Η παρένθεση της ζωής μας

Ακριβώς όπως μία αγκαλιά, έτσι και η αγάπη είναι μία παρένθεση. Μία παρένθεση μέσα στην οποία ο καθένας κλείνει κάτι δικό του. Όμως, αυτό που επιλέγει ο καθένας να κλείσει διαφέρει τόσο από αυτό που επιλέγει ο άλλος; Ας δούμε τι συμβαίνει ασυνείδητα, λοιπόν, όταν βιώνουμε την εμπειρία της ερωτικής αγάπης…

Στην αγάπη μας για τον άλλο έγκειται η ανάγκη μας να εντοπίσουμε επάνω του κάτι τρομερά γνώριμο. Χρησιμοποιώ την εμφατική λέξη τρομερά καθώς αυτό που αναζητούμε σ’ εκείνον είναι ο ίδιος ο εαυτός μας στη διάσταση του χρόνου. Για να γίνει περισσότερο κατανοητό ας το σκεφτούμε κάπως έτσι…

Η αγάπη είναι μία τεράστια θάλασσα στην οποία πλέουν τρία καράβια. Το πρώτο είναι το μικρότερο· έχει τα περισσότερα καύσιμα αλλά πασχίζει να φτάσει τα άλλα δύο και έχει ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά του. Το δεύτερο είναι πιο μεγάλο αλλά εξακολουθεί να ακολουθεί το επόμενο ενώ το τρίτο – το μεγαλύτερο – κινείται πιο αργά αλλά είναι πιο κοντά στον τελικό προορισμό του. Φυσικά, τα καράβια δεν είναι άλλα από τον ίδιο μας τον εαυτό στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον του και το κοινό που έχουν είναι ότι το καθένα απ’ αυτά θεωρεί πως το άλλο είναι καλύτερο!

Βλέπετε, αγαπώντας κάποιον που έχει στοιχεία από τον παρελθοντικό, παροντικό ή μελλοντικό εαυτό μας καταφέρνουμε να επιβιβαστούμε σε ένα από αυτά και να διορθώσουμε με την αγάπη μας τα ελαττώματά του! Με αυτή την έννοια η ερωτική αγάπη είναι μία χρονομηχανή στην οποία ταξιδεύουμε και γινόμαστε “γονείς του εαυτού μας” διορθώνοντας τα μεμπτά μας σημεία και καλυτερεύοντας την ποιότητα της ζωής μας. Με τι κριτήρια, λοιπόν, επιλέγουμε να ερωτευτούμε;

Όταν ερωτευόμαστε, ερωτευόμαστε την ίδια μας την εικόνα. Συγκεκριμένα, την εικόνα που θεωρούμε ότι ο σύντροφός μας έχει για εμάς. Μία καλύτερη εικόνα από την πραγματική πάνω στην οποία αναβιώνει η σχέση μας με τη φιγούρα της μητέρας και ανάγεται σε ιδανική. Ας αναλογιστούμε το εξής… Ακόμα και η υπέροχη, σεξουαλική, πράξη του έρωτα έχει ως σκοπό να ενώσει, στην κυριολεξία, δύο κορμιά. Τα κορμιά, αυτά, μπλέκονται και μοιάζουν με ένα.

Εκεί αναφύονται ένα σωρό υπέροχα συναισθήματα όπως η ασφάλεια, και η ζεστασιά με τον ιδρώτα των δύο σωμάτων να λειτουργεί ως το στεγανωτικό υλικό αυτής της ένωσης. Αίσθηση μεγάλης ακρίβειας με την πρώτη αίσθηση ζεστασιάς, συναισθηματικής ασφάλειας και φροντίδας που νιώσαμε όντες στην κοιλιά της μητέρας. Η ίδια η διείσδυση, λοιπόν, είναι μία απόπειρα επιστροφής σε αυτή την εμβρυακή έκσταση όπου γινόμαστε δραπέτες του παρόντος και επιστρέφουμε σε ένα παρελθόν του οποίου το μέλλον διατηρεί την ηδονή του άγνωστου.

Όμως αν η ερωτική αγάπη δεν είναι άλλο από μία πράξη καλυτέρευσης του εαυτού μας τότε το κίνητρο της είναι εγωιστικό; Σε καμία περίπτωση! Σε καμία περίπτωση γιατί αυτός ο “άλλος εαυτός” που προσπαθούμε να καλυτερεύσουμε δεν ανήκει σε εμάς αλλά στον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας. Σε εκείνον που γίνεται ρευστός καθρέφτης για να βουτήξουμε τα χέρια μας και να δημιουργήσουμε την λεπτή κρούστα που μας δείχνει ποιοι είμαστε στα μάτια του άλλου· τη λεπτή κρούστα της αποδοχής.

Αφαιρούμε, όμως, κάτι από τον άλλο στη διαδικασία αυτή; Εξαρτάται… Αν είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να πολεμάμε τον εαυτό μας κρατώντας τα λάθη του στο παρόν και να τον συγχωρέσουμε τότε – αντιθέτως – προσθέτουμε. Σε άλλη περίπτωση, απλά, αφαιρούμε ακόμα περισσότερα από εμάς. Σε αυτή την προσπάθεια, ο καθένας από εμάς, κλείνει στην προσωπική του παρένθεση αγάπης τους ανθρώπους πάνω στους οποίους εντοπίζει στοιχεία του εαυτού του. Στοιχεία που όταν συμπληρωθούν από το “τώρα” θα δημιουργήσουν το “ιδανικό” και θα απαλύνουν όλα μας τα ανοσιουργήματα.

Με αυτά στο νου, θα έλεγε κανείς ότι σκοπός του ανθρώπου είναι να καταφέρει να ενώσει αυτή την παρένθεση. Να την ενώσει και να φτιάξει έναν τέλειο και αρμονικό κύκλο. Για προσπαθήστε να την ενώσετε …Σωστά… δεν κλείνει. Δεν κλείνει γιατί έχει τόσα άτομα μέσα της ή τόσες αναμνήσεις που είναι αδύνατο να επιτρέψουν στα δύο μέρη να ενωθούν. Κι αν τα άτομα αυτά, όμως, μας έχουν πονέσει ή οι αναμνήσεις είναι τόσο οδυνηρές και μας εμποδίζουν; Είναι λύση να τα βγάλουμε από τη μέση; Να τα αφαιρέσουμε από την παρένθεσή μας; Μάλλον όχι… Γιατί; Γιατί ένας κύκλος χωρίς τίποτα στο κέντρο του μοιάζει περισσότερο με μηδέν…