«Οι πειραματιστές πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί. Κάποιος πρέπει να βασιστεί στην εμπειρία. Αυτές είναι παράξενες διαστάσεις εξαιρετικής δύναμης και ομορφιάς. Δεν υπάρχει καθορισμένος κανόνας για να αποφύγετε την κατάπληξη, αλλά κινηθείτε προσεκτικά, αντανακλάστε πολλά και προσπαθείτε πάντα να χαρτογραφείτε εμπειρίες πίσω στην ιστορία της φυλής και στα φιλοσοφικά και θρησκευτικά επιτεύγματα του είδους. Όλες οι ενώσεις είναι δυνητικά επικίνδυνες και όλες οι ενώσεις, σε επαρκείς δόσεις ή επαναλαμβανόμενες με την πάροδο του χρόνου, ενέχουν κινδύνους. Η βιβλιοθήκη είναι το πρώτο μέρος που πρέπει να πάτε όταν εξετάζετε λαμβάνοντας μια νέα ένωση» Ο Terence Kemp McKenna τόνιζε πάντα την υπεύθυνη χρήση των ψυχεδελικών φυτών.
«Η ζωή μου μοιάζει σαν ένα σημειωματάριο του Τζέιμς Τζόις. Διασκεδάζω πολύ, με ένα είδος αντίστροφης παράνοιας. Σκέπτομαι ότι η πραγματικότητα είναι ένα σενάριο που φτιάχτηκε για την προσωπική μου διασκέδαση και ανάπτυξη. Κάτι εντελώς υπερφυσικό!» Terence Kemp McKenna
Αυτά δηλώνει ο εθνοβοτανολόγος, ιστορικός και παγκοσμίου φήμης ερευνητής των ψυχεδελικών ουσιών Terence Kemp McKenna, (1946 – 2000) που υπήρξε και συνδιαχειριστής ενός βοτανικού κήπου στην Χαβάη, όπου συλλέγει είδη φυτών που απειλούνται από εξαφάνιση. Ήταν Αμερικανός εθνοβοτανολόγος και μυστικιστής/σαμάνος που υποστήριζε την υπεύθυνη χρήση των φυσικών ψυχεδελικών φυτών. Μίλησε και έγραψε για μια ποικιλία θεμάτων, συμπεριλαμβανομένων των ψυχεδελικών φαρμάκων, των φυτικών ενθεογόνων, του σαμανισμού, της μεταφυσικής, της αλχημείας, της γλώσσας, της φιλοσοφίας, του πολιτισμού, της τεχνολογίας, του περιβαλλοντισμού και της θεωρητικής προέλευσης της ανθρώπινης συνείδησης. Τον αποκαλούσαν «Timothy Leary of the ’90s», «μια από τις κορυφαίες αυθεντίες στα οντολογικά θεμέλια του σαμανισμού» και η «πνευματική φωνή της rave culture».
Στην δεκαετία του ’60, ήταν συνηθισμένο φίλοι ή συνάδελφοι να φεύγουν για λίγο και αργότερα να επιστρέφουν. Αυτοί οι “ταξιδιώτες” όμως δεν ταξίδευαν στον κόσμο, σε εξωτικά μέρη όπως το Θιβέτ, η Κίνα ή το Μεξικό, αλλά έκαναν ταξίδια σε καινούριες περιοχές με LSD ή μανιτάρια. Όταν επέστρεφαν τους έκαναν τις συνηθισμένες ερωτήσεις που κανείς κάνει σε έναν ταξιδεμένο: «Τι είδες; Ποιον συνάντησες; Πόσο καιρό έλειπες;» Και αυτοί έδειχναν τα αναμνηστικά που είχαν φέρει μαζί τους.
Εκείνα τα χρόνια, (αλλά και σήμερα) το να παίρνει κανείς ψυχεδελικές ουσίες εθεωρείτο αυτοπειραματισμός. Στόχος του πειραματιζόμενου ήταν πάντα η συλλογή πληροφοριών: η γνώση μέσα από την εξερεύνηση. Γι’ αυτό και η λήψη τέτοιων ουσιών εμπεριείχε και μια σιωπηλή συμφωνία. Σου επιβαλλόταν να συνεισφέρεις στο ανεπίσημο αρχείο πληροφοριών να αναφέρεις πόσο δραστική ήταν η δόση, την επίδραση που είχαν πάνω σου τα διαφοροποιημένα περιβάλλοντα στα οποία ταξίδεψες, τον χρόνο που πέρασε, τις πιθανές χρήσεις κτλ. Και φυσικά -λόγω περιέργειας- δεν ήταν ασυνήθιστη η ερώτηση: «Γιατί το πήρες;»
Ο Τέρενς Μακένα προέρχεται από αυτήν ακριβώς την παράδοση. Γεννημένος το 1946 στο δυτικό Κολοράντο, ο Μακένα μετακόμισε στο Λος Άλτος της Καλιφόρνιας, όταν τέλειωσε το γυμνάσιο. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ με πτυχίο στον σαμανισμό και την προστασία των φυσικών πλουτοπαραγωγικών πηγών. Ήταν επίσης επαγγελματίας συλλέκτης πεταλούδων. Στο βιβλίο του, που εκδόθηκε το 1992 με τίτλο Τροφή των Θεών (Bantam Books), ο Μακένα σκιαγραφεί τη ριζοσπαστική ιστορία των ψυχοτροπικών ουσιών και της ανθρώπινης εξέλιξης, εξιστορώντας την εξέλιξή μας από τους «λιθοβόλους πιθήκους» και εγκωμιάζοντας τις αξίες της ουσίας που είναι γνωστή ως ψιλοκυβίνη και αποτελεί συστατικό ορισμένων ψυχεδελικών μανιταριών, καθώς και της ουσίας DMT (διμεθυλοτρυπταμίνη), που είναι μια δραστική, οργανική ψυχοδηλωτική ουσία. Σύμφωνα με τον Μακένα, η «Εύα» (μια άλλη ονομασία της ψιλοκυβίνης) κατέχει την ανώτατη θέση στην συλλογική μας ιστορία σαν «η κυρία των μαγικών φυτών».
Αποκαλούμενος από μερικούς «Νεωτεριστής Επιστήμονας», ο Μακένα παραδέχεται πράγματι ότι «ενοχλεί τους υποστηρικτές της παραδοσιακής επιστήμης». Όταν ήταν νεότερος, αυτό τον πείραζε τόσο πολύ ώστε αναζήτησε τις συμβουλές του Γκάντερ Στεντ, του πρωτοπόρου Σουηδού γενετικού βιοχημικού. Πήγε λοιπόν στον ήρωά του και του εξέθεσε με σοβαρότητα τις ιδέες του για την επιστήμη. «Αυτό το οποίο μ’ ενδιαφέρει να μάθω είναι αν αυτές οι ιδέες είναι εσφαλμένες», του είπε. Ο Στεντ σηκώθηκε από το γραφείο του και πιάνοντας τον Μακένα από τους ώμους, του είπε: «Αγαπητέ μου, οι ιδέες σου δεν είναι ούτε καν εσφαλμένες!» Αν και αυτό συνέτριψε τον Μακένα, δεν τον αποθάρρυνε από το να επιμείνει να γίνει συλλέκτης εκπληκτικών πληροφοριών, ένθερμος ομιλητής και παραγωγικός συγγραφέας παγκοσμίου φήμης.
ΔΕΣ: Pablo Amaringo – ο Περουβιανός Σαμάνος
Η συνέντευξη που ακολουθεί πάρθηκε από την δρα Σούκι Μίλλερ, πρακτική ψυχοθεραπεύτρια από την Νέα Υόρκη και πρώην διευθύντρια του Ιδρύματος Εσάλεν, για λογαριασμό του περιοδικού Omni.
Πριν αρχίσει η συνέντευξη, ο Μακένα έδωσε την ακόλουθη συμβουλή:
«Μόνο όταν διαθέτεις την ικανότητα να κάνεις λογοπαίγνια, να τραγουδάς ή να μιλάς με γρίφους, θα μπορέσεις να περάσεις μέσα από τα μαγικά σημεία ελέγχου. Γιατί, για να έρθεις αντιμέτωπος με πραγματικούς μάγους πρέπει να μπεις σε ένα βασίλειο γεμάτο από γρίφους και αινιγματικά σκηνικά όπου η ηλιθιότητα τιμωρείται και λατρεύεται η ευφυΐα».
