Ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις στην Οδό

Φώτιση δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει σαν κατάσταση που μπορεί κάποιος να έχει «εμπειρία» της. Όσο κι αν ψάχνει ένα εγώ, (δηλαδή η «συγκροτημένη αντίληψη μιας ύπαρξης», ή «ένα αντιληπτικό κέντρο»), με όποιο τρόπο κι αν ψάχνει, είτε ενεργητικά με κάποιες διαδικασίες, είτε παθητικά σαν «παρατηρητής» δεν μπορεί να βρει παρά μόνο τις δικές του (του εγώ) εμπειρίες…

Αυτό που υπάρχει είναι ακριβώς (και μόνον) οι δραστηριότητες της σκέψης, που δομεί το εγώ, οργανώνει τις εμπειρίες, και σταθεροποιεί τις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις…

Αλλά όλο αυτό δεν είναι παρά μια «παραποίηση» της Πραγματικότητας, ένα κοσμικό και προσωπικό όνειρο… Ονειρευόμαστε με βάση κάποια αντικειμενικά στοιχεία, κι αυτό είναι κοινό σε όλους, είναι η κοσμική διάσταση του ονείρου, και με προσωπικές επιλογές, οπότε ο καθένας δημιουργεί την δική του άποψη της πραγματικότητας… μάλιστα, όλοι, μα όλοι οι άνθρωποι, είμαστε πεπεισμένοι ότι μόνον εμείς έχουμε «ορθή αντίληψη» της Πραγματικότητας, οχυρωνόμαστε σε αυτή την πεποίθηση, και γινόμαστε αυτιστικοί, ψυχολογικά άρρωστοι…

Όλοι, μα όλοι, αν παρατηρήσουμε τον εαυτό μας με προσοχή, θα δούμε ότι βασιζόμαστε ελάχιστα στην αντικειμενικότητα κι είμαστε πολύ-πολύ περισσότερο προσωπικοί, στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα… είμαστε παγιδευμένοι μέσα σε αυτή την πλαστή, κατασκευασμένη, ψεύτικη, «προσωπική όραση»… Και σε αυτή την υπαρξιακή, ψυχολογική, αντιληπτική, κατάσταση, αναρωτιόμαστε, αναζητούμε, και προσπαθούμε, να βρούμε, να βιώσουμε, να πραγματοποιήσουμε, τον «Θεό», την «Πραγματικότητα», την «Αλήθεια»… Τι νομίζουμε ότι θα βρούμε; Τι μπορούμε να βρούμε πέρα από αυτό που θα κατασκευάσουμε εμείς οι ίδιοι, με τις εμπειρίες, τις μνήμες, τις φαντασίες μας;… Ό,τι κι αν βρούμε θα είναι ψεύτικο.

Σε όλη μας την ζωή κυνηγάμε μια «Ψευδαίσθηση», (τον «Θεό», την «Πραγματικότητα», την «Αλήθεια»)… αλλά συνήθως σκοντάφτουμε στις «παραισθήσεις» μας, εκλαμβάνοντας κάτι περιορισμένο που έχουμε συλλάβει, σαν το Απεριόριστο, σαν το Χωρίς Όρια, εκλαμβάνουμε το ψεύτικο σαν Αληθινό.

Στην Οδό δεν βαδίζουμε έτσι, στην Οδό δεν κυνηγάμε «Ψευδαισθήσεις», μήτε εκλαμβάνουμε τις «παραισθήσεις» σαν πραγματικότητα… Στην Οδό «αναγνωρίζουμε» μόνον «αυτά που υπάρχουν», κι όχι τα φανταστικά πράγματα που κατασκευάζει η σκέψη.

Αυτό που υπάρχει είναι ακριβώς (και μόνον) οι δραστηριότητες της σκέψης, που δομεί το εγώ, οργανώνει τις εμπειρίες και σταθεροποιεί τις αντιλήψεις και τις πεποιθήσεις…

Έτσι, στην Οδό, αναγνωρίζουμε μόνον την διαστρεβλωτική διαδικασία της σκέψης, την βλέπουμε, την κατανοούμε… κατανοούμε ότι δημιουργεί «παραισθήσεις» και μπορεί να μας παρασύρει στο κυνήγι «ψευδαισθήσεων»… Και;… ΤΟ ΒΛΕΠΟΥΜΕ;… Και;… ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;…

Συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε την «λειτουργία του ονείρου»;…

ΑΝ ΤΟ ΔΟΥΜΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, όλο αυτό σταματάει… ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΞΩ από αυτό… Αν «αμφιβάλουμε» έστω και για μια στιγμή, το έχουμε χάσει… συνεχίζουμε το όνειρό μας… Αδελφέ, σαν Αδελφός μιλώ… ΔΕΣ ΤΟ! ΑΦΗΣΕ ΤΟ! ΒΓΕΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΟΛΟ ΑΥΤΟ!