ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ - Εκ των προτέρων οδηγίες και υποκατάστατη λήψη αποφάσεων

Υπάρχει μια γενική συναίνεση στην ιατρική δεοντολογία σχετικά με την απαίτηση Σεβασμός της αυτονομίας των ασθενών: Οι γιατροί πρέπει τελικά να αναβάλουν τις αποφάσεις των ίδιων των ασθενών σχετικά με το διαχείριση της ιατρικής τους περίθαλψης, εφόσον κρίνεται ότι οι ασθενείς έχουν επαρκή διανοητική ικανότητα για τη λήψη των εν λόγω αποφάσεων. Για ασθενείς που δεν διαθέτουν τη σχετική ικανότητα λήψης αποφάσεων κατά τη στιγμή της πρέπει να ληφθεί απόφαση, προκύπτει ανάγκη για υποκατάστατη λήψη αποφάσεων: Κάποιος άλλος πρέπει να αναλάβει να αποφασίσει για λογαριασμό τους. Ασθενείς που που διέθεταν προηγουμένως τη σχετική ικανότητα λήψης αποφάσεων ενδέχεται να έχουν προέβλεψε την απώλεια χωρητικότητας και άφησε οδηγίες για το μέλλον Πρέπει να ληφθούν ιατρικές αποφάσεις. Τέτοιες οδηγίες ονομάζονται εκ των προτέρων οδηγία. Ένας τύπος εκ των προτέρων οδηγίας ορίζει απλώς ποιος Ο υποκατάστατος υπεύθυνος λήψης αποφάσεων θα πρέπει να είναι. Μια πιο ουσιαστική πρόοδος η οδηγία, που συχνά αποκαλείται διαθήκη εν ζωή, καθορίζει συγκεκριμένες αρχές ή εκτιμήσεις που αποσκοπούν στην καθοδήγηση των αποφάσεων της παρένθετης μητέρας σε διάφορες περιστάσεις, για παράδειγμα, "Μην παρατείνετε τη ζωή μου αν εισέλθω επίμονη φυτική κατάσταση» ή «Είμαι μαχητής: μην Διακόψτε τη θεραπεία διατήρησης της ζωής ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει εγώ».

Αυτό το γενικό πλαίσιο ανοίγει μια σειρά δεοντολογικών ζητημάτων. Θα θέσω Κατά μέρος εδώ ένα θεμελιώδες ζήτημα που είναι ένα θέμα από μόνο του Άρθρο εγκυκλοπαίδειας: Ποια είναι τα κριτήρια για την ικανότητα λήψης αποφάσεων; Αυτά πρέπει να προσδιοριστούν πριν μπορέσουμε να καθορίσουμε, σε οποιαδήποτε με δεδομένη την ευκαιρία, αν θα υπήρχε καμία ανάγκη για λήψη αποφάσεων από τρίτο μέρος (με τη βοήθεια εκ των προτέρων οδηγίας ή όχι). Υποθέτοντας ότι έχουμε συμβιβαστεί, χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα κριτήρια, ότι Απαιτείται πράγματι υποκατάστατη λήψη αποφάσεων, τα ακόλουθα κύρια Ζητήματα προκύπτουν:

Ε1. Ποιος πρέπει να είναι ο υποκατάστατος υπεύθυνος λήψης αποφάσεων;

Ε2. Σε ποια βάση πρέπει η παρένθετη μητέρα να λάβει την απόφαση; Τι Σκέψεις που πρέπει να λάβει υπόψη; Και, περισσότερα ειδικά

Ε2α. Πρέπει να τηρηθεί η εκ των προτέρων οδηγία;

Αυτό το άρθρο επικεντρώνεται σε φιλοσοφικές συνεισφορές στα δύο τελευταία σύνολα ερωτήσεων.

1. Η ορθόδοξη νομική άποψη
2. Προκλήσεις στην ορθόδοξη άποψη σχετικά με τους ανάξιους
3. Διαχρονικές συγκρούσεις στους πρώην αρμόδιους

3.1 Προσέγγιση κατώτατου ορίου αρχής
3.2 Πρόκληση I: Προσφυγή στη μελλοντοστραφή προοπτική της λήψης αποφάσεων
3.3 Πρόκληση II: Η άσκηση της βούλησης ως σημείο αυτονομίας
3.4 Πρόκληση III: Απώλεια προσωπικής ταυτότητας
3.5 Πρόκληση IV: Άρση των προβληματισμών προληπτικής εποπτείας

1. Η ορθόδοξη νομική άποψη

Σε νομικά πλαίσια, δύο γενικά πρότυπα ή προσεγγίσεις για την αμφισβήτηση Q2 έχουν αναπτυχθεί:

Το πρότυπο της υποκατάστατης κρίσης:

Καθήκον της παρένθετης μητέρας είναι ανακατασκευάσει αυτό που ο ίδιος ο ασθενής θα ήθελε, στο περιστάσεις, εάν ο ασθενής είχε ικανότητα λήψης αποφάσεων. Οι ουσιαστικές εκ των προτέρων οδηγίες θεωρούνται εδώ χρήσιμες μηχανισμός υποβοήθησης της εφαρμογής της υποκατάστατης απόφασης. Ο η ηθική αρχή στην οποία βασίζεται αυτό το νομικό πρότυπο είναι η αρχή του σεβασμού της αυτονομίας, συμπληρώνεται από την ιδέα ότι όταν ένας ασθενής δεν είναι επί του παρόντος ικανός να πάρει μια απόφαση για τον εαυτό του, μπορούμε ωστόσο να σεβαστούμε τη δική του αυτονομία ακολουθώντας ή ανακατασκευάζοντας, όσο καλύτερα μπορούμε, το Αυτόνομη απόφαση που θα είχε πάρει αν ήταν σε θέση. Σε ένα υποσύνολο των υποθέσεων, μια υποκατάστατη απόφαση μπορεί να εκτελέσει μια πραγματική προγενέστερη απόφαση του ασθενούς, που λαμβάνεται εν αναμονή της τρέχουσας περιστάσεις; Αυτό είναι γνωστό ως προηγούμενη αυτονομία.

Το πρότυπο βέλτιστου συμφέροντος:

Η παρένθετη μητέρα πρέπει να αποφασίζει με βάση σχετικά με το τι, γενικά, θα ήταν καλό για το υπομονετικός. Η ηθική αρχή που διέπει αυτό το πρότυπο είναι η αρχή της ευεργεσίας. Αυτό το νομικό πρότυπο έχει παραδοσιακά υιοθετήσει μια αρκετά γενική άποψη ενδιαφέροντα, ρωτώντας τι θα ήθελε ένα «λογικό» άτομο σύμφωνα με το περιστάσεις και εστίαση σε γενικά αγαθά όπως η ελευθερία από τον πόνο, άνεση, αποκατάσταση ή/και ανάπτυξη της σωματικής και ψυχικές ικανότητες. Αυτό συμβαίνει επειδή το πρότυπο βέλτιστου συμφέροντος έχει απασχολούνται κυρίως όταν υπάρχουν ελάχιστες ή καθόλου πληροφορίες σχετικά με το συγκεκριμένες αξίες και προτιμήσεις του ασθενούς. Ωστόσο, η έννοια του Το βέλτιστο συμφέρον είναι απλώς η έννοια του τι είναι καλύτερο για το άτομο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τον οποίο, κατ 'αρχήν, το βέλτιστο συμφέρον Η κρίση δεν θα μπορούσε να είναι τόσο λεπτή και ατομική όσο υπαγορεύει η καλύτερη θεωρία της ευημερίας.

Στην πράξη, η κύρια διαφορά μεταξύ των δύο προτύπων είναι συχνά σκέφτηκε να είναι αυτό. Η Υποκατάστατη Κρίση προσπαθεί να ανακατασκευάσει το υποκειμενική άποψη του ασθενούς - δηλαδή, του ασθενούς τη δική του άποψη για τα συμφέροντά του — όποτε μια τέτοια ανοικοδόμηση είναι βιώσιμη δυνατότητα. Αντίθετα, το πρότυπο Best Interest επιτρέπει για μια γενικότερη θεώρηση των συμφερόντων, χωρίς να χρειάζεται να βασίζεστε στο ιδιοσυγκρασιακές αξίες και προτιμήσεις του εν λόγω ασθενούς.

Η δυνατότητα εφαρμογής αυτών των προτύπων εξαρτάται από το πλαίσιο στο οποίο Εμφανίζεται έλλειψη ικανότητας λήψης αποφάσεων. Ας διακρίνουμε δύο Ομάδες ασθενών:

Πρώην αρμόδιοι:

Ασθενείς που είχαν τη σχετική ικανότητα λήψης αποφάσεων, αλλά το έχασε, για παράδειγμα, λόγω της νόσου του Alzheimer ή άλλα ιατρικά προβλήματα (ή διαδικασίες όπως χειρουργική αναισθησία) υπονομεύοντας τη φυσιολογική λειτουργία του εγκεφάλου.

Never-been Competent:

Ασθενείς που δεν είχαν ποτέ το σχετική ικανότητα λήψης αποφάσεων, είτε επειδή η ικανότητα δεν έχει ακόμη αναπτύχθηκε (όπως στα παιδιά), ή λόγω ενός μόνιμου εγκεφάλου ανεπάρκεια όπως σοβαρή συγγενής νοητική υστέρηση.

Το πρότυπο της υποκατάστατης κρίσης φαίνεται κατάλληλο για το περιστάσεις των προηγουμένως αρμόδιων ασθενών, δεδομένου ότι, στην περίπτωσή τους, υπάρχουν προηγούμενες αξίες ή πρότυπα λήψης αποφάσεων που θα μπορούσαν να να χρησιμεύσει ενδεχομένως ως βάση για την ανακατασκευασμένη απόφαση σχετικά με την για λογαριασμό του ασθενούς. Επιπλέον, σύμφωνα με την τρέχουσα ορθοδοξία, επικρατούσα ιδιαίτερα στο νόμο, η υποκατάστατη κρίση είναι η προτιμώμενη λύση για πρώην ικανούς ασθενείς, επειδή υπόσχεται να διατηρήσει τον σεβασμό της αυτονομίας ως πρωταρχικό ηθικό ζήτημα που υπερισχύει των ανησυχιών για την ευεργεσία. Η εικόνα είναι αυτή. Αν, κανονικά, οφείλουμε να σεβόμαστε τον ασθενή αυτονομία αντί να επιβάλλουμε τις δικές μας κρίσεις στους ασθενείς, οφείλουμε Σεβαστείτε την αυτονομία ακόμη και όταν ο ασθενής έχει χάσει τη λήψη αποφάσεων χωρητικότητα; Και μπορούμε να το κάνουμε ακολουθώντας ή ανακατασκευάζοντας, όσο καλύτερα μπορούμε μπορεί, η αυτόνομη απόφαση που ο ασθενής θα είχε πάρει ο ίδιος όταν αντιμέτωποι με τις τρέχουσες συνθήκες. Εν ολίγοις, στην αντιμετώπιση κάποιος που ήταν ικανός, η ευρέως αποδεκτή υπεροχή του ο σεβασμός της αυτονομίας έναντι της ευεργεσίας απαιτεί Αντικαταστάθηκε. Απόφαση. Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την Υποκατάστατη Κρίση τυποποιήστε όποτε είναι δυνατόν και επιστρέψτε στο βέλτιστο συμφέρον πρότυπο μόνο όταν δεν έχουμε επαρκείς πληροφορίες σχετικά με τον ασθενή προηγούμενες επιθυμίες και αξίες για να καταστεί εφικτή η Υποκατάστατη Κρίση.

Αντίθετα, για τους «ποτέ ικανούς» ασθενείς, η Το πρότυπο υποκατάστατης απόφασης δεν φαίνεται να ισχύει (π.χ., Cantor 2005): εάν ο ασθενής δεν ήταν ποτέ σε θέση να λάβει αυτόνομες αποφάσεις σε Περιστάσεις όπως η τρέχουσα, φαίνεται αδύνατο να Ανακατασκευάστε ποια θα ήταν η απόφαση του ασθενούς. Για αυτά ασθενείς, το πρότυπο Best Interest είναι η μόνη επιλογή.

Όταν συνδυάζονται, αυτές οι ορθόδοξες απόψεις δημιουργούν ένα ενιαίο απλό σειρά προτεραιότητας μεταξύ των διαφόρων προτύπων και μηχανισμών για υποκατάστατη λήψη αποφάσεων, μια παραγγελία που βρίσκεται στις απαντήσεις στις ερωτήσεις Q2 και Q2a που επικρατεί στη βιβλιογραφία (π.χ., Brock 1995):Τιμήστε μια ουσιαστική εκ των προτέρων οδηγία, ως βοήθημα για την αντικατάσταση Απόφαση, όποτε υπάρχει τέτοια οδηγία.

Απών εκ των προτέρων οδηγία, εφαρμόζουν το πρότυπο της υποκατάστατης απόφασης με βάση διαθέσιμες πληροφορίες σχετικά με τις προηγούμενες αποφάσεις του ασθενούς και αξιεσ.
Εάν δεν μπορείτε να εφαρμόσετε το πρότυπο της υποκατάστατης απόφασης — είτε επειδή ο ασθενής δεν ήταν ποτέ ικανός ή επειδή οι πληροφορίες σχετικά με το Οι προηγούμενες επιθυμίες και αξίες του ασθενούς δεν είναι διαθέσιμες - χρησιμοποιήστε το Best Πρότυπο ενδιαφερόντων.

Είναι σωστή αυτή η ορθόδοξη άποψη;

2. Προκλήσεις στην ορθόδοξη άποψη σχετικά με τους ανάξιους

Όσον αφορά τους ασθενείς που δεν υπήρξαν ποτέ ικανοί, η ορθόδοξη άποψη, Όπως συνήθως ερμηνεύεται, μπορεί να είναι παραπλανητική σε ορισμένες περιπτώσεις. Διά συνιστώντας το πρότυπο βέλτιστου συμφέροντος σε αντίθεση με το υποκατάστατο Σύμφωνα με το πρότυπο της κρίσης, η ορθόδοξη άποψη μπορεί να βοηθήσει στη δημιουργία της εντύπωσης ότι, για εκείνους που δεν είχαν ποτέ ικανότητα λήψης αποφάσεων, μόνο ένα ενιαία αντικειμενική αξιολόγηση των συμφερόντων τους, με βάση Γενικοί στόχοι, όπως η παράταση της ζωής ή η αποφυγή του πόνου, είναι διαθέσιμος. Ωστόσο, ένα άτομο μπορεί να μην έχει ικανότητα λήψης αποφάσεων, αλλά παρ' όλα αυτά, διαθέτουν τα κατάλληλα σημεία εκκίνησης για τη λήψη αποφάσεων, έτσι ώστε ότι μια παρένθετη μητέρα θα μπορούσε ακόμα να ανακατασκευάσει βαθιά προσωπική και ιδιοσυγκρασιακές επιλογές για λογαριασμό του ατόμου. Σκεφτείτε ένα παιδί ή ένα Ήπια καθυστερημένος ασθενής που δεν έχει την ικανότητα να κάνει ένα εξελιγμένο ιατρική απόφαση επειδή δεν μπορεί να κατανοήσει πλήρως το σύμπλεγμα συνέπειες των διαθέσιμων επιλογών ή επειδή, αν αφεθεί στη δική της συσκευές, απλώς θα επέλεγε παρορμητικά. Ωστόσο, πολύ σημαντικό και Προσωπικά διακριτικά ζητήματα μπορεί να διακυβεύονται για αυτό το άτομο: για Για παράδειγμα, οι εναλλακτικές θεραπείες μπορεί να την επηρεάσουν διαφορετικά σχέσεις με αγαπημένα πρόσωπα ή επηρεάζουν διαφορετικά την ικανότητά της να να συνεχίσουν να συμμετέχουν σε δραστηριότητες μεγάλης αξίας, όπως η ζωγραφική ή Χορό. Σε τέτοιες περιπτώσεις, για την καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ασθενούς, Οι υποκατάστατα αναμφισβήτητα πρέπει να ανακατασκευάσουν την υποκειμενική άποψη του ασθενούς, και όχι μόνο να καταφεύγουν σε γενικές επιλογές που "ένας λογικός άνθρωπος" θα έκανε σύμφωνα με το περιστάσεις. Εν ολίγοις, μερικές φορές - ειδικά στην αντιμετώπιση ασθενείς με πλούσια εσωτερική ζωή, των οποίων η λήψη αποφάσεων είναι ωστόσο μειωμένη — η εφαρμογή του προτύπου βέλτιστου συμφέροντος μπορεί μοιάζουν πάρα πολύ με μια άσκηση Υποκατάστατης Κρίσης.

Είναι μόνο όσον αφορά τους ασθενείς που δεν διαθέτουν καν το σημεία εκκίνησης των αποφάσεων — για παράδειγμα, βρέφη ή πιο σοβαρά εγκεφαλικά κατεστραμμένα άτομα - ότι η ιδέα της ανακατασκευής του Η άποψη του ίδιου του ατόμου ως βάση για μια απόφαση δεν εφαρμόζονται συνεκτικά, και η πιο γενική εφαρμογή του Best Απαιτείται πρότυπο συμφερόντων.

Ωστόσο, αυτό αποτελεί μόνο μια πρόκληση για τον στενό τρόπο με τον οποίο η Το πρότυπο Best Interest έχει χρησιμοποιηθεί συνήθως: μια πιο λεπτή απόχρωση Η ερμηνεία της ορθόδοξης άποψης μπορεί να χειριστεί τις περιπτώσεις του ποτέ δεν είναι κατάλληλα αρμόδιος. Η εφαρμογή του βέλτιστου συμφέροντος μπορεί, σε πολλές περιπτώσεις, διαδικαστικά μοιάζουν με την εφαρμογή του Υποκατάστατη κρίση επειδή, σε οποιαδήποτε λογική θεωρία της ευημερίας, Ένα μεγάλο μέρος αυτού που μετράει ως καλό για ένα άτομο είναι να επιτύχει αυτό που αξίες ή επιτυχία σε αυτό που την ενδιαφέρει. Επομένως, δεν είναι Προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η ανακατασκευή της άποψης του ατόμου είναι μια σημαντικό μέρος μιας διαφοροποιημένης ερμηνείας του βέλτιστου συμφέροντος. Ακόμα παρόλο που κατά την εφαρμογή του προτύπου Best Interest κάποιος συνήθως πρέπει: Πάρτε πολύ σοβαρά την άποψη του ίδιου του υποκειμένου, δεν είναι έτσι αναδημιουργώντας την αυτόνομη επιλογή που θα έκανε το άτομο. Αυτό είναι Ιδιαίτερα σαφές για εκείνους που δεν υπήρξαν ποτέ ικανοί: δεν μπορεί κανείς να σέβονται την αυτονομία τους (τουλάχιστον όχι με τη συνήθη κατανόηση) αυτόνομης επιλογής), αφού δεν είχαν ποτέ αυτονομία. Επιπλέον ακόμη και με τη δέσμευση να σεβαστούν τα "σημεία εκκίνησής τους" λήψη αποφάσεων», δεν θα αντιμετώπιζε κανείς αυτά τα σημεία εκκίνησης ως απολύτως αποφασιστική. Ένα άτομο που δεν υπήρξε ποτέ ικανό μπορεί εκτιμούν κάτι που θα ήταν τρομερά καταστροφικό για τις άλλες αξίες της (και να είναι ανίκανος να το συνειδητοποιήσει αυτό), και έτσι, για να την προστατεύσει, το καλύτερο Το πρότυπο συμφερόντων θα πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτές τις άλλες αξίες. Έτσι εδώ και πάλι η εφαρμογή του προτύπου βέλτιστου συμφέροντος αποκλίνει από Αυτό που θα μετρούσε πιο εύλογα ως ανακατασκευή του θέματος δική του αυτόνομη επιλογή. Δεδομένου ότι η υποκατάστατη κρίση βασίζεται σε Ο σεβασμός της αυτονομίας, είναι επομένως σαφές γιατί, σύμφωνα με τους Ορθοδόξους άποψη, η υποκατάστατη κρίση δεν έχει νόημα για τον ποτέ ανίκανο, και γιατί η ορθόδοξη άποψη τους υπαγορεύει το πρότυπο του βέλτιστου συμφέροντος, αν και ερμηνεύεται με κατάλληλα ευρύ τρόπο.

Όπως έχει ήδη αναφερθεί, διαφορετικές απόψεις σχετικά με τον τρόπο εφαρμογής του βέλτιστου συμφέροντος Το πρότυπο αντιστοιχεί χονδρικά σε διαφορετικές θεωρίες ευημερίας. Ωστόσο, οι θεωρίες της ευημερίας αναπτύσσονται συνήθως με ένα συνηθισμένος πλήρως ικανός άνθρωπος στο μυαλό, έτσι, όταν εφαρμόζεται σε εκείνοι των οποίων η ανικανότητα οφείλεται, εν μέρει, σε σημαντικές αποκλίσεις Από αυτό το παράδειγμα, ορισμένες θεωρίες πρέπει να προσαρμοστούν για να προσαρμοστούν Ανθρώπινα όντα που δεν κατέχουν εκείνη τη στιγμή, ή ποτέ, το παράδειγμα ικανότητες που υποθέτουν αυτές οι θεωρίες (για παράδειγμα, η ικανότητα να Βιώστε τις απολαύσεις της διάνοιας ή την ικανότητα να επιθυμία). Η κατανόηση της ευημερίας και οι ιδιαιτερότητες της εφαρμογής το πρότυπο βέλτιστου συμφέροντος σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είναι προσαρμοσμένο στο λεπτομέρειες για κάθε συγκεκριμένη κατάσταση της πραγματικής ζωής — και στην αντίστοιχα επίπεδα νοητικής λειτουργίας. Συμφέροντα των παιδιών, συμπεριλαμβανομένων των βρεφών, έχουν λάβει κάποια προσοχή στη βιβλιογραφία (Buchanan και Brock 1990, κεφ.5, Schapiro 1999). παρόμοια εξατομικευμένα Απαιτούνται αναλύσεις για μεμονωμένες ψυχικές ασθένειες και τον εγκέφαλο Ελλείμματα.

3. Διαχρονικές συγκρούσεις στους πρώην αρμόδιους

Η ορθόδοξη άποψη για τους πρώην αρμόδιους αντιμετωπίζει βαθύτερα Προκλήσεις. Δίνοντας προτεραιότητα στις εκ των προτέρων οδηγίες και αντικαταστάθηκαν Κρίση, η ορθόδοξη άποψη παραβλέπει την πιθανότητα ότι η προηγούμενη Ο ικανός εαυτός και ο σημερινός ανίκανος εαυτός μπορεί να έχουν συγκρούσεις Συμφέροντα. Οι εκ των προτέρων οδηγίες και η υποκατάστατη κρίση είναι οι πλέον κατάλληλες για τα πλαίσια για τα οποία αναπτύχθηκαν για πρώτη φορά στο νόμο — καταστάσεις που συνεπάγονται απώλεια συνείδησης, όπως επίμονη φυτική κατάσταση - όπου ο ασθενής στην τρέχουσα ανίκανη Το κράτος δεν μπορεί να έχει συμφέροντα δυνητικά διαφορετικά από τα συμφέροντα του ατόμου που ήταν. Ωστόσο, η απώλεια της ικανότητας λήψης αποφάσεων συχνά συμβαίνει σε λιγότερο δραστικές, αλλά μόνιμες συνθήκες, οι οποίες μπορούν να Αφήστε τον σημερινό ανίκανο ασθενή με αυτό που φαίνεται να είναι ισχυρό νέα ενδιαφέροντα στη νέα φάση της ζωής του. Κλασικές περιπτώσεις αυτού του είδους εμφανίζονται στη νόσο του Alzheimer, σε άλλες μορφές άνοιας, και θωπεύω. Πριν από την απώλεια της χωρητικότητας, συνήθως, ο ασθενής είχε πολυάριθμα ενδιαφέροντα που συνδέονται με την πλούσια ψυχική του ζωή και με ένα αντίστοιχα πολύπλοκο σύνολο τιμών. Κάποτε ψυχική φθορά εξελίσσεται, το σύμπαν των ενδιαφερόντων του ασθενούς συρρικνώνεται και νέο Τα συμφέροντα μπορεί να γίνουν κυρίαρχα. Μερικές φορές τα δύο σύνολα συμφερόντων μπορούν έρχονται σε σύγκρουση. Φανταστείτε, για παράδειγμα, έναν πλήρως ικανό ασθενή ο οποίος, εν αναμονή της ανάπτυξης της νόσου του Alzheimer, ενστερνίζεται μια ισχυρή πεποίθηση, ίσως τεκμηριωμένη σε προηγούμενη οδηγία, ότι Δεν επιθυμεί να παραταθεί η ζωή της σε μια παρανοϊκή κατάσταση. Αυτή ταυτίζεται βαθιά με τη διάνοιά της, και έτσι βλέπει τη ζωή με άνοια ως τρομερά εξευτελιστική. Αλλά μόλις αναπτύξει άνοια, η Η ταύτιση με τη διάνοιά της εγκαταλείπεται ως ανησυχία, οπότε χάνει την αντίστοιχη επιθυμία να μην παρατείνει τη ζωή της. Εν τω μεταξύ, εξακολουθεί να είναι ικανή για απλές απολαύσεις - της αρέσει η κηπουρική ή ακούγοντας μουσική - και ίσως μπορεί ακόμη και να συνεχίσει να έχει νόημα ανθρώπινες προσκολλήσεις. Το τρέχον, περικομμένο σύνολο ενδιαφερόντων της φαίνεται για να ευνοήσει τη συνέχιση της ζωής. Τέτοια σενάρια εγείρουν δύσκολα ερωτήματα πώς πρέπει να εξισορροπούνται τα συμφέροντα του προηγούμενου και του σημερινού εαυτού στην υποκατάστατη λήψη αποφάσεων. Προνομιακές εκ των προτέρων οδηγίες και αναδημιουργία της κρίσης του προγενέστερου εαυτού μέσω υποκατάστατης κρίσης δεν είναι πλέον οι προφανείς λύσεις, δεδομένης αυτής της σύγκρουσης.

Μεγάλο μέρος της φιλοσοφικής βιβλιογραφίας σχετικά με την παρένθετη λήψη αποφάσεων έχει επικεντρώθηκε σε συγκρούσεις αυτού του είδους. Υπάρχουν λεπτές διαφορές, Αν και, στο πώς αυτή η σύγκρουση γίνεται αντιληπτή - περισσότερα Συγκεκριμένα, στο πώς αντιμετωπίζονται τα συμφέροντα του προηγούμενου εαυτού — ορισμένες φορές απορρέουν από διαφορές ως προς το τι θεωρείται παράδειγμα παράδειγμα της σύγκρουσης. Κατά μία άποψη, τα σχετικά συμφέροντα του προηγούμενου εαυτού υπάρχουν συμφέροντα αυτονομίας: αυτό που έχει σημασία είναι ότι το Οι επιλογές του προγενέστερου εαυτού πρέπει να λαμβάνονται υπόψη. Με την έμφαση αυτή, η Η σύγκρουση είναι μεταξύ της αυτονομίας του προηγούμενου εαυτού και του ευημερία του τρέχοντος εαυτού. Σε μια εναλλακτική σύλληψη, η Τα συμφέροντα του προηγούμενου εαυτού είναι συμφέροντα ευημερίας: αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο προηγούμενος αυτο-ναύλος καλά συνολικά. Η σύγκρουση, λοιπόν, είναι μεταξύ της ευημερίας του προηγούμενου εαυτού και της ευημερίας του Τρέχων εαυτός. Κάποιος μπορεί επίσης να θεωρήσει και τις δύο πτυχές της σύγκρουσης ως σχετικός. Τα παρακάτω επιχειρήματα ισχύουν και για τις τρεις ερμηνείες του τη σύγκρουση.

3.1 Προσέγγιση κατώτατου ορίου αρχής

Ένας τρόπος για να διασωθεί η ιδέα ότι ο πρώην εαυτός και τα συμφέροντά του Θα έπρεπε να έχει προτεραιότητα η επίκληση της ειδικής εξουσίας του πρώην εαυτού πάνω στον τωρινό εαυτό. Οι λόγοι αυτής της αρχής εξαργυρώνονται διαφορετικά σε διαφορετικές απόψεις, αλλά η βασική σκέψη είναι ότι οι ανώτερες ικανότητες του πρώην εαυτού της δίνουν κύρος για να κυβερνήσει ο σημερινός εαυτός. Μόλις ο τρέχων εαυτός πέσει κάτω από ένα ορισμένο όριο ικανότητας, τα συμφέροντά της στην τρέχουσα κατάστασή της είναι τόσο περιθωριακά ώστε δεν είναι πλέον έγκυρη για το πώς πρέπει να φροντίζεται, και το συμφέροντα του προηγούμενου εαυτού του Τραμπ.

Πολλά επιχειρήματα έχουν χρησιμοποιηθεί για να καθοριστεί η εξουσία του Ο προηγούμενος εαυτός πάνω στον τωρινό εαυτό. Το ένα είναι να αρνηθούμε εντελώς το ανεξαρτησία των συμφερόντων του σημερινού εαυτού. Σχετικά με την ερμηνεία αυτή, Η σύγκρουση που περιγράφηκε παραπάνω είναι απλώς εμφανής. Μόλις ο τρέχων εαυτός πέφτει κάτω από το σχετικό όριο χωρητικότητας, δεν είναι σε θέση να δημιουργώντας τα δικά της ανεξάρτητα συμφέροντα και, παρά την επιφανειακή Αντίθετα, τα θεμελιώδη ενδιαφέροντά της είναι πραγματικά ορίζεται από τον προηγούμενο εαυτό. Τα συμφέροντα του σημερινού εαυτού είναι ευθέως δεν είναι έγκυρες, δεδομένου ότι είναι απλώς εμφανείς Συμφέροντα. Επιπλέον, ακόμη και αν δεχόμασταν ότι ο σημερινός εαυτός έχει τα δικά της ανεξάρτητα συμφέροντα, υπάρχουν και άλλοι λόγοι για να τα δούμε συμφέροντα ως έλλειψη εξουσίας. Αν κάποιος επιμένει στην προτεραιότητα της σεβασμός της αυτονομίας έναντι της ευεργεσίας, ή αν κάποιος βλέπει την ικανότητα Για την αυτονομία ως βασικό πυρήνα ενός ατόμου, τα συμφέροντα του Ο προηγούμενος εαυτός θα θεωρηθεί ότι έχει εξουσία πάνω στον τωρινό εαυτό Επειδή μόνο ο προηγούμενος εαυτός είναι ικανός για αυτονομία. Του Ronald Dworkin Η ανάλυση συνδυάζει όλα αυτά τα επιχειρήματα (Dworkin 1993).

Διαφορετικές εκδοχές της προσέγγισης κατωφλίου προτείνουν κάπως διαφορετικά κατώτατα όρια για το πότε τα τρέχοντα συμφέροντα ενός πρώην το αρμόδιο άτομο παύει να είναι έγκυρο. Είναι συνήθως αποδεκτό ότι η απλή απώλεια της ικανότητας λήψης αποφάσεων είναι ανεπαρκής· (Dworkin 1993, 222-29). Η ικανότητα λήψης αποφάσεων εξαρτάται από το εκάστοτε πλαίσιο και εξαρτάται από την πολυπλοκότητα των σχετικών πληροφοριών ότι η Ο υπεύθυνος λήψης αποφάσεων πρέπει να επεξεργαστεί. Ένα άτομο μπορεί να χάσει την ικανότητα να κάνει πολύ περίπλοκες ιατρικές αποφάσεις, ενώ εξακολουθεί να είναι σε θέση να αποφασίσει Πολύ καλά για απλούστερα καθημερινά θέματα. Παραλείψεις αυτού του είδους δεν θα έδινε στην παρένθετη μητέρα άδεια να προεξοφλήσει την τρέχουσα ευημερία του ατόμου υπέρ αυτού που είχε σημασία γι 'αυτόν νωρίτερα. Αντίθετα, μετασχηματισμοί που θα μπορούσαν να αφήσουν την εξουσία με Ο παρελθοντικός εαυτός πρέπει να συνεπάγεται μια πιο σφαιρική απώλεια ικανότητας, έτσι ώστε δεν μπορεί κανείς πλέον να δημιουργήσει, σε κανένα πλαίσιο, τα συμφέροντα ενός ειδικού, ηθικά βαρύς τύπος. Περνώντας αυτό το κατώφλι, παύει κανείς να είναι Όντας ενός ορισμένου ηθικά προνομιούχου είδους: για παράδειγμα, κάποιος παύει να είναι ένα αυτόνομο άτομο, ή κάποιος μετατρέπεται από ένα άτομο σε ένα μη πρόσωπο. Εάν ένα αυτόνομο άτομο χάσει την ικανότητά του για αυτονομία Συνολικά - η σκέψη πηγαίνει τότε - μπορεί να έχει κάποια τοπικά (ενδεχομένως απλώς απατηλά) συμφέροντα που συνδέονται με την μη αυτόνομο εαυτό, αλλά οι υποθέσεις του πρέπει να διεξάγονται σε σύμφωνα με τις προηγούμενες επιθυμίες του, εκφράζοντας την αυτονομία του. Ή, σε Η παράλληλη εκδοχή, αν ένα άτομο μετατραπεί σε μη πρόσωπο, μπορεί να έχει κάποια τοπικά (πιθανώς απατηλά) συμφέροντα ως μη πρόσωπο, αλλά του Οι υποθέσεις πρέπει να διεξάγονται έτσι ώστε να προωθούνται τα συμφέροντα του Άνθρωπος που ήταν.

Μέσα σε αυτό το βασικό πλαίσιο, είναι δυνατές διάφορες παραλλαγές, ανάλογα με σχετικά με το ποια θεωρεί κανείς ότι είναι τα βασικά χαρακτηριστικά ενός ατόμου, ή αν κάποιος αποδέχεται την ικανότητα για αυτονομία ως την ουσία της προσωπικότητας, ανάλογα με το τι θεωρεί κανείς ότι είναι οι βασικές πτυχές της αυτονομίας. Το σημαντικό έργο του Ronald Dworkin υπερασπίζεται την ικανότητα για αυτονομία ως το σχετικό κατώτατο όριο, με αυτονομία που ερμηνεύεται ως «το ικανότητα να ενεργεί από γνήσια προτίμηση ή χαρακτήρα ή πεποίθηση ή μια αίσθηση του εαυτού» (Dworkin 1993, 225). Εάν ένα άτομο έχει χάσει Η ικανότητα για αυτονομία τόσο κατανοητή, αυτή η άποψη υπαγορεύει ότι της Τα τρέχοντα συμφέροντα (απατηλά ή μη) δεν έχουν καμία εξουσία επί των αποφάσεων για λογαριασμό της, και οι παρένθετες μητέρες οφείλουν να φροντίζουν για τα προηγούμενα συμφέροντά της, πριν από την απώλεια.

Είναι, ωστόσο, σημαντικό να σημειωθεί ότι η ικανότητα αυτονομίας, όπως ερμηνεύεται από τον Dworkin, περιλαμβάνει δύο διακριτές ικανότητες: (1) το ικανότητα να ενστερνίζονται μια «γνήσια προτίμηση ή χαρακτήρα ή πεποίθηση ή αίσθηση του εαυτού» — αυτό που μπορεί να ονομαστεί, για σύντομη, η ικανότητα εκτίμησης - και (2) η ικανότητα δράσης από Η αίσθηση της πεποίθησης κάποιου, δηλαδή η ικανότητα να εφαρμόζει τις αξίες του στις περίπλοκες συνθήκες του πραγματικού κόσμου. Σε πολλούς εγκεφάλους διαταραχές αυτές οι δύο ικανότητες διαχωρίζονται. Για παράδειγμα, ένας ασθενής σε τα μεσαία στάδια της νόσου του Alzheimer μπορεί να διατηρήσουν γνήσιες αξίες — μπορεί να διατηρεί οικογενειακούς δεσμούς ή την πεποίθηση ότι Το να βοηθάς τους άλλους είναι καλό - και όμως, λόγω της ταχείας επιδείνωση της βραχυπρόθεσμης μνήμης, μπορεί να είναι συνεχώς συγκεχυμένη και δεν είναι σε θέση να καταλάβει πώς να θεσπίσει αυτές τις αξίες στο συγκεκριμένο συνθήκες της ζωής της. Το σύνολο των αξιών που διατηρεί ένας τέτοιος ασθενής θα ήταν συνήθως μια περικοπή του αρχικού σετ, εισάγοντας το πιθανότητα σύγκρουσης μεταξύ των συμφερόντων των πρώτων και Τρέχων εαυτός. Για παράδειγμα, νωρίτερα, το άτομο μπορεί να έχει εκτιμήσει ανεξαρτησία πάνω απ' όλα, και έτσι ήταν κατηγορηματικά αντίθετος στην κατοχή της Η ζωή παρατάθηκε αν ανέπτυσσε τη νόσο του Αλτσχάιμερ. Τώρα, σε μέτρια στάδια της νόσου του Alzheimer, έχει χάσει τη δέσμευσή της για ανεξαρτησία, αλλά εξακολουθεί να εκτιμά τις συναισθηματικές συνδέσεις με τα μέλη της οικογένειας, και έτσι έχει έντονο ενδιαφέρον να συνεχίσει να ζει. Σχετικά με την προσέγγιση του Dworkin αποφάσεις για λογαριασμό αυτού του ατόμου, τα τρέχοντα συμφέροντά του δεν είναι επιτρέπεται να υπερισχύσει των προηγούμενων συμφερόντων της επειδή την έχει χάσει Στέκεται ως αυτόνομος παράγοντας: λόγω της σύγχυσής της, δεν είναι σε θέση να ενεργεί σύμφωνα με τη δέσμευσή της στους οικογενειακούς δεσμούς ή σε οποιεσδήποτε άλλες αξίες — δεν είναι σε θέση να διευθύνει τη ζωή της με τα δικά της φώτα, δηλαδή κυβερνά τον εαυτό της. Ωστόσο, σε μια εναλλακτική άποψη (Jaworska 1999), τι Τα θέματα που έχουν μεγαλύτερη σημασία για την αυτονομία και την προσωπικότητα είναι τα σημεία εκκίνησης του αυτόνομη λήψη αποφάσεων: οι γνήσιες αξίες που εξακολουθεί να έχει το άτομο Κατέχει. Όσο ένα άτομο είναι ικανό να εκτιμήσει, παραμένει είναι ηθικά προνομιούχου τύπου και συμφέροντα που απορρέουν από αυτήν Οι αξίες έχουν την εξουσία να υπαγορεύουν πώς πρέπει να είναι το άτομο Αντιμετωπίζονται. Το άτομο δεν χρειάζεται να είναι σε θέση να εφαρμόσει τις αξίες του από μόνο του — αποτελεί μέρος του ρόλου της παρένθετης μητέρας να συνδράμει σε αυτό· αγγαρεία. Εν ολίγοις, σύμφωνα με αυτή την εναλλακτική άποψη, η ικανότητα αξίας σηματοδοτεί το ηθικά κρίσιμο όριο πάνω από το οποίο τα τρέχοντα συμφέροντα ενός Το πρώην αρμόδιο άτομο παραμένει έγκυρο για την παρένθετη μητέρα Οι αποφάσεις και τα αντικρουόμενα συμφέροντα του προηγούμενου εαυτού μπορούν να τεθούν κατά μέρος.

Οι δύο απόψεις που μόλις εξέθεσα συμμερίζονται την υποκείμενη ιδέα μιας όριο ικανότητας πέραν του οποίου τα τρέχοντα συμφέροντα ενός ατόμου χάνουν την εξουσία. Αυτή η ιδέα έχει αμφισβητηθεί με διάφορους τρόπους.

3.2 Πρόκληση I: Προσφυγή στη μελλοντοστραφή προοπτική της λήψης αποφάσεων

Η πιο απλή πρόκληση τονίζει ότι η λήψη αποφάσεων εγγενώς περιλαμβάνει μια προοπτική προσανατολισμένη στο παρόν και το μέλλον: το Η παρένθετη μητέρα πρέπει να πάρει την καλύτερη απόφαση για τον ασθενή μπροστά του σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης της ζωής αυτού του ασθενούς από τώρα και στο εξής. Ο ασθενής μπορεί να είχαν διαφορετικά συμφέροντα στο παρελθόν, αλλά πώς μπορούν να είναι αυτά σχετικά με τις τρέχουσες αποφάσεις, οι οποίες μπορούν να επηρεάσουν μόνο την παρούσα και μέλλον αλλά όχι παρελθόν; Αυτή η προσέγγιση μπορεί να την αποδεχθεί ως ατυχή ότι τα προηγούμενα συμφέροντα του ασθενούς έμειναν ανεκπλήρωτα, αλλά επιμένει ότι αυτό το ατυχές γεγονός δεν μπορεί να διορθωθεί και ότι δεν υπάρχει χρήση για την εξυπηρέτηση παρελθόντων συμφερόντων στην τρέχουσα λήψη αποφάσεων (Dresser 1986).

Ένας υποστηρικτής της άποψης κατωφλίου, όπως ο Dworkin, θα τόνιζε Δύο σημεία απάντησης:

Πρώτον, τα συμφέροντα του παρελθόντος μπορούν συχνά να ικανοποιηθούν στο παρόν. Ντουέρσιν διακρίνει μεταξύ αυτού που ονομάζει «βιωματικό» και "κρίσιμα" συμφέροντα (Dworkin 1993, 201-08). Βιωματική Τα συμφέροντα είναι, χονδρικά, συμφέροντα στο να έχεις επιθυμητή αίσθηση εμπειρίες, όπως η απόλαυση (και στην αποφυγή ανεπιθύμητων εμπειρίες, όπως η πλήξη). Τα συμφέροντα αυτά συνδέονται πράγματι με την Παρόν: Δεν έχει νόημα να προσπαθεί κανείς να ικανοποιήσει το παρελθόν του βιωματικό ενδιαφέρον για μια συγκεκριμένη απόλαυση (για παράδειγμα, σε παίζοντας με κούκλες), αν κάποιος προς το παρόν δεν έχει καμία ελπίδα να συνεχίσει να αντλεί απόλαυση από αυτό που απολάμβανε κανείς στο παρελθόν. Αντιθέτως, Τα κρίσιμα συμφέροντα δεν συνδέονται με την εμπειρία τους ικανοποίηση; Αυτά είναι συμφέροντα στο να έχει κανείς αυτό που εκτιμά ή νοιάζεται για να γίνει πραγματικότητα, όπως το ενδιαφέρον ενός γονέα για την επιτυχία και την ευημερία του παιδιού του ή το ενδιαφέρον ενός ναυτικού να διατηρήσει το δικό του όμορφη ξύλινη βάρκα. Σύμφωνα με τον Dworkin, τέτοια συμφέροντα μπορεί να είναι ουσιαστικά ικανοποιημένοι ακόμη και αν ανήκουν στο παρελθόν: για παράδειγμα, Ακόμη και μετά το θάνατο του ναυτικού, είναι λογικό να διατηρηθεί το σκάφος που νοιαζόταν και το έκανε για χάρη του. Ομοίως, σύμφωνα με τον Dworkin, Είναι λογικό να ικανοποιείται η κριτική ενός πρώην ικανού ατόμου συμφέροντα, όπως το ενδιαφέρον για την αποφυγή της προσβολής της άνοιας, για χάρη της, ακόμα κι αν έχει πάψει να καταλαβαίνει αυτούς τους κρίσιμους συμφέροντα τώρα.

Δεύτερον, από μια άποψη όπως αυτή του Dworkin, τα προηγούμενα κρίσιμα συμφέροντα ενός Τα άτομα που κατείχαν προηγουμένως την ικανότητα αυτονομίας είναι, σε ένα κρίσιμη έννοια, εξακολουθεί να τα ενδιαφέροντά της στο παρόν, ακόμα κι αν δεν μπορεί πλέον ενδιαφέρονται για αυτά. Αυτό αποτελεί ουσιώδες στοιχείο της ισχυρίζονται ότι ο προηγούμενος αυτόνομος εαυτός του ασθενούς έχει εξουσία τον τωρινό μη αυτόνομο εαυτό της. Η σκέψη είναι αυτή. Για κάθε άτομο, Τα ενδιαφέροντα που έχει ορίσει αυτόνομα για τον εαυτό της είναι τα περισσότερα σημαντικά συμφέροντα. Και αυτό ισχύει ακόμη και για ένα άτομο που έχει έχασε την ικανότητά της για αυτονομία ή την προσωπικότητά της: εφόσον η Το άτομο επιβιώνει της απώλειας ως αριθμητικά η ίδια οντότητα, συμφέροντα που απορρέουν από την αυτονομία (ή το υποσύνολο αυτών που μπορούν ακόμα να είναι ικανοποιημένη) παραμένουν τα πιο σημαντικά ενδιαφέροντά της, ακόμα κι αν δεν μπορεί Ενστερνιστείτε τους τώρα, και είναι, με αυτή την έννοια, «παρελθόν». Έτσι, ο Dworkin προσφέρει μια ισχυρή λογική για το γιατί ικανοποιεί Τα «παρελθοντικά» συμφέροντα μπορούν ακόμα να έχουν σημασία και να έχουν πολύ βαθιά σημασία, στο παρόν.

3.3 Πρόκληση II: Η άσκηση της βούλησης ως σημείο αυτονομίας

Οι εκδόσεις της προβολής κατωφλίου που βλέπουν την ικανότητα αυτονομίας δεδομένου ότι το σχετικό κατώτατο όριο μπορεί να αμφισβητηθεί από προσεγγίσεις που οι απαιτήσεις της ικανότητας αυτονομίας είναι τόσο ελάχιστες· ότι κάθε άτομο ικανό να παράγει ανεξάρτητες Τα συμφέροντα στην επιδεινωμένη κατάστασή του θεωρούνται αυτόνομα. Σε τέτοια προσεγγίσεις, συγκρούσεις μεταξύ προηγούμενων συμφερόντων που βασίζονται στην αυτονομία και αργότερα τα συμφέροντα που δεν είναι πλέον τόσο γειωμένα καθίστανται αδύνατα, και η Διεκδίκηση εξουσίας του προγενέστερου αυτόνομου εαυτού πάνω στο ρεύμα Ο μη αυτόνομος εαυτός χάνει το δάγκωμα του: το κατώφλι της αυτονομίας είναι έτσι χαμηλό ώστε να πάψει να σηματοδοτεί οποιαδήποτε αμφισβητήσιμη διαφορά στην εξουσία. Σίνα Η απάντηση του Shiffrin στον Dworkin μπορεί να ερμηνευθεί ως άποψη αυτού ταξινόμηση (Shiffrin 2004). Ο Shiffrin βλέπει ένα βασικό σημείο αυτονομίας στο Ικανότητα να ασκεί κανείς τη θέλησή του: η ικανότητα να ελέγχει τη θέλησή του εμπειρίες μέσω της θέσπισης της δικής του επιλογής. Σιφρίν τονίζει ότι εφόσον ένα άτομο έχει αυτή την ικανότητα, η Η άσκηση απαιτεί προστασία, και αυτό είναι ένα κρίσιμο μέρος αυτού που προστατεύουμε όταν σεβόμαστε την αυτονομία. Σε αυτή την εικόνα, εφ 'όσον ένα το άτομο είναι σε θέση να κάνει επιλογές, να έχει προτιμήσεις, να επιδεικνύει διαθήκη, κ.λπ., υπάρχει λόγος για την εξυπηρέτηση των τρεχόντων συμφερόντων του, και Έτσι, τα τρέχοντα συμφέροντά του έχουν την εξουσία να υπερισχύουν των συμφερόντων που ενστερνίζονται στο παρελθόν.

Ο υποστηρικτής της άποψης κατωφλίου μπορεί, σε απάντηση, να αναγνωρίσει Η σημασία της ικανότητας ελέγχου της εμπειρίας κάποιου μέσω πράξεων της θέλησης, αλλά εξακολουθούν να επιμένουν ότι μια πιο ισχυρή ικανότητα για αυτονομία — Για παράδειγμα, μια ικανότητα που περιλαμβάνει έκφραση αξιών και όχι μόνο απλές προτιμήσεις — έχει ηθική σημασία μιας εντελώς διαφορετικής παραγγελία. Η διαφορά αυτή μπορεί στη συνέχεια να υποστηρίξει τη θέση ότι, σε περιπτώσεις συγκρούσεις μεταξύ ενός προγενέστερου εαυτού ικανού για τόσο ισχυρή αυτονομία και ενός Ο σημερινός εαυτός απλώς ικανός για ασκήσεις θέλησης, ο προηγούμενος εαυτός διατηρεί την εξουσία και τα συμφέροντά της πρέπει να λαμβάνονται υπόψη.

3.4 Πρόκληση III: Απώλεια προσωπικής ταυτότητας

Σύμφωνα με τις απόψεις κατωφλίου, ο προηγούμενος εαυτός έχει την εξουσία να καθορίζουν τα συνολικά συμφέροντα του ασθενούς επειδή η τρέχουσα Ο εαυτός έχει χάσει κρίσιμες ικανότητες που θα του επέτρεπαν να τις γειώσει γενικά συμφέροντα εκ νέου. Αυτή η εικόνα προϋποθέτει ότι η παλαιότερη και Ο σημερινός εαυτός είναι στάδια στη ζωή μιας οντότητας, έτσι ώστε, παρά Η συζήτηση για τα τοπικά συμφέροντα που συνδέονται με κάθε στάδιο της ζωής, υπάρχει μια υποκείμενη συνέχεια των συμφερόντων μεταξύ των δύο. Αλλά αυτό είναι ένα πολύ ουσιώδης παραδοχή, και έχει αμφισβητηθεί με έφεση σε Επηρεαστική περιγραφή της μεταφυσικής της προσωπικής ταυτότητας με την πάροδο του χρόνου, η αφήγηση της ψυχολογικής συνέχειας. Περίπου Η ιδέα είναι ότι, στον απόηχο μιας δραστικής μεταμόρφωσης του ατόμου ψυχολογία όπως η νόσος του Alzheimer, κάποιος δεν επιβιώνει ως αριθμητικά το ίδιο άτομο, οπότε ό,τι ενδιαφέρεται κάποιος Ο προκάτοχος στο σώμα κάποιου μπορεί να είχε δεν αποτελεί κατάλληλη βάση για αποφάσεις εξ ονόματος του νέου ατόμου που προέκυψε μετά την μετασχηματισμός (Dresser 1986). Η έλλειψη ταυτότητας μεταξύ των προηγούμενων Και ο σημερινός εαυτός υπονομεύει την εξουσία του πρώτου πάνω στο τελευταίος.

Αυτή η προσέγγιση λειτουργεί καλύτερα σε περιπτώσεις στις οποίες μπορούμε να υποθέσουμε ότι η Η νέα οντότητα που αναδύεται μετά τον ψυχολογικό μετασχηματισμό εξακολουθεί να είναι μια Πρόσωπο: Τα συμφέροντα του προγενέστερου εαυτού δεν μπορούν να υπαγορεύσουν πώς η Ο σημερινός εαυτός πρέπει να αντιμετωπιστεί επειδή θα ήταν μια σαφής παραβίαση των δικαιωμάτων των προσώπων να επιτρέπουν σε ένα πρόσωπο να σφετερίζεται τις υποθέσεις άλλος. (Μερικοί μπορεί να αμφιβάλλουν αν η απώλεια της αριθμητικής ταυτότητας χωρίς Η απώλεια της προσωπικότητας είναι ακόμη δυνατή σε οποιεσδήποτε πραγματικές περιπτώσεις άνοιας ή εγκεφαλική βλάβη, αλλά το θεωρητικό σημείο εξακολουθεί να ισχύει.) Τι, όμως, εάν η ψυχολογική επιδείνωση είναι πράγματι αρκετά σοβαρή ώστε να αφαιρέσει το προκύπτουσα οντότητα των ικανοτήτων ενός προσώπου;

Κάποιοι μπορεί να δουν την απώλεια της προσωπικότητας ως μια ιδιαίτερα ξεκάθαρη εικόνα Σημάδι αλλαγής στην αριθμητική ταυτότητα: αν ο σημερινός εαυτός δεν είναι καν ένα άτομο, σίγουρα ο σημερινός εαυτός δεν μπορεί να είναι το ίδιο πρόσωπο με το Προηγούμενος εαυτός. Ωστόσο, όπως τόνισε ο David DeGrazia, αυτή η γραμμή Η συλλογιστική βασίζεται σε μια ανυπεράσπιστη (και αμφιλεγόμενη) υπόθεση ότι εμείς είναι ουσιαστικά πρόσωπα (DeGrazia 1999). Γιατί αν δεν είμαστε ουσιαστικά πρόσωπα — αλλά, μάλλον, για παράδειγμα, συνειδητά μυαλά κάποιου άλλου, λιγότερο περίπλοκο είδος - ένα άτομο μπορεί κάλλιστα να χάσει τις ιδιότητες του ένα άτομο χωρίς καμία απειλή για την αριθμητική του επιβίωση.

