Αρχή Σοφίας Ονομάτων Επίσκεψις

«Αρχή παιδεύσεως ή τών ονομάτων επίσκεψις» λέει ο Αντισθένης ο Κυνικός.

Είναι ολέθριο λάθος να πετσοκόβουμε τις λέξεις της Ελληνικής γλώσσας. Μιλάμε στην δημοτική, αλλά δεν λέμε «πλατεία Αριστοτέλη» λέμε «πλατεία Αριστοτέλους». Μπορεί να πετσοκόψαμε την λέξη αλς (που σημαίνει θάλασσα), αλλά έχουμε τα παράγωγα της: άλας, αλάτι, αλυκή, ίσαλα αλμύρα κι άλλες.

Η περικοπή γράμματος σε λέξη, δεν αλλάζει μόνο την προφορά της, αλλά αποπροσανατολίζει κι από την ετυμολογική της γραφή. Ποιο είναι σωστό; Να γράφουμε καινούριος ή καινούργιος; Οι αδαείς γράφουν την λέξη χωρίς το «γ», σύμφωνα με την γραμματική Τριανταφυλλίδη, ενώ οι γνώστες την γράφουν με «γ», κρατώντας την ετυμολογία της. Το επίθετο καινούργιος είναι λέξη σύνθετη από το καινός + έργον. Η λέξη «έργον» μας παραπέμπει στο έρα+άγω (έρα=γη, και άγω = οδηγώ). Από την λέξη «έργον» έχουμε τις λέξεις εργαλείο, αργαλειό, εργόχειρο κ. ά.

Και «αι καταληκτικαί των λέξεων συλλαβαί έχουσι λόγον κι αυταί». Η κατάληξη «-ις», στην τρίτη κλίση της γραμματικής εκφράζει κίνηση. Άλλο δύναμις κι άλλο δύναμη. Άλλο ποίησις και άλλο ποίημα. Η κατάληξη «μα» φανερώνει κάτι το τετελεσμένο. Άλλωστε και ως όνομα, το ις γεν. της ινός, σημαίνει δύναμη. Αν μετατραπεί σε «η», αλλάζει πλήρως η σημασία του.

Το ρήμα «ομιλώ», σημαίνει, ανήκω σε «όμιλο». Ότι είμαι ομού με άλλους. Σήμερα, χάριν συντομίας, χρησιμοποιείται το μιλώ αντί για ομιλώ. Δεν λέμε όμως ποτέ «μιλία» αλλά ομιλία. Στην σωστή κατανόηση μιας λέξης βοηθά και η σωστή γραφή της. Κανένα γλωσσικό στοιχείο στην ελληνική γλώσσα δεν είναι περιττό.

«Η φύση ουδέν ποιεί εις μάτην» λέει ο Αριστοτέλης. Η γλώσσα των Ελλήνων είναι η γλώσσα που ομιλεί η φύση, είναι η γλώσσα των Ελλήνων Θεών, είναι η γλώσσα Αυτών που δημιούργησαν την Έμψυχη Ζωή στα Σύμπαντα. Όταν φυσάμε, εκείνο το παρατεταμένο «φ» στα κάρβουνα, ανάβει την φωτιά και μας δίνει το ΠΥΡ την ΦΛΟΓΑ = ΨΥΧΗ … Αυτό το ΠΥΡ που ο Θεἱκός Τιτάνας Προμηθέας δεινοπάθησε επειδή μας το προσέφερε. Το όνομά του σημαίνει «συνετός», «προνοητικός» και παράγεται από την πρόθεση «προ» και το ουσιαστικό «μῆτις» (=σκέψη)

Το γράμμα «ρ» στο τέλος της λέξης δηλώνει την ροή: αστήρ, αήρ, πυρ. Όταν λέμε αστέρας, αέρας, οι λέξεις χάνουν την δυναμική της ροής τους. Το γράμμα «ν» δονεί τον εγκέφαλο. Όταν το κόβομε πονάει, γιατί είναι οργανικό στοιχείο της λέξης.«Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει, πονάνε», θα πει ο Ρίτσος. Το τελικό σίγμα ηρεμεί, παραδέχεται η σύγχρονη Ψυχιατρική.

Η Ελληνική γλώσσα με απλά λόγια είναι η ψυχή του 

'Ελληνα. Είναι η ταυτότητά του. Αν αλλοιωθεί ένα μέρος της γλώσσας μας, θα αλλοιωθεί μοιραία και η ταυτότητά μας. Η εξέλιξη της γλώσσας είναι αναπόφευκτη. Αρκεί να γίνει, κατά τρόπο, που δεν αλλάζει την ετυμολογική της δομή. Αυτό που επιδιώκει η μιαρή φυλή είναι να μετατραπεί από νοητική σε συμβολική και να χάσει την αναμφίβολα Θεϊκή υπεροχή που έχει απέναντι σ’ όλες τις άλλες γλώσσες.

Έμψυχοι Άνθρωποι και ανθρώπινα θηρία.

Η συμβολή του Τιτάνα Προμηθέα στην ύπαρξη κι ανάπτυξη των Ελλήνων ήταν πολύ σημαντική. Κατά τον Λουκιανό, ο Προμηθέας, με την αρωγή της Θεάς Αθηνάς, δημιουργεί τον Πρώτο 'Ελληνα ως άνθρωπο (Χρυσό Γένος) από πηλό, φλόγα και με το νερό του ήρωα Πανοπέα της Φωκίδας, και με μορφή όμοια με αυτήν των Θεών. Αυτό φυσικά συνέβη μετά την Τιτανομαχία. Κατά τους Ορφικούς αυτός ο πηλός ήταν το χώμα που ποτίστηκε από το αίμα των Τιτάνων. Οι Έλληνες είμαστε φτιαγμένοι, κυριολεκτικά, με το ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ … Η Ελληνική Προ-Ομηρική γλώσσα είναι ο ΛΟΓΟΣ ΤΩΝ ΤΙΤΑΝΩΝ ΘΕΩΝ … Είμαστε ανώτεροι από τον Δία και τους Ολύμπιους Θεούς και δεν μπορούμε καν να συγκριθούμε σε Δύναμη κι Ανωτερότητα με την σπορά των μιαρών Ατλάντων δηλ. τα σημιτικά και ινδουιστικά σαπρόφυτα.
'
Μην πετσοκόβεις και μάθε την αρχέγονη Προ-Ομηρική γλώσσα σου, αν ανήκεις στην φυλή των Ελλήνων κι όχι τις βαρβαρικές (αγγλικά και άλλες),

Αναφερόμενος στην δημιουργία του 'Ελληνα, ο Πλάτωνας μεταφέρει την εικόνα ενός όντος σφαιρικού, που διακρίνονταν σε τρία γένη (αρσενικό, θηλυκό και μεικτό) και είχε διπλή σειρά από μέλη και όργανα. Αυτά τα πλάσματα ήταν ΘΕΟΚΤΟΝΟΙ και γι’ αυτό αργότερα ο Δίας, εξοργίστηκε και φοβήθηκε την δύναμή τους, οπότε και τα χώρισε στα δύο. Έτσι οι Έλληνες είναι από την φύση τους, είναι το DNA τους να είναι ΘΕΟΚΤΟΝΟΙ, δεν προσκυνούν και δεν είναι υποτελείς σε ΚΑΝΕΝΑΝ σημιτικό θεό, γιαχβέ-χρηστό και τα διάφορα εκτρωματικά σαχλοκούδουνα.

Τα ζώα και τα υπόλοιπα ανθρωποειδή όντα δημιουργήθηκαν την ίδια περίοδο μετά την Τιτανομαχία, από μίξη διαφόρων υλικών της Γης, αλλά χωρίς ΠΥΡ, δηλ. χωρίς ΨΥΧΗ. Η δημιουργία των ζώων και των ανθρωποειδών θηρίων έγινε μέσα στην Γη. Όταν κλήθηκαν όλα τα όντα της Γης να βγουν στο φως, ανατέθηκε στα αδέλφια τον Προμηθέα και τον Επιμηθέα να δώσουν στο κάθε ον τα χαρακτηριστικά που έπρεπε να έχει. Ο Επιμηθέας έπεισε τον αδελφό του να του επιτρέψει να αναλάβει μόνος αυτήν την δουλειά. Έτσι ο Επιμηθέας ονομάτισε και απέδωσε στο κάθε ον τα χαρακτηριστικά που ήθελε ο ίδιος, με τρόπο ώστε να μην μπορούν να αλληλοκαταστραφούν (αὐτοῖς ἀλληλοφθοριῶν διαφυγὰς ἐπήρκεσε, Πλάτων, Πρωταγόρας 321α). Όταν έφτασε στο τέλος η ώρα του ανθρώπινου ζώου, δεν είχε να του δώσει παρά λίγες τρίχες και νύχια ευπαθή κι ανίσχυρα, αλλά κι αυτά δεν έφταναν για όλους.

Αυτό το λάθος ο Προμηθέας ανέλαβε υπό την προστασία του κι έδωσε στους εναπομείναντες ανθρώπους το ΠΥΡ = ΨΥΧΗ καθιστώντας το δυνατότερο και ισότιμο των Θεών. Επισκεπτόμενος το εργαστήρι του Θεού Ήφαιστου, τοποθετεί το ΠΥΡ (κι όχι την φωτιά) σε ένα κούφιο βλαστό νάρθηκα και την προσφέρει στους Έλληνες. Ως τόπος παράδοσης της ΦΛΟΓΑΣ = ΨΥΧΗ αναφέρεται η Ελληνική πόλη Σικυώνα της Πελοποννήσου. Ο Προμηθέας έμαθε τους Έλληνες να χειρίζονται τον Θεϊκό Λόγο, να δημιουργούν εργαλεία, τους έμαθε τις Επιστήμες και τα Γράμματα.

