Κάθε μέγιστη συνειδητοποίηση/άνοιγμα, προκαλεί ένα ήρεμο, γαλήνιο χαμόγελο, διαφορετικά δεν είναι συνειδητοποίηση. Είναι άλλη μια πλάνη στο δρόμο μας, που έχουμε ανάγκη να βιώσουμε.
Επιστρέφουμε/θυμόμαστε, εξελίσσοντας τον εαυτό μας, μετακινούμενοι, δημιουργώντας.
Ατελείωτοι κύκλοι ενοχοποίησης, αυτο-κατηγορίας επαναλαμβάνουν όλα όσα έχουμε ανάγκη να κατανοήσουμε, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να μην υπάρχει, να μη μπορούμε, να κατηγορήσουμε πια κανέναν...ούτε καν τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν είναι νοητική εργασία όμως! Τότε, και μόνο τότε, μπορούμε να αρχίσουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη του ποιοι είμαστε και ποιοι θέλουμε να είμαστε.
Όλες οι εικονικές πραγματικότητες παραμένουν άκρως αληθινές στο επίπεδο που βιώνονται. Η πρόκληση δεν βρίσκεται στην έξοδο από αυτές, αφού είναι επιλογές, δημιουργήματα, όλα όσα κατακτήσαμε, κάναμε, σε όλο το φάσμα του χρόνου (παρελθόν, μέλλον).
Η πρόκληση είναι η ταυτόχρονη ύπαρξη μέσα και έξω από αυτές: το βίωμα αλλά και η αποστασιοποιημένη παρατήρηση τους. Με ισότιμη εστίαση προσοχής, διατηρώντας την ισορροπία μέσα μας, καλλιεργώντας το ξύπνημα της συνείδησης.
Σαν παιχνίδι, αλλά με άφθονη τραγικότητα που το κάνει αληθινό. Γιατί είναι! Πονάς, χάνεσαι, μπλοκάρεις, προσπαθείς να ελέγξεις, να λύσεις, να βρεις, αυτό που πάντα διέθετες αλλά δεν ήξερες. Παράδοξο!
Οι κολάσεις συνυπάρχουν με τους παραδείσους, ανάλογα με την εστίαση της προσοχής και το ξύπνημα της συνείδησης.
Όλα όσα πάντα ήθελες, έψαχνες, είναι/ήταν πάντα εδώ. Αλλά το "εδώ" είναι όσο στιγμιαίο όσο και αιώνιο, κι έτσι επιλέγεις το χρόνο που ταξιδεύεις, την ποιότητα της ενέργειας που θέλεις και μπορείς να αντέξεις. Ανάλογα με την Εσωτερική Όραση, με την κάθε απόφαση εστίαση της προσοχής σου.
Μετά από κάθε αποκάλυψη, δυσκολία, πρόκληση, παραμένω πλέον ευγνώμων, για το τόλμημα να Βλέπω!
Χρειάζεται τόλμη, το να έχεις το θάρρος να ζεις χωρίς να γνωρίζεις το άμεσο μέλλον μα και με παραμορφωμένη πληροφόρηση του παρελθόντος. Δεν θα έπρεπε η κριτική να είναι στην άκρη της γλώσσας μας τόσο έντονη. Γιατί, όσα κι αν έχεις κατακτήσει, ξεπεράσει, έρχονται στιγμές που τα χάνεις, τα ξεχνάς, για να τα ξαναβρείς μεταμορφωμένα, ανάμεσα στα ερείπια του εαυτού σου, εκ νέου, ανασταίνοντας το πνεύμα σου. Αν δειλιάσεις, δημιουργείς το χρόνο...βασανιστικό, οδυνηρό, πυκνό..
Αυτές οι δυο προκλήσεις/εμπόδια (η άγνοια του άμεσου μέλλοντος και η παραμόρφωση του παρελθόντος) μικραίνουν και σταδιακά μεταμορφώνονται σε γνώση και ενθύμηση, όσο παραμένουμε πρόθυμοι να μετακινούμαστε, να προκαλούμε την υφιστάμενη άποψη μας για τα πάντα.
