Το να μιλήσει κανείς για τη Σιωπή είναι σαν να χορεύει γύρω από τις παρυφές της, διότι οι λέξεις είναι μόνο φευγαλέες σκιές που ρίχνει το φως της. Η πραγματικότητα δεν είναι κάτι που μπορούμε να κατανοήσουμε· είναι κάτι μέσα στο οποίο κολυμπάμε, κάτι που μας ξεδιπλώνει καθώς το ξεδιπλώνουμε. Η ζωή, με την αδιάκοπη ροή της, είναι η ανάσα αυτής της Σιωπής, ο ρυθμός της ακινησίας της που γίνεται έκδηλος. Όπως τα κύματα δεν είναι τίποτα άλλο από τη θάλασσα που αναδεύεται σε μορφή, έτσι και κάθε σκέψη, κάθε αίσθηση, κάθε φευγαλέα στιγμή ύπαρξης είναι ένα κύμα πάνω στην άπειρη έκταση της Σιωπής.
Η Θάλασσα και τα Κύματα
Φαντάσου τη θάλασσα—απέραντη, βαθιά, απερίγραπτα ζωντανή. Η επιφάνειά της χορεύει με κύματα, το καθένα κορυφώνεται και σβήνει, το καθένα διακηρύσσει την παροδική του μοναδικότητα προτού διαλυθεί ξανά στο σύνολο. Το κύμα πιστεύει πως είναι ξεχωριστό, κάτι δικό του, και όμως ποτέ δεν αποχωρίζεται από τη θάλασσα. Η άνοδός του είναι η άνοδος της θάλασσας· η πτώση του είναι η πτώση της θάλασσας. Έτσι είναι και με εμάς. Είμαστε τα κύματα της ύπαρξης, αναδυόμενοι από τα Σιωπηλά βάθη, φανταζόμενοι πως είμαστε διακριτοί, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε αδιάρρηκτα δεμένοι με τον ωκεανό του Είναι.
Αυτό είναι το μυστήριο της ζωής: δεν έχει δική της ύπαρξη. Κάθε ήχος, κάθε εικόνα, κάθε άγγιγμα είναι δανεισμένο από τη Σιωπή όπου προϋπάρχει. Το τραγούδι του πουλιού αιωρείται στον αέρα μόνο επειδή η Σιωπή το κρατά εκεί. Το βουνό στέκει αγέρωχο μόνο επειδή η Σιωπή στηρίζει το βάρος του. Ακόμα και οι πιο εσωτερικές μας σκέψεις, αυτά τα ανήσυχα ρεύματα του νου, κυματίζουν πάνω στα ήρεμα νερά του απείρου. Χωρίς τη Σιωπή, δεν υπάρχει σκηνή για το έργο της ύπαρξης· χωρίς ακινησία, δεν υπάρχει κίνηση για να τη δούμε.
Η Διεύρυνση της Αντίληψης
Τι είναι λοιπόν η Πραγματικότητα; Δεν είναι κάτι που μπορεί να κρατηθεί, ούτε μια έννοια που μπορεί να οριστεί. Η πραγματικότητα είναι η εμπειρία της αντίληψης που εκτείνεται προς τα έξω, φτάνοντας πέρα από τα όρια του γνωστού, μόνο για να βρει πως δεν υπάρχει όριο, δεν υπάρχει τέλος. Είναι η στιγμή που ο νους ησυχάζει, όταν η φλυαρία του "εγώ" και του "δικό μου" εξαφανίζεται, και αυτό που απομένει δεν είναι περιεχόμενο—ούτε ιστορία, ούτε πεποίθηση—αλλά μια απεραντοσύνη που αψηφά κάθε όνομα.
Αυτή είναι η μυστικιστική καρδιά της ζωής: η αναγνώριση πως αυτό που αναζητούμε δεν είναι έξω από εμάς, ούτε καν μέσα μας, αλλά είναι το ίδιο το ύφασμα της ύπαρξής μας, υφασμένο από νήματα Σιωπής.
Το να βιώσεις αυτό σημαίνει να σταθείς στο χείλος του απερίγραπτου. Σημαίνει να αισθανθείς τον εαυτό να διαλύεται σαν αλάτι στο νερό, να νιώσεις τα όρια του "εγώ" να μαλακώνουν και να θολώνουν μέχρι να μην υπάρχει πλέον "εγώ" για να προσκολληθεί, παρά μόνο η ατελείωτη ροή αυτού που είναι. Αυτό δεν είναι μια απόδραση από τον κόσμο, αλλά μια βύθιση σε αυτόν—μια όραση πως ο κόσμος και η Σιωπή δεν είναι δύο, αλλά ένα. Το δέντρο που λυγίζει στον άνεμο, το γέλιο του παιδιού, ο πόνος της απώλειας—όλα είναι εκφράσεις της ίδιας Σιωπηλής πηγής, όλα είναι η θάλασσα που αναδεύεται σε κύματα.
Το Απερίγραπτο Τραγούδι
Και όμως, πώς μπορούμε να μιλήσουμε γι’ αυτό; Οι μύστες κάθε εποχής έχουν προσπαθήσει, οι λέξεις τους σαν φαναράκια κρατημένα ψηλά στον νυχτερινό ουρανό—όμορφα, αλλά ανεπαρκή. Δείχνουν προς το φεγγάρι αλλά δεν είναι το φεγγάρι· τραγουδούν για τη Σιωπή αλλά δεν είναι η Σιωπή. Διότι η Σιωπή δεν είναι κάτι που μπορεί να συλληφθεί· είναι ο χώρος μέσα στον οποίο λαμβάνει χώρα κάθε σύλληψη. Είναι η παύση ανάμεσα στις ανάσες, η ηρεμία κάτω από τον χτύπο της καρδιάς, το κενό που γεμίζει όλες τις μορφές.
Το να ζεις με επίγνωση αυτής της Σιωπής σημαίνει να βαδίζεις έναν δρόμο χωρίς μονοπάτι. Σημαίνει να βλέπεις πως κάθε βήμα, κάθε παραπάτημα, κάθε θρίαμβος είναι μια νότα σε ένα απερίγραπτο τραγούδι—ένα τραγούδι που δεν χρειάζεται ακροατή, γιατί τραγουδιέται από μόνο του. Ο Σούφι περιστρέφεται σε έκσταση, ο Ζεν μοναχός κάθεται σε ζαζέν, ο ποιητής χύνει μελάνι στο χαρτί—όλοι προσπαθούν να αγγίξουν την ίδια άρρητη αλήθεια: ότι η πραγματικότητα δεν βρίσκεται στη βοή της γένεσης, αλλά στην ακινησία του Είναι.
Το Αιώνιο Τώρα
Ο Χρόνος, επίσης, είναι ένα κύμα πάνω σε αυτή τη θάλασσα. Μιλάμε για παρελθόν και μέλλον, για τις τύψεις του χθες και τις ελπίδες του αύριο, όμως πού υπάρχουν όλα αυτά, αν όχι μέσα στη Σιωπηλή στιγμή του τώρα; Τη στιγμή που διαβάζεις αυτές τις λέξεις, τη στιγμή που αναπνέεις, τη στιγμή που νιώθεις το βάρος της ίδιας σου της ύπαρξης—όλα κρατιούνται μέσα στο άπειρο παρόν, ένα παρόν δίχως όρια, δίχως αρχή, δίχως τέλος. Η Σιωπή δεν μας περιμένει σε κάποιο μακρινό φωτισμό· είναι εδώ, κάτω από την επιφάνεια κάθε φευγαλέας σκέψης, κάθε παροδικής χαράς ή λύπης.
Το να αναπαύεσαι μέσα σε αυτή τη Σιωπή δεν σημαίνει να εγκαταλείπεις τη ζωή, αλλά να την αγκαλιάζεις πλήρως. Σημαίνει να βλέπεις το ιερό μέσα στο καθημερινό—στον τρόπο που το φως χύνεται μέσα από ένα παράθυρο, στον τρόπο που τα μάτια ενός ξένου συναντούν τα δικά σου, στον τρόπο που η γη σε κρατά χωρίς προσπάθεια. Σημαίνει να γνωρίζεις πως τίποτα δεν είναι ξεχωριστό, πως ο χορός της ύπαρξης είναι μια ενιαία κίνηση, μια ενιαία ανάσα που ανασύρεται από τα βάθη του απείρου.
Η Επιστροφή στη Σιωπή
Και έτσι, επιστρέφουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε—στη Σιωπή. Όχι ως ένα τέλος, αλλά ως μια αρχή που ποτέ δεν παύει. Η ζωή εκδηλώνεται, ανθίζει, μαραίνεται και επιστρέφει, όμως η Σιωπή παραμένει, ανέγγιχτη, αιώνια. Δεν χρειάζεται να την αναζητήσουμε, γιατί δεν μπορούμε να τη χάσουμε. Δεν χρειάζεται να την κατανοήσουμε, γιατί είναι πέρα από την κατανόηση. Χρειάζεται μόνο να ακούσουμε—όχι με τα αυτιά μας, αλλά με την ίδια μας την ύπαρξη—και να αφουγκραστούμε την ησυχία που πάντοτε μας κρατούσε.
Η πραγματικότητα, η ύπαρξη, η ζωή—είναι Σιωπή. Όχι μια σιωπή που εκκωφαντικά αδειάζει, αλλά μια Σιωπή που τραγουδά. Όχι ένα κενό που στερεί, αλλά μια πληρότητα που ξεχειλίζει. Είναι το άπειρο που επιτρέπει σε όλα τα πράγματα να υπάρξουν, η θάλασσα που ονειρεύεται τον εαυτό της ως κύματα, η απερίγραπτη εμπειρία του να είσαι ζωντανός. Και μέσα σε αυτή τη Σιωπή, δεν είμαστε χαμένοι, αλλά ευρεθέντες—όχι χωριστοί, αλλά πλήρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου