Ειλικρινά, ποτέ δεν υπάρχει λόγος να μας πιάνει ντροπή για τα δάκρυα μας…
Είναι η βροχή πάνω στη σκόνη που σηκώνεται απ’ το χώμα της σκληρής καρδιάς μας και μας θολώνει τα μάτια…
Όλοι οι άλλοι απατεώνες της υφηλίου δεν είναι τίποτα μπροστά στον άνθρωπο που πάει να εξαπατήσει τον ίδιο του τον εαυτό…
Μ’ άλλα λόγια, ήμουν πολύ δειλός για να κάνω ό,τι ήξερα πως ήταν σωστό, όπως είχα φανεί πολύ δειλός για να μην κάνω ό,τι ήξερα πως ήταν λάθος…
Την υιοθέτησα για ν’ αγαπηθεί.
Την ανέθρεψα και τη μόρφωσα για ν’ αγαπηθεί.
Την έκανα ό,τι είναι, για ν’ αγαπηθεί.
Αγάπησέ την!
Ήταν μια αξιομνημόνευτη μέρα για μένα, γιατί προκάλεσε μέσα μου μεγάλες αλλαγές.
Όμως το ίδιο συμβαίνει με ολόκληρη τη ζωή.
Φανταστείτε μια επιλεγμένη μέρα, αποσπασμένη από τις υπόλοιπες, και σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν χωρίς αυτήν η πορεία της ζωής σας.
Εσείς που διαβάζετε όλα αυτά, σταματήστε μια στιγμή και σκεφτείτε τη μακριά αλυσίδα από σίδερο ή χρυσάφι, από αγκάθια ή λουλούδια, που δε θα σας είχε ποτέ δέσει αν δεν είχε σχηματιστεί ο πρώτος κρίκος, κάποια αξιομνημόνευτη μέρα.
Κάρολος Ντίκενς*, Μεγάλες προσδοκίες
--------------------------
*Ο Κάρολος Ντίκενς, ένας απ’ τους μεγαλύτερους βρετανούς συγγραφείς, γεννήθηκε στο Πόρτσμουθ της Αγγλίας το 1812. Λόγω οικογενειακών προβλημάτων, αναγκάστηκε από πολύ μικρός να εργαστεί, κάνοντας διάφορα επαγγέλματα για να επιβιώσει. Τα πρώτα του λογοτεχνικά βήματα τα έκανε δημοσιεύοντας έργα του σε περιοδικά και εφημερίδες. Σε ηλικία 24 ετών κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο, αλλά έγινε ευρύτερα γνωστός το 1838 όταν εκδόθηκε το μυθιστόρημά του Όλιβερ Τουίστ. Έγραψε πολλά σπουδαία έργα, μεταξύ των οποίων: Δαβίδ Κόπερφιλντ, Ιστορία δύο πόλεων, Μεγάλες προσδοκίες. Πέθανε στο Λονδίνο το 1870. Το έργο του όμως παραμένει ζωντανό και ανεξίτηλο στο χρόνο. Μέχρι σήμερα τα βιβλία του διαβάζονται με την ίδια αγάπη σε όλο τον κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου