Αν τη δεις σαν απελευθέρωση από τεχνητές ηθικές δομές, ταιριάζει απόλυτα με το ζωώδες πνεύμα. Ο Νίτσε είπε «Ο Θεός πέθανε» γιατί ο άνθρωπος έπρεπε να ξαναβρεί τη δική του ζωτική δύναμη χωρίς εξωτερικό αφέντη. Ζει επειδή είναι ζωντανός όχι επειδή “πρέπει”.
"Ο ενστικτώδης άνθρωπος του μέλλοντος θα είναι πέρα από Θεό και πέρα από ενοχή" είπε ο Νίτσε.
Όταν όμως η αθεΐα βιώνεται στεγνά, ως πίστη αποκλειστικά στη λογική και στην επιστήμη, τότε ο άνθρωπος απομακρύνεται από το σώμα του και από το πάθος. Το ένστικτο δεν εξηγείται με μαθηματικά. Η ζωτική ενέργεια δεν χωρά σε εξισώσεις. Ο καθαρός ρασιοναλισμός μπορεί να “ευνουχίσει” τη ζωτικότητα όπως ακριβώς έκανε και η θρησκεία, απλώς με άλλο προσωπείο. Έτσι, η αθεΐα γίνεται νέα θρησκεία της λογικής με δόγματα.
Η αθεΐα είναι υπαρξιακή αποδοχή του χάους. Η αποδοχή ότι δεν υπάρχει Θεός και ότι δεν χρειάζεται να υπάρχει, για να έχει η ζωή νόημα, πάθος, ηθική και ομορφιά. Είναι η στάση εκείνου που ζει χωρίς ελπίδα μεταθανάτιας ανταμοιβής, αλλά με απόλυτη ένταση στο παρόν.
“Αφού δεν υπάρχει ουρανός να με κρίνει, ας ζήσω με την ευθύνη και το πάθος ενός θηρίου που γνωρίζει τη συνείδησή του”.
Αυτή είναι η υπαρξιακή αθεΐα με ζωώδη επίγνωση, μια επανάσταση απέναντι στη νωθρότητα, την ενοχή και τον φόβο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου