Κι εκεί, στο πάτωμα, γυμνός από άμυνες, με την καρδιά βαριά σαν πέτρα, θα συναντήσεις δύο κατηγορίες ανθρώπων. Εκείνοι που θα σου δώσουν το χέρι να σηκωθείς… κι εκείνοι που θα σε κλωτσήσουν.
Η δεύτερη κατηγορία είναι που πονάει περισσότερο. Όχι για την ίδια την κλωτσιά. Αυτή είναι προσωρινή. Αλλά για τη συνειδητοποίηση ότι κάποιος σε είδε ευάλωτο κι επέλεξε να σε πληγώσει περισσότερο. Επειδή μπορούσε. Επειδή νόμιζε ότι δε θα αντιδράσεις. Επειδή σε θεώρησε αδύναμο.
Κάθε φορά που κάποιος μάς πληγώνει όταν είμαστε κάτω, μάς κάνει άθελά του πιο ανθεκτικούς. Όχι γιατί πρέπει να αντέχουμε τα πάντα. Δεν είναι αυτός ο στόχος. Αλλά γιατί μέσα από εκείνον τον πόνο, γεννιέται κάτι. Το πείσμα να μην μείνουμε κάτω. Η ανάγκη να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Η απόφαση να συνεχίσουμε, όχι για τους άλλους, αλλά για εμάς.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο τρομακτικό για κάποιον που σε “κλώτσησε”, από το να σε δει να σηκώνεσαι. Όχι αγριεμένο, αλλά ήρεμο. Όχι οργισμένο, αλλά σταθερό. Όχι εκδικητικό, αλλά ελεύθερο.
Γιατί όταν σηκωθείς, δεν είσαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Έχεις μάθει. Έχεις πονέσει. Κι έχεις χτίσει μέσα σου ένα κομμάτι που δε σπάει εύκολα πια.
Αν με ρίξεις, μπορεί να με δεις να λυγίζω. Αν με κλωτσήσεις, μπορεί να με δεις να δακρύζω. Αλλά αν σηκωθώ, θα σηκωθώ με όλα όσα έμαθα. Και το πιο σημαντικό; Θα ξέρω πια ποιος είσαι.
Μη φοβάσαι να πέσεις. Μην μπερδεύεις την πτώση με την ήττα. Μη ντρέπεσαι να πονάς. Μην αποφεύγεις τον πάτο. Εκεί θα δεις αληθινούς ανθρώπους. Εκεί θα μάθεις τη δική σου δύναμη. Κι όταν έρθει η στιγμή να σηκωθείς, κάν’ το σιωπηλά, με αξιοπρέπεια. Όχι για να αποδείξεις κάτι σε κανέναν, αλλά για να συνεχίσεις το ταξίδι σου, ελεύθερος από όσους σε “κλώτσησαν”.
Γιατί αν σε κλωτσούν όταν είσαι κάτω, τότε καλά θα κάνουν να φοβούνται αυτό που θα γίνεις όταν σταθείς ξανά όρθιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου