Δεν γεννηθήκαμε μαχητές, αλλά μαθητές

Δεν γεννηθήκαμε μαχητές, αλλά μαθητές. Αν επιλέξω τον δρόμο της μάχης και τον δρόμο μαχητής, σημαίνει ότι δεν έχω αποδεχτεί την ολότητά μου και θα μάχομαι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Κάθε μάχη έχει αναγκαστικά απώλειες. Καμία απώλεια δεν μπορεί να θεωρηθεί μικρή ή μεγάλη. Γιατί κάθε απώλεια έχει μέσα της τον πόνο. Ναι μπορεί να είναι ο πόνος ένας δρόμος που μας οδηγεί στην γνώση. Όμως αν μπορούμε να αποφύγουμε τον πόνο γιατί να μη το κάνουμε;

 Ο πόνος γεννιέται από τον φόβο και ο φόβος γεννιέται από την άγνοια. Ο άνθρωπος πάντα φοβάται αυτό που δεν γνωρίζει. Ο φόβος του άγνωστου είναι αυτός που μας βασανίζει. Αλλά επίσης ο φόβος παράλληλα είναι δρόμος φαντασίας. Μέχρι δηλαδή να γίνει αυτό που φοβάμαι, απλώς το φαντάζομαι. Και έτσι οι άνθρωποι πονάμε και φοβόμαστε, ενώ όλο αυτό το κομμάτι μπορούμε να το αποφύγουμε. Αν αποδεχτούμε ότι δεν γεννηθήκαμε μαχητές αλλά μαθητές.

Ο μαθητής έχει πάντα μέσα του τη δίψα για νέα γνώση, για νέα δεδομένα, για φρέσκα κομμάτια της ζωής. Ποτέ δεν κρεμιέται από τίποτε, ποτέ δεν στηρίζεται σε τίποτε. Αλλά πάντα μπαίνει στην «αίθουσα» της καθημερινότητας έτοιμος πάντα να λάβει το νέο μάθημα, που θα τον οδηγήσει σε μία νέα γνώση και νέα εμπειρία.

Όμως εμείς για κάθε τι και σε κάθε τι στη ζωή μας αποζητάμε στηρίγματα είτε υλικά είτε συναισθηματικά. Στηρίζουμε πάντα όλη μας την ισορροπία σε ότι είναι έξω από μας. Και φυσικά ότι είναι έξω από εμάς πάντα θα κινδυνεύει να χαθεί, όχι γιατί μας έχει «άχτι» αλλά γιατί έτσι είναι η ζωή. Η ζωή από μόνη της κάνει κύκλους και μας οδηγεί σε ταξίδια. Όμως εμείς δεν επιτρέπουμε το ταξίδι, παρόλο που θα ακούσεις πολλούς ανθρώπους να θέλουν να ταξιδεύουν. Ωστόσο το ταξίδι της ζωής το τρέμουν. Γιατί; Μα γιατί θέλουν να εγκλωβίζονται και να εγκλωβίζουν. Η δέσμευση αυτή που κάνουμε όλοι μας σε όλα μας έχει εξαναγκάσει να μην είμαστε ευέλικτοι σχεδόν σε τίποτε.

Κι όμως η ιστορία, τουλάχιστον εδώ στην χώρα μας, μας έχει δείξει ακριβώς το αντίθετο. Ενώ θεωρούμε τους εαυτούς μας ότι δεν είναι ευέλικτοι, τα νέα δεδομένα λίγο στην αρχή μας έφεραν σε μία ανισορροπία και λίγο αργότερα εναρμονιστήκαμε μία χαρά. Απλώς η γκρίνια είναι πιο συχνή από ότι ήταν. Γιατί αν θα δούμε και παρατηρήσουμε η γκρίνια ήταν εδώ σε εμάς από τότε, από τις ασπρόμαυρες ταινίες.
Από τότε είχαμε κρίση.

Όλο αυτό λοιπόν έρχεται να μας διδάξει ότι ίσως ήρθε η ώρα να φύγουμε από την λέξη μαχητής και να περάσουμε στην λέξη- έννοια μαθητής. Αφού όλα όσα είχαμε ως δεδομένα ήρθαν και άλλαξαν με το «έτσι θέλω» και εμείς προσαρμοστήκαμε. Σημαίνει ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά. Απλώς ο καθένας μας ας φύγει από τον όποιο εγκλωβισμό του είτε σε συναισθηματικό επίπεδο, είτε σε υλικό και ας κάνει το σπουδαίο άλμα του μαθητεύω.

Τι το μαγικό θα συμβεί με το μαθητεύω; Απλώς όταν αφήνεσαι με τη χαρά της μαθητείας στην απλότητα της σημερινής σου πραγματικότητας χωρίς αυτή να σε χαρακτηρίζει και χωρίς να τη χαρακτηρίζεις, τότε η μέρα σου θα ρέει γεμάτη από αρμονία. Έχοντας φύγει από το μάχομαι για να συντηρώ μία ιδέα και περνώντας στο είμαι ανοιχτός για να δεχτώ νέες γνώσεις και επιγνώσεις, η ζωή γίνεται μία υπέροχη σταδιοδρομία. Γεμάτη από αφθονία, ευημερία, πίστη και αρμονία.

Θυμήσου, εκεί στα χρόνια της μαθητείας σου, εκεί που αναζητούσες το μάθημα του σήμερα, όλα τα υπόλοιπα στη ζωή σου με κάποιο μαγικό τρόπο καλύπτονταν. Έτσι θα γίνει και τώρα, σε αυτή τη χρονική στιγμή. Όταν αφεθείς με πίστη στην απλή σου καθημερινότητα, χωρίς κανένα δεσμευτικό όρο να σε διακατέχει, τότε η Ανώτερη δύναμη όλων που λέγεται Θεός θα σου δώσει με απλότητα και φυσικότητα όλα όσα χρειάζεσαι.

Τι χρειάζεται εσύ να κάνεις; Απλώς θα αρχίσεις να υπάρχεις απλώς και με απλότητα. Θα επιλέξεις για μια φορά στη ζωή σου να χαλαρώσεις τα λουριά που σε κρατούσαν δεμένο τόσα χρόνια. Θα βάλεις στη ζωή σου την προσευχή, αν δεν την έχεις και θα αφεθείς με πίστη. Όπως ακριβώς αφέθηκες στην αγκαλιά της μητέρας ή του πατέρα σου όταν σε μάθαιναν τα πρώτα σου βήματα ή το πρώτο σου μπάνιο. Εκείνοι σε κρατούσαν και εσύ ήσουν με ηρεμία και χαρά για να κάνεις την προσπάθειά σου. Το ίδιο θα κάνεις και τώρα. Γιατί θα δεις ότι ο μεγαλύτερος δυνάστης σου, όπως λέει και ο Πλάτωνας, είναι το μυαλό, οι σκέψεις που μας βασανίζουν τόσα χρόνια, με οδηγό τον φόβο.

Μοιάζει ακατόρθωτο; Κι όμως δεν είναι, γιατί αν παρατηρήσεις όλους τους φόβους που είχες πριν από 10 χρόνια, θα δεις ότι μια χαρά τα κατάφερες. Όλα πέρασαν και τώρα είσαι εδώ στο σήμερα, νικητής από τους φόβους του χθες. Με μία βασική διαφορά. Οι φόβοι του χθες σε έκαναν να δώσεις μάχες, αυτές οι μάχες είχαν και τις ανάλογες απώλειες.

Για μια ζωή υπόλοιπη λοιπόν χωρίς απώλειες και χωρίς μάχες, οδηγήσου μέσα από τη μάθηση και την ηρεμία της πίστης. Ο φόβος έγινε η αιτία να γίνεις σκληρός ίσως σε κάποιους τομείς. Οι απώλειες σε έκαναν να χάσεις την εμπιστοσύνη σου είτε σε σένα, είτε στους άλλους.

Η ζωή είναι απλή όταν εμείς αφεθούμε με πίστη. Καμία μάχη δεν χρειάζεται πια. Η μάχη δημιουργεί μία μόνιμη «θαλασσοταραχή» σε όλο το συναισθηματικό σου κομμάτι και αυτό είναι εξουθενωτικό και σε φέρνει σε τέλματα.

Όλο αυτό ίσως να το έζησες έντονα, ίσως ακόμη να το ζεις.
Επέλεξε να δοκιμάσεις αυτή την «συνταγή» ευημερίας και ελευθερίας και οδήγησε το μυαλό σου να νιώσει ασφάλεια και σιγουριά. Το χρειάζεσαι απόλυτα όλο αυτό. Μπορείς να τα καταφέρεις. Έχεις καταφέρει τόσα και τόσα, τα οποία ήταν όλα έξω από σένα. Αυτό το κομμάτι βρίσκεται μέσα σου.

Το μόνο που περιμένει είναι να το αναζητήσεις και να το βρεις. Ύστερα να το εμπιστευτείς και τότε η ζωή μετατρέπεται και μεταστρέφεται απόλυτα, ολοκληρωτικά και για Πάντα!