Μα τι χαζός που είναι τελικά ο άνθρωπος να παγιδεύεται στους ίδιους του τους εφιάλτες μεγαλώνοντας...

...ενώ σαν παιδί μπορούσε να χτίσει τα πιο αξιοθαύμαστα όνειρα...

Ο κύριος λόγος που οι άνθρωποι έχουν αποξενωθεί μεταξύ τους, είναι επειδή φοβούνται να γνωρίσουν και να πειθαρχήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Επιτρέπουν στις σκοτεινές υποσυνείδητες επιθυμίες τους να κυβερνούν παρασκηνιακά τη ζωή τους.

Αφήνονται έρμαια κατώτερων ζωωδών δυνάμεων που διαφθείρουν την ανθρώπινη φύση και εμπνέουν ακόμα περισσότερο την αντίστοιχη ξεπεσμένη πλευρά της.

Επιτρέπουν σε δυνάμεις, που υποβιβάζουν το όραμα της καρδιάς και αποχαλινώνουν τη χυδαία φαντασία, να κατευθύνουν συνείδηση και πνεύμα παγιδεύοντας τον εαυτό τους σε έναν κλοιό ψευδαισθήσεων που ονομάζουν αλήθεια.

Ο άνθρωπος σύρει συνεχώς την ανώτερη φύση του προς τα κάτω γιατί ξέχασε πώς να ανακαλύπτει και να εξελίσσεται, πώς να διδάσκεται το θαύμα της θέλησης.

Ξέχασε πώς να ξυπνά την κρυμμένη του δύναμη, όταν χάνει όλα του τα όπλα και στέκει μονάχος και αβοήθητος στο προσωπικό πεδίο μάχης του.

Πώς να προσεγγίζει και να κυβερνά τη διάνοια του πάνω φόβους, πάθη, φθόνους και τρόμους και να ορίζει εκείνος την αλήθεια που θα χαράζει τη μοίρα του.

Έθαψε τη δύναμη της απλότητας κάτω από ευτυχίες περίπλοκες κι απατηλές.

Έχρισε τον εαυτό του υπηρέτη του θανάτου, για να κερδίσει λίγες στιγμές εφήμερης εξουσίας στο δόλιο παιχνίδι του.

Θυσίασε την αιωνιότητα που προσφέρει η κάθε στιγμή της ζωής του γιατί έμαθε να έχει για θεό του το φόβο.

Αναπτύσσει τις δυνάμεις του νου αλλά όχι τη σοφία του πνεύματος του.

Μια ζωή δούλος της δυστυχίας του κι ας μη γνωρίζει πως ο ίδιος ευθύνεται για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται.

Μια ζωή γονατιστός ενώπιον του αλαζόνα εαυτού του κι εκείνος ακόμα πιστεύει πως αποτελεί πιόνι εξωτερικών δυνάμεων που συνωμοτούν εναντίον του.

Κι όλα αυτά για να χαθεί σαν σιωπηλό τραγούδι που ταξιδεύει με τον άνεμο, ενώ γνωρίζει πως να μπορεί να γίνει ο ίδιος συνθέτης της κοσμικής μουσικής.

Μακάρι να συνειδητοποιούσε, τελικά, πως οι δαίμονες του είναι εκεί για έναν ιερό σκοπό: να του αποδείξουν πως αποτελούν ουτοπίες κι όχι θεούς.

Μα τι χαζός που είναι τελικά ο άνθρωπος να παγιδεύεται στους ίδιους του τους εφιάλτες μεγαλώνοντας, ενώ σαν παιδί μπορούσε να χτίσει τα πιο αξιοθαύμαστα όνειρα...