Tο βιβλίο της σχέσης

Σ’ έναν ιδανικό κόσμο, οι άνθρωποι που είναι ζευγάρι για μεγάλο χρονικό διάστημα γράφουν (αν θέλουν) το βιβλίο της σχέσης τους, μαζί. Ένα βιβλίο μόνο σε δύο αντίγραφα, που χωρά δυνητικά απεριόριστες λέξεις.

Το κουβαλάς εύκολα, γιατί, όταν δεν το σκέφτεσαι, γίνεται ένας διακριτικός ελάχιστος κόκκος αισθημάτων, που κουρνιάζει ήσυχα κάπου στο απύθμενο μέσα σου. Όποτε θελήσεις κάτι να σημειώσεις, το βιβλίο εμφανίζεται πρόθυμα μπροστά σου. Σημειωματάριο ή ντοσιέ - ανάλογα με την περίσταση. Έχει και ειδικό χώρο υποσημειώσεων, για να σημειώνεις ό,τι θέλεις να ξέρεις αποκλειστικά και μόνον εσύ.

Κάθε πρωί, ο καθένας παίρνει το αντίγραφό του. Στη διάρκεια της μέρας γράφεις ό,τι θέλεις για τη σχέση σου, αν και όποτε θέλεις. Μια απρόσμενη σκέψη, ένα χαμόγελο στο χάδι μιας μνήμης ή το τρίξιμο σφιγμένων δοντιών ύστερα από κάποιο θυμωμένο τηλεφώνημα. Περίπου κάθε βράδυ, οι δυο συγγραφείς βρίσκετε λίγα λεπτά να συγκρίνετε τι γράψατε μόνοι σας μέσα στη μέρα. Οι απολύτως ιδιωτικές υποσημειώσεις του καθενός δεν κοινοποιούνται. Από δω, από κει, χαρούμενα ή θυμωμένα, στήνετε μαζί το κοινό κείμενο της σημερινής έκδοσης της σχέσης σας, το οποίο ο καθένας θα περάσει προσεχτικά στο δικό του αντίγραφο του βιβλίου. Την άλλη μέρα τα ίδια. Για όσο θέλετε να γράφετε μαζί αυτό το βιβλίο...

Ούτως ή άλλως, σε όποιον κόσμο κι αν ζούμε, ανανεώνουμε διαρκώς μέσα μας ο ένας την εκδοχή του Άλλου. Κι όταν δεν σε βλέπω άμεσα, ζωντανά, να στέκεσαι μπροστά μου, δίπλα μου ή να κουρνιάζεις στην αγκαλιά μου, πηδάς από μέσα μου. Δραπετεύεις και γίνεσαι κάποιος άλλος Άλλος, που δεν μου ανήκει πλέον και δεν αντανακλάται στα μάτια μου. Όμως, εσύ δεν παύεις να υπάρχεις - όσο κι αν με δυσκολεύει να δεχτώ αυτήν την ιδέα. Εσύ, από μόνος σου, συνεχίζεις να υπάρχεις μέσω άλλων σχέσεών σου με πολλά άλλα πράγματα κι ανθρώπους. Απλώς, όταν εγώ δεν σε σκέφτομαι, κρατώ μέσα μου κάποια εκδοχή σου σε νάρκη. Σαν ακίνητη καρτ-ποστάλ. Ή, το πολύ-πολύ, κινώ μια εικόνα σου με τα νήματα της φαντασίας μου - έχοντας το είδωλό σου σαν μαριονέτα. Στο μεταξύ, εσύ, “εκεί έξω”, συνεχίζεις να υπάρχεις - και να αλλάζεις από στιγμή σε στιγμή καθώς αγγίζεις τον κόσμο.

Έτσι, όταν σε ξανασυναντώ, δεν σε βρίσκω ποτέ όπως σε πάγωσα, ούτε όπως σε μεταμόρφωσα με τη φαντασία μου. Αλλάξαμε και οι δύο. Γι’ αυτό και κάθε τόσο ξανα-συντονίζουμε το νέο κοινό μας τώρα. Αυτός ο ιδανικός κόσμος ίσως φαντάζει στον δικό μας κόσμο βαρετός. Γιατί εμάς μας αρέσει σαν γλειφιτζούρι η ψευδαίσθηση ότι, όσο δεν βλέπουμε τον Άλλον, αυτός παγώνει μένοντας ίδιος κι απαράλλαχτος. Ότι η σχέση μας συνεχίζεται το βράδυ από εκεί που την αφήσαμε το πρωί. Γι’ αυτό και δεν κρατούμε βιβλία σχέσεων, αλλά συνήθως βιβλία παραπόνων. Θυμού. Απογοήτευσης και υποθέσεων σκανδαλώδους προδοσίας (σε βάρος μας). Τα βιβλία παραπόνων μας αποτελούνται από δυσβάσταχτους τεράστιους τόμους, που δεν έχουν την ικανότητα να γίνονται διακριτικοί ελάχιστοι κόκκοι αισθημάτων, να κουρνιάζουν πότε-πότε ήσυχα κάπου στο απύθμενο μέσα μας - μια ικανότητα που διαθέτει αξιωματικά το βιβλίο της σχέσης, σε έναν ιδανικό κόσμο