλά το έργο τους δέχτηκε επίθεση από τους George Dickie, Ted Cohen και Peter Kivy μεταξύ άλλων (Dickie 1965, Cohen 1973, Kivy 1975).

Όπως σημειώνεται στο τμήμα 2.4, ο Beardsley ισχυρίστηκε, ηρωικά, ότι η αισθητική Η εμπειρία διακρίνεται από την ενότητα, την ένταση και την πολυπλοκότητά της. Ο Dickie υποστήριξε, απαντώντας, ότι τέτοια χαρακτηριστικά είτε δεν ήταν εύλογα αναγκαίες συνθήκες αισθητικής εμπειρίας, ή αλλιώς ότι Η περιγραφή τους από τον Beardsley ήταν ανεπαρκής. Μέρος του Η επίθεση του Dickie ήταν εκτός θέματος, αφού μπερδεύτηκε αισθητικές εμπειρίες με τις εμπειρίες των έργων τέχνης. Το γεγονός ότι ορισμένες εμπειρίες έργων τέχνης δεν είναι όπως περιγράφει ο Beardsley δεν έχει σημασία. Αλλά δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι ο Dickie είχε δίκιο ότι ακόμη και εάν επιλύθηκαν τα προβλήματα με τον χαρακτηρισμό των τριών χαρακτηριστικών, Δεν θα ήταν ακόμα εύλογο ότι τα τρία Beardsleyian χαρακτηριστικά είναι απαραίτητες (ή επαρκείς) συνθήκες αισθητικής εμπειρίας. Παρ 'όλα αυτά, το μόνο που θα έδειχνε θα ήταν ότι η περιγραφή του Beardsley για την αισθητική είναι ανεπαρκής. Αυτό το εξαιρετικό και ηρωικό τριαδικό δόγμα του Beardsley δεν μπορεί να διατηρηθεί δεν σημαίνει ότι η έννοια της αισθητικής πρέπει να εγκαταλειφθεί. Αυτό θα ήταν μια λανθασμένη επαγωγή από ένα μόνο παράδειγμα.

Ο Sibley ισχυρίστηκε ότι η διάκριση των αισθητικών ιδιοτήτων απαιτεί ιδιαίτερη ευαισθησία, ενώ η διάκριση των μη αισθητικών Οι ιδιότητες θα μπορούσαν να επιτευχθούν από οποιονδήποτε με φυσιολογικά μάτια και αυτιά. Επιπλέον, ο Sibley ισχυρίστηκε ότι ήταν διακριτικό των αισθητικών όρων ή έννοιες ότι δεν «κυβερνήθηκαν από συνθήκες», στο την αίσθηση ότι δεν είχαν μη αισθητικά θετικά κριτήρια για τους εφαρμογή. Θεωρούσε την ικανότητα της γεύσης ως ειδική διανοητική σχολή, που κατέχεται από άτομα με ξεχωριστή ευαισθησία. Αυτό Η περιγραφή της αισθητικής ήταν ακατάλληλη, δεδομένου ότι επέτρεψε στους κριτικούς όπως ο Cohen και ο Kivy για να υποστηρίξουν ότι αποδίδοντας πολλές αισθητικές ιδιότητες δεν απαιτούσε στην πραγματικότητα ειδική σχολή, αφού ο καθένας μπορεί Ξεχωρίστε μια χαριτωμένη γραμμή από μια άχαρη γραμμή. Επιπλέον, ορισμένοι Αισθητικές περιγραφές, όπως η κομψότητα, φαίνεται να είναι μη αισθητικά "κυβερνώμενο από συνθήκες", στο Sibley's αίσθηση. Παρ 'όλα αυτά - για άλλη μια φορά - ότι ο θετικός απολογισμός του Sibley για την αισθητική είναι Το απίθανο δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε απελπισία για την αισθητική. Στο Από την άλλη πλευρά, μια απαισιόδοξη επαγωγή, τώρα με δύο περιπτώσεις κάτω από το ζώνη, ίσως φαίνεται λίγο λιγότερο ανθυγιεινό - ειδικά λαμβάνοντας υπόψη δύο τέτοιους διακεκριμένους εκθέτες.

Παρ 'όλα αυτά, ο Sibley είχε σίγουρα ελάχιστο δίκιο να πιστεύει ότι Η απόδοση αισθητικών ιδιοτήτων σε ένα πράγμα απαιτεί κάτι περισσότερο από απλή γνωρίζοντας τις μη αισθητικές του ιδιότητες. Εάν το επιπλέον ή όχι κάτι είναι χαρακτηριστικά δύσκολο, πολυμαθές, εκλεπτυσμένο ή Μη ελεγχόμενο από όρους, είναι κάτι πέρα και πάνω από το μη αισθητικό κατανόηση. Επομένως, ίσως θα πρέπει να συνεχίσουμε να προσπαθούμε να διατυπώσουμε το έννοια της αισθητικής, ή τουλάχιστον μια χρήσιμη έννοια του αισθητικός.

4.3 Ιεραρχική πρόταση

Μια στρατηγική είναι η ακόλουθη: ξεκινήστε με τον απολογισμό του τι είναι να να είναι μια κρίση της γεύσης, ή της ομορφιάς και της ασχήμιας, που περιγράφηκε στο μέρος 1, και στη συνέχεια χρησιμοποιήστε το για να διευκρινίσετε μια ευρύτερη έννοια ενός αισθητική κρίση. Για να θυμηθούμε, υποστηρίχθηκε ότι ο Καντ είχε δίκιο, με προσόντα, να σκεφτεί ότι το κρίσιμο πράγμα για την κρίση του Η γεύση είναι ότι έχει αυτό που αποκαλεί «υποκειμενικό» καθολικότητα»· Οι κρίσεις γεύσης είναι εκείνες που βασίζονται (α) σχετικά με τις αντιδράσεις ευχαρίστησης ή δυσαρέσκειας, και (β) ισχυρίζονται καθολικά κύρος, όταν αυτό μπορεί να ερμηνευθεί ελάχιστα ως κανονιστικό φιλοδοξία. Η παρούσα στρατηγική είναι να χρησιμοποιηθεί αυτή η καντιανή αφήγηση στο προκειμένου να γειωθεί μια ευρύτερη κατηγορία της αισθητικής, η οποία περιλαμβάνει κρίσεις γεύσης μαζί με κρίσεις λεπτότητας, χωματερής, λεπτότητα, κομψότητα και τα υπόλοιπα.

Ας ονομάσουμε κρίσεις γεύσης, ή κρίσεις ομορφιάς και ασχήμιας, "ετυμηγορικές αισθητικές κρίσεις", και ας ονομάσουμε το άλλες αισθητικές κρίσεις (λεπτότητας, χωματερής, κομψότητας, λιχουδιά, κ.λπ.) «ουσιαστικές αισθητικές κρίσεις». Ο Η ιδέα είναι ότι αυτές οι ουσιαστικές κρίσεις είναι αισθητικές λόγω κάποια ιδιαίτερη στενή σχέση με τις ετυμηγορικές κρίσεις της γεύσης, οι οποίες είναι υποκειμενικά καθολικές. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι οι κρίσεις της ομορφιάς και Η ασχήμια συμπίπτει με κρίσεις αισθητικής αξίας και απαξίας. Ωστόσο, ακόμη και αν η ομορφιά θεωρούνταν ουσιαστική αισθητική Έννοια, όπως η κομψότητα, η λεπτότητα ή η λεπτότητα, θα παρέμενε κάποια άλλη γενική έννοια της αισθητικής αξίας ή αριστείας, και εμείς θα μπορούσε να λάβει αυτή την έννοια ως κεντρική.

Σε αυτή την προσέγγιση, οι κρίσεις της λεπτότητας, της χωματερής, της λιχουδιάς και Η κομψότητα βρίσκεται σε κάποια ιδιαίτερη και στενή σχέση με τις κρίσεις του ομορφιά και ασχήμια (ή αισθητική αξία και απαξία), και είναι μόνο Λόγω αυτής της στενής σχέσης που μπορούμε να σκεφτούμε όλα αυτά αποφάσεις ως ανήκουσες στην ίδια κατηγορία. Αυτή είναι μια ιεραρχική παρά μια ισότιμη αντίληψη των αισθητικών εννοιών

Τώρα, ποια ακριβώς είναι αυτή η ειδική στενή σχέση μεταξύ ετυμηγορίας και ουσιαστικές αισθητικές κρίσεις; Μια πρόταση είναι η εξής: πρώτον, οι αποφάσεις επί της ουσίας περιγράφουν τρόπους ομορφιάς ή άσχημος (Burton 1992, Zangwill 1995). Είναι μέρος του τι είναι για ένα πράγμα να είναι κομψό, λεπτό ή κομψό που είναι όμορφο με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Και δεύτερον, είναι μέρος της έννοιας των ουσιαστικών αισθητικών κρίσεων που συνεπάγονται ετυμηγορικές αισθητικές κρίσεις. Αυτή είναι η ιεραρχική πρόταση.

Παρατήρηση: αυτός ο ισχυρισμός δεν χρειάζεται να αφορά όλες τις λέξεις όπως "κομψό" και "λεπτό", αλλά πρόκειται για το συγκεκριμένες ουσιαστικές κρίσεις που γλωσσικά εκφράζουν με τέτοια λόγια σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Τόσο το Beardsley όσο και το Beardsley Ο Sibley φαίνεται να έχει κάνει το λάθος να ρίξει αυτά τα θέματα στο γλωσσικό επίπεδο και όχι στο επίπεδο της σκέψης. Δεν εστίασαν σε αισθητικές λέξεις αντί για αισθητικές κρίσεις και απαντήσεις. Ο Sibley είπε στην υποσημείωση 1 του Sibley 1959 ότι τον απασχολούσε "χρησιμοποιεί" αισθητικές λέξεις, αλλά αυτός και όλοι οι άλλοι αγνόησε αυτόν τον χαρακτηρισμό.

Ας δούμε τώρα πώς λειτουργεί αυτή η ιεραρχική πρόταση. Εξετάστε ένα αφηρημένο μοτίβο καμπύλων γραμμών, το οποίο είναι κομψό. Ίσως είναι απαραίτητο αυτό το μοτίβο να είναι όμορφο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η Η ομορφιά εξαρτάται ή καθορίζεται από αυτό το συγκεκριμένο πρότυπο. Αλλά δεν είναι μέρος αυτού που είναι να είσαι αυτό το μοτίβο ότι είναι όμορφο. Δηλαδή, το μοτίβο είναι αναγκαστικά όμορφο Αλλά δεν είναι ουσιαστικά όμορφο. (Σχετικά με τη γενική διάκριση μεταξύ αναγκαιότητας και ουσίας, βλέπε Fine 1994.) Επιπλέον, μπορούμε Σκεφτείτε αυτό το μοτίβο χωρίς να το θεωρείτε όμορφο.

Αντιθέτως, είναι τόσο αναγκαίο όσο και ουσιώδες Κάτι που είναι κομψό είναι όμορφο. Και αυτό αντικατοπτρίζεται στο δικό μας έννοιες και κρίσεις. Μπορούμε να σκεφτούμε το μοτίβο χωρίς αυτό Το να το σκέφτεσαι ως όμορφο, αλλά το να σκέφτεσαι το μοτίβο ως κομψό είναι Να το σκεφτόμαστε ως όμορφο, τουλάχιστον από ορισμένες απόψεις. Έτσι Η κομψότητα είναι μια αισθητική έννοια.

Έτσι, η ιεραρχική πρόταση φαίνεται να χαρακτηρίζει μια μη αυθαίρετη και χρήσιμη έννοια της αισθητικής. Αν ναι, η σύγχρονη ευρεία Η έννοια της αισθητικής μπορεί να δικαιωθεί.

Για να δείτε πώς λειτουργεί αυτό, εξετάστε τις ιδιότητες αναπαράστασης. Είναι αυτοί αισθητικές ιδιότητες; Ας υποθέσουμε ότι ένας πίνακας αναπαριστά ένα δέντρο και είναι Μια όμορφη αναπαράσταση ενός δέντρου. Δεν είναι απλώς όμορφο και μια αναπαράσταση δέντρου, αλλά όμορφο σαν δέντρο εκπροσώπηση (Zangwill 1999). Φυσικά, ότι ο πίνακας αντιπροσωπεύει ένα δέντρο είναι "σχετικό" με το αν είναι όμορφο Επειδή είναι μέρος αυτού από το οποίο εξαρτάται η ομορφιά του. Αλλά να είσαι όμορφος δεν είναι μέρος αυτού που είναι να είσαι μια αναπαράσταση ενός δέντρου ή ακόμα και αυτή η αναπαράσταση ενός δέντρου. Επιπλέον, να σκεφτεί κανείς ότι ο πίνακας αντιπροσωπεύει ένα δέντρο δεν είναι έτσι να πιστεύουμε ότι είναι όμορφο. Ύπαρξη το όμορφο δεν αποτελεί ουσιαστική ιδιότητα της αναπαράστασης, και Το να σκεφτόμαστε την αναπαράσταση δεν σημαίνει να τη σκεφτόμαστε ως όμορφο, ακόμα κι αν μπορεί να είναι απαραίτητο να είναι όμορφο. Έτσι Οι αναπαραστατικές ιδιότητες δεν είναι αισθητικές ιδιότητες.

Ωστόσο, η πρόταση αντιμετωπίζει μια πρόκληση. Ο Jerrold Levinson έχει υποστηρίξει ότι δεν έχουν όλες οι ουσιαστικές ιδιότητες αξιολογικό σθένος (Levinson 2001). Ένα από τα παραδείγματά του είναι "έντονα ζοφερό". Ύπαρξη Το έντονα ζοφερό φαίνεται να μην είναι πάντα ένας τρόπος να είσαι όμορφος ή άσχημος. Ο υπερασπιστής της ιεραρχίας θα μπορούσε να απαντήσει ότι πρόκειται για συγκεκριμένες χρήσεις του Αυτές οι λέξεις, στο πλαίσιο, που επιλέγουν χαρακτηριστικά που έχουν αξιολογική σθένη. Αν ναι, η συγκεκριμένη περίπτωση έντονης ζοφερότητας μπορεί να είναι πολύτιμη πτυχή ενός πράγματος, ωστόσο είναι με άλλες περιπτώσεις έντονης ζοφερότητα. Αλλά θα μπορούσε να απαντηθεί ότι συγκεκριμένες περιπτώσεις έντονης Η ζοφερότητα μπορεί να είναι ουδέτερη ως προς την αξία; Το θέμα είναι δύσκολο, και εγώ Αφήστε το θέμα εδώ.

Εάν η ιεραρχική πρόταση αποτύχει, τότε μας λείπει ένας τρόπος δικαιώνοντας τη σύγχρονη ευρεία έννοια της αισθητικής. Ίσως υπάρχουν Άλλοι τρόποι για να δοθεί ενότητα στην έννοια της αισθητικής. Ωστόσο, δεν είναι σαφές ότι υπάρχει άλλος εφικτός τρόπος στη βιβλιογραφία. Ο Levinson σκέφτεται τις αισθητικές ιδιότητες ως ένα συγκεκριμένο είδος ιδιότητες εμφάνισης. Θα μπορούσαμε να σημειώσουμε ότι αυτό θα κυριαρχήσει αμέσως Οι αισθητικές ιδιότητες των αφηρημένων αντικειμένων από τη Fiat. Περισσότερο Είναι σημαντικό ότι παραμένει το ερώτημα τι είδους εμφάνιση Ιδιότητες αισθητικές ιδιότητες είναι. Ακόμα κι αν είμαστε ευχαριστημένοι με απροσδιόριστα όρια της αισθητικής, χρειαζόμαστε κάποια αίσθηση του τι Η υποκατηγορία είναι, και η σχέση της με την ευχαρίστηση και την ομορφιά. (Θα μπορούσαμε Συγκρίνετε τις δυσκολίες στον χαρακτηρισμό μιας έννοιας της αισθητικής με τις δυσκολίες που χαρακτηρίζουν την έννοια της λογικής.)