Ε, αυτό ο Δίας που ήθελε θηρία κι όχι έμψυχους ανθρώπους με Βούληση και Δύναμη, το θεώρησε ιεροσυλία και τον τιμώρησε. Οργισμένος λοιπόν, ο Δίας ζητά από τον Ήφαιστο να του φτιάξει μια Γυναίκα. Έτσι δημιουργείται η Πανδώρα, από ξηρά και θάλασσα. Ονομάστηκε έτσι επειδή έλαβε πολλά χαρίσματα και δώρα από τους Θεούς. Μαζί με αυτά παρέλαβε κι ένα κουτί και ο Ερμής την οδήγησε στον Επιμηθέα. Εκείνος, παρά την συμβουλή του αδελφού του να μην δεχτεί δώρο από τον Δία, την έκανε γυναίκα του. Από το κουτί της Πανδώρας ξεχύθηκαν τα δεινά των ανθρώπων, η γέννηση, ο θάνατος και η ελπίδα. Όμως ο Προμηθέας τους μαθαίνει την Ιατρική και τα Βότανα.

Έτσι έχουμε στην γη δύο είδη όντων τα ανθρώπινα θηρία και τα ανθρώπινα Έμψυχα πλάσματα, αποκαλούμενα και Έλληνες.

Τα ανθρώπινα θηρία ξεχωρίζουν από τους Έμψυχους ανθρώπους από το γεγονός πως τα θηρία γονατίζουν ενώ οι Έλληνες ουδέποτε γονατίζουν και για κανέναν λόγο. Οι Έλληνες είναι από την φτιαξιά τους θεοκτόνοι και οι θεοκτόνοι δεν γονατίζουν ποτέ ακόμη και μπροστά στους Θεούς, αφού είναι και οι ίδιοι Θεοί από την φύση τους. Ποτέ δεν πέφτει στα γόνατα ο Έλληνας, δεν γονατίζει παρά μόνο μπροστά στα τριαντάφυλλα του κήπου του και δεν λερώνει τα χέρια του παρά μόνο με τα χώματα της γης του και το αίμα των εχθρών του, είτε Θεών είτε θηρίων.

Ο Δίας, θέλοντας να τιμωρήσει τους Έλληνες αλλά και τον Προμηθέα, προκαλεί κατακλυσμό. Η αφορμή ήταν οι γιοί του Λυκάονα, απόγονοι του Πελασγού. Κατά την επίσκεψή του στους γιους του Λυκάονα, με μεταμφίεση ταξιδιώτη, δήθεν του προσφέρεται ως φίλεμα μια σούπα φτιαγμένη από τα μέλη του σκοτωμένου αδελφού τους, του Νύκτιμου. Παριστάνει τον εξοργισμένο, τους μετατρέπει σε λύκους και ανασταίνει τον Νύκτιμο κι αποφασίζει να εξαφανίσει το ανθρώπινο θηρίο (Χάλκινο Γένος). Ο Προμηθέας ενημερώνει τον γιο του, Δευκαλίωνα, βασιλιά της Φθίας, για τις βουλές του Δία και τον προτρέπει να φτιάξει μια κιβωτό (λάρνακα), να την γεμίσει με εφόδια και ζώα και να μείνει μέσα μαζί με την γυναίκα του Πύρρα, κόρη του Επιμηθέα. Πράγματι όταν έγινε ο Κατακλυσμός, σώθηκε ο Δευκαλίωνας με την Πύρρα που συνέχισαν το Γένος των Ηρώων (Τέταρτο Γένος) = Έλληνες. Οι Έλληνες λοιπόν, δεν έχουν πατέρα τον Αβραάμ ούτε τον Ισαάκ αλλά τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα.

Φυσικά, κι αυτό εξόργισε τον Δία ο οποίος έδεσε τον Προμηθέα σε βράχια, στο όρος Καύκασο, κι έβαλε έναν αετό να του τρώει το συκώτι κάθε πρωί. Επειδή ο Προμηθέας ήταν αθάνατος, κάθε βράδυ τα σπλάχνα του γιατρεύονταν. Στον «Προμηθέα Δεσμώτη» του Αισχύλου, μαθαίνουμε την στάση του Τιτάνα απέναντι στην τιμωρία του και το μυστικό που κρατούσε από τον Δία. Τελικά ο Προμηθέας αποκαλύπτει το μυστικό που αφορούσε την Θέτιδα, την οποία ποθούσε ο Δίας, σε αντάλλαγμα την απελευθέρωσή του. Πράγματι περνώντας από τον Καύκασο ο Ηρακλής, με κατεύθυνση την Χώρα των Εσπερίδων, σκοτώνει τον αετό και σπάει τις αλυσίδες του Ήφαιστου. Ο Προμηθέας, από ευγνωμοσύνη προς τον Ημίθεο, του λέει πως να πάρει τα Χρυσά Μήλα.

Η αρπαγή των Χρυσών Μήλων των Εσπερίδων ήταν ο ενδέκατος άθλος του Ηρακλή.

Σύμφωνα με τον Φερεκύδη, οι Μηλιές που παρήγαγαν τους Χρυσούς καρπούς είχαν δοθεί από την Γη στον Δία και την Ήρα σαν γαμήλιο δώρο. Η Ήρα φύτεψε τα δέντρα στον Κήπο των Θεών, ο οποίος βρισκόταν στην χώρα του Άτλαντα. Ο Άτλαντας βρισκόταν έξω από τον Κήπο και σήκωνε στους ώμους του τον Ουρανό, τιμωρία που του είχε επιβληθεί από τον Δία. Οι κόρες του Άτλαντα έκλεβαν όμως τα Χρυσά Μήλα, γι’ αυτό και η Ήρα ανέθεσε την φύλαξή τους στις νύμφες Εσπερίδες και στο Λάδωνα, όφι -δράκοντα με εκατό κεφάλια και γιο του Τυφώνα και της Έχιδνας.

Ο κήπος των Θεών βρισκόταν στα σύνορα της γης, εκεί όπου ο Ουρανός και η Γη ενώνονται σε κάποιο νησί πέρα από τον ωκεανό. Ο Ηρακλής πήρε τα Χρυσά Μήλα ακολουθώντας την συμβουλή του Τιτάνα Προμηθέα να μην μπει ο ίδιος στον Κήπο των Θεών και με την βοήθεια του Άτλαντα, αφού σήκωσε ο Ηρακλής για λίγο το φορτίο του ουρανού στους ώμους του, μέχρι να κλέψει ο Άτλαντας τα Χρυσά Μήλα. Επιστρέφοντας όμως από τον Θεϊκό Κήπο, ο Άτλαντας αρνήθηκε να παραδώσει τους καρπούς στον Ηρακλή.

Δήλωσε ότι θα πήγαινε ο ίδιος τα μήλα στον Ευρυσθέα και ότι θα άφηνε τον Ηρακλή στην θέση του να κρατάει τον Ουρανό. Ο Ηρακλής όμως, δεν έστρεψε και το άλλο μάγουλο, ούτε συγχώρεσε τον Ατλάντα για την ατιμία του, αλλά ως γνήσιος Έλληνας και Θεϊκός γόνος, επιστράτευσε όλη του την ευστροφία για να ξεφύγει από την αιώνια καταδίκη στην οποία βρέθηκε μπλεγμένος. Άφησε τον Άτλαντα να πιστέψει (με τον Θεϊκό ΛΟΓΟ) ότι αποδέχτηκε την μοίρα του, του ζήτησε όμως πρώτα να κρατήσει για λίγο τον Ουρανό προκειμένου να φτιάξει ένα μαξιλάρι για το κεφάλι του. Ο Άτλαντας δέχτηκε, ο Ηρακλής φυσικά δραπέτευσε παίρνοντας μαζί του και τα Χρυσά Μήλα. Όταν ο Ηρακλής έφτασε στις Μυκήνες παρέδωσε τα Χρυσά Μήλα στον Ευρυσθέα.

Εκείνος τα έδωσε πίσω στον Ήρωα σαν δώρο. Ούτε ο Ηρακλής όμως κράτησε τα Χρυσά Μήλα, μα τα παρέδωσε στην Αθηνά, η οποία τα επέστρεψε στον κήπο των Εσπερίδων, καθώς εκεί ήταν ο φυσικός τους Χώρος. Τα Χρυσά Μήλα είναι η Θεϊκή Γνώση, είναι η Ανώτερη Γνώση, η Αλήθεια που ολοκληρώνει τον Έμψυχο άνθρωπο. Πολλοί λίγοι όμως μπορούν να την αποκτήσουν και είναι αυτοί που έχουν Ψυχή όπως ο Ημίθεος Έλληνας Ηρακλής, κοροϊδεύοντας Θεούς κι αντιμετωπίζοντας εμπόδια, χωρίς απαραιτήτως να σκοτώνουν. Η Θεϊκή αυτή Γνώση των «παγχρύσεων μήλων» μεταβιβάζει τις Θείες ιδιότητες της στον έμψυχο άνθρωπο. Ο δράκων/όφις και οι νύμφες είναι οι άγρυπνοι φύλακες της Γνώσης που δεν επιτρέπουν στους ανίερους θηρευτές να την αρπάξουν.

Όπως αντιλαμβάνεσαι (αν μπορείς ν’ αντιληφθείς) σε μετατρέπουν σε δούλο του σημιτικού εκτρώματος Γιαχβέ – Άχρηστου (Χριστού) και σου λέει η μιαρή σπορά των Ατλάντων, να συγχωρείς, να αγαπάς και να γυρίζεις και το άλλο μάγουλο, εκεί που πρέπει να καθαρίζεις την κόπρο του Αυγεία. Αλλά, ο πρόγονος σου Ημίθεος Ηρακλής (αν ανήκεις στην φυλή των Ελλήνων) την καθάρισε την κόπρο, ούτε την συγχώρησε (δεν της έδωσε χώρο ύπαρξης) ούτε την αγάπησε (της αφαίρεσε τον μανδύα του θαυμαστού, αφού, αγαπάς ό,τι θαυμάζεις) και την έστειλε εκεί που ανήκε, στον φυσικό της χώρο, στην αφάνεια.

Μάλιστα ο Αυγείας αρνήθηκε να πληρώσει τον Ηρακλή το συμφωνηθέν τίμημα για το καθάρισμα της κοπριάς των σταύλων του, αλλά ο Θεϊκός Έλληνας, Ηρακλής ούτε τον συγχώρησε, ούτε τον ξέχασε, ούτε τον αγάπησε, ούτε γύρισε και το άλλο μάγουλο, αλλά, αρκετά χρόνια αργότερα επέστρεψε στην Ήλιδα, κατέκτησε την πόλη και θανάτωσε τον Αυγεία.

Έτσι λειτουργεί το Ελληνικό DNA.

Ασθένειες της Νεοελληνικής Γλώσσας

Δωδεκάλογος των Ασθενειών της Νεοκαθαρεύουσας στον 21ο αιώνα.

Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια, μπορεί και περισσότερα, κάποιος λόγιος είχε συντάξει έναν κατάλογο με ασθένειες της νεοελληνικής γλώσσας. Δυστυχώς τότε, με την αμεριμνησία της νεότητας, δεν είχα κρατήσει αντίγραφο του κειμένου και τώρα που το ψάχνω σε γη και σε ουρανό δεν το βρίσκω πουθενά. Ούτως ή άλλως, ο κατάλογος εκείνος έχει γίνει ανεπίκαιρος, είτε επειδή μερικές «ασθένειες» έχουν πάψει πια να θεωρούνται ασθένειες (π.χ. ο μεχριτισμός, δηλαδή η σύνταξη του μέχρι με αιτιατική· σήμερα, μέχρι (!) και το λεξικό Μπαμπινιώτη δέχεται την σύνταξη αυτή), ενώ αντίστροφα άλλες τείνουν να εξαφανιστούν, σαν την «σανίτιδα», την δήθεν κατάχρηση του «σαν» -σήμερα, που το ως αντικαθιστά παντού το σαν στα κείμενα των γλαφυρών, κανείς από τους τότε διαμαρτυρόμενους δεν διαμαρτύρεται για την «αντισανίτιδα» και για την ισοπέδωση των λεπτών διακρίσεων.

Ας είναι. Είκοσι χρόνια είναι αρκετά για να παλιώσουν οποιονδήποτε κατάλογο. Σκέφτομαι λοιπόν να φτιάξω έναν αντικατάλογο, ή αν προτιμάτε τον “Δωδεκάλογο των Ασθενειών της Νεοκαθαρεύουσας στον 21ο αιώνα.

Ο δωδεκάλογος αυτός έχει την εξής σύνθεση:

1. Ο ισοπεδωτικός ευπρεπισμός
2. Η οξεία γενικομανία
3. Η γενικευμένη ωσεοπάθεια
4. Η τρομώδης επαναληψοφοβία
5. Η μανιακή σχιζολεξία
6. Ο καταναγκαστικός ερμαφροδιτισμός
7. Οι δίδυμες παθήσεις: ακλισία και αγγλοκλισία
8. Η αρχαιοκλιτική ξιπασιά
9. Η βαρεία συμπλεγματολαγνεία
10. Οι κλιτικές νεοπλασίες
11. Ο ορθογραφικός υπερτροφισμός
12. Η βιβλιοδιφική λεξιλαγνεία

Είμαι βέβαιος ότι οι αναγνώστες έχουν υπόψη τους τις περισσότερες από αυτές τις επικίνδυνες αρρώστιες, αλλά είναι πολύ πιθανό να μην είναι εξοικειωμένοι με την ορολογία που χρησιμοποιώ, που άλλωστε είναι δική μου κατασκευή. Θα σας τις παρουσιάσω λοιπόν συνοπτικά στο σημείωμα αυτό, που έχει θέση εισαγωγής σε αυτή την τελευταία ενότητα του βιβλίου, ενώ σε επόμενα σημειώματα θα αναφερθώ πιο αναλυτικά στα συμπτώματα των ασθενειών αυτών.

Ο ισοπεδωτικός ευπρεπισμός κάνει θραύση τον τελευταίο καιρό. Όσοι πάσχουν από ευπρεπισμό αδυνατούν να χρησιμοποιήσουν στο λόγο τους ρήματα που έχουν κολλήσει την ρετσινιά του λαϊκού, όπως το παίρνω ή το βάζω, και τα αντικαθιστούν ψυχαναγκαστικά με κάποιο λογιότερο ρήμα, όπως το λαμβάνω ή το εισέρχομαι, ισοπεδώνοντας οποιεσδήποτε διαφορές ύφους και φιλοτεχνώντας τραγέλαφους όπως πώς το λαμβάνεις αυτό ή εισήλθε στην μαύρη λίστα.

Σύμφωνα με ερευνητές, παράγοντας που έχει πολύ συντελέσει στην εξάπλωση αυτής της επικίνδυνης νόσου, είναι τα εμβόλια εναντίον της ανύπαρκτης πλέον νόσου της αχρωμοσημίας, η οποία πριν από καμιά εικοσαετία ανακαλύφθηκε από συντηρητικούς λόγιους και (υποτίθεται ότι) ήταν η υπέρμετρη χρήση ρημάτων όπως το κάνω, παίρνω, βάζω. Σήμερα που τα ρήματα αυτά είναι σχεδόν προγραμμένα, οι λόγιοι που λέγαμε ποιούν τον αποβιώσαντα κοριό.

Δεύτερη στον κατάλογο αλλά ακόμα πιο μεταδοτική είναι η οξεία γενικομανία. Στο πρώτο στάδιό της, το ήπιο, ο ασθενής αρχίζει να συντάσσει και πάλι με γενική ρήματα που μια φορά κι έναν καιρό συντάσσονταν με γενική αλλά έχουν εδώ και δεκαετίες καθιερωθεί στην αιτιατική, όπως άξιζε καλύτερης τύχης ή δικαιούται επιδόματος. Αν δεν θεραπευτεί η ήπια μορφή, η ασθένεια γίνεται καλπάζουσα, οπότε ο ασθενής συντάσσει με γενική ρήματα που ποτέ μέχρι τώρα δεν συντάσσονταν έτσι, ούτε στα αρχαία ούτε στην καθαρεύουσα, όπως να επιμεληθούμε της διατύπωσης, μετέρχεται απαράδεκτων μέσων ή αποποιήθηκε των ευθυνών του.

Στην πιο βαριά μορφή της, ο ασθενής φιλοτεχνεί αριστουργήματα όπως οι δρόμοι δεν διεπλέοντο αυτοκινήτων, που δύσκολα ξεχωρίζουν από τις καλύτερες εμπνεύσεις του Μποστ. Να σημειωθεί ότι υπάρχει και άλλη μορφή γενικομανίας, πέρα από τη ρηματική, η ουσιαστική, η αρρώστια των μονίμως διψασμένων και πεινασμένων. Εκεί, ο ασθενής ζητάει «ένα ποτήρι νερού» και δεν ξέρουμε αν εννοεί ένα ποτήρι νερό ή ένα νεροπότηρο. Ευτυχώς το ευρώ είναι προσωρινά άκλιτο κι έτσι έχουμε γλιτώσει από τα «εκατομμύρια δραχμών» του κ. Ζουράρι.

Η τρίτη επικίνδυνη ασθένεια, εξίσου διαδεδομένη, είναι η γενικευμένη ωσεοπάθεια. Ο ασθενής αναπτύσσει αλλεργία στο «σαν», και το αντικαθιστά παντού με το «ως» ή, σε ήπια μορφή, με το «ωσάν». Στις βαρύτατες μορφές της, που δεν έχουν τεκμηριωθεί αρκετά, ο ασθενής μετονομάζει το Σαν Φραντσίσκο σε Ως Φραντσίσκο. Για την αντιμετώπιση της ασθένειας αυτής κάποιοι χορηγούν στους ασθενείς δισκία λεπτών διακρίσεων, τα οποία όμως η σύγχρονη έρευνα θεωρεί αναποτελεσματικά. Πάντως, όταν κάποιος οπαδός του γλαφυρού λόγου πει την πάτησα ως ζώον, μπορείτε να τον συγχαρείτε για την αυτογνωσία του.

Τέταρτο στη σειρά έχουμε την τρομώδη επαναληψοφοβία ή αλλιώς, τρόμο της επανάληψης. Ο ασθενής παθαίνει τρόμο και κυριεύεται από σπασμούς και μόνο με την ιδέα ότι θα επαναλάβει κάποια λέξη, οπότε αντικαθιστά το ουσιαστικό με τη δεικτική αντωνυμία «αυτός» ή «εκείνος»· πολλές φορές μάλιστα, περιέργως, δεν τον ενοχλεί να επαναλάβει την αντωνυμία, όπως: από τις πολλές θέσεις που κατείχε, αυτή που του άρεσε περισσότερο ήταν αυτή του προέδρου του συμβουλίου. Αν ο ασθενής είναι επαγγελματίας γραφιάς και πληρώνεται με την λέξη, μπορεί η ασθένεια να έχει ωφελιμιστική αρχή· πράγματι, η ελληνική διατύπωση (από τις πολλές θέσεις που κατείχε, του άρεσε περισσότερο η θέση του προέδρου του συμβουλίου) μετράει δυο λέξεις λιγότερες.

Η πέμπτη ασθένεια δεν είναι τόσο διαδεδομένη όσο οι προηγούμενες, ωστόσο τα αποτελέσματά της είναι φρικιαστικά. Ο ασθενής που πάσχει από μανιακή σχιζολεξία καταλαμβάνεται από αμόκ και αρπάζοντας πριόνι ή άλλο κοφτερό εργαλείο αφήνει στο διάβα του ματωμένα κομμάτια, λέξεις φριχτά διαμελισμένες, όπως: εξ απίνης, ως αύτως, όποτεδήποτε κτλ. Να σημειωθεί ότι σε βαριές περιπτώσεις που ο ασθενής έχει επίσης προσβληθεί από ορθογραφικό υπερτροφισμό, γράφει εξ απήνης.

Η έκτη ασθένεια του καταλόγου, ο καταναγκαστικός ερμαφροδιτισμός, είναι ψυχική. Ο ασθενής αρνείται να δεχτεί ότι υπάρχουν γυναίκες που ασκούν επαγγέλματα και κατέχουν αξιώματα, και όποτε βρει αναφορά σε τέτοια περίπτωση φοράει στην γυναίκα γλωσσικά μουστάκια. Σε βαριές περιπτώσεις ακόμα και καθιερωμένοι τύποι εξαρρενίζονται, έτσι έχουμε δει ερμαφρόδιτους τύπους όπως η εκδότης, της αποδέκτη κτλ. Σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, ο έκφυλος και έμφυλος τύπος η γυναίκα αντικαθίσταται από το ανδροπρεπές: η άνδρας.

Στην έβδομη θέση της λίστας βρίσκουμε δύο παθήσεις, δίδυμες, την ακλισία και την αγγλοκλισία, που αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Στην ακλιτική όψη ο ασθενής θεωρεί άκλιτα ορισμένα κύρια ονόματα, ιδίως θηλυκά, που είναι μεν ξένα αλλά είναι εντελώς προσαρμοσμένα στο τυπικό της ελληνικής, όπως της Νικαράγουα, της Γκάνα ή της Νταϊάνα. Στη βαρύτερη μορφή, η μπάλα της ακλισίας παίρνει και καθαρόαιμα ελληνικά ονόματα (της Μαρία Κάλλας, της Ράια Μουζενίδου κτλ.).

Στην αγγλοκλιτική όψη, ο ίδιος ασθενής που αφήνει άκλιτα τα παραπάνω ονόματα, αισθάνεται αναγκασμένος να σχηματίσει αγγλοπρεπή πληθυντικό ξένων λέξεων, όπως οι κομπιούτερς, ενώ ταυτόχρονα λοιδορεί όσους τις κλίνουν ελληνοπρεπώς (οι στυλοί, τα μπετά). Στην πιο βαριά μορφή, κλίνει αγγλοπρεπώς ακόμα και μη αγγλικές λέξεις (κρουτόνς, σπούτνικς, γκασταρμπάιτερς, ακόμα και αρχικά: τα ΚΤΕΛς!)

Η όγδοη ασθένεια είναι συγγενική. Πρόκειται για την αρχαιοκλιτική ξιπασιά. Ο ασθενής θεωρεί χυδαίους και βάναυσους τύπους όπως «του Πλάτωνα, της Σαπφώς, οι Βάκχες» και αντικαθιστά: του Πλάτωνος, της Σαπφούς, αι Βάκχαι (το οποίο είναι άκλιτο, διότι κανείς, όσο βαριά κι αν ασθενεί, δεν έχει πει ότι είδε «τας Βάκχας»). Και για αυτή την ασθένεια, υπάρχουν κάποιοι που συνιστούν δισκία λεπτών διακρίσεων, όμως αυτά ενεργούν μόνο σε πολύ αρχικό στάδιο, αλλιώς ο ασθενής έχει ήδη αρχίσει να αρχαιοκλίνει όχι μόνο τον Πλάτωνα τον φιλόσοφο αλλά και τον Πλάτωνα τον περιπτερά της γωνίας. Ακόμα χειρότερα, διορθώνει τον Ελύτη που έλεγε «της Σαπφώς» και το κάνει «της Σαπφούς». Και στις πραγματικά ανίατες περιπτώσεις αρχαιοκλίνει και νεότερα ονόματα: της Αργυρούς, της Γωγούς, της Μαριγούς και της Φωφούς!

Η συμπλεγματολαγνεία είναι μια ασθένεια που δύσκολα διακρίνεται στα αρχικά της στάδια. Προκαλεί απέχθεια προς συμφωνικά συμπλέγματα όπως χτ, φτ, στ, ντ κτλ. και οδηγεί σε αποκλειστική χρήση των «ευγενέστερων» ισοδυνάμων τους, όπως χθ ή κτ, φθ ή πτ, σθ, νδ. Σε σοβαρές περιπτώσεις, ο ασθενής αρχίζει να παραμιλάει βγάζοντας άναρθρους ήχους «χθθθθ… φθθθθ…. σθθθθ….» και παράγει εκτρωματικούς τύπους όπως άνδρον (αντί για άντρο) ή ανύπαρκτους γραμματικά όπως να κρυφθεί, να γραφθεί. Πρέπει να πούμε ότι η σύγχρονη έρευνα δεν έχει αποφανθεί οριστικά αν οι τύποι «να κρυφθεί, να γραφθεί» πρέπει να καταταΧΘούν εδώ ή στην επόμενη ασθένεια.

Η επόμενη ασθένεια είναι ουσιαστικά μια ομάδα παθήσεων, που όλες μαζί αποκαλούνται κλιτικές νεοπλασίες. Χαρακτηριστικό τους είναι ότι ο ασθενής δημιουργεί δικούς του κλιτικούς τύπους, ιδίως σε ρήματα, όπως τα «να κρυφθεί» που είδαμε παραπάνω. Η καλοήθης μορφή των νεοπλασιών εμφανίζεται όταν το ρήμα είναι προβληματικό στην κλίση του, όπως το χρησιμοποιείτο. Στην κακοήθη μορφή, το ρήμα που ευπρεπίζεται νεοπλαστικά δεν παρουσιάζει ιδιαίτερα προβλήματα ή και καθόλου (υποχρεώνετο).

Η προτελευταία ασθένεια του καταλόγου μας είναι ο ορθογραφικός υπερτροφισμός. Ο ασθενής στολίζει με διπλά σύμφωνα τις λέξεις του και προσπαθεί να αντικαταστήσει το ι με η και το ο με ω. Μια εκδήλωση του φαινομένου είδαμε παραπάνω, στο εξ απήνης. Παραλλαγή του υπερτροφισμού είναι η νυμανία, δηλαδή η κατάχρηση του τελικού Ν, η τοποθέτησή του εκεί που δεν υπαγορεύεται από ευφωνικούς λόγους. Στη βιβλιογραφία, η νυμανία είναι επίσης γνωστή ως το Ν του μεζεδοπώλη, όρος εμπνευσμένος από τους πολλούς τίτλους μεζεδοπωλείων που αφήνουν τα Ν τους να ντιντινίζουν ασύστολα (Καλλίγευστον, Γευσιμαργείον, Οινοφλυγείον), μερικά μάλιστα τα χρεώνουν και στο λογαριασμό.

Τελευταία αλλά όχι έσχατη ασθένεια, για να βάλουμε και το κλισεδάκι μας, είναι η βιβλιοδιφική λεξιλαγνεία. Ο ασθενής ανοίγει το Λίντελ Σκοτ ή άλλο λεξικό της αρχαίας και βρίσκει σπάνιες λέξεις με τις οποίες γαρνίρει τα κείμενά του. Στην ήπια μορφή της, οι λέξεις που βάζει μπορεί να βγάζουν μέσες-άκρες κάποιο νόημα, ή να είναι απλά παραγεμίσματα όπως το συνελόντι ειπείν που χρησιμοποιείται από πολλούς ασθενείς του πρώτου σταδίου.

Σε επόμενα στάδια, οι λέξεις μπαίνουν μόνο για την αισθητική τους αξία, χωρίς να ενδιαφέρει αν ταιριάζουν στο νόημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η χρήση της λέξης καλλίπυγος αυτή που έχει όμορφα οπίσθια, που χρησιμοποιείται τελευταία στην πυγαία δημοσιογραφία σαν συνώνυμο του καλλίγραμμη (επειδή αυτό κλίνεται ομαλά). Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, η βαριά μορφή λεξιλαγνείας ονομάζεται και ζουραρισμός, ονομασία που δόθηκε προς τιμή του λογίου Κ. Ζουράρι που έχει φιλοτεχνήσει τους εγγλωτογάστορες, τα κρέμβαλα, ου μην αλλά και την καλλίπυγο μαγωδία· επειδή δε μαγωδία είναι ένα είδος παντομίμας, αυτό σημαίνει «παντομίμα με ωραίους γλουτούς».

Ορισμένοι ερευνητές έχουν εντοπίσει και άλλες ασθένειες όπως η ακατάσχετη μετοχίτιδα ή ο κειτουκιτισμός, αλλά η σχετική βιβλιογραφία δεν επιτρέπει να αποφανθούμε με βεβαιότητα για την εξάπλωσή τους. Οπότε, προς το παρόν, θα αρκεστούμε στον δωδεκάλογο της νεοκαθαρευουσιάνικης αντεπίθεσης.