Οι παγίδες πολλές. Οι "πειραγμένες" πληροφορίες άπειρες. Αλλά τίποτα δεν παραμένει κρυφό που έχουμε την τόλμη να ξεσκεπάσουμε, να αντλήσουμε μέσα από τη συνείδησή μας. Είναι άλλωστε όλα δικές μας επιλογές, κατακτήσεις, εμπειρίες, πορεία, που συναινέσαμε/θελήσαμε να διαβούμε. Οι πληροφορίες που θα εμπόδιζαν τη Βούλησή Μας, μάς προσπερνάνε. Οι καταστάσεις που δεν χρειαζόμαστε, απλά δεν συμβαίνουν!
Ο πόνος, τα λάθη, οι αποτυχίες, τα εμπόδια είναι όλα αληθινά στο επίπεδο που τα ζούμε. Η προσπάθεια (από μόνη της) να "δούμε την θετική πλευρά της ζωής" ή να εθελοτυφλούμε στα μεγάλα προβλήματα που μαστίζουν τον "πολιτισμό" μας τα ενισχύει και τα διατηρεί.
Ο εγκλωβισμός και ο έλεγχος της εστίασης της προσοχής μας, εξακολουθεί να είναι η μεγαλύτερη πρόκληση/δύναμη...νομίζοντας πως πρέπει να "επιλέξουμε" ανάμεσα στ' αντίθετα. Μη γνωρίζοντας πως είναι ένα και το αυτό!
Τα πάντα δημιουργούνται ως ανάγκη των αντιθέτων τους. Φυσική συνέπεια της εστίασης της προσοχής μας, όμως αποκομμένη από την αιτία/το άλλο της μισό, παραμένουν όλα "άδικα", ενοχοποιημένα, θυματοποιητικά.
Δεν βρισκόμαστε όλοι στον ίδιο χωροχρόνο, κι ας φαίνονται τα σώματά μας να συνυπάρχουν. Πώς όμως να ξεχωρίζεις πού βρίσκεσαι εσύ, κάθε στιγμή, και ποιοι συνυπάρχουν μαζί σου, ουσιαστικά, πέρα από το όνειρο; Ιδού η πρόκληση της αλήθειας, της ειλικρίνειας, της επιλογής του να φεύγεις ή να μένεις, να αφοσιώνεσαι ή να υπομένεις, να ζεις ή να επιβιώνεις.
Το σώμα σου και ο σκεπτόμενος νους σου παραμένουν οι πιο πιστοί και ισχυρότεροι εχθροί σου. Μέχρι, η ίδια η συνείδηση να απελευθερώσει και τα δυο από το μαρτύριο της λήθης, της αποκοπής, της απομόνωσης των καταγραφών: τη συνειδητότητα.
Συχνά οι λέξεις εμποδίζουν, περιορίζουν και μειώνουν... Αλλά θα τις χρησιμοποιούμε, προσπαθώντας να διαπεράσουμε τους προσωπικούς μας κώδικες, μέχρι να (ξανα) βρούμε την αληθινή, εσωτερική, εκδηλωμένη, ενιαία επικοινωνία. Μόνο όσοι από μας το βιώνουμε ήδη, κατανοούμε πως δεν υπάρχει σύγκριση, ούτε αντικατάστατο...
Γιατί δημιουργούμε μαζί, σε έναν κόσμο άλλο, παράλληλα με αυτόν των ονείρων, διατηρώντας ταυτόχρονα τα πάντα: ρόλους, όνειρα, ταξίδια, μα και την Ουσία μας, την αυθεντικότητα του Είναι μας, την "επιστροφή" και την άφιξη, το μέλλον και το παρελθόν ως ενιαία, σαν γνώση, εικόνα, εσωτερικό συναίσθημα και όχι σαν ιδέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου