Η Εμπειρία του Απολύτου

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ, Αγαπητοί Φίλοι, είναι ένα από τα πιο δύσκολα μεταφυσικά ζητήματα, επειδή είναι μια Ζωντανή Εμπειρία, μια Δυναμική Εμπειρία που Ρέει Συνεχώς και Πρέπει να Βιωθεί στην «Κίνησή» της… είναι πολύ δύσκολο να «περιγραφεί», όπως η κίνηση. Την Κίνηση την Βιώνεις, δεν μπορείς να την φυλακίσεις, να την κάνεις μνήμη, γνώση, μονοπάτι. Η Κίνηση, Όπως η Ζωή, δεν Αφήνει Ίχνη, κάθε στιγμή είναι καινούργια…

Η Βίωση της Πραγματικότητας, η Βίωση του Θεού, η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ, είναι μια Συνεχώς Διευρυνόμενη Αντίληψη, που ξεπερνιέται κάθε στιγμή…

Η Αιωνιότητα που Ρέει δεν μπορεί να συλληφθεί, να απολιθωθεί, να διατυπωθεί, να κλειστεί σε περιγραφές. Αυτό σημαίνει, ότι ακόμα κι αν μπορούμε να διατυπώσουμε σε λόγο την Κατανόηση της Στιγμής, την ίδια στιγμή είναι (αυτή η διατύπωση) ξεπερασμένη.

Έτσι η Αλήθεια – που Διευρύνεται Συνεχώς – σαν ΖΩΝΤΑΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ, σαν Άμεση Επαφή με το Ανέκφραστο, το Απεριόριστο, είναι Κάτι που Βιώνεις Κάθε Στιγμή κι όχι κάτι που μπορεί να περιορισθεί, να υποδειχθεί, ή να διατυπωθεί σε λέξεις.

Είναι ανόητοι οι άνθρωποι που νομίζουν ότι μπορούν να συλλάβουν την Αλήθεια με την σκέψη, με λέξεις, να την διατυπώσουν σε προτάσεις και να την μεταδώσουν σαν γνώση. Αυτή η «Αλήθεια» που συλλαμβάνουν και μεταδίδουν σαν γνώση είναι η απολιθωμένη φαντασία τους, όχι η ΖΩΝΤΑΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΖΩΝΤΑΝΗ, την ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ, και Κάθε Στιγμή είναι Διαφορετική, χωρίς να Αλλάζει. Αυτό είναι το Μυστήριο της Ζωής.

Οι άνθρωποι δεν μπορούν να «Δουν τον ΘΕΟ» για ένα απλό λόγο. Επειδή ο ΘΕΟΣ είναι η Συνεχώς Διευρυνόμενη Αντίληψη στο Απεριόριστο, Χωρίς Τελειωμό, Κάθε Στιγμή… μπορεί να ΑΚΟΛΟΥΘΗΘΕΙ μονάχα από μια ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΟΥ ΔΙΕΥΡΥΝΕΤΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ, μια Αντίληψη που Λειτουργεί Χωρίς Εμπόδια, και «Κινείται» πιο γρήγορα από το Φως. Είναι μια Εν Κινήσει Εμπειρία.

Η αντίληψη των ανθρώπων όμως επειδή ακριβώς κινείται αργά, απολιθώνεται σε αντιλήψεις σταθερών πραγμάτων, δεν μπορεί να Ακολουθήσει την Πραγματικότητα που Επεκτείνεται Διαρκώς και μένει να συλλαμβάνει και να ασχολείται με απολιθωμένες σκιές της Ζωντανής Πραγματικότητας, αντιλήψεις ουσιών, σταθερών πραγμάτων, πεθαμένων εννοιών.

Είναι σαν να θες να συλλάβεις την Αστραπή με την ανάμνησή της, με την από μνήμης περιγραφή, με ήδη νεκρές περιγραφές.

Για να Έχεις ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, Χρειάζεται να Είσαι Μια Αντίληψη Ελεύθερη, Ευκίνητη που Επεκτείνεται στο Άγνωστο, έξω από τον χρόνο (δηλαδή με άπειρη ταχύτητα), Μια Αντίληψη Ελεύθερη από την σκέψη, που δεν καθυστερεί σε απολιθωμένες έννοιες – ουσίες – και που δεν σταματά σε νοητικές συλλήψεις, Μια Αντίληψη Τελείως Ελεύθερη, που Δεν Γνωρίζει Κανένα Εμπόδιο.

Μια Τέτοια Αντίληψη (κάνετε λάθος αν προσπαθείτε να την συλλάβετε με την σκέψη, να την φυλακίσετε σε περιγραφές), μολονότι Υπερβατική στην Φύση της, Μεταφυσική στην Εμπειρία της, Υπερβαίνει αλλά δεν καταργεί την σκέψη τις αισθήσεις, την εμπειρία του κόσμου, είναι έξω από τον κόσμο αλλά όχι αποκομμένη από τον κόσμο, που αποτελεί ένα «μικρό μέρος» της Εμπειρίας της.

Μιλάμε για μια Αντικειμενική Αληθινή Εμπειρία κι όχι για μια «έκσταση», ή μια φανταστική εμπειρία. Μιλάμε ουσιαστικά για μια Ανοιχτή Άμεση Εμπειρία που Εξελίσσεται έξω από τον χρόνο με ασύλληπτες (από την σκέψη) ταχύτητες, για μια «Εν Κινήσει Εμπειρία της Πραγματικότητας» κι όχι για μια αντίληψη στατική ή την αντίληψη κάποιας κατάστασης (που σημαίνει «σταθερότητα» ακινησία…). Αυτή είναι η «ειδοποιός διαφορά» της ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑΣ από αυτό που βιώνουν ή νομίζουν πως βιώνουν οι άνθρωποι.