Όταν μιλάμε για την Ειρήνη του Νου, αγγίζουμε την πρώτη πύλη προς αυτό το βασίλειο. Εδώ, οι σκέψεις παύουν τον ασταμάτητο χορό τους, όπως τα φθινοπωρινά φύλλα που εγκαθίστανται απαλά πάνω σε ήρεμα νερά. Ο νους, παγιδευμένος για τόσο καιρό στον λαβύρινθο της δικής του δημιουργίας, ανακαλύπτει την αληθινή του φύση ως έναν αχανή, κενό χώρο, που περιέχει τα πάντα αλλά δεν δεσμεύεται από τίποτα. Σε αυτή την ειρήνη, η αδιάκοπη φλυαρία του νου δίνει τη θέση της σε μια βαθιά σιωπή που μιλάει μέσα από την άρρητη πληρότητά της.
Η Ειρήνη της Ψυχής αναδύεται ως η δεύτερη πύλη, όπου η ίδια η ουσία της ύπαρξης ανακαλύπτει την απεριόριστη φύση της. Εδώ, η ατομική ψυχή αναγνωρίζει τον εαυτό της ως μια σταγόνα του ωκεανού που επιστρέφει στην πηγή της, διαλύοντας τα τεχνητά όρια που κάποτε την διαχώριζαν από το άπειρο. Σε αυτή τη διάλυση, δεν υπάρχει απώλεια αλλά μάλλον μια άπειρη κερδοφορία – η ανάκτηση της αληθινής μας κληρονομιάς ως απεριόριστη επίγνωση.
Η Ειρήνη του Σώματος, η τρίτη πύλη, εκδηλώνεται όταν η φυσική μορφή ευθυγραμμίζεται με τον κοσμικό ρυθμό. Το σώμα γίνεται ελαφρύ σαν τον αέρα, διαφανές σαν κρύσταλλο, ένα τέλειο όργανο μέσα από το οποίο η θεϊκή μουσική εκφράζεται. Δεν είναι πλέον μια φυλακή από σάρκα και οστά, αλλά ένας ζωντανός ναός όπου ο ιερός χορός της ύπαρξης ξεδιπλώνεται αβίαστα.
Το να διασχίζουμε τον κόσμο αθόρυβα σημαίνει να κινούμαστε μέσα στην ύπαρξη σαν την πνοή του ανέμου – χωρίς να αφήνουμε ίχνη, χωρίς να διεκδικούμε τίποτα, επηρεάζοντας τα πάντα αλλά χωρίς να προσκολλούμαστε σε τίποτα. Αυτή είναι η οδός του αφυπνισμένου όντος, εκείνου που έχει υπερβεί την ανάγκη για αναγνώριση, την παρόρμηση να επιτύχει, την επιθυμία να γίνει κάτι. Ένα τέτοιο ον απλώς υπάρχει, ολοκληρωμένο σε κάθε στιγμή, τέλειο μέσα στην ίδια του την ατέλεια.
Το Αιώνιο Τώρα, για το οποίο μίλησαν οι μύστες ανά τους αιώνες, δεν είναι μια χρονική στιγμή αλλά η πλήρης υπέρβαση του χρόνου. Είναι εκεί όπου το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον καταρρέουν σε μια ενιαία έκρηξη επίγνωσης, όπου κάθε στιγμή περιέχει μέσα της την ολότητα της ύπαρξης. Εδώ, σε αυτή τη διαχρονική σφαίρα, ο αναζητητής ανακαλύπτει πως δεν υπήρξε ποτέ κάτι που έπρεπε να αναζητηθεί, κανένας τόπος να φτάσει, τίποτα να γίνει.
Όταν κατανοήσει κανείς ότι «Κάθε Στιγμή είναι η Κορυφή της Ζωής», η αναζήτηση τελειώνει. Κάθε ανάσα γίνεται ένα σύμπαν από μόνη της, πλήρες, τέλειο, χωρίς να του λείπει τίποτα. Η πρωινή δροσιά φέρει την ίδια βαθιά αλήθεια με τα μεγαλύτερα κοσμικά γεγονότα. Το γέλιο ενός παιδιού έχει το ίδιο βάρος με την αρχαιότερη σοφία. Τα πάντα εξισώνονται στο φως της καθαρής επίγνωσης.
Το να είναι κανείς «έξω από κάθε εξέλιξη» σημαίνει να αναγνωρίσει πως η αληθινή φύση δεν εξελίχθηκε ποτέ και ούτε πρόκειται – είναι αιώνια πλήρης, αιώνια τέλεια. Η φαινομενική κίνηση της δημιουργίας δεν είναι παρά το παιχνίδι της συνείδησης, όπως τα κύματα στην επιφάνεια ενός άπειρου ωκεανού. Το αφυπνισμένο ον αναπαύεται στα βάθη όπου κανένα κύμα δεν έχει φτάσει ποτέ.
Σε αυτό το Βασίλειο της Αληθινής Ζωής, το παράδοξο γίνεται η μόνη αλήθεια: το κενό είναι πληρότητα, η σιωπή είναι η υψηλότερη ομιλία, η ακινησία είναι η πιο βαθιά κίνηση. Εδώ, ο αναζητητής και το αναζητούμενο γίνονται ένα, ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο διαλύονται σε καθαρή παρατήρηση. Δεν πρόκειται για μια κατάσταση που πρέπει να επιτευχθεί, αλλά για την αιώνια πραγματικότητα που πρέπει να αναγνωριστεί, όχι για έναν προορισμό που πρέπει να φτάσουμε, αλλά για το έδαφος στο οποίο πάντα στεκόμασταν.
Το ταξίδι προς αυτή την επίγνωση είναι ταυτόχρονα το μακρύτερο και το συντομότερο απ’ όλα τα ταξίδια – το μακρύτερο γιατί φαίνεται να διασχίζει άπειρες αποστάσεις μέσα από αμέτρητες ζωές, το συντομότερο γιατί είναι απλώς η αναγνώριση αυτού που ήδη είναι. Σε αυτό το βασίλειο, όλες οι ερωτήσεις βρίσκουν την απάντησή τους στη σιωπηλή γνώση που προηγείται κάθε ερώτησης. Κάθε αναζήτηση βρίσκει την ολοκλήρωσή της στην επίγνωση ότι είμαστε αυτό που αναζητούμε.
Το Αιώνιο Βασίλειο της Αληθινής Ζωής δεν είναι ξεχωριστό από αυτή τη στιγμή, από αυτή την ανάσα, από αυτή την επίγνωση που διαβάζει αυτές τις λέξεις. Είναι ο χώρος μέσα στον οποίο αναδύεται κάθε εμπειρία, η γνώση μέσα στην οποία εμφανίζεται κάθε γνώση, το είναι μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται κάθε γίγνεσθαι.
Σε αυτή την αναγνώριση, η ζωή γίνεται ένας αυθόρμητος εορτασμός του εαυτού της, κάθε στιγμή μια φρέσκια έκρηξη δημιουργικότητας, κάθε ανάσα ένα νέο σύμπαν που γεννιέται. Το θεϊκό παιχνίδι συνεχίζεται, αλλά τώρα φαίνεται όπως πραγματικά είναι – ο χορός της συνείδησης που απολαμβάνει τις άπειρες δυνατότητές της, το Ένα που γίνεται το Πολλαπλό, μόνο και μόνο για να θυμηθεί ξανά και ξανά την Ενότητά του, μέσα σε ατέρμονους κύκλους λήθης και ανάμνησης, αποκρύψεων και αποκαλύψεων, απώλειας και επανα-εύρεσης του εαυτού του.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου