Το λεπρό χέρι... του Φαραώ!
Πριν αποχαιρετίσουμε την καταπληγωμένη Αίγυπτο, έχουμε μια τελευταία ερώτηση. Γιατί έγιναν όλα αυτά; Γιατί ο πανίσχυρος θεός του Μωυσή, δεν έθεσε σε προσωπική ομηρία την υγεία και την ακεραιότητα του ίδιου του Φαραώ, αντί να ρημάξει αδιακρίτως με θανατηφόρες πληγές αθώα ζώα και αμέτοχους ανθρώπους; Δηλαδή, γιατί ο Φαραώ του Αβραάμ, χτυπήθηκε ο ίδιος από πληγές, ενώ ο Φαραώ του Μωυσέως όχι; Γιατί δεν χτύπησε ας πούμε... με λέπρα, το χέρι του Φαραώ και με κάθε άρνηση του, να βλέπει την λέπρα αυτή να επεκτείνει και στο υπόλοιπο σώμα του;
Το περίεργο είναι, ότι η συγκεκριμένη σκέψη δεν είναι αυθαίρετη και δεν είναι καν δική μας. Και επειδή η παραδοξότητες στην Βίβλο, κυριολεκτικά δεν έχουν τέλος, διευκρινίζω ότι δεν προσπαθούμε να υποδείξουμε στον βιβλικό θεό, τον τρόπο που έπρεπε να δράσει, αλλά να υπενθυμίσουμε, ότι ο ίδιος αυτός "θεός" του Μωυσή, στην γη Μαδιάμ, την γη της προετοιμασίας... έτσι ακριβώς τα είχε προσχεδιάσει!
«Και είπεν ο Κύριος (στο Μωυσή) βάλε τώρα το χέρι σου, στην μασχάλη σου. Και έβαλε (ο Μωυσής) το χέρι του... και όταν το έβγαλε ήταν λεπρό σαν χιόνι. Και είπε πάλι ο Κύριος. Βαλε πάλι το χέρι σου στη μασχάλη σου. Και όταν έβαλε ξανά το χέρι του, εκείνο ξανάγινε όπως ήταν πριν. Και είπε ο Κύριος, αν δεν σε πιστέψουν με το πρώτο σημείο, (δηλαδή της ράβδου) θα πιστέψουν στο σημείο το δεύτερο (δηλαδή στο λεπρό χέρι) Και εάν δεν πεισθούν με τα δυο αυτά, τότε... το νερό του ποταμού θα γίνει αίμα» Έξ.4.6-9.
Βλέπουμε λοιπόν, πως η συγκεκριμένη πρόταση είναι του ίδιου του βιβλικού θεού και είναι εξαιρετικά σαφής. Ανάμεσα στο συμβάν της φιδοκινούμενης ράβδου και στην πληγή του ποταμού, επρόκειτο να μεσολαβήσει η πολύ εντυπωσιακή αυτή πληγή της λεπρής χειρός!
Η τέλεια λοιπόν λύση υπήρχε! Λέπρα στο χέρι του Φαραώ! Η αποτελεσματικότερη πληγή! Το τέλος κάθε περιττής οδύνης και θανάτου ζωών και ανθρώπων... το τέλος όλων των αντιρρήσεων! Μια πληγή που θα έδινε ένα άμεσο, δραστικό και εν πολλοίς δίκαιο τέλος, στη θεϊκή απαίτηση για απελευθέρωση των Εβραίων! Αυτή, ναι, θα ήταν πραγματικά η θεϊκότερη λύση, γιατί κανένας Φαραώ δεν θα προτιμούσε για συντροφιά ένα... λεπρό χέρι... από όλους τους σκλάβους της γης!
Η τελειότερη λοιπόν θεϊκή ομηρία! Το εκπληκτικότερο αποκορύφωμα επίδειξης θεϊκής δυνάμεως, με τη συντομότερη έκβαση, θα ήταν αυτή ακριβώς η άμεση πληγή στη σάρκα του πεισματάρη Φαραώ, που επεκτεινόμενη σταδιακά με κάθε του άρνηση, δεν θα του αφήνει περιθώρια καθυστερήσεων και ελιγμών.
Πάνω απ’ όλα όμως, θα γλίτωναν το θάνατο και την ανημπόρια τα αμέτρητα ανθρώπινα θύματα των Αιγυπτίων, μεταξύ των οποίων πλήθη ολόκληρα, σαφώς ασχέτων και ίσως και αντίθετων με την στραβοκέφαλη επιμονή του ηγέτη τους Φαραώ, να κρατήσει πάση θυσία τους Εβραίους σκλάβους στην Αίγυπτο. Γιατί, δεν φαντάζομαι να αμφιβάλλει κανείς, πως ο παιδόκοσμος της Αιγύπτου, αλλά και ο βιοπαλαιστής λαός της, ήταν εντελώς άσχετος με τις όποιες εξουσιαστικές επιλογές του βασιλιά τους, για να μην πούμε τίποτε και για τα αμέτρητα αδικοχαμένα ζώα!
Αυτή λοιπόν θα ήταν πράγματι η δικαιότερη πληγή απ’ όλες τις άλλες, γιατί θα περιόριζε τη μάχη ανάμεσα στο θεό και σ’ έναν μόνο πεισματάρη άνθρωπο, επιδεικνύοντας έλεος και θεϊκή οικονομία, απέναντι στα παμπληθή αθώα θύματα των πληγών της Αιγύπτου, που με απίστευτη άνεση μας περιγράφει... η πληγόχαρη χαλδαιική Βίβλος!
Αλλά, δυστυχώς... αυτήν ακριβώς την πληγή ξέχασε να παρεμβάλλει ο Μωυσής, ανάμεσα στην πρώτη και στη τρίτη πληγή. Ανάμεσα στη ράβδο και τον ποταμό, ο Μωυσής ξέχασε... το χέρι το λεπρό!
Αλλά, δεν φταίει μόνο ο Μωυσής! Γιατί, ούτε κι ο λαλίστατος θεός της Βίβλου νοιάστηκε να του το υπενθυμίσει. Η πληγή νούμερο δύο εξαφανίζεται ολότελα και ποτέ κανείς δεν μιλά πια γι αυτήν. Μάλιστα όποιος διαβάσει προσεκτικά την αφήγηση των πληγών, βλέπει, ότι ο ίδιος ο θεός, με τις συνεχείς εντολές του, φαίνεται να παρασύρει τον προφήτη του κατ’ ευθείαν απ’ τη ράβδο, στην πληγή του ποταμού, υπερπηδώντας προς μεγάλη απογοήτευση όλων μας, την τελειότερη και την πλέον ελπιδοφόρα πληγή...! Γιατί άραγε; Μα, απλούστατα, επειδή ποτέ και κανένας θεός δεν ήταν αναμεμιγμένος στις εντελώς απάνθρωπες πληγές της Αιγύπτου.
Και ξαναρωτώ. Γιατί δεν χτυπήθηκε απ’ τη λέπρα ο Φαραώ, όπως ακριβώς σχεδιάστηκε και προτάθηκε απ’ τον ίδιο άλλωστε το θεό στη γη Μαδιάμ; Μπροστά σ’ αυτήν την οδυνηρή επιδείξει εξουσίας, πάνω στο σώμα και στην ζωή του, ο Φαραώ με αντάλλαγμα την απομάκρυνση της λέπρας από πάνω του, θα ενέκρινε αμέσως και το πιο απίθανο αίτημα των αντιπάλων του!
Να λοιπόν που ο Μωυσής και ο θεός του, παρακάμπτοντας με ένοχη σιωπή την καλύτερη των πληγών, την πληγή της λεπρής χειρός του Φαραώ, φτάνουν εδώ στο ανώτατο όριο αναξιοπιστίας. Μια είναι λοιπόν η αλήθεια, ο "θεός" του Μωυσή δεν είχε δυνατότητες διείσδυσης στο κλειστό περιβάλλων του Φαραώ και κάθε εξουσία επί της σαρκός του ήταν αδύνατη, έτσι ξέσπασε την βάρβαρη οργή του, στα απροστάτευτα ζώα και τους αμέτοχους Αιγύπτιους!
Και για να φανεί εντελώς η ανεξήγητη ανθρωποκτόνος μανία του βιβλικού "θεού" υπενθυμίζουμε, ότι αντί να σαρώσει με τον ανήθικο αυτόν απολύτως ρατσιστικό[1] θάνατο αθώων την Αίγυπτο, θα μπορούσε απλώς, κατά τα πρότυπα της βαβυλωνιακής σύγχυσης των γλωσσών, να "συγχύσει την γνώμη αυτών" Γέν.11.17. και να αποσπάσει το δικαίωμα της εξόδου, πράγματι θεϊκά και κυρίως αναίμακτα!
Τι στο καλό έπαθαν λοιπόν, λαοί ολόκληροι και χιλιετίες τώρα κοιμούνται μακάρια πάνω στα χοντρά ψέματα των Χαλδαίων; Αλήθεια, τι έχουν να πουν οι στρατιές των θεολόγων, που παρακάμπτουν τέτοιες αποκαλυπτικές λεπτομέρειες με... παιδική απλότητα και χάρη;
Είναι πραγματικά θλιβερά ανεξήγητο! Γιατί φορτωθήκαμε τις χονδρές φανφάρες ενός βιβλίου, που με την πρώτη κριτική έρευνα, λιώνουν σαν το κερί μπροστά στο φλόγιστρο της ανάλυσης;
---------------------
[1] Το θανατικό της Αιγύπτου είναι απολύτως ρατσιστικό, διότι τα θύματα πεθάνουν όχι με ηθικά κριτήρια, αλλά με μοναδικό κριτήριο την ιδιότητα του Αιγύπτιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου