Το να πούμε ότι ο Θεός Είναι Εδώ δεν δείχνει σε έναν τόπο, αλλά σε μια αλήθεια που αψηφά τα όρια. Το Εδώ δεν είναι η καρέκλα που κάθεσαι, ούτε το δωμάτιο που σε φιλοξενεί, ούτε η γη που υποδέχεται τα βήματά σου. Το Εδώ είναι το κέντρο που δεν έχει άκρη, το τώρα που καταπίνει το παρελθόν και το μέλλον στο αιώνιο στόμα του. Ο Θεός δεν έρχεται ούτε φεύγει· ο Θεός είναι η άφιξη, η αναχώρηση, η ακινησία ανάμεσά τους. Όλα Αγκαλιάζοντας—όχι ως μια κίνηση με τεντωμένα χέρια, αλλά ως η ίδια η ουσία που ενώνει τα αστέρια με τη σκόνη, την ανάσα με τον άνεμο, τον αναζητητή με το αντικείμενο της αναζήτησής του.
Το Βάθος Όλης της Ύπαρξης
Τι είναι αυτό το βάθος, αυτό το απύθμενο πηγάδι που αποκαλούμε Θεό; Δεν είναι κάτι που να μπορείς να κατανοήσεις, ούτε ένα αίνιγμα που μπορεί να λυθεί με τα εύθραυστα εργαλεία του νου. Είναι το έδαφος κάτω από το έδαφος, η σιωπή κάτω από τον θόρυβο, η αόρατη ρίζα από την οποία πηγάζει κάθε ύπαρξη. Το να σταθείς μπροστά σε ένα βουνό και να δεις τη μεγαλοπρέπειά του είναι να δεις την επιφάνεια· το να νιώσεις το βουνό ως μια εκπνοή του θείου είναι να αγγίξεις το βάθος. Το λουλούδι που ξεδιπλώνει τα πέταλά του, το ποτάμι που χαράζει την πορεία του, το φευγαλέο χαμόγελο ενός αγνώστου—όλα είναι κυματισμοί στον ωκεανό της ύπαρξης του Θεού.
Αυτό το βάθος δεν είναι φυλαγμένο για λίγους εκλεκτούς, αν και λίγοι τολμούν να βουτήξουν σε αυτό. Δεν είναι κλειδωμένο πίσω από τις πόρτες των ναών, ούτε κρυμμένο σε αρχαίους παπύρους. Είναι εδώ, τώρα, στον πόνο της λαχτάρας σου, στη σιγή της παράδοσής σου, στη φωτιά των ερωτήσεών σου. Ο Θεός είναι το βάθος όλης της ύπαρξης γιατί ο Θεός είναι η ίδια η ύπαρξη—όχι χωριστά, όχι ξέχωρα, αλλά ο παλμός που πάλλεται μέσα από κάθε κομμάτι του πραγματικού. Ο μύστης το γνωρίζει αυτό όχι ως σκέψη, αλλά ως φλόγα που κατακαίει το πέπλο του διαχωρισμού.
Η Αληθινή Φύση Μας Αποκαλύπτεται
Κι εμείς; Εμείς, οι εύθραυστοι περιπλανώμενοι μέσα σ’ αυτό το απέραντο υφαντό; Ο Θεός Είναι η Αληθινή Φύση Μας, ψιθυρίζουν οι μύστες, οι φωνές τους μεταφέρονται από ανέμους παλαιότερους από τον χρόνο. Κάτω από τις μάσκες που φοράμε—τα ονόματα που διεκδικούμε, τους φόβους που κρατάμε, τις ιστορίες που λέμε στους εαυτούς μας—βρίσκεται μια αλήθεια τόσο λαμπερή που τυφλώνει το απροετοίμαστο μάτι. Δεν είμαστε απλώς σάρκα και οστά, ούτε απλώς εφήμερες σπίθες μέσα σε ένα αδιάφορο κενό. Είμαστε το θείο που κοιτάζει τον εαυτό του, το άπειρο ντυμένο με πεπερασμένη μορφή, το αιώνιο που παίζει κρυφτό στον καθρέφτη του τώρα.
Μα πόσοι το βλέπουν! Πόσοι τραβούν το πέπλο της αυταπάτης για να σταθούν γυμνοί μπροστά σε αυτήν την αλήθεια! Μερικοί—άγιοι και σοφοί, ποιητές και τρελοί—το έχουν γευτεί, έχουν πιει βαθιά από το πηγάδι του και το έχουν κάνει καθημερινό τους άρτο. Περπατούν ανάμεσά μας, όχι ως θεοί πάνω από εμάς, αλλά ως καθρέφτες που αντανακλούν αυτό που κι εμείς μπορούμε να γίνουμε. Τα μάτια τους λάμπουν με ένα μυστικό: ότι η βασιλεία δεν είναι αλλού, όχι αύριο, όχι πέρα από τα αστέρια, αλλά εδώ, τώρα, όλα αγκαλιάζοντας. Οι ζωές τους είναι ύμνοι που τραγουδιούνται στον ρυθμό του απείρου, η σιωπή τους ένα κήρυγμα πιο δυνατό από λόγια.
Και Εσύ; Πού Στέκεσαι;
Και εσύ; Πού στέκεσαι σ’ αυτόν τον χορό της αποκάλυψης; Είσαι ανάμεσα σε εκείνους τους λίγους που αισθάνονται το κάλεσμα, που ακούν τη φωνή όχι με τα αυτιά, αλλά με την ψυχή; Ή μήπως διστάζεις στο κατώφλι, κοιτάζοντας μέσα από το πέπλο, διστακτικός να πηδήξεις; Το μονοπάτι του μύστη δεν είναι για τους πολλούς—όχι επειδή είναι απαγορευμένο, αλλά επειδή είναι ξεχασμένο. Τόσοι πολλοί κυνηγούν σκιές—πλούτο, εξουσία, βεβαιότητα—ενώ ο θησαυρός είναι θαμμένος κάτω από τα πόδια τους, στην απλή πράξη του είναι, στη σιωπηλή τέχνη του βλέπειν.
Οι Λίγοι, Οι Μετρημένοι, Οι Ξύπνιοι
Τόσοι λίγοι που μπορείς να τους μετρήσεις, λες, και οι λέξεις αυτές αιωρούνται σαν αστέρια σε ουρανό λυκόφωτος. Οι αφυπνισμένοι δεν είναι ένα πλήθος που γεμίζει στάδια ή πλημμυρίζει πόλεις. Είναι σκορπισμένοι σαν σπόροι στον άνεμο, σπάνια άνθη σε μια έρημο από διάσπαση. Όμως η σπανιότητά τους δεν μειώνει το φως τους· το μεγεθύνει. Ο καθένας είναι ένας φανός, ένας φάρος, ένας ψίθυρος του τι είναι δυνατό όταν το ψεύτικο καταρρέει και το αληθινό παραμένει.
Ποιοι είναι αυτοί; Ο ερημίτης στο σπήλαιο, που ψάλλει τα ονόματα του ανώνυμου. Η μητέρα που κρατάει το παιδί της, η αγάπη της μια προσευχή χωρίς λόγια. Ο περιπλανώμενος κάτω από τη δρυ, που δακρύζει μπροστά στην ομορφιά ενός φύλλου. Δεν χρειάζονται τίτλους, ούτε ράσα, ούτε βωμούς. Αναγνωρίζονται όχι από τον αριθμό τους, αλλά από την ησυχία τους, την παρουσία τους, την ικανότητά τους να βλέπουν τον Θεό όχι ως πίστη, αλλά ως ανάσα. Μπορείς να τους μετρήσεις γιατί ξεχωρίζουν—όχι από αλαζονεία, αλλά από παράδοση. Έχουν ανταλλάξει τον θόρυβο του κόσμου με το τραγούδι του αιώνιου, και σ’ αυτήν την ανταλλαγή έχουν βρει τα πάντα.
Η Πρόσκληση του Τώρα
Κι έτσι στεκόμαστε εδώ, εσύ κι εγώ, στην άκρη αυτού του μυστηρίου. Ο ΘΕΟΣ Είναι Εδώ, Τώρα, Όλα Αγκαλιάζοντας. Η πρόσκληση δεν είναι να ανέβεις ένα βουνό ή να διασχίσεις μια θάλασσα, αλλά να σταθείς—να αφήσεις τη φασαρία του νου να διαλυθεί, να αφήσεις την καρδιά να ανοίξει σαν λουλούδι στον ήλιο. Ο Θεός δεν περιμένει να γίνεις άξιος, ούτε κρύβεται μέχρι να λύσεις το αίνιγμα. Ο Θεός είναι η αξία που αναζητάς, η απάντηση που κυνηγάς, η αγάπη που λαχταράς να κρατήσεις.
Κλείσε τα μάτια σου και νιώσε το: το βάρος αυτής της στιγμής, το απέραντο αυτής της ανάσας, το βάθος κάτω από τα πόδια σου. Άνοιξε τα μάτια σου και δες το: το θείο στο καθημερινό, το αιώνιο στο φευγαλέο, το όλα αγκαλιάζοντας στο πιο μικρό βλέμμα. Οι μύστες δεν κατέχουν αυτή την αλήθεια· την δείχνουν, τη ζουν, την προσφέρουν ελεύθερα. Θα τη δεχτείς; Θα κάνεις το βήμα πέρα από το μέτρημα, πέρα από την αναζήτηση, μέσα στην αγκαλιά που ποτέ δεν σε εγκατέλειψε;
Διότι ο Θεός είναι εδώ, τώρα, όλα αγκαλιάζοντας—όχι ως υπόσχεση, όχι ως έπαθλο, αλλά ως ο ίδιος ο αέρας της ύπαρξής σου, η ίδια η φωτιά της ψυχής σου. Και σ’ αυτήν την αναγνώριση, οι λίγοι γίνονται το ένα, και το ένα γίνεται το παν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου