Η ανάσταση είναι μια αφύσικη κατάσταση που δεν την βλέπουμε πουθενά στη φύση, γιατί απλά δεν υπάρχει! Στην φύση υπάρχει διαρκής ανανέωση, συνέχιση του είδους μέσω μιας νέας ζωής και ύπαρξης που είναι ξεχωριστή, αυτοτελής και ανεξάρτητη σε σχέση με την προηγούμενη. Αυτό συμβαίνει τόσο σε μικρή όσο και σε μεγάλη κλίμακα ώστε να είναι αδύνατο το μικρό ανθρώπινο μυαλό να το συλλάβει πλήρως. Γι’ αυτό άλλωστε ο άνθρωπος επινόησε το θεό και τα σχετικά. Άρα ανάσταση είναι αδύνατο να υπάρξει. Η ιδέα της ανάστασης είναι μια ανωμαλία απέναντι στους νόμους του σύμπαντος.
Και γι’αυτό ανάσταση στη φύση δεν υπάρχει παρά μόνο στα μικρά μυαλά των ανθρώπων που δηλητηριάστηκαν από παλιότερους ψυχικά άρρωστους ανθρώπους και από εκείνους που διαιωνίζουν αυτές τις ανοησίες. Οι άνθρωποι των θρησκειών αυθυποβάλλονται τόσο στα παραμύθια της πίστης που το μυαλό τους πλάθει φαντασίες που τους φαίνονται αληθινά! Αυτά τα ονομάζουμε «παιχνίδια του μυαλού» που ενεργοποιούνται από την αυθυποβολή και τους ευσεβείς πόθους να πραγματωθεί η φαντασίωση της πίστης τους!
Η άποψη της μετενσάρκωσης από την άλλη διαπράττει ένα μέγιστο ατόπημα. Αρνείται εντελώς αυθαιρέτως στην νέα ζωή που θα γεννηθεί να έχει δική της ψυχή και προσωπικότητα. Δεσμεύει τη νέα ζωή με μια παλιά ψυχή και αυτό είναι επίσης μια ανωμαλία. Δηλαδή η ψυχή ενός νεκρού που δήθεν περιπλανιέται κάποια στιγμή μετενσωματώνεται σε έναν νέο άνθρωπο ή ζώο.
Κανείς δε μπορεί «ετσιθελικά» να επιβάλει μια θεωρία και μια αστήρικτη άποψη ώστε να στερήσει από τη νέα ζωή και έναν νέο άνθρωπο που γεννιέται το φυσικό δικαίωμα να έχει μια ανεξάρτητη αυτοτελή ύπαρξη από όλες τις απόψεις, χωρίς να είναι δεσμευμένος να ενσωματώνει μια ξένη ψυχή που δήθεν «προϋπήρχε» και ανήκε σε «άλλον».
Και εδώ θα μπορούσε κάποιος να θέσει επίσης το ερώτημα για το παράδοξο αν υπήρχε δηλαδή πρώτα η ψυχή ή το σώμα; Η απάντηση είναι τίποτα δεν προϋπήρχε, αλλά δημιουργήθηκαν παράλληλα αφού το φυσικό είναι πως η ψυχή ως μέρος του νου υπάρχει για κάθε άνθρωπο μαζί με το σώμα του, και είναι μια, ενιαία, μοναδική και αυτοτελής. Δεν μεταβιβάζεται ούτε μετενσωματώνεται ούτε αιωρείται ούτε περιπλανιέται. Ούτε έφτασε ο άνθρωπος σε τέτοιο επίπεδο εξέλιξης ώστε να μεταβαίνει σε ένα άλλο στάδιο ύπαρξης.
Ο θάνατος δεν είναι ποτέ η πύλη για μια «άλλη ζωή». Στην φύση μπορεί να υπάρξει μόνο εξέλιξη αλλά και το αντίστροφο. Όταν η κάμπια γίνεται πεταλούδα δεν πεθαίνει, διανύει απλά τον κύκλο της ζωής της και πεθαίνει αργότερα όταν ολοκληρώσει τον κύκλο αυτό. Ο ήλιος ζει δισεκατομμύρια χρόνια και μετά πεθαίνει. Όλα πεθαίνουν. Και δημιουργείται ακολούθως κάτι νέο που σε όντα με νοημοσύνη και ενσυνείδηση δεν είναι η συνειδητή συνέχεια του προηγούμενου.
Έτσι αυτό που πεθαίνει δεν ξαναζεί στην βάση αυτού που ήταν. Ο άνθρωπος δεν ξαναυπάρχει στην βάση της προσωπικότητας που ήταν εν ζωή. Όντα σαν εμάς συνεχίζουν να υπάρχουν μόνο δια της αναπαραγωγής και διαιώνισης του είδους. Τα περί αθανασίας, μετενσάρκωσης, ανάστασης κλπ είναι ευσεβείς πόθοι κάποιων ανόητων και εγωιστών ανθρώπων από τότε που ο άνθρωπος απέκτησε επίγνωση του θανάτου.
Ας ξανατονίσουμε ότι μετεμψύχωση ή μετενσάρκωση ή μετενσωμάτωση - ή όπως αλλιώς ονομαστεί - δεν συναντάται πουθενά στην φύση παρά μόνο στο μυαλό και την φαντασία κάποιων. Στην πραγματικότητα της φύσης βλέπουμε ανθρώπους οι οποίοι είναι με κάθε γέννηση νέες προσωπικότητες οι οποίες γεννιούνται και πεθαίνουν. Σε κανέναν άνθρωπο δεν έχει εγκατασταθεί η ψυχή από την προσωπικότητα κάποιου που έζησε και πέθανε στο παρελθόν.
Ο κάθε άνθρωπος γεννιέται με ένα καινούργιο σώμα, με ένα καινούργιο μυαλό, με μια καινούργια ψυχή, με μια καινούργια προσωπικότητα. Είναι αποκλειστικά δική του και κανενός άλλου. Με αυτήν γεννιέται και με αυτήν πεθαίνει. Οι διάφορες θεωρίες μετεμψύχωσης είναι φαντασιοκοπίες και αερολογίες, οπότε δε μπορούμε να πάρουμε στα σοβαρά άτομα που επικαλούνται τέτοιες εμπειρίες ή ότι θυμήθηκαν την προηγούμενη ζωή τους, όπως δεν παίρνουμε στα σοβαρά τους ψευδοπροφήτες ή τους ψεύτικους μεσσίες διάφορων θρησκειών.
«Η ψυχή από μόνη της», όταν δηλαδή πεθάνουμε, «δεν μπορεί να υπάρξει, αν και πάνω σε αυτό φλυαρεί πολύ ο Πλάτων και οι Στωικοί. «Ο Πυθαγόρας δεν είναι ο μόνος παλαβός» (ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ ΟΥ ΜΟΝΟΣ ΜΑΙΝΕΤΑΙ), λένε οι Επικούρειοι, επικρίνοντας τις απόψεις των Πυθαγορείων, των Πλατωνιστών και γενικά όσων μιλούν για αφθαρσία της ψυχής που περιπλανάται μετά το θάνατο μέχρι να μπει ξανά σε κάποιο σώμα, αλλά και τις απόψεις των Στωικών που αυτοί έλεγαν ότι μόνο οι ψυχές των σοφών επιβιώνουν πλην εξαιρέσεων, ενώ των άμυαλων διαλύονται.
Καμία σχέση δεν έχει ο κάθε άνθρωπος με ψυχές άλλων που πέθαναν και δήθεν περιμένουν να ξαναζήσουν σε άλλο σώμα. Ο κάθε άνθρωπος δεν είναι αποτέλεσμα μιας μετεμψύχωσης ή μετενσάρκωσης, είναι αποτέλεσμα των γονέων που τον γέννησαν και των γονιδίων που του μεταφέρονται από τους γονείς του. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και με τίποτα άλλο δεν έχει σχέση, εκτός από όσα κληρονομεί από τους γεννήτορές του και όσα αποκτά καθώς διαμορφώνει την προσωπικότητά του μεγαλώνοντας.
Αξιοσημείωτη είναι η σκέψη, ότι ακόμη κι αν δεχόταν κανείς την παλαβομάρα της μετεμψύχωσης, σε κάθε περίπτωση δεν έχει κανένα νόημα για εμάς, γιατί κανείς μας δεν έχει καμία επίγνωση ότι ζει με την παλιά ψυχή κάποιου άλλου, αλλά ζει με την δική του νέα ξεχωριστή ψυχή και την δική του νέα ξεχωριστή προσωπικότητα. Όσοι ισχυρίζονται ότι θυμούνται την προηγούμενη ζωή του είτε ψεύδονται συνειδητά είτε είναι φρενοβλαβείς.
Για να είχε νόημα μια τέτοια κατάσταση, θα έπρεπε να υπάρχει μια πολύ συνειδητή διασύνδεση μεταξύ της προηγούμενης και της νέας προσωπικότητας. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει. Αν συνέβαινε θα έπρεπε να το αντιλαμβανόμαστε με πλήρη συνείδηση και επίγνωση. Εφόσον όμως αυτό δεν υπάρχει, όλη αυτή η φλυαρία δεν είναι παρά λόγια ανούσια από και για εκείνους που δεν μπορούν να αποδεχθούν τον θάνατο ως κάτι το οριστικό και βαυκαλίζονται νομίζοντας ότι λένε πράγματα σοφά και σπουδαία ενώ είναι λόγια απολύτως κενά.
Οι άνθρωποι όταν αποδεχθούν ότι δεν υπάρχει άλλη ζωή μετά το θάνατο ίσως τότε πραγματικά αρχίσουν να εκτιμούν το δώρο της ζωής και βελτιωθούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου