Πάντα ανέβαινα σε κορυφές απάτητες και δύσβατες.Εκεί που ποτέ δεν φοβόμουν να κοιτάξω τον κόσμο από ψηλά και να μετρήσω τις δυνάμεις μου μόνος μου.
Εκεί που η οπτική γωνία αμέσως αλλάζει.
Εκεί που η ψυχή μου ταξιδεύει ολομόναχη και με οδηγεί στον δικό μου παράδεισο.
Εκεί που ο κόσμος φαίνεται ταυτόχρονα μεγάλος αλλά και μικρός.
Εκεί που τα μάτια μου δεν φοβούνται να αντικρίσουν την αλήθεια.
Άλλωστε εκεί πάνω δεν χρειάζεται καμουφλάζ.
Εκεί μου δίνεται η ευκαιρία να αντικρίσω τον κόσμο με τα μάτια που θέλω να δω. Εκεί που μπορώ να ζήσω μακριά από την απάτη της καθημερινότητας.
Εκεί που οι άνθρωποι δεν είναι απρόσιτοι και ανέκφραστοι, αλλά η διαφορετικότητά του κόσμου τους χαρίζει το προτέρημα της ταπεινότητας.
Εκεί που οι άνθρωποι δεν είναι άρρωστες φιγούρες.
Εκεί που οι κόσμοι και οι άνθρωποι δεν καταστρέφουν, ούτε καταστρέφονται, αλλά ολοκληρώνονται και εξελίσσονται.
Εκεί που ο σκοπός δεν παραγκωνίζει την επιθυμία του ανθρώπου για δημιουργία. Εκεί που ο δρόμος μπορεί να είναι άγνωστος αλλά απάτητος και αγνός.
Εκεί που η ένωση των ανθρώπων έχει αξία.
Εκεί που μπορούν όλα να συμβαδίσουν αρμονικά. Κορμί, ψυχή, και καρδιά σε απόλυτη ηρεμία.
Εκεί που δεν υπάρχει λόγος να περιγράφεις με λόγια αυτά που ζεις και νιώθεις. Εκεί που η θεωρία γίνεται πράξη και τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο.
Εκεί που η φωνή σταματάει γιατί η σιωπή κυριαρχεί.
Εκεί που οι άνθρωποι αγαπούν αληθινά και βλέπουν τον κόσμο από ψηλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου