Υπάρχει μια στιγμή, σε κάθε σχέση, που κοιτάζεις τον άλλον και σκέφτεσαι: «Δεν αλλάζει. Όσο κι αν το ήθελα, όσο κι αν το προσπάθησα, αυτός είναι.» Είναι εκείνη η στιγμή που το πάθος συγκρούεται με την πραγματικότητα. Εκεί που η φαντασίωση της ιδανικής σχέσης σπάει μπροστά στις αλήθειες που αποφεύγαμε να δούμε.
Τα λάθη που επαναλαμβάνει κάποιος – αυτά που ξέρεις πως θα κάνει ξανά και ξανά – δεν είναι αστοχίες της στιγμής. Είναι κομμάτι του, ριζωμένα βαθιά στον χαρακτήρα του. Όσο κι αν τα βλέπεις σαν μικρές λεπτομέρειες που ίσως μια μέρα διορθωθούν, η αλήθεια είναι ότι αυτά τα λάθη είναι η πραγματική του ταυτότητα.
Αγάπη δεν σημαίνει να διορθώσεις τον άλλον.
Αγάπη σημαίνει να αποδεχτείς. Να τον κοιτάξεις στα μάτια, με όλες του τις αδυναμίες, και να πεις: «Αυτός είσαι και σε θέλω έτσι.» Όχι για να κλείσεις τα μάτια σε ό,τι σε πονάει, αλλά για να καταλάβεις αν μπορείς να ζήσεις με αυτόν τον χαρακτήρα. Όχι την ιδέα που έφτιαξες για εκείνον στο μυαλό σου. Αλλά με τον αληθινό του εαυτό.
Γιατί τα λάθη του – αυτά τα μικρά και μεγάλα που σε θυμώνουν, που σε πληγώνουν – είναι κομμάτια του ίδιου του ανθρώπου που ερωτεύτηκες. Είναι εκεί όταν γελάει, όταν σε αγγίζει, όταν σου υπόσχεται πως αυτή τη φορά θα είναι διαφορετικά. Και ξέρεις καλά πως, συνήθως, δεν θα είναι.
Και τώρα, εσύ τι κάνεις;
Συνεχίζεις να ελπίζεις; Να πιστεύεις πως μπορεί να αλλάξει, πως θα καταλάβει, πως θα προσπαθήσει περισσότερο; Ή μαθαίνεις να αγαπάς τον χαρακτήρα του όπως είναι – λάθη και όλα μαζί; Μπορείς να δεχτείς πως κάποια πράγματα δεν είναι αστοχίες, αλλά επιλογές;
Δεν υπάρχει σωστή απάντηση. Είναι προσωπικό στοίχημα, να αποφασίσεις αν αυτά τα λάθη είναι συμβατά με τη δική σου ζωή. Γιατί αν τα επαναλαμβανόμενα λάθη λέγονται χαρακτήρας, τότε και η δική σου ανοχή λέγεται επιλογή.
Αγάπα τον χαρακτήρα του, αλλά μην προδώσεις τον δικό σου.
Μην επιτρέψεις σε κανέναν να κάνει τη ζωή σου πεδίο δοκιμών για τη δική του ωριμότητα. Αν κάτι σου τρώει την ψυχή, αν τα λάθη που κάνει επανειλημμένα γίνονται βαρίδια στη δική σου ευτυχία, τότε δεν είναι έρωτας. Είναι συμβιβασμός. Και κανείς δεν αξίζει να ζει έτσι.
Η αλήθεια είναι απλή: ο χαρακτήρας δεν αλλάζει.
Ούτε ο δικός του, ούτε ο δικός σου. Μάθε, λοιπόν, να διαλέγεις σωστά. Να αγαπάς με πάθος, αλλά με αλήθεια. Και πάνω απ’ όλα, να θυμάσαι: δεν είσαι εκεί για να διορθώσεις κανέναν. Είσαι εκεί για να αγαπήσεις – ή να φύγεις, αν χρειαστεί. Γιατί, καμιά φορά, το μεγαλύτερο λάθος είναι να επιμένεις σε κάτι που δεν σου ταιριάζει.
Κι αυτό, φίλε μου, λέγεται χαρακτήρας. Ο δικός σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου