Η εμπειρία της αποτυχίας

Σαν παιδιά, βιώναμε πολλές αποτυχίες μέχρι να πετύχουμε να κάνουμε σωστά κάτι. Ωστόσο, δεν μέναμε ψυχικά κολλημένοι στις αποτυχίες μας. Αντίθετα κρατούσαμε τη γνώση που είχαμε κερδίσει και την χρησιμοποιούσαμε για τον επόμενο στόχο που θέλαμε να πετύχουμε.

Θυμηθείτε πόσες φορές προσπαθήσατε μάταια, σαν παιδιά, να δέσετε μόνοι σας τα κορδόνια των παπουτσιών σας μέχρι να τα καταφέρετε. Σας έμεινε από αυτή την εμπειρία κανένας ψυχικός πόνος; Όχι. Μόνο το θετικό αποτέλεσμα της εμπειρίας σας. Μάθατε τελικά, να δένετε τα κορδόνια σας.

Πόσες φορές πέσατε και χτυπήσατε μέχρι να μάθετε να περπατάτε… Σας έμεινε κάποιος πόνος; Όχι. Απλά μάθατε να περπατάτε ορθοί!

Έτσι φτάνουμε όλοι και όλες στην ενήλικη ζωή μας
να είμαστε ικανοί να κάνουμε τόσο πολύ περισσότερα πράγματα από ότι ένα μικρό παιδί.

Γιατί άραγε δεν συνεχίζουμε να κάνουμε το ίδιο σαν ενήλικοι; Γιατί δεν προσπερνάμε τις αποτυχίες του παρελθόντος σε οποιονδήποτε τομέα και δεν κρατάμε την εμπειρία που αποκομίσαμε από αυτές τις αποτυχίες σαν εφαλτήριο γνώσης για να πετύχουμε κάποιον επόμενο στόχο;

Γιατί μένουμε κολλημένοι στα αρνητικά συναισθήματα που μας δημιούργησαν ατυχίες ή αποτυχίες του παρελθόντος και καταστρέφουμε με αυτά την υγεία και τη ζωή μας;

Οι αποτυχίες μας, σε οποιονδήποτε τομέα, δηλώνουν πως δεν κάναμε κάτι σωστά. Δεν χρειάζεται να μαστιγώνουμε τον εαυτό μας γι αυτό. Παραμένουμε «παιδιά που μαθαίνουν» σε ολόκληρη τη ζωή μας. Θα πρέπει να το καταλάβουμε αυτό.

Είναι τόσο μεγάλο Αυτό που υπάρχει γύρω μας (αυτός ο ωκεανός ενέργειας μέσα στον οποίο κολυμπάμε), είναι τόση πολλή η γνώση, που ολόκληρη η μικρή ζωή μας δεν φτάνει για να το κατανοήσουμε, με τον περιορισμένης δυνατότητας ανθρώπινο εγκέφαλό μας.

Θα πρέπει, λοιπόν, να συμπονάμε και να αγαπάμε αυτόν τον μικρό εαυτό που παιδεύεται να μάθει και να καταλάβει…

Να κρατάμε την εμπειρία από τις αποτυχίες μας και να προχωράμε. Να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε πάλι αμέσως, όπως τα μικρά παιδιά. Ακόμη και αν κλαίμε στο πέσιμο, εύκολα να γελάμε πάλι αμέσως, προσπαθώντας να σταθούμε όρθιοι.

Και πρέπει, πάντα, ασταμάτητα, να προσπαθούμε να σταθούμε όρθιοι. Γιατί αυτή είναι η διαφορά του ανθρώπου από τα υπόλοιπα ζώα. Το ότι τα κατάφερε να σταθεί όρθιος, έτσι ώστε να μην κοιτάει μόνον τη γη που είναι από κάτω του, αλλά και τα αστέρια, μέσα στην απεραντοσύνη του ουρανού!