Προκειμένου η σπουδαία τούτη αρετή να καλλιεργηθεί και να θεωρηθεί κεκτημένη, απαιτείται χρόνος και ώριμη ανοχή στη ματαίωση ή την όποια στέρηση επιβάλλεται από την πραγματικότητα και το περιβάλλον μας…
Οι ανάγκες μας – υλικές και συναισθηματικές – ζητούν ενίοτε άμεση ικανοποίηση, όχι «όποτε» αλλά «εδώ και τώρα»!
Η Πραγματικότητα, ωστόσο, πολλές φορές έρχεται για να στερήσει και να ορθώσει τείχη μπροστά στην κάλυψη διψασμένων ανικανοποίητων επιθυμιών…
Ο τρόπος που ο καθένας μας διαχειρίζεται τις ματαιώσεις της ζωής ενσαρκώνει ασυνείδητες άμυνες που «κάποτε» έδειχναν μάλλον λειτουργικές… Φαίνεται, ωστόσο, ότι τώρα η ενήλικη πράξη έχει άλλη αναγκαστική πορεία!
Θα περίμενε ίσως κανείς ότι άνθρωπος που λαχταρά για τρυφερότητα και στοργή, μάλλον δεν έλαβε αρκετή αγάπη «τότε», όταν ήταν παιδί, όταν ήταν βρέφος… Ότι τώρα αναζητά με «λύσσα» ό,τι έλειπε τότε…
Πολλές φορές, όμως, ανικανοποίητος μένει εν τέλει εκείνος που τότε μπορεί να δέχτηκε πολλή αγάπη, πολλά χάδια, πολλές αγκαλιές, υπερ-βολικές… Τώρα του λείπουν πολύ! Και τώρα όλα του μοιάζουν λίγα, μη αρκετά… Διψά..!
Και γι΄αυτό αντιδρά και εξεγείρεται τόσο μπροστά στην αδυναμία του Άλλου να χωρέσει και να αγαπήσει, αλλά και μπροστά στην προσωπική του αδυναμία να παραδοθεί άνευ όρων και να αγαπηθεί…Θα αγαπηθεί..;
Όσο και αν μία πλευρά του εαυτού μας διψά για αγάπη και ένωση, άλλο τόσο μια άλλη πλευρά – πιο σκοτεινή – φοβάται μη χαθούν τα όρια, μη τυχόν και όλα γίνουν ένα και συγχρόνως τίποτα…Αφανισμός..!
Και όμως ενίοτε θυμώνουμε πολύ με τον σύντροφό μας, τον συνεργάτη ή τον εργοδότη μας, τους φίλους μας που δεν στέκονται εκεί, εξιδανικευμένοι και τέλειοι για να παρέχουν όσα τώρα τόσο απουσιάζουν…
Συχνά ζητάμε από ανθρώπους να σταθούν δίπλα μας, όπως όμως θα τους επιθυμούσαμε εμείς να είναι δίπλα μας..!
Κάποιες φορές, κάνουμε τα πάντα για να το καταφέρουμε τούτο! Εκδραματίσεις, αυτοκαταστροφές, καταθλίψεις….Και έρχεται η ματαιωτική πραγματικότητα για να μας προσγειώσει και να μας υπενθυμίσει ότι και ο Άλλος μπορεί να έχει τις ίδιες ανάγκες ή αδυναμίες με εμάς… Και ο Άλλος αγάπη και τρυφερότητα ψάχνει! Και ας μην το δείχνει, και ας μην το βλέπουμε…
Κάποιος θα αναρωτιέται εδώ εάν ο τρόπος που μεγάλωσε ο καθένας μας, παίζει τον βασικό ρόλο στον τρόπο που αναζητούμε συναισθηματική ικανοποίηση μέσα από τις σχέσεις μας… Φυσικά και παίζει ρόλο, αλλά όχι τον καταλυτικό! Άν αποδεχόμασταν ότι το «σωστό μεγάλωμα» ενός ανθρώπου καθορίζει αποκλειστικά και τις μετέπειτα ενήλικες σχέσεις του, τότε ίσως να μην πιστεύαμε ότι υπάρχουν πραγματικά όμορφες σχέσεις. Καθώς κανείς δε μεγάλωσε «σωστά»! Ποιος μπορεί άλλωστε να ορίσει με τόσο λογικούς όρους «σωστού ή λάθους» μια τόσο ενστικτώδη λειτουργία, όπως είναι η μητρική..;
Έτσι και αλλιώς, οι γονείς μας δε θα μπορούσαν ποτέ να είναι τέλειοι! Ακόμα και αν μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω, τίποτα δε θα μπορούσε να είναι…»ιδανικό»!
Και, όμως, το ψάχνουμε παντού αυτό το ιδανικό, λες και το γνωρίσαμε ποτέ στ΄αλήθεια…
Φαίνεται πώς είναι το πεπρωμένο μας να αναζητάμε – διαρκώς και εναγωνίως – το Ανικανοποίητο. Να «τρωγόμαστε» μαζί του…Να μας υπενθυμίζει αυτό ακριβώς: ότι είναι εκεί και παραμένει ακόμα στερητικά ανικανοποίητο!
Εν τέλει, η αποδοχή του μη εφικτού είναι αυτή που θα προάγει την ικανοποίηση του εφικτού…
Το πέρασμα σε πένθη που θα φανερώσουν απωθημένα «μυστικά»…
…Όπως υπάρχει η Αγάπη, υπάρχει και το Μίσος.
…Όπως υπάρχει ο Θαυμασμός, υπάρχει και ο Φθόνος.
…Όπως υπάρχει η Χαρά, υπάρχει και η Θλίψη.
…Όπως υπάρχει η Τόλμη, υπάρχει και ο Φόβος.
…Όπως υπάρχει η Αλήθεια, υπάρχει και το Ψέμα.
…Όπως υπάρχει η Ελευθερία, υπάρχει και η Εξάρτηση.
…Όπως υπάρχει το Καλό, υπάρχει και το Κακό.
…Και όλα ζουν μέσα μας.
Όπως υπάρχω Εγώ, υπάρχει και ο Άλλος
με τις ίδιες ανάγκες, ανικανοποιήτες και διψασμένες
με τις αρετές μας, όπως και τις αδυναμίες μας
με τα τραύματά μας
τα Πάθη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου