Ο Παράδεισος της Αιωνιότητας: Ένα Μυστικό Ταξίδι στην θεϊκή φύση μας

Ο χορός της ύπαρξης χορεύει βαλς σε μια μελωδία τόσο αρχαία όσο ο ίδιος ο χρόνος. Βρίσκει τον ρυθμό του στους χτύπους της καρδιάς όλης της ζωής, στον παλλόμενο θόρυβο του σύμπαντος. Ο χορός της εξέλιξης, από τις πιο ταπεινές απαρχές, έχει πλέξει μια ταπετσαρία ανεξιχνίαστης πολυπλοκότητας και ομορφιάς. Ωστόσο, τι γίνεται αν αυτή η ταπισερί δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη; Τι κι αν η εξέλιξη δεν έχει τελειώσει με τον άνθρωπο – ένα πλάσμα της νόησης και των συναισθημάτων, αλλά και ένα πλάσμα ζωώδους ενστίκτου και επιθυμίας;

Στεκόμαστε ως προϊόντα της εξέλιξης, ωστόσο κοιτάμε τον εαυτό μας και βλέπουμε περισσότερα από απλά ζώα. Αντιλαμβανόμαστε τη συνείδηση, την ηθική και την πνευματικότητα, στοιχεία που φαίνεται να μας εξυψώνουν πάνω από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο. Δεν είναι όμως αυτά τα χαρακτηριστικά των εξελισσόμενων όντων; Εάν η εξέλιξη μπορεί να οδηγήσει στον Θεό, σε ένα ον με απόλυτη αγάπη, σοφία και δύναμη, τότε πρέπει να αναγνωρίσουμε τη συνεχιζόμενη μεταμόρφωσή μας. Είμαστε και το ζωικό και το θεϊκό, το φυσικό και το πνευματικό, για πάντα αλληλένδετα.

Πράγματι, ο Παντοδύναμος δεν χειραγωγεί ούτε εκμεταλλεύεται. Αυτό είναι χαρακτηριστικό της ανθρωπότητας, αυτών που θεωρούν τους εαυτούς τους δυνατούς. Λυγίζουν τη δύναμή τους στον φυσικό κόσμο, χρησιμοποιώντας τον για να ελέγχουν και να υποτάσσουν. Ωστόσο, στο μεγάλο σχέδιο του σύμπαντος, μπροστά στην αιωνιότητα, μια τέτοια δύναμη δεν είναι παρά μια φευγαλέα ψευδαίσθηση. Είναι μια ψεύτικη δύναμη, μια δύναμη που γεννά χάος και δυσαρμονία, μια έντονη αντίθεση με τη θεϊκή δύναμη που καθοδηγεί τον κόσμο με αγάπη και σοφία.

Όπως οι παλιοί ναυτικοί πίστευαν στην ύπαρξη νέων εδαφών, έτσι και εμείς πρέπει να πιστεύουμε σε μια ζωή πέρα από τον υλικό κόσμο. Αν δεν είχαν την πεποίθηση των άγνωστων ηπείρων, δεν θα είχαν ξεκινήσει ποτέ τα ταξίδια τους. Ομοίως, εάν δεν πιστεύουμε σε μια ανώτερη ύπαρξη πέρα από αυτόν τον κόσμο, δεν θα συγκεντρώσουμε ποτέ το θάρρος να απελευθερωθούμε από τις αλυσίδες του υλισμού και του εγωκεντρισμού, για να ξεκινήσουμε το πνευματικό μας ταξίδι.

Ωστόσο, πώς μπορούμε να ανακαλύψουμε αυτήν την ανώτερη ύπαρξη; Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι φωτισμένα όντα όπως ο Βούδας ή ο Ιησούς έλεγαν την αλήθεια; Η απάντηση βρίσκεται μέσα μας. Για να δούμε το θείο, για να κατανοήσουμε τις διδασκαλίες αυτών των φωτισμένων όντων, πρέπει πρώτα να ξυπνήσουμε το θείο μέσα μας. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη δική μας εσωτερική αλήθεια, τη δική μας θεϊκή φύση. Μόνο τότε θα κατανοήσουμε αληθινά τα λόγια τους, γιατί θα τα δούμε όχι ως εξωτερικές αλήθειες, αλλά ως αντανακλάσεις της δικής μας εσωτερικής πραγματικότητας.

Το ταξίδι προς αυτή την κατανόηση, προς αυτή τη φώτιση, είναι ένας μυστικός δρόμος ανοιχτός όλες τις εποχές. Ξεκινά στις πεδιάδες της συνηθισμένης μας ζωής, διασχίζει τους πρόποδες της αυτο-ανακάλυψης και της αυτοβελτίωσης, κλιμακώνει τις πλαγιές της αυτοπραγμάτωσης και τελικά κορυφώνεται στις κορυφές του οράματος. Από αυτά τα ψηλά ύψη, αγγίζουμε τον ουρανό της αιωνιότητας, βιώνοντας μια ενότητα με το θείο, με το σύμπαν, με όλη την ύπαρξη.

Αυτός είναι ο παράδεισος της αιωνιότητας, όχι ένα μέρος σε κάποιο μακρινό, αιθέριο βασίλειο, αλλά μια κατάσταση συνείδησης, μια κατάσταση ύπαρξης. Είναι η συνειδητοποίηση ότι είμαστε κάτι περισσότερο από απλά ζώα, ότι είμαστε πνευματικά όντα σε ένα ταξίδι εξέλιξης προς το θείο. Είναι η συνειδητοποίηση ότι ο Παντοδύναμος δεν μας χειραγωγεί, αλλά μας καθοδηγεί με αγάπη. Είναι η συνειδητοποίηση ότι υπάρχει μια ζωή πέρα από τον υλικό κόσμο, μια ζωή που είναι γεμάτη ειρήνη, αγάπη και σοφία. Είναι η συνειδητοποίηση ότι το θείο είναι μέσα μας, ότι εμείς είμαστε το θείο.

Και από αυτή τη συνειδητοποίηση, αγγίζουμε τον ουρανό της αιωνιότητας, γινόμαστε ένα με το θείο, ένα με το σύμπαν, ένα με όλη την ύπαρξη. Αυτός είναι ο παράδεισος της αιωνιότητας, και είναι μέσα στον καθένα μας. Είναι ο απόλυτος προορισμός μας, το τέλος του εξελικτικού μας ταξιδιού. Είναι ο χορός της ύπαρξης, που κάνει βαλς στη μελωδία του σύμπαντος, για πάντα και πάντα.