Από τις πρώτες ματιές στην επιφάνεια του Άρη, ο πλανήτης αποκάλυψε το ένα παράδοξο μετά το άλλο. Οι εικόνες του Άρη δεν ταιριάζουν με την εικόνα του κρύου και ανενεργού βράχου που σιγά-σιγά διατρυπάται από τυχαίες συγκρούσεις, όπως περιγράφεται στα σχολικά βιβλία.
Οι πλανητικοί επιστήμονες ανταποκρίθηκαν εφαρμόζοντας δύο υποθέσεις, και οι δύο διατυπωμένες πολύ πριν από την έναρξη της διαστημικής εποχής και πολύ πριν από την εμφάνιση νέων στοιχείων που υποδεικνύουν την επίδραση του ηλεκτρισμού στην εξέλιξη των γαλαξιών, των άστρων και των πλανητών. Υποθέσαν ότι ο Άρης κινείται σε σταθερή τροχιά για δισεκατομμύρια χρόνια. Και υποθέσαν ότι οι σημερινές γεωλογικές διεργασίες στην Γη είναι το κλειδί για την κατανόηση της ιστορίας του Άρη.
Και οι δύο υποθέσεις πρέπει τώρα να εγκαταλειφθούν, επειδή νέες ανακαλύψεις τις αντικρούουν. Αλλά είναι απίθανο οι πλανητικοί επιστήμονες να δουν τα στοιχεία μέχρι να σταματήσουν να προβάλλουν προηγούμενα θεωρητικά μοντέλα στον Άρη και να δώσουν την κατάλληλη προσοχή στις λεπτομερείς εικόνες, που έχουν τώρα στην διάθεσή τους, και που απλά δεν ταιριάζουν με τις παραδοσιακές προκαταλήψεις.
Μια άλλη άποψη για τον συγκεκριμένο πλανήτη είναι δυνατή, και η αντίθεσή της με τις δημοφιλείς ιδέες για τον Άρη δεν θα μπορούσε να είναι πιο έντονη. Η νέα οπτική γωνία προκύπτει από την σύγκλιση της επιστημονικής και της ιστορικής έρευνας. Δύο άτομα που έχουν συμβάλει στην πρωτοπορία σε αυτό το θέμα είναι ο David Talbott και ο Wallace Thornhill, συν-συγγραφείς του Thunderbolts of the Gods. Και οι δύο εμπνεύστηκαν πριν από δεκαετίες από το έργο του Immanuel Velikovsky, συγγραφέα του bestseller του 1950 Worlds in Collision.
Ο Talbott ήταν ο ιδρυτής και εκδότης της πρωτοποριακής σειράς δέκα τεύχων «Immanuel Velikovsky Reconsidered» το 1972. Αργότερα έγραψε το βιβλίο The Saturn Myth (Doubleday, 1980), προτείνοντας μια «καταστροφική» προσέγγιση της παγκόσμιας μυθολογίας.
Ήδη από τη δεκαετία του 1960, ο Αυστραλός φυσικός Thornhill, ακολουθώντας το παράδειγμα του Velikovsky (και αργότερα του στενού συνεργάτη του Velikovsky, Ralph Juergens), ξεκίνησε μια δια βίου έρευνα για τον ηλεκτρισμό στον κόσμο. Ο Talbott και ο Thornhill συναντήθηκαν για πρώτη φορά και συζήτησαν για αρκετές ώρες σε ένα διεθνές συνέδριο για το έργο του Velikovsky το 1974. Για χρόνια μετά από αυτήν την συνάντηση, συνέχισαν τις έρευνές τους ξεχωριστά, χωρίς να γνωρίζουν ο ένας το έργο του άλλου. Στη συνέχεια, το 1997, ξεκίνησαν μια συνεργατική προσέγγιση σε συντονισμό με πολλούς άλλους συντελεστές.
Οι συγγραφείς του Thunderbolts υποστηρίζουν ότι «ίσως χρειαστεί ένα διανοητικό τσουνάμι για να βγάλει την πλανητική επιστήμη από την δεκαετή λήθαργο». Για το σκοπό αυτό, ο Άρης θα μπορούσε να είναι η καλύτερη πρόκληση, αφού, σύμφωνα με τους Talbott και Thornhill, κάθε τετραγωνικό μίλι του Άρη φωνάζει το ίδιο μήνυμα:
Από τον ένα πόλο στον άλλο, η επιφάνεια του πλανήτη έχει σμιλευτεί από ηλεκτρικές εκκενώσεις.
Η παραπάνω εικόνα τραβήχτηκε από τον ανιχνευτή Mariner 4 καθώς πλησίαζε τον Άρη το 1965. Δείχνει το Valles Marineris, μια γιγαντιαία τάφρο μήκους άνω των 3000 μιλίων. Ποιο γεγονός δημιούργησε αυτό το τεράστιο χάσμα στον Άρη; Οι πλανητικοί επιστήμονες αρχικά πίστευαν ότι η διάβρωση από το νερό ήταν η αιτία, αλλά αυτή η ερμηνεία καταρρίφθηκε με την εμφάνιση εικόνων υψηλότερης ανάλυσης. Τώρα, ορισμένοι μιλούν για επιφανειακή διάβρωση και ρήξη.
Αλλά και σε αυτή την περίπτωση, αρκεί να εξετάσει κανείς προσεκτικά τις εικόνες για να αποκλείσει αυτή την ερμηνεία. Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα δεν δείχνουν καμία επιφανειακή διάρωση. Λεπτομερείς κοντινές λήψεις δείχνουν ότι η δύναμη που δημιούργησε το χάσμα έσκαψε και αφαίρεσε το υλικό — ένα γεγονός που είναι σαφώς εμφανές κατά μήκος των τακτοποιημένων «παραπόταμων» μέχρι τα στρογγυλεμένα άκρα τους. Το αποτέλεσμα του γεγονότος ήταν ένα χαντάκι ηπειρωτικής κλίμακας ισοδύναμο με εκατοντάδες Grand Canyons.
Κάθε εγχειρίδιο για τον Άρη θα σας πει ότι ο Όλυμπος Μονς, ένας γιγάντιος λόφος που επισκιάζει το Έβερεστ, είναι ένα «ηφαιστειακό ασπίδιο». Και χωρίς αμφιβολία αυτή η ερμηνεία φαινόταν προφανής όταν οι επιστήμονες της NASA έλαβαν τις πρώτες εικόνες του πανύψηλου σχηματισμού. Αλλά και πάλι, τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Όρους Όλυμπος και των αντίστοιχών του στην προεξοχή Tharsis δεν μπορούν να βρεθούν στα ασπιδωτά ηφαίστεια της Γης. Οι ρηχές, επικαλυπτόμενες καλντέρες με επίπεδο πυθμένα στην κορυφή η λεπτή «χαίτη» από κανάλια που ακτινοβολούν από την κορυφή, η απότομη πλαγιά, το πεδινό έδαφος που περιβάλλει την απότομη πλαγιά οι ομόκεντρες κορυφογραμμές και κοιλάδες στο μυστηριώδες «αυροόλο»… —όλα αυτά είναι ενδείξεις ενός και μόνο φαινομένου, μιας ηλεκτρικής εκκένωσης που προσκρούει σε μια άνοδο, ή θετικά φορτισμένη επιφάνεια. Η βασική δομή του Όρους Όλυμπος μπορεί να αναπαραχθεί στο εργαστήριο.
Φυσικά, η φράση «ηλεκτρική εκκένωση» δεν έχει ακόμη εισέλθει στο λεξικό της γεωλογίας του Άρη — ή της αστρονομίας για την ακρίβεια. Οι θεμελιώδεις αλλαγές στην θεωρητική προοπτική δεν έρχονται γρήγορα. Αλλά ένα πλεονέκτημα της ηλεκτρικής ερμηνείας είναι ότι οι συνέπειές της είναι τόσο εκτεταμένες όσο και επαληθεύσιμες. Οι ηλεκτρικοί θεωρητικοί ισχυρίζονται ότι όλα τα κύρια μοτίβα της γεωγραφίας του Άρη μπορούν να αναπαραχθούν με ηλεκτρική εκκένωση. Αντίθετα, υποστηρίζουν ότι η προσεκτική εξέταση των χαρακτηριστικών της επιφάνειας του πλανήτη θα αντικρούσει, σε κάθε σημαντική περίπτωση, τις τεχνητές και συχνά αντιφατικές «εξηγήσεις» της NASA.
Στην παρουσίαση του «πλανήτη των χιλίων μυστηρίων», συζητήσαμε για τους κρατήρες στο εργαστήριο και τα μοτίβα κρατήρων στον Άρη, τις σκόνες του Άρη, τις παγκόσμιες σκόνες στον Άρη, τα «μπλε μούρα» του Άρη στο εργαστήριο, τα ανάλογα αυτών των «συμπυκνώσεων» στη Γη και —σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα— τα ανάλογα θολωτά κρατήρες στον Άρη. Αλλά αυτές οι λίγες αναφορές δεν αρκούν για να περιγράψουν την ευρύτερη ιστορία του Κόκκινου Πλανήτη. Μια ενοποιημένη εικόνα του Άρη είναι εφικτή. Απαιτείται μόνο μια θεμελιώδης αλλαγή στην οπτική γωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου