ΔΕΣ:
- Θεολόγοι για την ιστορικότητα του Ιησού
- Σύγχρονοι ακαδημαϊκοί μιλούν για την ιστορικότητα του Ιησού και την αξιοπιστία της Καινής Διαθήκης
- Τα 48 επιχειρήματα των χριστιανών απολογητών για την ιστορικότητα του Ιησού
- Ιησούς: Κριτική ανασκόπηση και ανάλυση των αντιφάσεων και αποδεικτικών στοιχείων της ύπαρξής Του
Κατά συνέπεια, η πρώτη κατηγορία αποκρύφων συμφωνεί -ως προς τα ζητήματα που εξετάζουμε- με τις πληροφορίες της Καινής Διαθήκης. Όσον αφορά τα συστήματα των Γνωστικών, θεωρούσαν τον Ιησού ως έναν ανώτερο «αιώνα», δηλαδή μια μεσολαβητική οντότητα μεταξύ των ανθρώπων και του Αγαθού υπερβατικού Θεού, που ήρθε να μας «λυτρώσει» δια της γνώσεως από τον κακό Δημιουργό του Κόσμου που ταυτίζεται με τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Κατά συνέπεια, εφόσον εκ των πραγμάτων αναιρείται η ανθρώπινη υπόσταση του Ιησού, τότε δεν έχει κανένα νόημα η συζήτηση περί της ελληνικότητάς του και το αν ήταν ή δεν ήταν φιλόσοφος κατά τους Γνωστικούς. Επομένως, καταλήγουμε στο να φέρουμε αποδείξεις και πειστήρια από τα κείμενα της Καινής Διαθήκης και τους μεταποστολικούς πατέρες. Δεν θα είχε ιδιαίτερο νόημα εάν παρουσιάζονταν όλες οι μαρτυρίες, εφόσον επαναλαμβάνουν τις ίδιες θέσεις. Για αυτό θα παρατεθούν ορισμένες από αυτές, ικανώς επαρκούσες ώστε να αναιρεθούν οι πλάνες. Άλλωστε από μια αναζήτηση στο διαδίκτυο, οι υποστηρικτές αυτών των απόψεων (που σχετίζονται άμεσα με το δόγμα των «ελληνοχριστιανικών» συνθέσεων) κάνουν επιλεκτική χρήση αποσπασμάτων από τα κανονικά ευαγγέλια.
Ο Ιησούς πουθενά δεν επικαλείται αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, είτε προγενεστέρους του είτε συγχρόνους του, όπως βλέπουμε να κάνουν επί παραδείγματι ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Πλούταρχος, ο Πλωτίνος, ο Πορφύριος, ο Ιάμβλιχος, ο Ιουλιανός, ο Ολυμπιόδωρος, ο Ιεροκλής κ.ά. Αντιθέτως, στηρίζεται κατά κόρον στον Μωυσή. Έτσι, ενώ κατηγορείται από τους Φαρισαίους και τους γραμματείς ότι δεν τηρεί την παράδοση των πρεσβυτέρων επειδή δεν πλένει τα χέρια του προτού φάει, εκείνος ξεχωρίζει την συγκεκριμένη ανθρωποποίητη παράδοση από τον «λόγο» του Θεού, παραπέμποντας στην αυθεντία του Ησαΐα και του Μωυσή (κατά Μάρκον, 7:1-13). Όταν ρώτησε τους μαθητές του ποιά είναι η άποψη των άλλων ανθρώπων για εκείνον, του απάντησαν ότι άλλοι τον θεωρούν ότι είναι ο Ηλίας, άλλοι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ή κάποιος από τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης (κατά Μάρκον, 8:27-30). Κανείς δεν τον θεωρούσε φιλόσοφο και κανείς δεν τον συνέδεε με τον Ελληνισμό. Ο Πέτρος ομολόγησε ότι οι μαθητές τον θεωρούσαν «Χριστό», δηλαδή τον Μεσσία που φανέρωναν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης που θα έρχονταν να ελευθερώσει τον λαό Ισραήλ από τους δυνάστες του. Μάλιστα ο συντάκτης του «κατά Ματθαίον» προσθέτει ότι ο Ιησούς μακάρισε τον Πέτρο και του δήλωσε ότι πάνω σε αυτήν την ομολογία (πέτρα) θα οικοδομήσει την Εκκλησία του (16:18). Αν και οι δύο παρεχόμενες γενεαλογίες (η μια βρίσκεται στο κατά Ματθαίον και η άλλη στο κατά Λουκάν) είναι άσχετες με την εκ παρθένου γέννηση, αντιφατικές μεταξύ τους και δείχνοντας το γενεαλογικό δέντρο του Ιωσήφ (και όχι της Μαρίας), ωστόσο καθίσταται φανερή η πρόθεση των συγγραφέων στο να καταδείξουν την μη ελληνικότητα του Ιησού. Στην επί του όρους ομιλία, ο Ιησούς μακαρίζει τους πτωχούς στο πνεύμα (κατά Ματθαίον, 5:3), παρόλο που και ο ίδιος ο Παύλος ομολογεί ότι «Έλληνες σοφίαν ζητούσι» (Ά Κορινθίους, 1:22). Αλλά και σε ολόκληρη αυτήν την ομιλία, που θεωρείται ότι πιο πνευματικό υπάρχει στα ευαγγέλια, ο Ιησούς όχι μόνο δεν κάνει καμία σαφή και ευθεία αναφορά στην ελληνική φιλοσοφία, αλλά επεξηγεί τον ιουδαϊκό Μωσαϊκό Νόμο: «Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους προφήτας· ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι» (5:17). Μάλιστα την προσευχή των εθνικών (στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και οι Έλληνες), την θεωρεί ως «βαττολογία» (ο. π 6:7), δηλαδή «ανόητη πολυλογία». Και προτρέπει το ακροατήριό του «μη ουν ομοιωθήτε αυτοίς» (ο. π 6:8). Από πού κι ως που Έλλην φιλόσοφος ο Ιησούς, όταν ο ίδιος με αγαλλίαση λέει ότι είναι το θέλημα του θεού να αποκρύπτεται η διδαχή του από τους σοφούς και τους συνετούς και να…«αποκαλύπτεται» στα νήπια (κατά Λουκάν 10: 21) ; Εδώ σαφέστατα κατακρίνει την φιλοσοφία. Στο «κατά Λουκάν» ευαγγέλιο αναφέρεται ότι η Μαρία και η Ελισάβετ ήταν συγγενείς (1:36), και η δεύτερη από τη φυλή του Ααρών (ο. π 1:5). Στο ίδιο ευαγγέλιο αναφέρεται η «ωδή» της μητέρας του Ιησού (ο. π 1:45- 56). Σε αυτήν αναγνωρίζεται ότι ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης -τον οποίο λάτρευε και υπάκουε και η ίδια-, «αντελάβετο Ισραήλ παιδός αυτού μνησθήναι ελέους». Βοήθησε τον Ισραήλ καθώς θυμήθηκε το έλεός του, δηλαδή τις υποτιθέμενες υποσχέσεις του για την αποκατάσταση του λαού. Ακόμα ο Αβραάμ και οι απόγονοί του ονομάζονται πατέρες της. Και δικαίως, εφόσον και εκείνη ανήκε στο ίδιο γένος με τον Ισαάκ, τον Ιακώβ (τον επονομασθέντα Ισραήλ), και τα παιδιά του που απετέλεσαν τους δώδεκα πατριάρχες δια των οποίων δημιουργήθηκαν οι δώδεκα φυλές του Ισραήλ. Αλλά όλα αυτά δεν έχουν καμία σχέση με τον Ελληνισμό.
Αργότερα, ανέβασε μαζί με τον Ιωσήφ το βρέφος Ιησού στον Ναό της Ιερουσαλήμ για να γίνει η οκταήμερος περιτομή κατά τον ιουδαϊκό νόμο (ο. π 2:21-24). Ο Συμεών χαρακτηρίζει τον Ιησού ως «σωτήριον» που απέστειλε ο θεός, που θα το δουν όλοι οι λαοί αλλά θα είναι δόξα για τον Ισραήλ, «φως εις αποκάλυψιν εθνών και δόξαν λαού σου Ισραήλ» (ο. π 2:25- 32). Ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή αναφέρει για τον Ιησού «του γενομένου εκ σπέρματος Δαβίδ κατά σάρκα» (1:3), και στο βιβλίο της «Αποκαλύψεως», ο ίδιος ο Ιησούς συστήνεται ως «η ρίζα και το γένος Δαβίδ» (22:16).
Επίσης, πώς κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «φιλόσοφος», ενώ ταυτόχρονα φοβάται τον θάνατο, όπως ο Ιησούς; Πριν συλληφθεί και καταδικαστεί, προσεύχεται τρείς φορές παρακαλώντας τον θεό να τον σώσει από αυτόν (κατά Μάρκον, 14:32-42). Οι ευαγγελικές φράσεις είναι χαρακτηριστικές: «περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου», «προσηύχετο ίνα, ει δυνατόν εστί, παρέλθη απ’ αυτού η ώρα». Αν ο ίδιος ο αρχηγός της Εκκλησίας, η κεφαλή της, δείλιασε μπροστά στον θάνατό, που έτσι και αλλιώς δεν θα συντελούνταν για αυτόν αλλά για τη «σωτηρία» των μελλοντικών πιστών του που θα αποτελούσαν το σώμα του, τότε πως θέλει η Εκκλησία να γίνουν πιστευτά τα διάφορα μαρτυρολόγια που περιγράφουν τους μάρτυρες να τρέχουν με χαρά και να επιθυμούν το μαρτύριό τους που έτσι και αλλιώς αφορούσε την προσωπική τους πίστη και μόνο; Ο συντάκτης της προς Εβραίους επιστολής (που σαφώς αποτελεί βιβλίο της Καινής Διαθήκης), αφενός επαναλαμβάνει την εβραϊκή καταγωγή του Ιησού, «εξ Ιούδα ανατέταλκεν ο Κύριος ημών» (7:14), αφετέρου γράφει: «ος εν ταις ημέραις της σαρκός αυτού δεήσεις τε και ικετηρίας προς τον δυνάμενον σώζειν αυτόν εκ θανάτου μετά κραυγής ισχυράς και δακρύων προσενέγκας, και εισακουσθείς από την ευλαβείας» (5:7-8). Δηλαδή ο Ιησούς έκραζε δυνατά, έκλαιγε, δεόταν και ικέτευε τον Θεό να τον σώσει από τον θάνατο. Αυτά έρχονται σε κατάδηλη αντίφαση με όσα έλεγε στους άλλους: «μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα» (κατά Ματθαίον, 10: 28). Ελέγχεται όμως και καταδικάζεται ως παραβάτης των ίδιων του των λόγων, «εκ γαρ των λόγων σου δικαιωθήση και εκ των λόγων σου καταδικασθήση» (ο. π 12:37). Η συμφωνία λόγων και έργων, που στην φιλοσοφία είναι ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια, βλέπουμε να καταπατείται συστηματικά από τον Ιησού, είτε με αυτά που προαναφέρθηκαν, είτε στην περίπτωση που όταν δέχτηκε χαστούκι δεν γύρισε και το άλλο μάγουλο όπως δίδασκε (πρβ. κατά Ματθαίον 5:39 και τη στάση του στο κατά Ιωάννη 18:22-23), είτε με τις ψεύτικες υποσχέσεις ότι η Δευτέρα Παρουσία του θα γίνονταν επί εποχής όπου θα ζούσε η γενιά εκείνη (Αποκάλυψη 1:7, κατά Ματθαίον 16:27-28, 4:17, 24:34, 26:63-64 κα).
Ας εξετάσουμε τώρα και τα επιχειρήματά τους, τα οποία κατά κόρον αντλούν από το κατά Ιωάννη ευαγγέλιο, αλλά επιλεκτικά.
Ο Ιησούς εμφανίζεται στο «κατά Ιωάννην» να μην συμφωνεί με τον λιθοβολισμό της μοιχαλίδας, ερχόμενος σε «αντίθεση» με αυτό που όριζε ο Μωσαϊκός Νόμος (8:1-11). Σύμφωνα με το σκεπτικό τους, η διαφωνία υπάρχει διότι άλλος είναι ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης που απαιτεί τον θάνατο του αμαρτωλού και άλλος της Καινής που θέλει τη μετάνοια και τη σωτηρία του. Ωστόσο τους λανθάνει ότι ο μωσαϊκός Νόμος όπως είναι γραμμένος στην Πεντάτευχο σε κανένα σημείο δεν προσδιόριζε τον τρόπο της θανατώσεως. Από αυτό συμπεραίνουμε ότι ο συντάκτης του συγκεκριμένου ευαγγελίου δεν ήταν ιουδαίος, δεν γνώριζε τη λεπτομέρεια αυτή, και ότι αυτό δεν πρόκειται περί αληθούς περιστατικού αλλά περί επινοήσεως (όπως και ολόκληρο το ευαγγέλιο). Διότι φυσικά δεν είναι δυνατόν οι γραμματείς του Νόμου να είπαν ποτέ στον Ιησού κάτι που δεν ίσχυε ποτέ: «εν δε τω Νόμω Μωσής ημίν ενετείλατο τας τοιαύτας λιθοβολείσθαι» (8:5)
Για του λόγου το αληθές, αρκεί κανείς να δει τι αναφέρεται στο Λευιτικό (20:10) όπου ορίζεται σαφώς: «ανθρωπος ος αν μοιχευσηται γυναικα ανδρος η ος αν μοιχευσηται γυναικα του πλησιον θανατω θανατουσθωσαν ο μοιχευων και η μοιχευομενη». Το ίδιο αναφέρεται και στο Δευτερονόμιο (22:22), «εαν δε ευρεθη ανθρωπος κοιμωμενος μετα γυναικος συνωκισμενης ανδρι αποκτενειτε αμφοτερους τον ανδρα τον κοιμωμενον μετα της γυναικος και την γυναικα και εξαρεις τον πονηρον εξ ισραηλ». Ο τρόπος θανατώσεως για τέτοιες περιπτώσεις ήταν ο στραγγαλισμός και υπήρχε στον άγραφο Νόμο των Ιουδαίων που είχε το ίδιο ακριβώς κύρος με την Πεντάτευχο, και που πολύ αργότερα καταγράφτηκε στο λεγόμενο Ταλμούδ. Ακόμα και αν δεν λάβει κανείς υπόψη του ότι η ιστορία είναι επινοημένη, και πάλι υπάρχει λόγος που ο Ιησούς δεν δέχτηκε τη θανάτωση της γυναίκας. Όπως αναφέρεται ρητά στο Νόμο τους που παρατέθηκε προ ολίγου, έπρεπε να προσαχθεί και ο άνδρας. Εκτός αυτού, έπρεπε να περάσουν από δίκη, διαφορετικά άνευ δίκης και καταδίκης, η θανάτωσή τους θα θεωρούνταν φόνος.
Το ότι ο Ιησούς συνδέεται με τον θεό της Παλαιάς Διαθήκης (και) στο «κατά Ιωάννην» ευαγγέλιο, φαίνεται όταν πηγαίνει στον Ναό της Ιερουσαλήμ, τον οποίο αποκαθαίρει από τους εμπόρους δηλώνοντας ότι ο θεός στον οποίο είναι αφιερωμένος ο Ναός, δηλαδή ο θεός της Παλαιάς Διαθήκης, είναι πατέρας του: «μη ποιείτε τον οίκο του Πατρός μου οίκον εμπορίου» (ο. π 2:12-17). Ακόμα, στο ίδιο ευαγγέλιο, λέει στους Ιουδαίους: «ει γαρ επιστεύετε Μωυσεί, επιστεύετε αν εμοί· περί εμού γαρ εκείνος έγραψεν» (5:46). Έτσι, (και) σε αυτό το ευαγγέλιο, παρατηρούμε σύνδεση Μωυσέως-Νόμου- και Ιησού. Συνεπώς ο θεός με τον οποίο σχετίζεται ο Ιησούς είναι ο ένας και ο αυτός και για τις δύο Διαθήκες.
Γιατί όμως έχουμε δύο Διαθήκες; Διότι οι Ιουδαίοι δεν δέχτηκαν τον Ιησού ως Μεσσία. Δεν τον αναγνώρισαν καθώς δεν εκπλήρωσε κανέναν από τους όρους που καταγράφονται στις Γραφές τους. Οι χριστιανοί παρερμήνευσαν και χάλκευσαν τα γραπτά, και έτσι προέκυψε μια δεύτερη διαθήκη που εκ των υστέρων ονομάστηκε «Καινή». Στην πραγματικότητα, αυτή η δεύτερη διαθήκη αποτελεί μια ερμηνευτική παραχάραξη της πρώτης. Αν δεχτούμε την άποψη (που ούτως ή άλλως δεν στηρίζεται πουθενά) ότι ο Ιησούς δεν έχει σχέση με την Παλαιά Διαθήκη και ότι είναι Έλλην, τότε κατά ανάγκη οφείλουμε να απορρίψουμε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη. Όμως τότε, από πού θα αντλήσουν οι υποστηρικτές της άποψης περί της ελληνικότητος του Ιησού την οποιαδήποτε πληροφορία για την ιστορική του ύπαρξη; Επειδή έρχονται σε αδιέξοδο, κάποιοι από αυτούς αντιτάσσουν σε αυτά τον ισχυρισμό ότι οι ιουδαίζοντες χριστιανοί επικράτησαν επί των Ελλήνων χριστιανών που συνυπήρχαν στην πρώτη Εκκλησία. Ότι οι πρώτοι κατάφεραν να νοθεύσουν τα κείμενα και να παρουσιάσουν τον Ιησού ως Ιουδαίο. Για τον ισχυρισμό αυτό απλά φέρουν στο προσκήνιο μερικά αποσπάσματα, τα οποία διαστρέφουν αποκόπτοντάς τα από τα συμφραζόμενα. Σήμερα είμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση να γνωρίζουμε δια μέσου των ειδικών ερευνητών- καθηγητών, επακριβώς που και σε τι οι αντιγραφείς των κειμένων αυτών έβαλαν το χεράκι τους. Από πουθενά δεν προκύπτει ότι έχουμε αλλαγές όσον αφορά την ελληνικότητα του Ιησού που δήθεν έκρυψαν οι ιουδαιοχριστιανοί αλλάζοντας τα κείμενα. Οι αλλαγές αφορούν κυρίως θέματα δογματικά όπως η παρουσίαση του Ιησού ως «θεού», το ζήτημα της τριαδικότητας του θεού, το ζήτημα της εκ παρθένου γέννησης κα.
Ένα ακόμα είναι ο τίτλος «Προφήτης». Σύμφωνα με τις θεωρίες των ανθρώπων αυτών, ο προφήτης είναι ελληνικός τίτλος. Συγκεκριμένα είναι τίτλος Έλληνος ιερέα που εργάζεται στα ιερά και στα μαντεία. Ο Πλάτων στο διάλογο «Τίμαιος» αναφέρει: «το των προφητών γένος επί ταις ενθέοις μαντείαις κριτάς επικαθιστάναι νόμος» (72 Α), και «ότι της δι’ αινιγμών ούτοι φήμης και φαντάσεως υποκριταί». Δηλαδή, οι προφήτες είχαν ως έργο να εξηγούν τους χρησμούς που πάντα είχαν αινιγματικό και ενίοτε ακατανόητο χαρακτήρα. Να μεταφέρουν με λόγο (πεζό ή ποιητικό) όσα παράδοξα φανερώνονταν στα μαντεία. Στην περίπτωση του Ιησού, ούτε μαντείο έχουμε, ούτε χρησμούς, ούτε θεούς. Τους διαφεύγει ότι ο όρος «προφήτης», που αντιδιαστέλλεται από τους πολλούς προφήτες, υπάρχει στο Δευτερονόμιο. Εκεί ο Μωυσής έγραψε για έναν Προφήτη που θα έρχονταν και θα είχε ίδιο κύρος με αυτόν (18:15-22). Μάλιστα, πριν την αναφορά, κάνει πλήρη διαχωρισμό του Προφήτου από την μαντική τέχνη που είχαν οι εθνικοί. Που σημαίνει ότι ο χαρακτηρισμός «ο Προφήτης» με τον προφήτη των μαντείων, μόνο ως προς τη λέξη συμπίπτουν και πουθενά αλλού. «Τα γαρ εθνη ταυτα ους συ κατακληρονομεις αυτους ουτοι κληδονων και μαντειων ακουσονται σοι δε ουχ ουτως εδωκεν κυριος ο θεος σου· προφητην εκ των αδελφων σου ως εμε αναστησει σοι κυριος ο θεος σου αυτου ακουσεσθε».
Μάλιστα την ταύτιση του Μεσσία με τον Προφήτη και κατ’ επέκταση με τον Ιησού την βλέπουμε στο κήρυγμα του Πέτρου και του Στεφάνου (Πράξεις, 3:22 και 7:37 αντίστοιχα). Μια ταύτιση που έγινε άνευ αποδείξεων, εφόσον στην αρχική παράδοση άλλο πρόσωπο ήταν ο Μεσσίας και άλλο ο Προφήτης, εάν κρίνουμε από τη διάκριση που έκαναν οι ιουδαίοι ιερείς, όταν ρώτησαν τον Ιωάννη τον Βαπτιστή αν ήταν ο Χριστός ή ο Ηλίας, ή ο Προφήτης (κατά Ιωάννην, 1:19-21).
Ένα ακόμα σημείο από το οποίο προσπαθούν να πιαστούν απεγνωσμένα προκειμένου να βγάλουν Έλληνα τον Ιησού, είναι όταν ο Ιησούς λέει στους Ιουδαίους ότι θα φύγει και δεν θα τον βρίσκουν γιατί δεν θα μπορέσουν να τον ακολουθήσουν. Τότε είπαν μεταξύ τους οι Ιουδαίοι: «που ούτος μέλλει πορεύεσθαι , ότι ημείς ουχ ευρήσομεν αυτόν; Μη εις την διασποράν των Ελλήνων μέλλει πορεύεσθαι και διδάσκειν τους Έλληνας;» (Κατά Ιωάννην, 7:35). Σύμφωνα με το σκεπτικό τους, ο Ιησούς είναι Έλλην διότι θα πάει να διδάξει τους Έλληνες, και οι Ιουδαίοι δεν θα μπορέσουν να τον ακολουθήσουν εκεί, καθώς έχουν διαμάχη με τους Έλληνες. Οι Ιουδαίοι για να σκέφτονται έτσι, σημαίνει ότι δεν θεωρούν τον Ιησού ομοεθνή τους.
Καταρχάς, ο Ιησούς ποτέ δεν πήγε να διδάξει Έλληνες στην διασπορά ούτε είχε την πρόθεση αυτή. Κατά δεύτερον, πουθενά δεν αναφέρεται ότι δεν τον δέχονταν ως Ιουδαίο, αλλά ότι δεν τον δέχονταν για Μεσσία. Στο «κατά Ιωάννην» αναφέρεται το σχίσμα που έγινε εξαιτίας του. «Πολλοί ουν εκ του όχλου ακούσαντες τον λόγον έλεγον· ούτος εστίν αληθώς ο προφήτης· άλλοι έλεγον· ούτος εστίν ο Χριστός· άλλοι έλεγον· μη γαρ εκ της Γαλιλαίας ο Χριστός έρχεται; Ουχί η γραφή είπεν ότι εκ του σπέρματος Δαβίδ και από Βηθλεέμ της κώμης, όπου ην Δαβίδ, ο Χριστός έρχεται; Σχίσμα ουν εν τω όχλω εγένετο δι’ αυτόν» (7:40-43). Στην Γαλιλαία κατοικούσε εξελληνισμένος πληθυσμός, για αυτό και αποκαλείται «Γαλιλαία των εθνών» (κατά Ματθαίον, 4:15). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Ιησούς ήταν Έλλην, εφόσον αναφερόμαστε σε εξελληνισμένο πληθυσμό (όχι ελληνικό). Πολύ περισσότερο , όταν ο ίδιος ο Ιησούς -στο ίδιο πάντα ευαγγέλιο- στον διάλογό του με την Σαμαρείτιδα λέει ότι «η σωτηρία εκ των Ιουδαίων εστί» (4:22), και παρακάτω αποσαφηνίζει τι εννοεί: «οίδα ότι Μεσσίας έρχεται ο λεγόμενος Χριστός· όταν έλθη εκείνος, αναγγελεί ημίν πάντα. Λέγει αυτή ο Ιησούς· εγώ ειμί, ο λαλών σοι» (ο. π 4:25-26).Η «σωτηρία» λοιπόν είναι ο Μεσσίας, και έρχεται από τους Ιουδαίους. Και από τη στιγμή που ο Ιησούς ομολογεί ότι είναι ο Μεσσίας, άρα είναι Ιουδαίος και όχι Έλλην.
Αν δεν τον δέχονταν ως Ιουδαίο οι άνθρωποι της εποχής του, δεν θα γίνονταν ποτέ σχίσμα μεταξύ των Ιουδαίων (κατά Ιωάννην, 10:19-21). Θα τον απέρριπταν εξ αρχής, αφού ήξεραν πολύ καλά ότι ο αναμενόμενος Μεσσίας τους θα ήταν ομοεθνής τους. Δεν χρειάζεται λοιπόν να πάει κανείς μακριά για να καταλάβει το λόγο που υπήρχε διάσταση μεταξύ του Ιησού και ενός αρκετά μεγάλου μέρους των Ιουδαίων. Είναι γραμμένος στο ίδιο το ευαγγέλιο που επικαλούνται όσοι πάνε να βγάλουν Έλληνα τον Ιησού. Και όχι σε ένα σημείο, αλλά σε πολλά. Ας δούμε άλλο ένα από αυτά. Ο Ιησούς τους λέει ότι «ερευνάτε τας γραφάς, ότι υμείς δοκείται εν αυταίς ζωήν αιώνιον έχειν· και εκείναι εισίν αι μαρτυρούσαι περί εμού· και ου θέλετε ελθείν προς εμέ ίνα ζωήν έχητε» (ο. π 5:39-40). Εφόσον οι γραφές των Ιουδαίων μαρτυρούν για τον Ιησού, άρα αυτός συνδέεται με την Παλαιά Διαθήκη και τον θεό της Παλαιάς Διαθήκης. Φυσικά εδώ δεν εξετάζουμε αν πράγματι ισχύει αυτό, αλλά το εάν το κατά Ιωάννην ευαγγέλιο βγάζει Έλληνα τον Ιησού. Όμως, ενώ διαβάζουν τις γραφές τους, δεν έρχονται στον Ιησού προφανώς επειδή δεν βλέπουν να εκπληρώνει κάτι.
Σε αρκετά σημεία του «κατά Ιωάννην», που θεωρείται το πιο αντι-ιουδαϊκό ευαγγέλιο, βλέπουμε τον Ιησού να κατακρίνει τους Ιουδαίους. Αυτό εκλαμβάνεται ως φυλετική διαφοροποίησή του από εκείνους.
Αν όμως διαβάσουμε τα χωρία προσεκτικά, θα διαπιστώσουμε ότι η όλη διάσταση βρίσκεται στην μη αποδοχή του Ιησού από τους Ιουδαίους ως Μεσσία (Χριστό). Πουθενά δεν τον αποκαλούν «εθνικό», ούτε ο Ιησούς κάνει λόγο για κάποιον άλλο θεό πέρα από αυτόν που δείχνουν οι ιουδαϊκές γραφές. Για αυτό και όταν ο Ναθαναήλ του είπε: «Ραββί, συ ει ο υιός του θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ» (κατά Ιωάννην,1: 50), ο Ιησούς δεν τον διόρθωσε ούτε ως προς το ότι τον αποκάλεσε «ραββί», ούτε βασιλιά του Ισραήλ.
Ας δούμε τώρα τι αναφέρεται από τους αποστολικούς πατέρες (90-110 κ. ε).
«Κλείστε τα αυτιά σας λοιπόν, όταν κάποιος σας ομιλεί χωρίς τον Ιησού Χριστό, που προέρχεται από το γένος Δαβίδ…» (Ιγνάτιος, επιστολή προς Τραλλιανούς, 9.1).
«Και μετά την μετάληψη ως εξής να ευχαριστήσετε· Σε ευχαριστούμε, Πατέρα άγιε, για το άγιο όνομά σου με το οποίο κατεσκήνωσες στις καρδιές μας και για τη γνώση, την πίστη και την αθανασία, την οποία μας έκανες γνωστή δια του Ιησού του Υιού σου […]. Να ενθυμείσαι Κύριε την Εκκλησία σου, ώστε να τη γλυτώνεις από κάθε κακό […]. Ας έλθει η χάρη σου και ας παρέλθει ο κόσμος αυτός· Δόξα στο θεό του Δαβίδ […]» (Διδαχή των δώδεκα αποστόλων, 10).
«Γιατί από αυτόν (εννοεί τον θεό της Παλαιάς Διαθήκης) προέρχονται και όλοι οι ιερείς και οι λευίτες, που λειτουργούν στο θυσιαστήριο του θεού. Από αυτόν προήλθε ο Κύριος Ιησούς κατά σάρκα» (Κλήμης Ρώμης, επιστολή προς Κορινθίους Α΄, 32.2).
Όλα τα Ευαγγέλια συγγράφτηκαν τον 4ον αιώνα από τον Ευσέβιο μετά από παρότρυνση του Μ. Κωνσταντίνου, μετά από ένα εις βάθος ξεσκαρτάρισμα όλων των παγανιστικών, πολυθεϊστικών και αιρετικών δοξασιών των τότε βιβλίων που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στις 124 αιρέσεις του 1ου και μετέπειτα αιώνων. Τα Γνωστικά Ευαγγέλια του Nag Hammadi, οι διάφοροι Κώδικες και άλλα Ευαγγέλια (Μαγδαλινής, Ιούδα κτλ) αποδεικνύουν περίτρανα αυτά τα παγανιστικά πιστεύω των πρώτων Χριστιανών και αιρέσεων, όπως επίσης τα πρακτικά της 1ης Συνόδου της Νίκαιας για το ποιόν των κληρικών. Μόνο στον Codex Sinaiticus o Von Tischendorf ανέδειξε 10.000 διαφορές με τα σημερινά Ευαγγέλια, δηλαδή, ένα όργιο πλαστογραφίας.
Απόδειξη το δόγμα της Αγίας Τριάδας που άρχισε να διαφαίνεται στα μέσα του 2ου αιώνα με αναρχικές και πολυθεϊστικές βάσεις παρμένες από τους Αρχαίου Αιγύπτιους, φθάνοντας να σημείο να διαχωρίζουν το τρισυπόστατο, αλλά και να προσθέτουν και ένα τέταρτο μέλος, τους αστερισμούς, με αποτέλεσμα να μιλάμε για Αγία Τετράς (Πατέρας, μητέρα, γιός, αστέρες (Ηosts of heven). Επομένως, όσα Ευαγγέλια αναφέρονται στην Αγία Τριάδα και ότι γράφτηκαν 20-40 χρόνια μετά τον υποτιθέμενο θάνατο του Γιάχσουα (το πραγματικό όνομα του Ιησού), είναι προϊόν ετεροχρονισμένης πλαστογραφίας. Και λέω υποτιθέμενο θάνατο του Χριστού, διότι ο Ειρηναίος αναφέρει ότι ο πρώτος πέθανε σε μεγάλη ηλικία, οι Πράξεις των Αποστόλων ότι κρεμνάστηκε σε δένδρο, όπως επίσης αναφέρουν οι Ιουδαίοι αλλά και το Κοράνι. Αντε βρες άκρη.
Οσο για το τι δίδαξε, μα τι άλλο από τον Μωσαϊκό νόμο με κάποιες αιρετικές δοξασίες αν θέλουμε να δεχτούμε και όλα τα απόκρυφα που φυσικό είναι να απορίπτει η Εκκλησία, αφού δεν συμβαδίζουν με την κατασκευασμένη δοξασία του Μεσσία και του Προπατορικού Αμαρτήματος και την Πτώση των Πρωτοπλάστων.
Εδώ η Εκκλησία συγκάλυψε το γεγονός ότι ο Χριστός βαφτίστηκε από έναν αιρετικό παγανιστή, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή που όχι μόνο δεν τον ακολούθησε, αλλά ίδρυσε την δική του αίρεση τον Mandaeism, ή Sabian, μια μονοθεϊστική αίρεση με θεό τον Hayyi Rabbi που μάλιστα φαίνεται σε ορισμένες απεικονίσεις της βάφτισης πίσω από τον Χριστό και σύμφωνα με την οποία ο Ιησούς ήταν ένας ψεύτικος προφήτης. https://en.wikipedia.org/wiki/Mandaeism
Τώρα θα μου πεις, αν με την βάφτιση, κάποιος εξαγνιζόταν από τις αμαρτίες και το προπατορικό αμάρτημα, ήταν ο Χριστός-θεός αμαρτολός; Θα τρελαθούμε δηλαδή! Εκτός και αν δεχτούμε ότι βαφτίστηκε στον Mandaeism!
Στο βιβλίο “Hebrew and Christian Records Paperback – March 7, 2019”, ο συγγραφέας Dr Giles, αναφέρει ότι στην Γαλιλαίας δεν ομιλούσαν την Ελληνική γλώσσα και το ποσοστό μάθησης δεν ξεπερνούσε το 3%.
Στο βιβλίο “Hebrew and Christian Records Paperback – March 7, 2019”, ο συγγραφέας Dr Giles, αναφέρει ότι στην Γαλιλαίας δεν ομιλούσαν την Ελληνική γλώσσα και το ποσοστό μάθησης δεν ξεπερνούσε το 3%.
Οσο για το πότε ονομάστηκαν τα Ευαγγέλια, υπάρχουν αποδείξεις ότι φέρουν τα ονόματα τον αποστόλων μόνο στο τέλος του 2ου αιώνα.
Οσο για τις Εβραϊκές γραφές, αυτές αναφέρουν ότιο Μεσσίας θα έρθει από την Ρώμη. Φυσικά αυτό δεν βόλευε τους τότε "πατέρες" διότι θα ερχόταν από μια παγανιστική πόλη και όχι από την δική τους Ιουδαία! Διαβάζουμε στις Εβραϊκές γραφές......
Και είναι μία από τις τέσσερις νύχτες που ο Θεός έχει εγγράψει στο Βιβλίο της Ανάμνησης. Το πρώτο από τα τέσσερα είναι εκείνο στο οποίο ο Θεός εμφανίστηκε για να δημιουργήσει τον κόσμο. Όλα ήταν απόβλητα και άδεια, και σκοτάδι σκέπαζε την άβυσσο, μέχρι που ο Κύριος ήρθε και διέδωσε φως γύρω από τον λόγο Του. Η δεύτερη νύχτα είναι εκείνη κατά την οποία ο Θεός εμφανίστηκε στον Αβραάμ στη διαθήκη των κομματιών. Την τρίτη νύχτα εμφανίστηκε στην Αίγυπτο, σκοτώνοντας τα πρωτότοκα των Αιγυπτίων με το δεξί Του χέρι και προστατεύοντας τα πρωτότοκα των Ισραηλιτών με το αριστερό Του. Η τέταρτη νύχτα που θα καταγραφεί θα είναι εκείνη κατά την οποία θα ολοκληρωθεί το τέλος της λύτρωσης, όταν ο σιδερένιος ζυγός της πονηρής βασιλείας θα σπάσει και οι κακοποιοί θα καταστραφούν. *(Mekilta Bo 14,16β; Τερτυλλιανός, De Baptismo, 19) Τότε θα έρθει ο Μωυσής από την έρημο, και ο Μεσσίας από τη Ρώμη, ο καθένας επικεφαλής του ποιμνίου του, και ο λόγος του Θεού θα μεσολαβήσει μεταξύ τους, κάνοντας και τους δύο να βαδίσουν με μια συμφωνία προς την ίδια κατεύθυνση. Η λύτρωση του Ισραήλ στις μελλοντικές ημέρες θα συμβεί τη δέκατη πέμπτη Νισάν, τη νύχτα της λύτρωσης του Ισραήλ από την Αίγυπτο, γιατί έτσι είπε ο Μωυσής, «Σε αυτή τη νύχτα ο Θεός προστάτεψε τον Ισραήλ από τους Αγγέλους της Καταστροφής, και σε αυτή τη νύχτα θα λυτρώσει επίσης τις γενιές του μέλλοντος». (1 Targum Yerushalmi Exod. 12. 42 and 2 Targum Yerushalmi Exod. 15. 18)
Ακριβώς αυτό φανερώνει ότι ο Ιησούς είναι μια επινοημένη φιγούρα, και ποτέ δεν υπήρξε ιστορικά. Κανένα κείμενο, είτε κανονικό είναι αυτό, είτε έξω από τον κανόνα, είτε γνωστικής προελεύσεως, είτε οτιδήποτε άλλο, δεν δίνει σαφή ιστορικά στοιχεία για τον Ιησού. Μόνο στο κανονικό ευαγγέλιο κατά Ματθαίον και κατά Λουκάν επιχειρείται κάτι, αλλά ανεπιτυχώς, εφόσον μεταξύ τους έχουν 10 -11 χρόνια διαφορά όσον αφορά τη γέννηση του Ιησού. Για να μην πούμε για τον χρόνο της σταύρωσης που και πάλι υπάρχει διαφορά μεταξύ συνοπτικών και κατά Ιωάννην ευαγγελίου.
Στην πρώτη κοινότητα, τουλάχιστον όπως μας παρουσιάζονται τα πράγματα στα κείμενα της Καινής Διαθήκης αλλά και στα κείμενα των μεταποστολικών πατέρων (Κλήμης Ρώμης, Ιγνάτιος κλπ), οι οπαδοί του Ιησού χωρίζονταν σε εκείνους που προηγουμένως ήταν Ιουδαίοι και σε εκείνους που προέρχονταν από τους εθνικούς. Οι πρώτοι είχαν κάνει την περιτομή και κρατούσαν το μωσαϊκό Νόμο, ενώ οι δεύτεροι όχι. Και υπήρχε διαμάχη για το αν θα έπρεπε οι προερχόμενοι εξ εθνών να μπουν στη διαδικασία της περιτομής. Για αυτό έγινε και η αποστολική σύνοδος (που περιγράφεται στο κεφ. 15 στο βιβλίο των Πράξεων), για αυτό και οι μετέπειτα διαμάχες του Παύλου με τους ιουδαίζοντες πλέον χριστιανούς (επιστολή προς Ρωμαίους, προς Κορινθίους Α΄ και Β΄, προς Γαλάτας), για αυτό και η διάσταση απόψεων μεταξύ Παύλου και Ιακώβου και η υποκρισία του Πέτρου που καυτηριάζεται από τον Παύλο στην προς Γαλάτας επιστολή.
Παραθέτω από το βιβλίο της καθηγήτριας Elaine Pagels «Τα Γνωστικά ευαγγέλια».
Οι Γνωστικοί (για την ακρίβεια οι πολυπληθείς γνωστικές ομάδες), ΔΕΝ θεωρούσαν ότι ο Ιησούς ήταν άνθρωπος.
«Εν τούτοις, κάποιοι χριστιανοί- αυτούς που αποκαλεί αιρετικούς- διαφωνούν. Χωρίς να αρνούνται την ανάσταση, απορρίπτουν την κυριολεκτική ερμηνεία· ορισμένοι τη βρίσκουν εξαιρετικά απεχθή, αποκρουστική και αδύναμη. Οι Γνωστικοί χριστιανοί εξηγούν την ανάσταση με διάφορους τρόπους. Μερικοί λένε πως το πρόσωπο που βιώνει την ανάσταση δεν συναντά τον Ιησού, το σώμα του οποίου έχει αναστηθεί· μάλλον συναντά τον Χριστό σε πνευματικό επίπεδο. Αυτό μπορεί να συμβαίνει σε όνειρα, σε εκστατικές υπνώσεις, σε οράματα, ή σε στιγμές πνευματικής φώτισης» (σ. 51).
«Πως βιώνεται η εμπειρία του Χριστού; Ο συγγραφέας του Κατά Μαριάμ ευαγγελίου, ενός από τα λίγα γνωστικά κείμενα που ανακαλύφθηκαν πριν από το Ναγκ Χαμαντί, ερμηνεύει τις εμφανίσεις της ανάστασης ως ονειρικά ή εκστατικά οράματα» (σ. 60).
«Ένα άλλο κείμενο του Νάγκ Χαμαντί, η Δεύτερη Πραγματεία του μεγάλου Σήθ, αναφέρει: ‘’ήταν άλλος αυτός που ήπιε τη χολή και το ξίδι· δεν ήμουν Εγώ. Με κτύπησαν με το καλάμι· ήταν ένας άλλος, ο Σίμων, που κουβαλούσε το σταυρό στον ώμο του. Ήταν άλλος αυτός στον οποίο φόρεσαν το ακάνθινο στεφάνι. Αλλά χαιρόμουν από ψηλά για το σφάλμα τους. Και γελούσα με την άγνοιά τους’’» (σ. 138).
Στο βιβλίο αναφέρονται αρκετά ακόμα χωρία από τα Γνωστικά κείμενα από τα οποία αποδεικνύεται ότι δεν θεωρούσαν τον Ιησού ως ένα ανθρώπινο πλάσμα, αλλά ως «αιώνα». Συνεπώς, ούτε Έλληνα.
Ας ξεκαθαρίσουμε τώρα αν οι Γνωστικοί θεωρούσαν τον Ιησού ως «συνεχιστή» της ελληνικής φιλοσοφίας ή του ελληνικού πνεύματος όπως πάλι λανθασμένα ισχυρίζεσαι.
Ο Πλωτίνος στην 2η Εννεάδα πραγματεία 9, 3η Εννεάδα πραγματεία 8, και 5η πραγματείες 5 και 8, καταγγέλλει τον Γνωστικισμό για παραχάραξη και παρερμηνεία της Ελληνικής φιλοσοφίας, με πολύ συγκεκριμένα παραδείγματα.
«[..] πρόκειται για νεολογισμούς (το κείμενο λέει: «καινολογούντων») που σκοπό έχουν τη δημιουργία δικής τους φιλοσοφικής τάσης (το κείμενο λέει: «εις σύστασιν της ιδίας αιρέσεως»). Κι όλα τούτα τα μηχανεύονται σαν να μη συνδέονται με την αρχαία ελληνική σκέψη [..]» (Προς Γνωστικούς, Εννεάδα 2η, πραγματεία 9η ).
«Τις άλλες διδασκαλίες τους σας αφήνω να τις εξετάσετε διαβάζοντας τα βιβλία τους, ώστε σε όλα τα σημεία τους να διαπιστώσετε ότι το δικό μας είδος φιλοσοφίας, όταν κάποιος το ασπάζεται, εκτός όλων των άλλων καλών, αποκαλύπτει και την απλότητα του χαρακτήρα μαζί με τον καθαρό στοχασμό, επιζητώντας τη σοβαρότητα, όχι την αυθάδεια, έχοντας ως στοιχεία του το λογικό θάρρος, τη μεγάλη ασφάλεια, τη προσοχή και τη μεγάλη σύνεση· η τέτοιου είδους φιλοσοφία είναι μέτρο συγκρίσεως για τις άλλες. Οι θεωρίες των άλλων όμως είναι δομημένες στο σύνολό τους με τα άκρως αντίθετα στοιχεία, για να μην πω τίποτα περισσότερο» (ο. π).
Επιστρέφοντας στο βιβλίο «Τα Γνωστικά ευαγγέλια», μεταφέρω:
«[..] το γνωστικό ευαγγέλιο του Θωμά αναφέρει πως μόλις τον αναγνωρίζει ο Θωμάς, ο Ιησούς του λέει πως και οι δύο προέρχονται από την ίδια πηγή: ‘’Είπε ο Ιησούς: Δεν είμαι ο Κύριός σου επειδή ήπιες και μέθυσες από την κελαρυστή πηγή, που εγώ διοχέτευσα. Όποιος πιεί από το στόμα μου θα γίνει ίσος με μένα: εγώ θα γίνω αυτός και τα κρυφά θα του αποκαλυφθούν’’. Μια τέτοια διδασκαλία- η ταυτότητα του θείου και του ανθρωπίνου, το ενδιαφέρον για την παραίσθηση και τη διαφώτιση, ο ιδρυτής που δεν παρουσιάζεται ως Κύριος, αλλά ως πνευματικός οδηγός- δεν ακούγεται περισσότερο ανατολική παρά δυτική; Ορισμένοι μελετητές έχουν υποστηρίξει ότι αν άλλαζαν τα ονόματα, ο ‘’ζων Βούδας’’ θα μπορούσε να πει αναλόγως ό, τι το Κατά Θωμάν αποδίδει στον Ζώντα Ιησού. Άρα, θα μπορούσε η ινδουιστική ή βουδιστική παράδοση να έχει επηρεάσει τον Γνωστικισμό; Αυτό πιστεύει ο Βρετανός μελετητής του βουδισμού Έντουαρτ Κονζ. Τονίζει πως ‘’οι βουδιστές διατηρούσαν επαφές με θωμαιστές χριστιανούς (δηλαδή, χριστιανούς που γνώριζαν και χρησιμοποιούσαν γραπτά, όπως το Κατά Θωμάν) στη Νότιο Ινδία’’» (σ. 24).
Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ήταν πολυεθνική, και ως τέτοια αποτελούνταν από πολλά έθνη και λαούς. Όχι μόνο Έλληνες και Ρωμαίους όπως το περιορίζεις. Συνεπώς, αυθαίρετα λες και αυτό! Δεύτερον, ποιος ο ρόλος των Εβραίων της διασποράς; Δεν είχαν συναγωγές; Από εκεί ξεκίνησε η προσηλυτιστική προσπάθεια του χριστιανισμού. Έμπαιναν σε αυτές και αποσπούσαν από αυτές όσους έπειθαν. Ο Χριστιανισμός, ως ένας πιο ελαφρύς ιουδαϊσμός, έκανε δεκτούς στον κόλπο του – από ένα σημείο και μετά- ανθρώπους από διαφορετικές φυλές και δοξασίες. Η Άννα Δημητρίου γράφει: «Και τον τρίτο αιώνα το έδαφος στην Ελλάδα δεν ήταν πρόσφορο για την εξάπλωση του χριστιανισμού, ο οποίος είχε ελάχιστα διαδοθεί» (Ο ελληνισμός υπό ξένη κυριαρχία, σ. 70).
Αυτοί όμως είναι ΠΡΟΣΎΛΗΤΟΙ πλέον. Δηλαδή, δεν κρατούν τις παραδόσεις τους, αλλά αυτό που πίστεψαν και δέχτηκαν. Έχουμε ξεκάθαρη την εικόνα και την απόδειξη για αυτό. Ο Πορφύριος (3ος αιώνας), αναφέρει για όσους ΕΘΝΙΚΟΥΣ ασπάστηκαν την χριστιανική πίστη: «Τα ότι δεν ασπάστηκαν καν τον θεό που λατρεύουν οι ιουδαίοι σύμφωνα με τις παραδόσεις τους, αλλά χάραξαν για τους εαυτούς τους έναν καινούριο δρόμο σε μια αδιέξοδη έρημο όπου δεν μπορούν να ισχύσουν ούτε των Ελλήνων ούτε των ιουδαίων οι θεωρίες;» (απ. 1). Ο Ιουλιανός (4ος αιώνας) γράφει ότι οι χριστιανοί δεν είναι ούτε Έλληνες ούτε Ιουδαίοι. Τι εννοούν; Ότι οι χριστιανοί παρερμήνευσαν και τα ελληνικά και τα ιουδαϊκά και έκαναν έναν αχταρμά. Μια νοθεία, μια πλαστογράφηση, μια παραχάραξη, την οποία και εμείς από εδώ καταγγέλλουμε, όπως καταγγέλλουμε και τον κάθε απατεώνα που εκμεταλλεύεται την άγνοια των πολλών προς ίδιον όφελος εις βάρος της αλήθειας.
Σε ποιον όμως χριστιανισμό προσχώρησαν; Στον γνωστικό ή σε αυτό που επικράτησε; Σε αυτόν που επικράτησε και διαμορφώθηκε κατά τον τέταρτο αιώνα και εξής, εφόσον οι άλλοι όχι μόνο δεν επικράτησαν αλλά διώχτηκαν και διαλύθηκαν ως ομάδες (αν και κάποιες διδασκαλίες τους εισχώρησαν αλλού- πχ στον Νεστοριανισμό, Μονοφυσιτισμό κλπ). Ο διαμορφωθείς αυτός χριστιανισμός- που κλήθηκε «ορθοδοξία», ΣΑΦΕΣΤΑΤΑ κρατά εβραϊκά στοιχεία, στα οποία μπολιάστηκαν και αλλοιώθηκαν συνειδησιακά όποιοι προσχώρησαν. Ο Χριστιανισμός είναι καθαρά εβραϊκό κατασκεύασμα. Διάβασε την προκλητική δήλωση του ραββίνου Marcus Eli Ragave που λέει: «Απεχθάνεσθε τον Εβραίο όχι επειδή, όπως ίσως κάποιοι από σας να νομίζουν, αυτός σταύρωσε τον Ιησού αλλά γιατί αυτός τον γέννησε. Η πραγματική αντιμαχία σας με μας δεν είναι γιατί εμείς απορρίψαμε τον Χριστιανισμό, αλλά γιατί σας τον επιβάλλαμε» (The Century Magazine, Ιανουάριος 1928).
Ο Χριστιανισμός αποτελεί ιουδαϊκή αίρεση για τον απλούστατο λόγο ότι ερμηνεύει διαφορετικά τις ιουδαϊκές γραφές, μέρος των οποίων ιδιοποιήθηκε.
Ο σχολιασμός των Ευαγγελίων και των εκκλησιαστικών κειμένων, δεν επιβεβαιώνει την ύπαρξη του ήρωα τους, το αντίθετο, μέσα από τις ασυμφωνίες και τις αλλαγές που βλέπουμε με την πάροδο του χρόνου σε αυτά, μπορούμε με μεγαλύτερη ασφάλεια να πούμε πως ο ήρωας αυτός ήταν φιλολογικός, μυθολογικός, φανταστικός και όχι πραγματικός και ιστορικός.
Υπάρχει πράγματι ένα χάος μέσα από το οποίο σιγά- σιγά προέκυψε ο χριστιανισμός όπως τον έχουμε σήμερα. Η συγκριτική μελέτη των πηγών μπορεί να δείξει την αλήθεια, αρκεί κανείς να έχει τη διάθεση να την δει.
Ποιο συγκλονιστικά είναι τα αρχαιολογικά ευρήματα και οι παλιές Εβραϊκές περγαμηνές του Balaam’s texts from Tell Deir-Alla,
https://en.wikipedia.org/wiki/Deir_Alla_inscription
τα κείμενα της Ugarit με θεούς και θεές να παίρνουν μέρος σε θεϊκά συμβούλια με τον Ελ (και όχι Ιεχωβά) προεδρεύοντα και θεό του Αβραάμ που διαβάζουμε στην ΠΔ και απεικονίσεις του Ιεχωβά στις περίφημες φαλλικές και αστρικές απεικονίσεις του Kuntillet Ajrud
https://www.bing.com/search?pglt=299&q=kuntillet+ajrud+pictures&cvid=8d589dbfa24f43c392a749dc84168f5b&gs_lcrp=EgRlZGdlKgYIABBFGDsyBggAEEUYOzIGCAEQABhA0gEJMTgwNThqMGoxqAIAsAIA&FORM=ANNTA1&PC=U531
όπου εμφανίζεται ο Ιεχωβάς με τα γεννητικά του όργανα να κρέμονται, με την γυναίκα του την Ασερά και τον θεό Μπααλ. Αλλά ποιος διαβάζει στο θεοκρατικό Ελλαδιστάν ξένη λογοτεχνία και αρχαιολογία; Εναν ειδωλολάτρη και αιρετικό Ιουδαίο, (τον Ιωάννη τον Βαπτιστή) τον κάνανε και οπαδό του Χριστού που τον βάφτισε μάλιστα! Τι να πει κανείς!
Αφού υπάρχει και η συμμαρτυρία της αρχαιολογικής σκαπάνης, ακόμα καλύτερα. Ο μέσος πιστός δεν διαβάζει ούτε καν τα δικά του, δυστυχώς. Το πολύ πολύ, να επαναπαυθεί σε ότι του πει ο πνευματικός του ή οι απολογητικές ιστοσελίδες... ή η "Φωνή Κυρίου" που μοιράζεται στις εκκλησίες κάθε Κυριακή.
To 99% των "υποκριτών-πιστών" αγνοεί ακόμα και το όνομα του θεού που πιστεύει. Όπως είπε και ο αείμνηστος Λιαντίνης, περισσότερα ξέρουν για τον προαγωγό Αβραάμ, τον δολοφόνο Μωυσή και Δαυίδ, παρά για τους Έλληνες αρχαίους φιλοσόφους. Στο θεοκρατικό Ελλαδιστάν, το μαύρο ράσο "η συμφορά του έθνους," καλά κρατεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου