Αυτό είναι βέβαιο για τους περισσότερους πιστούς της Αγίας Γραφής. Έχουν όλοι την πεποίθηση ότι τα κακά πνεύματα είναι έργο του Σατανά και όχι του πανάγαθου θεού Γιαχβέ.
Αν ερευνήσουν την Αγία τους Γραφή (όπου είναι σίγουρο πως οι περισσότεροι από αυτούς δεν έκαναν ποτέ), το θεόπνευστο βιβλίο της απόλυτης αλήθειας του εβραιοχριστιανικού ακραίου παραδοξολογήματος, θα απορήσουν και θα σοκαριστούν προφανώς, στο πως είναι δυνατόν να αναφέρονται μέσα στις άγιες σελίδες, τόσα απίστευτα πράγματα.
Μέσα από μια αναζήτηση στην Αγία Γραφή, της φράσης «κακό πνεύμα ή πνεύματα», εμφανίζεται συνολικά σε 11-12 εδάφια, σε 6-7 από τα οποία τα κακά αυτά πνεύματα, είχαν αποσταλεί απ ευθείας με εντολή του Γιαχβέ.
Σας φαίνεται απίστευτο… Ναι, με εντολή από τον Γιαχβέ!
Ας δούμε, αρχής γενομένης πρώτα τα εδάφια της γνησίως εβραϊκής Παλαιάς διαθήκης:
1) Το πρώτο κακό πνεύμα εστάλη από τον Θεό για να σκοτώσει ανθρώπους στον πόλεμο. Οι σατανάδες κάτω από τις εντολές του δημιουργού τους. «Και ο Θεός έστειλε ένα πονηρό πνεύμα ανάμεσα στον Αβιμέλεχ και τους άνδρες τής Συχέμ· και οι άνδρες τής Συχέμ στασίασαν ενάντια στον Αβιμέλεχ» (Κριτές 9: 23).
2) Ο αγαθός Γιαχβέ έστειλε το επόμενο κακό πνεύμα, να προκαλέσει ψυχική ταραχή στον βασιλιά Σαούλ. Στη συνέχεια ο Δαυίδ παίζει την κιθάρα του προκειμένου να ανακουφίσει τον Σαούλ και να το ξορκίσει εν τέλει· το κακό πνεύμα, που του εμφύτευσε ο «πανάγαθος» Γιαχβέ. Άξιο όμως απορίας παραμένει, γιατί; Ο ειδικός στην εκβολή δαιμόνων Γιεσούα, δεν εφάρμοσε αυτή την μέθοδο εξαγωγής δαιμόνων. Φαίνεται πως ίσως δεν ήξερε κιθάρα ο χριστιανός…
Να λοιπόν μια συνταγή για θεραπεία δαιμονισμένων, κιθάρες και νταούλια να πάνε οι σατανάδες στο διάβολο ή το αντίθετο: «Και το Πνεύμα τού Κυρίου αποσύρθηκε από τον Σαούλ, και ένα πονηρό πνεύμα από τον Κύριο τον τάραζε. Και οι δούλοι τού Σαούλ είπαν σ’ αυτόν: Δες, τώρα, ένα πονηρό πνεύμα από τον Θεό σε ταράζει· ας προστάξει τώρα ο κύριός μας τους δούλους σου, που είναι μπροστά σου, να αναζητήσουμε έναν άνθρωπο ειδήμονα στο να παίζει κιθάρα· και όταν το πονηρό πνεύμα από τον Θεό είναι επάνω σου, να παίζει με το χέρι του, και θα σου κάνει καλό». (Α’ Σαμουήλ 16: 14-16 ).
«Και όταν το πνεύμα από τον Θεό ήταν επάνω στον Σαούλ, ο Δαβίδ έπαιρνε την κιθάρα, και έπαιζε με το χέρι του· τότε, ο Σαούλ ανακουφιζόταν, και αναπαυόταν, και το πονηρό πνεύμα αποσυρόταν απ’ αυτόν». (Α’ Σαμουήλ 16: 23 ).
3) Επιμένει εδώ ο Θεός να στέλνει κακό πνεύμα και να προκαλεί τον Σαούλ: «Και την επόμενη ημέρα ήρθε επάνω στον Σαούλ ένα πονηρό πνεύμα από τον Θεό, και προφήτευε μέσα στο σπίτι· και ο Δαβίδ έπαιζε με το χέρι του κιθάρα, όπως κάθε ημέρα· και υπήρχε ένα μικρό δόρυ στο χέρι τού Σαούλ· και ο Σαούλ έρριξε το μικρό δόρυ, λέγοντας: Θα χτυπήσω τον Δαβίδ μέχρι και στον τοίχο. Αλλά, ο Δαβίδ παρεξέκλινε δύο φορές από μπροστά του». (Α’ Σαμουήλ 18: 10 ).
4) Ξανά πάλι, πιο κάτω το ίδιο παραμύθι: «Και το πονηρό πνεύμα από τον Κύριο στάθηκε επάνω στον Σαούλ, ενώ καθόταν στο σπίτι του με το μικρό δόρυ στο χέρι του· και ο Δαβίδ έπαιζε με το χέρι του το όργανο. Και ο Σαούλ ζήτησε να χτυπήσει τον Δαβίδ με το μικρό δόρυ και μέχρι τον τοίχο· ξέκλινε, όμως, από μπροστά από τον Σαούλ, και χτύπησε με το μικρό δόρυ τον τοίχο· και ο Δαβίδ έφυγε, και διασώθηκε εκείνη τη νύχτα». (Α’ Σαμουήλ 16: 14, 18: 10, 19: 09).
Στη συνέχεια τα επόμενα έξη «κακά πνεύματα», εμφανίζονται στα εδάφια της Καινής Διαθήκης:
«Και κατά την ώρα εκείνη θεράπευσε πολλούς από αρρώστιες και βασανιστικές παθήσεις, και από πονηρά πνεύματα, και σε πολλούς τυφλούς χάρισε το φως για να βλέπουν». (Λουκάς 7: 21).
«…και μερικές γυναίκες, που είχαν θεραπευθεί από πονηρά πνεύματα και ασθένειες, η Μαρία, που λεγόταν Μαγδαληνή, από την οποία είχαν βγει επτά δαιμόνια» (Λουκάς 8: 02).
«…ώστε και επάνω στους ασθενείς φέρνονταν από το σώμα του μαντήλια ή περιζώματα, και έφευγαν απ’ αυτούς οι ασθένειες, και τα πονηρά πνεύματα έβγαιναν απ’ αυτούς. Και μερικοί από τους περιερχόμενους εξορκιστές (σκεφτείτε πόσοι ακόμη από αυτούς υπήρχαν) των Ιουδαίων επιχείρησαν να προφέρουν το όνομα του Κυρίου Ιησού επάνω σ’ αυτούς που είχαν τα πονηρά πνεύματα, λέγοντας: Σας ορκίζουμε στον Ιησού, που ο Παύλος κηρύττει. Και εκείνοι που το έκαναν αυτό ήσαν επτά γιοι κάποιου Ιουδαίου αρχιερέα, που ονομαζόταν Σκευάς. Και το πονηρό πνεύμα, απαντώντας είπε: Τον Ιησού τον γνωρίζω, και τον Παύλο τον ξέρω· εσείς, όμως, ποιοι είστε; Και πηδώντας επάνω τους ο άνθρωπος, στον οποίο ήταν το πονηρό πνεύμα, και αφού τους κατανίκησε, υπερίσχυσε εναντίον τους, ώστε γυμνοί και τραυματισμένοι έφυγαν από το σπίτι εκείνο» (Πράξεις 19: 12-16 ).
Η Αγία Γραφή δεν ξεκαθαρίζει την σαφή προέλευση των κακών πνευμάτων, αλλά συνήθως τα συνδέει με κάποιο είδος ασθένειας, αλλά από πού προέρχεται η ασθένεια;
Δεν προέρχεται και αυτή όπως τα πάντα από τον δημιουργό Θεό, έτσι δεν είναι;
Κι αν δεν προέρχεται από τον παντοδύναμο Θεό, γιατί αυτός την επιτρέπει;
Έτσι καταλήγοντας, η Βίβλος γίνεται αρκετά σαφής ως προς την προέλευση των κακών πνευμάτων:
α) Αποστέλλονται απευθείας από τον Θεό (αφού έχουμε τις συγκεκριμένες αναφορές απ’ αυτού),
β) ή επιπροσθέτως (για να μην είμαστε απόλυτοι) να υποθέσουμε (χωρίς καμιά τέτοια ένδειξη), ότι η πηγή τους παραμένει άγνωστη.
Αν δεν λάβουμε υπ όψιν την εκδοχή της αγνώστου αυτής προέλευσης του φαινομένου, μας απομένουν οι απ’ ευθείας αναθέσεις, από το χέρι του Γιαχβέ που λαμβάνουν χώρα, μέσα από την Βίβλο.
Έτσι. Στην απάντηση του ερωτήματος, «από πού προέρχονται τα κακά πνεύματα;» και λαμβάνοντας πολύ σοβαρά υπ’ όψη μας την απουσία της οποιασδήποτε αναφοράς στην Αγία Γραφή περί της προέλευσης των κακών πνευμάτων από τον Σατανά δεν μένει άλλη απάντηση. O Γιαχβέ! Ο ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΓΡΑΦΑΣ
ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΙ ΕΞΟΡΚΙΣΜΟΙ
«Δημόκριτε, τα επιτεύγματα της ιατρικής οι περισσότεροι απ’ τους ανθρώπους δεν τα επαινούν καθόλου, μα τα αποδίδουν κατά το πλείστον στους θεούς. Αλλά αν τύχει η φύση -αντιδρώντας στη θεραπεία- και προκαλέσει τον θάνατο του αρρώστου, τότε κατηγορούν τους γιατρούς, λησμονώντας το θείο».
Επιστολή Ιπποκράτους προς Δημόκριτο (20)
Στην Ιλιάδα, το κατ' εξοχήν ηρωικό ποίημα της αρχαιότητας, ο Όμηρος χρησιμοποιεί ιατρική ορολογία για να περιγράψει περίπου 140 ειδών παθήσεις και τραύματα και σε όλο το έργο του, το οποίο είναι και το μεγαλύτερο μνημείο του ελληνικού πνεύματος, υπάρχουν κάπου 150 ανατομικοί όροι που περιγράφουν με αρκετή σαφήνεια το ανθρώπινο σώμα.
Πρώτος θεός της ιατρικής ήταν ο Απόλλων και ο γιος του, ο Ασκληπιός, έμαθε την τέχνη από τον πατέρα του και από τον σοφό Κένταυρο Χείρωνα, με αποτέλεσμα να γίνει ο κυριότερος θεός της ιατρικής στην Ελλάδα. Προς τιμήν του ιδρύθηκαν κάπου 300 Ασκληπιεία σε όλη την Ελλάδα. Σ’ αυτά προσέρχονταν ασθενείς και προσκυνητές για να βρουν γιατρειά και παρηγοριά από το θεραπευτή θεό και Σωτήρα, όπως τον αποκαλούσαν. Τα πιο ονομαστά ήταν της Τρίκκης στη Θεσσαλία, της Επιδαύρου, με το γνωστό θέατρο μέσα στις εγκαταστάσεις του, όπου και αυτό συνέβαλλε στην θεραπεία των ψυχικά πασχόντων με την ψυχαγωγία (=αγωγή ψυχής) και της Κω. Την επιστημονική τους διεύθυνση είχε ο πρωθυερεύς, κύριος γνώστης της ιατρικής τέχνης, με τη βοήθεια του πυρφόρου και των ιερομνημόνων – νοσοκόμων.
Η θεραπεία στα Ασκληπιεία γινόταν με την πίστη και την υποβολή – αυθυποβολή και πάντα μέσω των ιερέων, οι ιατρικές γνώσεις των οποίων ήταν μυστικές και μεταδιδόταν από γενιά σε γενιά (Ιερατική Ιατρική) και με την παραμονή του ασθενούς στα εγκοιμητήρια. Οι γιοι του Ασκληπιού, Μαχάων και Ποδαλείριος μετέδωσαν κατόπιν την τέχνη στους απογόνους τους, τους Ασκληπιάδες, και σιγά-σιγά η ιατρική, συνυφασμένη με τη φιλοσοφία, βρήκε επιστημονικότερους δρόμους. Σημαντικές είναι οι επιστημονικές παρατηρήσεις και απόψεις του Αλκμαίωνα του Κροτωνιάτη (ακμή 525 π.Χ.), ο οποίος γνωρίζει το οπτικό νεύρο και την Ευσταχιανή σάλπιγγα, του Εμπεδοκλή, ο οποίος υπήρξε άριστος υγιεινολόγος, του Δημόκριτου, ο οποίος ανακαλύπτει ότι το σώμα αποτελείται από άτομα, του Ηράκλειτου, ο οποίος υποστηρίζει θεωρίες που αποτελούν προδρόμους της θεωρίας του Δαρβίνου, κ.ά.
Ο Ιπποκράτης, ο θεωρούμενος και «Πατέρας της Ιατρικής», που γεννήθηκε στην Κω το 460 π.Χ., έκανε πρώτος τη διάκριση μεταξύ φιλοσοφίας και ιατρικής, έθεσε τις πρώτες επιστημονικές βάσεις της θεραπευτικής επιστήμης και υπέδειξε συστηματικούς τρόπους θεραπείας των ασθενών. Ήταν Ασκληπιάδης κατά το γένος και γιος του Ηρακλείδη και της Φαιναρέτης. Από τον πατέρα του ήταν 18ος εγγονός του Ασκληπιού. Ο Ιπποκράτης είναι ο πρώτος που σκέφτηκε και εφάρμοσε την ιατρική δεοντολογία, με το περίφημο όρκο του – το όρκο που έπρεπε να δώσουν οι νέοι γιατροί και που εξακολουθεί να απαγγέλλεται ακόμα και σήμερα σε πολλά Πανεπιστήμια του κόσμου: «Ορκίζομαι στον Απόλλωνα τον θεραπευτή, στον Ασκληπιό, στην Υγεία και σε όλες τις ιαματικές δυνάμεις και καλώ ως μάρτυρες όλους τους θεούς και τις θεές, πως θα τηρώ αυτόν τον όρκο όσο καλλίτερα θα μου το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου και οι ικανότητές μου…».
Ο Ιπποκράτης διδάσκει
Ένα σημαντικό σημείο στη διδασκαλία του Ιπποκράτους είναι πως ο γιατρός πρέπει να προσφέρει την τέχνη του και τις περιποιήσεις του σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς εξαιρέσεις, προτιμήσεις ή αποκλεισμούς. Δίδασκε ακόμα πως είναι προτιμότερο να προλαμβάνει κανείς την αρρώστια, παρά να τη θεραπεύει. Ολόκληρη η σύγχρονη Προληπτική Ιατρική και Υγιεινή στηρίζονται στην αρχή αυτήν.
Ο Ιπποκράτης είναι ο πρώτος που θεμελίωσε την επιστημονική ιατρική όπως βεβαιώνει και ο Γαληνός, (πρώτος εξήνεγκε την τελείαν παρ’ Έλλησι ιατρικήν. xiv, 676). Μέχρι σήμερα στην ιατρική, ιδίως στην διαγνωστική, ακολουθούνται μερικές από τις μεθόδους του μεγάλου αυτού επιστήμονα. Έγραψε πλείστα όσα συγγράμματα για διάφορες ασθένειες και οργανικές ανωμαλίες. Τα σωζόμενα έργα που αποτελούν την Ιπποκράτειο Συλλογή είναι 59 στον αριθμό, γράφτηκαν μεταξύ του 440-340 π.Χ. και είναι τα αρχαιότερα μνημεία ακριβούς επιστημονικής ιατρικής. Είναι προϊόντα έξοχης παρατήρησης, εμπειρίας και σπάνιου ορθολογισμού. Ουσιαστικά αποτελούν το μεγαλύτερο σταθμό στην πορεία της ελληνικής ιατρικής. Χάθηκαν όμως και πολλά έργα του, ακολουθώντας τη μοίρα όλων των πνευματικών προϊόντων της ελληνικής αρχαιότητας.
Ο Ιπποκράτης θεωρεί ότι στο σώμα ενυπάρχει μια ιδιαίτερη ζωική δύναμη, η φύσις. Από αυτή τη δύναμη εξαρτάται η συντήρηση, η ανάπτυξη, αλλά και η θεραπεία του σώματος και η επαναφορά του από την παθολογική κατάσταση στη φυσιολογική. Αυτή θεωρείται και η μεγαλοφυέστερη σύλληψη της διάνοιας του Ιπποκράτη, ο οποίος δικαιώνεται σήμερα από τις σύγχρονες απόψεις περί υγείας και ισορροπίας του βιο-ενεργειακού δυναμικού του οργανισμού. Άλλωστε ο Ιπποκράτης δεν εντοπίζει τη νόσο στα όργανα. Θεωρεί πως ο οργανισμός νοσεί ή θεραπεύεται ως σύνολο και έτσι ο ασθενής αντιμετωπίζεται με ένα τελείως διαφορετικό μάτι και προοπτική.
Κατά τον Ιπποκράτη και τους αποκαλούμενους Ιπποκρατικούς, ο γιατρός οφείλει να απορρίπτει κάθε είδους δεισιδαιμονία, να είναι καθαρός στο σώμα και αχώριστος της ηθικής. Η ζωή του πρέπει να είναι σεμνή και ο ίδιος να είναι φιλόσοφος. Κατά τον ιατρό, συγγραφέα και στοχαστή Ιάσωνα Ευαγγέλου «Η ηθική αυτή, μαρτυρεί για τη μεγάλη ανθρωπιστική – κοινωνική συνείδηση του πατέρα της Ιατρικής». Για τον Γαληνό ο Ιπποκράτης είναι «Θείος», μέγιστος των ιατρών και πρώτος των φιλοσόφων.
Με θέματα της ιατρικής επιστήμης ασχολήθηκαν στη συνέχεια ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Θεόφραστος, ο Μένων, ο Ηρόφιλος, ο Ερασίστρατος, ο Διοσκουρίδης, ο Αρεταίος κ. ά.
Εκείνος που διακρίθηκε ιδιαίτερα ήταν ο Γαληνός από την Πέργαμο (2ος αι. μ. Χ.), ο οποίος θεωρείται από τους μύστες της ιατρικής επιστήμης, γράφοντας πλήθος συγγραμμάτων (έγραψε 500 βιβλία - ιατρικά, φιλολογικά και φιλοσοφικά) και συστηματοποιώντας την ιατρική επιστήμη και ιδιαίτερα τη χειρουργική γνώση με αποτέλεσμα να δεσπόζουν οι γνώμες του μέχρι τον 16ο αιώνα μ.Χ. Θεωρείται ο μεγαλύτερος ιατρός όλων των εποχών μετά τον Ιπποκράτη. (1), (2), (3), (4)
Ο Κλαύδιος Γαληνός (Πέργαμος 129 μ.Χ. – Ρώμη 199 μ.Χ)
Αν και η ιατρική γενικά συνδέθηκε με το ιερό, με το θείο και εν γένει με τη θρησκεία των αρχαίων Ελλήνων, η νέα ξενόφερτη θρησκεία – ο Χριστιανισμός συγκεκριμένα – είναι εκείνη που επιδιώκει, συμβάλλει και εν τέλει επιτυγχάνει να γκρεμιστούν και να χαθούν όλες σχεδόν οι ιατρικές γνώσεις που ήταν γνωστές στον τότε κόσμο, και στη θέση τους να επικρατήσουν η αγνωσία, η μαγεία, η δεισιδαιμονία, η ειδωλολατρεία και τα κομπογιαννίτικα τεχνάσματα.
Το υπερσυντηρητικό και αντιεπιστημονικό πνεύμα της Εκκλησίας του “θεραπευτή” Ιησού παρεμπόδισε κάθε σπουδή και έρευνα για ό,τι είχε σχέση με το ανθρώπινο σώμα, απαγορεύοντας αυστηρά την ενασχόληση με την ανατομία, τη γυναικολογία και τη Μαιευτική, ή με τις εγκεφαλικές παθήσεις. Ειδικά για όσους τολμούσαν να αποπειραθούν να ασχοληθούν με την ανατομία ή τη χειρουργική, η τιμωρία ήταν ο θάνατος!
Ποια είναι όμως η πανάκεια για «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακείαν» κατά τη “θεόπνευστη” Αγία Γραφή και τους “αγίους αποστόλους”, τους μαθητές του Ιησού, τους “πανσόφους αλιείς”; Το… “ευχέλαιον”! Μας το αποκαλύπτει η επιστολή του αποστ. Ιακώβου (Ιακ. Ε΄ 14-18): «Ασθενεί τις εν υμίν; Προσκαλεσάσθω τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν επ’ αυτόν αλείψαντες αυτόν ελαίω εν τω ονόματι του Κυρίου. Και η ευχή της πίστεως σώσει τον κάμνοντα (τον ασθενή), και εγερεί αυτόν ο Κύριος. Καν αμαρτίας ή πεποιηκώς, αφεθήσεται αυτώ (Κι αν έχει διαπράξει αμαρτίες, θα του συγχωρεθούν). Εξομολογείσθε αλλήλοις τα παραπτώματα, και εύχεσθε υπέρ αλλήλων, όπως ιαθείτε. Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη. Ηλίας (εννοεί τον προφήτη Ηλία) άνθρωπος ήν ομοιοπαθής ημίν, και προσευχή προσηύξατο του μη βρέξαι, και ουκ έβρεξεν επί της γης ενιαυτούς τρείς και μήνας εξ (δεν έβρεξε για τριάμισι χρόνια). Και πάλιν προσηύξατο, και ο ουρανός υετόν (βροχή) έδωκε και η γη εβλάστησε τον καρπόν αυτής».
Δηλαδή, αν καταλάβαμε καλά, η ασθένεια αποτελεί τιμωρία για διαπραχθείσες αμαρτίες! Μην αμαρτάνετε λοιπόν στο εξής για να μην αρπάξετε καμιά καινούργια αρρώστια! Αλλά και αν αυτό συμβεί… εμείς (οι της εκκλησίας) εδώ είμαστε! Με το ευχέλαιο και την εξομολόγηση θα γίνετε πάλι καλά!
Και τα άρρωστα μικρά παιδιά; Ποιες “αμαρτίες” τα βαραίνουν; Κι αυτά που χάνουν τη μάχη με το θάνατο πριν καλά – καλά γνωρίσουν τη ζωή; Ο “παντοδύναμος” και “πανάγαθος” και “ελεήμων” Θεός γιατί παραμένει αδιάφορος στον ανθρώπινο πόνο των ταλαιπωρημένων παιδιών, αλλά και των γονέων που βιώνουν το δράμα της αρρώστιας και (απείρως χειρότερο) της απώλειας ενός μικρού παιδιού; Γονέων οι οποίοι πολλές φορές δεν παραλείπουν να εκδηλώνουν με κάθε τρόπο την πίστη τους, να δέονται, να προσεύχονται, να τάζουν, να προσφέρουν και να ελπίζουν!... Σίγουρα λοιπόν τα ιερατεία παίζουν με τον πόνο του ταλαιπωρημένου και του απελπισμένου ανθρώπου! Κι όπως συμβουλεύει ο Ιάσωνας Ευαγγέλου στις «Ψηφίδες» του: «Ο πόνος είναι ιερός. Μην τον εμπιστεύεστε σε βέβηλα χέρια».
Λευκή και μαύρη μαγεία λοιπόν από “ομοιοπαθείς” αποστόλους και προφήτες και “θεραπευτική αλληλοεξομολόγηση”, με αποδέκτη των επικλήσεων και εκτελεστή και των καλών και των κακών, και των ιάσεων αλλά και των καταστροφών, τον ένα και μοναδικό Θεό των Εβραίων προφητών, τον «επουράνιο» Γιαχβέ, που πρόθυμα εισακούει και τις καλές αλλά και τις καταστροφικές επικλήσεις και προσευχές των αυτοδιοριζόμενων εκπροσώπων του και ανάλογα εκτελεί για το καλό αλλά και για το κακό των ανθρώπων!!!
Δεν αρκεί λοιπόν, σύμφωνα με το πιο πάνω απόσπασμα της “Αγίας Γραφής”, οι πιστοί αγρότες να παρακαλούν για το αυτονόητο καλό (βροχές). Πρέπει να είναι τυχεροί να μη βρεθεί κανένας καταστροφολογικός προφήτης, σαν τον Ηλία και ζητήσει με την προσευχή του τα αντίθετα! Τότε ο Θεός, αν και “πανάγαθος”, δεν θα ενεργήσει από μόνος του το αυτονόητο καλό, δεν θα εισακούσει τους πολλούς που προσεύχονται για το καλό, αλλά θα “κάνει τα κέφια” του ενός, του προφήτη, του εκπροσώπου του, έστω κι αν αυτός είναι απάνθρωπος ή μισάνθρωπος, ή κομπλεξικός και ζητά την ταλαιπωρία και το κακό των συνανθρώπων του! (Eιδικά με τον “αντι-βροχοποιό” προφ. Ηλεία, τον “πυρίσπορο”, θα ασχοληθούμε σε ένα άλλο, επόμενο δοκίμιο).
Ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός υποστήριζε ότι η ιατρική είναι άχρηστη, ενώ τα “αγιασμένα χέρια” του εξορκιστή πάνω στην κεφαλή του αρρώστου, που διώχνουν τα πονηρά πνεύματα, είναι τις περισσότερες φορές αποτελεσματικά! Κι έτσι βλέπουμε τους “δαιμονοδιώκτες” ρασοφόρους, σε ένα πάντα παρόμοια στημένο σκηνικό τρόμου και δέους -για τους ευκολόπιστους- με ένα σταυρό στο χέρι και με δυνατές φωνές, να προσπαθούν να διώξουν τον “σατανά” και τα “κακά πνεύματα”, ακόμα και από μικρά άρρωστα παιδιά, με λόγια σαν τα ακόλουθα: «Ορκίζω σε ουν, παμπόνηρον και ακάθαρτον και μιαρόν και εβδελυγμένον και αλλότριον πνεύμα… Κύριε Σαβαώθ, ο Θεός του Ισραήλ, ο ιώμενος πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν…απέλασον απ’ αυτού πάντα τα ενεργήματα του Διαβόλου, επιτίμησον τοις ακαθάρτοις πνεύμασι και δίωξον αυτά και καθάρισον το έργον των χειρών σου… Εξέλασον απ’ αυτού παν πονηρόν και ακάθαρτον πνεύμα, κεκρυμμένον και εμφωλεύον αυτού τη καρδία». Η μαγική σκέψη είναι ολοφάνερη! Όσοι έχουν παρακολουθήσει εξορκισμούς σε εκκλησίες ή μοναστήρια σίγουρα έχουν βιώσει τη βαρβαρότητα αυτού του φαινομένου!
“Το πρόβλημα του κακού” λοιπόν στον κόσμο, απ όπου κι αν προέρχεται, τα σκοταδιστικά ιερατεία έντεχνα και σκόπιμα μετατοπίζουν στον “κακό Διάβολο”, αυτόν τον κατά βάση... χρήσιμο σύμμαχό τους, δημιουργώντας και καλλιεργώντας έτσι την έννοια του φανταστικού “αντίπαλου δέους”, απαραίτητη προϋπόθεση συσπείρωσης και υποταγής για κάθε εξουσία και… κάθε αυθαιρεσία. Γιατί όταν παρασκευάζει κάποιος φόβο, εύκολα μετά πουλάει ελπίδα και παρηγοριά!... Κι έτσι δημιουργείται και συντηρείται το ανυποψίαστο, υποτακτικό, ανεκτικό και φοβικό ποίμνιο των “δούλων του Θεού” !
“Δαίμονες” και Εξορκισμός
Στα κείμενα της Καινής Διαθήκης εμφανίζεται ένας μεγάλος αριθμός “δαιμονισμένων” ανθρώπων (δηλ. στην πραγματικότητα επιληπτικών ή σχιζοφρενών ή πασχόντων από διάφορες ασθένειες), όπως και “δαιμονίων” ή “ακαθάρτων πνευμάτων”, σε βαθμό που να προκύπτει…μάλλον η αδυναμία του Θεού απέναντι στον “Διάβολο”, ή “Σατανά”, ή “Βεελζεβούλ”, ή στα “Δαιμόνια”, παρά η παντοδυναμία του ως Θεού του Απείρου Καλού. Αρκεί να αναφερθεί ότι οι λέξεις “δαιμόνιο–α” ή “δαιμονιζόμενος-η” απαντώνται στην Καινή Διαθήκη πάνω από εβδομήντα φορές και η λέξη “διάβολος” περίπου σαράντα φορές, όπως και η λέξη “σατανάς”. Δηλ. σύνολο “δαιμονολογικών” αναφορών πάνω από εκατόν πενήντα!
Ακόμα και ο ίδιος ο Ιησούς, «πλήρης Πνεύματος Αγίου, ήγετο εις την έρημον ημέρας τεσσαράκοντα πειραζόμενος υπό του διαβόλου», δηλ. όπως μας λέει το ευαγγέλιο, ο διάβολος έπαιρνε τον Ιησού και τον πήγαινε βόλτες, ώσπου (ο Ιησούς) αγανάκτησε και είπε το «ύπαγε οπίσω μου σατανά»! Λουκάς Δ΄ 1-13 και Ματθ. Δ΄1-11. Το ίδιο βέβαια «ύπαγε οπίσω μου σατανά» είχε πει και στον εκλεκτό του απ. Πέτρο, κρίνοντας φαίνεται… σατανική την συμπεριφορά του! (Ματθ. ΙΣΤ΄23).
Ο μεγάλος Ιπποκράτης, πολύ πριν από τις εβραϊκές αυτές περί δαιμονίων δοξασίες και βαρβαρότητες, είχε αναλύσει διεξοδικά και είχε δώσει απαντήσεις για τις ψυχικές ασθένειες, πριν ο ραβίνος Ιησούς “εκβάλλει” από τη Μαρία τη Μαγδαληνή τα “επτά δαιμόνια”(!), ή πριν την “θεραπεία του σεληνιαζομένου νέου” (Ματθ. Ιζ΄14-21), ή πριν την “θεραπεία των δύο δαιμονιζομένων” ή πριν την “θεραπεία του δαιμονιζομένου των Γαδαρηνών” με τους 2.000 (!) “δαίμονες”, πραγματοποιώντας το… μέγα θαύμα με τους χοίρους, οι οποίοι πνίγηκαν στη λίμνη!
[Δεν μας λέει το “ευαγγέλιο” αν πνίγηκαν μαζί και τα “δαιμόνια”, ή αν σώθηκαν, με την… άδεια και τη μεγαλοθυμία του Ιησού!..] (Ματθ. Η΄28-34, Μάρκος Ε΄1-13, Λουκ. Η΄27-33).
Σύμφωνα με τα ευαγγέλια, ο Ιησούς θεράπευσε ασθενείς, όπως “σεληνιαζομένους, χωλούς, τυφλούς, κωφούς, κυλλούς και ετέρους πολλούς”, κυρίως με τη μέθοδο… της αποβολής και της εκδιώξεως των πονηρών δαιμόνων(!). Ακόμα και μια γυναίκα με σκελετικά προβλήματα και εντελώς κυρτωμένο το σώμα της για δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια (“συγκύπτουσα και μη δυναμένη ανακύψαι εις το παντελές”), την θεράπευσε “παραχρήμα” (την ίδια στιγμή, άμεσα), “διώχνοντας από μέσα της το πονηρό πνεύμα”!!! (Λουκ. ΙΓ΄ 10-17). Μέθοδος την οποία προφανώς … αγνοούν ή αδυνατούν να εφαρμόσουν σήμερα οι ορθοπεδικοί!...
Ιησούς και “δαιμονισμένοι”
Ο Ιπποκράτης λοιπόν, απορρίπτοντας κάθε είδους δεισιδαιμονία, απομυθοποίησε την λεγόμενη “ιεράν νόσον”, δηλ. διατύπωσε την άποψη ότι η επιληψία είναι εγκεφαλοπάθεια – “αίτιος ο εγκέφαλος τούτου του πάθεος”. Αυτό δηλαδή που δέχεται σήμερα η ιατρική επιστήμη, αλλά δεν γνώριζε ο “παντογνώστης” και “ομοούσιος” υιός του Θεού, τετρακόσια χρόνια μετά τον Ιπποκράτη!
Ο Νίκος Βαρδιάμπασης στα ΙΣΤΟΡΙΚΑ της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ τ. 227 αναφέρει: «O θεμελιωτής της επιστημονικής Ιατρικής, ο Ιπποκράτης, αναφερόμενος στην επιληψία, που την ονόμαζαν οι σύγχρονοί με αυτόν «Ιεράν Νόσον», γράφει: «Δεν υπάρχει ιερή αρρώστια, θεόπεμπτη: “αλλά φύσιν μεν έχει”. Υπάρχουν γι αυτήν φυσικά αίτια που εντοπίζονται στον εγκέφαλο: “Αίτιος ο εγκέφαλος τούτου του πάθεος”. Συνεπώς όσοι ζητούν να τη γιατρέψουν με εξορκισμούς, κάνουν λάθος ή είναι απατεώνες. Αυτοί που τη βάφτισαν “Ιερή” είναι μάγοι και αγύρτες, όταν υποστηρίζουν μάλιστα ότι ο πάσχων κατέχεται από κακά πνεύματα, «από δαίμονες αλάστορες». Παρόμοια εργάστηκαν και οι επίγονοι του Ιπποκράτη. Και αυτοί εξήγησαν τα φαινόμενα με το λογικό και από φυσικά αίτια. Η Ιατρική πλέον έκοψε κάθε δεσμό με τη μαγεία και τη θρησκεία και έγινε επιστήμη».
Οι πατέρες της εκκλησίας και τα ιερατεία του φανατισμού, του σκοταδισμού, της δεισιδαιμονίας και της οπισθοδρόμησης στη συνέχεια, σαν νέοι «μάγοι της φυλής», βασιζόμενοι στα “δαιμονολογικά” κείμενα των ευαγγελίων, δαιμονοποίησαν τα πάντα, από… τη γυναίκα και την ερωτική επιθυμία, μέχρι και τη γνώση! Ας μη ξεχνάμε ότι ο Χριστιανισμός παραδοσιακά έχει διδάξει ότι ο Σατανάς και οι ορδές των δαιμόνων του διατρέχουν τη γη προσπαθώντας να βλάψουν, να βασανίσουν και να καταστρέψουν τους ανθρώπους. Το Μέγα Ευχολόγιον περιλαμβάνει τρεις προσευχές εξορκισμού από τον άγιο Βασίλειο και τέσσερις από τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο!
Η Ελληνική Ιατρική λοιπόν απαγορεύτηκε ως «γνώση του διαβόλου» και αντικαταστάθηκε από... τους εξορκισμούς! Ακόμα και η τυπογραφία θεωρήθηκε στο θεοκρατικό (κληρικοκρατικό) Βυζάντιο “δαιμονική” και απαγορευμένη, όταν στη “σατανική Δύση” άρχισαν να τυπώνονται τα πρώτα βιβλία και να απλώνεται το πνεύμα της Αναγέννησης και του “επάρατου” Διαφωτισμού!
Η λύση που εφαρμόστηκε κατά τον μεσαίωνα; Η “Ιερά Εξέταση” (=Αν-Ιερη Εξέταση), το “κυνήγι των μαγισσών” και… η “πυρά του εξαγνισμού” για κάθε στοχαστή, φιλόσοφο, επιστήμονα και γενικά… αντιφρονούντα, αμφισβητία, αντιρρησία ή αδιάφορο προς τα απόλυτα δόγματα της πίστης και την “αυθεντία” και το “αλάθητο” του ιερατείου της οπισθοδρόμησης! Ας μη ξεχνάμε άλλωστε ότι από την αρχή της ιστορίας της, η “Αγία του Θεού Εκκλησία” διακρίθηκε για την άκρατη μισαλλοδοξία της, το ασίγαστο μίσος της προς οτιδήποτε δεν καταλάβαινε ή θεωρούσε εμπόδιο στην επιβολή της.
Έτσι, για άλλη μια φορά, η θρησκεία, δηλ. το ιερατείο του σκοταδισμού, αντί να ενστερνισθεί το πνεύμα της έρευνας και να αναλάβει το ρόλο ενός ηθικού ελέγχου πάνω στις επιστήμες, στη ζωή και στην προστασία του περιβάλλοντος, πιστό στη σατανολογία του Ιησού και στα κείμενα των αποστόλων, με στείρο δογματισμό και μισαλλοδοξία, προσπάθησε να θέσει εκποδών την επιστήμη και έγινε η μεγάλη τροχοπέδη στον ρυθμό της εξέλιξης! (5)
H “πυρά του εξαγνισμού”
Ο ποιητής της χριστιανοσύνης Ρωμανός ο Μελωδός, με αυθάδεια, αλαζονεία και κομπασμό μας λέγει ότι: «Νοσεί Γαληνός, εκφοβεί δε τας νόσους ο Πέτρος ημών, τας σαγήνας ο πλέκων».
Δηλαδή θεραπεία από τον απ. Πέτρο με εκφοβισμό της νόσου και μαγική πλεκτάνη (αφού σαγηνεύω = μαγεύω, γοητεύω, στήνω δίχτυα, συλλαμβάνω με τα δίχτυα), μέθοδος θεραπείας μπροστά στην οποία πράγματι θα αρρώσταινε από απογοήτευση ο μεγάλος Έλληνας σοφός, ιατρός Γαληνός.
Εδώ μάλιστα διαπιστώνουμε τη μεθοδευμένη, ύπουλη και αήθη προσπάθεια συκοφαντίας, εξύβρισης, υποβιβασμού και εκμηδένισης των επιστημονικών επιτευγμάτων και της προόδου από τους φορείς της αλογίας και της αντιγνώσης (δηλ. από το ιερατείο του σκοταδισμού), αφού ο μεγάλος Γαληνός έζησε τον 2ο μ. Χ. αιώνα, δηλ. ήταν μεταγενέστερος του απ. Πέτρου και παρά τις αχαρακτήριστες εναντίον του αντιδράσεις του θρησκευτικού κατεστημένου των εξορκιστών και των μάγων, αναγνωρίζεται σαν μεγάλος ευεργέτης της ανθρωπότητας επειδή οι γνώσεις του και η εργατικότητά του τον βοήθησαν να εκτιμηθεί όσο κανένας ως τότε γιατρός και κατόρθωσε να φθάσει την αρχαία ελληνική Ιατρική στον Κολοφώνα της δόξας της. Αντί λοιπόν της επιστημονικής ιατρικής, οι άνθρωποι έπρεπε υποχρεωτικά να δεχθούν την “αποστολική θεραπεία”, η οποία είναι και η “ιατρική του μεσαίωνα” και εμφανίζεται μέχρι σήμερα ως… “εκκλησιαστική ιατρική”!...
Και ρωτάμε με μεγάλη απορία: Αφού ο άγιος Πέτρος θεωρείται “μέγας θεραπευτής”, γιατί τα τελευταία χρόνια ξεχάστηκαν οι ικανότητές του αυτές και έχουν προβληθεί τόσο πολύ σαν “υπερθεραπευτές” ο άγιος Εφραίμ, ή ο άγιος Ραφαήλ, ή ο άγιος Κυπριανός “ο μάγος”, παραμερίζοντας εκτός από τον απ. Πέτρο, τον “άγιο και ιαματικό” Παντελεήμονα, “των ασθενούντων ιατρόν και βασιλέων υπέρμαχο” άγιο Γεώργιο τον “τροπαιοφόρο”, την αγία Αναστασία τη “φαρμακολύτρια”, ή τους “θείους θεράποντας και ιατήρας βροτών, νοσημάτων και παθών ανιάτων” αγίους Αναργύρους;
Μήπως τελικά και στις «θαυματουργικές ιάσεις» -το κατ’ εξοχήν θρησκευτικό εμπόρευμα- το λόγο τον έχει η διαφήμιση και η “μόδα του αιώνα”, που επιδέξια “λανσάρουν” στο ποίμνιο πονηροί ηγούμενοι και ηγουμένισσες, μαζί με επιδέξιους μητροπολίτες;
Στη μονή της “αγίας Ειρήνης της Χρυσοβαλάντου” για παράδειγμα, «ένα κομματάκι ευλογημένο από τον ιερέα και με τη χάρη της αγίας μήλο είναι αρκετό για να βοηθήσει τις πιστές γυναίκες με πρόβλημα τεκνοποιίας να συλλάβουν»! Δηλαδή... ασυδοσία, μαγεία, και αγυρτεία! Ας τα βλέπουν αυτά οι… “άπιστοι” γυναικολόγοι!
Αλλά και ο “άγιος Αρτέμιος, ο προστάτης της Αστυνομίας”, θεωρείται ειδικός για παθήσεις των όρχεων, σύμφωνα με τον επίσημο Συναξαριστή “Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη”, ο οποίος περιγράφει πολλά τέτοια… “θαύματα” του αγίου! (Εορτάζεται στις 20 Οκτωβρίου). Άχρηστοι λοιπόν και οι ανδρολόγοι!...
Ο “άγιος Αντύπας ο μυροβλύτης” υμνολογείται και τιμάται για την… οδοντιατρική ειδικότητά του, ως ο «μέγας ιατρός της δεινής των οδόντων νόσου»! Με τη λογική αυτή θα έπρεπε όλοι οι οδοντίατροι σεμνυνόμενοι και γονυκλινείς να επιζητούν τη… “φώτισή” του και τη “βοήθειά” του… για κάθε χαλασμένο δόντι! (Εορτάζεται στις 11 Απριλίου). Αξίζει να δούμε όμως ποιος ήταν ο “άγιος Αντύπας”: «… ήταν επίσκοπος σε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα ειδωλολατρείας, την Πέργαμο, την οποία ο ¨Άγιος Ιωάννης στην Αποκάλυψη την ονομάζει θρόνο του σατανά και ο οποίος με τη θεία φώτιση αντέταξε τόσο ισχυρά επιχειρήματα, όταν φιλόσοφοι και ιερείς της ειδωλολατρικής θρησκείας προσπάθησαν με διάφορα φιλοσοφικά επιχειρήματα να τον πείσουν να αλλαξοπιστήσει, που κυριολεκτικά τους κατατρόπωσε…». Τα συμπεράσματα λοιπόν αυτονόητα, για όσους έχουν μάθει να διαβάζουν τα κρυμμένα νοήματα, πίσω από τη βιτρίνα της δήθεν πνευματικότητας!
Ας σταθούμε για λίγο και σε έναν άλλο σπουδαίο για την “πνευματικότητά” του άγιο, στον “θεοφόρο θεράποντα άγιο Βάρβαρο, τον Μυροβλύτη”, ο οποίος εορτάζεται στις 15 Μαΐου. «Ο άγιος αυτός ήταν βάρβαρος, λεηλατούσε και έτρωγε σάρκες ανθρώπων… Κάποια φορά όρμησε να φάει έναν ιερέα μαζί με το βοηθό του που λειτουργούσαν, αλλά ο Θεός άνοιξε τα μάτια του και είδε Άγγελο Κυρίου να συλλειτουργεί με τον ιερέα, μετανόησε και τέθηκε υπό την πνευματική καθοδήγηση του ιερέα, αφού κατηχήθηκε και βαπτίστηκε χριστιανός. Τότε με την άδεια του πνευματικού του, για τρία χρόνια βάδιζε σαν τετράποδο και έτρωγε χόρτα και ρίζες από διάφορα φυτά. Κάποτε όμως, ένας γεωργός τον πέρασε για αρκούδα και τον κτύπησε θανάσιμα στη δεξιά του πλευρά, και έτσι παρέδωσε την αγία του ψυχή στο Θεό. Στον τόπο όπου μαρτύρησε αναβλύζει μύρο και γίνονται ιάσεις ασθενειών». (6)
Αυτά γράφει το “Αγιολόγιο”. Σχόλιο; Ουδέν!
Πριν λίγα χρόνια, στην Κεφαλονιά, στην εορτή του Αγίου Γερασίμου (20 Οκτ. 2003), εμφανίστηκε ένας πιστός προσκυνητής να έρπει, σέρνοντας και δυο τσιμεντόλιθους δεμένους στα πόδια του(!) για να προσκυνήσει το λείψανο του τοπικού αγίου, με έκδηλη την ικανοποίηση των συναθροισμένων χρυσοφορεμένων ιεραρχών, μπροστά στο οικτρό θέαμα του ανθρώπου αυτού, μέσα στο βαθύ μαύρο τοπίο της αγνωσίας του και του πόνου του! Διότι αλίμονο αν ο “άγιος” θεωρηθεί ότι “ευφραίνεται” και ικανοποιείται με τέτοιο αυτοεξευτελισμό του άρρωστου και πονεμένου ανθρώπου, ή ότι με τον τρόπο αυτό της έσχατης ταλαιπωρίας μπορεί να προκαλέσει κάποιος την “ευσπλαχνία” του “αγίου”, τους “οικτιρμούς” του και τη βοήθειά του!…
Και επειδή αναφερόμαστε στις πολυδιαφημιζόμενες από τα ιερατεία “θαυματουργικές ιάσεις”, ας προβληματιστούμε με το τι συμβαίνει όταν αρρωσταίνει κάποιος… εκπρόσωπος του Θεού, μεγαλόσχημος και πολυτιτλούχος “θεοπρόβλητος” ιεράρχης. Αρκείται στην προσφυγή στον Κύριο, στην προσευχή και στη θαυματουργή εικόνα ή στο λαδάκι από το καντήλι, όπως συμβουλεύει ο απ. Ιάκωβος, στο “τίμιο ξύλο” ή στην “αγία ζώνη”, αντικείμενα (ειδωλο)λατρείας που ο ίδιος περιφέρει στους πιστούς, αφηγούμενος θαυματουργικές ιάσεις; Μήπως σπεύδει σε κάποιο μοναστήρι “θεράποντος” ή “πανιαματικού αγίου” ή στην “θαυματουργή Παναγία της Τήνου”, ή για κανέναν εξορκισμό, ή καταφεύγει αμέσως για επιστημονική θεραπεία στο καλλίτερο νοσοκομείο και στους πιο φημισμένους γιατρούς;
Αλλά αυτός είναι ποιμένας και η διδασκαλία του ισχύει μόνο για το ανυποψίαστο, αμαθές και ευκολόπιστο (χριστιανο)ποίμνιο! Και σαν ποιμένας, με εξασφαλισμένη τη “σιωπή των αμνών”, μπορεί άνετα να οδηγεί το ποίμνιο στον φαντασιακό κόσμο των “θαυμάτων”, των αγγέλων, των διαβόλων, των εξορκισμών, της μυθολατρείας και της ειδωλολατρείας, διαβάζοντας “απολυτίκια αγίων”, οι οποίοι «αγίασαν έχοντες το χάρισμα δαίμονας απελαύνειν, ασθενούντας ιάσθαι, νόσους αποδιώκειν» και όλα έχουν την πανομοιότυπη κατάληξη: «…δόξα τω ενεργούντι δια σου, πάσιν ιάματα», στην προσπάθεια των υμνογράφων- συναξαριστών να απαξιωθεί και εξοστρακισθεί η ιατρική επιστήμη και να επικρατήσει η… προσοδοφόρος “θαυματουργική θεραπεία”!
Η σχετικά πρόσφατη περίπτωση του “μακαριστού” αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, με το ιατρικό επιτελείο των είκοσι διάσημων ιατρών και την επιλογή του καλλίτερου νοσοκομείου του εξωτερικού, σε μια ύστατη προσπάθεια σωτηρίας, δίνει αβίαστα την απάντηση στους όποιους προβληματισμούς αυτών που την “πάσαν ελπίδαν” τους αναθέτουν στον “Κύριο” ή στη “αειπάρθενο Θεοτόκο Μαρία”!
Ας μη ξεχνάμε άλλωστε και “Το παράδοξο του Επίκουρου” για ό,τι οι άνθρωποι αποκαλούν θεό:
«Θέλει ο θεός να αποτρέψει το κακό και δεν μπορεί; Τότε δεν είναι παντοδύναμος…
Μπορεί, αλλά δεν το επιθυμεί; Τότε είναι κακός.
Είναι και ικανός και το επιθυμεί; Τότε από πού προέρχεται το κακό;
Μήπως είναι και ανίκανος και δεν το θέλει; Τότε γιατί τον αποκαλούμε θεό;»
Ιερέας εξορκιστής “εν δράσει”
Επειδή όμως μιλάμε για “θαύματα”, θαυματουργικές ιάσεις συναντάμε σε όλες τις θρησκείες. Όλοι οι πιστοί των διαφόρων θρησκειών, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, είναι πεπεισμένοι για τις θαυματουργικές θεραπευτικές ικανότητες της θεότητας που προσκυνούν. Άλλωστε και στον «Πλούτο», την τελευταία κωμωδία του μοναδικού Αριστοφάνη, ο τυφλός Πλούτος δεν γιατρεύεται και ξαναβρίσκει το φως του, μετά την επίσκεψή του στο ναό του «Σωτήρα», όπου τον πήγε ο Χρεμύλος για να τον θεραπεύσει ο θεός; Γεγονός βέβαια το οποίο στη συνέχεια αποδείχθηκε ιδιαίτερα επιζήμιο για το… αδηφάγον ιερατείο. Αφού οι άνθρωποι, όταν απέκτησαν πλούτη έπαψαν να είναι εξαρτημένοι από τους θεούς και τους… εκπροσώπους τους και σταμάτησαν τα “τάματα”, τις “προσφορές” και τα… “δοσίματα”!...
Ο συγγραφέας Ιάσονας Ευαγγέλου παρατηρεί: «Η συμπαιγνία του κλήρου στην υπόθεση των θαυμάτων (του κλήρου που γνωρίζει την αλήθεια, αλλά ανέχεται το ψέμα) συντελεί ώστε ο πλούτος της πίστεως να γίνεται πλούτος της εκκλησίας». Και ακόμα «αποθαρρυντικό γεγονός για την παραδοχή των θαυμάτων είναι και η αδικία που εισπράττεται από τους πιστούς που συρρέουν στα θρησκευτικά θεραπευτικά κέντρα (Λούρδη, Τήνος κλπ), όπου επί χιλίων αρρώστων (πιστευόντων) θεραπεύεται ο ένας και αδικούνται – αδιαμαρτύρητα οι εννιακόσιοι ενενήντα εννέα!!!». (7)
Εξ ίσου και αυτοί πιστοί, αφού σέρνονται στα γόνατα και ματώνουν… τάζουν και προσφέρουν… μήπως και προκαλέσουν την εύνοια του “αγίου” ή της “Παναγίας”!... Η ελπίδα και η απογοήτευση λοιπόν!... Και η ευθύνη όσων καλλιεργούν τέτοιες συμπεριφορές! Και όπως είδαμε η ανωτερότητα του Ιπποκράτη πρέσβευε ότι ο γιατρός πρέπει να προσφέρει την τέχνη του και τις περιποιήσεις του σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς εξαιρέσεις, προτιμήσεις ή αποκλεισμούς.
Αλλά και αυτός ο ένας (που θεραπεύτηκε), είχε εγκαταλείψει την επιστημονική αγωγή των θεραπόντων ιατρών, ή παράλληλα με την προσευχή έκανε τη θεραπεία του και ελάμβανε κανονικότατα τα φάρμακά του;
Άλλωστε η επιστήμη της ιατρικής δέχεται σε αρκετές περιπτώσεις την αυτοίαση, σαν αποτέλεσμα θετικής αντίδρασης του οργανισμού (αυτο-θεραπεία) ή σαν αποτέλεσμα αυθυποβολής του ασθενούς.
Ας μην ξεχνάμε ότι θεραπεία, στα αρχαία ελληνικά, σημαίνει φροντίδα, επιμέλεια, εκπαίδευση. Και ασθένεια η έλλειψη σθένους (ή ρώμης ή δύναμης). Η “εσωτέρα θεραπευτική” μας μιλά για τη διασύνδεση του ανοσοποιητικού, ορμονικού συστήματος και των οργάνων με το ενεργειακό πεδίο του οργανισμού και η ψυχονευροανοσολογία αποδέχεται ότι η ασθένεια συνδέεται με μια δέσμη πολλών παραγόντων που παρουσιάζουν διαταραχή της ισορροπίας της ροής της ενέργειας στα διάφορα κέντρα του οργανισμού. Η πρύτανης του ινστιτούτου φυσικών θεραπειών της Μελβούρνης, ιατρός Judy Jacka, στο βιβλίο της «Θεραπείες με φυσικά μέσα» (εκδ. Κέδρος) επισημαίνει: «Πιστεύω ότι έχουμε μέσα μας μια φυσική θεραπευτική ουσία που μπορεί να βοηθηθεί μέσα από διάφορες θεραπείες». Αυτά άλλωστε δεν έλεγε, πρώτος όπως είδαμε, ο μεγάλος Ιπποκράτης;
Αξίζει, πριν κλείσουμε, να αναφέρουμε τη γνώμη του μεγάλου ιατροφιλόσοφου Ιπποκράτη για τις “θαυματουργικές ιάσεις”, όπως διατυπώνεται σε επιστολή του προς τον σοφό Δημόκριτο:
«Ιητρικής τέχνης, ω Δημόκριτε, κατορθώματα μεν οι πολλοί των ανθρώπων ου παντάπασιν επαινέουσι, θεοίσι δε πολλάκις προσαρτώσιν. Ήν δε τι η φύσις αντιπρήξασα απολέση τον θεραπευόμενον, ιητρούς καταμέμφονται παρέντες το θείον», και για πλήρη κατανόηση - γιατί το ίδιο γίνεται και σήμερα:
«Δημόκριτε, τα επιτεύγματα της ιατρικής οι περισσότεροι απ’ τους ανθρώπους δεν τα επαινούν καθόλου, μα τα αποδίδουν κατά το πλείστον στους θεούς. Αλλά αν τύχει η φύση -αντιδρώντας στη θεραπεία- και προκαλέσει τον θάνατο του αρρώστου, τότε κατηγορούν τους γιατρούς, λησμονώντας το θείο».
Αλλά και ο δαιμόνιος Νεοέλληνας διαφωτιστής Ανδρέας Λασκαράτος, ο «αφορεσμένος» από την εκκλησία, ο κυνηγημένος και πολυβασανισμένος από τους εκκλησιαστικούς και μοναρχικούς της εποχής του, με το καυστικό ύφος του και τον πάντα επίκαιρο στοχασμό του, στον «Παπά-Διάολο» βάζει την Παναγία να αφηγείται: «Εκεί τότες αρχίσανε τα θαύματά μου με ταχτικό, κανονικό βάδισμα. Όποιας μάνας εγιατρευότανε το παιδί της, εγώ το εγιάτρευα, και όποιας της επαίθενε το παιδί της, ο γιατρός το σκότωνε. Έτσι, το έργον μου καθώς βλέπετε εγενότουνε εν ασφαλεία, και χωρίς φόβον χρεοκοπίας: επειδή οι γιατροί είχανε τους χαμούς, κι εγώ τα κέρδη».
Ας προβληματιστούμε λοιπόν, μήπως οι θρησκευτικά μύθοι και τα “θαύματα” είναι μια αντιεπιστημονική διαχρονική μυθοπλαστική αφήγηση, μια μυθολογική προβολή της προσπάθειας προσέγγισης του ανθρώπου με την άγνωστη συνεκτική ουσία του συμπαντικού θείου και ιερού, δηλ. με τη νόηση και τη σοφία της φύσης, αφού κατά τον Ηράκλειτο «φύσις κρύπτεσθαι φιλεί», αλλά και μια σκόπιμη και κατευθυνόμενη από τα ιερατεία μέθοδος επωφελούς οικειοποίησης του τυχαίου, του πιθανού, ή των επιτευγμάτων της επιστήμης και παράλληλα μια μέθοδος “σωτηριολογικής” εξάρτησης του “ποιμνίου”;
Έτσι όμως τα ιερατεία και οι “θεοπρόβλητοι” ποιμένες κατάφεραν και καταφέρνουν να βουκολούν το θρησκευτικό συναίσθημα των καλοπροαίρετων και ανυποψίαστων πιστών, καλλιεργώντας και διαιωνίζοντας τον προσωπικό τους λήθαργο και την πνευματική αδυναμία τους (αγνωσία τους) κατά τα δικά τους συμφέροντα, με πονηρία, έπαρση και αλαζονεία - και όχι με αγάπη, ταπεινοφροσύνη και σεμνότητα, όπως ισχυρίζονται - αποκαλώντας μάλιστα, ειρωνικά, τους ευλαβείς αυτούς πιστούς... «μεγαλοσταυρήτες».
Έτσι τα “τίμια δώρα” της ανθρώπινης φύσης, η νόηση και η λογική, που γενούν την απορία, την αμφισβήτηση, την ερώτηση, αλλά και το συμπέρασμα, δηλ. το άνθος του ανθρώπινου νου που λέγεται διαλεκτική, αυτά, σαν “άτιμα δώρα”, ρίπτονται στο καλάθι των αχρήστων ή μάλλον… «στο πυρ το εξώτερον»!… Κι έτσι οι “άνθρωποι της Γραφής”, οι δήθεν “πνευματικοί”, στην σκόπιμη προσπάθειά τους να απαξιώσουν την επιστήμη και να μειώσουν τα επιτεύγματά της, με μεγάλη ευκολία δίδουν… γραφικές απαντήσεις σε όσους άκριτα τους αποδέχονται, τους συμβουλεύονται και τους ακολουθούν!…
Συμπερασματικά, βλέπουμε τελικά ότι παρά τα λόγια του Ιησού, ότι δηλαδή όποιος έχει πίστη και μάλιστα «ως κόκκον σινάπεως» μπορεί να μετακινήσει βουνά, εδώ αποδεικνύεται ότι «η πίστη όχι μόνο δεν μετακινεί βουνά, αλλά ορθώνει βουνά κι εκεί που δεν υπάρχουν» (Νίτσε). Και σίγουρα η τυφλή και άκριτη πίστη εξοστρακίζει την ανθρώπινη σκέψη και κονιορτοποιεί κάθε… κόκκο λογικής!
ΔΕΣ:
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου