Τρίτη 20 Ιουνίου 2023

Ανθολόγιο Αττικής Πεζογραφίας

ΞΕΝΟΦΩΝ, ΚΥΡΟΥ ΑΝΑΒΑΣΙΣ

ΞΕΝ ΚΑναβ 4.2.24–4.2.28

Επιθέσεις των Καρδούχων στους Μυρίους

Επιζητώντας τη σωτηρία τους, οι Μύριοι προτίμησαν να βαδίσουν βόρεια, περνώντας από τις χιονοσκεπείς οροσειρές της χώρας των Καρδούχων, γιατί έτσι θα έφταναν γρηγορότερα σε παράλια που κατοικούνταν από ελληνικούς πληθυσμούς. Εκτός, όμως, από το ψύχος, έπρεπε να αντιμετωπίσουν και την εχθρότητα των ντόπιων πληθυσμών.

[4.2.24] τῇ δὲ ὑστεραίᾳ ἄνευ ἡγεμόνος ἐπορεύοντο· μαχό-
μενοι δ’ οἱ πολέμιοι καὶ ὅπῃ εἴη στενὸν χωρίον προκατα-
λαμβάνοντες ἐκώλυον τὰς παρόδους. [4.2.25] ὁπότε μὲν οὖν τοὺς
πρώτους κωλύοιεν, Ξενοφῶν ὄπισθεν ἐκβαίνων πρὸς τὰ ὄρη
ἔλυε τὴν ἀπόφραξιν τῆς ὁδοῦ τοῖς πρώτοις ἀνωτέρω πειρώ-
μενος γίγνεσθαι τῶν κωλυόντων, [4.2.26] ὁπότε δὲ τοῖς ὄπισθεν
ἐπιθοῖντο, Χειρίσοφος ἐκβαίνων καὶ πειρώμενος ἀνωτέρω
γίγνεσθαι τῶν κωλυόντων ἔλυε τὴν ἀπόφραξιν τῆς παρόδου
τοῖς ὄπισθεν· καὶ ἀεὶ οὕτως ἐβοήθουν ἀλλήλοις καὶ ἰσχυρῶς
ἀλλήλων ἐπεμέλοντο. [4.2.27] ἦν δὲ καὶ ὁπότε αὐτοῖς τοῖς ἀναβᾶσι
πολλὰ πράγματα παρεῖχον οἱ βάρβαροι πάλιν καταβαίνουσιν·
ἐλαφροὶ γὰρ ἦσαν ὥστε καὶ ἐγγύθεν φεύγοντες ἀποφεύγειν·
οὐδὲν γὰρ εἶχον ἄλλο ἢ τόξα καὶ σφενδόνας. [4.2.28] ἄριστοι δὲ καὶ
τοξόται ἦσαν· εἶχον δὲ τόξα ἐγγὺς τριπήχη, τὰ δὲ τοξεύ-
ματα πλέον ἢ διπήχη· εἷλκον δὲ τὰς νευρὰς ὁπότε τοξεύοιεν
πρὸς τὸ κάτω τοῦ τόξου τῷ ἀριστερῷ ποδὶ προσβαίνοντες.
τὰ δὲ τοξεύματα ἐχώρει διὰ τῶν ἀσπίδων καὶ διὰ τῶν
θωράκων. ἐχρῶντο δὲ αὐτοῖς οἱ Ἕλληνες, ἐπεὶ λάβοιεν,
ἀκοντίοις ἐναγκυλῶντες. ἐν τούτοις τοῖς χωρίοις οἱ Κρῆτες
χρησιμώτατοι ἐγένοντο. ἦρχε δὲ αὐτῶν Στρατοκλῆς Κρής.

***
Την επομένην ημέραν επορεύοντο άνευ οδηγού∙ μαχόμενοι δε οι πολέμιοι και όπου ήτο στενόν μέρος καταλαμβάνοντες αυτό εκ των προτέρων, ημπόδιζον την δίοδον. Οσάκις λοιπόν ημπόδιζον τους πρώτους, ο Ξενοφών εξήρχετο της οδού εκ των όπισθεν, ανήρχετο επί του όρους και ήνοιγε δίοδον εις τους πρώτους προσπαθών να προχωρή υψηλότερον των εμποδιζόντων, οσάκις δε επετίθεντο εναντίον των τελευταίων, ο Χειρίσοφος εγκαταλείπων και αυτός την οδόν και προσπαθών να ανέλθη υψηλότερα από τον εχθρόν ήνοιγε δρόμον δια τους όπισθεν, και κάθε φοράν κατά τοιούτον τρόπον εβοήθουν αλλήλους και εφρόντιζον ισχυρώς περί αλλήλων. Ενίοτε δε οι βάρβαροι, αφού είχον αναβή οι Έλληνες, παρείχον μεγάλας ενοχλήσεις εις αυτούς, ενώ κατέβαινον πάλιν∙ διότι ήσαν ελαφρώς ωπλισμένοι και ηδύναντο και από πλησίον φεύγοντες να αποφεύγουν τον κίνδυνον, αφού τίποτε άλλο δεν είχον παρά τόξα και σφενδόνας, και ήσαν άριστοι τοξόται. Είχον δε τόξα περίπου μήκους τριών πήχεων, και βέλη μεγαλύτερα των δύο πήχεων∙ ετέντωνον δε τας νευράς οσάκις ετόξευον, πατούντες το κάτω μέρος του τόξου με τον αριστερόν πόδα∙ τα δε βέλη εισεχώρουν μέσα εις τας ασπίδας και τους θώρακας. Μετεχειρίζοντο δε αυτά οι Έλληνες, οσάκις ελάμβανον τοιαύτα, ως ακόντια προσθέτοντες εις αυτά αγκύλας. Εις αυτά τα μέρη οι Κρήτες εφάνησαν χρησιμώτατοι, αρχηγός δε αυτών ήτο ο Κρης Στρατοκλής.

Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου