Σήμερα ο ερωτικός λόγος χαρακτηρίζεται από μεγάλη μοναξιά, όπου τον μιλούν μεν εκατομμύρια άνθρωποι, αλλά δεν τον στηρίζει κανείς. Τον έχουν εγκαταλείψει πλήρως οι 'περιρρέουσες' γλώσσες, οι οποίες ή τον αγνοούν ή τον υποτιμούν ή τον χλευάζουν.
Έτσι, ο λόγος αυτός βρίσκεται αποκομμένος, όχι μόνο από την εξουσία, αλλά και από τους μηχανισμούς της, όπως είναι οι επιστήμες, οι γνώσεις και οι τέχνες.
Ενας ερωτικός λόγος που εκτροχιάζεται από την ανθρώπινη επικοινωνία του βάθους, η οποία όλο και περιορίζεται στη συρρίκνωση και την ασάφεια.
Συνεχίζοντας την προσέγγιση που κάνουμε για τον ερωτικό λόγο, θα ''μιλήσουμε μεταξύ μας ερωτικά''. Μια τόσο γενική και απρόσωπη φράση, που όμως είναι τόσο σημαντική και αναγκαία για τον καθένα μας χωριστά, αλλά και για τη σχέση μας.
Η ερωτική ομιλία, όπως έχουμε ήδη τονίσει αρκετά, χάνεται, περιορίζεται και το πιο ανησυχητικό, ίσως, είναι το ότι «ψεύδεται». Δηλαδή, ακολουθεί και αυτή την τεχνοκρατική εξέλιξη, μπαίνοντας μέσα σε λέξεις κωδικές, χωρίς να νιώθουμε και να πιστεύουμε αυτά που λέμε μεταξύ μας.
Χάνονται η αγνότητα και ο αυθορμητισμός των συναισθημάτων μας, που γίνονται λέξεις, φράσεις, δείχνοντας πάθος, πόθο, έρωτα, στοργή, αγάπη. Σιγά σιγά όλα αυτά σήμερα ακολουθούν τη μόδα, τα πρότυπα και το στιλ που επιβάλλουν την ερωτική μας έκφραση.
Το παιδί δεν ακούει εύκολα ερωτικά λόγια στο οικογενειακό περιβάλλον του, οι γονείς δεν μιλούν ερωτικά μεταξύ τους και φυσικά, ούτε στα παιδιά τους.
Έχω την εντύπωση ότι σε όλους θα άρεσε ο αληθινός ερωτικός λόγος, όλοι μας θα θέλαμε να μιλούσαμε ερωτικά μεταξύ μας.
Γιατί δεν είναι μόνο μιας ερωτικής σχέσης ή της κρεβατοκάμαρας προνόμιο να μιλάμε ερωτικά μεταξύ μας. Είναι η καθημερινή ζωή στο γραφείο, το δρόμο, την εμπορική συναλλαγή όπου το χαμόγελο, η ευγένεια, τα όμορφα λόγια και η καλή διάθεση μεταξύ των αγνώστων είναι ακριβώς μια ερωτική έκφραση που σίγουρα μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα.
Αλλά ας πάμε πιο μέσα στη σχέση των δύο συντρόφων, των οποίων η ερωτική ομιλία έχει πολλά πρόσωπα και πολλές αποχρώσεις. Και πρώτα απ' όλα: ''είμαι ερωτευμένος μαζί σου'', ''αγαπώ τον έρωτά σου'', ''θέλω το σώμα σου'', ''είμαι μαζί σου'', ''όλα είναι όμορφα κοντά σου''.
Και φυσικά, ο ερωτευμένος είναι μέσα στην ''ερωτική χαύνωση''. Κυριαρχείται από όλες τις ''ηδονές της γης'', ενώ έχει μια λογοδιάρροια γεμάτη ένταση και πάθος. Ξεγυμνώνεται πίσω από τη δραματοποίηση και υπερβολή, εξιδανικεύοντας το ''υποκείμενό'' του.
Αυτός είναι ο όμορφος άνθρωπος, ο άνθρωπος που εάν δεν περάσει απ' αυτή τη φάση, δεν έχει το βίωμα και την αναγνώριση του υπάρχω του. Η ερωτική τρέλα τον κάνει να αισθάνεται ότι: ''χάνομαι... υποκύπτω'', ενώ η λογική του έχει υποχωρήσει μπροστά στο παραλήρημα και ξεχείλισμα των αισθήσεών του, ''ο τυφλός έρωτας με οδηγεί, το πάθος με κρατάει''.
Και όπως υποστηρίζει χαρακτηριστικά ο Λακάν, ''το ερωτικό υποκείμενο ζει κάθε συνάντηση με το αγαπημένο πλάσμα σαν μια γιορτή''.
Αλλά και ο Βέρθερος εκφράζει σαν μέρες ξεχωριστές αυτό που συμβαίνει μεταξύ δύο ερωτευμένων:
'''Εζησα μαζί σου τόσο ευτυχισμένες μέρες όσο αυτές που ο Θεός επιφυλάσσει στους εκλεκτούς του. Ό,τι κι αν απογίνω, δεν θα μπορώ να πω ότι δεν γεύτηκα καθόλου τις χαρές, τις πιο καθαρές χαρές της ζωής''.
Ο ερωτευμένος εραστής, λοιπόν, που ανοίγει τα έσω της ψυχής του, παθιάζεται και μιλάει ερωτικά στη σύντροφό του, είναι μια μεθυστική εικόνα, περιβεβλημένη με τον πόθο και την ηδονή του μυαλού και του σώματος.
Ο ερωτικός μας λόγος μπλέκεται μέσα στο μεθύσι των αισθήσεων, ενώ λέξεις, εικόνες, επαφές γίνονται ένα σημαντικό στοιχείο ταύτισης των δύο ερωτευμένων. Μιλάμε μεταξύ μας χωρίς όρια, χωρίς ντροπές, χωρίς προσποίηση λέμε αυτό που ''εγώ νιώθω για σένα'', ''αυτό που εσύ νιώθεις για μένα''.
Η ερωτική μας έκφραση γεμίζει από τα λόγια, γεμίζει από τον τρόπο που οι λέξεις έρχονται στα αυτιά μας, από τους ήχους που φτιάχνουν τα κορμιά μας. Είμαστε μαζί, ερωτευμένοι, τολμηροί, ελεύθεροι, χωρίς προκαταλήψεις και ταμπού, στη δική μας αναζήτηση, για όσο εμείς νιώθουμε έτσι, λειτουργούμε ο ένας μέσα από τον άλλον, ανταλλάσσοντας την αγνότητα και την πίστη αυτής της μοναδικότητας που ζούμε...
Και μιλάμε ερωτικά σ' αυτούς τους ρυθμούς του πάθους και της τρέλας που σαν ερωτευμένοι αισθανόμαστε.
Όταν όμως περάσει το πάθος, όταν ο πόθος σβήνει, όταν η σχέση μπει μέσα στο χρόνο, πού σβήνει ο έρωτας, πού βρίσκεται η εικόνα της σεξουαλικής έντασης και της σωματικής λατρείας;
Νομίζω ότι έρχεται μια πραγματική αλήθεια στη σχέση που, μετά τη θύελλα του πάθους, ζει και υπάρχει ανοίγοντας την πόρτα της αγάπης. Το σ' αγαπώ που κυριαρχεί στα χείλη των ερωτευμένων, στο χρώμα της έντασης, γίνεται πιο αληθινό, είναι πιο γεμάτο σ' αυτούς που το λένε μεταξύ τους.
Τι σημαίνει όμως ''σ' αγαπώ''!. Πόσο εύκολα το λέμε χωρίς να το νιώθουμε; Αλλά και πόσο ανθρώπινο και αναγκαίο είναι στην γκρίζα εποχή μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου