Επανελλήνιση

Η λέξη επανελλήνιση είναι μια έννοια που υποδηλώνει τον σεβασμό και την επαναφορά των ελληνικών προτύπων και της ελληνικής (αρχαίας) παράδοσης αλλά σε σύγχρονο πλαίσιο. Δεν μιλάμε για μια αυτούσια επιστροφή στην αρχαιότητα για ευνόητους λόγους. Δεν μπορούμε να επαναφέρουμε την αρχαιότητα όπως ήταν, ούτε αυτό θα ήταν το επιθυμητό.

Εν προκειμένω υπάρχει και μια άλλη λέξη, η πολυδιάσπαση. Αυτό συμβαίνει διότι ο καθένας βλέπει την αρχαιότητα με την δική του οπτική. Έτσι, έχουμε τις διάφορες θρησκευτικές οργανώσεις που η καθεμιά διεκδικεί κάτι διαφορετικό και συνήθως όχι χωρίς ιδιοτελείς σκοπούς. Από την άλλη υπάρχουν κάποιοι που διαμορφώνουν φαντασιόπληκτες θεωρίες - παραμύθια για την αρχαιότητα και τους θεούς, επίσης συχνά με ιδιοτελή κίνητρα. Ορισμένοι έχουν συστήσει πολιτικούς φορείς, που έχουν δική τους ατζέντα όπου με μια διαστρεβλωμένη εικόνα για την αρχαία Ελλάδα, εκμεταλλεύονται την αρχαιότητα για να προσελκύσουν ψηφοφόρους, πάλι με προφανή ιδιοτέλεια.

Όπως είπα κάποιοι βλέπουν την επανελλήνιση μόνο υπό το πρίσμα της αρχαίας θρησκείας και νομίζουν ότι αυτή θα γίνει με την επαναφορά και αναβίωση της αρχαίας θρησκείας. Αυτό βέβαια είναι ανέφικτο, ανεδαφικό, εκτός τόπου και χρόνου. Η αρχαία θρησκεία των Ελλήνων δεν ήταν στατική αλλά εξελισσόμενη, δεν ήταν δόγμα με «ιερά» βιβλία, ήταν μια θρησκεία της πράξης, μια πρακτική λατρεία, και ήταν ένα σύστημα πολυθεϊστικό με τοπικό και μη ενιαίο χαρακτήρα, προσαρμοζόμενο στις εκάστοτε συνθήκες. Ήταν μια θρησκεία που διαρκώς μετέβαλλε την λατρεία των διάφορων θεοτήτων και είτε κάποιες τις αναπροσάρμοζε, είτε τις αμελούσε είτε προσέθετε νέες ακόμη και ξένες αφού πρώτα τις εξελλήνιζε.

 
Δεν ξέρουμε πως θα ήταν σήμερα ο ελληνικός πολυθεϊσμός αν δεν είχε καταστραφεί από τον χριστιανισμό. Αλλά μια ιδέα (χωρίς να είναι φυσικά σε καμία περίπτωση το ίδιο) μπορεί να μας δώσει ο σιντοϊσμός, η ιαπωνική θρησκεία, που διατηρήθηκε και έχει μια εθιμοτυπική θέση στην σύγχρονη ιαπωνική κοινωνία η οποία δεν μολύνθηκε ανεπανόρθωτα από τις αβρααμικές μονοθεϊστικές θρησκείες (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, ισλάμ) όπως δυστυχώς όλη η Ευρώπη. Άρα όσοι θέλουν να κάνουν άλμα στο παρελθόν παραγνωρίζουν αυτά τα απλά αλλά πολύ σημαντικά δεδομένα.

 
Το μόνο κοινό που έχουν οι προσεγγίσεις είναι η ρητορική κατά του χριστιανισμού. Αυτό δεν αρκεί για να ενώσει πρόσωπα και φορείς με τόσο ετερόκλητα χαρακτηριστικά ώστε να διαμορφωθεί μια γενική συναντίληψη.

Είναι δυσχερές να υπάρξει συνεννόηση επειδή ο καθένας έχει διαφορετικό υπόβαθρο, διαφορετική προσέγγιση και διαφορετικό σκοπό. Όλο αυτό δεν διευκολύνει τους ανθρώπους που θέλουν να ενστερνιστούν αυτό που ονομάζεται επανελλήνιση. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις τους μπερδεύουν.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο υπάρχουν και εκείνοι που ακολουθούν αρχαία φιλοσοφικά ρεύματα, πολλοί δε από εμάς με μια σύγχρονη και συνθετική οπτική των πραγμάτων. Με αυτόν τον τρόπο αυτή η σύγχυση μπορεί να ξεπεραστεί. Αν επικρατήσει σοβαρότητα, μπορούμε να συνυπάρξουμε με τις διαφορετικές αντιλήψεις εφόσον δεν δημιουργούν κώλυμα στην καθημερινή ζωή και στην πρόοδο.

Οι διαφορετικές προσεγγίσεις δεν είναι ωστόσο απαραίτητα κάτι κακό, αντίθετα είναι κάτι που πάντα χαρακτήριζε τους Έλληνες. Η ποικιλομορφία των απόψεων. Αυτό όμως δεν βοηθά όπως δίδαξε η ιστορία στο μεγάλο πλαίσιο γιατί οι διαφωνίες οδηγούν σε πολιτική αποδυνάμωση. Άρα πρέπει να μας ενώνει κάτι άλλο πιο δυνατό. Η αγάπη για τους προγόνους και τον ελληνικό πολιτισμό, όχι αόριστα αλλά συγκεκριμένα, και με μια συγκεκριμένη πολιτική ιδεολογία που δεν μπορεί να είναι άλλη από την αδιάφθορη δημοκρατία. Τα μεγαλύτερα πνευματικά επιτεύγματα των Ελλήνων προέκυψαν μέσα από το δημοκρατικό ήθος. Για αυτό απαιτείται όμως σωστή παιδεία και σοβαρότητα, στοιχεία που γενικά απουσιάζουν.

 
Εκείνο που έχει σημασία είναι η αποδοχή της αλήθειας για την ιστορία των Ελλήνων. Την αλήθεια ότι ο χριστιανισμός κατέστρεψε τον ελληνικό πολιτισμό. Γιατί οι ελληνόφωνοι που παραμένουν σε ύπνωση θα έχουν κάνει το πρώτο μεγάλο βήμα για να απελευθερωθούν από τα δεσμά του Ρωμιού όταν εγκαταλείψουν την μεγάλη πλάνη, απάτη και σκευωρία του χριστιανισμού.

 
Το πρόβλημα είναι ο χριστιανισμός και η μεγάλη δύναμη που έχει η επίσημη οργάνωσή του στην σύγχρονη Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες. Ο χριστιανικός ελληνόφωνος λαός είναι στην ουσία Ρωμιοί και όχι Έλληνες, και δυστυχώς έχουν ακόμη μεγάλη εξάρτηση από αυτήν την ανθελληνική θρησκεία.

Ο χριστιανισμός ήταν και παραμένει εχθρός του ελληνικού πολιτισμού. Ο χριστιανισμός έχει άλλες βλέψεις και επιδιώξεις. Γι’ αυτό και πολλοί ελληνόφωνοι σήμερα στην Ελλάδα νιώθουν Ρωμιοί, κι ας ονομάζονται Έλληνες στην υπηκοότητα. Αυτοί εξακολουθούν να έχουν το βλέμμα στραμμένο στην Κων/πολη για να αναβιώσουν το όνειρό τους για μια αυτοκρατορία η οποία ευθύνεται για την καταστροφή της αρχαίας Ελλάδας, την χριστιανική ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ένα θεοκρατικό καθεστώς. Η σημερινή Ελλάδα δυστυχώς ελάχιστα απέχει από το να θεωρείται ένα μικρό παράρτημα εκείνης της μεσαιωνικής θεοκρατίας με βάση την επικρατούσα σημερινή κατάσταση.

 
Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός στο σύνολό του ως ένα σύστημα αξιών, δεν έβλαψε κανέναν λαό και δεν ευθύνεται για την καταστροφή κανενός πολιτισμού. Ευθύνεται μόνο για την πρόοδο του ανθρώπινου γένους. Ο χριστιανισμός όμως σε όλη την ιστορία του, ως σύστημα θρησκευτικό, ευθύνεται για αμέτρητες σφαγές εις βάρος λαών και ανθρώπινων ομάδων και για αμέτρητες υλικές καταστροφές, ευθύνεται κυρίως για την εξάλειψη του ελληνικού πολιτισμού αλλά και του πολιτισμού των λαών της αμερικανικής Ηπείρου.

Ο χριστιανισμός πρέπει επομένως να κριθεί πολύ αυστηρά διότι παραμένει η μεγαλύτερη εγκληματική θρησκευτική οργάνωση που είναι η ίδια που ευθύνεται για την καταστροφή των Ελλήνων. Οι σημερινοί χριστιανοί δεν ευθύνονται αλλά ευθύνεται η ανθελληνική μισαλλόδοξη θρησκεία που διαιωνίζουν εις βάρος της Ελλάδας.

Δυστυχώς για όλα αυτά απαιτείται μια ριζική αλλαγή στην παιδεία, κάτι που στο νεοελληνικό κράτος δεν πρόκειται να υπάρξει όσο ο χριστιανισμός, η «ορθοδοξία» δεν διαχωρίζεται από το κράτος, αλλά αντίθετα είναι τόσο ενσωματωμένη που είναι ευτύχημα ότι υπάρχουν ήδη τόσα ρεύματα αφύπνισης. Και τα όποια λάθη και παραφωνίες είναι σε έναν βαθμό εύλογα διότι όλα αυτά τα ρεύματα είναι αποτέλεσμα ιδιωτικών πρωτοβουλιών με διαφορετικό υπόβαθρο όπως προανέφερα.

 
Τούτων λεχθέντων, εκείνο που χρειάζεται για την επανελλήνιση είναι να αγαπά και να σέβεται κανείς τους προγόνους μας, αλλά να μην τρέφει αυταπάτες. Να μαθαίνει την αρχαία γλώσσα, να διαβάζει τα αρχαία συγγράμματα και να τα κατανοεί, να σκέφτεται πάντοτε ότι μας χωρίζουν χιλιάδες χρόνια από εκείνη την εποχή. Δεν βοηθά να εξιδανικεύουμε τα πάντα στην αρχαιότητα ούτε να τα ωραιοποιούμε. Γιατί αυτό έχουν κάνει πολλοί. Έχουν κατασκευάσει μια πλαστή ωραιοποιημένη εικόνα της αρχαιότητας που οτιδήποτε αρνητικό (και ανάλογα με τα σημερινά μεροληπτικά κριτήρια του καθενός) έχει αποσιωπηθεί, παραληφθεί, διαγραφεί, παρερμηνευθεί, εξωραϊστεί.

 
Βεβαίως και δεν έχουμε δικαίωμα να κατακρίνουμε τους αρχαίους προγόνους μας για τον τρόπο που ζούσαν και σκέφτονταν. Περισσότερα και σημαντικότερα είναι τα θετικά τους επιτεύγματα, ενώ είναι ασύγκριτοι σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο λαό της εποχής τους ή ακόμη και μεταγενέστερους.
Η αρχαία παράδοση, η αρχαία θρησκεία μπορεί να έχει μόνο εθιμοτυπική θέση στον σύγχρονο κόσμο και ίσως εξελιχθεί σε μια νέα παράδοση χωρίς δεισιδαιμονίες. Από εκεί και μετά εμείς πρέπει να επενδύσουμε στην βελτίωση του πνευματικού επιπέδου των Ελλήνων, την εξάλειψη κάθε δεισιδαιμονίας, την ανάπτυξη της χώρας σε όλους τους τομείς. Φυσικά χρειάζεται σαφής ταυτότητα και όραμα. Αυτά είναι τα δύσκολα. Το εύκολο αλλά και χωρίς ουσία είναι να φοράς χλαμύδες και χιτώνες και να το παίζεις αρχαίος απαγγέλλοντας σαν παπαγάλος αρχαίους ύμνους. Όσοι εστιάζουν σε τέτοιες μεθόδους είναι απλά γραφικοί.

 
Η άρνηση της αλήθειας και της πραγματικότητας είναι το χειρότερο και τίποτα καλό δεν θα βγει με τέτοιες προσεγγίσεις. Πρέπει να βλέπουμε προς το μέλλον παίρνοντας από το παρελθόν μας τα καλύτερα ως εφόδια, διδασκόμενοι από τα λάθη. Ο καθένας μπορεί να ακολουθήσει κάποιο ρεύμα ελληνικής σκέψης. Ωστόσο, σήμερα δεν επιτρέπεται να βλέπουμε ούτε την φιλοσοφία ούτε την θρησκεία με τα μάτια του παρελθόντος. Δεν πρέπει να είμαστε δογματικοί. Πρέπει να συμβαδίζουμε με το παρόν και το μέλλον. Το να φανταζόμαστε μεγαλεία με αυταπάτες δεν θα μας κάνει αυτόματα μεγάλους. Επιβάλλεται μέσα σε αυτές τις συνθήκες να έχουμε επίγνωση της πραγματικότητας, να είμαστε ρεαλιστές, και να ξέρουμε τι θέλουμε.

Πρέπει στο παρόν να έχουμε πάντα υπόψη το διεθνές περιβάλλον στο οποίο ζούμε και τους διεθνείς συσχετισμούς δυνάμεων. Οι Έλληνες ή οι ελληνόφωνοι είναι μια μειοψηφία μέσα στο διεθνές στερέωμα. Δυστυχώς δεν έχουμε ούτε την πολυτέλεια ούτε την δύναμη ως έθνος να καθορίσουμε μόνοι μας τα πράγματα. Μπορούμε όμως να καθορίσουμε την ταυτότητά μας ως Έλληνες και όχι ως Ρωμιοί.

 
Οι χριστιανοί δύσκολα θα πάψουν να υπάρχουν γιατί η θρησκεία τους έχει πολλές παγίδες που τους αποτρέπουν να διαφύγουν από την πνευματική αιχμαλωσία και την ύπνωση. Οπότε τα λόγια μας δεν μπορούν να τους πείσουν. Πείθεται όποιος είναι ήδη έτοιμος και κατανοεί την πλάνη στην οποία βρίσκεται. Ο χριστιανισμός αφού ξεκίνησε με μια επιτυχημένη προπαγάνδα, στην συνέχεια επιβλήθηκε απόλυτα στο αρχαίο κόσμο πρώτα με βία και έκτοτε συντηρείται με την ίδια επιτυχημένη προπαγάνδα.

 
Ο χριστιανισμός είναι πλέον παγκόσμιο φαινόμενο και είναι εξαπλωμένος παντού, αν και μεταλλαγμένος σε πολλές αιρέσεις. Η αντιπαράθεση μαζί τους σε ρητορικό επίπεδο δεν πρέπει να μετατραπεί σε ένοπλη σύγκρουση. Η βία βέβαια είναι στοιχείο δικό τους και έτσι όπως επιβλήθηκαν δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να ξαναχρησιμοποιήσουν βία αν νιώσουν ότι απειλούνται.

 
Οπότε με βάση όλα τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς πόσο σημαντικό αλλά και δύσκολο είναι να ξαναβρούμε την ελληνοπρέπεια, να ανακτήσουμε την ελληνικότητα και να ξαναγίνουμε όλοι Έλληνες ώστε να κερδίσουμε τον κόσμο με τον πολιτισμό μας. Έχουμε σίγουρα αργήσει διότι οι εξελίξεις στον κόσμο είναι ραγδαίες. Ωστόσο δεν πρέπει ποτέ να παραιτηθούμε από το όραμά μας ούτε να εγκαταλείψουμε τις ελληνικές αρχές και τα ιδανικά μας.