4.4 Ομορφιά και μεγαλοπρέπεια

Μια έννοια που είναι δύσκολο να τοποθετηθεί ανάμεσα σε άλλες αισθητικές έννοιες είναι ότι του sublimity. Υπάρχει μια μακρά και σεβάσμια παράδοση σκέψης ότι Η ομορφιά και το μεγαλείο μοιράζονται την ίδια θέση ως θεμελιώδης αισθητική Κατηγορίες. Το Sublimity έρχεται σε διαφορετικές ποικιλίες. Ο Καντ διακρίνει "μαθηματικά" και "δυναμικά" υπέροχα, περίπου, που αντιστοιχεί στην αίσθησή μας για το τεράστιο μέγεθος και τη δύναμη του πράγματα. Το θεμελιώδες ερώτημα σχετικά με την ομορφιά και το μεγαλείο είναι αν αποκλείουν ο ένας τον άλλον. Σύμφωνα με το μακρύ και σεβάσμιο παράδοση, αν κάτι είναι μεγαλειώδες τότε δεν είναι όμορφο και κακία Αντίστροφο. Πολλοί έχουν συλλάβει το μεγαλείο έτσι ώστε να αποκλείει την ομορφιά. Αλλά αυτό είναι αμφισβητήσιμο.

Αν συλλάβουμε την ομορφιά στενά, όπου σημαίνει απλώς ένα ορισμένο κομψότητα και ομορφιά (όπως κάνει ο Levinson στο Levinson 2012), τότε ότι Η στενή έννοια της ομορφιάς θα ήταν μια ουσιαστική αισθητική ιδιότητα. Αυτή η έννοια της ομορφιάς μπορεί να αποκλείσει το υποδεέστερο. Ωστόσο, είναι Δεν είναι σαφές ότι υπάρχει λόγος να περιοριστεί η ομορφιά με αυτόν τον τρόπο. Εάν, ενεργοποιημένη Αντίθετα, η ομορφιά (ή τουλάχιστον μια έννοια της ομορφιάς) είναι μια γενική γενική αισθητική αξία, τότε μια πρόταση θα ήταν Αυτή η μεγαλοπρέπεια πρέπει να γίνει κατανοητή ως ένα είδος ομορφιάς. Μέσα Σε αυτή την περίπτωση, θα αποδεικνυόταν ότι είναι το sublimity που είναι ένα ουσιαστική αισθητική έννοια, όχι ομορφιά. Από αυτή την άποψη, η ομορφιά και Η μεγαλοπρέπεια δεν αντιτίθεται η μία στην άλλη. Αντίθετα, η μεγαλοπρέπεια είναι ένα είδος υπέροχης ομορφιάς ή ενός θεαματικού ή εξαιρετικού τρόπου ύπαρξης Όμορφο.

Ο Edmund Burke συνδέει το μεγαλείο με τον πόνο καθώς και την ευχαρίστηση, ίσως αντλώντας από την ιδέα του Αριστοτέλη για την «κάθαρση» (Burke) 1757). Η ιδέα φαίνεται να είναι ότι οι κρίσεις της μεγαλοπρέπειας είναι θεμελιωμένες τόσο στην ευχαρίστηση όσο και στον πόνο, ενώ οι κρίσεις της ομορφιάς βασίζονται μόνο στην ευχαρίστηση. Ενώ αυτό μπορεί να ταιριάζει στην αισθητική εμπειρία του ανέμου και βροχή σε μια καταιγίδα στη θάλασσα ή πάνω σε ένα βουνό, δεν ταιριάζει με το μεγαλοπρέπεια των αστεριών στον ουρανό και υπέροχη λιχουδιά ενός ιστός αράχνης, όπου δεν υπάρχει συναρπαστικός τρόμος. Έτσι ο πόνος Ο απολογισμός δεν ισχύει γενικά για το μεγαλειώδες.

Ο Ρίχαρντ Βάγκνερ ισχυρίστηκε ότι υπήρχε μουσική μεγαλοπρέπεια στο Η Ενάτη Συμφωνία του Μπετόβεν, και αυτή ήταν η μεγάλη καινοτομία της, να μας πάει πέρα από το απλά μουσικά όμορφο στο μεγαλειώδες (Wagner 1870, αντίθεση Hanslick 1950, 1986). Ακολουθούν πολλοί μουσικολόγοι Wagner, (όπως ο Richard Taruskin [1989, 2019]). Αλλά από αυτή την άποψη, αν Το sublimity συνδέεται με τον κίνδυνο και το άκρο, δεν είναι σαφές ότι έχουμε μια αληθοφανή ιστορία για το γιατί οι άνθρωποι αναζητούν το μεγαλειώδες μουσική. Είναι ένα είδος αναζήτησης συγκίνησης, όπως βόλτες σε λούνα παρκ ή βράχο αναρρίχηση, όπου οι άνθρωποι πιστεύουν ότι κινδυνεύουν ή τουλάχιστον Δεν μπορούμε παρά να φανταστούμε ότι είναι; Είναι η εμπειρία τους Η Ενάτη του Μπετόβεν αναμειγνύεται με πόνο με αυτόν τον τρόπο; Αυτό φαίνεται απίθανος. Ο πόνος και ο φόβος έχουν φυσικές εκφράσεις στο ανθρώπινο πρόσωπο, αλλά τα ανθρώπινα πρόσωπα του κοινού που ακούει την Ενάτη του Μπετόβεν δεν διαφέρουν αισθητά από τα ανθρώπινα πρόσωπα που ακούν Μότσαρτ, Σοπέν ή Τσαϊκόφσκι. Τα πρόσωπά τους είναι διαφορετικά από εκείνα των βόλτες σε λούνα παρκ ή αναρριχητές που πρέπει να κάνουν δύσκολες κινήσεις. Επιπλέον, το κοινό της Ένατης δεν έχει κίνητρο να φύγει από Το Μέγαρο Μουσικής. Πρέπει να είναι δεμένοι στις θέσεις τους για να αποτρέψτε τη διαφυγή όπως σε μια βόλτα σε λούνα παρκ (contra McClary 1991); Διά αντίθεση, στην ουσιαστική άποψη του υψηλού ως ένα είδος ομορφιάς, Υπάρχει ένα ξεχωριστό είδος ευχαρίστησης που χαρακτηρίζει το εμπειρία του υψηλού, στην οποία βρίσκονται οι κρίσεις του μεγαλειώδους βασιζόμενος. Είναι μια έντονη ευχαρίστηση, σίγουρα. Αλλά η ένταση δεν συνεπάγονται ένα μείγμα με πόνο.

Το μεγαλείο σε μια παραστατική τέχνη, όπως η ζωγραφική, είναι διαφορετικό υπόθεση. Ο υπέροχος πίνακας του John Martin Apocalypse, Για παράδειγμα, προκαλεί ένα είδος τρόμου, τουλάχιστον φανταστικού τρόμου. Εμείς θα μπορούσε εύλογα να πει ότι αυτή η μεγαλοπρέπεια δεν είναι ένα είδος ομορφιάς, ακόμη και Αν και είναι σίγουρα ένα είδος καλλιτεχνικής αριστείας. Τι Αυτό υποδηλώνει ότι θα πρέπει να αποφύγουμε μια ενιαία θεωρία του Πανέμορφη. Κάποια λεπτότητα είναι ένας τρόπος να είσαι όμορφος, και μερικοί είναι όχι.

Το κύριο μειονέκτημα αυτής της άποψης είναι ότι σπάει με ένα σημαντικό σκέλος της πνευματικής παράδοσης στη σκέψη για το υψηλό στο αντίθεση στην ομορφιά. Αλλά είναι δύσκολο να γνωρίζουμε πολλά για να το ζυγίσουμε αυτό αν αναζητούμε μια χρήσιμη έννοια για την οργάνωση των εμπειριών μας τέχνη και φύση.

4.5 Αισθητικά Ήθη

Οι ουσιαστικές αισθητικές κρίσεις προσέλκυσαν μεγάλη προσοχή στο τελευταίο το ήμισυ του εικοστού αιώνα. Εάν η ιεραρχική πρόταση είναι σωστή, Δεν μπορούν να μελετηθούν μεμονωμένα, διότι ο ρόλος αυτών των κρίσεων είναι να υπηρετεί ετυμηγορικές αισθητικές κρίσεις ομορφιάς και ασχήμιας. Ομορφιά Και η ασχήμια είναι οι πρωταρχικές αισθητικές έννοιες, οι οποίες δίνουν νόημα Η ευρύτερη τάξη που οι σύγχρονοι αισθητικοί περιλαμβάνουν ως "αισθητική". Η ευρεία έννοια της αισθητικής μπορεί να είναι καθορίζεται από το τι είναι να κρίνουμε ότι κάτι είναι όμορφο ή άσχημο, ή ότι έχει αισθητική αξία ή απαξία. Βλέποντας την ομορφιά και την ασχήμια Ως οι κυρίαρχες αισθητικές έννοιες μπορούμε να κατανοήσουμε ένα ενιαίο κατηγορία της αισθητικής, η οποία περιλαμβάνει την κομψότητα και την χωματερή, κομψότητα και υποτέλεια, και η οποία αποκλείει τη φυσική, αισθητηριακή και αναπαραστατικές ιδιότητες των πραγμάτων, καθώς και την ευχάριστη θέση τους. Η ιεραρχική πρόταση φαίνεται να μας επιτρέπει να κάνουμε την αισθητική/μη αισθητική διάκριση με χρήσιμο τρόπο και απάντηση Οι επικριτές του Beardsley και του Sibley. Ίσως με αυτόν τον τρόπο η έννοια της αισθητικής μπορεί να υπερασπιστεί. Ωστόσο, ορισμένοι μπορεί να πιστεύουν ότι Ο Levinson έχει δίκιο για ουσιαστικές αισθητικές έννοιες και κρίσεις, Σε αυτή την περίπτωση η έννοια της αισθητικής έχει ένα ερωτηματικό που κρέμεται πάνω από αυτό.

---------------------------------
1. Αυτό που η Mary Mothersill αποκαλεί τη «Δεύτερη Διατριβή» της βιβλίο Ομορφιά Αποκατασταθεί είναι η θέση ότι μια κρίση της γεύσης, όπως «το πρώτο κουαρτέτο Ρασουμόφσκι του Μπετόβεν... Είναι όμορφη (έχει καλλιτεχνική αξία)" (1984: 145) "είναι μια «γνήσια» κρίση» (1984: 146). Ωστόσο, καθώς συνειδητοποιεί, τότε πρέπει να γνωρίζουμε τι κάνει μια κρίση μια γνήσια κρίση. Αναφέρει την αλήθεια, αλλά σοφά δεν το κάνει Σταματήστε εκεί. Αυτά που προσθέτει στη συνέχεια για να το εξηγήσει αυτό είναι διάφορα κανονιστικά χαρακτηριστικά, όπως η φιλοδοξία για ορθότητα (1984: 157–170). Έτσι, στο τέλος η άποψή της για το θέμα αυτό συγκλίνει με την κανονιστική ιδέα που έχει ήδη περιγραφεί.

2. Για το λόγο αυτό, είναι δύσκολο να πιαστεί από το κεντρικό παζλ της Ομορφιάς της Mary Mothersill Αποκατεστημένη - έτσι Μπορεί να υπάρχουν αισθητικές αλήθειες χωρίς αισθητικούς νόμους – αν και αυτό το πρόβλημα είναι ίσως ξάδερφος του προβλήματος που ο Hume και ο Kant Η σκέψη είναι κεντρική.

3. Σε αντίθεση με πολλούς σχολιαστές, φαίνεται ότι ο Νίτσε, στο αποσπάσματα που αναφέρονται εδώ, ανταποκρίνεται άμεσα στον Καντ, όχι ως μεσολαβούσε μέσω του Σοπενχάουερ, για τον οποίο ο Νίτσε γνώριζε ότι είχε κάπως διαφορετική άποψη (βλ. Zangwill 2013).