Ωστόσο, ακόμη και αν δεν είμαστε ουσιαστικά πρόσωπα, στο ψυχολογική άποψη της ταυτότητάς μας, ουσιαστικά οριζόμαστε από την ψυχολογικές ιδιότητες. Εάν αυτές οι ιδιότητες αλλάξουν δραστικά Αρκετά, το παλιό άτομο παύει να υπάρχει και ένα νέο άτομο έρχεται στην ύπαρξη. Και η μεταμόρφωση ενός ατόμου σε μη πρόσωπο φαίνεται να είναι μια δραστική ψυχολογική μεταμόρφωση. Έτσι, ακόμη και αν Ο DeGrazia έχει δίκιο ότι η απώλεια της αριθμητικής ταυτότητας δεν το κάνει προκύπτει αυτόματα από την απώλεια της προσωπικότητας, είναι σίγουρα πιθανή, και ίσως ακόμη και πιθανή, από την ψυχολογική άποψη της ταυτότητα, ότι μια μεταμόρφωση ενός ατόμου σε ένα μη πρόσωπο θα περιλαμβάνουν μια τόσο βαθιά ψυχολογική αλλοίωση ώστε να οδηγήσει σε αριθμητικά νέο ον. Πώς πρέπει να κρίνουμε τις συγκρούσεις μεταξύ των νωρίτερα και το σημερινό άτομο σε τέτοιες περιπτώσεις;

Κατά μία άποψη, εάν ένα άτομο μετατραπεί σε νέο άτομο αργότερα στάδια άνοιας, αυτό από μόνο του υπονομεύει την εξουσία του προγενέστερο πρόσωπο έναντι του διαδόχου της, ανεξάρτητα από το αν ο διάδοχος είναι πρόσωπο ή όχι. Μετά από όλα, γιατί θα πρέπει ένα εντελώς διαφορετικό Το άτομο υπαγορεύει πώς πρέπει να αντιμετωπίζεται ο σημερινός εαυτός; Ωστόσο, περισσότερα Λεπτές θέσεις μπορούν επίσης να βρεθούν στη βιβλιογραφία. Buchanan και Ο Brock (1990) βλέπει την εξουσία του προηγούμενου εαυτού σε περιπτώσεις απώλειας αριθμητική ταυτότητα ως κρίσιμη εξαρτάται από το αν ο σημερινός εαυτός είναι ακόμα ένα άτομο. Δέχονται ότι αν ο σημερινός εαυτός είναι πρόσωπο, θα αποτελούσε παραβίαση των δικαιωμάτων της ως ατόμου να επιτρέψει σε άλλο άτομο για να επιτάξει τις υποθέσεις της. Ωστόσο, εάν ο τρέχων εαυτός είναι Δεν είναι πλέον άτομο, στερείται των ίδιων δικαιωμάτων. Και, όπως Buchanan και Ο Brock το βλέπει, ο προηγούμενος εαυτός έχει «κάτι σαν ιδιότητα Δεξιά... να καθορίσει τι θα συμβεί στον μη προσωπικό διάδοχό [του]» (166). Δηλαδή, αν κάποιος πάψει να υπάρχει μετατρέποντάς τον σε μη πρόσωπο, διατηρεί οιονεί δικαίωμα ιδιοκτησίας για τον έλεγχο του προκύπτοντος μη προσώπου, πιθανώς με τον ίδιο τρόπο που, όταν κάποιος παύει να υπάρχει από Μετατρέποντας σε πτώμα, κάποιος έχει ένα οιονεί ιδιοκτησιακό δικαίωμα να ελέγχει το προκύπτον πτώμα. Ως εκ τούτου, σε αυτή την προσέγγιση, ακόμη και αν η προηγούμενη και Ο σημερινός εαυτός είναι ξεχωριστά άτομα, ο προηγούμενος εαυτός έχει το εξουσία να καθορίζει τι συμβαίνει στον τρέχοντα εαυτό, εφόσον η Ο σημερινός εαυτός έχει απογυμνωθεί από την προσωπικότητα. Με αυτόν τον τρόπο, η ιδέα του ένα όριο ικανότητας πέρα από το οποίο ο προηγούμενος εαυτός αποκτά εξουσία Η υπαγόρευση των υποθέσεων του σημερινού εαυτού ανασταίνεται, παρά την Υπόθεση ότι ο προηγούμενος και ο σημερινός εαυτός δεν είναι ο ίδιος άτομο. Αλλά, αυτή τη φορά, η βάση της αρχής είναι διαφορετική: δεν βασίζεται στη συνέχεια των συνολικών συμφερόντων μεταξύ των δύο· εαυτούς, αλλά μάλλον στο οιονεί ιδιοκτησιακό δικαίωμα του προγενέστερου εαυτού. Σημείωση ωστόσο, ότι ο ισχυρισμός ότι τα οιονεί δικαιώματα ιδιοκτησίας θα μπορούσε να επεκταθεί σε Τα δικαιώματα επί των διαδόχων που είναι ωστόσο συνειδητά όντα είναι αμφιλεγόμενη και απαιτεί περαιτέρω άμυνα.

3.5 Πρόκληση IV: Άρση των προβληματισμών προληπτικής εποπτείας

Είναι δυνατόν να διατηρηθεί η διαισθητική ιδέα ότι η αδυναμία του Οι ψυχολογικές σχέσεις μεταξύ των δύο εαυτών υπονομεύουν το εξουσία του προηγούμενου εαυτού πάνω στον τωρινό εαυτό χωρίς αποδοχή Η μεταφυσική άποψη ότι ο προγενέστερος και ο σημερινός εαυτός είναι αριθμητικά διακριτές οντότητες. Ας υποθέσουμε ότι υποστηρίζουμε ότι ακόμη και οι πιο δραστικές Η ψυχική φθορά δεν ισοδυναμεί με θάνατο – ότι το ίδιο άτομο επιμένει μέσα από τις καταστροφές της νόσου του Alzheimer. Μπορούμε εξακολουθούν να αμφισβητούν τη συνέχεια του ενδιαφέροντος μεταξύ των προηγούμενων και Τρέχων εαυτός εξετάζοντας την ανησυχία του προηγούμενου και του τρέχοντος εαυτού θα είχαν κατάλληλα ο ένας για τον άλλον (McMahan 2002).

Συνήθως, ο καθένας από εμάς έχει ένα πολύ μοναδικό είδος ανησυχίας για το δικό του Παρελθοντικοί και μελλοντικοί εαυτοί: έχει σημασία για εσάς, με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο, τι συμβαίνει σε εσάς, ποιες εμπειρίες υφίσταστε, πώς ενεργείτε κ.λπ., τώρα, στο μέλλον και στο παρελθόν. Καλέστε αυτό ειδικά είδη ανησυχίας προληπτικής ανησυχίας. Εμείς συνήθως Ας υποθέσουμε ότι η προληπτική ανησυχία παρακολουθεί αυστηρά την προσωπική ταυτότητα: μία έχει προληπτικό ενδιαφέρον μόνο για τον εαυτό του και κάποιος ανησυχεί πάντα με τον εαυτό του με αυτόν τον τρόπο. Αντίθετα, ο Jeff McMahan υποστήριξε ότι (στο τουλάχιστον εντός των ορίων της αριθμητικής ταυτότητας) προληπτική ανησυχία επίσης πρέπει να παρακολουθεί το βαθμό των ψυχολογικών δεσμών: προληπτική ανησυχία Δύο εαυτοί σε διαφορετικά στάδια της ζωής ο ένας για τον άλλο πρέπει να αποδυναμωθούν ανάλογα με την αδυναμία της ψυχολογικής σύνδεσης μεταξύ τους (McMahan 2002, 69-82). Στο πλαίσιο της σοβαρής ψυχολογικής μετασχηματισμούς που προκαλούνται από μια ασθένεια όπως το Αλτσχάιμερ, αυτό σημαίνει ότι το κατάλληλο επίπεδο προληπτικής ανησυχίας των προηγούμενων και των σημερινών Ο εαυτός του ενός για τον άλλον θα ήταν μάλλον μικρός. Οι δύο εαυτοί δεν είναι δεσμεύεται από επαρκώς ισχυρό κοινό συμφέρον προληπτικής εποπτείας και, ως εκ τούτου, η Τα προηγούμενα συμφέροντα του ατόμου, ανεξάρτητα από το πόσο σημαντικά, δεν μεταφέρονται ως ιδιαίτερα σημαντικά ενδιαφέροντα της τρέχουσας ψυχολογικά της αποσυνδεδεμένος εαυτός. Ενδεχόμενες συγκρούσεις συμφερόντων του Δύο εαυτοί είναι τώρα παρόμοιοι με συγκρούσεις μεταξύ δύο οντοτήτων με εντελώς ανεξάρτητα συμφέροντα.

Ο David DeGrazia προσπάθησε να αντικρούσει αυτή την εικόνα προτείνοντας ότι, εκτός από τους παράγοντες που συζητήθηκαν από τον McMahan, ο προηγούμενος εαυτός Ο κατάλληλος βαθμός προληπτικής μέριμνας για τον τρέχοντα εαυτό μπορεί να είναι ενισχύεται από την αυτόνομα διαμορφωμένη αυτο-αφήγηση του προηγούμενου εαυτού: αν Ο προηγούμενος εαυτός ταυτίστηκε με τον τωρινό εαυτό, με την έννοια του Βλέποντας τον τωρινό εαυτό ως ένα αληθινό στάδιο στο εξελισσόμενο σύμπλεγμα αφήγηση της ζωής της, δικαιολογείται έντονη προληπτική ανησυχία (DeGrazia 2005, 196). Παραδόξως, αυτή η άποψη καθιστά το ορθολογικό επίπεδο προληπτικής εποπτείας Η ανησυχία για το μέλλον είναι εν μέρει θέμα επιλογής του προηγούμενου εαυτού. Ωστόσο, σε αντίθεση με τις συνήθεις ανησυχίες μας για συγκεκριμένα σχέδια, έργα, άλλα άνθρωποι, κ.λπ., που εξαρτώνται από εμάς, η προληπτική μέριμνα είναι μια απαίτηση του ορθολογισμού και δεν πρέπει να είναι θέμα επιλογής. Όπως δεν μπορούμε λογικά έχουμε προληπτικό ενδιαφέρον για κάποιον άλλο απλώς και μόνο επειδή εμείς τυχαίνει να ενσωματώσουν (ίσως παραληρηματικά) τη ζωή τους στο δικό μας αυτο-αφήγηση, ομοίως, αν δεν είμαστε διαφορετικά δικαιολογημένοι να έχουμε προληπτική μέριμνα για τον μελλοντικό μας εαυτό, δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό απλά λόγω του τρόπου με τον οποίο τυχαίνει να κατασκευάζουμε την αυτο-αφήγησή μας.

Επιστρέψτε, λοιπόν, στην εικόνα του McMahan. Εάν τα συμφέροντα του προηγούμενου και ο σημερινός εαυτός είναι πραγματικά αποξενωμένος και ανεξάρτητος από σύνεση, Πώς πρέπει να επιλύουμε τις συγκρούσεις μεταξύ τους;

Όταν ο σημερινός εαυτός είναι ακόμα πρόσωπο, τα δικαιώματά του ως άτομο καλούν επειδή επέτρεψε στα συμφέροντά της να ελέγξουν τη μεταχείρισή της και να μην την αφήσει τα συμφέροντα του προηγούμενου εαυτού παρεμβαίνουν. οποιαδήποτε αδυναμία στο Η προληπτική σύνδεση του σημερινού εαυτού με τον προηγούμενο εαυτό απλώς ενισχύει αυτή τη στάση. Αλλά πώς πρέπει να εξισορροπήσουμε τα συμφέροντα του Δύο συνετά αποξενωμένοι εαυτοί όταν ο σημερινός εαυτός δεν είναι άτομο;

Ο ίδιος ο McMahan προτείνει ότι, σε μια σύγκρουση μεταξύ ενός προηγούμενου ατόμου και ένα τρέχον μη πρόσωπο, τα συμφέροντα του προηγούμενου ατόμου οφείλουν να ατού (McMahan 2002, 502-03). Τονίζει ότι ο προηγούμενος εαυτός είναι «ανώτερος εαυτός», «ορθολογικός και αυτόνομος» και ότι τα συμφέροντά της συνδέονται με το κυρίαρχο, πιο ουσιαστικό και μακρά διάρκεια ζωής, ολοκληρωμένη — μέσω ισχυρής προληπτικής εποπτείας συνδέσεις μεταξύ των διαφόρων σταδίων του - σε ένα ενοποιημένο τμήμα ζωής. Αλλά μέρος του συλλογισμού του McMahan είναι επίσης ότι τα συμφέροντα του Τα τρέχοντα μη πρόσωπα δεν είναι, ως είδη συμφερόντων, πολύ ουσιαστικά. Εδώ ο McMahan βασίζεται στις ιδιαιτερότητες του παραδείγματος της σύγκρουσης που συμβαίνει να αναλύσει (μια έκδοση της "προτίμησης να πεθάνει" παράδειγμα που είδαμε νωρίτερα), μαζί με έναν αμφιλεγόμενο ισχυρισμό ότι μια Ο σοβαρά παράφρονας ασθενής δεν θα είχε έντονο ενδιαφέρον για συνεχίζοντας να ζει.

Ενώ ο McMahan μπορεί να έχει δίκιο ότι τα ισχυρά συμφέροντα ενός προηγούμενου πρόσωπο ατού συγκριτικά ασήμαντα συμφέροντα ενός σημερινού μη προσώπου, Η απάντηση του καλύπτει μόνο ένα υποσύνολο πιθανών συγκρούσεων μεταξύ των Προηγούμενος και τρέχων εαυτός. Είναι πολύ πιο δύσκολο να διαιτητεύσεις μεταξύ των δύο εαυτών όταν τα συμφέροντα του σημερινού μη προσώπου είναι επίσης ουσιαστική. Έχω υποστηρίξει (Jaworska αδημοσίευτη) ότι όταν η Τα συμφέροντα του προηγούμενου προσώπου είναι σχετικά ήσσονος σημασίας, ουσιώδη Τα συμφέροντα του σημερινού μη προσώπου οφείλουν να υπερισχύουν. Έτσι, για παράδειγμα, Αν ο προηγούμενος εαυτός είχε μόνο μια σχετικά αδύναμη προτίμηση να πεθάνει - Ας πούμε ότι απλά δεν ήθελε να περιπλέξει περαιτέρω τις σχέσεις με μέλη της οικογένειας για τα οποία έτυχε να μην νοιάζεται τόσο πολύ - Το ουσιαστικό ενδιαφέρον του σημερινού εαυτού να συνεχίσει να ζει οφείλει επικρατώ. Πιο αμφιλεγόμενα, υποστήριξα επίσης ότι είναι εξαιρετικά ζωτικής σημασίας Τα συμφέροντα του σημερινού μη προσώπου θα έπρεπε να υπερισχύουν ακόμη και μερικών μη τετριμμένα, μάλλον σοβαρά συμφέροντα του προηγούμενου προσώπου. Έτσι, στο Η τυπική έκδοση του σεναρίου "προτίμηση να πεθάνει", τι είναι Αυτό που διακυβεύεται για τον προηγούμενο εαυτό είναι ένα μάλλον σοβαρό ενδιαφέρον για διατηρώντας την ακεραιότητα της αφήγησης της ζωής της. Ωστόσο, αυτό το ενδιαφέρον δεν φτάνει στο επίπεδο της υψηλής ζωτικότητας, επειδή υπάρχει μόνο έτσι Μεγάλη ζημιά που μπορεί να προκαλέσει μια περίοδος γεροντικής άνοιας στο τέλος μιας ζωής σε ένα κατά τα άλλα επιτυχημένη αφήγηση ζωής. Αντίθετα, ο σημερινός εαυτός Το ενδιαφέρον για την ίδια την επιβίωσή της είναι πιο ζωτικό. Είναι επίσης, σε αντίθεση με Το ενδιαφέρον του προηγούμενου εαυτού, ένα ενεργό ενδιαφέρον - ένα συνεχές θέμα των συμφερόντων έχει λόγους να επενδύει έντονα συνετά σε αυτό. Ο συνδυασμός αυτών των παραγόντων προσδίδει, σε αυτό το σενάριο, προτεραιότητα στο συμφέρον του σημερινού εαυτού.