-Σ’ έχουν ονομάσει προφήτη, τρελό, τον πιο σημαντικό οραματιστή λόγιο της Αμερικής, ραψωδό της ψυχεδελικής μας πατρογονικής κληρονομιάς και πολλά άλλα. Πώς μεγάλωσες; Μήπως είχε κάτι το νερό του σπιτιού σου;
– Γεννήθηκα στην Παονία, ένα χωριό 1500 κατοίκων στο Κολοράντο, όπου οι περισσότεροι κάτοικοι είναι κτηνοτρόφοι ή ανθρακωρύχοι. Στο τελευταίο έτος του γυμνασίου, η φιλενάδα μου έμεινε έγκυος. Την παντρεύτηκα και πήγα να δουλέψω στα ανθρακωρυχεία. Στο χωριό διανοούμενος θεωρούνταν όποιος μπορούσε να διαβάσει εφημερίδα. Η μητέρα μου είχε πάει σε μια σχολή γραμματέων και είχε πλούσιο λεξιλόγιο. Της άρεσε η κλασική μουσική και το γράψιμο και ήταν η αγαπημένη κόρη του παππού μου. Η γλώσσα ήταν η αδυναμία του παππού μου. Συχνά χρησιμοποιούσε τη φράση «οι μουχλιασμένες σουσουράδες από το Ζίμερμαν!» Εγώ την διασκεύασα και την έκανα «οι μοιχαλιασμένες σουρλουλούδες από μια πόλη που ονομάζεται Ζίμερμαν». Ο παππούς μου διέκρινε σε αυτό το λογοπαίγνιο μια ποιητική φλέβα. Ήταν κι αυτός λίγο τρελός, λίγο ποιητής.
– Πότε πρωτογνώρισες την εμπειρία των άλλων πραγματικοτήτων;
– Μέχρι την ηλικία των τριών ετών, ζούσαμε στο σπίτι του παππού μου. Θυμάμαι τον εαυτό μου στο παιδικό μου σώμα να παίζω με τα τρενάκια μόνος στο καθιστικό. Μετά κάτι τράβηξε την προσοχή μου. Γυρίζω και κοιτάζω: μια παραίσθηση DMT γεμίζει τον αέρα, το σπίτι, το δωμάτιο. Υποτίθεται ότι δεν θα ‘πρεπε να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αυτό δεν επιτρέπεται! Ήταν σαν να άρχισε μια αόρατη τσαγιέρα να αδειάζει κάποιο βαρύ, έγχρωμο υγρό γεμάτο αντικείμενα και σχήματα, μια ανθοφόρα γεωμετρία. Ήταν σαν να έσπασε η πραγματικότητα, όπως το τζάμι ενός παράθυρου και ό,τι βρισκόταν απ’ έξω μπήκε ορμητικά στο δωμάτιο. Πήγα να βρω την μητέρα μου για να της το δείξω. Αλλά όταν ήρθε εκείνη, όλα χάθηκαν.
– Προς τα πού κατευθύνεται τώρα η έρευνά σου;
– Δεν ανέχομαι την τραγωδία ενός ανθρώπου να πηγαίνει προς τον τάφο αγνοώντας τι είναι πιθανό να του συμβεί. Κάνω τον συσχετισμό με το σεξ. Λίγοι άνθρωποι μπορούν να αποφύγουν να έχουν κάποια σεξουαλική εμπειρία στην ζωή τους -το σεξ είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου και αποτελεί γι’ αυτόν μεγάλη χαρά και οδύνη ταυτόχρονα. Πιστεύω ότι ένας άνθρωπος δεν είναι ολοκληρωμένος αν δεν έχει αυτή την εμπειρία. Γι’ αυτό και δεν μου αρέσει η ιδέα να πηγαίνει κανείς στον τάφο χωρίς ούτε καν να έχει έρθει ποτέ σε επαφή με αυτό το “κάτι άλλο”. Είναι ένα θέμα σημαντικό που αφορά όλη την ανθρωπότητα. Μας προσφέρει μια τεράστια περιοχή εμπειρίας και γνώσης, η οποία, άγνωστο πώς, χάθηκε κατά το παρελθόν και αυτό λειτουργεί σήμερα σε βάρος μας.
– Ποια είναι η επίδραση του DMT;
– Πιστεύω ότι κυρίως επιτείνει την προσοχή μας, έτσι ώστε όταν ακούμε ένα θόρυβο να έρχεται από κάπου μέσα στην περιφερική μας όραση, να γυρνάμε και να εστιάζουμε την προσοχή μας στο τι μπορεί να είναι αυτός ο θόρυβος. Αυτή η ταχύτατη επικέντρωση της νοητικής μας λειτουργίας καθοδηγείται με κάποιο τρόπο από το DMT. Το παράδοξο είναι ότι το DMT είναι το ταχύτερο και το ασφαλέστερο παραισθησιογόνο. Είναι επίσης ασφαλέστερο, γιατί αφήνει το σώμα μας γρήγορα. Από την σκοπιά αυτή δεν μοιάζει με οποιοδήποτε άλλο φθοροποιό στοιχείο που εισέρχεται στον οργανισμό.
– Το βιβλίο σου “Τροφή των Θεών” συσχετίζει το DMT με την ουσία των ψυχεδελικών μανιταριών, την ψιλοκυβίνη. Ποια είναι η σχέση τους;
– Η ψιλοκυβίνη και το DMT είναι χημικά συγγενή στοιχεία. Το βιβλίο μου αναφέρει την ιστορία των ψυχεδελικών ουσιών προσπαθεί να δείξει τον αντίκτυπο τους στον πολιτισμό και στην διαμόρφωση μιας προσωπικότητας. Οι άνθρωποι έχουν επιχειρήσει -ανεπιτυχώς- να απαντήσουν στο ερώτημα του πώς εξελίχθηκε ο νους και η συνείδησή μας από το στάδιο του πιθήκου. Έχουν δοκιμάσει διάφορους τρόπους για να ερμηνεύσουν αυτή την εξέλιξη, αλλά κατά την γνώμη μου, το κλειδί στην λύση αυτού του μεγάλου μυστηρίου είναι η παρουσία ψυχοτροπικών φυτών στο διαιτολόγιο των πρώτων ανθρώπων.
– Τι σε οδήγησε σ’ αυτό το εκπληκτικό συμπέρασμα;
– Η ίδια η παραδοσιακή θεωρία της εξέλιξης μάς λέει ότι κάθε βήμα που κάνει ένα είδος αναφορικά με την καλύτερη προσαρμογή του στο περιβάλλον εγγράφεται σταδιακά στο γενετικό του νήμα. Έτσι, κάθε είδος δουλεύει αυτές τις μικρές αλλαγές στο DNA του για να πετύχει την καλύτερη δυνατή προσαρμογή των απογόνων, μέχρι τελικά να ξεπεράσει σε εξέλιξη όλους τους ανταγωνιστές του σε ένα συγκεκριμένο τομέα ή σε ένα συγκεκριμένο περιβάλλον.
– Άρα οι προϊστορικοί άνθρωποι υπερέβησαν τους πιθήκους επειδή πήραν κάποια ψυχοτροπική ουσία;
– Πιστεύω πως ναι. Η εργαστηριακή έρευνα έχει δείξει ότι η λήψη της ψιλοκυβίνης σε τόσο μικρές ποσότητες, ώστε να μην μπορεί να εντοπιστεί στο σώμα, αυξάνει την οξύτητα της όρασης. Στην δεκαετία του ’60, ο Ρόμπερτ Φίσερ, του Εθνικού Ινστιτούτου Νοητικής Υγείας, έκανε έρευνα χορηγώντας στους απόφοιτους αυτή την ουσία. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων έδειξαν ότι η ουσία ψιλοκυβίνη στο σώμα του απόφοιτου είχε οξύνει κατά πολύ την περιφερική του όραση. Η περιφερική όραση είναι ακριβώς η λειτουργία που χρησιμοποιούν τα ζώα που κυνηγούν για να ανιχνεύσουν την λεία τους από μακριά. Άρα λοιπόν, η ψιλοκυβίνη επιδρά σαν ένας χημικός παράγοντας- όταν προστεθεί στο διαιτολόγιο, επηρεάζει την εξέλιξη της επόμενης γενιάς.
Όταν κατεβήκαμε από τα δέντρα στις πεδιάδες και αρχίσαμε να πειραματιζόμαστε με τον δίποδο βηματισμό και το παμφάγο διαιτολόγιο, συναντήσαμε τα μανιτάρια. Σε μικρές δόσεις, τα μανιτάρια αυξάνουν την οξύτητα της όρασης. Σε μεσαίες δόσεις, προκαλούν γενική εγρήγορση του κεντρικού νευρικού συστήματος, η οποία σε ένα πρωτεύον θηλαστικό σημαίνει αυξημένη σεξουαλικότητα, δηλαδή περισσότερες εγκυμοσύνες ανάμεσα στα θηλυκά που η συμπεριφορά τους σχετίζεται με την χρήση ψιλοκυβίνης. Υψηλότερες δόσεις αυτής της ουσίας οδηγούν σε ομαδική σεξουαλικότητα και διάλυση των ορίων.
Το εγώ διαλύεται και νιώθει κανείς ακραία έκσταση. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι καθώς η χρήση τέτοιων ουσιών αυξανόταν όλο και περισσότερο, οι μη εγωιστικές καταστάσεις ήταν πολύ συνηθισμένες. Από τον τρόπο με τον οποίο αναλύω την δυσχερή θέση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι άνθρωποι -μόλυνση περιβάλλοντος, κυριαρχία του αρσενικού κτλ – φαίνεται ότι τα προβλήματα προκαλούνται από την επιβολή του εγώ, ενός δηλαδή συμπλέγματος συμπεριφοράς στην ψυχή, που αναπτύσσεται όπως ένας κακοήθης όγκος. Αν δεν θεραπευτεί εγκαίρως -αν δεν υπάρχει δηλαδή φαρμακευτική παρέμβαση- γίνεται το κυρίαρχο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας. Το αποτέλεσμα ενός τέτοιου πράγματος το βλέπουμε γύρω μας στην καθημερινή ζωή.
– Πώς δημιουργήθηκαν όλα αυτά;
– Εβδομήντα πέντε έως δεκαπέντε χιλιάδες χρόνια πριν, υπήρχε ένας ανθρώπινος παράδεισος πάνω στην Γη. Οι άνθρωποι χόρευαν, τραγουδούσαν, έγραφαν ποίηση, έλεγαν αστεία, γρίφους, έκαναν σκευωρίες, πολεμούσαν και λίγο, αλλά δεν είχαν την αντίληψη του εγώ, όπως την έχουμε εμείς αποκρυσταλλώσει στην δυτική κοινωνία. Ο λόγος της απουσίας του εγώ οφειλόταν στην μικρή λήψη μανιταριών. Επρόκειτο για κοινωνικό φαινόμενο και ο οργιαστικός χαρακτήρας του σεξ μετριόταν μάλλον σεληνιακά. Ακολουθούσε δηλαδή τους κύκλους της Σελήνης. Όλοι περίμεναν γύρω στις τρεις ή τέσσερις εβδομάδες πριν ξαναπέσουν στον αισθησιασμό και στην διάλυση των ορίων. Η κοινωνικότητα, η πίστη, ο αλτρουισμός και η αυτοθυσία -όλες αυτές οι αξίες που αποτελούν τις βάσεις του ανθρωπισμού αναπτύχθηκαν σε μια εποχή και σε μια κατάσταση από την οποία απουσίαζε η έννοια του εγώ.
-Αν όλα αυτά ήταν τόσο υπέροχα, γιατί τελείωσαν;
– Η πιο κομψή εξήγηση είναι ότι αυτή η ίδια δύναμη που προκάλεσε αρχικά την καινοτομία εξάλειψε τις προϋποθέσεις για την συνέχισή της. Η ξηρασία, ας πούμε, στην Αφρική μάς ανάγκασε να βγούμε από τα δάση στις πεδιάδες και να γίνουμε δίποδα και παμφάγα. Ζούσαμε σ’ αυτές τις παραδεισένιες πεδιάδες, αλλά το κλίμα γινόταν όλο και πιο ξηρό. Η ανεύρεση μανιταριών γινόταν όλο και πιο δύσκολη. Θα μπορούσαμε να βρούμε άλλες στρατηγικές για την λήψη μανιταριών, αλλά θα ήταν επιζήμιες. Μια στρατηγική που εφαρμόστηκε ήταν η λήψη μανιταριών μόνο σε μεγάλες γιορτές και μόνο από μια συγκεκριμένη τάξη ανθρώπων – τους σαμάνους, για παράδειγμα.
Σταδιακά το μανιτάρι εμφανιζόταν μόνο γύρω από λίμνες ή στις βροχερές σκιές ορισμένων βουνών, ώσπου τελικά χάθηκε. Τότε, λόγω της μεγάλης πίεσης που προκάλεσε η ξηρασία, εφευρέθηκε η γεωργική καλλιέργεια. Ας δούμε με ποιο τρόπο. Οι πληθυσμοί της εποχής εκείνης ήταν νομάδες. Μιλάμε για την τροφοσυλλεκτική περίοδο. Όταν επέστρεφαν στο μέρος που είχαν κατασκηνώσει την περασμένη χρονιά, έβλεπαν στο σημείο όπου είχαν πετάξει τα απορρίμματα, να έχουν φυτρώσει όλα εκείνα τα φυτά που ήταν απαραίτητα για την επιβίωσή τους. Η ανακάλυψη αυτή πρέπει να αποδοθεί στις γυναίκες, που είναι κατ’ εξοχήν παρατηρητικές: επιστρέφοντας μετά από ένα χρόνο, έβρισκαν στην θέση όπου είχαν θάψει αποφάγια και περιττώματα, να τους περιμένει νέα τροφή. Η διάκριση αυτή μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος αποτέλεσε την βάση για την ανάπτυξη της αφηρημένης σκέψης.
Ταυτόχρονα, οι άντρες αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι η σεξουαλική πράξη, που παλιότερα είχε συσχετιστεί με τα ομαδικά όργια, ήταν το αντίστοιχο του να θάβεις τροφή και να επιστρέφεις ένα χρόνο αργότερα! Αρχίζει να αναγνωρίζεται η αξία της πατρότητας. Από αυτό το σημείο και μετά ανοίγει ο δρόμος προς την κόλαση – ένας πολύ φαρδύς δρόμος! Ο άντρας σκέφτεται: “τα παιδιά μου”. Δεν λέει “τα παιδιά μας”. Έτσι, τα ζώα που σκοτώνω είναι για τις γυναίκες μου και τα παιδιά μου. Οι γυναίκες θεωρούνται πλέον ιδιοκτησία. Το εγώ είναι πια κυρίαρχο και ανεξέλεγκτο.
– Τα στοιχεία που υπάρχουν σήμερα για την ουσία ψιλοκυβίνη πόσο υποστηρίζουν την θεωρία σου;
– Εδώ είναι το πρόβλημα. Αυτή η ουσία ανακαλύφθηκε το 1953, αλλά δεν χαρακτηρίστηκε χημικά παρά μετά το 1957 και κηρύχτηκε παράνομη το 1966. Άρα, το περιθώριο που είχαν οι επιστήμονες για να τη μελετήσουν ήταν μόνο εννιά χρόνια. Όσοι την μελετούσαν δεν φαντάστηκαν ποτέ ότι κάποτε θα τους απαγορευόταν να δουλέψουν πάνω σ’ αυτό το θέμα. Όταν πρωτοκυκλοφόρησε το LSD στον χώρο της ψυχοθεραπείας, προκάλεσε μια αναταραχή που είχε τον ίδιο αντίκτυπο που είχε και η διάσπαση του ατόμου στον χώρο της φυσικής. Όλοι σκέφτηκαν: «Ωραία, τώρα θα κατανοήσουμε τις νοητικές ασθένειες, τα ψυχικά τραύματα και τις έμμονες ιδέες, αφού αυτή είναι η πρώτη από μια οικογένεια ψυχοτροπικών ουσιών που θα μας οδηγήσει στην κατανόηση της γένεσης των νευρώσεων και της θεραπείας τους».
Όταν όμως το επιστημονικό κατεστημένο πληροφορήθηκε ότι δεν θα υπήρχε κυβερνητική επιδότηση για την μελέτη των ψυχεδελικών ουσιών, όλοι έσκυψαν το κεφάλι και το δέχτηκαν. Συνέπεια της αποτυχίας τους να εναντιωθούν σε αυτή την απόφαση ήταν μια καταπιεσμένη κοινωνία και μια ατελής επιστήμη. Ποτέ άλλοτε δεν είχε υποκύψει τόσο πολύ η επιστήμη στις επιταγές των πολιτικών και δεν τους είχε επιτρέψει να ορίσουν πώς θα κάνει την δουλειά της.
Εγώ δεν προσπαθώ να φέρω επανάσταση στις θεωρίες της ανθρώπινης εξέλιξης. Το σενάριο που παρουσιάζω όμως, αν αληθεύει, έχει τεράστιες επιπτώσεις. Για 10.000 χρόνια, χρησιμοποιώντας την γλώσσα και τις κοινωνικές ικανότητες των αγγέλων, κυνηγούσαμε τέρατα και δαίμονες. Έτσι, τα ανθρώπινα όντα δημιούργησαν μια αλτρουιστική κοινωνία- αργότερα, εξαιτίας της απόσυρσης ή της απομάκρυνσης των ψυχοτροπικών ουσιών, δεν μπορούσαμε πλέον να στηριχτούμε πουθενά αλλού εκτός από την αρχέγονη συμπεριφορά των θηλαστικών, δηλαδή την κυριαρχία του ισχυρότερου.
– Προσδίδεις μεγάλη δύναμη σε μια συγκεκριμένη ουσία. Τι μπορείς να μου πεις για το DMT;
– Δεν γνωρίζουμε τι σημαίνει DMT. Είναι σαν την γη που πρωτοείδε ο Κολόμβος και κάποιος του είπε: «Ε, και λοιπόν, είδες ένα κομμάτι γης. Και τι έγινε; Πού είναι το σπουδαίο;» Και ο Κολόμβος του απάντησε: «Μα δεν καταλαβαίνεις; Αυτός είναι ο Νέος Κόσμος». Τα τελευταία 500 χρόνια ο δυτικός πολιτισμός έχει καταπνίξει την ιδέα των απελευθερωμένων από το σώμα διανοιών -την ιδέα δηλαδή της ύπαρξης και πραγματικότητας του πνεύματος.
Αν μείνει κανείς τριάντα δευτερόλεπτα μέσα στην λάμψη του DMT, παύει να δέχεται κάτι τέτοιο. To DMT μας δείχνει ότι ο πολιτισμός είναι ένα κατασκεύασμα. Μπορεί να είσαι ψυχοθεραπευτής ή σαμάνος, αλλά αυτές είναι προσωρινές πραγματικότητες στις οποίες είμαστε δεσμευμένοι εξαιτίας των συμβατικών ή τοπικών εθίμων. Οι περισσότεροι άνθρωποι δέχονται σαν αληθινή την συμβατική πραγματικότητα. Αντίθετα, οι ψυχοτροπικές ουσίες σου δείχνουν ότι όλα όσα γνωρίζεις είναι λάθος. Ο κόσμος δεν είναι ένα μονοδιάστατο, κινούμενο προς τα εμπρός, αιτιατό πράγμα, αλλά κάποιο είδος υπερδιαστασιακού συμπλέγματος.
-Αν όλα όσα γνωρίζουμε είναι λάθος, τότε τι γίνεται;
– Πρέπει να ανασκευάσουμε την πραγματικότητα. Αυτό αμέσως-αμέσως είναι μια τρομακτική πρόκληση για την φαντασία μας. Δεν χρειάζεται να ακολουθήσουμε τον Μαρξ, τον Ιησού ή οποιονδήποτε άλλον. Όλα διαλύονται και μπορούμε να πούμε: «Υπάρχω μόνο εγώ, ο νους μου και η Μητέρα Φύση». Οι ψυχοτροπικές ουσίες μας δείχνουν ότι αυτό που μας περιμένει στην “άλλη όχθη” έχει μια τρομαχτικά πραγματική και σταθερή μορφή: είναι ένας κόσμος που παραμένει σταθερός κάθε φορά που τον επισκεπτόμαστε. Ένας κόσμος που είναι το ίδιο πραγματικός με τον δικό μας.
– Τι μας περιμένει εκεί και ποιος;
– Εκτοξεύεσαι σε ένα διάστημα. Κατά κάποιον τρόπο, μπορείς να πεις ότι είναι υπόγειο ή ότι ένα τεράστιο βάρος υπάρχει από πάνω του. Αισθάνεσαι έγκλειστος εκεί μέσα, όμως ο ίδιος ο χώρος είναι ανοιχτός, ζεστός, άνετος, επενδυμένος με κάποιο πολύ αισθησιακό υλικό! Εκεί οι οντότητες είναι πλήρως σχηματισμένες. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτές οι οντότητες βρίσκονται πραγματικά εκεί.
– Πώς είναι αυτές οι οντότητες;
– Δεν είναι εύκολο να τις περιγράφω. Τις ονομάζω “αυτομεταμορφούμενα μηχανικά ξωτικά”[1] μισά μηχανή, μισά ξωτικά. Κινούνται πολύ γρήγορα και αλλάζουν συνεχώς. Είναι σαν να σε περιμένουν. Όταν εκτοξεύεσαι σ’ αυτό το διάστημα, ακούγονται ζητωκραυγές. Όπως λέει ένα τραγούδι των Πινκ Φλόυντ: «Οι καλικάντζαροι έχουν μάθει έναν καινούριο τρόπο να ζητωκραυγάζουν». Μετά έρχονται κοντά σου και σου λένε: «Μην αφήνεις να σε παρασύρει το ξάφνιασμα. Μην εγκαταλείπεις τον εαυτό σου».
Δεν μπορείς όμως να μην αισθάνεσαι φοβερά κατάπληκτος. Η πιο συντηρητική εξήγηση που μπορεί να δοθεί γι’ αυτά τα ‘ξωτικά’, αφού μιλούν αγγλικά και είναι τόσο έξυπνα, είναι ότι είναι κάποιο είδος ανθρώπινων πλασμάτων. Σίγουρα δεν μοιάζουν με μένα ούτε και με εσάς, άρα αποτελούν είτε την προγενέθλια είτε την μεταθανάτια φάση της ανθρώπινης ύπαρξης ή ίσως και τις δυο, όπως πιστεύουν οι Ινδοί. Σκέφτεσαι: «Χτύπος της καρδιάς; Κανονικός. Παλμοί; Κανονικοί». Αλλά ο νους σου λέει: «Όχι, όχι. Πρέπει να έχω πεθάνει. Είναι τρελό, πολύ τρελό. Δεν φταίει η ψυχεδελική ουσία που πήρα· καμιά ουσία δεν μπορεί να προκαλέσει κάτι τέτοιο». Στο μεταξύ, αυτό που βλέπεις μένει σταθερό· δεν χάνεται.
– Ποιος είναι ο ρόλος αυτών των ανθρωπόμορφων πλασμάτων;
– Μας διδάσκουν κάτι. Η γλώσσα τους είναι μια ανώτερη διαστασιακή γλώσσα, απίστευτα συμπυκνωμένη. Για μας το συντακτικό είναι η δομή του νοήματος· το νόημα είναι κάτι που ακούμε ή νιώθουμε. Σ’ εκείνο τον κόσμο η δομή είναι κάτι που βλέπεις. Εκεί τα απεριόριστα νοήματα της γλώσσας την κάνουν να πλημμυρίζει τα ακουστικά κανάλια και να μπαίνει στα οπτικά κανάλια. Τα όντα αυτά έρχονται πηδώντας γύρω σου και μετά -μεταφορικά βέβαια- είναι σαν να απλώνουν τα χέρια τους μέσα τους και να σου προσφέρουν κάτι. Σου προσφέρουν ένα τόσο ωραίο αντικείμενο, τόσο περίπλοκα δουλεμένο, τόσο διαφορετικό, ώστε δεν μπορείς να το εκφράσεις με λόγια. Κοιτάζοντάς το και μόνο αντιλαμβάνεσαι ότι ένα τέτοιο αντικείμενο είναι αδύνατο να υπάρχει. Η μόνη σύγκριση που μπορεί να γίνει είναι με αυτό που αισθάνεται κανείς όταν βλέπει ένα αυγό Φαμπερζέ.
Το εκπληκτικό είναι ότι αυτό το αντικείμενο παράγει κι άλλα αντικείμενα και όλα αυτά συμβαίνουν σε ένα σκηνικό άγριας ευθυμίας και χαράς, αλλά και σύγχυσης. Συνήθως η γλώσσα δημιουργεί ένα σύστημα συμβατικών νοημάτων που βασίζεται στις δομές που έχει καθορίσει η εμπειρία. Η ουσία DMT όμως σε ρίχνει σ’ ένα μέρος όπου τονίζεται η υπερβατική, συμβολική γλώσσα. Η γλώσσα είναι ένα μέσο επικοινωνίας, αλλά αποτυγχάνει στο ίδιο της το παιχνίδι επειδή εξαρτάται από το κείμενο. Όλα αποτελούν ένα σύνολο μεταφορικών σχημάτων. Λέμε: «Ο ορίζοντας της Νέας Υόρκης μοιάζει με τα Ιμαλάια. Η κορυφογραμμή των Ιμαλαΐων μοιάζει με τον δείκτη του χρηματιστηρίου – κι έτσι είναι σήμερα η διάθεσή μου».
Στο παράδειγμα αυτό χρησιμοποιούμε ένα σύνολο από συμπλεκόμενες μεταξύ τους μεταφορές. Σαν άνθρωποι λειτουργούμε με τις έννοιες είτε του μέλλοντος είτε του παρελθόντος, είτε με το αντικείμενο είτε με την οντότητα. Αν κάτι δεν ανήκει σε αυτές τις κατηγορίες, πέφτουμε σε ένα χάσμα γνωστικής ασυμφωνίας. Έτσι, οτιδήποτε είναι έξω από το μεταφορικό αυτό σύστημα, δεν λειτουργεί. Γι’ αυτό και είναι απαραίτητο το ξάφνιασμα. Το ξάφνιασμα είναι η αντίδραση του σώματος όταν η περιγραφική του μηχανή είναι ανίκανη να βγάλει ένα λογικό συμπέρασμα. Προβάλλεις την περιγραφή σου και αυτή ξαναεπιστρέφει. Απορημένη. Το ξάφνιασμα σπάει την ανακύκλωση.
– Με ποιες άλλες εικόνες μπορείς να αποδώσεις τις εμπειρίες από το ταξίδι που κάνεις με το DMT;
– Το αρχέτυπο του DMT είναι το τσίρκο με τις τρεις αρένες. Το τσίρκο είναι γεμάτο λαμπερά φώτα, κυρίες με απαστράπτοντα κοστούμια και άγρια ζώα. Αλλά ακριβώς κάτω από αυτή την εικόνα υπάρχει μια αρκετά σκοτεινή όψη του Θεού Έρωτα, τέρατα, ξεριζωμός και μυστήριο. To DMT είναι η πεμπτουσία αυτού του αρχέτυπου. Η ψυχοτροπική αυτή ουσία προσπαθεί να μας δείξει την αληθινή φύση του παιχνιδιού: ότι η πραγματικότητα είναι μια θεατρική ψευδαίσθηση. Μόλις το μάθεις αυτό, θέλεις να βρεις τον θεατρικό επιχειρηματία που έχει ανεβάσει αυτό το έργο και μετά να συζητήσεις το επόμενο έργο μαζί του.
– Άρα το τσίρκο είναι απλώς μια πύλη. Πώς όμως τελειώνει αυτή η εμπειρία;
– Αυτά τα τρελά συνεχίζονται για 90 δευτερόλεπτα. Μετά βγαίνεις από εκεί. Σε αποχαιρετούν. Μια φορά μου είπαν: «Deja νυ, deja νυ!»
– Έχεις αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής σου στην χαρτογράφηση της περιοχής που σε πηγαίνουν οι ψυχοτροπικές ουσίες. Πώς θα τα ερμήνευες όλα αυτά;
– Αυτές οι ουσίες μπορούν να διαλύσουν με μια μόνο αστραπή ολόκληρο τον λογικό προγραμματισμό μας. Μας οδηγούν πίσω στην αλήθεια του οργανισμού την οποία έχουν σχεδιάσει ακριβώς για να κρύψουν τα γλωσσικά στερεότυπα, η δημιουργία εξαρτημένων ανακλαστικών, καθώς και η συμβατική συμπεριφορά. Μόλις μπεις στην ουσία, ξαναγεννιέσαι έξω από το περίβλημα του πολιτισμού και της γλώσσας. Μπαίνεις κυριολεκτικά γυμνός μέσα σ’ αυτή την καινούρια περιοχή.
– Τι λες στους δύσπιστους;
– To DMT νικάει εντελώς την φοβία για τις ψυχοτροπικές ουσίες. Θα μπορούσαμε να ξεφορτωθούμε όλες τις ναρκωτικές ουσίες, εκτός από το DMT και την ψιλοκυβίνη, χωρίς στην πραγματικότητα να έχουμε πετάξει τίποτε. Το γεγονός ότι το DMT έχει τόσο σύντομη και έντονη δράση, το κάνει να μοιάζει ειδικά σχεδιασμένο για τους δύσπιστους. Κάποιος μπορεί να πει: «Δεν μπορώ να ρισκάρω πέντε ώρες σε μια ψυχοτροπική ουσία. Είναι τρέλα». Αυτό που δεν λένε όμως είναι: «Η καριέρα μου, η ζωή μου θα καταστραφούν, γι’ αυτό καλύτερα ας μείνει μακριά από μένα». Αλλά αν πεις σ’ αυτούς τους ανθρώπους: «Κοίτα, αντί να μιλάς γι’ αυτές τις ουσίες, δεν διαθέτεις καλύτερα πέντε λεπτά…». To DMT καπνίζεται. Ολόκληρο το ταξίδι διαρκεί πολύ λίγο και χωρίς παρενέργειες. Οι δύσπιστοι και οι συντηρητικοί, έτσι ανόητοι που είναι, εφόσον διακατέχονται από την αφελή εντύπωση ότι ο χρόνος είναι γραμμικός, σκέφτονται: «Αν είναι μόνο πέντε λεπτά… Πόσο άσχημο μπορεί να είναι;» Κι έτσι τους καταφέρνεις. Αν δεν το ξαναεπιχειρήσουν αργότερα, τουλάχιστον θα σταματήσουν να μιλούν αρνητικά.
-Υπάρχει άσχημο ταξίδι;
– Ένα άσχημο ταξίδι είναι ένα ταξίδι που σου διδάσκει γρηγορότερα και περισσότερα απ’ όσα θέλεις να μάθεις. Οι περισσότεροι διστάζουν να έρθουν σε επαφή με τις γνώσεις που είναι έμφυτες στις ψυχοτροπικές ουσίες. Αλλά μερικές φορές η ουσία απελευθερώνει -από μόνη της, χωρίς να το ζητήσεις- τις πληροφορίες και σου λέει: «Ορίστε ό,τι σου χρειάζεται να μάθεις». Τέτοιες πληροφορίες μπορεί να είναι: «Φέρεσαι άσχημα στους συνανθρώπους σου!» και φυσικά κανείς δεν θέλει να του υποδεικνύουν κάτι τέτοιο, ή «Πρέπει να πάρεις διαζύγιο!» και εσύ φοβάσαι κάτι τέτοιο, ή «Έχεις κάποιες συνήθειες που πρέπει να σκεφτείς σοβαρά να τις σταματήσεις!» και ποιος θέλει βέβαια να αλλάξει τις συνήθειές του;
– Πώς μπορείς να υπερασπίζεσαι με τόση επιμονή τις ψυχοτροπικές ουσίες όταν η λήψη τους μπορεί να σχετίζεται με τόσο πόνο, διάλυση και χάος;
– Θα έπρεπε να εξηγήσουμε την έννοια του όρου “έκσταση”. Στον κόσμο μας, που κυβερνάται από την διαφήμιση, ως έκσταση θεωρείται το συναίσθημα που νιώθει κάποιος όταν αγοράζει μια Μερσεντές ή όταν έχει του κόσμου τα χρήματα. Αυτή όμως δεν είναι η πραγματική έννοια της λέξης. Η έκσταση είναι ένα πολύπλοκο συναίσθημα που περιέχει στοιχεία χαράς, φόβου, θριάμβου, υποχώρησης και εναίσθησης. Η λέξη που έχει αντικαταστήσει σήμερα την αρχέγονη έννοια της έκστασης -της μέθεξης- είναι η λέξη “καλοπέραση” που είναι μια εντελώς ψυχρή έννοια. Οι ψυχοτροπικές ουσίες δεν είναι άνετες και όποιος νομίζει ότι είναι άνετες ή έστω “φευγάτες”, δεν θα ‘πρεπε να παίζει με αυτές, εκτός αν θέλει να σπάσει τα μούτρα του.
– Ποιοι άνθρωποι συγκεκριμένα δεν θα ‘πρεπε να παίρνουν ψυχοτροπικές ουσίες;
– Όσοι δεν έχουν συγκροτήσει στέρεα τον εσωτερικό κόσμο τους, όσοι είναι νοητικά διαταραγμένοι, όσοι έχουν υποστεί τεράστια ψυχολογική πίεση, ή όσοι χειρίζονται μηχανήματα από τα οποία εξαρτώνται οι ζωές εκατοντάδων ανθρώπων. Επίσης οι πολύ ευαίσθητοι -αυτοί στους οποίους δεν θα χάριζες ποτέ ένα αεροπορικό εισιτήριο για το Παρίσι- ή εκείνοι που δεν θα περίμενες να φτάσουν πέρα από τα σύνορα της πόλης τους. Μερικοί άνθρωποι έχουν καταστραφεί τόσο πολύ από την ζωή, ώστε δεν τους βοηθάει καθόλου να φτάσουν στα όριά τους. Αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν μόνο μέσα σε όρια, διατηρώντας την συνοχή και την λειτουργικότητά τους. Θα έπρεπε να τους εκτιμάμε και να τους υποστηρίζουμε και όχι να τους χορηγούμε ψυχοτροπικές ουσίες. Αν για γενετικούς, πολιτιστικούς, ή ψυχολογικούς λόγους οι ψυχοτροπικές ουσίες δεν κάνουν για σας, τότε δεν πρέπει να τις πάρετε.
Σε κανέναν δεν πρέπει να επιβάλλεται -έμμεσα ή άμεσα- η λήψη ψυχοτροπικών ουσιών. Από την άλλη όμως πλευρά, όπως μια γυναίκα πρέπει να αφήνεται ελεύθερη να εξουσιάζει το σώμα της, έτσι όλοι πρέπει να είναι ελεύθεροι να ελέγχουν τον νου τους. Όλοι πρέπει να είναι ελεύθεροι να το κάνουν και φυσικά να είναι καλά πληροφορημένοι για τις επιλογές τους. Οι πληροφορίες για τις ψυχοτροπικές ουσίες δεν διαφέρουν πολύ από τις πληροφορίες που δίνονται για το σεξ. Έχει ήδη γίνει μια κίνηση για την σεξουαλική αγωγή στα σχολεία. Έχουμε προχωρήσει αρκετά. Αλλά το θέμα των ψυχοτροπικών ουσιών είναι πολύ πιο περίπλοκο, επειδή υπάρχει ένα τεράστιο φάσμα, από την ασπιρίνη έως την ηρωίνη, και κάθε ουσία πρέπει να εκτιμηθεί για τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματά της.
-Θα ήθελες λοιπόν να μπει στα σχολεία το μάθημα των ναρκωτικών;
– Απολύτως. Τα παιδιά σήμερα μορφώνονται από μόνα τους και πληροφορούν το ένα το άλλο μέσα από ένα σύστημα απαράδεκτων και επιστημονικά ανεξερεύνητων γνώσεων. Στο θέμα των ναρκωτικών αυτή την στιγμή βρισκόμαστε στο σημείο που βρισκόμασταν στο θέμα του σεξ τις δεκαετίες του ’20 και του ’30. Μαθαίνει κανείς από φήμες. Έτσι όλοι έχουν σχηματίσει λανθασμένες ιδέες, επειδή ξέρουν περισσότερα για το κρακ παρά για ουσίες όπως είναι η μεσκαλίνη ή η ψιλοκυβίνη. Η ζωή των έμβιων όντων έχει εμποτιστεί με κάτι που είτε έχει σκόπιμα ξεπέσει στην ύλη είτε είναι παγιδευμένο από κάποιο κοσμικό δράμα. Σε μια αόρατη σε μας διάσταση λειτουργεί κάτι σαν σημείο έλξης που μας καλεί να προχωρήσουμε μπροστά και να κατανοήσουμε περισσότερα πράγματα.
– Ποιο είναι αυτό το σημείο έλξης;
– Είναι ένα σημείο στο μέλλον, το οποίο μας επηρεάζει στο παρόν. Για παράδειγμα, αν κάνεις τα χριστουγεννιάτικα ψώνια σου τον Ιούλιο, τότε τα Χριστούγεννα είναι ένα σημείο έλξης για τα καλοκαιρινά σου ψώνια. Το μοντέλο που ισχύει σήμερα, ότι τα πάντα σπρώχνονται από το παρελθόν προς το μέλλον εξαιτίας του νόμου της αιτιότητας, είναι λανθασμένο. Υπάρχουν πραγματικά σημεία έλξης μπροστά μας στον χρόνο – σημεία που λειτουργούν όπως το βαρυτικό πεδίο ενός πλανήτη. Μόλις πέσεις στην επιρροή ενός σημείου έλξης, η τροχιά σου εκτρέπεται.
– Έχει αυτό το σημείο έλξης κάποιο είδος ευφυΐας;
– Νομίζω ναι. Είναι αυτό γύρω από το οποίο δημιουργούμε την θρησκεία μας: ένας θεός, ένα τοτέμ. Είναι μια υπερδιαστασιακή πηγή απέραντης φροντίδας και αγάπης για τα ανθρώπινα εγχειρήματα.
– Κάτι άλλο τώρα. Πώς θα μπορέσει να εξερευνήσει η επιστήμη την μεταθανάτια διάσταση;
– Στέλνοντας αρκετούς ανθρώπους σ’ αυτή την άλλη διάσταση για να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους και να συνειδητοποιήσουν ότι αυτή η “άλλη διάσταση” είναι η αιωνιότητα. Εδώ ισχύει η αναλογία με το παράδειγμα του Κολόμβου: λίγοι χαμένοι από καιρό ναυτικοί, θύματα ναυαγίου όπως κι εγώ, επιστρέφουν απρόσμενα και λένε: «Δεν υπήρχε άκρη του κόσμου. Υπήρχε κάτι άλλο. Ούτε θάνατος, ούτε διάλυση, ούτε θαλάσσια τέρατα και καταστροφές, αλλά πεδιάδες, ποτάμια, πόλεις με χρυσό, λεωφόροι». Βέβαια είναι λίγο δύσκολο να καταπιεί κανείς κάτι τέτοιο, αλλά τουλάχιστον μετά απ’ αυτό οι επιστήμονες θα έχουν ένα σημείο αναφοράς για τις μελέτες τους σχετικά με τις μεταθανάτιες καταστάσεις. Δεν χρειάζεται να πετάξουν στα σκουπίδια τις μεθόδους τους.
– Σε τι άλλο ελπίζεις;
– Ελπίζω πολύ στους νέους ανθρώπους. Έχουν αυτό που εμείς δεν είχαμε ποτέ, οι μεγαλύτεροι τους έχουν ήδη περάσει από μια ψυχεδελική φάση. Συναντώ παλιά φρικιά στο Βερολίνο ή στο Λονδίνο που προσπαθούν να κρατήσουν αυτό το πράγμα μακριά από τα λάθη του παρελθόντος, κυρίως μακριά από την πολιτική. Ας δούμε τι έγινε με το LSD. To LSD ήταν μια άμεση μετωπική επίθεση στην κοινωνία. Ένας ασυνείδητος απόφοιτος της βιοχημείας μπορούσε να μετατρέψει μέσα σε ένα σαββατοκύριακο 20.000 δολάρια σε 5 με 10 εκατομμύρια. Αυτό αμέσως δημιούργησε πυραμίδες εγκληματικής δραστηριότητας τέτοιου μεγέθους και δύναμης, ώστε η κυβέρνηση αντέδρασε σαν να της έβαλαν ένα όπλο στο κεφάλι. Πράγμα που ως ένα βαθμό αληθεύει. Η σωστή στρατηγική σήμερα είναι μυστικότητα, υπονόμευση και διάτρηση από τα μέσα.
– Υπάρχει τέλος πάντων κάτι που μπορεί να σε φοβίζει;
– Η τρέλα. Οι άνθρωποι συνεχώς ρωτάνε: «Πόσο κινδυνεύω από το τάδε ναρκωτικό; Μήπως πεθάνω εάν το πάρω;» Πρόκειται για λάθος ερωτήματα. Φυσικά μπορεί να πεθάνεις, αλλά αυτό που διακινδυνεύεις πάνω από όλα είναι το λογικό σου, επειδή η διάλυση της πραγματικότητας φαίνεται ότι δεν έχει τέλος. Εγώ ανησυχώ μήπως δεν καταφέρω να βάλω σε ένα πλαίσιο αυτά τα πράγματα, μήπως χάσω το λογικό νήμα που μου επιτρέπει να επιστρέφω στην ανθρώπινη κοινότητα. Προσπαθούμε να χτίσουμε γέφυρες εδώ, όχι απλά να γίνουμε ανισόρροποι ή φευγάτοι.
– Πώς βλέπεις το μέλλον; Ποια θα είναι η εξέλιξη αυτού του κόσμου;
– Αν η ιστορία αυτή που ζούμε σήμερα συνεχιστεί και στο μέλλον, σίγουρα τα πράγματα δεν θα είναι ευχάριστα. Διότι αυτό που ζούμε σήμερα είναι ένα οικοδόμημα που στηρίζεται στην εξαθλίωση ορισμένων τάξεων, στην διατήρηση των προνομίων σε κάποιες άλλες, τον έλεγχο των πληθυσμών και την ακόμα πιο περίτεχνη χρήση των ιδεολογιών ώστε να αιχμαλωτιστούν και να παραπλανηθούν περισσότεροι άνθρωποι. Ως πολιτισμός βρισκόμαστε σε ένα οριακό σημείο, όπως μια γυναίκα που φτάνει στην κρίσιμη στιγμή του τοκετού. Αν το μωρό δεν αποκοπεί από την μητέρα του για να αποκτήσει την δική του ξεχωριστή ύπαρξη, θα επέλθει τοξιναιμία και αυτό θα οδηγήσει σε σοβαρό ιατρικό πρόβλημα.
Τα μανιτάρια έχουν πει ξεκάθαρα: «Όταν ένα είδος ετοιμάζεται να αναχωρήσει για τα αστέρια, ο πλανήτης θα διαταραχθεί έως τον πυρήνα του». Όλη η εξέλιξη προχωράει προς αυτή την στιγμή και δεν υπάρχει επιστροφή. Αυτό που βρίσκεται μπροστά μας είναι μια διάσταση τέτοιας ελευθερίας και υπέρβασης, ώστε όταν βρεθούμε στην σωστή θέση, η ιδέα της επιστροφής πίσω θα φαντάζει παράλογη. Θα ζούμε στον χώρο της φαντασίας. Γρήγορα θα γίνουμε αγνώριστοι στους προηγούμενους εαυτούς μας γιατί τώρα οριζόμαστε από τους περιορισμούς μας: τους νόμους της βαρύτητας· την ανάγκη να τρώμε· να αποβάλλουμε την τροφή· να κάνουμε χρήματα. Έχουμε την θέληση να επεκταθούμε απείρως προς την ευχαρίστηση, την φροντίδα, την προσοχή, την ενοποίηση. Αν δεν είναι τίποτε περισσότερο -που σίγουρα είναι πολλά περισσότερα- είναι τουλάχιστον μια ελπίδα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, ο McKenna άρχισε να μιλά δημόσια για το θέμα των ψυχεδελικών ναρκωτικών, και έγινε ένας από τους πρωτοπόρους του ψυχεδελικού κινήματος. Η κύρια εστίασή του ήταν στα φυτικά ψυχεδελικά όπως τα μανιτάρια ψιλοκυβίνης, η ayahuasca, η κάνναβη και το φυτικό παράγωγο DMT. Διεξήγαγε περιηγήσεις διαλέξεων και εργαστήρια προωθώντας τα φυσικά ψυχεδελικά ως έναν τρόπο για να εξερευνήσετε παγκόσμια μυστήρια, να διεγείρετε την φαντασία και να αποκαταστήσετε μια αρμονική σχέση με την φύση. Αν και συνδέεται με την Νέα Εποχή και Human Potential Movements, ο ίδιος ο McKenna είχε λίγη υπομονή για τις ευαισθησίες της Νέας Εποχής. Τόνισε επανειλημμένα την σημασία και την υπεροχή της «αισθητής παρουσίας της άμεσης εμπειρίας», σε αντίθεση με το δόγμα.
Εκτός από τα ψυχεδελικά φάρμακα, ο McKenna μίλησε για ένα ευρύ φάσμα θεμάτων, συμπεριλαμβανομένων του σαμανισμού, μεταφυσική, αλχημεία, γλώσσα, πολιτισμό, αυτοενδυνάμωση, περιβαλλοντισμός, τεχνοπαγανισμός, τεχνητή νοημοσύνη, εξέλιξη, εξωγήινοι, επιστήμη και επιστημονισμός, το Web και εικονικές πραγματικότητες.
Ο McKenna έγινε προσάρτημα της δημοφιλούς αντικουλτούρας με τον Timothy Leary να τον συστήνει κάποτε ως «έναν από τους πέντε ή έξι πιο σημαντικούς ανθρώπους στον πλανήτη» και με τον κωμικό Bill Hicks να τον αναφέρει στο το stand-up act του και χτίζοντας μια θεωρία γύρω από τις ιδέες του. Ο McKenna έγινε επίσης δημοφιλής προσωπικότητα στην ψυχεδελική σκηνή rave χορού των αρχών της δεκαετίας του 1990, με συχνές εμφανίσεις σε raves και συνεισφορές σε άλμπουμ ψυχεδελικών και goa trance από τους The Shamen. Spacetime Continuum, Alien Project, Capsula, Entheogenic, Zuvuya, Shpongle και Shakti Twins. Το 1994 εμφανίστηκε ως ομιλητής στο Φεστιβάλ Starwood, που τεκμηριώθηκε στο βιβλίο Tripping του Charles Hayes.
Ο McKenna δημοσίευσε πολλά βιβλία στις αρχές έως τα μέσα της δεκαετίας του 1990, όπως: The Archaic Revival, Τροφή των Θεών, και Αληθινές Παραισθήσεις. Εκατοντάδες ώρες δημόσιων διαλέξεων του McKenna ηχογραφήθηκαν είτε επαγγελματικά είτε λανθασμένα και έχουν δημιουργηθεί σε κασέτα, CD και MP3. Τμήματα των ομιλιών του έχουν γίνει δείγματα από πολλούς μουσικούς και DJ’s. Ο McKenna ήταν συνάδελφος και στενός φίλος του μαθηματικού του χάους Ralph Abraham και του συγγραφέα και βιολόγου Rupert Sheldrake. Διεξήγαγε πολλές δημόσιες και πολλές ιδιωτικές συζητήσεις μαζί τους από το 1982 μέχρι τον θάνατό του. Αυτές οι συζητήσεις ήταν γνωστές ως τριμερείς διάλογοι και μερικές από τις συζητήσεις δημοσιεύτηκαν αργότερα στα βιβλία: Trialogues at the Edge of the West and The Evolutionary Mind.
Στα τέλη του 1999, ο McKenna περιέγραψε τις σκέψεις του σχετικά με τον επικείμενο θάνατό του στον συνεντευκτή Erik Davis:
«Πάντα πίστευα ότι ο θάνατος θα ερχόταν στον αυτοκινητόδρομο σε μερικές φρικτές στιγμές, οπότε δεν θα είχα χρόνο να το λύσω. Το να έχεις μήνες και μήνες να το κοιτάξεις και να το σκεφτείς και να μιλήσεις με τους ανθρώπους και να ακούσεις τι έχουν να πουν, είναι ένα είδος ευλογίας. Είναι σίγουρα μια ευκαιρία να μεγαλώσεις και να τα πιάσεις και να τα λύσεις όλα. Το να σου λέει ένας αγέλαστος τύπος με λευκό παλτό ότι θα πεθάνεις σε τέσσερις μήνες σίγουρα ανάβει τα φώτα. Κάνει την ζωή πλούσια και οδυνηρή. Όταν συνέβη για πρώτη φορά, και πήρα αυτές τις διαγνώσεις, μπορούσα να δω το φως της αιωνιότητας, à la William Blake, να λάμπει μέσα από κάθε φύλλο. Εννοώ, ένα ζωύφιο που περπατούσε στο έδαφος με έκανε να δακρύσω.»
Ο McKenna πέθανε στις 3 Απριλίου 2000, σε ηλικία 53 ετών.
Στις 7 Φεβρουαρίου 2007, η βιβλιοθήκη του McKenna με περισσότερα από 3000 σπάνια βιβλία και προσωπικές σημειώσεις καταστράφηκε σε πυρκαγιά στο Ινστιτούτο Esalen στο Big Sur της Καλιφόρνια . Ένα ευρετήριο της βιβλιοθήκης του McKenna δημιουργήθηκε από τον αδελφό του Dennis. Ο McKenna σπούδασε λεπιδόπτερα και εντομολογία την δεκαετία του 1960 και ως μέρος των σπουδών του κυνηγούσε πεταλούδες, κυρίως στην Κολομβία και την Ινδονησία, δημιουργώντας μια μεγάλη συλλογή δειγμάτων εντόμων.
Μετά τον θάνατο του McKenna, η κόρη του, η καλλιτέχνης και φωτογράφος Klea McKenna, διατήρησε την συλλογή εντόμων του, μετατρέποντάς την σε εγκατάσταση γκαλερί και στην συνέχεια την δημοσίευσε σε ένα βιβλίο με τίτλο The Butterfly Hunter, που περιείχε φωτογραφίες 122 εντόμων -119 πεταλούδων/σκόρων και τριών σκαθαριών ή εντόμων που μοιάζουν με σκαθάρια- από ένα σύνολο πάνω από 2000 δειγμάτων που συνέλεξε ο McKenna μεταξύ 1969 και 1972, καθώς και χάρτες που δείχνουν τις διαδρομές συλλογής του μέσω των τροπικών δασών της Νοτιοανατολικής Ασίας και την Νότια Αμερική.
Η συλλογή εντόμων του McKenna ήταν συνεπής με το ενδιαφέρον του για τους εξερευνητές και τους φυσιοδίφες της βικτοριανής εποχής και την κοσμοθεωρία του βασισμένη στην στενή παρατήρηση της φύσης. Στην δεκαετία του 1970, όταν ακόμα μάζευε, έγινε αρκετά τσιγκούνης και ένοιωθε ενοχές για την αναγκαιότητα να σκοτώνει τις πεταλούδες προκειμένου να τις συλλέξει και να τις ταξινομήσει, σύμφωνα με την κόρη του McKenna, αυτό τον οδήγησε να σταματήσει τις εντομολογικές του μελέτες.
Σε μια πιο ριζοσπαστική εκδοχή της υπόθεσης του βιοφυσικού Francis Crick για την κατευθυνόμενη πανσπερμία, ο McKenna υπέθεσε την ιδέα ότι τα μανιτάρια ψιλοκυβίνης μπορεί να είναι ένα είδος υψηλής νοημοσύνης, που μπορεί να έφτασε σε αυτόν τον πλανήτη ως σπόρια που μεταναστεύουν στο διάστημα και οι οποίες επιχειρούν να δημιουργήσουν μια συμβιωτική σχέση με τους ανθρώπους.
Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής και της καριέρας του, ο McKenna ασχολήθηκε πολύ με το θεωρητικό πεδίο της τεχνολογίας. Ήταν ένας από τους πρώτους υποστηρικτές της τεχνολογικής μοναδικότητας και στην τελευταία του ηχογραφημένη δημόσια ομιλία, “τα Ψυχεδελικά στην εποχή των ευφυών μηχανών”, σκιαγράφησε τους δεσμούς μεταξύ ψυχεδελικών, τεχνολογίας υπολογιστών και ανθρώπων. Επίσης, ερωτεύτηκε το Διαδίκτυο, αποκαλώντας το «η γέννηση του παγκόσμιου μυαλού», πιστεύοντας ότι ήταν ένα μέρος όπου η ψυχεδελική κουλτούρα θα μπορούσε να ανθίσει.
Είτε φιλοσοφικά είτε θρησκευτικά, εξέφρασε θαυμασμό για τον Marshall McLuhan, τον Alfred North Whitehead, τον Pierre Teilhard de Chardin, τον Carl Jung, τον Πλάτωνα, τον Γνωστικό Χριστιανισμό και την Αλχημεία, ενώ θεωρούσε τον Έλληνα φιλόσοφο Ηράκλειτο ως τον αγαπημένο του φιλόσοφο.
Ο McKenna εξέφρασε επίσης θαυμασμό για τα έργα των συγγραφέων Aldous Huxley, James Joyce, του οποίου το βιβλίο «Finnegans Wake» ονόμασε «το πεμπτουσιώδες έργο τέχνης ή τουλάχιστον έργο λογοτεχνίας του 20ου αιώνα», τον συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Philip Ο K. Dick, τον οποίο περιέγραψε ως μια «απίστευτη ιδιοφυΐα», τον μυθιστοριογράφο Jorge Luis Borges, με τον οποίο ο McKenna μοιράστηκε την πεποίθηση ότι «δισκόρπια στον συνηθισμένο κόσμο υπάρχουν βιβλία και αντικείμενα και ίσως άνθρωποι που είναι σαν πόρτες σε αδύνατες σφαίρες, αδύνατης και αντιφατικής αλήθειας» και Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ. Ο McKenna είπε κάποτε ότι θα είχε γίνει λέκτορας Nabokov αν δεν είχε συναντήσει ποτέ ψυχεδελικά.
Φυσικά αυτές τις εμπειρίες και την επαφή με άλλες διαστάσεις κι άλλα όντα μπορεί κάποιος να τις βιώσει και χωρίς την χρήση ψυχοτρόπων ουσιών, που είναι δυνητικά επικίνδυνη, ειδικά από κατηγορίες ανθρώπων αδύναμων, με ισχυρό “εγώ”ν χωρίς πειθαρχία και σκοπό. Το λέει κι ο McKenna και ο Καστανέντα επιτακτικά και επαναληπτικά. Αλλά από τον Καστανέντα και τις εκατοντάδες ασκήσεις που προσφέρει κατάλαβαν μόνο την μεσκαλίνη κι από τον McKenna μόνο την ψιλοκυβίνη κι επειδή δεν είχαν πρόσβαση σε αυτά, κατέληξαν στο αλβανικό χασισάκι από τον πωλητή της γειτονιάς. Υπάρχουν εκατοντάδες ασκήσεις (θα βρεις πολλές μέσα στην Τριλογία “Η Υψηλή Τέχνη της Εξαπάτησης” της υποφαινόμενης), που σε ταξιδεύουν και χωρίς υποβοηθήματα, μονάχα με την δική σου Θέληση, πρακτική και πειθαρχία.
Μπορείς να διαβείς ή και γκρεμίσεις την Πύλη της Αντίληψης μελετώντας κι εφαρμόζοντας Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Δημόκριτο, Επίκουρο… στο παρών blog υπάρχουν πολλά άρθρα, αναζήτησέ τα!
«Η ευφυΐα, όχι η ζωή, αλλά η ευφυΐα μπορεί να έχει έρθει εδώ, στην Γη σε αυτή την μορφή ζωής που περιέχει σπόρους. Νομίζω ότι αυτή η θεωρία πιθανότατα θα δικαιωθεί. Νομίζω ότι σε εκατό χρόνια, αν οι άνθρωποι ασχολούνται με την βιολογία, θα το θεωρούν πολύ ανόητο το γεγονός ότι οι άνθρωποι κάποτε πίστευαν ότι τα σπόρια δεν μπορούσαν να εκτοξευθούν από το ένα αστρικό σύστημα στο άλλο από την πίεση της κοσμικής ακτινοβολίας κι επίσης ότι λίγοι άνθρωποι είναι σε θέση να κρίνουν τις εξωγήινες δυνατότητές του, γιατί λίγοι άνθρωποι στις ορθόδοξες επιστήμες έχουν βιώσει ποτέ όλο το φάσμα των ψυχεδελικών επιδράσεων που εξαπολύονται».
«Είναι ξεκάθαρα μια κρίση δύο πραγμάτων: της συνείδησης και της προετοιμασίας. Αυτά είναι τα δύο πράγματα στα οποία επιτίθενται οι ψυχεδελικοί. Έχουμε την τεχνολογική δύναμη, τις μηχανικές δεξιότητες για να σώσουμε τον πλανήτη μας, να θεραπεύσουμε ασθένειες, να ταΐσουμε τους πεινασμένους, να τερματίσουμε τον πόλεμο. Μας λείπει όμως το διανοητικό όραμα, η ικανότητα να αλλάξουμε γνώμη. Πρέπει να αποκαταστήσουμε τον εαυτό μας από 10.000 χρόνια κακής συμπεριφοράς. Και, δεν είναι εύκολο». —Terence McKenna, «This World…and Its Double»
----------------------
[1]. “Αυτομεταμορφούμενα μηχανικά ξωτικά”. Η περιγραφή αυτή του Μακένα, καθώς και ο άνετος, αισθησιακός κόσμος στον οποίο ζουν αυτά τα όντα, φέρνει στο νου ανάλογες περιγραφές που έχουν κάνει κατά καιρούς και άλλοι εκούσιοι ή ακούσιοι ερευνητές του αγνώστου. Ο Κάρλος Καστανέντα περιγράφει με ίδιους ή ανάλογους όρους τον κόσμο των “συμμάχων” ή “ανόργανων όντων” στο βιβλίο του “Η τέχνη του ονειρέματος”. Εντύπωση επίσης προ καλεί η ομοιότητα που παρουσιάζουν τα όντα αυτά με τους “επιβάτες των ΑΤΙΑ” όπως τους περιγράφουν πολλοί απαχθέντες. Όσοι έχουν δει την ταινία Fire in the Sky, που αναφέρεται στην απαγωγή του Τράβις Ουόλτον, θα διακρίνουν επίσης αρκετές ομοιότητες με τα “μικρά γκρίζα ανθρωπάκια” και τον υπόγειο κόσμο τους. Φαίνεται λοιπόν πως εδώ στην Γη υπάρχει δίπλα μας ένας άλλος παράλληλος κόσμος, κατοικούμενος από κάποια όντα που θυμίζουν και δεν θυμίζουν ανθρώπους. Οι διαφορές στην ονοματολογία σχετίζονται περισσότερο με εκείνον που κάνει την περιγραφή παρά με το αντικείμενό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου